Οι Μετανάστες κι Εμείς
Του Στάθη Δ. Σταυρόπουλου
Πρέπει να καταλάβουμε οι Ελληνες και μάλιστα να το καταλάβουμε εγκαίρως ότι στο εξής θα (συ)ζούμε με μετανάστες. Συνεπώς τα ερωτήματα που εγείρονται είναι: ενσωμάτωσηκαι ώσμωση; ή πολυπολιτισμικότητα και διχασμός; (δηλαδή ρατσισμός, καταστολή και γκέτο για τους μετανάστες, κίνδυνοι ασφάλειας και – ακόμα – εθνικής ανεξαρτησίας, για τους Έλληνες).
Το πρώτον που μπορούμε να διαπιστώσουμε σε αυτό το πρόβλημα (διότι ακόμα είναι πρόβλημα) είναι ότι η παρουσία των μεταναστών τα τελευταία χρόνια στη χώρα έχει λειτουργήσει θετικά. Μετά μιαν πρώτη περίοδο εγκληματικότητας και συγκρούσεων, οι μεν περισσότεροι μετανάστες ενσωματώθηκαν στην κοινωνία, παράγουν μεγάλο μέρος του εθνικού πλούτου, νοικοκυρεύθηκαν, οι δε περισσότεροι Έλληνες συνήθισαν στην ιδέα της συνύπαρξης με αλλοεθνείς και αλλόδοξους. (Επιμένω στο «οι περισσότεροι Έλληνες» διότι η προσωπική συμπεριφορά των πολλών προς τους μετανάστες είναι πολύ καλύτερη απ’ τους φόβους που διατυπώνουν, ενίοτε οι ίδιοι, στις δημοσκοπήσεις για τους μετανάστες. Κι αυτό έχει την εξήγησή του: είναι άλλο πράγμα η προσωπική επαφή κι άλλο ο «Άλλος» ως αφηρημένο – και μάλιστα «απειλητικό» – μέγεθος).
Βεβαίως υπάρχουν ακόμα και θα υπάρχουν για καιρό πολλοί Έλληνες που στην αγορά εργασίας αντιμετωπίζουν τους μετανάστες ως λεία, αλλά αυτό αν ευνομηθούμε ποτέ, θα βρει τη λύση του.
Συνεπώς το πρώτο πρόβλημα είναι ο φόβος. Ο φόβος των Ελλήνων για τους μετανάστες και ο φόβος των μεταναστών για τους Έλληνες.
Μιλώντας για τους μετανάστες που ήδη βρίσκονται στη χώρα μας (και τους λίγους ακόμα που μπορεί να αντέξει τον ερχομό τους) το πρώτο μέτρο που θα μπορούσε να χτυπήσει τον αμοιβαίο φόβο είναι η άμεση απόδοση της ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα. Αυτό συνιστά ενσωμάτωση (κι εν καιρώ συνειδητόν εξελληνισμό). Η πρόσβαση
αυτών των παιδιών στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν θα είναι προϋπόθεση ενσωμάτωσης (όπως θέλει η Ν.Δ.) αλλά θα έχει ως αποτέλεσμα την ενσωμάτωση (όπως διδάσκει η ιστορία).
Αυτοί που υψώνουν στους Έλληνες το δάχτυλο και τους μαλώνουν (συχνά τους βρίζουν) για ξενοφοβία και ρατσισμό, προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στους μετανάστες – εκτρέφουν το μίσος. Και την αμάθεια. Με καλύτερη σύμμαχό της την (αμφίπλευρη) υστερία.
Αυτά τα κομπλεξικά, τα μισερά και (άλλωστε) ψευδή ότι οι Έλληνες είναι (από χέρι) ρατσιστές, δεν προσφέρουν παρά περισσότερη πόλωση, περισσότερο μίσος. Όπως και περισσότερη βλακεία (χρήσιμη στον φόβο) προσφέρει από την άλλη μεριά και η «παιδαγωγική αλήθεια» των πολιτικώς ορθών.
Τηρουμένων των αναλογιών ίδιο είναι το ζητούμενο και σήμερα. Αν αναδείξουμε τα θετικά μας (όπως η φιλοξενία), αν δεν κρύψουμε αλλά αντιθέτως παιδέψουμε τα αρνητικά μας (όπως η μισαλλοδοξία), θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το μεταναστευτικό πρόβλημα με ανθρώπινο και παραγωγικόν τρόπο.
Το διάστημα των πέντε-δέκα χρόνων συνεχούς και νόμιμης εργασίας πρέπει να ανοίγει στους μετανάστες την πόρτα των αστικών και στη συνέχεια πολιτικών δικαιωμάτων. Μάλιστα η επιβράβευση της νόμιμης εργασίας είναι ένα καλό κίνητρο για την έξοδο των μεταναστών από την παραοικονομία (και απ’ το έγκλημα για μερικούς).
* * *
Ισονομία και ισοπολιτεία. Με ισηγορία. Και παρρησία. Η συνέχεια, η επιβίωση και η άνθηση του ελληνισμού δεν βασίσθηκε ποτέ (μετά τον Μεγαλέξανδρο) στη φυλετική καθαρότητα, αλλά στην παιδεία, τους νόμους (και την ανταρσία όταν δεν τους διέθετε), στο συνανήκειν – αυτόν τον πανάρχαιο πολιτικό προσδιορισμό του έθνους.
Δεν ήταν κορόιδο…
Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.
