(Απάντηση στη ‘‘Συνέλευση των ποντικών’’
Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα)
Ωραία τα ‘πανε οι δυο οι τροβαδούροι
για τα ποντίκια και του Γάτου την ουρά,
όμορφα λόγια σαν της Πολυδούρη
λόγια που φέρνουνε στον κόσμο τη χαρά.
Από τα χρόνια τα παλιά
μέχρι τα τελευταία
μ’ ένα μεγάλο ιδανικό,
μία μεγάλη ιδέα,
βιάζουν οι πλούσιοι τους φτωχούς
πίσω από την αυλαία
θεάτρου παραλόγου.
γύρω τριγύρω
από παντού τη γη σφιχταγκαλιάζει˙
οι υδρατμοί της σύννεφα
κι αυτά, βροχή, λίμνες, ποτάμια
δωρίζουν στη στεριά ζωή
που γέννησαν τα σπλάχνα της.
Για δες θάμα κι αντίθαμα που γίνηκε εδώ πέρα
μαύρα κοράκια πέσανε πάνω στην περιστέρα
και την ξεπουπουλιάσανε˙ αχ και το νου μου χάνω
μαύρα κοράκια σα θωρώ στην άμοιρη επάνω.
Για δες θάμα κι αντίθαμα που γίνεται δω πέρα
ΟΧΙ να λες την Κυριακή να βγαίνει Ναι Δευτέρα.
‘’Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι
να πούνε.’’ Κ. Καβάφης
Αυτά μας είπε ο Κωσταντής… κι είναι πολύ ωραία.
Μα εμάς, μας νοιάζουν οι πολλοί και όχι μερικοί ˙
ολόκληρη η αλήθεια και όχι ένα μέρος της ˙
γι αυτό και λέμε ότι …
Μονολογούσε ο Άμλετ.
Κι απάντηση δεν έβρισκε.
Ολόιδιο το δίλλημα
Που μας προβάλλουν οι (θ) Εσμοί.
Και πώς να απαντήσεις;
‘‘Ευκοπώτερον εστί κάμηλον δια τρυμαλιάς ραφίδος διελθείν
ή πλούσιον εις την βασιλείαν του θεού εισελθείν.’’ Ευαγγέλιο
Στις είκοσι οχτώ Γενάρη μετά τις εκλογές
γράψαμε κάποιες σκέψεις για Συρριζαίους νικητές…
‘‘κι αν ακόμα κάνουν πράξη όλα όσα έχουν τάξει,
θα ‘ν’ μικρή η διαφορά απ’ το τώρα (τότε) στο μετά.’’
και ‘‘…χρειάζεται διαρκής αγώνας για να φύγει ο μεσαιώνας…’’
και πως ‘‘…για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…’’
Έκτοτε…
Οι άνθρωποι…
εκ φύσεως ‘‘φιλάνθρωποι’’ στήσαμε κοινωνία
για να αντιμετωπίσουμε του ζην την αγωνία
και να επιβιώσουμε.
Ρε τι ‘ν’ τούτο το κακό˙ ούτε τρόικα να ήσαν˙
μία κρύο μία ζέστη τα αχαμνά μας τα ζαλίσαν˙
μια ο ένας μια ο άλλος θα τρελάνουν τον Αλέξη.
Του ζητάνε γην και ύδωρ˙ το καμάρι μας θ’ αντέξει;
Κίνδυνος να μας τον φάνε πριν προκάνει η Αυγή να φέξει.
