Η δεύτερη, μεγάλη ντροπή

ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, στην ΕΛΛΑΔΑ- ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑ

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου 

Επιχειρώντας να δικαιολογήσουν -όχι τόσο στο λαό, όσο στον ευατό τους- τη συνθηκολόγηση του περασμένου Ιουλίου, κάποιοι παλιοί μας σύντροφοι, που επέλεξαν να μείνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και να στηρίξουν τον Αλέξη Τσίπρα, επέμεναν ότι το τρίτο μνημόνιο ήταν κάτι σαν οικονομικό Μπρεστ–Λιτόσφκ. (Ιερόσυλη σύγκριση, αλλά όπως έλεγε και ο Χέγκελ, για όλα τα πράγματα υπάρχουν επιχειρήματα). Πιστεύοντας όχι αυτό που βρισκόταν μπροστά στα μάτια τους, αλλά εκείνο που ήθελαν σώνει και καλά να πιστέψουν (όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε…) επέμεναν ότι επρόκειτο για μια προσωρινή, αναγκαστική -λόγω ανωτέρας βίας-συνθηκολόγηση, αποκλειστικά στο οικονομικό πεδίο, που εξασφάλιζε την επιβίωση της “αριστερής κυβέρνησης” και το κέρδισμα χρόνου για μια μελλοντική ανασύνταξη και αντεπίθεση. Στο ενδιάμεσο, αυτή η κυβέρνηση θα είχε τη δυνατότητα, υποτίθεται, να μείνει πιστή στις αριστερές αξίες της σε άλλα, σημαντικά πεδία, πέραν της οικονομίας, όπως εκείνα της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και τηςεξωτερικής πολιτικής.

Συνέχεια →

Η μεγάλη απάτη για τις τράπεζες

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΓΑΛΛΟΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΦΑΝΙΖΟΥΝ                                       ΣΑΝ ΜΕΤΡΟ ΚΑΤΑ ΤΩΝ… ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ!

Ένα από τα ελάχιστα σημεία των προγραμματικών δηλώσεων του Αλέξη Τσίπρα που προκάλεσε χειροκροτήματα των κυβερνητικών βουλευτών ήταν η αναφορά του στις τράπεζες. Ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε την επικείμενη ανακεφαλαιοποίηση- την οποία θα φορτωθεί και πάλι ο ελληνικός λαός, μέσω της αύξησης του χρέους- ως τελευταία ευκαιρία διάσωσης του τραπεζικού συστήματος. Για να προλάβει τη δικαιολογημένη δυσφορία των φορολογουμένων, υποσχέθηκε ότι αυτή τη φορά, όποιες τράπεζες χρειαστούν ανακεφαλαιοποίηση με χρήματα του δημοσίου, θα έχουν το αντίστοιχο management.

Συνέχεια →

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

1. Ό,τι και να συμβεί τις αμέσως επόμενες, εξαιρετικά κρίσιμες ημέρες, η 5η Ιουλίου θα περάσει στην ιστορία σαν μια εκπληκτική νίκη του ελληνικού λαού, μεγαλύτερη κι απ’ την 25η Ιανουαρίου. Ένας μικρός λαός υπέστη πρωτοφανή οικονομική και ψυχολογική βία -κάτι σαν εικονικές εκτελέσεις και εικονικούς πνιγμούς ενός ολόκληρου έθνους- από το ενιαίο μέτωπο όλων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αυτού του πλανήτη.

Συνέχεια →

Επτά κρίσιμες μέρες

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

1. Το πρωί του Σαββάτου ο ελληνικός λαός ξύπνησε σε έναν άλλο πολιτικό πλανήτη. Το «όχι» του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του στο ιταμό τελεσίγραφο των δανειστών έβγαλε- επιτέλους- τη χώρα από την κινούμενη άμμο όπου την είχε βυθίσει ο κάκιστος συμβιβασμός της 20ής Φεβρουαρίου. Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σενάρια οικονομικής πολιορκίας, κοινωνικής πόλωσης και πολιτικής ανωμαλίας βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Περνάμε απολύτως κρίσιμες ώρες, που απαιτούν απ’ όλους μας ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, καθολική στράτευση και κυρίως αποφασιστικότητα.

Συνέχεια →

Άρθρο 120

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Η σύγκρουση την οποία μόνο αιθεροβάμονες φαντάζονταν ότι θα μπορούσε να αποτραπεί βρίσκεται μπροστά μας. Ύστερα από το δυναμικό ξεκίνημα της νέας κυβέρνησης με την «απόλυση» της τρόικα και μια δέσμη εξαγγελιών που, εάν εφαρμοστούν, θα σημάνουν το ξήλωμα του Μνημονίου, ήρθε η απολύτως προβλέψιμη απάντηση του ευρωσυστήματος.

Συνέχεια →

Περί διηνεκών ομολόγων, έξυπνης μηχανικής χρέους και άλλων δαιμονίων

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ανακούφιση, ακόμη και ευφορία προκάλεσαν σε μεγάλο τμήμα του κόσμου που βλέπει με ελπίδα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οι φωνές υποστήριξης ή συμβιβασμού από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού: απροσδόκητα ισχυρή παρέμβαση Ομπάμα, φιλική κατανόηση από τον Γάλλο υπουργό Οικονομικών Μισέλ Σαπέν, αναγνώριση από πλευράς Γιούνκερ ότι η τρόικα είναι «τελειωμένη». Ακόμη και το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, που κυκλοφορούσε τις προάλλες με εξώφυλλο τον Αλέξη Τσίπρα στο ρόλο του «τρελλού οδηγού», που οδηγεί στο αντίθετο ρεύμα και απειλεί να προκαλέσει καραμπόλα στην Ευρώπη, λέει τώρα ότι «Ήρθε η ώρα του συμβιβασμού με την Ελλάδα».

Συνέχεια →

Μετά τον εκλογικό θρίαμβο, η σύγκρουση με τη Μέρκελ

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Δανειστές και εγχώριοι υπηρέτες τους έστησαν ένα ασφυκτικό πλαίσιο εκβιασμού, αλλά η μάχη μπορεί να κερδηθεί.

Ο εκλογικός θρίαμβος της ελληνικής Αριστερός συνιστά ιστορική εξέλιξη με διεθνή αντίκτυπο. Ο πραγματικός  ηττημένος της αναμέτρησης δεν ήταν, βέβαια, ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Βενιζέλος, αλλά το μεγάλο «αφεντικό», η Άνγκελα Μέρκελ, που βλέπει ότι πλέον ο γερμανικός ζουρλομανδύας του Συμφώνου Σταθερότητας αρχίζει να ξηλώνεται.

Συνέχεια →

Έκτακτο δελτίο ακραίων κοινωνικών φαινομένων

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ανεξάρτητα από τις υπαρκτές, στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές τους, όλες οι αριστερές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) οφείλουν να δώσουν την εκλογική και κυρίως τις μετεκλογικές μάχες σε πνεύμα αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης απέναντι στους κοινούς εχθρούς- το αστικό, Μνημονιακό μπλοκ και την τροϊκανή επικηδεμονία.

Συνέχεια →

Το Κομπάνι, η Γκουέρνικα των Κούρδων

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Η πόλη Κομπάνι λέγεται στα αραβικά Αΐν αλ Αράμπ, που σημαίνει, για ειρωνεία της ιστορίας, Αραβική Ανοιξη

Αυτό το σπάνιο για τα δεδομένα της Μέσης Ανατολής κοινωνικό και πολιτικό πείραμα κινδυνεύει να συντριβεί από τους τζιχαντιστές ή και από ενδεχόμενη τουρκική κατοχή υπό τον μανδύα της «ουδέτερης ζώνης»

Μια μικρή πόλη περίπου 50.000 κατοίκων στα σύνορα Συρίας και Τουρκίας έγινε παγκοσμίως διάσημη, τον τελευταίο μήνα, χάρη στην πεισματική αντίσταση των Κούρδων υπερασπιστών της απέναντι στις κατά πολύ υπέρτερες δυνάμεις των φανατικών ισλαμιστών. Στη συλλογική συνείδηση των Κούρδων έχει ήδη πολιτογραφηθεί ως η δική τους «Γκουέρνικα», κατ’ αναλογία προς τη μαρτυρική πόλη του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, που ενέπνευσε τον Πικάσο: σύμβολο ηρωισμού, αλλά και προδοσίας από την πλευρά των γειτόνων και συμμάχων που θα έπρεπε, θεωρητικά, να την προστατεύσουν. Εκείνο που δεν γνωρίζει το ευρύ κοινό είναι ότι η μικρή αυτή πόλη αποτελεί λίκνο μιας σιωπηλής, αλλά πολύ ελπιδοφόρας επανάστασης, που κινδυνεύει να συντριβεί από τη βαρβαρότητα των τζιχαντιστών.

Συνέχεια →