Ευαγγέλιο της Κρίσης: 2 σχόλια
Του φιλαλήθη/Philalethe00
Αχ… πλην, όμως, αυτοί οι άνθρωποι, που εμείς ονομάσαμε ελαχίστους, ενώ ο Χριστός τους ονομάζει αδελφούς, εμμέσως πλην σαφώς, θα μας κρίνουν, όπως μας κρίνουν ήδη τώρα με την πρόγευση της Κόλασης που επιλέγουμε (μαζί και εγώ) δια μέσου της παληάς εκείνης αδιαφορίας μας προς εκείνους που πάντα βρίσκει δικαιολογίες, εύσχημα λόγια, προφάσεις (-αηδιαστικά πράγματα)……
…οι Πατέρες, όμως, έλεγαν ότι αν δεν έχουμε(που έχουμε) να δώσουμε χρήματα, τότε τουλάχιστον να σταθούμε και να δακρύσουμε, να πούμε ένα καλό λόγο παρηγοριάς στους ανθρώπους αυτούς στους οποίους χρωστάμε το ‘πάνω απο το μέτρο της χρείας’, που είναι εξ ορισμού η πλεονεξία… Το ρητό της Καινής Διαθήκης λέει “παντί τω αιτούντι σε, δίδου” και όχι “δίδου νώτα”, αν θυμάμαι καλά… Και επίσης, αν κάποιος θεωρεί ότι όσοι του ζητάνε είναι απατεώνες, ίσως θα έπρεπε να δοκιμάσει να κάνει το ίδιο: να σταθεί, δηλαδή, κάπου και να ζητά χρήματα από τους περαστικούς· άραγε υπάρχει ένας-δύο που θα μπορούσε να το κάνει…; Ο δε άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, ο και επίσκοπος στην Αλεξάνδρεια, λέγεται ότι εξοργιζόταν ιδιαίτερα με τις ενέργειες των συνεργατών του, όταν αυτοί ζητούσαν λόγο και λεπτομέρειες(αν βιοπορίζονταν μάλλον και τα συναφή) από τους όσους τους προσέγγιζαν, ώστε, αν τους ικανοποιούσαν οι εξηγήσεις, να τους δώσουν… Στην περίπτωσή μας, σκεφτείτε, δεν ζητάμε λόγο, αλλά… τους φτύνουμε απλώς απευθύνοντας, ίσως, εμείς δικά μας λόγια…
…θεωρούμε, νομίζω, ότι όλοι αυτοί, οι “γυμνητεύοντες”, οι πεινώντες και διψώντες, οι ξένοι, οι ασθενείς και φυλακισμένοι, οι ενδεείς δηλαδή γενικά, είναι ακόμη και ‘του δρόμου, περιθωριακοί’, απόβλητοι, μας χαλάνε την μόστρα ενί λόγω, και μας καθυστερούν από τις πολλές και επείγουσες – πάντα – δουλειές μας και την ‘αναψυχή’ (sic) μας. Καλύτερα να τους αποφύγουμε, για να μην νομίσει η γειτονιά ότι γίναμε και εμείς τέτοιοι, ίδιοι με την “σάρα και τη μάρα”, μην χαλάσει το status και το προφίλ μας…
…και βέβαια, όλα αυτά είναι απολύτως αφημένα στην εξουσία μας(ανεξαρτήτως συνεπειών-οψωνίων της αμαρτίας), αλλά σίγουρα μας πάνε με τα ερίφια, μια και καλή, όπως μας το λέει ο Χριστός μας σήμερα… Και ερίφια και αγριοκάτσικα θα έπρεπε να είμαστε με τους δαίμονες και τις κακές ‘ρεαλιστικές’ συμβουλές και τα ποικίλα κατεστημένα, τα οποία υπακούμε και κολακεύουμε ευλαβικά, κατά κανόνα, σήμερα… έτσι δεν είναι..;
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
2. Ναι χίλιες φορές, αν θέλεις να ουρλιάξεις σήμερα με αυτά που βλέπεις και ακούς γύρω σου, είσαι κατάλληλος, αν όχι ο καταλληλότερος*, για Χριστιανός… Διότι όλα, ή περίπου, είναι λάθος – και είναι τόσο μα τόσο λάθος… Έτσι, στην μεταπολίτευση, με τον σάπιο κόσμο της που μας τραβάει, κάπως σαν στο ‘Φάντασμα’ του Ξενόπουλου, από το χώμα προς τα κάτω, συνέβη το εξής καταπληκτικό: ένας ορισμένος μαρξισμός υπεραπλουστεύτηκε, έγινε αγνώριστος οπωσδήποτε, και χρησιμοποιήθηκε, για να μας διδάξει ποικίλα ηλίθια και απείρως ευτελή, δηλαδή φτηνιάρικα, ιδεολογήματα. Και μπορεί τα ‘κομμουνιστικά εγχειρίδια’ και ιδιαίτερα αυτά της Τρίτης/Κομμουνιστικής Διεθνούς(λ.χ. του ΚΚΕ – ”Σύγχρονη εποχή”) να διέκριναν απ’τα παλιά αυστηρά και ρητά τον φιλοσοφικό ιδεαλισμό από τον ηθικό ιδεαλισμό και ο -ανεκδιήγητος εδώ- Γ. Κορδάτος να …κατέκρινε τον άγιο των γραμμάτων μας Παπαδιαμάντη, επειδή έπινε λίγο ο καημένος και δεν είχε, τάχα, (κοινωνικές) αξίες και ιδανικά, αλλά ο μαρξισμός αυτός της μεταπολίτευσης (και το ΠαΣοΚ συστηνόταν ως “μαρξιστικό, μη δογματικό κόμμα”, μέχρι που εκπορνεύτηκε σε ικανό μέρος από τον καπιταλισμό και τους θανατηφόρους πειρασμούς του…) έλεγε ότι δεν έπρεπε να έχουμε, γενικά, ιδανικά, διότι ‘όλοι κοιτάνε την πάρτη τους’ και ‘αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού’ (παιχνιδιού;…) και ‘δεν θα σώσουμε εμείς τον κόσμο’ και ‘έτσι θα φας το κεφάλι σου’(!).
Βέβαια, δεν καταλάβαιναν αυτοί οι τόσο πρακτικοί, να πούμε, συνάνθρωποί μας ότι όλα αυτά είναι τόσο αδιέξοδα ήδη και οδηγούν ανεξαιρέτως σε μια αυτοτιμωρία φρικτή, αλλά είχαν το (άσφαιρο) όπλο του γνωσιολογικού σχετικισμού του αστού (έρχομαι να σας εξηγήσω αμέσως), όσον αφορά την Ιστορία, ότι δεν υπάρχει Ιστορία, δεν υπάρχει ιστορική αλήθεια που μπορεί μέχρι ένα σημείο να βρούμε, αλλά υπάρχουν αφηγήσεις και αφηγήματα, αυτό δηλαδή που εμείς οι γραμματιζούμενοι λέμε μεταμοντερνισμό. Μπέρδεμα μέγα… Και ότι ήδη ο Μαρξ και οι μαρξιστές, αλλά και πολλοί-πολλοί άλλοι, άνθρωποι, είχαν προσπαθήσει να διακρίνουν την θεωρία (=δηλαδή η “αλήθεια”) από την ιδεολογία (=τα ιδεολογήματα, που λέμε συνήθως), με τα γνωστά αποτελέσματα. Αλλά τι να λέμε, ο αυτοδικαιωτισμός αμφισβητεί την γεωμετρία, όχι απλώς και μόνο τις υπερβατικές πραγματικότητες που προϋποθέτουν να δώσουμε μόνοι μας βάση και θέληση…
Γιατί, όμως, σας τα λέω όλα αυτά..; Επειδή θα ήθελα πολύ να κάνω ένα σχόλιο επιπλέον πάνω στο Ευαγγέλιο της Τελικής Κρίσης…! Έτσι, λοιπόν, ένας ορισμένος μεταπολιτευτικός “μαρξισμός” – δεν κάνω αντιμαρξιστική προπαγάνδα – πασοκικού(μετά και ΝΔικού, αφού έγιναν δύο-σε-ένα) τύπου μας δίδασκε ότι η Εκκλησία και οι παπάδες – επί Σημίτη, είχε γίνει βρισιά, ύβρις, σχεδόν αυτή η λέξη, θα έλεγα… – “μας μιλάνε για την μετέπειτα ζωή, για να μας τα παίρνουν εδώ και να χοντραίνουν και να μην νοιαζόμαστε να βελτιώσουμε αυτήν εδώ” ή περίπου έτσι. Κρίνοντας από τις αμαρτίες των ανθρώπων που φτιάχνουν την στρατευομένη Εκκλησία, δηλαδή αυτή που υπάρχει εδώ και τώρα στην γη, πλην των κεκοιμημένων και των αγέννητων, αυτή η κατηγορία είναι δικαιολογημένη. Πλην, δεν κρίνουμε από τον ‘χειρότερο καρπό’, διότι τότε θα έπρεπε ίσως να κρίνουμε τον μαρξισμό από τις δίκες της Μόσχας ή την σοσιαλδημοκρατία από το σημερινό ΠΑΣΟΚ ή την Β’ Διεθνή από τα του Μουσολίνι. Το Ευαγγέλιο αυτό μας μιλάει για το τελείως αντίθετο: ότι δίνουμε τώρα, στον συγκεκριμένο αδελφό και τελείως άγνωστο και άσχετο με μας, αλλά ίσως (αδιάφορο) και με την αλήθεια, ότι βοηθάμε απροϋπόθετα και νοιαζόμαστε για όλους, σήμερα και τώρα, με δικό μας κόστος και προσπάθεια, ει δυνατόν. Παράλληλα, βέβαια, το δίχως άλλο, πολεμάμε και το κακό σε όλα τα επίπεδα, καθώς και την εκμετάλλευση-αρπαγή, όπως ακριβώς το έχουν τονίσει η Οσία Μαρία Σκομπτσόβα από το Παρίσι και ο επίσκοπος Διοκλείας (Αγγλία) π. Κάλλιστος Ware.
Έτσι, η κατηγορία, όπως καταλαβαίνουμε, μπορεί εύκολα ακόμη και να αντιστραφεί. Είναι συγκεκριμένα ένας λενινισμός – κατά κάποιους πολύ σημαντικούς, ο λενινισμός δεν είναι καν μαρξισμός, αλλά αυτό ας το αφήσουμε προς το παρόν… – που μας λέει ότι δεν πρέπει καν να ενδιαφερθούμε να λύσουμε το υλικό πρόβλημα κάποιου ανθρώπου τώρα και εδώ, αλλά να το μεταθέσουμε για μετά την επανάσταση, αφού άλλωστε για αυτό φταίνε οι καπιταλιστές και όχι εμείς… Η επανάσταση είναι η μόνη ελπίδα για αυτούς που έχουν χάσει κάθε ελπίδα… Τώρα, βέβαια, άλλο αν δεν γίνει ποτέ ή επιφέρει μια γραφειοκρατική δικτατορία…
Και αφού είναι σχεδόν περίοδος νηστείας (αποχή από κρέας για τώρα), στον Ησαΐα αναφέρεται ότι νηστεία πραγματική είναι «Νά λύσεις τα δεσμά της αδικίας» (Ησ. 63, 6), καθώς και το εξής, κάπως … μαρξιστικό (σχήμα πρωθύστερο, που λέγαμε και στο σχολείο), που, όμως, λέει ο ίδιος ο Θεός… (άλλο πάλι και τούτο):
“Νηστεία το λέτε εσείς αυτό, μέρα αρεστή σε μένα, τον Κύριο;
Η νηστεία που θέλω εγώ είν’ ετούτη: Να σπάτε των αδικημένων τα δεσμά,
να λύνετε τα φορτία που τους βαραίνουν,
τους καταπιεσμένους ν’ απελευθερώνετε
και να συντρίβετε κάθε ζυγό. (Ησαΐας 58:6)”
Και αυτό σημαίνει απλώς ριζική επαναστατικοποίηση της ζωής μας, δεν βρίσκετε;…
* το οποίο είναι α’ πληθυντικό πρόσωπο 
** αυτό φέρνει πικρές μνήμες βέβαια από την πρόσφατη ιστορία του τόπου, το αναγνωρίζω… 
