Χαμένοι και «κερδισμένοι» σε μια "opera buffa"*

 

Του Γιώργου Καραμπελιά

 

Στην πρόσφατη κρίση που ακόμα βρίσκεται σε εξέλιξη, μια και δεν έχει ολοκληρωθεί  η συνεδρίαση της Κ.Ο. της ΔΗΜΑΡ, μπορούμε να πούμε πως υπάρχουν δύο χαμένοι, ο Σαμαράς και ο Κουβέλης και δύο κερδισμένοι, ο Τσίπρας και ο Βενιζέλος. Και βέβαια πάντα αδιατάρακτη η ηγεμονία των κατοχικών δυνάμεων μια και η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε επαναβεβαίωσαν στη διάρκεια της κρίσης πως η Ελλάδα ανήκει στη δικαιοδοσία τους.

Όπως είχαμε τονίσει, στα πρόσφατα κείμενα μας, ο Σαμαράς και οι εταίροι του, μπρος στα αδιέξοδα ενός προγράμματος καταστροφής και συρρίκνωσης χωρίς τέλος – αποτυχία στη ΔΕΠΑ, τεράστια ελλείμματα, φορολογική απεργία των Ελλήνων – αποφάσισαν με πρωτοβουλία κατεξοχήν του Σαμαρά, να προκαλέσουν μια κρίση που στόχευε να «τρομοκρατήσει» τους ευρωπαίους εταίρους, για πιθανή ανεξέλεγκτη κρίση στην Ελλάδα και να δώσει στο εσωτερικό ένα μήνυμα πυγμής. Αντίστοιχα, η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ, μπροστά στα αδιέξοδα προσπάθησαν να διαφοροποιηθούν για να σώσουν το δικό τους ακροατήριο.

Το γεγονός αυτό, μιας συμπαιγνίας με διαφορετική στόχευση για τον καθένα, σκόνταψε σε μια αδόκητη αντίδραση ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, αλλά και της διεθνούς κοινής γνώμης. Οι αλαζόνες στρατηγοί του Σαμαρά, πίστεψαν πως η ΕΡΤ αποτελεί έναν εύκολο στόχο, μια και ένα μεγάλο κομμάτι των λαϊκών στρωμάτων και της λαϊκής δεξιάς, θεωρούσε την ΕΡΤ ταυτισμένη με τη διεφθαρμένη μεταπολίτευση. Επιπλέον απευθύνονταν έτσι και σε ένα μέρος του δεξιού ακροατηρίου που κατευθυνόταν προς τη Χρυσή Αυγή. Όμως, η συνέχεια τους εξέπληξε, διότι μια ενέργεια τόσο αντιδημοκρατική και πραξικοπηματική, η οποία μάλιστα πλήττει την ίδια την εθνική μνήμη των Ελλήνων, συνδεδεμένη με την εθνική ραδιοφωνία και τηλεόραση – ακόμα κι αν δεν την παρακολουθούσαν ποτέ – προκάλεσε αντιδράσεις που τους ξεπέρασαν όλους.

Μια κρίση «εσωτερικού χώρου» μια opera buffa για το θεαθήναι μεταβλήθηκε σε μείζονα σύγκρουση. Διότι ο Κουβέλης και ο Βενιζέλος ήταν πολύ δύσκολο να κάνουν πίσω, ιδιαίτερα ο πρώτος, μια και ένας μεγάλος αριθμός των στελεχών του συνδέεται με το συγκεκριμένο χώρο, κι από την άλλη πλευρά ο Σαμαράς υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση μεγάλης κλίμακας – απ' τους 30 που πρότεινε να επαναπροσλάβει, έφτασε στους 2.000 ενώ και οι ξένοι τον πίεσαν για μια γενική υποχώρηση. Επιπλέον, υποχρεώθηκε να δεχθεί μεγαλύτερο ρόλο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, και βέβαια, χάνει οριστικά το τόσο χρήσιμο γι' αυτόν αριστερό δεκανίκι της ΔΗΜΑΡ, κατά τον ίδιο τρόπο που το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου έχασε τον Καρατζαφέρη στην προηγούμενη φάση. Τα πνεύματα οξύνθηκαν και η κρίση ξέφυγε από κάθε έλεγχο.

Η ιδεολογική συνάφεια των στελεχών της ΔΗΜΑΡ με ένα μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, σε ότι αφορά θέματα όπως το μεταναστευτικό, τα εθνικά και η πολυπολιτισμική κατεύθυνση, αναδείχθηκε στο προσκήνιο, σχεδόν στομαχικά, και οδήγησε σε μια αγανακτισμένη «αντιδεξιά αντίδραση», η οποία υποχρέωσε και τον Φώτη Κουβέλη να αναδιπλωθεί σε μια άκαμπτη θέση. Έτσι οδηγούμαστε στο λυκόφως της «ανανεωτικής αριστεράς» ως αυτόνομου πολιτικού υποκειμένου, εξ' αιτίας  της κρίσης των ίδιων των στρωμάτων που τη στήριζαν. Είναι καιρός να καταφύγει και πάλι σε όμορους χώρους και να λειτουργεί σαν αυτό που ήταν πάντοτε, ως το think tank των εκσυγχρονιστών και των εθνομηδενιστών.

Γιατί όμως ο Βενιζέλος εμφανίζεται «κερδισμένος»; Διότι κατόρθωσε να χρησιμοποιήσει την κρίση προς όφελός του, να αναβαθμίσει το ρόλο του στο εσωτερικό της κυβέρνησης, «πουλώντας» στην τελευταία φάση τον Κουβέλη, ο οποίος υπολόγιζε πως, όπως μαζί μπήκαν στην τρικομματική κυβέρνηση, μαζί θα μπορούσαν και να εξέλθουν. Ωστόσο ο Βενιζέλος γνωρίζει πολύ καλά πως για το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει άλλη λύση από την παραμονή στην κυβέρνηση, διότι «ο βρεμένος δε φοβάται τη βροχή». Οποιαδήποτε έξοδός του από αυτή, θα σηματοδοτούσε το οριστικό τέλος ενός κόμματος στελεχών, που θα είχε κόψει τον ομφάλιο λώρο με την τελευταία πηγή της δύναμής του, δηλαδή την εξουσία. Κάποτε το ΠΑΣΟΚ, αντλούσε την ισχύ του από δυο πηγές: η μία ήταν η λαϊκή στήριξη και η άλλη η σχέση του με το σύστημα της διαπλοκής, μέσα και έξω από το κράτος. Την πρώτη την έχασε. Άρα επί ποινή θανάτου είναι υποχρεωμένο να διατηρήσει τη δεύτερη. Και «ο παλιός είναι αλλιώς». Όχι μόνο κατόρθωσε να προκαλέσει αρχικώς κρίση στον Σαμαρά, αλλά και να αδειάσει τον Κουβέλη και να εμφανιστεί ως η υπεύθυνη δύναμη στα μάτια των «νταβατζήδων», ντόπιων και ξένων. Είναι χαρακτηριστική η εκτίμηση με την οποία τον αντιμετώπιζε την κρίσιμη νύχτα της Πέμπτης, ο Πρετεντέρης και όλη η παρέα του MEGA. Ο Βενιζέλος ανεδείχθη ο νικητής στην τρικομματική κυβέρνηση και προφανώς αναβάθμισε την εμπιστοσύνη των Γερμανών στο πρόσωπό του.

Ο Τσίπρας είναι επίσης κερδισμένος από την αναπόφευκτη πορεία της ΔΗΜΑΡ προς την αποσύνθεση, διότι ό,τι και να συμβεί, θα κερδίσει και ψήφους και στελέχη και ίσως ίσως, αν η ΔΗΜΑΡ επιβιώσει – πράγμα δύσκολο – και έναν μελλοντικό κυβερνητικό εταίρο. Επιπλέον, με την αποχώρηση ενός τμήματος της αριστεράς – έστω και ψευδώνυμης – από την κυβέρνηση κάνει ευκολότερο το έργο του ως καθολικού ηγέτη του αριστερού στρατοπέδου. Επί πλέον ενισχύει τις «δεξιές» δυνάμεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις αριστερόστροφες συνιστώσες. Έχοντας αναβαπτισθεί στο λαϊκό αίσθημα με τη στάση του στην ΕΡΤ και έχοντας ταυτόχρονα κερδίσει προς τα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ με τον διεμβολισμό της ΔΗΜΑΡ, μπορεί να εμφανισθεί στο επόμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ως πρωθυπουργός εν αναμονή – και αν στο κόμμα ήταν πιο σοβαροί, ίσως και να το πετύχαινε.

Παράλληλα, και ίσως είναι το σπουδαιότερο, η προσπάθεια του Σαμαρά να «απειλήσει» με «ηρωική έξοδο» τη Γερμανία, το ΔΝΤ και τους Αμερικανούς, μάλλον απέτυχε, διότι  – εφόσον δεν βγήκε ισχυρότερος από αυτή τη σύγκρουση και συρρικνώθηκε και το εύρος της κυβέρνησής του -, πέτυχε μάλλον το αντίθετο: δηλαδή να γίνει πιο εξαρτημένος από τους εταίρους του και αυτό έσπευσαν να το υπογραμμίσουν με τη «στήριξή» τους, η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε. Αυτοί δεν ήθελαν προφανώς μία κρίση πριν τις γερμανικές εκλογές και γι' αυτό υπήρχε και μια «χαλαρότητα» σε σχέση με τις δόσεις των δανείων, αλλά δεν ήταν διατεθειμένοι να δώσουν κάτι παραπάνω. Κέρδισαν όμως τον ακόμα μεγαλύτερο έλεγχό τους στα εσωτερικά πράγματα της Ελλάδας και την πλήρη μεταβολή των ελληνικών κυβερνήσεων, σε υποχείριό τους.

Όπως είχαμε τονίσει, μόνο μία λύση υπήρχε για το Σαμαρά και τους εταίρους του, αν ήθελαν να αντιμετωπίσουν πραγματικά τα αδιέξοδα στα οποία βρίσκονται. Η λύση της κινητοποίησης του ελληνικού λαού για να πει ένα φτάνει πια στους Γερμανούς και την τρόικα και η στιγμή ήταν η πλέον κατάλληλη. Η Γερμανία βρίσκεται σε οξεία αντιπαράθεση με τους Αμερικάνους και το ΔΝΤ και ταυτόχρονα είναι σε προεκλογική περίοδο. Ήταν επομένως πιο ευάλωτη από ποτέ άλλοτε, πράγμα που δε θα συμβαίνει μετά τις γερμανικές εκλογές. Ήταν η στιγμή να μπούνε πάνω στο τραπέζι τα περιβόητα «λάθη» του προγράμματος, που στραγγάλισαν την Ελλάδα, το κατοχικό δάνειο, οι πολεμικές αποζημιώσεις. Ποιος όμως θα τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο; Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος κι ο Κουβέλης ή μήπως οι καταχρεωμένοι «νταβατζήδες» των ΜΜΕ; Γι' αυτό και προτίμησαν να βγάλουν τα μάτια τους μεταξύ τους και να παίξουν ένα γελοίο θέατρο που κατέληξε αντίθετα από ότι φαντάζονταν.

Εντέλει, μέσα από μία ακόμη κρίση βάθυνε περισσότερο το αδιέξοδο του ελληνικού πολιτικού συστήματος και η απελπισία των Ελλήνων, που βρίσκονται με τέτοιες ηγεσίες, με τέτοια ανθρωπάρια, με τέτοιους ανικάνους, με τέτοια ενεργούμενα των ξένων, να βγάλουν πέρα μια από τις δυσκολότερες στιγμές του ελληνισμού. Και όσο δεν συνειδητοποιούμε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι η opera buffa των γελοίων, αλλά το γεγονός ότι αυτή παίζεται πάνω στις τύχες μας, με φόντο τη βαθύτατη παρακμή, στην οποία έχουμε βυθιστεί και την οποία κανείς δεν τολμάει να ονοματίσει.

Αγαπητέ θεατή, Hypocrite lecteur, mon semblable mon frère*, έξοδος (*Από στίχο του Σαρλ Μπωντλαίρ, «Υποκριτή αναγνώστη, όμοιε μου», αδελφέ μου»)

* opera buffa = κωμική όπερα

ΠΗΓΗ: Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013 2μμ,  http://ardin-rixi.gr/archives/13377

Με αφορμή το οριστικό κλείσιμο της ΕΡΤ

 

Από τη «νέα σπορά»

 

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχουν συναντηθεί  για δεύτερη φορά οι αρχηγοί των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, σε μια τελική προσπάθεια, όπως δήλωσαν οι ίδιοι, να διευθετήσουν τις μεταξύ τους διαφορές για την επαναλειτουργία της δημόσιας τηλεόρασης (και όχι της ΕΡΤ), τον επανακαθορισμό του προγράμματος και της λειτουργίας της κυβέρνησης, τις διακυβερνητικές και τις διακομματικές τους σχέσεις, τον ανασχηματισμό κλπ.

Απ' ότι φαίνεται, το σημειώνουν όλοι οι πολιτικοί σχολιαστές, το πρώτο βήμα για να μην υπάρξει κυβερνητική κρίση, που θα οδηγήσει σε εκλογές, έγινε στην προηγούμενη συνάντηση και αυτό το συμπέρασμα συνάγεται από τις δηλώσεις των Φ. Κουβέλη και Ευ. Βενιζέλου, που μίλησαν προσεκτικά για τη «δημόσια ραδιοτηλεόραση» εξαφανίζοντας την ΕΡΤ από το λεξιλόγιό τους.  

Το γεγονός παραπέμπει σε μια αρχική συμφωνία με εκκρεμότητα τις «λεπτομέρειες», ακόμη και για τη μεταξύ τους «μοιρασιά», με ότι σημαίνει αυτό πρακτικά για τη «νομή της εξουσίας». Άλλωστε τα φιλικά ΜΜΕ προς την κυβέρνηση υποδείκνυαν με κυνική ειλικρίνεια: «μοιράστε την εξουσία μεταξύ σας αλλά η χώρα χρειάζεται κυβερνητική σταθερότητα». Φυσικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα τι θα προκύψει στη νέα συνάντηση.

Κατά τη γνώμη μας, όμως, εκείνο το στοιχείο που πρέπει να κυριαρχήσει στους εργαζόμενους είναι το συνολικότερο τοπίο που αναδεικνύεται με βάση τις πρόσφατες εξελίξεις στην κρατική ραδιοτηλεόραση. Το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ από την πλευρά της κυβέρνησης, με την πράξη νομοθετικού περιεχομένου, έγινε η αφορμή να αποκαλυφθεί, για άλλη μια φορά, το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας και η πραγματική της κατάσταση.

 

Τα κάλπικα επιχειρήματα

 

Κατ' αρχάς τινάχτηκαν στον αέρα τα ίδια τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσε η κυβέρνηση για να κλείσει την ΕΡΤ, ότι αυτή είναι ζημιογόνα. Από τις επίσημες και δημόσιες «Χρήσεις» της ΕΡΤ αποδείχτηκε ότι  είναι κερδοφόρα. Επομένως το επιχείρημα της χρεοκοπημένης ΕΡΤ, που επικαλέσθηκε η κυβέρνηση, ήταν καθαρά ένα χοντροκομμένο ψέμα. Ανεξάρτητα από το πώς χρηματοδοτείται η ΕΡΤ, από το εάν είναι «διαφθορείο, κέντρο «αδιαφάνειας» και υπόγειων οικονομικών συναλλαγών, η αλήθεια είναι ότι η ΕΡΤ είναι κερδοφόρα.

Κατά δεύτερο αποκαλύφθηκε ότι οι κυβερνήσεις μετά το 2010 άλλαξαν σημαντικά τις εργασιακές σχέσεις στην ΕΡΤ με αποτέλεσμα να είναι αυτές οι ίδιες που προχώρησαν σε έναν άμεσο και καταλυτικό διαχωρισμό των εργαζομένων: Σε αυτούς που πληρώνονταν με μισθούς πείνας και σε αυτούς που αμείβονταν πληθωρικά – με διάφορους τρόπους – και ήταν τα πολιτικά ρουσφέτια των κυβερνήσεων και των κομμάτων που τις στήριζαν. Επομένως όλα τα κόμματα που πήραν μέρος στις κυβερνήσεις αυτές συνέβαλαν στο να συνεχίσει να είναι η ΕΡΤ ένα «διαφθορείο» και «υπόδειγμα αδιαφάνειας». Άρα και το επιχείρημα για την υποτιθέμενη πολιτική τους πρόθεση να εξυγιάνουν και να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση στην ΕΡΤ είναι, επίσης, ψέμα, γιατί και «συνέτρωγαν» και «συνέτρεφαν».

Κατά τρίτο αποκαλύφθηκε ότι μόνο αιφνιδιαστική δεν ήταν η απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει την ΕΡΤ. Το κλείσιμο της ΕΡΤ, και των άλλων δημόσιων οργανισμών αντίστοιχα, προβλέπεται, ήδη, από το πρώτο μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Η πρωτοβουλία Μόσιαλου για την «αναδιάρθρωση της ΕΡΤ» και η αντίστοιχη πρωτοβουλία Σαμαρά έρχονται να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων με βάση τη μνημονιακή τους πολιτική. Η μόνη διαφορά που υπάρχει είναι στον τρόπο υλοποίησης και στο ότι η τρόικα απαίτησε εδώ και τώρα απολύσεις, τουλάχιστον 2000 εργαζομένων, μέσα στον Ιούνη. Ο κλήρος έπεσε στην ΕΡΤ. Η στάση της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ θυμίζει το «τραβάτε με κι ας κλαίω…»!

Κατά τέταρτο αποκαλύφθηκε, επίσης, όλη η υποκρισία των ξένων εταίρων της κυβέρνησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν καθαρά μια ελληνική πρωτοβουλία! Τα μνημόνια που έχουν επιβάλει στη χώρα μας τους διαψεύδουν, αλλά και οι δηλώσεις που έκαναν. Ειδικά αυτές που προέρχονταν από κυβερνητικούς κύκλους της Γερμανίας, μπορεί να επαναλάμβαναν μονότονα ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι υπόθεση της Ελλάδας, παράλληλα, όμως, δεν ξεχνούσαν να τονίσουν ότι η κυβέρνηση της Ελλάδας υπερασπίζεται το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο πρέπει να συνεχίσει!  

Η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας ήρθε να ρίξει το βάρος της στην υλοποίηση της πολιτικής της κυβέρνησης, δεν την αμφισβητεί, παρά τις διαφορετικές ερμηνείες που της απέδωσαν (αρχικά) οι εταίροι της συγκυβέρνησης για λόγους σκοπιμότητας. Η ερμηνεία του ΣΥΡΙΖΑ ότι η απόφαση του ΣτΕ αποτελεί «ένα χαστούκι» ενάντια στην πρωτοβουλία Σαμαρά να κλείσει τη δημόσια τηλεόραση, την ΕΡΤ, είναι σαφώς μια υπερβολική εκτίμηση. Εντάσσεται στην κοινοβουλευτική και γενικότερη τακτική του ΣΥΡΙΖΑ για την εκπλήρωση του κυβερνητικού του στόχου.

 

Η πραγματική κατάσταση της κυβέρνησης

 

Πρέπει να επαναλάβουμε την εκτίμησή μας ότι η κυβέρνηση δεν είναι τόσο ισχυρή όσο θέλει να δείχνει ότι είναι. Ότι υπάρχει πραγματικό πρόβλημα τόσο σε ότι αφορά στην επίτευξη των στόχων της, παρά τα αντιλαϊκά μέτρα που έχει πάρει, όσο και στις σχέσεις μεταξύ των κυβερνητικών κομμάτων.    

Το σκηνικό που διαμορφώθηκε μεταξύ των εταίρων της συγκυβέρνησης είναι έκφραση αυτών των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, αφενός μεν στην προώθηση της αντιδραστικής πολιτικής, αυτό δεν αμφισβητείται,  αλλά και στον επιμερισμό του πολιτικού κόστους. Γιατί η λαϊκή αγανάκτηση είναι δεδομένη.

Τα κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αναζήτησαν να μεταθέσουν το κόστος της πολιτικής που εφαρμόζεται πάνω στη Νέα Δημοκρατία , παρ' όλο που τα δύο αυτά κόμματα συμφωνούν σε αυτήν την πολιτική.

Κράτησαν, υποτίθεται, μια αδιάλλακτη στάση ιδιαίτερα μετά τις μαζικές αντιδράσεις που σημειώθηκαν από τους εργαζόμενους, που έδειξαν υψηλά αντανακλαστικά και κινητοποιήθηκαν άμεσα και πρακτικά για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους εργαζόμενους της ΕΡΤ, αλλά και για να διαμαρτυρηθούν για το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης, παραπέρα για να εκφράσουν την αντίθεσή τους συνολικότερα για τη συνέχεια αυτής της πολιτικής – με αφορμή το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ.

Δεν αποκλείεται, τα κόμματα αυτά, να έφταναν μέχρι και τις εκλογές, μια και διαπίστωναν ότι η θέση τους κινδυνεύει άμεσα στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Ήταν αρκετή, όμως, μια σαφέστατη προειδοποίηση από την πλευρά των αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από το Eurogroup συγκεκριμένα, ότι η χρηματοδότηση θα σταματήσει εάν δεν υπάρχει πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα, μια προειδοποίηση που, ταυτόχρονα, ήταν και επιχείρημα του Αν. Σαμαρά,  που το έθεσε ως δίλημμα στους κυβερνητικούς του εταίρους και που πιστοποιεί την εξαρτημένη θέση της χώρας μας.

Τα πιο δύσκολα, όμως, είναι μπροστά. Νέο μνημόνιο, νέα δανειακή σύμβαση, ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, λήξη ομολόγων, που οι εταίροι μας δεν δέχονται να μεταθέσουν, διάφορες δημοσιονομικές τρύπες που πρέπει να κλείσουν, νέα μείωση των μισθών και συντάξεων, απολύσεις στο δημόσιο, αύξηση ανεργίας, ιδιωτικοποιήσεις και άλλα πολλά. Την ίδια στιγμή επικρατεί διαλυτική κατάσταση στις κοινωνικές υπηρεσίες, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα ασφαλιστικά ταμεία, ό,τι θυμίζει το λεγόμενο, πάλαι ποτέ, κοινωνικό κράτος.

Και δεν «μεταθέτουμε τα δύσκολα μπροστά» ως μιαν ανομολόγητη ελπίδα για τη δημιουργία πολιτικής κρίσης. Το υπόβαθρο υπάρχει. Η οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται για την έξοδο από την οικονομική κρίση για τα ίδια τα «μέτρα» της κυβέρνησης δεν αποδίδει. Η πολυπόθητη ανάκαμψη δεν έρχεται. Από την άλλη οι πολιτικοί τριγμοί είναι γεγονός.

Αυτό το πολιτικό σκηνικό, που έχει διαμορφωθεί και το οποίο δεν είναι στατικό αλλά εξελίσσεται, είναι μέρος της πολιτικής κρίσης, της αστάθειας του πολιτικού συστήματος, η οποία θα συνοδεύεται από νέα κατασταλτικά μέτρα, που οδηγούν στον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, που φτάνει μέχρι και την απαγόρευση του δικαιώματος της απεργίας. Η επιστράτευση τείνει να καταστεί η «δαμόκλειος σπάθη» για κάθε αντίδραση των εργαζομένων.

Το συμπέρασμα είναι, και το είχαμε επισημάνει ως «Νέα Σπορά» αμέσως μετά τις επαναληπτικές εκλογές του Ιούνη του 2012, ότι η χώρα μας δεν αντιμετωπίζει μόνο την οικονομική κρίση, αντιμετωπίζει και πολιτική κρίση, η οποία και τώρα είναι παρούσα (μέρος της οποίας είναι η συγκεκριμένη κυβερνητική κρίση) και που μπορεί να υπάρχουν ακόμη τα περιθώρια να συγκρατείται και να αμβλύνεται, αλλά αυτό δεν εξαρτάται κυρίως από την ικανότητα της παρούσας κυβέρνησης και των κομμάτων που τη στηρίζουν.   

Πιθανόν μια τέτοια εκτίμηση να θεωρηθεί υπερβολική (πολύ περισσότερο όταν πρωτοδιατυπώθηκε). Εμείς, όμως, ως απόδειξη,  θα επικαλεστούμε την ίδια τη στάση της αστικής τάξης της χώρας μας, που σταθερά επιδιώκει να εξασφαλίσει πολιτική σταθερότητα, γεγονός που σημαίνει ότι δεν τη διαθέτει, τουλάχιστον όσο θα επιθυμούσε, αλλά και τη συζήτηση που έχει ανοίξει επίσημα ακόμη και μέσα στα κόμματα κυβερνητικής εξουσίας για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος της χώρας με νέα κομματική διάταξη.

Για όλα αυτά, όμως, τελικός κριτής είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός, πάνω απ' όλα η εργατική τάξη της χώρας μας. Η στάση της εργατικής τάξης και γενικότερα του εργαζόμενου λαού είναι που θα κρίνει τα πολιτικά πράγματα και ποια κατεύθυνση θα πάρουν.

 

Η στάση της εργατικής τάξης

 

Η άμεση κινητοποίηση των εργαζομένων έρχεται να επιβεβαιώσει τις εκτιμήσεις μας ότι η ταξική και η πολιτική τους συνείδηση έχει ανέβει και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων που κινητοποιήθηκαν ανήκουν σε εργατικές οργανώσεις (σωματεία κλπ), εξέλιξη που υποδηλώνει ότι η ανάμειξη της εργατικής τάξης στα πολιτικά δρώμενα έχει, επίσης, ανέβει.

Αυτή η εξέλιξη έχει την ιδιαίτερη σημασία της, γιατί ήταν η ίδια η κυβέρνηση που επέλεξε να πολιτικοποιήσει το κλείσιμο της ΕΡΤ, στο πλαίσιο της πολιτικής των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων που εφαρμόζει για να βγει η χώρα μας από την οικονομική κρίση. Προοπτική που δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε για το 2014.

Για την άνοδο της πολιτικής και ταξικής συνείδησης των εργαζομένων είχαμε τοποθετηθεί, επίσης, με την ευκαιρία της απεργίας των εκπαιδευτικών (που δεν έγινε ποτέ). Σημειώναμε ότι δεν πρέπει να υποτιμηθεί καθόλου το γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί αντέδρασαν μαζικά στην προληπτική επιστράτευση της κυβέρνησης και ότι οι συλλογικές διαδικασίες τους ήταν οι πιο μαζικές της τελευταίας εικοσαετίας, αποφασίζοντας μια απεργία, που είχε τη γνωστή κατάληξη με ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών συγκεκριμένων παρατάξεων. 

Στην περίπτωση της ΕΡΤ δεν ήταν μόνο ότι οι εργαζόμενοι αντέδρασαν πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά. Ήταν και το γεγονός ότι θεωρήσανε ότι αυτές οι αντιδράσεις θα ήταν το προανάκρουσμα για ένα γενικότερο ξέσπασμα, για μια γενικότερη κινητοποίηση, στο πλαίσιο της ενιαίας δράσης των εργαζομένων, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική.   

Το δικό μας συμπέρασμα είναι ότι έχουν αρχίσει να δημιουργούνται οι όροι για μια πιο αποφασιστική και μαζική παρέμβαση της εργατικής τάξης στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας, με έντονα πολιτικά στοιχεία, γεγονός το οποίο δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ούτε και αναξιοποίητο. Ότι η εργατική τάξη έχει τη διάθεση να αναπτύξει τους αγώνες της για να ανατραπεί αυτή η πολιτική που μας έρχεται με συνταγή και φέρει τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά…

 

Η κατάσταση του εργατικού κινήματος

Αν, όμως, κρίνουμε γενικότερα την αντίδραση του οργανωμένου εργατικού κινήματος, και σε ότι αφορά στην περίπτωση της ΕΡΤ, τότε, θα πρέπει να πούμε την απλή αλήθεια ότι:

– Από τη μια ο κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι πια παντελώς ανίκανος να αντιμετωπίσει το οποιοδήποτε εργατικό πρόβλημα, ότι είναι ανυπόληπτος και παίζει ανοιχτά το παιχνίδι της εργοδοσίας. Ότι έχει στην κυριολεξία ξεπουληθεί.

– Από την άλλη το ΠΑΜΕ δεν είναι σε θέση να καθοδηγήσει τους αγώνες των εργαζομένων για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής, ακόμη και για αυτήν την «παρεμπόδιση» στα σχέδια της αστικής τάξης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ότι οι ευθύνες του για τη συνολική κατάσταση του εργατικού κινήματος είναι μεγάλες.

 

Και σε ότι αφορά στην πρώτη διαπίστωση δεν θα λέγαμε ότι πρωτοτυπήσαμε ιδιαίτερα. Μετράμε, όμως, τις συνέπειες αυτής της στάσης του εργοδοτικού συνδικαλισμού, που αποτυπώνονται και στη συνολική αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος, με την απομάκρυνση των εργαζομένων από τα σωματεία τους και τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις. Τα αποτελέσματα των συνεδρίων της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και του ΕΚΑ, που σημειώνεται πολύ σημαντική πτώση στη συμμετοχή των εργαζομένων, αποδεικνύουν περίτρανα αυτήν τη διαπίστωση.

Την ίδια στιγμή το ΠΑΜΕ δεν συγκεντρώνει δυνάμεις από την ανοιχτή αποκάλυψη του ρόλου του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Η στάση του μέσα στο εργατικό κίνημα όχι μόνο δεν συσπειρώνει την εργατική τάξη, όχι μόνο δεν ενοποιεί σε ενιαία δράση τους εργαζόμενους, αλλά στερείται και εκείνων των πρωτοβουλιών που θα το αναδείξει σε δύναμη που μπορεί να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων, να πάρει στα χέρια του τις τύχες του εργατικού κινήματος συνολικά, να δώσει διέξοδο.   Οι εργαζόμενοι γυρίζουν μεν την πλάτη στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό αλλά απομακρύνονται και από το εργατικό κίνημα. Και όχι μόνο αυτό. Και το ίδιο το ΠΑΜΕ χάνει δυνάμεις.

Το γεγονός αυτό οφείλεται στην ίδια την αντίληψη του ΠΑΜΕ για το εργατικό κίνημα και την αντιμετώπιση του κυβερνητικού συνδικαλισμού, στον τρόπο που προσεγγίζει τα προβλήματα αλλά και στις θέσεις του για τα ίδια τα προβλήματα.

Ενώ, υποτίθεται, η στάση του ΠΑΜΕ μέσα στο εργατικό κίνημα καθορίστηκε κυρίαρχα από το πώς θα αντιμετωπιστεί ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, ο ρεφορμισμός, αυτό που βλέπουμε είναι ότι η στάση αυτή όχι μόνο αφήνει τα περιθώρια να συνεχίζεται η αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος αλλά και να παίρνει και εκφυλιστικά χαρακτηριστικά. Το τελικό αποτέλεσμα να στρέφεται και ενάντια στο ίδιο το ΠΑΜΕ.

Γίνεται πλέον καθήκον άμεσης προτεραιότητας η αλλαγή της στάσης του ΠΑΜΕ μέσα στο εργατικό κίνημα.  Θα πρέπει, επί τέλους, να κατανοηθεί ότι οι διαχωριστικές γραμμές που τράβηξε το ΠΑΜΕ με δική του ευθύνη, με την αλλαγή του ίδιου του ρόλου του όχι μόνο δεν απέδωσαν σε τίποτα αλλά βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη, να έχουν και να εκδηλώνουν τη διάθεση για αγώνες αλλά αυτοί να μην μπορούν να πραγματοποιηθούν.

Βρισκόμαστε μπροστά στο αδιαμφισβήτητο φαινόμενο οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη να βρίσκονται πιο μπροστά από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, και όχι μόνο αυτό, να τον καταδικάζουν και να απομακρύνονται από αυτόν, αλλά ταυτόχρονα να βρίσκονται και πιο μπροστά και από το ΠΑΜΕ και να μην συσπειρώνονται σε αυτό.

Από αυτήν την άποψη η αστική τάξη δεν έχει να ανησυχεί και πολύ, γιατί μπορεί να διευθετεί τα προβλήματα που παρουσιάζονται στο επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας και μεταξύ των πολιτικών εταίρων της συγκυβέρνησης ξεπερνώντας με τον έναν ή άλλο τρόπο τις όποιες πραγματικές δυσκολίες που παρουσιάζονται, μετατοπίζοντας συνολικά την πολιτική κατάσταση σε συντηρητικότερη κατεύθυνση. Και εκεί πλέον έχει λόγο και η Χρυσή Αυγή, που καραδοκεί και που τροφοδοτείται από την απογοήτευση των εργαζομένων.

 

Οι ευθύνες του Κόμματος

 

Αυτό, όμως, που πρέπει να κατανοηθεί βαθύτερα είναι ότι η στάση του ΠΑΜΕ είναι ο ένας από τους δύο βασικούς παράγοντες που το εργατικό κίνημα βρίσκεται στην κατάσταση που μόλις αναφερθήκαμε.

Ο δεύτερος και ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι η έλλειψη ουσιαστικής πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση, που θα δίνει τη δυνατότητα μέσα από συγκεκριμένους και κατανοητούς στόχους να συσπειρωθούν οι εργαζόμενοι, να γίνει η βάση της ανάπτυξης των αγώνων των εργαζομένων, της δράσης του ίδιου του εργατικού κινήματος, να φτάσει στην ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και της ίδιας της κυβέρνησης, στην κατεύθυνση ουσιαστικών ανατροπών και ρήξεων με το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης. Και οι ευθύνες εδώ βαραίνουν το ίδιο το Κόμμα μας. Και αυτές οι ευθύνες γίνονται ακόμη μεγαλύτερες τώρα που ξεκαθαρίζει και ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που ο κίνδυνος της Χρυσής Αυγής είναι ορατός.

Εμείς θα επιμείνουμε στην ανάγκη διαμόρφωσης συγκεκριμένης πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση και ελπίζουμε να μην εισπράξουμε τις ανόητες κατηγορίες περί κοινοβουλευτισμού και κυβερνητισμού.

Όσο περνάει ο καιρός, όσο τα πολιτικά αδιέξοδα συσσωρεύονται τόσο περισσότερο θα διαφαίνεται και θα κατανοείται η ανάγκη συγκεκριμένης πρότασης διεξόδου από την πλευρά του Κόμματος. Τόσο περισσότερο θα αποδεικνύεται ότι δεν αρκεί μόνο η συγκεκριμένη και τελική διέξοδος από την οικονομική κρίση. Ο σοσιαλισμός. Χρειάζονται και – κατά τον Β. Ι. Λένιν – «τα συγκεκριμένα βήματα».

Είναι καιρός να αφήσει πίσω του το Κόμμα μας τα φληναφήματα περί «σταδιολογίας» και άλλων τινών και να σκύψει με περίσκεψη πάνω στις μάχες που έρχονται (και πολιτικές) και που η εργατική τάξη είναι διατεθειμένη να δώσει.  Εδώ, όμως, χρειάζονται ρηξικέλευθες αποφάσεις πριν η ίδια η κατάσταση το οδηγήσει στο αδιέξοδο και στην αμφισβήτηση της ίδιας του της παρουσίας, πριν οδηγήσει την ίδια την εργατική τάξη στην απογοήτευση…

ΠΗΓΗ:  Πέμπτη, 20 Ιουνίου 2013, http://neaspora.blogspot.gr/2013/06/blog-post_20.html

Για  την  κοινωνική μας αξιοπρέπεια  και  την  Ελευθερία – Των Οικιών ημών…

 

Τάσου Σχίζα

 

Λίγες σκέψεις βασισμένες στο  συγκλονιστικό σχόλιο του Μάνου Χατζιδάκι:  "Το πρόσωπο του Τέρατος και ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε" στο Τρίτο Πρόγραμμα της …ΕΡΤ  (1978)

 

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του σχολίου αυτού ήταν: 

« … Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του Τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να  συνηθίσουμε  τη  Φρίκη, να μας τρομάζει η Ομορφιά.

 Ο …‘Frankenstein'  έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ  ή  Βιντέλλα, κι  ολομόναχο  χορεύει  με  πάθος  ένα  tango  ελλειπτικό:

Δεν υπάρχει μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος και αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών. Και το tango να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στις φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της γης. Εκατομμύρια περισσότεροι απ' όσους εννοούνε ν' αντιδράσουνε στο τέρας, και εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στις αγροτικές ερημιές.

Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην  εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να  φοβάται. Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να τό ανεχόμαστε.

Καί ή ανοχή, πολλαπλασιάζει  τα  ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί καί τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του Τέρατος, πού προΐσταται,  ελέγχει   καί   μας  Κυβερνά.

Το ερώτημα περνάει απ' τις ηλεκτρικές εφημερίδες της κεντρικής πλατείας:

Πώς θ' αντιδράσουμε και πώς δέν θα συμβιβαστούμε με το Τέρας;

Θυμάστε τι έγινε στην "Ερωφίλη", από την προηγούμενη  φορά.  Ο κόσμος της είχε για βασικές αξίες, το Ήθος, την Αλήθεια και  την Ομορφιά.

Κι έτσι, όταν παρουσιαζότανε η μορφή ενός τέρατος, αναστάτωνε το κοινό αίσθημα εκ βαθέων, και προκαλούσε απρόσμενη,  άμεση  και  καθοριστική  αντίδραση:

Μόλις ο Βασιλιάς έβγαλε τον μανδύα του μεγαλείου του και το προσωπείο του  αγαθού αρχηγού πατέρα, κι εφάνη στο πρόσωπο του η μορφή του Τέρατος (με τον διαμελισμό του Πανάρετου), ο Χορός από γυναίκες, ορμά πάνω του,  τον ποδοπατά,  τον θανατώνει και τον εξαφανίζει.

Αυτό σημαίνει πως ο Χορός των γυναικών αυτών, και δεν φοβήθηκε, αλλά  και πως  δεν θα μπορούσε ποτέ να μοιάσει με… το πρόσωπο του  Τέρατος».

Λίγες σκέψεις:

Από την 5-5-2010 που ξεκίνησε η διαδικασία της «τελικής λύσης» για τον  Ελληνικό  λαό, καρφώθηκαν στο μυαλό μου τα συγκλονιστικά αυτά  λόγια  του  Μάνου Χατζιδάκι.

Δεν χρειάζεται να τα έχει ακούσει κανείς για να καταλάβει τη βασική αλήθεια που φωτίζουν.

Την ανάγκη ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗΣ των κοινωνικών εγκλημάτων και την άμεση επιδίωξη ΤΙΜΩΡΙΑΣ, όχι (προφανώς) για λόγους «συναισθηματικούς», εκτόνωσης ή αντεκδίκησης, αλλά γιατί όταν η κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση εξυψώνεται στο επίπεδο της απόλυτης Φρίκης (του Τέρατος), τότε δεν υπάρχει χώρος για συνύπαρξη με τη Ζωή, δεν υπάρχει χώρος για …Κοινωνικά  συμβόλαια.

Είναι, πιά, αγώνας της ΖΩΗΣ ενάντια στο ΘΑΝΑΤΟ. Αυτά τα απλά πράγματα, τα  κατάλαβε το πιο ταξικό και λαϊκό κομμάτι της Κοινωνίας, ήδη  από το μεγάλο Συλλαλητήριο της 5-5-2010 (κι έπειτα Ιούνιο 2011 και Φλεβάρη 2012).

Μίλησε για κλέφτες, Δολοφόνους, Τέρατα, «Κρεμάλες», εσχάτη προδοσία, Φυλακή κ.λ.π. και προσπάθησε να ορμήσει προς τη Βουλή (διαβλέποντας ότι αυτή είχε μετατραπεί πλέον σε ένα φρικιαστικό χουντικό Κ-Υ-νοβούλιο, το  οποίο δεν είχε ούτε κάν «πλατωνική» σχέση με την Αστική  δημοκρατία).

Και μόλις τα πράγματα έγιναν επικίνδυνα για το …Τέρας, πετάχτηκαν (ωσάν την πορδή), οι …. «έμπειροι». Τα «αντιμνημονιακά» και «ταξικά» κόμματα που σταυλίζονταν εκείνη την ώρα μέσα, νομιμοποιώντας την Συνταγματική εκτροπή που εξόφθαλμα  συντελείτο.

Η Αλέκα και ο Αλέξης «δώρισαν» μονομιάς όλον αυτό τον κόσμο στο παρακράτος και στη …Χρυσή Αυγή (ούτε το… Jumbo δεν κάνει τέτοια  δώρα).

Προκειμένου  να  μη διασαλευτεί η …δημοκρατική …ομαλότης, ξαφνικά όλος αυτός ο κόσμος αξιολογήθηκε ως …χρυσαυγίτες, επειδή …δύο τρείς από τους μπροστινούς, ήσαν ….καραφλοί  !!.

(Να το ξέρετε αυτό όλοι οι …καραφλοί: Σύμφωνα με την Αλέκα και τον Αλέξη είστε …Χρυσαυγίτες. Οι έχοντες …τριχόπτωση είσαστε …εθνικιστές και οι  καραφλοί, σε  κάθε  περίπτωση,  χρυσαυγίτες).

Κι  έτσι  «μάθαμε»  από  την  ΗΓΕΣΙΑ  του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ (συνειδητά δεν αναφέρω από το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ, πολύ περισσότερο  από  τον  κόσμο  του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ), ότι στην Ελλάδα οι μόνοι που επιζητούν ΤΙΜΩΡΙΑ των υπευθύνων της κοινωνικής – ταξικής – εθνικής Γενοκτονίας του λαού μας, είναι  (ή  οφείλουν να είναι) ….χρυσαυγίτες.

Περίφημα !!!

Τότε  και  ο Χορός των γυναικών του Χατζιδάκι είναι …χρυσαυγίτισσες !!!  (έχουν  άλωστε  ανάγκη  από …γυναίκες  στη  Χ.Α.).

Κι  έπειτα, μπήκε μπροστά  η κασέτα:

Δεν φταίνε τα πρόσωπα, φταίει μόνον ο Καπιταλισμός. Εσχάτως από τους …αντιεξουσιαστές που έχουν πιάσει …πρώτο τραπέζι πίστα έξω από την …Κρατική τηλεόραση της ΕΡΤ, μαθαίνουμε ότι φταίει ο …Ολοκληρωτισμός.  Προφανώς.  Επίσης  φταίει ο  Βουδισμός, ο  Ζωροαστρισμός, ο Χριστιανισμός,  η Αγία Τριάδα και το Άγιο Πνεύμα.

Όπως για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν φταίει ο Κορκονέας,  φταίει  ο …Κρατισμός.

Για τους βασανισμούς που διέπραξε ο Μάλιος και ο Ντερτιλής δεν ευθύνονται οι ίδιοι, αλλά ο …Φασισμός. Για τα εγκλήματα  των Ναζί δεν έφταιγαν οι ίδιοι, αλλά …ο Ναζισμός (το ίδιο ακριβώς  πίστευε και ο …Βελουχιώτης).

Τέλος, για τα εγκλήματα των Τραπεζιτών & Κεφαλαιοκρατών, της Μέρκελ, Σόιμπλε, Μπαρόζο, Λαγκάρντ, του Γιώργου Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Πάγκαλου, Βενιζέλου, Σαμαρά, Δένδια, Φώτη Κουρέλη, όσων υπογράφουν το ένα Μνημόνιο πίσω απ' το άλλο, δολοφονώντας το λαό  μας, όλα  αυτά  τα  Τέρατα,  δεν  ευθύνονται  ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, φταίει  ΜΟΝΟΝ  το  Σύστημα.

Ελπίζω πως με ένα …ευχέλαιο, νηστεία, προσευχή και ένα καλό Τρισάγιο, μπορούμε να απαλλάξουμε την ανθρωπότητα και τις μέλλουσες γενεές απ' όλους αυτούς τους – ισμούς  και να τελειώνουμε μια και καλή  μαζί τους.

Κι  έτσι, με τόσους «έμπειρους» τριγύρω, πώς να διατηρηθεί ζωντανή η Λαϊκή ΟΡΓΗ, πώς να μετεξελιχθεί σε ΑΝΩΤΕΡΟ στάδιο ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, όταν όλοι τριγύρω είναι με τους ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥΣ …πυροσβεστήρες  στο χέρι;

Κι έτσι, η πρωτογενής ανάγκη τουΛαού να αισθανθεί, εξωτερικεύσει τη ΔΙΚΑΙΗ οργή του (ως προϋπόθεση και ένστικτο  κοινωνικής αυτοσυντήρησης, πιά) μετατρέπεται, μέρα τη μέρα, σε … athenspride.

Απ΄ την πρώτη μέρα, το πιο «οργισμένο» σύνθημα που μπόρεσε να εφεύρει η «καθώς πρέπει»  Αριστερά  ήταν  το  περίφημο:«Εεε, οοο, πάρτε το μνημόνιο  και  φύγετε από δώ, …Ούστ!!» (…ανατριχιάζει  κανείς  και οι  παλμοί   του  χτυπούν… πιο  γρήγορα,  μόλις  το  ακούει).

Μπόλικες… σφυρίχτρες, τύμπανα, πολύχρωμες σημαίες και  «δικαιώματα». Τον  πρώτο ρόλο αναλαμβάνουν, πιά, οι Μ.Κ.Ο., οι «ομάδες Ψυχραιμίας» της πλατείας Συντάγματος και οι «συνελεύσεις» για το αν θα πρέπει να … παραμείνουν οι  πάγκοι των μικροπωλητών  στην  πλατεία.

Κι έτσι έμεινε στα…ΑΖΗΤΗΤΑ, η απαίτηση ΤΙΜΩΡΙΑΣ, η ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΜΕΝΗ τιμωρία (δίκαιη και νόμιμη, όχι εκδικητική, μα σε κάθε περίπτωση: απρόσμενη,  άμεση  και  καθοριστική,  όπως  λέει  και  ο  Χατζιδάκις). Το Εκλογικό παζάρι  να ‘ ναι  καλά,  «να  μπαίνει  κόσμος  στο  μαγαζί»  και …όλα  καλά.

Λίγοι άνθρωποι (και ακόμη πιό λίγοι πολιτικοί χώροι) επιμένουν σε αυτή την ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.

Κι  έτσι  μας  προέκυψαν  εσχάτως  και  τα  «Συνταγματικά τόξα» : 

Κι έτσι, αυτοδιοικητικοί παράγοντες της …Ριζοσπαστικής και ….ανυπότακτης αριστεράς συναντιούνται με τον δοσίλογο Γιώργο Παπανδρέου για να τους …βοηθήσει στην υπόθεση του θαλάσσιου μετώπου της Πάτρας (να τους βοηθήσει ο άνθρωπος που το …ξεπούλησε !!).

Κι  έτσι, φθάνουμε στο Σήμερα, στα Συλλαλητήρια έξω από την ΕΡΤ, χωρίς πολιτικούς φορείς (υποκείμενα) που θα οργανώσουν τη λαϊκή οργή στο δρόμο και θα οδηγούσαν σε Γενικές Απεργίες, δεν μιλάει (σχεδόν) κανείς  για Τιμωρία των δολοφόνων  μας.

Άχρωμες, άγευστες, αμήχανες συγκεντρώσεις περιπατητών, που μυξοκλαίνε  υπό τους ήχους… Κλασσικής μουσικής, χορωδιών και πολλών πλαστικών  σημαιών.

Αυτές τις μέρες οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ (οι οποίοι στην Αθήνα επέτρεψαν  στους εργατοπατέρες και στα κομματόσκυλα να κάνουν εκπομπή με την εκατομμυριούχο celebritie των Μνημονίων κα Έλλη Στάη,  τον  γιαουρτοεισπράκτορα «του λαού» Γιώργο Νταλάρα και κάμποσους διατεταγμένους πρασινογαλαζοκόκινους δοσίλογους παπαγάλους, «συντάκτες» και εκδιδόμενους «εκδότες»), αυτές τις μέρες λοιπόν, οργανώνουν Συνελεύσεις σε όλη την Ελλάδα και ζητούν τη συμπαράσταση και τις απόψεις Φορέων, Σωματείων, πολιτικών  και  κοινωνικών  οργανώσεων, συλλογικοτήτων  και  απλών  πολιτών.

Στην  Πάτρα, την Παρασκευή  7:30 μμ στην πλατεία  Γεωργίου.

Οι  ΑΠΟΨΕΙΣ  μου  εν  τάχει:

– Σήμερα στην πατρίδα μας δεν ισχύει αστική δημοκρατία. Υπάρχει (ήδη από 5-5-2010) σαφής Συνταγματική εκτροπή και άνευ όρων εκχώρηση (από κυβέρνηση δοσίλογων) της Εθνικής και Λαϊκής κυριαρχίας.

– Οι υπεύθυνοι (όσοι υπέγραψαν τα σχετικά Μνημόνια, Δανειακές συμβάσεις, Νόμους, Πράξεις νομοθετικού περιεχομένου) έχουν διαπράξει εσχάτη προδοσία και πρέπει να παραπεμφθούν, με αυτές τις κατηγορίες, στην αστική δικαιοσύνη. Αν η αστική δικαιοσύνη έχει «φόρτο εργασίας» αυτή την περίοδο, να παραπεμφθούν σε αρμόδιο Λαϊκό δικαστήριο που θα συσταθεί για αυτό τον ειδικό σκοπό.

– Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με Γενική πολιτική απεργία και Παλλαϊκά Συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα. Οι Έλληνες πολίτες (αν θέλουν να ζήσουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι και όχι ως Χατζηαβάτες προσκυνημένοι, άβουλοι, καταθλιπτικοί, μοιραίοι), θα πρέπει να πούμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη: Όχι άλλα μπουζούκια και βιολιά, όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο και Αλεξίου. Μετράμε νεκρούς, δολοφονημένους, «αυτοκτονημένους», άστεγους, άνεργους, ξεσπιτωμένους. Αν δεν μπορούμε (ή δεν θέλουμε) να κάνουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε (και όπως πρέπει), τουλάχιστον ας μην την ευτελίζουμε (όπως θα μας έλεγε ο Καβάφης).

– Αμέσως μετά, ο λαός προχωράει σε Προκήρυξη ελεύθερων εκλογών, έχοντας απαγορεύσει τη συμμετοχή των «κομμάτων» που κατέλυσαν την αστική δημοκρατία (και μετατρέπουν τη χώρα σε αποικία χρέους, μέσω ΚΑΤΟΧΗΣ), καθώς και των νεοναζιστικών παρακρατικών οργανώσεων:

Αν όλοι Εμείς, συνάδελφοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, συνάδελφοι εργαζόμενοι στο δημόσιο και Ιδιωτικό  τομέα, συνδικαλισμένοι και ασυνδικάλιστοι, ΑΝΕΡΓΟΙ, νέοι, μαθητές, φοιτητές, γονείς, άντρες και γυναίκες, αποφασίσουμε ότι αντίς να πράξουμε αυτό που οι Καιροί ζητούν από εμάς, προτιμάμε (ακόμη και μετά από τρία ολόκληρα χρόνια), τα μπουζούκια, τα βιολιά και τα κλαρίνα, τα μιξοκλάματα, τη ρηχή συγκίνηση και τον πολιτικαντισμό, τότε αντίς για οτιδήποτε άλλο ας  πιαστούμε χέρι χέρι και ας ….τραγουδήσουμε όλοι μαζί:

«Των  οικιών  ημών  εμπιπραμένων,  ημείς  άδομεν…»

Τ. Σ., 20-06-2013

Ο άνθρακας μας ενώνει

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Ένα ποτάμι φουσκωμένο,

                       ένα γυμνωμένο δέντρο,

                                                    ο κεραυνός

κι η φωτοχυσία μες τα σύννεφα

ωσάν σπασμός στ' ουρανού

                                      την εκσπερμάτωση

Αυτό είναι το θέμα μας

η έκρηξη,

         η μπόρα που ρέει μες το χείμαρρο

κι η μοναξιά του φυλλοβόλου

Στον κόσμο τούτο τον απερινόητο

      όπου η σιωπή γίνεται απόγνωση

                                         κι η έκρηξη ελπίδα

 

Αυτό είναι το θέμα μας

η αναγέννηση,

το δέντρο  που περιμένει την άνοιξη

                                                       ν' ανθίσει

κι η μεταμόρφωση του σκώληκα μες

                                         στο κουκούλι του

 

Έτσι αφού η παγωνιά μνημονεύει θάνατο

                                 κι η άνοιξη ανάσταση

το θέμα μας είναι ο πόθος

κι η ανάληψη στο θάμβος τ' ουρανού

Ένας περίπατος στο ουρανόδασος 

                       στις συστάδες των γαλαξιών 

όπου φύεται σεβάσμιος παππούς μας

ο πανάγαθος ο άνθρακας

                                      που μας περιβάλλει

 

Ακριβώς έτσι, το θέμα μας είναι

             το κάτι βαθύτερο που μας ενώνει

Ο άνθρακας, η φωτοχυσία κι η έκρηξη

        που ρίχνουν ζαριές στην τυχαιότητα

και γονιμοποιούν εξάρες

                   στην ομορφιά των λουλουδιών

 

Εκεί ακριβώς που τα βρίσκει σκούρα

ο ψευτόμαγκας,

                            ο χλεμπονιάρης θάνατος,

εκεί ακριβώς στην ομορφιά του κόσμου

 

                                          27 Ιανουαρίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος

 

* http://toxefwto.blogspot.gr 

Το φτηνό ξεπούλημα της ΕΡΤ με την κάλυψη του ΣτΕ

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Πάλι έκανε το θαύμα του το Συμβούλιο της Επικρατείας. Με την απόφασή του, ουσιαστικά καλύπτει την φασιστική ενέργεια της κυβέρνησης να διαλύσει την κρατική ραδιοτηλεόραση με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου της 11ης Ιουνίου. Η απόφαση του ΣτΕ για Προσωρινή Διαταγή αφορά σε δυο ζητήματα:

1. Την αναστολή της εκτέλεσης της προσβαλλόμενης υπ' αριθ. ΟΙΚ.02/11.6.2013 Κοινής Υπουργικής Απόφασης αποκλειστικά ως προς το μέρος της, με το οποίο προβλέπεται α) ότι διακόπτεται η μετάδοση ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών και η λειτουργία διαδικτυακών ιστοτόπων της ΕΡΤ Α.Ε., και β) ότι οι συχνότητες της ΕΡΤ Α.Ε. παραμένουν ανενεργές (άρθρο 2 παρ. 2 περ. β της παραπάνω Κ.Υ.Α.).

2. Τη λήψη από τους συναρμόδιους Υπουργό Οικονομικών και Υφυπουργό στον Πρωθυπουργό των αναγκαίων οργανωτικών μέτρων για τη συνέχιση της μετάδοσης ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών και τη λειτουργία διαδικτυακών ιστοτόπων από δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα για το χρονικό διάστημα έως τη σύσταση και λειτουργία νέου φορέα που θα υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, όπως προβλέπεται από την παρ. 2 του άρθρου 1 της υπ' αριθ. ΟΙΚ.02/11.6.2013 Κοινής Υπουργικής Απόφασης.

Η απόφαση αυτή, η οποία υπογράφεται από τον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας κ. Κ. Μενουδάκο, αποτελεί κόλαφο για την ελληνική δικαιοσύνη. Μια ακόμη μαύρη σελίδα στην ιστορία των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας, που δικαίως σε κάνουν να αναρωτιέσαι για την ίδια την ύπαρξή τους. Να θυμηθούμε ότι στις 10 Ιουνίου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπογράφει μαζί με τους υπουργούς της ΝΔ Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με βάση την οποία τροποποιεί τις διατάξεις του άρθρου 14Β του ν. 3429/2005. Το συγκεκριμένο άρθρο (14Β) εντάχθηκε στο ν. 3429/2005 με τροπολογία στο άρθρο 66 του νόμου 3002/11 που αναφέρεται στην κατάργηση, συγχώνευση και αναδιάρθρωση Ν.Π.Ι.Δ και δημοσίων επιχειρήσεων, συμπεριλαμβάνοντας και την ΕΡΤ Α.Ε και καταγράφοντας τις προϋποθέσεις για την κατάργηση και την τύχη των περιουσιακών στοιχείων. Δημοσιεύεται στο ΦΕΚ της 180/Α/22-8-2011 και είναι κατασκεύασμα του Βενιζέλου που σήμερα εμφανίζεται να διαμαρτύρεται.

Το άρθρο 14Β του Βενιζέλου προβλέπει με απλή κοινή απόφαση του Υπουργού Οικονομικών και του κατά περίπτωση εποπτεύοντος Υπουργού να καταργείται, συγχωνεύεται και αναδιαρθρώνεται οποιοδήποτε Ν.Π.Ι.Δ. και δημόσια επιχείρηση. Επαναλαμβάνουμε: με μια απλή κοινή απόφαση του Υπουργού Οικονομικών και του κατά περίπτωση εποπτεύοντος Υπουργού. Χωρίς νομοσχέδια, ή οτιδήποτε παρόμοιο που απαιτεί την συναίνεση της Βουλής. Μάλιστα στην παράγραφο 2 του συγκεκριμένου άρθρου 14Β αναφέρεται: «Με την απόφαση της προηγούμενης παραγράφου καθορίζεται η τύχη της περιουσίας του νομικού προσώπου που τυχόν καταργείται, ο φορέας που καθίσταται διάδοχος των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του, το καταστατικό ή ο οργανισμός που το διέπει στην περίπτωση συγχώνευσης και κάθε άλλο σχετικό θέμα για την εφαρμογή της προηγούμενης παραγράφου.»

Με άλλα λόγια με απλή υπουργική απόφαση μπορεί να καταργηθεί ένας οργανισμός ή φορέας του δημοσίου και στην θέση του να στηθεί ένας «διάδοχος των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του», χωρίς καν να τεθεί το όλο θέμα στην Βουλή. Με απλή υπουργική απόφαση.

Με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που υπέγραψε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις 10/6 και δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ τεύχος πρώτο, αριθμ. φύλλου 139/11/6/'13, τροποποιείται το άρθρο 14Β παρ. 2 με σκοπό να δώσει την δυνατότητα στον υπουργό οικονομικών και τον εκάστοτε εποπτεύοντα υπουργό «σε περίπτωση κατάργησης του φορέα, όπως και τυχόν θυγατρικών του, καθορίζεται η διακοπή της λειτουργίας του καθώς και των τυχόν θυγατρικών του, ως και ο χρόνος αυτής, η τύχη της περιουσίας του καταργούμενου νομικού προσώπου, όπως και των τυχόν θυγατρικών του, ρυθμίζονται όλα τα θέματα της διαδοχής των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών τους, όπως και η τύχη των εκκρεμών δικών, της αυτοδίκαιης λύσης των πάσης φύσεως εργασιακών σχέσεων και των συμβάσεων έργου, της αυτοδίκαιης λήξης όλων των αποσπάσεων προσωπικού καθώς και κάθε σχετικό με αυτά θέμα, της αυτοδίκαιης λήξης της θητείας των οργάνων διοίκησης, των διαδικασιών και οργάνων που απαιτούνται για τη διαδοχή καθώς και κάθε άλλη αναγκαία λεπτομέρεια.» 

Με άλλα λόγια το σύνολο των λεπτομερειών και εκκρεμοτήτων της κατάργησης του φορέα, αλλά και το πέρασμα στο διάδοχο σχήμα αποτελεί αποκλειστικά αρμοδιότητα του υπουργού οικονομικών και του αρμόδιου εποπτεύοντος υπουργού. Η Βουλή δεν παρεμβάλλεται πουθενά, ούτε απαιτείται η έγκρισή της σε καμιά φάση της όλης διαδικασίας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπέγραψε την εν λόγω Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου επικαλούμενος τυπικά την παράγραφο 1 του άρθρου 44 του Συντάγματος, η οποία προβλέπει ότι «σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσες και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί, ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.» Ποια είναι η έκτακτη περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης; «Η έκτακτη περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης για την αντιμετώπιση του κατεπείγοντος θέματος της εφαρμογής της παραγράφου 1 του άρθρου 14Β του ν. 3429/2005 που αφορά την εφαρμογή των διατάξεων του ν. 4046/2012 και του ν. 4093/2012, που αποτελούν προαπαιτούμενες ενέργειες στο πλαίσιο του εγκεκριμένου Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016.» Γιατί η εφαρμογή της παραγράφου 1 του άρθρου 14Β και όλα τα άλλα αποτελούν κατεπείγον θέμα και μάλιστα έκτακτη περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης; Γιατί έτσι γουστάρει η κυβέρνηση και τα αφεντικά της.

Υπήρξε εισήγηση του Υπουργικού Συμβουλίου, όπως τυπικά απαιτεί το Σύνταγμα; Όχι. Διότι η εν λόγω Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου δεν φέρει την υπογραφή όλων των υπουργών της κυβέρνησης, αλλά μόνο εκείνων που ανήκουν στο κόμμα της ΝΔ.

Με βάση την εν λόγω Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου δημοσιεύτηκε κατόπιν η Κοινή Υπουργική Απόφαση Aριθ. OIK.02/11.6.2013 (ΦΕΚ Β' 1414/11-06-2013) με την οποία καταργείται η ΕΡΤ ΑΕ και διακόπτεται η λειτουργία της, ενώ απολύονται όλοι οι συντελεστές της. Την ακριβώς επομένη με την Κοινή Υπουργική Απόφαση Aριθ. OIK 03/12.6.2013 (ΦΕΚ Β' 1423/12-06-2013) προστίθενται επιπλέον η «ειδική διαχείριση του μεταβιβαζόμενου ενεργητικού και παθητικού», η οποία αφορά στο εξής: «Με κοινή απόφαση του Υπουργού Οικονομικών και του Υφυπουργού στον Πρωθυπουργό, που δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, διορίζεται ειδικός διαχειριστής, φυσικό ή νομικό πρόσωπο, με σύμβαση έμμισθης εντολής, ο οποίος διαχειρίζεται το σύνολο των στοιχείων του ενεργητικού και παθητικού της ΕΡΤ ΑΕ και των θυγατρικών της που μεταβιβάζονται με το άρθρο 2 στο Δημόσιο μέχρι τη σύσταση του νέου φορέα σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου 1.»

Κι όλα αυτά με απλές υπουργικές αποφάσεις. Ακόμη και η σύσταση του νέου φορέα που θα διαδεχθεί την ΕΡΤ ΑΕ είναι στην διακριτική ευχέρεια του υπουργού οικονομικών και του συναρμόδιου υπουργού, χωρίς να υποχρεούνται να καταθέσουν πρόταση νόμου στην Βουλή. Όλα μπορούν να λυθούν με Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις.

Βρήκε τίποτε επιλήψιμο σ' όλα αυτά το ΣτΕ; Τίποτε απολύτως. Έχει αποδεχθεί πλήρως την κατάφωρη παρανομία των Πράξεων Νομοθετικών Περιεχομένου και ειδικά της συγκεκριμένης που δεν πληροί ούτε καν τις τυπικές απαιτήσεις του Συντάγματος. Με την απόφασή του το ΣτΕ νομιμοποιεί όλη την πρακτική της κυβέρνησης και δίνει εντολή «μετάδοσης ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών και τη λειτουργία διαδικτυακών ιστοτόπων από δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα για το χρονικό διάστημα έως τη σύσταση και λειτουργία νέου φορέα που θα υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον». Επιτρέπει έτσι στην κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα σε ορισμό ειδικού διαχειριστή, φυσικού ή νομικού προσώπου, με σύμβαση έμμισθης εντολής, που θα αναλάβει πλήρως την κυριότητα της ΕΡΤ ΑΕ μέχρι την σύσταση του διάδοχου φορέα. Αν οι εργαζόμενοι αρνηθούν την εγκατάσταση αυτού του ειδικού διαχειριστή, τότε θα βρεθούν να παραβιάζουν και την απόφαση του ΣτΕ.

Τα λέμε όλα αυτά γιατί τόσο κάποιοι δικηγόροι – από ίδιον συμφέρον, σε διατεταγμένη υπηρεσία, ή από άγνοια; – όσο και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα παραμυθιάζουν τους εργαζόμενους και κυρίως τους συνδικαλιστές τους ότι η απόφαση του ΣτΕ είναι θετική γι' αυτούς και ότι τους δίνει την δυνατότητα να ελιχθούν ή να διαπραγματευθούν. Στην πραγματικότητα, τόσο οι νομικοί σύμβουλοι, όσο και τα κόμματα σέρνουν τους εργαζόμενους σε παγίδα προκειμένου να μην αναδειχθεί το κυρίαρχο ζήτημα: Σε ποιον οφείλει ν' ανήκει η ΕΡΤ; Στην κυβέρνηση και το κράτος, ή στους Έλληνες πολίτες που πληρώνουν γι' αυτήν; 

Η ΕΡΤ θα πρέπει να περάσει άμεσα στην κυριότητα των Ελλήνων πολιτών που γενιές επί γενεών πλήρωσαν για τις εγκαταστάσεις και τα δίχτυα της. Θα πρέπει να μετατραπεί σε μια αυτοδιαχειριζόμενη δημόσια ΕΡΤ υπό κοινωνικό έλεγχο στη βάση αυτόνομης χρηματοδότησης απευθείας από την κοινωνία χωρίς κανενός είδους κυβερνητική και κρατική ανάμιξη που γεννά διαφθορά, σκάνδαλα και εγκάθετους. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει δημοκρατία στην ενημέρωση και πληροφόρηση που δεν θα υπηρετεί την αγορά και τα ιδιωτικά της συμφέροντα.

Αυτό ήταν το κορυφαίο ζήτημα που έπρεπε από την πρώτη στιγμή να αναδείξει η λειτουργική κατάληψη της ΕΡΤ. Κι αυτό έπρεπε να διεκδικήσει πολιτικά και νομικά το συνδικαλιστικό όργανο των εργαζομένων της ΕΡΤ μαζί με την συμπαράσταση του ελληνικού λαού. Αντί γι' αυτό η συνδικαλιστική ηγεσία παγιδεύτηκε από νομικές συμβουλές που έφεραν ένα τραγικό αποτέλεσμα με την απόφαση του ΣτΕ. Κανένα κόμμα της συμπολίτευσης ή της αντιπολίτευσης δεν ήθελε να αναδειχθεί ως κορυφαίο ζήτημα το ιδιοκτησιακό της ΕΡΤ, δηλαδή η ανάγκη περάσματος σε μια αληθινά δημόσια ραδιοτηλεόραση ανοιχτή στην κοινωνία και τα προβλήματά της. Έτσι έσπρωξαν με κάθε δυνατό τρόπο – και με την προσφυγή στο ΣτΕ – στην παγίδευση των εργαζομένων προκειμένου να σέρνονται πίσω από τις πρωτοβουλίες και τις ενέργειες της κυβέρνησης. Αυτή είναι η μεγάλη συνεισφορά των κομμάτων. Για άλλη μια φορά ξεπούλησαν την υπόθεση με σκοτεινά ανταλλάγματα, μετατρέποντας μάλιστα τα πλατώ της υπό κατάληψη ΕΡΤ σε πασαρέλα βουλευτάδων και επωνύμων με λογύδρια της δεκάρας.

Από εδώ και μπρος τόσο το μέλλον των εργαζομένων της ΕΡΤ, όσο και της ραδιοτηλεόρασης διαγράφεται μαύρο. Μόνο οι εντεταλμένοι θα την σκαπουλάρουν όπως συνήθως. Μην ξαφνιαστείτε αν αύριο-μεθαύριο δείτε στο γυαλί του νέου φορέα τους ίδιους που «θαυμάζαμε» στο γυαλί της υπό κατάληψη ΕΡΤ. Αλλοίμονο από την πλειοψηφία των εργαζομένων που πίστεψαν σε ηγεσίες και κομματικούς κομπραδόρους. Γι' αυτούς θα μεριμνήσει το σύστημα εξουσίας που τόσο πιστά υπηρετούν δεξιοί και αριστεροί. Τους υπόλοιπους, την μεγάλη πλειοψηφία, θα τους φάει η μαρμάγκα της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Κι έτσι θα χαθεί μια ακόμη μεγάλη ευκαιρία. Μια μοναδική ευκαιρία να κερδίσει η κοινωνία ένα τρομερό μέσο μαζικής ενημέρωσης στην υπηρεσία της. Και ήταν μοναδική ευκαιρία γιατί αυτή την φορά η μάχη θα μπορούσε να κερδηθεί από την κοινωνία.

Όποιος βρέθηκε από τις πρώτες ημέρες της κατάληψης της ΕΡΤ ξέρει πολύ καλά ότι και οι οργανωμένες δυνάμεις υπήρχαν και η τεχνογνωσία υπήρχε για να κρατηθεί το ραδιομέγαρο και να γίνει πυλώνας αληθινής ενημέρωσης του ελληνικού λαού. Κανενός είδους κράτος καταστολής ή παρακράτος δεν ήταν σε θέση να καταλάβει το κτήριο, αν υπήρχε εξαρχής η απόφαση πρώτα και κύρια των εργαζομένων ότι θα διεκδικήσουν την ΕΡΤ για το δημόσιο συμφέρον, για την ίδια την κοινωνία. Αυτό δεν έγινε. Οι εγκάθετοι, κυρίως δημοσιογράφοι και προϊστάμενοι της ροής προγράμματος, δεν πετάχτηκαν έξω. Κάθε προσπάθεια να συγκροτηθούν Γενικές Συνελεύσεις των εργαζομένων της υπό κατάληψη ΕΡΤ προκειμένου να εκλεγεί Συντονιστικό Αγώνα και να πάρουν οι ίδιοι εργαζόμενοι τον έλεγχο του χώρου και των εκπομπών, υπονομεύθηκε τόσο από την συνδικαλιστική ηγεσία της ΠΟΣΠΕΡΤ, όσο κι από τους κομματικούς μηχανισμούς του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν ήθελε κανένας τους να αναδειχθεί ο απλός εργαζόμενος σε κύριο της κατάληψης και γενικά του αγώνα για αληθινά δημόσια ΕΡΤ. Ήθελαν την όλη διαχείριση της υπόθεσης να παραμείνει σε 5-6 κεντρικούς συνδικαλιστές και στους εγκάθετους της ενημέρωσης. Έτσι μπορούσαν να τους παγιδεύσουν εύκολα και να οδηγήσουν τον αγώνα στο ξεπούλημα και τον εκφυλισμό. Όπως κι έκαναν. Αν δεν ξεμπερδέψουν εδώ και τώρα οι εργαζόμενοι από τους εγκάθετους των κομμάτων και δεν πάρουν την υπόθεση οι ίδιοι στα χέρια τους, τότε πρέπει να περιμένουν τα χειρότερα. Κι αν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ θέλουν να έχουν έστω και την παραμικρή ελπίδα, τότε πρέπει να δράσουν τώρα. Τώρα πριν είναι πολύ αργά. Αν όντως δεν είναι πολύ αργά.

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 19 Ιουνίου 2013, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/06/blog-post_19.html

H Δημόσια Ραδιοτηλεόραση δεν είναι εμπορικό αγαθό

 

Επιστολή αγανάκτησης 17χρονου μαθητή Άγγελου Αποστολόπουλου των Λ.Τ. του Γυμν. Χαλανδρίτσας στον Πρωθυπουργό

 

 

Επιστολή στον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά έστειλε ο 17χρονος μαθητής από την Χαλανδρίτσα Αχαΐας,  Άγγελος Αποστολόπουλος, για το θέμα του λουκέτου στη Δημόσια Ραδιοφωνία και Τηλεόραση.

Σε αυτή μεταξύ άλλων επισημαίνει ότι Η ΕΡΤ δεν είναι αθηναϊκή ραδιοτηλεόραση, αλλά ανήκει σε όλους τους Έλληνες, ενώ καλεί τον Πρωθυπουργό να παραιτηθεί, αν δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις, σχολιάζοντας την απόφαση του ΣτΕ, από την οποία όπως αναφέρει δεν βγήκε κάποιο απόλυτο και προφανές συμπέρασμα.

Η επιστολή έχει ως εξής:

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013, Χαλανδρίτσα Αχαΐας

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Με αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων ημερών για τον "θάνατο" της ΕΡΤ Α.Ε. Σας αποστέλλω αυτή την επιστολή. Ονομάζομαι Αποστολόπουλος Άγγελος, είμαι 17 ετών, από την Χαλανδρίτσα Αχαΐας και είμαι ερασιτέχνης δημοσιογράφος. Γνωρίζουμε πως η Ελλάδα η μάνα της δημοκρατίας, πλέον βρίσκεται κάτω από ένα πραξικόπημα. Άποψη όλων των Ελλήνων πολιτών είναι πως η κίνηση στην οποία προβήκατε για το κλείσιμο αυτού του πολύτιμου δημόσιου αγαθού για τον Έλληνα πολίτη ήταν παράνομη και αντισυνταγματική.

Αρχικά, όμως, θα ήθελα να σχολιάσω τις δηλώσεις του κυβερνητικού σας εκπροσώπου κ. Σίμου Κεδϊκογλου για το "τέλος" της ΕΡΤ μέσα από τις κάμερες της ΕΡΤ ο οποίως παρεπιμπτόντως είναι και γέννημα θρέμμα της ΕΡΤ. Ας κάνουμε πρώτα μια αναδρομή όταν πριν δύο χρόνια ο κ. Κεδίκογλου είχε μιλήσει μπροστά στις κάμερες για ολική υπεράσπιση της ΕΡΤ, υποτίμηση της αξίας της από την εκάστοτε κυβέρνηση, ότι η προσφορά της είναι ανεκτίμητη, πως έχει μοναδικά προνόμια και τέλος τόνιζε ότι η ΕΡΤ δεν θα έκλεινε ποτέ γιατί θα αγωνιζόταν και αυτός. Σίγουρα θα πρέπει να αποτελεί ντροπή για εσάς αυτό το γεγονός και την υπόλοιπη κυβέρνηση. Ο ίδιος αναφέρεται στην ΕΡΤ για "ιερές αγελάδες" ,   για ένα σκάνδαλο αδιαφάνειας και σπατάλης καθώς και πάρτυ των εργαζομένων της. Όμως για ποιο πάρτυ και ποια αδιαφάνεια μιλάμε όταν τα τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ έχουν δεχθεί μείωση στον μισθό τους έως και 55% ; Σε ποιες σπατάλες αναφέρεται; Μήπως θέλει να περάσει κάποιο άλλο μήνυμα; Η δήλωση την οποία έκανε ο κ. Κεδίκογλου ήταν αντιπολιτική, αντιεπαγγελματική ημιτελής και ακραίως ασαφής!

Επανέρχομαι όμως και πάλι στο θέμα της αντισυνταγματικής και πραξικοπιματικής σας κίνησης. Το γεγονός πως η δημόσια ραδιοτηλεόραση, αυτό το ύψιστο αγαθό του ελληνικού λαού εξαφανίζεται σε 5 ώρες μετά την ψυχρή αναγγελία του κ. Κεδίκογλου φέρνει στην μνήμη μας άλλες χουντικές εποχές, "κλόνοι" του δικού σας πραξικοπήματος, Όλοι ξέρουμε πως η ημερομηνία Τρίτη 11 Ιουνίου 2013 έχει γραφθεί στις μαύρες σελίδες της ιστορίας της χώρας μας. Ήδη βιώσαμε την κατάλυση του θεμελιώδους δικαιώματος του Έλληνα για ελεύθερη δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Ας μην ξεχάσουμε όμως να αναφέρουμε πως ο κ. Κσίκογλου είπε πως έφταιγε και η ακροαματικότητα. Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΑΓΑΘΟ! ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΟ! Αν και αυτό περί χαμηλής ακροαματικότητας ήταν ψευδές, καθώς η ραδοφωνία της ΕΡΤ κατέχει ίσως τα υψηλότερα ποσοστά πανελλαδικά και η τηλεόραση της ΕΡΤ έχει τα ποσοστά ενός μέσου τηλεοπτικού σταθμού. Επίσης, ας μην ξεχάσουμε για τις σπατάλες στις οποίες αναφέρεται ο κ. Κεδίκογλου.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: από πότε η ελληνική κυβέρνηση χρηματοδοτούσε την ΕΡΤ; Κάθε άλλο η ΕΡΤ όχι μόνο δεν έφερε ποτέ χρεός προς το Δημόσιο αλλά μόνο επικερδές ήταν προς το ελληνικό κράτος. Ο έλληνας πολίτης χρηματοδοτούσε την ΕΡΤ καθώς πλήρωνε το ετήσιο πάγιο των 51 ευρώ, το οποίο είναι από το χαμηλότερο πάγιο πολίτη για την δημόσια ραδιοτηλεόραση σε ολόκληρη την Ευρώπη. Όμως πως τολμά ο κ. Κεδίκογλου να μετονομάζει το πάγιο σε χαράτσι, καθώς ο έλληνας πληρώνει φθηνά για ένα δημόσιο αγαθό, την δημόσια ενημέρωση, ενώ το χαράτσι που πληρώνει για το σπίτι του είναι ακριβό και δεν έχει κάποιο προνόμιο;
Δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, ξέρουμε ότι θέλετε να καλύψετε την μνημονιακή σας υποχρέωση για την απόλυση χιλιάδων με εντολή της Τρόικα και επιλέξατε τους 2656 εργαζόμενους της ΕΡΤ. Πως υφίσταται το κλείσιμο της ΕΡΤ όταν υπάρχει τρικομματική κυβέρνηση και αποφασίζετε μόνος σας ενώ οι άλλοι δύο κυβερνητικοί έταιροι διαφωνούν με την παράνομη αυτή νομοθετική πράξη. Το θέμα αυτό ποτέ δεν τέθηκε επί του τάπητος για πλήρη συζήτηση και ψήφιση αυτής της απόφασης από την Βουλή.

Κλείσιμο της ΕΡΤ σημαίνει ότι υπάρχει αποκοπή από ένα τεράστιο κομμάτι του δημόσιου τομέα. Από την Τρίτη 11 Ιουνίου είναι επίσημο πως άλλοι 2656 εργαζόμενοι μπαίνουν στην περίφημη αγορά "ανεργίας"…

Όσον αφορά την ΝΕΡΙΤ, αναφέρετε για ένα νέο φορέα, μια νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση που θα είναι υγιής. Είστε σίγουροι ότι αυτή η νέα ραδιοτηλεόραση με αυτό το σχέδιο δομής 3 μηνών, με λιγότερο από το 1/3 του δυναμικού της ΕΡΤ με λιγότερα ραδιοτηλεπτικά μέσα και με πολύ μικρότερο μπάτζετ θα έχει την επιτυχία της ΕΡΤ ; Όχι βέβαια… Μήπως αυτή η ΝΕΡΙΤ αποτελεί απόγονο της άλλοτε ΥΕΝΕΔ που θα διευκολύνει τα εγκλήματα της σημερινής κυβέρνησης; Ή μήπως πέρα από την επιδίωξη απόλυσης περίπου 3000 εργαζομένων θέλατε να περάσετε κάποιον άλλο κρυφό νόμο ; Για να γίνω όσο πιο σαφής μπορώ, εννοώ ότι με το κλείσιμο της ΕΡΤ θα στρεφόταν το βλέμμα όλων των ελλήνων προς αυτό το γεγονός για να ψηφίσετε "κρυφά" ένα πιο αποτρόπαιο νόμο;

Βλέπουμε ότι η κυβέρνηση πλέον αντιμετωπίζει τους δημοσιογράφους και τους εργαζόμενους τη ΕΡΤ ως αναλώσιμο είδος μερικών χρήσεων. Η ΕΡΤ είναι ίσως η μοναδική που παρέχει ενημέρωση χωρίς εντυποσιωθηρία και λαϊκισμό. Η ΕΡΤ ήταν εκείνη που αναβίωσε τον χώρο του πολιτισμού και της τέχνης στην νέα Ελλάδα με πλήθος δικών της πρωτότυπων και επιτυχημένων πρωτοβουλιών. Η ΕΡΤ είναι αυτή που έχει στην κατοχή της πλήθος ιστορικών αρχείων και εκθεμάτων για την σύγχρονη ιστορία της χώρας μας. Με την δημιουργία αυτού του νέου φορέα το έργο και η ιστορία της ΕΡΤ θα παραλείπεται…Είμαστε η μοναδική χώρα που δεν έχουμε δημόσια ραδιοτηλεόραση σε όλη την Ευρώπη.

Η ΕΡΤ δεν είναι αθηναϊκή ραδιοτηλεόραση, η ΕΡΤ ανήκει σε όλους τους Έλληνες. Δεν έχετε σκεφθεί καθόλου τις ακριτικές περιοχές οι οποίες εκπέμπουν μόνο το σήμα της ΕΡΤ και των γειτονικών χωρών. Πλέον, χωρίς την ΕΡΤ ήδη εδώ και μία εβδομάδα οι ακρίτες μας βλέπουν μόνο τα προγράμματα των Τούρκων, των Αλβανών, των Σκοπιανών και των Βουλγάρων. Επίσης, οι ομογενείς μας ενημερόνωνταν μέχρι πρότεινος από την δορυφορική ERT World αλλά πλέον δεν έχουν το δικαίωμα να ενημερώνονται για την πατρίδα μας.

Να ξέρετε πως ο ελληνικός λαός δεν θα το αφήσει έτσι. Ήδη από την Τρίτη το βράδυ υπάρχει τεράστια συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων σε όλα τα στούντιο της σε ολόκληρη την επικράτεια.

Είναι φανερό ότι θέλετε να καταργήσετε το δικαίωμα του δημοσιογράφου για υπεράσπιση της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης, της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας. Αυτή η πεποίθηση δημιουργήθηκε ιδιαίτερα την περασμένη Τρίτη όταν με χουντικό τρόπο στείλατε τα ΜΑΤ για διακοπή του σήματος της ΕΡΤ. Η κυβέρνηση βέβαια, μπορεί να αναδιοργανώσει και να ανασυγκροτύσει την ΕΡΤ αλλά ποτέ δεν έπρεπε να κάνει αυτό που έκανε: να κλείσει τις κάμερες και τα μικρόφωνα και να αφήσει "παγωμένα στο μαύρο" τις οθόνες και τα ραδιόφωνα.

Παρ'όλη την απόφαση του συμβουλίου της επικρατείας δεν βγήκε κάποιο απόλυτο και προφανές συμπέρασμα. Ας "βγείτε" εσείς ο ίδιος μέσα από τις κάμερες της ΕΡΤ και τις συχνότητες της για να βγάλετε επίσημα αυτή την απόφασή.
Να ξέρετε πως τα όρια του ελληνικού λαού έχουν εξαντληθεί καθώς θέλουμε το δικαίωμα για δημόσια αντικειμενική ενημέρωση, θέλουμε την επαναλειτουργεία της ΕΡΤ και θα αγωνιστούμε μέχρι τέλους. Αν δεν είστε ικανός για να λαμβάνετε τέτοιες αποφάσεις χωρίς κάποιο σχέδιο η καλύτερη λύση είναι να παραιτηθείτε!

ΓΙΑΤΙ Η ΕΡΤ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ!

Με αγανάκτηση,
Αποστολόπουλος Άγγελος

 

 

ΠΗΓΗ: Από:
Προς:
Στάλθηκε: 12:46 μ.μ. Τρίτη, 18 Ιουνίου 2013
Θέμα: Αχαΐα: Επιστολή αγανάκτησης 17χρονου στον Πρωθυπουργό – "H Δημόσια Ραδιοτηλεόραση δεν είναι εμπορικό αγαθό"

Δημοκρατικός πολιτικός μετασχηματισμός εκ θεμελίων

 

Του Νίκου Ηλιόπουλου

Αρχή πρώτη: βάση οι καταχτημένες ελευθερίες

 

Η Ελλάδα έχει Σύνταγμα και νόμους που κατοχυρώνουν την υπεράσπιση και το σεβασμό των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Όλα όσα προτείνονται, θεμελιώνονται στην πρώτη αυτή αρχή.

 

Διαπίστωση γενική: το πολιτικό κενό διακυβέρνησης

Η απαξίωση των πολιτικών κομμάτων και της καθεστωτικής πολιτικής είναι το κύριο χαρακτηριστικό της σημερινής ελληνικής κοινωνίας στο πολιτικό επίπεδο. Η πρώτη και κύρια μεταρρύθμιση που χρειάζεται είναι ο δημοκρατικός μετασχηματισμός εκ θεμελίων του πολιτικού καθεστώτος.

Κάθε άλλη διαδικασία, ακόμα και αυτή των εκλογών που εμφανίζεται ως δημοκρατική, θα αναπαράγει το ίδιο αποτέλεσμα: οι επαγγελματίες πολιτικοί όποιας απόχρωσης στην κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση, και η μεγάλη, η συντριπτική, πλειοψηφία των πολιτών στο περιθώριο.

Τίποτα και καμιά λογική αντιπροσώπευσης δεν πρόκειται να αποκαταστήσουν την οριστική περιφρόνηση των πολιτών προς το υπάρχον πολιτικό καθεστώς και την πλήρη απώλεια εμπιστοσύνης στα πολιτικά κόμματα.

 

Θεμελιώδης αρχή: καταργείται μια για πάντα το επάγγελμα του πολιτικού

 

Οι πολίτες γίνονται αυτοί που αποφασίζουν τη δημιουργία μιας δημοκρατικής πολιτείας.

Η δημιουργία αυτή δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας ημέρας, είναι όμως δυνατό να τεθεί από τώρα ο θεμέλιος λίθος της. Είναι η εξής απλή αρχή : καταργείται μια για πάντα το επάγγελμα του πολιτικού. Οποιοσδήποτε ορίζεται με κλήρωση ή εκλέγεται ή ορίζεται με το σύστημα της εναλλαγής σε οποιαδήποτε θέση, είναι όχι μόνο ανακλητός κάθε στιγμή, αλλά δεν έχει το δικαίωμα δεύτερης θητείας. Ό,τι είναι να δώσει ή να κάνει, θα είναι για μία και μόνο φορά μη ανανεώσιμη εφ' όρου ζωής.

Συνέπεια, η έναρξη της κατάργησης της σημερινής κάστας των επαγγελματιών της πολιτικής και η απόλυση όλων των μελών της συντεχνίας που θρέφει όλες τις συντεχνίες. Έστω … με αποζημίωση!

Το πιο δύσκολο πρόβλημα αυτής της πορείας προς ένα δημοκρατικό σχήμα διακυβέρνησης μιας σύγχρονης κοινωνίας είναι η φάση της μετάβασης. Η κοινωνία οφείλει να λειτουργεί σε όλα της τα επίπεδα και οι υπάρχοντες νόμοι της να εφαρμόζονται. Και κυρίως να διαφυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού όλα τα καταχτημένα δημοκρατικά δικαιώματα και να χαίρουν απόλυτου σεβασμού κυρίως οι γνώμες, τα δικαιώματα, και όλα όσα αφορούν τις οποιεσδήποτε μειοψηφίες ή μικρές ομάδες, μέχρι τον ένα και μοναδικό πολίτη. Ελευθερία και δημοκρατία είναι η δυνατότητα ενός και μόνου να πει τη γνώμη του και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Ελευθερία και δημοκρατία είναι η υποχρέωση όλων να σεβαστούν τον ένα και μόνο, τη γνώμη του και τα δικαιώματά του. Τονίζω αυτή την αρχή, για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η εμπειρία. Ο δεύτερος είναι για να μην αντιταχτεί εύκολα το επιχείρημα ότι μια δημοκρατική μορφή, όπως αυτή που προτείνεται, θα μπορούσε να οδηγήσει σε αντιδημοκρατικές πράξεις.

Αρχίζουν άμεσα οι διαδικασίες διερεύνησης της πιο άμεμπτης λύσης για τον ορισμό της κυβέρνησης που θα μπορούσε να εγγυηθεί την πορεία προς τη δημοκρατία: οι πολίτες γίνονται αυτοί που αποφασίζουν τη δημιουργία μιας δημοκρατικής πολιτείας.

Καλούνται, καταρχήν, οι πολίτες να προτείνουν λύσεις.

Αν αναφέρουμε την παραδοσιακή λύση που ονομάζεται υπηρεσιακή κυβέρνηση, τίθεται το ερώτημα ποιος θα την ορίσει και από ποιους θα αποτελείται. Η κλήρωση, και σε αυτό το πρώτο στάδιο, επιβάλλεται. Το ερώτημα είναι επίσης: πώς θα εξασφαλιστεί το αδιάβλητο της διαδικασίας;

Εμπειρία διοργάνωσης εκλογών, η χώρα έχει. Άν ήταν κάθε φορά αδιάβλητες, είναι μεγάλη συζήτηση. Ας υποθέσουμε καλοπροαίρετα ότι έχουμε τη δυνατότητα να διοργανώσουμε τουλάχιστον μια πανελλήνια δημοκρατική διαδικασία επιλογής αυτών που θέλουν να αποτελέσουν τη βουλή που θα διοργανώσει και μόνο την πορεία προς ένα δημοκρατικό σύνταγμα. Μιλώ για την εκλογή σε πρώτη φάση μιας «υπηρεσιακής κυβέρνησης», θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε προπαρασκευαστική. Προτείνω μόνο ενδεικτικά, έτοιμος να δεχτώ οποιαδήποτε άλλη πρόταση.

Σε κάθε εκλογική περιφέρεια όλοι οι πολίτες ψηφίζουν με βάση κατάλογο διαμορφωμένο ελεύθερα και στον οποίο συμμετέχουν όσοι επιθυμούν με μόνη εξαίρεση τους επαγγελματίες πολιτικούς. Ο όρος δεν είναι καθόλου αόριστος. Οποιοσδήποτε έχει βουλευτικό, δημοτικό ή άλλο αξίωμα δεν μπορεί να συμμετέχει στη δημιουργία της προπαρασκευαστικής κυβέρνησης. Σε κάθε εκλογική περιφέρεια εκλέγεται ένας αριθμός πολιτών δεκαπλάσιος από τον υπάρχοντα αριθμό. Έτσι δημιουργείται ένα σώμα 3 000 πολιτών. Από το σώμα αυτό θα προέλθει με κλήρωση τώρα πια η βουλή τριακοσίων μελών και η προπαρασκευαστική κυβέρνηση. Είναι φανερό ότι οι 3 000 θα συνεδριάσουν πριν την κλήρωση, και αυτοί που θέλουν να συμμετάσχουν στην κλήρωση θα το δηλώσουν.

Το σώμα των 3 000, η βουλή των 300 και η προπαρασκευαστική κυβέρνηση θα ανοίξουν τις διαδικασίες και θα εγγυηθούν τον αδιάβλητο χαρακτήρα της πορείας προς τη δημοκρατία. Η θητεία τους λήγει όταν θα ψηφιστεί από όλους τους πολίτες το νέο σύνταγμα. Κανένας από αυτούς δεν έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει οποιοδήποτε πόστο στο μέλλον.

Η βουλή λαμβάνει όλα τα σχέδια συντάγματος. Τα θέτει σε δημόσια συζήτηση ετήσιας διάρκειας. Διοργανώνει όλες τις διαδικασίες πιθανών συνθέσεων, και μελετά με όλους τους πολίτες τον καλύτερο τρόπο μιας τελικής ψήφισης. Παραδείγματος χάριν, τίθενται σε τελική ψήφιση σε όλο το εκλογικό σώμα 2 ή 3 ή 4 σχέδια συντάγματος. (Ελπίζω να μην αρχίσουν πάλι εδώ οι κραυγές περί ουτοπικών διαδικασιών και χρονοβόρων. Αν μια κοινωνία θέλει να συζητήσει το παρόν και το μέλλον της δημοκρατικά, οφείλει να αφιερώσει κόπο και χρόνο.)

Πώς θα ορίζονται στο εξής απο το δημοκρατικό σύνταγμα οι κυβερνήσεις και τα μέλη τους, τα μέλη όλων των νομοθετικών σωμάτων, δεν είναι η ώρα να το προσδιορίσουμε. Η γνώμη μου παραμένει σταθερή: θα είμαι πάντα υπέρ της κλήρωσης, της συνεχούς ανακλητότητας, της απαγόρευσης δεύτερης θητείας. Λένε μερικοί ότι οι πολίτες είναι απαθείς και αδιάφοροι. Το αντίθετο ακριβώς ισχύει. Σε εκλογικό σώμα 10 εκατομμυρίων πολιτών (στρογγυλεύω τους αριθμούς), είναι ζήτημα αν υπερβαίνει το 1 εκατοστό, δηλαδή 100 χιλιάδες, ο αριθμός αυτών που νέμονται τα πόστα και παίρνουν τις αποφάσεις. (Μπορεί να λέγω και πολύ μεγάλο αριθμό.) Όλοι οι άλλοι, θέλουν δεν θέλουν, μένουν στο σπίτι τους. Και είναι 9 900 000 ! Έτσι, είναι απολύτως σίγουρο, ότι ανάμεσα σε όλους αυτούς τους πολίτες, μπορούμε να αναδεικνύουμε κάθε χρόνο 3 000 που θα έχουν την ευθύνη να χειρίζονται υπεύθυνα ορισμένα και προσδιορισμένα εκ των προτέρων θέματα. Μπορούμε να το επαναλαμβάνουμε αυτό περίπου για … 3 000 χρόνια !

Οι κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις θα παίρνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα ή και έκτακτα, από γενικές συνελεύσεις όλων των πολιτών, οι οποίες μπορούν κάλλιστα να διοργανώνονται με βάση τους υπάρχοντες εκλογικούς καταλόγους, αφού ενημερωθούν και εξυγιανθούν πλήρως, και οι οποίες μπορούν κάλλιστα και ρεαλιστικότατα να γίνονται στους χώρους των υπαρχόντων εκλογικών τμημάτων. Δεν είναι η ώρα να μπλέξουμε πάλι τους αρχαίους Αθηναίους στη συζήτησή μας, αλλά ας πούμε ότι και το χρόνο είχαν βρει και το χώρο είχαν φτιάξει για συνελεύσεις 6 000 πολιτών. Από όσο ξέρω, ο αριθμός των ψηφοφόρων στα σημερινά εκλογικά τμήματα κυμαίνεται ανάμεσα σε 500 και 600.

Μια τεράστια εργασία πρέπει να γίνεται κάθε φορά για τη σύνθεση των συζητήσεων μιας πολυφωνικής κοινωνίας, και τη διαμόρφωση των τελικών προτάσεων προς ψήφιση από όλους, σε γενικές δημοψηφισματικές διαδικασίες. Αυτή είναι η τιμή της δημοκρατίας, το τίμημά της, η δόξα της, η φιλοτιμία της.

Είναι η ανάληψη της συλλογικής ευθύνης, και της διακινδύνευσης όμως, για μια καλύτερη ζωή σε μια καλύτερη και πιο ελεύθερη κοινωνία. Θα ήταν πουκάμισο αδειανό και άφωνο κοχύλι η δημοκρατία, αν δεν την συνδέσουμε με τη ζωή μας και την ουσία της μέσα στην κοινωνία. Όπως δεν είναι καθόλου τυχαίο το σημερινό πολιτικό καθεστώς των επαγγελματιών της υπόσχεσης και η σημερινή κοινωνία δίχως νόημα που του πάει. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, η ελεύθερη συζήτηση δημοκρατικών πολιτών που έχει ήδη αρχίσει και θα συνεχιστεί.    

        Νίκος Ηλιόπουλος

Παρίσι, 17 Ιουνίου 2013

Κοινοβουλευτική δικτατορία

 

Του Παντελή Σαββίδη

 

Ο τίτλος προδικάζει την προσπάθειά μου να δικαιολογήσω το φόβο μου ότι ο τρόπος που ασκείται σήμερα η εξουσία οδηγεί νομοτελειακά, αν δεν έχει οδηγήσει ήδη, σε μια κοινοβουλευτική δικτατορία.  

Η ΕΡΤ αποτελεί μόνο την αφορμή.

Ο τρόπος που ενήργησε στο θέμα της ΕΡΤ ο πρωθυπουργός έχει τρείς διαστάσεις: την εργασιακή-κοινωνική, τη θεσμική, την πολιτική.

Η εργασιακή – κοινωνική είναι για όσους εργαζόμασταν στην ΕΡΤ πολύ σημαντική αλλά δεν ενδιαφέρει, ίσως, την λοιπή ελληνική κοινωνία η οποία επικαλείται το 1,5 εκατομμύριο ανέργων για να αναφωνήσει το ελληνικότατο (το άκουσα έτσι: so what?). Δηλαδή, και τι έγινε που προστεθήκατε και εσείς στο 1,5 εκατομμύριο χωρίς εργασία.  Ο λεγόμενος κοινωνικός αυτοματισμός.

Θα εστιάσω, λοιπόν, στις άλλες δύο διαστάσεις αλλά απλώς θα ήθελα να σημειώσω ότι μεταξύ των ανθρώπων που έμειναν άνεργοι από το κλείσιμο της ΕΡΤ υπάρχουν ζευγάρια που η συνολική τους αμοιβή δεν καθιστούσε δυνατή ούτε καν την επιβίωσή τους, μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους και πολλές άλλες κατηγορίες ανθρώπων που και εργάζονταν αθόρυβα και παρήγαγαν έργο και αμείβονταν με γλίσχρους μισθούς.  Σταματάω εδώ το κοινωνικό θέμα της ανεργίας 2.560 υπαλλήλων επειδή είμαι ένας εξ αυτών και θα μπορούσε να μου καταλογισθεί μεροληψία.

ΤΟ ΘΕΣΜΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Αποδέχομαι ότι το θεσμικό ζήτημα είναι σημαντικότερο του κοινωνικού. Και θεσμικό ζήτημα είναι η ανάγκη ύπαρξης ενός δημόσιου Μέσου Ενημέρωσης. Νομίζω ότι είναι λάθος να αναλωθούμε στο ερώτημα αυτής της αναγκαιότητας. Στις δημοκρατίες έχει σημασία η βούληση και του τελευταίου πολίτη, άρα και η επιθυμία οποιουδήποτε δεν θέλει να καταβάλει το μικρό χρηματικό αντίτιμο για τη λειτουργία ενός δημοσίου φορέα. (Τέσσερα ευρώ το άτομο ανά μήνα). Ωστόσο, πιστεύω ότι η πλειονότητα επιθυμεί αυτήν την επιβάρυνση για να έχει έναν αξιοπρεπή δημόσιο φορέα.

Ήταν αξιοπρεπής η ΕΡΤ; Έπρεπε να αλλάξει;

Ως προς το θέμα της αξιοπρέπειας ο καθένας έχει την άποψή του και η γενικότερη εικόνα δεν ήταν αρνητική. Ήταν και είναι πανθομολογούμενη, όμως, η επιθυμία να αλλάξει. Δημοσιογραφικές πληροφορίες υποστηρίζουν ότι ο πρωθυπουργός είχε στη διάθεσή του πέντε δημοσκοπήσεις που του έδιναν συντριπτικό ποσοστό (75%) υπέρ των αλλαγών στην ΕΡΤ. Για λόγους, όμως, που θα εξετάσουμε στη συνέχεια, ο κ. Σαμαράς, επέλεξε την πιο ολισθηρή οδό για να πετύχει τον στόχο του: να την κλείσει. Και εδώ αρχίζει και το θεσμικό και το δημοκρατικό πρόβλημα. Ή, μάλλον, ένας συνδυασμός θεσμικού και δημοκρατικού προβλήματος.

Το θεσμικό ερώτημα συνίσταται στο κατά πόσο δοκιμασμένοι θεσμοί, έστω με προβλήματα στη λειτουργία τους,  μπορεί να υπόκεινται στην απόλυτη βούληση ενός πρωθυπουργού που ασκεί την εξουσία με μικρό εκλογικό ποσοστό και στηρίζεται στην κυβέρνηση από δύο άλλα κόμματα τα οποία δεν συμφωνούν στις επιλογές του.

Το ερώτημα εν προκειμένω είναι αν στις σύγχρονες δημοκρατίες, νομιμοποιείται ένας μόνο πολιτικός παράγων, ο πρωθυπουργός, με ασθενή κοινοβουλευτική υποστήριξη, να έχει το δικαίωμα να καθορίσει κατά το δοκούν τον τρόπο λειτουργίας ενός θεσμού, όπως η δημόσια ραδιοτηλεόραση και τι εγγυάται ότι κατά τη ριζική μεταμόρφωση του θεσμού, δεν θα επιδιώξει έναν απόλυτο έλεγχο με πρόσωπα της απολύτου κομματικής επιλογής του. Τα περί ΑΣΕΠ κλπ, ας τα αφήσουμε κατά μέρος, είναι σημαντικά σε χώρες με προηγμένο επίπεδο πολιτικής κουλτούρας. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν συγκαταλέγεται σ αυτές. Μπορώ να σας αναφέρω πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που τοποθετήθηκαν στην ΕΡΤ επι πρωθυπουργίας Σαμαρά με κλασικές ελληνικές μεθόδους, την ώρα που ο πρωθυπουργός επικαλείτο την αξιοκρατία και άλλα τινά.

Δεύτερο ερώτημα είναι ποιος μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο, ο διάδοχος του κ. Σαμαρά, να επικαλεσθεί και αυτός κομματική συγκρότηση του δημόσιου ενημερωτικού φορέα και να θελήσει να τον ανασυγκροτήσει, εκ νέου, από το μηδέν διαλύοντάς τον.  

Την ώρα που όλοι μιλάμε για κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο, μήπως η συμπεριφορά των κυβερνώντων δείχνει να μην έχει αλλάξει τίποτε από την εποχή που η ανάγκη  επέβαλε τη μονιμότητα για να έχουν να κάνουν και κάτι άλλο οι κυβερνήσεις από το να αλλάζουν το προσωπικό των δημοσίων υπηρεσιών;  Μήπως, δηλαδή, αναβιώνει η περίφημη «πλατεία Κλαυθμώνος»; 

Το δημοκρατικό πρόβλημα έχει να κάνει με έναν τρόπο λειτουργίας που θυμίζει τη δεκαετία του 1960 και υπάρχουν φόβοι ότι επιχειρεί να αναβιώσει το αυταρχικό κράτος εκείνης της περιόδου. ( Το παρακράτος είναι ήδη έτοιμο και έχει, μάλιστα, και κοινοβουλευτική παρουσία).

ΣΟΚ

Υπάρχουν τέσσερα στοιχεία στον τρόπο που ενήργησε η κυβέρνηση στη διαχείριση του θέματος της ΕΡΤ που προκάλεσαν σοκ  στην ελληνική κοινωνία, μετέβαλαν εν μέρει, υπέρ της ΕΡΤ, το αρνητικό κλίμα που επικρατούσε και αναβίωσαν μνήμες παρελθουσών δεκαετιών.

Το πρώτο είναι η πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Το δεύτερο το ύφος και ο λόγος του κυβερνητικού εκπροσώπου, το τρίτο το κλείσιμο της ΕΡΤ και όχι ο ριζικός, αλλά εν λειτουργία, μετασχηματισμός της και το τέταρτο το «μαύρο» που είδαν ξαφνικά στις οθόνες τους οι πολίτες καθώς παρακολουθούσαν το πρόγραμμα της ΕΡΤ.

Όλα, προδίδουν το πολιτικό mentalité του κ. Σαμαρά. Η σύνθεση και ο συνδυασμός τους, παραπέμπουν στην μετεμφυλιακή εποχή και κυρίως στη δεκαετία του 1960. Όσοι γνωρίζουν τον πρωθυπουργό, μιλούν για έναν φιλόδοξο πολιτικό που μετά τη χρόνια περιθωριοποίησή του επιθυμεί να διατηρήσει πάση θυσία την εξουσία και να προεδρεύσει, από τον Ιανουάριο, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αποδίδουν, δε, τις πολιτικές επιλογές του στην επιρροή που του ασκεί ο σύμβουλός του κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης.

Τον κ. Λαζαρίδη τυχαίνει να γνωρίζω λίγο καλύτερα από τον κ. Σαμαρά. Ηλικιακά βρίσκεται κοντύτερα στη δική μου ηλικία και θυμάμαι τα φοιτητικά μας χρόνια διετέλεσε στέλεχος της Β! Πανελλαδικής, μιας αριστερής διάσπασης του «Ρήγα Φεραίου» νεολαίας, τότε, του ΚΚΕ Εσωτερικού.

Στους φιλοσόφους που διαμόρφωσαν το ιδεολογικό πλαίσιο της Β! Πανελλαδικής, περίοπτη θέση κατείχε ο στρουκτουραλιστής γάλλος φιλόσοφος Λουί Αλτουσέρ, ο οποίος ανέλυσε με ένα ιδιαίτερο τρόπο το λενινισμό και την ιδέα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το άλλο μεγάλο κομμάτι αυτής της οργάνωσης βρίσκεται σήμερα στο «Σύριζα». Με μια πρόχειρη εκτίμηση θα μπορούσα να πω ότι η διαφοροποίηση των πάλαι ποτέ στελεχών της οργάνωσης σε αριστερά («Σύριζα») και σε δεξιά («Νέα Δημοκρατία»), δεν προήλθε από κοινωνικούς-οικονομικούς λόγους ή λόγους δημοκρατικής αντίληψης, αλλά, μάλλον, από τη θέση που πήραν στο εθνικό ζήτημα. Θέλω να πω πως δεν διαφέρουν ως προς τη νοοτροπία σε θέματα πολιτικής οργάνωσης και συμπεριφοράς αλλά σε θέματα εθνικής αντίληψης. Αυτό σημαίνει πως και οι δύο πλευρές έχουν ως κοινό τόπο την εύκολη αποδοχή μια συγκεντρωτικής λειτουργίας μιας ηγεμονικής ομάδας-πρωτοπορίας που γνωρίζει το συμφέρον της κοινωνίας καλύτερα από αυτήν. Συνεπώς, δεν έχει σημασία ο τρόπος που λειτουργεί η δημοκρατία, φθάνει να τηρούνται τα προσχήματα. Και τα προσχήματα – επανέρχομαι στον κ. Σαμαρά – τηρούνται διότι προβλέπονται από το Σύνταγμα.     

Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου προβλέπονται από το Σύνταγμα υπό ορισμένες προϋποθέσεις αλλά, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι νομιμοποιημένες δημοκρατικά. Έχουν υποστεί διαχρονικά σκληρή κριτική από Συνταγματολόγους με σημαντικό εκτόπισμα στους οποίους δεν περιλαμβάνονται οι σημερινές θεραπαινίδες του συστήματος της διαπλοκής.

Θα επικαλεστώ μόνο τον Αριστόβουλο Μάνεση για να επισημάνω πως «η «κατασκευή» δια της οποίας επιχειρείται η δια της «καταστάσεως ανάγκης» δικαιολόγησις των αυτοβούλως εκδιδομένων νομοθετικού περιεχομένου Πράξεων Υπουργικού Συμβουλίου, όχι μόνο δεν συμβιβάζεται προς τη νομικήν και προς την πολιτικήν πραγματικότητα, αλλά εμφανιζόμενη ως «βασιλικωτέρα του βασιλέως» ως προς την δικαιολόγησιν των αντισυνταγματικών ενεργειών του Υπουργικού Συμβουλίου απολήγει  να ευνοεί  αθελήτως την αυθαιρεσίαν»

…» Ουδεμία «δικαιολόγησις» των αυτοβούλως εκδιδομένων νομοθετικού περιεχομένου Π.Υ.Σ. υπάρχει. Αύται, εκδιδόμεναι παρ απολύτως αναρμοδίου προς άσκησιν νομοθετικής εξουσίας κρατικού οργάνου, ευρίσκονται εις οξυτάτην αντίθεσιν προς ρητάς συνταγματικάς διατάξεις διό και είναι εστερημέναι νομικού κύρους.  Υπάρχει, όμως, εξήγησις του φαινομένου: Δια των Π.Υ.Σ., επιχειρείται και εν πολλοίς κατορθούται η δια πλαγίου τρόπου θέσπισις κανόνων δικαίου, δια των οποίων τροποποιούνται, αναστέλλονται ή καταργούνται νόμοι ή άλλαι ισοδύναμοι προς αυτούς πολιτειακαί πράξεις. Η τοιαύτη άσκησις νομοθετικής εξουσίας είναι λαθραία.». (Αριστόβουλος Μάνεσης: «Συνταγματική Θεωρία και πράξη» σελίς 258, 259.)

Δεν είμαι νομικός γι' αυτό επικαλέστηκα την άποψη ενός διακεκριμένου συνταγματολόγου για να επισημάνω τη σκοπιμότητα της Πράξης στην οποία προσέφυγε ο κ. Σαμαράς για να κλείσει την ΕΡΤ. Και επειδή στους δημοσιογραφικούς κύκλους κυκλοφορεί ευρέως πως υπάρχει πρόταση του κ Αλιβιζάτου για το πώς θα μπορούσε να γίνει μια μεταρρύθμιση στην ΕΡΤ με την τήρηση του Συντάγματος και των νόμων, δεν αποκλείεται – αυτό το επισημαίνω με κάθε επιφύλαξη – η πρόταση Αλιβιζάτου να έχει ληφθεί υπόψιν.

Ποια είναι η σκοπιμότητα: Να δώσουμε μια ερμηνεία στο Σύνταγμα, να προχωρήσουμε με «λαθραίο» τρόπο, όπως επισήμανε ο Μάνεσης και να επικαλεστούμε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης ή την ιδιαίτερη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα.

Μα αυτό δεν έκαναν και οι μετεμφυλιακές κυβερνήσεις; Επικαλούμενες την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία βρισκόταν η χώρα, εξέδιδαν πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και κατεδίωκαν τους πολιτικούς αντιπάλους τους. Η μόνη διαφορά είναι πως οι αντίπαλοι της σημερινής κυβέρνησης δεν είναι κάποια πολιτικά κόμματα, όλα τους εκφυλισμένα, αλλά ο ίδιος ο λαός. Και αυτός καταδιώκεται. Μπορείτε να μου επισημάνετε τις διαφορές του τότε με το σήμερα;

Κοινοβούλιο κατ' όνομα και κατ' επίφασιν υπάρχει για τα κοινά και τα καθημερινά. Για τα σπουδαία, όμως, και τα κρίσιμα υπάρχουν και οι Π.Υ. Σ.  Αυτό το πολίτευμα είναι κοινοβουλευτικό αλλά δεν είναι δημοκρατικό. Είναι κοινοβουλευτική δικτατορία.

Το μαύρο, στη δεκαετία του ‘60, προήρχετο και από τη καθημερινή πρακτική στη ζωή των πολιτών. Το μαύρο, σήμερα, προήλθε από μια κυβέρνηση με ελάχιστα ερείσματα στην κοινή γνώμη στην οποία προκάλεσε στιγμιαίο, φοβούμαι σοκ. Διότι στην κατάσταση στην οποία έφεραν την ελληνική κοινωνία, και τα τέσσερα ευρώ που θα περισώσει ο κάθε πολίτης για όσο διάστημα δεν λειτουργήσει η ΕΡΤ, είναι ευλογία.  Με την κατάλληλη, δε, χρήση των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους, θα λειτουργήσει ο κοινωνικός αυτοματισμός. Ποιος ενδιαφέρεται για πολιτισμό και κριτική σκέψη; Αυτά είναι ανοησίες κάποιων κουλτουριάρηδων. Το θέμα είναι η επιβίωση. Εκεί έχει οδηγηθεί η ελληνική κοινωνία με απόλυτη ευθύνη της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ηγεσίας του.

Γι' αυτό το διαρκές έγκλημα θα πρέπει να δώσουν λόγο στο δικαστήριο της ιστορίας αλλά και γιατί όχι, ίσως και σε κάποιο αρμόδιο δικαστήριο οι πολιτικές ηγεσίες. Ιδιαίτερα ο κ. Σαμαράς θα πρέπει να απολογηθεί στην Ελληνική κοινωνία για τη διεθνή απαξίωση στην οποία οδήγησε τη χώρα με την εντολή που έδωσε η κυβέρνησή του να «πέσει μαύρο» στις οθόνες μας. Ο εξευτελισμός της χώρας στο διεθνή τύπο θα περάσει στην ιστορία. Δεν έχει ευθύνη κανείς γι' αυτό;

Η δημοκρατία καθεύδει για άλλη μια φορά στη χώρα που γεννήθηκε. Τι ντροπή!  

ΠΗΓΗ: From: Savvidis Pantelis [mailto:pansav@otenet.gr]
Sent: Thursday, June 13, 2013
Subject: "Κύκλος της Θεσαλονίκης"

Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΡΤ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η ανακοίνωση της διάλυσης της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης προκάλεσε ένα ακόμη μούδιασμα στον ελληνικό λαό. Οι περί τους 2.700 εργαζόμενοι σ' αυτήν προέβησαν σε διαμαρτυρίες και ζήτησαν τη συμπαράσταση του λαού στον αγώνα για την ανάκληση της απόφασης για κατάργηση του δημόσιου φορέα ενημέρωσης.  Φωνές διαμαρτυρίας κατά της απόφασης ακούστηκαν και από το εξωτερικό, μάλιστα μέσω του διαδικτύου γίνεται συλλογή υπογραφών των αντιτιθεμένων στην απόφαση της κυβέρνησης. Για μία ακόμη φορά φανερώνεται η μεγάλη σύγχυση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία.

Η ΕΡΤ είναι δημιούργημα του κομματικού κράτους. Αυτό το κράτος τη στελέχωσε, κατά κανόνα, με τα δικά του παιδιά, εργαζόμενους ή συνεργαζόμενους για την παραγωγή διαφόρων εκπομπών κατά τη διάρκεια της επίπλαστης ευμάρειας. Το κομματικό κράτος εξασφάλισε τα οικονομικά της δια νόμου επιβάλλοντας τέλος στον λαό, το οποίο εισέπραττε κατά τον ασφαλέστερο τρόπο μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, την οποία συν τω χρόνω μετέτρεψε σε εισπρακτικό μηχανισμό παντοίων τελών και φόρων. Ας θυμηθούμε την έντονη αντίθεση της τότε μείζονος αντιπολίτευσης, στελέχη της οποίας είχαν δηλώσει τότε ότι θα κατέβαλαν το αντίτιμο του λογαριασμού της ΔΕΗ χωρίς το τέλος της ΕΡΤ στο ταμείο Παρακαταθηκών και δανείων. Όταν ανήλθε στην εξουσία δεν κατήργησε βέβαια τον νόμο, ο οποίος ήταν βολικός πλέον γι' αυτήν. Απλά τώρα άρχισαν να «τρώνε» άλλοι!

Ήταν κακό ως μέτρο ο νόμος επιβολής τέλους υπέρ της ΕΡΤ; Ασφαλώς όχι. Το κακό ήταν ότι ο ελληνικός λαός ποτέ δεν έμαθε πόσα εισέπραττε η ΕΡΤ, πού διέθετε και με ποιόν τρόπο τα έσοδά της. Αυτό συνιστά έλλειμμα δημοκρατίας, για το οποίο, όπως και για μύρια άλλα, σπάνια ακούγονταν φωνές διαμαρτυρίας. Οι ιδιώτες αντίπαλοί της μία μόνο φορά κατήγγειλαν την ΕΡΤ για το υπέρογκο ποσό που διέθεσε, προκειμένου να αναλάβει την αποκλειστικότητα μετάδοσης αγώνων ποδοσφαίρου. Κόπτονταν αυτοί υπέρ του λαού; Ασφαλώς όχι. Αλλά και η ΕΡΤ δεν έπρεπε να συντονίζεται στη συχνότητα νάρκωσης του λαού μέσω της ποδοσφαιρομανίας σε καιρό που άρχιζε να μαστίζει η οικονομική κρίση.

Το τοπίο στον χώρο της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας άλλαξε σημαντικά, όταν οι ιδιώτες, έχοντας την αμέριστη στήριξη των κυβερνήσεων, κατάφεραν να σπάσουν το «μονοπώλιο» του κράτους. Ετοιμάστηκε το έδαφος κατάλληλα, ώστε ο λαός να επικροτήσει την μεταβολή ως θετική για τον ίδιο, καθώς θα απολάμβανε πλέον τα αγαθά του «πλουραλισμού»! Η τελευταία λέξη προφερόταν με τρόπο μαγευτικό από πολλούς και όχι οπωσδήποτε αφελείς. Κάποιοι που πονούσαν για τον ασφυκτικό έλεγχο της εκάστοτε κυβέρνησης επί της ΕΡΤ πίστεψαν ότι ο ιδιώτης θα επένδυε στον τομέα των ΜΜΕ για το καλό του λαού και την ψυχή των γονέων του! Τελικά η ιδιωτική τηλεόραση, τα προγράμματα της οποίας, κατά αντικειμενική αξιολόγηση, είναι ρηχότατα και χυδαία κατέκτησε τη συντριπτική μερίδα της τηλεθέασης! Την κατέκτησε εκχυδαΐζοντας τον λαό. Ο πολίτης δεν μετετράπη μόνο σε καταναλωτή, αλλά και παθητικό τηλεθεατή! Ώρες ατέλειωτες σπαταλά στην «κατανάλωση» τηλεοπτικής σαβούρας. Στο διάστημα αυτό οι σταθμοί της ΕΡΤ προσπάθησαν να κρατήσουν τα προγράμματά τους σε επίπεδο αξιοπρέπειας, αλλά αυτό ήταν πλέον μειονέκτημα, απωστικό για την τηλεθέαση. Ασφαλώς και υπήρχαν πολύ αξιόλογες εκπομπές, ιδιαίτερα στην ΕΡΤ 3, γύρω από την παράδοσή μας, τα ήθη και τα έθιμά μας και την πίστη μας, όχι όμως αρκετές. Άλλωστε ούτε οι κυβερνήσεις ούτε οι διοικούντες την ΕΡΤ ήθελαν να δώσουν χρώμα παραδοσιακό στα κρατικά ΜΜΕ. Φυσούσε πλέον ισχυρός ο λίβας του κοσμοπολίτικου διεθνισμού! Κάποτε διευθυντής της ΕΡΑ αποφάσισε να καταργήσει την πρωινή προσευχή από το πρόγραμμα του ραδιοφώνου. Αρκετοί πιστοί διαμαρτυρήθηκαν έντονα! Σήμερα δεν έγινε το ίδιο, ενώ γέροντες, ασθενείς και ανήμποροι δεν θα έχουν πλέον την ευκαιρία να παρακολουθούν ούτε τη θεία Λειτουργία. Για να αντιδράσουμε σημασία έχει και ποιοί ασκούν την εξουσία: Οι «δικοί» μας ή οι «άλλοι»! 

Η ΕΡΤ μετετράπη σε ανώνυμη εταιρεία, όπως και πολλές άλλες δημόσιες επιχειρήσεις, όταν οι κυρίαρχοι στη διεθνή σκηνή, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο αφανισμού των κρατών. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ κόπτονται σήμερα ότι προσέφεραν την καλύτερες τόσο ενημέρωση, όσο και ψυχαγωγία. Αυτό είναι αληθές. Δεν μπορούμε όμως να δεχθούμε ότι έδωσαν και αγώνα για διαφοροποίησή τους από τις κυβερνήσεις, οι οποίες τα τελευταία έτη υπηρετούν το σχέδιο εκποίησης της χώρας και κατάρρευσης του λαού, οικονομικής και ψυχικής. Το κακό το χτυπούσαν όταν συνέβαινε στην άλλη άκρη του πλανήτη! Μπορεί να επέλεγαν αρκετοί πολίτες την ενημέρωσή τους από την ΕΡΤ, καθώς τα δελτία των ιδιωτικών σταθμών έχουν μετατραπεί σε άθλια προπαγάνδα υπέρ των δημίων μας (Ε.Ε. και λοιπούς φορείς της συμφοράς μας), όμως δεν μπορούν οι συντάκτες των δελτίων της ΕΡΤ να αξιώνουν και τίτλους ηρώων. Φυσικά εδώ τίθεται το ερώτημα: Ποιος υπερασπίστηκε τον υπό κατάρρευση κλάδο του σθεναρά; Οι κυβερνήσεις «παίζοντας» πανέξυπνα το «παιχνίδι» τους κατάφεραν να διχάσουν βαθειά τον λαό: Οι του ιδιωτικού τομέα, που πρώτος δοκιμάστηκε άγρια από την ανεργία, κατά των του δημοσίου. Οι ασθενείς κατά των ιατρών και φαρμακοποιών, οι γονείς κατά των εκπαιδευτικών. Βέβαια κύριος παραμένει ο διχασμός μεταξύ υποστηριζόντων τους «καλούς» πολιτικούς κατά των υποστηριζόντων τους «κακούς»!

Η ΕΡΤ, υπάλληλοι της οποίας εκπέμπουν παράνομα τις τελευταίες ημέρες, λέγεται, ότι έχει σημαντική τηλεθέαση πλέον! Αλλά, γιατί ελληνικέ λαέ, προδομένε και συνάμα υπεύθυνε για την κατάντια σου, αντιδράς τώρα στην απόφαση της κυβέρνησης; Εσύ δεν της έδωσες το κύριο όπλο συντονιζόμενος για να «απολαύσεις» τη σαβούρα των ιδιωτικών σταθμών; Το αθλιότερο όμως είναι ότι σήμερα οι ίδιοι που έθρεψαν την κομματική ΕΡΤ αποφασίζοντας τη διάλυσή της φέρνουν επιχειρήματα, τα οποία αποβαίνουν σε βάρος τους! Αν υπήρξε «φαγοπότι» (και υπήρξε) αυτό δεν έγινε ερήμην των κυβερνήσεων. Αν η ΕΡΤ είχε πλεονάζον προσωπικό αυτό δεν αποτελούσε σπάνια εξαίρεση στις δημόσιες επιχειρήσεις. Όλες, σφιχτά εναγκαλισμένες με το κομματικό κράτος, αποτέλεσαν «πόρνες» εξυπηρέτησης της κομματικής πελατείας! Αν ο λαός έστρεψε την πλάτη του στους σταθμούς της ΕΡΤ, την κύρια ευθύνη έχουν οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, οι οποίες στήριξαν τον εκμαυλισμό του ελληνικού λαού! Ασφαλώς «πονάει κεφάλι», όμως η θεραπεία δεν είναι «κόβει κεφάλι»!

Πολύ φοβούμαι ότι το μέτρο δεν ελήφθη, για να ανακληθεί στη συνέχεια. Αποτελεί ένα από σειρά, που ως στόχο έχει βέβαια την απόλυση υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα και τη συρρίκνωση της δραστηριότητας του κράτους, αλλά και άλλο βαθύτερο: Την περαιτέρω δοκιμή της υποταγής του ελληνικού λαού στις αποφάσεις προς εξουδένωσή του. Αλλά τι να κάνει ένας λαός χωρίς ηγέτες; Πότε μεγαλούργησε χωρίς να τον οδηγεί κάποιος αποφασισμένος να χύσει το αίμα του γι' αυτόν; Και στις συντροφιές μας σιγοψιθυρίζουμε: Ένας ηγέτης μας χρειάζεται! Άμποτε να δώσει ο Θεός να παρουσιαστεί κάποιος, πριν προλάβει το σύστημα να προβάλλει κάποιον από τον ογκούμενο χώρο του ολοκληρωτισμού!

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 17-06-2013