Η αριστερά στο σταυροδρόμι

Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη*

«Το υποταγμένο πνεύμα δεν καταλαμβάνει τη θέση του με τη λογική αλλά με τη συνήθεια». Αυτή η ρήση του F. Nietzsche φανερώνει με όλη της την ενάργεια τα συμβαίνοντα στην ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία που έχει εθιστεί στη δημοκρατία των ατομικών δικαιωμάτων, χωρίς συμμετοχή στην κοινωνική και πολιτική θέσμιση της αντιπροσωπευτικότητας. Το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, από την άλλη, έχει ενστερνιστεί τις πολιτικές επιλογές της παγκόσμιας ολιγαρχίας των «αγορών», πραγματοποιώντας μια ασύμμετρη φυγή προς το παρελθόν, στο οποίο αναγνωρίζει τον εαυτό του.  Στο όνομα της «δημοκρατίας» έχει ιδιοποιηθεί  το Σύνταγμα και έχει κάνει δυσδιάκριτη τη διαφορά μεταξύ νομιμότητας και ανομίας, λειτουργώντας μέσα σε ένα αθέσμητο και προσωποπαγές περιβάλλον.

Συνέχεια →

Όλα βοούν: ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ!

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

Η κυρία Μέρκελ απαιτεί τελεσιγραφικά την παραίτηση του ελληνικού λαού ακόμα και από τα ψίχουλα. Η κυρία Μέρκελ αρνείται (!) στους Έλληνες να έχουν τρεις δεκάρες ακόμα και για πετρέλαιο θέρμανσης. Αρνείται  στους Έλληνες γέροντες των 700 ευρώ να προστεθούν στην σφαγιασμένη τους σύνταξη ακόμα κι αυτά τα 2 ευρώ την ημέρα της 13^ης σύνταξης. Η κυρία Μέρκελ – η εκπρόσωπος της ηγεμονεύουσας στην ΕΕ ιμπεριαλιστικής Γερμανίας, της Γερμανίας των μονοπωλίων, της Γερμανίας της «Ζήμενς», της «Χόχτιφ», της «Τίσεν», της «Ντόιτσε Μπανκ» και των υποβρυχίων που γέρνουν – είναι   «εταίρος»; Είναι «φίλη»; Είναι «σύμμαχος»;

Συνέχεια →

Φούσκα υψηλής μόχλευσης*

Του Γιάννη Στρούμπα

Οι εκλογές τής 25/1/2015 σήμαναν τη μεταστροφή του εκλογικού σώματος και τον σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης από δύο πολιτικές παρατάξεις που τήρησαν συνεπή αντιμνημονιακή στάση, χωρίς μάλιστα να αποποιούνται την ευθύνη της συμμετοχής στη διακυβέρνηση της χώρας, δηλαδή τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Η συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποχώρησε από το πολιτικό προσκήνιο χωρίς –ευτυχώς για την ίδια– ελικόπτερο. Θα άξιζε να επιχειρηθεί μια ανασκόπηση των πεπραγμένων της προηγούμενης συγκυβέρνησης, η οποία συνιστά αναμφίβολα την πιο άθλια, αντιδημοκρατική, λαϊκίστικη, δωσιλογική, σκοτεινή εξουσία της μεταπολίτευσης και μια από τις θλιβερότερες στη συνολική ιστορική πορεία του νεοελληνικού κράτους.

Συνέχεια →

ΣΥΡΙΖΑ: H ενσωματωμένη στη ΝΔΤ Αριστερά   δεν μπορεί να οδηγήσει στο τέλος της καταστροφής*

Του Τάκη Φωτόπουλου**

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ψήφος του ελληνικού λαού την περασμένη Κυριακή ήταν ένα μεγάλο χαστούκι στην Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε – οι ελίτ που εδρεύουν στις χώρες G7 που διαχειρίζεται τη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης —η οποία εκπροσωπείται στην Ελλάδα, όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, από την «περίφημη» Τρόικα —ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ), καθώς και στις ντόπιες ελίτ. Ήταν ακριβώς η ίδια η Υ/Ε και η Ευρωπαϊκή συνιστώσα της (η ελίτ της ΕΕ και κυρίως η Γερμανική που είναι κυρίαρχη μέσα σε αυτή), οι οποίες έχουν καταστρέψει τη ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, στην προσπάθειά τους να «σώσουν» την Ελλάδα από τη χρεοκοπία. Εντούτοις, όπως προσπάθησα να δείξω αλλού,[1]  η παγίδα του χρέους, στην οποία έπεσε η Ελλάδα ήδη από τη δεκαετία του 1980, είχε άμεση σχέση με την ίδια την ένταξη της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη.

Συνέχεια →

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ

Του Παναγιώτη Θέμελη*

Οι εξελίξεις που έλαβαν χώρα μετά τον σχηματισμό της νέας (με αριστερό προφίλ) κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι ραγδαίες τουλάχιστον στον τομέα της οικονομίας. Πρωθυπουργός και υπουργός οικονομίας ξεκινούν μια σειρά συναντήσεων με Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και Ευρωπαίους αξιωματούχους, προβάλλοντας την θέση για μια αλλαγή στην πολιτική της ΕΕ και της Ευρωζώνης που θα αντικαθιστά την υφιστάμενη πολιτική λιτότητας με μια πολιτική ανάπτυξης προς όφελος των λαών της Ευρώπης. Η Γερμανική κυβέρνηση Μέρκελ που εμπνεύστηκε και φροντίζει την σταθερή και άτεγκτη εφαρμογή της πολιτικής αυτής (καταστρατηγώντας οποιαδήποτε έννοια δημοκρατικών θεσμών όταν χρειάζεται) αντιδρά.

Συνέχεια →

Περί διηνεκών ομολόγων, έξυπνης μηχανικής χρέους και άλλων δαιμονίων

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ανακούφιση, ακόμη και ευφορία προκάλεσαν σε μεγάλο τμήμα του κόσμου που βλέπει με ελπίδα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οι φωνές υποστήριξης ή συμβιβασμού από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού: απροσδόκητα ισχυρή παρέμβαση Ομπάμα, φιλική κατανόηση από τον Γάλλο υπουργό Οικονομικών Μισέλ Σαπέν, αναγνώριση από πλευράς Γιούνκερ ότι η τρόικα είναι «τελειωμένη». Ακόμη και το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, που κυκλοφορούσε τις προάλλες με εξώφυλλο τον Αλέξη Τσίπρα στο ρόλο του «τρελλού οδηγού», που οδηγεί στο αντίθετο ρεύμα και απειλεί να προκαλέσει καραμπόλα στην Ευρώπη, λέει τώρα ότι «Ήρθε η ώρα του συμβιβασμού με την Ελλάδα».

Συνέχεια →

Δεν ήταν εκεί! ….και η λαχανόσουπα….

Του Τάσου Σχίζα

Την ημέρα που ο νέος αυτός όμορφος άνθρωπος με την αναπηρία στα πόδια, κατέβηκε στο Σύνταγμα για να υπερασπιστεί το δικαίωμα του να κοιτάζει ψηλά (άνθρωπος = άνω θρώσκω, που πάει να πεί: ψηλά κοιτάω), ο σημερινός Υπουργός Υγείας κ. Κουρουμπλής που έχει «κατασυγκινήσει» αυτές τις μέρες τους πάντες, δεν ήταν εκεί.

Για την ακρίβεια ήταν εκεί, μέσα στη Βουλή και υπέγραφε το 1^ο μνημόνιο. Αργότερα κατάλαβε (σχετικά νωρίς) ότι κάπου εκεί θα τελείωνε η πολιτική του σταδιοδρομία και άρχισε δειλά δειλά να την κάνει με τρόπο.

Συνέχεια →

Τελικά μήπως το μνημόνιο ήταν μια παρεξήγηση;

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

Ούριος άνεμος φυσάει στα πανιά της νέας κυβέρνησης. Δεν είναι μόνο ότι με τις φιλολαϊκές εξαγγελίες, αλλά και τις συμβολικές κινήσεις της έχει πάρει το λαό μαζί της. Φαίνεται να πηγαίνουμε καλά και έξω, όχι μόνο μέσα!

Συνέχεια →

ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Πρόσφατα η Εκκλησία και, υποτίθεται, η Πολιτεία υπό τη νέα της ηγεσία τίμησαν τους τρεις μέγιστους φωστήρες προστάτες της παιδείας. Ο νέος υπουργός των οικονομικών, όχι βέβαια στα πλαίσια του εορτασμού των Πατέρων, αλλά αντιμέτωπος με τη σοβούσα οικονομική κρίση, για την αναστροφή της οποίας μικρή πιθανότητα δίνω, τόνισε ότι τάσσεται υπέρ του λιτού βίου αλλά εναντίον της λιτότητας. Δεν σπεύδω να θεωρήσω ταυτολογία τον «λιτό βίο» και τη «λιτότητα» κατά το λαϊκό «όχι Γιάννης, Γιαννάκης». Ο λιτός βίος είναι η ελεύθερη επιλογή ολιγαρκούς προσώπου, το οποίο αντιπαλεύει προς την άκρως καταναλωτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα έχοντας ως στήριγμά του την πίστη του (όχι κατ’ αποκλειστικότητα τη χριστιανική) ή την ιδεολογία του. Λιτότητα είναι η έξωθεν επιβολή λιτού βίου μέσω του στραγγαλισμού του εισοδήματος και, συνεπώς, της αγοραστικής δύναμης του προσώπου, το οποίο τότε τυραννά η επιθυμία, ακόμη και όταν αυτό καλύπτει τις βασικές βιοτικές του ανάγκες.

Συνέχεια →

Περί των Μάγων, της φυγής στην Αίγυπτο και της Υπαπαντής

Του π. Παντελεήμονα Κρούσκου*

Ενώ ο ευαγγελιστής Λουκάς τοποθετεί την υποδοχή του Κυρίου στον Ναό (υπαπαντή) 40 μέρες μετά την Γέννηση και την άμεση αναχώρηση της αγίας Οικογένειας στην Ναζαρέτ, ο Ματθαίος αναφέρεται σε διωγμό από τον Ηρώδη, προσκύνηση Μάγων και φυγή στην Αίγυπτο.Τοποθετεί δε την εγκατάσταση στην Ναζαρέτ πολύ αργότερα. Πώς συμβιβάζονται αυτά τα γεγονότα χρονικά μεταξύ τους; Πώς ο Χριστός βρίσκεται 40 μέρες μετά την Γέννηση στον Ναό των Ιεροσολύμων, ενώ κατά τον Ματθαίο θα πρεπε βρίσκεται στην Αίγυπτο;

Συνέχεια →