Η κιβωτός

Του Γιάννη Ποταμιάννου*

Μια διέξοδος είναι το ουράνιο τόξο

μετά την καταιγίδα

μια υπόσχεση πως ο κατακλυσμός

δεν θα ξανάρθει

Εσύ όμως καλού κακού

φτιάξε μια κιβωτό

Συνέχεια →

Η εξέγερση των μελισσών

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Όχι δεν καταθέτουμε τα όπλα

πάντα σε νέο ταμπούρι

με παλιό καρυοφύλλι

Ξωμάχοι

μ’ ένα χρέος στο δισάκι μας

δεμένο σε τετράγωνη πετσέτα

μαζί με τυρί, ψωμί κι άγιες ελιές

Συνέχεια →

Όπως ο ψαράς

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Είναι μαύρο το βάραθρο,

                             είναι βαθύ το σκοτάδι

και μέσα του κατακρημνίζεται το φως

Δώστε του ένα βουνό

                                και θα ξεράσει λάβα

Δώστε του ένα αστέρι

                             και θα κεράσει έκρηξη

  Συνέχεια →

Το ανάποδο δέντρο

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Αυτό το δέντρο απλώνει τις ρίζες του

                                       ψηλά  στον ουρανό

Από εκεί ρουφάει τους χυμούς του

και τους κατεβάζει στη γη

                                 μες στους καρπούς του

Αυτό το δέντρο έχει γλυκύτατους

                                                          καρπούς

κι όποιος τους τρώει

                          γεύεται ουράνιους χυμούς

Συνέχεια →

Με το πρόσωπο δεμένο για πανί

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Το καράβι είναι ιστιοφόρο

και στο κατάρτι του δεμένο για πανί

το πρόσωπό μου

να κοιτάζει κατάματα την καταιγίδα

με προσμονή και δέος

Συνέχεια →

Στη φωλιά του στήθους

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Στη φωλιά του στήθους του

          ένα χελιδόνι κλώθει τα αυγά του

Αυτός μ’ ένα μολύβι

                        κρεμασμένο για τουφέκι

περιμένει τους νεοσσούς του

                                             να πετάξουν

Να φύγουν κάποιο πρωινό

             ψαλιδίζοντας το φως του Μάη

Κι αυτός

         σηκώνοντας το μολύβι του

                             να ζωγραφίζει ουρανό

κι ανάερες ομορφιές να φτερουγίζουν

Συνέχεια →

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Ίσως η δίψα κι η στέρηση μετανοούν

την έπαρση σε ταπείνωση

Γι’ αυτό η δίψα ανθίζει στην έρημο

όπως ο κάκτος

Αυτός ο ακρίτας της ζωής που μάχεται

τη μοναξιά

μ’ ένα λουλούδι, μ’ ένα αγκάθι

και μια νοσταλγία της βροχής

Συνέχεια →

Ενεχυροδανειστήριο 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Στα ράφια πολύτιμα κι αγαπημένα

                          περιμένουν ξεχασμένα

Στα συρτάρια ασήμια και χρυσάφια

Ερίτιμα τιμαλφή

Το χρυσό ρολόι του παππού

                         στην πόλη αγορασμένο

σε περίτεχνη αλυσίδα κρεμασμένο

  Συνέχεια →

Η μεγάλη Αγκαλιά

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Μιλούσε για τα μεγάλα όνειρα

                                 για τις μεγάλες ιδέες

για το επιτακτικό καθήκον

για το βάρος του μέλλοντός μας

                            που συνθλίβει το παρόν

Συνέχεια →

Αυτό το καράβι

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Αυτό το καράβι δεν έφυγε ποτέ

              έμεινε για πάντα στο μουράγιο

Μακριά χοντρά παλαμάρια το κρατούν

                                      δεμένο στη στεριά

Συνέχεια →