ΥΦΕΣΗ ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΩΝ:

Οφείλει να δημιουργηθεί μία τέταρτη εξουσία, ένας θεσμός καλύτερα, αντίστοιχος του συνταγματικού δικαστηρίου, αποτελούμενος από οικονομικούς επιστήμονες – οι οποίοι να κρίνουν σε ανώτατο επίπεδο θέματα οικονομικής πολιτικής, ελέγχοντας την κυβέρνηση

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Περίληψη: Το σημερινό μας κείμενο είναι αρκετά μεγάλο, επειδή γίνεται προσπάθεια να δοθεί μία διαφορετική εικόνα της μεγαλύτερης κρίσης των τελευταίων δεκαετιών, τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς – με όσο το δυνατόν πιο απλό τρόπο.

Ξεκινώντας από τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ιαπωνία, συνεχίζουμε με τα διάφορα στάδια της εξέλιξης της «κρίσης ισολογισμών». Αμέσως μετά, περιγράφουμε την κεϋνσιανή λύση του προβλήματος της ύφεσης, την αυστριακή λύση, τη μερκαντιλιστική, καθώς επίσης τη μονεταριστική – με μία μικρή αναφορά σε ορισμένες άλλες δυνατότητες που έχουμε αναλύσει στο παρελθόν. Στη συνέχεια, επικεντρωνόμαστε στο φαινόμενο των πολλαπλών σημείων ισορροπίας, ολοκληρώνοντας το κείμενο μας με κάποιες εντελώς νέες προτάσεις.

Στο εξειδικευμένο παράρτημα, το οποίο ακολουθεί στο τέλος μόνο για όσους ενδιαφέρονται, παραθέτουμε τις εξισώσεις του ΑΕΠ, τόσο από την πλευρά των δαπανών, όσο και των εσόδων – ενώ τεκμηριώνουμε γιατί επιδιώκεται η μεγάλη φορολόγηση και η κατάσχεση της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων.

Το παράρτημα ολοκληρώνεται με τα συμπεράσματα μας, το κυριότερο των οποίων είναι το ότι, η μοναδική δυνατότητα για να ξεφύγει η Ελλάδα από την παγίδα της ύφεσης και του χρέους, είναι η αύξηση των εξαγωγών, με την παράλληλη μείωση των εισαγωγών – μέσω της κατανάλωσης ελληνικών προϊόντων, καθώς επίσης της παραγωγής στο εσωτερικό της όσο το δυνατόν περισσοτέρων αγαθών, από αυτά που εισάγει, με τη βοήθεια της μεταφοράς «πόρων» από τα ακίνητα στη βιομηχανία (πριν καταρρεύσουν οι τιμές τους ή κατασχεθούν από τις τράπεζες και το κράτος).

Ανάλυση

Ο σημαντικότερος κίνδυνος για τον πλανήτη σήμερα είναι η Ιαπωνία – η οποία πραγματοποιεί το μεγαλύτερο νομισματικό πείραμα όλων των εποχών. Η κυβέρνηση της τυπώνει τόσο πολλά χρήματα, τα οποία δημιουργούν ίλιγγο ακόμη και στους κεντρικούς τραπεζίτες των Η.Π.Α. – περί το 1 τρις €, μέσα στα επόμενα τρία έτη.

Περαιτέρω, η χώρα αυξάνει ραγδαία το δημόσιο χρέος της, δαπανώντας τεράστια ποσά, με στόχο την ανάπτυξη της οικονομίας της – νέα χρέη εναντίον παλαιών χρεών, φωτιά για την καταπολέμηση της φωτιάς.

Θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι, ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας συμπεριφέρεται όπως εκείνος ο οδηγός αυτοκινήτου, ο οποίος κατευθύνεται με υπερβολική ταχύτητα επάνω σε ένα εμπόδιο και, αντί να φρενάρει, πατάει τέρμα το γκάζι – υποθέτοντας ότι, η ταχύτητα του αυτοκινήτου του θα αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να καταφέρει να υπερπηδήσει το εμπόδιο, πετώντας στον αέρα.

Η κυβέρνηση της χώρας δεν τυπώνει και δεν ξοδεύει μόνο απίστευτες ποσότητες χρημάτων, για να πετύχει το σκοπό της – για να αντιμετωπίσει δηλαδή μονεταριστικά την ύφεση. Παράλληλα, προσπαθεί να πείσει τους πολίτες της να αυξήσουν τόσο την κατανάλωση, όσο και τις επενδύσεις τους – «απειλώντας» τους με την υποτίμηση του νομίσματος, η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της αγοραστικής του αξίας (επεξήγηση στην ανάλυση: Το αμερικανικό πείραμα).   

Εν τούτοις, το πείραμα έχει έναν ενσωματωμένο μηχανισμό αυτοκαταστροφής – τα επιτόκια των ομολόγων δανεισμού του δημοσίου. Υπενθυμίζουμε εδώ ότι, πρόκειται για μία χώρα με μεγάλα ελλείμματα (άνω του 9% του ΑΕΠ της), καθώς επίσης με τεράστιο δημόσιο χρέος (240% του ΑΕΠ της), η οποία δαπανά ήδη το 30% του προϋπολογισμού της για τόκους – παρά το ότι το επιτόκιο δανεισμού της είναι κάτω του 1% (σε αντιστοιχία, θα ήταν σαν να πλήρωνε ετήσια η Ελλάδα 15 δις € τόκους).

Εάν λοιπόν αυξηθούν έστω και στο ελάχιστο τα επιτόκια δανεισμού της, η Ιαπωνία θα χρεοκοπήσει – το αυτοκίνητο δηλαδή θα πέσει με πλήρη ταχύτητα επάνω στο εμπόδιο, χωρίς καμία δυνατότητα διάσωσης του. 

Ειδικότερα, εάν οι αγορές χάσουν την εμπιστοσύνη τους στην πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση, τότε θα αποδράσουν μαζικά από τα ομόλογα του δημοσίου – με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν οι τιμές τους, οπότε να αυξηθούν οι αποδόσεις τους, άρα και το επιτόκιο δανεισμού της χώρας (γεγονός που σε κάποιο βαθμό ήδη συμβαίνει). Ο πρωθυπουργός βέβαια πιστεύει, πιθανότατα πολύ σωστά ότι, δεν θα προλάβαινε να φρενάρει – οπότε έχει μία και μοναδική λύση στη διάθεση του: να πατήσει το γκάζι μέχρι τέρμα, ευχόμενος να βγάλει φτερά το αυτοκίνητο του.      

ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΩΝ

Από το παραπάνω παράδειγμα κατανοούμε πόσο δύσκολη είναι η αντιμετώπιση μίας «κρίσης ισολογισμών» – μίας ύφεσης δηλαδή, η οποία προέρχεται από το σπάσιμο μίας μεγάλης «κερδοσκοπικής φούσκας», με αποτέλεσμα ο ιδιωτικός τομέας να προσπαθεί για πάρα πολλά έτη να μειώσει τα συσσωρευμένα, τεράστια χρέη του (όπως συμβαίνει σήμερα στην Ιρλανδία, στην Ισπανία, στην Ολλανδία κλπ.). Σύμφωνα τώρα με τον οικονομολόγο R.Koo, η κρίση ισολογισμών εξελίσσεται ως εξής:

(α) Ο ιδιωτικός τομέας συσσωρεύει μαζικά χρέη αγοράζοντας, με δανεικά χρήματα, ακίνητα, καθώς επίσης άλλες κερδοσκοπικές αξίες (μετοχές κλπ.). Η αύξηση της ζήτησης, η οποία προκαλείται με αυτόν τον τρόπο, οδηγεί στην κλιμάκωση των τιμών των περιουσιακών στοιχείων – η οποία συνεχίζεται για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, έως εκείνη τη στιγμή που φθάνει στο ζενίθ της. 

(β) Νομοτελειακά τότε, η φούσκα των τιμών σπάζει – με αποτέλεσμα ο ιδιωτικός τομέας να έχει από τη μία πλευρά του ισολογισμού του υψηλά χρέη, ενώ από την άλλη περιουσιακά στοιχεία, η τιμή των οποίων μειώνεται συνεχώς, λόγω της απουσίας ζήτησης (Πίνακας Ι).

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ισολογισμός ενός νοικοκυριού

ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ	Ποσόν		ΠΑΘΗΤΙΚΟ	Ποσόν
Σπίτι	100		Τραπεζικό δάνειο	150
Αυτοκίνητο	30		Άλλες οφειλές	50
Μετοχές	20		Λοιπά χρέη	35
Αποταμιεύσεις	15		Διάφορα	10
Σύνολο	165			245
Αποτέλεσμα				(150-230) = -80

Με άλλα λόγια, το παθητικό του, τα χρέη του δηλαδή, παραμένουν σταθερά υψηλά (συχνά αυξάνονται τόσο από τους τόκους, όσο και από τις απλήρωτες δόσεις που συσσωρεύονται, επιβαρυνόμενες με επιτόκιο υπερημερίας), ενώ το ενεργητικό του, τα περιουσιακά του στοιχεία, μειώνονται – οπότε δημιουργούνται διαρκώς μεγαλύτερες ζημίες στον ισολογισμό του.

(γ) Στη συνέχεια, ολόκληρος ο ιδιωτικός τομέας, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις δηλαδή,  συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών, αρχίζουν να εξυγιαίνουν τους ισολογισμούς τους – προσπαθώντας όσο καλύτερα μπορούν είτε να αυξήσουν τις αποταμιεύεις τους, είτε να εξοφλήσουν τα χρέη τους.

Εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή, η νομισματική πολιτική χάνει την αποτελεσματικότητα της – επειδή ο ιδιωτικός τομέας δεν είναι πλέον πρόθυμος να αυξήσει το δανεισμό του, ακόμη και αν τα επιτόκια που του προσφέρονται είναι μηδαμινά.

(δ) Από την άλλη πλευρά, οι περισσότερες τράπεζες δεν ενδιαφέρονται πλέον να δανείσουν τον ιδιωτικό τομέα, επειδή ο ισολογισμός του είναι ζημιογόνος – οπότε φοβούνται ότι θα χάσουν τα υφιστάμενα δάνεια τους, πόσο μάλλον τυχόν καινούργια. Πολύ περισσότερο, όταν και οι δικοί τους ισολογισμοί είναι προβληματικοί, υποχρεώνοντας τες να αναζητήσουν οι ίδιες νέα δάνεια, αύξηση των κεφαλαίων τους κλπ. (στη συνέχεια, η μία τράπεζα δεν εμπιστεύεται και δεν δανείζει την άλλη).

(ε) Σε τελική ανάλυση λοιπόν μειώνεται η συνολική ζήτηση, οπότε η οικονομία βυθίζεται στην ύφεση – σε μία «ύφεση ισολογισμών» (στην Ιαπωνία η ύφεση, η οποία ισοδυναμεί με αργό θάνατο, διαρκεί ήδη σχεδόν 25 χρόνια – με το δείκτη του χρηματιστηρίου της να ευρίσκεται  στις 13.000 μονάδες, από 40.000 πριν το 1990).

Περαιτέρω στην ανάλυση μας, όταν δεν δανείζεται και δεν ξοδεύει κανένας χρήματα, ακόμη και με μηδαμινά επιτόκια, τότε, στην οικονομία συνολικά, περιορίζεται η ζήτηση στο ύψος των αποταμιεύσεων, συν τις καθαρές εξοφλήσεις των χρεών (καθαρές = εξοφλούμενα δάνεια, μείον τα νέα). Έχουμε λοιπόν εδώ το εξής απλουστευμένο παράδειγμα, για την καλύτερη κατανόηση της διαδικασίας:    

(α) Σε μία κανονική εποχή, η οποία δεν χαρακτηρίζεται από μία κρίση ισολογισμών, το μέσο νοικοκυριό, το οποίο έχει εισόδημα 1.000 €, ξοδεύει υποθετικά τα 900 €, ενώ αποταμιεύει τα 100 € – οπότε αναφερόμαστε σε δείκτη αποταμίευσης της οικονομίας ίσο με 10%.

Τα χρήματα τώρα που αποταμιεύει το μέσο νοικοκυριό, τα 100 €, απορροφώνται από τον χρηματοπιστωτικό τομέα – ο οποίος τα δανείζει σε ένα άλλο νοικοκυριό ή σε μία επιχείρηση. Όταν το άλλο αυτό νοικοκυριό ή η επιχείρηση ξοδεύει τα 100 € που δανείσθηκε, τότε η συνολική δαπάνη στην οικονομία διαμορφώνεται στα 1.000 € – όσο λοιπόν το αρχικό εισόδημα, χωρίς να μειωθεί από το ποσόν της αποταμίευσης.

Σαν αποτέλεσμα της υπεραπλουστευμένης αυτής διαδικασίας, το ΑΕΠ μίας χώρας είτε παραμένει σταθερό, είτε αυξάνεται – αφενός μεν από τους άλλους παράγοντες της εξίσωσης (ακολουθεί παρακάτω), αφετέρου από την πραγματική αύξηση των εισοδημάτων.

(β) Αντίθετα τώρα, σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από κρίση ισολογισμών, με τον ιδιωτικό τομέα να προσπαθεί να εξοφλήσει τα χρέη του, δεν δανείζεται κανένας τα 100 € που αποταμιεύονται – ακόμη και με μηδενικό επιτόκιο.

Στο παράδειγμα μας, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση της δαπάνης στην οικονομία στα 900 €. Επειδή τώρα οι δαπάνες του ενός είναι τα έσοδα του άλλου, το μέσο άτομο μας δεν έχει πλέον εισόδημα 1.000 €, αλλά μόνο 900 €. Εάν δε αποταμιεύσει ξανά το 10%, τα 90 € στην προκειμένη περίπτωση, τότε το μελλοντικό εισόδημα του θα μειωθεί, με την ίδια διαδικασία, στα 810 € (900 – 90), στα 729 € (810-81) κοκ.

Κατ' επέκταση, η οικονομία συρρικνώνεται διαρκώς, ενώ το ΑΕΠ μειώνεται, σαν αποτέλεσμα της προσπάθειας του ιδιωτικού τομέα να «αποχρεωθεί». Προφανώς, υπάρχει μία λιγότερο απλουστευμένη ανάλυση του φαινομένου, τόσο από την πλευρά της ζήτησης, όσο και της προσφοράς – την οποία παραθέτουμε στο τέλος του κειμένου, για όσους ενδιαφέρονται (παράρτημα*).

Ίσως οφείλουμε να συμπληρώσουμε ότι, εάν στον παραπάνω περιορισμό των εισοδημάτων, λόγω ύφεσης ισολογισμών, προστεθεί η μείωση των μισθών λόγω της πολιτικής εσωτερικής υποτίμησης που υιοθετεί μία χώρα, τότε είναι αρνητικά και τα «αποτελέσματα χρήσης» των νοικοκυριών – αφού τα έξοδα τους είναι υψηλότερα των εσόδων, δημιουργώντας ζημίες (ελλείμματα), οι οποίες επιδεινώνουν τα αποτελέσματα του ισολογισμού τους.    

Η ΚΕΥΝΣΙΑΝΗ ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΥΦΕΣΗΣ

Όπως έχουμε αναφέρει, τα τέσσερα βασικά στοιχεία του ακαθάριστού εθνικού προϊόντος μίας χώρας (ΑΕΠ), από την πλευρά των δαπανών, είναι η ιδιωτική κατανάλωση (Κ), οι μικτές επενδύσεις (Ε), οι δαπάνες του δημοσίου συμπεριλαμβανομένων των επενδύσεων (Δ), καθώς επίσης η διαφορά μεταξύ εισαγωγών και εξαγωγών (Εισ-Εξαγ.). Πρόκειται λοιπόν για την παρακάτω μαθηματική εξίσωση:

ΑΕΠ = Κ+Ε+Δ+(Εισαγωγές – Εξαγωγές)

Στα πλαίσια αυτά, για την αντιμετώπιση της κρίσης ισολογισμών με τη μέθοδο του Keynes, το κράτος επεμβαίνει στην οικονομία, αυξάνοντας τις δαπάνες του. Αυξάνει το Δ δηλαδή στην εξίσωση μας κατά το ποσόν των 100 €, τα οποία δεν απορροφώνται και δεν ξοδεύονται από τον ιδιωτικό τομέα – δεν καταναλώνονται (Κ) ή/και δεν επενδύονται (Ε). Η επέμβαση του δημοσίου οφείλει δε να γίνει έγκαιρα, πριν ακόμη επιδεινωθεί το πρόβλημα – οπότε θα χρειάζονταν 190 €, στη συνέχεια 271 € κοκ.

Για να μπορέσει να λειτουργήσει όμως με αυτόν τον τρόπο το δημόσιο, θα πρέπει να μην είναι υπερχρεωμένο (όπως, για παράδειγμα, η Ελλάδα και η Ιταλία), να μην έχει ελλείμματα στον προϋπολογισμό του, να έχει έστω πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών του, καθώς επίσης να μην έχει εξαντλήσει τη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών και των επιχειρήσεων του.

Ακριβώς για το λόγο αυτό, η σωστή εφαρμογή της «συνταγής» του Keynes, προϋποθέτει πως το δημόσιο, σε περιόδους ανάπτυξης, θα πρέπει να δημιουργεί «αποθεματικά» – πλεονάσματα λοιπόν για ώρα ανάγκης. Επομένως, να μην σπαταλάει τα έσοδα του, να αποσύρεται από τις επενδύσεις του πουλώντας τες με κέρδος, καθώς επίσης να φορολογεί λιγότερο τους Πολίτες του.   

Εάν δεν το έχει κάνει, πολύ περισσότερο εάν ευρίσκεται σε πλήρη αδυναμία εφαρμογής μίας ανάλογης επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής, όπως σήμερα η Ελλάδα, τότε η συνταγή του Keynes δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ύφεσης – όπως επίσης δεν μπορεί να το λύσει, όταν ο «κεϋνσιανός πολλαπλασιαστής» είναι μικρότερος της μονάδας (όταν δηλαδή οι δαπάνες ή η επένδυση ενός ευρώ εκ μέρους του δημοσίου, προκαλεί αύξηση του ΑΕΠ μικρότερη του 1 €).  Σε κάθε περίπτωση, όσο μεγαλύτερη είναι η κρίση ισολογισμού σε μία οικονομία, τόσο μικρότερος είναι ο πολλαπλασιαστής. 

Η ΑΥΣΤΡΙΑΚΗ ΛΥΣΗ

Η κρίση του 2008 αποκάλυψε ότι, ο βασικός μηχανισμός δημιουργίας χρήματος, το τραπεζικό σύστημα δηλαδή, στηρίζεται σε μία αλληλουχία εμπράγματων εγγυήσεων – η τελευταία αναγωγή του οποίου συνεχίζει να είναι η γη και τα κτίρια.

Απλούστερα, οι εξασφαλίσεις όλων των δανειακών κεφαλαίων που διατίθενται, έχουν ως τελικό «αντίκρισμα» είτε ακίνητα, είτε οικόπεδα. Επομένως, οι τιμές των οικοπέδων και των ακινήτων, οι αξίες τους καλύτερα, θα πρέπει να ευρίσκονται σε μία ορθολογική σχέση ισορροπίας, με τις αξίες των υπολοίπων αγαθών – την παραγωγή των οποίων χρηματοδοτεί το ίδιο σύστημα.

Για παράδειγμα, η αξία ενός μέτριου διαμερίσματος πρέπει να είναι ίση με τους μισθούς δέκα ετών ενός μέσου εργαζομένου. Όταν η τιμή του διαμερίσματος ξεφεύγει από αυτά τα επίπεδα, λόγω της «φούσκας» που έχει δημιουργηθεί, τότε ο ιδιοκτήτης του μπορεί να δανεισθεί, με εγγύηση το ακίνητο του, πολύ περισσότερα χρήματα, από αυτά που στην πραγματικότητα αξίζει το σπίτι του. Όταν όμως οι τιμές επιστρέφουν στο σημείο ισορροπίας, τότε τα χρέη του είναι δυσανάλογα με την αξία του σπιτιού – με αποτέλεσμα να μην έχει η τράπεζα που τον δάνεισε ανάλογη εγγύηση, να ζητάει άλλου είδους εξασφάλιση ή αύξηση των δόσεων, όταν (ο ιδιοκτήτης) πουλάει το σπίτι να παραμένει χρεωμένος κοκ.  

Συνεχίζοντας, τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκε μία μεγάλη φούσκα στη συγκεκριμένη αγορά – αφού οι τιμές των ακινήτων, με βάση τις οποίες δανείζονταν χρήματα τόσο οι καταναλωτές, όσο και οι επιχειρήσεις, εκτοξεύτηκαν στα ύψη. Για να μπορέσουν τώρα να επανέλθουν οι τιμές σε φυσιολογικά επίπεδα, θα πρέπει, κατά την αυστριακή σχολή,  να αφεθεί ελεύθερη η αγορά – χωρίς να επεμβαίνουν οι κεντρικές τράπεζες με την αύξηση των λογιστικών χρημάτων, η οποία απλά διαιωνίζει το πρόβλημα.

Στο παράδειγμα της Ισπανίας λοιπόν, θα πρέπει να πουληθούν τα σπίτια «σε τιμές εκποίησης», έτσι ώστε τα έσοδα να τοποθετηθούν σε παραγωγικές επενδύσεις – τις οποίες έχει ανάγκη η οικονομία της χώρας, για να αναπτυχθεί.

Το μεγάλο πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση είναι ο χρόνος που θα απαιτηθεί για να αυτορυθμισθεί η οικονομία – εάν υποθέσουμε ότι μπορεί να το κάνει. Επίσης, η ενδιάμεση οικονομική καταστροφή χιλιάδων ανθρώπων, η τεράστια αύξηση της ανεργίας, η αδυναμία άμεσης ρευστοποίησης των «κακών επενδύσεων» (των επενδύσεων δηλαδή που δεν αποδίδουν), οι κοινωνικές αντοχές οι οποίες, εάν ξεπεραστούν, οδηγούν σε καταστροφικές εξεγέρσεις κοκ.

Εκτός αυτού, πως είναι δυνατόν να αποδεχθούμε ότι οι ίδιοι άνθρωποι (αγορές), οι οποίοι οδήγησαν τις τιμές στα ύψη, συμπεριφερόμενοι είτε ανόητα, είτε άπληστα, θα μπορέσουν να λύσουν το πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν, μόνοι τους; Ας μην ξεχνάμε ότι, η οικονομία είναι ανθρώπινο δημιούργημα και όχι θεϊκό, για να έχει «ενσωματωμένη» τη δυνατότητα να αυτορυθμίζεται.    

Η ΜΕΡΚΑΝΤΙΛΙΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ

Πρόκειται για τον τρόπο αντιμετώπισης που προτείνει η Γερμανία, γνωστό ως πολιτική λιτότητας. Ουσιαστικά επικεντρώνεται στον τελευταίο παράγοντα της εξίσωσης του ΑΕΠ, την οποία παραθέσαμε προηγουμένως – στην αύξηση των εξαγωγών δηλαδή, σε συνδυασμό με τη μείωση των εισαγωγών.

Η λύση αυτή στην Ευρωζώνη, λόγω του κοινού ευρώ, δεν μπορεί να επιβοηθηθεί από την υποτίμηση του νομίσματος, αλλά από την εσωτερική υποτίμηση – από τη μείωση των ονομαστικών μισθών, καθώς επίσης των λοιπών εισοδημάτων.

Τα προβλήματα στην προκειμένη περίπτωση, είναι αυτά που βιώνουμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια – ενώ μία ανάλυση της είναι στο κείμενο μας "Το δόγμα της λιτότητας". Το σημαντικότερο όλων είναι όμως το ότι, είναι αδύνατον να εφαρμοσθεί με επιτυχία, όταν πολλές χώρες μαζί υιοθετούν την ίδια μέθοδο – αφού τότε δεν θα υπάρχουν κράτη, τα οποία θα μπορούν να αγοράζουν τα προϊόντα αυτών, τα οποία επιλέγουν τη μερκαντιλιστική μέθοδο. 

Εάν εφαρμοζόταν δε συνολικά στην Ευρωζώνη, έστω με επιτυχία, θα δημιουργούνταν τόσο μεγάλα πλεονάσματα, τα οποία θα οδηγούσαν τον υπόλοιπο πλανήτη στη χρεοκοπία – οπότε η μέθοδος αυτή θεωρείται φυσικά ουτοπική, αφού δεν θα γινόταν ανεκτή από καμία άλλη χώρα της υφηλίου.

Η ΜΟΝΕΤΑΡΙΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ

Ουσιαστικά είναι αυτή που ακολουθείται από τις Η.Π.Α. σήμερα, κυρίως δε από την Ιαπωνία – ενώ τα προβλήματα της περιγράφηκαν ήδη στην εισαγωγή του κειμένου μας, όπως επίσης στην ανάλυση μας «Η αποφυγή του χάους». Η λύση αυτή συνοδεύεται συνήθως από συναλλαγματικούς πολέμους, οι οποίοι είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι για την παγκόσμια ειρήνη (ανάλυση).

Εμείς βέβαια, όχι μόνο στη συγκεκριμένη ανάλυση, τοποθετούμαστε υπέρ του μερικού παγώματος των χρεών, ενδεχομένως με τη βοήθεια της ΕΚΤ (ΕΚΤ, η λύση των λύσεων) – επειδή θεωρούμε ότι, είναι αδύνατον διαφορετικά να αντιμετωπισθεί η κρίση υπερχρέωσης της Δύσης.  

Υπάρχουν φυσικά και άλλες δυνατότητες, τις οποίες έχουμε περιγράψει σε προηγούμενα κείμενα μας – όπως η χρηματοοικονομική καταστολή (χαμηλό βασικό επιτόκιο, έτσι ώστε τα επιτόκια που λαμβάνουν οι καταθέτες να είναι ουσιαστικά αρνητικά, με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται σταδιακά με τη μείωση των χρεών), ο ελεγχόμενος πληθωρισμός της τάξης του 4-6%, η έκδοση ευρωομολόγων για ένα μέρος του χρέους, με το υπόλοιπο να «αποθηκεύεται» σε μία «bad bank», έτσι ώστε να αποπληρώνεται μακροπρόθεσμα, ο συνδυασμός ορισμένων από τις παραπάνω μεθόδους κλπ.

Όλες οι λύσεις έχουν βέβαια «παρενέργειες», ενώ εφάπτονται σε αντικρουόμενα συμφέροντα – για την αντιμετώπιση των οποίων απαιτούνται αμοιβαίες παραχωρήσεις, αλληλεγγύη και συμβιβασμοί.       

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΠΟΛΛΑΠΛΩΝ ΣΗΜΕΙΩΝ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ

Στην Ευρώπη αντιμετωπίζουμε μία μείωση του ΑΕΠ, καθώς επίσης μία τεράστια ανεργία. Επί πλέον, σε κάποιες χώρες υπάρχουν πολύ μεγάλα χρέη του ιδιωτικού τομέα, σε συνδυασμό με μία πληθώρα εσφαλμένων, ασύμφορων επενδύσεων (Ισπανία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Πορτογαλία κλπ.). Σε ορισμένες άλλες, τα χρέη του δημοσίου είναι υπέρογκα, παράλληλα με μεγάλες «διαρθρωτικές ανεπάρκειες» (Ελλάδα, Ιταλία, Βέλγιο κλπ.).

Τα γεγονότα αυτά έχουν λειτουργήσει αρνητικά, γενικότερα στην ψυχολογία της οικονομίας, με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί παντού συνθήκες ανασφάλειας, καθώς επίσης αποφυγής του επενδυτικού ρίσκου – ακόμη και σε άτομα, σε επιχειρήσεις, σε τομείς ή σε κλάδους, στους οποίους δεν υπάρχει πρόβλημα.

Από την άλλη πλευρά, σε ορισμένες χώρες απαιτείται η τόνωση της ζήτησης με τη μέθοδο του Keynes (κυρίως στη Γερμανία), ενώ σε κάποιες άλλες η άμεση ρευστοποίηση των εσφαλμένων επενδύσεων – όπως, για παράδειγμα, στην Ισπανία.

Η κατάσταση αυτή έχει δημιουργήσει το φαινόμενο των πολλαπλών σημείων ισορροπίας – όπου διαπιστώνεται η αδυναμία να εκτιμήσει κανείς ποιές ενέργειες προέχουν, ενώ τις περισσότερες φορές οι ενέργειες αυτές είναι ασύμβατες μεταξύ τους. Για παράδειγμα, όταν επιλέξουμε να αυξήσουμε τη ζήτηση με την επέμβαση του δημοσίου στην Ισπανία, τότε δεν θα μειωθούν οι τιμές των ακινήτων – οπότε θα παραμείνει η φούσκα. 

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι ένας Ιταλός επιχειρηματίας, ο οποίος δεν επενδύει στην επιχείρηση του, παρά τις καλές προοπτικές της, φοβούμενος τις επιπτώσεις της ελληνικής κρίσης – με αποτέλεσμα να οδηγεί την οικονομία της χώρας του στην ύφεση, η οποία ενδεχομένως μπορεί να προκαλέσει τη χρεοκοπία της Ελλάδας (αφού οι εξαγωγές της στην Ιταλία θα καταρρεύσουν). Η στάση πληρωμών τώρα της Ελλάδας, θα μπορούσε με τη σειρά της να συμπαρασύρει την Ιταλία – οπότε ο Ιταλός επιχειρηματίας, θα είχε προκαλέσει έμμεσα τη χρεοκοπία της πατρίδας του.   

Είμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με μία εξαιρετικά πολύπλοκη κατάσταση – η πολυπλοκότητα της οποίας κλιμακώνεται συνεχώς, επειδή συμμετέχει ολόκληρος σχεδόν ο πλανήτης. Στα πλαίσια αυτά θεωρούμε ότι, εφόσον πρόκειται για ένα παγκόσμιο πρόβλημα, θα πρέπει να βρεθούν παγκόσμιες λύσεις   – γεγονός που απαιτεί τις συντονισμένες προσπάθειες όλων των χωρών μαζί, εάν επιθυμούμε να αποφύγουμε μία τεράστια, παγκόσμια καταστροφή, καθώς επίσης το παράδοξο του Minsky (ανάλυση μας).  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει (Ο φαύλος κύκλος), πρέπει να βρεθούν λύσεις στο πρόβλημα της υπερχρέωσης της Δύσης, οι οποίες να μην εξαρτώνται από την ανάπτυξη – παράλληλα, οφείλει να αναζητηθεί ένα νέο πολίτευμα, συμβατό με τα σημερινά δεδομένα, καθώς επίσης ένα καινούργιο νομισματικό σύστημα.

Στα πλαίσια αυτά, με αφορμή το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο, το οποίο συνεδρίασε για να αποφασίσει σχετικά με τον τρόπο που λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), όσον αφορά κυρίως την απόκτηση ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά, θεωρούμε πως υπάρχει απόλυτη ανάγκη ενός τέταρτου θεσμού – συμπληρωματικού στην εκτελεστική, στη νομοθετική, καθώς επίσης στη δικαστική εξουσία. Πολύ περισσότερο, αφού είναι αδύνατον οι δικαστές, όσο ικανοί και αν είναι, να κρίνουν πολύπλοκα οικονομικά θέματα, μη διαθέτοντας τις απαιτούμενες γνώσεις. 

Η τέταρτη αυτή εξουσία έχουμε την άποψη ότι, οφείλει να είναι ένας θεσμός αντίστοιχος του συνταγματικού δικαστηρίου, ο οποίος όμως θα αποτελείται από οικονομικούς επιστήμονες – από ανθρώπους δηλαδή, οι οποίοι θα μπορούν να κρίνουν σε ανώτατο επίπεδο θέματα όπως το παραπάνω της ΕΚΤ, καθώς επίσης τις σημαντικές οικονομικές αποφάσεις της κυβέρνησης (προϋπολογισμός, συντελεστές φορολόγησης, χαράτσια, μνημόνια, οικονομική πολιτική κοκ.), ελέγχοντας παράλληλα την τήρηση τους (επίσης, την τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων, όσον αφορά πάντοτε την Οικονομία).

Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι δυνατόν να εμπιστεύονται οι Πολίτες την κρίση της Βουλής, σε θέματα μακροοικονομίας – όπως δεν συμβαίνει και στα συνταγματικά θέματα. Για παράδειγμα, η Βουλή ήταν αδύνατον να κρίνει τα οικονομικά μέτρα που επιβλήθηκαν από το ΔΝΤ – τα οποία τελικά, σύμφωνα με την αποδοχή του ίδιου του ΔΝΤ, ήταν λανθασμένα.

Οι Πολίτες δεν μπορούν να εμπιστεύονται ούτε τις εκθέσεις της κεντρικής τράπεζας, η οποία είναι ουσιαστικά υπεύθυνη για το χρηματοπιστωτικό σύστημα, λειτουργώντας υπέρ των εμπορικών τραπεζών – πόσο μάλλον όταν είναι ιδιωτική, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας.   

Ολοκληρώνοντας, επειδή ο βασικός στόχος οφείλει να είναι η άμεση Δημοκρατία (δεν θα ήταν στο εξής λογικό να ψηφίσει κανένας πολίτης κόμματα, τα οποία δεν θα του υποσχόταν ρητά συνταγματική αλλαγή, για την υιοθέτηση της άμεσης Δημοκρατίας), ο θεσμός αυτός θα έπρεπε να αποτελείται από οικονομικούς επιστήμονες, με άριστες σπουδές και επαγγελματική εμπειρία, οι οποίοι θα ψηφίζονταν απ' ευθείας από τους Πολίτες της χώρας τους.

Διαφορετικά δεν πρόκειται να υπάρξει καμία ουσιαστική αλλαγή, ενώ είναι σχεδόν αδύνατον να καταπολεμηθεί η μεγαλύτερη πηγή των δεινών ολόκληρου του πλανήτη – η οποία είναι αναμφίβολα η πολιτική διαφθορά. 

 

(*) Παράρτημα: Όπως αναφέραμε στο κείμενο, η εξίσωση του ΑΕΠ από την πλευρά των δαπανών είναι η εξής:

(α) ΑΕΠ = Κ+Ε+Δ+(Εισαγωγές – Εξαγωγές). Εάν λοιπόν σε μία χώρα, όπως στη Ελλάδα, μειώνονται οι μισθοί, τότε μειώνεται η κατανάλωση (Κ), καθώς επίσης οι επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα (Ε) – αφού κανένας δεν επενδύει, εάν δεν προβλέπει ζήτηση στα προϊόντα του.

Όταν επί πλέον δεν επενδύει ή/και δεν καταναλώνει το δημόσιο (Δ), λόγω του ότι είναι υπερχρεωμένο, τότε η μοναδική δυνατότητα ανάπτυξης είναι η μείωση των εισαγωγών, με την παράλληλη αύξηση των εξαγωγών (Εισαγωγές – Εξαγωγές) – η οποία πρέπει να είναι ανάλογη με τη μείωση του συνόλου των τριών άλλων δεικτών (Κ+Ε+Δ), για να μην ακολουθήσει ύφεση (για να παραμείνει σταθερό το ΑΕΠ).  

(β) Από την πλευρά των εσόδων τώρα, η εξίσωση είναι: ΑΕΠ = Κ+Α+Φ, όπου Κ είναι η ιδιωτική κατανάλωση, Α οι αποταμιεύσεις και Φ οι φόροι.

Στην περίπτωση που μειώνεται λοιπόν η κατανάλωση, θα πρέπει να αυξηθούν ανάλογα είτε οι φόροι, είτε οι αποταμιεύσεις, είτε και τα δύο μαζί – για να μείνει σταθερό το ΑΕΠ. Σε τελική ανάλυση βέβαια, το κράτος προσπαθεί να εισπράξει, μέσω των φόρων, ένα ποσόν από αυτό που θα κατανάλωνε ή θα αποταμίευε ο πολίτης – βάζοντας στην κυριολεξία το χέρι στην τσέπη του.

Όταν στην εξίσωση μας οι φόροι παραμένουν οι ίδιοι, παρά την αύξηση των συντελεστών, ενώ η κατανάλωση περιορίζεται ή/και μειώνονται οι αποταμιεύσεις, το ΑΕΠ ακολουθεί αρνητική πορεία. Για παράδειγμα Κ+Α+Φ = ΑΕΠ, δηλαδή 70+20+10 = 100. Εάν τώρα η κατανάλωση μειωθεί, με σταθερούς φόρους και αποταμιεύσεις, τότε έχουμε 50+20+10 = 80.

Περαιτέρω, για να μην υπάρξει πτώση του ΑΕΠ, είναι δυνατόν η κυβέρνηση να θελήσει να αυξήσει τους άμεσους φόρους, κατά το ποσόν που μειώνονται η κατανάλωση και οι αποταμιεύσεις – λόγω της μείωσης των μισθών, καθώς επίσης της αύξησης των έμμεσων φόρων (ΦΠΑ, φόρος στα καύσιμα κλπ.). Στο παράδειγμα μας, αντί 50+20+10 = 80, με την αύξηση των φόρων από το 10 στα 30, θα είχαμε το ίδιο ΑΕΠ  (50+20+30= 100).

Για να το πετύχει αυτό η κυβέρνηση, σε μία χώρα με ιδιωτική ακίνητη περιουσία, αυξάνει τους φόρους στα ακίνητα – έτσι ώστε οι πολίτες να αναγκασθούν είτε να τους πληρώσουν από τα εισοδήματα τους, είτε να πουλήσουν (ή να υποθηκεύσουν) τα ακίνητα τους. 

(γ) Από την πλευρά των δαπανών και εσόδων μαζί, επειδή οι δύο ανωτέρω εξισώσεις έχουν έναν κοινό παράγοντα, το ΑΕΠ, εάν το αντικαταστήσουμε και στις δύο, τότε θα έχουμε την παρακάτω νέα εξίσωση:

Κ+Ε+Δ+(Εισαγωγές – Εξαγωγές) = Κ+Α+Φ,  δηλαδή

Κατανάλωση + Ιδιωτικές επενδύσεις + Δημόσιες δαπάνες + (Εισαγωγές – Εξαγωγές) = Κατανάλωση + Αποταμιεύσεις + Φόροι

Εάν τώρα αφαιρέσουμε την κατανάλωση (Κ), η οποία ευρίσκεται και στις δύο πλευρές, τότε έχουμε την εξής εξίσωση:

Ιδιωτικές επενδύσεις + Δημόσιες δαπάνες + (Εισαγωγές – Εξαγωγές) =Αποταμιεύσεις + Φόροι

(δ) Συνεχίζοντας, η διαφοροποίηση αυτής της εξίσωσης, μας δίνει τα χρηματοοικονομικά υπόλοιπα των τριών μακροοικονομικών τομέων: του ιδιωτικού τομέα (νοικοκυριά και επιχειρήσεις, Α-Ε), του δημοσίου (Φ-Δ), καθώς επίσης του εξωτερικού (Εισαγωγές – Εξαγωγές), οι οποία ισούνται, προστιθέμενοι, με το μηδέν:

(Α-Ε) + (Φ-Δ) + (Εισαγωγές – Εξαγωγές) = 0

Σύμφωνα με αυτήν την εξίσωση, απέναντι στο έλλειμμα του ενός τομέα, υπάρχει ένα πλεόνασμα των δύο άλλων, αντίστοιχου ύψους. Εάν τώρα υπολογίσει κανείς τα χρηματοδοτικά υπόλοιπα των τομέων αυτών σε ποσοστά επί του ΑΕΠ θα διαπιστώσει ότι, για παράδειγμα, εάν το  δημόσιο έχει ένα έλλειμμα της τάξης του 5%, ενώ ο ιδιωτικός τομέας ένα πλεόνασμα 2%, τότε το ισοζύγιο της συγκεκριμένης χώρας θα έχει έλλειμμα 3%. Η παραπάνω εξίσωση μας δίνει αντιστρεφόμενη την εξής:

(Α-Ε) = (Δ-Φ) + (Εξαγωγές – Εισαγωγές)

Εάν χρησιμοποιήσει κανείς την συγκεκριμένη εξίσωση για μία χώρα με υπερχρεωμένο ιδιωτικό τομέα (νοικοκυριά, επιχειρήσεις και τράπεζες), θα διαπιστώσει ότι, η μοναδική δυνατότητα του ιδιωτικού τομέα είναι αυτή που περιγράφεται από τον R.Koo, όσον αφορά την κρίση ισολογισμών – η μείωση των χρεών του με κάθε τρόπο, έτσι ώστε να δημιουργήσει πλεόνασμα στον ισολογισμό του. Επομένως, να διατηρήσει με κάθε θυσία το Α (αποταμιεύσεις), μεγαλύτερο από το Ε (ιδιωτικές επενδύσεις).

Εάν τώρα το Α > Ε, τότε η αριστερή πλευρά της εξίσωσης είναι θετική, οπότε και η δεξιά. Επομένως, το σύνολο των ισολογισμών του δημοσίου τομέα, καθώς επίσης του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών είναι θετικό (ίσο με την αριστερή πλευρά).

Εάν όμως σε μία οικονομία με αρνητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (Εξαγωγές < Εισαγωγές), ο ιδιωτικός τομέας αποταμιεύει στο σύνολο του (Α > Ε), για να μειώσει τα χρέη του, τότε απαιτούνται συνεχή δημόσια ελλείμματα (Δ > Φ) – έτσι ώστε να εξισορροπείται το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, χωρίς να μειώνεται το ΑΕΠ (η Ιαπωνία διατηρεί ακόμη τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της υποτιμώντας το νόμισμα, έτσι ώστε να αυξήσει τα πλεονάσματα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της, διαθέτοντας βέβαια, σε αντίθεση με την Ελλάδα, ισχυρές εξαγωγικές επιχειρήσεις  – ένα πείραμα που όμως μπορεί τελικά να αποδειχθεί μοιραίο).

Εάν βέβαια, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν μπορεί ή δεν επιτρέπεται στο κράτος να αυξήσει τα ελλείμματα του, ενώ παράλληλα ο ιδιωτικός τομέας μειώνει τα χρέη του, τότε η οικονομία οδηγείται σε μία «σωρευτική» μείωση της ζήτησης – με αποτέλεσμα να περιορίζεται τόσο η παραγωγή, όσο και το ΑΕΠ (μοναδική διέξοδος είναι η αύξηση των εξαγωγών, η οποία όμως δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, όταν τόσο ο ιδιωτικός, όσο και ο δημόσιος τομέας μειώνουν τις επενδύσεις τους – ενώ το ποσόν της αύξησης των εξαγωγών μείον τη μείωση των εισαγωγών θα πρέπει να υπερβαίνει το σύνολο της μειωμένης κατανάλωσης, των ιδιωτικών επενδύσεων και των δημοσίων δαπανών, για να μπορέσει να μείνει σταθερό το ΑΕΠ).

Το γεγονός αυτό δεν μειώνει μόνο τις δυνατότητες αποταμίευσης του ιδιωτικού τομέα, αλλά επιδεινώνει ταυτόχρονα και τα άλλα μεγέθη της οικονομίας. Η ύφεση βαθαίνει και οι τράπεζες υποχρεώνονται σε ακόμη μεγαλύτερες αποσβέσεις κόκκινων δανείων, από αυτές που είχαν προϋπολογίσει – ενώ το κράτος, με στόχο να κλείσει τα νέα κενά που δημιουργούνται στον προϋπολογισμό του, αποφασίζει νέα μέτρα λιτότητας.

Τα νέα μέτρα επιδεινώνουν ξανά όλα τα μεγέθη της οικονομίας, με αποτέλεσμα να ξεκινάει ο επόμενος γύρος του θανάτου – με την αύξηση της ύφεσης, με την επιδείνωση της ανεργίας, με τα μειωμένα φορολογικά έσοδα, με την κλιμάκωση των ελλειμμάτων κοκ.

Συμπερασματικά λοιπόν, η Ελλάδα είναι αδύνατον να αποφύγει τον καθοδικό σπειροειδή κύκλο του θανάτου, εάν δεν καταφέρει να δημιουργήσει θετικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών – γεγονός που απαιτεί μεγάλη αύξηση των εξαγωγών (συμπεριλαμβανομένου του τουρισμού, του ναυτιλιακού συναλλάγματος κλπ.), καθώς επίσης σημαντική μείωση των εισαγωγών (κατανάλωση ελληνικών προϊόντων, παραγωγή μέσα στην Ελλάδα όσο περισσότερων προϊόντων μπορούμε, από αυτά που εισάγουμε). Αυτό προϋποθέτει όμως επενδύσεις (σχέδιο «τύπου» Marshall), ενώ δεν είναι καθόλου εύκολο σε μία εποχή, όπου πολλές άλλες χώρες επιδιώκουν το ίδιο.   

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 16. Ιουνίου 2013, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2912.aspx

Η κοινοβουλευτική Χούντα εν δράσει και οι ευθύνες δημοσιογράφων, συνδικάτων και Αριστεράς*

 

Του Τάκη Φωτόπουλου**

 

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και ιδιαίτερα η αποβολή κάθε δημοκρατικού προσωπείου από την κοινοβουλευτική Χούντα που έχει διορίσει η Υπερεθνική ελίτ στην Ελλάδα για να την κυβερνά, είναι καθοριστικά. Έτσι, η Χούντα αυτή, ξεπερνώντας σε αυταρχικότητα ακόμη και την στρατιωτική Χούντα Παπαδόπουλου, δεν δίστασε να κλείσει την κρατική τηλεόραση. Τα γεγονότα αυτά καθορίζουν πέραν κάθε πια αμφιβολίας τον χαρακτήρα του προτεκτοράτου (βλ. Τ.Φ. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, Γόρδιος, 2011) που  έχει επιβάλλει η ελίτ αυτή μέσω της ΕΕ στην χώρα μας, με την πλήρη βέβαια σύμπραξη της ντόπιας ελίτ και των προνομιούχων στρωμάτων.

Μόνο σε ένα προτεκτοράτο υπό κατοχή, στην προκειμένη περίπτωση οικονομική, οι γκαουλάιτερ διατάσσουν τα όργανά τους που παριστάνουν τους κυβερνήτες, και ένα «πρόεδρο Δημοκρατίας» που προφανώς δεν έχει ακούσει στη ζωή του τη λέξη «παραίτηση», ότι θέλουν τα ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις 2000 δημοσίων υπαλλήλων. Και αυτοί, στη φούρια τους να εξυπηρετήσουν τα ξένα και ντόπια αφεντικά τους, σπεύδουν να κλείσουν εν μια νυκτί, χωρίς να ρωτήσουν κανένα, τα μοναδικά μη ιδιωτικά κανάλια της χώρας. Και είναι ώρα μηδέν, διότι η πράξη αυτή αποτελεί την κορύφωση, αλλά συγχρόνως και την έναρξη της τελικής φάσης στη διαδικασία πλήρους μετατροπής της χώρας σε μια Κινεζοποιημένη Ευρωπαϊκή οικονομία όπου:

– όλος ο κοινωνικός πλούτος της θα είναι ξεπουλημένος σε πολυεθνικές για ένα κομμάτι ψωμί,

– οι εργαζόμενοι της δεν θα έχουν κανένα ουσιαστικό εργασιακό δικαίωμα και θα είναι στην απόλυτη δικαιοδοσία του εργοδότη τους για το πότε θα τους προσλαμβάνει και πότε θα τους απολύει κατά βούληση, καθως και για τα άθλια μεροκάματα που μόλις θα καλύπτουν τις ανάγκες επιβίωσης,

– οι «τυχεροί» νέοι που θα μπορούν να σπουδάσουν στα Πανεπιστήμια, τα οποία σύντομα θα αρχίσουν να εισάγουν δίδακτρα, θα είναι ευτυχείς να βρίσκουν δουλειά σε κάποια πολυεθνική στην Ελλάδα ή κυρίως στο εξωτερικό,

– οι άρρωστοι θα στριμώχνονται σε άθλια δημόσια νοσοκομεία  με γιατρούς  και νοσοκόμους να δουλεύουν κάτω από εξοντωτικές συνθήκες, και

– οι συνταξιούχοι θα ζούν στο όριο της απόλυτης φτώχειας, έχοντας χάσει τις εισφορές που πλήρωναν όλη τους τη ζωή για να ζήσουν λίγα χρόνια ανθρώπινα μετά απο τον μόχθο μιας ολόκληρης ζωής -για χάρη, υποτίθεται,  της αποπληρωμής ενός Χρέους που έκαναν οι ελίτ και οι προνομιούχοι, για το οποίο βέβαια δεν τους ρώτησε κανείς!

Και όλα αυτά, ενώ τα "γκέτο" των προνομιούχων (περίπου 30% του πληθυσμού που είναι και οι ευνοημένοι της παγκοσμιοποίησης)  θα θεριεύουν, με τα δικά τους πολυτελή νοσοκομεία και σχολεία, τις υπερπολυτελείς βίλες Χολιγουντιανού τύπου με τις πισίνες και ενώ τα "σκάφη" τους στις πολυτελείς μαρίνες (ιδιοκτησίας Κατάρ κ.λπ.) θα τους περιμένουν. Φυσικά, το πανάθλιο αυτό σύστημα των «δύο κόσμων», οι οποίοι θα είναι περισσότερο διακριτοί παρά ποτέ, θα θεωρείται "ανάπτυξη", αφού το ΑΕΠ θα αυξάνει και η άθλια υποαπασχόληση θα θεωρείται πλήρης απασχόληση, όπως ακριβώς γίνεται σήμερα στις περισσότερες Λατινοαμερικανικές χώρες και τώρα αυξανόμενα στην Ευρώπη, αρχίζοντας με τις χώρες του τ. Υπαρκτού και συνεχίζοντας τώρα στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Το κλείσιμο επομένως της ΕΡΤ είναι απλά ο καταλύτης που θα ολοκληρώσει την καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που άρχισε με τα Μνημόνια και τώρα θα συνεχιστεί με μαζικές απολύσεις, ολοκλήρωση του ξεπουλήματος κοινωνικού πλούτου κλπ. Γι αυτό και δεν έχει καμία πρακτική σημασία αν τελικά οι ελίτ βρουν κάποια μπαλωματική λύση ώστε να συνεχίσει η ΕΡΤ, είτε σαν ΕΡΤ-μαϊμού, είτε κανονικά, μετά από κάποιο «πάγωμα» που θα επιβάλλει το ΣτΕ μέχρι τον Οκτώβρη. Το «μήνυμα» που θέλει να περάσει στον Ελληνικό λαό η Χούντα που τώρα παριστάνει και τη «Θάτσερ-μαϊμού», το πέρασε: να τρομοκρατήσει τον λαό για την παντοδυναμία της. Έτσι, αντίθετα με τη Θάτσερ που είχε τη στήριξη μιας τεράστιας μεσαίας τάξης, η δική μας Χούντα στηρίζεται μόνο στις ελίτ και τα «νέα» προνομιούχα στρώματα (κν. «λαμόγια») που δημιούργησε κυρίως το ΠΑΣΟΚ (πέρα από τα παραδοσιακά προνομιούχα στρώματα που ψήφιζαν πάντα δεξιά), εφόσον η «μεσαία τάξη» που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ στον δημόσιο τομέα σήμερα είναι υπό διωγμό από τη ντόπια και την υπερεθνική ελίτ.

Όμως, δεν είναι μόνο οι ελίτ που ευθύνονται για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Το ίδιο συνυπεύθυνες είναι η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ που, όπως συνηθίζουν, έκαναν μια 24ωρη απεργία σε μερικούς κλάδους για την τιμή των όπλων, αντί να κηρύξουν γενική απεργία διαρκείας, όπως επέβαλλε η κρισιμότητα των περιστάσεων, διότι, όπως ανέφερα, το τι έγινε στην ΕΡΤ είναι προπομπός αυτών που θα επακολουθήσουν. Μόνο μια γενική απεργία διαρκείας με καθαρό πολιτικό περιεχόμενο  ενάντια στην ΕΕ και την παγκοσμιοποίηση, καθώς και την Χουντοποίηση της χώρας, θα έδινε την ευκαιρία στα λαϊκά στρώματα, τα οποία κυρίως θα πληρώσουν την ολοκληρούμενη καταστροφή, να ακινητοποιήσουν τη χώρα. Κατόπιν, ας έκανε η κοινοβουλευτική Χούντα επιστράτευση και σύλληψη των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, ή ας τολμούσε να κάνει στρατιωτικό Νόμο, για να συνειδητοποιήσει ακόμη και τους λιγότερο συνειδητοποιημένους στα λαϊκά στρώματα για την επιτακτική ανάγκη ενός Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης: Εδώ.

Αλλά, για να έλθουμε και στους δημοσιογράφους, το ίδιο συνυπεύθυνη είναι η σημερινή ηγεσία της ΕΣΗΕΑ, η οποία τόσο καιρό ενθάρρυνε συνεχείς απεργίες στην ΕΡΤ, που δεν τις συνέδεε όμως με παράλληλες απεργίες στα ιδιωτικά κανάλια, με αποτέλεσμα την απαξίωση της δημόσιας έναντι της ιδιωτικής τηλεόρασης που έχανε συνεχώς σε όρους τηλεθέασης, έτσι ώστε σήμερα η ΕΡΤ να είναι έτοιμη να κλείσει και αύριο να επανιδρυθεί κατά τρόπο που θα είναι ώριμο φρούτο για ιδιωτικοποίηση. Σήμερα, η ίδια αμαρτωλή ηγεσία της ΕΣΗΕΑ που είναι γνωστή και για τον ρόλο της στο κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας πέρυσι, ενώ συνεργαζόταν με τ. συντάκτες της για την έκδοση κλώνου της, φρόντισε να σιγήσει κάθε ΜΜΕ ώστε οι πολίτες να μην έχουν ιδέα για τα τεκταινόμενα, ενώ συγχρόνως να αποδυναμώνεται η μαζικοποίηση της λαϊκής οργής. Τα κοινωνικά μίντια, ακόμη και όταν είναι καλοπροάιρετα όπως συμβαίνει με αρκετές ιστοσελίδες, προφανώς δεν έχουν απήχηση στη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που δεν έχει καν πρόσβαση  σε κομπιούτερ. Όμως υπήρχε τρόπος για να μην μένει η πλειοψηφία του λαού στο σκοτάδι, όπως θέλουν οι ελίτ και κατά τεκμήριο και η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ. Όπως ιστορικά γινόταν σε παρόμοιες γενικές απεργίες των ΜΜΕ, θα μπορούσε να βγαίνει ένα κοινό φύλλο των απεργών δημοσιογράφων, το οποίο θα ήταν κυρίως ειδησεογραφικό και την αντικειμενικότητα του θα εξασφάλιζε μια επιτροπή των απεργών που θα εξέφραζε όλες τις πολιτικές τάσεις της γενικής τους συνέλευσης, ώστε να μην μένει το κοινό στο σκοτάδι την  κρίσιμη αυτή στιγμή. Αντίθετα, με την τακτική που διάλεξε η ΕΣΗΕΑ γρήγορα θα ξεφτίσει η απεργία, ιδιαίτερα αν δοθούν οι μπαλωματικές λύσεις που ανέφερα, αφού και χωρίς αυτές ήδη άρχισε να σπάει η απεργία με τις περισσότερες εφημερίδες να κυκλοφορούν το Σαββατοκύριακο.

Και, φυσικά, οι δημοσιογράφοι της δημόσιας τηλεόρασης φρόντισαν και οι ίδιοι να την απαξιώσουν, κυρίως στα χρόνια της κρίσης, δουλεύοντας αδιαμαρτύρητα σαν φερέφωνα της Χουντικής προπαγάνδας. Έτσι, κάθε φωνή που έθετε την μονομερή άμεση έξοδο από την ΕΕ (όχι απλά την Ευρωζώνη που είναι άλλη μια απάτη!) σαν αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο της χώρας από την καταστροφή, ήταν "κομμένη" από τα πάνελ και τις συνεντεύξεις των δημοσιογράφων της δημόσιας τηλεόρασης, οι οποίοι ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκαν  γι' αυτή την άθλια λογοκρισία που προφανώς την θεωρούσαν φυσική. Γι' αυτό άλλωστε και τώρα η κατειλημμένη ΕΡΤ (που εκπέμπει χάρη στην EBU) προβάλλει τους ίδιους αναλυτές και θέσεις που προέβαλλε και πριν, δίνοντας τους μάλιστα τώρα και «εναλλακτικό» χρώμα, αντί να αρχίσει μια καμπάνια διαφώτισης του λαού για τα πραγματικά αίτια της κρίσης στην ΕΡΤ, που οφείλεται βέβαια στη γενικότερη κρίση στην οποία μας καταδίκασε η ένταξη μας στην ΕΕ. Έτσι δίνουν έναν καθαρά συντεχνιακό χαρακτήρα στον αγώνα τους, όπως ακριβώς θέλει και η ελίτ, δικαιώνοντας και τη Χουντική προπαγάνδα. Από αυτή τη σκοπιά η κατειλημμένη ΕΡΤ σήμερα παίζει τον ρόλο ενός «πολυτεχνείου-μαϊμού», γιατί βέβαια οι φοιτητές τότε δεν αναφερόντουσαν μόνο, η ούτε καν κυρίως, στα φοιτητικά αιτήματα, αλλά στα γενικότερα αιτήματα του λαού – γι' αυτό και κέρδισαν την λαϊκή εμπιστοσύνη.  Όπως αντίστοιχα δεν διαμαρτυρήθηκαν οι ίδιοι δημοσιογράφοι για την κατάφωρη παραβίαση της αρχής της ελευθερίας του Λόγου όταν ένα νόμιμο κόμμα που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις (VPRC) προσελκύει 13-15% των ψήφων "κόπηκε" για τις απεχθείς απόψεις του. Όμως, με την ίδια λογική, θα μπορούσε αύριο να κοπεί πχ και το ΚΚΕ αν έθετε θέμα άμεσης εξόδου από την ΕΕ! Αλλά, είναι βασική αρχή ότι η ελευθερία του Λόγου ή είναι αδιαίρετη η είναι ανύπαρκτη. Φασιστικές τάσεις μπορούν να κτυπηθούν μόνο με τον δημοκρατικό ορθολογισμό και την ελευθερία του Λόγου, όχι με το φίμωμα, όπως έκανε η Χουντική ΕΡΤ!

Τέλος ίση, αν όχι μεγαλύτερη, ευθύνη φέρνει η κοινοβουλευτική Αριστερά, η οποία δεν τόλμησε να αποχωρήσει από την Βουλή και να καλέσει τον Λαό σε συλλαλητήριο έξω από αυτή μέχρι να ψηφιστεί σε έκτακτη συνεδρίαση η απόρριψη του ψευδο-νόμου που ενέκρινε η κοινοβουλευτική Χούντα και να προκηρυχθούν άμεσες εκλογές που θα έκριναν οριστικά και το θέμα της ένταξης μας στην ΕΕ, (εάν βέβαια η Αριστερά μας τολμούσε να το θέσει σαν κύριο θέμα!)  Εάν η Αριστερά δεν τολμήσει ούτε αυτή την ύστατη στιγμή να παίξει τον ρόλο της, και επικρατήσουν πάλι οι απόψεις των πολλών βολεμένων μέσα στην ΕΕ στελεχών της, η αναπόφευκτη συνέπεια είναι ότι θα έχει την τύχη της Ευρωπαϊκής «Αριστεράς»…

* Μια προηγούμενη πρώτη εκδοχή του άρθρου αυτού επρόκειτο να δημοσιευθεί στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 16/6/2013 που λόγω της απεργίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ δεν κυκλοφόρησε

** http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: 16-06-2013, http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_06_16.html

Διορισμένε υπουργέ και υποτακτικέ των χρηματοπιστωτών κύριε Στουρνάρα

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ – ΑΠΑΝΤΗΣΗ της Σοφίας Σακοράφα* 

 

"Διορισμένε υπουργέ και υποτακτικέ των χρηματοπιστωτών κύριε Στουρνάρα, σου οφείλω μια απάντηση"

"Αγαπητέ κύριε, αγαπητή κυρία, Αποφασίζομεν και διατάζομεν…." Αυτό υπήρξε με λίγα λόγια το περιεχόμενο της επιστολής του Γιάννη Στουρνάρα προς τους περιφερειακούς σταθμούς που προβάλλουν τις εκπομπές της ΕΡΤ.

Οφείλω μια απάντηση:

Διορισμένε υπουργέ και υποτακτικέ των χρηματοπιστωτών κύριε Στουρνάρα, Από εσάς περιμένουμε τα πάντα. Λογοκρισία, φίμωση, απειλές, εκφοβισμούς, φασίζουσες πρακτικές…Οι μόνοι άλλωστε που στηρίζουν τις πρακτικές σας των τελευταίων ημερών είναι οι νεοναζιστές πολιτικοί σας σύμμαχοι.
Και δε γίνεται να μην περιμένω τα πάντα από έναν υπουργό που με την αδίστακτη πολιτική του έχει οδηγήσει το λαό μας στην οικονομική απόγνωση και στην κοινωνική εξόντωση. Το αντίθετο, οι φασίζουσες…
πρακτικές βρίσκονται σε πλήρη αντιστοιχία με την πολιτική την οποία εφαρμόζετε, αφού η δημοκρατία δεν αντέχει, δε χωρεί και δε συνάδει με αυτά που γίνονται στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια.

Αλλά, κύριε Στουρνάρα. Επαναλαμβάνω: αλλά…

Εδώ και ένα χρόνο ασκείτε και εφαρμόζετε πολιτική καταστρατηγώντας το Σύνταγμα και ακυρώνοντας τη Βουλή.

Εδώ και ένα χρόνο διοικείτε με φιρμάνια, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, αντιμετωπίζοντας τους βουλευτές σαν περιττούς και τους πολίτες σαν υπηκόους τριτοκοσμικής Μπανανίας.

Εδώ και ένα χρόνο είστε ο βασικός πυλώνας μιας κυβέρνησης που αντιλαμβάνεται το δημόσιο σα λάφυρο και τους εργαζόμενους σαν κολίγους.

Η απόλυτη αποτύπωση της αντίληψής σας και των μεθοδεύσεών σας φάνηκε με το φασιστικό τρόπο που αποφάσισε και διέταξε η κυβέρνησή σας να μπει λουκέτο στην ΕΡΤ.

Η κυβέρνησή σας έβαλε λουκέτο στην ενημέρωση.

Έβαλε γύψο στη δημοκρατία.

Έβαλε σε μια μέρα 3.000 εργαζόμενους στον εφιάλτη της ανεργίας.

Κύριε Στουρνάρα,

Εσείς προσωπικά δε νομιμοποιείστε να επικαλείστε την κείμενη νομοθεσία.

Αυτή τη νομοθεσία την κάνατε κουρελόχαρτο προς όφελος των μεγάλων αφεντικών σας, εγχώριων και ξένων.

Εσείς προσωπικά δε νομιμοποιείστε να επικαλείστε παραβάσεις στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.

Είστε ο πρώτος παραβάτης προς όφελος των διαπλεκόμενων αφεντικών σας των ιδιωτικών καναλιών.

Εσείς προσωπικά δε νομιμοποιείστε να μιλάτε για νομιμότητα στο ραδιοτηλεοπτικό φάσμα.

Εσείς και η κυβέρνησή μας κλείσατε μέσα σε ώρες το μοναδικό νόμιμο σταθμό στην Ελλάδα.

Ευθέως λοιπόν κύριε Στουρνάρα σας λέγω ο πολιτικός σας τσαμπουκάς δεν περνάει.
Και δεν περνάει γιατί είναι κούφιος.

Πολιτικό τσαμπουκά έχει  μόνον αυτός που εν ονόματι των συμφερόντων του λαού, θαρραλέα και γενναία, συγκρούεται με τους δυνάστες του λαού του.
Εντολοδόχοι αχυράνθρωποι του δικού σας είδους, όταν βρίσκουν το θράσος να συμπεριφέρονται με πολιτικό τσαμπουκά στο λαό, όταν βρίσκουν το θράσος να συμπεριφέρονται με πολιτικό τραμπουκισμό σε κάθε πηγή ενημέρωσης και αλήθειας, έχουν την κατάληξη που είχαν όλοι οι αχυράνθρωποι στην ιστορία της πατρίδας μας, όλοι αυτοί που στα αφεντικά τους βροντοφώναζαν «yes man», ενώ στο λαό ούρλιαζαν «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Δείτε τα πρωτοσέλιδα των ευρωπαϊκών εφημερίδων, ακούστε τις δηλώσεις των ξένων ομολόγων σας, ανοίξτε τα αυτιά σας στην κατακραυγή των απανταχού Ελλήνων και Ελληνίδων και θα αντιληφτείτε ότι ο μόνος που αυτή τη στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπος με κυρώσεις είστε σεις και η κυβέρνησή σας.

* Σοφία Σακοράφα

Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 14 Ιουνίου 2013, http://koinotitapress.blogspot.gr/2013/06/blog-post_4611.html

Δημοκρατία παντού είναι η απάντηση στο κράτος (με όλες τις έννοιες) της ΕΡΤ και όλων των ΜΜΕ

 

Του Νίκου Ηλιόπουλου*

 

Πρωινες σκεψεις

Ειναι περιεργο αυτο που γινεται στην Ελλαδα, κυριως από τις λεγομενες αριστερες δυναμεις. Θα εβαζα τιτλο στη συμπεριφορα τους τον εξης:

Υποστηριξτε το κρατος αναλλαγο, κατι θα μεινει.

Κάθε φορα που η οποια κυβερνηση παιρνει καποια γελοια αποφαση, τα στηλωνουν μενοντας μεσα σε αυτη τη γελοιοτητα. Ξεχνουν ποια ηταν η προηγουμενη κατασταση. Για να δαιμονοποιησουν την κυβερνηση και την αποφαση, ωραιοποιουν την υπαρχουσα κατασταση πραγματων, και στην ουσια την υποστηριζουν. Γινονται ετσι πιο καθεστωτικοι από τους καθεστωτικους.

Στη "ριζικη" αποφαση του κλεισιματος της ΕΡΤ, μια τεραστια φωνη επρεπε να σηκωθει στην Ελλαδα και να φωναξει: Ιδου η Ροδος ιδου και το πηδημα! Θελετε κυριοι, της κυβερνησης, εξυγιανση, εξυγιανθειτε πρωτα εσεις οι ιδιοι! Θελετε δημοκρατια, θα την εχετε!

Και μια συζητηση να αρχισει, επιτελους, με θεμα ριζικο, καθολικο, η δημοκρατια παντου, και πρωτα και κυρια στο δημοσιο διαλογο. Δημιουργια μιας τηλεορασης που να ειναι απλως και μονο δημοκρατικη.

Αντι για αυτο, σπαταλιεται η δυναμη και ζωντανων ακομη δημοκρατικων τασεων στη στειρα διαμαρτυρια που ειναι χαμενη από χερι.

* Λόγω μιας φορτωμένης εβδομάδας, διατυπώνω σε λίγες γραμμές τη γνώμη μου, και το σαββατοκύριακο θα έχουμε, ελπίζω, την ευκαιρία να επανέλθουμε.

 

Παρίσι, 14 Ιουνίου 2013

νικος

ΔΕΝ ΠΕΦΤΕΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΑΜΑΡΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΡΤ

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Οι μαύρες τηλεοπτικές οθόνες που σόκαραν τους Ελληνες, όταν ο πρωθυπουργός έκοψε το σήμα των κρατικών καναλιών, σύμβολο του μέλλοντός μας.

Όχι, δεν επίκειται η κατάρρευση της συγκυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ λόγω αποχώρησης του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη από το κυβερνητικό σχήμα εξαιτίας της απαράδεκτης και εκβιαστικής στάσης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, που με χουντική νοοτροπία και αντισυνταγματικό τρόπο έκλεισε την ΕΡΤ και απέλυσε πάνω από 2.500 εργαζόμενους σε μια μέρα!

Αρχίσαμε έτσι το άρθρο μας γιατί επιθυμούμε να εκφράσουμε την άποψή μας για το θέμα που κυριάρχησε χθες στην πολιτική ζωή της χώρας. Απίθανα σενάρια κάθε προέλευσης εσκεμμένα έθεταν σε κυκλοφορία κύκλοι ακόμη και της ΝΔ, οι οποίοι υποβλέπουν τη θέση του αρχηγού της Δεξιάς και πολύ θα ήθελαν την ανατροπή του Σαμαρά για να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.

Όποιος όμως δίνει βάση σε τέτοιες αφελείς εικασίες σημαίνει ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει το θεμελιώδες: ότι η μοναδική «κόκκινη γραμμή» για τον Ευ. Βενιζέλο και τον Φ. Κουβέλη είναι η συμμετοχή στην κυβέρνηση! Το μοναδικό πράγμα που δεν συζητούν με τίποτα είναι να φύγουν από την κυβέρνηση! Όλα τα υπόλοιπα μπορούν να τα κουβεντιάσουν, αρκεί να μη θέτουν υπό αμφισβήτηση τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση! Ο λόγος είναι απλούστατος: αποχώρηση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση σημαίνει ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά και άμεση προκήρυξη εκλογών.

Στις εκλογές αυτές όμως το ΠΑΣΟΚ θα πάρει μονοψήφιο ποσοστό και η ΔΗΜΑΡ θα κινηθεί λίγο πάνω από το όριο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Πρακτικά, αυτό σημαίνει – συμβολικά μιλώντας – ότι την ίδια τη νύχτα των εκλογών θα καρατομηθούν τόσο ο Ευ. Βενιζέλος όσο και ο Φ. Κουβέλης από αρχηγοί των κομμάτων τους προκειμένου με άλλους ηγέτες το όποιο ΠΑΣΟΚ και η όποια ΔΗΜΑΡ έχουν απομείνει να προσπαθήσουν να προσκολληθούν ως δήθεν ανανήψαντα, αντιμνημονιακά πλέον κόμματα, στον ΣΥΡΙΖΑ, αν αυτός έχει βγει πρώτο κόμμα.

Τρελοί είναι επομένως ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης να εγκαταλείψουν οικειοθελώς την κυβέρνηση, έστω και ως εταίροι κατωτάτης υποστάθμης, και να οδεύσουν αμέσως και με τη δική τους βούληση προς την πολιτική γκιλοτίνα των εκλογών αντί να συνεχίσουν να δρέπουν τους καρπούς της εξουσίας ίσως και για τρία χρόνια ακόμη; Από πλευράς προσωπικού πολιτικού συμφέροντος θα ήταν όντως ανόητοι για να επιλέξουν την πολιτική αυτοκτονία. Αυτό το γνωρίζει άριστα ο Αντώνης Σαμαράς, του οποίου πιθανότατα θα τελείωνε ακαριαία και η δική του πολιτική καριέρα αν προκήρυσσε εκλογές μέσα σε αυτό το κλίμα γενικευμένης κοινωνικής κατακραυγής εναντίον του λόγω του κλεισίματος της ΕΡΤ, όπου η πιθανότητα να βγει τώρα η ΝΔ πρώτο κόμμα θα ήταν πολύ περιορισμένη.

Το κύριο στοιχείο όμως είναι πως ο Αντ. Σαμαράς ξέρει ότι έχει στο χέρι τους Ευ. Βενιζέλο και Φ. Κουβέλη και γι' αυτό τους εκβιάζει ωμά. Τόσο με τις διαρροές από το Μέγαρο Μαξίμου ότι ο Σαμαράς δεν πρόκειται να κάνει πίσω και αν τολμούν οι Βενιζέλος και Κουβέλης ας τον ρίξουν όσο και με την επικρεμάμενη χθες απειλή ότι θα καταθέσει πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνησή του, εξαναγκάζοντας έτσι τους Βενιζέλο και Κουβέλη να του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης.

Μέσω της ταπείνωσης των ηγετών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ο Αντ. Σαμαράς θέλει όχι τον απλό δημόσιο εξευτελισμό τους, αλλά τη μετατροπή τους σε ακόμη περισσότερο πειθήνια και άβουλα όργανά του, που να μην τολμούν να του προκαλούν έστω και δευτερεύοντα μικροπροβλήματα στο μέλλον. Η επίδειξη πυγμής όμως του πρωθυπουργού με την απόλυση δυόμισι χιλιάδων ανθρώπων δεν αποσκοπεί πρωτίστως στη διαπαιδαγώγηση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, που άλλωστε συνιστούν τόσο μεγάλο κίνδυνο για την πολιτική Σαμαρά όσο ένα σκυλάκι πεκινουά της αγκαλιάς.

Ο πρώτος στόχος του δεν είναι καν η μετατροπή της ΕΡΤ σε ακραιφνή «μνημονιακή γιάφκα», πειθαρχημένη στην κυβέρνηση Σαμαρά όσο η χουντική ΥΕΝΕΔ στους δικτάτορες Παπαδόπουλο και Ιωαννίδη. Πάνω απ' όλα ο Αντώνης Σαμαράς θέλει με τις αποκρουστικά μαύρες οθόνες των κρατικών καναλιών να τρομοκρατήσει ολόκληρο τον ελληνικό λαό, να τσακίσει κάθε διάθεσή του για αντίσταση στην κυβερνητική πολιτική.

Η συστηματική παραβίαση άρθρων του Συντάγματος από τον πρωθυπουργό αποτελεί πτυχή της ίδιας προσπάθειας προώθησης αυτού του στόχου. Θέλει να φοβίσει τον λαό, γιατί μόνο ο φόβος και η βία διασφαλίζουν σίγουρα την υποταγή των πολιτών στο νέο μνημονιακό καθεστώς που καταβαραθρώνει το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων Ελλήνων και καταστρέφει εκατομμύρια ζωές. Οι μαύρες τηλεοπτικές οθόνες που σόκαραν τον λαό μας όταν ο Σαμαράς διέταξε να κοπεί το σήμα της ΕΡΤ συμβολίζουν το μέλλον των Ελλήνων και της δημοκρατίας στη χώρα μας.

ΠΗΓΗ: "Εθνος", Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013. Το είδα: Ιουνίου 13, 2013, http://seisaxthia.wordpress.com/2013/06/13/…B1/

Fake

 

Του Τάσου Σχίζα*

 

Για πολλά χρόνια συμμετείχα με μια καλή χορωδία της Πάτρας σε συναυλίες στο εξωτερικό, όπου και συναντιόμασταν, συγκατοικούσαμε και τραγουδούσαμε  με νέους  ανθρώπους  από  όλο  τον  κόσμο.

Σε μια τέτοια διεθνή παρέα, αφού ήπιαμε τα σχετικά κρασιά και άρχισαν οι «εξομολογήσεις», μας  είπε  ένας  χορωδός  από  άλλη  χώρα:

Σας ζηλεύουμε (εσάς τους έλληνες) γιατί γλεντάτε τη ζωή, έχετε όμως ένα μεγάλο μειονέκτημα,  είσαστε …Fake (που  πάει  να  πεί  κίβδηλοι, δήθεν,  παπατζήδες).

Αφού κρατήθηκα και δεν του κατέβασα το μπουκάλι στην καρκάλα του, η συντροφιά (καμμιά τριανταριά νέοι άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο), πιάσαμε μια μανιασμένη συζήτηση για τα ιδιαίτερα χαρίσματα και ελαττώματα του κάθε λαού (οριακά δεν συζητήσαμε για το ….ποιός την έχει πιο μεγάλη, αν και οι γυναίκες της παρέας το πήγαιναν  προς  τα  εκεί).

Αρκετές φορές από τότε, όταν με πιάνουν οι μαύρες μου, έχω αναρωτηθεί μήπως ο φίλος αυτός είχε δίκιο.

Μια τέτοια στιγμή είναι αυτό το Καρναβάλι που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου σχετικά  με  το  περιβόητο  κλείσιμο  της  ΕΡΤ.

Πήγα  στην  συγκέντρωση  της  Πάτρας. Κρατήθηκα  να  μην  κάνω  εμετό.  Όλο το σάπιο ΠΑΣΟΚ, δήμαρχοι και λοιποί καρνάβαλοι της νεοναζιστικής ΔΗΜΑΡ, κάπου περιφερόταν και ο απίθανος Νίκος Νικολόπουλος και  δίπλα  δίπλα  (σα να μη συμβαίνει τίποτε)  νεολαίοι  με  παντιέρες κόκκινες και, κυρίως, κατά φαντασίαν στελέχη της … «κυβερνώσας» αριστεράς (αυτή η γαμημένη γενιά 45 έως 55) που φαντασιώνουν ότι ο Μπόμπολας, ο Βαρδινογιάννης, ο Χριστοφοράκος, ο Λάτσης και τα  ξένα Κεφάλαια  που  κάνουν  πάρτυ  στην  Ελλάδα  θα  τους  δώσουν  την  κυβέρνηση  ήρεμα ήρεμα για να γίνουν και αυτοί …celebrities και, ταυτόχρονα, θα είναι ικανοποιημένοι και όλοι οι τίμιοι έλληνες πολίτες, θα ζωντανέψουν όσοι αυτοκτόνησαν, θα  εργαστούν  οι  άνεργοι,  οι  τυφλοί  θα  δούν  και  οι  άπιστοι  θα  πιστέψουν.

Τρείς μέρες τώρα η (πειρατική) αναμετάδοση της ΕΡΤ μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο  σε  σαπουνόπερα. Ρηχή  συγκίνηση,  δακρύβρεχτες  αναδρομές  και, στο δια ταύτα, το μοναδικό αίτημα των  (απολυμένων;)  εργαζομένων  είναι:

Να μείνουν στη δουλειά τους, να μην κλείσει η ΕΡΤ και να παραμείνει Δημόσια. Ένα  αίτημα  καθαρά  Εγωϊστικό,  ένα  αίτημα  Fake.

Μα και στη Χούντα λειτουργούσε η  ΕΡΤ  (με το όνομα ΥΕΝΕΔ), δεν ήταν κλειστή,  είχε ως  εργαζομένους  δημόσιους  υπαλλήλους  και  ήταν  και  Δημόσια  (άντε, κρατική).

Το  ίδιο  και  στη  δικτατορία  του  Πινοσέτ  και  του  Βιντέλα  και  του  Φράνκο. Ε, και; Αυτό, λοιπόν, είναι το στοιχειωδέστερο αίτημα που βάζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι; Τη Χούντα γύρω τους δεν την βλέπουν; Τη δυστυχία, την απόγνωση των πιο αδύναμων, το θάνατο και την απελπισία;

Την ανάγκη για ανατροπή και παραδειγματική (δίκαιη και νόμιμη) ΤΙΜΩΡΙΑ των ανθρώπων που, τρία χρόνια τώρα, έχουν προκαλέσει ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ του ελληνικού λαού, δεν την συμμερίζονται;

Αν, δηλαδή, στα πρόστυχα παζάρια που κάνει ο Σαμαράς με τις …εταίρες  ΔΗΜΑΡ – ΠΑΣΟΚ, αποφασίσουν να ξανανοίξουν άμεσα την ΕΡΤ και να κρατήσουν τους ίδιους εργαζόμενους (πιθανώς με μικρότερο μισθό κ.λ.π.), τότε όλα εντάξει;

Θα ξαναθαυμάζουμε κάθε βράδυ αυτοαποκαλούμενους δημοσιογράφους να φιλοτεχνούν αγιογραφίες του Σαμαρά, του Πάγκαλου και του Φώτη Κουρέλη, να κάνουν «ερωτήσεις» πάσες σε φασιστοειδή σαν τον Δένδια,  Κεδίκογλου,  Βορίδη,  Άδωνι  Γεωργιάδη;

Εν ολίγοις, … χεσμεντέν; Και η υπόλοιπη κοινωνία; Οι άνθρωποι που (κατ' αρχήν καλόπιστα) έτρεξαν να συμπαρασταθούν και (δια του γεγονότος αυτού) να βάλουν και το γενικό κοινωνικό και πολιτικό  πρόταγμα  του  παρόντος  χρόνου; Μηδέν από μηδέν,  μηδέν.

Κουρασμένα … παλικάρια  κάθε  ηλικίας  με  σημαιάκια στο χέρι (καλά αυτό με τα σημαιάκια είναι  απίθανο:  εδώ  ο  κόσμος  καίγεται  και  το  νινί  χτενίζεται).

Όλοι περνούν από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, σαν να έχουν πάει για ψώνια στο Μοναστηράκι  ή  σε  συναυλία  του  Λαυρέντη  Μαχαιρίτσα.

Λαϊκό ένστικτο εξέγερσης, λαϊκή οργή, και, κυρίως ΠΙΣΤΗ για την ανάγκη να ζήσουμε σαν  κοινωνία, δεν τα βλέπω πουθενά. Στις συγκεντρώσεις των ανθρώπων (που υποτιμητικά τους αποκάλεσαν «αγανακτισμένους»), υπήρχε τουλάχιστον ζωντάνια και αλληλεγγύη, γνήσια και πρωτόγονη  (δεν  είχε  προχωρήσει  βέβαια  και  η  Γενοκτονία   τόσο  πολύ).

Ούτε η κοινωνία λοιπόν, αλληλεπιδρά, πιέζει (με αφορμή το γεγονός αυτό) για αιτήματα παλλαϊκά,  αιτήματα  κοινωνικά,  που  αφορούν  όλους. Για την ακρίβεια, που αφορούν και κάποιον άλλον εκτός από την πάρτη μας. Για ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια, που αφορούν και κάτι άλλο εκτός από τον κώλο μας.

Και τα άτομα και οι πολιτικές «συλλογικότητες», πιο ανασφαλείς από ποτέ, γαντζώνονται στα τετριμμένα, κατά συνθήκην ψεύδη, με τα οποία «λειτούργησαν» δεκαετίες  τώρα  (τα  δικά  του  ψεύδη  ο  καθένας):

Αριστεροί «διεθνιστές» που βγάζουν φλύκταινες μόλις δούν ελληνική σημαία και φώναζαν το προηγούμενο διάστημα υπέροχα συνθήματα για το ΕΑΜ και τον Άρη Βελουχιώτη (και οι οποίοι ανάθεμα κι αν έχουν διαβάσει τον λόγο του Βελουχιώτη στη Λαμία), πατριώτες απ' την άλλη μεριά που δεν μπαίνουν στον κόπο να διαβάσουν ένα μαρξιστικό εγχειρίδιο ούτε καν σαν …manual για να καταλάβουν ότι αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι σκευωρία των Νεφελίμ, αλλά κάτι πολύ σύνηθες, απάνθρωπο και άγριο, (είναι Καπιταλισμός), Χριστιανοί που σταυροκοπιούνται όλη μέρα έχοντας αποδεχθεί ότι αυτό που τραβάμε είναι μια δίκαιη τιμωρία στη οποία μας υποβάλει ένας … σαδιστής Θεός, ανίκανοι να αναλογιστούν τον Αθανάσιο Διάκο,  τον  Παπαφλέσα,  τον  καλόγερο  Σαμουήλ, το 1821.

Άτομα και «ομάδες», κλεισμένα στην προσωπική πνευματική του Φυλακή ο καθένας, ανασφαλείς, ανίκανοι να  «ερωτευτούν» μια  διπλανή ιδέα, να ρισκάρουν, να διαλεχτούν, να ΣΥΝΘΕΣΟΥΝ το καινούργιο, αυτό που έχει ανάγκη η Ζωή και η Κοινωνία για να προχωρήσει.

Κι έτσι, όσο αυτό δεν γίνεται, τι απομένει; Η πόζα, το στήσιμο, το FAKE. Γεγονός που  δημιουργεί  και  ένα  άλλο  μεγάλο  «πρόβλημα»: Μυρίζει  ΘΑΝΑΤΟ.

 

Πάτρα 13-6-2013

 

Τάσος Σχίζας

Πολιτικός Μηχανικός

Αρνητικό ρεκόρ εισακτέων: Αποψιλώνουν τα ΤΕΙ και τις ανθρωπιστικές επιστήμες

 

Της Π. Στεφανάκου

 

Αρνητικό ρεκόρ σημειώνει ο αριθμός των εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, πέφτοντας κάτω από τις 70.000. Παρά τις διαβεβαιώσεις του ότι η μείωση των θέσεων θα είναι ελάχιστη, ο υπουργός Παιδείας έβαλε το μαχαίρι βαθιά, ανακοινώνοντας χθες ότι ο αριθμός των εισακτέων δεν θα ξεπερνά τις 69.288 (μείωση κατά 8,94%). Με την κίνηση αυτή, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας σηματοδοτεί τη στροφή στο κλειστό πανεπιστήμιο.

Στο πανεπιστήμιο που θα απευθύνεται σε λίγους και θα αποκλείει όσους δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο τεράστιο κόστος της εντατικής και πολυετούς προετοιμασίας που απαιτεί η θεματολογία των πανελλαδικών εξετάσεων.

Κάτω από τις 70.000 οι θέσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ιστορικό χαμηλό πιάνουν τα τεχνολογικά ιδρύματα, που βλέπουν μείωση κατά 28%. Το πεδίο ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών χάνει 2.430 θέσεις

Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε το υπουργείο Παιδείας, η μείωση στα ΤΕΙ πιάνει ιστορικό χαμηλό. Οι θέσεις ορίζονται στις 22.794 έναντι 31.713 πέρυσι, με ποσοστιαία μεταβολή κατά 28,1%! Αν την πρώτη χρονιά εφαρμογής της «Αθηνάς», όπου ο υπουργός Παιδείας έβαλε τα δυνατά του για να κρατηθούν χαμηλά οι τόνοι και να μην αποκαλυφθούν τα σχέδια αποψίλωσης των ΤΕΙ, έγινε τέτοιο μαχαίρωμα, μπορεί να καταλάβει κανείς τι θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια. Ο χώρος της τριτοβάθμιας τεχνολογικής εκπαίδευσης πλήττεται βάναυσα, προκαλώντας εύλογες ανησυχίες για τη στόχευση αυτής της πολιτικής. Είναι γνωστό ότι η αποψίλωση των ΤΕΙ ωφελεί ιδιαιτέρως τα κολέγια τα οποία δραστηριοποιούνται σε πολλούς από τους τομείς των τεχνολογικών ιδρυμάτων και φιλοδοξούν να γίνουν ο κύριος πόλος παροχής τεχνολογικής εκπαίδευσης.

Επιπλέον, ο φετινός αριθμός εισακτέων σηματοδοτεί και τη στροφή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στο λεγόμενο πανεπιστήμιο της αγοράς, όπου οι ανθρωπιστικές σπουδές θεωρούνται παρακατιανές και εκτοπίζονται. Από τα στοιχεία είναι προφανής η πολιτική συρρίκνωσης του τομέα των ανθρωπιστικών σπουδών. Συγκεκριμένα, το μόνο επιστημονικό πεδίο που θίγεται στα πανεπιστήμια, βλέποντας μείωση των διαθέσιμων θέσεων, είναι αυτό των ανθρωπιστικών, νομικών και κοινωνικών επιστημών. Οι θέσεις στο πεδίο αυτό μειώνονται κατά 1.430 (γενική σειρά), με ποσοστιαία μείωση κατά 8,27% σε σχέση με πέρυσι. Σε απόλυτους αριθμούς η μείωση έχει ως εξής: από 17.285 πέρυσι, πέφτουν στις 15.855 φέτος. Στα ΤΕΙ, οι θέσεις στις ανθρωπιστικές σπουδές κόβονται σχεδόν στο μισό: από 2.355 πέρυσι σε 1.335 φέτος (μείωση κατά 43,31%). Αθροιστικά, οι ανθρωπιστικές επιστήμες χάνουν 2.430 θέσεις. Η μείωση θα είναι μεγαλύτερη αν συμπεριληφθεί και το κόψιμο θέσεων του πεδίου αυτού που καταλαμβάνουν οι υποψήφιοι των ειδικών κατηγοριών (πολύτεκνοι, τρίτεκνοι κ.ά.).

Να σημειωθεί ότι στα ΤΕΙ το ανθρωπιστικό πεδίο είναι αυτό που δέχεται το μεγαλύτερο πλήγμα, γεγονός που δείχνει και την επιχείρηση αλλαγής του προσανατολισμού των τεχνολογικών ιδρυμάτων. Ακολουθούν το πεδίο επιστημών οικονομίας και διοίκησης, με περικοπές της τάξης του 37,5%, το πεδίο τεχνολογικών επιστημών, με μείωση κατά 29,28%, το πεδίο επιστημών υγείας, με μείωση της τάξης του 11,77%, ενώ σταθερό μένει το πεδίο θετικών επιστημών, με μείωση κατά 0,31%. Συνολικά, οι θέσεις που χάνονται είναι 8.705 (7.475 από τη γενική σειρά και 1.230 από την ειδική σειρά). Τα δύο πρώτα πεδία που πετσοκόβονται είναι και αυτά που κυρίως δραστηριοποιούνται οι κολεγιάρχες.

Το ηλεκτροσόκ στα ΤΕΙ δεν πέρασε στα ΑΕΙ, με εξαίρεση το πεδίο των ανθρωπιστικών επιστημών. Μάλιστα, εδώ υπάρχει και αύξηση των θέσεων σε ποσοστό 4,10%. Το πεδίο που επωφελείται περισσότερο είναι των θετικών επιστημών (αύξηση κατά 16,65%), των τεχνολογικών επιστημών (κατά 15,77%) και ακολουθούν οι επιστήμες υγείας (κατά 9,65%) και οι επιστήμες οικονομίας και διοίκησης (κατά 7,82%). Στα πεδία αυτά, οι θέσεις της γενικής σειράς αυξάνονται κατά 2.630 (κατά 1.180 στο πεδίο θετικών επιστημών, 205 στο πεδίο επιστημών υγείας, 820 στο πεδίο τεχνολογικών επιστημών και 425 στο πεδίο των επιστημών οικονομίας και διοίκησης). Το γεγονός της αύξησης που καταγράφεται φέτος είναι παροδικό και γίνεται προκειμένου η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να ισοφαρίσει τη δραματική περικοπή των θέσεων στα ΤΕΙ. Άλλωστε, σύμφωνα με πληροφορίες, η αύξηση των θέσεων στα συγκεκριμένα πεδία θα ήταν μικρότερη αν δεν είχε προηγηθεί σκληρή κόντρα μεταξύ του υπουργού και του υφυπουργού Παιδείας, με τον δεύτερο να τάσσεται υπέρ της τήρησης των δεσμεύσεων που είχαν ληφθεί κατά την ανακοίνωση του σχεδίου της «Αθηνάς». Τότε, ο Κ. Αρβανιτόπουλος μιλούσε για μείωση κατά 2.000 θέσεις…

ΠΗΓΗ: Η ΑΥΓΗ, 12/6/2013.  Το είδα:12-6-2013,  http://www.alfavita.gr/arthra/…CF%82#ixzz2W4rtP53L

Το Colpo grosso του Σαμαρά

 

Του Γιώργου Καραμπελιά

 

Ο Σαμαράς με το κλείσιμο της ΕΡΤ επέλεξε τη στρατηγική του, όλα ή τίποτα. Μπροστά στα καθολικά αδιέξοδα που οδήγησε η ενδοτική πολιτική του – αδυναμία διεκπεραίωσης της συμφωνίας της ΔΕΠΑ, κυβερνητικό μπάχαλο, γεωπολιτικές αντιθέσεις, και συγκρούσεις συμφερόντων, συρρίκνωση των κυβερνητικών εταίρων και εκτίναξη της Χρυσής Αυγής – επέλεξε τη στρατηγική της έντασης και της κρίσης. Αυτή η πολιτική της πυγμής που φέρνει στον κόσμο μνήμες της δικτατορίας, έχει πολλούς … αποδέκτες.

Πρώτον τον ίδιο το λαό, να σιγήσει να πάψει να διαμαρτύρεται και να δεχτεί μοιρολατρικά τους εκβιασμούς της Τρόικας και της κυβέρνησης. Και δαρμένος και σιωπηλός.

Δεύτερον, απευθύνεται στους Αμερικανογερμανούς, οι οποίοι συγκρούονται πάνω από το πτώμα της χώρας, και τους καλεί να επιλέξουν ανάμεσα σ' αυτόν και το «χάος» δηλαδή το Συριζα. Καθόλου τυχαία, αυτή η ενέργεια πραγματοποιήθηκε την επόμενη μέρα της αποτυχίας με την Γκαζπρομ, η οποία αποτέλεσε συνέπεια πιέσεων των Αμερικανών και των Γερμανών ενάντια στη ρωσική παρουσία στον ενεργειακό τομέα στην Ελλάδα. Και τους καλεί είτε να τον στηρίξουν είτε να αναλάβουν το «χάος», την ίδια στιγμή που αυτό εξαπλώνεται στη γειτονική Τουρκία.

Τρίτον, στρέφεται ενάντια στους κυβερνητικούς του εταίρους και τους καλεί είτε να υπακούσουν τυφλά, είτε να οδηγηθούν σε μια στρατηγική ήττα ακόμα και εξαφάνιση σε περίπτωση νέων εκλογών.

Ο Σαμαράς, μπροστά στα αδιέξοδα που έχουν συσσωρευτεί, κάνει μια κίνηση που είτε θα οδηγήσει στην έστω βραχυπρόθεσμη εδραίωσή του, είτε στην καταβαράθρωσή του. Παίζει τα ρέστα του. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να ερμηνεύσουμε και το πρόσφατο μπάχαλο με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το οποίο αφού πρώτα το δέχτηκε και συμφώνησε, στη συνέχεια το απέρριψε, προκαλώντας ανοιχτά τους κυβερνητικούς του εταίρους. Παράλληλα, αναπτύσσει μια έντονη ρητορική εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίον θεωρεί «εύκολο αντίπαλο», έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα διπολικό μοντέλο που θα του επιτρέπει να ενισχυθεί και να διαιωνίσει την κυριαρχία του, ως η μόνη «ρεαλιστική» εναλλακτική λύση.

Η ΕΡΤ και η στρατηγική του εκφασισμού

Η επιλογή της σύγκρουσης γύρω από την ΕΡΤ, και όχι έναν οποιοδήποτε άλλον οργανισμό δεν είναι τυχαία. Γνωρίζει πολύ καλά, ότι το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφωνίας δεν θα προκαλέσει μόνον αντιδράσεις και συσπειρώσεις στο εσωτερικό της χώρας, αλλά θα πάρει και διεθνή έκταση (είναι ήδη πρωτοσέλιδο σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες και πρώτο θέμα σε όλα τα διεθνή ΜΜΕ). Επομένως, δεν έκανε μόνο μία κίνηση απλώς για να λύσει το πρόβλημα των δύο χιλιάδων απολύσεων, που του λείπανε, αλλά και για να προκαλέσει τη μεγαλύτερη δυνατή αναταρραχή και σύγκρουση. Έχει δηλαδή ανοιχτό χαρακτήρα πρόκλησης-προβοκάτσιας. Επιζητά τη σύγκρουση και όχι τον κατευνασμό.

Η ΕΡΤ στα μάτια των συντηρητικών – ακόμα και λαϊκών – στρωμάτων αποτελεί το σύμβολο της μεταπολίτευσης, και της συγκυριαρχίας της εκσυγχρονιστικής αριστεράς, με το ΠΑΣΟΚ και την εκσυγχρονιστική Δεξιά, το σύμβολο της μεταπολιτευτικής πολιτικής ορθότητας. Και ταυτόχρονα, ένα χώρο απόλυτης αδιαφάνειας, διορισμών από το παράθυρο, και κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος. Έτσι, το χτύπημα στην ΕΡΤ και γενικότερα στα ΜΜΕ ικανοποιεί τα πιο βαθύτερα συντηρητικά αισθήματα που στρέφονται σε συνθήκες κρίσης ενάντια στους «επώνυμους» ενάντια στο «γυαλί», ενάντια σε όσους κατέχουν δημόσιο λόγο. Εξάλλου ένας από τους λόγους που εκτοξεύτηκε η Χ.Α. είναι η μη αναγνωρισιμότητα των βασικών στελεχών της, η αδυναμία να χειριστούν τον λόγο, η ψευδοπληβειατικότητά τους.

Έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, ξεχνάει πως στην ΕΡΤ εδώ και πολλά χρόνια δεν διορίζουν μόνο οι Πασόκοι, αλλά και οι γαλάζιες κυβερνήσεις, αφειδώς τους κολλητούς και τις παλλακίδες τους. Πως την ίδια πολυπολιτισμική σούπα σερβίρουν αριστεροί, δεξιοί και πασόκοι δημοσιογράφοι, έχοντας κάνει έναν καταμερισμό εργασίας μεταξύ τους, και το ίδιο συμβαίνει και στο πληθωρικό διοικητικό προσωπικό. Ξεχνούν πώς παρ' όλα ταύτα παρέμενε ποιοτικά υψηλότερη από τα τουρκοκάναλα και τα διαφημισάδικα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ξεχνούν εν τέλει πως οι «κολλητοί» και οι «παλλακίδες» θα βρεθούν και πάλι και στον νέο δημόσιο οργανισμό που θα δημιουργηθεί ενώ εκείνοι που θα την πληρώσουν εν τέλει είναι όσοι δεν έχουν μέσα, επαφές και κολλητιλίκια.

Μέσα από τη δημόσια αποκαθήλωση της ΕΡΤ που πραγματοποιήθηκε με τον πιο βίαιο και φασιστικό τρόπο, την κατάληψη των κεραιών και το κλείσιμο του σήματος, πραγματοποιείται και ένα βήμα – πολύ μεγάλο στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και της ελληνικής κοινωνίας. Διότι, είναι κλασσική συνταγή του εκφασισμού η στροφή των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από την κρίση ενάντια σε κάποια εξιλαστήρια θύματα. Ας θυμηθούμε πως ανέβηκε για πρώτη φορά η Χ.Α. με το χαστούκι του Κασιδιάρη στην Κανέλλη.

Για τι μπορεί να κάνει εκβιασμούς;

Η κίνηση Σαμαρά είναι μια ζαριά, με την οποία ένας πολιτικός που κορόιδεψε τον ελληνικό λαό και μεταβλήθηκε στον πιο δουλοπρεπή υποτακτικό των δανειστών, επιχειρεί να εκμεταλλευτεί την προνομιακή θέση στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Διότι, απέναντι στον Σαμαρά βρίσκεται ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που θα χρειαστεί καιρό για να συνέλθει από το σοκ της εκτίναξής του σε αξιωματική αντιπολίτευση. Διότι απέναντί του, βρίσκεται ο Καμμένος ως εκπρόσωπος της λαϊκής Δεξιάς και οι νεαντερντάλιοι της Χ.Α. Κυρίως και πάνω απ' όλα, διότι η ελληνική κοινωνία έχει χάσει το παραγωγικό και εργασιακό της ήθος, έχει χάσει τον πολιτισμικό της δυναμισμό, είναι γερασμένη και έχει μεταβληθεί σε μια σούπα θεατών του Σουλεϊμάν.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μπορεί ένας πολιτικός χαμηλών προδιαγραφών και δυνατοτήτων όπως ο Σαμαράς να εμφανίζεται ως «κυρίαρχος του παιγνιδιού» και να εκβιάζει τον ελληνικό λαό, γιατί δεν μπορεί να εκβιάσει την Τρόικα και την Μέρκελ! Έτσι, ακόμα και την «αγανάκτησή» του για το προφανές πούλημα που του έκαναν στο ζήτημα του φυσικού αερίου, δεν την εκφράζει απευθυνόμενος στα αφεντικά του, αλλά τη στρέφει ενάντια στον λαό και στα πιο εύκολα για την περίπτωση θύματα.

Και όμως η Ν.Δ. και ο Σαμαράς κρατιούνται πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και μπορεί να εκβιάζει ακόμα και με εκλογές τις οποίες δεν θέλει προφανώς ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, αλλά στην πραγματικότητα ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ;

Διότι, μέσα στα πλαίσια που ορίζουν τα μεγάλα συμφέροντα και οι ξένοι επικυρίαρχοι, οι οποίοι απλώς υπαλλήλους χρειάζονται, είναι δυνατό να συνεχίσουν να κυβερνάνε και μέτριοι πολιτικοί και κόμματα χαμηλού επιπέδου πλιατσικολόγων. Αν αντίθετα επιδιώκεις να αλλάξεις τη ρότα του σκάφους, να βγάλεις το τρένο από τις ράγες του συστήματος, να οδηγήσεις τον λαό σε σύγκρουση μαζί του, πρέπει να επιδεικνύεις μια άλλη αξιοπιστία και προπαντός να διαθέτεις ένα άλλο επίπεδο. Έτσι λοιπόν, οι Έλληνες, δεν είναι διατεθειμένοι να πάρουν το ρίσκο της ανατροπής της «κόλασης που γνωρίζουν» για να εισέλθουν σ' ένα άγνωστο πέλαγος. Γι' αυτό, μπορεί να δείχνουν μεγαλύτερη συμπάθεια και να επικροτούν πολλές από τις βασικές παραδοχές του αντιμνημονιακού χώρου – οι κυβερνήσεις είναι πουλημένες, το πρόγραμμα δεν έχει καμία διέξοδο κ.λπ. – και ταυτόχρονα να φοβούνται την έλευση των αντιμνημονιακών κομμάτων στην εξουσία.

Εκεί λοιπόν στηρίζεται και ο εκβιασμός του Σαμαρά. Στο ότι εμφανίζεται ως μονόδρομος. Και έτσι θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο το κύριο αντιπολιτευτικό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθεί να υποστηρίζει πως πρέπει να δοθούν χαρτιά σε όλους τους μετανάστες («για να φύγουν στο εξωτερικό!), θα εξακολουθεί να αρνείται τη σημασία της νεο-οθωμανικής απειλής, θα συνεχίζει να μην παρουσιάζει κάποιο αξιόλογο οικονομικό πρόγραμμα, και προπαντός όσο θα συμπεριφέρεται σαν ένα συστημικό κόμμα, με αντισυστημικές απόψεις! Ένα κόμμα που δεν μπορεί να οργανώσει τον κόσμο στις γειτονιές και τα χωριά, γύρω από συγκεκριμένα και απτά αιτήματα, ενώ η εκφορά του αντισυστημικού λόγου περιορίζεται σε πάνελ, ομιλίες, ταξίδια στο εξωτερικό και συνέδρια.

Ο εκβιασμός του Σαμαρά θα συνεχίσει να λειτουργεί όσο μέσα από το λαϊκό σώμα δεν έχει αναπτυχθεί ένα αντίπαλο δέος. Ένα αντίπαλο δέος που να συνδυάζει τον πατριωτισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογική ευαισθησία, τη δημοκρατία και την αξιοπιστία είτε μέσα από υπαρκτά σχήματα, είτε μέσα από νέες συνθέσεις, ή το πιθανότερο και τα δύο μαζί.

Και για να συγκροτηθεί κάποτε και αυτός ο περιβόητος πόλος δεν θα πρέπει να περιμένουμε, με σταυρωμένα χέρια, αλλά και στο συγκεκριμένο ζήτημα να απαντήσουμε στην πρόκληση, να οδηγήσουμε σε αποτυχία το colpo grosso του Σαμαρά, να απαιτήσουμε να ξανανοίξει άμεσα κάτω από δημόσιο έλεγχο η ΕΡΤ, να μην αφήσουμε την έρπουσα φασιστικοποίηση να κερδίσει μια ακόμα παρτίδα και να απαντήσουμε σθεναρά στο όλα ή τίποτα, απαντώντας τουτίποτε, όσο δεν στρέφεται επί τέλους ενάντια στη Μέρκελ, και τους τοκογλύφους, αλλά αντίθετα επιλέγει να στρέφεται ενάντια στο λαό, έστω και αν έχει και αυτός ευθύνες. Οι ευθύνες του δεν μπορεί να είναι το άλλοθι των κυβερνώντων και της φασιστικοποίησης της κοινωνίας.

ΠΗΓΗ: Ιουνίου 12, 2013, http://ardin-rixi.gr/archives/13248

Για την ΕΡΤ

 

Του Χάρη Ανδρεόπουλου

 Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπισθεί τις γνωστές σε όλους μας φαυλότητες στη λειτουργία της δημόσιας επιχειρήσεως που λέγεται «ΕΡΤ Α.Ε», φαυλότητες που έχουν τη σφραγίδα των κυβερνητικών παρατάξεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Εκπρόσωποί τους την διοίκησαν και ποιοί άλλοι απ' αυτούς είναι οι υπεύθυνοι για τα – όποια – δεινά μέχρι σήμερα μαστίζουν τη κρατική τηλεόραση (ΝΕΤ, ΕΤ -1, ΕΤ – 3) και το κρατικό ραδιόφωνο (Ε.ΡΑ.);

Ομολογώ ότι τα συναισθήματα που με κατακλύζουν για τη κυβερνητική απόφαση να μπεί λουκέτο στην ΕΡΤ, ως πολίτη και σαν παλαιό επαγγελματία δημοσιογράφο του ιδιωτικού τομέα, είναι διφορούμενα. Από τη μία δεν μπορώ να παραβλέψω το πανθομολογούμενο πλέον καθεστώς της αδιαφάνειας και τις συνθήκες αναξιοκρατίας με τις οποίες η ΕΡΤ λειτούργησε επί έτη συναπτά, ούτε τις τεράστιες σπατάλες που προκλήθηκαν από τη κακοδιαχείρισή της. Συνεπώς, όχι μόνο δεν είμαι αντίθετος στη διενέργεια διαχειριστικών ελέγχων για να αποκαλυφθούν τα όποια οικονομικά σκάνδαλα, οι συντελεσθείσες παρανομίες σε θέματα προσλήψεων, κ.λ.π,, και να καταλογισθούν στους υπαιτίους οι ευθύνες, αλλά το θεωρώ επιτακτική ανάγκη. Από την άλλη, όμως, δυσκολεύομαι να αποδεχθώ την ακραία συμπεριφορά της κυβερνήσεως, όπως εκδηλώθηκε με το κατέβασμα των διακοπτών λειτουργίας των πομπών της ΕΡΤ. Δεν θέτεις – επειδή απέτυχες να (επι-) βάλεις τάξη – εκτός λειτουργίας το κρατικό κανάλι. Δεν αφήνεις – για λόγους εθνικούς – τους Ελληνες χωρίς υπεύθυνη ενημέρωση – πληροφόρηση, έρμαια σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς διαύλους ανυπόληπτης και ανεύθυνης ειδησεογραφίας.

Για τους λόγους αυτούς λέω ναι, στη εξυγίανση, αλλά με την ΕΡΤ ανοικτή. Υπερασπίζομαι μετά πάθους την ανάγκη να υπάρχει και να λειτουργεί μια υγιής επιχειρηματικά δημόσια τηλεόραση, την οποία φαντάζομαι όχι μόνο ως φορέα ειδησεογραφίας και ψυχαγωγίας, αλλά ως φορέα Πολιτισμού και Παιδείας. Θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια στο επίπεδο αυτό – της ποιοτικής αναβαθμίσεως του προγράμματος λειτουργίας της ΕΡΤ – έγιναν σημαντικά βήματα.

Χαίρομαι να βλέπω τις «Ανιχνεύσεις» του Παντελή Σαββίδη (ΕΤ – 3) και να τον ακούω να διαλέγεται μ΄ ένα Χρήστο Γιανναρά, έναν Γιώργο Γραμματικάκη και το καθηγητικό δυναμικό του ΑΠΘ. Χαίρομαι, επίσης, να παρακολουθώ τα «Ακρα» (ΝΕΤ) της Βίκυς Φλέσσα και να την ακούω να διαλέγεται μ΄ ένα Στέλιο Ράμφο, ένα Θεοδόση Τάσιο, μ΄ έναν Γιώργο Μπαμπινιώτη. Χαίρομαι να βλέπω τα «Αληθινά Σενάρια» του Νίκου Ασλανίδη (ΕΤ – 3), τις μοναδικές στο είδος τους εκπομπές «Ο τόπος και το τραγούδι του» του Τάσου Μελίκη (ΕΤ – 3) και την «Κυριακή στο χωριό» της Μάρνης Χατζηεμμανουλ (ΕΤ -3), γιατί παρακολουθώντας τες βιώνω την μαγευτική ελληνική παράδοση και τον πολιτισμό. Χαίρομαι να βλέπω τα «Ταξίδια» της Μάγιας Τσόκλη (ΕΤ -1) γιατί με ταξιδεύει στο πλανήτη γη. Χαίρομαι να βλέπω τις «Ιστορικές Αναδρομές» του Γιάννη Τζαννετάκου (ΕΤ – 1) γιατί μαθαίνω σημαντικές, άγνωστες στην επίσημη ιστοριογραφία πτυχές της νεώτερης Ιστορίας.

Χαίρομαι να βλέπω (μέσω των αναμεταδόσεων της ΕΤ – 3) τις Θείες Λειτουργίες στον Αϊ – Γιώργη, στο Φανάρι και στη Παναγία Σουμελά, γιατί ακούγοντας τη φωνή του Πατριάρχη θυμάμαι ότι υπάρχει για τον Ελληνισμό ένα μεγαλύτερο της σημερινής κρατικής μας οντότητας μέγεθος που λέγεται Γένος, Ρωμιοσύνη. Χαίρομαι, τέλος, να βλέπω το σεμνό δημοσιογράφο, τον φίλο μου, ανταποκριτή της ΕΤ – 3 Βαγγέλη Μητσούσια να μας ταξιδεύει στη θεσσαλική γή, αναδεικνύοντας τις ομορφιές της, αλλά και εντοπίζοντας τα προβλήματα που απασχολούν τους κατοίκους της.

Η ΕΡΤ πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Να εξυγιανθεί, καμμιά αντίρρηση. Αλλά χωρίς λουκέτο – γιατί στη προκειμένη περίπτωση το λουκέτο δεν αποτελεί λύση, αλλά κόλαφο, όχι μόνο για το ανίκανο πολιτικό μας σύστημα, αλλά για την ίδια τη ελληνική κοινωνία.