Μπλόκα στα όρια της πόλης*

 

Του Γιώργου Φούφα**

 

     Εκατό χρόνια, απ' το ματωμένο ΚΙΛΕΛΕΡ, οι σύγχρονοι κολίγοι, σηκώνουν πάλι κεφάλι. Ακόμα κι αν φαντάζει γνώριμο, το σκηνικό των μπλοκαρισμένων δρόμων απ' τ' αγροτικά και τα τρακτέρ, τα τελευταία χρόνια, σήμερα ο αγώνας νοηματοδοτείται διαφορετικά. Κανένα σχέδιο καμιάς εξουσίας και κανένα σενάριο εφάνταστου δημοσιογράφου δεν μπορεί να προβλέψει την δύναμη και την ορμή που γεννά το ξέσπασμα της Υπαίθρου.

Απρόβλεπτη και ασυγκράτητη, άγρια και ελεύθερη η οργή του αγρότη, θα' ρθει σαν μπουρίνι να χαλάσει την εύρυθμη, κανονική ζωή των άλλων που  κατοικούν στις πόλεις και έχουν μάθει να βολτάρουν μόνο έξω απ' αυτές τα σαββατοκύριακα, αφιονισμένοι, για διασκέδαση και χαλάρωση.

 Οι έμποροι λοιδωρούν, οι μεταφορείς βρίζουν, οι νοικοκυρές αγανακτούν, οι τραπεζίτες τρίβουν τα χέρια τους κι οι πολιτικοί δουλεύουν τους πάντες, λέγοντας ψέματα

ακόμα και στον εαυτό τους.

     Κι οι αγρότες, εξακολουθούν να κλείνουν με μπλόκα τους δρόμους, προειδοποιώντας  χρόνια τώρα, για τη μεγαλύτερη καταστροφή, που έρχεται για το ανθρώπινο είδος και τη φύση.

     Πόσες χιλιάδες αγροτικά μπλόκα πρέπει να στηθούν σ' όλη την Ελλάδα, για να ξυπνήσουν τις κοιμισμένες συνειδήσεις των ανθρώπων της πόλης, που δεν οσμίζονται την μυρωδιά του καθημερινού θανάτου της γεωργίας, της μοναδικής παραγωγικής δύναμης, που είναι η τροφός της ζωής  μας.

     Πόσες χιλιάδες αγρότες της Ινδίας πρέπει ν' αυτοκτονήσουν  για να καταλάβουν οι μακάριοι των μητροπόλεων, ότι η gourmet διατροφής τους στήνεται με την κλοπή της σοδειάς, του σπόρου, της ζωής της ίδιας των σύγχρονων σκλάβων της γεωργίας, που κατ' ευφημισμόν λέγονται αγρότες απ' τις πολυεθνικές.

     Πόσες χιλιάδες ιθαγενών αγροτών της Ν. Αμερικής, πρέπει να εκτελεσθούν σαν σκυλιά απ' τους σύγχρονους  κονκισταδόρες – εταιρείες, μέσα στα χωράφια τους ή στα τροπικά δάση του Αμαζονίου, υπερασπιζόμενοι  το δικαίωμα στην ύπαρξη μικρού κλήρου, την αυτοδιάθεση  και την προστασία της φυσικής κληρονομιάς, για  να νιώσουν οι θιασώτες της ταχυφαγίας, σ' όλο τον κόσμο, ότι τρώγοντας καταπίνουν και μέρος απ' την ψυχή και το σώμα του παλιού φυσικού κόσμου.

 

Ο θάνατος της Γεωργίας, δεν είναι προνόμιο της Ελλάδας.

 

     Είναι ο παγκόσμιος  σχεδιασμός της Γεωργίας, απ' την κυριαρχία, που προετοιμάζει την πλήρη εκβιομηχάνιση μιας υπερμεγενθυμένης γεωργίας, βιοτεχνολογικής, υπέρμετρα επιχειρηματικής, αποστειρωμένης από την αγροτική κουλτούρα και τον πολιτισμό της υπαίθρου. Η σύγχρονη γεωργία δεν θα διαθέτει  καν αγρότες. Το προτεινόμενο μοντέλο παραγωγής τροφής, προϋποθέτει τον εξανδραποδισμό της φύσης, αστικοποιώντας και το τελευταίο τετραγωνικό ελεύθερης γης, προβάλλοντας την Ανάπτυξη ως πανάκεια, για την κατάκτηση και της τελευταίας απάτητης κορυφής.

     Η αστικοποίηση επελαύνει στην Ύπαιθρο, κουβαλώντας αυτοκινητόδρομους, ακριβά αυτοκίνητα, Cucci και Αrmani, μαγαζιά της νύχτας, εισβάλει στα σπίτια, στα χωριά, με τη σκουπιδοτηλεόραση, κάνοντας τη χαζομάρα αξία, αποβλακώνει, οργανώνοντας νέους υπήκοους καταναλωτές.

     Τα μπλόκα στους δρόμους είναι απόγνωση, δεν είναι αγώνας. Ο καθημερινός αγώνας των αγροτών συνίσταται στην ίδια τους την ύπαρξη. Σκληρός αγώνας για την επιβίωση και καθημερινός  αγώνας για την επανάκτηση της αγροτικής συνείδησης και της κυτταρικής μνήμης της κοινοτικής ζωής.

 

Τα μπλόκα στους δρόμους είναι εξέγερση, δεν είναι επανάσταση.

 

     Η επανάσταση, προϋποθέτει το ξύπνημα ολόκληρης της κοινωνίας, ενάντια στην Παγκόσμια δικτατορία της Κατανάλωσης.

     Τα μπλόκα στους δρόμους, είναι το ξεμπλοκάρισμα της οργής, για την καθημερινή λεηλασία της ζωής μας και της φύσης, απ' τις βιομηχανίες του κέρδους.

     Δεν χρειάζεται καμιά συνδιαλλαγή με τις δυνάμεις της εξουσίας, που έστησαν το μεγάλο φαγοπότι των εταιρειών αγροεφοδίων, σπόρων, των εταιρειών πώλησης και διακίνησης των αγροτικών προϊόντων σε βάρος ολόκληρου του αγροτικού κόσμου και πλάσαραν απ' τα χρόνια του εμφυλίου και πέρα, το απατηλό όνειρο του «εύκολου» και «άνετου» αστικού τρόπου ζωής, φτιάχνοντας τις πόλεις τέρατα κι ερημώνοντας την ύπαιθρο.

     Καμιά συνδιαλλαγή μ' αυτούς που έσπρωξαν στην «πρέζα» της επιδότησης  τον αγρότη, καταρρακώνοντας την προσωπικότητα  και υποβαθμίζοντας έτσι την πραγματική αξία του γεωργικού προϊόντος.

     Βαδίζοντας  οι Αγρότες στα δικά τους μονοπάτια, όπως ξέρουν να περπατάνε ελεύθερα στη φύση, πρέπει να πορευτούν, συλλογισμένοι, γι' αυτά που έπραξαν έως τώρα κι αυτά που δεν έπραξαν.

 

Η αυτογνωσία, εξάλλου, είναι κομμάτι της χαμένης τους αξιοπρέπειας.

 

     Ας μην λησμονήσουν ότι έσφαλαν, αφήνοντας τους Αγροτοπατέρες να κυβερνάνε χρεωκοπημένους συνεταιρισμούς, τρώγοντας με δέκα μασέλες, τους πολιτευτάδες της  κάθε εξουσίας να οργώνουν τη ζωή τους και να τους πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και τέλος, τους εμπόρους να τους παίζουν στα ζάρια, τζογαδόρους του εμπορίου, που κάναν τις σοδειές αέρα, «σκάζοντας τα κανόνια»,  και κλείνοντας τα σπίτια.

     Ας μη λησμονήσουν ότι έσφαλαν που' κρυψαν στο σεντούκι τη γνώση για τη γη, όπως την είχαν κληρονομήσει απ' τους παπούδες, μαζί με την αγνή λαϊκή καθημερινή παράδοση, δίνοντας τον χώρο ν' απλώσει τις δικές της αξίες στην ύπαιθρο, ο νεωτερισμός της εκβιομηχανισμένης  γεωργίας  και του αστικού τρόπου ζωής. Αφήνοντας την χημική γεωργία να ρημάξει την φύση και τις ζωές τους, υποθήκευσαν το μέλλον και των επόμενων γενεών, κάνοντας την τροφή φαρμάκι και την γη χωματερή χημικών αποβλήτων.

 

     Ας μην λησμονήσουν, ότι έσφαλαν όταν δεν διαφύλαξαν ούτε ένα σπυρί απ' το παλιό στάρι, την ξεχασμένη ποικιλία τομάτας, το καλαμπόκι που δίνανε στα ζώα, τότε και τώρα είναι αναγκασμένοι  ν' ακουμπάνε τη μισή τους σοδειά για σπόρους (υβρίδια και μεταλλαγμένα ) στην Monsanto και την Sygenda.

     Πιο πολύ δεν πρέπει να λησμονήσουν ότι δεν άκουσαν εκείνο τον τρελό που φάγανε οι τσιφλικάδες, τον Μαρίνο Αντύπα, που μια κληρονομιά μας άφησε μονάχα, την αγάπη και την ανάγκη για υγιή συνεργατισμό, χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

     Αν ξυπνήσει η αγροτική συνείδηση, στην καρδιά των ανθρώπων της υπαίθρου, υπάρχει μια ελπίδα σαν πυρκαγιά να διαδοθεί και στις αβίωτες πόλεις, κάνοντας τις εξεγέρσεις των μητροπόλεων αλλιώτικες, όμορφα καταστροφικές, υπέροχα δημιουργικές.

 

Εξ' άλλου κάτω  απ' τα τσιμέντα και την άσφαλτο, χώμα και νερό υπάρχει.

 

     Ετσι μόνο στα μπλόκα, μαζί με τους αγρότες θα συνταχθούν κι όλοι της γης οι κολασμένοι, οι εργάτες γης, οι μετανάστες οι άνεργοι, οι εργάτες απ' τις φάμπρικες, οι μικροσυνταξιούχοι κι οι απόκληροι.

     Αν είναι να'ρθει ο «Αγροτικός Δεκέμβρης» τώρα, καλώς να έρθει. Απλώς ας μάθει η εξουσία ότι ο Αγρότης πια δεν είναι μόνος, ούτε ψάχνει.

     Η μόνη Βιώσιμη Γεωργία, είναι η μη εισροεική οικολογική Γεωργία, που ασκείται από ελεύθερους ανθρώπους στις ελευθεριακές κοινότητες του μέλλοντος, ενεργειακά και διατροφικά  αυτάρκεις, αμεσοδημοκρατικές και αυτοοργανωμένες.

     Αυτή είναι η Γεωγία, που μας αξίζει, σ' ένα περιβάλλον, ισότητας και αλληλεγγύης, κοινωνικής  δικαιοσύνης, ελευθεριακής  παιδείας και πολιτισμού.

     Καμιά διαβούλευση οργανωμένη απ' την εξουσία, δε θα δώσει οράματα και προοπτικές για το ζοφερό μέλλον που μας έχουν προετοιμάσει.

     Η ρήξη της υπαίθρου με τη πόλη, αν δεν συμβεί, οι καιροί που θα έλθουν θα' ναι αμείλικτοι για το ανθρώπινο είδος και τον πλανήτη.

 

** O Γιώργος Φούφας είναι μέλος της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΉΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΒΙΟΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΩΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ και της Α. Κ. Αγροτών

 * Το άρθρο μου εστάλη με το ηλ. ταχυδρομείο από συνεργάτης της Αποικίας.

                           Περί ραγκούσειου νομοσχεδίου χορήγησης ιθαγένειας άνευ όρων.

 

 Του Φιλαλήθη/Philalethe00

 

Ξέρετε, ο διάλογος στο… αθηνοκεντρικό ψευδοκράτος των Αθηνών, που λέει και ο υπέροχος grand provocateur Κ. Ζουράρις(όταν το είχε ακούση πρώτη φορά ο νομάρχης Π. Ψωμιάδης, είχε αποχωρήση εις ένδειξιν διαμαρτυρίας από σχετική εκδήλωση, σας βεβαιώ), γίνεται με όρους απαράμιλλης χυδαιότητας, που αρμόζει στην ορθολογική μεταφυσική (Μ. Χορκχάιμερ) και τον φιλοσοφικό σχετικισμό/μεταμοντέρνο μηδενισμό (δανείζομαι τον όρο από την καταπληκτική, όντως, μελέτη του αδελφού Θ. Ζιάκα περί μηδενισμού) που το Κράτος και οι ιδεολογικοί του μηχανισμοί (Πανεπιστήμια, ΜΜΕ κτλ.) μας … μετακενώνουν από τας Ευρώπας.

Δηλαδή, όποιος διαφωνεί με κάτι, ανεξαρτήτως γιατί διαφωνεί και τι επιθυμεί, προκηρύχνεται με διάφορους όρους τσουβαλιάσματος που τον εξουδετερώνουν δια παντός: (ακρο)δεξιός, εθνικιστής, ρατσιστής κτλ.. Είναι το ανάλογο του κομμουνιστή (δηλαδή τριτοδιεθνιστή, για να είμαστε λεπτολόγοι) για την εποχή μας, το έχουμε ξαναπή. Σε όλα αυτά, υπάρχει ένα πολύ διασκεδαστικό στοιχείο. Τα λένε πολλοί ρέκτες (<ρέζω=πράττω, κάμνω) του σημιτισμού! Αυτού του φορέα και κομιστή της ακροδεξιάς θατσερικής παράδοσης (=νεοφιλελεύθερης+νεοσυντηρητικής, στελεχιακά) , όπως καταξιώθηκε ρητώς και από αρχής προεδρικής θητείας από τον ίδιο τον νεοεργατικό Μπλερ (που κάποτε είχε καταβολές… χριστιανοσοσιαλιστικές κι’ αυτός…)!

Πολλές αναλύσεις έχουν γίνη και έχουν πολλά θετικά στοιχεία και να μην επαναλαμβάνουμε τα εγνωσμένα, άρα. Γεγονός, όμως, είναι, ότι, εξ ορισμού, η οχλοκρατία απαιτεί να μην ενδιαφερόμαστε για τα θεμελιώδη δικαιώματα του προσώπου(π.χ. μαρξισμός, φασισμός, Ουτοπία του Moore ή του Καμπανέλλα κ.α.). Εδώ δε, είναι σαφές, ότι δεν έχουμε κάτι τέτοιο.

Εμείς, λοιπόν, αυτό στο οποίο θα εστιάσουμε εδώ είναι ένα ορισμένο σημείο. Το να αντιτίθεσαι στην μαζική χορήγηση ιθαγενειών είναι άραγε κάτι αφ’εαυτού του ακροδεξιό ή … εθνικόφρον (-εθνοκάπηλο) ή ρατσιστικό;

“Η μετανάστευση είναι ευλογία”(Κων/νος Καραμανλής ο πρεσβύτερος);

Όλοι ξέρουμε, ότι η military junta της χώρας μας, αυτό που λέμε και Δικτατορία του Κεφαλαίου, και μαύρο φασισμό, επήλθε το 1967 και διήρκεσε επτά χρόνια. Ο αρθρογράφος/δημοσιογράφος Γιάννης Κατρής (ο Ανδρέας Παπανδρέου υπολόγιζε την συμβολή του στο θριαμβευτικό 48% του 1981 στο 3%, ήτοι 1/16!) έχει γράψη ειδικό βιβλίο, ως γνωστόν, που ονομάζεται “η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα”, εννοώντας την μεταφορά και μεταλαμπάδευση της ευρωπαϊκής ιδεολογίας του φασισμού σε νέα εκδοχή εγχωρίως. Εάν η παλινδρόμηση (regression), όπως λέμε στην Οικονομετρία, είναι ορθή και ερμηνεύει σε ικανοποιητικό βαθμό τα δεδομένα, τότε οπωσδήποτε η Δικτατορία πρέπει να απέκλεισε από την εθνική κοινότητα όλους τους ξένους, και ειδικότερα τους ξένους εργάτες. Αυτό μας λέει η εξίσωση που έχουμε μπροστά μας, αυτή είναι η προβλεπτικότητά της. Είναι, όμως, όντως, έτσι;

Φαίνεται, ότι η πραγματικότητα … πόρρω απέχει από τις ιδεολογικές αυτές κατασκευές. Ας δούμε τι λέει ο εξορισμένος στην Γυάρο κατοπινά – και φυλακισμένος για κριτική στην αρεοπαγιτική αποτίμηση της Χούντας – Ν. Ψαρουδάκης στην περίφημη αντιστασιακή εφημερίδα “Χριστιανική” για τον “κοινωνικό τομέα” (Απρίλης ‘72, “Οι 5 χρυσές σελίδες”):

“Η άνιση διανομή του Εθνικού Εισοδήματος κι η ανεργία που μάστιζε τον τόπο μετά την απελευθέρωση ανάγκασε τα ελληνικά νιάτα να στραφούν αλλού για να ζήσουν. Έτσι παρατηρήθηκε το φαινόμενο της μαζικής εξόδου της Νεολαίας μας που σκόρπισε στους τέσσερις ανέμους της γης για ένα κομμάτι ψωμί! Η Γενιά που πολέμησε και νίκησε φασισμό, χιτλερισμό, σταλινισμό και αποικιοκρατία, τώρα νικημένη κοινωνικά σχημάτιζε πένθιμες στρατιές προσφύγων που έψαχναν να βρουν αφεντικά για να γίνουν δούλοι! Το φαινόμενο αυτό με τις τεράστιες διαστάσεις που έλαβε είναι αναμφισβήτητα η καταδίκη του Παλαιοκομματισμού που στάθηκε ανίκανος να συλλάβει το αίτημα της εποχής μας και να προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα έθεταν τον πλούτο της χώρας στην υπηρεσία του λαού και θα ματαίωναν την μετανάστευση. Ήρθε η 21η Απριλίου. Τι έκανε προς την κατεύθυνση αυτή; Γιατί δεν γυρίζουν οι ξενιτεμένοι μας πίσω; Τόσο λοιπόν τους μάγεψε η ξενιτειά; Μήπως κι αυτό αποτελεί χρυσή σελίδα;

Ή μήπως προτιμήθηκε η λύση της εισαγωγής εργατών από τις αφρικανικές χώρες για να πάρουν τη θέση των παιδιών μας που ξενιτεύθηκαν; Αν είναι αυτό, δεν πρέπει να μιλάμε για “χρυσές σελίδες” αλλά για χρυσές δουλειές της Οικονομικής Ολιγαρχίας εις βάρος εκείνων που θυσιάστηκαν σ’όλα τα μέτωπα για νάχουν την πατρίδα δική τους κι όχι να την βλέπουν από μακρυά με τα κυάλια!” (βλ.”Να πέσει η τυραννία”, εκδ. Μήνυμα)

Θα παρατηρήσατε, ότι γίνεται λόγος για χρυσές δουλειές της Οικονομικής Ολιγαρχίας μέσω των εισαγομένων υπό της Χούντας αφρικανών εργατών – αξιοθαύμαστος ο αντιρατσισμός. Σε αυτό συμφωνεί και ο προσφάτως προσκεκλημένος υπό του πρωθυπουργού και προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς γνωστότατος αριστερός συγγραφέας Jeremy Rifkin που αναφέρεται στο θέμα στο “ευρωπαϊκο όνειρο” του και μιλάει για την σχετική αδημονία των πολυεθνικών. Η ελλαδική πραγματικότητα το αποδεικνύει, ως γνωστόν, όταν ο εφεδρικός στρατός εργασίας(αυτά ήσαν γνωστά από την πρώτη σοσιαλιστική διεθνή, όταν δεν υπήρχε καν μαρξισμός) εκβάλλει πλειάδα, ας πούμε, ναυτικών και ναυκλήρων ή, μάλλον, εκβάλλεται από το μείζονος σημασίας εφοπλιστικό κεφάλαιο της χώρας, ώστε να αντικατασταθούν με αλλοδαπούς, και ιδιαίτερα Φιλιππινέζους. Το πλέον, όμως, κρίσιμο είναι ίσως η ριζική αλλαγή της πληθυσμιακής σύστασης, ώστε να μοιάζη πάρα πολύ με… πολυεθνική/πολυφυλετική αυτοκρατορία. Η διαφορά είναι, ότι οι αυτοκράτορες λάμβαναν μέριμνα για σφυρηλάτηση διακριτής ταυτότητας, συνθήκη απόλυτα ζωτική.

Και οι της Νεωτερικής Αριστεράς μας δεν πρέπει να ξεχνούν, ότι, όπως έλεγε ο Αντόνιο Γκράμσι, δουλειά του Αριστερού κόμματος είναι να δημιουργήση τον Ιταλό και εν προκειμένω Έλληνα Ιακωβίνο. Μαζάνθρωπος Ιακωβίνος δεν μπορεί να υπάρξη. Και η οικοδόμηση ενός ριζικά καλύτερου μέλλοντος θα γίνη, όντως, όπως το είχε πη κάποτε ο χριστιανοσοσιαλιστής Ντοστογιέφσκι για τον υλιστικό Σοσιαλισμό, Πύργος της Βαβέλ και πόλεμος όλων εναντίον όλων. Όσο για τους απαίδευτους που προπαγανδίζουν, ότι μιλάμε για την… “σταλινική θεωρία των σταδίων“, θα τους έκανε καλό να διαβάσουν την εισαγωγή του Κεφαλαίου του Μαρξ, που είναι η προσφορά του Μαρξ στην ανθρωπότητα και περιέχει, βασικά, τα βιώσιμα -για τους μη-πωρωμένους καρδιακά- στοιχεία από το έργο του*και όπου διατυπώνεται η θεωρία αυτή εξ ολοκλήρου. Όσο για το εκπεφρασμένο συνθηματολογικώς σκεπτικό του νομοσχεδίου είναι συναφέστατο, αν όχι ταυτόσημο, με τις διακηρύξεις των ευρωενωσιακών Διευθυντηρίων.**

Όσο δε, τέλος, για τα προβλήματα των αγαπητών και αξιοσυμπάθητων συνανθρώπων μας, υπάρχουν προηγούμενα ιστορικά. Ιδιαίτερα για τους χειμαζόμενους αδελφούς της Παλαιστίνης, ο Παύλος είχε δοκιμάση την ισοκατανεμητική λογεία (“Το ημών περίσσευμα εις το εκείνων υστέρημα […] όπως γένηται ισότης”, Β’ Κορινθίους , κεφ. 8 ) … Και εδώ, όπως έλεγε και ο πρόεδρος της ATTAC καθ. Rene Passet κάπου, οι υπογραφές των ανεπτυγμένων χωρών παραβιάζονται συστηματικά χωρίς υπολογίσιμη αντίσταση…

*Αυτό το λέει ο Κώστας Παπαιωάννου, αλλά το λέει και ο Νικολάι Μπερντιάεφ πριν από αυτόν, όταν μιλάη για την αξιόλογη θεωρία του φετιχισμού του εμπορεύματος.

 

** ενί λόγω, η μετανάστευση είναι “ευλογία”, αλλά η παράνομη μετανάστευση δημιουργεί προβλήματα.

Ελαστικές σχέσεις εργασίας στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση

Έφη Καλαμαρά

 

Τα τελευταία χρόνια το εργασιακό τοπίο στην εκπαίδευση έχει αλλάξει δραματικά, όπως άλλωστε και στους περισσότερους εργασιακούς χώρους. Ο σύγχρονος εργαζόμενος υποχρεώνεται να ενταχθεί σε μια διαδικασία συνεχούς ανασυγκρότησης, ώστε να ανταποκρίνεται σε διαρκώς μεταβαλλόμενα εργασιακά πλαίσια και να εξασφαλίζει απασχόληση.Σε αυτές τις συνθήκες αναδεικνύεται η κεντρική σημασία της καταρτισιμότητας. Μια « αγορά» που κατευθύνεται από τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις είναι εκείνη που καθορίζει ποιά γνώση και σε ποιές συνθήκες είναι αξιόλογη και αυτές οι ιεραρχήσεις μεταφέρονται και στην εκπαιδευτική «αγορά» και την αποικίζουν.

Η εκπαίδευση μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε κατάρτιση ενώ οι λεγόμενες ευέλικτες εργασιακές σχέσεις παίρνουν ποικίλες απειλητικές μορφές και τείνουν να κυριαρχήσουν στο χώρο της Δημ. Παιδείας διαρρηγνύοντας ταυτόχρονα τους δεσμούς αλληλεγγύης που παραδοσιακά συνέχουν τους εργαζόμενους. Συνήθως η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και γενικά τα εργασιακά θέματα θεωρούνται στενά επαγγελματικά ζητήματα που αφορούν μόνο τους ίδιους τους εργαζόμενους.

 Η σημερινή όμως νεοφιλελεύθερη εκπαιδευτική πολιτική από τη μια απαιτεί την μεγαλύτερη δυνατή εργασιακή απόδοση και από την άλλη προωθεί όλο και περισσότερο υποβαθμισμένες μορφές εργασίας στα σχολεία. Το είδος και η ποιότητα των εργασιακών σχέσεων όμως έχουν καθοριστική επίδραση στο εκπαιδευτικό έργο.

Η διδασκαλία είναι ένα φαινόμενο με διπλή όψη : έχει ταυτόχρονα παιδαγωγική και εργασιακή διάσταση. Είναι και μεταβίβαση της γνώσης και η εργασία των εκπαιδευτικών. Βλέποντας τα πράγματα απ΄ αυτή την σκοπιά δε μπορεί να διαπιστώσουμε τη στενή αλληλεξάρτηση της μιας πλευράς με την άλλη και τη σημασία που έχει το είδος και η ποιότητα του εργασιακού καθεστώτος στη διαμόρφωση του εκπαιδευτικού έργου.

Σήμερα εμφανίζεται ένας νέος τύπος εργαζόμενου στην εκπαίδευση:ο απασχολήσιμος με καμιά σταθερότητα στην εργασία, υποαμειβόμενος και εργασιακά περιπλανώμενος, με υποτυπώδη κοινωνική ασφάλιση που ποτέ δεν μπορεί να του εξασφαλίσει συνταξιοδότηση. Προσωρινότητα και αβεβαιότητα σε κάθε στιγμή της ζωής στη διαμονή, στις σχέσεις, στη δουλειά. Πώς γίνεται ο εκπαιδευτικός σʼ αυτές τις συνθήκες εργασίας να αποδώσει στο εκπαιδευτικό του έργο; Και για να μιλήσουμε και με νούμερα- για το σχολικό έτος 2008/2009- 89.000 μόνιμοι καθηγητές στην Δευτεροβάθμια, 3.600 αναπληρωτές, 12.800 ωρομίσθιοι (4.800 + 8.000 στην Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη) δηλ το 15,5 % των καθηγητών είναι αναπληρωτές και ωρομίσθιοι.

Βασικός μοχλός προώθησης τέτοιων εργασιακών σχέσεων στο χώρο της εκπαίδευσης στάθηκε η ύπαρξη μιας μακροχρόνιας ανεργίας, που ανάγκασε πολλούς πτυχιούχους παιδαγωγικών και καθηγητικών σχολών νʼ αποδεχτούν τους χειρότερους εργασιακούς όρους προκειμένου ν΄ εξασφαλίσουν μερικά μόρια που θ΄ ανοίξουν το δρόμο για τη μονιμοποίηση τους. Για δεκαετίες η προσωρινή εργασία των εκπαιδευτικών αποτελούσε ένα μικρό διάστημα του εργασιακού τους βίου που αποτελούσε συνήθως τον προθάλαμο του μόνιμου διορισμού.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ʼ80 και τις αρχές της δεκαετίας του ʼ90 τα πράγματα παίρνουν διαφορετική τροπή. Στην περίοδο αυτή προσωρινή εργασία αποχτά πιο μόνιμα χαρακτηριστικά κυρίως με την μεγάλη αύξηση των χρόνων αναμονής για διορισμό που σε πολλές περιπτώσεις ισοδυναμούσε με αδυναμία μόνιμου διορισμού, εξαιτίας των χαμηλού αριθμού διορισμών. Η κατάργηση της ενιαίας επετηρίδας διορισμών με το νόμο 2525/97, οδήγησε στη δημιουργία έξι νέων κατηγοριών αδιορίστων (διαίρει και βασίλευε) με τη θεσμοθέτηση ισάριθμων επετηρίδων. Έτσι το σώμα αυτό έπαψε να έχει ενιαία συμφέροντα και άρα να μάχεται γύρω από ενιαίους στόχους. Ο αναπληρωτής εκπ/κός διδάσκει 21 ώρες την βδομάδα, έχει ασφάλεια ΙΚΑ, απολύεται κάθε καλοκαίρι, προσλαμβάνεται ίσως και αρχές Νοεμβρίου, και βέβαια κάθε σχολική χρονιά μπορεί να αλλάζει τόπο εργασίας και διαμονής.

Τα τελευταία χρόνια διογκώθηκε όμως ιδιαίτερα ένας νέος τύπος εργασιακής σχέσης στα σχολεία. Ο ωρομίσθιος. Αυτός εργάζεται για έναν μόνο συγκεκριμένο αριθμό ωρών μαξιμουμ 11 ώρες, περιφέρεται από σχολείο σε σχολείο για να συμπληρώσει ωράριο, δεν πληρώνεται για διακοπές και αργίες, έχει λειψή κοινωνική ασφάλιση από την οποία δεν μπορεί ποτέ να συνταξιοδοτηθεί πληρώνεται με μεγάλη χρονική καθυστέρηση ίσως και ενός χρόνου και με μια καθαρά εξευτελιστική αμοιβή. Κάτω από τέτοιες εργασιακές συνθήκες η επιστημονική και παιδαγωγική υπόσταση αυτού του εκπαιδευτικού κομματιού είναι υπονομευμένη. Μιλάμε για μια κατάσταση πλήρους εργασιακής ομηρίας τόσο στην εκάστοτε κυβέρνηση όσο και στην κομματική διοίκηση της εκπαίδευσης. Εργασιακή ομηρία που γίνεται πολύ χειρότερη από την έλλειψη συνδικαλιστικής κάλυψης των ωρομισθίων. Η ωρομισθία ξεκίνησε από την περιφέρεια της εκπαιδευτικής πράξης και επεκτείνεται σιγά -σιγά στο κανονικό πρόγραμμα. Έτσι παύει ν΄ αποτελεί μια απλή εξαίρεση του κανόνα των εργασιακών σχέσεων και γίνεται μία από τις τρεις εργασιακές ταχύτητες που διαμορφώνουν σήμερα το εργασιακό status στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Πρίν το 2004 οι αναπληρωτές και οι ωρομίσθιοι ήταν 50%-50%, όμως τώρα τα πράγματα άλλαξαν υπερ των ωρομισθίων. Μέσω του ΕΠΕΑΕΚ προσλαμβάνουν ωρομίσθιους και αποφεύγουν την χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Η ένταξη της χρηματοδότησης των ωρομισθίων σ΄ αυτά τα προγράμματα εξασφαλίζει φθηνή εργασία για το κράτος – εργοδότη και εξευτελιστική πληρωμή για τους ίδιους. Τα 12 ή 9 ευρώ μεικτά που σημαίνουν 9 ή 7 καθαρά ευρώ την ώρα δείχνουν το μέγεθος της εκμετάλλευσης και το πραγματικό πρόσωπο της μαύρης εργασίας, πάνω στην οποία οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές στηρίζουν την πραγματοποίηση του εκπαιδευτικού έργου.

 Η εισαγωγή τέτοιου είδους εργασιακών σχέσεων αποτελεί όχι μόνον εργασιακή οπισθοδρόμηση που αφορά μόνο ένα κομμάτι εκπαιδευτικών αλλά μια γενικότερη οπισθοδρόμηση που αφορά την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία. Αξίζει να υπογραμμίσουμε την κατάσταση που επικρατεί στις απομονωμένες και δυσπρόσιτες περιοχές της χώρας, όπως και στις υποβαθμισμένες περιοχές των μεγάλων αστικών κέντρων,όπου ο θεσμός των αναπληρωτών και ωρομισθίων κυριαρχεί και όπου συνήθως φοιτούν και τα παιδιά των περιθωριοποιημένων κοινονικών στρωμάτων και των μεταναστών.

Η πρόταση για αντισταθμιστικές εκπαιδευτικές πολιτικές όπως είναι πχ η καθιέρωση των Περιοχών Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας συναντά είτε την αδιαφορία των κυβερνήσεων, είτε την μερική αποδοχή της στα λόγια και κυρίως αποσπασματικά. Επιβάλλεται αν θέλουμε να μιλάμε για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης να γίνουν αλλαγές όχι μόνο στη Δομή και στο Περιεχόμενο, στα αναλυτικά προγράμματα και στα βιβλία αλλά και στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και στις εργασιακές σχέσεις, Κάθε εργαζόμενος στην Αβάθμια, Ββάθμια ή την Γβάθμια εκπ/ση πρέπει να έχει μόνιμες σχέσεις εργασίας. Η μοναδική λύση για να μην υπάρχουν κάθε σχολική χρονιά κενά στα σχολεία μέχρι και το τέλος του πρώτου τριμήνου θα ήταν η κατάργηση κάθε μορφής μερικής απασχόλησης (δηλ κατάργηση της εργασιακής σχέσης του ωρομισθίου και αναπληρωτή με εξαίρεση την πραγματική αναπλήρωση), η κάλυψη όλων των κενών με μόνιμους εκπαιδευτικούς λειτουργούς, με σταθερή εργασιακή σχέση πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης.

Γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για αναβαθμισμένο Δημόσιο Σχολείο με υποβαθμισμένους καθηγητές.

 Γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για αναβάθμιση στην εκπαίδευση χωρίς γεναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης.

 

ΠΗΓΗ: Η ΑΥΓΗ, Ημερομηνία δημοσίευσης: 29/11/2009,

http://www.avgi.gr/blog.avgi.gr/2009/06/ArticleActionshow.action?articleID=508194

«Όχι στη στοχοποίηση των εκπαιδευτικών» !

 

Του Στέργιου Ζυγούρα

 

Στην Ελλάδα συχνά προτιμούμε να αναλωνόμαστε σε διαπιστώσεις, αντί να προχωρούμε στο «δια ταύτα». Η πρόσφατη δημοσιοποίηση του πορίσματος του Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης δείχνει ότι και το «δια ταύτα» το έχουμε σε μεγάλο βαθμό εξαντλήσει. Γίνεται λόγος στο πόρισμα για ανάγκη εξασφάλισης ενός «πραγματικά αξιοκρατικού συστήματος επιλογής που θα κρατήσει την επιλογή των στελεχών έξω και μακριά από οποιεσδήποτε παρεμβάσεις».

Προσωπικά θα ήθελα να καταθέσω με ένα παράδειγμα το πόσο βαθιά πηγαίνει η συγκάλυψη των ευθυνών και πόσο ευρεία είναι η ανοχή της μετριότητας στην αλυσίδα της διοικητικής ιεραρχίας. Ένα παράδειγμα βέβαια, δεν αρκεί για την εξαγωγή γενικών συμπερασμάτων. Ο καθένας όμως μπορεί να το αξιολογήσει με βάση και τις δικές του εμπειρίες.

Πρόσωπα που θα έπρεπε να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες για την υπόθεση της νοθείας στις πανελλαδικές εξετάσεις του 2007, ψευδομαρτύρησαν στην ΕΔΕ που έγινε, με πρώτο αποτέλεσμα να διατηρήσουν / να καταλάβουν θέσεις στη διοίκηση σχολείων, με δεύτερο αποτέλεσμα να διευρύνουν τις αρνητικές συνέπειες στην παρεχόμενη παιδεία (κλίμα διχασμού στο σύλλογο διδασκόντων, αδιαφορία στην επιτέλεση παιδαγωγικού έργου στα σχολεία, κατανάλωση όλων των δυνάμεων στο πιο ανούσιο κομμάτι της γραφειοκρατίας ή στην εξασφάλιση ιδίου οφέλους).

Οι καταγγελθείσες στη συνέχεια παράνομες πράξεις αυτών, των ίδιων στελεχών, μέσα στο σχολείο όπου υπηρετούν, καλύπτονται επί μήνες από τους προϊσταμένους τους (που έτυχε να λάβουν μέρος στην ίδια νοσηρή διαδικασία της δήθεν απόδοσης ευθυνών για τις αλλοιώσεις των βαθμών στις πανελλαδικές). Δηλαδή το ίδιο διοικητικό σύστημα που καυχιόταν ότι μέσα σε λίγα 24ωρα έλυσε πειθαρχικά-ποινικά ένα σύνθετο ζήτημα όπως αυτό των πανελλαδικών του 2007 μοιάζει να έχει πάθει παράλυση 22 μηνών σε απλούστερα ζητήματα, ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά (λεπτομέρειες εδώ: http://szygouras.eu/themata/thesmoi-paideia2007-09/thesmoi-paideia2007-09.pdf και εδώ: http://szygouras.eu/themata/eikoniko/eik-sx.htm). Πού ήμασταν εμείς, οι συνάδελφοι όλων των εμπλεκομένων στην υπόθεση των βαθμολογιών κατά τη διάρκεια των δύο ετών που εξελισσόταν η υπόθεση; Πού ήταν και πού βρίσκεται σήμερα η πλειοψηφία του συλλόγου διδασκόντων ενός σχολείου (στη δεύτερη περίπτωση); Πού ήταν ο συνδικαλισμός (σε κάθε περίπτωση);

 Με αφορμή την τρέχουσα ανοιχτή διαβούλευση θα ήθελα να τοποθετηθώ πάνω στις διαπιστώσεις του ΥπΠδΒΜΘ που διατυπώνονται σχετικά με την κατάρτιση νόμου για το θέμα: «Κρίση και Επιλογή των Στελεχών Εκπαίδευσης», εστιάζοντας σε ένα σημείο: ποιος φαίνεται να είναι ο πλέον κρίσιμος παράγοντας που κάτω από καθεστώς πίεσης / συναλλαγής ή μέσα σε κλίμα αδιαφορίας στηρίζει / ανέχεται ή φοβάται να αντιδράσει στις αυθαιρεσίες και στην καταστροφική για την παιδεία ανεπάρκεια των στελεχών εκπαίδευσης; Ο εκπαιδευτικός. Και ποιος υφίσταται το σημαντικότερο μέρος των επιπτώσεων; Ο μαθητής. Για τον δεύτερο η νέα ηγεσία του ΥπΠδΒΜΘ δηλώνει «Στο χώρο της παιδείας, σύνθημα μας είναι «πρώτα ο μαθητής». Για τον πρώτο (που επίσης υφίσταται τις αρνητικές επιπτώσεις μιας ανίκανης / ιδιοτελούς διοίκησης) η ΟΛΜΕ σήμερα δηλώνει «Όχι στη στοχοποίηση των εκπαιδευτικών για τις πελατειακού τύπου πολιτικές που άσκησαν όλες οι κυβερνήσεις».

 

Οψόμεθα…

27.11.2009

 

Στέργιος Ζυγούρας

 

 

Το Υπουργείο Παιδείας αλλάζει το σύστημα πρόσληψης των εκπαιδευτικών για να σταματήσει τους διορισμούς

 

«Μη δίνετε σημασία στο τι λένε, προσέξτε καλύτερα τι εννοούν»

 

του Χρήστου Κάτσικα

 

Το τελευταίο χρονικό διάστημα με απανωτές ανακοινώσεις και δηλώσεις της η νέα Υπουργός Παιδείας κ. Άννα Διαμαντοπούλου ξεκαθάρισε σε όλους τους τόνους ότι το επόμενο χρονικό διάστημα (σε τρεις μήνες) το Υπουργείο Παιδείας θα παρουσιάσει σχέδιο νόμου στη Βουλή με το οποίο, ανάμεσα σε άλλα, θα γίνεται μια νέα διαχείριση του εργασιακού βίου των εκπαιδευτικών  καθώς, όπως επισήμανε, η κατάσταση στον τομέα αυτό έχει προκαλέσει στην σχολική εκπαίδευση «καρδιακή αρρυθμία».

            Η Υπουργός Παιδείας με ευκολοχώνευτα παραδείγματα και με επικοινωνιακή μαεστρία, ούτε λίγο ούτε πολύ πληροφόρησε την κοινή γνώμη (η οποία είναι μπουρλότο εδώ και χρόνια με την απαράδεκτη κατάσταση στην Παιδεία) ότι «ένας εξαιρετικά μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών, που μπορεί να υπερβαίνει και τις 10.000, βρίσκεται αποσπασμένος σε διάφορες υπηρεσίες του Δημοσίου», ότι στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας «πρυτανεύουν τα κριτήρια πελατειακής εξυπηρέτησης» και ότι πάνω σ΄αυτό το έδαφος λιπαίνονται τα χιλιάδες κενά στα σχολεία.

            Αμέσως, οι αγιογράφοι των ΜΜΕ έπιασαν δουλειά και ανάμεσα σε θυμιάματα και «ωσανά» για την Υπουργό που επιτέλους επιχειρεί να επαναφέρει την τάξη στα σχολεία στοχοποίησαν τους εκπαιδευτικούς που με τα «κονέ», «τα βίσματα» και τις «άκρες» έχουν ρημάξει τα σχολεία.

            Βέβαια η Υπουργός δεν έκανε τον κόπο να ενημερώσει την κοινή γνώμη ότι τις πελατειακές αποσπάσεις των εκπαιδευτικών στα Γραφεία και τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, στις ιερές Μητροπόλεις και στα Πανεπιστήμια, δεν τις κάνουν οι εκπαιδευτικοί αλλά οι εκάστοτε Υπουργοί Παιδείας βασισμένοι στο νόμο 2986 που θεσμοθέτησε το ΠΑΣΟΚ το 2002. Παράλληλα ξέχασε να αναφέρει στην κοινή γνώμη ότι οι Υπουργοί Παιδείας επί κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας αποσπούσαν όποιους και όσους εκπαιδευτικούς ήθελαν πάλι στηριγμένοι σε νομοθεσία που θεσμοθέτησε το ΠΑΣΟΚ την ίδια ακριβώς περίοδο. Οι νόμοι μάλιστα αυτοί καθιερώθηκαν παρά τις αντιδράσεις των εκπαιδευτικών φορέων οι οποίοι ζητούσαν αφενός να περνούν όλες οι υπηρεσιακές αλλαγές των αλλαγών από τα θεσμοθετημένα όργανα και να μη μετράνε τα μορίων περιοχών διορισμού όταν αποσπώνται οι εκπαιδευτικοί σε υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας.

            Η Υπουργός Παιδείας ωστόσο, στη βιασύνη της να βάλει τάξη στην εκπαίδευση, παρέλειψε να πληροφορήσει την κοινή γνώμη ποιοι ακριβώς τα τελευταία 17 χρόνια (το 1992 έγιναν οι τελευταίοι διορισμοί διοικητικών υπαλλήλων) άφησαν γυμνές όλες τις υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας, μη διορίζοντας το διοικητικό προσωπικό που απαιτούνταν και αποσπούσαν εκπαιδευτικούς σε αυτές, ποιοι ακριβώς τα τελευταία 15 τουλάχιστον χρόνια δεν έκαναν τις απαραίτητες προσλήψεις διδακτικού προσωπικού στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ με αποτέλεσμα να απαιτείται η απόσπαση εκπαιδευτικών Α/βάθμιας και Β/βάθμιας εκπαίδευσης για να μπορέσει να λειτουργήσει η τριτοβάθμια εκπαίδευση.

            Παράλληλα η Υπουργός Παιδείας ξέχασε να ενημερώσει την κοινή γνώμη ότι και οι διάτρητες προσλήψεις εκπαιδευτικών στην Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη, η οποία κατηγορήθηκε για «κατασκευή» κρίσιμης προϋπηρεσίας των «γαλάζιων παιδιών», νομοθετικά θεσμοθετήθηκαν επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ.

Θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι: Στο τρίγωνο προσλήψεις – μεταθέσεις – αποσπάσεις ευθύνες έχει κάθε φορά και μια μερίδα εκπαιδευτικών οι οποίοι άλλοτε από συμφέρον άλλοτε από ανάγκη βάζοντας την ατομική τους εξυπηρέτηση πάνω από τις συλλογικές ανάγκες πέφτουν σαν τις μύγες στα «μελωμένα» δίχτυα που έχουν στηθεί. Ωστόσο η κύρια ευθύνη, η βασική ευθύνη, ανήκει σ΄ αυτούς που «κατασκευάζουν» το νομοθετικό πλαίσιο με όρους πελατειακούς, ρουσφετολογικούς, ακριβώς για να μπορούν να κρατούν σιωπηλούς, συναινετικούς, ομήρους, μια μερίδα εκπαιδευτικών η οποία την κρίσιμη στιγμή μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν πολιορκητικός κριός για τους υπόλοιπους.

 

            Η ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΛΗΨΕΩΝ

 

Η στοχοποίηση της εκπαιδευτικής κοινότητας δεν είναι τυχαία. Αποτελεί τμήμα ενός σχεδίου που σε μια από τις άκρες του έχει το τέλος των διορισμών εκπαιδευτικών. Ή για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι τη δραστική μείωση των μόνιμων διορισμών και την εξαφάνιση από το εκπαιδευτικό τοπίο των χιλιάδων αδιόριστων εκπαιδευτικών που συνωστίζονται κάθε χρόνο στις λίστες του Υπουργείου Παιδείας. Αυτός ακριβώς είναι ο πραγματικός στόχος της εξαγγελίας της Υπουργού Παιδείας για ένα νέο σύστημα διορισμών αποκλειστικά στηριγμένο στον ΑΣΕ, που δίκαια δημιούργησε μια μεγάλη αναστάτωση σε δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικούς οι οποίοι για πολλά χρόνια μαζεύουν προϋπηρεσία, ώρα την ώρα, εργαζόμενοι σε όλη της Ελλάδα.

Η αλήθεια είναι ότι το Υπουργείο Παιδείας για μια ακόμη φορά, επιχειρεί να ανατρέψει βίαια τις υπάρχουσες διαδικασίες αντιμετωπίζοντας τον εκπαιδευτικό ως «αναλώσιμο προϊόν». Ωστόσο ας μη νομίσει κανείς ότι το εγχείρημα αυτό του Υπουργείου Παιδείας αφορά σε ένα τμήμα των αναπληρωτών-ωρομισθίων εκπαιδευτικών, σ΄αυτούς δηλαδή που προσεγγίζουν τον διορισμό μέσω της προϋπηρεσίας. Μια ματιά μόνο στις ανακοινώσεις της κ. Διαμαντοπούλου, ακόμη κι αν κάποιος δεν γνωρίζει να βλέπει πίσω από τη διγλωσσία, κάνει φανερά δυο δεδομένα: Πρώτον, η Υπουργός Παιδείας επισημαίνει σε συνέντευξή της ότι «με την αναλογία που έχουμε μαθητών / καθηγητών δεν έπρεπε να υπάρχουν κενά» και ότι κακώς έγιναν προσλήψεις φέτος για κάλυψη των κενών και πως αυτό δεν θα ξαναγίνει καθώς τα κενά μπορούν να αντιμετωπιστούν από το εκπαιδευτικό δυναμικό: «Θέλω να σας πω ότι εγώ αντιμετώπισα τα κενά -γιατί ήταν το πρώτο ταβάνι που μού ‘ρθε στο κεφάλι μόλις ανέλαβα. Χιλιάδες κενά σε όλη τη χώρα τα αντιμετώπισα -να σας το πω δημοσίως- με λάθος τρόπο. Δηλαδή, ζήτησα αμέσως πιστώσεις τις οποίες έδωσε ο κ. Παπακωνσταντίνου, για να καλύψουμε αμέσως τα κενά και να μπουν οι καθηγητές στην τάξη. Αυτό δεν μπορεί να ξαναγίνει. Τα κενά θα αντιμετωπιστούν από το εκπαιδευτικό δυναμικό της χώρας, το οποίο είναι τεράστιο».

Την αλλαγή του συστήματος των διορισμών επιβάλλει η επιχειρηματική λογιστική:  να γλυτώσουμε διορισμούς και άρα κονδύλια σ' αυτές τις δύσκολες, δημοσιονομικά, εποχές.

            Δεύτερον ότι με το νέο σύστημα διορισμών που προωθεί όλες οι σημερινές ομαδοποιήσεις των αναπληρωτών και ωρομισθίων εκπαιδευτικών βγαίνουν ζημιωμένες! Ναι είναι αλήθεια και εύστοχα επισημαίνεται από έναν εκπαιδευτικό:

 «Α.ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Να απαντήσω γιατί πραγματικά αυτό αφορά πολύ κόσμο. Έλεγα λοιπόν ότι με το που θα γίνει ο νόμος -είπαμε σε 3 μήνες θα παρουσιάσουμε το σχέδιο νόμου για να πάει στη Βουλή- που αφορά τον εργασιακό βίο, θα περνάνε όλοι με το ΑΣΕΠ, θα γίνονται δόκιμοι και θα συνεχίζουν την πορεία τους 'οπως είπαμε. Αυτοί που περνάνε με το ΑΣΕΠ βεβαίως για την τελική επιλογή, θα μετράει και η προϋπηρεσία. Δηλαδή όπως ανακοινώθηκε συνολικά και από τον κ. Ραγκούση και στην εκπαίδευση θα ισχύει αυτό: 'οτι ναι , περνώ τις εξετάσεις, αλλά και η προϋπηρεσία που έχω, μετράει για την τελική επιλογή»

            Δηλαδή, όλη η διαφάνεια και η αξιοκρατία είναι ότι καταργούμε τη σειρά επιτυχίας στο ΑΣΕΠ και την αναμιγνύουμε με την υπάρχουσα προϋπηρεσία. Με άλλα λόγια ο νούμερο 1 επιτυχών του ΑΣΕΠ , μπορεί να καταταγεί στο νούμερο 100 αν δεν έχει προϋπηρεσία. Και αν το σύνολο των θέσεων είναι 100, ο νούμερο 101 θα πρέπει να ξαναδώσει ΑΣΕΠ , χάνοντας το πλεονέκτημα που έχει τώρα, δηλαδή αναπληρωτής – μόρια – μονιμοποίηση. Σε τελική ανάλυση, ποιον εξυπηρετεί αυτή η νέα διαδικασία, αφού οι έχοντες προϋπηρεσία σαφέστατα χάνουν, αλλά και οι μη έχοντες προϋπηρεσία , αν δεν είναι μέσα στους ελάχιστους διοριστέους, χάνουν και αυτοί !

 

Είπαμε παραπάνω ότι η στοχοποίηση των εκπαιδευτικών αποτελεί τμήμα ενός σχεδίου με πολλές άκρες. Μιλήσαμε για μια από αυτές. Έχουμε και άλλες: Την πρόσληψη σε επίπεδο σχολείου (βλέπε αποκέντρωση/περιφερειοποίηση της εκπαίδευσης ή αλλιώς τα σχολεία στους δήμους) κι άντε μετά να βρούμε λογαριασμό. Άλλη; Ο δόκιμος εκπαιδευτικός: Δηλαδή εξετάσεις από τα σπάργανα μέχρι τα σάβανα (να τελειώσω το Λύκειο, να μπω στο Πανεπιστήμιο, να πάρω πτυχίο, να περάσω τις εξετάσεις στο ΑΣΕΠ, να μου βάλει σφραγίδα καταλληλότητας ο προϊστάμενος και τράβα κορδέλα). Για ένα κομμάτι ψωμί…

 

ΠΗΓΗ: http://www.alfavita.gr/ank_b/ank15_11_0406.php, 15-11-2009

Ολίγος κι όψιμος συνδικαλισμός

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ 2007

 

Του Στέργιου Ζυγούρα*

 

ΝΟΘΕΙΑ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΩΝ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ 2007: Δυόμιση μήνες μετά το σχετικό ψήφισμα του 14^ου Συνεδρίου, το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ προβαίνει σε ανακοίνωση, κάτω από τον ίδιο τίτλο. Χρονικά, το ψήφισμα δημοσιεύτηκε λίγες μέρες πριν την πειθαρχική εκδίκαση σε δεύτερο βαθμό των 3 από τις 8 καθηγήτριες, η ανακοίνωση έγινε δυο εβδομάδες μετά την πειθαρχική εκδίκαση σε δεύτερο βαθμό των υπολοίπων 5 καθηγητριών (σε πρώτο βαθμό είχαν εκδοθεί αποφάσεις των ΠΥΣΔΕ Ανατολικής και Δυτικής Θεσσαλονίκης αντίστοιχα).

Απόλυτη σύγκριση δεν μπορεί να γίνει μεταξύ δυο κειμένων που προέρχονται από διαφορετικά όργανα. Ωστόσο, πιστώνονται και τα δυο στο ανώτερο συνδικαλιστικό επίπεδο των δημόσιων λειτουργών της παιδείας, ενώ μπορούν να κριθούν και ως πολιτικά κείμενα ενός μείζονος γεγονότος της παιδείας που αφορά ευρύτατα την κοινωνία όχι μόνον στο καθαυτό γεγονός των εξετάσεων, αλλά στο φλέγον, επίκαιρο ζήτημα της διαφθοράς, της παρακμής των θεσμών.

Αναμενόμενη λοιπόν η όψιμα σκληρότερη ανακοίνωση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ. Μιλά για μια σημερινή «προσχηματική κατηγορία», μιλά για «σκοπιμότητες των ΠΥΣΔΕ–Θ» που έκριναν σε πρώτο βαθμό την υπόθεση, μιλά για «βαρύτατες ευθύνες σε υψηλόβαθμα στελέχη του ΥΠΕΠΘ, για αποδεδειγμένες ευθύνες της τέως ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ», μιλά έμμεσα για το τρομοκρατικό κλίμα που διαχέει ο διοικητικός μηχανισμός όταν εκδίδει ισοπεδωτικές ποινές. Ωστόσο, το τελευταίο άμεσα το ακυρώνει με την απόλυτη θέση του, προσβάλλοντας και τις δύο καταγγέλλουσες, οι οποίες ουδέποτε ζήτησαν / απαίτησαν την αθώωσή τους.

Με δυόμιση χρόνια καθυστέρηση, ο κεντρικός συνδικαλισμός γίνεται περισσότερο συγκεκριμένος. Κάλλιο αργά παρά ποτέ να πούμε; ή να εντοπίσουμε εκτός από τον υπερβάλλοντα συναδελφικό ζήλο και τις ελλείψεις: Πού ήταν το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ τον Ιούλιο του 2007  να μιλήσει, να εξηγήσει:

■        Ποιος ήταν υπεύθυνος για την παραβίαση του Π.Δ. που προβλέπει τα της βαθμολόγησης των γραπτών;

■        Ποιος ήταν υπεύθυνος για την αδυναμία πρόσβασης των υποψηφίων στα γραπτά τους;

■        Πώς συνδέονται τα προηγούμενα με τη «βάση του 10»;

■        Πώς μετετράπη μια υπόθεση πανελλαδικών εξετάσεων σε «υπόθεση αγγλικών»;

Στη συνέχεια:

■        Γιατί δεν μίλησε για την διάτρητη διαδικασία και το πόρισμα της ΕΔΕ (μια διαδικασία που το δικαστήριο του 2009 χαρακτήρισε «αποσπασματική», μια διαδικασία που αποδείχθηκε παράνομη και ως προς το πρόσωπο που τη διενήργησε).

■        Γιατί δεν αντιπαρατέθηκε στο σαθρό και ιταμό επιχείρημα της τότε πολιτικής ηγεσίας του ΥπΕΠΘ «Εμείς στείλαμε την υπόθεση στον εισαγγελέα»;

■        Γιατί δεν απάντησε στις προκλήσεις και στις προκλητικές δηλώσεις της κυβέρνησης; Γιατί δεν απάντησε στα στημένα, αλλά και στα εύλογα δημοσιογραφικά ερωτήματα;

■        Γιατί δεν μίλησε με συγκεκριμένα στοιχεία για τις «σκοπιμότητες των ΠΥΣΔΕ-Θ» που «έκριναν» τον Ιούλιο του 2008 τις ποινές των οκτώ καθηγητριών;

■        Γιατί δεν εξήγησε ποια είναι η εξωθεσμική σχέση εξάρτησης υφισταμένων-προϊσταμένων που οδηγεί στην παράβαση καθήκοντος, στην ομερτά, στην ψευδομαρτυρία, στην αυθαιρεσία και στην κατάχρηση εξουσίας;

Δεν ξέρει η ΟΛΜΕ πώς γίνεται στην πράξη η επιλογή των στελεχών της εκπαίδευσης; Δεν είχε στα χέρια της η ΟΛΜΕ

α) το πόρισμα της ΕΔΕ,

β) τα πρακτικά των ΠΥΣΔΕ,

γ) τα πρακτικά του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης; Γιατί μιλά όψιμα και επιλεκτικά για «ευθύνες», επικαλούμενη μόνον το τρίτο ντοκουμέντο, τη στιγμή μάλιστα που η ίδια, επίσημα σιώπησε στην απουσία του υπηρεσιακού στελέχους του ΥπΕΠΘ από την ΕΔΕ; Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όλες τις υπόλοιπες ευθύνες είναι οι «αθωωτικές ψήφοι» των δύο αιρετών; Αυτά για τον δευτεροβάθμιο συνδικαλισμό, καθώς τμήμα του πρωτοβάθμιου συνδικαλισμού της Θεσσαλονίκης ψάχνει ακόμα τη φωνή του (γιατί άραγε;)

Με κομματικοκρατική λογική, με ισορροπιστικές διαδικασίες, με ευκαιριακό λόγο, δεν γίνεται συνδικαλισμός δημόσιων λειτουργών που θα προωθεί ζητήματα παιδείας. Με τέτοια νοοτροπία ούτε σε καθαρά εργασιακά θέματα δεν θα είναι πειστικός ο λόγος του, δηλαδή δεν θα έχουμε καν συνδικαλισμό μερικότητας. Γιατί το ανοιχτό ζήτημα στην υπόθεση «πανελλαδικές 2008» δεν είναι μόνον «οι οκτώ». Αλλά και γιατί οι οκτώ καθηγήτριες «θα αποκατασταθούν» όταν θα πάψει ο συνδικαλισμός της παιδείας να εκπέμπει προς την κοινωνία σήματα συντεχνίας, για να μην πούμε ότι, αν όντως μεταστραφεί η δράση και η γλώσσα του συνδικαλισμού, σπάνια θα απαιτείται παρόμοια αποκατάσταση των μελών του.

Ιστορία με γλώσσα και εικόνα

7.11.2009

* Ο Στέργιος Ζυγούρας είναι Καθηγητής ΠΕ 16

“Πού να σε βρω, σε ποιο κάλπικο όνειρο…” ή, άλλως, προεκλογικές επισημάνσεις

                                                     Του φιλαλήθη/philalethe00

 

Βεβαίως, οι εκλογές εμπίπτουν σε αυτό που λέμε θεολογικά θλίψις, δηλαδή δοκιμασία. 🙂

Αλλά, όπως μας είπε και η Αυτοαλήθεια (ναι, σαφώς δεν είναι βιβλίο η αλήθεια, όπως νομίζουν οι αγαπητοί Προτεστάντες), “εν αυτώ τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον”.

Σύντομος, σταχυολογητικός περίπλους

Η “Νέα Δημοκρατία“, η πάλαι ποτέ, μεταπολιτευτικά, ολίγον υπερφίαλα αυτοκαλούμενη “ριζοσπαστική και φιλελεύθερη παράταξη” του Κων/νου Καραμανλή του πρεσβυτέρου, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν θεώρησα, ότι έχει κάποια όντως, τωόντι, και συγκροτημένη ιδεολογία. Ίσως επηρεάστηκα υπέρμετρα από το γεγονός, ότι το μόνο μέλος της φοιτητικής της παρατάξεως (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως ιδεολόγο (ο ατομισμός δεν είναι “ιδεολογία”, είναι ένας ορισμένος χυδαίος αστικός-δεξιός υλισμός), μετά από ένα έτος, “αυτομόλησε” και προσεχώρησε στην ΠαΣΠ (!). Θεωρητικοί, “οργανικοί διανοούμενοι” με την ευρεία έννοια, ευπαίδευτοι και υπερκομματικοί εν τινί μέτρω, έστω, άνθρωποι, της παράταξης, όπως ο Γιώργος Στεφανάκης, που ανακάλυψα τελευταία (βλ. συλλογή άρθρων “1984+1″, εκδ. Ελλ. Ευρωεκδοτικής), δεν βλέπω, ότι είναι “ενεργοί”, όπως άλλοτε.

Βεβαίως, βεβαιότατα, υπήρξαν ενέργειες θετικές, που υπερέβησαν το σχήμα της εξάρτησης, που έτειναν σε μία στοιχειώδη, εθνικά αξιοπρεπή, “λαϊκή κυριαρχία” και “εθνική ανεξαρτησία”, που είναι από τα πάγια, σταθερά αιτήματα ημών των πολιτικοποιημένων Χριστιανών, αλλά και της Αριστεράς, τουλάχιστον προ του…… εξαμερικανισμού ενός μεγάλου μέρους των κομματικών αξιωματούχων της. Αυτά αναγνωρίστηκαν από πολλούς παληούς αριστερούς, και είχαν αύρα ανδρεοπαπανδρεϊκή, όπως ειπώθηκε ορθά. Υπάρχει, άραγε, σήμερα, όμως, μία τέτοια πρόθεση από κάποιους συμπολιτευομένους;

Κατά τα άλλα, οι οδηγίες που θέλει να υιοθετήσουμε ο κος πρωθυπουργός μας μετεκλογικώς όντως φέρουν την συνθλιπτικά βαριά σφραγίδα των σημιτικών, δεξιών, μονεταριστικών φαιδροτήτων, που είναι κατασκευασμένες για να ευνοούν τους πλουσίους και τους καπιταλιστές σε ακραίο βαθμό, αν και παρουσιάστηκαν και από τον κο Σημίτη και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕπισκότισης – που για αυτό έλαβε ρητώς εύσημα από έντυπα της παληάς καπιταλιστικής αστοπατριωτικής δεξιάς, όπως η Εφ. Εστία –  ως προϊόντα προηγμένης, οιονεί εξωπολιτικής τεχνικής (!). Ήταν γνωστό δε, ότι μετά από τοσαύτα και τηλικαύτα έτη “λιτότητας” (ως αν), δημοσιονομικής “σταθερότητας” και τα όμοια, το Κράτος θα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση. Η οικονομική ιστορία μας διδάσκει, ότι οι πλεονασματικοί προϋπολογισμοί επιτυγχάνονται, όταν μπορούμε να έχουμε ελλειμματικούς τέτοιους, και άρα όταν δεν έχουμε σε σέβας επάρατα και απομυθευμένα στο έπακρον, ακόμη και για τους διανοητές-φερέφωνα των ελίτ,  Σύμφωνα Σταθερότητας. Η ακραιφνής αυτή προαγγελόμενη, – τέλος – δημοσιονομική σταθερότητα μάλλον ισοδυναμεί, για να θυμηθώ τον Καρυωτάκη και τις “επιστημονικές” επισημάνσεις της καθηγήτριας-Πρυτάνεως Μ. Νεγρεπόντη-Δελιβάνη στο “Παρόν“, με ιδανική αυτοχειρία.

 

 Aνανεωτές, Ριζοσπάστες και Πραγματιστές

Του Τσουκνίδα

 

 

 

 

Με την αφέλεια ενός εντελώς ανένταχτου αριστερού, αλλά ενεργού πολίτη, καταθέτω κι εγώ τις λίγες (είναι αλήθεια ) σκέψεις μου για τα τελευταία γεγονότα στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ (παλιό ιστορικό και νέο μεγαλύτερο), με την άκρα επιφύλαξη μήπως αναπαράγω μια φιλολογία που στεναχωράει τα σθεναρά στρατευμένα μέλη του (κάποιοι είναι και φίλοι μου). Δυστυχώς όμως την φιλολογία την προκάλεσαν και συνεχίζουν να την προκαλούν κάποιοι εκπρόσωποί τους, οι οποίοι δεν θέλουν να διαχειριστούν με τακτική μία κατάσταση. Διότι η εσωτερική κρίση σοβούσε με πράξεις, αλλά κυρίως με παραλήψεις καιρό τώρα, αλλά βέβαια ούτε η ώρα (προεκλογικά), ούτε η αφορμή (κορυφαία εκπροσώπηση), ήταν οι κατάλληλες για να εκδηλωθεί.

Γιατί, πρώτον, ενώ υπάρχει συμφωνία από το 2004 νομίζω, ότι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πρόεδρος του ΣΥΝ και εσύ τόσα χρόνια δεν το άλλαξες, έστω και αν ξαφνικά διαφωνείς, δεν επιχειρείς να το αλλάξεις με την προκήρυξη των εκλογών!

Αλλά και δεύτερον, όταν ξεκινήσει μια τέτοια ιστορία, είναι καλύτερο να έχεις ένα τρίτο πρόσωπο για αρχηγό, το οποίο έτσι κι αλλιώς το ελέγχεις με την αρχή της ομοφωνίας του συμμαχικού σχήματος, παρά να έχεις 11 ηγέτες..

Αλλά και τρίτον, όταν καταλήξει εκεί το πράγμα, πάλι δεν αφήνεις 2 μέρες να περάσουν για να βγάλεις μια απόφαση του τύπου «συμμετέχω με το όπλο παρά πόδα»!

Ακόμα και να θέλεις να διώξεις τις συνιστώσες ή την τάση από το σπίτι δεν το κάνεις την στιγμή που ετοιμάζεσαι να δεχτείς τον συμπέθερο και συμπέθερος στην περίπτωση  μας είναι ο απλός και παραπληροφορημένος ψηφοφόρος. Σα να ακούω στα αυτιά μου ρήσεις φίλων που φαίνεται (λόγω της απογοήτευσης) να μη δίνουν σημασία στους απλούς ψηφοφόρους, όσο στους «κοινωνικούς αγωνιστές», στους «ενεργούς πολίτες» «των κινημάτων και της οικολογίας»….

Υπό προϋποθέσεις να πω και το ναι σε αυτό, αλλά να προσθέσω όχι προ των εκλογών.

Πάρε από τους «κοινωνικούς αγωνιστές»  όσους θέλεις στο μεσοδιάστημα (όσους βρεις ελεύθερους, διότι όλο και θα έχουν κάποιο σπίτι και αυτοί δικό τους..). Ο νεφελώδης συμπέθερος, ο  τηλεορασοπληροφορημένος ψηφοφόρος έχει όμως τη μέγιστη σημασία προ των εκλογών  και πρέπει  να τον προσέξεις (και όχι μόνο τότε, αλλά ειδικά στις εκλογές εκεί πρέπει να επικεντρώνεσαι)..

Αλλά και αυτός ο απλός ψηφοφόρος, στην περίπτωση που είναι ο φοβισμένος "απασχολήσιμος",  ο "τρεχάτε ποδαράκια" μου καταχρεωμένος αυτοαπασχολούμενος, ο εργαζόμενος που του αφαιρούν δικαιώματα και έστω στη μοναξιά της κάλπης ενδέδεχεται να κάνει μια πράξη αντίστασης, γιατί με τον τρόπο σας να του αρνηθείτε να είστε εσείς η ελπίδα του;

Γιατί αυτός "ο τύπος" φίλοι, δεν έχει την πολυτέλεια να βρίσκει ελπίδα σε ένα ρεαλιστικό η μη επέκεινα αναλύσεων, θεωριών, συζητήσεων, αναζητήσεων κλπ και ψάχνει κάτι σχετικά άμεσο για αυτόν και τα παιδιά του.

Και σε αυτό, πρέπει να το ομολογήσετε: Δυσκολευτήκατε, παρά τον τόμο του προγράμματος, να τον πείσετε Και δεν εννοώ με αυτά ντε και καλά άμεση συμμετοχή σε κυβερνητικό σχήμα.

Είχατε και το παράδειγμα της Ιταλίας, για να επισημάνετε τους κινδύνους συμμετοχής σε μία κυβέρνηση που οι εταίροι δεν έχουν επεξεργαστεί συμφωνίες (όχι απλά συμφωνήσει επί των αρχών) σε κομβικά ζητήματα – όπως της σχέσης δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων στην οικονομία, του ελέγχου και του προσανατολισμού της.

Τα ζητήματα του χωρισμού κράτους και εκκλησίας, ή του "άρθρου 16" και άλλα που κατά καιρούς ακουστήκαν σχετικά με την δυσκολία συνεννόησης με το ΠΑΣΟΚ, ήταν μικρά μπροστά σε αυτό το θέμα και ίσως, τότε τον καιρό του "ούριου ανέμου", να φέρνατε μια τέτοια ατζέντα πραγματικά στην αιχμή των συζητήσεων. Αυτό φοβήθηκε το κατεστημένο και για αυτό σας πολέμησε. Αλλά κι εσείς δυστυχώς τσιμπήσατε.

Ξέρετε τι έλεγε ο "μη πολιτικοποιημένος" 700άρης στη δουλειά (ειδικά με το ξέσπασμα της κρίσης);
"Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν"…

Θα συνεχίσω σύντομα για να πω, αυτό που σκέφτομαι και συζητώ καιρό τώρα.
Ότι οι ιδιότητες του Ανανεωτικού και του Ριζοσπάστη (λέξεις φετίχ εκατέρωθεν) όχι μόνο είναι κοντά, αλλά στο σημερινό πολιτικό τοπίο και για έναν αριστερό λόγο πρέπει είναι συμπληρωματικές, προκειμένου να είναι ελκυστικός..
Σε σας μένει (ίσως στους σκληρούς των εκατέρωθεν πλευρών) να δείτε πόσο ανανεωτές ή ριζοσπάστες είστε..

Πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε για Ανανέωση και Ριζοσπαστισμό, καλό είναι να πούμε ότι και οι δύο έννοιες είναι απλά ιδιότητες, οι οποίες για να ορίσουν κάτι προϋποθέτουν μια αρχική ταυτότητα.

Άρα στην περίπτωσή μας αυτό που πρωταρχικά ορίζει τον χώρο είναι έννοια της Αριστεράς. Αλλά και η Αριστερά, ως έννοια της πολιτικής έχει θεμελίωση στην Ιστορία (= αυτός που ζητεί να αλλάξει το κοινωνικο-οικονομικό καθεστώς). Ουσιαστικά βέβαια κι όσον αφορά την σύγχρονη εποχή έχει ταυτιστεί με τα ιδεολογικά ρεύματα του Σοσιαλισμού (Β' Διεθνής) και του Κομμουνισμού (Γ΄+ Δ΄ Διεθνής).

 

Από αυτή την άποψη, έχω την γνώμη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν κινδυνεύει να χαθεί γιατί αφήνεται ένας χώρος από άλλους ιστορικούς εν Ελλάδι κληρονόμους αυτών των ρευμάτων:

Από το ΠΑΣΟΚ (και την σύγχρονη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία), που κινήθηκε δεξιότερα και απαρνήθηκε τον δημοκρατικό μεν, βαθμιαίο, αλλά πάντως τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Επίσης  και από το ΚΚΕ που δεν μπορεί να "απογαλακτιστεί" από τον πρώη "υπαρκτό σοσιαλισμό.
Όταν δεν μπορεί να κατανοήσει ότι αυτή η εκδοχή του σοσιαλισμού έφτασε στο τέρμα, όχι γιατί την πρόδωσαν κάποια πρόσωπα ή κάποιες καταστάσεις, αλλά γιατί ήταν εντελώς πρωτόλεια και προδώθηκε από την ίδια την ανάπτυξη των κοινωνιών στις οποίες επιβλήθηκε, διότι δεν είχε δυνατότητες συνεχούς προσαρμογής  και έπεσε αναίμακτα σαν  "ώριμο φρούτο"…

 Όσο δηλαδή το ΚΚΕ πρεσβεύει έναν Κομμουνισμό ανεπίκαιρο, θα ευδοκιμούν και άλλες …"παραφυάδες". Υπάρχει λοιπόν ένας χώρος για να κινηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αυτός ο χώρος- έστω και συγκυριακά- απειλείται από 2  πράγματα: 

1. Από μια συνολική μετατόπιση της κοινωνίας προς τα Δεξιά, γιατί μικραίνει η συνολικός πληθυσμός που μπορεί να διεκδικήσουν Σοσιαλδημοκράτες, Σοσιαλιστές και Κομμουνιστές μαζί. (Αυτό διαισθητικά νομίζω ότι συμβαίνει σε ένα βαθμό τους τελευταίους μήνες της κρίσης..)

2. Από μια  πίεση από τα δύο σύνορα αυτού του χώρου. Ήδη αυτό συμβαίνει μόνο με την λεκτική μετατόπιση του μεταεκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ ένα κλικ αριστερότερα. Φανταστείτε τι θα γινόταν, αν στην θέση του σημερινού ΚΚΕ είχαμε ένα "δογματικό" μεν, αλλά επί τοις πράγμασι λίαν ευέλικτο ΑΚΕΛ, ή ακόμα και το ΚΚΕ του Χαρίλαου Φλωράκη..

Θα υπάρχει λοιπόν ένας τέτοιος χώρος, χώρος ουσιαστικά των "ορφανών" του τέλους δυο ιστορικών ιδεολογικών ρευμάτων, με σκαμπανεβάσματα βέβαια, αλλά θα είναι χώρος επιβίωσης και όχι δυναμικής απάντησης στην κρίση του συστήματος.

Υπάρχει όμως και μιαν ελπίδα, που μένει να επαληθευτεί: Η δυναμική προωθητική απάντηση στην κρίση να προέλθει από την σύνθεση και σύνδεση αυτών των δύο ρευμάτων όχι σε "ομοσπονδιακό στυλ", όπως δυστυχώς ήταν μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μέσω μίας ουσιαστικής επαναζύμωσης των υλικών, μιας σύνθεσης με υπέρβαση ταυτόχρονα των παραδοσιακών ταυτοτήτων, κομμουνιστών, ευρωκομουνιστών, σοσιαλιστών, αριστερών οικολόγων, "ελευθεριακών σοσιαλιστών", τροτσκιστών, αλλά ακόμη και άλλων, νέων ή παλιών, που δεν προέρχονται από τη μαρξιστική φύτρα, αλλά συμφωνούν ότι "μία νέα κοινωνία είναι εφικτή"..

Αυτόν τον φιλόδοξο στόχο φάνηκε να έχει ο Αλέκος Αλαβάνος, το συμβολοποίησε και με ένα νέο άνθρωπο στην ηγεσία ( Τσίπρας) και γι' αυτό δημιούργησε έναν ούριο άνεμο.

 Όμως, πέρα από τις συγκυρίες  (Δεκέμβρης κλπ), άρχισε σιγά-σιγά να σβήσει όταν ακριβώς επιχειρήθηκε η " επαναζύμωση υλικών" και είτε τα υλικά δεν ταίριαζαν, είτε οι σεφ δεν είχαν την έμπνευση, είτε (και αυτό είναι το καλό σενάριο) χρειαζόταν και άλλη εμπειρία για να το πετύχουν..

Η απογοήτευση και η διάψευση με την σειρά τους δημιουργούν όλες αυτές τις ατομικές και συλλογικές ψυχολογικές καταστάσεις και συμπεριφορές που να δικαιολογούν όλα όσα στο προηγούμενο θέμα έγραψα.

Προσωπικά θεωρώ ότι Λυδία Λίθος για την αλχημεία της επαναζύμωσης είναι ο κατάλληλος τρόπος κατανόησης και σύνθεσης του Ανανεωτικού και του Ριζοσπαστικού στοιχείου.

Ας πούμε, δεν είναι ανανεωτικός σήμερα, όποιος έχει κολλήσει στην ταυτότητα του ευρωκομουνιστή. Ίσα-ίσα μπορεί να είναι βαθειά δογματικός από την πλευρά του: Ο ευρωκομουνισμός εμφανίστηκε σε μία στιγμή που, πέρα από τις αντιφάσεις του "υπαρκτού",  η δυτική κοινωνία βρισκόταν σε μία φάση ανάπτυξης, αύξησης του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού κεφαλαίου των εργαζομένων, τόσο που να μοιάζει ότι σε ορισμένα επίπεδα μπορεί να συμβεί και κάποιος "ιστορικός συμβιβασμός" για χάρη των κοινωνικών στρωμάτων που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί η Αριστερά.

Σήμερα, μετά από 3 σχεδόν δεκαετίες επιθετικότητας του Κεφαλαίου, ενάντια στις κατακτήσεις των εργαζομένων, όποιος δεν μπορεί να κατανοήσει το σχεδόν πολεμικό υπόβαθρο των διακυβευμάτων της πολιτικής, δεν εκπροσωπεί την ανανέωση της Αριστεράς, αλλά την μεταμφίεση της Δεξιάς.

Μια αυτούσια αναβίωση του ευρωκομουνισμού, στην πραγματικότητα θα είναι ένα μόρφωμα της κρίσης της σοσιαλδημοκρατίας.

Ο ανανεωτής αριστερός ξεκινά από το ότι θέλει να αλλάξει το κοινωνικό σύστημα και έπειτα επεξεργάζεται ανανεωμένες προσεγγίσεις προκειμένου να το επιτύχει.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον ριζοσπάστη, η έννοια του ριζοσπαστισμού έχει να κάνει πρωταρχικά προς τα μέσα. Δεν μπορείς να θέλεις να κάνεις τομές στην κοινωνία, όταν δεν είσαι έτοιμος να κάνεις τομές στην ταυτότητά σου.
    
Πρακτικά τάσεις, κομματίδια κλπ, δεν βοηάνε την ανασύνθεση. (Και αυτό το είχε καταλάβει ο Αλαβάνος, γι' αυτό και η πρώτη του ιδέα ήταν η κατάργηση των τάσεων στο εσωτερικό του ΣΥΝ, αλλά δεν το πέτυχε.. Είπαμε, ας το δούμε  ως τους αρχικούς πειραματισμούς του σεφ για ένα πρωτοποριακό δημιούργημα….)

Βέβαια,  από την άλλη, επειδή υπάρχει πάντα το θέμα της ψυχολογικής ασφάλειας να κουβαλάει κανείς κάτι από την παλιό του  στο καινούργιο του σπίτι, μπορούν να κατανοηθούν μεταβατικά οι θεσμοί του παλαιού ΣΥΝ και του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως από την επόμενη μέρα των εκλογών, πρέπει να βρεθεί χώρος για θεσμούς τουλάχιστον στον ΣΥΡΙΖΑ απευθείας εκλεγμένους από τη βάση, οι οποίοι μπορεί να λειτουργούν για ένα μεταβατικό διάστημα, παράλληλα με τους παλαιούς.

Μία πρόταση που μπορώ να κάνω, είναι ένα ολιγομελές προεδρείο απευθείας εκλεγμένο από τη βάση (Δεν είναι πάντα λάθος όσα βγαίνουν από το ΠΑΣΟΚ, ας δανειστούν αυτό που έφερε όχι για την εκλογή ενός, αλλά πέντε...) Το Προεδρείο μπορεί να ασχολείται με την καθημερινή διοίκηση του σχήματος, αφήνοντας χώρο στην Γραμματεία της ομοφωνίας, να ασχολείται με το πρόγραμμα και όλα όσα καταστατικά οριοθετούν τον χώρο..

Πέρα από το θέμα της δημοκρατικής νομιμοποίησης, είναι πρακτικά δύσκολες οι αποφάσεις με ομοφωνία σε μία  συμμαχία όχι ισοδύναμων μεγεθών. Και δεν το θέτω από θέμα εκλογικών ποσοστών, αλλά από θέμα οργάνωσης, έκτασης, δυνατοτήτων. Ο ΣΥΝ είναι ένας οργανισμός απλωμένος  σε όλη την Ελλάδα, με ταμείο, πόρους, μέλη, αιρετούς σε πολιτικούς θεσμούς πολλών επιπέδων. Πολύ φοβάμαι ότι εκτός ίσως από ότι έχει μείνει από το ΔΗΚΚΙ του Τσοβόλα και ενδεχομένως την ΚΟΕ, καμιά άλλη συνιστώσα δεν μπορεί ούτε να συγκριθεί με αυτό το κριτήριο.. Είναι φυσιολογικό λοιπόν να δημιουργείται ηγεμονισμός,  ή οι φόβοι για ηγεμονισμό να παραλύουν πολλά πράγματα.

Με την ευκαιρία επίσης της εκλογής του νέου οργάνου θα  μπορέσει να γίνει και ένα άνοιγμα στους ανένταχτους …

 

Τελειώνω λοιπόν με μία πρόταση που ενδεχομένως να διασώσει τον ΣΥΡΙΖΑ, αμέσως μετά τις εκλογές..