Σπύρου… Άλατος!!!

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Στις γωνίες του τετραγώνου,

της μάθησης κοινόβιο,

γραφείου, έντονων αναλύσεων

των τεκταινόμενων.

Συνέχεια →

Εξανάστησον!!!

 Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

 Ν’ αφήσω θέλω σκέψεις

πίσω μου,

τα όνειρα, πάνω απ’ τα μαύρα σύννεφα,

ισχύς εγγύς πάλι, φρέσκο εφόδιο.

Συνέχεια →

Για το σχολείο των ονείρων μου … με έγγραφη Αναφορά

Για να ζήσει και καρπίσει ο Σύλλογος Διδασκόντων

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

 

Πριν από 41 χρόνια αποφάσισα να γίνω εκπαιδευτικός. Ήταν καλοκαίρι του 1972, όταν πλησίαζε το τέλος της στρατιωτικής χούντας. Ευτύχησα τα 6 χρόνια ως μαθητής να έχω αρκετούς καθηγητές και καθηγήτριες, που παρά το ζοφερό τοπίο για την Ελευθερία, μου ενέπνευσαν με την πράξη τους τελικά στέρεες αξίες. Και στόχους και αναφορές και αναζητήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις της ύπαρξης, προσωπικής και συλλογικής.

Δεν θα ξεχάσω, όταν χωρίς τη θέλησή μου – πάλι χωρίς τη θέλησή μου – υποχρεώθηκα να βρεθώ στην τότε 6^η Γυμνασίου σε «κλασσικό τμήμα», ενώ ήθελα να σπουδάσω θετικές επιστήμες. Η αείμνηστη φιλόλογος διδάσκοντας στα αρχαία τον «Επιτάφιο» του Περικλή έδωσε σε κάποιους από μας τους μαθητές (ήταν αρένων και το 1^ο Γυμνάσιο Πάτρας) την ευκαιρία να ξεδιπλώσουμε τι τεράστια σημασία έχει η αληθινή δημοκρατία… Και η ενενηντάχρονη πλέον καθηγήτριά μου θεολόγος στο Γυμνάσιο Καλαβρύτων είχε δείξει ποια είναι η καθηγήτρια που αγαπά τα παιδιά, το σχολείο και το ρόλο της…

Συνέχεια →

Αστραπές στο μισοσκόταδο

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Ήταν παγωμένο το δωμάτιο στο όζον μισοσκόταδο,

μα και αιχμηρές ματιές τσουρούφλιζαν φρύδια,

ενώ κρυφά μειδιάματα μηδενιστών του ελάχιστου μικρού

προμήνυαν μια δήθεν καταιγίδα σε αίθριο καιρό.

Συνέχεια →

Η απόλυση και η παράταση

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Παίζουν μαζί σου ζητώντας πάλι

ΑΜΚΑ, προτιμήσεις και αξιοπρέπεια.

 *** Συνέχεια →

Οι μαθητές μου φεύγουν διακοπές…

 

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

 

Σκόρπησαν σαν τα ταξιδιάρικα πουλιά

σε τόσους δρόμους, αντίθετους, τ’ αγοροκόριτσα.

Φεύγουν μ’ ανακούφισης αισθήματα,

παρατούν την πειθαρχία της κρύας «τάξης»,

γιατί ίσως απρόσμενα, ανίσως απύθμενα,

γεννήσει η φυγή την ομορφιά της αυτόνομης πράξης.

Το σχολείο χαρακτηριστικά και πάλι σκοτεινά

έχει προσλάβει, δαιμονικά της ανεργίας. 

Τη γνώση χαϊδεύουν μ’ ενέσεις καινοτόμες,

κι ανεπαίσθητα όλα τα σπρώχνει με ορμή

πνιγμένη απ’ της πληροφόρησης το συρφετό,

αυτή που απ’ της πίστης ψηλαφιέται την πυγμή.

 

Θύελλες στις ζωές μας έσπειραν οι αμνήμονες

της ιστορίας των μεγάλων αλμάτων.

Τους υφάλους και τις κορφές που τον αέρα γλύφουν, 

με της διαίσθησης τα πλέγματα οι μαθητές,

στην άβυθο καταχωνιάζουν της αβύσσου,

ανιχνεύοντας το μέλλον τους οι νέοι μαχητές.

 

Χριστούγεννα, διακοπές, σπίτι και δρόμος

των μαθητριών μου η νέα Ιθάκη.

Στης παιδικής λευτεριάς τον αγέρωχο τόπο,

γνωστικής αιθάλης στήνεται αιμοβόρα παγίδα,

μα της αγωγής ο χώρος και των παιδιών ο χρόνος

πυρπολείται πάντα με ζωή, τ’ ομολογώ πως είδα.

 

Οι διακοπές των μαθητών γιορτών μνήμη

και μνήμα παγίδων διακυβεύουν πάντα.

Αλήθεια, της νιότης ξεχειλίζει ανέλπιστα η ψυχραιμία,

ενώ παράδοξα κυοφορείται της έγερσης ο νόμος,

οι δόσεις θα σαπίσουν, της αράχνης, οι φαρμακερές,

θα καταστεί παρόν και η Γιορτή και παρελθόν ο πόνος…

 

******

 

Σημείωση: Αφιερώνεται νοερά στην τάξη και το σχολείο του ανυπόμονου κι αγέρωχου Άγγελου…

 

Πάτρα, 23-12-2013

Ομίχλη στα Καλάβρυτα και πάλι…

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Ζέστη πολλή το καλοκαίρι του ‘43

στις πλαγιές των Καλαβρύτων,

τις μέρες του θεριστή.

Συνέχεια →

Όσοι το ένα δεν το βλέπουν τρία…

 

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

«Εναντίον όλων», ναι τελικά, η κραυγή.

Ψυθιρίστηκε σήμερα με κεφαλαία

από των μνημονίων τ’ αντίπαλο δέος,

κι όχι απ’ του φασισμού τη μήτρα.

Συνέχεια →

Αίματα και ρεύματα

 

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα
 

Αντικρίζει η βροχερή μέρα

νεανικά αίματα της άλλης όχθης

που ρέουν ανήμπορα

σε πεζόδρομο πάλι σκιερό.

Συνέχεια →