Αρχείο κατηγορίας Βιβλία που αγγίζουν

Βιβλία και Περιοδικά που αγγίζουν

Αναρχικοί και χριστιανοί σε Πάτρα και Πύργο

Αναρχικοί και χριστιανοί σε Πάτρα και Πύργο

Από το βιβλίο του Χρήστου Χαρμπίλα*

[…] Επικεφαλής της εν λόγω κίνησης ήταν οι Αρνέλλος και Χριστογιαννόπουλος, για τους οποίους υπάρχει η πληροφορία ότι είχαν έρθει στην Πάτρα το 1894. Οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονταν ως προφήτες μιας, καινοφανούς, για την εποχή, ακατανόητης από τους περισσότερους, θεωρίας, της «ουρανοποιήσεως της γης».

Αυτή ακριβώς η ανάμειξη χριστιανικών, θεοσοφικών καλύτερα, κηρυγμάτων με σοσιαλιστικές νουθεσίες, τους κατατάσσει με διάφορες ονομασίες στις κατηγορίες των χριστιανοσοσιαλιστών ή χριστιανοκοινωνιστών, σε εμφορούμενους από αναρχικοχριστιανικές ιδέες ή απλώς χριστιανούς. [..] Αυτές τις σκέψεις τους γνωστοποίησαν μέσα από τις στήλες της εβδομαδιαίας εφημερίδας Αρμαγεδών.

Συνέχεια

Σπουδή ανθοκομίας_Υπόκλιση στον πειρασμό

Σπουδή ανθοκομίας*

Του Γιάννη Στρούμπα

Κορίτσια στην πρώτη τους νιότη. Μορφές εξαγνισμένες, αγιοποιημένες, σφριγηλές αποτελούν το αντικείμενο του πόθου για τον λογοτεχνικό ήρωα στη συλλογή διηγημάτων «Υπόκλιση στον πειρασμό» του Ιγνάτη Χουβαρδά. Στα οκτώ διηγήματα που συνθέτουν τον τόμο, ο Χουβαρδάς πραγματεύεται την ερωτική εκδήλωση, ακολούθως την ερωτική διάψευση, και μάλιστα εκείνη ακριβώς την πτυχή του έρωτα που ενώ απορρέει από τη διαφαινόμενη νεανική αθωότητα των κοριτσιών στο κάδρο της συλλογής, εντέλει προσπερνιέται και καταρρέει με το πέρασμα του χρόνου και την ανώμαλη προσγείωση που επιφυλάσσουν στις ονειρικές αναζητήσεις η πεζή καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις της.

Συνέχεια

Καλωσήρθατε στη μηχανή

Καλωσήρθατε στη μηχανή

Του Γιώργου Λαμπράκου

 

Μετά τη θέση: καπιταλισμός, και την αντίθεση: σοσιαλισμός,

ιδού η σύνθεση: η κοινωνία του πλαστικού. Μπ. ντε Σαρμποννώ

Δεν χωρά αμφιβολία πως μετά τη διάλυση του Ανατολικού Μπλοκ, ο καπιταλισμός απέδειξε πως είναι καλώς ή κακώς το μοναδικό ρεαλιστικό οικονομικό σύστημα στις πολυπληθείς σύγχρονες κοινωνίες. Την απόλυτη επικράτηση του καπιταλισμού αναγνωρίζουν όλοι, ανεξάρτητα από το αν και πόσο τον υποστηρίζουν ή τον αντιμάχονται, ανεξάρτητα κι από το αν πρόκειται για «δημοκρατικό» ή «καζίνο» ή όποιας άλλης μορφής καπιταλισμό.

Αυτό όμως δεν ίσχυε καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, αφού από τις πρώτες κιόλας δεκαετίες ο κομουνισμός είχε καλλιεργήσει την ελπίδα ότι θα μπορούσε να σταθεί, όχι απλώς ως ένα ισχυρό αντίπαλο δέος, αλλά ως η νέα ιστορική δύναμη που θα κόμιζε την παγκόσμια ισότητα, δικαιοσύνη και αδελφοσύνη τις οποίες ευαγγελιζόταν. Στα μάτια των περισσοτέρων ανθρώπων, είτε απλών είτε ειδικών, τα δύο αυτά συστήματα είχαν ανυπέρβλητες διαφορές και ο ενδεχόμενος πυρηνικός πόλεμος μεταξύ τους θα απόβαινε οριστικός για ένα από τα δύο συστήματα, ενδεχομένως και για όλο τον πλανήτη.

Συνέχεια

Χάδι και σιωπή_Χαρά Χρηστάρα – αυτοανθολόγηση

Χάδι και σιωπή

Του Γιάννη Στρούμπα

Τριάντα χρόνια ποίησης περικλείονται σε μια ποιητική συλλογή. Η ποιήτρια Χαρά Χρηστάρα επιλέγει είκοσι πέντε ποιήματα από τη μακρόχρονη ποιητική της θητεία και τα συγκεντρώνει στον τόμο «Αυτοανθολόγηση 1981-2010». Τα ανθολογημένα ποιήματα προέρχονται από τις δεκαπέντε έως τώρα ποιητικές συλλογές της Χρηστάρα, χωρίς να υπολογίζεται μεταξύ αυτών η συγκεντρωτική «Ασθμαίνοντας τα όνειρα», η οποία προηγήθηκε το 2006. Εκτός όμως από τον επιλεκτικό χαρακτήρα του παρόντος τόμου, που τον κάνει να διαφέρει από τον συγκεντρωτικό, το ιδιαίτερό του γνώρισμα είναι πως πρόκειται για μια δίγλωσση έκδοση, αφού τα επιλεγμένα ποιήματα παρουσιάζονται στα ελληνικά και στα γαλλικά, με τη γαλλική τους μετάφραση να αντιπαραβάλλεται στην πρωτότυπη ελληνική εκδοχή.

Συνέχεια

Ζωή αιωρούμενη – Θανάσης Μουσόπουλος, «Ανακουφιστικό τρίγωνο. Ποιήματα (2004-2010)»

Ζωή αιωρούμενη

Του Γιάννη Στρούμπα

Η μηδαμινή απόσταση «Ανάμεσα στη μία και στην άλλη όψη της ζωής», ανάμεσα στην ανάταση και την οδύνη, ακόμη κι ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, καθιστά διαρκή την αναζήτηση εκείνης της σχισμής, απ’ την οποία θα ξεπηδήσουν και θα διοχετευτούν στην ανθρώπινη ζωή όλες οι προσδοκίες για έναν καλύτερο κόσμο, απ’ την οποία θα αναβλύσει το όνειρο. Ακριβώς τούτο το όνειρο ορίζεται ως η επιζητούμενη σχισμή απ’ τον Θανάση Μουσόπουλο στην ποιητική του συλλογή «Ανακουφιστικό τρίγωνο», στην οποία ο Ξανθιώτης ποιητής συγκεντρώνει ποιήματά του γραμμένα από το 2004 ως το 2010.

Συνέχεια

Πολυσήμαντος κυματισμός: Κρυπτόλεξο του Δημήτρη Κοσμόπουλου

Πολυσήμαντος κυματισμός*

Του Γιάννη Στρούμπα

«Ύπνος διά βίου, πρόβα του θανάτου.» Ο αιώνιος ύπνος, ο θάνατος, επικύρωση της πιο μαύρης και βαθιάς νύχτας, δεν προοιωνίζεται καμία συνέχεια. Εκτός κι αν ο επικείμενος θάνατος αποτελεί έξοδο «στο μέγα ξύπνημα»· εκτός κι αν ο θάνατος προκαλέσει την αποτίμηση μιας αξιολογότατης δημιουργίας, η οποία θα χαρίσει στον αποθανόντα, χάρη στην ποιότητά της, το ρίζωμα στη μνήμη και την παντοτινή ανάμνηση. Ακριβώς η λειτουργία αυτή ενεργοποιείται στην περίπτωση του κορυφαίου Έλληνα διηγηματογράφου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, με την αποχώρησή του από τα εγκόσμια. Τον δίκαιο έπαινο στον άξιο λογοτέχνη αναλαμβάνει να τον αποδώσει ο ποιητής Δημήτρης Κοσμόπουλος στη συλλογή του «Κρυπτόλεξο». Ο Κοσμόπουλος επικεντρώνεται στην τελευταία νύχτα του Παπαδιαμάντη, το βράδυ της 2ας προς την 3η Ιανουαρίου του 1911, γεγονός που ερμηνεύει την «παραδοξότητα» να συνιστά το εναρκτήριο ποίημα της συλλογής («Προοίμιο Ι») όχι έναν χαιρετισμό, παρά έναν αποχαιρετισμό.

Συνέχεια

Κάτω από το λούστρο – Α΄ Παθολογική

Κάτω από το λούστρο*

Του Γιάννη Στρούμπα

Χώρος περιχαρακωμένος, κλειστός. Κλίμα πολικό. «Ο χειμώνας έρχεται σούρνοντας/ και σκαρφαλώνει στις πλάτες μου», επιβεβαιώνει το ποιητικό υποκείμενο, προεκτείνοντας τον χειμώνα από τον εξωτερικό στον ατομικό του εσωτερικό χώρο. Η βαρυχειμωνιά είναι ψυχική κι αποτυπώνεται στον εγκλεισμό του ποιητικού ήρωα στον εαυτό του και στην εσωστρέφειά του: «κι εγώ βαρέθηκα να γυρίζω έξω./ Αυτήν τη χρονιά θα μείνω σπίτι/ […] Παρέα με το ραδιοφωνάκι μου». Η παθολογική αυτή κατάσταση ορίζεται ήδη από το εναρκτήριο ποίημα με τον τίτλο «Εξώφυλλο» στη συλλογή «Α΄ Παθολογική» του Δραμινού ποιητή Δημήτρη Πέτρου, που είναι και η πρώτη του ποιητική απόπειρα.

Συνέχεια

Εισοδηματίες συναισθημάτων – Εισόδημα στον Μόλυβο

Εισοδηματίες συναισθημάτων*

Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, Το εισόδημα στον Μόλυβο

Του Γιάννη Στρούμπα

Ποιήματα φόρμας λιτής, τα τρίστιχα χαϊκού (πέντε, επτά και πέντε συλλαβές σε κάθε στίχο αντίστοιχα) προσφέρονται από τη φύση τους για ακαριαίες διατυπώσεις και διαπιστώσεις. Τη δυνατότητά τους αυτή εκμεταλλεύεται ο Σπύρος Θεριανός στην ποιητική του συλλογή «Το εισόδημα στο Μόλυβο», για να καταγράψει σκέψεις και συναισθήματα προκαλούμενα από την επαφή με τον τόπο και τους ανθρώπους του.

Συνέχεια

Το κτήμα που βλέπει στην Θάλασσα – Πολιτικό μυθιστόρημα

Το πολιτικό μυθιστόρημα του Τάσου Χατζηαναστασίου*

«Το κτήμα που βλέπει στην Θάλασσα»

Από τα «ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ»  των Αργολικών

Υπάρχει άραγε τρόπος να αντισταθούμε στην κρίση; Μπορεί μέσω της συνεργασίας να υπάρξει διέξοδος; Tην απάντηση επιχειρεί να δώσει στο νέο του μυθιστόρημα ο φιλόλογος Τάσος Χατζηαναστασίου, που τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στο Ναύπλιο.

Μπορεί το βιβλίο του να είναι αποτέλεσμα μυθοπλασίας, ωστόσο οι ήρωές του έχουν δημιουργηθεί από χαρακτηριστικά των μαθητών του στο ΕΠΑΛ, του ίδιου αλλά και άλλων συναδέλφων και συμπολιτών του. «Περιέχονται στο βιβλίο και ιστορίες πραγματικές, που ήθελα να ακουστούν. Όπως ο Θέμης από την Πρόνοια» λέει.

Συνέχεια

Γλυκιά επιστροφή – «Τοπία του Τίποτα»

Γλυκιά επιστροφή*

Του Γιάννη Στρούμπα

Αν οι Μοίρες ορίζουν την ανθρώπινη ζωή, το ριζικό του ανθρώπου είναι προκαθορισμένο. Κι αν γίνει αποδεκτή η οπτική του Αντώνη Φωστιέρη στην ποιητική του συλλογή «Τοπία του τίποτα», το ριζικό, το «γραφτό» αυτό, είναι ένα «ατέλειωτο γραπτό». Σαν «ατέλειωτο» διατηρεί ανοιχτές όλες του τις εκκρεμότητες και προσκαλεί τον ποιητή σε μια νέα αναμέτρηση μαζί τους. Ο Φωστιέρης ξαναπιάνει τον ίδιο μίτο που ξετύλιγε ιδίως στις τρεις προηγούμενες συλλογές του, δηλαδή τις συλλογές «Το θα και το να του θανάτου», «Η σκέψη ανήκει στο πένθος» και «Πολύτιμη λήθη», και με την προσθήκη της νέας του συλλογής συγκροτεί πλέον ολοφάνερα μια τετραλογία. Η θεματολογία του ποιητή επιμένει στο αξεδιάλυτο ζεύγος ζωής-θανάτου απ’ τη μια, και στην ίδια την ποίηση απ’ την άλλη. Επανάληψη; Αναγκαστικά, εφόσον το κατασταλαγμένο πλέον ενδιαφέρον του Φωστιέρη τον οδηγεί εκ νέου πάντα στο «ίδιο ατέλειωτο γραπτό», με τη δήλωση πως «τίποτα δεν θέλουμε στ’ αλήθεια» και πως «Ένα γραπτό είν’ ένα σύμπαν από τίποτα».

Συνέχεια