Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΗΣΙΑΣ:

Σειρά τώρα έχει η περαιτέρω «θυματοποίηση», το αυτομαστίγωμα καλύτερα, αντί της υγιούς αυτοκριτικής – ενώ μετά τη λεηλασία τόσο της ιδιωτικής, όσο και της δημόσιας περιουσίας, η πατρίδα μας θα έχει την τύχη της στυμμένης λεμονόκουπας

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

"Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται «πειραματικά» τη χώρα μας το ΔΝΤ, είναι απίστευτα ευρηματικός – σε σημείο που να προκαλεί δυστυχώς το θαυμασμό μας.  

Ειδικότερα, φαίνεται ότι χρησιμοποιεί εκείνο το ψυχολογικό «εργαλείο», σύμφωνα με το οποίο όταν ταΐζεις ένα σκυλί με συνεχώς λιγότερη τροφή, αφενός μεν τρέχει διαρκώς από πίσω σου, αφετέρου συνηθίζει να απασχολείται με το πόσο πιο μικρή θα είναι η επόμενη «μερίδα» – ξεχνώντας εντελώς την προηγούμενη.

Κάποια στιγμή φυσικά πεθαίνει από την πείνα, χωρίς καν να το καταλάβει – αν και δεν είναι αυτός ο στόχος, αφού η τροφή περιορίζεται σε τέτοιο βαθμό, που να μπορεί απλά να επιβιώνει (βέβαια μόνο για τα σκυλιά που έχει ανάγκη κανείς, έτσι ώστε να κάνει τη δουλειά του – τα υπόλοιπα επιτρέπεται να «αποδημήσουν» είτε με τη βοήθεια της πείνας, είτε αυτοκτονώντας)". 

Προγραμματικές Δηλώσεις

«Δεν έφερε το μνημόνιο την κρίση, αλλά η κρίση το μνημόνιο», ισχυρίσθηκε ο (εκ των πραγμάτων φανατικός υπέρμαχος του μνημονίου της ντροπής και του δόγματος της λιτότητας) συμπαθέστατος νέος υπουργός οικονομικών – «κατ' εντολή αρμόδιος υπουργός εκποίησης της δημόσιας περιουσίας σε τιμές ευκαιρίας», θα λέγαμε καλύτερα, μετά από τις ανάλογες δηλώσεις του.

Εν τούτοις, οι περισσότεροι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά ότι, η μακροχρόνια ύφεση, η ανεργία, η πτώση των κρατικών εσόδων, η κατάρρευση του ΑΕΠ, η εκτόξευση του δημοσίου χρέους ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, το γκρέμισμα όλων των τιμών (ακίνητα, μετοχές κοκ), το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ο σκόπιμος «αφελληνισμός» μέσω της λαθρομετανάστευσης και τόσα πολλά άλλα, οφείλονται στο μνημόνιο και όχι στην κρίση – πόσο μάλλον όταν η πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη Ελλάδα καταδικάσθηκε από την Τρόικα σε κατακόρυφη μείωση των διαρθρωτικών δαπανών κατά 15% σε τρία χρόνια, παρά το ότι το ανώτατο όριο αντοχής μίας κατεξοχήν εξαγωγικής οικονομίας (η Ελλάδα δεν είναι) δεν ξεπερνάει  το 2% ετήσια. 

Επίσης όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν επακριβώς ότι, οι «εμπνευστές» του μνημονίου δημιούργησαν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, οι οποίες ήταν απαραίτητες για να εισβάλλει το ΔΝΤ στην Ελλάδα – με προορισμό την «κατάληψη» της Ευρωζώνης, όπου ατυχώς η πατρίδα μας διαδραμάτισε το ρόλο του Δούρειου Ίππου (κάτι που πιθανότατα δεν θα μας συγχωρήσει ποτέ η Ευρώπη – εύλογα). 

Δυστυχώς για όλους μας, μετά τις προγραμματικές (δια στόματος υπουργού οικονομικών) δηλώσεις οι οποίες, ως συνήθως, δεν έχουν καμία σχέση με τις προεκλογικές υποσχέσεις, η κατάσταση φαίνεται να είναι πλέον μη ανατρέψιμη – ενώ προβλέπεται πως μετά τον σκόπιμο διεθνή εξευτελισμό (η μέθοδος αυτή εξουδετερώνει θαυμάσια τις υγιείς αντιστάσεις των πολιτών) και τη λεηλασία τόσο της ιδιωτικής, όσο και της δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων, τις «θυσίες» δηλαδή στο βωμό των μνημονιακών δόσεων, η χώρα θα έχει την τύχη της στυμμένης λεμονόκουπας.

Όπως διαπιστώνεται δε, η σιωπή των αμνών που επικρατούσε έως και το Μάιο του 2012, αφού διακόπηκε για ένα μικρό χρονικό διάστημα (πρώτες εκλογές), φαίνεται να έχει επανέλθει – με αποτελέσματα που ο καθένας μας μπορεί να προβλέψει. 

Ας πάψουμε λοιπόν να παριστάνουμε θεατρικά τους δήθεν προσβεβλημένους, τους υπερήφανους, τους κοινωνικά ευαίσθητους ή τους πατριώτες για τα μάτια του κόσμου, ας σκύψουμε το κεφάλι δουλικά και ας αποδεχθούμε τις απίστευτα φοβικές επιλογές μας – αφού αυτές μας αξίζουν και αυτή είναι η τιμή της δειλίας. 

Σειρά τώρα έχει προφανώς η περαιτέρω θυματοποίηση, το αυτομαστίγωμα καλύτερα, αντί της υγιούς αυτοκριτικής των Ελλήνων – οι οποίοι μάλλον επιβεβαιώνουμε τον ορισμό της ανοησίας που (όπως έχει γραφτεί αρκετές φορές) δόθηκε από τον Einstein:

"Ηλιθιότητα είναι το να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα από ένα αποτυχημένο πείραμα που διεξάγεις για δεύτερη φορά, χρησιμοποιώντας τα ίδια υλικά και την ίδια μέθοδο"

Επίλογος

Κλείνοντας τονίζουμε ακόμη μία φορά ότι, η μέθοδος του διεθνούς διασυρμού (φοροφυγάδες, απατεώνες, τεμπέληδες κλπ.) και της «γκεμπελικής θυματοποίησης», συνεχίζει να χρησιμοποιείται με μαεστρία για την αδιαμαρτύρητη υποταγή όλων μας στα παιδιά του Σικάγου, ενώ υπενθυμίζουμε απλά από προηγούμενο άρθρο στη σελίδα μας (Η λεηλασία της Τουρκίας) τα παρακάτω:

"Η επιτυχία της επέκτασης των πολυεθνικών με τη βοήθεια των κρίσεων χρέους στη Ν. Αμερική, στην Ασία, στην Τουρκία και αλλού, έχει αποφέρει στις ίδιες τόσο εντυπωσιακά κέρδη, ώστε να διψούν για συνεχώς νέες κατακτήσεις. Στα σχέδια τους πια δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο οι αναπτυσσόμενες οικονομίες, αλλά και οι πλούσιες χώρες της Δύσης – όπου τα κράτη ελέγχουν ακόμη πιο προσοδοφόρα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν επικερδώς οι ιδιωτικές εταιρείες: τηλεφωνικές επικοινωνίες, λιμάνια, μεταφορές, αεροδρόμια, εταιρείες ηλεκτρισμού, εταιρείες ύδρευσης κλπ.".  

Με κριτήριο την τραυματική εμπειρία της Τουρκίας, συμπεραίνεται χωρίς καμία αμφιβολία ότι, η προσέγγιση του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην επίλυση των προβλημάτων χρέους, συνίσταται στη «μετακύλιση» ολόκληρου του κοινωνικού κόστους στα ασθενή εισοδηματικά στρώματα – επειδή αυτά αποτελούν την συντριπτική, αλλά και αδύναμη πλειοψηφία.

Επίσης συμπεραίνεται πως η σχέση μίας χώρας με το ΔΝΤ δεν είναι σε καμία περίπτωση χρονικά περιορισμένη – ενώ δεν λύνει κανένα από τα πραγματικά προβλήματα της Οικονομίας της. Τέλος ότι, η αλλαγή της εκάστοτε κυβέρνησης, του «τρέχοντος» κόμματος εξουσίας καλύτερα, δεν σημαίνει ουσιαστικά τίποτα για τους συνδίκους του διαβόλου – αντίθετα, έχει μάλλον προϋπολογισθεί, με την υφιστάμενη κυβέρνηση να θεωρείται «νομοτελειακά αναλώσιμη».

Στο παράδειγμα της Τουρκίας, η νέα κυβέρνηση και όχι η παλαιά, ήταν αυτή που αφενός μεν «διεύρυνε» την εξαθλίωση των Πολιτών της, αφετέρου ξεπούλησε σχεδόν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας – παραμένοντας σταθερά «υποτελής» του Καρτέλ και των τοκογλύφων, χωρίς παραδόξως να διακινδυνεύει την εκλογική της δύναμη. Φυσικά το ξεπούλημα έγινε «έντεχνα», αφού ακολούθησε μετά την εκλογική της νίκη και τη σταθεροποίηση της στην εξουσία. 

Τέλος, κατά την άποψη μας οι περισσότεροι πολιτικοί θέλουν να κάνουν το καλύτερο δυνατόν για την πατρίδα τους, αλλά δεν μπορούν – ενώ δυστυχώς δεν «αφουγκράζονται», ως οφείλουν, τους πολίτες της χώρας τους, με αποτέλεσμα να μην κατανοούν τα απίστευτα πολιτικά εγκλήματα που διαπράττουν. Δυστυχώς, όσον αφορά την Ελλάδα, η άμμος στην κλεψύδρα του χρόνου μειώνεται συνεχώς – με το μοιραίο να πλησιάζει επικίνδυνα, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να αποφευχθεί.

Δευτέρα, 9 Ιουλίου 2012 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2643.aspx#.T_vPTJGHrgl

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 9. Ιουλίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι συγγραφέας, οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει πρόσφατα τρία βιβλία της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com).

Η απάντηση στην ηγεσία του Κόμματος σχετικά με το Πρόγραμμα – ΙΙ

Της «Νέας Σποράς»

Συνέχεια από το Μέρος Α-Ι

2. Για τα εκλογικά αποτελέσματα

Η ηγεσία του Κόμματος μας αποδίδει την κατηγορία ότι δεν μπαίνουμε στον κόπο να εξηγήσουμε «πως με την ίδια στρατηγική όλα τα προηγούμενα χρόνια το ΚΚΕ είχε άνοδο της πολιτικής του επιρροής, και της εκλογικής…». Ο ισχυρισμός αυτός δεν είναι ακριβής στο σύνολό του. Το ΚΚΕ είχε άνοδο σε ψήφους και σε ποσοστά μέχρι και το 2007. Έκτοτε σημειώνει μείωση του αριθμού των ψήφων και το ποσοστό του εξαρτάται από το ποσοστό της αποχής.

Το 2007 συγκεντρώνει 583.750 χιλ ψήφους και ποσοστό 8.15%, το 2009 συγκεντρώνει 517.249 χιλ ψήφους και ποσοστό 7.54%, το 2012 στις εκλογές της 6^ης του Μάη συγκεντρώνει 536.072 χιλ ψήφους και  ποσοστό 8.48% (μεγαλύτερο από το αντίστοιχο ποσοστό του 2007), το 2012 στις εκλογές της 17^ης του Ιούνη συγκεντρώνει 277.179 χιλ ψήφους και ποσοστό 4.50%.

Πρέπει να τονίσουμε ότι η άνοδος αυτή, από το 1993 μέχρι το 2007, σημειώνεται μέσα σε ένα γενικό κλίμα διαμαρτυρίας, που έχει να κάνει με την οικονομική πολιτική του δικομματισμού και των κυβερνήσεων που εναλλάσσονται για λογαριασμό του, αλλά, όταν έρχονται τα πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης και ιδιαίτερα μετά τον Οκτώβρη του 2008 που ξεσπάει η παγκόσμια οικονομική κρίση και μπαίνει επί τάπητος η διέξοδος απ' αυτήν το Κόμμα σημειώνει μείωση των δυνάμεών του. Δηλαδή αντιστρέφεται η γενική τάση ανόδου και δρομολογείται η γενική τάση μείωσης της εκλογικής του δύναμης.

Οι εκλογές του 2012 δείχνουν ότι η αντιστροφή αυτή εξακολουθεί να υπάρχει και επιταχύνθηκε απότομα κατά τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του Μάη και του Ιούνη, παρά το γεγονός ότι από το 2007 μέχρι το 2012, που έχει περάσει μια πενταετία, αναπτύχθηκαν σημαντικοί εργατικοί αγώνες, ιδιαίτερα μέσα στο 2011. Ενώ το 2012 σημειώθηκε η μεγαλύτερη μετακίνηση λαϊκών μαζών που αποσπάστηκαν ποτέ από το δικομματισμό.  Την ίδια στιγμή το Κόμμα, μέσα στη γενική του εκλογική υποχώρηση, χάνει μεγάλο τμήμα των δυνάμεών του στα αστικά κέντρα, στις περιοχές που είναι συγκεντρωμένη η εργατική τάξη. Η αντιστροφή αυτή είναι πολύ πιθανόν να μην έχει καταλήξει ακόμη.

Η ιδιαιτερότητα που παρουσιάζεται με το αποτέλεσμα των εκλογών της 6^ης του Μάη του 2012 και τη μικρή άνοδο που σημειώνει το Κόμμα σ' αυτές οφείλεται στο γεγονός της ύπαρξης της Κυβέρνησης Παπαδήμου, που στηρίζεται από την Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑΟΣ και εισπράττει μια ασήμαντη αύξηση σε ψήφους διαμαρτυρίας, σε σχέση με την τεράστια μάζα των ψηφοφόρων που μετακινήθηκαν από τα κόμματα που στήριξαν τη διαπραγμάτευση του νέου μνημονίου και της αντίστοιχης δανειακής σύμβασης.

Μέχρι τις εκλογές της 6^ης του Μάη δεν είχε συνειδητοποιηθεί τόσο πολύ, και από τις λαϊκές μάζες τις ίδιες, το πρόβλημα της διακυβέρνησης και του χαρακτήρα της εξουσίας που θα προέκυπτε. Ή για να το πούμε και διαφορετικά, οι λαϊκές μάζες περίμεναν μια διαφορετική στάση του Κόμματος στο ζήτημα αυτό. Περίμεναν μια πρόταση διακυβέρνησης και εξουσίας απ' το ΚΚΕ που θα τις προσανατόλιζε και ταυτόχρονα θα έδινε διέξοδο στα προβλήματα που αντιμετώπιζαν. Εξέλιξη που γίνεται άμεσα ορατή με το εκλογικό αποτέλεσμα της 6^ης του Μάη, που δε συσπείρωσε τις λαϊκές μάζες, και που δείχνει πόσο ευάλωτη ήταν η πολιτική του Κόμματος.

Το συμπέρασμα από την εκλογική πορεία του κόμματος από το 2007 και μετά είναι ότι το χρονικό διάστημα που εκδηλώνεται και εντείνεται η οικονομική κρίση στη χώρα μας, που αναπτύσσονται εργατικοί και λαϊκοί αγώνες, που κινητοποιούνται και αποσπώνται οι λαϊκές μάζες από το δικομματισμό, που μπαίνει άμεσα και χειροπιαστά ζήτημα διακυβέρνησης της χώρας, την ώρα που ο κυβερνητικός δικομματισμός έχει υποστεί συντριπτική ήττα και που έχει καταρρεύσει το αστικό πολιτικό σύστημα το Κόμμα μας αδυνατεί να συσπειρώσει τις λαϊκές μάζες με την πρόταση που επίσημα προβάλλει η ηγεσία του. Χάνει συνολικά πάνω από το 50% των δυνάμεών του σε σχέση με το 2007.

3. Η γενική οικονομική κρίση στη χώρα μας και η διέξοδος

Η ηγεσία του Κόμματος μας απευθύνει το ερώτημα: «Ποιο είναι το κρίσιμο ζήτημα στις συγκεκριμένες συνθήκες που πρέπει να σταθμίσει ένα επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης που αντικειμενικά έχει μπει, από την ίδια τη ζωή, στο πεδίο της αντιπαράθεσης; Η οικονομική καπιταλιστική κρίση και σε όφελος τίνος θα ξεπεραστεί. Σε όφελος του κεφαλαίου ή σε όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων; Και με βάση αυτό το στρατηγικό ζήτημα ποια κυβέρνηση μπορεί να το αντιμετωπίσει σε όφελος ποιων, των αστών ή των εργατών»;

Ασφαλώς. Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί. Και η σαφής τοποθέτηση του Κόμματος απέναντι στη γενική οικονομική κρίση της χώρας, στο πλαίσιο της γενικής οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο ήταν κεφαλαιώδους σημασίας, γεγονός που δεν αντιμετωπίστηκε ως τέτοιο. Αντί να είναι το μοναδικό και κυρίαρχο θέμα του 18^ου Συνεδρίου η ηγεσία προχώρησε στην άρνηση του προγράμματος του κόμματος μέσα από την αντικαταστατική και ψευδεπίγραφη διαδικασία του «προγραμματικού εμπλουτισμού». Αποτελείωσε με αυτόν τον τρόπο το 15^ο Συνέδριο του Κόμματος, που κατά τα άλλα ήταν και παραμένει ακόμα σε ισχύ! 

Εάν έρχεται να μας υποδείξει κάτι η οικονομική κρίση της χώρας μας και προπαντός η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι δύο βασικά πράγματα. Πρώτο, ότι ο καπιταλισμός είναι αδύνατον να απαλλαγεί από τις κρίσεις του και δεύτερο, την επικαιρότητα και την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, γεγονός που σημαίνει ότι οριστική διέξοδο στην οικονομική κρίση δίνει μια προγραμματική πρόταση που οδηγεί στο σοσιαλισμό.

Ωστόσο, η τέτοια τοποθέτηση του κρίσιμου αυτού ζητήματος δεν είναι παρά μια γενική, προσανατολιστική, θεωρητική τοποθέτηση η οποία στη συγκεκριμενοποίησή της οφείλει να εναρμονίζεται και να υπακούει στη βασική και αναντικατάστατη λενινιστική αλήθεια «της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης» Γιατί η πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης προϋποθέτει πολλούς περισσότερους παράγοντες από την ύπαρξη της οικονομικής κρίσης.  Στο ερώτημα, λοιπόν,  «ποια κυβέρνηση μπορεί να αντιμετωπίσει (την οικονομική κρίση Σ.Σ.) σε όφελος ποιων, των αστών ή των εργατών;» η προφανής απάντηση είναι μια κυβέρνηση εργατών! Αλλά η αξία αυτής της απάντησης έχει τόση σημασία όσο αξία έχει στις μέρες μας να ανακαλύψει κανείς και πάλι τον τροχό. 

Κανείς πρέπει να προχωρήσει παραπέρα στην ανάλυσή του. Να υπολογίσει όλους τους παράγοντες που πρέπει να υπάρχουν, με κορυφαίο τον υποκειμενικό παράγοντα, που είναι και ο φορέας της σοσιαλιστικής επανάστασης, για να περάσει πέρα από τη διατύπωση της γενικής ανάγκης για σοσιαλιστική διέξοδο στην άμεση και συγκεκριμένη σοσιαλιστική διέξοδο από την οικονομική κρίση. Και ακριβώς σ' αυτό το σημείο βρίσκεται σε αντίφαση η ηγεσία του Κόμματος.

4. Η αντίφαση της ηγεσίας

Όσο κι αν φαίνεται, όμως, παράξενο η ηγεσία του Κόμματος προχώρησε στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Και μάλιστα έδωσε και απάντηση. Και η απάντηση που έδωσε είναι τόσο οπορτουνιστική όσο οπορτουνιστική είναι και η απάντηση της «Νέας Σποράς», αφού ανατρέπει τη βασική της πρόταση, που κατέθετε στις προεκλογικές ομιλίες, με την οποία εμείς διαφωνούμε.

Την παραθέτουμε δια στόματος Αλέκας Παπαρήγα: «Είμαστε αγωνιστές, οραματιστές και γι' αυτό ρεαλιστές. Ξέρουμε ότι μια τέτοια εξέλιξη που συμφέρει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν θα προκύψει σε μια μέρα, ούτε σε μια νύχτα. Ούτε έχουμε αυταπάτες ότι θα προκύψει άμεσα, μέσα από τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Αν η εργατική λαϊκή εξουσία δεν είναι σήμερα στην ημερήσια διάταξη της εργατικής λαϊκής πάλης, είναι καιρός όμως να δυναμώσει η μοναδική συμμαχία που μπορεί να εμποδίσει τα χειρότερα, να κατακτήσει, τελικά να νικήσει»!

Δηλαδή τι ακριβώς ομολογείται με αυτήν την περικοπή από την κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος στις εκλογές της 6^ης του Μάη; Όχι μόνο ομολογεί ότι «η εργατική λαϊκή εξουσία (σ.σ. η σοσιαλιστική εξουσία) δεν είναι στην ημερήσια διάταξη της εργατικής πάλης», αλλά και ότι η πορεία προς τη σοσιαλιστική επανάσταση και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού δεν είναι έργο μιας πράξης, αφού «δεν θα προκύψει σε μια μέρα, ούτε σε μια νύχτα»,ούτε ακόμα περισσότερο «θα προέκυπτε από τις εκλογές της 6^ηςτου Μάη». Και φυσικά έχει μείνει αναπάντητη μέχρι τώρα η απορία μας, γιατί κατατίθεται μια πρόταση εξουσίας και διακυβέρνησης ως άμεση, από τη στιγμή που δεν υπάρχει περίπτωση να ευδοκιμήσει τώρα.

Ομολογείται, όμως, και κάτι άλλο που είναι επίσης σημαντικό. Δεν έχουν δημιουργηθεί οι αναγκαίες κοινωνικές συμμαχίες πάνω στις οποίες θα στηριχτεί η ανατροπή του καπιταλισμού και η έλευση του σοσιαλισμού. Το μόνο που κάνει η Αλέκα Παπαρήγα στην ομιλία της είναι να επικαλείται την ανάγκη να ψηφιστεί το ΚΚΕ «για να δυναμώσει η μοναδική συμμαχία»! 

Όμως, πέρα από το γεγονός ότι η ηγεσία του Κόμματος εκτιμάει ότι η εργατική λαϊκή εξουσία δεν είναι στην ημερήσια διάταξη, την ίδια στιγμή η ηγεσία του Κόμματος εκτιμάει ότι στην ημερήσια διάταξη δεν είναι ούτε η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή η υλοποίηση ενός αστικού, ως προς το χαρακτήρα του, ζητήματος!

Στο Κάλεσμα της ΚΕ του Κόμματος για τις εκλογές της 17^ης του Ιούνη η ΚΕ αναφέρει ότι: «Η λαϊκή πλειοψηφία δεν έχει ακόμα αποφασίσει την αναγκαστική, από τα πράγματα, αναμέτρηση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, την Ευρωπαϊκή Ένωση, ελπίδα αποτελεί η στήριξη του ΚΚΕ στην κάλπη και η συνάντηση με τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες στους τόπους δουλειάς στη λαϊκή γειτονιά, στην ύπαιθρο για την αναγέννηση του κινήματος».

Ας σταθούμε λίγο στο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι γνωστό, και δεν χρειάζεται να το σχολιάσουμε εκτενώς, ότι στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αδύνατον να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός. Με λίγα λόγια η αποδέσμευση από αυτήν είναι εκ των «ων ουκ άνευ» για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Όμως η ηγεσία του Κόμματος, ταυτόχρονα, προωθεί την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση με εργατική λαϊκή εξουσία. Δηλαδή με σοσιαλιστική επανάσταση, για την οποία εκτιμάει προηγούμενα ότι δεν είναι στην ημερήσια διάταξη. Πράγμα που σημαίνει ότι και την αποδέσμευση από την  Ευρωπαϊκή Ένωση την παραπέμπει στο μέλλον, πολύ περισσότερο που η λαϊκή πλειοψηφία, σύμφωνα με την εκτίμηση της ΚΕ, δεν έχει ακόμα αποφασίσει τη σύγκρουση μ' αυτήν.  

Παραπέρα. Ομολογείται πια επίσημα και από την πλευρά της ηγεσίας του Κόμματος, έχουν υπάρξει αρκετά άρθρα στο «Ρ» με ανάλογες εκτιμήσεις, ότι η κατάσταση του εργατικού κινήματος δεν είναι καλή. Δεν πρόκειται να ανοίξουμε τώρα το θέμα των ευθυνών που έχει το Κόμμα για την κατάσταση του εργατικού κινήματος, που αναμφισβήτητα τις έχει κι αυτό. Εκείνο που ενδιαφέρει να καταθέσουμε αυτή τη στιγμή είναι ένα ερώτημα: Πως συμβαίνει η ηγεσία του κόμματος να προβάλλει την πρόταση για εργατική λαϊκή εξουσία σ' αυτήν τη συγκυρία, που το εργατικό κίνημα δεν κατάφερε να αποτρέψει καμία πτυχή της αστικής πολιτικής και ως εκ τούτου δεν είναι σε θέση να στηρίξει την πρόταση του Κόμματος εξ αιτίας της ίδιας της κατάστασης που βρίσκεται;

5. Πρώτο γενικό συμπέρασμα

Για να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός στη χώρα μας πρέπει να πραγματοποιηθεί η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Για να πραγματοποιηθεί η αποδέσμευση πρέπει να υπάρξει εργατική λαϊκή εξουσία. Για να υπάρξει εργατική λαϊκή εξουσία πρέπει να πραγματοποιηθεί η σοσιαλιστική επανάσταση. Για να πραγματοποιηθεί η σοσιαλιστική επανάσταση πρέπει το εργατικό κίνημα να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, να έχει συσπειρώσει και ενώσει τους εργαζόμενους και να έχει εξασφαλίσει κοινωνικές συμμαχίες. Για να πραγματοποιηθούν όλα τα παραπάνω πρέπει το ΚΚΕ να είναι ένα δυνατό Κόμμα, που θα αποτελεί την πρωτοπορία του ευρύτερου λαϊκού κινήματος και να παίζει τον καθοδηγητικό του ρόλο.

Από όλους τους παραπάνω παράγοντες κανένας δεν ικανοποιείται αυτή τη στιγμή. Ρωτάμε: Αφού για τους παραπάνω παράγοντες δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να πραγματοποιηθούν, γιατί η ηγεσία του Κόμματος, που, άλλωστε, και η ίδια συμφωνεί και δημόσια έχει εκφραστεί, επιμένει σε μια πολιτική γραμμή που η ίδια η ζωή την έφερε σε αδιέξοδο;

Το συμπέρασμα είναι ότι καταργώντας στην πράξη την τακτική του Κόμματος και ανάγοντας ουσιαστικά τη στρατηγική σε τακτική έφτασε να χρησιμοποιήσει την εργατική λαϊκή εξουσία σαν σύνθημα ζύμωσης και μόνο. Διαπράττοντας αυτό το τριπλό λάθος ξέχασε τη λενινιστική υπόδειξη: «Αντίθετα, η επεξεργασία σωστών αποφάσεων τακτικής έχει τεράστια σημασία για ένα κόμμα που θέλει να καθοδηγεί το προλεταριάτο στο πνεύμα των συνεπών αρχών του μαρξισμού και όχι να σέρνεται απλώς στην ουρά των γεγονότων» (Άπαντα, Τόμος 11, σελ 6).

Που βρίσκεται, κατά συνέπεια το θεμελιακό λάθος της ηγεσίας του Κόμματος; Το λάθος βρίσκεται στο ότι εγκαταλείποντας επί της ουσίας το πρόγραμμα του Κόμματος και αλλάζοντας το χαρακτήρα του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης, εκ των πραγμάτων, οδηγήθηκε και στην εγκατάλειψη της τακτικής και περιορίστηκε στο να προβάλει και να προπαγανδίζει την εργατική λαϊκή εξουσία σαν ένα κοινό σύνθημα, αναγνωρίζοντας και η ίδια ότι δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα.

Για να καλύψει, λοιπόν, τις ευθύνες της κατέφυγε στις εύκολες και ανέξοδες κατηγορίες ενάντια στη «Νέα Σπορά». Αλλά φαίνεται ότι η ηγεσία του Κόμματος δεν έχει καταλάβει το πόσο έχουν τροποποιηθεί οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες. Και νομίζει ότι μοιράζοντας ευθύνες θα μπορέσει να ξεπεράσει την κρίση στην οποία οδήγησε το Κόμμα. Είναι ένα μάταιο έργο, που το έχουμε ξαναδεί.

(ακολουθεί το δεύτερο μέρος)

10/07/2012, «ΝέαΣπορά»

ΠΗΓΗ: http://neaspora.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙΙ

Η απάντηση στην ηγεσία του Κόμματος σχετικά με το Πρόγραμμα – Ι

Της «Νέας Σποράς»

Α΄ Μέρος

Βλέπαμε την κακή του πορεία, από πολύ καιρό τώρα, που με ευθύνη της ηγεσίας είχε πάρει και που ήρθε να εκφραστεί στις εκλογές της 6^ης του Μάη με το εκλογικό αποτέλεσμα που έφερε. Ήταν το καταλυτικό γεγονός που κορύφωσε την ανησυχία μας.

Δεν είχαμε άλλη επιλογή. Έπρεπε τα μέλη του Κόμματος, τα στελέχη του, οι φίλοι και οι οπαδοί του, οι ψηφοφόροι του, να γνωρίσουν την άποψή μας για το πώς διαγράφεται η πορεία του Κόμματος. Να γνωρίσουν ποιο είναι το κομματικό ζήτημα. Τις διαστάσεις του. Να γνωρίσουν τους τεράστιους κινδύνους που επρόκειτο να αντιμετωπίσει το Κόμμα και που έθεταν ακόμη και την ίδια του την ύπαρξη σε αμφισβήτηση. Έτσι γεννιέται η «Νέα Σπορά».

Το κύριο καθήκον που έμπαινε, κατά την άποψή μας, εκείνη τη στιγμή μπροστά μας ήταν ακριβώς όλο το κομματικό σώμα να συνειδητοποιήσει την κατάσταση του Κόμματος και να πάρει στα χέρια του την υπεράσπισή του, μια και η ηγεσία του, ξεκομμένη από την πραγματικότητα, δεν εννοούσε ή δεν είχε και το θάρρος να καταλήξει στα αναγκαία συμπεράσματα και  οδηγούσε το Κόμμα κατ' ευθείαν πάνω στα βράχια. Υπήρχε και κυκλοφορούσε, από στόμα σε στόμα, σχεδόν παράνομα, μια πολύ συγκεκριμένη άποψη. «Ότι το Κόμμα δεν πάει καλά, ότι εάν δεν στεριώσει κυβέρνηση τώρα και υπάρξουν νέες εκλογές το Κόμμα θα λεηλατηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ».

Ωστόσο, για το εγχείρημά μας, δεν ήταν μόνο η ηγεσία του Κόμματος με την πολιτική της και τα αδιέξοδα που έφερνε, που μας ώθησε στη δημόσια παρουσία μας. Ήταν και η στάση και εκείνων, που είχαν ήδη εμφανιστεί με οργανωμένες μορφές ηλεκτρονικής έκφρασης και εξέφραζαν άποψη για τα κομματικά πράγματα και που, κατά τη γνώμη μας, δεν επικέντρωναν στο κύριο καθήκον των κομμουνιστών – που ήταν η ύπαρξη και η υπεράσπιση του Κόμματος, παρά και ενάντια στην επίσημη πολιτική γραμμή του Κόμματος, που του επέβαλε η ηγεσία του, γεγονός που αναπόδραστα οδηγούσε στο ίδιο αποτέλεσμα και σε παράλληλη πορεία με την ηγεσία του Κόμματος. Στην αποδυνάμωση του Κόμματος και στην περιθωριοποίηση.

Η αιτία αυτής της παράλληλης, και από διαφορετικές εκτιμήσεις, πορείας,  και μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 17^ης του Ιούνη, που, δυστυχώς, εκτιμούμε ότι μας δικαίωσε πλήρως για τη στάση μας, τώρα είναι πια εύκολο να εξηγηθεί. Είχε ιδεολογική βάση. Βρισκόταν και στηριζόταν στην αντίληψη και στην εκτίμηση για το ρόλο της ηγεσίας του, που έλεγχε με τρόπο ολοκληρωτικό το Κόμμα με αποτέλεσμα να του αναστέλλεται ο πολιτικός και ιστορικός του ρόλος.  Παραπέρα, η συγκεκριμένη συγκυρία αποδείκνυε ότι το ΚΚΕ είχε εξαντληθεί πλέον.  Παράλληλα η ηγεσία του το οδηγούσε στη διάλυση.  

Θα το πούμε ευθέως και καθαρά. Η άποψη αυτή όχι μόνο ενίσχυε το ρόλο της ηγεσίας αλλά αποκοίμιζε και την κομματική βάση και στόχευε προς τα «έξω».  Ενώ δικαιολογούσε ατομικές στάσεις και συμπεριφορές. Κατά τη γνώμη μας είχαν διαπράξει το ολέθριο σφάλμα να αποσυνδέσουν την ύπαρξη και δράση του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας από την ύπαρξη και δράση του Κόμματος, του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, στο όνομα της ηγεσίας του. Γι' αυτό και στις πρόσφατες εκλογές που έγιναν κρατήσανε μέχρι τέλους την ουδετερότητά τους. Δεν «μολύνθηκαν» από μία δημόσια τοποθέτηση υπεράσπισης του Κόμματος και ενός δημόσιου καλέσματος να ψηφιστεί, παρά το γεγονός ότι γνώριζαν το κομματικό πρόβλημα.

Δυστυχώς δεν είχαν βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα από όλες τις προσπάθειες «διάσωσης» του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας, αυθεντικές και γνήσιες ή όχι, που είχαν, όμως, μία και την ίδια αφετηρία. Την άρνηση του Κόμματος. Άρνηση η οποία στηρίχτηκε στην ταύτιση της εκάστοτε ηγεσίας με το ίδιο το Κόμμα στο σύνολό του, του ΚΚΕ. Και που είχαν όλες αυτές οι προσπάθειες το ίδιο τραγικό τέλος. Κατέληξαν να αποτύχουν. Γιατί στο τέλος οδηγήθηκαν σε άρνηση όχι μόνο της αναγκαιότητας ύπαρξης του Κόμματος αλλά και σε άρνηση του ίδιου του κομμουνιστικού κινήματος ή μετατράπηκαν σε πολιτικές ασημαντότητες.

Κι αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα ή ιδιομορφία της δικής μας χώρας. Είναι καθολικό γνώρισμα για όλες τις χώρες. Γι' αυτό και όλες οι ενέργειες αυτών των «φωνών» κοίταζαν προς τα «έξω» και όχι προς τα «μέσα». Ήταν και είναι η μεγάλη μας διαφορά και μάλιστα διαφορά αρχών. Αν θα πρέπει να δοθεί η μάχη του να παραμείνει και να δρα το ΚΚΕ ως μαρξιστικό – λενινιστικό κόμμα, που εκπροσωπεί ιστορικά το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας ή όχι.

Η τέτοια πολιτική στάση αναδεικνύει, στην πράξη, τη βαθιά υποτίμηση για το πέρασμα του ΚΚΕ από την κοινωνική ζωή της χώρας, για το ανεξίτηλο αποτύπωμα που άφησε στην ιστορία αυτού του τόπου, για το σύγχρονο ρόλο που μπορεί να παίξει, για την επίδραση που άσκησε στην εργατική τάξη, όχι μόνο το ΚΚΕ αλλά και η Τρίτη Διεθνής. Μοιάζει ακριβώς με την άποψη καλύτερα να διαλυθεί η Σοβιετική Ένωση για να σωθεί ο σοσιαλισμός!

Γιατί όταν οι λαϊκές μάζες κοιτάζουν προς τα «μέσα», προς το ΚΚΕ, αγωνιούν για το ΚΚΕ, θέλουν να ελπίζουν στο ΚΚΕ, θέλουν να υπάρχει το ΚΚΕ ως αντίπαλο δέος της άρχουσας τάξης, παρά τις απορίες τους και τις όποιες ενστάσεις τους, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αποστρέφεται τις μάζες και να κοιτάει προς τα «έξω», σε τελική ανάλυση να αποστρέφεται το ΚΚΕ. Καταδικάζει σε αναμονή τις μάζες. Πέρα και έξω από προθέσεις τις οδηγεί στον αντίπαλο μια ώρα γρηγορότερα. Τις υπονομεύει στη δράση τους, στην ενότητά τους, στην προσέγγισή τους με το επαναστατικό κίνημα γενικά. Και τελικά υπονομεύει όχι μόνο την ύπαρξη του ΚΚΕ αλλά και του κομμουνιστικού κινήματος του ίδιου. Σε τελική ανάλυση καταδικάζει το ίδιο το εργατικό κίνημα στην ενσωμάτωση. Αυτή είναι η μετασοβιετική εμπειρία και όποιος δεν το κατάλαβε μάλλον δεν κατάλαβε και πολλά πράγματα.

Και τώρα, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 17^ης του Ιούνη, τώρα που δια γυμνού οφθαλμού φαίνεται το τι σημαίνει για το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα η αποδυνάμωση του Κόμματος, τώρα που «γύρισαν πίσω» ορισμένοι που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τώρα που μέχρι και αναρχικοί εμφανίζονται δειλά – δειλά και δηλώνουν ότι ψήφισαν ΚΚΕ για να μην εξαφανιστεί, τώρα που η «Χρυσή Αυγή» είναι μια ζοφερή και χειροπιαστή πραγματικότητα και απειλή καθημερινή, τώρα που η ανησυχία των εργαζομένων είναι έκδηλη, γιατί αισθάνονται να τους έχει φύγει η «πλάτη» τους, τώρα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας εγκαλεί για την εμφάνισή μας ή να διαστρέφει τις προθέσεις μας. 

Εμείς επιλέξαμε να δώσουμε τη μάχη της υπεράσπισης του ΚΚΕ, κόντρα στην πολιτική της ηγεσίας, γεγονός που εκείνη τη στιγμή επέβαλε και το δημόσιο αγωνιστικό προσκλητήριο να ψηφιστεί. Δεν μπερδευτήκαμε και δεν μπερδέψαμε ούτε τα πράγματα ούτε και κανέναν. Βγήκαμε να υπερασπιστούμε την επιλογή μας. Άλλοι δεν το έκαναν μέχρι το τέλος. Και όχι μόνο δεν το έκαναν, αλλά βγήκαν και μας κατηγόρησαν ότι οδηγούμε τα «πρόβατα στο μαντρί». Αν αυτό δεν είναι καραμπινάτη άποψη που οδηγεί συντεταγμένα στην εκλογική μείωση του Κόμματος, ότι κοιτάμε με ορθάνοιχτα τα μάτια προς τα «έξω», τότε τι άλλο μπορεί να είναι; Όλοι μας, όμως, θα κριθούμε και, εμείς πιστεύουμε, πολύ σύντομα.

Τολμούμε δε να ισχυριστούμε ότι τώρα έχουμε πιο ισχυρή και στέρεη εκτίμηση των δυσκολιών. Και για το Κόμμα και για το Κίνημα. Είναι πολύ περισσότερες απ' ότι νομίζαμε. Μόνο και μόνο ότι η απογοήτευση αλλά και η τάση αποστράτευσης εκείνων των ηλικιών, που ήταν το θεμέλιο ύπαρξης του Κόμματος, έχουν ενισχυθεί, μόνο και μόνο ότι η  Γραμματέας του Κόμματος μιλάει τελευταία στη βουλή, στο επίπεδο των αρχηγών των κομμάτων, είναι αρκετά για να καταλάβει κανείς το πόσο έχουν αλλάξει οι όροι της πολιτικής παρουσίας του Κόμματος. Και ας μη σπεύσουν ορισμένοι να μας κατηγορήσουν για ηττοπάθεια ή για κοινοβουλευτισμό. Η ανησυχία που επικρατεί μεταξύ των εργαζομένων «για το τι θα γίνει» είναι αρκετή και πολύ ισχυρή απόδειξη για το μέγεθος των δυσκολιών που υπάρχουν μπροστά μας.

Μας είναι απόλυτα κατανοητό, για να μην πούμε ιστορικά οικείο, ότι τους φαινόταν παράταιρο, ακόμη και ύποπτο, το γεγονός ότι η «Νέα Σπορά» εμφανίστηκε υπερασπίζοντας την ύπαρξη του Κόμματος, καλώντας τα μέλη του, τα στελέχη του, τους οπαδούς του και ψηφοφόρους του να το υπερασπίσουν και εκλογικά, κι αυτή η πρόσκληση να συνοδεύεται με τη διατύπωση της σκληρής αλλά δίκαιης κριτικής προς την ηγεσία.

Στο βάθος κρύβεται η ίδια νοοτροπία, ακριβώς ίδια με αυτήν της ηγεσίας, που οδηγεί και στην ίδια αντιμετώπιση, στα ίδια μέσα. Η αυθεντικότητα της αλήθειας «μας», που είναι συνήθως η άλλη όψη του παραγοντισμού, της ψυχολογίας του σωτήρα, που νοιώθει ευχαριστημένος και γεμάτος αυτοϊκανοποίηση, γιατί «δικαιώνεται» από την κληρονομιά των ερειπίων, που οδηγεί, όμως, στην υπέρμετρη καχυποψία και στην εύκολη κατηγορία, στην απόδοση και στο φόρτωμα όλων των κουσουριών του κομμουνιστικού κινήματος στον Άλλον. Στον «Εχθρό»! Που από μία άποψη είναι και πραγματικός εχθρός, γιατί χαλάει τη σούπα τόσο «των μεν» όσο και «των δε». Αποκαλύπτει τον καιροσκοπισμό τους, έστω κι αν διαθέτει διαφορετικό πρόσημο.

Προσπερνάμε με βαθύτατη περιφρόνηση και λύπη τα όσα μας αποδόθηκαν. Που ορισμένα από αυτά ξεπέρασαν κάθε όριο γκεμπελίστικης νοοτροπίας και κατασκευής, ασφαλίτικης πρακτικής και μεθόδευσης. Τα γνωρίζουμε όλα. Τους ανήκουν, όμως, και ΟΛΑ. Όσα κατασκεύασαν, κυκλοφόρησαν και εξακολουθούν να κυκλοφορούν, σαν ευτελείς και εκφυλισμένοι «λειτουργοί κοινωνικής κριτικής». Το στίγμα έμεινε και δεν φεύγει. Και έχει ημερομηνία δημοσίευσης, χώρο δημοσίευσης και ταυτότητα.

Το κομματικό ζήτημα είναι πολύ σοβαρότερη υπόθεση για να μπλέξει στα γρανάζια μιας καταδικασμένης νοοτροπίας και φτηνής πρακτικής που οριστικά πρέπει να ξεπεραστεί. Διατηρούμε το δικαίωμα να απαντάμε όποτε κρίνουμε αναγκαίο ότι πρέπει να το κάνουμε. Και θα το κάνουμε. Κι αν χρειαστεί να καταθέσουμε και λεπτομέρειες κι αυτό θα το κάνουμε, γιατί τελικός κριτής για όλους μας είναι η εργατική τάξη και η Ιστορία.

Δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα να αμαυρώσει τις προθέσεις μας, την κομμουνιστική μας ταυτότητα, την παρουσία μας στο κομμουνιστικό κίνημα, την προσφορά μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η χειρότερη μορφή κοινωνικής και πολιτικής υποκρισίας είναι η «κομμουνιστική» υποκρισία. Τους τη χαρίζουμε.

Γι αυτό και δεν ρωτάμε μερικούς από τους σωτήρες τι ψήφισαν στις εκλογές. Δεν μας ενδιαφέρει άλλωστε. Η στάση τους είναι μια μετάλλαξη της ίδιας της στάσης που κράτησε η ηγεσία του Κόμματος. Οδήγησε με το δικό της τρόπο μαζικά τον κόσμο του ΚΚΕ στον ΣΥΡΙΖΑ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να καταλήξουν στο τέλος όλοι τους στον ΣΥΡΙΖΑ!

Ναι! Αναγνωρίζουμε, τελικά, ότι ο δεξιός οπορτουνισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο «λογικός» από τον «αριστερό» οπορτουνισμό της ηγεσίας του Κόμματος. Ο πρώτος δίνει διέξοδο σε έναν άμεσο αστικό ρεφορμισμό, ο άλλος είναι παντελώς αδιέξοδος. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι πρέπει να χαντακωθεί το Κόμμα και η ενός αιώνα παρουσία του και ιστορία του.   

1. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει το Κόμμα μας

Η καθυστέρηση στην απάντηση που αφορά τη ΣΕ του «Ρ» οφείλεται σε συγκεκριμένους λόγους. Γιατί για να δοθεί, όσο το δυνατό, μια ολοκληρωμένη απάντηση στο δημοσίευμα του Ριζοσπάστη, αλλά και σε άλλα δημοσιεύματα, θα έπρεπε να περιμένουμε τη διεξαγωγή των επαναληπτικών εκλογών της 17^ης του Ιούνη, παραπέρα να γνωρίζουμε και τις επίσημες εκτιμήσεις της ηγεσίας του Κόμματος για τα εκλογικά αποτελέσματα.

Πρωτίστως, όμως, αποφύγαμε να ακολουθήσουμε την πρακτική της ηγεσίας του κόμματος, η οποία την  ώρα της εκλογικής μάχης έδειξε δια μέσου της απάντησης της ΣΕ του «Ρ» στη «Νέα Σπορά», τις πραγματικές της προθέσεις. Προσπάθησε να αξιοποιήσει την «ευκαιρία», που υποτίθεται ότι της έδωσε η «Νέα Σπορά», χωρίς να έχει μάλιστα και το θάρρος να την κατονομάσει, για να δείξει ότι θα επιμείνει σε μια αδιέξοδη και επικίνδυνη, για το παρόν και το μέλλον του κόμματος, γραμμή. Το ίδιο λάθος έκαναν κι άλλοι. Θεώρησαν ευκαιρία την εμφάνιση της «Νέας Σποράς», όπως ακριβώς η ηγεσία.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει το κόμμα μας αυτήν τη στιγμή – και που αναγνωρίζονται πλέον επίσημα και από την ίδια την ηγεσία του, δεν ήταν ο καρπός, το κακό αποτέλεσμα μιας εκλογικής μάχης και μιας αποτυχημένης εκλογικής τακτικής, κατηγορία που μας αποδίδεται με τόση ευκολία από την πλευρά της ηγεσίας και που από την πλευρά της «Νέας Σποράς» δεν προβλήθηκαν ποτέ ως οι βασικές αιτίες.

Ήταν το αποτέλεσμα μιας συνολικής πολιτικής γραμμής, που έχει να κάνει με το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα που εξέπεμπε το κόμμα με ευθύνη της ηγεσίας του, της εγκατάλειψης του προγράμματος του κόμματος, της στάσης του κόμματος μέσα στο εργατικό κίνημα, ήταν, τέλος, το αποτέλεσμα και του ίδιου του τρόπου λειτουργίας του, μια και η ηγεσία απεμπόλησε τους λενινιστικούς κανόνες λειτουργίας ενός κομμουνιστικού κόμματος, με αποτέλεσμα να υπονομεύσει τους δεσμούς του με τους εργαζόμενους και τους χώρους δουλειάς.

Ξεκαθαρίζουμε, ευθύς εξ αρχής, τη διαφωνία μας για την πολύ γνωστή κατεύθυνση  με την οποία το κόμμα μας έδωσε σχεδόν όλες τις εκλογικές μάχες μέχρι τώρα και που πήγαινε σ' αυτές με το «σύνολο της γραμμής του», όπως χαρακτηριστικά λεγόταν κατ' επανάληψη και μέσα στις ΚΟΒ.  Και το σύνολο της γραμμής μας παρέπεμπε στο ότι πάμε στις εκλογές, και όχι μόνο, παντού στην καθημερινή μας δράση και στις προτεινόμενες λύσεις, με τη στρατηγική μας.  Γεγονός που στην πράξη αποδείκνυε την εγκατάλειψη της τακτικής.

Γιατί τι ακριβώς σήμαινε να πηγαίνουμε με το σύνολο της γραμμής μας στην πραγματικότητα; Σήμαινε ότι η δράση μας περιοριζόταν στην απλή αναφορά στα προβλήματα των εργαζομένων, ότι «χρησιμοποιούσαμε» τα προβλήματά τους  για να «τεκμηριώσουμε» την ανάγκη του σοσιαλισμού, ενώ δεν αναπτύσσαμε τη δράση του εργατικού κινήματος για την επίλυσή τους, στις εκλογές δεν καταθέταμε προγραμματική πρόταση για την αντιμετώπισή τους και όποιες λύσεις καταθέταμε παρέπεμπαν ουσιαστικά στο σοσιαλισμό. Και οι αποδείξεις για αυτήν την «τακτική» είναι πολλές.

Πιστεύαμε ή, καλύτερα, θέλαμε να πιστεύουμε ότι, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 6^ης του Μάη, η ηγεσία του Κόμματος θα έβλεπε και θα συνειδητοποιούσε τον ολισθηρό της δρόμο. Ότι θα διόρθωνε την πολιτική γραμμή του Κόμματος, έστω και τόσο αργά. Την καλέσαμε γι αυτό, αλλά δεν το έκανε.

Στην πρώτη κεντρική συγκέντρωση του Κόμματος μετά τις εκλογές της 6^ης του Μάη, στις 14 του Μάη,  η Αλέκα Παπαρήγα ξεκαθαρίζει με απόλυτα κατανοητό τρόπο το τι σημαίνει «το σύνολο της γραμμής μας»:«Τώρα το λαϊκό κίνημα πρέπει να οργανώσει την αντεπίθεσή του. Αν γίνουν εκλογές, να αλλάξει την ψήφο του, να κάνει δυνατό το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θέλει και μπορεί να πρωταγωνιστήσει στη διακυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας, του μοναδικού ριζικά διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης, ο οποίος μπορεί να διασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία. Είναι ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες και εργατικό έλεγχο».

Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Η παραπάνω φράση καθορίζει το βασικό περιεχόμενο του σοσιαλισμού, χωρίς να ονομάζεται. Και πότε λέγεται; Όταν έχει χτυπήσει το καμπανάκι των εκλογών της 6^ης του Μάη. Και η ηγεσία του Κόμματος επιμένει στην ίδια πολιτική γραμμή αγνοώντας το ηχηρό μήνυμα του εκλογικού σώματος και καλώντας τον κόσμο «να αλλάξει την ψήφο του» και ότι δεν έκανε στις 6 του Μάη να το κάνει στις 17 του Ιούνη. Υπό μία έννοια την άλλαξε αλλά σε βάρος του Κόμματος.

Στην ίδια ομιλία και σε άλλο σημείο της η Αλέκα Παπαρήγα ξεκαθαρίζει και διαλύει κάθε αμφιβολία για το πώς κατανοεί η ηγεσία του Κόμματος τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, την πάλη του εργατικού κινήματος: «Σ' αυτό το δρόμο πάλης θα αποσπώνται και κάποιες παραχωρήσεις, θα δυσκολεύονται τα χειρότερα, ενδεχομένως και κάποια να αποτραπούν, βαδίζοντας συνεχώς μπροστά στον ελπιδοφόρο δρόμο της λαϊκής διακυβέρνησης και εξουσίας».

Εδώ βλέπουμε πολύ καθαρά και την εκτίμηση που είχε η ηγεσία του Κόμματος για το εάν μπορούσαν οι εργαζόμενοι με την πάλη τους να αποσπάσουν την επίλυση των άμεσων προβλημάτων τους. Δεν το πίστευε και δεν το διεκδικούσε. Τη διεκδίκηση για την επίλυση των προβλημάτων των εργαζομένων τη μεταβίβαζε στην εργατική λαϊκή εξουσία, στο σοσιαλισμό, που κι αυτόν απέφευγε να τον ονομάσει, να τον αναφέρει ρητά και καθαρά. Την ίδια στιγμή, βέβαια, απολογιότανε ότι δεν παραπέμπει τα πάντα στο σοσιαλισμό! Η αντίφαση «βγάζει μάτι»! Και τέτοιου είδους αντιφάσεις φέρνουν ένα καίριο αποτέλεσμα για τον πολιτικό λόγο που εκφέρει ένα κομμουνιστικό κόμμα. Σπέρνουν σύγχυση.

Γιατί ποια αίσθηση καταστάλαζε στη συνείδηση του κόσμου που μας άκουγε; Έχοντας την πείρα ενός εκτεταμένου χρονικού διαστήματος κατά το οποίο το εργατικό κίνημα δεν μπόρεσε να αποσπάσει καμία ουσιαστική νίκη, δεν μπόρεσε να ματαιώσει καμία κυβερνητική πρωτοβουλία για τα καυτά προβλήματα που τον αφορούσαν, δεν μπόρεσε να ματαιώσει κανένα από τα κυβερνητικά μέτρα που πάρθηκαν, δεν μπόρεσε να αποσπάσει «κάποιες παραχωρήσεις» ή «να δυσκολέψει τα χειρότερα» ή «ενδεχομένως και κάποια να αποτραπούν» από τα μέτρα που πάρθηκαν κατέληγε στην απορία: «Πως αυτοί εδώ θα κερδίσουν έναν πόλεμο χωρίς να έχουν κερδίσει, έστω, μία μάχη»;

Κι αυτό το ζήτημα δεν είναι ήσσονος σημασίας. Αφορά στη διαμόρφωση της ταξικής και πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης, ευρύτερα των εργαζομένων, της κοινωνικής ψυχολογίας γενικά των λαϊκών μαζών, που εκείνη τη στιγμή κινητοποιούνται κατά εκατομμύρια καταδικάζοντας το δικομματισμό και καταφέροντας ένα καίριο χτύπημα στο αστικό πολιτικό σύστημα και αναζητούν νέα λύση στο ζήτημα της εξουσίας και της διακυβέρνησης.

Σ' αυτήν ακριβώς τη στιγμή το Κόμμα απαντάει στην αναζήτηση των λαϊκών μαζών με την εργατική λαϊκή εξουσία κι αυτές μας γυρίζουν την πλάτη. Τουλάχιστον πρέπει να μας προβληματίσει η στάση των εργαζομένων, που έτρεφαν πάντα υψηλή εκτίμηση για το Κόμμα και εμπιστοσύνη, αντί να καταφεύγουμε στις εύκολες κατηγορίες ότι εγκλωβίστηκαν στις προτάσεις των άλλων κομμάτων που είχαν διαχειριστικό χαρακτήρα.    

Έχει, όμως, σημασία να προσδιορίσουμε και τη στιγμή που οι λαϊκές μάζες μας γυρίζουν τις πλάτες. Είναι η στιγμή που οι εργαζόμενοι δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση ενάντια στις κατακτήσεις τους, που τα μικροαστικά στρώματα υφίστανται τη μεγαλύτερη καταστροφή στη νεώτερη ιστορία της χώρας, που τα πιο καθυστερημένα τμήματα των εργαζομένων αρχίζουν να προσβλέπουν στη «Χρυσή Αυγή» και την καθιστούν πολιτική δύναμη με αντιπροσώπευση στο κοινοβούλιο.  

Ξεκαθαρίζουμε, επίσης, πως η «Νέα Σπορά» δεν τάχθηκε ποτέ υπέρ της εγκατάλειψης της στρατηγικής του Κόμματος και υπέρ της υπόκλισης, κατ' αποκλειστικότητα, στα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων. Κι αυτό ισχύει για κάθε μάχη που έδινε το Κόμμα, για κάθε μέτωπο πάλης ακόμη και για τις εκλογές.

Υποστηρίξαμε και υποστηρίζουμε την άποψη ότι πρέπει να υπάρχει σταθερή και αρμονική σύνδεση μεταξύ της στρατηγικής και της τακτικής, που θα εκφράζεται μέσα από την οικονομική, την ιδεολογική και πολιτική δράση του Κόμματος και θα αποσκοπεί στη διεκδίκηση των άμεσων προβλημάτων των εργαζομένων και, ταυτόχρονα, στην άνοδο της ταξικής και πολιτικής συνείδησης των λαϊκών μαζών για την επίτευξη του τελικού στρατηγικού σκοπού, ο οποίος πρέπει να αναφέρεται με το όνομά του και όχι μέσα από θολά λεκτικά σχήματα, που θυμίζουν Ανδρέα Παπανδρέου στη δεκαετία του ‘70.        

Γι αυτό το λόγο οι αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τη γενική γραμμή του Κόμματος με τη μονομερή προβολή της στρατηγικής του επαναλαμβάνονται και στην απάντηση της ηγεσίας του Κόμματος – δια μέσου της Συντακτικής Επιτροπής (ΣΕ) του Ριζοσπάστη, προς τη «Νέα Σπορά». Οι αντιφάσεις αυτές αναδεικνύουν τα τραγικά λάθη της ηγεσίας του Κόμματος, που φτάνουν μέχρι την ανοιχτή αλλοίωση της πραγματικότητας και την άρνηση των ντοκουμέντων του 15^ου Συνεδρίου και ιδιαίτερα του προγράμματος.

10/07/2012, «ΝέαΣπορά»

ΠΗΓΗ: http://neaspora.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html

 Συνέχεια στο Μέρος Α-ΙΙ

Η θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης» και το «μποζόνιο του Χίγκς»

Του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου*

Αυτές τις ημέρες ανακοινώθηκε ότι ανακαλύφθηκε το «μποζόνιο του Χίγκς», δηλαδή το έως τώρα αόρατο σωματίδιο, που αντιστοιχεί στο πεδίο του Χίγκς, και προσδίδει μάζα στην ύλη.

Είναι στοιχειώδες σωματίδιο, δηλαδή δεν έχει εσωτερική δομή και δεν αποτελείται από άλλα, συστατικά σωματίδια. Είναι εξαιρετικά ασταθές και όταν σχηματισθή, καταρρέει σχεδόν ακαριαία και δίνει άλλα υποατομικά σωματίδια.

Αν και λέγεται και γράφεται ευρέως ότι το «μποζόνιο του Χίγκς» δίνει στα στοιχειώδη σωματίδια την μάζα τους, αυτό δεν είναι απόλυτα σωστό. Την μάζα την δίνει το πεδίο του Χίγκς, το οποίο δεν την δημιουργεί εκ του μηδενός, αλλά την εμπεριέχει από πριν ως ενέργεια. Λέγεται «μποζόνιο του Χίγκς», γιατί ο βρεττανός επιστήμων Χίγκς, που ζή ακόμη, πριν πολλά χρόνια είχε ομιλήσει για την ύπαρξή του. Οι επιστήμονες εδώ και μερικά χρόνια προσπαθούσαν να βρούν τον τρόπο της δημιουργίας του κόσμου, με την θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης» και με τα ανάλογα πειράματα αναζητούσαν να βρούν τα υποατομικά σωματίδια που δίνουν μάζα στην ύλη.

1. Η «Μεγάλη Έκρηξη»

Η θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης» (Big Bang) που κυριαρχεί σήμερα στην επιστήμη προσπαθεί να ερμηνεύση τον τρόπο της δημιουργίας του Σύμπαντος και του κόσμου. Οι φυσικοί επιστήμονες ύστερα από διάφορες παρατηρήσεις «συμφωνούν ότι το σύμπαν ξεκίνησε σaν ένα άπειρα πυκνό, μηδενικών διαστάσεων σημείο καθαράς ενέργειας» (Francis Collins).

Σε γενικές γραμμές η θεωρία αυτή είναι η ακόλουθη: «Σύμφωνα με την θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης το Σύμπαν άρχισε από μία αρχέγονη κατάσταση πολύ υψηλής πυκνότητος να διαστέλλεται ταχύτατα, γεγονός που οδήγησε σε μείωση της αρχικής πυκνότητας και πτώση της θερμοκρασίας. Σύντομα η ύλη κυριάρχησε πάνω στην αντιύλη, ίσως σε μια σειρά από διαδικασίες που προβλέπουν και την διάσπαση των πρωτονίων. Στο στάδιο αυτό πιθανόν να ήταν παρόντες πολλοί τύποι στοιχειωδών σωματιδίων.  Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, η θερμοκρασία του Σύμπαντος μειώθηκε αρκετά και επέτρεψε τον σχηματισμό ορισμένων πυρήνων. Σύμφωνα με την θεωρία, δημιουρ­γήθηκαν συγκεκριμένες ποσότητες υδρογόνου, ηλίου και λιθίου, οι οποίες επιβεβαιώνονται και από τις σύγχρονες παρατηρήσεις.

Ύστερα από 1.000.000 χρόνια το Σύμπαν είχε ψυχθή σε ικανοποιητικό βαθμό, ώστε να σχηματισθούν άτομα, οπότε κατέστη δυνατόν η ακτινοβολία να αρχίση να ταξιδεύει στον χώρο. Κατάλοιπο του πρώϊμου Σύμπαντος είναι η ακτινοβολία μικροκυμμάτων του υποβάθρου (περίπου 3 βαθμών Κέλβιν) που ανακαλύφθηκε το 1965 από τους Άρνο Άλαν Πενζίας και Ρόμπερτ Γούντροου Γουίλσον.

Σύμφωνα με την θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης, το σημερινό Σύμπαν, εκτός από την συνηθισμένη ύλη και ακτινοβολία πρέπει να είναι επίσης πλήρες με νετρίνα, στοιχειώδη σωματίδια χωρίς μάζα ή ηλεκτρικό φορτίο. Υπάρ­χει πάντα η πιθανότητα να ανακαλυφθούν τελικά και άλλα κατάλοιπα του πρώϊμου Σύμπαντος» (Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρους Larousse Britanica). Σχετικά με την θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης», κατά τον μεγάλο επιστήμονα Φράνσις Κόλλινς, υπάρχει ένα αναπάντητο ερώτημα: «άν το Big Bang κατέληξε σ' ένα σύμπαν που θα συνεχίσει να διαστέλλεται για πάντα, ή αν κάποια στιγμή θα νικήση η βαρύτητα και οι γαλαξίες θα αρχίσουν να συγκλίνουν πάλι μαζί καταλή­γοντας σε μια "Μεγάλη Σύνθλιψη"!

Πρόσφατες ανακαλύψεις αδιευκρί­νιστων πο­σο­τήτων γνωστών σaν σκοτεινή ύλη και σκοτεινή ενέργεια, που φαίνεται να απο­τελούν ένα πολύ σημαντικό μέρος του υλικού του σύμπαντος, κάνουν την απά­ντηση σ' αυτό το ερώτημα να εκκρεμεί, αλλά οι περισσότερες ενδείξεις προς το παρόν προβλέπουν μάλλον έναν αργό μαρασμό, παρά μια δραματική κατάρ­ρευ­ση». Ακόμη, η θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης» θέτει σαφώς το ερώτημα: «τί έγινε πριν από αυτό και ποιός ή τί ήταν υπεύθυνος;». Αυτό το ερώτημα «ασφα­λώς δείχνει τα όρια της επιστήμης όσο κανένα άλλο φαινόμενο». Είναι φυσικό ότι η θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης» αρχίζει έναν διάλογο μεταξύ επιστήμης και θεολογίας ή στην πραγματικότητα μεταξύ επιστημόνων και θεολόγων.

Μερικοί επιστήμονες φθάνουν στο σημείο να αρνηθούν την ύπαρξη του Θεού και αποδίδουν την δημιουργία του Σύμπαντος στην ύλη, αλλά άλλοι αγνωστικιστές επιστήμονες μπροστά στο θέμα αυτό εκφράζονται ως θεολόγοι, όπως ο αστροφυσικός Robert Jastrow που λέγει: «Τώρα βλέπουμε πώς η αστρονομία οδηγεί σε μια βιβλική άποψη της προέλευσης του κόσμου. Οι λεπτομέρειες διαφέρουν, αλλά τα ουσιώδη στοιχεία της αστρονομικής και βιβλικής περιγραφής της Γενέσεως είναι τα ίδια. Η αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησαν στον άνθρωπο, άρχισαν ξαφνικά και απότομα σε μια ορισμένη στιγμή στον χρόνο με μια λάμψη φωτός και ενέργειας». Ο Φράνσις Κόλλινς παρατηρεί: «Οφείλω να συμφωνήσω (μέ τον Jastrow). Το Big Bang κραυγάζει για μια θεία εξήγηση. Επιβάλλει το συμπέρασμα ότι η φύση είχε μια ορισμένη αρχή. Δεν μπορώ να δώ πώς η φύση θα μπορούσε να δημιουργήση τον εαυτό της. Μόνο μια υπερφυσική δύναμη που είναι έξω από τον χώρο και τον χρόνο μπορεί να το έχει κάνει αυτό».

2. «Το μποζόνιο του Χίγκς»

Όπως ελέχθη πιο πάνω οι επιστήμονες προσπαθούν να βρούν το υλικό εκείνο που υπήρχε μετά την «Μεγάλη Έκρηξη» και μορφοποίησε το Σύμπαν. Ο Πίτερ Χίγκς είναι βρεττανός καθηγητής σε διάφορα Πανεπιστήμια της Αγγλίας και στην συνέχεια κατέληξε στο Εδιμβούργο όπου και ζή σήμερα. Το έτος 1964 διατύπωσε την θεωρία του πεδίου Χίγκς, που έλαβε το όνομά του, σύμφωνα με την οποία θεωρία το πεδίο αυτό διαπερνά το Σύμπαν δίνοντας μάζα στα στοιχειώδη σωματίδια, δηλαδή με την θεωρία αυτή εξηγεί πώς η ύλη αποκτά μάζα.

Η θεωρία αυτή του Χίγκς ταλαιπώρησε τους ερευνητές και όπως γράφει ο καθηγητής Γεώργιος Μπαμπινιώτης, όταν ο Αμερικανός φρυσικός Dick Teresi το 1993 έγραψε ένα βιβλίο για το θέμα αυτό, έκανε λόγο για το «αναθεματισμένο σωματίδιο» («Goddamn particle»). Όμως, ο εκδότης του έργου θεώρησε την λέξη «αναθεματισμένο» υβριστική και απέδωσε ευφημιστικώς το σωματίδιο ως «σωματίδιο του Θεού» («The God particle») (Εφημερίδα TA NEA). Έτσι, επικράτησε αυτή η ονομασία. Το 2008 λειτούργησε ο Μεγάλος Επιταχυντής Ανδρονίων του CERN (Οργανισμός για την Πυρηνική Ενέργεια), όπου εργάσθηκαν πολλοί επιστήμονες, ο οποίος προκάλεσε συγκρούσεις δεσμών πρωτονίων με ταχύτητα λίγο μικρότερη από την ταχύτητα του φωτός, με σκοπό να ανακαλυφθούν τα μυστήρια της σωματιδιακής φυσικής και της προέλευσης του Σύμπαντος. Έτσι, πρόσφατα, έγινε η ανακάλυψη «ενός σωματιδίου αόρατου και θνησιγενούς».

Από τις πληροφορίες που έχουν δημοσιευθή μάθαμε ότι από την διάσπαση των πρωτονίων «προέκυψαν άλλα σωματίδια που παγιδεύονταν στους ογκώδεις ανιχνευτές του CERN και από την μελέτη τους προέκυπταν ίχνη του άφαντου σωματιδίου. Οπτικά, δεν θα μπορούσε κανείς να το αντικρύσει. Ζεί μόνο για ένα εκατομμυριοστό του δισεκατομμυριοστού του δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου» (Εφημερίδα TA NEA). Το σωματίδιο αυτό άφησε μερικά ίχνη πίσω του και φάνηκε ότι υπάρχει. Σύμφωνα με τους επιστήμονες είναι ένα σωματίδιο «σήμα κατατεθέν ενός πεδίου, που απλώνεται σε ολόκληρο το Σύμπαν, και προσδίδει στα σωματίδια την μάζα που έχουν». Όταν έγινε η «Μεγάλη Έκρηξη» όλα τα σωματίδια δεν είχαν μάζα, αλλά την «απέκτησαν όταν ενεργοποιήθηκε το πεδίο μετά την Μεγάλη Έκρηξη». Το σωματίδιο του Χίγκς «αιχμαλωτίζει» τα στοιχειώδη σωματίδια και τα καθιστά βαρύτερα προσδίδοντάς τους μάζα. Έτσι, τα σωματίδια αποκτούν μάζα και ξεχύνονται στο Σύμπαν για να δημιουργήσουν τον κόσμο.

Το ερώτημα που τίθεται είναι πώς αυτό το «αόρατο» και «θνησιγενές» σωματίδιο μπόρεσε να δημιουργήση όλο το Σύμπαν, αλλά και τόσα όντα – έλλογα και άλογα – που κατοικούν στην γή και όλες τις ομορφιές; Και πώς σε αυτό το σωματίδιο οφείλεται όλη η λογικότητα του ανθρώπου και οι πνευματικές αναζητήσεις του Θεού από τον άνθρωπο; Πάντως, οι επιστήμονες, παρά την ανακάλυψη αυτή, ισχυρίζονται ότι μένουν πολλά ακόμη σημεία να διευκρινισθούν που δεν μπορούμε τώρα να εξηγήσουμε στο Σύμπαν, όπως η λεγόμενη «σκοτεινή ύλη», που αποτελεί το 25% του Σύμπαντος, οι μαύρες τρύπες και οι «περίφημες έξτρα διαστάσεις». Ο γνωστός ακαδημαϊκός Δημήτριος Νανόπουλος ισχυρίζεται ότι «τό μποζόνιο του Χίγκς» «ανοίγει τον δρόμο για την ερμηνεία πολύπλοκων καταστάσεων στο Σύμπαν», «μάς βοηθά να κατανοήσουμε περίπου το 4% του Σύμπαντος», ενώ «τό 25% του Σύμπαντος που αποτελείται από την λεγόμενη σκοτεινή ύλη παραμένει ακατανόητο και το Καθιερωμένο Μοντέλο μας είναι άχρηστο» (Εφημερίδα TA NEA). Το υπόλοιπο του Σύμπαντος φαίνεται ότι αποτελείται από μια τελείως μυστηριώδη οντότητα, την σκοτεινή ενέργεια.

3. Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης για την δημιουργία του κόσμου

Είναι ανάγκη να δούμε με συντομία την εκπληκτική διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου Νύσσης για την δημιουργία του κόσμου, που ομοιάζει κατά κάποιον τρόπο με την θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης» με την διαφορά ότι την ερμηνεύει μέσα από την ενέργεια του Θεού, ότι, δηλαδή, ο Θεός με την άκτιστη ενέργειά Του δημιούργησε τον κόσμο.

Ο ά­γιος Γρη­γό­ριος Νύσ­σης α­πορ­ρί­πτει, ό­πως το κά­νουν ό­λοι οι ά­γιοι Πα­τέ­ρες, την αυ­τό­μα­τη δη­μιουρ­γί­α του κό­σμου, για­τί ό­λα έ­γι­ναν με την δη­μιουρ­γι­κή ενέρ­γεια του Θε­ού και προ­ήλ­θαν «εκ του μη ό­ντος». Τα πά­ντα δημιουργήθηκαν «ουκ αυ­το­μά­τω τι­νί συ­ντυ­χί­α, κα­τά τι­να ά­τα­κτον και τυχαίαν φο­ράν». Ε­κτός α­πό την αρ­χή της μη «αυ­το­μά­του συ­ντυ­χί­ας» για την δη­μιουρ­γί­α του κό­σμου, ο ά­γιος Γρη­γό­ριος Νύσ­σης κά­νει λό­γο για την «α­θρό­αν κα­τα­βο­λήν». Έ­τσι ε­ξη­γεί τον λό­γο του Μω­ϋ­σέ­ως «εν αρ­χή ε­ποί­η­σεν ο Θε­ός τον ου­ρα­νόν και την γήν». Γρά­φει: «Η ούν α­θρό­α των ό­ντων πα­ρά της α­φρά­στου δυ­νά­με­ως του Θε­ού κα­τα­βο­λή αρ­χή πα­ρά του Μω­ϋ­σέ­ως, ή­γουν "κε­φά­λαιον" κα­τε­νο­μά­σθη». Η σύ­στα­ση των ό­ντων έ­γι­νεν α­θρό­ως: «Ό­τι α­θρό­ον της των ό­ντων συστάσεως…».

Μιά άλ­λη βα­σι­κή αρ­χή που συν­δέ­ε­ται με το προ­η­γού­με­νο εί­ναι ό­τι στην κτί­ση υ­πάρ­χει ο λε­γό­με­νος «ε­γκεί­με­νος της κτί­σε­ως λό­γος». Α­κό­μη και ό­ταν δημιουρ­γή­θη­κε το Σύ­μπαν, πριν εμ­φα­νι­σθή κά­θε μέ­ρος, ό­λο το Σύ­μπαν βρισκόταν στο σκο­τά­δι, για­τί «ού­πω γάρ ε­ξε­φά­νη του πυ­ρός η αυ­γή υποκεκρυμ­μέ­νη τοίς μο­ρί­οις της ύ­λης» και έ­τσι ό­λα ή­ταν α­ό­ρα­τα, α­φα­νή και α­να­κα­τεμ­μέ­να. Ό­ταν ο Θε­ός έ­δω­σε ε­ντο­λή για την γέ­νε­ση του κό­σμου, τό­τε αυ­τό το πύρ που ε­πι­σκια­ζό­ταν α­πό τα μό­ρια της ύ­λης ε­πρό­βα­λε και α­μέ­σως «τώ φω­τί τα πά­ντα πε­ρι­ηυ­γά­ζε­το». Έπειτα, μέ­σα σε ό­λη την κτί­ση υ­πάρ­χει ο λό­γος του Θε­ού. Ο ά­γιος Γρη­γό­ριος Νύσ­σης κά­νει λό­γο για τον «ε­γκεί­με­νον της κτί­σε­ως λό­γον». Σε κά­θε όν ενυπάρ­χει κά­ποιος σο­φός και τε­χνι­κός λό­γος, έ­στω κι αν ε­μείς δεν τον βλέπου­με έτσι, «πάν το γι­νό­με­νον, λό­γω γί­νε­ται» και τί­πο­τα α­πό ε­κεί­να που δημιουρ­γή­θη­καν α­πό τον Θε­όν δεν νο­εί­ται «ά­λο­γον τι και συ­ντυ­χι­κόν και αυτό­μα­τον». Ό­ταν ο Θε­ός εί­πε «γεν­νη­θή­τω φώς», ερ­μη­νεύ­ε­ται ό­τι αυ­τό αναφέ­ρε­ται «εις τον ε­γκεί­με­νον της κτί­σε­ως λό­γον».

Αυ­τός ο λό­γος-ενέργεια που ε­νυ­πάρ­χει σε ό­λα τα ό­ντα χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται α­πό τον ά­γιο Γρη­γό­ριο Νύσ­σης «οι­ω­νεί σπερ­μα­τι­κή δύ­να­μις». Πρό­κει­ται για την πρώ­τη ορ­μή του Θε­ού προς δη­μιουρ­γί­α, που υ­πήρ­χε «δυ­νά­μει» στην κτί­ση, όχι ό­μως και ε­νερ­γεί­α, διό­τι η γή ή­ταν α­κό­μη α­ό­ρα­τη και α­κα­τα­σκεύ­α­στη. Η α­ρι­στο­τε­λι­κή αρ­χή του δυ­νά­μει και ε­νερ­γεί­α χρη­σι­μο­ποι­εί­ται α­πό τον ά­γιο Γρη­γό­ριο Νύσ­σης για να ερ­μη­νεύ­ση το πώς δη­μιουρ­γή­θη­κε η κτί­ση. Αυ­τή η σπερ­μα­τι­κή δύ­να­μη στα ό­ντα, την ο­ποί­α έ­βα­λε ο Θε­ός, ε­νερ­γο­ποι­ή­θη­κε με την δύ­να­μη του λό­γου Του. Γρά­φει: «τή μεν δυ­νά­μει τα πά­ντα ήν εν πρώ­τη του Θε­ού πε­ρί την κτί­σιν ορ­μή, οι­ο­νεί σπερ­μα­τι­κής τι­νος δυ­νά­με­ως προς την του πα­ντός γέ­νε­σιν κα­τα­βλη­θεί­σης, ε­νερ­γεί­α δε τα κα­θ' έ­κα­στον ού­πω ήν».

Έτσι, τα διά­φο­ρα εί­δη των ό­ντων ή­ταν α­πο­τέ­λε­σμα της σπερ­μα­τι­κής δυνάμεως και της δη­μιουρ­γι­κής ε­νέρ­γειας του Θε­ού. Στην αρ­χή ο Θε­ός δημιούρ­γη­σε την ά­μορ­φη ύ­λη που δεν ή­ταν ά­κτι­στη, και στην συ­νέ­χεια με τον δη­μιουρ­γι­κό Του λό­γο δη­μιούρ­γη­σε τις ποιό­τη­τες και έ­τσι δη­μιουρ­γή­θη­καν τα ε­πί μέ­ρους εί­δη. Μέ αυ­τήν την δύ­να­μη και σο­φί­α που κα­τα­βλή­θη­καν στην κτίση για την τελείω­ση κά­θε μο­ρί­ου του κό­σμου, «ειρ­μός τις α­να­γκαί­ος κα­τά τι­να τά­ξιν επη­κο­λού­θη­σεν».

Γρά­φει ο ά­γιος Γρη­γό­ριος Νύσ­σης ό­τι ό­λα έ­χουν προ­κα­τα­νο­η­θή α­πό την σοφί­α του Θε­ού «τά δια τι­νος α­να­γκαί­ας τά­ξε­ως κα­τά το α­κό­λου­θον εκβησόμε­να». Γί­νε­ται φα­νε­ρό ό­τι η δη­μιουρ­γί­α του κό­σμου «εν αρ­χή» και η ε­πί μέ­ρους δη­μιουρ­γί­α των ό­ντων, ή­τοι το δυ­νά­μει και ε­νερ­γεί­α, η ά­μορ­φος ύλη, τα μό­ρια και η ε­ξέ­λι­ξή τους, οι ποιό­τη­τες έ­γι­ναν με την προ­σω­πι­κή ενέργεια του Θε­ού, με τον δη­μιουρ­γι­κό Του λό­γο, που ει­σήλ­θε ευ­θύς εξ αρ­χής «α­θρό­ως» στην ου­σί­α των ό­ντων. Α­πό ε­κεί με την δη­μιουρ­γι­κή ε­νέρ­γεια του Θε­ού προ­ήλ­θε αυ­τή η ορ­μή και το φώς που πε­ρι­έ­λου­σε την κτί­ση και δη­μιούρ­γη­σε τις ποιό­τη­τες των ει­δών. Επομένως, ο κόσμος δημιουργήθηκε από τον Θεό, με την άκτιστη δημιουρ­γική ενέργειά Του και μέσα σε όλη την κτίση υπάρχει η άκτιστη ενέργεια του Θεού που ουσιοποιεί και ζωοποιεί την κτίση.

4. Επιστήμονες και Πατέρες της Εκκλησίας

Επανερχόμενος στην σύγχρονη ανακάλυψη του «μποζονίου του Χίγκς» θέλω να υπενθυμίσω ότι μερικοί αποκάλεσαν αυτό το σωματίδιο ως «σωματίδιο του Θεού». Άλλοι όμως διετύπωσαν την άποψη ότι κακώς αποδόθηκε ως «σωματίδιο του Θεού», αλλά ο καλύτερος ορισμός είναι «σωματίδιο θεός». Υφίσταται μεγάλη διαφορά. Άλλο να υποστηρίζη κανείς ότι πρόκειται για έναν τρόπο με τον οποίο ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, και άλλο ότι αυτή η ενέργεια και η ύλη είναι θεός. Στην δεύτερη αυτή περίπτωση όχι μόνον οδηγείται ο άνθρωπος στον αγνωστικισμό και τον αθεϊσμό, αλλά αποδέχεται τον ματεριαλισμό-υλισμό, ότι δηλαδή αρχή του κόσμου είναι η ύλη.

Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι προσπαθούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα πώς δημιουργήθηκε και υπάρχει ο κόσμος καί, όπως λέγει ο Χάϊντε­γκερ, ερωτούσαν «γιατί υπάρχει ο κόσμος και όχι το τίποτα». Μπορούμε να δούμε δύο γενικές απαντήσεις που δόθηκαν για το θέμα αυτό. Μερικοί προσωκρατικοί φιλόσοφοι, όπως οι λεγόμενοι Ίωνες φυσικοί (Θαλής, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης), που είναι «εισηγητές της λογικής, αμυθολόγητης κοσμοερμηνείας», μιλούσαν για την ύπαρξη της ύλης από την οποία δημιουργήθηκε ο κόσμος, η οποία ύλη έχει μέσα της δύναμη, οπότε «ύλη και δύναμη είναι ένα» και «η ενέργειά της μηχανική». Οπότε, ο κόσμος, κατά την ιωνική αντίληψη «είναι υλικός και μηχανικός». Αυτή η «ιωνική φυσική», «η φυσιολογία», όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, «έχει βάση τον ντετερμινισμό» (Χαράλαμπος Θεοδωρίδης). Άλλοι, οι μεταφυσικοί φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτων, ανέπτυξε την θεωρία των ιδεών, ότι όλα τα όντα είναι αντίγραφα των ιδεών που υπήρχαν στον νού του ανώτατου όντος, του Θεού, ο δε Αριστοτέλης έκανε λόγο για το «πρώτον ακίνητον κινούν».

Οι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως είδαμε προηγουμένως και στον άγιο Γρηγόριο Νύσσης, μελέτησαν τα σχετικά με την δημιουργία του κόσμου με θεολογικό λόγο. Αρνήθηκαν και τον υλισμό και την μεταφυσική. Έτσι, στις δύο αυτές φιλοσοφικές κατευθύνσεις «εν αρχή ήν η ύλη» και «εν αρχή ήν η ιδέα», αντιπαρέθεσαν το «εν αρχή ήν ο Λόγος». Ο Θεός είναι πρόσωπο, είναι αγάπη, αφού η αγάπη είναι η άκτιστη ενέργεια του Θεού. Επομένως ο Θεός δεν είναι ούτε ιδέα ούτε ύλη. Έπειτα, λέγουν ότι ο Θεός εδημιούργησε τον κόσμο «εξ ούκ όντων», «εκ μη υπαρχούσης ύλης» με τον λόγο Του που είναι η άκτιστη ενέργειά Του, η οποία δημιουργεί κτιστά όντα.

Σύγχρονοι επιστήμονες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, ερμη­νεύ­οντας τις νέες ανακαλύψεις. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν εκείνοι που αποδέχονται κάποια δύναμη που βρίσκεται έξω από τον χώρο και τον χρόνο, η οποία δημιούργησε τον κόσμο. Στην δεύτερη κατηγορία είναι οι αγνωστικιστές και οι άθεοι που ερ­μη­νεύουν την δημιουργία του κόσμου χωρίς να πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού. Πρό­σφατα διάβασα τις απόψεις ενός επιστήμονος που έλεγε: «Είμαστε μια ανα­κα­τανομή του τίποτα».

Επίσης έλεγε ότι η «Μεγάλη εικόνα» «πού έχουμε σήμερα για την εμφάνιση κι εξέλιξη του σύμπαντος» σε συνδυασμό με την δαρβινική εξέλιξη των ειδών «ελευθερώνει τον άνθρωπο από πολ­λά θεμελιώδη και υπαρξιακά ερωτήματα που τον απασχολούν από τότε που υπάρχει» (Δ. Νανόπουλος).

Πάντως, κατά τους Πατέρας, οι επιστήμονες μπορούν να ερευνούν τον κόσμο, να εξετάζουν από τί αποτελείται, πώς έγινε, αλλά δεν μπορούν να εισέρχωνται σε άλλα πεδία, δηλαδή της ύπαρξης ή μη του Θεού. Άλλωστε, άλλο είναι το έργο της επιστήμης και άλλο το έργο της ορθόδοξης θεολογίας και δεν πρέπει να υπάρχη σύγκρουση ή σύγχυση μεταξύ τους. Η επιστήμη ερευνά τον κτιστό κόσμο, την ύλη, τα άτομα, τα μόρια, τα πρωτόνια, τα σωματίδια, το κύτταρο, τα γονίδια κλπ. ενώ η θεολογία, που είναι εμπειρία, ασχολείται με το πώς ο άνθρωπος θα γνωρίση τον Θεόπρόσωπο με τις άκτιστες ενέργειές Του.

Η επιστήμη προχωρεί σε διάφορες ανακαλύψεις οι οποίες πρέπει να ωφελούν και να μη βλάπτουν τους ανθρώπους, και η ορθόδοξη θεολογία δίνει απαντήσεις στις πνευματικές αναζητήσεις του ανθρώπου και στο πώς θα αποκτήση ανιδιοτελή αγάπη προς τον Θεό και τους συνανθρώπους του, σε μια εποχή μάλιστα που όχι μόνον κηρύσσεται «ο θάνατος του Θεού», αλλά και «ο θάνατος του πλησίον». Τελικά, όσες ανακαλύψεις και αν κάνη η επιστήμη, ο άνθρωπος πεινά και διψά για προσωπικό Θεό, για ανιδιοτελή αγάπη, εσωτερική ειρήνη και ελευθερία, για πληρότητα πνευματική, θέλει να μάθη τί υπάρχει πέρα από την κτίση, τί γίνεται μετά τον θάνατο, τί είναι η αιώνια ζωή κ.ά. Ο άνθρωπος δεν είναι άλογο όν, αλλά αναπτύσσει πολιτισμό, καλλιεργεί τις πνευματικές αρχές, αναζητά τον Θεό και επιδιώκει να βιώση την αγάπη Του. Ο άνθρωπος μπορεί να ζήση χωρίς επιστήμη, αλλά δεν μπορεί να ζήση χωρίς Θεό. Επομένως, η επιστήμη προσπαθεί να δώση μια ερμηνεία για την δημιουργία και την σύσταση του κόσμου, αλλά εκείνο που έχει μεγάλη σημασία είναι ποιός δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο.

Ο Θεός δεν είναι μια άλογη δύναμη, ούτε ένα ευδαίμον όν, αλλά πρόσωπο, είναι ο Λόγος που δημιούργησε τον κόσμο και μέσα σε όλη την κτίση υπάρχουν οι «λόγοι των όντων», η ενέργεια του Θεού. Ακόμη ο Θεός προσέλαβε σώμα για να θεώση τον άνθρωπο. Έτσι, ο άνθρωπος πού, κατά τον σημαντικό ορισμό του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, είναι «ζώον ενταύθα οικονομούμενον και αλλαχού μεθιστάμενον και πέρας του μυστηρίου τη προς Θεόν νεύσει θεούμενον», δεν αναπαύεται σε μερικές ανακαλύψεις, όσο ωφέλιμες κι αν είναι, αλλά αναζητά τον προσωπικό Θεό.

* Για την Romfea.gr

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 07 Ιούλιος 2012, http://romfea.gr/arthra-apopseis/13101-2012-07-06-22-20-42

Το μετέωρο βήμα της ριζοσπαστικής αριστεράς

Του Τάσου Σταυρόπουλου

1. Μια βόλτα στην επαρχία, άδειοι δρόμοι, βενζινάδικα κλειστά  ή με χωρίς καύσιμα, κλειστά ή  με χωρίς πελάτες καταστήματα. Πολλοί δε ψήφισαν, γιατί δεν είχαν ούτε τα εισιτήρια να πάνε στα χωριά τους. Το ποσοστό αποχής μεγαλύτερο στις τελευταίες εκλογές, ψιλά γράμματα ότι ψήφισε το 63%του λαού.

Με σύνταξη  ΟΓΑ 360€  καλούνται υπερήλικοι να πληρώσουν χαράτσι για προπολεμικά πλίνθινα σπίτια, αλλά «κλήθηκαν» να ψηφίσουν  με το φόβο μήπως επιστρέψουν στη δραχμή και χάσουν τα σπίτια τους, ενώ δεν υπάρχει φόβος αν τα χάσουν με € και τους τα κατάσχει το κράτος.

2. Η οικονομία είναι νεκρή. Δεν κινείται τίποτα. Δε φταίει  η Ε.Ε που έχει καταστρέψει τη γεωργία.  Που χρειάζεσαι 2 τόνους στάρι, για να αλλάξεις λάστιχα σε ένα μικρό αυτοκίνητο. Που χάνεις τη σύνταξή σου.  Που δεν υπάρχει 8ωρο. που θα αμείβεσαι στην αρχή με 300€ μέχρι να πλησιάσεις τον καλοπληρωμένο Βούλγαρο εργάτη των 100€. Που μένεις χωρίς δουλειά στα 55 χρόνια και χωρίς προοπτική σύνταξης.  Που είσαι άνεργος και πρέπει να δηλώσεις εισόδημα  ως τεκμήριο διαβίωσης για το αυτοκίνητο που δε κινείς και για το σπίτι  που δεν έχεις να πληρώσεις το δάνειο.  Αλλά φταίει ο Αφγανός λαθρομετανάστης  που «επέλεξε» τη χώρα μας και όχι οι βομβαρδισμοί των ΗΠΑ  και των χωρών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε που έχουν εισβάλει στη χώρα τους και τους ξεσπιτώνουν βίαια. Φταίει  ο Πακιστανός που δουλεύει με μισό δολάριο σε Αμερικάνικες, ευρωπαϊκές και Ιαπωνικές εταιρείες  15ώρες την ημέρα στη χώρα του και εγκαταλείπει την οικογένειά του και περνάει στην Ελλάδα ρακένδυτος.  Η Ελλάδα χώρα με τη μεγαλύτερη εξαγωγή μεταναστών σε σχέση με τον πληθυσμό της μετά τον πόλεμο, εκτρέφει τη Χρυσή Αυγή, για να δέρνει, να μαχαιρώνει, να απειλεί. Πως κατάντησαν ένα λαό που πριν 20 χρόνια έτρεφε συμπάθεια μόνο για τους λαούς τρίτου κόσμου και οι κατατρεγμένοι παλαιστίνιοι έβρισκαν φιλοξενία και δεν υπήρχε ίχνος ρατσισμού;

3. Για τη Χρυσή Αυγή επιδεινώνουν τη θέση του έλληνα άνεργου οι μετανάστες. Επί Σημίτη ευνοήθηκε η παράνομη μετανάστευση, η αστυνομία έκανε στραβά μάτια, οι εργοδότες  δεν τους πλήρωναν και, όταν εκαναν καταγγελία οι μετανάστες, η αστυνομία τους οδηγούσε στα σύνορα. Τέτοιες ιστορίες γράφονταν σε Αλβανικές, Βουλγαρικές και Ουκρανικές εφημερίδες, αλλά ούτε το Υπουργείο εξωτερικών ασχολήθηκε με τέτοια  «διαφήμιση» της χώρας μας στο εξωτερικό. Να θυμηθούμε την εκμετάλλευση των Πακιστανών στις φράουλες της Ν. Μανωλάδας; Πρώτα η στυγνή εκμετάλλευση των μεταναστών και κατά δεύτερο λόγο η εξαθλίωση του κόσμου της εργασίας που συνοδεύεται με απουσία οποιασδήποτε προοπτικής για αλλαγή της κατάστασης, προετοίμασαν την εμφάνιση του ναζισμού στη χώρα μας. «Εργασία μόνο για τους Έλληνες εργάτες» το προεκλογικό μανιφέστο του πιο συχνού προσκεκλημένου  των καναλιών Καρατζαφέρη.

4. Αυτή η Ε.Ε που  θυμάται τώρα το αποικιακό της παρελθόν, μαζί με τους ντόπιους «φύλαρχους», έχουν βυθίσει το λαό σε εξαθλίωση και δεν του επιτρέπουν να έχει ελπίδα. Αυτή την Ε.Ε και το € υπερασπίστηκαν τα μνημονιακά  κόμματα και ο ΣΎΡΙΖΑ, ο οποίος δήλωσε προς πάσα κατεύθυνση ότι θα υπερασπισθεί την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη. Το ΜΑΑ δεν μπορεί να μην τα βλέπει όλα αυτά ούτε να ταυτισθεί με μια πολιτική των εγχώριων οικονομικά ισχυρών και των Βρυξελλών που ευθύνεται για την εξαθλίωση του λαού.

5. Μήπως υπάρχει Ελπίδα σε κάποιες διορθώσεις; Ούτε καν λίγη δόση Κεϋνσιανισμού δεν επιτρέπει η Ε.Ε. Προσπαθεί  να κάνει ανταγωνιστική την οικονομία  μέσω της ύφεσης, με μείωση μισθών και συντάξεων, με εξόντωση των 2/3 του λαού. Αν σήμερα κάποιος, μέσα στα πλαίσια του συστήματος, επαναδιατύπωνε την άποψη του Ρούσβελτ (Λόγος, 17 Μαΐου 1933), για να λειτουργήσει την οικονομία:  «Για να κάνουμε τα εργοστάσιά μας και τα αγροκτήματά μας να ξαναδουλέψουν με τη βεβαιότητα ότι θα πωλούν τα προϊόντα τους, θα πρέπει να εξασφαλίσουμε  στους καταναλωτές τα μέσα να αγοράζουν τα προϊόντα αυτά. Αλλά, για να πραγματοποιηθεί αυτό, θα πρέπει να μην έχουμε 12.000.000 άνεργους οι οποίοι δεν έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν τίποτε… και αυτό θα το κατορθώσουμε  εξασφαλίζοντας σε κάθε εργάτη ένα κατώτατο ημερομίσθιο που θα του επιτρέπει να ζει…….  Καμιά επιχείρηση που επιβιώνει από την πληρωμή χαμηλών ημερομισθίων στους εργάτες δεν πρέπει να υπάρχει σ' αυτή τη χώρα» θα τον έπιαναν στο στόμα τους οι επίσημοι  κονδυλοφόροι Πρετεντέρης, Τρέμη, Αναγνωστάκης, Καμπουράκης, Λυριτζής. Οικονόμου, Πρωτοσάλτε  και θα τον περνούσαν γενεές δεκατέσσερες.

6. Κυβέρνηση της αριστεράς μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης; Με αποδοχή του σημερινού πολιτικού πλαισίου; Κάποιοι θα όφειλαν να προβληματισθούν από την εμπειρία της Κύπρου. Θεωρητικά θα μπορούσε να υποσχεθεί επανεκκίνηση της οικονομίας με γενναία χρηματοδότηση από δημόσιες τράπεζες, με επαναφορά των συντάξεων και μισθών, με κατάργηση χαρατσιών και έκτακτων εισφορών. Αυτά όμως προϋποθέτουν δικό σου νόμισμα. Χωρίς να καθορίζεις τη νομισματική πολιτική και με δεμένα τα χέρια από Ε.Ε σε όλους τους τομείς της οικονομίας, μια τέτοια πολιτική είναι ανέφικτη. Αν θέλεις να εφαρμόσεις με συνέπεια τέτοια πολιτική, οφείλεις να πεις καθαρά στο λαό τις προϋποθέσεις που θα φέρουν συγκρούσεις. Διαφορετικά δημιουργείς αυταπάτες. Καθαρές κουβέντες και θέσεις και το λαό μάχιμη δύναμη. Με επίγνωση.

7. Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν πλήγμα για εκείνα τα τμήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς με τις πιο προωθημένες θέσεις. Οι ευθύνες είναι δικές τους και είναι πολιτικός στρουθοκαμηλισμός να αποδίδονται ευθύνες σε άλλους ή στο λαό, γιατί προτίμησε την «εύκολη λύση», αν και δεν του ήταν καθόλου εύκολη μέσα στα διλήμματα ευρώ ή χάος, καταστροφή. Οι ευθύνες βαραίνουν τη ριζοσπαστική αριστερά που δεν μπόρεσε να προτείνει πειστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, δε σμίλεψε την κοινή δράση της, αλλά προτίμησε μοναχική πορεία και να προβάλει μόνο στρατηγικούς στόχους, χωρίς απαντά στα επίκαιρα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα. Η λαϊκή εξουσία ή το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα χωρίς σύνδεση με την επιβίωση και την έξοδο από την κρίση, δεν μπορούν να μιλήσουν στη ψυχή του άνεργου, του απολυόμενου, του οικογενειάρχη  που ωθείται σε αυτοκτονία, γιατί δε βλέπουν φως από πουθενά. Ούτε μπορεί να αποτελεί θέση η εξήγηση ότι ο κόσμος παρασύρθηκε από τον κυβερνητισμό του Σύριζα και δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από την ασφάλεια του € και της Ε.Ε. Η ριζοσπαστική αριστερά δεν πρέπει να αναδιπλωθεί σε επιφανειακές δικαιολογίες.

Αν ο χώρος της ριζοσπαστικής αριστεράς που εκλογικά αποδομήθηκε, δεν αναπτύξει τη στρατηγικής σημασίας εμπιστοσύνη του κόσμου της εργασίας, αν δεν προτείνει πειστικό, τεκμηριωμένο, πρόγραμμα ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης, αν δεν οργανωθεί και δε συμβάλλει έμπρακτα με την αλληλεγγύη του στην ανακούφιση των εξαθλιωμένων ανέργων, των συνταξιούχων, αν δε δώσει ελπίδα στους νέους, αν δε πείσει ότι αυτό που προτείνει ανταποκρίνεται στα πραγματικά συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, αν δεν υπερασπισθεί την κυριαρχία της χώρας και τη δημοκρατία του λαού έναντι των Βρυξελλών, δεν έχει μέλλον και υπάρχει κίνδυνος το κενό να το καλύψει ο βαθύς συντηρητισμός, ο εθνικισμός και η ακροδεξιά που εδραιώνεται ταχύτητα. Η αριστερά που θέλει να τετραγωνίσει τον κύκλο και να παίξει μέσα στην Ε.Ε, γρήγορα θα ενσωματωθεί. Η κατάσταση της ευρωπαϊκής αριστεράς σήμερα έχει πολλά να πει.

8. Οι δυνάμεις του ΜΑΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ, δυνάμεις από το ΚΚΕ (προσωπικά θα ήθελα όλο το ΚΚΕ, αλλά φαίνεται πως δε γίνεται), ανένταχτοι αριστεροί, δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς  από το Σύριζα, εδώ και τώρα πρέπει να συντονισθούν για τη σωτηρία του κόσμου της εργασίας. Η χρεοκοπία είναι  επί θύραις. Αν αφήσουμε τη μοίρα της χώρας στα χέρια των αστικών κομμάτων και των κυρίαρχων οικονομικών συμφερόντων, δεν αποφεύγεται ο εξανδραποδισμός των εργαζομένων.

9. Μια λαϊκή συμμαχία. Με ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Με δημοκρατική δομή και συμμετοχή του κόσμου της εργασίας. Το «κοινόν» υπάρχει: Κατάργηση των μνημονίων, στάση πληρωμών, διαγραφή του χρέους, αποχώρηση από την ευρωζώνη και ρήξη με Ε.Ε. Συγκεκριμένο πρόγραμμα που θα εγγυάται την έξοδο από την κρίση σε εύλογο χρονικό διάστημα( το πιο σημαντικό), κοινωνικοποίηση των τραπεζών, ανασυγκρότηση της γεωργικής παραγωγής, για να μην πεινάσει ο λαός, και συνολικά της οικονομίας.

10. Με ειλικρίνεια, για τα υπέρ και τις δυσκολίες, για να κερδηθεί η εμπιστοσύνη του κόσμου. Οι οργανώσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, στη συγκεκριμένη  περίσταση, αν περιθωριοποιηθούν ακόμη περισσότερο, πράγμα πολύ πιθανό, δεν έχουν να προσφέρουν πολλά. Οι καιροί ου μενετοί.

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 07 Ιούλιος 2012, http://tometopo.gr/home/ideas/840-to-.html

Στο φρύδι του βράχου

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Τα μάτια μου δυο μοναστήρια

                               στα μετέωρα

Στο φρύδι του βράχου

                              αγναντεύουν

το φως του κόσμου

Γαντζώθηκε στις πέτρες

                                η βούλησή μου

να παλέψει με τη θύελλα

Αφού η νηνεμία θ' αργήσει

                                       να φανεί

Θα ‘ρθουν απ' το πέλαγο

                   ναυαγισμένα όνειρα

καβάλα στις πλάτες δελφινιών

Στα γαλήνια μάτια

                              μιας Γοργόνας

Θα πάρει εκδίκηση η ιστορία

Μα όσο παραμένει η απόχη

                                  της αράχνης

στην είσοδο της σκοτεινής σπηλιάς

επτασφράγιστοι πόθοι

θα περιμένουν   

                το φως της αμεριμνησίας

Κι' εγώ θα κρατώ στο χέρι μου

                  ένα μπουκέτο κεραυνούς

μια ομοβροντία επικλήσεις

Τον κόσμο αυτό ν' αλλάξει

            η ενωμοτία των αδικημένων

27 Απριλίου 2011,  Γιάννης Ποταμιάνος

Πρέπει να κρατηθούμε απ' την ψυχή μας

Του Λαοκράτη Βάσση [Συνέντευξη στην Κρυσταλία Πατούλη]

Δεν έχουμε φτάσει ακόμα στον πάτο της κρίσης. Κατρακυλάμε. Διαρκώς κατρακυλάμε […] Πρέπει, λοιπόν, να περιμαζέψουμε την ψυχή μας, να ανακτήσουμε όλα τα αξιακά μας στοιχεία, να κρατηθούμε απ' την ψυχή μας και να κάνουμε τη μεγάλη έφοδο, συγκρουόμενοι και με τον πόλο του εθνικιστικού σκοταδισμού – που τώρα έχει αιχμή του τη Χρυσή Αυγή -, αλλά και με όλους αυτούς τους δήθεν προοδευτικούς της αποεθνοποιητικής αποδόμησης, που έκαναν «σουρωτήρι» την πολιτιστική και την εθνική συνείδησή μας» o φιλόλογος και συγγραφέας Λαοκράτης Βάσσης, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για την σημερινή πολιτικοοικονομική κατάσταση της χώρας, συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο του tvxs.  

Έχω την εντύπωση πως αυτό που λέμε πολιτική τάξη, ηγέτιδα τάξη, για πάρα πολλούς λόγους δεν έχει αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια της κρίσης που περνάει ο τόπος και, βεβαίως, αφού δεν έχει αντιληφθεί τα βαθύτερα αίτια, δεν έχει καταστρώσει και σωστή στρατηγική εξόδου από την κρίση.

Είμαστε σε διαρκή πτώση, χωρίς όμως να συνειδητοποιούμε εις βάθος την κατάστασή μας. Συνήθως τις μεγάλες κρίσεις τις συνοδεύει ένα σύμπτωμα: Είναι σαν να κουβαλάνε ναρκωτικό, εξαιτίας του οποίου οι άνθρωποι που υφίστανται τις κρίσεις δεν καταλαβαίνουν τα βαθύτερα αίτιά τους. Ή, αλλιώς, σαν να τις συνοδεύει αυτό που θα λέγαμε «σύνδρομον Τιτανικού». Δεν έχουμε φτάσει όμως ακόμα στον πάτο της κρίσης. Κατρακυλάμε. Διαρκώς κατρακυλάμε.

Κρ. Π.: Θα είχατε κάτι να προτείνετε;

Τι εγώ προτείνω… Να προσθέσω, κατ' αρχάς, σε αυτή τη διαπίστωση που κάνατε. Η κυβέρνηση που προέκυψε είναι αυτό που λέμε – για να συνεννοούμαστε – μνημονιακής λογικής. Είναι μια κυβέρνηση μέσα στη λογική της κρίσης. Αλλά, όταν μια κυβέρνηση έχει τη λογική της κρίσης, δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την κρίση. Η προσθήκη του Κουβέλη είναι προσθήκη φύλλου συκής. Είναι ένα άλλοθι, σε μια λογική μνημονιακής συνευθύνης – θα έλεγα – και μνημονιακής συνενοχής.

Εγώ, που είμαι έξω από τα πράγματα, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο από το να μιλήσω θεωρητικά και να πω πως, για να πατήσουμε φρένο στον κατήφορο, πρέπει να καταλάβουμε το βάθος της κρίσης και να υπάρξει ένας εθνικός συναγερμός, με στόχο, σε κάποια χρόνια, να βγούμε σε αυτό που θα λέγαμε «μετατροϊκανό ξέφωτο». Μας κατάντησαν χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας! Χώρα η οποία, εννιά χρόνια πριν από τα διακόσια της απελευθέρωσής μας από τους Τούρκους, έχει απωλέσει μεγάλο μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας. Άρα, εδώ που φτάσαμε, πρέπει να σκεφτούμε πώς θα βγάλουμε τον τόπο από τη βαθιά κρίση, πώς θα βγάλουμε τον χαλκά της Τρόικας από τη μύτη μας, πώς θα βγάλουμε (αυτό που λέμε στην πατρίδα μου, την Ήπειρο) τη χανάκα από το λαιμό μας!

Η χανάκα ήταν ένα ξύλινο τρίγωνο, που έβαζαν παλιά στα οικόσιτα ζώα, κυρίως στα γουρούνια, για να μην μπαίνουν στους κήπους. Σαν λαός, λοιπόν, έχουμε τώρα τη χανάκα στο λαιμό! Υπάρχει κι ένας πολύ ωραίος στίχος του Βάρναλη: «Λευτεριά της χανάκας και του ξύλου, για τ' αξύπνητο χαϊβάνι». Πρέπει να βγάλουμε τη χανάκα από το λαιμό. Αν δεν λειτουργήσουμε έτσι και δεν πληρώσουμε όλοι μας το κόστος που οφείλουμε, για να ξαναγίνουμε πραγματικά ελεύθεροι, δεν θα μπορέσουμε να μπούμε σε αυτήν την κρίσιμη ανηφοριά.

Ανήκω στους πολύ ανήσυχους, γιατί δεν βλέπω και αυτό που θα λέγαμε πνευματική πρωτοπορία του τόπου να επαναστατεί, να σηκώνει κεφάλι, να δείχνει τον δρόμο, να συλλαμβάνει τα αιτήματα των καιρών και να βοηθάει. Ειλικρινά, πολλές φορές, δεν ξέρω αν αυτή η πνευματική πρωτοπορία εκφράζει τις προσδοκίες του, αν κοιτάζει στο παρελθόν ή κοιτάζει στο μέλλον. Δεν ξέρω αν και το τελευταίο αποτέλεσμα των εκλογών είναι νοσταλγία παρελθόντος (δηλαδή, προνομίων της αμαρτωλής Μεταπολίτευσης) ή νοσταλγία μέλλοντος, που σημαίνει μια άλλη λογική, μια άλλη φιλοσοφία για τον τόπο.

Στο διά ταύτα, η Ελλάδα πρέπει να ανασυγκροτηθεί εκ βάθρων. Χρειάζεται μία αναθεμελιωτική αντίληψη, μία πολιτική στρατηγική η οποία: θα βοηθήσει την κοινωνία να λειτουργήσει με θεσμικούς όρους θα βοηθήσει την πολιτεία μας να γίνει ευνομούμενη πολιτεία θα βοηθήσει τον καθένα μας να γίνει πραγματικός πολίτης και όχι πελάτης, όχι αυτό που ήμασταν στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η οποία έκανε πάρα πολύ μεγάλη ζημιά – και τη μεγαλύτερη ζημιά την έκανε γιατί αυτή η κρίση άγγιξε το ίδιο το πολιτιστικό μας κύτταρο.

Θα έλεγα και μια βαριά κουβέντα: χαλάσαμε λίγο και σαν λαός. Όλο το αξιακό μας οπλοστάσιο ή, αν όχι όλο, ένα μεγάλο μέρος της αξιακής μας περιουσίας πήγε περίπατο.

Κρ. Π.: Ως ένας εκπαιδευτικός με πολύχρονη πείρα, που έχετε «αφήσει ιστορία» στις γενιές μας, τι λέτε σήμερα στα νέα παιδιά;

Ξεκινώ από μια αποφθεγματική άποψη: Αν δεν βλέπει η παιδεία, δεν βλέπει ο τόπος όλος! Η παιδεία μας αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης δεν έβλεπε, και δεν βλέπει ακόμα! Την πήραν στα χέρια τους οι λεγόμενοι προοδευτικοί και της τα αποβγάλανε τα μάτια!

Διότι αυτό το οποίο εκόμισαν δεν ήταν προοδευτικότητα. Δεν ήταν μια παιδεία που θα έπρεπε να πατάει στις αξίες του τόπου μας και στις οικουμενικές αξίες. Έτσι ώστε αυτόν τον τόπο να τον σηκώσει, να τον ανασυγκροτήσει, να τον βοηθήσει να πάει μπροστά.

Εδώ, θα σας κάνω μία παρέκβαση, σε ένα θέμα το οποίο καίει. Όλοι βλέπουμε στο ελληνικό κοινοβούλιο τη Χρυσή Αυγή. Είχαμε, δηλαδή, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, την τραγική εκκόλαψη του αυγού του φιδιού. Ακούω διάφορες αναλύσεις, κανείς όμως δεν αναφέρεται στα τεράστια κενά της παιδείας, τα οποία ήρθε με πολύ λαθραίο, τραγικό, ελληναράδικο τρόπο να καλύψει η Χρυσή Αυγή.

Τι εννοώ: Δεν είναι οι ανοιχτές κερκόπορτες των νεοϊστορικών και των αποδομητών μία από τις μεγάλες αιτίες που δημιούργησαν κενά στις συνειδήσεις των νέων ανθρώπων κι έτσι ήρθε, για ένα κομμάτι από αυτούς, να καλύψει αυτά τα κενά, με τραγικό – όπως είπα – τρόπο, η Χρυσή Αυγή;

Λείπει από την παιδεία μας η ποιοτική πατριωτική βάση – και μιλώ για ποιοτική πατριωτική βάση (άλλοι θα μπορούσαν να την ονομάσουν πατριωτικά διεθνιστική ή διεθνιστικά πατριωτική, πάντως πατριωτική) η οποία, κατά Γκράμσι, είναι ένας από τους βασικούς όρους για να πάμε μπροστά. Γιατί, όπως έλεγε ο Γκράμσι: «η αφετηρία είναι εθνική και η προοπτική διεθνιστική».

Είχαμε εμείς τέτοια παιδεία, ώστε τα παιδιά μας να δικαιούνται να καμαρώνουν με σωστό τρόπο για την ιστορία τους; Ή η αποδομητική λαίλαπα δεν επέτρεπε στα παιδιά να καμαρώνουν ούτε για τον Μάρκο Μπότσαρη ούτε για τον Κολοκοτρώνη ούτε για κανέναν; Οι λεγόμενοι προοδευτικοί, οι οποίοι σε μια προσπάθεια, τάχατες, να καθάρουν την ιστορία, διέλυσαν την αξιακή της βάση.

Τι λέω, λοιπόν, εγώ στα παιδιά; Λέω στα παιδιά πως αξίζει να καμαρώνουν για έναν τόπο – ας μην μιλήσουμε και για τους αρχαίους Έλληνες – που έχει στη νεοελληνική αφετηρία του έναν Ρήγα Φεραίο, έναν Διονύσιο Σολωμό, έναν Ανδρέα Κάλβο, και που καταλήγει στη σύγχρονη δική μας περίοδο, σε μια τριαδική ποιητική θεότητα: Ρίτσο, Σεφέρη, Ελύτη.

Εκεί, μέσα σε αυτήν την πνευματική κληρονομιά, υπάρχει μια τεράστια αξιακή περιουσία. Η οποία είναι περιουσία εθνική, αλλά με οικουμενική βάση και προοπτική. Πάνω εκεί πατώντας, με ένα καλώς εννοούμενο αίσθημα υπερηφάνειας, θα πρέπει να ξαναχτίσουμε τη συλλογικότητά μας, και να κάνουμε την προσπάθεια να βγάλουμε τον τόπο μας από αυτήν την τραγική κρίση.

Τα παιδιά μας έχουν μια τάση φυγής. Γι' αυτό, θα πρέπει να τους καλλιεργήσουμε μια μαχητική στάση ζωής. Θα έλεγα πως χρειαζόμαστε μια νέα Αντίσταση! Αντίσταση στον κατήφορο, αντίσταση στην παρακμή. Αλλά με ανοιχτά όλα τα παράθυρα και τις πόρτες προς τους άλλους λαούς και τις αξίες όλου του κόσμου.

Έτσι ώστε να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο σε αυτό που αποκαλείται αμυντικός πατριωτισμός, νοσηρός πατριωτισμός, νοσηρή πατριδολατρεία… Θα πρέπει, δηλαδή, πάντα να σεβόμαστε το αξιακό βάθος του τόπου μας, το οποίο – το ξαναλέω – είναι, μες στη βαθύτερη ουσία του, οικουμενικό!

Θα αναφερθώ και πάλι στους πνευματικούς ανθρώπους. Αυτοί πρέπει να σηκώσουν τα λάβαρα αυτής της νέας Αντίστασης στην παρακμή, στον κατήφορο, και να υπάρξει μέσα από τον κόσμο τον πνευματικό, τον εκπαιδευτικό, η «ύφανση» της Ελλάδας του αύριο.

Δεν λέω ότι μέσα σε οκτώ χρόνια θα τα καταφέρουμε, αλλά να έχουμε ανοίξει έναν τέτοιο δρόμο, ώστε, μετά από 8-9 χρόνια, που θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την Απελευθέρωσή μας, να έχουμε, κατά το κοινώς λεγόμενο, μούτρα, πρόσωπο, να γιορτάσουμε την Εθνική Παλιγγενεσία!

Κρ. Π.: Οι αγωνιστές της Αντίστασης ανέσυραν από τη μνήμη τους, τούς αγωνιστές του 1821. Αυτό παρατηρείται ιστορικά να συμβαίνει σε περιόδους αγώνων, δηλ. να ανασύρονται παλαιότερες γενιές αγωνιστών, για να «πατήσουν» οι νέοι, πάνω στις αξίες τους, "να φορέσουν», όπως λέγεται, τις στολές τους"* Σήμερα, που χρειάζεται, όπως είπατε, μία νέα Αντίσταση, δεν θα πρέπει, να ανασύρουμε, αγωνιστές, της αμέσως προηγούμενης ιστορικά πιο μεγάλης Αντίστασης της ιστορίας μας; Όμως, ποιος μας δίδαξε την ιστορία της Αντίστασης, όταν, αντίθετα, ουσιαστικά αποσιωπήθηκαν, όπως αναφέρεται, τα συγκεκριμένα χρόνια της ιστορίας μας, λόγω του μετέπειτα Εμφυλίου; Δηλαδή, δεν συνέβη μία «λοβοτομή» στη συλλογική ιστορική μας μνήμη, με κορυφαίο σημείο, το κάψιμο των αρχείων της αστυνομίας;

Συμφωνώ. Πρώτα πρώτα, το έπος του '40, αν το διδάξει κανείς σωστά, εμπεριέχει όλα αυτά τα στοιχεία που μπορούν να διαμορφώσουν αυτό που θα λέγαμε «πιτιά» στον εσωτερικό κόσμο κάθε νέου. Είναι τεράστιο το μήνυμα του έπους του '40. Και μέσα απ' αυτό ξεπήδησε και η Αντίσταση. Η οποία είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.

Τώρα, το γιατί έγινε η «λοβοτομή» το ξέρουμε. Όταν, όμως, αυτός ο μαύρος κύκλος έκλεισε το 1974, σιγά σιγά στα πράγματα, ιδίως από πλευράς ιδεολογικής, πνευματικής, ηθικής, ήρθαν πολιτικές δυνάμεις που θα έπρεπε να δικαιώσουν την ουσία όλων όσων είχαν χαθεί.

Τότε, όμως, είχαμε πάλι ένα άλλο λάθος. Στη θέση του πόλου που έκανε τη «λοβοτομή», ήρθε ένας άλλος πόλος, ούλτρα εκσυχρονιστικός, δήθεν προοδευτικός, βαθύτατα όμως αποδομητικός παντός του εθνικού και ελληνικού. Αυτός, λοιπόν, ο πόλος άλωσε εν πολλοίς πανεπιστήμια και μέσα ενημέρωσης, με απίθανους δημοσιολογούντες, μπροστά στους οποίους δεν μπορούσε κανείς να σταθεί και να μιλήσει για την αξιοπρέπεια αυτού του τόπου, χωρίς να κατηγορηθεί για κρυπτοεθνικισμό ή εθνικισμό.

Έτσι περίπου, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η Ελλάδα συνεθλίβη ανάμεσα στους επίγονους του εθνικιστικού πόλου, με όλα τα νέα του στοιχεία, και στους προοδευτικοφανείς, ενίοτε και αριστεροφανείς, του αποεθνοποιητικού και εθνομηδενιστικού πόλου.

Γι' αυτό, τώρα, πρέπει να περιμαζέψουμε τα υπόλοιπα της ψυχής μας. Γιατί, για να πάμε μπροστά, όπως γίνεται πάντα σε κρίσιμες ώρες, πρέπει να κρατηθούμε απ' την ψυχή μας!

Πρέπει, λοιπόν, να περιμαζέψουμε την ψυχή μας, να ανακτήσουμε όλα τα αξιακά μας στοιχεία, να κρατηθούμε απ' την ψυχή μας και να κάνουμε τη μεγάλη έφοδο, συγκρουόμενοι και με τον πόλο του εθνικιστικού σκοταδισμού -που τώρα έχει αιχμή του τη Χρυσή Αυγή-, αλλά και με όλους αυτούς τους δήθεν προοδευτικούς της αποεθνοποιητικής αποδόμησης, που έκαναν «σουρωτήρι» την πολιτιστική και την εθνική συνείδησή μας.

Γιατί είμαστε σε μια φοβερή ιστορική καμπή, που πρέπει να βάλουμε όλοι πλάτη, για να υπάρξει μια νέα επανεκκίνηση για τον τόπο μας.

Κρ. Π.: Ποιες είναι αυτές οι αξίες, οι οποίες, πιθανά απαξιώθηκαν, δεν τιμήθηκαν, ή διαστρεβλώθηκαν,που χρειάζεται να ανασύρουμε από την ψυχή μας, δηλαδή την ιστορία και τον πολιτισμό μας;

Είμαστε ένας τυχερός λαός, που, όπως έλεγε ο Ελύτης, «έχουμε τους αιώνες της ιστορίας στο πλάι μας». Πολύ τυχερός λαός! Να πιάσουμε την αρχαιότητα; Ξεκινώντας από τον Όμηρο και περνώντας στους τραγικούς; Είναι λίγο μακριά, αλλά και πολύ κοντά. Να πιάσουμε τη νεότερη εποχή, από τον Ρήγα και δώθε; Αν πάρει κανείς μονάχα την ποιητική δημιουργία, βγάζει τόση ποιότητα, έτσι που, αν τη στύψει, μπορεί με αυτό το μαγικό απόσταγμα να ράνει όλη την Ελλάδα. Άρα, εκεί πρέπει να πατήσουμε.

Ποιες είναι οι αξίες; Θα σταθώ, εντελώς ενδεικτικά, σε δύο, που συνιστούν τη βαθύτερη ουσία του αξιακού μας κώδικα και ορίζουν τη στάση ζωής μας. Πρόκειται για το φιλότιμο και τη λεβεντιά. Το φιλότιμο, που είναι η πεμπτουσία της ευγένειας της ψυχής μας, του ήθους μας και της αξιοπρέπειάς μας, του ελληνικού ήθους και της ελληνικής αξιοπρέπειας. Τη λεβεντιά, που είναι η πεμπτουσία της αντρειοσύνης και του ανυπότακτου της φύσης μας, που σχετίζεται με το «εύψυχον» των αρχαίων Ελλήνων και με ό,τι ο Σβορώνος εννοούσε όταν έλεγε πως «έχουμε την αντίσταση στο κύτταρό μας». Ας μην θεωρηθεί υπερβολή αν πω πως αυτές οι θεμελιώδεις αρετές μας συνιστούν τη γονιδιακή (μεταφορικά μιλώ) σχέση μας με την ελευθερία.

Να ξαναβρούμε, λοιπόν, αυτά τα θεμέλια της ψυχικής ιδιοσυστασίας μας, το φιλότιμό μας και τη λεβεντιά μας. Να ξαναβρούμε τις αγωνιστικές μας αρετές, για να αρχίσει η δυναμική επανεκκίνησή μας, που θα μας βγάλει απ' το ζοφερό αδιέξοδο. Η εθνική αξιοπρέπεια έχει κόστος. Και πρέπει να το πληρώσουμε για να την ανακτήσουμε.

—

* Στο βιβλίο του Λαοκράτη Βάσση «Η χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης – Πολιτιστικές αναγνώσεις» (Εκδόσεις Ταξιδευτής) κατατίθενται οι συνολικές απόψεις του για τα βαθύτερα αίτια και την έξοδο απ' την κρίση.

Οι μάσκες έπεσαν… τα πάντα στις τράπεζες, αφήστε τα κράτη και τους λαούς στην τύχη τους…

Του Δημήτρη Καζάκη

Τι θα λέγατε αν κάποιοι αποφάσιζαν – και μάλιστα ερήμην σας – να διαθέσουν ολόκληρο το εισόδημά σας για να τροφοδοτήσουν με κεφάλαια τις τράπεζες; Θα λέγατε μπράβο, μεγάλη επιτυχία, σωθήκαμε; Μάλλον όχι. Εκτός κι αν ψάχνετε εναγωνίως για εισιτήριο στο Δαφνί. Τότε γιατί θα πρέπει να θεωρήσουμε θετική την έκβαση της συνόδου κορυφής της Ευρωζώνης στις 29/6 που αποφάσισε ακριβώς αυτό; Μήπως θέλουν να μας τρελάνουν;

Ας προσέξουμε λίγο να δούμε τι συμφώνησαν οι ηγέτες της ευρωζώνης:

– Έως το τέλος του 2012 θα δημιουργηθεί ένας ενιαίος εποπτικός μηχανισμός υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην δικαιοδοσία του οποίου θα περάσουν όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες.

– Μετά την δημιουργία αυτού του μηχανισμού ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης θα μπορεί να διοχετεύει απευθείας κεφάλαια στις ευρωπαϊκές τράπεζες.

– Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της Ισπανίας θα αρχίσει σύμφωνα με ορισμένους κανόνες, π.χ. τα κεφάλαια παρέχονται από το ΕΤΧΣ μέχρις ότου καταστεί διαθέσιμος ο ΕΜΣ. Στη συνέχεια θα μεταφερθούν στον ΕΜΣ χωρίς καθεστώς προτεραιότητας.

– Συμφωνήθηκε επίσης ότι τα κεφάλαια ΕΤΧΣ/ΕΜΣ μπορούν να χρησιμοποιούνται με ευελιξία για την αγορά ομολόγων από τα κράτη μέλη τα οποία τηρούν: τις οικείες ανά χώρα συστάσεις, τις λοιπές δεσμεύσεις, περιλαμβανομένων των χρονοδιαγραμμάτων, δυνάμει του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου, του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και της διαδικασίας μακροοικονομικών ανισορροπιών.

– Τέλος, οι ηγέτες της ευρωζώνης ανάθεσαν στην Ευρωομάδα να εφαρμόσει τις αποφάσεις αυτές μέχρι τις 9 Ιουλίου 2012.

Αυτό που ακολούθησε είναι απολύτως γνωστό και προβλέψιμο από τις προηγούμενες συνόδους κορυφής όπου επιβεβαιωνόταν για μια ακόμη φορά η "ισχυρή δέσμευση" των ηγετών της ευρωζώνης να αντιμετωπίσουν υποτίθεται την κρίση. Στην αρχή ακολουθεί μια τεχνητή ευφορία στις αγορές, που στην γλώσσα των επενδυτών ονομάζεται ανατιμητική κερδοσκοπία και η οποία κρατά ένα, δύο ή τρία εικοσιτετράωρα. Κατόπιν αρχίζει ξανά να κυριαρχεί η καθοδική τάση στις αγορές, δηλαδή η υποτιμητική κερδοσκοπία. Το ίδια συνέβη και μ' αυτή την σύνοδο.

Από την άλλη, είχαμε επίσης τις γνωστές από το παρελθόν θριαμβολογίες για τα αποτελέσματα της συνόδου. Το τι ανοησία ειπώθηκε από τα μέσα μαζικής εξαχρείωσης, αλλά και τα πολιτικά κόμματα συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, δεν λέγεται. Υποτίθεται ότι οι ευρωκρατούντες μεταμελήθηκαν και επιτέλους ανένηψαν ώστε να σταματήσουν να πιέζουν τις χώρες και τους λαούς με μνημόνια. Δεν είδατε, μας έλεγαν, που η Ισπανία και η Ιταλία κατόρθωσαν να πάρουν τα κεφάλαια που ζήτησαν, χωρίς μνημόνια και τα ρέστα; Μάλιστα, είχαμε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να προτείνει στην τριανδρία της συγκυβέρνησης να διεκδικήσει και για την Ελλάδα τα "οφέλη" της Ιταλίας και της Ισπανίας.

Φυσικά, τίποτε απ' όλα αυτά δεν είναι αλήθεια. Στην Δήλωση της Διάσκεψης Κορυφής της Ευρωζώνης αναφέρεται ότι "ο ΕΜΣ θα μπορούσε, κατόπιν αποφάσεως, να έχει τη δυνατότητα άµεσης ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Αυτό θα υπόκειται στις κατάλληλες προϋποθέσεις, µεταξύ των οποίων η συµµόρφωση προς τους κανόνες για τις κρατικές ενισχύσεις, οι οποίες θα είναι συγκεκριµένες για κάθε ίδρυµα, τοµέα ή οικονοµία, και θα διατυπωθούν τυπικά σε µνηµόνιο συµφωνίας." Επομένως, το κουστουμάκι δεν το αποφεύγει κανένας που θα κάνει το λάθος να ζητήσει κεφάλαια από τον ΕΜΣ.

Επίσης, πάλι στην Δήλωση της Διάσκεψης Κορυφής της Ευρωζώνης διαβάζουμε τα εξής: "Επιβεβαιώνουµε την ισχυρή δέσµευσή µας να πράξουµε παν αναγκαίον για να

διασφαλίσουµε τη χρηµατοπιστωτική σταθερότητα της ευρωζώνης, χρησιµοποιώντας

ειδικότερα τα υφιστάµενα µέσα ΕΤΧΣ/ΕΜΣ µε ευέλικτο και αποτελεσµατικό τρόπο, ώστε να σταθεροποιηθούν οι αγορές των κρατών µελών που τηρούν τις ανά χώρα συστάσεις και τις λοιπές δεσµεύσεις τους, περιλαµβανοµένων των σχετικών χρονοδιαγραµµάτων, δυνάµει του Ευρωπαϊκού Εξαµήνου, του Συµφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και της διαδικασίας µακροοικονοµικών ανισορροπιών. Οι όροι αυτοί θα πρέπει να αποτυπωθούν σε µνηµόνιο συµφωνίας."

Καταλάβατε; Τα εργαλεία και τα χρηματοδοτικά μέσα της ευρωζώνης θα χρησιμοποιούνται μόνο και εφόσον οι χώρες που τα έχουν ανάγκη θα τηρούν τις δεσμεύσεις που τους επιβάλουν οι ευρωκράτες, που θα αποτυπώνονται σε "μνημόνιο συμφωνίας". Δίχως κουστουμάκι ραφής Μέρκελ, Σόιμπλε, Μπαρόζο και λοιπής συμμορίας δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει "βοήθεια".

Άλλωστε τις επόμενες ημέρες είδαμε να καταφθάνουν στην Ισπανία και στην Κύπρο, που ζήτησαν επίσημα βοήθεια από τον μηχανισμό της ευρωζώνης, οι πολυμελείς ομάδες της τρόικας για να αποτιμήσουν τις οικονομίες τους και να κόψουν κουστουμάκια για τους λαούς τους.

Ωστόσο, η μεγάλη μεταβολή που έγινε με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής αφορούσε στις τράπεζες. Τέθηκαν οι βάσεις δημιουργίας ενός ενιαίου τραπεζικού χώρου υπό την εποπτεία ενιαίου μηχανισμού, όπου η ΕΚΤ θα παίζει καθοριστικό ρόλο. Ο μηχανισμός αυτός θα αποφασίζει ποια, ή ποιες τράπεζες πάσχουν και έχουν ανάγκη από κεφάλαια και έπειτα θα προχωρά η ανακεφαλαιοποίηση με χρηματοδότηση από το ΕΤΧΣ και το ΕΜΣ.

Αυτό που αξίζει να διευκρινίσουμε πριν και πρώτα απ' όλα είναι το εξής: Μέχρι την τελευταία σύνοδο κορυφής το ΕΤΧΣ και ο ΕΜΣ με την προίκα από 500 δις ευρώ εγγυήσεις, που θα μπορούν αν απαιτηθεί να φτάσουν στα 750 δις ευρώ, είχε σαν στόχο την στήριξη των κρατών που κινδύνευαν από χρεοκοπία. Με άλλα λόγια, τυπικά για την ευρωζώνη υπερίσχυε η αρχή της διάσωσης των κρατών από την κρίση χρέους. Βέβαια, ο τρόπος που το έκαναν οι ευρωκράτες διαμέσου της τρόικας και των μηχανισμών στήριξης κάθε άλλο παρά για διάσωση των κρατών επρόκειτο. Αφορούσε, διαμέσου των κρατών, την διάσωση των δανειστών, των τραπεζών και των αγορών κεφαλαίου, θανατώνοντας λαούς και ξεπουλώντας χώρες. Όπως άλλωστε το βιώνουμε εδώ στην Ελλάδα τα τελευταία δυο χρόνια και πλέον.

Τώρα, όμως, με τις αποφάσεις της ευρωσυνόδου οι προφάσεις εγκαταλείφθηκαν. Δεν είναι η διάσωση των κρατών που αποτελεί πρώτη προτεραιότητα, αλλά η διάσωση των τραπεζών. Και για τον σκοπό αυτό αποφάσισαν να ρίξουν ότι έχουν και δεν έχουν από διαθέσιμα και μηχανισμούς στην ευρωζώνη. Τι θα απογίνουν τα κράτη, ειδικά εκείνα που βρίσκονται υπό χρεοκοπία, ή έστω αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα αναχρηματοδότησης του χρέους τους; Κανείς δεν γνωρίζει πια. Αφήνονται στην τύχη τους. Διότι η πρόβλεψη που υπάρχει στην απόφαση για αξιοποίηση των κεφαλαίων του ΕΤΧΣ και του ΕΜΣ για αγορές ομολόγων είναι τουλάχιστον αστεία και χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα, μιας και απαιτούνται τρελά ποσά μόνο για την αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους της Ιταλίας. Πώς μπορούν να βρεθούν τα κεφάλαια αυτά και παράλληλα να τροφοδοτηθούν με κεφάλαια και οι τράπεζες;

Επιπλέον, οι αποφάσεις της συνόδου δεν ξεκαθαρίζουν τι θα γίνει όταν ο ενιαίος εποπτικός μηχανισμός του τραπεζικού συστήματος κρίνει ότι κάποιες τράπεζες χρειάζονται κεφάλαια. Πώς θα κινηθεί η διαδικασία; Από τον εποπτικό μηχανισμό και την ΕΚΤ, ή την κυβέρνηση του κράτους μέλους; Οι προτάσεις της Κομισιόν μιλούν για αυτόματη διαδικασία που αφήνει έξω τα κράτη μέλη. Έτσι ο ευρωμηχανισμός θα αποφασίζει ποια ή ποιες τράπεζες χρειάζονται κεφάλαια, θα κινεί την διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης και τα κράτη-μέλη θα φορούν στους λαούς τους το κοστουμάκι των δεσμεύσεων και των μνημονίων που θα συνοδεύουν την όλη διαδικασία.

Έχει επίσης ενδιαφέρον να τεθεί το εξής ερώτημα: Τώρα με τον ενιαίο τραπεζικό χώρο της ευρωζώνης, έχει καθόλου νόημα ο δημόσιος έλεγχος των τραπεζών; Θα μπορεί ένα κράτος να ελέγξει τις τράπεζες στο έδαφός του για καταχρηστικές ή άλλες πρακτικές; Θα μπορεί να τις θέσει υπό εκκαθάριση για να διαπιστωθεί η καθαρή θέση τους; Θα μπορεί να παρέμβει στην μετοχική σύνθεση των τραπεζών ως αντάλλαγμα των επιδοτήσεων που έχουν λάβει μέχρι τώρα οι τράπεζες από τον κρατικό προϋπολογισμό; Όχι βέβαια. Όχι ότι συνέβαινε μέχρι σήμερα, αλλά τουλάχιστον τα κράτη είχαν την ευχέρεια να απαιτήσουν κάποια από αυτά. Τώρα με τον ενιαίο τραπεζικό χώρο, όλα όσα αφορούν τον δημόσιο έλεγχο της τραπεζικής πρακτικής αφαιρούνται από την δικαιοδοσία του κράτους μέλους και μετατίθενται πρωτίστως στα κεντρικά εποπτικά όργανα της ευρωζώνης.

Είναι τυχαίο που οι αποφάσεις αυτές παίρνονται αυτή την εποχή που αποκαλύφτηκε το σκάνδαλο χειραγώγησης των παραγώγων σε libor, όπου φέρεται να έχει πρωταγωνιστήσει εκτός από την Barclays και η Citigroup, η Deutsche Bank, η  HSBC Holdings και η UBS. Και μιλάμε απλά για την κορυφή του παγόβουνου. Είναι τυχαίο που καθώς αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο η ασυδοσία και η κερδοσκοπική μανία των τραπεζών η οποία δεν σταματά πουθενά, οι ευρωπαίοι ηγέτες αποφασίζουν να τις διαφυλάξουν από οποιαδήποτε πιθανότητα διεξοδικής έρευνας στα πεπραγμένα τους από τα κράτη και τις κυβερνήσεις, μεταφέροντας την εποπτεία τους σε υπερκρατικό επίπεδο στην ευρωζώνη.

Την ίδια ώρα οι τράπεζες αποκτούν πρόσβαση στην χρηματοδοτική προίκα του ΕΤΧΣ και του ΕΜΣ. Ποιος εγγυάται αυτή την προίκα; Μα οι κρατικοί προϋπολογισμοί των κρατών μελών, δηλαδή τα λεφτά των φορολογουμένων. Αν σκεφτούμε ότι οι ανάγκες αναχρηματοδότησης των ευρωπαϊκών τραπεζών ξεπερνούν κατά πολύ τα κράτη μέλη της ευρωζώνης, τότε καταλαβαίνουμε ότι με τον τρόπο αυτό τίθενται σε κίνδυνο όλοι οι προϋπολογισμοί της ευρωζώνης.

Ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε ότι το δημόσιο χρέος όλων των κρατών μελών της ευρωζώνης φτάνει στα 8,5 τρις ευρώ το πρώτο εξάμηνο του 2012, ή το 90% του ΑΕΠ της ευρωζώνης. Οι ανάγκες αναχρηματοδότησης αυτού του χρέους κινούνται κατ' ελάχιστο στα 2 τρις ευρώ σε ετήσια βάση. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΚΤ του Μαΐου 2012, έχουν συνολικές υποχρεώσεις αξίας 34,8 τρις ευρώ, που αντιστοιχεί περίπου στο 370% του συνολικού ΑΕΠ της ευρωζώνης. Σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών για να είναι αυτές ασφαλείς θα πρέπει να βρίσκεται στο 10% των συνολικών τους υποχρεώσεων. Αυτό σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα έχουν στοιχειώδη κεφαλαιακή επάρκεια θα πρέπει να διαθέτουν 3,48 τρις ευρώ και σύμφωνα με τους ισολογισμούς τους διαθέτουν 2,25 τρις ευρώ σε κεφάλαια και αποθεματικά. Μόνο από τις ανάγκες κεφαλαιακής επάρκειας, οι ευρωπαϊκές τράπεζες χρειάζονται συνολικά 1,23 τρις ευρώ σε πρόσθετα κεφάλαια. Αν προσθέσουμε σ' αυτά και περίπου 3,7 τρις ευρώ σε ζημιές από πράξεις αναχρηματοδότησης στις αγορές τίτλων κάθε χρόνο, τότε οι συνολικές ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών ανέρχονται σε 4,93 τρις ευρώ. Όσο περίπου το 52% του συνολικού ΑΕΠ της ευρωζώνης. Ποιος μηχανισμός μπορεί να σηκώσει αυτό το βάρος τροφοδοσίας με κεφάλαια; Είναι ένα ερώτημα που κανείς δεν τολμά να θέσει.

Οι αποφάσεις της συνόδου αποτελούν ένα ακόμη αποφασιστικό βήμα στο βάθεμα των διαδικασιών χρεοκοπίας στην ευρωζώνη. Μια χρεοκοπία που αρχίζει να παίρνει χαρακτήρα χιονοστιβάδας για κράτη-μέλη και τράπεζες. Η μεγαλύτερη συγκέντρωση εξουσιών και εποπτικών μηχανισμών σε υπερκρατικό επίπεδο στην ευρωζώνη, όχι μόνο θα βαθαίνει την χρεοκοπία, αλλά θα την διαχέει σ' όλα τα επίπεδα αγκαλιάζοντας, αργά ή γρήγορα, το σύνολο των κρατών-μελών. Η πορεία προς την "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση" από εδώ και μπρος συνδέεται με έναν πρωτοφανή ολοκληρωτισμό υπέρ των αγορών και των τραπεζών, όπου οι λαοί θα κληθούν να την τσακίσουν πριν προλάβει αυτή και επιστρέψει την Ευρώπη σ' έναν νέο μεσαίωνα, σε μια νέου τύπου φεουδαρχία.

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 8/7/2012. Το είδα: Δευτέρα, 9 Ιουλίου 2012, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_09.html

ΣΥΡΙΑ, Η ΘΥΣΙΑ ΕΝΟΣ ΑΚΟΜΗ ΛΑΟΥ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η αιματοχυσία στη Συρία συνεχίζεται και ο λαός της χώρας ζει με τον τρόμο και την αβεβαιότητα για το μέλλον του. Τα κατεστημένα ΜΜΕ παρουσιάζουν ως υπεύθυνο για τις εξελίξεις τον δικτάτορα της χώρας Άσαντ και η δυτική κοινή γνώμη επιθυμεί την ανατροπή του, προκειμένου να ολοκληρωθεί η «αραβική άνοιξη», όπως πιστεύουν, επειδή αδιαφορεί, κατά το αμερικανικό προηγούμενο, για την πληροφόρησή της από έγκυρες πηγές.

Η Συρία είναι χώρα με μακρόχρονη ιστορία. Η γλώσσα της, η αραμαϊκή, είχε διαδοθεί και σε γειτονικούς λαούς και ομιλείτο ακόμη και από τους Εβραίους κατά την εποχή του Χριστού. Ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει το θαύμα της θεραπείας της δαιμονισμένης κόρης γυναίκας, η οποία ήταν Ελληνίς Συροφοινίκισσα τω γένει (κφ. Ζ΄).  Σύγχρονοι Έλληνες άκρως ελληνοκεντρικοί παραβλέπουν ότι με τον όρο Έλλην στην Καινή Διαθήκη εννοείται ο ειδωλολάτρης. Θεωρούν μάλιστα τους εναπομείναντες χριστιανούς της Μέσης Ανατολής Έλληνες εκλαμβάνοντες τον εθνισμό με κριτήρια του δυτικού εθνικισμού του 19^ου αιώνα. Ο μεγάλος ιεράρχης της Εκκλησίας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος υπήρξε γόνος της Αντιόχειας της Συρίας, της πόλεως που ίδρυσε στο τέλος του 4^ου αιώνα π.Χ. ο Σέλευκος ο Νικάτωρ. Η πόλη αυτή ανεδείχθη σε λίκνο του ελληνικού πολιτισμού στη Μέση Ανατολή. Ο προαναφερθείς ιεράρχης μαθήτευσε στη σχολή του ειδωλολάτρη Λιβανίου και απέκτησε ελληνική σε βάθος παιδεία. ΟΙ εχθροί όμως της Εκκλησίας δεν τον θεωρούν Έλληνα, τυφλωμένοι από ιδεολογικά πάθη.

Καλό είναι να προβάλουμε την ακριβή θεώρηση των πραγμάτων. Στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε συντελεστεί, ιδιαίτερα μετά τη χορήγηση του δικαιώματος του ρωμαίου πολίτη σε όλους τους υπηκόους της αυτοκρατορίας (αρχές του 3^ου μ.Χ. αιώνα) σημαντική άμβλυνση της εθνικής συνειδήσεως. Το ανατολικό τμήμα αυτἠς, προϊόντος του χρόνου, είχε εν πολλοίς εξελληνιστεί, ενώ το δυτικό εκλατινιστεί. Αυτό με κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι οι λαοί είχαν αποκτήσει ελληνική ή ρωμαϊκή συνείδηση. Συνέχιζαν να ομιλούν τις γλώσσες τους και είχαν την αίσθηση της διαφορετικότητας εντός της αχανούς αυτοκρατορίας. Οι κατά τόπους γλώσσες ανθίσταντο στην επέκταση της ομιλίας της ελληνικής και λατινικής. Ως την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής από τους Άραβες ομιλούνταν οι κατά τόπους γλώσσες, όπως η κοπτική στην Αίγυπτο και η αραμαϊκή στη Συρία. Η ελληνική γλώσσα και παιδεία με την πάροδο του χρόνου και ως τις αρχές του 7^ου μ.Χ. αιώνα είχε καταστεί κτήμα μιας σημαντικής μερίδας των λαών του ανατολικού ρωμαϊκου κράτους, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτοί είχαν εξελληνιστεί πλήρως, όπως συνέβη με τους λαούς της Μικράς Ασίας. Οι αντιθέσεις προς την κεντρική εξουσία της Κωνσταντινουπόλεως εξέτρεψαν σημαντικό τμήμα των λαών Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής προς αιρέσεις με ολέθριες συνέπειες για τη συνοχή της νέας αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας. Η αραβική κατάκτηση και ο επακόλουθος εξισλαμισμός υπήρξαν εντυπωσιακά εύκολοι σε αιρετικά περιβάλλοντα. ΟΙ εναπομείναντες χριστιανοί αυτοπροσδιορίζονται ακόμη και σήμερα ως Ρουμ (Ρωμαίοι, Ρωμηοί). Έχουν καταστεί υπό την πίεση των κατακτητών αραβόφωνοι όχι όμως Άραβες. Θεωρούνται ξένα σώματα εντός της μουσουλμανικής πλημμυρίδας, έχουν λιγότερα δικαιώματα από τους προνομιούχους μουσουλμάνους συμπολίτες τους, που έχουν εξαραβιστεί, και υφίστανται κατά καιρούς διώξεις, όπως σήμερα στη Συρία. Όχι όμως από τις αρχές της χώρας, αλλά από τους επιδιώκοντες την ανατροπή του Άσαντ αντάρτες!

Το ορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντιόχειας εδρεύει σήμερα στη Δαμασκό, καθώς η παλαιά του έδρα παραμένει υπό τουρκική κατοχή. Φυσικά για την κατοχή αυτή, στην οποία συνετέλεσε η παραχώρηση εκ νέου στους Τούρκους της Κιλικίας από τους Γάλλους απελευθερωτές – κατακτητές δεν γίνεται λόγος. Ούτε ακόμη από εμάς, που υποστήκαμε ως συνέπεια της γαλλικής βοήθειας προς τον Κεμάλ τη Μικρασιατική καταστροφή. Πέρα από τους ορθοδόξους, που αποτελούν την πλειοψηφία των χριστιανών της Συρίας, υπάρχουν και ρωμαιοκαθολικοί.

Μεταπολεμικά σε αραβικές χώρες, που είχαν γευθεί την ταπείνωση από τον δυτικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος είχε τεθεί προκλητικά στην υπηρεσία του διεθνούς σιωνισμού, εμφανίστηκαν πατριώτες που επιδίωξαν να θέσουν τέρμα στην πολιτική της υποτέλειας των δοτών ηγετών των υποστηριζομένων από τη Δύση. Πρώτος ο Νάσερ επέτυχε αυτό στην Αίγυπτο. Στη Μέση Ανατολή ή οργανώθηκαν πολιτικοί σχηματισμοί, γνωστοί με το όνομα «Μπάαθ», οι οποίοι κατέκτησαν την εξουσία, όχι βέβαια με εκλογικές διαδικασίες, στη Συρία το 1963 και στο Ιράκ το 1968. ΟΙ εξουσίες αυτές ήσαν σε κάποιο μέτρο φιλολαϊκές και αρκετά ανεκτικές έναντι των αιρετικών σε σχέση προς την πλειοψηφία των «ορθοδόξων» μουσουλμάνων αλλά ακόμη και έναντι των χριστιανών. Ο Σαντάμ, που ανήκε στο κόμμα Μπάαθ, είχε αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του χριστιανό, τον Ταρέκ Αζίζ.

Η μανία με την οποία εστράφησαν οι δυτικές χώρες και το Ισραήλ κατά των αραβικών χωρών, στις οποίες δεν ήλεγχαν τις κυβερνήσεις έφεραν σημαντικές αλλαγές. Μετά τον θάνατο του Νάσερ η Αίγυπτος επανήλθε στη Δύση. Αυτό συνέβη στο Ιράκ με πόλεμο προς ανατροπή του Σαντάμ, όταν οι «ιέρακες» έκριναν ότι δεν τους προσέφερε πλεόν εκδουλεύσεις ως ανάχωμα στην εξάπλωση της ιρανικής «επανάστασης». Εκείνο, για το οποίο δεν μας πληροφόρησαν είναι η φυγή των πλείστων χριστιανών από το Ιράκ μετά την κατάκτησή του από τους «χριστιανούς»! Για τον ίδιο λόγο δεν μας ενημερώνουν σήμερα για το μένος με το οποίο στρέφονται οι σουνίτες αντάρτες κατά του χριστιανικού ακόμη και του «αιρετικού» μουσουλμανικού στοιχείου (αλεβίτες). ΟΙ αντάρτες αυτοί εξοπλίζονται από τη Σαουδική Αραβία και έχουν πλήρη τη στήριξη των ΗΠΑ και των λοιπών δυτικών χωρών, ιδίως της Γαλλίας, της καχεκτικής πλέον παλαιάς αποικιοκρατικής χώρας.

Βέβαια η μεγάλη αδυναμία των κομμάτων Μπάαθ ήταν ο εκφυλισμός σε προσωποπαγή δικτατορικά καθεστώτα. Αλλά τα δικτατορικά καθεστώτα βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τη θεοκρατία του Ισλάμ. Μουσουλμάνοι διαδηλωτές σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης στέλλουν στο διάβολο την αστικού τύπου δημοκρατία και η Δύση κωφεύει μπροστά στον κίνδυνο εμμένουσα στο να προκαλεί με τις συνεχείς ραδιουργίες τους μουσουλμάνους. Στη περίπτωση μάλιστα της Συρίας η CIA συμμάχησε με Ταλιμπάν, σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times, προκειμένου να επιτύχει την ταχύτερη ανατροπή του Άσαντ. Και θα το είχε επιτύχει, αν δεν ταυτίζονταν τα συμφέροντα του καθεστώτος της Συρίας με τα ρωσικά και, εν μέρει, με τα κινεζικά. Η Ρωσία φαίνεται αποφασισμένη να υπερασπιστεί το καθεστώς ακόμη και δυναμικά προκαλώντας στη Δύση πονοκέφαλο, καθώς θέλει η τελευταία να περιβληθεί το Ιράν πανταχόθεν από εχθρικά προς αυτό καθεστώτα. Οπωσδήποτε ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ θα σημάνει ξεριζωμό των χριστιανών και από τη Συρία. Αυτό δεν το αντιλαμβάνονται οι χριστιανοί θρησκευτικοί ηγέτες; (Για «χριστιανούς» πολιτικούς ηγέτες δεν γίνεται λόγος). Αν ο πατριάρχης Βαρθολομαίος σιωπά από τον φόβο της τουρκικής ηγεσίας, η οποία αναμένει την εντολή για εισβολή στο έδαφος της Συρίας, υπάρχουν και άλλοι. Υπάρχουν;

                                                                                    «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 9-7-2012