O πατριωτισμός που δεν πρέπει να χαρίζεται στους πατριδοκάπηλους και τους φασίστες

O πατριωτισμός που δεν πρέπει να χαρίζεται στους πατριδοκάπηλους και τους φασίστες

Του Θανάση Τσιριγώτη

Οι εθνικοαστικές επιδείξεις δύναμης του Ερντογάν στη διπλανή χώρα, τόσο απέναντι στην Κύπρο σ’ ό,τι αφορά τα θαλάσσια κτήματά της, όσο και απέναντι στην Ελλάδα με αφορμή το Αιγαίο και τα νησιά του, αναμφίβολα δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα και «αβρόχοις ποσίν».

Οπωσδήποτε όμως επαναφέρουν, έστω στρεβλά και επώδυνα, το ζήτημα των συνόρων και της εθνικής ανεξαρτησίας και θα ήταν εξόφθαλμος στρουθοκαμηλισμός αν τα προσπερνούσαμε ή αν τα αντιμετωπίζαμε με τη διασκεδαστική όσο και ανόητη αναρχική εφεύρεση πως «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Αν ήταν έτσι τότε το έδαφος ανήκει στα σκουλήκια του και κακώς ανοίγουμε πηγάδια για να ξεδιψάσουμε και να ποτίσουμε!

Μόνο μια απολίτικη αντίληψη θα υποστήριζε ότι οι αλλαγές συνόρων στη φάση των οξύτατων ανταγωνισμών δεν φέρνουν τον πόλεμο στην αυλή μας και μόνον όποιος δεν ξέρει δράμι από τη νεότερη βαλκανική ιστορία προσπερνάει το ζήτημα «μ’ ελαφρά πηδήματα». Σε ό,τι μας αφορά, ποτέ δεν υποκρύψαμε πως για να δει κανείς σε βάθος και με πειστικότητα το κεφάλαιο «ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός» πρέπει να βάλει στο συλλογισμό του το μεγάλο κάδρο.

Δηλαδή, πρώτον τις αντιθέσεις ανάμεσα στους σημερινούς ιμπεριαλιστές, δεύτερον τη σχέση εξαρτημένων και ιμπεριαλιστικών χωρών και τρίτον τα εθνικά εκτοπίσματα στην περιοχή. Ακούσαμε με μεγάλη προσοχή να λέγεται πως το πραγματικό, οικονομικό, στρατιωτικό και εν τέλει γεωπολιτικό εκτόπισμα δεν διαδραματίζει «κανένα ρόλο» και πως ένα φαινομενικά ασήμαντο μέγεθος μπορεί να προκαλέσει αναταραχές. Αναμφίβολα μπορεί ν’ ανάψει το φυτίλι, όπως ένας θερμοκέφαλος στρατηγός να πυροδοτήσει εύφλεκτα υλικά. Αλλά τον πόλεμο τον κάνουν οι πολιτικοί και απλώς τον διαχειρίζονται οι στρατηγοί, άλλοτε επιδέξια και άλλοτε αδέξια. Αν ήταν αλλιώς, ο Παρμενίωνας θα ξεπερνούσε τον Αλέξανδρο! Το ζήτημα των συνόρων των σημερινών εθνοκρατών είναι αντικειμενικό μέγεθος και δεν υπόκειται -προς το παρόν- στην εγκεφαλική σύλληψη του καθενός μας.

Τα εθνοκράτη, όπως προέκυψαν από εξεγέρσεις, επαναστάσεις και πολέμους, και γεωγραφικοποιήθηκαν από διεθνείς συνθήκες, δεν αντανακλούν μόνο τον σημερινό συσχετισμό δύναμης, αλλά είναι πραγματικά (αντικειμενικά) μεγέθη. Το τουρκικό κράτος πατώντας σε δύο ηπείρους, με πληθυσμό πάνω από 80 εκ. κατοίκους, με σύνορα προς Ρωσία, Μ. Ανατολή και Βαλκάνια, έχοντας αμερικανικές βάσεις και τα κλειδιά των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη, θέλοντας να παίξει το χαρτί της ηγεσίας του παγκόσμιου ισλαμισμού, τώρα που υποχώρησε ο παναραβισμός, έχοντας στρατό σε δύο γειτονικές χώρες (Κύπρος-Συρία), προφανώς έχει όλα τα φόντα να ασκεί περιφερειακή επιθετικότητα και δεν χρειάζονταν ο Ερντογάν και το ΑΚΡ για να το επιδείξει. Ισχύει η φράση του Κλαούζεβιτς, που χρησιμοποιεί και ο Λένιν, πως «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Αναμφίβολα.

Αλλά αν θέλουμε να κάνουμε συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, οφείλουμε να βλέπουμε ότι η κυβέρνηση Ερντογάν έχει όλα τα φόντα να δείχνει τα δόντια της. Αυτό σημαίνει πως η εργατική τάξη και η αριστερά πρέπει να συρθεί πίσω απ’ την ντόπια αστική τάξη και να πολεμάει με δανεική σημαία; Όχι βέβαια. Πρέπει κατ’ αρχήν να προωθήσει το σύνθημα του απεγκλωβισμού από ΕΕ και ΝΑΤΟ και των δύο χωρών και να προβάλλει τη γραμμή της ενότητας και της αλληλεγγύης και των δύο λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την εξάρτηση και τον πόλεμο.

Από αυτό το σημείο, ως το σημείο ν’ ανακαλύπτουμε (σαν τον προφήτη Δανιήλ), όπως η ηγεσία του ΚΚΕ, πως ο εχθρός βρίσκεται μέσα στη χώρα μας (εννοεί μόνο μέσα στη χώρα μας), η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Οφείλουμε με βάση την εμπειρία των δύο τελευταίων αιώνων να διακρίνουμε ακριβώς το είδος της αντίθεσης ή του πολέμου, αν δε θέλουμε να ξεπέφτουμε σε ανοησίες του τύπου «αγώνας ενάντια στ’ αφεντικά». Ο προσδιορισμός των αντιθέσεων, της αυτοσυνείδησης, της ετερότητας, της ταυτότητας, βασάνισαν πολλούς και για πολύ καιρό και δεν είναι αντικείμενο αστεϊσμών και χαριτολογημάτων.

Εμείς, όσο κι αν δεν είναι εντυπωσιοθηρικό, υψώνουμε το τετράπτυχο Εθνική ανεξαρτησία, Δημοκρατία, Ειρήνη και Σοσιαλισμός, με τον απεγκλωβισμό της χώρας μας από τη μέγκενη του ιμπεριαλισμού ν’ αποτελεί το πρώτο βήμα για την αποτίναξη κάθε ταξικού ζυγού. Ως εκ τούτου, μας απασχολεί το κεφάλαιο «πόλεμος-ανεξαρτησία», καθώς και το συνακόλουθό του «σύνορα», εδαφική ακεραιότητα. Και αυτό δεν είναι σοβινισμός και εθνικισμός. Ονομάζεται πατριωτισμός που δεν πρέπει να χαρίζεται στους πατριδοκάπηλους και τους φασίστες.

Ο νοών νοείτω.

ΠΗΓΗ:  Παρασκευή, 2 Μάρτιος, 2018, http://www.alfavita.gr/apopsin/o-patriotismos-poy-den-prepei-na-harizetai-stoys-patridokapiloys-kai-toys-fasistes

4 σχόλια στο “O πατριωτισμός που δεν πρέπει να χαρίζεται στους πατριδοκάπηλους και τους φασίστες

  1. Δρακουμέλ

    Αυτή η ενότητα και η αλληλεγγύη απέναντι στον ιμπεριαλισμό, την οποία πρέπει να δείξει η εργατική τάξη των δύο χωρών πως την εννοεί ο συγγραφέας; Δηλαδή η «εργατική τάξη» της Ελλάδας και της Τουρκίας, δεν έχει να τις χωρίζει τίποτα άλλο από τον ιμπεριαλισμό των ηγεσιών τους; Και ο ιμπεριαλισμός βρίσκεται μόνο στις ηγεσίες τους; Δηλαδή οι εργατικές τάξεις των δύο γειτονικών κρατών -που εντελώς συμπτωματικά κατοικούνται από δύο εντελώς διαφορετικούς λαούς, με εντελώς διαφορετικές παραδόσεις και ιδεολογικές-πολιτισμικές πεποιθήσεις-, έχουν κάθε αγαθή και καλή διάθεση να ζήσουν αρμονικά και αγαπημένα αναμεταξύ τους, και όλο αυτό το χαλάει ο ιμπεριαλισμός των ηγεσιών τους; Η εργατική τάξη των δύο αυτών λαών, δεν ξέρει τίποτα από ιμπεριαλισμό; Όταν έσφαζαν στην Σμύρνη το 1922, στην Πόλη την δεκαετία του ’50 και ’60, ποια τάξη άραγες ήταν αυτή που βανδάλιζε και έσφαζε; Η μεγαλοαστική; Η αστική μήπως; Η εκκλησιαστική άραγες; Ή μήπως και κυρίως η εργατική; Έως πότε πια αυτό το παραμύθι της «αθώας και τίμιας» εργατικής τάξης που έχει ως εχθρό της τάχατες μόνον τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό και όχι τον ίδιο της τον εαυτό;
    Δεν είναι δυνατόν να συμβιώσεις αρμονικά με κάποιον με τον οποίο δεν μοιράζεσαι τα ίδια κοινωνικά και πολιτισμικά ιδεώδη, τουλάχιστον εάν αυτό δεν γίνεται για χάρη της επιβίωσης, ή για χάρη ενός τάχατες «ανώτερου» ιδανικού, όπως ο ευδαιμονισμός (που γίνεται στις ΗΠΑ και τις δυτικές «παραδεισένιες» κοινωνμίες). Αργά ή γρήγορα τα πιστεύω και τα βιωματικά δεδομένα του κάθε ενός θα βγουν στην επιφάνεια και τότε αλοίμονό τους και των δύο. Ας είναι καλά η άγρια καταστολή του εκάστοτε καθεστώτος, όπως στις ΗΠΑ και πάλι για παράδειγμα, που η αστυνομοκρατία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο προηγμένου κράτους. Αυτά πρέπει να τα λαμβάνουμε υπόψιν και να είμαστε προσεκτικοί άπαντες, προτού πετάξουμε την όποια πομφόλυγα-λιβανωτό για την εργατική τάξη, τρομάρα της κι αυτής…

  2. Δρακουμέλ

    Ας είναι, καλύτερα να μην γνωρίζω ελόγου μου, αφού γνωρίζει ο συγγραφέας… Αλλά για τις απαντήσεις των πρωτοβουλιών, έχω τις αμφιβολίες μου και με το συμπάθιο, θα εξακολουθήσω να τις έχω, παρά τα όσα λένε οι «πρωτοβουλίες» αυτές…

Απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.