Οι προσδοκίες των νεόπτωχων

Tου Ν(ίκου) Γ. Ξυδάκη

Η προσεκτική ανάγνωση των δημογραφικών χαρακτηριστικών των εκλογέων του περασμένου καλοκαιριού και των ευρημάτων πρόσφατων δημοσκοπικών ερευνών δείχνει την ελληνική κοινωνία να μετατοπίζεται μαζικά κατά την πολιτική της έκφραση, έστω και στο σχετικά περιορισμένο πλαίσιο που συνθέτουν οι υπάρχοντες κομματικοί σχηματισμοί. Οι μετακινήσεις δεν έχουν να κάνουν τόσο με τις πολιτικές προτιμήσεις όσο με τις ραγδαίες ανακατατάξεις στην οικονομική και κοινωνική πυραμίδα.

Η ύφεση και η ανεργία δεν είναι απλώς οικονομετρικοί δείκτες, αλλά φαινόμενα που κατ' εξοχήν και απευθείας επηρεάζουν τις ζωές των ανθρώπων. Τα πολυπληθή στην Ελλάδα μικροαστικά στρώματα ήταν τα πρώτα που ένιωσαν στο πετσί τους τις επιπτώσεις της βαθιάς, παρατεταμένης ύφεσης: καταστράφηκαν οικονομικά, κατρακύλησαν ταξικά, υποβαθμίστηκαν οι προσδοκίες τους. Οι νεόπτωχοι, άνεργοι ή ημιαπασχολούμενοι, μαζί με την εργασία και το εισόδημά τους, σε δυόμισι χρόνια έχασαν κάθε δυνατότητα παρέμβασης στο παρόν και κάθε δυνατότητα σχεδιασμού του εγγύς μέλλοντος. Αυτοί ακριβώς οι πληγέντες και οι αισθανόμενοι προδομένοι, οι συνθέτοντες τον παραγωγικό κορμό της χώρας, μετακινούνται τώρα μαζικά στο πολιτικό φάσμα. Πού πάνε;

Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ άφησε τα μικροαστικά στρώματα και τις παραγωγικές ηλικιακές ομάδες όχι μόνο χωρίς πολιτική στέγη, αλλά και κοινωνικά υποβαθμισμένα και ψυχικά εξαγριωμένα. Η συντριπτική πλειονότης κινείται προς τον ΣΥΡΙΖΑ: μισθωτοί ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, ελεύθεροι επαγγελματίες, νέοι, άνεργοι, και όλες οι παραγωγικές ηλικίες. Μόνο οι αγρότες και οι συνταξιούχοι, οι πιο συντηρητικές ομάδες πληθυσμού, δεν μετακινούνται πλειοψηφικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προς τη Νέα Δημοκρατία.

Με τις παραγωγικές και κατά τεκμήριο πιο δυναμικές ομάδες να κινούνται πολιτικά εκτός των κομμάτων του κυβερνητικού τόξου, γεννάται εύλογα το ερώτημα: Ποιο εναλλακτικό κυβερνητικό σχήμα μπορεί να εκφράσει τους μετακινούμενους και να εκπληρώσει τις προσδοκίες τους για απόκρουση της φτώχειας και στοιχειώδη αξιοπρέπεια; Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ;

Με τις διαδικασίες βάσης και αιμοδότησης από τη βάση να απαιτούν άλλο χρόνο από τον διατιθέμενο, αναπόφευκτα το βάρος για παραγωγή πολιτικής σύνθεσης πέφτει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, την ηγεσία ενός πρώην μικρού κόμματος πολύχρωμης διαμαρτυρίας. Αρα, το ερώτημα τίθεται κι έτσι: Μπορούν ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα;

ΠΗΓΗ: Tετάρτη, 26 Δεκεμβρίου 2012, http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_25/12/2012_475888

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΛΑΒΟΥΜΕ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ο Χριστός είναι το πιο προκλητικό πρόσωπο της ανθρώπινης ιστορίας. Δεν δίχασε απλώς την ιστορία σε προ και μετά από Αυτόν εποχή, δίχασε και τους ανθρώπους σε υπέρ και κατά Αυτού. Στο πρώτο δεν αναφέρθηκε ποτέ, το δεύτερο όμως το προανήγγειλε σε ομιλίες του. Από την ίδρυση επί γης της Εκκλησίας του οι άνθρωποι διχάστηκαν. Άλλοι έσπευσαν να αποδεχθούν το ευαγγελικό μήνυμα και άλλοι το πολέμησαν με φανατισμό.

Και ήσαν μέλη ακόμη και της ίδιας οικογένειας που αντιπαρατάχθηκαν. Και στο τέλος θριάμβευσαν εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους. Μοναδικό και ανεπανάληπτο συμβάν στην ανθρώπινη ιστορία να εξέλθουν νικητές οι θυσιαζόμενοι! Γραμμένη από μικρόψυχους των τελευταίων αιώνων η ιστορία τηρεί σιωπή γύρω από τη μαρτυρία και το μαρτύριο των χριστιανών των τριών πρώτων αιώνων, ενώ γίνεται λαλίστατη με το να προβάλλει όλες τις αθλιότητες των «χριστιανών» κατοπινών αιώνων που δίνουν άλλοθι στους εχθρούς του Χριστού.

Ο Χριστός, Μεσσία στα εβραϊκά, δικάστηκε πολλές φορές και ξανασταυρώθηκε από εχθρούς και «φίλους»! Μία από τις προσφιλείς κατηγορίες των εχθρών του ήταν ότι κήρυξε την υπέρτερη ουτοπία στο διάβα της ιστορίας. Ο όρος μεσσιανισμός έχει ταυτιστεί με την προβολή ουτοπικών θέσεων, οι οποίες παραπλανούν τους λαούς και τους καθιστούν έρμαια δημαγωγών και λαοπλάνων. Βέβαια πλάνος είχε χαρακτηριστεί και ο Χριστός από τους άρχοντες των Ιουδαίων, όταν εκείνοι ζήτησαν από τον Πιλάτο να ασφαλίσει το μνημείο του. Από τους σύγχρονους αρνητές πλάνος χαρακτηρίζεται επειδή πρόσφερε στους ανθρώπους την ελπίδα. Ποιάν ελπίδα; Σε μια ζωή χωρίς τέλος μετά τον βιολογικό θάνατο του προσώπου. Εκείνο που λησμονούν οι επικριτές του είναι κάποιες προϋποθέσεις που ο Χριστός έθεσε για τους κληρονόμους της ζωής. Τους ζήτησε να άρουν τον σταυρό τους και να τον ακολουθήσουν. Να τον ακολουθήσουν πού; Στον Γολγοθά, εκεί που πρώτος αυτός σταυρώθηκε αφήνοντας σ' εμάς αιώνιο πρότυπο συνέπειας λόγων και έργων. Ο Χριστός δεν υπήρξε δημαγωγός, όπως πλείστοι από τους διώκτες του διαχρονικά. Δεν είχε ανάγκη από τις εκδηλώσεις λατρείας και υστερίας των οπαδών του. Ήλθε να αναζητήσει και σώσει το απολωλώς. Και σπλαχνιζόταν τον λαό, που τον έβλεπε ως πρόβατα χωρίς ποιμένα, προδομένο από τους επίγειους άρχοντες και παραπαίοντα από το βάρος της αμαρτίας. Ο Χριστός δεν υπήρξε ιδεαλιστής που εμπορευόταν τους ωραίους λόγους και τους θαυμάσιους ορισμούς. Δεν μας είπε τί είναι ελευθερία, δικαιοσύνη, ειρήνη, αγάπη και όμως αυτοί που τον ακολούθησαν βίωσαν όλα αυτά στο βαθμό που στάθηκαν ικανοί μέσα από την άσκηση να προσεγγίσουν το θέλημά του.

Ποιο είναι το μάθημα πρώτον; Η ταπείνωση. Αλλά αυτό είναι το πλέον ανυπόφορο μάθημα για έναρξη διδασκαλίας, καθώς δεν υπάρχει δυσκολότερο. Να επαναλάβουμε το του Χριστού; Να γεννηθούμε σε βρωμερό στάβλο συντροφιά με άλογα ζώα; Να αισθανθούμε ικανοποίηση εκ του ότι χαίρονται με μας οι αγράμματοι βοσκοί, οι καταφρονεμένοι του κόσμου; Βέβαια υπάρχουν και οι μάγοι, αλλά πόσοι είναι αυτοί στο σύνολο των «σοφών» της γης; Και ποια η αξία του να προσφέρουν τα δώρα τους σ' ένα άγνωστο βρέφος στη φάτνη αντί να συνδειπνούν με τους ισχυρούς άρχοντες του κόσμου τούτου; Το περί ταπεινώσεως είναι το πλέον απωθητικό κήρυγμα. Οι διαχρονικά υπερήφανοι και αλαζόνες θεωρούν ότι βρήκαν θαυμάσιο επιχείρημα, για να το αντικρούσουν: Αρμόζει η ταπείνωση σε ανθρώπους δειλούς και δουλοπρεπείς, σε όλους, όσοι αδυνατούν να παλέψουν σ' αυτή τη ζωή για τα δικαιώματά τους, για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Αλλά ποιοι πάλεψαν περισσότερο από τους μαθητές του Χριστού; Ποιοι έδειξαν υπέρτερη καρτερία στα «εμπνευσμένα» μαρτύρια των διωκτών της πίστεως από τον 1ο ως τον 20ο αιώνα μετά Χριστόν; Ποιοι κατάφεραν να απελευθερωθούν από τα πάθη, που κρατούν τον άνθρωπο υποταγμένο και τον οδηγούν σε πλείστες όσες ατιμίες; Ποιοι περιφρόνησαν πλούτο, τιμές και αξιώματα; Εκείνοι που σήκωσαν τον σταυρό τους και ακολούθησαν τον Σωτήρα Χριστό. Δεν άρπαξαν, αλλά έχοντας μοίρασαν. Δεν έσκυψαν μπροστά στον εγκόσμιο άρχοντα, ώστε να δεχθούν αξιώματα, αλλά έφυγαν μπροστά από τη δόξα, όπως ο Δάσκαλός τους από τα πλήθη, που ήθελαν να τον ανακηρύξουν βασιλιά! Δεν φοβήθηκαν απειλές για δημεύσεις, τιμωρίες, διωγμούς, θάνατο. Και δεν ήσαν όλοι αυτοί ανεπαρκείς διανοητικά και με πεσμένο το φρόνημα. Ήσαν προκλητικοί και εξακολουθούν οι άγιοι να προκαλούν. Προκαλούν όλους τους μικρόψυχους πολεμίους του Σωτήρα. Αυτούς, που δουλωμένοι σε πάθη ατιμίας αυτοπροβάλλονται ως ελεύθερα πνεύματα. Αυτούς που καταγγέλλουν τον Χριστό για μεσσιανισμό, ενώ έχουν γεμίσει τον πλανήτη με ουτοπίες «επιστημονικές» και κοινωνικοπολιτικές. Αυτούς που στο όνομα του ορθολογισμού απαγορεύουν τους ανθρώπους να ελπίζουν στον Θεό. Αυτούς που έχουν οδογήσει τον κόσμο στο όνομα της επιστήμης και του πολιτικά ορθού σε έσχατη βιολογική εξαθλίωση και πνευματική διαφθορά.

Ασφαλώς και δεν θα «κατάφερναν» όλα αυτά, αν δεν είχαν συμμάχους στο έργο της αποδόμησης εμάς που καυχώμαστε ότι είμαστε χριστιανοί, εμάς που καυχώμαστε ότι λάβαμε το μήνυμα που μας απηύθυνε ο Χριστός, το αναγνώσαμε και το κατανοήσαμε! Στην πραγματικότητα αντιγράφουμε τους άρχοντες των Ιουδαίων. Θέλουμε τον Χριστό εγκόσμιο άρχοντα. Τον θέλουμε να μας προστατεύει από τις κακοτοπιές του βίου, αφού εμείς τον αποδεχόμαστε. Τον θέλουμε να μας χαρίζει υγεία και οικονομική προκοπή, να μας προστατεύει από κάθε κίνδυνο και απειλή κατά της ζωής μας. Εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους! Αντιγράφοντας τον Φαρισαίο της παραβολής απαιτούμε να μας αναγνωριστεί το έργο πίστεως. Εμείς καταντούμε να θέλουμε ο Θεός να αισθάνεται υποχρεωμένος από τη στάση μας. Και όλα αυτά ενώ αναλώνουμε τον βίο μας αναζητώντας παρακάμψεις, ώστε να μην φθάσουμε στον Γολγοθά! Η θυσία μας φαίνεται κομμάτι βαρειά. Θέλουμε έναν χριστιανισμό λάιτ (light), τον οποίο ανακάλυψαν, όπως και όλα τα «καλά» πράγματα οι δυτικοί πριν από μας. Καλός ο Χριστός για τον ιεροεξεταστή, όμως η παραίτηση του από τη χρήση της υπερκόσμιας ισχύος με το ανεπανάληπτο «ει τις θέλει» υπήρξε ανοησία για εκείνον, που έδινε την εντολή για το άναμμα της πυράς. Καλό το μη «θησαυρίζετε επί της γης», αλλά το να διαθέτει η Εκκλησία τράπεζα καλύτερο. Καλό το «μη πεποίθατε επ' άρχοντας», αλλά η συμπόρευση της επουράνιας εξουσίας με την επίγεια επιλύει πολλά προβλήματα βιοτικής αλλά και «πνευματικής» φύσεως. Άλλωστε έτσι τη θέλει την Εκκλησία ο άρχων της αδικίας: Φιλανθρωπική οργάνωση προς ανακούφιση των υφισταμένων τις συνέπειες της αδικίας του. Έτσι τη θέλει και ο μεγάλος εχθρός της ο διάβολος: Να λησμονήσει ότι ο Χριστός ήλθε στον κόσμο «αμαρτωλούς σώσαι». Η Εκκλησία και τα μέλη της δεν έχουν καλύτερο τρόπο να προσεγγίσουν τον αμαρτωλό από τη ρήξη με τον κόσμο της αδικίας, ο οποίος «όλος εν τω πονηρώ κείται», και την άρση του σταυρού του θυσιαστικού βίου.

                                                                        «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 24-12-2012

Ο Ιησούς της φαντασίας και ο Χριστός της Εκκλησίας

Του Μιχαήλ Χούλη*

Ο γέροντας Συμεών, κρατώντας στην αγκαλιά του τον μικρό Χριστό, τον χαρακτήρισε για τις μελλοντικές γενιές "σημείον αντιλεγόμενον" (Λουκ. 2,35), δηλαδή σημείο διαφωνίας ή και σύγκρουσης. Αυτό επαληθεύτηκε πλήρως. Παρά τα θαύματά Του και την μοναδική διδασκαλία Του άλλοι τον αμφισβητούν ή απορρίπτουν μέχρι και σήμερα και άλλοι τον παραδέχονται ως Θεό και ζουν κατά το θέλημά Του. Μέσα στην ιστορία προσέγγισαν πολλοί άνθρωποι τον Ιησού δια της φαντασίας τους και με μόνη τη λογική-φιλοσοφική τους ικανότητα.

Αν και μέσα στα Ευαγγέλια η εικόνα του Χριστού ξεπροβάλει τέλεια και μεγαλειώδης και παρουσιάζεται ως αληθινός Θεάνθρωπος, εν τούτοις, ήδη από το 150 περίπου μ.Χ. κ.ε., εμφανίζονται οι πρώτες οργανωμένες γνωστικές προσπάθειες αλλοίωσης του προσώπου Του. Οι ΓΝΩΣΤΙΚΟΙ αρνήθηκαν πράγματι την ενσάρκωση, την αξία του σώματος και την πραγματική ανάσταση του Χριστού (βλ. και Darrell L. Bock, Κώδικας Ντα Βίντσι: Λογοτεχνική Φαντασία και Χριστιανική Θρησκεία, εκδ. Περίπλους, Αθ. 2005). Δοκητικής και γνωστικής μορφής ήταν και το σύστημα του ΜΑΡΚΙΩΝΑ. Δίδασκε ότι ο Χριστός δεν σαρκώθηκε πραγματικά παρά φαινομενικά, και δεν έπαθε, ούτε σταυρώθηκε, όπως ισχυρίζονταν οι ευαγγελιστές. Στις Ιουδαΐζουσες αιρέσεις ανήκαν και οι ΕΒΙΩΝΙΤΕΣ ή Εβιωναίοι. Οι οπαδοί της αίρεσης θεωρούσαν τον Χριστό είτε σαν ένα απλό άνθρωπο που δικαιώθηκε στη συνέχεια από τον Θεό και προέκοψε ηθικά, είτε απέρριπταν τη θεϊκή Του υπόσταση, δεχόμενοι όμως την συνέργεια Αγίου Πνεύματος και Παναγίας για τη γέννησή του (βλ. www.antiairetikos.blogspot.com/2008/06/blog-post.html).

 Φανταστική εικόνα περί του Ιησού σχημάτισαν ακόμη και διέδωσαν οι αιρέσεις που εμφανίστηκαν τον 4ο αι 5ο αιώνα. Ο ΑΡΕΙΟΣ π.χ., ένας πρεσβύτερος στην Αλεξάνδρεια, υποστήριξε ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά το πρώτο κτίσμα, το πρώτο τέλειο δημιούργημα του Θεού, που πλάσθηκε προτού γίνει ο κόσμος (αναιρέθηκε επισήμως και συλλογικά από την 1η Οικουμενική Σύνοδο, το 325 μ.Χ.). Άλλη ομάδα ‘πιστών' υποστήριξε, με αρχηγέτη τον ΝΕΣΤΟΡΙΟ, αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, ότι η Παναγία γέννησε τον άνθρωπο Χριστό, με τον οποίον ενώθηκε αργότερα ο Θεός Λόγος (η θέση αυτή καταδικάστηκε στην 3η Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στην Έφεσο το 431). Πολέμιος του Νεστόριου υπήρξε ο αρχιμανδρίτης ΕΥΤΥΧΗΣ, που έφτασε στο άλλο άκρο. Κατέληξε ότι ο Χριστός ήταν μόνο Θεός, γιατί κατά τη γνώμη του η ανθρώπινη φύση του Χριστού απορροφήθηκε από την θεϊκή Του φύση. Αυτό ονομάστηκε Μονοφυσιτισμός και καταπολεμήθηκε από την 4η Οικουμενική Σύνοδο (Χαλκηδόνα 451). Μια άλλη μερίδα πιστών, με μπροστάρη τον ΑΠΟΛΛΙΝΑΡΙΟ, επίσκοπο Λαοδικείας, δίδασκαν ότι ο Χριστός διέθετε ψυχή και σώμα μόνο, ενώ τη θέση του πνεύματος κατέλαβε ο Θείος Λόγος (η πλανεμένη αυτή διδασκαλία καταδικάστηκε από την 2η Οικουμενική Σύνοδο, το 381). Ο ΜΟΝΟΘΕΛΗΤΙΣΜΟΣ, στη συνέχεια, απορρίφθηκε δια Συνόδου από την Εκκλησία (6η Οικουμενική, Κωνσταντινούπολη, 680/1), αφού υποστήριζε (η αίρεση) ότι ο Χριστός είχε μια μόνο θέληση, τη θεϊκή, η οποία και τελικά απορρόφησε την ανθρώπινη. Η ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑ επίσης, που ταλαιπώρησε αφάνταστα (για πάνω από 100 χρόνια) την Εκκλησία και την Πολιτεία, αρνιόταν στην ουσία την αξία της σάρκωσης του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Εικονίζοντας τον Θεάνθρωπο, δηλώνουμε ορθοδόξως ότι δεν διαχωρίζουμε τις δύο φύσεις Του, αφού και οι δύο είναι αδιάσπαστα και αρμονικά ενωμένες στο ένα του πρόσωπο. Η τιμή προς τις εκκλησιαστικές εικόνες αποκαταστάθηκε με την 7η Οικουμενική Σύνοδο, το 787 μ.Χ. (βλ. Βικιπαίδεια & Ανδρέα Θεοδώρου: "Απαντήσεις σε ερωτήματα δογματικά – συμβολικά – ιστορικοδογματικά", εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθ. 1999).

 Από την πλευρά τών μετά Χριστόν εμφανισθέντων θρησκειών, ο ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ απορρίπτει τα κυριότερα δόγματα του Χριστιανισμού, ήτοι την αλήθεια της Αγίας Τριάδος, την Θεότητα του Χριστού, τη σταύρωση και ανάστασή Του. Στην αποκρυφιστική ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ο Χριστός εμφανίζεται ως ‘χριστική συνείδηση' μέσα μας, ως εσωτερική αρμονία και ‘υπερσυνειδητότητα', που ποτέ φυσικά (για τους οπαδούς της) δεν ενσαρκώθηκε ιστορικά. Διάφορες ΘΕΟΣΟΦΙΚΕΣ ομάδες είτε περιμένουν την έλευση ενός αποκρυφιστή μεσσία, είτε διδάσκουν ότι ο ίδιος μας ο εαυτός είναι ο ξεχασμένος ‘Χριστός', που πρέπει κατ' αυτούς να ενεργοποιηθεί. Σε διάφορες δυτικών εκδοχών σχολές ΓΙΟΓΚΑ, ισχυρίζονται ότι διαλογισμός και προσευχή είναι το ίδιο και το αυτό και πως ενώνονται με τη ‘συνείδηση του Χριστού', επιτυγχάνοντας ‘διεύρυνση συνείδησης' και ένωσης με το απόλυτο Ένα. Πολλές ομάδες της Ν.Ε. δεν δέχονται ύπαρξη προσωπικού Θεού, ενώ άλλες διδάσκουν τον ερχομό του ΑΒΑΤΑΡΑ της Ν.Ε., του ‘Υδροχοϊκού Χριστού' ως μεσσία τους. Ακόμη, πνευματιστές και υπνωτιζόμενα ΜΕΝΤΙΟΥΜ κηρύττουν πως ο Χριστός υπήρξε η μετεμψύχωση ενός αρχικού πνεύματος που εμφανίστηκε πρωτύτερα στην Π.Δ. με διάφορες προφητικές μορφές. Στο χώρο των εσχατολογικών κινημάτων, οι ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ απορρίπτουν την Αγία Τριάδα, τη θεότητα Χριστού και Αγίου Πνεύματος. Η ονομαζόμενη ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ αρνείται τη μοναδικότητα του Θεανθρώπου Χριστού στην ιστορία, εφόσον δέχεται ‘χριστική κατάσταση' μέσα στον άνθρωπο, εσωτερική δύναμη θεραπείας. Ο κορεάτης Μουν, που ίδρυσε το 1960 την ΕΝΩΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ισχυριζόταν ότι ο ιστορικός Ιησούς απέτυχε να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην ένωση με τον Θεό, ενώ ο ίδιος ο Μουν αυτοονομαζόταν ‘Κύριος της δεύτερης παρουσίας', ‘δεύτερος Μεσσίας', ‘ενσάρκωση του Θεού' (βλ. π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου: (α) ‘Εγχειρίδιο αιρέσεων και παραχριστιανικών ομάδων', (β) ‘Αποκρυφισμός, Γκουρουισμός, Νέα Εποχή' & Μιχαήλ Γ. Χούλη: ‘Η Ψευδώνυμος Γνώσις', εκδ. Στερέωμα, Θεσσαλονίκη).

Συγγραφείς, φιλόσοφοι και διανοούμενοι συνέγραψαν στη Δύση αρκετούς ΒΙΟΥΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, αναμεμειγμένους με πραγματικά και φανταστικά στοιχεία. Κάποιοι αρνήθηκαν την ιστορική του ύπαρξη (Μπρούνο Μπάουερ και Λουί Κουσού). Σοσιαλιστές διανοούμενοι είδαν τον Ιησού σαν έναν επαναστάτη κατά του κατεστημένου (Κάουτσκυ). Κοινωνικοί επαναστάτες είδαν σ' αυτόν τον ανατροπέα της καθεστηκυίας τάξεως και έναν αγωνιστή που αργότερα οι οπαδοί του αναγόρευσαν σε Θεό. Ο Βολταίρος αρνήθηκε την θεότητα του Χριστού, ενώ θαύμαζε απεριόριστα τη διδασκαλία του. Ο πρώιμος Νίτσε καταπολέμησε τη διδασκαλία της αγάπης του Θεανθρώπου, αλλά αργότερα δέχθηκε την μοναδική ποιότητα της αγάπης των Ευαγγελίων ως κύριο μοχλό αλλαγής των πεπαλαιωμένων αξιών. Ο Ερνέστος Ρενάν, ενώ δεν δεχόταν τη θεότητα του Ιησού, έγραψε πολύ επαινετικά λόγια για την προσωπικότητά του. Ο Στράους, αμφισβητεί μεν την ιστορικότητα του Χριστού, ενθουσιάζεται δε από το περιεχόμενο των Ευαγγελίων και από το πυρ της αγάπης που διακατείχε και επεδείκνυε στη ζωή του ο Ιησούς. Ένα από τα σύγχρονα πορτραίτα που αποδόθηκαν στον Ιησού απ' τη μεριά των Ρομαντικών ήταν και ο ‘γλυκύς Ιησούς', ο καλοσυνάτος ανθρωπιστής και σύντροφος των ανθρώπων. Τέλος, από το χώρο της ψυχιατρικής, ο Φρόϋντ είδε τον Ιησού ως απελευθερωτή της ανθρωπότητας από την έννοια του Θεού Πατέρα-φόβητρου, που είχαν σχηματίσει περί αυτού οι Ιουδαίοι, και ο Έριχ Φρομ θεωρεί ότι η ιδέα περί Μεσσίου-Χριστού είναι αποτέλεσμα περισσότερο ιστορικής διαμόρφωσης (βλ. Νικολάου Γ. Νευράκη: "Χριστιανισμός και Θρησκεύματα", Αθ. 1999). Παρομοίως φανταστικό και από απόκρυφες πηγές περιεχόμενο έχουν και τα διάφορα, άγευστα από εκκλησιαστική ζωή, ορθολογιστικά ντοκιμαντέρ – κόπτονται πως δήθεν πληροφορούν σχετικά με άγνωστες πτυχές της ζωής του Ιησού – που είτε με τη μορφή cd είτε δια του διαδικτύου προσφέρονται προς κατανάλωση σε ένα μη ενημερωμένο κατά την πλειοψηφία του κοινό. Στα ντοκιμαντέρ αυτά, ή σε βιβλία αγνωστικιστών και αθέων, ο Ιησούς προσεγγίζεται σαν απλός άνθρωπος με πάθη και αδυναμίες, σαν λαϊκός προφήτης που δίδαξε και έπραξε θαυμάσια, πλην όμως όχι ως Θεός επί της γης, όπως η Εκκλησία διακηρύσσει επί 2.000 χρόνια μέχρι σήμερα και θα κηρύττει φυσικά για πάντα.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ; Ο Χριστός, τόσο σύμφωνα με την πίστη της Εκκλησίας όσο και σύμφωνα με την ιστορία και τις Γραφές, είναι ομοούσιος με τον Θεό Πατέρα Υιός Του. Ταυτόχρονα είναι και τέλειος άνθρωπος, ακολούθως προς τα λόγια του Ευαγγελιστή Ιωάννη, που στην αρχή του Ευαγγελίου Του ξεκαθαρίζει: «Απ' όλα πριν υπήρχε ο Λόγος κι ο Λόγος ήτανε με το Θεό, ΚΙ ΗΤΑΝ ΘΕΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ….. Ο ΛΟΓΟΣ ΕΓΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ……. και είδαμε τη θεϊκή του δόξα, τη δόξα που ο μοναχογιός την έχει από τον Πατέρα…» (Ιω. 1,1-14). Ο μεγάλος άλλωστε προφήτης Ιωάννης ο Βαπτιστής, ενώ βρισκόταν μέσα στη φυλακή του Ηρώδη, έστειλε μαθητές του για να ρωτήσουν τον Χριστό αν πράγματι είναι ο Μεσσίας. Ο Ιησούς τότε τους αποκρίθηκε: «Να πάτε και να πείτε στον Ιωάννη αυτά που ακούτε και βλέπετε: Τυφλοί ξαναβλέπουν και κουτσοί περπατούν, λεπροί καθαρίζονται και κουφοί ακούν, νεκροί ανασταίνονται και φτωχοί ακούνε το χαρμόσυνο άγγελμα και μακάριος είναι όποιος δεν χάσει την εμπιστοσύνη του σε μένα» (βλ. Μτθ. 11,2-6/ Λουκ. 7,18-23). Ο Χριστός ενηνθρώπισεν επί αυτοκράτορος Οκταβιανού Αυγούστου σε έναν κόσμο κατάπτωσης και παρακμής, όχι για να ιδρύσει ξεχωριστή θρησκεία, αλλά για να αφήσει το σώμα Του και το αίμα Του υπέρ της ζωής του κόσμου (Εκκλησία). Φανέρωσε την αλήθεια του Τριαδικού Θεού και αποκάλυψε ότι εκείνος είναι "Η ΟΔΟΣ, Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ" (Ιω. 14,6), ο Δρόμος αλλά και το Τέρμα της πνευματικής πορείας. Πληροφορίες για το πρόσωπο και το έργο Του έχουμε: Εκτός από τα τέσσερα Ευαγγέλια, από τους ιστορικούς Ιώσηπο (περιγράφει τον Χριστό ως μοναδικό θαυματουργό) και Φίλωνα, Τάκιτο και Σουετώνιο, Πλίνιο τον νεώτερο (που αναφέρει μάλιστα ότι οι χριστιανοί λάτρευαν τον Ιησού ως Θεό, ήδη από το 110 μ.Χ.), τον ειδωλολάτρη Θαλλό (55 μ.Χ.), τους πρώτους γνωστικούς κι αιρετικούς της μεταποστολικής εποχής, τους αποστολικούς Πατέρες, το εβραϊκό βιβλίο Ταλμούδ κ.λπ.

 Η μεγάλη αξία της Παλαιάς Διαθήκης (Π.Δ.) βρίσκεται στη μοναδικότητα των προφητειών που περιέχει. Όλες συγκλίνουν στον Θεάνθρωπο Κύριο, που επισκέφθηκε τον πλανήτη μας για να οδηγήσει τον άνθρωπο στον Ουρανό, να μας ενώσει κατά χάριν με τον άγιο Θεό. Εναγωνίως περίμενε η ανθρωπότητα τη λύτρωσή της. Και αυτό είναι φανερό όχι μόνο στην Π.Δ. αλλά και στα προχριστιανικά κείμενα όλων των λαών, που ανέμεναν με ελπίδα το ουράνιο παιδί του θεϊκού Πατρός, για να εγκαινιάσει μια νέα εποχή πνεύματος και αληθείας, που ονομάζεται πλέον χριστιανική εποχή της Εκκλησίας, της αγιότητας και της θέωσης. Αναζητούσαν άνωθεν δηλαδή οι λαοί της γης τον Σοφό, τον Δίκαιο, τον Θεάνθρωπο, τον Λυτρωτή του κόσμου. Η θεοπνευστία και αλήθεια της Αγίας Γραφής αποδεικνύεται από την εκπλήρωση όλων των προφητειών στο πρόσωπο του Χριστού, από την μοναδική ποιότητα της διδασκαλίας Του (ο Θεός Τριαδικός και Ένας στην ουσία του, αγάπη προς τους εχθρούς κ.α.) και από το ανθρωπιστικά και αγιαστικά ανυπέρβλητο ανακαινιστικό μήνυμά Του, αφού και τις καρδιές των ανθρώπων ιστορικά μαλάκωσε και τις νομοθεσίες των κρατών θετικά επηρέασε.

 Είναι γνωστή η προφητεία του Ησαΐα, όταν ολοκάθαρα είπε: "Νά, η Παρθένος θα συλλάβει, θα γεννήσει Υιόν και θα καλέσουν το όνομά Του Εμμανουήλ" (σημαίνει ο Θεός μαζί μας και είναι το θεολογικό όνομα του Ιησού) (7,14). Όχι μόνο δηλαδή, μας λέει ο Ησαΐας, θα εγκυμονήσει μια Ιουδαία παρθένος, αλλά θα γεννήσει και γιο και θα είναι και ο Θεός επί της γης. Άλλωστε ‘Ιησούς' σημαίνει "ο Γιαχβέ σώζει", που δείχνει και πάλι την θεότητά Του. Για την θαυμαστή ευκρίνεια των προφητειών του ο Ησαΐας χαρακτηρίζεται εύστοχα "πέμπτος ευαγγελιστής". Ο πατριάρχης βέβαια Ιακώβ είχε πολύ πιο πριν αποκαλύψει: "Δεν θα χαθεί η εξουσία από τον Ιούδα …μέχρις ότου εμφανιστεί ο Σηλώ (ο Μεσσίας). Σ' αυτόν οι λαοί θα υπακούσουν" (Γέν. 49,10). Και είναι αλήθεια πως, όταν εμφανίσθηκε ο Ιησούς, στον θρόνο βρισκόταν ο Ηρώδης, που ήταν όχι Ιουδαίος βασιλίσκος αλλά Ιδουμαίος. Ακόμη, ο προφήτης Ιερεμίας προανήγγειλε την σφαγή των νηπίων από τον αιμοσταγή Ηρώδη (είχε σκοτώσει και αρκετούς από την ίδια του την οικογένεια) (38,15) και την Θεοτόκο ονόμασε ανατολική πύλη του ναού, από την οποία μόνο ο Κύριος θα περάσει (αειπαρθενία της Θεοτόκου) (44,2). Ο δε θαυμαστός εν πνεύματι Δανιήλ ονομάζει τον Μεσσία βασιλέα εις τον αιώνα, και "αποκοπέντα λίθον ΑΝΕΥ ΧΕΙΡΩΝ", εννοώντας την θεϊκή Του γέννηση (7,14/2,45). Τέλος, ο Μαλαχίας μίλησε για την εμφάνιση του Προδρόμου Ιωάννη του Βαπτιστή: "Να εγώ στέλνω τον αγγελιοφόρο μου, που θα επιβλέψει το δρόμο ΠΡΙΝ ΕΓΩ ΝΑ ΚΑΤΕΒΩ" (3,1) και ο Μιχαίας αναφέρεται στη Βηθλεέμ ως τόπο γεννήσεως του ευλογημένου παιδιού: Από τη Βηθλεέμ λέγει θα εξέλθει άρχοντας στον Ισραήλ, του οποίου όμως η γέννηση, η εμφάνιση, θα είναι "απ' αρχής, ΕΞ ΗΜΕΡΩΝ ΑΙΩΝΟΣ", δηλαδή χάνεται στην αιωνιότητα, ήτοι δεν είναι συνηθισμένος άνθρωπος, αλλά Θεάνθρωπος (5,1).

 Στις πάμπολλες προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης αναγγέλλεται η θεϊκή Του φύση: «Παιδί γεννήθηκε σε μας. Γιος μάς δόθηκε. Και η εξουσία του θα είναι πάνω στον ώμο Του (δηλώνει τη θεότητά του Χριστού). Και θα του δώσουν το όνομα: Μεγάλης Βουλής άγγελος, Θαυμαστός Σύμβουλος, ΘΕΟΣ ΙΣΧΥΡΟΣ, Πατέρας του Μελλοντικού Αιώνα, Άρχοντας της ειρήνης» (Ησαΐας 9,5). Από μαθηματικής και μόνο πλευράς, η πιθανότητα να έχει εκπληρώσει από καθαρή τύχη ένας άνθρωπος 48 προφητείες στο πρόσωπό του είναι 1 προς 10157 (ο αριθμός 10 ακολουθούμενος από 157 μηδενικά) (βλ. Peter Stoner, «Μιλάει η Επιστήμη», εκδ. Πέργαμος, 1990, σελ. 52). Αυτός είναι ένας ασύλληπτα μεγάλος αριθμός και είναι εντελώς αδύνατον, τη στιγμή που έχουν εκπληρωθεί στον Ιησού Χριστό πολύ περισσότερες προφητείες, αυτός να μην είναι ο υπεσχημένος Λυτρωτής του κόσμου. Η Παλαιά Διαθήκη λοιπόν προετοιμάζει τον κόσμο για την έλευση του Χριστού, γι' αυτό και θεωρείται "παιδαγωγός εις Χριστόν". Εκτός βέβαια από τις παλαιοδιαθηκικές προφητείες έχουν καταγραφτεί πλήθος άλλες προφητείες εξωβιβλικών λαών, που νοσταλγούν έναν ουράνιο σωτήρα της ανθρωπότητας. Ελάχιστα παραδείγματα: Ο Σωκράτης στην Απολογία του (Πλάτωνος 18 31Α) αναφέρθηκε σε απεσταλμένο του Θεού, που θα ξυπνούσε από πνευματικό ύπνο τους Αθηναίους. Ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του, περιγράφει κάποιον Δίκαιο, που θα πάθει, θα φυλακιστεί, θα μαστιγωθεί και θα καρφωθεί σε ψηλό ξύλο (Πολιτεία Β΄, IV-V, 361). Στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, ο Ερμής προφητεύει πως ο Προμηθέας θα σωζόταν μόνο από έναν ΘΕΟ και ταυτόχρονα ΓΙΟ ΠΑΡΘΕΝΟΥ (δηλαδή Θεάνθρωπο), που θα κατέβαινε εκούσια στον Άδη, σηκώνοντας τις συμφορές των ανθρώπων (στίχ. 772 κ.ε., 834 κ.ε., 848 κ.ε., 1026 κ.ε.). Ο Βούδας, τον ε΄ αιώνα π.Χ., προείπε: "μετά από 500 χρόνια η διδασκαλία μου θα χρεωκοπήσει" (Cullavaga X,1 του Βουδιστικού Κανόνος). Αλλά και ο Κομφούκιος (Κίνα, 6ος π.Χ. αι.) αποκάλυψε: "Δεν μου δόθηκε η ικανοποίηση να δω έναν Θεάνθρωπο" (Lun-yϋ 7,25) (βλ. Λ. Ι. Φιλιππίδου, "Η παγκόσμιος προσδοκία Θεανθρώπου Λυτρωτού", Πανελλήνιος Ένωσις Γονέων…, Αθ. 2003, σελ. 16,23,36,37,38).

 Είχε όμως συνείδηση ο Χριστός για το ποιος ήταν; Οπωσδήποτε ΝΑΙ! 12ετής ήδη στο ναό, ενημέρωσε τους γονείς Του ότι στο σπίτι του Πατέρα Του οφείλει να είναι (Λουκ. 2,48-49). Ακόμη, αποκαλύπτει στους ομοεθνείς του ότι «Πριν γεννηθεί ο Αβραάμ εγώ ΥΠΑΡΧΩ» (όχι υπήρχα, αλλά υπάρχω αιωνίως) (Ιω. 8,58) και «Εγώ και ο Πατέρας μου είμαστε ΕΝΑ» (Ιω. 10,30). Όταν μάλιστα ο Φίλιππος ζήτησε από τον Ιησού να τους δείξει τον Πατέρα Του, ο Ιησούς του απάντησε: «ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΓΝΩΡΙΣΕΣ ΦΙΛΙΠΠΕ;» (Ιω. 14,9). Αυτό επισημαίνει την πλήρη ταύτιση ουσίας μεταξύ Πατρός και Υιού και την ενότητα του Τριαδικού Θεού. Ο απόστολος Πέτρος, απαντώντας στο ερώτημα του Χριστού «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι» -το οποίο ο Χριστός τόσο έντεχνα προκάλεσε μπροστά στους δύο ναούς: του Πάνα (παγανιστικός) και του Αυγούστου (θεοποιημένος αυτοκράτορας) στην πόλη Καισάρεια Φιλίππου- τού λέει: "Εσύ είσαι ο Χριστός, ο γιος του ζωντανού Θεού". Αν ο Πέτρος εκείνη τη στιγμή εξέφραζε την άποψη ότι ο Ιησούς είναι παιδί του Θεού όπως όλοι μας, με ηθική έννοια, προς τι η έκπληξη και ο έπαινος σε αυτόν του Χριστού; Διότι του απαντά ο Χριστός: «Μακάριος είσαι Σίμωνα, γιε του Ιωνά, γιατί ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, αλλά ο Πατέρας μου, που είναι στους ουρανούς» (Ματθ. 16,13-17). Και συνεχίζει λέγοντας ότι την Εκκλησία Του θα κτίσει πάνω στην πέτρα της πίστεως στην θεότητά Του και όχι πάνω στο βράχο ψευδούς ειδωλολατρικής πίστεως, που συμβόλιζε το ιερό του Πάνα. Μια τέτοια παγανιστική πίστη δεν θα νικούσε την Εκκλησία του, καταλήγει ο Χριστός (Ματθ. 16,18) (βλ. Dr. Carsten Peter Thiede, "Ο Ιησούς: Μύθος ή πραγματικότητα;" εκδ. Πέργαμος, Αθ. 1999, σελ. 39-40).

 Ήταν τόσο ανόητοι οι απόστολοι και οι μαθητές του Χριστού για να πιστεύουν σαν τυφλοί οτιδήποτε ενδεχομένως τους παρουσίαζε κάποιος ως θαύμα, τη στιγμή που η ζωή και η εργασία τους ήταν δύσκολη, κοπιαστική, προσγειωμένη και μη φανταστική; Ο απόστολος Πέτρος προβλέπει τέτοιες ανεδαφικές ενστάσεις, γι' αυτό και λέγει: «Δεν βασιστήκαμε σε περίτεχνους μύθους ….. ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ» (Β΄ Πέτρου 1,16). Έχει το δικαίωμα ο ερευνητής να αρνηθεί τις ιστορικές μαρτυρίες για την αρχική χριστιανική πίστη που βασίζονται στα πρωτοχριστιανικά μνημεία, στα σύμβολα των Κατακομβών, τις επιγραφές, τα χιλιάδες τμήματα παπύρων που ανακαλύφθηκαν, τη μαρτυρία των βαπτισματικών Συμβόλων πίστεως που χρησιμοποιούσαν οι αρχικές κοινότητες των χριστιανών, τα λειτουργικά κείμενα που συντάχθηκαν, τις ασήμαντες διαφορές ανάμεσα σε πολλές χιλιάδες χειρόγραφα της Κ.Δ. που βρέθηκαν ανά τον κόσμο, τις χιλιάδες παραπομπές στην Κ.Δ. που παραθέτουν οι αποστολικοί και μετέπειτα εκκλησιαστικοί συγγραφείς; Πόσο αντικειμενικός μπορεί να είναι κάποιος ιστορικός όταν αρνείται τέτοιου είδους ντοκουμέντα; Θα δεχόντουσαν αλήθεια να υποστούν οι απόστολοι διώξεις, μαστιγώσεις, φυλακίσεις και τέλος μαρτυρικό θάνατο για μια αόριστη φήμη περί αναστάσεως του Ιησού; Όχι βέβαια! Αντίθετα, ήσαν απολύτως πεπεισμένοι, εξ ιδίων οφθαλμών, ιδίας ακοής και ψηλαφήσεως για τη θεότητα του Χριστού (Α΄ Ιω. 1,1). Άλλωστε, δεν θυσιάζεται κάποιος για ένα ψέμα, αλλά για μια ατράνταχτη αλήθεια που γίνεται εμπειρία ζωής, που του αλλάζει τη ζωή και τη σκέψη του. Τέλος, υπάρχει και η μαρτυρία του αποστόλου Παύλου, που υπήρξε αρχικά ως Σαούλ σκληρός διώκτης των χριστιανών, ενώ όταν έγινε χριστιανός μετά από προσωπική αγιοπνευματική συνάντηση με τον ίδιο τον αναστημένο Χριστό, υπέστη ραβδισμούς, εξορίες, φυλακίσεις, ναυάγια, μεγάλες ταλαιπωρίες και αυτόν τον θάνατο χάριν του Χριστού.

 Όλα όσα ειπώθηκαν φανερώνουν ότι το μυστήριο του προσώπου του Ιησού Χριστού προσεγγίζεται όταν δια πίστεως αποδεχθούμε την διπλή γέννησή Του: Στον Ουρανό προαιωνίως μόνο από τον Θεό Πατέρα του και εν χρόνω στη γη μας μόνο από την υπεραγία μητέρα του, χωρίς την συνεργεία ανδρός, δια του Πνεύματος του Αγίου, όπως αναφέρει και η Καινή Διαθήκη (Γαλ. 4,4/ Ματθ. 1,20/ Λουκ. 1,35). Πρόκειται δηλαδή για το προαιώνιο μυστήριο της εν χρόνω γεννήσεως του Υιού του Θεού, και μάλιστα σε ένα φτωχικό στάβλο, σε μια κρύα νύχτα, γεγονός που συμβολίζει την πνευματική αλογία και κατάπτωση της ανθρωπότητας και την μεγάλη ανάγκη που είχε η τελευταία για πνευματικό φίλημα ζωής, αφού ήδη υπαρξιακά χαροπάλευε.

 Η ζωή και το έργο του Χριστού, δια των οποίων έφερε την ‘καλήν αλλοίωσιν' στους ανθρώπους και την άνωθεν ειρήνη για τους εθνικούς και τους Ιουδαίους (Εφ. 2,17), οδηγεί πλέον στην αληθή θεογνωσία και την αγιότητα εκείνους που εκλαμβάνουν υπεύθυνα την πίστη τους και επιθυμούν όντως να σωθούν. Το μήνυμα ως εκ τούτου των Χριστουγέννων είναι διπλό: Αφορά την πορεία μας προς τον Θεό και την σωστή σχέση με τους συνανθρώπους μας. Όσον το δυνατόν κοντά στο Θεό βρισκόμαστε όταν εκκλησιαζόμαστε, είμαστε ταπεινοί, δίκαιοι και αληθινοί, μετανοούμε για τα λάθη μας, προσευχόμαστε και κοινωνάμε τα υπερφυή άγια Μυστήρια. Πραγματικά άνθρωποι είμαστε όταν νοιαζόμαστε για τους διπλανούς μας, παρηγορούμε τους αναγκεμένους και εξασκούμε φιλανθρωπία. Γίνεται επομένως κατανοητό πως η αγάπη στη ζωή των ανθρώπων είναι το παν, αφού ενώνει όχι μόνο τους ανθρώπους με το Θεό, αλλά και τους ανθρώπους μεταξύ τους. Το κάθετο και οριζόντιο σχήμα του σταυρού αυτό εξάλλου υπονοεί και άνευ μιας τέτοιας ποιότητας ζωής η σωτηρία καθίσταται ανέφικτος. 

 * Ο Μιχαήλ Χούλης είναι Θεολόγος

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ

– Ανδρέα Θεοδώρου: "Απαντήσεις σε ερωτήματα δογματικά – συμβολικά – ιστορικοδογματικά", εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθ. 1999

– Carsten Peter Thiede, "Ο Ιησούς: Μύθος ή πραγματικότητα;" εκδ. Πέργαμος, Αθ. 1999

– Darrell L. Bock, "Κώδικας Ντα Βίντσι: Λογοτεχνική Φαντασία και Χριστιανική Θρησκεία", εκδ. Περίπλους, Αθ. 2005

– Λ. Ι. Φιλιππίδου, "Η παγκόσμιος προσδοκία Θεανθρώπου Λυτρωτού", Πανελλήνιος Ένωσις Γονέων…, Αθ. 2003

– Νικολάου Γ. Νευράκη: "Χριστιανισμός και Θρησκεύματα", Αθ. 1999

– Peter Stoner, "Μιλάει η Επιστήμη", εκδ. Πέργαμος, 1990

ΠΗΓΗ: Τελευταία ενημέρωση: 23-12-2012, http://www.oodegr.com/oode/theos/yios/iisous_fantasias_1.htm

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

Αυτές τις μέρες

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Αυτές τις μέρες

έστησε καρτέρι η παγωνιά

Χάνονται φίλοι

στους παγωμένους δρόμους

Αυτές τις μέρες

μας φοβερίζει το δάχτυλο του ανέμου

Δες πως μαλακώνει η έπαρση

[Ίσως η αυταπάτη ευδοκιμεί στη θαλπωρή]

Στο ξύλινο κρεβάτι

ακρωτηριάζει το όνειρο ο Προκρούστης,

καθώς η νύχτα επιμένει πολική

στο άστοργο λευκό του πάγου

Ποιος θα μιλήσει απόψε

για τις λευκές νύχτες;

Ο θάνατος θερίζει

άστεγους, άνεργους και μετανάστες

Να παραδώσουμε επιτέλους

τον ανθρωπισμό στο νόημά του

Γιατί αν παραβλέψεις έστω κι ένα άνθρωπο

Τι θα απομείνει απ τον ανθρωπισμό;

Ένας απλός ισμός σαν τόσους άλλους

Άδειο πουκάμισο

με λαμπερά παράσημα

να το φουσκώνει ο άνεμος

Μα η εξουσία επιμένει αποσάρκωση

Γι' αυτό

αυτές τις μέρες νοστάλγησα

ανθρωπισμό  ενσαρκωμένο

              23 Δεκεμβρίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Το νόημα και η σημασία των καλάντων. Μια αλήθεια που είναι «του δρόμου»

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Όταν ο σύγχρονος άνθρωπος μιλάει για τον θάνατο, εννοεί, λίγο πολύ, κάτι που βρίσκεται στο τέρμα της ζωής, ή, με άλλα λόγια, κάτι πριν από το οποίο υπάρχει ζωή. Αυτό φαίνεται αυτονόητο, θα μπορούσε, ωστόσο, να δεχτεί μια ένσταση: Συμφωνούμε ότι αυτό που συμβαίνει στο τέλος είναι θάνατος. Όμως αυτό που υπάρχει πριν από τον θάνατο είναι ζωή;

Πόσο ζωή είναι, άραγε, μια μίζερη ύπαρξη βυθισμένη στον ατομισμό; Πόσο ζωή είναι μια φαρμακωμένη επιβίωση μέσα στις απρόσωπες πόλεις; Πόσο ζωή είναι να σε πιάνει ταχυκαρδία από την παρουσία του άλλου γιατί τον βιώνεις σαν ανταγωνιστή; Πόσο ζωή είναι οι ανθρωποθυσίες στο βωμό της ατομικής καριέρας; Πόσο ζωή είναι όσα κάνεις, αν ο άνθρωπος είναι ένα ον με ημερομηνία λήξης;

Αυτό, κοντολογίς, που ονομάζουμε ζωή, πολύ συχνά δεν είναι παρά η δεσποτεία της θανατίλας. Αντί ο θάνατος να βρίσκεται στο τέρμα, διαποτίζει, δηλητηριάζει και μεταλλάσσει τη ζωή. Δεν καταργεί μεν τον άνθρωπο, τον κάνει όμως ζόμπι. Όλα αυτά σημαίνουν επιβίωση δίχως νόημα, ανόητη. Δεν καρτερά κάτι εκρηκτικό, δεν περιμένει κάποιον που να αλλάζει τα πράγματα, δεν έχει ελπίδα. Κι όλο το καθημερινό τρέξιμο δεν είναι παρά στημονιές στην ύφανση του σάβανου της.

Μέσα σ αυτή τη μαυρίλα, το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφουγκραστούμε τις φωνές της αντίστασης. Μια τέτοια φωνή πρόκειται αυτές τις μέρες να σεργιανίσει τους δρόμους. Αν την αντιμετωπίσουμε σαν ένα άψυχο έθιμο, θα την χάσουμε. Αν τη συλλογιστούμε με φιλότιμο, θα βρούμε κάτω από την κρούστα έναν μπαξέ.

Μιλάω για τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα.

Κάλαντα είναι να 'χεις κάτι να πεις και – πολύ περισσότερο – να 'χεις να βρεις κάτι πολύτιμο για τη ζωή σου, μα να μην αντέχεις να το κρατήσεις για τον εαυτούλη σου, αλλά να καίγεσαι να το μοιραστείς. Κάλαντα είναι μια διάθεση συνάντησης σε μιαν ακοινώνητη κοινωνία. Κάλαντα είναι να ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου για να ξεχυθείς στο δρόμο, να αναζητήσεις τον άλλον, να του χτυπήσεις την πόρτα. να αποζητήσεις το πρόσωπο του. Κάλαντα είναι να μετατρέπεις τις πόρτες από ταφόπλακες σε ανοίγματα ζωής.

Το 'χετε σκεφτεί; Κάλαντα είναι το κουβάλημα μιας είδησης. Ότι η ελπίδα έρχεται από το αύριο και έρχεται από μια συνάντηση. Αύριο 25 Δεκεμβρίου, ο άνθρωπος παύει να προορίζεται για τη χωματερή, αλλά συναντιέται με τον Θεό, γίνεται σάρκα του Θεού, γίνεται γλεντοκοπάς σ' ένα τραπέζι μαζί Του. Γίνεται, με λίγα λόγια, κοινωνός ενός άλλου τρόπου ύπαρξης, τον οποίον τον προσφέρει ένας Θεός ξετρελαμένος με τον άνθρωπο, τόσο ξετρελαμένος, που να αφήνει τα μεγαλεία για να σαρκωθεί μέσα σε μια φάτνη! Όσο πιο κοντά, δηλαδή, στον άνθρωπο, στην καθημερινότητα, στο χώμα, στα ζώα, στ' αστέρια, στον πόνο.

«Να τα πούμε;»

Τα κάλαντα είναι η αποζήτηση μιας επικοινωνίας με τον άλλον. Έχουμε να του πούμε κάτι, μα δεν βιάζουμε τα αυτιά του, ούτε παραβιάζουμε την ελευθερία του. Είναι σαν να του λέμε: «Αδερφέ, εμείς πιστεύουμε κάτι που το θεωρούμε σπουδαίο και που νιώθουμε πως δίνει νόημα σε κάθε στιγμή μας. Σκεφτόμαστε να σου το πούμε, κι εσύ κατόπιν διαλέγεις και παίρνεις. Να τα πούμε, λοιπόν;».

«Καλήν ημέραν άρχοντες»

Το 'χετε προσέξει; Δεν υπάρχουν ξεχωριστά κάλαντα για άρχοντες και ξεχωριστά για το λαό. Όλοι αποκαλούνται άρχοντες και το σπίτι τους αποκαλείται «αρχοντικό». Τα κάλαντα κομίζουν ένα όραμα. μια κοινότητα αρχοντάδων δίχως υποτελείς, δούλους και εξαθλιωμένους. Είναι ένα όραμα εμπνευσμένο από το μεδούλι της Εκκλησίας, από έναν Θεό που προσφέρει τον ίδιο του τον εαυτό σε όλους δίχως να νομιμοποιεί την ταξική αδικία. Αυτή την προσφορά του εμείς τη λέμε θεία ευχαριστία. Κι όταν τραγουδάμε:

«Χριστός γεννάται, σήμερον», κυριολεκτούμε. Τα Χριστούγεννα δεν είναι απλώς η αναπόληση ενός μακρινού παρελθόντος. Είναι η δυνατότητα του σημερινού ανθρώπου να γίνει μέτοχος της Βηθλεέμ σήμερα. Είναι η δυνατότητα να μεταμορφωθούν οι πρώτες ύλες της ζωής μας, το ψωμί και το κρασί, σε σώμα και αίμα αυτού που γεννήθηκε «εν Βηθλεέμ τη πόλει» πριν τόσα χρόνια για να νικήσει το θάνατο και να αναστηθεί.

«Χαίρει η κτίσις όλη»

Τα κάλαντα αποτυπώνουν την πίστη της Εκκλησίας ότι η σάρκωση του Χριστού μπολιάζει με ζωή το σύμπαν κι όχι μονάχα την «ψυχούλα» καθενός ατομικά. Κυττάξτε τις βυζαντινές εικόνες της Γέννησης: τα βράχια είναι ζωγραφισμένα έτσι που να στρέφονται προς τον Χριστό, τα δέντρα χαμηλώνουν κ.λπ. Τα πάντα συμμετέχουν. Τα κάλαντα κουβαλούν μέσα τους τη μαρτυρία πως το περιβάλλον είναι κάτι αφάνταστα περισσότερο από αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης ή σκουπιδότοπος μας.

Όταν θα χτυπήσουν την πόρτα μας τα παιδιά των καλάντων, ας μην τα αποπάρουμε. Το να τους στρέψουμε την πλάτη, έτσι κι αλλιώς, δεν αρκεί για να ξορκίσουμε τις ενοχές μας για τον τρόπο ζωής μας. Τα κάλαντα βασίζονται σε κάτι ολότελα διαφορετικό από την αποξένωση, που πλαστικοποιεί τα πάντα γύρω μας – και κάτι ολότελα διαφορετικό από τις φαρισαϊκές ψευδοεπικοινωνίες, που στοιχειώνουν την καθημερινότητα μας: από τη φασιστική επέλαση, δηλαδή, του ξύλινου κομματικού λόγου και των τηλεοπτικών εκπομπών, που γδέρνουν τον άνθρωπο και ασελγούν πάνω στην αξιοπρέπεια του.

Τα παιδιά των καλάντων είναι – θελητά ή άθελα τους – αληθινοί αντάρτες των πόλεων σήμερα. Μπορεί κίνητρο τους να είναι η παραξενιά κι η χαρά του εθίμου, μπορεί και το χαρτζηλίκι που αποκομίζουν. Το θέμα είναι ότι στα χέρια τους (ή, μάλλον, στα πόδια και στα στόματα τους) κρατιέται μια υπόθεση που μακάρι να βιωθεί κάποτε σε όλες της τις διαστάσεις. Διότι όσο ακόμα παίρνει τους δρόμους η αλήθεια των καλάντων κι όσο αντηχεί το κάλεσμα τους σε έναν αλλιώτικο, ερωτικό τρόπο ζωής, οι άχαρες πόλεις μας δεν έχουν πάρει ακόμα διαζύγιο από την ελπίδα. Δεν έχουν θαφτεί ακόμα (όχι ολοκληρωτικά τουλάχιστον) στο ανέραστο αμπαλάζ του καταναλωτισμού, των βιτρινών, των ρεβεγιόν δίχως προσδοκία του αύριο, των «Χριστουγέννων» χωρίς Χριστό.

Φωτιά στα τόπια, παιδιά. Και ντροπή σ' όποιον σας μιλήσει για ντροπή.

ΠΗΓΗ:  Κυριακή, 23 Δεκεμβρίου 2012, http://synodoiporia.blogspot.gr/2012/12/blog-post_7732….29

Η αλληλεγγύη είναι μέσο επιβίωσης, σώζει

Συνέντευξη της Κωνσταντίνας Κούνεβα [στον Γιάννη Κιμπουρόπουλο – ΜΟΝΟ #3]*

«Σε μια αυλή, στο ίδιο χώμα, φυτρώνει και η κερασιά, και η βυσσινιά και η καρυδιά. Και συνυπάρχουν. Υπάρχει τρόπος να είμαστε όλοι μαζί. Εξαρτάται από μας».

– Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για την αλλαγή του ‘89 στη Βουλγαρία. Πώς την έζησες;

– Στην πραγματικότητα, η κρίση είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν. Το σύστημα της κρατικής οικονομίας είχε καταρρεύσει. Οι γονείς μου δεν είχαν λεφτά να μου δώσουν, έμενα στη φοιτητική λέσχη, που ήταν πάμφθηνη, αλλά με το ζόρι μάζευα κι αυτά τα λεφτά. Οι γονείς μου ήταν απλήρωτοι για ένα και ενάμιση χρόνο. Η μάνα μου έραβε παπλώματα για να συμπληρώνει το εισόδημα, πήγαιναν με τον πατέρα μου στο χωριό όπου φυτεύαμε λαχανικά, είχαμε και λίγα ζώα και εξασφαλίζαμε τροφή. Μας έσωσε το χωριό, κι εμάς κι όσους είχαν αυτή την «πολυτέλεια». Αυτό κράτησε 4-5 χρόνια. Το '89-'90, όταν κορυφώθηκε η κρίση, τα σούπερ μάρκετ ήταν άδεια. Ψωνίζαμε με κουπόνια, ψωμί, γιαούρτι, γάλα, σαλάμι. Μόνο με κουπόνια.

 Παντού έβλεπες άδεια ράφια. Και τεράστιες ουρές για να πάρεις αυτά τα δυο-τρία βασικά είδη. Εμείς οι φοιτητές είμαστε ακόμη χειρότερα, γιατί το σύστημα διανομής των τροφίμων δεν μας είχε υπολογίσει και τα κουπόνια μας ήταν άχρηστα. Έπαιρνα, λοιπόν, ψωμί από το εστιατόριο, το καψάλιζα και το συνόδευα με τσάι. Μ' αυτό επέζησα. Επομένως, μιλάμε για πραγματική πείνα. Όταν κάποιος φοιτητής έπαιρνε δέμα από τους γονείς του, μαζευόμαστε και τρώγαμε όλοι μαζί ό,τι του είχαν στείλει. Κι ύστερα περιμέναμε το δέμα του επόμενου…

– Κάνατε αναδιανομή πλούτου, δηλαδή…

-Ναι. Παρά τη φτώχεια, ήμασταν πολύ δεμένοι μεταξύ μας. Τώρα οι Βούλγαροι είναι πολύ απομονωμένοι. Παλιά υπήρχε δέσιμο. Υπήρχαν οι φίλοι, οι συγγενείς, οι γείτονες… Υπήρχε αλληλεγγύη. Μετά, όταν επικράτησε ο καπιταλισμός και το σύστημα της αγοράς, άρχισε και ο διαχωρισμός σε πλούσιους και φτωχούς, γεννήθηκε φθόνος και θυμός μεταξύ των ανθρώπων και απομακρύνθηκαν. Προκάλεσε πολύ βαθύ ψυχολογικό τραύμα αυτή η περίοδος. Και το τραύμα παραμένει και σήμερα. Τότε καταγράφηκε έξαρση στις αυτοκτονίες. Ακόμη και οικογενειακές αυτοκτονίες. Είχαμε μάθει να είμαστε πολύ συνεπείς στις υποχρεώσεις μας. Όταν, λοιπόν, κόβανε το ρεύμα ή το νερό σε ένα νοικοκυριό, πολλοί άνδρες, που υποτίθεται ότι είχαν την οικονομική ευθύνη του σπιτιού, δεν το άντεχαν. Ευτυχώς, νομίζω πως τώρα αυτό το φαινόμενο έχει υποχωρήσει πια.

– Ωστόσο, υποτίθεται ότι ο κόσμος ήθελε την αλλαγή του καθεστώτος.

– Ναι, αλλά όχι αυτή την αλλαγή. Ήθελε έχει ελευθερία της πληροφόρησης, της έκφρασης. Αλλά όχι να καταστραφούν κι αυτά που είχαμε χτίσει, το σύστημα υγείας, το σύστημα παιδείας, τα εργοστάσια. Με τις ιδιωτικοποιήσεις πουλούσαν εργοστάσια µε 3.000 εργαζόμενους έναντι ενός δολαρίου, εν ονόματι των ζημιών και των χρεών που είχαν. Οι τιμές αυξάνονταν, ο πληθωρισμός έτρεχε ακόμη και µε 400% και ο μισθός έµενε κολλημένος. Ο μισθός που η μητέρα µου πήρε, µε καθυστέρηση, για δουλειά μιας χρονιάς, έφτανε να ζήσουμε μόλις δυο εβδοµάδες.

– Υπάρχουν αναλογίες, λοιπόν, ανάμεσα σε αυτό που έγινε εκεί κι αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.

– Φυσικά. Όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα χάρηκα που έβρισκα εδώ να ισχύουν όσα είχαμε στερηθεί από άποψη κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων στη Βουλγαρία. Έβρισκα το εργατικό δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα, όσα σε μας είχαν καταστραφεί με τις μεταρρυθμίσεις που είχε επιβάλει το ΔΝΤ.  Κάναμε διαδηλώσεις, κλείσαμε δρόμους, η Βουλή είχε καεί 2-3 φορές, αλλά αυτά που ήθελε να περάσει η Ε.Ε. και το ΔΝΤ τα πέρασαν.  Απείχαμε από τις εκλογές, για σχεδόν πέντε χρόνια υπήρχε προσωρινή κυβέρνηση, από τεχνοκράτες και ειδικούς, που εκ του πλαγίου πέρασε όσα δυσκολεύονταν να στηρίξουν τα κόμματα. Τα βήματα, λοιπόν, ήταν περίπου τα ίδια, αν εξαιρέσεις ότι αυτό που ξηλωνόταν ήταν ένα διαφορετικό σύστημα.

– Και οι διαφορές; Ποιες διαφορές διακρίνεις ανάμεσα στις δυο καταστάσεις;

– Ίσως εδώ ο κόσμος έχει περισσότερο πλούτο, και αντέχει περισσότερο. Στη Βουλγαρία δεν είχαμε περιουσιακά στοιχεία, εκτός από τα σπίτια μας. Αργότερα, το νέο καθεστώς επέστρεψε γη, ακόμη και επιχειρήσεις ή εργοστάσια στους παλιούς ιδιοκτήτες. Αλλά αυτό αφορούσε λίγους. Γι' αυτό οι Βούλγαροι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν. Δεν είχαν πού να βασιστούν. Η πόλη μου, η Σιλίστρα, πριν από είκοσι χρόνια είχε 86.000 κατοίκους, σήμερα έχουν απομείνει 10.000. Πρώτοι έφυγαν οι γέροι, που δούλευαν στα σπίτια, έπειτα οι πιο νέοι, και τώρα οι ακόμα νεότεροι. Σπουδάζουν έξω και μένουν εκεί.

* Απόσπασμα από την συνέντευξη που έδωσε η Κωνσταντίνα Κούνεβα στο Γιάννη Κιμπουρόπουλο για το τρίτο τεύχος του περιοδικού.

ΠΗΓΗ: February 29, 2012, http://monopressgr.wordpress.com/2012/02/29/kouneva/

Κείμενο των συλληφθέντων της Villa Amalias μέσα από τη ΓΑΔΑ

Η Κατάληψη Villa Amalias εδώ και 23 χρόνια αποτελεί έναν ανοιχτό πολιτικό πολιτιστικό και κοινωνικό χώρο, καθώς και στεγαστική κολεκτίβα. Όλα αυτά τα χρόνια σε αυτή δραστηριοποιούνται πολλές ομάδες όπως: θεατρική ομάδα, συναυλιακή ομάδα, studio, ομάδα βιτρώ, παιδικό στέκι, ομάδα χορού, γυμναστικής, ξένων γλωσσών, Η/Υ, τυπογραφική κολλεκτίβα, ομάδα προβολών, δανειστική βιβλιοθήκη, ανταλακτήριο δισκων και cd και επίσης έχουν φιλοξενηθεί πολιτικές και πολίτιστικές εκδηλώσεις άλλων ομάδων.

Επιπλέον, η Κατάληψη Villa Amalias, πέραν των εσωτερικών δραστηριοτήτων έχει συμβάλει στην επίλυση προβλημάτων της γειτονιάς, συμμετεχοντας τόσο στη συνέλευση κατοίκων πλατείας Βικτωρίας, όσο και πραγματοποιωντας ανοιχτές και εξωστρεφείς δράσεις στην περιοχή, όπως μικροφωνικές παρεμβάσεις,χαριστικά παζάρια, συλλογικές κουζίνες και παιδικές εκδηλώσεις στην πλατεία. 

 Όλα αυτα τα 23 χρόνια, η Καταληψη Villa Amalias, μέσα από την πολύμορφη σύνθεση των υποκειμένων και των ομάδων που την απαρτίζουν έχει διαμορφώσει πολιτικά χαρακτηριστικά εξίσου πολύπλευρα, που πηγάζουν απο το ευρύτερο κίνημα των καταλήψεων, απο τον Αναρχικό και Αντιεξουσιαστικό χώρο και απο το κίνημα του ταξικού και εργατικού ανταγωνισμού. Χαρακτηριστικα τα οποία εχουν αποκτήσει υλική υποσταση μέσα απο τη συνδιοργάνωση και συμμετοχή σε πορείες, παρέμβασεις και κινητοποιησεις, που αφορούν σε εργατικούς, αντιφασιστικους-αντιρατσιστικούς αγωνες, αλληλεγγύη σε διωκώμενες καταλήψεις, στους μεταναστες΄και  σε διωκωμενους συντρόφους, σε φοιτητικούς και μαθητικους αγώνες καθως και για την επανοικειοποιηση ανοιχτών δημοσιων χώρων. 

Το κτίριο της Κατάληψης ήταν εγκαταλλειμενο απο το 1973 και σε άθλια κατάσταση. Απο το '90 που καταλήφθηκε, ζει και συντηρειται απο την οικονομική συνεισφορά και την προσωπική εργασία τόσο των ίδιων των καταληψιών όσο και όλων των αλληλέγγυων συντρόφων.

Ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης του κτιρίου, δήμος αθηναίων, ο οποίος είναι κάτοχος τεράστιας ακίνητης περιουσίας, καθώς και ο οργανισμός σχολικών κτηρίων ειναι γνωστοί για υποθέσεις απαλλοτριώσεων ιδιωτικής περιουσίας και παράνομων αποχαρακτηρισμών, με αποκορύφωμα την περίπτωση του μεγαθηριου κτιρίου Χαραγκιώνη στη συμβολή των οδών 3ης Σεπτεμβρίου και Ιουλιανού, που εν μια νυκτί, απο οικόπεδο με σκοπο την ανέγερση σχολικού κτηρίου μετατράπηκε σε εμπορικό κέντρο.

 Σε αντιθεση με αυτούς, που βλέπουν κτήρια και χώρους ως ενα ακόμη τρόπο κερδοσκοπίας, η Κατάληψη Villa Amalias και η δράση της είναι ένα έμπρακτο παράδειγμα του προτάγματός της για τη δημιουργία ελεύθερων κοινωνικών χώρων, αντιθετικών προς κάθε ειδους οικονομική εκμεταλευση, βασιζομενοι σε αντιεραρχικές, αυτοοργανωμένες, αλληλέγγυες και οριζόντιες δομές, σεβόμενοι τον άνθρωπο και στηρίζοντας πάντα τους απο κατω της ταξικής πυραμίδας, των οποίων κομματι αποτελούμε και εμείς.

Για αυτό και η συντηρηση του κτηρίου, όπως προαναφερθηκε, γίνεται από τους καταληψίες και τους αλληλέγγυους, ιδίως τα τελευταία 4 χρονια έπειτα από τις δύο δολοφονικές εμπρηστικές επιθέσεις που δέχτηκε η Κατάληψη από παρακρατικούς έμισθους ή μη. Οι συγκεκριμενες επιθέσεις προκάλεσαν μεγαλες υλικές φθορες που δεν αποτέλεσαν όμως εμπόδιο στο να συνεχίσει η Villa τη δράση της ως εγχείρημα, αλλά αντιθέτως ενδυνάμωσαν το ηθικό των ανθρώπων που την απαρτίζουν και με τη βοήθεια όλων των συντρόφων ανακαινίστηκε η προσοψη του κτηρίου από την οδό Χέυδεν και ξεκίνησε η αποκατάσταση και η περαιτέρω βελτιωση εσωτερικά του κτηρίου με τη συμβουλευτική βοήθεια αρχιτεκτόνων και πολιτικών μηχανικών.

Οι συνεχόμενες επιθέσεις δεν ειναι οι μόνες που εχει δεχτεί το εγχείρημα, ολα αυτά τα χρόνια. Η Villa και λόγω της τοπογραφικής της θεσης αλλα και λόγω των αξιακών και πολιτικών της χαρακτηριστικών, έχει βρεθεί πολλες φορές στο στόχαστρο επιθέσεων απο το κράτος και το παρακράτος. Σε όλες τις επιθέσεις απαντούσαμε πάντα με το λογο μας, δημοσιοποιώντας τα γεγονοτα και προπαγανδιζοντας τις θέσεις και τις αρχές μας μέσα από ανοιχτές κοινωνικές παρεμβασεις.

Στις 20/12/12 και ώρα 7.00 πμ, εισέβαλαν στην Κατάληψη άντρες της κρατικής ασφάλειας με το πρόσχημα της διενέργειας έρευνας "περι ναρκωτικών" και "εκρηκτικών υλών" κατόπιν μιας δήθεν ανώνυμης καταγγελιας και συνέλλαβαν 8 άτομα που βρίσκονταν εντός της Κατάληψης, εκ των οποίων οι τρεις ηταν φιλοξενούμενοι.Απο την Κατάληψη κατασχέθηκαν αντικείμενα τα οποια η κρατική ασφάλεια χρησιμοποίησε ως πειστήρια για την κατασκευή κατηγοριών πλημμεληματικού και κακουργηματικού χαρακτηρα, κατηγορίες τις οποιες δεν αποδεχόμαστε. Πόσο μάλλον όταν η κακουργηματική μας πράξη στηριζεται σε κενές φιαλες μπύρας και σε ελάχιστη ποσότητα πετρελαίου που βρέθηκε διπλα σε σομπα.

Για εμάς, αποτελει σαφή πολιτική επιλογή του κράτους αυτή η κινηση. Σε καιρο οικονομικής και συστημικής κρισης, το κράτος εξαπολύει επιθεση προς πασα κατευθυνση υποβαθμίζοντας τη ζωή των απο κάτω και προσπαθώντας να εξαφανίσει κάθε πυρήνα αντίστασης και δημιουργίας αρνήσεων. Είτε αυτο μεταφράζεται σε καταπάτηση εργασιακών κεκτημένων ειτε στην προπαγάνδιση ρατσιστικων ιδεωδων που προαγουν τον κοινωνικό εκφασισμό ειτε στη δημιουργια συνθηκών ανασφαλειας με σκοπο την αποδοχή της διαρκους επιτηρησης των ζωών μας, ειτε στη διωξη και σπίλωση πολιτικών χώρων και υποκειμενων αντιτιθεμενων σε όλα αυτά.

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΚΑΘΕ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΜΑΣ

ΤΟ ΕΙΠΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΜΕ: "ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΜΠΑΛΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΡΜΑ…"

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ (ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ)

22/12/12, Οι συλληφθέντες της Villa Amalias

ΠΗΓΗ: 23-12-2012, http://www.alfavita.gr/arthra/….B1

Νά μή πουλήσουμε τήν ψυχή μας στό φασισμό

Του Γιάννη Ζερβού

᾿Αγαπητοὶ φίλοι

῾Η διατήρηση τῆς ἱστορικῆς μνήμης τοῦ λαοῦ μας δὲν εἶναι ἔχει ἁπλὰ συμβολική ἀξία. ῎Εχει οὐσιαστικὴ σημασία γιὰ τὴ σημερινή μας πορεία. Διότι στὴ λήθη ἐπενδύουν οἱ βρυκόλακες τοῦ παρελθόντος γιὰ νὰ ἐπανέλθουν.
῾Ο Φασισμὸς καὶ ὁ Ναζισμὸς εἶναι δημιουργήματα τῶν ἀδιεξόδων τῶν εὐρωπαϊκῶν κοινωνιῶν τοῦ 20οῦ αἰώνα. Στὴν ᾿Ιταλία καὶ στὴ Γερμανία κυριάρχησαν μὲ ἐκλογικὲς διαδικασίες καὶ στὴ συνέχεια ἐπέβαλαν μονοκομματικὲς δικτατορίες. Δὲν εἶναι ἰδεολογία συστηματοιημένη ὅπως ὁ Μαρξισμός, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑπάρχουν πολλὲς παραλλαγὲς καὶ ὁρισμοί.

Παραθέτω ἕναν, ἀρκετὰ πλήρη κατὰ τὴ γνώμη μου· «῾Ο Φασισμὸς εἶναι ριζοσπαστικὴ αὐταρχικὴ ἐθνικιστικὴ πολιτικὴ ἰδεολογία καὶ μαζικὸ κίνημα ποὺ ἔχει ὡς στόχο νὰ θέσει τὸ ἔθνος, τὸ ὁποῖο ὁρίζει βάσει ἀποκλειστικῶν βιολογικῶν, πολιτισμικῶν ἢ/καὶ ἱστορικῶν συνθηκῶν, ὑπεράνω κάθε ἄλλης ἀξίας καὶ νὰ δημιουργήσει μία κινητοποιημένη ἐθνικὴ κοινότητα.» Κὸἇἂὃ Ρὰὖὖἣ῏ἶὸ, ᾁὖὴἂὖἣ· Α ῢὸἶὗ ὣ῍῏ἶὦ Ιὃὦἶ῏ὶ῟ὴὦἂ῏ὃ, σελ. 25-31. Οἷὺ῏ἶὶ ῒὃἂἇὸἶὖἂὦὗ Ρἶὸὖὖ, 2002.

῾Η ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία, πρὶν ἀκόμα τὴν ἐμφάνιση τοῦ Φασισμοῦ εἶχε καταδικάσει τὸν ᾿Εθνοφυλετισμό, μὲ τὴ Σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1872, μὲ αἰτία τὴ δημιουργία τῆς βουλγαρικῆς ᾿Εξαρχίας σὲ ὅλο τὸ ἔδαφος τῆς τότε ᾿Οθωμανικῆς αὐτοκρατορίας μὲ κριτήρια ἔνταξης σὲ κάποια ἐθνότητα, τὴ βουλγαρική, καὶ ὄχι γεωγραφικά, ὅπως ὁρίζουν οἱ κανόνες τῆς ᾿Εκκλησίας.

῍Αν, κατὰ συνέπεια, ἀπὸ τόσο νωρὶς ἡ ᾿Εκκλησία εἶχε καταδικάσει τὸν ᾿Εθνοφυλετισμό, πόσο μᾶλλον ἡ διδασκαλία της εἶναι ἀσυμβίβστη μὲ τὸ φασισμό. Συνοπτικά, ἐπισημαίνουμε τὰ ἀκόλουθα σημεῖα·

1. Εἶναι ἀπαράδεκτη ὁποιαδήποτε διάκριση των ἀνθρώπων σὲ ἀνώτερους καὶ κατώτερους μὲ βάση τὴ φυλή, τὴν ἐθνικότητα ἢ τὴ δοξασία· ῾Ο κάθε ἄνθρωπος, ἀνεξάρτητα ἀπὸ φυλή, ἐθνικότητα ἢ δοξασία, εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μὲ τὴ Γένεση· «καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν» (γεν. 1,26), γιὰ νὰ συμπληρώσει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος· «Πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστὲ διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος, οὐδὲ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος, οὐδὲ ἐλέυθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ πάντες γὰρ ὑμεῖς, εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ». (Γαλ. 3,27-28).

2. ῾Η σωτηρία τῆς ψυχῆς τοῦ καθενός μας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ στάση μας ἀπέναντι στοὺς φτωχούς, στοὺς ἀρρώστους, στοὺς φυλακισμένους καὶ στοὺς ξένους. Μὲ τὸν καθένα ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς «ἐλαχίστους», τοὺς ἀπόβλητους τῆς κοινωνίας ποὺ τὸ σύστημα πέταξε στὸ περιθώριο, ταυτίζεται ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.

Στὸ Εὐαγγέλιο τῆς κρίσεως, (Ματθ. 31-46) ὁ Χριστὸς ταυτίζεται μὲ τοὺς ξένους, τοὺς φυλακισμένους, τοὺς ἀρρώστους, τοὺς πεινασμένους, ᾿Αντίστοιχα, ὅσοι κάνουν τὰ ἀντίθετα, δὲν ἔχουν ἐλπίδα σωτηρίας. Σὰν ἀπόηχος τῆς βιβλικῆς περικοπῆς, ἔρχεται ὁ ῾Ιερὸς ῾Υμνογράφος στὸν ὄρθρο τοῦ Μεγάλου Σαββάτου νὰ βάλει στὸ στόμα τοῦ ᾿Ιωσὴφ ἀπὸ ᾿Αριμαθαίας τὸ «Δός μοι τοῦτον τὸν ξένον» καθὼς ζητοῦσε ἀπὸ τὸν Πιλάτο τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ γιὰ ταφή. Τὸ τροπάριο περιγράφει τὸ Χριστὸ ὡς «ξένον… ὅστις οἶδε ξενίζειν πτωχούς τε καὶ ξένους». κάθε λογῆς «ἐλαχίστους»· «Ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με» («Ξένος ἤμουν καὶ μὲ περιμαζέψατε»), θὰ πεῖ στοὺς «εὐλογημένους τοῦ πατρός μου», έξηγώντας ὅτι «ἐφ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου των ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» («ὅ,τι κάνατε γιὰ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἀσήμαντους τούτους ἀδελφούς μου, τὸ κάνατε γιὰ μένα»).

᾿Αγάπη χωρίς διακρίσεις

῾Η ρητορικὴ τοῦ μίσους εἶναι ἀντίθετη μὲ τὸ κήρυγμα τῆς ἀγάπης· «᾿Αγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν… Μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι… τὸ ἀγαπᾶν τὸν πλησίον ὡς ἑαυτὸν πλεῖον ἐστι πάντων τῶν ὁλοκαυτωμάτων.»

῾Η ἰδεολογία τῆς φυλετικῆς ὑπεροχῆς ποὺ δηλώνει τὸ χιτλερικὸ σύνθημα «αἷμα καὶ τιμή» («Β῝῟ὦ ῟ὃὶ Β῏ὶὸὃ») εἶναι καὶ αὐτὴ ξένη μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία. ῾Ο ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Πρόδρομος προειδοποίησε τοὺς Φαρισαίους, ὅτι ἡ καταγωγή τους ἀπὸ τὸν ᾿Αβραὰμ δὲν σημαίνει ὅτι ἐξσφάλισαν τὴ σωτηρία· «Μὴ δόξητε λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, πατέρα ἔχομεν τὸν ᾿Αβραάμ λέγω γὰρ ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ των λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ ᾿Αβραάμ» (Ματθ. 3,8-9) γιὰ νὰ ἐπισημάνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ὅτι «πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσι καὶ ἀνκληθήσονται μετὰ ᾿Αβραὰμ καὶ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 8,11).

῾Η ᾿Εκκλησία μας ἔχει καταδικάσει τὸν ἐθνοφυλετισμό στὸν ῞Ορο τῆς τοπικῆς συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, τὸ 1872. Συγκεκριμένα, στὸν πρόλογο τῆς ἀποφάσεως ἡ Σύνοδος χαρακτηρίζει τοὺς κήρυκες τοῦ ᾿Εθνοφυλετισμοῦ «λύκους τε βαρεῖς μὴ φειδομένους τοῦ ποιμνίου καὶ ἄνδρας διεστραμμένα λαλοῦντας, τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητάς…».

῾Η ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα εἶναι προέκταση τῆς ἀγάπης μας γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Τὸ ἔθνος καὶ ἡ πατρίδα δὲν μποροῦν νὰ μποῦν στὴ θέση τοῦ Θεοῦ· ῾Ο ᾿Αβραὰμ κλήθηκε νὰ ἐγκαταλείψει τὴν πατρογονική του γῆ (Γεν. 12,1), ἐνῶ ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει ὅτι «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν», (Πρὸς ῾Εβραίους 13, 14). ᾿Απὸ τὴ δεκαετία τοῦ 60, ἔγραφε ὁ ἱδρυτὴς τῆς Χ.Δ. ἀείμνηστος Νίκος Ψαρουδάκης «᾿Εθνικισμὸς σημαίνει θεοποίηση τῆς πατρίδας καὶ τοῦ κράτους… Μὲ τὸν ἐθνικισμὸ ἡ πατρίδα γίνεται σκοπός, ἀντικείμενο λατρείας, παίρνοντας τὴ θέση τοῦ Θεοῦ. Οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ ξέρουν πὼς ὁ ἐθνικισμὸς εἶναι ἐπικίνδυνη μορφὴ εἰδωλολατρίας, ὄργανο τοῦ διαβόλου καὶ ἄρνηση τῆς φιλοπατρίας τῶν ἄλλων» («῾Η Χριστιανικὴ ᾿Επανάσταση», σσ. 144-150).

῾Η πρωτόγονη λατρεία τῆς πυγμῆς, ἡ βία καὶ ἡ αὐτοδικία δὲν ἔχουν καμμία σχέση μὲ τὸ ἦθος τοῦ «ὅστις σὲ ραπίσει ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην» (Ματθ. 5,39 βλ. καὶ Ρωμ. 12,17).

᾿Απὸ τὰ παραπάνω προκύπτει ὅτι ὄχι μόνον εἶναι ἀσύμβατος ὁ Φασισμὸς μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία, ἀλλὰ καὶ ὅτι οἱ στόχοι τους εἶναι διαμετρικὰ ἀντίθετοι· ῾Η χριστιανικὴ διδασκαλία, μὲ ἐπίκεντρο τὴν ᾿Ανάσταση τοῦ Κυρίου καὶ τὴ νίκη τῆς ζωῆς πάνω στὸ θάνατο, ἐπικεντρώνει στὸ στόχο τῆς ἀποκατάστασης αὐτοῦ τοῦ «κατ' εἰκόνα καὶ καθ' ὁμοίωσιν» κάθε ἀνθρωπου, ὅπως ἦταν τὰ πράγματα πρὶν τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ἀπομάκρυνσή του ἀπὸ τὸ Θεό. ῾Ο Φασισμὸς κάνει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο· ᾿Ανάγει σὲ σκοπὸ καὶ ἰδεολογία του τὴ διαιώνιση τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς πτώσης, ποὺ εἶναι ὁ νόμος τῆς ζούγκλας μὲ τὴν κατίσχυση τῶν ἰσχυρῶν στοὺς ἀδύναμους καὶ τὶς συνακόλουθες ἐθνικὲς καὶ κοινωνικὲς διακρίσεις. Θεοποιώντας τὸ ἔθνος, κηρύσσει τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ Θεό.

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἄνοδο τοῦ ᾿Εθνικοσοσιαλισμοῦ στὴ Γερμανία, ὁ Ρῶσος ᾿Ορθόδοξος φιλόσοφος Νικολάι Μπερντιάγεφ κάνει τὶς ἀκόλουθες ἐπισημάνσεις στὸ βιβλίο του «Τὸ πεπρωμένο τοῦ ἀνθρώπου στὸ σύγχρονο κόσμο» «῍Αν στὸ παρελθὸν ἡ κατάφαση καὶ ἡ ἀνάπτυξη τῶν ἐθνικῶν ἀτομοκρατισμῶν σήμαινε μιὰ ἔνδειξη ἀνθρωπισμοῦ, ὁ σύγχρονος ἐθνικισμὸς εἶναι μιὰ ἀπόδειξη ἀποκτηνώσεως… Τὰ ἀποτελέσματα τῆς πορείας τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ καὶ τοῦ ἐξανθρωπισμοῦ, ποὺ εἶχαν σὰ σκοπὸ τὴν ἑνοποίηση τῆς ἀνθρωπότητας, ἀρχίζουν νὰ ἐκφυλίζονται. ῎Εχουμε μιὰ εἰδωλοποίηση τῶν χριστιανικῶν κοινωνιῶν. ῾Ο ἐθνικισμὸς εἶναι ἕνας πολυθεϊσμὸς ποὺ δὲ δέχεται νὰ συμβιβαστεῖ μὲ τὸ μονοθεϊσμό. Αὐτὴ ἡ πορεία τῆς εἰδωλοποιήσεως παίρνει πραγματικὰ τραγικὲς μορφὲς στὴ Γερμανία ποὺ δὲ θέλει πιὰ νὰ εἶναι ἕνα χριστιανικὸ ἔθνος. Στὴ θέση τοῦ Σταυροῦ ὕψωσε τὴ ὖἧὰὖὦἂὂὰ καὶ ἀπαιτεῖ ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς νὰ ἀποκηρύξουν τὶς βασικὲς ἀρχὲς τῆς πίστεως καὶ τῆς εὐαγγελικῆς ἠθικῆς (…) ῾Η πνευματικὴ καὶ προσωποκρατικὴ ἀντίληψη γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ μιὰ φυσιοκρατικὴ καὶ ζωολογική. ῾Η ὀργάνωση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ἀντμετωπίστηκε μὲ μεθόδους κτηνοτροφίας (…) ῾Ο ἐθνικισμὸς καὶ ὁ διεθνισμὸς ἔβλαψαν στὸν ἴδιο βαθμὸ τὴν ἀκεραιότητα τῆς ἀνθρωπότητας. ῾Ο σύγχρονος ἐθνικισμὸς καὶ ὁ κρατικὸς παρεμβατισμὸς τῆς ἐποχῆς μας εἶναι τύποι εἰδωλολατρίας. ῾Η χριστιανικὴ ἀλήθεια ποὺ διακηρύσσει «οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδὲ ῞Ελλην» καὶ ποὺ δὲν ἦταν φυσικὰ μιὰ ἄρνηση τῆς ἐθνικῆς ἀτομικότητας, ἀνατρέπεται μὲ βία καὶ μίσος καὶ οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης ἐπιστρέφουν στὴν εἰδωλολατρικὴ καὶ πρωτόγονη συμπεριφορά.» Νικολάι Μπερντιάγεφ «Τὸ πεπρωμένο τοῦ ἀνθρώπου στὸ σύγχρονο κόσμο» σ.σ. 93-96 ᾿Εκδόσεις Πουρνάρα.

Τὸ γεγονὸς ὅτι τότε, ὁ Ναζισμὸς ἐπικράτησε μὲ ἐκλογὲς, δείχνει ὅτι εἶχε γίνει ἀποδεκτὸς ἀπὸ τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ, διότι ὑπῆρχαν οἱ προϋποθέσεις νὰ τὸν διαβρώσει. Γράφει ὁ Μπερντιάγεφ καὶ γιὰ τὴ Γαλλία· ῞Οτι ἀποχριστιανοποιήθηκε πολὺ πιὸ πρίν, ἀλλὰ ὁ ἀνθρωπισμὸς καὶ ἡ διαφώτιση εἶχαν εἰσχωρήσει τόσο βαθιὰ ποὺ τὴν ἐμπόδισαν νὰ μεταβληθεῖ σὲ εἰδωλολατρικὸ ἔθνος. Αὐτὰ τὰ ἔγραφε τὸ 1934. ῞Ομως, τὸ 1940, ἡ ἥττα στὸν πόλεμο ὁδήγησε καὶ τὰ δύο νομοθετικὰ σώματα, Βουλὴ καὶ Γερουσία, νὰ ἐκχωρήσουν πλήρεις ἐξουσίες στὸ στρατάρχη Πετέν καὶ στὴν ἐπιβολὴ καὶ ἐκεῖ φασιστικοῦ καθεστῶτος μὲ λαϊκὴ νομιμοποίηση καὶ ἀποδοχή.

῾Η δικτατορία καί ἡ ἀντίσταση τοῦ λαοῦ

Στὴν ῾Ελλάδα, ἐπιβλήθηκε τὸ καθεστὼς τῆς 4ης Αὐγούστου το 1936. ῞Ομως, τοῦτο ἔγινε πραξικοπηματικά ἀπὸ τὸν Γεώργιο Β καὶ τὸν ᾿Ιωάννη Μεταξᾶ, ποὺ ἂν καὶ πρωθυπουργὸς διέθετε ἐλάχιστους βουλευτές. ῎Ετσι, ἔγινε μιὰ κρατικὴ δικτατορία χωρὶς τὴ δυνατότητα γιὰ τὴν ἐπιβολὴ μονοκομματικοῦ συστήματος. ῾Η ἀπρόκλητη ἰταλικὴ ἐπίθεση τῆς 28ης ᾿Οκτωβρίου 1940 ἦταν μιὰ ἐκδήλωση τῶν χαρακτηριστικῶν τῆς φασιστικῆς ἰδεολογίας. ῾Ο λαὸς ἀντιστάθηκε στὴν ἀδικία καὶ βρῆκε τὴν εὐκαιρία νὰ ἐκδηλώσει τὰ ἀντιφασιστικά του αἰσθήματα. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ μεταξικὸ καθεστὼς ἀκολουθοῦσε τὰ πρότυπα των φασιστικῶν καθεστώτων, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς δὲν εἶχε ἀποδεχθεῖ τὴ φασιστικὴ ἰδεολογία. Δὲν παρασύρθηκε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἄξονας τότε κυριαρχοῦσε. Τὸ ΟΧΙ στὸ Φασισμὸ ἦταν παλλαϊκό.

Τὸ φρόνημα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ παρέμεινε ὑψηλό, παρὰ τὸ σὸκ τῆς κατάρρευσης καὶ τῆς ἥττας μὲ τὴ γερμανικὴ εἰσβολή. Τοῦτο δείχνει καὶ ἡ ἡρωικὴ πράξη ἀντίστασης τοῦ Μανώλη Γλέζου ποὺ ἔχουμε τὴν τιμὴ νὰ εἶναι σήμερα κοντά μας, ἕνα μόλις μήνα μετὰ τὴν κατάληψη τῆς ᾿Αθήνας ἀπὸ τοὺς Γερμανούς. ῾Ο ἑλληνικὸς λαὸς ἦταν ἤδη ταλαιπωρημένος καὶ ἐξαθλιωμένος ἀπὸ τὴ σχετικὰ πρόσφατη μικρασιατικὴ καταστροφή καὶ τὴν οἰκονομικὴ κρίση τῆς δεκαετίας τοῦ 1930 ποὺ χτύπησε καὶ τὴν ῾Ελλάδα. ῾Η οἰκονομικὴ κατάρρευση ὁλοκληρώθηκε κατά τὴν Κατοχή. ῾Η χώρα μπορεῖ νὰ κατακτήθηκε. ῞Ομως, οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ἔμειναν ἀδούλωτες. Παρὰ τὴν ἀφάνταστη δυστυχία, τὸ ὅραμα γιὰ μιὰ καλύτερη ῾Ελλάδα μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση κρατοῦσε ὄρθιους τοὺς ἀνθρώπους ἀπ ὅλες τὶς παρατάξεις.᾿Εκτὸς ἀπὸ μιὰ μικρὴ μειοψηφία, ἀκόμα καὶ οἱ συνεργάτες των Γερμανῶν δὲν κινήθηκαν κατὰ κανόνα ἀπὸ ἰδεολογικὰ κριτήρια, ἀλλὰ ἀπὸ ὑπολογισμὸ καὶ συμφέρον ἢ – δυστυχῶς – ὡς συνέπεια τοῦ διχασμοῦ ποὺ κυριάρχησε μεταξὺ των ἀντιστασιακῶν ὀργανώσεων.

Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ἡ ῾Ελλάδα εἶχε πέσει θύμα οἰκονομικῆς κρίσης καὶ τότε, ὁ Φασισμὸς δὲν βρῆκε γόνιμο ἔδαφος, ὅπως σὲ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες. Θὰ μποροῦσαν νὰ δοθοῦν πολλὲς ἑρμηνεῖες γι' αὐτό. ᾿Εμεῖς συγκρατοῦμε τὴν ἐπισήμανση τοῦ Μπερντιάγεφ, ὅτι εἶχαν ἀρχίσει νὰ ἐκφυλίζονται «Τὰ ἀποτελέσματα τῆς πορείας τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ καὶ τοῦ ἐξανθρωπισμοῦ, ποὺ εἶχαν σὰ σκοπὸ τὴν ἑνοποίηση τῆς ἀνθρωπότητας», μὲ ἀποτέλεσμα «μιὰ εἰδωλοποίηση τῶν χριστιανικῶν κοινωνιῶν».

Τὸ σύμπτωμα αὐτὸ δὲν τὸ εἴχαμε στὴν ῾Ελλάδα τοῦ 40-44. ῾Η ἑλληνικὴ κοινωνία εἶχε πολλὰ προβλήματα, παρέμενε ὅμως συνδεδεμένη μὲ τὴν ᾿Ορθόδοξη Παράδοσή της. Καὶ ἡ ᾿Αριστερὰ κατανόησε ὅτι ὁ σεβασμὸς τῆς τελευταίας ἦταν προϋπόθεση γιὰ τὴν ἀνάπτυξη παλλαϊκοῦ ἀντιστασιακοῦ κινήματος.

᾿Αναφέρουμε χαρακτηριστικὰ ὅτι στὴ διακήρυξη τοῦ Ε.Α.Μ. ποὺ ἔγραψε ὁ Δημήτρης Γληνὸς οἱ ἱερεῖς περιλαμβάνονται ρητά στὴν πνευματικὴ ἡγεσία τοῦ τόπου ποὺ εὐθύνεται νὰ ὁδηγήσει τὸ λαό. ῾Ο Γιῶργος Θεοτοκᾶς ἐκφράζει τὴν κατάπληξή του γιὰ τὸ πλῆθος των ἱερέων ποὺ συμμετεῖχαν στὴν ἐαμικὴ ἀντίσταση, ἐνῶ Μητροπολίτες συμμετεῖχαν στὴν Π.Ε.Ε.Α. ῾Ο μακαριστὸς ἡγούμενος Γερμανὸς Δημάκης, μὲ τὸ ψευδώνυμο παπα-᾿Ανυπόμονος, ἦταν συνεχῶς στὸ πλευρὸ τοῦ ῎Αρη Βελουχιώτη καὶ δίνει σημαντικὲς μαρτυρίες γιὰ τὸ σεβασμὸ τοῦ τελευταίου πρὸς τὴν ᾿Εκκλησία καὶ στοὺς λειτουργούς της, πρᾶγμα ποὺ μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ ἄλλους συγγραφεῖς.

῾Ο ἀρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, πέρα ἀπὸ τὴν ἔμπρακτη συμπαράσταση στοὺς ῾Εβραίους σέ κείμενο πού ὑπέγραφαν καὶ ἄλλες προσωπικότητες, κατάγγειλε τὶς ἐκτοπίσεις μὲ τὸ ἑξῆς αἰτιολογικό· «Στὴν ἐθνική μας συνείδηση, ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς Μητέρας ῾Ελλάδας ἀποτελοῦν μιὰ ἀναπόσπαστη ἑνότητα· εἶναι ἰσότιμα μέλη τοῦ ἐθνικοῦ σώματος ἀνεξαρτήτως θρησκείας. ῾Η ἁγία ᾿Ορθόδοξη θρησκεία μας δὲν ἀναγνωρίζει ἀνώτερη ἢ κατώτερη ποιότητα μὲ βάση τὴ φυλὴ ἢ τὴ θρησκεία, καὶ ἡ θρησκεία μας ἀναφερει πώς· «Δὲν ὑπάρχει οὔτε ῾Εβραῖος οὔτε ῞Ελληνας» καὶ, συνεπῶς, καταδικάζει κάθε ἀπόπειρα διακρίσεων ἢ δημιουργία φυλετικῶν ἢ θρησκευτικῶν διαφορῶν. Εἶναι κοινὴ ἡ μοίρα μας τόσο στὶς μέρες τῆς δόξας ὅσο καὶ σὲ περιόδους ἐθνικῆς ἀτυχίας, καὶ εἶναι ἄρρηκτοι οἱ δεσμοὶ μεταξὺ ὅλων τῶν ῾Ελλήνων πολιτῶν, χωρὶς ἐξαίρεση, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴ φυλή …»

Σήμερα, ἀντιμετωπίζουμε διαφορετικὲς προκλήσεις. Οἱ μνημονιακὲς πολιτικὲς ἔχουν ὁδηγήσει στὴν κατάλυση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καὶ στὴν κατάργηση τοῦ κράτους δικαίου καὶ τοῦ κοινωνικοῦ κράτους. ῾Η ἐξόφληση των δανειστῶν ἔχει ἀφήσει στὴν ἄκρη προτεραιότητες ποὺ προβλέπει τὸ Σύνταγμα γιὰ τὴν ἀξιοπρεπῆ διαβίωση τοῦ λαοῦ. Παράλληλα, ἡ ἔλλειψη ὑποδομῶν, σὲ συνδυσμὸ μὲ τὴν ἀνυπαρξία ὑπεύθυνης μεταναστευτικῆς πολιτικῆς ἔχει καταστήσει ἐκρηκτικὸ κοινωνικὸ πρόβλημα τὴν αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν μεταναστῶν. Πολλῶν ἀπ' αὐτοὺς ἡ ῾Ελλάδα δὲν ἦταν οὔτε κἂν ὁ προορισμός τους. ῎Εχουν ὅμως ἐγκλωβιστεῖ ἐδῶ ἐξαιτίας τῆς ἄδικης γιὰ τὶς περιφερειακὲς χῶρες τῆς ΕΕ κοινοτικῆς νομοθεσίας. ῾Η κατάρρευση τῆς ἀξιοπιστίας τοῦ πολιτικοῦ κόσμου ἔχει ὑπονομεύσει τὴ λειτουργία τοῦ κοινοβουλευτικοῦ πολιτεύματος. ῞Ολο καὶ πιὸ μεγάλο μέρος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀρχίζει νὰ ἀποδέχεται ὅτι τὰ προβλήματά του θὰ λυθοῦν μὲ αὐταρχικὲς λύσεις. ῎Ετσι, βλέπουμε ραγδαία αὔξηση τῆς ἐπιρροῆς τοῦ νεοναζισμοῦ στὴν ῾Ελλάδα, μὲ κυρίαρχο φαινόμενο τὴ θεαματικὴ αὔξηση τῆς ἐπιρροῆς τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς. ῾Η ὀργάνωση αὐτὴ μέσα ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο ἔντυπό της, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ εἶχε ἀνοικτὰ ἐξυμνήσει τὸ Χίτλερ καὶ τὸν ᾿Εθνικοσοσιαλισμό, καθὼς καὶ τὸν Νεοπαγανισμό.

Πιὸ πρόσφατα, περιορίζεται νὰ ἐπικαλεῖται τὴν ἐθνικιστικὴ ἰδεολογία, ἐνῶ ἐμφανίζεται νὰ ἀποδέχεται καὶ τὴν ᾿Ορθοδοξία. Στὴν πράξη ὅμως, ἐκτιμοῦμε ὅτι οὐδέποτε ἀποκήρυξε τὶς παλαιότερες ἀναφορὲς στὸν Ναζισμὸ καὶ στὸν Νεοπαγανισμό, τὸν ὁποῖον ἀνοικτὰ ἀσπάζονται στελέχη της. ῾Η ἐπίσημα ἐκφρασμένη καὶ ἀπὸ τὸ βῆμα τῆς Βουλῆς ἄποψη, ὅτι κατηγορίες συνανθρώπων μας μποροῦν νὰ χαρακτηρίζονται «ὑπάνθρωποι» καὶ «σκουπίδια» καὶ κατ᾿ ἐπέκταση «γιὰ πέταμα», ἤτοι β κατηγορίας, ἀποτελεῖ βασικὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ναζιστικῆς ἰδεολογίας καὶ τῶν συναφῶν ρατσιστικῶν δοξασιῶν. Σημειώνουμε τὸ γεγονὸς ὅτι ἤδη, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς μετανάστες, ἡ λογικὴ τοῦ μίσους πλήττει καὶ ἄλλες κατηγορίες συνανθρώπων καὶ συμπολιτῶν μας, ποὺ στοχοποιοῦνται ὡς ἀποδιοπομπαῖοι τράγοι καὶ δῆθεν ὑπαίτιοι γιὰ τὰ προβλήματα.

Κατὰ συνέπεια, τὸ πρὀβλημα δὲν εἶναι μόνο πολιτικό. Εἶναι καὶ πνευματικό, ἀπὸ τὴ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία μπαίνει σὰ πειρασμὸς στὸν δοκιμαζόμενο πολίτη νὰ ἀναζητήσει λύσεις αὐταρχικὲς στὰ προβλήματά του.

῍Αν τὸ 1943 ὁ ἀρχιεπίσκοπος Δαμασκηνὸς ἀπευθύνθηκε στὶς ναζιστικὲς ἀρχὲς Κατοχῆς καὶ στὴν κατοχικὴ κυβέρνηση, σήμερα, ὁ Μητροπολίτης Σισανίου καὶ Σιατίστης, ἀπευθύνεται μὲ παρόμοια λόγια στὸν ἴδιο τὸν ἑλληνικὸ λαό· «Ξεχάσατε ἀγαπητοί μου Χριστιανοί τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ «ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε»; (Ματθ. 25· 40) Δὲν εἶναι ὁ ἄνθρωπος εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ὅποιος καὶ ἐὰν εἶναι; Δὲν εἶναι ἕνας μετανάστης, ἕνας πρόσφυγας, ἐλάχιστος ἀδελφός τοῦ Χριστοῦ; Δὲν εἶναι ὁ «πλησίον» τῆς παραβολῆς τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη; Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὴν χρυσαυγίτικη ἀντίληψη θὰ ἔπρεπε ὁ Σαμαρείτης, βλέποντας τὸν πληγωμένο ᾿Ιουδαῖο, νὰ τὸν πετάξει στὰ σκουπίδια· τότε θὰ ἦταν «καλός»!

Κάθε ἐναγκαλισμός καὶ χάϊδεμα Χριστιανοῦ ἢ πολὺ περισσότερο ἱερωμένου πρὸς τὴν Χ.Α. δείχνει μπέρδεμα φρικτὸ καὶ ἀκύρωση τῆς πίστης. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ παίζει «ἐν οὐ παικτοῖς»! ῾Ο λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει ἀπόλυτο καὶ αἰώνιο κύρος. Εἶναι ἄλλο τὸ θέμα τῶν προσφύγων καὶ τῶν προβλημάτων ποὺ μιὰ ἀνίκανη πολιτικὴ ἡγεσία ἄφησε νὰ δημιουργηθοῦν καὶ ἄλλο ἡ ἀπόλυτη ἀξία τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Δὲν θὰ ἀκυρώσουμε τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ λύσουμε τὰ προβλήματά μας. ᾿Αντιθέτως τὰ προβλήματα δημιουργήθηκαν γιατὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ τὴν ἀντικαταστήσαμε μὲ τὴν ἀλαζονεία μας καὶ τὴν ἐπιπολαιότητα μας.

Μεγάλη, κατὰ συνέπεια, εἶναι ἡ εύθύνη τῆς διοικούσας ᾿Εκκλησίας, μὲ τὸν κατηχητικό της λόγο νὰ ὁριοθετήσει τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα ὡς συνέχεια τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον ἀπὸ τὸν ἐθνικισμὸ ὡς ἔκφραση μίσους γιὰ τὸν ἄλλο.

Σὲ πολιτικὸ ἐπίπεδο, μεγάλη εἶναι ἡ εὐθύνη τοῦ πολιτικοῦ κόσμου νὰ ἀναδείξει ὑπεύθυνη πολιτικὴ πρόταση γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων ὅπως αὐτὸ τῆς μετανάστευσης, ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει μόνον ἀνθρώπινα καὶ δημοκρατικά. Κατὰ συνέπεια, τιμοῦμε ἔμπρακτα τὴν ἀντίσταση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ τὸ 1940. Σήμερα ἀντιστεκόμαστε στὸν ἐκφασισμὸ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ποὺ προκαλοῦν οἱ μνημονιακὲς πολιτικές καὶ ἡ νέου τύπου κατοχὴ ποὺ ὑφίσταται ἡ Χώρα μας. ῾Η ἀποκατάσταση τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησιας, τοῦ κράτους δικαίου καὶ τοῦ κοινωνικοῦ κράτους εἶναι προϋπόθεση γιὰ τὴν κάλυψη τοῦ κενοῦ ποὺ ἔρχεται νὰ καλύψει ὁ σύγχρονος ᾿Εθνοφυλετισμὸς στὴν ῾Ελλάδα.

᾿Αντιστεκόμαστε καὶ στὸν πειρασμὸ νὰ ὑποκύψουμε σὲ ἐπιλογὲς ἀντιδημοκρατικὲς καὶ τυραννικὲς ποὺ παραβιάζουν τὰ δικαιώματα τῶν συνανθρώπων μας, προκειμένου νὰ λύσουμε τὰ προβλήματά μας. ᾿Απευθυνόμαστε μὲ ἀγάπη ἀκόμα καὶ σ' ὅσους καλοπροαίρετα υἱοθετοῦν τὴν κατεύθυνση αὐτὴ καὶ τοὺς καλοῦμε ν' ἀλλάξουν ρότα. Οἱ τυραννικὲς λύσεις φαίνονται εὔκολες, ἀλλὰ τελικὰ ἀποδεικνύονται ἐπικίνδυνες. ῍Ας θυμηθοῦμε τὴν προειδοποίηση τοῦ Γιώργου Σεφέρη τὸ 1968·

«῞Ολοι πιὰ τὸ διδάχτηκαν καὶ τὸ ξέρουν πὼς στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτοῦ τοῦ τέλους μᾶς βασανίζει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς τοῦ Αἰσχύλου. ῞Οσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τὸ κακό.»

῍Ας θυμηθοῦμε πόσο βγῆκε ἀληθινή καὶ πόσο διαψεύστηκαν ὅσοι, στις 21 ᾿Απριλίου τοῦ 1967, χάρηκαν ἔνοχα καὶ ἐνδόμυχα, ποὺ «βρῆκαν τὴν ἡσυχία τους» μὲ τὴ Δικτατορία, ἀφοῦ 7 χρόνια ἀργότερα ὁδηγηθήκαμε στὴν τραγωδία τῆς Κύπρου.

Σήμερα, τιμοῦμε τὸ ΟΧΙ καὶ τὴν ἀντίσταση τοῦ λαοῦ μας, ἀντιστεκόμενοι στὸν ἐκφασισμὸ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ποὺ προκαλοῦν τὰ Μνημόνια καὶ ταυτόχρονα στὴ διάδοση τῆς νεοναζιστικῆς ἰδεολογίας καὶ πρακτικῆς ἀπ ὅπου καὶ ἂν αὐτὴ προέρχεται.

Καλούμαστε νὰ μὴ πουλήσουμε τὴν ψυχή μας στὸ φασισμό!