Τελικά μήπως το μνημόνιο ήταν μια παρεξήγηση;
Του Δημήτρη Μητρόπουλου
Ούριος άνεμος φυσάει στα πανιά της νέας κυβέρνησης. Δεν είναι μόνο ότι με τις φιλολαϊκές εξαγγελίες, αλλά και τις συμβολικές κινήσεις της έχει πάρει το λαό μαζί της. Φαίνεται να πηγαίνουμε καλά και έξω, όχι μόνο μέσα!
Έχουμε δηλώσεις του Ομπάμα για ανάγκη να βρεθεί μια λύση στην Ελλάδα, να υποχωρήσουν όλες οι πλευρές, ώστε να παραμείνει στην ευρωζώνη μαζί με γενικόλογες ευχές για ανάπτυξη και όχι λιτότητα, μιας και δεν είναι δυνατό να στύβεις μια χώρα που δεν έχει άλλο ζουμί. Κάλεσμα για χτύπημα της φοροδιαφυγής για την οποία η Ελλάδα είναι διάσημη. Και να δηλώνει ταυτόχρονα με νόημα ότι οι ΗΠΑ μπορούν να βοηθήσουν ξανά την Ελλάδα, όπως έκαναν και το 2010 (ΔΝΤ), αρκεί να γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις!
Είχαμε γενική συμφωνία Υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας (Σαπέν) με το μέχρι προχθές «σκληρό» αλλά χθες υπερβολικά «μαλακό» Υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας Γ. Βαρουφάκη για ένα «νέο συμβόλαιο της Ελλάδας με την Ευρώπη», με βασικά χαρακτηριστικά την ανάπτυξη και όχι τη λιτότητα, την αποπληρωμή του χρέους μαζί με ΟΛΟΥΣ τους τόκους κατά δήλωση Βαρουφάκη, με βάση ότι η αποπληρωμή του θα σχετίζεται με την ανάπτυξη, την ύπαρξη ελέγχου από την Ε.Ε. στην Ελλάδα. Το πως μπορεί να τετραγωνιστεί αυτός ο κύκλος δεν το εξήγησε. Ο δε Σαπέν εστίασε πρώτον ότι πρέπει να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα, δεύτερον ότι περιμένει με ενδιαφέρον τις προτάσεις της Ελλάδας για μεταρρυθμίσεις και ότι μπορεί να βρεθεί μια λύση να δοθεί λίγος ακόμα χρόνος στην Ελλάδα για να διαμορφώσει τις τελικές της προτάσεις, και ότι σε αυτό το πλαίσιο μπορούν να ειδωθούν διευκολύνσεις για την αποπληρωμή του χρέους. Και βεβαίως να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη.
Τρίτη δήλωση με σημασία είναι αυτή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκη ότι μάλλον την Τετάρτη στη συνάντηση του προέδρου της Κομισιόν Γιούνγκερ με τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα θα ανακοινωθεί κάποια συμφωνία για το πώς και πόσος χρόνος θα δοθεί – πέραν της 28ης Φεβρουαρίου που ήταν η παράταση για το τέλος του παρόντος μνημονίου και της Τρόικα επί κυβέρνησης Σαμαρά– για να φέρει η ελληνική κυβέρνηση τις προτάσεις της. Και επανέλαβε ότι η Τρόικα ως επιτροπή και το συγκεκριμένο ως τώρα πρόγραμμα (μνημόνιο) είναι παρελθόν και ότι πάμε σε νέα συζήτηση με βάρος στις μεταρρυθμίσεις.
Με έναν εντυπωσιακό τρόπο όλοι συμφωνούν ότι το μνημόνιο ήταν λάθος (δεν έχουν μιλήσει ακόμα οι Γερμανοί). Και όλοι, από τις ΗΠΑ, μέχρι τη Γαλλία, μέχρι την ελληνική κυβέρνηση ομονοούν:
α) Σε νέα δανειακή σύμβαση όπου το χρέος θα αποπληρωθεί με κάποιες διευκολύνσεις και ότι θα παραμείνει ο έλεγχος στη χώρα.
β) σε ευχές για τερματισμό λιτότητας και ανάπτυξη.
γ) όλοι συμφωνούν στο ότι βασικά συστατικά του νέου «φαρμάκου» στην Ελλάδα θα αποτελούν το χτύπημα της φοροδιαφυγής και οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις.
δ) ότι μπορεί να δοθεί χρόνος και χώρος στην ελληνική κυβέρνηση να φέρει προτάσεις μέσα σε αυτό το πλαίσιο διαπραγμάτευσης.
Τις επόμενες μέρες στα ραντεβού του πρωθυπουργού με Ρέντσι, Ολαντ, Γιούνκερ πιθανόν κάποια πράγματα να γίνουν πιο ξεκάθαρα. Πάντως το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης είναι αυτό. Ο κ. Δραγασάκης το ονομάζει επιτυχία γιατί διεθνοποιεί το ελληνικό πρόβλημα αφού μιλούν γι’ αυτό από τον Ομπάμα ως τον Ολάντ και παίρνουν θέση κατά της λιτότητας.
Σα να ήταν το μνημόνιο ένα λάθος, μια τεχνική αστοχία, «ένα πρόγραμμα που δε βγαίνει» και τώρα να πρέπει να το διορθώσουμε. Σα να μην ήταν μία πολιτική διαχείρισης της κρίσης ταξικά χρωματισμένη προσδιορισμένη και ξαφνικά να σηκώθηκαν τα λάβαρα της διεθνούς της αντι-λιτότητας.
Είναι σαφές ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση προσπαθεί να διαπραγματευτεί διαφορετικά. Και εκμεταλλεύεται υπαρκτά κενά και αντιφάσεις. Και ότι δεν έχει σχέση με τους «υπάκουους» των προηγούμενων κυβερνήσεων. Δε συμφωνούμε όμως στην μονόπλευρη ανάγνωση αυτού που λέει «διεθνοποίηση του ελληνικού προβλήματος» ο κ. Δραγασάκης. Δεν ισχύει ότι η ελληνική εκλογική εξέγερση λειτουργεί σαν καταλύτης για την ανατροπή της λιτότητας, εκτός αν θεωρούμε σαν τέτοια τη δημοσιονομική χαλάρωση…
Περισσότερο ισχύει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται το υφιστάμενο νεοφιλελεύθερο και ανισότιμο ιμπεριαλιστικό διεθνές πλαίσιο αλλά όχι τη Γερμανική ασφυκτική εκδοχή του. Τους βασικούς κανόνες του και μέσα εκεί προσπαθεί να επιτύχει κάτι καλύτερο. Ακόμα και οι λέξεις έλεγχος, ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, μεταρρυθμίσεις, φοροδιαφυγή, αποπληρωμή χρέους, ανταγωνιστικότητα, ευρωζώνη ορίζουν ένα πλαίσιο και δεν είναι ουδέτεροι. Με συγκεκριμένα περιθώρια.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης το ονομάζει επιτυχία. Και πιθανά να καταλήξει όλη αυτή η διαπραγμάτευση σε κάτι καλύτερο από πριν.
Ταυτόχρονα όμως είναι ο σίγουρος δρόμος για το αδιέξοδο, την παραμονή της χρεομηχανής και της εποπτείας στη χώρα μας από τους δανειστές, την αδυναμία να υπάρξει συγκεκριμένο και ρεαλιστικό σχέδιο για ανάπτυξη, απάντηση στην ανεργία, ισχυρό δημόσιο και κοινωνικό κράτος, διέξοδο από την κρίση. Τέτοιο σχέδιο για ανάπτυξη εντός ευρωζώνης και με πλήρη αποπληρωμή του χρέους όπως υποσχέθηκε ο κ. Βαρουφάκης δεν πρόκειται να υπάρξει, εκτός αν σκίσουν όλοι οι οικονομολόγοι του επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ τα πτυχία τους.
Μέχρι τότε μένει να δούμε τις συγκεκριμένες προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης για τις μεταρρυθμίσεις και τις προτάσεις για τη φοροδιαφυγή, τις διευκολύνσεις στο χρέος από την εταιρία Lazardπου μας «συμβούλεψε» για το PSI.
Και βεβαίως μένει να δούμε τι θα πουν και οι Γερμανοί. Οι οποίοι ακόμα δεν έχουν μιλήσει…
Και κυρίως να μιλήσουν οι λαοί. Έξω από τα «πλαίσια» της διαπραγμάτευσης.
ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 02 Φεβρουαρίου 2015, http://www.antapocrisis.gr/index.php/articles/item/1272
