Η Ρήξη και οι Ψευδαισθήσεις

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Μπορεί αυτή η κυβέρνηση να έχει ψευδαισθήσεις; Μπορεί κανείς να αποδώσει μια τέτοια αιχμή σε ανθρώπους καθ’ όλα καταρτισμένους και πνευματικά συγκροτημένους, μπολιασμένους μάλιστα –κατά το μάλλον ή ήττον- στη μαρξιστική αναλυτική σκέψη;

Ενόσω η διαδικασία της διαπραγμάτευσης συνεχίζεται, διάχυτο παραμένει το συναίσθημα της αβεβαιότητας στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, δίχως κανείς να μπορεί να προβλέψει, με μια σχετική εγκυρότητα, αν αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι ένας συμβιβασμός -ως αποτέλεσμα αμοιβαίων υποχωρήσεων- ή μια καθολική ρήξη.

Συνέχεια →

Ποιά διαπραγμάτευση;

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Η επιτυχία μιας αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα, κόντρα στις προσταγές των ευρωπαϊκών ελίτ, θα σηματοδοτεί αναγκαστικά το τέλος τους.

Σε ένα άρθρο μας με τίτλο «Στο μυαλό του Γιάνη Βαρουφάκη », με την έναρξη ουσιαστικά της διαδικασίας διαπραγμάτευσης, έγινε προσπάθεια να αποκωδικοποιηθεί η Λογική αυτής της διαδικασίας που φάνταζε «νέα, ωραία και ευτυχής» (όσον αφορά την κατάληξη της), έναντι τουλάχιστον των απελθόντων διαπραγματευτών –ο Θεός να τους κάνει- εκπροσώπους εν πολλοίς της ντόπιας παρασιτικής ελίτ, που λυμαίνεται τον τόπο επί δεκαετίες, για να μην πούμε από ιδρύσεως του ελλαδικού κρατιδίου.

Συνέχεια →

Σα να μη συμβαίνει τίποτα!

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Η εγγενής μειονεξία στο πρόσωπο του στρεβλόγλωσσου Γεωργιάδη, υπουργοποιήθηκε. Ο ναρκισσιστικός αυτισμός του μικρού Γιωργάκη, πρωθυπουργοποιήθηκε, ενώ προς τέρψιν της υπερήφανης μητρός, το κόμμα του κάποτε πατέρα-αφέντη, διαλύθηκε και διασπάστηκε. Η αγωνία για το μαλλί του κομμωτηρίου, εκπροσώπησε μια κυβέρνηση.

Αναμφίβολα, η μεταπολίτευση εξέθρεψε έναν ιδιαίτερο ανθρωπολογικό τύπο, επί του οποίου και στήριξε την σαρανταετή διάρκεια της. Αν, επιτέλους, κατέρρευσε, είναι ακριβώς γιατί οι ρηγματώσεις του φέροντος οργανισμού της, δεν άντεξαν τελικά.

Συνέχεια →

Διαφωτισμός: η τελευταία θρησκοληψία

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Μια παρέα ξένων, κάπου στο Ρέθυμνο, αναζητούν μια διεύθυνση χαμένοι κάπου στα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης. Σταματούν αιφνιδιαστικά μιαν ήσυχη γυναίκα και τη ρωτούν: «από δώ καλά πάμε;». «Μα πού θέλετε να πάτε;», τους ρωτά εκείνη με τη σειρά της. Οι επισκέπτες κοιτιούνται μεταξύ τους απορημένοι, ώσπου κάποιος αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να της εξηγήσει ό,τι δεν ξέρουν που θέλουν να πάνε. Και η γυναίκα ολοκληρώνει την απάντηση της με το διπλό (υπαινικτικό) μήνυμα: «…Ε δεν πάτε καλά!».

Ίσως το παραπάνω παιχνιδιάρικο μότο που χρησιμοποιούμε για εισαγωγή σε τούτο το άρθρο, να μοιάζει κάπως παράταιρο ή και άσχετο με το κατ’ εξοχήν Λογικό θέμα που επιχειρούμε να πραγματευτούμε. Αλλά είναι όντως έτσι;

Συνέχεια →

Η μολότωφ της Παράδοσής μας

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Όσο πιο τοπικό, τόσο και πιο παγκόσμιο! Ή σε σύγχρονα ελληνο-βρυξελιώτικα «Plus c’est local et plus c’ est universel».

Η φράση ανήκει στον διάσημο κινηματογραφιστή Ρενουάρ όταν τον ρώτησαν, πως εξηγεί το γεγονός ότι ενώ τα έργα του είναι τόσο «γαλλικά», συναντούν την ίδια στιγμή τέτοια παγκόσμια αποδοχή. Είμαστε λοιπόν τόσο παγκόσμιοι, μόνο όσο γνήσια τοπικοί καταφέρνουμε να γίνουμε. Με άλλα λόγια, κάτι υπάρχει πραγματικά ως αυθεντικά τοπικό, μόνο στο βαθμό και στο μέτρο που τολμάει να έχει σημασία σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν δεν έχει σημασία για τον πιο απόμακρο γείτονα του πλανητικού χωριού, ας μην κρυβόμαστε, είναι ανύπαρκτο.

Συνέχεια →

Νεοελληνικός μηδενισμός

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Στην νεοελληνική πραγματικότητα, η λέξη μηδενιστής, χρησιμοποιήθηκε συνήθως από την κατεστημένη «κομματοκρατίλα«, ενάντια σε όσους τολμούσαν να ασκούν κριτική στο μεταπολιτευτικό καθεστώς, «δίχως να έχουν πρόταση«. Στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση, οι κυρίαρχες ελίτ «χτυπούσαν» ως λαϊκιστή, όποιον τολμούσε να έχει μεν πρόταση, αλλά μπολιασμένη με ανθρωπιά και ευαισθησία.

Με αυτές τις ταμπέλες νομιμοποιήθηκε στην τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα, η ιδεολογική ηγεμονία του «εκσυγχρονισμού» που καταδίκασε στη σιωπή, τις τελευταίες δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, αναδεικνύοντας τον νεοελληνικό μεταπρατικό παρασιτικό καπιταλισμό σε κυρίαρχη αφήγηση της κοινωνίας.

Συνέχεια →

ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΌ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Μια ψυχαναλυτική προσέγγιση της νεοελληνικής κρίσης

Του Αντώνη Ανδουλιδάκη*

Παραμένει αληθές, νομίζω, ότι τα άτομα ποτέ δεν συγκροτούν απλές «συλλογές μονάδων». Αντίθετα, ακόμη κι όταν μοιάζουν ότι ζουν εξατομικευμένα,   προσδιορίζονται μέσα από τις σχέσεις που συνάπτουν ή είναι υποχρεωμένα να συνάπτουν μεταξύ τους.  Αυτό βεβαιώνουν οι πιο προχωρημένες αντιλήψεις στην ψυχολογίας και του ω του θαύματος και οι πιο «οπισθοδρομικές» απόψεις μιας λησμονημένης και στρεβλωμένης ελληνικής παράδοσης.

Συνέχεια →

ΤΟ ΑΝΕΦΙΚΤΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Μερικοί ορίζουμε ακόμη τον πολιτισμό όχι ως φολκλορική παρελθοντολογία, ούτε ως τακτ ευγενικών συμπεριφορών αλλά ως τρόπο του βίου, ως τρόπο ιεράρχησης των αναγκών και των προτεραιοτήτων της ζωής μας. Ως τρόπο συλλογικής και ατομικής “ρύθμισης” της ανθρώπινης ύπαρξης, συνύπαρξης και πράξης. Με την έννοια αυτή προφανώς δεν υφίστανται καν “πολυπολιτισμικές” κοινωνίες αφού σ’ ολόκληρο τον λεγόμενο δυτικό κόσμο, είναι εμφανέστατη η αμείλικτη ιεράρχηση των προτεραιοτήτων που ορίζει η ατομοκεντρική χρησιμοθηρία και η μηδενιστική “ανθρωπολογία”. Αυτός ο τρόπος του βίου – που διεκδικεί και χαρακτηριστικά οικουμενικής εμβέλειας – είναι κυρίαρχος σήμερα και στη χώρα.

Συνέχεια →