Σε μια κατάσταση κρίσης και σημαντικών οικονομικών μεταβολών οι κυρίαρχοι κύκλοι επιβάλουν μια σειρά αναδιαρθρώσεων, σε κοινωνικό – εργασιακό επίπεδο που επηρεάζουν άμεσα και τα συστήματα εκπαίδευσης.
Οι εξαγγελίες της κας. υπουργού παιδείας για, αλλαγές στην εκπαίδευση με το νέο λύκειο και ιδιαίτερα στην Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση (ΤΕΕ) ήταν και είναι από τις βασικές επιδιώξεις των Κυβερνητικών Πολιτικών για το «ανθρώπινο δυναμικό», όπως συνήθως αναφέρεται, στις χώρες τις Ευρωπαϊκής ένωσης (Ε.Ε.) με τη πριμοδότηση της δομικής ανάπτυξης της συνεχιζόμενης επαγγελματικής Κατάρτισης.

Σήμερα βιώνουμε την απαξίωση της δημόσιας Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπ/ση (ΤΕΕ) (ελλείψεις: καθηγητών, υποδομών, σύγχρονων προγραμμάτων-βιβλίων, εποπτικών μέσων, νέων ειδικοτήτων κ.α.), που στόχο έχει τη κατάργησή της ώστε με τον τρόπο αυτό να ελαφρύνουν το δημοσιονομικό κόστος λειτουργίας της εκπαίδευσης υπέρ των δανειστών και του ιδιωτικού τομέα (βλέπε εισήγηση Αλμούνια) για να συγκλίνουν οι δείκτες όπως λένε με την Ε.Ε. και τα μνημόνια που έχουν υπογράψει με την τρόικα. Παράλληλα θα παραδώσουν το φιλέτο της επαγγελματικής ειδίκευσης-κατάρτισης (4ο έτος) και της δήθεν αποκατάστασης των νέων στους μεγαλοσχολάρχες των ιδιωτικών ΙΕΚ & ΚΕΚ και στα περιφερειακά κέντρα εξειδικεύσεων (βλέπε έτος ειδίκευσης της πρότασης για το τεχνολογικό Λύκειο) που έρχεται μέσω των περιφερειών και τις ΣΔΙΤ!

ΠΗΓΗ πρώτης δημοσίευσης: Κυριακή, 15 Ιανουαρίου 2012,  http://peteem1.blogspot.com/2012/01/blog-post_15.html

Της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη*

Του Παναγιώτη Κουτσαντώνη*

Βαζιούλιν Β. Α. (2004). Η λογική της ιστορίας. Ζητήματα θεωρίας και μεθοδολογίας. (μετάφρ. Δ. Πατέλης). Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
Βαζιούλιν Β. Α. Η λογική της ιστορίας και οι προοπτικές της ανθρωπότητας, (μετάφρ. Δ. Πατέλης).  Ουτοπία τ.39/2000
Φιλοσοφικό-κοινωνιολογικό λεξικό. (1994). Λήμμα «Β. Α. Βαζιούλιν» τ. 1-5. Αθήνα: Εκδόσεις Καπόπουλος.
Βαζιούλιν Β. Α. Ιστορία και κομμουνιστικό ιδανικό, (μετάφρ. Δ. Πατέλης). Διαλεκτική, τ. 2/1990

*  Ο Παναγιώτης Κουτσαντώνης είναι Εκπαιδευτικός, p.koutsantonis@yahoo.gr

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Τι κρύβεται πίσω από τη μαγική αυτή λεξούλα;

Πώς, όμως, θα γίνει αυτή η «ανάπτυξη»; Πώς θα γίνουν οι «επενδύσεις»;  Μα είναι απλό, απαντούν οι «σωτήρες» μας (σ.σ.: Την ίδια απάντηση δίνουν εδώ και 200 χρόνια):
Για να κάνουμε τον καλό κεφαλαιοκράτη να βάλει τα ωραία του λεφτά στην «επένδυση» και να έρθει η «ανάπτυξη», πρέπει να κάνουμε την «επένδυση» «ελκυστική». Και τι σημαίνει «ελκυστική»; Μα να του διασφαλίσουμε τις προϋποθέσεις ώστε η «επένδυση» να του αποφέρει κέρδη.
Ναι, αλλά πώς θα φέρει κέρδη μια επένδυση για να είναι ελκυστική για τον κεφαλαιοκράτη; Απλό: Μειώνοντας το κόστος του. Και ποιο είναι το μέρος εκείνο του κόστους που πρέπει να μειώσουμε ώστε να καλοπιάσουμε τον κεφαλαιοκράτη για να «επενδύσει»; Μα φυσικά το «εργατικό κόστος»!

Ελάτε, λοιπόν, να μειώσουμε το μισθό του εργάτη ώστε απαλλάσσοντας τον εργοδότη από το «μισθολογικό κόστος» να κάνει «επενδύσεις», να έρθει «ανάπτυξη» και μετά «σαν μια αγαπημένη οικογένεια» θα μοιραστούμε τα κέρδη από την «ανάπτυξη» και θα ζούμε ζωή χαρισάμενη.

Αυτό το παραμύθι έχει στην πραγματική ζωή τόση αξία όση ακριβώς έχει και η εκδοχή για τη δημιουργία του κόσμου, όπως αυτή περιγράφεται στην Αγία Γραφή…

Ας δούμε την αλήθεια:

1) Οπως κάτι χιλιάδες χρόνια τώρα τα ιερατεία της Αγίας Γραφής θέλουν να εμφιλοχωρήσει στη συνείδηση του ανθρώπου ότι η ύπαρξή του είναι συνώνυμη της αμαρτίας, έτσι και τα ιερατεία του καπιταλισμού, οι καλοί χριστιανοί – πλουτοκράτες του ΣΕΒ, των ΜΜΕ τους και των κυβερνήσεών τους, θέλουν να πείσουν τον εργαζόμενο άνθρωπο ότι ο μισθός του είναι «βάρος», είναι «κόστος»…

Αντιθέτως:
Ο μισθός του εργάτη και όλα του τα δικαιώματα (πρέπει να) αντιστοιχούν στα απαιτούμενα για να καλύπτει τις ανάγκες του ώστε να συντηρεί και να αναπαράγει την ύπαρξη τη δική του και της οικογένειάς του.
Ο μισθός του εργάτη, δηλαδή, δεν είναι «κόστος».
Ο μισθός του εργάτη – και μάλιστα όλος ο μισθός, ούτε μικρότερος ούτε λιγότερος από εκείνον που απαιτείται για να καλυφθούν οι ανάγκες του – δεν είναι «επιβάρυνση».
Είναι η βασική προϋπόθεση, είναι το προαπαιτούμενο, είναι το αυτονόητο, είναι το στοιχειώδες για την επιβίωσή του.

Επιπλέον:
Ο μισθός του εργαζόμενου (και όλα τα δικαιώματα που απαιτούνται για να ικανοποιεί τις ανάγκες του) είναι ό,τι του επιστρέφεται – ένα μικρό μόνο μέρος – από τον πλούτο που ο ίδιος παράγει.
Πόσος είναι αυτός ο πλούτος που παράγει ο εργαζόμενος; Βρίσκεται καταγεγραμμένος στα ενεργητικά των μονοπωλίων, στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών, στα διπλά βιβλία των εφοπλιστών, στα θησαυροφυλάκια των φορολογικών παραδείσων των καπιταλιστών.
Ολος αυτός ο πλούτος παράγεται από την απλήρωτη εργασία του εργάτη, την εργασία δηλαδή που προσφέρει πέραν εκείνης για την οποία αμείβεται.

Μιλάμε, συνεπώς, για τον ίδιο εργάτη που όχι μόνο σηκώνει στις πλάτες του όλο το βάρος του αμύθητου πλούτου που ο ίδιος παράγει.
Μιλάμε για τον ίδιο εργάτη που όχι μόνο του δίνουν ως «αντίτιμο» ένα απειροελάχιστο κομμάτι από τον πλούτο που εκείνος δημιούργησε.
Αλλά μιλάμε και για τον ίδιο εργάτη που σήμερα έρχονται για πολλοστή φορά και του λένε ότι θα του κόψουν κι άλλο (!) ακόμα κι απ' ό,τι απόμεινε από το μισθό – ξεροκόμματο που του πετάνε οι κηφήνες! Και γιατί όλα αυτά;
Γιατί οι κηφήνες, τα μονοπώλια, οι κεφαλαιοκράτες επιδιώκουν κατά τον μεταξύ τους ανταγωνισμό (σ.σ.: Να η πραγματική έννοια της «ανταγωνιστικότητας») να είναι «φθηνότεροι» με το να πληρώνουν όσο γίνεται λιγότερο τους «δικούς τους εργάτες», ώστε να κερδίζουν από τους ανταγωνιστές τους μεγαλύτερο μέρος από τον πλούτο που ο εργάτης δημιουργεί και αυτοί – οι κηφήνες – όλοι μαζί τον σφετερίζονται!

2) Επισημάνθηκε ήδη ότι οι παπαγάλοι της «ανταγωνιστικότητας» ισχυρίζονται πως για το ξεπέρασμα της κρίσης «πρέπει όλοι» να συμβάλουν και πως όταν θα έρθει η ανάκαμψη, τότε όλοι, εργοδότες και εργάτες, θα δρέψουν τους καρπούς της νέας «ανάπτυξης» που «θα κατανεμηθεί δίκαια».
 Πόση «αλήθεια» υπάρχει στα παραπάνω;
Τόση ακριβώς όση αποτυπώνεται στα επίσημα στοιχεία για το πώς κατανεμήθηκε ο πλούτος που δημιούργησαν οι εργαζόμενοι όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τα χρόνια, δηλαδή, που η Ελλάδα έσφυζε από καπιταλιστική «ανάπτυξη».

● Το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δισ. ευρώ. Το 2007 ανήλθε στα 208 δισ. Δηλαδή, αυξήθηκε κατά 5,5 φορές.
● Το 1990 – σύμφωνα με τα στοιχεία του «ICAP» – τα κέρδη των επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) ήταν 575 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 τα κέρδη των επιχειρήσεων είχαν εκτιναχθεί στα 16 δισ. ευρώ. Δηλαδή, αυξήθηκαν κατά 28 φορές.
● Το 1990 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων σε σχέση με το ΑΕΠ ήταν 1,5%. Το 2007 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε στο 7,7% του ΑΕΠ. Που σημαίνει ότι αυξήθηκε πάνω από 5 φορές, ισόποσα δηλαδή προς την αύξηση του ΑΕΠ.
● Το 1990, το βασικό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη ήταν 15 ευρώ. Το 2007 το βασικό μεροκάματο μόλις και μετά βίας είχε φτάσει στα 30 ευρώ.

Με άλλα λόγια:
Σε μια περίοδο, που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες κατά τη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε με τη δουλειά του την περίφημη «πίτα», το αποτέλεσμα ήταν από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας, τα κέρδη των καπιταλιστών να αυξηθούν κατά 28 φορές (!) ενώ ο κατώτατος μισθός του εργάτη να «αυξηθεί» κατά μόλις 1 φορά!

Κάπως έτσι έφτασε ο εργάτης, σε συνθήκες εκτυφλωτικής «ανάπτυξης», να ζει σε συνθήκες που σε αποπληθωρισμένες τιμές ισοδυναμούν με το ότι η αγοραστική του δύναμη έπεσε, ήδη προ κρίσης, μνημονίων κ.λπ., στα επίπεδα του 1984!

Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο διενεργείται η αρπαγή του λεγόμενου «εθνικού πλούτου». Το «μοίρασμα» της «πίτας» ανάμεσα στους εργάτες από τη μια μεριά και στους πλουτοκράτες από την άλλη, συντελείται, είτε σε συνθήκες κρίσης είτε σε συνθήκες καπιταλιστικής «ανάπτυξης», με τον καπιταλιστικό εκείνο κανόνα που λέει ότι

«ο δισεκατομμυριούχος δεν μπορεί να μοιράσει… "το εθνικό εισόδημα" μιας καπιταλιστικής χώρας παρά μόνο: "ανάλογα με το κεφάλαιο" (κι ακόμα πρέπει να προσθέσουμε ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περισσότερα απ' όσα του αναλογούν)… Το μοίρασμα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά παρά "σύμφωνα με τη δύναμη"...” [2],

Να, λοιπόν,
α) ποιοι παράγουν και ποιοι δημιουργούν τον πλούτο,
β) ποιοι απομυζούν και σφετερίζονται αυτόν τον αμύθητο πλούτο.
γ) πώς εξηγείται το γεγονός ότι αν και την περίοδο 1997 – 2007 το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 45%, εντούτοις το δημόσιο χρέος όχι μόνο δε μειώθηκε αλλά πολλαπλασιάστηκε, αφού η αύξηση της «πίτας» κόπηκε σε μεγάλα κομμάτια και μοιράστηκε με τη μορφή φοροαπαλλαγών, «κινήτρων» και προνομίων στο μεγάλο κεφάλαιο.

Απαντώ στις ερωτήσεις του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Mεσσηνίας με την σειρά που τις θέτει στο άρθρο του στην ιστοσελίδα (aixmi.gr):
1. Πότε, λοιπόν, θεσμικό εκκλησιαστικό όργανο, όπως η Διαρκής Ιερά Σύνοδο, ανεμίχθη σε δικαστικές – πολιτειακές υποθέσεις κληρικών ή μοναχών, οι οποίοι ανήκουν σε άλλη εκκλησιαστική δικαιοδοσία και, εν προκειμένω στο Οικουμενικό Πατριαρχείο;
– Ποτέ, γιατί δεν υπάρχει στη σύγχρονη εποχή προηγούμενο παράνομης σύλληψης και προφυλάκισης Αγιορείτη ηγούμενου που να κατέφερε ένα τόσο καίριο πλήγμα στην Εκκλησία της Ελλάδος, όπως αναφέρει η ανακοίνωση της ΔΙΣ.

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 14 Ιανουάριος 2012 08:44, http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=7624:apantisi-ston-sebasmiotato-mitropoliti-messinias-tou-nikiforou-foka&catid=227&Itemid=306

Του Μπάμπη Συριόπουλου

8. Παρ’ όλα αυτά παραμένει βεβαίως το ερώτημα: είναι έγκλημα καθοσιώσεως να περιγράψει κάποιος την κατάσταση της Ελλάδας σήμερα σαν αποικία, προτεκτοράτο ή κατοχή να μιλάει για εθνική ανεξαρτησία και να στιγματίζει σαν δωσίλογους τους κυβερνώντες; Εξαρτάται ποιος τα λέει όλα αυτά. Αν είναι ένας εργαζόμενος που τώρα καταλαβαίνει ποιο μέλλον του επιφυλάσσεται, κάποιος που μέχρι χθες ψήφιζε τα αστικά κόμματα, κάποιος που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε συγκρουστεί με το αφεντικό του και δεν είχε ποτέ απεργήσει, τότε οι απόψεις του αυτές είναι ίσως ένας πλάγιος δρόμος ριζοσπαστικοποίησης ακόμα και ένδειξη διάθεσης συμμετοχής στο κίνημα. Είναι λογικό να αξιοποιεί ιδέες και αξίες που του είναι οικίες. Τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά αν μια τέτοια γραμμή διατυπώνεται από μια πολιτική οργάνωση, έναν διανοούμενο, μια συλλογικότητα της αριστεράς. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε μιαν αντίστροφη πορεία. Στη σημερινή συγκυρία της δομικής κρίσης του καπιταλισμού δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά συνειδητή καθήλωση στην αστική ηγεμονία. Μπορεί βέβαια η αριστερά να αποκαλύπτει τις αντιφάσεις και την υποκρισία του εθνοσωτήριου έργου των ελλήνων κεφαλαιούχων που είναι όπως έλεγε και ο ποιητής «πατριώτες και θρήσκοι, πουλάνε πατρίδα και Θεό για λίγες δεκάρες». Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορεί να υπερασπίζεται κάτι που ποτέ δεν της ανήκε.

* Συντομευμένη μορφή του άρθρου δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 6/1/12  

ΠΗΓΗ: Submitted by pamav on Sat, 2012-01-07, http://aristeroblog.gr/node/353