Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών και το 1821 ή, αλλιώς, Το ταλέντο να χάνεις το δίκιο σου

 

Του Αλκιβιάδη Σωζόμενου

 

Πριν από μερικές μέρες, στο site του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών (www.edupame.gr) εμφανίστηκε μια επιστολή προς τους μαθητές, η οποία έχει τη φιλοδοξία να αναδείξει το «αληθινό» νόημα της 25ης Μαρτίου και τη σημερινή σημασία του για το λαϊκό κίνημα. Η ίδια επιστολή, που αναδημοσιεύτηκε στον κυριακάτικο «Ριζοσπάστη» της 16ης Μαρτίου, υπήρξε το έναυσμα για την έναρξη συζητήσεων σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης και έγινε στόχος επιθέσεων από ποικίλους αντιδραστικούς κύκλους.

Αξιέπαινη, οπωσδήποτε, η πρωτοβουλία των εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ, με πυρήνα τους κομμουνιστές εκπαιδευτικούς, να ανοίξουν μια συζήτηση με τους μαθητές, για το κομβικό, για την ιστορία της Ελλάδας (ενδεχομένως και του κόσμου) γεγονός και, μάλιστα, σε μια εποχή που η σχολική ιστοριογραφία βρίσκεται στην … εντατική και η επίθεση, από την  πλευρά της άρχουσας τάξης στην ιστορική μνήμη εντείνεται και οξύνεται. Θα περίμενε δε κανείς, γνωρίζοντας και τη μεγάλη ιστοριογραφική παράδοση του ίδιου του ΚΚΕ, σε σχέση με την Επανάσταση του `21, αλλά και την εν γένει παράδοση της μαρξιστικής ιστοριογραφίας στην Ελλάδα, ότι το κείμενο θα συνδύαζε με άρτιο τρόπο την αποτύπωση των ιστορικών πραγματικοτήτων του 19ου αιώνα, τη διδαχή των νομοτελειών της ιστορίας, με το σήμερα∙ θα περίμενε επίσης να δει ένα κείμενο που το ύφος του θα χαρακτηρόταν από καλλιέπεια και επιστημονικότητα, ένα κείμενο παιδαγωγικά ελκυστικό.

Η ανάγνωση ωστόσο του κειμένου επιφυάσσει μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη: η – ας την πούμε – ιστοριογραφική παρέμβαση των εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ δεν είναι παρά ένα κείμενο κακογραμμένο, ασύντακτο, χωρίς λογική δομή, που δεν διακρίνει ανάμεσα στο κύριο και το επουσιώδες. Ένα συνονθύλευμα από κακοχωνεμένες επεξεργασίες των κλασικών μαρξιστών ιστορικών και ιστοριοδιφών που ούτε στους εφιάλτες τους δεν φαντάζονταν τη μεταχείριση που επεφύλαξαν στις απόψεις τους οι … επίγονοί τους (;). Ένα κείμενο γραμμένο σε ύφος … καφενέ, όπου διάφοροι δοκησίσοφοι μεταξύ πρέφας, κολτσίνας και ούζου εκφράζουν άποψη επί παντός του επιστητού και άλλων τινών. Εννοείται ότι οι θαμώνες των καφενείων απανταχού της επικράτειας καλά κάνουν: δείγμα υγείας είναι αυτές οι συζητήσεις, κατάλοιπο της αρχαίας αγοράς. Δεν επιτρέπεται όμως αυτό το ύφος να υιοθετείται από κομμουνιστές επιστήμονες που εντέλλονται να υπηρετήσουν την επιστημονική και ιστορική αλήθεια, από την πλευρά της υπεράσπισης των πρωτοπόρων κοινωνικών δυνάμεων του καιρού μας. Δεν επιτρέπεται σε παιδαγωγούς που έχουν πίσω τους την  παράδοση του Γληνού, του Παπαμαύρου, της Ιμβριώτη.

Πέρα όμως από το ύφος και την αντιεπιστημονικότητα του κειμένου, υπάρχει ένα πολύ πιο σοβαρό πρόβλημα: η απόλυτη υποταγή της ιστορικής πραγματικότητας στις σύγχρονες ιδεολογικές και πολιτικές ακροβασίες της καθοδήγησης του ΚΚΕ. Για να γίνω πιο σαφής, θα παραθέσω, κατά παράγραφο, τα επίδικα τμήματα της επιστολής (με έντονα γράμματα) και θα τα συνοδεύσω με τις δικές μου παρατηρήσεις και σχόλια. Ο σύνδεσμος είναι, βεβαίως, στη διάθεση των αναγνωστών του «Εργατικού Αγώνα», ώστε να επιβεβαιώσουν ότι τα αποσπάσματα παρατίθενται ακριβώς όπως είναι γραμμένα αλλά και να διαβάσουν ολόκληρη την επιστολή. [1]

«Αγαπητέ μαθητή, μαθήτρια

Ίσως έχεις βαρεθεί να ακούς συνέχεια για επετείους και γιορτές, ειδικά σήμερα που η πολιτική της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του συστήματος των εφοπλιστών, των επιχειρηματιών κάνουν επίθεση στη ζωή σου και στην οικογένειά σου.

Κράτα όμως το εξής: ό,τι επίθεση και να σου κάνουν, δε θα σταματήσουν ποτέ να στοχεύουν στο μυαλό σου. Γι' αυτό σου λένε ψέματα και μισές αλήθειες και για την 25^η Μαρτίου, όπως κάνουν και για την 28^η Οκτώβρη αλλά και για το Πολυτεχνείο».

Αντιπαρέρχομαι το ύφος και τις ασυνταξίες. Θα ήθελα όμως να σχολιάσω δύο πράγματα. Πρώτα – πρώτα, οι συντάκτες του κειμένου έχουν σίγουρα οποιαδήποτε σχέση με την εκπαιδευτική διαδικασία; Η επιστολή απευθύνεται σε μαθητές, σε παιδιά, δηλαδή, από έξι έως 18 χρονών. Πόσο «πατάει» πάνω στη ζωή, πόσο ανταποκρίνεται στο γνωσιολογικό και συνειδησιακό πεδίο αυτών των ηλικιών, μια πιθανή σύνδεση των σημερινών προβλημάτων της ελληνικής οικογένειας με την «ανία» των γιορτών και των επετείων; Ή να υποθέσουμε ότι, προ κρίσης, τις σχολικές γιορτές παρακολουθούσε η σχολική κοινότητα με σεβασμό και προσήλωση; Δυστυχώς, η επίθεση ενάντια στην ιστορική μνήμη, έχει κάνει – και εδώ – πολύ καλά τη δουλειά της …

Η δεύτερη παράγραφος, ωστόσο, γεννά άλλου είδους ενστάσεις και ερωτηματικά; Ποιοι είναι αυτοί που λένε τα ψέματα και τις μισές αλήθειες; Η απάντηση, στην πραγματική ζωή, δεν είναι τόσο σαφής και συγκεκριμένη όσο – θέλω να ελπίζω – στο  μυαλό του συντάκτη: αν εννοεί την άρχουσα τάξη και τη σχολική ιστοριογραφία έχει καλώς (για να είμαι μάλιστα δίκαιος, οφείλω να πω ότι παρακάτω η επιστολή αναφέρεται στα σχολικά βιβλία). Η έλλειψη όμως υποκειμένου στη συγκεκριμένη πρόταση φοβάμαι ότι «τσουβαλιάζει» και τους εκπαιδευτικούς: ακόμη και τους κομμουνιστές ή εν γένει προοδευτικούς εκπαιδευτικούς που με μόχθο και σε αντίξοες συνθήκες προσπαθούν να διδάξουν την ιστορική αλήθεια, είτε μέσα από το μάθημα, είτε με τη διοργάνωση των σχολικών εορτών.

Ο συντάκτης της επιστολής επιλέγει να  ξεκινήσει την αντιπαράθεση με την επίσημη ιστοριογραφία, ασχολούμενος με την ημερομηνία της Επανάστασης, η οποία καθιερώθηκε – όντως – μεταγενέστερα, για να ταυτιστεί με τη θρησκευτική γιορτή του Ευαγγελισμού και να αποκτήσει το γεγονός θρησκευτική χροιά.

Η – ορθή – αυτή παρατήρηση δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να είναι το κύριο σημείο σε μια μαρξιστική ανάγνωση της ημέρας ούτε μπορεί να αποτελεί το αφετηριακό σημείο της αντιπαράθεσης με την αστική ιστοριογραφία.

Αμέσως παρακάτω, η επιστολή προσπαθεί να οριοθετήσει τις κοινωνικές δυνάμεις που πήραν μέρος στην ελληνική επανάσταση. Εδώ λοιπόν μας λέει, μεταξύ άλλων, τα εξής:

(…) «Ένας από τους κοτζαμπάσηδες, δηλαδή τους έλληνες άρχοντες της εποχής, είπε «κάλλιο οι Τούρκοι κι ο ραγιάς υπόδουλος, παρά λεύτερο έθνος με το λαό να' χει δικαιώματα»!

Ποιοι ήταν οι έλληνες άρχοντες της εποχής; Τι σημαίνει «κοτζάμπασης»; Ποιος είναι ο συγκεκριμένος κοτζάμπασης και σε ποια πηγή αναφέρεται αυτή η φράση; Και το ότι ένας κοτζάμπασης είπε τη συγκεκριμένη φράση, στοιχειοθετεί τη στάση ενός ολόκληρου κοινωνικού στρώματος; Στη βάση αυτής της μεθοδολογίας, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι ένας άλλος «κοτζάμπασης», ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, απελευθέρωσε την Καλαμάτα! Η περιπτωσιολογία δεν συνιστά συγκρότηση ιστορικής γνώσης (ανεξάρτητα από το γεγονός ότι όντως οι κοτζαμπάσηδες ανήκουν στα συντηρητικά στρώματα που πήραν μέρος στην επανάσταση, εκείνα που επιθυμούν να διατηρήσουν και στο υπό σύσταση κράτος τα προνόμια που είχαν επί οθωμανικής κυριαρχίας).

Και συνεχίζει το κείμενο, μερικές παραγράφους παρακάτω:

(…) «Η επανάσταση του 1821 ήταν σύγκρουση με τον Οθωμανικό Δεσποτισμό και συνδέονταν με την απελευθέρωση.  Όλοι οι Έλληνες δεν ήταν υπέρ της επανάστασης. Μάλιστα υπήρχαν Έλληνες που ήταν μέρος του Οθωμανικού Συστήματος εξουσίας».

Είναι εντελώς σαφές ότι η επανάσταση του 1821 δεν ήταν απλώς σύγκρουση με τον Οθωμανικό Δεσποτισμό ούτε απλώς συνδεόταν με την απελευθέρωση. Αυτή η έρμη η απελευθέρωση δεν έχει κανένα επιθετικό προσδιορισμό; Τι να ήταν άραγε; Κοινωνική; Ψυχολογική; Μήπως … σεξουαλική; Κερδίζει το κουϊζ όποιος απαντήσει ότι η απελευθέρωση ήταν εθνική, αλλά η χρήση του όρου συνεπάγεται … πιπέρι στο στόμα από την «αντιεθνικιστική» καθοδήγηση. Στο ζήτημα όμως αυτό θα επανέλθω αναλυτικά παρακάτω.

Και συνεχίζει ο ρέκτης συντάκτης του πονήματος:

(…) «Στην επανάσταση του 1821 δεν ήταν όλοι οι Έλληνες μαζί γιατί είχε κοινωνικό χαρακτήρα».

Είναι σαφές ότι οι συντάκτες της επιστολής αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι τους όρους «εθνικός» και «εθνικοαπελευθερωτικός».

Το σύνολο ωστόσο των μαρξιστών και κομμουνιστών ιστορικών θεωρεί την επανάσταση του 1821 ως εθνικοαπελευθερωτική. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, στις αρχές του 19^ου αιώνα, όταν συγκροτούνται τα έθνη και διεκδικούν είτε την εθνική τους χειραφέτηση είτε την εθνοκρατική τους ολοκλήρωση. Εξ άλλου, μια από τις βασικές αρχές του Διαφωτισμού του 18^ου αιώνα, είναι ακριβώς η Αρχή των Εθνοτήτων, σύμφωνα με την οποία κάθε έθνος οφείλει να έχει δική του κρατική οντότητα. Στη μεγάλη γαλλική επανάσταση, η αρχή των εθνοτήτων (καθώς ή Γαλλία ήταν ήδη συγκροτημένο έθνος – κράτος) δεν εκφράστηκε με την πάλη για εθνική απελευθέρωση, αλλά με τη συγκρότηση του εθνικού στρατού, κατ` αρχήν ως στρατού εθελοντών και σε αντιπαράθεση με τους μισθοφορικούς στρατούς του μεσαίωνα. Ένας τέτοιος στρατός, αποτελούμενος από τους «αβράκωτους» της επανάστασης, που τραγουδούσαν τη «Μασσαλιώτιδα» πέτυχε, το 1792, μια περήφανη νίκη πάνω στους συνασπισμένους στρατούς των φεουδαρχιών της Ευρώπης, αποδεικνύοντας την ανωτερότητα του νέου οικονομικο – κοινωνικού σχηματισμού πάνω στον ιστορικά απερχόμενο.

Στον υπό οθωμανική κυριαρχία ελλαδικό χώρο, η αρχή των εθνοτήτων βρήκε την πληρέστερη αποτύπωσή της, αν και προηγουμένως υπήρξαν εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, τόσο στα Βαλκάνια (εξέγερση των Σέρβων το 1808) όσο και εκτός χερσονήσου, για παράδειγμα στην Ιταλία και στην Ισπανία, αλλά και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Ο κυρίως εθνικοαπελευθερωτικός χαρακτήρας της επανάστασης το `21 δεν αναιρεί καθόλου τις κοινωνικές παραμέτρους του, ίσα – ίσα τις τονίζει. Κατά το 19^ο αιώνα, φορέας της εθνικής ιδέας, της ιδέας της εθνικής χειραφέτησης είναι η προοδευτική, την εποχή εκείνη, αστική τάξη. Εννοείται ότι το σχήμα αυτό, ισχύει και για το αγωνιζόμενο ελληνικό έθνος, το οποίο, κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, διασχίζεται κάθετα από κοινωνικές τάξεις και στρώματα. Για να εξετάσουμε ποιες είναι αυτές οι κοινωνικές τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα, θα πρέπει να δούμε πρώτα μέσα σε ποιο οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο αυτά συγκροτούνται.

Το οθωμανικό καθεστώς είναι δεσποτικό και σκληρό. Η σκληρότητά του οφείλεται στον έντονα συντηρητικό χαρακτήρα των κοινωνικών δομών της αυτοκρατορίας (φεουδαρχία). Επί πλέον, το γεγονός ότι η οικονομία της αυτοκρατορίας παραμένει αγροτική – φεουδαρχική, σε μια εποχή που ο υπόλοιπος κόσμος βαδίζει προς τον καπιταλισμό, καθώς και το γεγονός ότι η αυτοκρατορία είναι υποχρεωμένη να συναλλάσσεται με εκχρηματισμένες οικονομίες, δημιουργεί στην Πύλη (τη σουλτανική διοίκηση) άσβεστη δίψα για χρήμα: έτσι, η συντριπτική πλειοψηφία των φόρων είναι σε χρήμα, κάτι που δυσκολεύει αφάνταστα τους υπηκόους της αυτοκρατορίας. Κυριότερος και πιο γνωστός φόρος είναι το χαράτσι (κεφαλικός φόρος) που αφορά όλους τους άρρενες κατοίκους της αυτοκρατορίας.

Μετά την τουρκική κατάκτηση, οι έλληνες αναδιπλώνονται από τους παραδοσιακούς χώρους όπου ζούσαν (πεδιάδες – παράλια) προς τα βουνά και τα νησιά. Εκεί, ελλείψει εκτεταμένων εδαφών προς καλλιέργεια, στρέφονται κυρίως προς τη βιοτεχνία και το εμπόριο (θαλασσινό και εμπόριο με καραβάνια μέσω των ορεινών δρόμων). Το ελληνικό εμπόριο στηρίζεται από την οθωμανική διοίκηση, (γι` αυτό παρέχονται και ειδικά φορολογικά προνόμια σε ορισμένες περιοχές) ακριβώς επειδή οι ίδιοι οι οθωμανοί δεν ασχολούνται με αστικές οικονομικές δραστηριότητες, αλλά μόνο με τον πόλεμο και, κατά δεύτερο λόγο, με τη διοίκηση. Εξ άλλου, και στη διοίκηση, χρησιμοποιούν το ελληνικό στοιχείο της Κωνσταντινούπολης.

Μέσα σε αυτό το οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο διαμορφώνονται οι κοινωνικές τάξεις και τα στρώματα του ελληνισμού που, σχηματικά, είναι τα εξής:

– Φαναριώτες. Πρόκειται για την εμπορική και διοικητική αριστοκρατία των ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (πήραν το όνομά τους από τη συνοικία Φανάρι, όπου και διαβιούσαν). Οι οθωμανοί τους χρησιμοποιούσαν σε υψηλές διοικητικές θέσεις, σημαντικότερες από τις οποίες είναι: α) μεγάλος δραγουμάνος της Πύλης (υπουργός εξωτερικών της αυτοκρατορίας), β) δραγουμάνος του στόλου (υπαρχηγός του στόλου), γ) ηγεμόνας στην ημιαυτόνομη περιοχή της Μολδοβλαχίας, δηλαδή στη σημερινή Ρουμανία, από τις αρχές του 18^ου αιώνα).

– Τσιφλικάδες, εκμισθωτές φόρων, τοπάρχες: δεν πρόκειται για ενιαία κοινωνική τάξη, αλλά για κοινωνικά στρώματα που χαρακτηρίζονται είτε από μεγάλη οικονομική επιφάνεια είτε από την εμπλοκή τους με τον οθωμανικό κρατικό μηχανισμό, γι` αυτό και είναι ιδιαίτερα αντιπαθείς στους έλληνες.

– Αστική τάξη (υπό διαμόρφωση): έμποροι και καραβοκύρηδες που πλουτίζουν και προκόβουν. Όταν το οθωμανικό οικονομικό και διοικητικό πλαίσιο τους γίνεται ασφυκτικό, εγκαθίστανται στο εξωτερικό, όπου συγκροτούν ανθηρές οικονομικά παροικίες. Πρόκειται για την πιο ριζοσπαστική κοινωνική μερίδα του ελληνισμού που, αργότερα, θα καθοδηγήσει την ελληνική επανάσταση.

– Αγροτιά: εδώ, συμπεριλαμβάνονται οι ακτήμονες αγρότες, οι καλλιεργητές που έχουν μικρό δικό τους κλήρο και οι «κολλήγοι», οι εξαρτημένοι χωρικοί των τσφλικιών. Είναι το πιο καταπιεσμένο κοινωνικό στρώμα και, γι` αυτό το λόγο, το πιο μαχητικό στη διάρκεια της επανάστασης. Από τις γραμμές του, προέρχεται η «δύναμη κρούσης» της, δηλαδή τα αντάρτικά σώματα των κλεφτών.

Από όλες αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις, εκείνοι που δεν παίρνουν μέρος στην επανάσταση και, μάλιστα, την εχθρεύονται ανοιχτά, είναι ο σκληρός πυρήνας της διοικητικής αριστοκρατίας της Κωνσταντινούπολης, μαζί και ο ανώτατος κλήρος. Ωστόσο (και, να γιατί ο ιστορικός δεν μπορεί να καταφεύγει στην περιπτωσιολογία) υπήρξαν Φαναριώτες οι οποίοι ανήκουν στα ριζοσπαστικά στοιχεία της επανάστασης, όπως για παράδειγμα ο αγνός και ριζοσπάστης πατριώτης Δημήτριος Υψηλάντης, παρά το – ρωσικό – τίτλο ευγενείας που έφερε.

Στην κυρίως Ελλάδα, οι τοπάρχες συμμετείχαν στην επανάσταση, για τούτο και ανέφερα παραπάνω το όνομα του πατριάρχη των Μαυρομιχαλαίων, Πετρόμπεη [2]. Είναι ωστόσο σαφές ότι κάθε κοινωνική τάξη και κάθε κοινωνικό στρώμα συμμετέχει στην επανάσταση από τη δική του ταξική σκοπιά και με την προσπάθεια να υποστηρίξει τα οικεία συμφέροντα στο υπό σύσταση κράτος. Οι τοπάρχες (και, μαζί τους, ο κλήρος) δεν θέλουν να χάσουν τα προνόμια που είχαν επί οθωμανών: μερίδα των εκπροσώπων της αστικής τάξης επιθυμεί διακαώς (και το καταφέρνει, μέσω των δανείων) να προσδέσει στενά το υπό σύσταση κράτος στο αγγλικό κεφάλαιο∙ [3] η αγροτιά παλεύει να εξασφαλίσει κλήρο.

Η πολυπλοκότητα των κοινωνικών αντιθέσεων κατά τη διάρκεια της επανάστασης βρίσκεται πίσω από την αρχική διαπάλη μεταξύ οπλαρχηγών (εκφραστών του αγροτικού στοιχείου) και Φιλικών (η πιο ριζοσπαστική πολιτικά μερίδα της αστικής τάξης) και προκρίτων (ας πούμε, για να συνεννοηθούμε, «κοτζαμπάσηδων») από την άλλη. Αποτελεί όμως και το υπόβαθρο των εμφυλίων πολέμων, κατά τους οποίους οι αντιπαραθέσεις και οι συμμαχίες είναι πάρα πολύ περίπλοκες και όχι πάντα αυτονόητες: κάποια στιγμή πολεμούν όλοι εναντίον όλων, οι ρουμελιώτες με τους πελοποννήσιους, οι πελοποννήσιοι με τους νησιώτες (κυρίως τους υδραίους) κλπ. Όσον αφορά δε το – μη ξεκαθαρισμένο ιστορικά – θάνατο του κορυφαίου στρατιωτικού ηγέτη της επανάστασης, του Γεώργιου Καραϊσκάκη, εδώ εμπλέκεται ένας παράγοντας που σχετίζεται μεν με τις εσωτερικές αντιπαλότητες αλλά και βρίσκεται πάνω από αυτές: η εμπλοκή της Μεγάλης Βρετανίας στα πράγματα της επαναστατημένης Ελλάδας. Αυτό όμως το εξαιρετικά σημαντικό, το πραγματικά κομβικό σημείο της ιστορίας (την εμπλοκή δηλαδή των μεγάλων δυνάμεων και την προσπάθειά τους να χειραγωγήσουν την επανάσταση), η επιστολή με αφορμή την οποία γράφεται αυτό το κείμενο το έχει αποστείλει στο χωνευτήρι μιας διαστημικής μαύρης τρύπας. Δεν ταιριάζει, βλέπετε, με το μοντέρνας κοπής ιδεολογικό (ου μην αλλά και ιστοριογραφικό) σχήμα της σημερινής καθοδήγησης του ΚΚΕ, σύμφωνα με το οποίο ο ξένος παράγοντας δεν έχει παίξει δα και κανένα σπουδαίο ρόλο στα ελληνικά πράγματα, από τότε που η Ελλάδα έγινε κράτος …

Η κοινωνική πραγματικότητα της επανάστασης λοιπόν και οι κοινωνικές της αντιθέσεις είναι εξαιρετικά περίπλοκες και, οπωσδήποτε, δεν χωράνε στο δυαδικό – μανιχαϊστικό σχήμα «κακός κοτζάμπασης (και ιεράρχης) vs «καλός λαός», ένα σχήμα, σε τελευταία ανάλυση, εντελώς αντιδιαλεκτικό. Προκρίθηκε όμως από τους συντάκτες της επιστολής είτε λόγω δραματικής έλλειψης ιστορικής και μαρξιστικής παιδείας, είτε για να γίνει αντιπαράθεση με σημερινά αστικά ιδεολογήματα περί εθνικής ενότητας, με παραδείγματα όμως παρμένα από άλλες εποχές και από άλλες κοινωνικοπολιτικές πραγματικότητες.

Εκεί όμως που πραγματικά «κεντάει» η επιστολή, είναι το παρακάτω απόσπασμα που παραθέτω αυτούσιο:

(…) «Στην επανάσταση του 1821 δεν πήραν μέρος μόνο ορθόδοξοι Χριστιανοί και Έλληνες το γένος. Πήραν μέρος, κατ' αρχήν, οι λεγόμενοι Φιλέλληνες, από το χώρο της Δυτικής Ευρώπης.

Εκτός από τους Φιλέλληνες, ωστόσο, πήραν μέρος στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και Βλάχοι, Μολδαβοί, Βούλγαροι, Αλβανοί, Σέρβοι, Τσιγγάνοι, Ούγγροι, Πολωνοί και άλλοι.

Ξέρεις άραγε ότι στα πλοία του Μιαούλη, το πλήρωμα δεν ήξερε καθόλου την ελληνική γλώσσα και ότι μιλούσε Αρβανίτικα;

Ξέρεις ότι οι επαναστάτες του 1821 δεν χωρίζανε το λαό σε Έλληνα και ξένο; Ο Ρήγας Φεραίος καλούσε Χριστιανούς και Τούρκους σε κοινό αγώνα για το γκρέμισμα της οθωμανικής κυριαρχίας και στη δημιουργία μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας».

Από πού να ξεκινήσει κανείς; Εννοείται ότι, στην ελληνική επανάσταση πήραν μέρος και οι φιλέλληνες, οι οποίοι είχαν ιδεολογικά κίνητρα για τη συμμετοχή τους αυτή. Ωστόσο, η επανάσταση είναι των ελλήνων και η δράση των προοδευτικών στοιχείων όλων των λαών στο πλευρό τους είναι επικουρική. Οπωσδήποτε δε είναι πρόωρο ιστορικά να μιλά κανείς για διεθνισμό, σε μια εποχή κατά την οποία ακόμη συγκροτούνται τα έθνη και υποστηρίζουν σθεναρά την ιδιοπροσωπεία τους.

Για να πάμε αμέσως παρακάτω, εκείνη η έρμη η εξέγερση στη Μολδοβλαχία πόσο κράτησε; Πόσους (ποσοστιαία και αριθμητικά) ντόπιους ή γειτονικούς πληθυσμούς συμπαρέσυρε; Πόση διάρκεια είχε η εξέγερση των λαών που αναφέρει η επιστολή; Τελικά, δηλαδή, κατά το συντάκτη της, η επανάσταση ήταν παμβαλκανική – κεντροευρωπαϊκή και όχι ελληνική; Και γιατί τα αντίστοιχα έθνη – κράτη συγκροτήθηκαν τόσο αργότερα από το ελληνικό;

Σε καμμία περίπτωση, δεν υποτιμώνται και δεν επιτιμώνται οι αναφερόμενοι λαοί, επειδή δεν πραγμάτωσαν τη δεδομένη ιστορική στιγμή τη δική τους εθνική χειραφέτηση. Στον ελληνικό κόσμο όμως συντελέστηκαν εκείνες οι κοινωνικές και οικονομικές διεργασίες που οδήγησαν στη διαμόρφωση αστικής τάξης και στη συνακόλουθη διατύπωση του αιτήματος για την εθνική απελευθέρωση. [4] Γι` αυτό, εξ άλλου, και το παμβαλκανικό όραμα του Ρήγα, μ` όλη την τεράστια σημασία του και τον προοδευτικό, πέρα ακόμη και από την ίδια την εποχή του, χαρακτήρα του, έμεινε κενό γράμμα και παρασύρθηκε, μαζί με τον – προδομένο από τους αυστριακούς και εκτελεσμένο από τους τούρκους εμπνευστή του – από τα νερά του Δούναβη…

Ως προς τη γλώσσα που μιλούσαν τα πληρώματα του Μιαούλη, είναι όντως γνωστό ότι δεν μιλούσαν ελληνικά αλλά αρβανίτικα. Αρβανίτικα επίσης μιλούσαν, κοντά έναν αιώνα αργότερα, τα πληρώματα που χρησιμοποιούσε ο – επίσης υδραίος – ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης, στη ναυαρχίδα του «Αβέρωφ», στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Είναι μάλιστα γνωστό ότι το παράγγελμα «Πυρ!», δινόταν από τον Κουντουριώτη στα αρβανίτικα: «Βρας!» (υπάρχει και ομότιτλο ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου). Ωστόσο, η γλώσσα, αν και ισχυρό, δεν είναι το απόλυτο κριτήριο για την ένταξη σε ένα έθνος: οι εμποροκαπεταναίοι της Ύδρας, πρωτοπόροι στη συγκρότηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στον ελλαδικό χώρο, υπήρξαν αντίστοιχα πρωτοπόροι και ως προς τη συγκρότηση εθνικής συνείδησης. Ο Ανδρέας Βώκος – Μιαούλης, που όντως μίλαγε αρβανίτικα, ονόμαζε τη ναυαρχίδα του στα χρόνια της επανάστασης «Θεμιστοκλής».

Το αριστούργημα της επιστολής είναι η αποστροφή ότι «οι επαναστάτες δεν χώριζαν το λαό σε έλληνες και ξένους» – όλα αυτά σε εποχή, επαναλαμβάνω, συγκρότησης των εθνών! Ο συντάκτης μεταφέρει αυτούσια την – ορθή – θέση για το σήμερα, ότι οι μετανάστες αποτελούν τμήμα της ελληνικής εργατικής τάξης στην ιστορική πραγματικότητα των αρχών του 19ου αιώνα. Σε αυτό το σημείο, το πόνημα αρχίζει να αποκτά λογική … Ρεπούση και «συνωστισμού». Και συνεχίζει ακάθεκτος ο συντάκτης:

«Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν θρησκευτικός πόλεμος, ξεσηκωμός των Χριστιανών κατά των Μωαμεθανών.

Ήρθαν στιγμές που Έλληνες και Τούρκοι πολέμησαν μαζί, εναντίον των Βενετών, των Ισπανών και του Πάπα (και αντίστροφα), προτιμώντας οι Ελληνες ραγιάδες την τουρκική από τη δυτικοευρωπαϊκή φεουδαρχία, αφού η τελευταία υπήρξε κατά πολύ σκληρότερη της τουρκικής».

Μακριά από μένα κάθε θρησκευτικός και εκκλησιαστικός μύθος με τον οποίο η επίσημη, αστική ιστοριογραφία έχει περιβάλει το `21. Εννοείται (και είναι κοινός τόπος για τους ιστορικούς) ότι «Κρυφό Σχολειό δεν υπήρχε∙ είναι επίσης κοινός τόπος – και δεν θα αντιδικήσουμε εδώ με την επιστολή – ότι ο ανώτατος κλήρος δεν ήθελε την επανάσταση, ως βασικό συστατικό στοιχείο της οθωμανικής διοίκησης. Ωστόσο, αντικειμενικά, ως στοιχείο του εποικοδομήματος, της κοινής συνείδησης,  η θρησκεία και το δόγμα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη συγκρότηση του ελληνικού έθνους. Πρώτα – πρώτα, γιατί το Πατριαρχείο (που απέκτησε για πρώτη φορά πολιτική ισχύ επί οθωμανικής κυριαρχίας) υπήρξε ο συνεκτικός κρίκος για τους ελληνόγλωσσους ορθόδοξους της αυτοκρατορίας: αλλά επίσης και γιατί η ιδιότητα του χριστιανού διαφοροποιούσε τους υπόδουλους από την εθνότητα που ασκούσε τη διοίκηση και που είχε μουσουλμανικό θρήσκευμα, ενώ το ίδιο συνέβαινε με το δόγμα στις λατινοκρατούμενες περιοχές του ελλαδικού χώρου.

Ως προς τον κοινό πόλεμο ελλήνων και τούρκων ενάντια στους δυτικούς κυριάρχους (και δεν μπορώ να μη σχολιάσω το «αντίστροφα»: τι ακριβώς εννοεί; Με … αντίστροφη σειρά;), υπάρχει μια ορθή διατύπωση: η σκληρότητα της δυτικοευρωπαϊκού τύπου φεουδαρχίας. Από εκεί και πέρα όμως, αρχίζει η τρικυμία εν κρανίω: συμμαχία με συνειδητά, ακόμη και ταξικά – επαναστατικά χαρακτηριστικά, όπως αυτά που υπαινίσσεται το κείμενο, μεταξύ ελλήνων και τούρκων εναντίον των δυτικών δυνάμεων δεν υπήρξε ποτέ. Υπήρξαν ιστορικά τέτοιου είδους «συμμαχίες» κατά τους πρώιμους αιώνες της οθωμανικής κατάκτησης, ήταν όμως αμφίπλευρες και, οπωσδήποτε, δεν είχε διαμορφωθεί ακόμη η εθνική συνείδηση. Αναφέρω, για παράδειγμα, τη «συμμαχία» του αγροτικού στοιχείου της Κρήτης με τους οθωμανούς, κατά τη διάρκεια των τουρκοβενετικών πολέμων, την ίδια περίοδο κατά την οποία οι αστοί (και, προφανώς, η αριστοκρατία) ήταν στο πλευρό των βενετών. Από την άλλη όμως πλευρά, ελληνικά πληρώματα πολέμησαν στο πλευρό του χριστιανικού στόλου στη ναυμαχία της Ναυπάκτου κατά των Οθωμανών (1571). Αυτού του είδους οι συμπράξεις (τουλάχιστον χριστιανών – τούρκων) φαίνεται να σταματούν με την  άλωση του Χάνδακα (1669).

Τι τμήμα της επιστολής που σχολίασα παραπάνω γράφτηκε με πρόσχημα να εξυπηρετήσει τη διαπάλη με τον αστικό εθνικισμό, ωστόσο ρέπει επικίνδυνα προς την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, δηλαδή τον κοσμοπολιτισμό. Η πραγματική αιτία είναι, θαρρώ, η αλλεργία που αισθάνεται ο πυρήνας της καθοδήγησης του ΚΚΕ που ασχολείται με ζητήματα ιστορίας και ιδεολογίας, μπροστά στον όρο «έθνος». Ας μην ξαναπούμε τα αυτονόητα: ο μαρξιστικός ορισμός του έθνους, διατυπωμένος από το Στάλιν βρίσκεται πάντα σε ισχύ. Και, οπωσδήποτε, η ιστορική κατηγορία «έθνος», δεν καταργείται βουλησιαρχικά, επειδή η ύπαρξή του θεωρείται βάση για την ανάπτυξη του εθνικισμού, πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για το 19ο αιώνα, αιώνα ακριβώς των εθνικών χειραφετήσεων.

Η επιστολή κλείνει με τις αναμενόμενες προτροπές, με τις οποίες δεν θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει. Κάπου εκεί, προς το τέλος, ο συντάκτης της «θυμάται» να κάνει μνεία της «Ιεράς Συμμαχίας», μνημονεύοντάς την ως εκφραστή της τότε αντίδρασης. Το κύριο, δηλαδή η δυνατότητα ενός λαού να σπάσει ένα παγιωμένο, αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, υποβαθμίζεται, ενώ αποσιωπάται ολωσδιόλου  ο ρόλος των δανείων. Η τοποθέτηση της συγκεκριμένης περί Ιεράς Συμμαχίας αποστροφής προς το τέλος του – μακροσκελέστατου – κειμένου, θαρρώ ότι σε ένα μαθητή (στον οποίο υποτίθεται ότι απευθύνεται) δεν λειτουργεί ως κατακλείδα, αλλά ακριβώς δηλώνει αυτή την υποβάθμιση.

Συμπερασματικά: η κάκιστη γραφή, το ανακάτεμα ιστορικών αληθειών με μη αφομοιωμένες ιστορικές πληροφορίες, αλλά, πάνω απ` όλα, η πλήρης υποταγή του κειμένου στα τελευταίας κοπής ιδεολογήματα της καθοδήγησης του ΚΚΕ, καθιστά το κείμενο αυτό αρνητική προσφορά στην ελληνική νεολαία. Δεν πρόκειται για ένα μαρξιστικό κείμενο, αλλά για ένα ιδιόρρυθμο υβρίδιο ρεπούσειας λογικής και αγοραίας αμπελοφιλοσοφίας. Το ίδιο το κείμενο τελειώνει με τη θρυλική στροφή από τον «Ύμνο του ΕΛΑΣ»:

«Με χίλια ονόματα μια χάρη – ακρίτας είτε αρματολός

Αντάρτης, κλέφτης, παλληκάρι – πάντα είν` ο ίδιος ο λαός».

Ο γράφων πιστεύει βαθειά στο νόημα αυτών των στίχων. Οι συντάκτες της επιστολής; 

 

Παραπομπές

 

[1] Επίσης, για κάθε «καλοπροαίρετο» θέλω  να τονίσω ότι, σε κάθε περίπτωση, η κριτική που γίνεται στο  εν  λόγω κείμενο εναντιώνεται επίσης στην κριτική που αυτό δέχτηκε από ακροδεξιούς – εθνικιστικούς κύκλους που, πάγια, και σε πείσμα της ιστορικής πραγματικότητας, αναπαράγουν και υπερασπίζονται μύθους όπως το «Κρυφό  Σχολειό», το «λάβαρο της Αγίας Λαύρας» κλπ. Αυτό γιατί, δυστυχώς, και στην άτυπη και στην ανοιχτή, επίσημη πολιτική διαπάλη, η καθοδήγηση του ΚΚΕ συνηθίζει τελευταία να κάνει όχι αντιπαράθεση με επιχειρήματα, αλλά δίκη προθέσεων.

[2] Η Μάνη ήταν ημιαυτόνομη περιοχή, οι άρχοντες της οποίας (ντόπιοι) έφεραν τον οθωμανικό τίτλο του μπέη. Στην άνυδρη και άγονη Μάνη, οι δυνατότητες για άσκηση οποιασδήποτε δημιουργικής οικονομικής δραστηριότητας ήταν εξαιρετικά περιορισμένες και έτσι οι μεγάλες οικογένειες που ηγεμόνευαν στην περιοχή ακολουθούσαν εξω – οικονομικές μεθόδους συσσώρευσης, με πρώτη και καλύτερη την πειρατεία. Οι μανιάτες ήταν ναυαγιστές, προκαλούσαν δηλαδή ναυάγια για να ληστεύουν  τους επιβάτες των πλοίων.

Ειδικώς η οικογένεια Μαυρομιχάλη ανήκει στην πιο συντηρητική πτέρυγα των επαναστατών και έμεινε στην ιστορία, μεταξύ άλλων, για την οξεία αντιπαράθεσή της με τον Ιωάννη Καποδίστρια, που οδήγησε στη δολοφονία του κυβερνήτη. Η αντιπαράθεση αυτή ήταν απόδειξη της τάσης των παλιών τοπαρχών να διατηρήσουν τα προνόμια που είχαν επί οθωμανικής κυριαρχίας.

[3] Ταυτόχρονα όμως, αυτή η κοινωνική μερίδα είναι και η πιο καταρτισμένη πολιτικά. Η συμβολή του – κατά τα άλλα μηχανορράφου και πιστά αγγλόφιλου – Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου στη συγκρότηση των συνταγμάτων της επανάστασης – εξαιρετικά ριζοσπαστικών για τα δεδομένα της εποχής – είναι εκ των ων ουκ άνευ.

[4] Παραπέμπω σε παλιότερο άρθρο μου στον «Εργατικό Αγώνα», με τίτλο «Η ελληνικότητα ως εξέγερση», όπου αναφέρω αναλυτικά τους παράγοντες που συνετέλεσαν στη διαμόρφωση του ελληνικού έθνους.

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 29 Μάρτιος 2013, Εργατικός Αγώνας

ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ Ε.Ο.Κ.Α. ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΡΑΜΑ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η Κύπρος μας (δίνω έμφαση στο μας) αντιμετωπίζει με τη σειρά της την άγρια επίθεση κατά της ευημερίας της. Μετά από μισό αιώνα και ενώ δέχθηκε το ισχυρό πλήγμα με την εισβολή στο νησί των τουρκικών στρατευμάτων, τα οποία κατεύθυναν οι «σύμμαχοί» μας και «εταίροι» μας, η Κύπρος πρόβαλλε ως χώρα ευημερούσα οικονομικά και μάλιστα με άριστες προοπτικές εν όψει και της στο εγγύς μέλλον έναρξης άντλησης των σημαντικών υποθαλασσίων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Πώς συνέβη η ανατροπή και η οικονομία της βρέθηκε στα πρόθυρα της κατάρρευσης; Ας ξετυλίξουμε κάποιες από τις πτυχές του δράματος.

Η Κύπρος πουλήθηκε από τους Οθωμανούς στους Άγγλους σε ευτελή τιμή ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες που προσέφεραν οι κυρίαρχοι του πλανήτη τότε, ώστε να περισώσει ό,τι ήταν δυνατόν η οθωμανική αυτοκρατορία από τις απώλειες εδαφών με βάση τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878). Και αυτό επετεύχθη με αγαστή συνεργασία όλων των ισχυρών χωρών της Δυτικής Ευρώπης κατά της Ρωσίας. Βέβαια από τη συνθήκη του Βερολίνου, με την οποία ανετράπη η προαναφερθείσα ευνοήθηκε και το ελληνικό βασίλειο, γι' αυτό και ελάχιστη σημασία δώσαμε έκτοτε στην αλλαγή πορείας των Κυπρίων αδελφών μας. Άλλωστε οι πλείστοι από μας ίσως διερωτηθούν: Γιατί κακό προκάλεσε στους Κυπρίους η αλλαγή δυνάστη; Απαλλάχτηκαν από τον βάρβαρο και υποτάχθηκαν σε πολιτισμένο λαό! Αυτό είναι το πρώτο σφάλμα των φραγκεμένων Ελλήνων απανταχού γης. Τον πολιτισμό τους οι Άγγλοι τον έδειξαν, όταν ο κυπριακός λαός επαναστάτησε για να αποκτήσει την ελευθερία του (1955). Τότε που χρησιμοποίησαν ναζιστικές μεθόδους βασανιστηρίων των αγωνιστών που συλλαμβάνονταν και στη συνέχεια έστησαν αγχόνες, για να εκτελέσουν τους κατ' εκείνους τρομοκράτες.

Το έπος της Ε.Ο.Κ.Α. υπήρξε το τελευταίο για τον ελληνισμό. Για να αντιπαλέψουν την ελληνική ψυχή οι αποικιοκράτες δεν αρκέστηκαν στο να στρέψουν τους Τούρκους, ορθότερα εξισλαμισμένους Έλληνες, του νησιού κατά των χριστιανών Ελλήνων, αλλά σχεδίασαν την επίθεση του εξαγριωμένου όχλου της Κωνσταντινούπολης, με τις ευλογίες ασφαλώς της τουρκικής κυβέρνησης, κατά των Ρωμηών της Κωνσταντινούπολης! Η Ε.Ο.Κ.Α. είχε συγγενή αδυναμία. Ο ηγέτης της, ο Διγενής, είχε διαδραματίσει ρόλο στην ετοιμασία του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα εκ μέρους των Άγγλων. Η Αριστερά στην Κύπρο δεν τον εμπιστευόταν. Το άκρως θλιβερό είναι ότι αργότερα επιχείρησε να αμαυρώσει τον αγώνα ως δήθεν εθνικιστικό, δίνοντας ελαφρυντικά στους αποικιοκράτες. Κι' αυτό επειδή απείχε απ' αυτόν μη εμπιστευόμενη ούτε και τους νεαρούς μαχητές, που έσπευσαν να στρατευτούν στο πλευρό του αρχηγού, επειδή οι πλείστοι προέρχονταν από τις νεανικές ομάδες της Εκκλησίας!  Ναι οι πλείστοι ήταν πιστοί και το έδειξαν τόσο στις φυλακές, όσο και στα γράμματα που απηύθυναν από εκεί στους συγγενείς τους. Ο πρωτοήρωας του αγώνα, ο Γρηγόρης Αυξεντίου είχε ως καταφύγιο και ορμητήριο τη μονή του Μαχαιρά, όπου τον συνάντησαν οι Άγγλοι διώκτες, πλην όμως δεν τον αναγνώρισαν! Και κοντά στη μονή μέσα σε μικρή σπηλιά έγινε ολοκαύτωμα, ύστερα από προδοσία. Τον προδότη φυγάδευσαν οι κατακτητές στην Αγγλία, εκεί, όπου φυγάδευσαν αργότερα και πολλοί Κύπριοι τα χρήματά τους ή έστησαν τις επιχειρήσεις τους. Είναι πικρό, αλλά πρέπει να γραφεί: Αρκετοί Κύπριοι, με την πάροδο του χρόνου, ταυτίστηκαν κατά τη νοοτροπία με τους αποικιοκράτες τους! Δεν τους κακίζω, απλά τον πόνο μου γι' αυτό εκφράζω. Τον ίδιο πόνο εκφράζω για τους πολλούς Ελλαδίτες  Έλληνες, που προτιμούν να αυτοαποκαλούνται Ευρωπαίοι!

Η λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου έκρυβε τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Εμείς το μάθαμε πρόσφατα. Κάποιοι που τόλμησαν να ασχοληθούν με το θέμα, πριν γνωστοποιηθεί επισήμως η ύπαρξή τους, χαρακτηρίστηκαν «φαιδροί». Άραγε να μη γνώριζαν την ύπαρξή τους, πριν ακόμη η Κύπρος καταστεί ανεξάρτητο Κράτος, και οι ισχυροί του πετρελαίου, που δεν είναι άλλοι από τους ισχυρούς των τραπεζών, που δεν είναι άλλοι από αυτούς που ελέγχουν τον πλανήτη μας σήμερα και τον ήλεγχαν και τότε που η Βρετανία φάνταζε κραταιά αυτοκρατορία; Οι συνθήκες Ζυρίχης -Λονδίνου συντάχτηκαν με σχέδιο να επικρατήσει στο νησί αναταραχή μεταξύ των δύο κοινοτήτων, ώστε να παρεμβαίνουν οι πρώην αποικιοκράτες προς επίλυση των διαφορών. Και ασφαλώς κατά καιρούς είδαμε την αμεροληψία που τους διακρίνει από την στάση τους κατά την εισβολή ώς την πρόταση αποδοχής εκ μέρους των Ελληνοκυπρίων του σχεδίου Ανάν! Βέβαια τα σχέδιά τους δεν θα ήταν εύκολο να τα επιβάλουν, αν δεν υπήρχαν τόσο στην Κύπρο, όσο και στην Ελλάδα πρόσωπα πρόθυμα να υπηρετήσουν τους εχθρούς του έθνους με αντάλλαγμα αξιώματα και, γιατί όχι, οικονομικά οφέλη. Η Κύπρος αλώθηκε το 1974 με προδοσία! Οι Έλληνες από την εποχή του ελληνικού εμφυλίου πολέμου είμαστε βαθειά διχασμένοι, πλην όμως και οι μεν και οι δε «ανήκομεν» ιδεολογικά εις την Δύσιν και τα σχέδιά της υπηρετούμε! Πάσχουμε φοβερά από ηγετική λειψανδρία! Ένας Τάσος Παπαδόπουλος τόλμησε να αντιταχθεί στο σχέδιο διάλυσης της Κύπρου και ο λαός αμέσως έδειξε τη θέλησή του να παλέψει μ' εκείνο το εντυπωσιακό 75% υπέρ του ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, παρά την τρομοκρατία των υπερμάχων του ναι, πολιτικών και δημοσιογράφων.

Η καλύτερη μέθοδος για διάλυση των κοινωνιών είναι η ευμάρεια! Οι Κύριοι ευημερούσαν περισσότερο από μας. Το τραπεζικό σύστημα εξασφάλιζε υψηλό εθνικό προϊόν με την προσέλκυση κεφαλαίων από άλλες χώρες. Ρώσοι, που είχαν καταληστεύσει τη χώρα τους κατά τη μεταβατική περίοδο, μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος, αλλά και άλλοι, μεταξύ των οποίων και εμείς, όταν οι φήμες για πιθανή πτώχευση της χώρας μας εξαπλώνονταν, συμβάλαμε στην ισχυροποίηση της κυπριακής οικονομίας. Η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό, αν και βλέπαμε ότι οι εταίροι μας ουδεμία διάθεση είχαν να επιλύσουν το χρονίζον κυπριακό ζήτημα! Έτσι στήθηκε και εκεί η ίδια παγίδα, που ακούσει στο όνομα «είσοδος στην ευρωζώνη»!

Η πέρα από κάθε αμφισβήτηση πλέον ύπαρξη των τεραστίων κοιτασμάτων, από τα οποία η Κύπρος κατέχει μερίδα λέοντος, είναι η αρχή των οδύνων. Στο Ιράκ έκαναν πόλεμο για να τα αρπάξουν από το καθεστώς του Σαντάμ, ο οποίος από τα κέρδη κάτι έδινε και στον λαό του. Το ίδιο έπραξαν και στη Λιβύη. Στην Κύπρο επέλεξαν άλλη μέθοδο: Να προκαλέσουν τεχνητή οικονομική κρίση! Βέβαια βγαίνουν οι επαΐοντες και επισημαίνουν τα σοβαρά σφάλματα των διοικησάντων τις τράπεζες. Αλλά ας θέσουμε το απλό ερώτημα: Ποιοι τους προώθησαν στις θέσεις αυτές και από ποιους ελάμβαναν εντολές; Δεν υπάρχει μεγαλύτερος μύθος από το να δεχόμαστε ότι οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι μας είναι άσχετοι. Αυτό θέλει το σύστημα, το οποίο κάποιους από αυτούς ρίχνει στη συνέχεια βορά στον «εξαγριωμένο όχλο»! Η Κύπρος σύρθηκε στο ΔΝΤ, ενώ στην εξουσία βρίσκονταν αστικοποιημένοι κομμουνιστές, η άνοδος των οποίων στην εξουσία ουδόλως θορύβησε το σύστημα. Αυτοί μάλιστα συνήψαν συμφωνίες με το Ισραήλ, για την από κοινού εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, σε συνεργασία με αμερικανικές εταιρίες (τίνων είναι τα κεφάλαια δεν μας απασχολεί!), προκειμένου να αντιμετωπιστούν τυχόν αντιδράσεις της Τουρκίας. Προβλήθηκε τότε η πολιτική αυτή ως συνετή και ρεαλιστική! Αλλά είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι ισχυροί του κεφαλαίου τα θέλουν όλα δικά τους! Όχι, που θα αφήσουν την Κύπρο να ισχυροποιηθεί και άλλο οικονομικά. Όχι μόνο την καταρρακώνουν, αλλά θέτουν και διαβολές κατά της Ελλάδος, που δεν έσπευσε να παράσχει χείρα βοηθείας! Τι βοήθεια να παράσχουμε εμείς, που είμαστε σε δεινότερη θέση απ' εκείνη της Κύπρου; Και μήπως δεν εποφθαλμιούν και τα δικά μας κοιτάσματα του Αιγαίου και της Κρήτης. Η Ρωσία, στην προσπάθειά της να ισορροπήσει στη γεωστρατηγική σκηνή, αποφεύγει να ενοχλήσει πολύ τους κυρίαρχους. Η Τουρκία αναμένει τη στιγμή που θα τη χρειαστούν και στην Κύπρο ο λαός εξέλεξε τον κορυφαίο υπέρμαχο του σχεδίου Ανάν.

Ο ελληνισμός περνά τη μεγαλύτερη ίσως κρίση στη μακρόχρονη ιστορία του και ο λαός έχει πλήρως αποκοιμηθεί από τα παραμύθια των ασκούντων την εξουσία.

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 1-4-2013

Η απάτη για την Ε.Ε.

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Η καταστροφή των  λαϊκών στρωμάτων στην Κύπρο που μόλις ξεκίνησε – ενώ η καταστροφή των αντίστοιχων στρωμάτων στην Ελλάδα εντείνεται – θα ήταν ανέφικτη, εάν δεν υπήρχε μια μαζική εξαπάτηση (εσκεμμένη ή μη) για τις πραγματικές αιτίες της και τον τρόπο εξόδου από αυτή.

Και αυτό, γιατί και στις δύο περιπτώσεις, το δίλημμα που έβαλαν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, το δέχτηκαν, ρητά ή σιωπηρά, όχι μόνο τα πολιτικά κόμματα που τις εκπροσωπούν («μνημονιακά»), αλλά και τα κόμματα και οργανώσεις που υποτίθεται εκπροσωπούν τα λαϊκά στρώματα («αντιμνημονιακά» κ.λπ.) – εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις που απορρίπτουν μεν αυτό το ψευτοδίλημμα αλλά υιοθετούν συγχρόνως πολιτικές λύσεις που καταδικάζουν τα στρώματα αυτά στην επ' αόριστο αναμονή για τη  λαϊκή εξουσία. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η μαζική εξαπάτηση είναι η βασική αιτία που δημιούργησε μια απίστευτη σύγχυση στα στρώματα αυτά, τα οποία δεν βλέπουν πια για ποιο πραγματοποιήσιμο στόχο να παλέψουν για να βγουν από την καταστροφική κρίση. Έτσι, ο καθημερινός αγώνας για την επιβίωση στον οποίο έχουν καταδικάσει τα λαϊκά στρώματα οι ελίτ σήμερα, σε συνδυασμό με τη σύγχυση, έχουν οδηγήσει σε μια πρωτόγνωρη παραίτηση μπροστά στην μαζική επίθεση που αντιμετωπίζουν, η οποία εντείνεται όσο ολοκληρώνεται  η διαδικασία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Το ψευτοδίλημμα που έβαζαν οι ελίτ  στα λαϊκά στρώματα, τόσο στην Ελλάδα πριν τρία χρόνια, όσο και στην Κύπρο σήμερα, είναι το εξής: άτακτη χρεοκοπία και οικονομική (αν όχι και εθνική) καταστροφή ή μια επώδυνη «λύση» που θα αποτρέψει την καταστροφή. Στην πραγματικότητα βέβαια τα λαϊκά στρώματα ήδη ζουν μια οικονομική καταστροφή, έστω και αν η χρεοκοπία τους δεν είναι «άτακτη» αλλά πολύ «τακτική», αφού ξέρουν εκ των προτέρων πότε και πώς θα χάσουν το μισό εισόδημα ή την σύνταξή τους, ή τη δουλειά και τη στέγη τους, ή κάθε πραγματική ιατρική περίθαλψη και εκπαίδευση, ενώ άλλοι διερωτώνται εάν αξίζει μια πανάθλια ζωή που τους καταστρέφει κάθε ελπίδα. Όσον αφορά τον κίνδυνο  εθνικής καταστροφής, φαίνεται κάποιοι ξέχασαν ότι Ελλάδα και Κύπρος ανήκαν στη Δύση τον καιρό του Αττίλα!

Και είναι ψευτοδίλημμα, γιατί βασίζεται σε μια μεγάλη απάτη: ότι δεν υπάρχει ζωή παρά μόνο μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, ή γενικότερα μέσα στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Όμως, πριν μόλις 40 χρόνια, ο κάθε λαός είχε πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα από σήμερα (όχι βέβαια πλήρη δυνατότητα που είναι αδύνατη μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα οικονομίας της αγοράς) να ελέγχει τι και πώς και για ποιον παράγει και αν θα έχει κοινωνικές υπηρεσίες που καλύπτουν βασικές ανάγκες για όλους, και όχι μόνο για τους προνομιούχους. Σήμερα, είναι η παγκόσμια αγορά που δίνει απαντήσεις σε αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα για τη ζωή μας: δηλαδή, βασικά, μερικές εκατοντάδες πολυεθνικές επιχειρήσεις που ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο, τις επενδύσεις και την παραγωγή, έχουν επιβάλλει το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών εμπορευμάτων και κεφαλαίου (με αποτέλεσμα τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις) και την Κινεζοποίηση της εργασίας (που την βαφτίζουν «ελαστικοποίηση»). Όμως, ούτε η Ελληνική ούτε η Κυπριακή οικονομία ήταν έτσι παρασιτικές, όπως σήμερα, πριν την ενσωμάτωση τους στην παγκοσμιοποιημένη αγορά και την ΕΕ.

Αυτό σημαίνει ότι εάν ένας λαός δεν έχει τη δύναμη να αποκοπεί από τη ραγδαία παγκοσμοποιούμενη αγορά, ξεπερνώντας τις ελίτ του που βολεύονται μέσα σε αυτήν, και να στηριχτεί στις δικές του και μόνο δυνάμεις για να δώσει τις βασικές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, τότε θα χάσει τελικά κάθε οικονομική και εθνική κυριαρχία. Και αυτό, γιατί εκτός από τα μητροπολιτικά κέντρα που είναι τα μόνα που βρίσκονται σε σχέσεις πραγματικής αλληλεξάρτησης μεταξύ τους, εφόσον εκεί εδράζονται οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι υπόλοιπες χώρες και λαοί έχουν καταδικαστεί στη θέση των τυπικών ή άτυπων προτεκτοράτων.[1] Ο Ισραηλινός πρόεδρος Πέρες περιέγραψε γραφικότατα πριν λίγες εβδομάδες, καταχειροκροτούμενος από το Ευρω-κοινοβούλιο, πώς θα λειτουργεί η παγκοσμιοποιημένη οικονομία που θα διαχειρίζεται μια παγκόσμια διακυβέρνηση (δηλ. η υπερεθνική ελίτ). Την ίδια στιγμή βέβαια κάποιοι παλαιολιθικοί «Μαρξιστές», οι οποίοι προφανώς ζουν κάπου στις αρχές του περασμένου αιώνα, μιλούν ακόμη για «ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις», μην έχοντας πάρει είδηση ότι σήμερα η βασική σύγκρουση είναι μεταξύ θυτών και θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, σε Βορρά και Νότο!

Τέλος υπάρχουν και αυτοί στην «Αριστερά» που όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν το ψευτοδίλημμα, αλλά και εξαπατούν συνειδητά ότι είναι δυνατή μια «άλλη» πολιτική που θα μπορούσαν να επιβάλουν στην «κακή» Μέρκελ οι σοσιαλιστές μαζί με τους λαούς του Νότου. Προφανώς, «δεν είδαν» ότι στη καταστροφή της Κύπρου συνέβαλαν αποφασιστικά οι σοσιαλιστές, Οικολόγοι κ.λπ. του Βορρά, σε αγαστή σύμπνοια με τους εκπρόσωπους του Νότου! Τέλος, όσον αφορά στην αποπροσανατολιστική θέση τμήματος της Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, ΕΛΕ, Αλαβάνος, Λαπαβίτσας, Βατικιώτης κ.α.) για έξοδο μόνο από το Ευρώ αλλά όχι και από την ΕΕ,  αντικειμενικά, δεν είναι παρά άλλη μια απόπειρα εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων, αφού το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών επιβλήθηκαν από την ίδια την ΕΕ. Η έξοδος επομένως από το Ευρώ, χωρίς παράλληλη μονομερή έξοδο από την ΕΕ, θα ήταν καταστροφική τόσο βραχυπρόθεσμα, αφού δεν θα επέτρεπε τις απαιτούμενες αλλαγές για ριζική οικονομική αναδιάρθρωση, όσο και μακροπρόθεσμα αφού θα απέκλειε την οικονομική αυτοδυναμία – δηλαδή την προϋπόθεση απεξάρτησης από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. 

 

[1] Βλ. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος , 2010) (Από σήμερα, 31/3/2013 και κάθε Κυριακή, ο Τ. Φωτόπουλος θα αρθρογραφεί στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία)

* http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 31 Μαρτίου 2013. Το είδα: 31 Μαρτίου 2013,  http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_03_31.html

Οι παράπλευρες απώλειες μιας συγγνώμης

 

Του Βαγγέλη Πισσία*

 

Τον Ιούνη του 2010 έγινε η γνωστή επίθεση του Ισραήλ στον «στολίσκο της ελευθερίας» που έπλεε προς την Γάζα στα διεθνή ύδατα.  Πριν λίγες μέρες το Ισραήλ ζήτησε την επιθυμητή από την τουρκική κυβέρνηση διπλωματική συγγνώμη και οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών βαίνουν προς αποκατάσταση.

Την ίδια στιγμή η Κύπρος παίρνει την σκυτάλη από την Ελλάδα εξαναγκαζόμενη και αυτή σε μέτρα οικονομικής αποσύνθεσης. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση οι αποφάσεις λαμβάνονται στις  ΗΠΑ και την Ε.Ε.

Σύμπτωση;

Πριν τρία χρόνια, όταν συντελέστηκε η μεγάλη στροφή στην μεσανατολική εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και της Κύπρου κάποιοι διατύπωσαν τις ενστάσεις τους. Ήταν τότε που κυβερνώντες και παρακυβερνώντες στις δυο αυτές χώρες επικαλέστηκαν το εθνικό συμφέρον και  ανέλαβαν εργολαβικά να υποστηρίξουν τον εξής απλοϊκό  γεωπολιτικό συλλογισμό:  «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» – «η Τουρκία είναι εχθρός μου» – «το Ισραήλ τα έσπασε με την Τουρκία»… «άρα το Ισραήλ είναι φίλος μου»… Τον   συλλογισμό αυτό υποστήριξαν με τα ακόλουθα  επιχειρήματα:

Η αντιπαράθεση Ισραήλ – Τουρκίας έχει δομικό και όχι συγκυριακό χαρακτήρα. Το Ισραήλ – και κατά λογική επέκταση το παγκόσμιο εβραϊκό λόμπυ –  έχει  ισχυρή επιρροή  στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, στις εταιρείες αξιολόγησης, στις δυτικές κυβερνήσεις και ιδιαίτερα στην αμερικανική. Μπορεί συνεπώς  να μεσολαβήσει ώστε η Ελλάδα και η Κύπρος θα αποκτήσουν, κατά πως λέει ο λαός, μπάρμπα στην Κορώνη. Το Ισραήλ διαθέτει τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων, η Κύπρος το ίδιο, εμείς το ίδιο, το Ισραήλ διαθέτει τα  «πάρε δώσε» με τις μεγάλες εταιρείες του συμπλέγματος έρευνας και αξιοποίησης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, ισχυρό στρατό, στόλο και προπαντός πλάτες, άρα η Τουρκία δεν θα τολμήσει να παρέμβει και να μας εμποδίσει να αξιοποιήσουμε τους δικούς μας υδρογονάνθρακες.

Υπό το φως των γεγονότων που οδήγησαν Ελλάδα και Κύπρο στην απόγνωση ενός πνιγηρού αισθήματος εγκατάλειψης από τους θεωρούμενους ως δεδομένους  συμμάχους και  εταίρους μας  καθώς και από τους κατά καιρούς εμφανιζόμενους φίλους είναι σκόπιμο να παρατεθούν προς ανάγνωση κάποιες από τις σταθερές και τις μεταβλητές του προβλήματος:

Η ελληνική όπως και η κυπριακή κρίση είναι προϊόν της γενικής κρίσης  που εκδηλώνεται με ιδιαίτερη ένταση στον γεωοικονομικό χώρο της πάλαι ποτέ κραταιάς Δύσης. Είναι ακόμη ενδογενής κρίση που οφείλεται στο αεριτζίδικο, παρασιτικό και αντιπαραγωγικό μοντέλο που στον ένα ή τον άλλο βαθμό υιοθέτησαν η ελληνική και η κυπριακή  οικονομία. Είναι τέλος, σε ότι αφορά την Ελλάδα, κρίση πολιτική, κρίση ενός κράτους σε παρακμή, κρίση κοινωνική, πολιτισμική, αξιακή. 

Όπως ξαναγράψαμε επικαλούμενοι γνωστά στοιχεία των διεθνών οργανισμών,  ΗΠΑ και Ε.Ε. υποχωρούν στην παγκόσμια οικονομία σταθερά και όπως φαίνεται – για τις επόμενες τρεις τουλάχιστον δεκαετίες – αμετάκλητα. Η Γερμανία δεν εξαιρείται. Το μερίδιό τους στο παγκόσμιο ΑΕΠ συρρικνώνεται, αντίθετα  οι αναδυόμενες χώρες, BRICs, κ.ά.,  επεκτείνονται.

Για τα περιθώρια αυτοτέλειας και γεωπολιτικής ισχύος του ελληνο-κυπρο-ισραηλινού υποάξονα ψευδαισθήσεις, καλύτερα, να μην υπήρχαν. Ο άξονας αυτός δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα πρόσθετο εργαλείο του Ισραήλ, χρήσιμο για την περιφερειακή του άμυνα. Για την υποστήριξη του ισχυρισμού αυτού θα περιοριστούμε στον παρακάτω συνοπτικό αντίλογο:

Η αιτία της επίθεσης που  δέχονται  Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να αναζητηθεί στους δομικούς παράγοντες της γενικής κρίσης των άλλοτε κυρίαρχων κρατών και στους σπασμωδικούς τρόπους με τους οποίους επιχειρούν τις αναδιαρθρώσεις των οικονομιών τους.

Η επίθεση αυτή είναι αφελές να ερμηνεύεται (κυρίως) ως προσπάθεια υφαρπαγής του ορυκτού τους πλούτου. Το πρόβλημα των 2 χωρών  είναι πρωτευόντως συστημικό  και δευτερευόντως  παλαιο-αποικιακό.

Τώρα που, πριν αλέκτωρ λαλήσει, η στρατηγική συμμαχία Ισραήλ- Τουρκίας αποκαθίσταται, με τις αμερικανικές ευλογίες, πού πάει το κοντόθωρο παραμύθι… «ο εχθρός του εχθρού μου…»;

Πόσο άραγε ωφελήθηκαν Ελλάδα και Κύπρος από τον ισραηλινό  παράγοντα που όπως λέγεται επηρεάζει σημαντικά τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, τις εταιρείες αξιολόγησης και τις δυτικές κυβερνήσεις; Κάποιοι άλλοι,  βέβαια, έγραφαν από τότε ότι εύλογο συμφέρον του Ισραήλ (ώστε να μας «κρατάει») είναι να μη σηκώσουμε κεφάλι…

Διαθέτουν  άραγε το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Κύπρος σημαντικά και αξιοποιήσιμα – στο βραχυμεσοπρόθεσμο μέλλον – κοιτάσματα υδρογονονθράκων; Πόσο αξιόπιστα είναι τα διαδιδόμενα – πολύ περιορισμένα άλλωστε – ερευνητικά δεδομένα; Τι λένε οι Ρώσοι ή ακόμη και ο ίδιος ο πρόεδρος της Noble Energy γι' αυτά; Μήπως συνωστίζονται σε αυτή την – για την ώρα – μόνο πιθανοφανή ιστορία  οι κατ' επάγγελμα πωλητές πολιτικών ονείρων και επιτήδειοι δημιουργοί χρηματιστηριακών παιγνίων;  Τι ενστάσεις διατυπώνει ο λογοκριμένος από τα εγχώρια προπαγανδιστικά  ΜΜΕ, αντίλογος;

Τώρα που τα θεμελιώδη στηρίγματα της προς ανατολάς πολιτικής της δυτικής συμμαχίας, Ισραήλ και Τουρκία, τα ξαναβρίσκουν, τι θα γίνει με το τρανταχτό επιχείρημα της επωφελούς ελληνο-κυπρο-ισραηλινής διαχείρισης των, όποιων, κοιτασμάτων υδρογονανθράκων; Τι στάση θα κρατήσει το Ισραήλ ως προς τις θεωρούμενες από την Τουρκία γκρίζες ζώνες; Τι θα γίνει με τον South-Stream;

Το Ισραήλ ως προνομιακός στρατηγικός εταίρος είναι αναξιόπιστος, ως τεχνολογικός εταίρος δεν αποτελεί δύναμη, ως δε οικονομικός εταίρος το μέγεθός του είναι ασήμαντο συγκρινόμενο με την ευρύτατη μεσογειακή-μεσανατολική-αραβική αλλά και βαλκανική μας ενδοχώρα. Κι όμως εμείς ποτέ δεν ασκήσαμε ως κράτος, μέσα σε αυτήν γεωγραφικο-ιστορική περιοχή, πολιτική εύρους και βάθους, όπως και ποτέ δεν επιχειρήσαμε ισόρροπη, ευφυή και αξιόπιστη γεωπολιτική «όλων των αζιμουθίων». Αυτήν που θα μας  επέτρεπε να μην ξεπέφτουμε σε ρόλο υπηρέτη ενός, δύο ή περισσότερων, μεγάλων ή και μικρών αφεντάδων… Αυτήν που θέτει όμως ως προϋπόθεση την ύπαρξη δυναμικού εγχώριου παραγωγικού συστήματος, στάση και συμπεριφορά χώρας οικονομικά μεν μικρής αλλά με ιστορική, κοινωνική, δικαιακή,  πολιτισμική και πνευματική αυταξία.

 

* Ο Βαγγέλης Πισσίας είναι Δρ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, συντονιστής πρωτοβουλίας «ένα καράβι για τη Γάζα» και Freedom Flotilla Coalition, www.pissias.gr

ΠΗΓΗ: Ήλθε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Δημοσιεύτηκε 30/3/2013 και στην "Εφημερίδα των Συντακτών".

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τΜτΒ.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟ ΧΑΟΣ:

Η μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία της ανθρωπότητας έχει ήδη ξεκινήσει από την Κύπρο – με τη δήμευση τραπεζικών καταθέσεων σε πολλές χώρες, καθώς επίσης με τη χρεοκοπία της Γερμανίας, να μην αποτελούν καθόλου απίθανες εξελίξεις

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

"Ακόμη και ο πιο συνετός άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει ήρεμα και ειρηνικά, όταν αυτό δεν αρέσει στο γείτονα του", είχε πει χαρακτηριστικά ο F. Schiller

Στα πλαίσια αυτά, τόσο το παράδειγμα της Κύπρου, όσο και αυτό της Ελλάδας, όπως επίσης των άλλων χωρών που θα ακολουθήσουν, τεκμηριώνει με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο το ότι, δεν υπάρχει τρόπος ειρηνικής συμβίωσης με τη Γερμανία στην Ευρωζώνη.

Εν τούτοις, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να εγκαταλείψει η Ελλάδα το κοινό νόμισμα – πόσο μάλλον να αποδράσουν όλες οι χώρες από το Ευρώ (κάτι που θα συμβεί αργά ή γρήγορα), αφού αρκεί να φύγει μόνο ένας: η Γερμανία.

Χωρίς φυσικά να έχουμε τίποτα εναντίον των Γερμανών πολιτών θεωρούμε ότι, είναι δικό τους θέμα η αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιουργεί η σημερινή κυβέρνηση τους στους ίδιους – με σημαντικότερο ίσως όλων, την ξαφνική αναβίωση του φαντάσματος του ναζισμού".

Άρθρο

Μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στην Κύπρο γνωρίζουμε όλοι ότι, τα τεράστια χρέη που έχουν συσσωρευτεί στον πλανήτη, είναι εγγυημένα με τις ιδιωτικές καταθέσεις – με τα περιουσιακά στοιχεία όχι μόνο των κρατών, αλλά και των ιδιωτών, για την ακρίβεια.  

Επειδή δεν θέλουμε να αναλωθούμε σε κουραστικές λεπτομέρειες, μετά από όλα όσα έχουν γραφτεί για τη συνεχιζόμενη κρίση χρέους, θα περιορισθούμε σε ορισμένα βασικά στοιχεία – τα οποία θα έπρεπε να σκεφθούν όλοι οι Ευρωπαίοι Πολίτες, επιλέγοντας οι ίδιοι τον τρόπο, με τον οποίο θα συμπεριφερθούν στο μέλλον:

(α) Τα σημερινά χάρτινα χρήματα, μετά την κατάργηση του κανόνα του χρυσού από τις Η.Π.Α. (1971), δεν έχουν απολύτως κανένα αντίκρισμα – ενώ ένα νόμισμα είναι υποχρεωτικό να έχει κάποιο αντίκρισμα, εάν δεν θέλει κανείς να προκληθούν τρομακτικές καταστάσεις. Η μόνη αξία τους είναι η εμπιστοσύνη των ανθρώπων στο ότι μπορούν να αγοράσουν άλλα αγαθά, σε μία προκαθορισμένη τιμή ανταλλαγής – η οποία όμως, η εμπιστοσύνη δηλαδή, έχει μάλλον καταρρεύσει σήμερα.  

(β) Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα (άρθρο μας Τραπεζική Βόμβα Μεγατόνων), έχει συνολικό μέγεθος σήμερα, ίσο με 35,8 τρις €. Αυτό σημαίνει ότι, είναι τριπλάσιο από το ΑΕΠ της Ευρώπης – οπότε εντελώς αδύνατον να ελεγχθεί, εάν τυχόν συμβεί κάτι απρόοπτο.

(γ) Το σύστημα αυτό είναι επίσημα μοχλευμένο 26 φορές – δηλαδή, για κάθε 26 € που επενδύουν οι τράπεζες, υπάρχει μόνο 1 € στα συρτάρια τους. Συνολικά λοιπόν, από τα 35,8 τρις €, ευρίσκονται μόλις 1,4 τρις € στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών – ενώ δεν είναι απίθανο να υπάρχουν ακόμη λιγότερα, αφού πολλοί ειδικοί ισχυρίζονται πως η μόχλευση δεν είναι στην πραγματικότητα 1:26, αλλά 1:50 (σχεδόν διπλάσια).

(δ) Το παραπάνω γεγονός σημαίνει με τη σειρά του ότι, εάν τυχόν συμβεί μία τραπεζική επίθεση (bank run), τότε ο κάθε καταθέτης θα εισπράξει μόλις το 2% των καταθέσεων του στις τράπεζες – ή, από μία διαφορετική οπτική γωνία, μόλις το 2% των ευρωπαίων πολιτών θα προλάβει να εισπράξει τις καταθέσεις του, εάν τρέξει γρηγορότερα στις τράπεζες, από όλους τους άλλους.  

(ε) Ο ισολογισμός της ΕΚΤ, όπως και της Fed, είναι ένα υποθετικό οικοδόμημα – αφού  τόσο το ενεργητικό, όσο και το παθητικό τους, απεικονίζονται με την αξία, την οποία φαντάζονται, θα ήθελαν, θα εύχονταν καλύτερα οι κεντρικοί τραπεζίτες ότι έχουν.

(στ) Οι υποχρεώσεις της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας και της Ισπανίας μαζί, μόνο απέναντι στην κεντρική τράπεζα, είναι περισσότερες από το 25% του συνολικού ισολογισμού της ΕΚΤ. Η Γερμανία, μέσω του Target II, εγγυάται με περίπου 750 δις € για τις υποχρεώσεις αυτές – οπότε, σε περίπτωση χρεοκοπίας μίας ή περισσοτέρων από αυτές τις χώρες, θα κληθεί να πληρώσει τη ζημία.

(ζ) Τα παραπάνω 750 δις € αντιστοιχούν στο 15% των αποταμιεύσεων των Γερμανών πολιτών, οι οποίες υπολογίζονται στα 5 τρις €. Η ανησυχία του 53% λοιπόν των Γερμανών, όσον αφορά την ασφάλεια των αποταμιεύσεων τους, δεν είναι παράλογη – αφού ενδεχομένως θα αναγκασθεί το κράτος τους να κατασχέσει το 15%.

(η) Αν και το ευρώ συγκρατείται σήμερα ουσιαστικά από τη Γερμανία, το μίσος πολλών άλλων Ευρωπαίων απέναντι της αυξάνεται γεωμετρικά – γεγονός που οφείλεται στους άθλιους χειρισμούς της κυβέρνησης της. Επομένως, στην Ευρωζώνη είναι πιθανόν να ξεσπάσει μία τεράστια πυρκαγιά, με την παραμικρή σπίθα – ενώ η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μοιάζει πλέον με ουτοπία.

(θ) Εάν τυχόν ξεσπάσει πυρκαγιά, με αποτέλεσμα να προκληθούν μαζικές αθετήσεις πληρωμών, εκ μέρους κρατών και ιδιωτών, η κατάσταση θα ξεφύγει από τον έλεγχο – ενώ η Γερμανία, η οποία έχει δημόσιο χρέος της τάξης του 80% του ΑΕΠ της και συνολικό περί τα 320% του ΑΕΠ, θα βρεθεί αντιμέτωπη με τεράστιες επισφάλειες.

(ι) Εάν πράγματι συμβούν τα παραπάνω, η Γερμανία θα χρεοκοπήσει πρώτη, ενώ ο πλανήτης θα τυλιχθεί στις φλόγες – πόσο μάλλον όταν η κατάσταση στις Η.Π.Α., στην Ιαπωνία και στη Μ. Βρετανία δεν είναι καθόλου καλύτερη.     

Κλείνοντας, σε όλους όσους θεωρούν αδύνατη τη χρεοκοπία της Γερμανίας θα απαντούσαμε ότι, αφενός μεν δεν γνωρίζουν καλά την Ιστορία (αφού η Γερμανία πλήγηκε αρκετές φορές από πτωχεύσεις, καθώς επίσης από νομισματικές μεταρρυθμίσεις), αφετέρου δεν μπορούν να αξιολογήσουν δυστυχώς σωστά, όλα όσα περιγράψαμε παραπάνω.

Τέλος, δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη, σε καμία απολύτως κυβέρνηση και σε σχεδόν κανένα πολιτικό κόμμα στην Ευρώπη – με τη μοναδική μελλοντική λύση μας να είναι η άμεση δημοκρατία, η ενεργητική συμμετοχή των πολιτών δηλαδή στη διακυβέρνηση και στον έλεγχο του κράτους, σε συνθήκες μικτής οικονομίας (όπου οι κοινωφελείς, οι μονοπωλιακές κερδοφόρες, καθώς επίσης οι στρατηγικές επιχειρήσεις θα ανήκουν στο δημόσιο, ενώ όλες οι άλλες στον ιδιωτικό τομέα).

Σε όλους όσους αναρωτούνται δε γιατί οι Γερμανοί Πολίτες ανέχονται τη σημερινή, πρωσική τους κυβέρνηση, η οποία τους οδηγεί μονοδρομημένα στην καταστροφή, θα απαντούσαμε ότι, για τον ίδιο λόγο που οι Κύπριοι, οι Έλληνες, οι Ιρλανδοί, οι Ισπανοί κοκ. ανέχονται τις δικές τους κυβερνήσεις – παρά το ότι δεν κρατούν ποτέ τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, καθώς επίσης παρά τα όσα δεινά τους προκαλούν.

Υστερόγραφο: Κανένας δεν έχει καταλάβει γιατί η Κύπρος έπρεπε να ζητήσει τη «διάσωση» της από την Ευρωζώνη – γιατί ήταν υποχρεωμένη δηλαδή να δανεισθεί χρήματα από την Τρόικα, όταν το έλλειμμα του προϋπολογισμού της ήταν «αμελητέο», ενώ το δημόσιο χρέος της σχετικά ελάχιστο. Πόσο μάλλον όταν με εσωτερικό δανεισμό (εθνικά ομόλογα), θα μπορούσε να εξοφλήσει όλες της τις τρέχουσες υποχρεώσεις.

«Όφειλε να το κάνει», είναι η απάντηση που επικρατεί, «επειδή ο τραπεζικός της τομέας κινδύνευε και έπρεπε να διασωθεί». Σωστά ίσως, όμως κάθε άλλο παρά διασώθηκε τελικά, με τα υποκαταστήματα της στην Ελλάδα να εκποιούνται σε τιμή ευκαιρίας, καθώς επίσης με το οικονομικό της μοντέλο, κέντρο βάρους του οποίου ήταν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, να καταστρέφεται ανεπανόρθωτα.

«Οι καταθέσεις ήταν υπερβολικές, αφού ξεπερνούσαν το τριπλάσιο του ΑΕΠ της, οπότε ο κίνδυνος για τις τράπεζες της ήταν μεγάλος», απαντούν κάποιοι άλλοι.

«Επίσης σωστά. Εν τούτοις, οι καταθέσεις στις τράπεζες του Λουξεμβούργου πλησιάζουν το εικοσαπλάσιο του ΑΕΠ του, χωρίς να δημιουργείται κάποιο πρόβλημα», απαντάει κανείς, συνεχίζοντας να ψάχνει το λόγο, για τον οποίο η Κύπρος οδηγήθηκε, μέσα από συνθήκες «σοκ και δέους», αντίστοιχες ουσιαστικά με αυτές που επιβλήθηκαν στο Ιράκ (εκεί για τα συμβατικά όπλα που δήθεν κατασκεύαζε, στην Κύπρο για τα οικονομικά), στην απόλυτη χρεοκοπία.

Σε κάθε περίπτωση, το ότι δεν έχουν δημιουργηθεί ακόμη ουρές στις τράπεζες του ευρωπαϊκού νότου, οφείλεται στο κυπριακό κοινοβούλιο – το οποίο δεν επέτρεψε την «κατάσχεση» των καταθέσεων κάτω των 100.000 €. Φυσικά η ενέργεια αυτή δεν εκτιμήθηκε από κανέναν – αφού το νησί τιμωρήθηκε παραδειγματικά από τη Γερμανία και υποχρεώθηκε στο «εγκληματικό» κλείσιμο των τραπεζών του.

* Βασίλης Βιλιάρδος, Αθήνα, 27. Μαρτίου 2013, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2844.aspx

Ε.Ε. ή Χάος…

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου

 

«Ευρώπη ή χάος;», «Ευρώπη ή καταστροφή;», «Ευρώπη ή χρεοκοπία;». Αυτό είναι το «δίλημμα» με το οποίο μας απειλούν τρία χρόνια τώρα. Με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο επαναφέρουν μάλιστα τους εκβιασμούς, παριστάνοντας ότι τα γεγονότα στην Κύπρο τους… δικαιώνουν!

Εντούτοις, όσο και να βαφτίσεις το κρέας ψάρι, όσο και να εμφανίσεις το μαύρο άσπρο, ισχύει εκείνο ακριβώς που έλεγε ο παλιός Πρόεδρος των ΗΠΑ:

«Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα πράγματα…». Τα γεγονότα, λοιπόν, σε ό,τι αφορά στη λατρεμένη από τους θιασώτες της «Ευρώπη», συγκροτούν μια πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από το «χάος» των δεκάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων ανέργων και των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων φτωχών.

Αυτό είναι το «χάος» που απλώνεται στην «ΕΕ των λαών» από τον Ατλαντικό και τη Μάγχη μέχρι τη Μεσόγειο και τις βόρειες θάλασσες.

Η Ευρώπη του χάους, της καταστροφής, της χρεοκοπίας και της κοινωνικής φρίκης, το «χάος της Ευρώπης» τους το οποίο έχουν τόσο θράσος ώστε να συνεχίζουν να μας το εμφανίζουν ως «εθνικά επιβεβλημένη και σωτήρια επιλογή» 

έχει μνημόνια (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία),

έχει μισο(;)μνημόνια (Ισπανία, Ιταλία),

έχει «δάκρυα και αίμα» (Βρετανία)

έχει απηνή λιτότητα (Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία),

εσχάτως έχει και ληστρικού τύπου καταστροφές χωρών, απροσχημάτιστα γκανγκστερική επιδρομή εναντίον λαών, όπως του κυπριακού.

Σε ό,τι αφορά ειδικά στην Ελλάδα, μέσα σε αυτή την «Ευρώπη» είναι, που στο βάθρο των πρωταθλητών του ευρωενωσιακού «χάους» της αντιστοιχεί το χάλκινο μετάλλιο:

Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα, μετά από τρία χρόνια αδιάκοπης «σωτηρίας», η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα της ΕΕ. Μόνο δύο χώρες την ξεπερνούν σε φτώχεια: Η Ρουμανία και η Βουλγαρία, όπου ο βασικός μισθός είναι γύρω στα 150 ευρώ.

Σίγουρα, κάτι θα κάνουν οι «σωτήρες» Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης ώστε μετά την πρωτιά στην ανεργία να διεκδικήσουμε κι αυτή την πρωτιά, την πρωτιά στη φτώχεια.

Άλλωστε, τόσο στο δεύτερο, όσο και στο τρίτο μνημόνιο, περιγράφεται με σαφήνεια η πορεία διαμόρφωσης του βασικού μισθού και στην Ελλάδα κάπου εκεί γύρω, στα 200 – 300 ευρώ…

Από τη στιγμή, όμως, που οι «σωτήρες» βάλθηκαν με αφορμή την Κύπρο να επαναφέρουν τα περί «Ευρώπης ή χάους», διανθισμένα με τα απίστευτης λεβεντιάς κηρύγματα του τύπου «κάτσε Βασίλη ήσυχα να γίνεις νοικοκύρης», ας προσθέσουμε δίπλα στο δικό τους και μερικά ακόμα διλήμματα:

Δίλημμα 1ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των παιδιών που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 2ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των αλλεπάλληλων χαρατσιών και της ανελέητης φοροαρπαγής (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 3ο: Ναι ή όχι στο «χάος» της αμέτρητης ουράς των απόκληρων πίσω από τα καζάνια των συσσιτίων (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 4ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των διαλυμένων συστημάτων Υγείας, Παιδείας και Πρόνοιας (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 5ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των μισθών και των συντάξεων πείνας από τώρα μέχρι το… 2042 (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 6ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των αμέτρητων αστέγων (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 7ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των καθ' εκάστη μνημονίων (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 8ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των «λουκέτων», από μαγαζιά μέχρι καλοριφέρ λόγω έλλειψης πετρελαίου θέρμανσης (στην Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 9ο: Ναι ή όχι στο «χάος» των εκατομμυρίων ανέργων, των «εκ περιτροπής απασχολήσιμων», των παιδιών που μεταναστεύουν κατά χιλιάδες (από την Ελλάδα της ΕΕ);

Δίλημμα 10ο: Ναι ή όχι στο «χάος» του κεφαλαιοκρατικού ευρωαττίλα που σαρώνει την Κύπρο (με την ψήφο και της Ελλάδας της ΕΕ);

Με δυο λόγια το «δίλημμα» με το οποίο μας απειλούν είναι πλαστό και οι εκβιασμοί τους είναι σαθροί και γελοίοι, δεδομένου ότι αυτό με το οποίο μας απειλούν δεν είναι τίποτα λιγότερο, τελικά, από αυτό ακριβώς που ζούμε!

Στην πραγματικότητα, επομένως, αυτό που κρύβεται πίσω από το πλαστό δίλημμα που σερβίρουν οι δήθεν εξορκιστές του «χάους» παρέα με τα εξαπτέρυγά τους είναι ο εξής γκανγκστερικός εκβιασμός προς το λαό:

Διάλεξε, του λένε, ή θα αποδεχτείς μια ζωή που ισοδυναμεί με «φρίκη και τρόμο δίχως τέλος» ή αν αντισταθείς, αν δεν προσκυνήσεις, αν αντιδράσεις, τότε θα έχεις ένα «φρικτό και τρομακτικό τέλος»!

Όμως, αυτό δεν είναι ένα δίλημμα «ζωής ή θανάτου», αλλά ένα δίλημμα μεταξύ… «θανάτου ή θανάτου»! Είναι ένα δίλημμα στο οποίο η μόνη «ελευθερία επιλογής» που σου αφήνουν δεν είναι παρά να… διαλέξεις τη μέθοδο της θανάτωσής σου, τη μέθοδο της εξόντωσής σου, τη μέθοδο του αφανισμού σου!

Δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που ο ελληνικός λαός έρχεται αντιμέτωπος με τους σταυροφόρους «σωτήρες» του και με τους αρχαγγέλους του «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Δεν βρίσκεται για πρώτη φορά ενώπιος ενωπίω με την τρομοκρατική ρομφαία του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, των πλαισιωμένων κάθε φορά από τις «Ιερές Συμμαχίες» των «εταίρων» και των «φίλων».

Ωστόσο, διαθέτει, πλέον, όχι μόνο βαθιά ιστορική, αλλά και σύγχρονη βιωματική εμπειρία:

Όσες φορές ο λαός δεν όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στους τρομοκράτες και στους εκβιαστές, όσες φορές υποτάχθηκε ή «διαπραγματεύτηκε» μαζί τους, τότε εκείνο που ακολούθησε ήταν το «χάος» της απόλυτης λαϊκής χρεοκοπίας και της ανείπωτης κοινωνικής συμφοράς.

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύθηκε στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" την Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013.

 

Ευρώ Κατοχής

 

Του Γιάννη Μακριδάκη

 

Με αεροπλάνα και κοντέινερς, με στρατό και ελικόπτερα της αστυνομίας να πετούν από πάνω, μεταφέρθηκαν τα 5 γερμανικά δις ευρώ Κατοχής στην Κύπρο.

Καμιά αμφιβολία πλέον ότι την Βέρμαχτ, τους αλεξιπτωτιστές, τα άρματα και τον στρατό Κατοχής, τα έχει σήμερα αντικαταστήσει απόλυτα το ευρώ. Την κυβέρνηση Τσολάκογλου, οι τωρινές προδοτικές κυβερνήσεις.

(Τωρινές εννοούνται όλες αυτές από την ένταξή της κάθε χώρας στο ευρώ, μέχρι σήμερα. Πρώτος δωσίλογος στην σύγχρονη στην Ελλάδα κατά την σύγχρονη αυτή επέλαση του νεοναζισμού, ο γερμανοτραφής Σημίτης). Τις εκτελέσεις και τα αντίποινα, η εξαθλίωση και οι πολιτικές δολοφονίες με τη μορφή αυτοκτονιών.

Μονάχα η πείνα και τα συσσίτια είναι απολύτως ίδια για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Κι αυτό διότι ενώ μεταλλάχθηκαν οι άνθρωποι σε άτομα – καταναλωτές, έγιναν γρανάζια που… κινούνται με ευρώ και "ζουν" τον "ελεύθερο χρόνο τους" (τι ύβρις) μέσα από οθόνες, έγιναν έτσι εύκολοι στόχοι και θύματα για τον πλούσιο και αδίστακτο κατακτητή Γερμανό, ο οποίος τους καθυπόταξε με το υπερόπλο του, το ευρώ, παρόλα αυτά όμως η φύση των γραναζιών, την οποία ξέχασαν αυτά, αλλά αυτή δεν ξέχασε, δεν μπορεί να αλλάξει κι έτσι η φυσική πείνα, η φυσική αγανάκτηση, η φυσική κατάθλιψη, η φυσική οργή, όλα τα φυσικά υπάρχουν ακόμα μες στα γρανάζια, εν ενεργεία ή άνεργα, και βγαίνουν κάποτε κάποτε στην επιφάνεια κάνοντάς τα κάτι τις να νιώθουν, κι ας μην ξέρουν πια τι σημαίνει συναίσθημα.

Μια Ευρώπη αριθμών, μια Ευρώπη γραναζιών που μετρούν και κινούν την γερμανική πολεμική μηχανή του ναζισμού, την Οικονομία.

Ό,τι δεν κατάφερε ο Χίτλερ, το κατάφερε η Μέρκελ κι ο Σόϋμπλε. Όχι επειδή είναι ικανότεροι. Μα επειδή εμείς ξεπέσαμε τόσο.

Ανασύνταξη δυνάμεων και πόλεμος ενάντια στο ευρώ, η μόνη πρόταση αντίστασης που επείγει. Για την καταπολέμηση της αποικιοκρατίας, του ναζισμού, του φασισμού, του ρατσισμού, του ξεπουλήματος της πατρίδας, η μόνη συνισταμένη είναι ο πόλεμος ενάντια στο ευρώ.

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2013, http://eleftheri-ellada.blogspot.gr/2013/03/blog-post_165.html

Βαρομετρικά χαμηλά

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Δεν φαίνονταν την πρώτη μέρα

         πως η δυστυχία δεν θα τέλειωνε ποτέ

Αλλεπάλληλα βαρομετρικά χαμηλά

                                          ήρθαν απ' τα δυτικά

βροχές, καταιγίδες χαλασμός

Υετός πάσης μορφής κατακρημνίζονταν

                  και μέσα μου ανέβαινε ο πυρετός

Ανάμεσα στα μέσα κι έξω σύννεφα

                      πυκνή κυκλοφορία κι αστραπές

Σκοτεινές αρχέγονες φιγούρες

στα ενδότερα

         και εσύ μαζί τους σε παιγνίδια μνήμης

 

Στις περιπολίες θανάτου

     πάντα ένα τρέμουλο στο μπράτσο μου

                                                              σε θυμίζει

Μάτια φλογισμένα,

                                  αλαλάζοντας συνθήματα

κι η αναπόφευκτη λύπη

                               που στάζει η ουτοπία

                                                  όλα σε θυμίζουν

 

Η ουτοπία

η συνείδηση των ονείρων

                 που γίνεται ο καμβάς

                                       να ζωγραφίζεις τη ζωή

Όλα σε θυμίζουν

           όταν ο πυρετός του πλήθους

                                      θρυμματίζει  τη μοναξιά

Γιατί είναι τότε που αλέθονται τα όνειρα

                                                  και γίνονται ιδέες

και κυρίως είναι τότε

που οι ιδέες γίνονται ήθος και ταξίδι ανάερο

                                     στα φουσκωμένα στήθη

Ένα ταξίδι που κανείς ποτέ δεν κάνει μόνος

 

Έτσι ήταν κάποτε μες στους αγώνες

                        όπου έγινα κι εγώ πληθυντικός

Έτσι ακριβώς,

κι από τότε αναπολώ συνέχεια 

            τις ανεκτίμητες μέρες τις συντροφικές

που το εμείς κοινωνάει το εγώ

τότε ακριβώς

που υπερβαίνουμε τη μοναξιά μας

           κι η αγάπη της ζωής αψηφά το θάνατο

                 

 

Η «ΣΥΜΦΩΝΙΑ» ΒΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΝΤ

 

Του Γιώργου Κασιμάτη*

 

Η «συμφωνία» της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας με τους ηγέτες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ έδειξε και πάλι στο Λαό της Κύπρου το ειδεχθές πρόσωπο του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος του σύγχρονου καπιταλισμού και της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη. Πρόκειται για τη δεύτερη φάση του πειράματος υποδούλωσης των λαών στον ευρωπαϊκό χώρο, του οποίου η εφαρμογή άρχισε με τις συμβάσεις δανεισμού (τα «Μνημόνια») της Ελλάδας με τους ίδιους πολιτικούς εκπροσώπους του κερδοσκοπικού νεοφιλελευθερισμού και του γερμανικού ηγεμονισμού στην Ευρώπη.

Η «συμφωνία» δεν ήταν, βέβαια, συμφωνία. Ήταν κατάφωρη άσκηση οικονομικής και πολιτικής βίας. Ολόκληρο το διάγγελμα του Προέδρου της Κυπριακής δημοκρατίας, που «συμφώνησε», καθώς και η διαμαρτυρία προς την Ευρωζώνη και το Βερολίνο του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, που στηρίζει μέχρι σήμερα το ακόμη σκληρότερο παράνομο καθεστώς των «Μνημονίων», ομολογούν και την άσκηση πολιτικής και οικονομικής βίας και την παραβίαση θεμελιωδών αρχών του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου. Και για να ολοκληρωθεί η  ανομία και η ποδοπάτηση της δημοκρατίας, ο κ. Σόιμπλε, αμέσως μετά τη «συμφωνία» της βίας, δήλωσε – σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες – ότι δε χρειάζεται να εγκριθεί από την Βουλή της Κυπριακής Δημοκρατίας! Την πρόθεση της κ. Μέρκελ, που είχε δηλώσει πριν από ένα και πλέον χρόνο ότι θα προτείνει την τροποποίηση των συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να μη χρειάζονται έγκριση από τα αντιπροσωπευτικά σώματα των κρατών μελών οι «συμφωνίες» που θα επιβάλλει ο γερμανικός βορράς, ήλθε να εφαρμόσει ο υπουργός της  πριν ακόμη θεσπιστεί.

Μετά από όλα αυτά, διερωτάται κάνεις: Πού είναι οι διακηρύξεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και το διεθνές δίκαιο με τις εγγυήσεις της δημοκρατίας, της εθνικής κυριαρχίας των κρατών και των δικαιωμάτων του ανθρώπου; Πού είναι η Σύμβαση της Βιέννης που απαγορεύει την άσκηση πολιτικής και οικονομικής βίας κατά τη σύναψη των διεθνών συμβάσεων και συμφωνιών; Πού είναι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου με την εγγύηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας; Πού είναι τα Διεθνή Σύμφωνα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα και για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά Δικαιώματα με τις εγγυήσεις  της ελευθερίας των λαών και των δικαιωμάτων των πολιτών τους, καθώς και  την ελευθερία των λαών να καθορίζουν την πολιτική, την οικονομική και την κοινωνική ανάπτυξή τους και να εγγυώνται τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών τους; Πού είναι οι Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο Χάρτης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που θα αποτελούσαν και το Σύνταγμα της Ενωμένης Ευρώπης; Όλα ένας σωρός παλιόχαρτα στο καλάθι των αχρήστων του καπιταλιστικού και του γερμανικού αυταρχισμού.

Αλλά διερωτάται κανείς και κάτι άλλο: Οι πολιτικές ηγεσίες μας ομολογούν, στην ουσία, ότι τους ασκείται πολιτική και οικονομική βία. Ομολογούν την παράνομη ή «λανθασμένη» (μη ξεχνάμε ότι και η λανθασμένη είναι παράνομη!) επιβολή των εξουθενωτικών για τους λαούς τους προκρούστειων  «προγραμμάτων προσαρμογής». Μα τότε, γιατί δεν προσφεύγουν για βοήθεια κατά της άνομης αυτής επίθεσης και προσβολής της κυριαρχίας τους στα αρμόδια όργανα του ΟΗΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης;  Αν δεχόμασταν ένοπλη επίθεση, δε θα προσφεύγαμε στα όργανα αυτά της υπερεθνικής έννομης τάξης; Αυτό που δεχόμαστε δεν είναι επίσης επίθεση άλωσης της χώρας μας χωρίς όπλα; Αν οι Οργανισμοί της διεθνούς κοινότητας θελήσουν να καλύψουν την ανομία των Βρυξελλών, ας το κάνουν φανερά. Έτσι θα ξέρουν οι Λαοί πού οδηγούνται.

Κάνουν λάθος οι χαιρέκακοι ελλαδικοί υπηρέτες της βίας των Βρυξελλών να χαμογελούν σαρδόνια για τη «συμφωνία» υποταγής του Κυπριακού Λαού. Το βροντερό ΟΧΙ της Βουλής της Κυπριακής Δημοκρατίας, πέρα από την οπισθοχώρηση της γερμανικής ηγεμονίας σε κάποια σημεία, ήταν πλούσιο σε οφέλη για την Ευρώπη και τον κόσμο και θα παράγει για πολλά χρόνια καρπούς. Ήταν η μεγάλη κραυγή κατά της άσκησης πολιτικής βίας για την άλωση της Κύπρου, που τραυμάτισε σοβαρά τα θεμέλια της νέας τάξης των Βρυξελλών. Αλλά ήταν και μια πολύ σημαντική προσφορά στην Ελλάδα, της οποίας οι κυβερνήσεις δε είπαν ποτέ σε κανέναν εξευτελισμό όχι. Ήταν σημαντική, γιατί έδειξαν στους Έλληνες και στην υποταγμένη Ελληνική Βουλή ότι υπάρχει και το ΟΧΙ.

Με τη «συμφωνία» των Βρυξελλών η Κυπριακή Δημοκρατία  σπρώχτηκε βίαια στο δρόμο της ολοκληρωτικής άλωσης, της οικονομικής και της πολιτικής. Φοβούμαι ότι σ' αυτή την αναγκαστική πορεία είναι όλα μέσα: και η εξαθλίωση του λαού της, και η άλωση της οικονομίας της και των πηγών του πλούτου της και η παραβίαση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και το νέο «σχέδιο Ανάν». Θα πρέπει όμως ο Κυπριακός Λαός, έχοντας οδηγό το παρελθόν του, να έχει διαρκώς στη συνείδησή του ότι μπορεί να αντισταθεί και μπορεί να νικήσει. Η ιστορία του μας το επιβεβαιώνει.

Κύθηρα, 25 Μαρτίου 2013

 

* Ο Γιώργος Κασιμάτης είναι Ομ. Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών

 

ΠΗΓΗ: Ήλθε με το ηλεκτρονικό Ταχυδρομείο. Δημοσίευση: «Ελευθεροτυπία», 28.3.2013.

Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ:

Την τελευταία φορά, όπου μία κυβέρνηση της δυτικής Ευρώπης συμπεριφέρθηκε με αυτόν τον τρόπο, ήταν η γερμανική υπό τον Αδόλφο Χίτλερ – ο οποίος κατέσχεσε τις περιουσίες όλων των Εβραίων, αφού προηγουμένως ο Γκέμπελ τις χαρακτήρισε αυθαίρετα βρώμικες

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

"Ο εν ψυχρώ βιασμός και η εκ προμελέτης δολοφονία της Κύπρου, δεν θα ήταν δυνατόν να συμβούν, εάν δεν υπήρχαν «Εφιάλτες» εντός των τειχών της. Η επιμονή των πολιτών της όμως να συνεχίσουν να μένουν στο ίδιο σπίτι με τους βιαστές και δολοφόνους τους, είναι σίγουρα μαζοχιστική – αφού είναι πολύ πιθανόν ότι θα συνεχίσουν να βιάζονται, καθώς επίσης να δολοφονούνται, για πολλά από τα επόμενα χρόνια".

Άρθρο

 "Ανόητο πείσμα, ακόρεστη δίψα για δύναμη, εγωκεντρισμός", αναφέρεται (σε ελεύθερη μετάφραση) στην πρώτη σελίδα της διαδικτυακής έκδοσης του Spiegel, επάνω από τη φωτογραφία της καγκελαρίου, «συνοδευμένης» από τον υπουργό οικονομικών της – "τον πιο επικίνδυνο άνθρωπο του πλανήτη σήμερα", κατά ορισμένα γερμανικά ΜΜΕ.

Περαιτέρω, στο ίδιο άρθρο διαβάζουμε τα εξής: "Το δράμα της δήθεν διάσωσης της Κύπρου τεκμηριώνει το ότι, οι «Ευρω-συγκρούσεις» εξελίσσονται καθημερινά, όλο και περισσότερο, σε μία μάχη για την ηγεσία της Ευρώπης. Εξωτερικά φαίνεται πως η καγκελάριος και ο υπουργός της ενδιαφέρονται για την Οικονομία. Στην πραγματικότητα όμως, επιθυμούν διακαώς να κυριαρχήσουν σε όλους τους υπόλοιπους λαούς, δένοντας τους σφιχτά με τα δεσμά των χρεών".

Όλα τα προηγούμενα, σε ελεύθερη πάντοτε μετάφραση, «λέχθηκαν» από Γερμανούς, οι οποίοι κατανοούν που δυστυχώς οδηγούνται ξανά  – όχι από Έλληνες, από Κυπρίους, από Ισπανούς, από Γάλλους κλπ., οι οποίοι ακόμη δεν έχουν καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει στην Ευρώπη.

Από την άλλη πλευρά τώρα, η «ετυμηγορία» της Ρωσίας, όσον αφορά τις προσπάθειες «διάσωσης» της Κύπρου, αφού προηγουμένως οδηγήθηκε χωρίς κανέναν απολύτως λόγο στη χρεοκοπία (θα παρομοιάζαμε τη «διάσωση» του νησιού από τη Γερμανία με αυτήν ενός «βιαστή» ο οποίος, αφού βιάσει επανειλημμένα το θύμα του, προθυμοποιείται αργότερα να του προσφέρει τις πρώτες βοήθειες, ισχυριζόμενος ότι ήταν απαραίτητος ο βιασμός – ότι ήταν «πικρό μεν, αλλά φάρμακο», όπως έλεγε κάποτε το ΔΝΤ για την Ελλάδα), ήταν «καταπέλτης»: 

"Η προηγούμενη εβδομάδα θα καταχωρηθεί ως μία από τις πλέον καταστροφικές στην ιστορία της Ευρωζώνης", είπε χαρακτηριστικά γνωστός Ρώσος συνεχίζοντας: "Την τελευταία φορά, όπου μία κυβέρνηση της δυτικής Ευρώπης συμπεριφέρθηκε με αυτόν τον τρόπο (κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων κλπ.), ήταν η γερμανική υπό τον Αδόλφο Χίτλερ – ο οποίος δήμευσε τις περιουσίες των Εβραίων.

Η προπαγάνδα των ναζί τότε χαρακτήρισε τα χρήματα των Εβραίων «βρώμικα» – όπως ακριβώς κάνει και η «Ευρώπη» σήμερα, με τα χρήματα των Ρώσων….Η «Ευρώπη» αναγκάζει την Κύπρο να κλέψει, αυτά που λίγες ημέρες πριν είχε υποχρεωθεί να ληστέψει". 

Σε σχέση με τα παραπάνω, φαίνεται πως η κατάσταση ευρίσκεται πλέον εκτός ελέγχου – με την Κύπρο να είναι το πεδίο μάχης, μεταξύ της Γερμανίας από τη μία πλευρά (κανείς δεν γνωρίζει εάν πράγματι οι Η.Π.Α. κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο, μέσω του ΔΝΤ), καθώς επίσης της Ρωσίας από την άλλη – ενώ οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί, «για τους Κυπρίους και χωρίς τους Κυπρίους», είναι το λιγότερο τερατώδεις (αν και αναμενόμενες, όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενες αναλύσεις μας).

Συνεχίζοντας, ο παραλληλισμός της Γερμανίδας καγκελαρίου με τον Χίτλερ, καθώς επίσης των καταθετών στις τράπεζες με τους Εβραίους, εκ μέρους της Ρωσίας, είναι σίγουρα υπερβολικός. Εν τούτοις, δεν μπορούμε να μην ευαισθητοποιηθούμε από το ότι, «οι Εβραίοι το 1940 δεν πίστευαν, μέχρι την τελευταία στιγμή, πως θα χάσουν τις περιουσίες τους από τους ναζί, πολύ περισσότερο βέβαια ότι θα οδηγούνταν στα κρεματόρια – ούτε οι Γάλλοι φυσικά ότι θα εισέβαλλε η Γερμανία στη χώρα τους».

Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, αυτό που κατά πολλούς θεωρείται πλέον βέβαιο είναι το ότι, αργά ή γρήγορα θα «κατασχεθούν», ανάλογα με την Κύπρο, καταθέσεις και σε άλλες χώρες (άρθρο μας).

Παράλληλα, θα κλείσουν αρκετές τράπεζες με το «δεδικασμένο» πλέον της Λαϊκής (πρώτη από όλες υποθέτουμε η Ισπανική Bankia), ο παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος θα κλιμακωθεί (ανάλυση μας), τόσο οι καταθέτες, όσο και οι επενδυτές θα «αποχαιρετήσουν» σταδιακά την Ευρώπη (πιθανόν και το ευρώ), θα υπάρξουν πολλαπλές επιθέσεις εναντίον τραπεζών (bank run), ενώ οι κοινωνικές αναταραχές, οι εμφύλιοι πόλεμοι, καθώς επίσης οι διακρατικές συρράξεις, θα επανέλθουν στο προσκήνιο απειλητικότερες από ποτέ. 

Σημείωση: "Είναι μονόδρομος το ευρώ, όταν πρέπει ταυτόχρονα να αποδεχτεί ένας λαός την υποδούλωση στη Γερμανία, την εξαθλίωση και τη λεηλασία του, όπως κάποτε από τον Χίτλερ και τους ναζί;" ρωτούν κάποιοι φίλοι μας. "Δεν υπάρχουν μονόδρομοι, αλλά περισσότερο ή λιγότερο επώδυνοι δρόμοι", είναι η προφανής απάντηση, με μία από τις ορθολογικές δυνατότητες να έχει ήδη αναλυθεί πριν ένα χρόνο, στο κείμενο μας «Ελλάδα, ενώπιοι ενωπίω». 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Πρόκειται αλήθεια πράγματι για την αναβίωση του ναζισμού στη Γερμανία; Είναι αντικειμενικές οι τοποθετήσεις της Ρωσίας; Είναι σωστοί οι χαρακτηρισμοί του Spiegel, όσον αφορά τη Γερμανίδα καγκελάριο, καθώς επίσης τον υπουργό οικονομικών της;

Κατά την άποψη μας, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται με την πρώτη ματιά – ενώ η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή, από όσο φανταζόμαστε. Η Κύπρος, ακριβώς επειδή είναι πολύ μικρή συγκριτικά με την υπερχρεωμένη Ιταλία ή με την Ισπανία, οπότε λιγότερο επικίνδυνη για το σύστημα, «δολοφονήθηκε», έτσι ώστε να αποτελέσει ένα «παράδειγμα προς αποφυγήν» – με στόχο ουσιαστικά τον εκφοβισμό εκείνων των οφειλετών-χωρών, οι οποίες ίσως θελήσουν στο μέλλον να αποφύγουν την εξόφληση των δανείων τους.     

Ειδικότερα, όπως έχουμε αναλύσει στο παρελθόν (άρθρο μας), ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης κεφαλαίων στην Ευρώπη είναι αναμφίβολα η Γερμανία – η οποία, λόγω του ότι είναι η μοναδική σχεδόν πλεονασματική οικονομία της νομισματικής ζώνης, έχει δανείσει μεγάλο μέρος των κεφαλαίων της (κρατικά, επιχειρήσεων και τραπεζών) έντοκα σε όλες τις υπόλοιπες χώρες (Πίνακας Ι).

Κάποια δε από τα επενδυτικά κεφάλαια αγνώστων ιδιοκτητών, τα οποία είναι τοποθετημένα σε ομόλογα της Ευρωζώνης και τα οποία αυξάνουν συνεχώς τα επιτόκια τους, ενδεχομένως να ανήκουν σε Γερμανούς.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξωτερικές απαιτήσεις (δάνεια) των γερμανικών τραπεζών σε δις €, στις ελλειμματικές χώρες του Νότου, με ημερομηνία καταγραφής τέλη Αυγούστου 2010 (οι διαφοροποιήσεις έκτοτε δεν αλλάζουν σημαντικά τη συνολική εικόνα).

Χώρες	Συνολικά	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Δημόσιο
Ισπανία	146.755	62.963	63.439	20.353
Ιταλία	133.296	48.138	45.664	39.494
Ιρλανδία	114.707	43.025	69.318	2.364
Πορτογαλία	28.685	13.130	9.862	5.693
Ελλάδα	27.990	2.451	7.614	17.925
Υπόλοιπη Ευρώπη	1.073.433
Ευρώπη συνολικά	1.524.366

Πηγή: Bundesbank. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Συνεχίζοντας, η ΕΚΤ οφείλει στη γερμανική κεντρική τράπεζα, από το σύστημα Target II 727,2 δις € (Ιούλιος του 2012) – ποσά που της χρωστούν οι κεντρικές τράπεζες των περισσοτέρων άλλων χωρών της Ευρωζώνης (Πίνακας ΙΙ).

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Δανειστές (αριστερά) και οφειλέτες (δεξιά) στο σύστημα Target II της Ευρωζώνης, με ημερομηνία αναφοράς τις 15.08.2012, σε δις € – κεντρικές τράπεζες των κρατών.

Χώρα	Ποσόν	Χώρα	Ποσόν
Γερμανία	727,206	Ισπανία	-423,272
Λουξεμβούργο*	124,119	Ιταλία	-280,093
Ολλανδία	123,299	Ελλάδα	-105,044
Φιλανδία	59,050	Ιρλανδία	-103,200
Εσθονία	0,699	Πορτογαλία	-74,324
		Βέλγιο	-41,091
		Αυστρία	-37,937
		Σλοβακία	-13,622
		Γαλλία	-12,187
		Κύπρος	-10,434
		Σλοβενία	-5,166
		Μάλτα	-1,137
Σύνολο	1.034,373	Σύνολο	-1.107,507

* Τα χρήματα του Λουξεμβούργου είναι ουσιαστικά γερμανικά (φορολογικός παράδεισος), ενώ η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, αν και με έδρα το Λουξεμβούργο (πρόεδρος ο κ. J. C. Juncker), είναι υπό γερμανική «κηδεμονία».   

Πηγή: Ινστιτούτο οικονομικής ανάλυσης του πανεπιστημίου του Osnabruck

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Με κριτήριο λοιπόν όλα αυτά, η Γερμανία είναι, άμεσα ή έμμεσα (μέσω της ΕΚΤ), ο δανειστής πολλών χωρών της Ευρωζώνης – οι οποίες αδυνατούν ή δεν θέλουν να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους.

Στα πλαίσια αυτά, όπως συμβαίνει και με τις επιχειρήσεις που χρεοκοπούν, έχουν ενεργοποιηθεί οι «σύνδικοι πτώχευσης» – οι οποίοι απαιτούν τη ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων (δημόσια και ιδιωτική περιουσία) των οφειλετών, για να εξοφληθεί η Γερμανία (με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται για την ειρήνη στην Ευρώπη).

Φυσικά δεν κινδυνεύουν μόνο οι οφειλέτες, όπως η Ισπανία, η Ιταλία κλπ. αλλά, ίσως πολύ περισσότερο, οι δανειστές – κυρίως δε η Γερμανία η οποία, εάν δεν καταφέρει τελικά να εισπράξει τις απαιτήσεις της, θα χρεοκοπήσει (με εκκωφαντικό θόρυβο). Πόσο μάλλον όταν οι εξαγωγές της, οπότε σε μεγάλο βαθμό το ΑΕΠ και η εξυπηρέτηση των δικών της δανείων, εξαρτώνται από την περαιτέρω είσπραξη των απαιτήσεων της.  

Συμπερασματικά λοιπόν, είναι εντελώς ανόητο να μιλάμε για σχέδιο «διάσωσης» της Κύπρου (της Ελλάδας, της Ιρλανδίας κλπ.) – αφού πρόκειται για ένα σχέδιο διάσωσης της Γερμανίας από τη χρεοκοπία, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος πελάτης φυσικού αερίου της Ρωσίας – η οποία μάλλον δεν θέλει να χάσει ούτε τον πελάτη, ούτε τις οικονομικές απαιτήσεις της απέναντι του.

Σε παγκόσμιο επίπεδο τώρα, αργά ή γρήγορα θα συμβεί το ίδιο και με την Κίνα – η οποία, επειδή είναι ο μεγαλύτερος πιστωτής των Η.Π.Α., θα ζητήσει κάποια στιγμή την εξόφληση των υποχρεώσεων της. Όταν έλθει αυτή η ώρα (άρθρο μας), επειδή εδώ δεν πρόκειται για χώρες του μεγέθους της Κύπρου και της Γερμανίας, ο πλανήτης θα δοκιμαστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό – ας ελπίσουμε χωρίς να καταστραφεί ολοκληρωτικά, αφού θα κινδυνεύσουν με χρεοκοπία είτε η Κίνα, είτε οι Η.Π.Α. (όπως είτε η Γερμανία, είτε ο Ευρωπαϊκός Νότος εντός Ευρωζώνης). 

Ολοκληρώνοντας υπενθυμίζεται ότι, τα ξένα πιστωτικά ιδρύματα, εκτός των ρωσικών, έχουν εκκρεμή δάνεια ύψους 59,2 δις $ προς την Κύπρο (τέλη Σεπτεμβρίου 2012, σύμφωνα με την BIS). Τα ρωσικά δάνεια δε, σε κυπριακές εταιρείες ρωσικής καταγωγής, υπολογίζονται στα 30-40 δις $ από την Moody's (πηγή:Reuters). Επομένως, ο «συστημικός κίνδυνος» δεν είναι εντελώς αμελητέος.

ΥΓ: Το σπουργίτι

Η συμπεριφορά της Τρόικας απέναντι στην Κύπρο, παρομοιάζεται με ένα παλαιό ανέκδοτο. Σύμφωνα με το ανέκδοτο αυτό ο κυνηγός, αφού έχει πυροβολήσει και σκοτώσει ένα μικρό σπουργίτι, το οποίο καθόταν στο κλαδί με ένα σμήνος πολλών άλλων, ρωτάει με αφέλεια το φίλο του: "Πόσα σπουργίτια έμειναν στο κλαδί";  

Με απλά λόγια τώρα, όταν το κυπριακό σπουργίτι πυροβολήθηκε με τέτοιο ψυχρό τρόπο και σκοτώθηκε ακαριαία, είναι δυνατόν να μείνουν ανενόχλητα στο κλαδί τα υπόλοιπα σπουργίτια, μεγαλύτερα (Ιταλία, Ισπανία) ή μικρότερα (Ελλάδα, Πορτογαλία), περιμένοντας ότι ο κυνηγός δεν θα τα "δολοφονήσει"; Ακόμη πιο απλά, είναι δυνατόν να μην αποσύρουν τις καταθέσεις τους οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Πορτογάλοι κλπ., υποθέτοντας ότι θα τους συμπονέσει η Γερμανία;

Εάν όμως τις αποσύρουν, δεν θα καταρρεύσει νομοτελειακά το ήδη βαριά ασθενές τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης; Εάν καταρρεύσει τώρα το σύστημα, δεν θα χάσουν τα χρήματα τους οι Φιλανδοί, οι Ολλανδοί, οι Γερμανοί και όλοι οι υπόλοιποι; Γιατί λοιπόν θα φύγουν μόνο τα αδύνατα σπουργίτια από το κλαδί και θα μείνουν τα παχιά;

Άλλωστε, μήπως όλοι οι πολίτες, Έλληνες, Γερμανοί ή Γάλλοι, δεν είναι απροστάτευτα σπουργίτια, απέναντι στον κυνηγό; Μπροστά στο αχόρταγο χρηματοπιστωτικό θηρίο λοιπόν, το οποίο επιβιώνει ρουφώντας το αίμα των θυμάτων του;

Τέλος, είναι δυνατόν ο κυνηγός να στοχεύει μόνο τα μικρά σπουργίτια, αδιαφορώντας για τα μεγαλύτερα; Μήπως απλά εξασκείται στα μικρότερα, έτσι ώστε να είναι σίγουρος ότι δεν θα προλάβουν να φύγουν τα μεγαλύτερα, όταν τα πυροβολήσει;

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 25. Μαρτίου 2013, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.