Οι φονικές ταυτότητες

Από τον Θανάση Γιαλκέτση

Η αίσθηση της ταυτότητας μπορεί να είναι πηγή δύναμης και αλληλεγγύης. Αλλά η ταυτότητα μπορεί να γίνει και η πηγή μιας βίας που αποκλείει ή ακόμα και εξοντώνει τους άλλους, τους διαφορετικούς. Η βία υποδαυλίζεται όταν η ταυτότητα ενός υποκειμένου καθορίζεται αυστηρά με βάση την ένταξή του σε μια και μόνο ομάδα (εθνική, πολιτισμική, θρησκευτική).

Η βία και ο αποκλεισμός ευνοούνται επίσης όταν η ταυτότητα γίνεται αντιληπτή ως ένα πεπρωμένο που δεσμεύει τις επιλογές του υποκειμένου και το καταδικάζει να συμμορφώνεται σε όλα με τις συμπεριφορές της κοινότητας στην οποία ανήκει.

Αυτά υποστηρίζει μεταξύ άλλων ο Ινδός νομπελίστας οικονομολόγος Αμάρτια Σεν στο βιβλίο του «Ταυτότητα και βία», που κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας από τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» (μετάφραση: Λία Βουτσοπούλου). Η ακόλουθη συνέντευξη του Αμάρτια Σεν δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα Liberazione.

-Ζούμε σήμερα σε έναν κόσμο που τείνει προς τη «ρευστότητα», όπως λέει ο κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν. Οι παλιοί παράγοντες διαμόρφωσης της ταυτότητας (εθνικισμός, θρησκεία, εργασία) δεν λειτουργούν πλέον. Κι ωστόσο, όπως γράφει ο Ρόμπερτ Πάτναμ, τα πρόσωπα έχουν ανάγκη από «κοινωνικό κεφάλαιο» και από δεσμούς ταυτότητας για να ζουν καλύτερα. Εσείς μήπως υποτιμάτε αυτήν την ανάγκη;

«Εγώ δεν ασκώ κριτική στην ταυτότητα καθαυτή, αντίθετα μάλιστα θεωρώ ότι αυτή μπορεί να είναι ένας θετικός παράγοντας προσωπικής αυτοπραγμάτωσης, υπερηφάνειας. Η ταξική ταυτότητα ωθεί τους ανθρώπους να παλεύουν για να μειωθούν οι ανισότητες.

Η ταυτότητα των Αφροαμερικανών υπήρξε σημαντικό κίνητρο των αγώνων για την ενσωμάτωση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων. Αλλά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει μία και μοναδική ταυτότητα, ότι κάθε άτομο έχει περισσότερες ταυτότητες και ότι η αναγωγή τους σε μια μοναδική ταυτότητα είναι μια απλούστευση που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Ο Καρλ Μαρξ, στην «Κριτική του προγράμματος της Γκότα», γράφει ότι το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ανήγαγε την ταυτότητα στην ταξική ταυτότητα και έτσι λησμόνησε άλλες σημαντικές διαστάσεις του ατόμου.

Όσο για τον Πάτναμ, με την έννοια του «κοινωνικού κεφαλαίου» στην πραγματικότητα αναφέρεται σε συνενώσεις πολλαπλών ταυτοτήτων».

– Οι ταυτότητες ευνοούν τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων;

«Είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Στη Γερμανία, σε ορισμένες περιοχές όπου υπάρχει μια πολύ ισχυρή αίσθηση ταυτότητας, παρατηρούνται φαινόμενα βίαιης μισαλλοδοξίας ενάντια στους μετανάστες. Την ταυτότητα μπορούμε να τη δούμε με δύο τρόπους. Υπάρχει η ταυτότητα γένους που παράγει θετικά ένα κίνημα των γυναικών και τη διεκδίκηση δικαιωμάτων. Υπάρχει μια ταξική ταυτότητα που παράγει θετικά ένα εργατικό κίνημα, το οποίο μάχεται για βελτιώσεις. Υπάρχει μια εθνικιστική ταυτότητα που και αυτή είναι θετική, αν παλεύει εναντίον της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού.

Υπάρχει όμως και μια εθνικιστική ταυτότητα που μερικές φορές γίνεται αρνητικός παράγοντας διαχωρισμού και σύγκρουσης. Ακόμα και η ταξική ταυτότητα μπορεί μερικές φορές να μας οδηγεί να αγνοούμε άλλες διαστάσεις της ζωής του ατόμου, που είναι επίσης σημαντικές. Η ίδια η ταυτότητα γένους μπορεί να μας οδηγεί να αγνοούμε μια ανθρώπινη συνθήκη που είναι κοινή για άνδρες και γυναίκες.

Δεν έχω τίποτα εναντίον των ταυτοτήτων, αλλά πρέπει να τις γνωρίζουμε σε όλη την πολυπλοκότητά τους, προκειμένου να μπορούμε να τις χρησιμοποιούμε θετικά».

– Αυτά που λέτε όμως λειτουργούν μόνον αν μπορούμε να επιλέγουμε την ταυτότητα. Τα πρόσωπα είναι ελεύθερα να επιλέγουν τις ρίζες τους; Ίσως αυτό μπορεί να γίνεται στην πολιτική, όπου οι ιδέες συζητούνται, γίνονται αντικείμενο επεξεργασίας, αλλάζουν. Στη σφαίρα της κουλτούρας όμως; Κανείς δεν επιλέγει την κοινότητα στους κόλπους της οποίας γεννιέται. Σε αυτήν την περίπτωση η ταυτότητα δεν είναι μια «φυσική» κληρονομιά που μας μεταβιβάζεται;

«Είναι ένα καλό και ενδιαφέρον ερώτημα. Στο πεδίο της κουλτούρας η ελευθερία επιλογής είναι πιο δύσκολο να γίνει αντιληπτή απ' όσο στη σφαίρα της πολιτικής. Ωστόσο υπάρχει και είναι σημαντικό να το κατανοήσουμε. Κατά τη γνώμη μου, η κουλτούρα δεν είναι υποχρέωση, δεν είναι πεπρωμένο, δεν μας δεσμεύει με τρόπο αναπόδραστο.

Ένα παράδειγμα μεταξύ πολλών άλλων είναι η τροφή. Εδώ οι συνήθειες ενός λαού είναι το αποτέλεσμα παραδόσεων που αλλάζουν διαρκώς. Στην Ινδία, το τσίλι έρχεται από τους Πορτογάλους, οι οποίοι με τη σειρά τους το εισάγουν από τον Νέο Κόσμο.

Και στην Ιταλία είναι οι Άραβες εκείνοι που φέρνουν τα ζυμαρικά στη Σικελία και αρχίζουν να τα ξεραίνουν. Η ντομάτα έρχεται από την αμερικανική ήπειρο και το τυρί από τη Μέση Ανατολή. Κι ωστόσο θεωρούμε τα μακαρόνια μια τυπικά ιταλική τροφή και πράγματι είναι.Στη Δύση είμαστε περήφανοι που είμαστε χριστιανοί, αλλά αυτή είναι μια θρησκεία που την κληρονομήσαμε από τη Μέση Ανατολή. Η κουλτούρα κινείται, μετασχηματίζεται.

Αν θεωρούμε ότι η κουλτούρα επιλέγεται, τότε μπορούμε να επιχειρηματολογήσουμε, να συλλογιστούμε, να συζητήσουμε. Μπορούμε, για παράδειγμα, να έχουμε χριστιανικό υπόβαθρο και να επιλέξουμε να είμαστε άθεοι. Αλλά αν θεωρούμε ότι η κουλτούρα είναι πεπρωμένο, τότε δεν μπορούμε να ασκήσουμε την ορθολογική μας ικανότητα. Και η παράλογη βία γεννιέται συχνά όταν υποχρεωνόμαστε να θεωρούμε ότι συνδεόμαστε όλοι με ένα αναπόδραστο πεπρωμένο. Διόλου τυχαία, ο υπότιτλος του βιβλίου μου είναι «Η ψευδαίσθηση του πεπρωμένου».

Ο Μαρξ έλεγε ότι η θρησκεία είναι το όπιο των λαών, εννοώντας ότι η θρησκεία, σαν ένα ναρκωτικό, μας οδηγεί σε συμπεριφορές που μας εμποδίζουν να σκεφτόμαστε, να επιχειρηματολογούμε, να κάνουμε συνειδητά επιλογές. Μας οδηγεί προς ένα υποχρεωτικό δρόμο που μας φαίνεται σαν πεπρωμένο. Η βία, οι συγκρούσεις, η τρομοκρατία μπορούν να καταπολεμηθούν, αν κατανοήσουμε ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές δυνατότητες επιλογής».

– Η σύγκρουση των πολιτισμών είναι μια θεωρία χοντροκομμένη, απλουστευτική και βλαβερή σε ό,τι αφορά τις πολιτικές της επιπτώσεις. Φαίνεται ωστόσο ότι εσείς προειδοποιείτε και τους αντιπάλους αυτής της θεωρίας, για παράδειγμα το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, ότι χρησιμοποιούν εξίσου αφηρημένες και απλουστευτικές έννοιες, όπως «Δύση» και «αντι-Δύση». Έτσι δεν είναι;

«Θα διέκρινα δύο όψεις του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης. Από τη μια μεριά, την κριτική στην ανισότητα μεταξύ ενός τμήματος της ανθρωπότητας που ζει σε καλύτερες συνθήκες και ενός άλλου τμήματος που υποφέρει.

Από την άλλη μεριά, ορισμένοι τομείς αυτού του κινήματος ερμηνεύουν αυτήν τη διαίρεση ως αντιπαράθεση μεταξύ της Δύσης και του υπόλοιπου κόσμου. Δεν μπορούμε ωστόσο να εντάξουμε όλες τις χώρες σε αυτές τις δύο μόνον κατηγορίες. Υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις. Είναι σημαντικό να αναδείξουμε το θέμα του οικονομικού και κοινωνικού χάσματος μεταξύ των ατόμων, χωρίς όμως να ανάγουμε την ανισότητα σε σύγκρουση μεταξύ άκαμπτων, μονοδιάστατων ταυτοτήτων του τύπου «Δύση εναντίον αντι-Δύσης», γιατί διαφορετικά κινδυνεύουμε να τροφοδοτήσουμε μια «θρησκευτική» ερμηνεία των αντιπαραθέσεων.

Οι επικριτές της παγκοσμιοποίησης μπορούν να απαντούν στους υποστηρικτές της σύγκρουσης των πολιτισμών ότι αυτοί τάσσονται αντίθετα υπέρ του διαλόγου μεταξύ των πολιτισμών. Το ζήτημα είναι όμως ότι δεν υπάρχουν οι πολιτισμοί ως ομοιογενή και αδιαίρετα μπλοκ.

Ένας «δυτικός» μπορεί να είναι αριστερός ή δεξιός, θρησκευόμενος ή άθεος κ.ο.κ. Οι διαιρέσεις υπάρχουν σε κάθε μέρος του κόσμου και τα πρόσωπα δεν μπορούν να ανάγονται σε μια μόνο διάσταση. Ένας καλύτερος κόσμος οικοδομείται μόνον αν ξεκινήσουμε από την πολυπλοκότητα της ταυτότητας των ανθρώπων».

ΠΗΓΗ: 02/12/2012,  http://www.efsyn.gr/?p=4515. Το είδα:  Δεκεμβρίου 3, 2012, http://politikespsifides.wordpress.com/2012/12/03/….82/ 

Η «πολιτεία» της αφής*

Του Γιάννη Στρούμπα

Μία λέξη άγνωστη επιχειρεί να δώσει εξηγήσεις. Εφικτό; Παράδοξο; Τυχαίο; Αθώο; Αν εμπιστευτεί κανείς τις προλογικές δηλώσεις του Θωμά Βουγιουκλή στην ποιητική του συλλογή «Αφη**», η άγνωστή του λέξη «νώση», την οποία εισάγει στο εναρκτήριο ποίημα της συλλογής, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ενέργεια πραγματοποιούμενη «ποιητικη αδεία», για να βοηθήσει «στη σελιδοποίηση», με νόημα «κενο», «μια απλη γνώση/ βαθεια εν υπνώσει», ενισχυτική της ρίμας. Ο νεολογισμός ωστόσο του Βουγιουκλή κάθε άλλο παρά τυχαίος κι αθώος είναι.

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 356, 1/12/2012.

** Ο Βουγιουκλής θεωρεί πλεονασμό το τονικό σημάδι στη λήγουσα, γι' αυτό και δεν το σημειώνει σε όσες λέξεις τονίζονται εκεί.

Αντιθέτως, ανύποπτα δρομολογεί την πραγμάτευση της ποιητικής διακύβευσης: είναι δυνατή η κατάκτηση σύνολης της γνώσης, κάθε καινούριας «νώσης» που θα προσεγγιζόταν από το ανθρώπινο πνεύμα; Είναι δυνατό, επίσης, να ξυπνήσει η εν υπνώσει στ' ανθρώπινα μύχια γνώση; Ο ποιητής, σαν να ακολουθεί τους προβληματισμούς πλατωνικού διαλόγου, θα επιχειρήσει εγερτήριο στην υπνωμένη γνώση, ανακαλώντας την από έναν προσωπικό του κόσμο των Ιδεών.

Έχοντας ήδη θέσει άκρως διακριτικά το φιλοσοφικό του ζητούμενο, ο Βουγιουκλής προχωρά, αμέσως μετά από το προλογικό του ποίημα, στη σύνθεση ενός «δωδεκάωρου» κύκλου ποιημάτων, ο οποίος, σαν άλλος ενιαυτός δώδεκα μηνών, επωάζει τον κύκλο μιας αναζήτησης: εκείνης της γνώσης. Η σύγχρονη σκέψη καταπλακώνεται από το άπειρο πλήθος της πληροφορίας, εμποδιζόμενη να αναδυθεί από τον ορυμαγδό των ατάκτως ερριμμένων πληροφοριακών στοιχείων. Η εκπαίδευση πάλι, εδώ κι αιώνες, βασίζεται στην «Αφομοίωση της γνώσης/ και ανάπτυξη της σκέψης». Θα 'ταν άραγε δυνατή μία άλλη εκπαιδευτική προσέγγιση; Θα 'ταν δυνατή μια «Άμεση επικοινωνία/ με τον εγκέφαλο»; Την έως τώρα αποτυχία ο Βουγιουκλής τη συνδέει με την ατυχή λειτουργία των αισθήσεων: «Η ακοη, η γεύση,/ η όσφρηση, η όραση,/ επιτείνουν την ασάφεια,/ τη μέθη, το νεφέλωμα.» Μένει μόνο η αφή, με το δέρμα να διευκολύνει «τη διαπήδηση αισθημάτων, χυμων, οσμων»: «Η επαφη στο μεγαλείο της.»

Η αναζήτηση ενός νέου γνωστικού μοντέλου δεν επαναπαύεται σε μια αόριστη διατύπωση περί αποτυχίας του υπάρχοντος συστήματος. Η αποτυχία προσδιορίζεται επακριβώς. Σ' ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπου η γνώση αποστεώνεται και προσφέρεται θυσία στην απόκτηση πτυχίων και σε αλλεπάλληλες «πιστοποιήσεις πιστοποιήσεων» προς εύρεση εργασίας, ο Βουγιουκλής αντικρίζει την αφασία, καθώς και τα όνειρα να γίνονται στάχτη στην πυρά. Στο αδιέξοδο τούτο ο ποιητής αντιπαραβάλλει τη δική του πρόταση δημιουργίας. Απορρίπτοντας την αλαζονεία που προωθεί τον εγωισμό και προκαλεί ηθικό εκτροχιασμό, ο Βουγιουκλής συγκροτεί την προσωπική του θεογονία, στην οποία δεν υπερτονίζεται η υποταγή των ανθρώπων σε θεούς, παρά η κυριαρχία του πνεύματος παντού όπου «το άπληστο βλέμμα/ των εραστων της σκέψης» υψώνει λατρευτικά οικοδομήματα, όπως ο Παρθενώνας, τα οποία πρωτίστως υπηρετούν την αισθητική. Εδώ συναντιούνται η «γνώση της ωραιότητας» και η «ωραιότητα της γνώσης», και μάλιστα ακόμη εμφαντικότερα στον νεολογισμό της «γνωσιωραιότητας», ενώπιον της οποίας υποκλίνονται άπαντες, μύστες και δαιμονισμένοι συνάμα.

Μετά από την απόρριψη της οίησης και την πρόκριση της ποίησης, το ποιητικό φιλοσοφικό μοντέλο του Βουγιουκλή συνεχίζει με το στάδιο της συγκρότησης κοινωνιών, σαν να ακολουθεί σε παράλληλη διαδρομή το μύθο της δημιουργίας του κόσμου από τον Πρωταγόρα στον ομώνυμο πλατωνικό διάλογο. Η νέα όμως αλληγορία πηγάζει από τη μαθηματική επιστήμη, προνομιακό πεδίο πραγματεύσεων για τον ποιητή. Στοιχείο της κοινωνικής συνοχής αναδεικνύεται η μονάδα, που δημιουργεί όλες τις άλλες. Αυτή είναι «ο μικρος, ο μέγας πυλώνας/ της ύπαρξης και της δημιουργίας», σε αντιδιαστολή προς το μηδέν, που, όπως στους φυσικούς αριθμούς, δεν παράγει τίποτε, έχοντας μηδενική συμβολή στο γίγνεσθαι, θυμίζοντας μια μαύρη τρύπα που απορροφά και μηδενίζει τα πάντα· έτσι λοιπόν και στις κοινωνίες, το μηδέν μπορεί να γεννήσει μονάχα έναν αυτιστικό εγωισμό. Ήδη η κομπορρημοσύνη έχει απορριφτεί, παραχωρώντας τη θέση της σε μια γόνιμη «περηφάνια», βασισμένη στη σύνθεση και τη δημιουργία, κι όχι απλώς στην αποσύνθεση της οίησης.

Έχοντας διανύσει τη μισή διαδρομή της νέας συμπαντικής δημιουργίας, ο Βουγιουκλής εισάγει στη σύνθεσή του την καθοριστικότατη έβδομη ώρα της δόμησης. Το προσκλητήριο προς παραλληλισμό με την κρίσιμη έβδομη μέρα της Δημιουργίας, που ορίζει πρωταγωνιστή τον άνθρωπο, είναι υπαινικτικό μα κι εύγλωττο. Στο σύμπαν του Βουγιουκλή εισάγεται μια εξίσου σημαίνουσα εξέλιξη, μια «ανακάλυψη-επανάσταση»: η αφή, έχοντας πια κυριαρχήσει μεταξύ των αισθήσεων, πρωταγωνιστεί στην εκπλήρωση του πάγιου αιτήματος για την κατάκτηση της γνώσης, επιτρέποντας τη μεταφορά όλων των δεδομένων από τα κυκλώματα ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή στον ανθρώπινο εγκέφαλο, με το απλό άγγιγμα μιας οθόνης! «Ο θησαυρος της γνώσης/ κτήμα του κάθε εγκεφάλου!!!», τριπλοθαυμάζει – δικαίως – ο ποιητής μπροστά στο εκπληκτικό θαύμα. Κι εκεί που θα αναμενόταν ο αίσιος τερματισμός μιας δύσβατης, ανηφορικής πορείας, ο Βουγιουκλής επιφυλάσσει νέα ανατροπή: η συνολική θέαση κάθε πράγματος δεν συνεπάγεται και τη βαθύτερη γνώση του, εφόσον αυτή δεν αποτελεί το πέρας μιας προσωπικής κοπιαστικής πορείας που θα επέτρεπε την εμπέδωση και τη συνειδητοποίηση. Παράλληλα, η εύκολη πρόσβαση στη γνώση καταργεί τη λησμοσύνη, και μαζί της τους Προμηθείς του ανθρώπινου γένους: καταργεί την προνοητικότητα, τη σύνεση, το θάρρος, την αντίσταση στην εξουσία των ιερατείων, οποιαδήποτε, γενικότερα, ευψυχία θα 'ταν δυνατό να συμβολίζουν οι Προμηθείς.

Στη νέα πορεία προς τη διεκδίκηση της γνώσης, ο ποιητής τοποθετεί, πλάι στις υπόλοιπες πλατωνικές του απηχήσεις, την επίπονη και συνειδητή ανάβαση προς τη γνώση, όπως δηλώνεται στη χρήση του ρήματος «οἶδα», που ευθέως παραπέμπει στη σωκρατική θέση «Ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα», πιστοποιώντας όχι απλώς τον ενδελεχή έλεγχο κάθε άποψης, μα και τη λεπτολόγα σύνθεση των προσδιοριστικών στοιχείων των πραγμάτων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, μάλιστα, πως οι φιλοσοφικές αναζητήσεις του Βουγιουκλή προσθέτουν στο σύμπαν του, σε μια ευρύτερη σύνθεση, και την αριστοτελική θέαση, όπως αυτή απηχείται στη διατύπωση «Έξη η μέθεξη παιδείας». Καμία αυτόματη μεταφορά αρχείων δεν είναι σε θέση, λοιπόν, να αναπληρώσει τη «μέθεξη παιδείας», που προϋποθέτει κοπιαστική προσπάθεια.

Η αντίστροφη πλέον πορεία συνεχίζει την τελείωσή της με τη διεκδίκηση ενός ακόμη αποδιωγμένου στοιχείου: της «καρδιας», του συναισθήματος, των «γαλάζιων ουρανων».  Αν η εγκατοίκηση στη σκέψη επέτεινε την αποξένωση και τη συναισθηματική ανομβρία, ο ποιητής έχει κάθε λόγο να διεκδικήσει τη μετοικεσία του στο αποδιωγμένο συναίσθημα: «Χαϊδεύω το χάδι», δηλώνει με νόημα. Παράλληλα, ο «αναστεναγμος» ανακαθορίζει την πορεία του ανθρώπου, ο οποίος διεκδικεί ξανά το κλάμα και το συναίσθημα για να λυτρωθεί. Η λύτρωση τούτη διεκδικείται απολύτως φυσιολογικά, καθώς ο στεγνός και στυγνός εγκεφαλισμός που προηγήθηκε στέρησε από τον άνθρωπο ακόμη και την όσφρηση την άνοιξη! Η απόλυτη κυριαρχία της αφής αποδεικνύεται τυραννική κι εγκαταλείπεται. Ο εναγκαλισμός με την αφή, με το ανέφικτο, το μονότονο, τη ματαιοδοξία της συνολικής κατάκτησης της γνώσης, οδήγησε σε αδιέξοδο, στη «δύση/ του παράδεισου». Η υποταγή στην τυραννία της αυστηρής εγκεφαλικής λειτουργίας «αλλοτριώνει τη σκέψη/ εκχωρει την ελευθερία/ κάνει τον φόβο συνήθεια». Ο περιορισμός της όρασης ισοδυναμεί με «μυωπία». Γι' αυτό και την ύστατη δωδέκατη ώρα της ποιητικής του δημιουργίας, ο Βουγιουκλής επιζητεί την ηλιαχτίδα που θα αποτεφρώσει όλο το σαθρό οικοδόμημα.

Στην ολοκλήρωση «επιτέλους» της απαιτητικής πορείας ο ποιητής επιγράφει «Αφη & Αφη» τον καταληκτικό, συμπερασματικό του στοχασμό. Το μακρύ ταξίδι απέδειξε πως η λύτρωση μπορεί να επέλθει μόνο με την παράκαμψη της τυραννίας της αφής και την υπαγωγή της στη συνύπαρξη με τις υπόλοιπες αισθήσεις και την υπηρέτησή τους: «σαν αφη της γλώσσας/ και σαν αφη στην όραση». Η επαναφορά όλων των αισθήσεων και η μεταξύ τους συνύπαρξη συνδυάζεται με την εγκατάλειψη της ματαιόδοξης απόπειρας για την αποθησαύριση των γνώσεων στον ανθρώπινο εγκέφαλο, και την παράλληλη επιστροφή στη γοητευτική διαδικασία της κατάκτησης της γνώσης, που, όσο κι αν παιδεύει, εντέλει λυτρώνει, επιβεβαιώνοντας την καβαφική αντίληψη πως στην πορεία προς την επίτευξη οποιουδήποτε στόχου εκείνο που μετρά περισσότερο ακόμη κι από την «Ιθάκη», από τον τελικό προορισμό, είναι το ταξίδι προς αυτόν, με τις περιπέτειες και τις γνώσεις του.

Συνθέτοντας ποιητικά στο φιλοσοφικό του εποικοδόμημα την «πολιτεία» της αφής, δηλαδή το πολίτευμα της συγκεκριμένης αίσθησης σ' όλη την εξελικτική του πορεία, από τη δρομολόγηση της εγκαθίδρυσής του μέχρι την ακμή μα και την παρακμή του, ο Βουγιουκλής διαλέγεται διαρκώς με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Η διαδρομή του ανακαλεί όχι μόνο ως προς το περιεχόμενό της το φιλοσοφικό απόσταγμα της κορυφαίας τριάδας του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, το οποίο είτε το ακολουθεί είτε το προεκτείνει μέσω νέων προβληματισμών· ανακαλεί και ως προς τους εκφραστικούς της τρόπους την κρυπτικότητα μιας μυστικιστικής τάσης, που εκφέρεται σαν προφητεία, σαν δίσημος χρησμός του μαντείου των Δελφών σ' έναν θρησκευτικό συγκρητισμό του αρχαιοελληνικού παγανισμού και της βιβλικής παράδοσης του χριστιανισμού, ενώ αξιοποιεί και τη μαθηματική επιστήμη υπενθυμίζοντας όχι μόνο το παρελθόν των φιλοσόφων ως πανεπιστημόνων, μα και – ακόμη πιο συγκεκριμένα – το ρητό στην είσοδο της Ακαδημίας του Πλάτωνα «ἀγεωμέτρητος μηδεὶς εἰσίτω». Γεωμετρικά δομημένη, η «Αφη» του Βουγιουκλή απευθύνει διαρκές προσκλητήριο αναμέτρησης με τα «επινοούμενα υπονοούμενά» της.

            Θωμάς Βουγιουκλής***, «Αφή», εκδ. Τυπωθήτω, Αθήνα 2011, σελ. 40.

*** Ο Θωμάς Βουγιουκλής είναι Καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και Κοσμήτορας της Σχολής Επιστημών Αγωγής. Εργάζεται ερευνητικά στα Καθαρά Μαθηματικά και ειδικότερα στην Άλγεβρα των Υπερδομών, όπου εισήγαγε και θεμελίωσε έναν κλάδο, που φέρει το όνομά του: Hv-δομές. Το βιβλίο του «Hyperstructures and their Representations» (Hadronic Press, U.S.A. 1994) διδάσκεται σε μεταπτυχιακά προγράμματα του εξωτερικού. Έχει δημοσιεύσει πάνω από 100 ερευνητικές εργασίες σε διεθνή περιοδικά και σημειώνονται πάνω από 2000 αναφορές στο έργο του. Συμμετείχε και διοργάνωσε πλήθος συνεδρίων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Διετέλεσε επισκέπτης καθηγητής στο Μ.Ι.Τ. (U.S.A), στο Udine (Ιταλία) και στο Bangor (Ουαλία). Η «Αφή» είναι η όγδοη ποιητική του συλλογή.

Η Αργεντινή νίκησε τη "Νόνα" των αγορών

Η εθνική κυριαρχία αποδείχθηκε ισχυρότερη των προθέσεων των αγορών. Σαν μια θεατρική παράσταση με αίσιο τέλος.

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Έχουν περάσει περισσότερα από δέκα χρόνια από την ημέρα που ανέβηκε για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή η εξαιρετική θεατρική παράστασης «Νόνα» με τον Δημήτρη Πιατά. Στην Αργεντινή της κρίσης μια βουλιμική γριά καταβροχθίζει τα πάντα οδηγώντας στην απόλυτη καταστροφή μια οικογένεια μεροκαματιάρηδων.

Από τις δεκάδες αναγνώσεις του έργου η βουλιμική γριά θα μπορούσε να αποτελεί τους ξένους δανειστές της Αργεντινής που επιχείρησαν να κατασπαράξουν μια ολόκληρη χώρα αλλά και τις ίδιες τις σάρκες τους.

Η Νόνα βέβαια δεν είχε «happy end», σε αντίθεση με την Αργεντινή η οποία αφού προχώρησε στη μεγαλύτερη, για εκείνη την εποχή, στάση πληρωμών της ιστορίας γνώρισε ορισμένους από τους σημαντικότερους ρυθμούς ανάπτυξης στη Λατινική Αμερική, αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη.

Ήταν λοιπόν κωμικοτραγικό ότι μόλις η παράσταση ξανανέβηκε, πριν από μερικές εβδομάδες στην Αθήνα, οι κερδοσκόποι ξαναχτύπησαν την Αργεντινή απαιτώντας να πληρώσει 1,3 δισεκατομμύριο δολάρια σε κατόχους κρατικών ομολόγων που αρνήθηκαν να δεχθούν τις δυο αναδιαρθρώσεις χρέους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ελληνικά μέσα ενημέρωσης, που ουδέποτε ασχολήθηκαν σοβαρά με τη διεθνή ειδησεογραφία, έπαιξαν πολύ ψηλά το συγκεκριμένο θέμα θέλοντας να στείλουν ένα σαφές μήνυμα: «Όποιος τα βάζει με τις αγορές, αργά ή γρήγορα θα το πληρώσει». Για άλλη μια φορά όμως η «Νόνα» του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος «ανεβαίνει» στο ελληνικό σανίδι και όχι στο αργεντίνικο.

Λειτουργώντας ουσιαστικά σαν υπάλληλος ενός κερδοκοπικού ταμείου ο Αμερικανός δικαστής Τόμας Γκρίζα είχε αρνηθεί την ισχύ της παύσης πληρωμών που είχε επιβάλλει η Αργεντινή σε όσους ομολογιούχους δεν είχαν αποδεχθεί τις δυο προηγούμενες ανταλλαγές ομολόγων. Συγκεκριμένα ζητούσε την αποπληρωμή 1.3 δισεκατομμυρίου δολαρίων. Πρόκειται ουσιαστικά για ομολογιακό χρέος με βάση το αμερικανικό δίκαιο που είχε αγοραστεί σε εξευτελιστικές τιμές την περίοδο της κρίσης προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για κερδοσκοπικούς σκοπούς.

Βασικός παίκτης σε αυτή την πρακτική ήταν το λεγόμενο «ταμείο γύπας» NML το οποίο πριν από μερικές εβδομάδες είχε διατάξει και την κατάσχεση μιας εκπαιδευτικής φρεγάτας της Αργεντινής όταν αυτή κατέπλευσε στην Γκάνα. Το NML, όπως και όλα τα κερδοσκοπικά ταμεία ουδέποτε δάνεισαν την οικονομία της Αργεντινής. Απλώς αγόρασαν χρέος τζογάροντας στην δυστυχία ενός ολόκληρου έθνους

Το εφετείο των ΗΠΑ ανέστειλε όμως την εντολή πληρωμής προσφέροντας μια μεγάλη (αν και όχι τελική) νίκη στην Αργεντινή.

Η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στο γεγονός ότι η Αργεντινή είχε την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει με ευκολία το χρέος αλλά αποφάσισε να μην το κάνει. Όπως συμβαίνει δηλαδή σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις, η τελική απόφαση ενός κυρίαρχου κράτους να μην πληρώσει ένα χρέος το οποίο είναι παράνομο, απεχθές ή μη νομιμοποιημένο, είναι αμιγώς πολιτική και μόνο σε δευτερεύουσες τεχνικές παραμέτρους σχετίζεται με οικονομικούς παράγοντες.

Ο υπουργός οικονομικών της Αργεντινής, Χερνάν Λορενζίνο, χαρακτήρισε την αρχική απόφαση του Γκρίζα σαν «ένα είδος δικαστικής αποικιοκρατίας» και αναρωτήθηκε εάν ο δικαστής θα διατάξει και τον αμερικανικό Πέμπτο Στόλο να κινηθεί εναντίον της Αργεντινής.

Το Μπουένος Αίρες εξηγούσε μεταξύ άλλων, ότι η ανατροπή προηγούμενων αποφάσεων σχετικά με το χρέος της χώρας από ένα αμερικανικό δικαστήριο όχι μόνο παραβιάζει την εθνική κυριαρχία αλλά θα οδηγήσει σε συνθήκες ζούγκλας στην παγκόσμια αγορά ομολόγων. Συγκεκριμένα, όπως ανέφεραν Αργεντίνοι αξιωματούχοι, θα έπληττε τις προσπάθειες όλων των χωρών που αντιμετωπίζουν κρίση χρέους, καθώς οι πιστωτές δεν θα είχαν λόγο να ανταλλάξουν τα ομόλογά τους σε χαμηλότερες τιμές.

Με την κίνησή της όμως η Αργεντινή έδειξε και κάτι πολύ σημαντικότερο. Ότι η εθνική κυριαρχία μπορεί να επικρατήσει του αμερικανικού ή του βρετανικού δικαίου, το οποίο συνήθως προτιμούν οι πιστωτές.

Να σημειωθεί ότι σε αυτό το σημείο η απόφαση αποκτά πραγματικά εξαιρετικό ενδιαφέρον και για την Ελλάδα. Δεν είναι όμως διόλου τυχαίο ότι τα μεγάλα ελληνικά ΜΜΕ, που λειτουργούν σε διατεταγμένη υπηρεσία ελλήνων και ξένων δανειστών ενώ πανηγύρισαν για την απόφαση του δικαστή Γκρίζα στη συνέχεια ξέχασαν το θέμα.

Η στάση πληρωμών της Αργεντινής και οι αναδιαρθρώσεις που ακολούθησαν θεωρούνται από αρκετούς οικονομολόγους σαν μνημείο οικονομικής «τσαπατσουλιάς» δεδομένου ότι έγιναν υπό την πίεση κατακλυσμιαίων εξελίξεων και χωρίς να έχει προηγηθεί λογιστικός έλεγχος. Και αυτό ενώ ομοσπονδιακό δικαστήριο στην Αργεντινή είχε ήδη αποδεχθεί στοιχεία που αποδείκνυαν ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους είναι παράνομο η απεχθές. Ακόμη και έτσι όμως η στάση πληρωμών επέφερε θεαματικά αποτελέσματα ανασύροντας εκατομμύρια ανθρώπους από την απόλυτη φτώχεια και επιτρέποντας στην εθνική οικονομία να ξαναπατήσει στα πόδια της.

Το γεγονός βέβαια ότι όλα τα οφέλη δεν έφτασαν στα κατώτερα στρώματα σχετίζεται με τις εσωτερικές ισορροπίες του λαϊκού κινήματος στην Αργεντινή αλλά δεν ακυρώνει τη σημασία της απόφασης ενός κυρίαρχου κράτους να μην υποταχθεί στη διεθνή κερδοσκοπία. Στην περίπτωση της Αργεντινής η «Νόνα» μπορεί να κατασπαράξει αν θέλει τις σάρκες της αλλά δεν είναι πλέον τόσο εύκολο να εξοντώσει και έναν ολόκληρο λαό.

Άρης Χατζηστεφάνου

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ, 2/12/2012. Το είδα: 02/12/2012, http://info-war.gr/2012/12/….BD/  

Η άνοδος του υπο-ιμπεριαλισμού

ΕΝΟΨΕΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙ-ΣΥΝΟΔΟΥ ΣΤΟ ΝΤΕΡΜΠΑΝ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ

Του Πάτρικ Μποντ* (Μεταφέρει από την «Εποχή» το Καπυμπάρα)

Η ηγεσία των χωρών BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Κίνα, Νότια Αφρική) θα προσέλθουν στο Ντέρμπαν, σε τέσσερις μήνες (στις 26-27 Μαρτίου), στο Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο, τη μεγαλύτερη αίθουσα συνεδριάσεων της Αφρικής. Με δεδομένη την έως σήμερα δραστηριότητά τους, είναι λογικό να αναμένουμε μια ακόμα σύνοδο του 1%, που θα προκαλέσει κοινωνικο-οικονομικό και οικολογικό χάος. Αυτό σημαίνει πως έχει φτάσει η ώρα για την πρώτη Αντι-σύνοδο των BRICS που θα ασκήσει συνολική κριτική στον «υπο-ιμπεριαλιστικό» αυτό σχηματισμό κρατών και θα προσφέρει εναλλακτικές πολιτικές.

Στο συ­νε­δρια­κό αυ­τό κέ­ντρο του Ντέρ­μπαν εί­χα­με με­ρι­κές ά­σχη­μες ε­μπει­ρίες:

Ο εκ­φυ­λι­σμός της πα­γκό­σμιας δια­κυ­βέρ­νη­σης εί­ναι ε­πό­με­νο, ό­ταν η Ουά­σι­γκτον ε­νώ­νε­ται με τα BRICS, ό­πως διαφάνη­κε για πρώ­τη φο­ρά πριν τρία χρό­νια στη Συν­θή­κη της Κο­πεγ­χά­γης για το Κλί­μα. Σε ε­κεί­νη τη Διά­σκε­ψη, οι πρό­ε­δροι της Βρα­ζι­λίας, Λού­λα ντα Σίλ­βα, της Κί­νας, Γουέν Τζιαν­μπάο, της Ινδίας, Μαν­μο­χάν Σιν­γκ συ­νέ­δρα­μαν τον Μπά­ρακ Ομπά­μα να α­κυ­ρώ­σει τις α­να­γκα­στι­κές μειώ­σεις στις εκ­πο­μπές α­ε­ρίων που προέ­βλε­πε το Πρω­τό­κολ­λο του Κιό­το, «εξα­σφα­λί­ζο­ντας» έ­τσι την υ­περ­θέρ­μαν­ση του πλα­νή­τη κα­τά 4 βαθ­μούς Κελ­σίου μέ­χρι το 2100.

Οι δια­πραγ­μα­τευ­τές α­ντι­προ­σω­πεύουν εμ­φα­νώς τις βιο­μη­χα­νίες εκ­με­τάλ­λευ­σης ο­ρυ­κτών καυ­σί­μων. Ανά­λο­γοι στενοί δε­σμοί, με­τα­ξύ των πο­λι­τι­κών της Πρε­τό­ρια, των ε­ξο­ρυ­κτι­κών ε­ται­ρειών με έ­δρα το Λον­δί­νο, με­γι­στά­νων εκ του Γιο­χά­νε­σμπουρ­γκ και ε­λεγ­χό­με­νων συν­δι­κά­των, έ­χουν α­πο­κα­λυ­φθεί έ­κτο­τε στη Μα­ρι­κά­να της Νό­τιας Αφρι­κής.
Η Έκθε­ση Πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κής Επί­δο­σης των Πα­νε­πι­στη­μίων Γέιλ και Κο­λού­μπια για το 2012, έ­δει­ξε ό­τι, πέ­ρα α­πό τη Βρα­ζι­λία, οι υ­πό­λοι­πες χώ­ρες των BRICS κα­τα­στρέ­φουν οι­κο­λο­γι­κά την εν­δο­χώ­ρα τους -και τον πλα­νή­τη- με τον πλέον τα­χύ­τε­ρο ρυθ­μό σε σχέ­ση με κά­θε άλ­λη ο­μα­δο­ποίη­ση κρα­τών, με τη Ρω­σία και τη Νό­τια Αφρι­κή να βρί­σκο­νται στις τε­λευ­ταίες θέ­σεις της κα­τά­τα­ξης.

Υπαρ­χη­γοί και υ­πο­χεί­ρια

Χρειά­ζε­ται, λοι­πόν, να α­να­ρω­τη­θού­με: Εί­ναι τα BRICS α­ντι-ι­μπε­ρια­λι­στι­κά ή υ­πο-ι­μπε­ρια­λι­στι­κά, ό­ταν ε­κτε­λούν χρέη υ­παρ­χη­γού στις πο­λυε­θνι­κές ε­ται­ρείες και, πα­ράλ­λη­λα, δια­τη­ρούν υ­πό έ­λεγ­χο τους ορ­γι­σμέ­νους λα­ούς τους και τις εν­δο­χώ­ρες τους; Το οι­κο-κα­τα­στρο­φι­κό, κα­τα­να­λω­το-κε­ντρι­κό, υ­πε­ρ-χρη­μα­τι­στι­κο­ποιη­μέ­νο, μο­ντέ­λο υ­πο­α­νά­πτυ­ξης των BRICS ται­ριά­ζει γά­ντι στα κέρ­δη των ε­ται­ρειών, αλ­λά πα­ρά­γει κρί­σεις για το 99% των αν­θρώ­πων και για τον πλανή­τη.Συ­νε πώς, ο ό­ρος «υ­πο-ι­μπε­ρια­λι­σμός» εί­ναι δε­λε­α­στι­κός. Όπως ο μαρ­ξι­στής οι­κο­νο­μο­λό­γος Ράι Μά­ου­ρο Μα­ρί­νι υ­πο­στή­ρι­ξε για την πα­τρί­δα του τη Βρα­ζι­λία, ό­ταν ει­σή­γα­γε τον ό­ρο τη δε­κα­ε­τία του ‘70, πρό­κει­ται «για την κα­λύ­τε­ρη πρό­σφα­τη α­πό­δει­ξη υ­πο-ι­μπε­ρια­λι­σμού» για τους ε­ξής λό­γους:

– Η ε­πε­κτα­τι­κή πο­λι­τι­κή της Βρα­ζι­λίας έ­να­ντι της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής και της Αφρι­κής α­ντι­στοι­χεί, πέ­ρα α­πό την α­να­ζή­τη­ση νέων α­γο­ρών, στην προ­σπά­θεια α­πό­κτη­σης ε­λέγ­χου πά­νω σε πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κές πη­γές και πρώτες ύ­λες, ό­πως το φυ­σι­κό αέ­ριο στη Βο­λι­βία, το πε­τρέ­λαιο στο Εκουα­δό­ρ, το υ­δρο­η­λεκ­τρι­κό δυ­να­μι­κό της Πα­ρα­γουά­ης, και στην α­πο­τρο­πή πι­θα­νών α­ντα­γω­νι­στών πρό­σβα­σης σε αυ­τές τις πη­γές, ό­πως η Αργε­ντι­νή.

– Η ε­ξα­γω­γή βρα­ζι­λιά­νι­κου κε­φα­λαίου, μέ­σω του κρά­τους ό­πως στην πε­ρί­πτω­ση της Petrobras, ξε­χω­ρί­ζει ως παρά­δειγ­μα για το τι εί­ναι ι­κα­νή να κά­νει μια α­νε­ξάρ­τη­τη χώ­ρα ό­πως η Βρα­ζι­λία.

– Θα ή­ταν κα­λό να κρα­τά­με στα υ­πό­ψη την ε­πι­τα­χυ­νό­με­νη ε­ξά­πλω­ση των μο­νο­πω­λίων, που συ­νέ­βη στη Βρα­ζι­λία τα τε­λευ­ταία χρό­νια, ό­πως και την υ­περ­με­γέ­θη αύ­ξη­ση του δη­μο­σιο­νο­μι­κού κε­φα­λαίου, κυ­ρίως α­πό το 1968 και με­τά.

Επι­πλέ­ον των πα­ρα­πά­νω λό­γων, υ­πάρ­χουν δύο α­κό­μη που ε­πι­βε­βαιώ­νουν τον υ­πο-ι­μπε­ρια­λι­σμό των εν λό­γω χωρών. Ο πρώ­τος εί­ναι η ε­ξα­σφά­λι­ση της γεω­πο­λι­τι­κής στα­θε­ρό­τη­τας. Για πα­ρά­δειγ­μα η Βρα­ζι­λία δεν α­πο­δε­χό­ταν την ε­μπλο­κή στρα­τού στη Αϊτή και τις συμ­φω­νίες της Πρε­τό­ριας για το Νό­τιο Σου­δάν, ό­που ε­ξο­πλι­στι­κές συμ­φω­νίες ύ­ψους 5 δισ. χρη­σι­μο­ποιή­θη­καν ως στρα­τιω­τι­κή δι­κλεί­δα α­σφα­λείας. Ο δεύ­τε­ρος εί­ναι η προώ­θη­ση της ατ­ζέ­ντας του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, ώ­στε να νο­μι­μο­ποιη­θεί η αυ­ξα­νό­με­νη πρό­σβα­ση των α­γο­ρών, τυ­πι­κή πε­ρί­πτω­ση για το ο­ποίο απο­τε­λεί η Νέα Συ­νερ­γα­σία για την Ανά­πτυ­ξη στην Αφρι­κή, η α­πό­πει­ρα της Ινδίας για α­να­βίω­ση του Πα­γκό­σμιου Οργα­νι­σμού Εμπο­ρίου και η κω­λυ­σιερ­γία της Βρα­ζι­λίας στο εγ­χεί­ρη­μα για την Τρά­πε­ζα του Νό­του.

Ορί­ζο­ντας το σύγ­χρο­νο ι­μπε­ρια­λι­σμό

Όπως ε­πε­σή­μα­νε και ο πο­λι­τι­κός οι­κο­νο­μο­λό­γος Ερίκ Του­σέν, κα­τά τη διάρ­κεια του Πα­γκό­σμιου Κοι­νω­νι­κού Φό­ρουμ στο Πόρ­το Αλέ­γκρε, το 2009 «ο ο­ρι­σμός ή ό­χι της Βρα­ζι­λίας ως πε­ρι­φε­ρεια­κή ι­μπε­ρια­λι­στι­κή δύ­να­μη δεν ε­ξαρ­τά­ται από το ποιο κόμ­μα εί­ναι στην ε­ξου­σία. Ο ό­ρος πα­γκό­σμιος ι­μπε­ρια­λι­σμός μπο­ρεί να μοιά­ζει υ­περ­βο­λι­κός, διό­τι συνδέε­ται με ε­πι­θε­τι­κή ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή, αλ­λά αυ­τή η σύν­δε­ση α­φο­ρά μια στε­νή α­ντί­λη­ψη του ι­μπε­ρια­λι­σμού». Ένα πε­ρισ­σό­τε­ρο ευ­ρύ πλαί­σιο για τον ο­ρι­σμό του σύγ­χρο­νου ι­μπε­ρια­λι­σμού εί­ναι, σύμ­φω­να με τους α­κα­δη­μαϊκούς του α­γρο­τι­κού το­μέα Πά­ρη Γε­ρό και Σαμ Μό­γιο, το σύ­στη­μα που «βα­σί­ζε­ται στην υ­πε­ρεκμετάλ­λευ­ση του εγ­χώ­ριου εργα­τι­κού δυ­να­μι­κού. Εί­ναι ε­πό­με­νο, λοι­πόν, ό­τι, κα­θώς με­γε­θύ­νε­ται το σύ­στη­μα αυ­τό, θα α­παι­τεί α­γο­ρές ε­ξα­γω­γών για την ε­πί­λυ­ση της κρί­σης των συσ­σω­ρευ­μέ­νων κερ­δών της». Αυ­τή η α­ντί­λη­ψη, που προέρ­χε­ται α­πό τη σκέ­ψη της Ρό­ζας Λού­ξε­μπουρ­γκ, έ­ναν αιώ­να πριν, ε­στιά­ζει στο πώς οι ε­ξω-οι­κο­νο­μι­κές πιεστι­κές δυ­να­τό­τη­τες του κα­πι­τα­λι­σμού λε­η­λα­τούν δί­κτυα αλ­λη­λο­βοή­θειας, κοι­νά αγαθά και υ­πη­ρε­σίες, τη γη, τη φύ­ση, το συρ­ρι­κνού­με­νο κρά­τος. Έχει επίσης α­να­φερ­θεί ως «συσ­σώ­ρευ­ση μέ­σω της α­φαί­ρε­σης» α­πό το μαρ­ξι­στή γεω­γρά­φο Ντέι­βι­ντ Χάρ­βεϊ και πε­ρι­γρα­φεί α­πό τη Να­ο­μί Κλάιν στο «Δόγ­μα του σοκ».

Χε­ρι – χέ­ρι με τις και­νούρ­γιες αυ­τές λε­η­λα­σίες έρ­χο­νται και συ­μπτώ­μα­τα ε­σω­τε­ρι­κής κρί­σης και κοι­νω­νι­κοοι­κο­νο­μικής πίε­σης, που ή­δη πα­ρα­τη­ρού­νται στις χώ­ρες BRICS, ό­πως έ­ντο­νες α­νι­σό­τη­τες, φτώ­χεια, α­νερ­γία, α­σθέ­νειες, βία (ιδιαίτε­ρα εις βά­ρος των γυ­ναι­κών), α­νε­παρ­κής παι­δεία, α­πα­γο­ρεύ­σεις στο συν­δι­κα­λι­στι­κό χώ­ρο κ.ά.'

Οι αυ­ξα­νό­με­νες α­νι­σό­τη­τες στα BRICS -πέ­ραν της Βρα­ζι­λίας ό­που η αύ­ξη­ση του κατώ­τα­του μι­σθού έ­ρι­ξε το συντελεστή Gini λί­γο κά­τω α­πό το ση­μείο που βρί­σκε­ται στη Νό­τια Αφρι­κή- συ­νο­δεύε­ται α­πό ε­πι­δει­νού­με­νες κοινωνικές ε­ντά­σεις, οι ο­ποίες κα­τα­στέλ­λο­νται με ο­λοέ­να και με­γα­λύ­τε­ρες πα­ρα­βιά­σεις πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δικαιω­μά­των, ό­πως στρα­τιω­τι­κο­ποίη­ση και ε­μπό­ριο ό­πλων, ε­ξου­δε­τέ­ρω­ση των ΜΜΕ, ε­ξά­πλω­ση της πα­τριαρ­χίας και της ο­μο­φο­βίας, φυ­λά­κι­ση και βα­σα­νι­σμό διαδη­λω­τών, α­κό­μα και σφα­γές. Όπως στο Ντέρ­μπαν, ό­που μια μο­νά­δα κρού­σης της αστυ­νο­μίας έ­χει σκο­τώ­σει πά­νω α­πό 50 αν­θρώ­πους, τα τε­λευ­ταία χρό­νια, και, α­κό­μη και με­τά την αποκάλυ­ψή της α­πό τα το­πι­κά ΜΜΕ και την προ­σπά­θεια να φτά­σει το ζή­τη­μα στη Δι­καιο­σύ­νη, πα­ρα­μέ­νει α­τι­μώ­ρη­τη.

Η σύν­δε­ση των κι­νη­μά­των

Οι μορ­φές του υ­πο-ι­μπε­ρια­λι­σμού στο πλαί­σιο των BRICS εί­ναι δια­φο­ρε­τι­κές, α­φού, ό­πως πα­ρα­τη­ρούν οι Π. Γέ­ρος και Σ. Μό­γιο, «κά­ποιες εκ­πο­ρεύο­νται α­πό ι­διω­τι­κά κεφά­λαια με ι­σχυ­ρή κρα­τι­κή στή­ρι­ξη (Βρα­ζι­λία, Ινδία), ο­ρι­σμέ­νες (Κίνα) περιλαμβάνουν την ά­με­ση συμ­με­το­χή κρα­τι­κών ε­πι­χει­ρή­σεων, ε­νώ σε άλ­λες περιπτώσεις (Νό­τια Αφρι­κή), εί­ναι πο­λύ δύ­σκο­λο να α­να­φερ­θείς σε μια αυ­τό­νο­μη εγχώ­ρια α­στι­κή τάξη, δε­δο­μέ­νου της έ­ντο­νης α­πο­ε­θνι­κο­ποίη­σης της οι­κο­νο­μίας τη με­τα-α­παρτ­χάι­ντ πε­ρίο­δο. Επί­σης, ο βαθ­μός συμ­με­το­χής στα δυ­τι­κά στρα­τιω­τι­κά σχέ­δια δια­φέ­ρει στην πε­ρί­πτω­ση της κά­θε χώ­ρας, ω­στό­σο εμ­φα­νί­ζε­ται ε­νός εί­δους «σχι­ζο­φρέ­νεια«, τυ­πι­κή στον υ­πο-ι­μπε­ρια­λι­σμό». Τα απο­τε­λέ­σμα­τα θα γί­νο­νται ολοένα και ευ­κο­λό­τε­ρο να πα­ρα­τη­ρη­θούν, ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο οι η­γέ­τες των BRICS προωθούν την οι­κο­νο­μι­κή στή­ρι­ξη του ΔΝΤ, που εί­ναι έ­να βή­μα πριν τη λι­τό­τη­τα, και λει­τουρ­γούν ως καταλύτες για έ­να νέο γύ­ρο ε­πί­θε­σης α­πό τον Πα­γκό­σμιο Οργανι­σμό Εμπο­ρίου. Απώ­τε­ρο στό­χο α­πο­τε­λεί η «ε­πα­να­δό­μη­ση των BRICS α­πό τα κά­τω». Μια ευ­και­ρία για να συν­δε­θούν τα ζη­τή­μα­τα που α­να­δει­κνύο­νται αλ­λά και τα ε­πι­μέ­ρους κινήματα, ώ­στε να εν­δυ­να­μω­θεί έ­να ε­νω­μέ­νο α­ντι-υ­ποϊμπε­ρια­λι­στι­κό κίνημα που συ­να­ντά την κρι­τι­κή ε­νά­ντια στον πα­γκό­σμιο κα­πι­τα­λι­σμό, βρί­σκε­ται στην Αντι-σύ­νο­δο που θα πραγ­μα­το­ποιη­θεί στο Ντέρ­μπαν, τον επόμενο Μάρ­τιο.

* Το πα­ρα­πά­νω κεί­με­νο εί­ναι μέ­ρος ε­νός με­γα­λύ­τε­ρου κει­μέ­νου του Πά­τρικ Μπο­ντ που δη­μο­σιεύ­τη­κε στο «Counterpunch». O Πά­τρικ Μπο­ντ εί­ναι διευ­θυ­ντής του Κέ­ντρου για την Κοι­νω­νία των Πο­λι­τών του Πα­νε­πι­στη­μίου του ΚουαΖού­λου – Να­τά­λ, που εί­ναι το ίδρυ­μα – οι­κο­δε­σπό­της της Αντι-συ­νό­δου της Διά­σκε­ψης για την Κλι­μα­τι­κή Αλλα­γή.

ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η κατάσταση που επικρατεί στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης με τα σκουπίδια σε αποσύνθεση να στοιβάζονται σε σωρούς επί εβδομάδες δεν είναι ασήμαντο γεγονός. Μαρτυρεί τη γενικότερη σήψη που συντελείται στο κοινωνικό σώμα στο σύνολό του. Και είναι τραγικό το ότι πολλοί συμπολίτες μας δεν την έχουν αντιληφθεί ακόμη!

Το φαινόμενο που αναφέραμε διχάζει για μία ακόμη φορά την κοινή γνώμη. Άλλοι τάσσονται υπέρ των απεργούντων εργαζομένων στην εργολαβική αποκομιδή των απορριμμάτων. Αυτοί θεωρούν απαράδεκτη την οποιαδήποτε ενέργεια για περισυλλογή των όγκων που σωρεύτηκαν θεωρώντας την απεργοσπαστικό μηχανισμό. Άλλοι, με πρώτο τον πρύτανη θεωρούν το πανεπιστήμιο όμηρο εξωπανεπιστημιακών κύκλων, οι οποίοι δεν επιτρέπουν στο ίδρυμα να επιτελέσει το κοινωνικό του έργο. Μάλιστα εμφανίστηκαν και κάποιοι φοιτητές, οι οποίοι προσφέρθηκαν να συμβάλουν με προσωπική εργασία στην απομάκρυνση των απορριμμάτων, προκειμένου να τεθεί τέρμα στη διασάλευση της φοιτητικής ζωής. Η κυβέρνηση απασχολημένη από καιρό με την απόφαση της για χορήγηση της επόμενης δόσης στον «εξαρτημένο ασθενή» δεν έχει καιρό να απασχοληθεί με «ελάσσονος» σημασίας ζητήματα, όπως το αναφερόμενο! Πώς να βγάλουμε άκρη στο θέμα μας;

Κατ' αρχήν πρέπει να επισημάνουμε ότι η διχογνωμία του λαού καλλιεργείται από τους κατά καιρούς κυβερνώντες, ώστε να λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης, η οποία, αν στρεφόταν κατά των ασκούντων την εξουσία θα είχε οδυνηρές γι' αυτούς συνέπειες.

Η απεργία υπήρξε ισχυρός μοχλός της αντιπολίτευσης κατά την πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης. Τα πανίσχυρα συνδικάτα των εργαζομένων σε τομείς όπως αυτοί της ενέργειας, της καθαριότητας, της λιμενικής εργασίας και άλλων έθεταν σε δοκιμασία πολλούς άλλους κλάδους εργασίας, επειδή είχαν τη δυνατότητα να ασκούν πίεση, την οποία δεν ήσαν σε θέση να ασκήσουν άλλοι εργαζόμενοι, όπως οι εκπαιδευτικοί (Πόσο μας πονούσε, αν το παιδί μας τριγύριζε στις καφετερίες; Πόσο πονούσε αυτό τους αρμόδιους της εκπαίδευσης;). Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Κάνοντας χρήση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της απεργίας επιτρέπεται κάποιοι εργαζόμενοι να θέτουν σε δοκιμασία μεγάλα στρώματα του λαού, όπως κατ' επανάληψη συνέβη; Η απάντηση είναι όχι. Είναι προφανέστατο ότι οι εργαζόμενοι που είχαν τη δυνατότητα να ασκήσουν την ισχυρότερη πίεση, είναι αυτοί που έχουν ιδεί να ικανοποιούνται τα περισσότερα από τα αιτήματά τους. Τώρα που κινδυνεύομε με διάλυση του κοινωνικού ιστού, οι αρμόδιοι δεν νοιάζονται πλέον για την επίλυση των προβλημάτων των απεργών, γι' αυτό απεργίες θα ξεσπούν διαρκώς. Πόσο όμως θα διαρκούν; Ελάχιστες ώρες, αν οι εργαζόμενοι κατέχουν θέση εργασίας γλίσχρα αμειβόμενοι. Επ' αόριστον, αν έχουν χάσει τη θέση εργασίας. Στην ουσία αυτοί δεν απεργούν, απλώς εμποδίζουν την εκτέλεση της εργασίας που απώλεσαν από άλλους.

Πρέπει άραγε αυτοί που απεργούν διαθέτοντες ισχύ ως εκ της εργασίας τους και οι άλλοι που εμποδίζουν την εκτέλεση εργασίας να σκέπτονται τις συνέπειες από τη στάση τους στους συμπολίτες τους; Ασφαλώς ναι. Ο βιοτέχνης και ο μικροεπιχειρηματίας που βρίσκονται στο στόχαστρο των ισχυρών μονοπωλίων δεν αντέχει την επί μακρό ταλαιπωρία από τη διακοπή της παροχής ηλεκτρικής ενέργειας. Ο παραγωγός δεν αντέχει την μη μεταφορά των προϊόντων τους στις αγορές. Ο πατέρας δεν αντέχει την παράταση της φοίτησης του τέκνου του στο πανεπιστήμιο. Ο λαός δεν αντέχει την επί μακρό συνύπαρξη με τα μικρόβια, τα οποία ευδοκιμούν στα σωρευμένα απορρίμματα. Τί όμως από όσα γράψαμε είναι σε θέση να κατανοήσει ο απελπισμένος λόγω της εξόδου στην ανεργία; Το πρόβλημα είναι μείζον, είναι η έλλειψη κοινωνικής συνοχής. Πότε αισθανθήκαμε οι πολλοί χρέος να συμπαρασταθούμε σε κάποιον κλάδο, ο οποίος δοκιμάζεται από αποφάσεις των κρατούντων δήθεν υπέρ της εξομάλυνσης της αγοράς, αλλά στην πραγματικότητα υπέρ των συμφερόντων των ολίγων; Δεν κατανοούμε ότι το σύστημα δεν είναι αφελές, ώστε να επιχειρήσει να καταφέρει ταυτόχρονα πλήγματα σε πολλούς κλάδους. Η ανεργία, η υποαπασχόληση. Η υποβάθμιση της υγείας, η μείωση των μισθών και των συντάξεων θα προχωρούν με μικρά βήματα, ώστε να μας συμβεί εκείνο που συμβαίνει στους βατράχους. Λέγεται, δεν γνωρίζω αν είναι και επιστημονικά ορθό, ότι αν θερμάνουμε αργά νερό δοχείου, στο οποίο υπάρχει βάτραχος, αυτός δεν θα αντιδράσει, ώσπου το νερό να τον θανατώσει. Αν όμως θέσουμε τον βάτραχο σε δοχείου ζεστού νερού αυτός θα εκτιναχθεί και θα διασωθεί. Το πρώτιστο χρέος του λαού είναι ο αγώνας για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής μέσα από την αλληλεγγύη και την αλληλοϋποστήριξη.

Έρχομαι στους άλλους που θρηνούν για τη διασαλευμένη τάξη. Ο πρύτανης διαμαρτύρεται για τα εμπόδια που εξωπανεπιστημιακοί κύκλοι προβάλλουν στο έργο που οφείλει να επιτελέσει το ίδρυμα του οποίου προΐσταται! Αλλά ποια υπήρξε μεγαλύτερη συμφορά; Η συσσώρευση σκουπιδιών ή το «ξάφρισμα» των αποθεματικών των ανωτάτων ιδρυμάτων και των ασφαλιστικών ταμείων με το «κούρεμα» του χρέους μας; (Ακολουθούμε τους δυτικούς στη χρήση όρων και εκβαρβαριζόμαστε). Η συσσώρευση σκουπιδιών ή η χορήγηση τίτλων σπουδών χωρίς αντίκρισμα στην ελληνική αγορά, με συνέπεια την μετανάστευση των επιστημόνων μας, των οποίων τα όνειρα στραγγάλισαν όλοι οι συνυπεύθυνοι. Κατήγγειλαν τους υπευθύνους για την υφαρπαγή των αποθεματικών, ώστε να μην είναι σε θέση τα ιδρύματα να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις λειτουργικές ανάγκες; Κατήγγειλαν ποτέ οι πανεπιστημιακοί τις κυβερνήσεις, γιατί, ενώ επί τριακονταετία συρρικνωνόταν η βιομηχανική παραγωγή της χώρας, αυτές ίδρυαν συνεχώς νέα ιδρύματα και σχολές σ' αυτά;

Και κάποιες σκέψεις για τα φιλότιμα οπωσδήποτε παιδιά,  που προσφέρθηκαν να συνδράμουν στην αποκομιδή των απορριμμάτων. Σήμερα έχετε όνειρα και μακάρι να τα διατηρήσετε. Όμως η κοινωνία θα σας τα αφανίσει σύντομα, καθώς θα βρεθείτε αντιμέτωποι με άγρια συμφέροντα των αδηφάγων του πλούτου. Πρέπει να αναρωτηθείτε: Μήπως πολύ πιο επικίνδυνα από τα υλικά είναι τα πνευματικά σκουπίδια; Και από αυτά γέμισε ο τόπος μας.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 3-12-2012 

Η ευρωζώνη είναι Μνημόνιο

Συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου [στους Γιάννη Ελαφρό και Γιώργο Λαουτάρη]

Το Σχέδιο Β' που καταθέτει το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής είναι ένα επαναστατικό πρόγραμμα στο βαθμό που αμφισβητεί την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση, υποστηρίζει στο Πριν ο Αλέκος Αλαβάνος. Όπως τονίζει, είναι απολύτως αδύνατο να καταργηθεί το Μνημόνιο και να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη.

– Με αφορμή τα αποτελέσματα του Γιούρογκρουπ είδαμε δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για τα πρώτα χαμόγελα. Εσείς χαμογελάσατε;

– Τα χαμόγελά τους είναι παγωμένα ακόμα από το PSI. Η απόφαση του Γιούρογκρουπ είναι μια εντελώς λάιτ, νοθευμένη έκδοση του PSI. Δεν έχει περικοπή δανείων και αντίθετα έχει αυτό που έγραψε μια ξένη εφημερίδα, «μεζέδες για την Ελλάδα». Έχει μικρή μείωση επιτοκίων, μικρή επιμήκυνση της εξόφλησης, μικρή και με ερωτηματικό αγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, μικρή παράταση εφαρμογής του προγράμματος. Μέσα στις συνθήκες της ύφεσης και με την έλλειψη εθνικής νομισματικής πολιτικής, πιστεύω ότι ο δρόμος είναι προδιαγεγραμμένος, δρόμος επιδείνωσης που θα φτάσει σε αφόρητα επίπεδα μέσα στο 2013.

– Σε τι συνίσταται το Σχέδιο Β~;

– Κομβικά σημεία είναι η παύση πληρωμών, η διαγραφή του χρέους, η αποχώρηση από το ευρώ και η απόκτηση ικανότητας μιας εθνικής νομισματικής πολιτικής, η εθνικοποίηση των τραπεζών, ο δημόσιος σχεδιασμός προκειμένου να κινηθεί η παραγωγική συγκρότηση, η αναδιανομή του πλούτου με μέτρα που υπερβαίνουν τη φορολογία και πρέπει να αγγίξουν κατά τη γνώμη μου και το θέμα της περιουσίας, ο εργατικός έλεγχος. Το ονομάσαμε Σχέδιο Β~ γιατί πιστεύουμε ότι μπορεί να κωδικοποιήσει μέσα σε δύο λέξεις αυτή την πρόταση, που δεν είναι πολύ διαφορετική από κομβικά σημεία που έχουν κάνει άλλες οργανώσεις της Αριστεράς πριν από μας με τις οποίες συζητάμε και έχουμε μια παράλληλη προβληματική.

– Ποιος καλείται όμως να το εφαρμόσει;

– Το πρόγραμμα, που εμείς το λέμε Σχέδιο Β~, ενώ άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το λένε αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, είναι κατά τη γνώμη μου επαναστατικό πρόγραμμα, με την έννοια ότι αμφισβητεί την κεντρική επιλογή της άρχουσας τάξης της Ελλάδας από τη δεκαετία του '60 μέχρι σήμερα. Η επιλογή ήταν ότι η Ελλάδα της αμερικανοκρατίας μετά τον εμφύλιο θα ενσωματωθεί και θα σταθεροποιηθεί μέσα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Για να πετύχει το Σχέδιο Β~ απαιτούνται άλλοι συσχετισμοί στην κοινωνία, οργανωμένες δυνάμεις να το στηρίζουν, σημαίνει φυσικά και μια ριζοσπαστική, ανατρεπτική κυβέρνηση με κεντρικό τον ρόλο της Αριστεράς.

– Από τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως διατυπώνεται η κριτική ότι η αποχώρηση από το ευρώ είναι σχέδιο πατριωτικό, εθνικής αναδίπλωσης, εθνικιστικό. Πώς απαντάτε;

– Αν προχωρήσουμε σε αυτή τη λογική, πρέπει να βάλουμε τον Ρήγα Φεραίο και τον Κολοκοτρώνη ξανά στη φυλακή, διότι τα έσπασαν με έναν πολυεθνικό δανεισμό, την οθωμανική αυτοκρατορία. Θεωρώ ότι το Σχέδιο Β~ είναι μια βαθιά διεθνιστική τομή για την ελληνική κοινωνία. Αν θέλεις να βρεις δρόμους για να δώσεις λύση στα προβλήματα του λαού και του τόπου και αν θες να λειτουργήσεις αποσταθεροποιητικά και κατακρημνιστικά γι' αυτό το οικοδόμημα που υπάρχει, δημιουργώντας το έδαφος για μια εναλλακτική Ευρώπη, πιστεύω ότι αυτός είναι ο δρόμος. Ποιος μπορεί να πάρει την ευθύνη στο όνομα του διεθνισμού να περιμένουμε τους Ολλανδούς συντρόφους εργάτες να φτάσουν στο δικό μας σημείο και να ζητήσουν αλλαγές σε βάθος, όταν η ελληνική κοινωνία έχει αυτά τα ποσοστά πείνας, ανεργίας και απόγνωσης; Με αυτή την έννοια, η πρότασή μας είναι πρόταση συμμαχιών. Η άποψη που λέει να μη συγκρουστούμε με την ευρωζώνη, στην ουσία αποδέχεται μια υπαρκτή διαίρεση της ευρωζώνης σε κέντρο και περιφέρεια και την καταδίκη της δεύτερης σε μόνιμη παρακμή.

– Διατυπώνεται η θέση ότι το Μνημόνιο μπορεί να καταργηθεί και παράλληλα να παραμείνουμε στην ευρωζώνη. Διαφωνείτε;

– Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω χαρακτηρισμό γι' αυτή τη θέση – θα ήταν αυστηρός. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο 100%. Η Ισπανία ήθελε ενίσχυση των ιδιωτικών της τραπεζών και της είπαν πως πρέπει να κάνει πρόγραμμα σταθεροποίησης. Ο Μπαρόζο έδωσε στη δημοσιότητα το σχέδιό του για την αναδιοργάνωση της ΕΕ, όπου αναφέρει ότι όχι μόνο όσες χώρες βρίσκονται εκτός αγορών, αλλά όλες θα υποβάλουν τους προϋπολογισμούς τους για να γίνουν αποδεκτοί. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η ευρωζώνη είναι Μνημόνιο. Είναι ταυτόσημα. Αυτή τη στιγμή το Μνημόνιο δεν είναι ένα χαρτί όπως ήταν το 2010. Τότε πραγματικά ήθελες μια κυβέρνηση που θα έπαιρνε το χαρτί και θα το έσκιζε και θα ακολουθούσε άλλο δύσκολο δρόμο που θα απέμπλεκε την Ελλάδα. Το Μνημόνιο σήμερα είναι μια πραγματικότητα. Κι ας είσαι η πιο αριστερή κυβέρνηση και η πιο κομμουνιστική που έχει εμφανιστεί, έχεις ανεργία των νέων που ξεπερνά το 50%, έχεις τον παραγωγικό σου ιστό σε σήψη. Με αυτή την έννοια πρέπει να απαντήσεις, δεν αρκεί να σταματήσεις να δέχεσαι εντολές.

– Προτείνετε έξοδο από το ευρώ, όμως φαίνεται να έχετε μια επιφύλαξη για την έξοδο από την ΕΕ. Γιατί υπάρχει αυτός ο δισταγμός;

– Είναι σωστό ότι σε σχέση για παράδειγμα με τις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είμαστε κρατημένοι. Πολλές δυνάμεις που είναι σήμερα στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής πριν την κρίση δεν υποστήριζαν την έξοδο από το ευρώ. Ανάμεσα σ' αυτούς ήμουν κι εγώ. Το 2009 που εμφανίστηκε η κρίση, ενώ είχα καταψηφίσει ως ευρωβουλευτής τη συμμετοχή στην ΟΝΕ παρά την άποψη του τότε κόμματός μου του Συνασπισμού, είχα δεχτεί ότι αποτελεί μια πραγματικότητα όπου εκεί μέσα θα παλέψεις. Πρέπει να δει κανείς τις διεργασίες και την πορεία. Εμείς δίνουμε κεντρικό βάρος στο θέμα του ευρώ, διότι είναι το πεδίο όπου θα γίνει ο μεγάλος πόλεμος. Δεν πολυενοχλείται το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο αν ένα κόμμα πει «δεν θα πληρώνουμε» ή «εθνικοποίηση των τραπεζών». Εκεί που γίνεται η μάχη είναι αν είσαι ή όχι με το ευρώ. Μπορείς να αμφισβητήσεις την επιλογή αυτή της άρχουσας τάξης; Πρέπει να θέσει κανείς προτεραιότητες στα θέματα, ώστε να οδηγηθούμε στα πρώτα βήματα της ανασυγκρότησης. Με αυτή την έννοια, ναι, θα έρθουμε σε πλήρη σύγκρουση με την ΕΕ. Εμείς δεν λέμε ότι θα βγούμε από το ευρώ και δεν θα τρέχει τίποτα με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν δει κανείς την πορεία των γεγονότων, οι αρνητικές θέσεις απέναντι στην ΕΕ του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν επιβεβαιωθεί. Δεν επιβεβαιώθηκαν ούτε οι χούλιγκαν της Ευρώπης, ούτε ακόμη και θέσεις όπως οι δικές μου, που είχαν την αντίληψη ότι πρέπει να αγωνιστούμε μέσα στην πραγματικότητα της ευρωζώνης. Αλλά, έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση με άλλα τμήματα της Αριστεράς. Έχω την αίσθηση ότι ο προσδιορισμός της σύγκρουσης κυρίως ως στοιχείο μιας αντικαπιταλιστικής αφήγησης, έχει ως αποτέλεσμα να παρεμποδίζεται η επικοινωνία με ένα ευρύτατο κοινωνικό κομμάτι που θέλει άμεσες απαντήσεις σε θέματα όπως η ανεργία ή η φτώχεια. Χαρακτηριστικό της περιόδου είναι το εξής: Η Αριστερά πάντα είχε ένα άμεσο πρόγραμμα βελτίωσης της ζωής του λαού, ξέροντας ότι αυτό δεν θίγει τις καθεστωτικές και κοινωνικο-οικονομικές βάσεις. Σήμερα για να απαντήσεις στα πολύ άμεσα προβλήματα, οδηγείσαι σε ένα πρόγραμμα με επαναστατικά αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην άλλη πλευρά -Αναγκαίο ένα ανατρεπτικό ριζοσπαστικό μετωπικό ρεύμα

– Έχετε μια μεγάλη εμπειρία από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Τελικά η ΕΕ μπορεί να μεταρρυθμιστεί;

– Δεν μας έχει πείσει για κάτι τέτοιο. Με αυτή την έννοια, τίθεται σήμερα το θέμα ή Ευρωπαϊκή Ένωση ή λαοί. Υπάρχουν άλλες δυνατότητες, ζούμε σε μια εποχή τεχνολογιών, ιδεών, καινοτομιών. Πιστεύω στην ευρωπαϊκή συνεργασία, όχι όμως αγνοώντας τις δυνατότητες που δίνουν οι ανατολικοί μας γείτονες. Εδώ είναι μια υστέρηση της Αριστεράς, να δώσει δηλαδή την εναλλακτική της αντίληψη για το πώς θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί η ευρωπαϊκή συνεργασία. Μια αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα τη φέρει αναγκαστικά σε σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

– Μιλάτε συχνά για την κοινωνία και τη χώρα με μια γενικότητα που γεννά το ερώτημα: Γίνεται από μια οικονομική ανασυγκρότηση να βγουν όλοι κερδισμένοι;

– Η ελληνική κρίση ως πηγή έχει τις μεγάλες πλανητικές, ευρωπαϊκές κι εθνικές ταξικές συγκρούσεις. Αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να χάνουμε από τα μάτια μας ότι η εργατική τάξη έχει δυνατότητα σήμερα συμμαχιών ενός ασύλληπτου εύρους. Πλήττονται όλα τα μεσαία στρώματα και με αυτή την έννοια ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας θα ωφεληθεί. Πιστεύω ότι πλήττεται ακόμη και η κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας σήμερα, η οποία όμως αναζητά λύσεις στην κατεύθυνση της μεγαλύτερης ενσωμάτωσης και εξάρτησης, συγκεντροποίησης του κεφαλαίου και πλήρους διάλυσης των κοινωνικών κατακτήσεων.

– Κάνατε πρόταση δημοψηφίσματος για το ευρώ. Δεν φοβάστε μήπως το χάσετε;

– Αν θεωρείς ότι είναι κεντρικό ζήτημα, θες να μιλήσει ο λαός. Αν θεωρείς ότι είναι επείγον, θες να μιλήσει επειγόντως ο λαός. Δεν μπορείς να ζητάς δημοψήφισμα μόνο όταν έχεις στην τσέπη το αποτέλεσμα. Η πολιτική που προτείνουμε ανταποκρίνεται στις ανάγκες της πλειοψηφίας του λαού και με αυτή την έννοια το φίλτρο του φόβου και του τρόμου δεν θα αντέξει.

– Και η επόμενη μέρα του αγώνα για την ανατροπή;

– Υπάρχει μια πολύ μεγάλη καθυστέρηση. Για να κάνω αυτοκριτική, εμείς ως Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής έπρεπε πιο έγκαιρα να είχαμε προχωρήσει στην αλλαγή που κάναμε την άνοιξη και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ήταν πιο έτοιμη να προχωρήσει σε συνεργασίες. Πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει ένα πολύ μεγάλο μετωπικό ρεύμα που μπορεί να σφραγίσει τις πολιτικές εξελίξεις. Με αυτή την έννοια, δεν πρέπει να χάσουμε καιρό. Πολύ σύντομα πρέπει να προχωρήσουμε σε αυτή την έκφραση ενός ανατρεπτικού ριζοσπαστικού ρεύματος.

– Γίνεται λόγος για ένα νέο διπολισμό υπό το δίλημμα «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ». Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσει εναλλακτική απάντηση;

– Θα βοηθηθούμε πολύ αν βάλουμε τις συγκρούσεις σε προγραμματικό επίπεδο. Πριν πούμε ότι μια άποψη είναι αριστερή, επαναστατική ή αντικαπιταλιστική, να δούμε προγραμματικά ποια είναι η μεγάλη σύγκρουση. Αυτή κατά τη γνώμη μου έχει σχέση με τα ζητήματα του χρέους, των τραπεζών, του σχεδιασμού. Στο ευρώ γίνεται η μεγάλη σύγκρουση. Από αυτή την άποψη, υπάρχουν δυνάμεις που βρίσκονται στη μία και στην άλλη πλευρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις θέσεις που έχει αυτοπροσδιορίζεται στην άλλη πλευρά. Η θέση «έξοδος από το ευρώ ίσον καταστροφή», πέρα από προθέσεις, έρχεται και επιβεβαιώνει και στηρίζει τις αντιλήψεις για την κυριαρχία της ευρωζώνης στη χώρα μας. Υπάρχει αξιόλογο αγωνιστικό δυναμικό στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο θέλω να πιστεύω ότι θα ενεργοποιηθεί στην κατεύθυνση της ριζοσπαστικής ανατροπής. Καταλαβαίνω τι σημαίνει κομματικός πατριωτισμός, αλλά πάνω από αυτόν είναι η επιβίωση του κόσμου της εργασίας και της χώρας.

ΠΗΓΗ: December 2, 2012, http://prin.gr/?p=316

Αξιολόγηση και επαναξιολόγηση

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Από τότε που άρχισε να συζητιέται όχι απλώς η πρόθεση αλλά η ειλημμένη απόφαση των υπεύθυνων για τα της παιδείας, να θεσπίσει τη διαδικασία της αξιολόγησης, έχουν ειπωθεί και ακουστεί χιλιάδες γνώμες, έχουν γραφτεί εκατοντάδες αναλύσεις, σε μια προσπάθεια να αποδειχτεί αν η αξιολόγηση είναι «καλή» ή «κακή» και αν τελικά πρέπει να γίνει ή όχι.

Λαμβάνοντας υπόψη μας τη συμμετοχή των άμεσα ενδιαφερόμενων στη δημόσια διαβούλευση που έγινε με πρωτοβουλία του υπουργείου παιδείας, θα μπορούσε να βγει σαν πρώτο συμπέρασμα ότι οι εκπαιδευτικοί δεν θέλουν την αξιολόγηση. Τι σημαίνει όμως «αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου»;

Για να δώσει κάποιος την όποια απάντηση, θα πρέπει να ορίσει πρώτα τι πάει να πει «εκπαιδευτικό έργο». Από τη δική μου μικρή εμπειρία, στο πώς αντιλαμβάνεται η εκπαιδευτική κοινότητα το εκπαιδευτικό έργο, δεν υπάρχει μία αλλά πολλές απαντήσεις.

Ήδη, με αφορμή την εξαγγελία της διενέργειας της διαδικασίας της αξιολόγησης, φούντωσε η συζήτηση, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της εκπαιδευτικής κοινότητας. Ερωτήσεις όπως, «γιατί να μην αξιολογηθεί ο εκπαιδευτικός που αργεί να μπει στην τάξη;» ή «γιατί να μην μείνουν στα σχολεία μόνο οι ικανοί και οι ανίκανοι να πάνε σπίτι τους;», είναι ενδεικτικές τόσο του κλίματος που επικρατεί όσο και του κλίματος που έχει καλλιεργηθεί.

Το πρώτο ερώτημα δημιουργεί εύλογα από μόνο του πολλά άλλα δευτερογενή ερωτήματα:

«Τον εκπαιδευτικό που, ενδεχομένως, αργεί συστηματικά να έρχεται στο σχολείο, δεν υπάρχει κάποιος που τον αφήνει να το κάνει;» Προφανώς!

«Γιατί τον αφήνει να το κάνει;» Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι από τη στιγμή που δεν κινδυνεύει ο εν λόγω εκπαιδευτικός με απόλυση, τους γράφει όλους στα παλιά του παπούτσια. Αυτό όμως είναι λάθος διότι ο δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας προβλέπει σε ανάλογες περιπτώσεις κυρώσεις και ποινές. Άρα, αυτός που τον αφήνει να έχει τη συγκεκριμένη συμπεριφορά, το κάνει για άλλο λόγο.

«Αυτός που επιτρέπει στον εκπαιδευτικό να αργεί συστηματικά, μήπως θα ανήκει στο σώμα των αξιολογητών;» Αν δεν θέλουμε να υποκρινόμαστε, πρέπει να απαντήσουμε ότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ανήκει.

«Επομένως, τι θα εμποδίσει τον μόνιμα αργοπορημένο εκπαιδευτικό, όχι μόνο να περάσει επιτυχώς την αξιολόγηση αλλά να εξακολουθήσει να έχει την ίδια συμπεριφορά;»

Έλα ντε!

Το δεύτερο ερώτημα, πάλι δημιουργεί επιπλέον ερωτήματα.

«Αυτοί που το προηγούμενο χρονικό διάστημα, έκριναν τους τωρινούς «ανίκανους» ως «ικανούς», θα είναι διαφορετικοί από αυτούς που θα αποφανθούν για την ικανότητά τους στα πλαίσια της αξιολόγησης που προωθείται;» Αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας δεν θα δούμε διαφορές ούτε στα πρόσωπα ούτε στις πρακτικές. Ήδη συζητιέται και ίσως να έχει παρθεί και τελική απόφαση, η εκπόνηση κάποιου εκπαιδευτικού προγράμματος θα μετράει στα «συν» για τον αξιολογούμενο εκπαιδευτικό, μόνο αν έγινε με δική του πρωτοβουλία και εκτός σχολικού ωραρίου. Αν έγινε στα πλαίσια της συμπλήρωσης ωραρίου δεν θα λαμβάνεται υπόψη. Λες και φταίει ο εκπαιδευτικός που δεν συμπληρώνει ωράριο ή λες και όσοι αναλαμβάνουν πρόγραμμα για να συμπληρώσουν ωράριο το κάνουν εκ του πονηρού και το θεωρούν αγγαρεία.

«Είναι σωστό να μετριέται η ικανότητα κάποιου εκπαιδευτικού με βάση το πόσα μεταπτυχιακά έχει κάνει και το πόσα σεμινάρια έχει παρακολουθήσει και μάλιστα σε άσχετο, πολλές φορές, προς το αντικείμενό του ή την παιδαγωγική του κατάρτιση;» Προσωπικά πιστεύω πως είναι λάθος.

Θα συμφωνούσα απόλυτα αν στα μεταπτυχιακά και τα σεμινάρια είχαν όλοι την ίδια δυνατότητα πρόσβασης και από κει και πέρα είχε να κάνει με την όρεξη και το μεράκι του καθενός, το αν θα προχωρούσε σε κάποιο μεταπτυχιακό ή όχι. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Για τη συντριπτική πλειοψηφία των μεταπτυχιακών, απαιτούνται δίδακτρα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ντε και καλά οι μεταπτυχιακοί τίτλοι «χαρίζονται» στους κατόχους τους, αλλά οπωσδήποτε δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν υπάρχουν και πολλοί άλλοι που θα κατάφερναν να ολοκληρώσουν το ίδιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα, αλλά δεν τους δόθηκε ποτέ η δυνατότητα διότι δεν είχαν τα απαιτούμενα χρήματα.

Δεν θα ήθελα να σταθώ αυτή την ώρα και σε μια σειρά από άλλα ερωτήματα όπως: «Γιατί να γίνει η αξιολόγηση;» ή «Πώς θα γίνει η αξιολόγηση και με βάση ποιους δείκτες θα προκύπτει το όποιο αποτέλεσμα;» ή, τέλος «Ποιος θα κάνει την αξιολόγηση και ποια θα είναι η διαδικασία επιλογής της;».

Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να σχολιάσω ένα μικρό απόσπασμα από τις απόψεις ενός σχολικού συμβούλου που βρήκα στο διαδίκτυο, που αναφέρεται σε έναν από τους στόχους της αξιολόγησης, το οποίο και παραθέτω αυτούσιο:

«Γιατί πρέπει να γίνει Αξιολόγηση;

Γενικότερα στοχεύει στην αναβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου.

Ειδικότερα η αξιολόγηση στην Εκπαίδευση δεν πρέπει να στοχεύει στην ανακάλυψη του τι δεν έμαθε ο εκπαιδευόμενος αλλά στο τι δεν κατάφερε ο εισηγητής/δάσκαλος και η συγκεκριμένη εισήγηση να του μάθει.»

Το τι δεν κατάφερε ο εισηγητής/δάσκαλος να μάθει στον εκπαιδευόμενο, σχετίζεται μόνο με τον ίδιο και τις ικανότητές του;

Μήπως οι εμπνευστές της αξιολόγησης θεωρούν ότι το σχολείο και όσοι αναπνέουν μέσα σ' αυτό, μαθητές και εκπαιδευτικοί, αποτελούν ξεχωριστό κομμάτι της κοινωνίας το οποίο λειτουργεί αυτόβουλα και ανεπηρέαστα σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στη κοινωνία;

Έχουν προσπαθήσει να «μάθουν» σε εκπαιδευόμενους – μαθητές που τους λείπει η τροφή;

Έχουν προσπαθήσει να «μάθουν» σε εκπαιδευόμενους – μαθητές που τους λείπουν ρούχα και παπούτσια;

Έχουν προσπαθήσει να «μάθουν» σε εκπαιδευόμενους – μαθητές που βιώνουν την κατάθλιψη του οικογενειακού περιβάλλοντος;

Έχουν προσπαθήσει ποτέ να «δουν» τους μαθητές όχι μόνο ως «εκπαιδευόμενους» αλλά ως ψυχοσωματικές οντότητες;

Έχουν προσπαθήσει ποτέ να μπουν μέσα στο οπτικό πεδίο που καλύπτουν με τα απλανή βλέμματά τους αυτοί οι εκπαιδευόμενοι-μαθητές γιατί το μυαλό τους είναι στον άνεργο γονιό τους που βρίσκεται σε αδιέξοδο;

Έχουν προσπαθήσει να «μάθουν» σε εκπαιδευόμενο-μαθητή που θέλει να εγκαταλείψει το σχολείο για να ψάξει, ο αφελής, για μια οποιαδήποτε δουλειά ώστε να συνεισφέρει κι εκείνος οικονομικά;

Το παραπάνω απόσπασμα από μόνο του μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να αποτελέσει ισχυρό επιχείρημα ενάντια στην προωθούμενη αξιολόγηση.

Όταν ολόκληρη η κοινωνία υποφέρει, ασφυκτιά και πνίγεται στα αδιέξοδα, όταν για την πλειοψηφία, πλέον, των πολιτών τίθεται θέμα άμεσης επιβίωσης, δεν μπορείς να μιλάς σε μαθητές και εκπαιδευτικούς για το πώς γίνεται το παντεσπάνι και πόσο νόστιμο είναι.

Όποιος λοιπόν θέλει να προωθήσει την αξιολόγηση, ας φροντίσει πρώτα να προωθήσει την επίλυση άλλων πιο βασικών και προαπαιτούμενων ζητημάτων.

Αν δεν το κάνει, άλλο έχει στο βάθος του μυαλού του και όχι την αξιολόγηση για την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου.   

ΠΗΓΗ: Sun, 2012-12-02, http://aristeroblog.gr/node/1200

Τώρα είναι πιο εύκολο να διαγράψει μονομερώς η Ελλάδα το δημόσιο χρέος της!

Του Δημήτρη Καζάκη

Τώρα που ο κύριος όγκος του δημόσιου χρέους της Ελλάδας είναι προς οργανισμούς και κράτη της ευρωζώνης, γίνεται μια προσπάθεια να πεισθεί ο κόσμος ότι δεν γίνεται τίποτε. Τώρα που μας τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί με αγγλικό δίκαιο και με τους επίσημους μηχανισμούς της ευρωζώνης να ελέγχουν τον κύριο όγκο του χρέους της Ελλάδας, λένε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε εκτός από το να εκλιπαρούμε για την τύχη μας, ή έστω να διαπραγματευτούμε. Με προσοχή όμως για να μην τους προκαλέσουμε.

Μάλιστα η προπαγάνδα φτάνει σε τέτοιο σημείο αθλιότητας ώστε να ισχυρίζονται ότι ναι μεν πριν μας δέσουν χειροπόδαρα η μονομερής διαγραφή χρέους ήταν δυνατή χωρίς σοβαρά παρατράγουδα, αλλά τώρα, δυστυχώς, δεν μπορεί να γίνει γιατί μας κρατάνε στο χέρι.

Αν τολμήσουμε και προχωρήσουμε σε μονομερή διαγραφή του χρέους θα μας λιανίσουν. Έτσι λένε δεξιοί και αριστεροί δωσίλογοι. Δεν τολμούν βέβαια να απολογηθούν για το εξής απλό: Και τι κάνατε, βρε ρεμπεσκέδες του πολιτικού καναπέ, για να διαγραφεί μονομερώς το χρέος, τότε που υποτίθεται ότι γινόταν; Ποιος ευθύνεται για το ότι καταλήξαμε εδώ; Που ήσασταν όταν φωνάζαμε για μονομερή διαγραφή; Πουθενά. Και τότε τα ίδια μας λέγατε. Τα αποτελέσματα της δικής τους πολιτικής, των δικών τους πολιτικών επιλογών που θέλουν, υποτίθεται, να διαπραγματευτούν το χρέος εντός πλαισίων ευρώ, χρησιμοποιούν σήμερα για να φοβίσουν τον κόσμο και να τον πείσουν ότι είναι αδιανόητο να προχωρήσει η Ελλάδα σε μονομερείς ενέργειες. Ξέρετε τι θα πάθει αν το κάνει; Τα γνωστά. Θα απομονωθεί και θα ισοπεδωθεί. Δηλαδή, τα ίδια και τα ίδια. Την δική τους δολιότητα, αδυναμία και εθελοδουλία μπροστά στα μεγάλα αφεντικά της ευρωζώνης, πασχίζουν να την μετατρέψουν σε κατάσταση του λαού.

Καταρχάς η άγνοια και η ημιμάθεια σκοτώνει. Αυτά που λέγονται για επιλεκτική διαπραγμάτευση και μάλιστα εντός ευρωζώνης είναι κομπογιαννιτισμός. Και μάλιστα άκρως επικίνδυνος στις σημερινές συνθήκες. Δεν βασίζονται σε επιστημονικά δεδομένα, ούτε στην διεθνή εμπειρία. Δεν βασίζονται ούτε καν στην κοινή λογική. Είναι ωραίο να πετάμε μπαρούφες έχοντας πλήρη άγνοια για το τι σημαίνει διαχείριση και διαπραγμάτευση δημόσιου χρέους, αλλά η αλήθεια είναι άλλη. Σήμερα με το να χρωστάμε στους υπερκρατικούς μηχανισμούς και στα κράτη της ευρωζώνης, είναι χειρότερα γι' αυτούς απ' ότι για την ίδια την Ελλάδα. Αρκεί βέβαια η Ελλάδα και ο λαός της να αποφασίσει να τινάξει την μπάνκα στον αέρα. Δεν μας μένει άλλωστε τίποτε άλλο. Αυτό είναι το καινούργιο στοιχείο της σημερινής κατάστασης. Ή τινάζουμε την μπάνκα στον αέρα και μάλιστα μονομερώς, ή μένουμε και μας αλέθει η κρεατομηχανή που έχει τεθεί ήδη σε κίνηση.

Με την δημοσιονομική κατάσταση ακόμη και της Γερμανίας να ακροβατεί, μια άρνηση πληρωμών από την Ελλάδα και ταυτόχρονη αποχώρηση από την ευρωζώνη θα τινάξει τον μηχανισμό στήριξης στον αέρα. Σήμερα μπορεί οι ευρωπαϊκές τράπεζες να διασώθηκαν από τα ελληνικά ομόλογα και από το ελληνικό δημόσιο χρέος, αλλά αυτό φορτώθηκε απευθείας και διαμέσου των μηχανισμών στήριξης στους κρατικούς προϋπολογισμούς των κρατών της ευρωζώνης. Επομένως μια άρνηση πληρωμών από την Ελλάδα θα δυναμιτίσει τους κρατικούς προϋπολογισμούς και θα υπνονομεύσει αποφασιστικά την δημοσιονομική ευστάθεια της ευρωζώνης. Γι' αυτό και τα επιτελεία τους βιάζονται να ξεμπερδεύουν με την Ελλάδα. Πώς; Με την ολοκληρωτική διάλυσή της και την αφομοίωσή της στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία των περιφερειών ως νέο Κόσσοβο, ή μια σειρά νέα Κόσσοβο στην Θράκη, την Δυτ. Μακεδονία, στην Πελοπόννησο, στο Νότιο Αιγαίο και πάει λέγοντας.

Μπορεί να αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη με διαπραγματεύσεις εντός της ευρωζώνης; Η εξέλιξη αυτή έχει ήδη δρομολογηθεί και επομένως κανένα φανταστικό σενάριο διαπραγμάτευσης με τα κράτη και τα επιτελεία της ευρωζώνης δεν μπορεί να το αποτρέψει. Ίσα-ίσα θα κάνει την Ελλάδα και τον λαό της ακόμη πιο ευάλωτο, μιας και κάθε καθυστέρηση, κάθε αναβολή και κάθε μετριοπάθεια στην στάση της ελληνικής πλευράς θα κοστίζει πολύ ακριβά στον ελληνικό λαό και στην χώρα. Οι λογικές που θέλουν συμμαχίες με κράτη του Νότου και κοινά διαπραγματευτικά μέτωπα μέσα στην ευρωζώνη, αγνοούν σκόπιμα ότι μιλάμε για το μεγαλύτερο κρατικομονοπωλιακό καρτέλ στον κόσμο, όπου οι κυβερνήσεις ελέγχονται απόλυτα από τις μεγάλες δυνάμεις της αγοράς. Κάθε αυταπάτη θα στοιχίζει στον ελληνικό λαό, ιδίως από δω και μπρος, σε εκατόμβες νεκρών, ανέργων και εντελώς εξαθλιωμένων ανίκανων να αντιδράσουν. Κάθε διάθεση διαπραγμάτευσης εντός ευρωζώνης θα φέρνει πιο κοντά στην ολοκληρωτική κατάλυση του ελληνικού κράτους προς όφελος της ευρωομοσπονδίας.

Τι μπορούμε να κάνουμε;

Ειδικά στην κατάσταση που βρισκόμαστε δεν μπορούμε να παίξουμε ένα τέτοιο παιχνίδι. Αντίθετα επιβάλλεται να παίξουμε το χαρτί της επίσημης πτώχευσης ανοιχτά και άκρως απειλητικά για ολόκληρη την ευρωζώνη. Όχι γιατί αυτό θα συνετίσει την Μέρκελ και τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών ώστε να κάνουν παραχωρήσεις, όπως παραμυθιάζονται ορισμένοι, ή όπως θέλουν να παραμυθιάζουν τον κόσμο. Τα επιτελεία της ευρωζώνης ξέρουν πολύ καλά ότι το ευρώ δεν είναι βιώσιμο κρατώντας ανέπαφα τα κράτη μέλη, ιδίως εκείνα υπό διαδικασία χρεοκοπίας. Γι' αυτό και επιδιώκουν την ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Επιχειρούν δηλαδή να μετακυλήσουν το πρόβλημα βιωσιμότητας του ευρώ στα κράτη μέλη. Όπως άλλωστε κάνουν ήδη με την "εσωτερική υποτίμηση", η οποία συνίσταται στην εσωτερίκευση σε κάθε οικονομία της ευρωζώνης της κρίσης και της αποδυνάμωσης του κοινού νομίσματος. Κι έτσι αντί να χαθεί το ευρώ, προτιμούν να χαθούν τα κράτη, ιδίως εκείνα που έχουν κριθεί μη βιώσιμα όπως είναι η Ελλάδα. Το τι θα γίνει με τους λαούς, ποσώς τους ενδιαφέρει.

Επομένως, το χαρτί της επίσημης πτώχευσης της Ελλάδας πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να δώσει στην χώρα και τον λαό της το πλεονέκτημα και την θέση ισχύος έναντι των δανειστών του. Τι θα συμβεί σε μια ενδεχόμενη πτώχευση; Ας δούμε την διάρθρωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας όπως αποτυπώθηκε στα τέλη Σεπτεμβρίου 2012. Από τα 303,5 δις ευρώ που ήταν το συνολικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας στις 30/9/2012, τα 136,8 ήταν ομόλογα και έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου. Από αυτά τα 113,9, δηλαδή το 83,2%, είναι ομόλογα εκδοθέντα στην εσωτερική αγορά και βρίσκονται κατά κύριο λόγο στα χέρια της ΕΚΤ και των εγχώριων τραπεζών. Τα 4,3 δις ευρώ, δηλαδή μόλις το 3%, είναι ομόλογα εκδοθέντα στις αγορές του εξωτερικού, ενώ το 18,4, δηλαδή το 13%, είναι βραχυπρόθεσμοι τίτλοι του ελληνικού δημοσίου που κατέχουν πρωτίστως εγχώριες τράπεζες. Τα υπόλοιπα 166,7 δις ευρώ του δημόσιου χρέους είναι δάνεια. Από αυτά τα 148,8 δις ευρώ, δηλαδή το 89,3% του συνόλου, είναι τα δάνεια από τον μηχανισμό στήριξης.

Τι θα συνέβαινε λοιπόν αν η Ελλάδα προχωρούσε εδώ και τώρα σε επίσημη πτώχευση; Αυτό που θα συνέβαινε θα ήταν να μεταφερθεί το 93% του όγκου του δημόσιου χρέους της χώρας στις πλάτες του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης και της ΕΚΤ, καθώς και στις εγχώριες τράπεζες. Όπως καταλαβαίνει ακόμη κι ο πιο αδαής ο χειρισμός των εγχώριων τραπεζών είναι ο πιο απλός καθότι το κράτος μπορεί να τις πάρει στα χέρια του και να σβήσει τα ενεργητικά τους προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος και των πολιτών του, ιδίως των ιδιωτών οφειλετών (κυρίως νοικοκυριά και επιχειρήσεις) που θα ευνοηθούν τα μέγιστα από μια τέτοια κίνηση, η οποία θα έχει σαν συνέπεια το σβήσιμο των οφειλών τους προς τις τράπεζες. Αυτό που λέγεται ότι θα χαθούν οι όποιες καταθέσεις είναι μεγάλο ψέμα, διότι αυτές τις εγγυάται – και οφείλει να τις εγγυάται – όχι η τράπεζα, αλλά το κράτος. Επομένως το κράτος θα εγγυηθεί τις καταθέσεις που δεν έχουν καταφύγει στο εξωτερικό και θα τις αποκαταστήσει γιατί τις έχουν λεηλατήσει οι τράπεζες, ενώ θα επιβάλει έλεγχο στην κίνηση καταθέσεων και κεφαλαίου προς και από το εξωτερικό.

Το υπόλοιπο δημόσιο χρέος που βρίσκεται στα χέρια του μηχανισμού στήριξης και της ΕΚΤ μπορούμε να το αρνηθούμε χωρίς καμιά ουσιαστική συνέπεια για την χώρα μας, αν ταυτόχρονα ανακοινώσουμε την αποχώρησή μας από την ευρωζώνη. Το χρέος αυτό που έχει δημιουργηθεί είναι εσωτερικό χρέος της ευρωζώνης και δεν μπορεί να το διεκδικήσει από την Ελλάδα η ΕΚΤ και ο μηχανισμός στήριξης, παρά μόνο όσο η χώρα μας παραμένει εντός ευρωζώνης. Γι' αυτό και η εφαρμογή του αγγλικού δικαίου στις δανειακές συμβάσεις δίνει την δικαιοδοσία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (πρώτη σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης) και στα δικαστήρια του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου (δεύτερη δανειακή σύμβαση με EFSF). Επίσης τα δάνεια του μηχανισμού δόθηκαν προκειμένου η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη. Αυτό δεν διαλαλούν σε όλους τους τόνους; Αν λοιπόν η Ελλάδα φύγει από την ευρωζώνη καταγγέλλοντας τους όρους της ως επαχθείς, απεχθείς και καταχρηστικούς σε βάρος της, ιδίως μετά την τροποποίηση των συνθηκών και της προοπτικής της ευρωομοσπονδίας – που σημαίνει κατάλυση του ελληνικού κρατικού μορφώματος και την αντικατάστασή του με ένα άλλο μόρφωμα που δεν βασίζεται ούτε καν τυπικά στην λαϊκή κυριαρχία του ελληνικού λαού – τότε τι θα συμβεί; Η Ελλάδα θα τεθεί αυτοδίκαια εκτός δικαιοδοσίας της ευρωζώνης και των μηχανισμών της και άρα εκτός δικαιοδοσίας των δανειακών συμβάσεων που της επιβλήθηκαν.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι από μεριάς δημόσιου διεθνούς δικαίου, η άρνηση της Ελλάδας να αναγνωρίσει το χρέος της σήμερα με ταυτόχρονη δική της αποχώρηση από την ευρωζώνη, είναι το ίδιο με το να αποχωρεί από ένα ιδιωτικό κλειστό κλαμπ. Τα χρέη της είναι προς αυτό το κλειστό κλαμπ και πολύ δύσκολα η ΕΚΤ, το EFSF, ή τα κράτη μέλη της ευρωζώνης θα βρουν δικαστήριο εκτός ευρωζώνης που να καταδικάσει την Ελλάδα. Πολύ περισσότερο αν η ίδια η Ελλάδα διεθνοποιήσει την αντιδικία της με την ευρωζώνη, αν δηλαδή μετατρέψει σε διεθνές ζήτημα το καθεστώς που επιχειρήθηκε να επιβληθεί στην χώρα και στον λαό της με αντάλλαγμα τα δάνεια του μηχανισμού στήριξης.

Όλα αυτά υποχρεωτικά πρέπει να έχουν ως αφετηρία δυο θεμελιώδεις θέσεις:

(α) Την διακοπή της λεγόμενης «συνέχειας του κράτους», δηλαδή την σαφή και εμπράγματη δήλωση του ελληνικού λαού ότι ανατρέπει το προηγούμενο απόλυτα διάτρητο και διεφθαρμένο κοινοβουλευτικό καθεστώς για να προχωρήσει στην επανίδρυση του κράτους του με όρους πρωτογενούς δικαίου, το οποίο μπορεί να γίνει από την σκοπιά της δημοκρατίας μόνο με Συντακτική Εθνοσυνέλευση.

(β) Την επίσημη αποκήρυξη και μη αναγνώριση του δημόσιου χρέους ως προϊόν ωμού εκβιασμού, διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα, μυστικής διπλωματίας με σκοπό την κατάλυση του ελληνικού κράτους και την μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού, καθώς και την επιβολή καθεστώτος  επίσημης δουλοπαροικίας του χρέους σε βάρος τυπικά ανεξάρτητου κράτους μέλους του ΟΗΕ.

Η στάση αυτή είναι περισσότερο αναγκαία σήμερα που τα 4/5 του δημόσιου χρέους της χώρας εντάσσονται στις διακρατικές σχέσεις της Ελλάδας με τις χώρες του ευρώ. Δεν παίζουν με κράτη, ειδικά όταν αυτά έχουν συγκροτήσει ήδη υπερεθνικό καρτέλ. Η μόνη απάντηση που μπορεί να σταθεί απέναντί τους είναι η καταγγελία του καρτέλ της ευρωζώνης με την αποχώρηση από αυτό και την ταυτόχρονη καταγγελία του δημόσιου χρέους ως παράνομου, όπως ήδη αναφέραμε. Κι όχι μόνο για τους λόγους που έχουμε επισημάνει (μυστικότητα, διαφθορά, απεχθής τρόπος δανεισμού), αλλά και για την επιβολή του καθεστώτος πεονίας στην χώρα. Το τονίζουμε αυτό ιδιαίτερα γιατί αυτό που κάνουν τα κράτη της ευρωζώνης όλο αυτό τον καιρό ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου εναντίον της Ελλάδας με στόχο την μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού και την διάλυση της χώρας. Και στο ζήτημα αυτό το μεταπολεμικό διεθνές δίκαιο είναι ιδιαίτερα αυστηρό και παρέχει πολλά όπλα στο απειλούμενο κράτος, αν θέλει βέβαια να τα χρησιμοποιήσει, εναντίον των κρατών που το επιβουλεύονται.

Για τον σκοπό αυτό τα κράτη και τα επιτελεία της ευρωζώνης έχουν καταπατήσει κάθε διεθνή σύμβαση που ορίζει τις καλές σχέσεις ανάμεσα σε κράτη και λαούς. Οι κυβερνήσεις τους έχουν διαπράξει ήδη εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με τον τρόπο που συμπεριφέρονται στον ελληνικό λαό. Μόνο όπλο νομιμοποίησης μιας τέτοιας συμπεριφοράς που κατάφωρα παραβιάζει από την διακήρυξη των δικαιωμάτων του ΟΗΕ έως του ΟΑΣΕ, είναι η συμμετοχή της Ελλάδας σ' ένα κλαμπ με δικού του κανόνες – κατάφωρα ενάντια σε κάθε δημοκρατικό κανόνα της διεθνούς ζωής, που έχει καταχτηθεί μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Όσο λοιπόν η χώρα βρίσκεται εντός αυτού του ιδιωτικού κλαμπ, είναι αναγκαστικά έρμαιο των κανόνων του που υπερισχύουν έναντι των κανόνων του διεθνούς δικαίου.

Επομένως, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο ελληνικός λαός είναι να καταγγείλει την συμμετοχή του στην ευρωζώνη ως κατάφωρα ετεροβαρής και καταστροφική για τον ίδιο και την χώρα του. Έτσι θα μπορεί να απευθυνθεί στη διεθνή κοινότητα με διατυπωμένο κατηγορητήριο εναντίον των κυβερνήσεων του ευρώ που του επέβαλλαν το καθεστώς πεονίας και με την απαίτηση να τιμωρηθούν οι πρωταγωνιστές πολιτικοί και γραφειοκράτες της ευρωζώνης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας επιδιώκοντας την μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού και την κατάλυση του ελληνικού κράτους.

Με τον τρόπο αυτό θα ενισχυθεί η θέση της Ελλάδας στην καταγγελία της εναντίον όλου του δημόσιου χρέους. Η διεθνής πρακτική είναι πολύ πιο ελαστική απέναντι σε ιδιώτες δανειστές, που οι απαιτήσεις τους μπορεί να οδηγούν σε αδιέξοδο ένα κράτος. Όμως απέναντι σε κράτη-δανειστές είναι πολύ πιο αυστηρή. Αυτό έχει πιστοποιηθεί ακόμη κι από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας με αποφάσεις του σχετικά με την Αργεντινή (2007) όπου δικαίωσε ιδιώτη δανειστή, λέγοντας ότι αν επρόκειτο για κράτος δανειστή δεν θα νομολογούσε υπέρ του και θα δικαίωνε το κράτος οφειλέτη.

Επιλεκτική διαπραγμάτευση με κράτη-δανειστές σημαίνει ότι χάνεις τα διαπραγματευτικά σου όπλα με βάση το διεθνές δίκαιο. Χάνεις την δυνατότητα να το μετατρέψεις σε διεθνή υπόθεση (να διεθνοποιήσεις την κατάσταση στην οποία σκόπιμα και δόλια σε οδηγήσανε) και το μετατρέπεις σε διμερή ή πολυμερή διακρατική σχέση, όπου πλέον η έκβαση της διαπραγμάτευσης εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τις πιέσεις και τους συσχετισμούς δυνάμεις ανάμεσα στα μέρη.

Όπως ακριβώς έγινε με το Κυπριακό. Η άρνηση διεθνοποίησης του Κυπριακού ως διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής ανεξάρτητου κράτους το οδήγησε να σέρνεται για δεκαετίες σε διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα ενδιαφερόμενα κράτη έως ότου εκφυλιστεί και επιβληθεί η λύση του ισχυρού. Δεν μπορούμε να επαναλάβουμε την ίδια τραγική επιλογή. Ιδίως τώρα που απέναντί μας θα έχουμε το Γερμανικό κράτος και όχι απλά τις Γερμανικές τράπεζες.

Στόχος μας θα πρέπει να είναι ευθύς εξαρχής οι μονομερείς καταγγελίες της Ελλάδας να εξετάζονται στα διεθνή φόρα και οργανισμούς (ΟΗΕ, Χάγη, κοκ) όπου οι συσχετισμοί είναι πιο ευνοϊκοί και οι συμμαχίες με κράτη που έχουν υποστεί ανάλογη μεταχείριση, ή είναι σε ανάλογη θέση μπορούν να αποδώσουν περισσότερο.

Επιδίωξή μας θα πρέπει από την πρώτη στιγμή να είναι η ανάδειξη του ελληνικού προβλήματος και η άρνηση του χρέους από μεριάς της χώρας μας, όχι ως ένα απλό πρόβλημα αθέτησης πληρωμών λόγων καταχρηστικών δανειακών πρακτικών, επαχθών, ή απεχθών τρόπων δανεισμού, αλλά ως ένα διεθνές πρόβλημα ανοιχτής επιβουλής εναντίον ενός ανεξάρτητου κράτους από άλλα κράτη με σκοπό την κατοχή και την διάλυσή του με πολιτικά και οικονομικά μέσα. Με αυτή την πρακτική όχι μόνο η Ελλάδα δεν πρόκειται να απομονωθεί, αλλά θα πρωταγωνιστήσει σε ένα νέο διεθνές κίνημα της Καρθαγένης σαν εκείνο των 11 κρατών-οφειλετών της Λατινικής Αμερικής εναντίον των ΗΠΑ στα 1985. Μόνο που αυτή την φορά θα είναι ένα παγκόσμιο κίνημα κρατών και λαών εναντίον του χρέους του διεθνούς τραπεζικού καρτέλ και των υπερεθνικών οργανισμών χρεοκοπίας, όπως είναι το ΔΝΤ και η ΕΕ.

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 1 Δεκεμβρίου 2012, http://eleftheri-ellada.blogspot.gr/2012/12/blog-post.html

Αριστοτέλειο όνειδος

Του Παναγιώτη Σωτήρη

Μέσα στον ορυμαγδό δημοσιευμάτων για τον κίνδυνο… χολέρας στο ΑΠΘ και την εμφανή «ανακούφιση» των καθεστωτικών ΜΜΕ για την επέμβαση των ΜΑΤ, που υποτίθεται ότι έδωσε τέλος στο πρόβλημα, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ουσία του ζητήματος.

Στα Νοσοκομεία, τα δημόσια κτίρια, τους σταθμούς και τα Πανεπιστήμια είναι πολλά χρόνια τώρα σε εξέλιξη ένα διαρκές έγκλημα. Με μια σειρά από αποφάσεις και ρυθμίσεις οι υπηρεσίες φύλαξης, καθαριότητας, αλλά και σίτισης έπρεπε υποχρεωτικά να ανατίθενται σε ιδιώτες.

Ο λόγος δεν ήταν η εξοικονόμηση πόρων, εφόσον ουκ ολίγα είναι τα στελέχη δημοσίων οργανισμών που έχουν δείξει ότι η πρόσληψη και απασχόληση μόνιμου προσωπικού φύλαξης και καθαριότητας κοστίζει λιγότερο από την εργολαβία. Όμως, έπρεπε υποχρεωτικά να φτιαχτεί «αγορά» τέτοιων υπηρεσιών.

Οι εταιρείες αυτές είναι δουλεμπορικές. Προσλαμβάνουν με άθλιες εργασιακές σχέσεις και συστηματικά κατακλέβουν  τους εργαζομένους τους. Είχαν φτάσει σε τέτοιο σημείο παρανομίας που χρειάστηκε ο τότε υφυπουργός Γιακουμάτος να βγάλει ειδική εγκύκλιο που να εξαρτά την ανάθεση από την τυπική τήρηση της εργατικής νομοθεσίας. Μέχρι τότε, συνέβαινε οι προσφορές να είναι ακόμη μικρότερες από το συνολικό νόμιμο κόστος εργασίας που αναλογούσε στην προσφορά. Αλλά και μετά την εγκύκλιο ήταν και είναι συστηματική η προσπάθεια να κλέβουν τους εργαζομένους. Ο λόγος προφανής: με τη διαφορά π.χ. ανάμεσα στην ονομαστική και την πραγματική διάρκεια εργασίας μπορούσα να κερδίζουν (από τη διαφορά στην ασφάλιση) ακόμη και πάνω από 100 ευρώ το μήνα ανά εργαζόμενο, πέραν του νόμιμου κέρδους. Πολλαπλασιάστε το αυτό με τους εκατοντάδες εργαζομένους που κάθε εταιρεία απασχολούσε, προσθέστε και τη χρήση μαύρης εργασίας και θα καταλάβετε για τι μέγεθος κέρδους μιλάμε.

Αυτό εξηγεί γιατί αυτές οι δουλεμπορικές εταιρείες δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο. Το Δεκέμβρη του 2008 η Κωνσταντίνα Κούνεβα έγινε θύμα δολοφονικής επίθεσης με βιτριόλι, ακριβώς επειδή κατήγγειλε τις πρακτικές της δουλεμπορικής εταιρείας ΟΙΚΟΜΕΤ, μιας από τις μεγαλύτερες του κλάδου. Τότε το θέμα ήρθε στο προσκήνιο. Δυστυχώς, στα περισσότερα Πανεπιστημιακή Ιδρύματα οι διοικήσεις προτίμησαν να συνεχίσουν να έχουν τους δουλέμπορους παρά να δώσουν λύση. Εξαίρεση το πανεπιστήμιο Αιγαίου όπου η «εργολαβία» συνέχιζε να δίνεται στους ίδιους τους εργαζομένους της καθαριότητας.

Το ΑΠΘ είχε παραδοσιακά τις μεγαλύτερες εργολαβίες στο χώρο των ΑΕΙ. Ήταν τόσο μεγάλες, ώστε από χρόνια πέραν των εργολαβικών υπαλλήλων στην καθαριότητα, τη φύλαξη κ.λπ. είχαν και διοικητικούς υπαλλήλους που ήταν υπάλληλοι τυπικά των εργολάβων. Τα προβλήματα ήταν για πολλά χρόνια μεγάλα και αφορούσαν την ομηρία, τις αυθαιρεσίες, τις περικοπές δαπανών και πρόσφατα την απαίτηση για μείωση μισθών που μεθόδευσαν οι εταιρείες κ.λπ.

Όπου υπάρχουν τόσο μεγάλα συμφέροντα είναι λογικό να υπάρχει και διαφθορά και συναλλαγή. Ακόμη και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλά όπου υπάρχει τέτοια ανασφάλεια, απελπισία και εκμετάλλευση, θα υπάρχει και οργή και κινητοποίηση δυναμική με μορφές που αναγκαστικά θα έχουν κόστος.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η τωρινή Πρυτανεία του ΑΠΘ τελικά δεν κατάφερε έμπρακτα να απαντήσει στην ουσία του ζητήματος: πώς θα φύγουν οι δουλέμποροι από τα πανεπιστήμια, πώς θα εργάζονται με αξιοπρέπεια οι εκατοντάδες εργολαβικοί και δεν θα καταλήξουν στην ανεργία ή την εξαθλίωση.

Δεν θα σταθώ στα όσα γράφονται για το ότι αρχικά η Πρυτανεία σιγόνταρε και μετά άδειασε την κινητοποίηση, γιατί κανείς πρέπει να είναι καχύποπτος ως προς το τι γενικά γράφεται στον καθεστωτικό Τύπο.

Θα σταθώ στην ουσία: Γιατί δεν σήκωσαν το ζήτημα του συνολικού θεσμικού καθεστώτος έγκαιρα και συνολικά, με επιμονή, ξανά και ξανά; Ακόμη και οι προτάσεις που είχαν κάνει για αυτεπιστασία μέσω της Εταιρείας αξιοποίησης της πανεπιστημιακής περιουσίας τελικά έμειναν στα χαρτιά. Γιατί άλλες λύσεις όπως συνεταιρισμοί εργαζομένων δεν προτάχτηκαν; Ότι το Υπουργείο που κώφευε και επέμενε στο ισχύον θεσμικό καθεστώς έχει τη βασική ευθύνη, δεν απαλλάσσει τη διοίκηση από τις ευθύνες της. Γιατί δεν στήριξαν το δίκαιο αίτημα να μην επιβληθούν μνημονιακές μειώσεις αποδοχών στους εργαζομένους; Γιατί τις τελευταίες μέρες αντί να μιλούν για την ουσία, απλώς φώναζαν για τις συνέπειες της κινητοποίησης και όχι για την αιτία της;

Και βέβαια όταν τα πράγματα είναι έτσι, όταν αντιμετωπίζεις μία κρίση που στον πυρήνα της έχει το δικαίωμα εκατοντάδων ανθρώπων στην εργασία, το τελευταίο πράγμα που κάνεις είναι να προσκαλείς τα ΜΑΤ. Τότε, ό,τι και εάν πιστεύεις, ταυτίζεσαι με τους εργολάβους, με αυτούς που, εάν μπορούσαν, θα σκότωναν και άλλες Κούνεβες. Η Πρυτανεία του ΑΠΘ προτίμησε, εκ των πραγμάτων, να στηρίξει τα συμφέροντα εταιριών όπως η πολυεθνική ISS ή η Οικολογική ΑΕ, παρά ανθρώπους που είναι και εργάζονται μέσα στο πανεπιστήμιο για πολλά χρόνια. Και το έκανε αυτό καταπατώντας το άσυλο, δίνοντας δικαίωμα στην αστυνομία να εισβάλει, οδηγώντας σε εικόνες που θυμίζουν λατινοαμερικάνικη χούντα. Οι δηλώσεις ότι «δεν επιθυμούμε τη δίωξη» κ.λπ. δεν μπορούν να συγκαλύψουν το στίγμα που αυτή η πρυτανική αρχή θα φέρει εφεξής.

Στο μαχόμενο πανεπιστημιακό κίνημα αναλογεί να βρει τρόπο να συνεχίσει τον αγώνα ενάντια στη μαύρη εργασία, εντός και εκτός Πανεπιστημίων.

ΠΗΓΗ: http://www.alfavita.gr/apopsi/…82