Καραμελένια όνειρα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Δύσκολοι καιροί

η δεκαετία του 1950

Ο μπαρμπαγιάννης ο κοκκοτάς

έφτιαχνε κοκοράκια,

με λιωμένη ζάχαρη

Κοκοράκια κόκκινα σαν αίμα

που λαλούσαν τ' απογεύματα

Είχε και μια γυναίκα

στην καλύβα του ο μπαρμπαγιάννης

καμπούρα και κουτσή

παιδιά δεν είχε

 

Κάθε μέρα μοσχοβολούσε η γειτονιά

καραμελένια κοκοράκια

που κελαηδούσαν στα παιδιά

τ' απογεύματα

 

Μια φορά, κι ήταν Χριστούγεννα

έδωσε και σε ‘μένα

ένα κοκοράκι, ο μπαρμπαγιάννης

χωρίς λεφτά

 

Είδε τα πονεμένα μάτια μου

Γι αυτό από τότε ένα κοκοράκι

λαλάει μέσα μου τα Χριστούγεννα,

σαν βλέπω τα πονεμένα μάτια

των παιδιών

 

                            25 Δεκεμβρίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Ο συστημισμός… προωθεί την «ανανέωση» της πολιτικής ζωής …και η μη διαχειρίσιμη αμφισβήτηση μετρά τη σχέση της με την Αριστερά

 

Του Γιάννη Τσούτσια

 

Το ότι η επικαιρότητα γίνεται ολοένα και πιο αντιφατική και πιο δυσανάγνωστη, τόσο σε ό,τι αφορά τα καθημερινά, αλλά και σε όσα τείνουν να καταστούν μονιμότερα, αποτελεί πλέον κοινή διαπίστωση. Και οι δημοσκοπήσεις αυτό έδειξαν. Κολλήσαμε! Η καθίζηση στο κίνημα αλλά και στη λαϊκή διαθεσιμότητα είναι ορατή.

Όπως και το γεγονός ότι αυτή συνοδεύεται από μια αυξανόμενη διάθεση καθολικής απόρριψης, που υποστρέφει περισσότερο σε απογοήτευση παρά σε οργή, όσο κι αν η τελευταία παραμένει κοντά στο σημείο βρασμού. Εν ολίγοις, διερχόμαστε τη φάση όπου ξεσπούν τα αδιέξοδα από την παράκαμψη του αιτήματος διαμόρφωσης ενός αριστερού ρεύματος κοινωνικοπολιτικής διεξόδου.

Αιτήματος επιτακτικού, σε όλα τα επίπεδα, που βιώνεται εντονότερα από το πιο πολιτικοποιημένο τμήμα της κοινωνίας. Ταυτόχρονα, βιώνονται και οι συνέπειες της ακινησίας, νομιμοποιημένης από τη θεωρία της αυτόματης πτώσης Σαμαρά, που έδωσε τη δυνατότητα στη Δεξιά να σχεδιάσει απερίσπαστη την ανασύνταξή της. Είμαστε, δηλαδή, μακριά από την απαίτηση για έναν πολιτικό λόγο διεξόδου.

Εν τω μεταξύ, ο Σαμαράς προχωρεί απερίσπαστος, ξεδιπλώνοντας τακτικές. Ευθυγράμμισε τη Δεξιά σ' ένα και μόνο στρατόπεδο. Σταθεροποιήθηκε στην κυβέρνηση (στα όρια πάντα του εφικτού και μέχρι εκεί που του επιτρέπει η κυριαρχούσα αποδιαρθρωτική ρευστότητα). Επιχειρεί την ιδεολογική οχύρωση του συστημισμού, μέσω της θεωρίας των άκρων, και κλιμακώνει τη σκλήρυνση, δηλαδή, την αύξηση της βίας σε κάθε επίπεδο. Τώρα επιτίθεται επιλεγμένα στη συνδικαλιστικά συγκροτημένη κοινωνία, που από «συντεχνία» έγινε «ομάδα συνδικαλιστών», υποβοηθούμενος από τη φθορά και την απονομιμοποίηση στα μάτια όλης της κοινωνίας μιας ορισμένου τύπου συνδικαλιστικής δράσης. Τέλος, τα ελάχιστα που θα περισσέψουν από το πακέτο της δόσης, διανέμονται με επικοινωνιακά αποδοτικό τρόπο και σύμφωνα με προκαθορισμένες προτεραιότητες. Έτσι, δόθηκε μέρος των οφειλομένων στους αγρότες, στο χώρο των οποίων εκτιμάται ότι θα ενισχυθεί η επιρροή της Ν.Δ. περισσότερο από οπουδήποτε αλλού.

Το μεγάλο κόλπο, όμως, είναι άλλο. Είναι η «ανανέωση» της πολιτικής ζωής. Δηλαδή του προσωπείου και της υπόστασης που θα ενδυθεί στο άμεσο μέλλον ο συστημικός πολιτικός κόσμος. Αφού η Αριστερά αποφάσισε να αποσυρθεί απ' αυτά, αγνοώντας το αίτημα για τη συντριβή του πολιτικού συστήματος και την ανασύστασή του σε άλλη βάση, αίτημα που υποστασιοποιεί το αντιμνημονιακό κίνημα και του δίνει πολιτική προοπτική, φτάσαμε στο σημείο, ποιος, ο Σαμαράς, να επιχειρεί τη διάσωση του φθαρμένου πολιτικού συστήματος στο όνομα της ανανέωσής του! Εκλογικός νόμος, διαχωρισμός Βουλής και Εκτελεστικού, νέα κόμματα, αλλαγή των εκλογικών περιφερειών, είναι κάποια από αυτά που συζητιούνται. Σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η βολική εξόντωση του Καμμένου.

Την ίδια ώρα, η Αριστερά επιμένει να παραβλέπει πως η νέα καθεστωτική μνημονιακή περίοδος θα απαιτούσε μια αντίστοιχα νέα πολιτική συγκρότηση.

Επιμένει να ενισχύει μια πεθαμένη πολιτική γεωμετρία, διευκολυντική του συστήματος, αγνοώντας την πόλωση της ιστορικής περιόδου και εμμένοντας στην υφιστάμενη ισορροπία. Ούτε η ίδια μοιάζει να πιστεύει ότι το Μνημόνιο τα άλλαξε όλα και πρώτα απ' όλα τις πολιτικές ταυτότητες. Έτσι, ακόμη αντιλαμβάνεται τον Καμμένο ως ακροδεξιό, όχι όμως τον Σαμαρά. Τοποθετεί τον Κουβέλη κάπου στο Κέντρο, (αφού τουλάχιστον, του έκανε τη χάρη να τον εξοβελίσει από την Αριστερά) και ποτέ δεν τον χαρακτηρίζει ως «ακραίο». Οδηγούμαστε έτσι να πιστέψουμε ότι ακόμη κι αυτή η μνημονιακή πολιτική, δεν συνιστά ακρότητα!

Η Αριστερά των 23 Γενικών Απεργιών βασίζει την προοπτική της όχι στη δύναμη της πρότασής της, των θέσεων και του πολιτικού προσανατολισμού που θα έπρεπε να δώσει, αλλά στο ότι το… 24ο κύμα των μέτρων, θα παροξύνει και πάλι την οργή στο έπακρο και θα κατεδαφίσει τις προσπάθειες του Σαμαρά.

Μέσα σ' όλα αυτά, ελπιδοφόρο παραμένει το μη διαχειρίσιμο τμήμα της Αμφισβήτησης. Αυτό που καταγράφεται πεισματικά στις δημοσκοπήσεις ως «Κανένας», συνενώνοντας ριζοσπαστικά, αλλά και αντιφατικά στοιχεία. Είναι το τμήμα της κοινωνίας που θα επηρεάσει καθοριστικά τις εξελίξεις. Ο ευρωσκεπτικισμός που ανεβαίνει εντυπωσιακά, αλλά δεν ζητάει την έξοδο από την Ευρώπη, απαιτώντας το δύσκολο, αψηλάφιστο δρόμο, μιας άλλης ευρωπαϊκής πολιτικής. Εκείνοι που καταλογίζουν ευθύνη στο ευρώ, αλλά δεν επιμένουν σήμερα στο αίτημα της εξόδου (όχι γιατί είναι βολεμένα και διστακτικά μεσοστρώματα), σταθμίζοντας τη συνθετότητα του εγχειρήματος και τις ελλείπουσες προϋποθέσεις. Και οι άλλοι, που ενώ απαιτούν έξοδο από το ευρώ, δεν ενισχύουν την Αριστερά της εξόδου (υπερδιπλάσιο το ποσοστό τους από τα δημοσκοπικά της ποσοστά), στέλνοντας μηνύματα για έλλειψη αξιοπιστίας και για στενούς ορίζοντες.

Μέσα από τέτοιους δύσβατους δρόμους η αμφισβήτηση συνεχίζει να συνειδητοποιείται, αβοήθητη, επάγεται και προσανατολίζεται μέσα από διαρκείς αντιφάσεις. Ποιος όμως είπε ότι τα πράγματα θα είναι εύκολα; Το θέμα είναι η Αριστερά τι κάνει…

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 20 Δεκέμβριος 2012, http://e-dromos.gr/index.php?option…CE

Από το Φόβο στην Αντιναζιστική Δράση

 

Της Εύης Βουλγαράκη – Πισίνα

 

Η προσπάθεια, ένα ακραίο κοινωνικό περιθώριο να βρει δίοδο ώστε να εγκατασταθεί και να εγκαθιδρυθεί στο κέντρο της πολιτικής ζωής, χαρακτηρίζει όλη την πρόσφατη ιστορία του τόπου. Τα φαινόμενο του λαϊκισμού και της εμπεδωμένης αναξιοκρατίας, διαπλοκής και φαυλότητας είναι πλήρως συνδεδεμένα με τον τρόπο λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων. Δεδομένη η συνενοχή του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης συλλήβδην, και ως ποσοστιαία συμμετοχή και ως συνένοχη σιωπή.

Ακόμη σήμερα, με τις μνημονιακές πολιτικές σε πλήρη εξέλιξη, με την εκστρατεία αρπαγής του μόχθου των πολλών πλησίστια, το μανιώδες κύκνειο άσμα ενός συστήματος που δεν θέλει να πεθάνει οδηγεί στα ίδια και τα ίδια… Η αδιαφάνεια ευοδώνεται περαιτέρω στον καιρό της μνημονιακής λιτότητας.

Σε αυτό το ζοφερό τοπίο έρχεται να προσθέσει τη δική της νότα μια στριγγιά τρομπέτα που λέγεται Χρυσή Αυγή. Στην οποία ελπίζουν ως το μάνα εξ ουρανού δεκάδες απελπισμένοι, άλλοι αναδυόμενοι από τα ερέβη της δεξιάς ΕΡΕ και των νεότερων κληρονόμων της, άλλοι πρώην αυριανιστές, άλλοι παραδοσιακοί πελάτες ενός φασιστικού λόμπι, άλλοι θεράποντες ενός παρακράτους, άλλοι φοβισμένα ανθρωπάκια, άλλοι νεόφτωχοι, άλλοι απελπισμένοι, άλλοι από χρόνια οικοδομούντες μιαν αντιθετική ταυτότητα και μόνον, αδύναμοι να περάσουν από την υποτέλεια του φόβου και την κατασκευή εχθρών σε πνευματική και πολιτική ενηλικίωση.

Τα πρωταίτια κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στο χάος ανασύρουν τώρα τη θεωρία των δύο άκρων, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να πείσουν ότι οι ακρότατες πολιτικές λιτότητας, η ακραία υποτέλεια για την οποία φέρουν ακεραία την ευθύνη, συνιστούν κεντρώα μετριοπαθή πολιτική. Εξού και η φασιστική έξαρση σ' αυτή τη χώρα. Και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης…

Η Χρυσή Αυγή, προνομιακός αλλ' όχι αποκλειστικός εκφραστής της άκρας δεξιάς, σε πολλά θυμίζει εγκληματική οργάνωση κι ας παρουσιάζεται με βιτρίνα πολιτικού κόμματος. Η παροχή ιδεολογικής νομιμοποίησης στη βία, οι ποικίλες έκνομες πράξεις και η ηθική αυτουργία για τέτοιες πράξεις των βασικών στελεχών της παρέχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπισθεί θεσμικά και νομικά η ΧΑ αντί να ηρωοποιηθεί με ιδέες που εκφεύγουν των ορίων της συνταγματικής τάξης και της δημοκρατίας… 

Η ΧΑ μπορεί να δεχτεί επίσης ένα καίριο χτύπημα από έναν χώρο στον οποίο είχε σχεδιάσει προνομιακή διείσδυση.

Ο λόγος για το χώρο της Εκκλησίας. Και εδώ, πέρα από την πολιτική διάσταση του ζητήματος, οι χριστιανοί έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν για την απόλυτη διαστρέβλωση της χριστιανικής ανθρωπολογίας και θεολογίας. Διότι αντί για τον Θεάνθρωπο, την πηγή της αγάπης και καταλλαγής -πέρα από έθνη, φύλλα, κοινωνικές τάξεις και οποιανδήποτε άλλη διάκριση- η ΧΑ προβάλλει ένα ναζιστικό πρότυπο υπερανθρώπου ή μαζα-ανθρώπου, που μοιραία απολήγει στη θεώρηση και κάποιων ως «υπανθρώπων». Η Εκκλησία πρέπει να καταδικάσει απερίφραστα, συνοδικά και επίσημα, τη νεοναζιστική, νεοφασιστική απανθρωπία και να ανανεώσει με βάση τα νέα δεδομένα την παλαιότερη συνοδική καταδίκη του Εθνοφυλετισμού από την εν Κωνσταντινουπόλει Ενδημούσα Σύνοδο το 1872.

Το ιδεολογικό υπόβαθρο της ΧΑ συνιστά και θεολογική αίρεση, στο βαθμό που συνειδητά παράγει σύγχυση και αλλοιώνει τη χριστιανική διδαχή προκειμένου να επιβάλλει το δικό της νοσηρό μοντέλο στην κοινωνία. Ήδη, η απερίφραστη πρόσφατη καταδίκη από την Εκκλησία της Κρήτης ανοίγει ενδεχομένως το δρόμο και για τη συνοδική καταδίκη από την Εκκλησία της Ελλάδος. Για το λόγο αυτό αξίζει να στηριχθεί η  Πρωτοβουλία χριστιανών κατά του Εθνοφυλετισμού, Νεοφασιμσού, Νεοναζισμού και το σχετικό αίτημα προς την Ιερά Σύνοδο με δημόσιες υπογραφές:  http://www.gopetition.com/petitions/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CF%84.html

Για να γυρίσουμε ξανά στην πολιτική, η παρουσία της ΧΑ στον πολιτικό στίβο, είναι σχεδιασμένη ώστε να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός ανωμαλίας, αιματοχυσίας, εκτροπής. Κίνδυνοι που, μαζί με άλλα επίπλαστα διλήμματα και το καλλιεργούμενο αίσθημα φόβου, ηττοπάθειας, εθελοδουλίας, λειτουργούν ανασχετικά στην προσπάθεια αλλαγής πορείας. Αν δεν τσακιστεί παράλληλα το αβγό του φιδιού, αν δεν απαξιωθεί πλήρως πολιτικά, ιδεολογικά, ηθικά και πρακτικά, κάθε λαϊκή αντίσταση κινδυνεύει να κυλιστεί στο αίμα και να έρθει στο προσκήνιο ο φασισμός και μάλιστα με λαϊκό έρεισμα… Όποιος δεν διδάσκεται από την Ιστορία, θα διδαχθεί βιαίως από την εμπειρία… Και όποιος σωπαίνει ενώ πρέπει να μιλά, είναι βαθιά συνένοχος.

ΠΗΓΗ: Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών [έντυπη έκδοση], Αρ. Φύλ.43 (Πα 28/12/12), σ. 9. Το είδα: 28 Δεκ 2012, http://breezesound.blogspot.gr/2012/12/blog-post_28.html

Το κόλπο της επαναγοράς

 

Του Γιώργου Δελαστίκ*

 

Οι Έλληνες χρεώνονται, οι Γερμανοί πληρώνουν, οι Αμερικανοί εισπράττουν! Ακριβέστερα, πνίγονται στα δάνεια εκατομμύρια Έλληνες φορολογούμενοι, πληρώνουν επίσης εκατομμύρια Γερμανοί φορολογούμενοι και εισπράττουν Αμερικανοί κερδοσκόποι! Αυτό αποκαλύφθηκε με θεαματικό τρόπο ότι είναι και η ουσία του κόλπου της επαναγοράς των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου.

Έφριξαν οι πάντες όταν έμαθαν ότι ένας και μόνο κερδοσκοπικός αμερικανικός οίκος ονόματι Θερντ Πόιντ κέρδισε μέσα σε τέσσερις μήνες …μισό δισεκατομμύριο δολάρια αγοράζοντας και πουλώντας ελληνικά ομόλογα, ενώ θεωρητικά κερδίζει αυτή τη στιγμή άλλο ένα δισεκατομμύριο, έχοντας επενδύσει συνολικά μόλις 1 δις. δολάρια!

Πρίν δούμε όμως αναλυτικά πως στήθηκε το κόλπο και ποιος κέρδισε πραγματικά από την επαναγορά, να υπογραμμίσουμε ευθύς εξαρχής το θεμελιώδες «λάθος» της επαναγοράς: Γιατί να αγοράσουμε, σε μειωμένη τιμή, σήμερα που δεν έχουμε ως κράτος λεφτά και επομένως πρέπει να τα δανειστούμε, πράγμα που συνεπιφέρει περικοπές μισθών και συντάξεων και άλλα δεινά, ελληνικά κρατικά ομόλογα που λήγουν μετά από …δέκα ως τριάντα(!) χρόνια; Γιατί ο ελληνικός λαός του 2012 πρέπει να υποφέρει τα πάνδεινα για να εξοφλήσει σε ιδιώτες ομόλογα που λήγουν το …2023 το συντομότερο και το 2042 το αργότερο; Τέτοια είναι σχεδόν στην ολότητα τους τα ομόλογα που κυκλοφορούν μετά το «κούρεμα» του Μαρτίου. Ποιος ξέρει πώς θα είναι η Ελλάδα και η Ευρώπη μετά από δέκα, είκοσι και τριάντα χρόνια; Ποιος ξέρει αν θα υπάρχει καν το ευρώ, ακόμη και η ΕΕ; Και αν υπάρχουν, τι μορφή θα έχουν; Είναι καθαρός παραλογισμός να πληρώνει ένα κράτος σήμερα δανειακές του υποχρεώσεις που λήγουν μετά από τριάνταχρόνια! Το αν θα πληρωθούν τότε ή όχι είναι κίνδυνος που αναλαμβάνουν οι δανειστές του και συνοδεύει τα κέρδη που προσδοκούν. Άλλο πράγμα η επαναγορά ομολόγων που λήγουν σε δύο – τρία χρόνια και άλλο πράγμα η επαναγορά ομολόγων που λήγουν σε δύο – τρείς δεκαετίες!

Πέρα από αυτή τη θεμελιώδη υπηρεσία στους κερδοσκόπους (με το αζημίωτο άραγε;) ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά πως οι κυβερνήσεις βοηθούν τους κερδοσκόπους να αποκομίσουν τρελά κέρδη. Την 1^ηΙουνίου 2012, στη δευτερογενή αγορά η αξία ενός ελληνικού ομολόγου ονομαστικής αξίας 1 ευρώ ήταν μόλις 13,5 λεπτά. Θεωρητικά μιλώντας και με δεδομένο ότι σε χέρια ιδιωτών βρίσκονταν ελληνικά ομόλογα συνολικής αξίας 60 περίπου δισεκατομμυρίων ευρώ, με 8,1 δισεκατομμύρια ευρώ αγόραζε κανείς ολόκληρο το τμήμα αυτό του δημοσίου χρέους που είχε ονομαστική αξία 60 δις. Μόλις άρχισε να συζητείται αόριστα το θέμα επαναγοράς ελληνικών ομολόγων, η αξία τους την 1^η Σεπτεμβρίου ανέβηκε στα 18 λεπτά ανά ευρώ. Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012 ο Μάριο Ντράγκι δήλωσε ότι η ΕΚΤ θα αγοράζει κρατικά ομόλογα σε απεριόριστες ποσότητες, οπότε η τιμή των ελληνικών ομολόγων πήγε στα 25 λεπτά ανά ευρώ. Τον Οκτώβριο ο Σόιμπλε δήλωσε ότι ειδικά τα ελληνικά ομόλογα μπορεί να επαναγοραστούν με δάνειο από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης (EFSF), οπότε τελικά στις 3 Δεκεμβρίου του 2012 η τιμή τους είχε σκαρφαλώσει στα 35 λεπτά ανά ευρώ. Έτσι, αυτά τα 60 δις. που την 1^η Ιουνίου αγοράζονταν με 8,1 δις. ευρώ, τώρα απαιτούσαν … 20 δισεκατομμύρια!

Στην τιμή αυτή έγινε η επαναγορά των ομολόγων. Η Ελλάδα χρεώθηκε και ξόδεψε 11,3 δις. ευρώ και αγόρασε μόνο τα μισά από τα ομόλογα που βρίσκονται σε χέρια ιδιωτών – ονομαστικής αξίας 31 δισεκατομμυρίων. Με την επαναγορά όμως ανέβηκε κι άλλο η τιμή των ελληνικών ομολόγων και αυτή την εβδομάδα έφτασε στα 50,4 λεπτά ανά ευρώ. Αυτό θεωρητικά σημαίνει ότι για την επαναγορά των υπόλοιπων ομολόγων ονομαστικής αξίας 30 δις. ευρώ που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών απαιτούνται πάνω από …15 δισεκατομμύρια! Επιπρόσθετα των 11,3 που ήδη δόθηκαν. Με άλλα λόγια, τα ομόλογα ονομαστικής αξίας 60 δις. ευρώ που πριν από έξι μήνες κόστιζαν θεωρητικά 8,1 δις., τώρα κοστίζουν 26,3 δισεκατομμύρια! Πάνω από …200% ακριβότερα. Μέσα σε έξι μήνες.! Υπάρχει άραγε πιο κραυγαλέα απόδειξη γιατί το κράτος δεν μπορεί και δεν πρέπει να μπλέκεται σε τέτοια κερδοσκοπικά παιχνίδια, αν υποθέσουμε βεβαίως ότι έχει κύριο μέλημα του την υπεράσπιση των συμφερόντων της χώρας και του λαού;

Επιπλέον, πρέπει να προσθέσουμε ότι η ονομαστική μείωση στα χαρτιά του ελληνικού δημόσιου χρέους μέσω της επαναγοράς ομολόγων δεν πρόκειται να έχει καμία απολύτως θετική επίπτωση στο βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού. Όσο διαρκεί το μνημονιακό καθεστώς, θα χειροτερεύει συνέχεια η ζωή όλων των Ελλήνων. Αύξησαν κι άλλο τους φόρους και θα συνεχίσουν να τους αυξάνουν, θα ακριβύνουν δραματικά την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και του νερού, θα μειώνουν διαρκώς τις συντάξεις, θα αυξάνουν την ανεργία, θα ρίχνουν τους μισθούς, θα αποδομούν συνεχώς το όποιο κοινωνικό κράτος. Επιπλέον, όλα τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα προκύπτουν από την κατάρρευση της δημόσιας υγείας και παιδείας και την εξαθλίωση του λαού μας, θα πηγαίνουν για να αποπληρώνουν το δημόσιο χρέος στους ξένους για πολλές δεκαετίες…

Αυτοί, αυτό το μέλλον μας ετοιμάζουν. Εμείς θα το δεχθούμε ή θα τους ανατρέψουμε για να ξαναδούμε άσπρη μέρα;

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύθηκε στο «Πρίν» το Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012. Το είδα: Σάββατο, 29 Δεκεμβρίου 2012, http://eleftheri-ellada.blogspot.gr/2012/12/blog-post_2408.html

Το Άνθος του Γιαλού

 

+ Του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

 

Ἐπὶ πολλὰς νύκτας κατὰ συνέχειαν ἔβλεπεν ὁ Μάνος τοῦ Κορωνιοῦ, ἐκεῖ ὅπου ἔδενε τὴν βάρκαν του κάθε βράδυ, κοντὰ στὰ Κοτρώνια τοῦ ἀνατολικοῦ γιαλοῦ, ἀνάμεσα εἰς δυὸ ὑψηλοὺς βράχους καὶ κάτω ἀπὸ ἕνα παλαιὸν ἐρημόσπιτον κατηρειπωμένον, – ἐκεῖ ἔστρωνε συνήθως τὴν κάπαν ἐπάνω στὴν πλώρην τῆς βάρκας, κ᾿ ἐκοιμᾶτο χορευτὸν καὶ νανουρισμένον ὕπνον, τρεῖς σπιθαμὲς ὑψηλότερ᾿ ἀπὸ τὸ κῦμα, θεωρῶν τὰ ἄστρα, καὶ μελετῶν τὴν Πούλιαν καὶ ὅλα τὰ μυστήρια τοῦ οὐρανοῦ – ἔβλεπε, λέγω, ἀνοικτὰ εἰς τὸ πέλαγος, ἔξω ἀπὸ τὰ δυὸ ἀνθισμένα νησάκια, τὰ φυλάττοντα ὡς σκοποὶ τὸ στόμιον τοῦ λιμένος, ἓν μελαγχολικὸν φῶς – κανδήλι, φανόν, λαμπάδα, ἢ ἄστρον πεσμένον – νὰ τρεμοφέγγῃ, ἐκεῖ μακράν, εἰς τὸ βάθος τῆς μελανωμένης εἰκόνος, ἐπιπολῆς εἰς τὸ κῦμα, καὶ νὰ στέκῃ ἐπὶ ὥρας, φαινόμενον ὡς νὰ ἔπλεε, καὶ μένον ἀκίνητον.

Ὁ Μάνος τοῦ Κορωνιοῦ, λεμβοῦχος ψαράς, ἦτον ἀδύνατος στὰ μυαλὰ ὅπως καὶ πᾶς θνητός. Ἀρκετὸν ἦτο ἤδη ὁποὺ ἔδενε τὴν βάρκαν του κάθε βράδυ ἐκεῖ, δίπλα εἰς τοὺς δυὸ μαυρισμένους βράχους, κάτω ἀπὸ τὸ ἐρημόσπιτον ἐκεῖνο, τ᾿ ὁλόρθον ἄψυχον φάντασμα, τὸ ὁποῖον εἶχε τὴν φήμην, ὅτι ἦτο στοιχειωμένον. Ἐκαλεῖτο κοινῶς «τῆς Λουλούδως τὸ Καλύβι». Διατί; Κανεὶς δὲν ἤξευρεν. Ἤ, ἂν ὑπῆρχον ὀλίγα γραΐδια «λαδικά», ἢ καὶ δυὸ τρεῖς γέροι, γνωρίζοντες τὰς παλαιὰς ἱστορίας τοῦ τόπου, ὁ Μάνος δὲν ἔτυχεν εὐκαιρίας νὰ τοὺς ἐρωτήση.

Ἔβλεπε, βραδιὲς τώρα, τὸ παράδοξον ἐκεῖνο μεμακρυσμένον φῶς νὰ τρέμῃ καὶ νὰ φέγγῃ ἐκεῖ εἰς τὸ πέλαγος, ἐνῷ ἤξευρεν, ὅτι δὲν ἦτο ἐκεῖ κανεὶς φάρος. Ἡ Κυβέρνησις δὲν εἶχε φροντίσει δι᾿ αὐτὰ τὰ πράγματα εἰς τὰ μικρὰ μέρη, τὰ μὴ ἔχοντα ἰσχυροὺς βουλευτάς.

Τί, λοιπόν, ἦτο τὸ φῶς ἐκεῖνο; Ἠσθάνετο ἐπιθυμίαν, ἐπειδὴ σχεδὸν καθημερινῶς ἐπέρνα μὲ τὴν βάρκα του ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ πέραμα, ἀνάμεσα εἰς τὰ δυὸ χλοερὰ νησάκια, καὶ δὲν ἔβλεπε κανὲν ἴχνος ἐκεῖ τὴν ἡμέραν, τὸ ὁποῖον νὰ ἐξηγῇ τὴν παρουσίαν τοῦ φωτὸς τὴν νύκτα, νὰ πλεύση τὰ μεσάνυχτα, διακόπτων τὸν μακάριον ὕπνον του, καὶ τοὺς ρεμβασμούς του πρὸς τ᾿ ἄστρα καὶ τὴν Πούλιαν, νὰ φθάση ἕως ἐκεῖ, νὰ ἰδῆ τί εἶναι, καί, ἐν ἀνάγκῃ, νὰ τὸ κυνηγήση τὸ μυστηριῶδες ἐκεῖνο φέγγος. Ὅθεν ὁ Μάνος, ἐπειδὴ ἦτο ἀσθενὴς ἄνθρωπος, καθὼς εἴπομεν, νέος εἰκοσαετής, ἐκάλεσεν ἐπίκουρον καὶ τὸν Γιαλὴν τῆς Φαφάνας, δέκα ἔτη μεγαλύτερόν του, ἀφοῦ τοῦ διηγήθη τὸ νυκτερινὸν ὅραμά του, διὰ νὰ τοῦ κάμῃ συντροφιὰν εἰς τὴν ἀσυνήθη ἐκδρομήν.

Ἐπῆγαν μίαν νύκτα, ὅταν ἡ σελήνη ἦτο ἐννέα ἡμερῶν, κ᾿ ἔμελλε νὰ δύση περὶ τὴν μίαν μετὰ τὰ μεσάνυχτα. Τὸ φῶς ἐφαίνετο ἐκεῖ, ἀκίνητον ὡς καρφωμένον, ἐνῷ ὁ πύρινος κολοβὸς δίσκος κατέβαινεν ἤρεμα πρὸς δυσμᾶς κ᾿ ἔμελλε νὰ κρυφθῆ ὀπίσω τοῦ βουνοῦ. Ὅσον ἔπλεαν αὐτοὶ μὲ τὴν βάρκαν, τόσον τοὺς ἔφευγε, χωρὶς νὰ κινῆται ὀφθαλμοφανῶς, ὁ μυστηριώδης πυρσός. Ἔβαλαν δύναμιν εἰς τὰ κουπιά, «ἐξεπλατίσθηκαν». Τὸ φῶς ἐμακρύνετο, ἐφαίνετο ἀπώτερον ὁλονέν. Ἦτο ἄφθαστον. Τέλος ἔγινεν ἄφαντον ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς των.

Ὁ Μάνος, μαζὶ μὲ τὸν Φαφάναν, ἔκαμαν πολλοὺς σταυρούς. Ἀντήλλαξαν ὀλίγας λέξεις:

– Δὲν εἶναι φανάρι, δὲν εἶναι καΐκι, ὄχι.

– Καὶ τί εἶναι;

– Εἶναι…

Ὁ Γιαλὴς τῆς Φαφάνας δὲν ἤξευρε τί νὰ εἴπῃ.

Τὴν νύκτα τῆς τρίτης ἡμέρας, καὶ πάλιν δυὸ ἢ τρεῖς ἡμέρας μετ᾿ αὐτήν, οἱ δυὸ ναυτίλοι ἐπεχείρησαν ἐκ νέου τὴν ἐκδρομήν. Πάντοτε ἔβλεπαν τὴν μυστηριώδη λάμψιν νὰ χορεύῃ εἰς τὰ κύματα. Εἶτα, ὅσον ἐπλησίαζαν αὐτοί, τόσον τὸ ὅραμα ἔφευγε. Καὶ τέλος ἐγίνετο ἄφαντον.

Τί ἄρα ἦτο;

Εἷς μόνον γείτων εἶχε παρατηρήσει τὰς ἐπανειλημμένας νυκτερινὰς ἐκδρομὰς τῶν δυὸ φίλων μὲ τὴν βάρκαν. Ὁ Λίμπος ὁ Κόκοϊας, ἄνθρωπος πενηντάρης, εἶχε διαβάσει πολλὰ παλαιὰ βιβλία μὲ τὰ ὀλίγα κολλυβογράμματα ποὺ ἤξευρε, καὶ εἶχεν ὁμιλήσει μὲ πολλὰς γραίας σοφάς, αἵτινες ὑπῆρξαν τὸ πάλαι. Ἐκάθητο ὅλην τὴν νύκτα, ἀγρυπνῶν, σιμὰ εἰς τὸ παράθυρόν του, βλέπων πρὸς τὴν θάλασσαν, καὶ πότε ἐδιάβαζε τὰ βιβλία του, πότε ἐρρέμβαζε πρὸς τὰ ἄστρα καὶ πρὸς τὰ κύματα. Ἡ καλύβη του, ὅπου ἔρημος καὶ μόνος ἐκατοικοῦσεν, ἔκειτο ὀλίγους βράχους παραπέρα ἀπὸ τὸ σπίτι τῆς Λουλούδως, ὅπου ἔδενε τὴν βάρκαν του ὁ Μάνος, ἀνάμεσα εἰς τὸ σπίτι τῆς Βάσως τοῦ Ραγιᾶ καὶ τῆς Γκαβαλογίνας.

Μίαν νύκτα, ὁ Κορωνιὸς καὶ ὁ ἐγγονὸς τῆς Φαφάνας ἡτοιμάζοντο νὰ λύσουν τὴν βάρκαν, καὶ νὰ κωπηλατήσουν, τετάρτην φοράν, διὰ νὰ κυνηγήσουν τὸ ἀσύλληπτον θήραμά των.

Ὁ Λίμπος ὁ Κόκοϊας τοὺς εἶδεν, ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν καλύβην του, φορῶν ἄσπρον σκοῦφον καὶ ράσον μακρύ, ὅπως ἐσυνήθιζε κατ᾿ οἶκον, ἐπήδησε δυὸ τρεῖς βράχους πρὸς τὰ ἐκεῖ, κ᾿ ἔφθασε παραπάνω ἀπὸ τὸ μέρος, ὅπου εὑρίσκοντο οἱ δυὸ φίλοι.

– Γιὰ ποῦ, ἂν θέλῃ ὁ Θεός, παιδιά; τοὺς ἐφώναξεν. Εἶναι βραδιὲς τώρα ποὺ τρέχετε ἔξω ἀπὸ τὸ λιμάνι, χωρὶς νὰ γιαλεύετε, χωρὶς νὰ πυροφανίζετε – καὶ τὰ ψάρια σας δὲν τὰ εἴδαμε. Μήπως σὰς ὠνείρεψε καὶ σκάφτετε πουθενά, γιὰ νὰ βρῆτε τίποτα θησαυρό;

Ὁ Μάνος παρεκάλεσε τὸν Κόκοϊαν νὰ κατεβῇ παρακάτω καὶ νὰ ὁμιλῇ σιγανώτερα. Εἶτα δὲν ἐδίστασε νὰ τοῦ διηγηθῆ τὸ ὅραμά του.

Ὁ Λίμπος ἤκουσε μετὰ προσοχῆς. Εἶτα ἐγέλασε:

– Ἀμ᾿ ποὺ νὰ τὰ ξέρετε αὐτὰ ἐσεῖς, οἱ νέοι, εἶπε, σείων σφοδρῶς τὴν κεφαλήν. Τὸν παλαιὸν καιρὸν τέτοια πράματα, σὰν αὐτὸ ποὺ εἶδες, Μάνο, τὰ ἔβλεπαν ὅσοι ἦταν καθαροί, τώρα τὰ βλέπουν μόνο οἱ ἐλαφροΐσκιωτοι. Ἐγὼ δὲ βλέπω τίποτα!.. Τὸ ἴδιο κι ὁ Γιαλὴς βλέπει αὐτὸ ποῦ λὲς πῶς βλέπεις;

Ὁ Γιαλὴς ἠναγκάσθη μὲ συστολὴν κατωτέραν της ἡλικίας του νὰ ὁμολογήση, ὅτι δὲν ἔβλεπε τὸ φῶς, περὶ οὗ ὁ λόγος, ἀλλ᾿ ἐπείθετο εἰς τὴν διαβεβαίωσιν τοῦ Μάνου, ὅστις ἔλεγεν ὅτι τὸ βλέπει.

Ὁ Κόκοϊας, ἤρχισε τότε νὰ διηγῆται:

– Ἀκοῦστε νὰ σὰς πῶ, παιδιά. Ἐγὼ ποὺ μὲ βλέπετε, ἔφθασα τὴ γριά-Κοεράνω τοῦ Ραγιά, τὴν μαννοὺ αὐτῆς τῆς Βάσως τῆς γειτόνισσας, καθὼς καὶ τὴ μάννα τῆς Γκαβαλογίνας, ἀκόμα κι ἄλλες γριές. Μοῦ εἶχαν διηγηθῆ πολλὰ πρωτινά, παλαιικὰ πράματα, καθὼς κι αὐτὸ ποὺ θὰ σὰς πῶ τώρα:

Βλέπετε αὐτὸ τὸ χάλασμα, τὸ Καλύβι τῆς Λουλούδως, ποὺ λένε πῶς εἶναι στοιχειωμένο; Ἐδῶ τὸν παλαιὸν καιρὸ ἐκατοικοῦσε μιὰ κόρη, ἡ Λουλούδω, ὁποὺ τὴν εἶχαν ὀνοματίσει γιὰ τὴν ἐμορφιά της, –  ἔλαμπε ὁ ἥλιος, ἔλαμπε κι αὐτὴ – μαζὶ μὲ τὸν πατέρα της τὸν γερό-Θεριὰ (ἑλληνικὰ τὸν ἔλεγαν Θηρέα), ὅπου ἐκυνηγοῦσε ὅλους τους Δράκους καὶ τὰ Στοιχειά, μὲ τὴν ἀσημένια σαγίτα καὶ μὲ φαρμακωμένα βέλη. Ἕνα Βασιλόπουλο ἀπὸ τὰ ξένα τὴν ἀγάπησε τὴν ὄμορφη Λουλούδω. Τῆς ἔδωκε τὸ δαχτυλίδι του, κ᾿ ἐκίνησε νὰ πάῃ στὸ σεφέρι καὶ τῆς ἔταξε μὲ ὅρκον ὅτι, ἅμα νικήση τοὺς βαρβάρους, τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ γεννηθῆ ὁ Χριστός, θὰ ἔρθη νὰ τὴν στεφανωθῇ.

Ἐπῆγε τὸ Βασιλόπουλο. Ἔμεινεν ἡ Λουλούδω, ρίχνοντας τὰ δάκρυά της στὸ κῦμα, στὸν ἀέρα στέλνοντας τοὺς ἀναστεναγμούς της, καὶ τὴν προσευχὴ στὰ οὐράνια, νὰ βγῆ νικητὴς τὸ Βασιλόπουλο, νὰ ἔρθη ἡ μέρα ποὺ θὰ γεννηθῆ ὁ Χριστός, νὰ γυρίση ὁ σαστικός της νὰ τὴν στεφανωθῆ.

Ἔφτασε ἡ μέρα ποὺ ὁ Χριστὸς γεννᾶται. Ἡ Παναγία μὲ ἀστραφτερὸ πρόσωπο, χωρὶς πόνο, χωρὶς βοήθεια, γέννησε τὸ Βρέφος μὲς στὴ Σπηλιά, τὸ ἐσήκωσε, τὸ ἐσπαργάνωσε μὲ χαρά, καὶ τὸ ῾βαλε στὸ παχνί, γιὰ νὰ τὸ κοιμίση. Ἕνα βοϊδάκι κ᾿ ἕνα γαϊδουράκι ἐσίμωσαν τὰ χνῶτα τοὺς στὸ παχνὶ κ᾿ ἐφυσοῦσαν μαλακὰ νὰ ζεστάνουν τὸ θεῖο Βρέφος. Νά, τώρα θὰ ῾ρθῆ τὸ Βασιλόπουλο, νὰ πάρη τὴν Λουλούδω!

Ἦρθαν οἱ βοσκοί, δυὸ γέροι μὲ μακριὰ ἄσπρα μαλλιά, μὲ τὶς μαγκοῦρες τους, ἕνα βοσκόπουλο μὲ τὴ φλογέρα του, θαμπωμένοι, ξαφνιασμένοι, κ᾿ ἔπεσαν κ᾿ ἐπροσκύνησαν τὸ θεῖο Βρέφος. Εἶχαν ἰδεῖ τὸν Ἄγγελον ἀστραπόμορφον, μὲ χρυσογάλανα λευκὰ φτερά, εἶχαν ἀκούσει τ᾿ ἀγγελούδια ποὺ ἔψαλλαν: Δόξα ἐν ὑφίστοις Θεῷ! Ἔμειναν γονατιστοί, μ᾿ ἐκστατικὰ μάτια, κάτω ἀπὸ τὸ παχνί, πολλὴν ὥρα, κ᾿ ἐλάτρευαν ἀχόρταγα τὸ θάμα τὸ οὐράνιο. Νά! τώρα θὰ ῾ρθῆ τὸ Βασιλόπουλο, νὰ πάρη τὴν Λουλούδω!

Ἔφτασαν κ᾿ οἱ τρεῖς Μάγοι, καβάλα στὶς καμῆλες τους. Εἶχαν χρυσὲς μίτρες στὸ κεφάλι, κ᾿ ἐφοροῦσαν μακριὲς γοῦνες μὲ πορφύρα κατακόκκινη. Καὶ τ᾿ ἀστεράκι, ἕνα λαμπρὸ χρυσὸ ἀστέρι, ἐχαμήλωσε κ᾿  ἐκάθισε στὴ σκεπὴ τῆς Σπηλιᾶς, κι ἔλαμπε μὲ γλυκὸ οὐράνιο φῶς, ποὺ παραμέριζε τῆς νύχτας τὸ σκοτάδι. Οἱ τρεῖς βασιλικοὶ γέροι ξεπέζεψαν ἀπ᾿ τὶς καμῆλες τους, ἐμπήκαν στὸ Σπήλαιο, κ᾿ ἔπεσαν κ᾿ ἐπροσκύνησαν τὸ Παιδί. Ἄνοιξαν τὰ πλούσια τὰ δισάκια τους, κ᾿ ἐπρόσφεραν δῶρα: χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν.

– Νά! τώρα θὰ ῾ρθῆ τὸ Βασιλόπουλο, νὰ πάρη τὴν Λουλούδω!

Πέρασαν τὰ Χριστούγεννα, τελειώθηκε τὸ μυστήριο, ἔγινε ἡ σωτηρία, καὶ τὸ Βασιλόπουλο δὲν ᾖρθε νὰ πάρη τὴν Λουλούδω! Οἱ βάρβαροι εἶχαν πάρει σκλάβο τὸ Βασιλόπουλο. Τὸ φουσάτο του εἶχε νικήσει στὴν ἀρχή, τὰ φλάμπουρά του εἶχαν κυριέψει μὲ ἀλαλαγμὸ τὰ κάστρα τῶν βαρβάρων. Τὸ Βασιλόπουλο εἶχε χυμήξει μὲ ἀκράτητην ὁρμή, ἀπάνω στὸ μούστωμα καὶ στὴ μέθη τῆς νίκης. Οἱ βάρβαροι μὲ δόλο τὸν εἶχαν αἰχμαλωτίσει!

Τὰ δάκρυα τῆς κόρης ἐπίκραναν τὸ κῦμα τ᾿ ἁρμυρό, οἱ ἀναστεναγμοί της ἐδιαλύθηκαν στὸν ἀέρα, κ᾿ ἡ προσευχή της ἔπεσε πίσω στὴ γῆ, χωρὶς νὰ φθάση στὸ θρόνο τοῦ Μεγαλοδύναμου. Ἕνα λουλουδάκι ἀόρατο, μοσχομυρισμένο, φύτρωσε ἀνάμεσα στοὺς δυὸ αὐτοὺς βράχους, ὁποὺ τὸ λὲν Ἀνθὸς τοῦ Γιαλοῦ, ἀλλὰ μάτι δὲν τὸ βλέπει. Καὶ τὸ Βασιλόπουλο, ποὺ εἶχε πέσει στὰ χέρια τῶν βαρβάρων, ἐπαρακάλεσε νὰ γίνῃ Σπίθα, φωτιὰ τοῦ πελάγους, γιὰ νὰ φτάση ἐγκαίρως, ὡς τὴν ἡμέρα ποὺ γεννᾶται ὁ Χριστός, νὰ φυλάξη τὸν ὅρκο του, ποὺ εἶχε δώσει στὴ Λουλούδω.

Μερικοὶ λένε, πῶς τὸ Ἄνθος τοῦ Γιαλοῦ ἔγινε ἀνθός, ἀφρὸς τοῦ κύματος. Κ᾿ ἡ Σπίθα ἐκείνη, ἡ φωτιὰ τοῦ πελάγου ποὺ εἶδες, Μάνο, εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ Βασιλόπουλου, ποὺ ἔλιωνε, σβήσθηκε στὰ σίδερα τῆς  σκλαβιᾶς, καὶ κανεὶς δὲν τὴν βλέπει πιά, παρὰ μόνον ὅσοι ἦταν καθαροὶ τὸν παλαιὸν καιρόν, καὶ οἱ  ἐλαφροΐσκιωτοι στὰ χρόνια μας».

ΠΗΓΗ:  Τρι, 18 Δεκ 2012, http://gr.news.yahoo.com/…8D-105326511.html

ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ!

 

Του Νίκου Μπέκη

 

Αλέξης Ακριθάκης, Χωρίς τίτλο

 

– Τι είναι τελετή;, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

– Είναι κι αυτό κάτι που πολύ παραμελήθηκε, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, τη μια ώρα με τις άλλες ώρες. Οι κυνηγοί μου, λόγου χάρη, έχουν μια τελετή. Κάθε Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Γι' αυτό η Πέμπτη είναι θαυμάσια μέρα! Μπορώ και κάνω μια βόλτα ως τ' αμπέλι. Αν χόρευαν οι κυνηγοί όποτε και να 'ναι, όλες οι μέρες θα μοιάζαν μεταξύ τους, κι εγώ δε θα είχα καθόλου διακοπές.         

Η τελευταία Κυριακή του χρόνου επιλέχτηκε για να γίνει η δεύτερη εργάσιμη Κυριακή για το 2012, προάγγελος της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας το 2013, κατά τις επιταγές της ΤΡΟΙΚΑΣ εξωτερικού και εσωτερικού. Βάλθηκαν, κόντρα σε όλα (και θα το εξηγήσουμε στη συνέχεια αυτό), όχι μόνο να επαναφέρουν την εξαήμερη εργασία, αλλά να καταργήσουν, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μας, την αργία της Κυριακής, ανταλλάσοντάς την με ένα, κατά περίσταση, ρεπό.

Η εξέλιξη αυτή, αν υλοποιηθεί, θα σημάνει πολλά περισσότερα από ένα εξοντωτικό πράγματι πλήγμα στις μικρές, οικογενειακές επιχειρήσεις, αλλά και στα εργατικά δικαιώματα. Θα σημάνει συνολική αλλαγή των ηθών, εθίμων, παραδόσεων, συλλογικών δραστηριοτήτων κ.τ.λ. Κοντολογίς θα σημάνει μια συνολική αλλαγή της πολιτισμικής μας ταυτότητας.

Αυτή την πλευρά του ζητήματος θα επιχειρήσουμε, με συντομία, να αναδείξουμε εδώ, αφού δηλώσουμε την πλήρη, ολόθερμη, υποστήριξη στον αγώνα όσων προσπαθούν να αποτρέψουν την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Και βέβαια θα συμμετέχουμε συμβολικά στον αγώνα αυτό απέχοντας από κάθε είδους ψώνια την Κυριακή 30/12/2012.

Ας πούμε λοιπόν ότι η αργία, η παύση της εργασίας γενικώς, δεν είναι απλά μια μεγαλύτερη διάρκεια ξεκούρασης, ανάληψης δυνάμεων και ενέργειας για την συνέχεια της, οποιασδήποτε, επαγγελματικής δραστηριότητας. Είναι ταυτόχρονα και μια ευκαιρία, μια δυνατότητα να εκπληρώσει ο άνθρωπος, κάθε άνθρωπος, την κοινωνικότητα του, να τροφοδοτήσει, να ενισχύσει τους στενούς και ευρύτερους συγγενικούς δεσμούς, τις διαπροσωπικές του σχέσεις, να εκπληρώσει τους κοινωνικούς του ρόλους.

Όλα αυτά όμως ή τουλάχιστον τα περισσότερα έχουν σ' εμάς, όπως και στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου, έχουν συλλογικό κοινωνικό χαρακτήρα. Μοιράζουμε τις χαρές και τις λύπες μας γιατί πιστεύουμε στο «μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά, μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη!». Πηγαίνουμε σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες, ονομαστικές γιορτές, τελετές, εκδηλώσεις, στα λίγα πανηγύρια , που επιβιώνουν ακόμα πεισματικά, όλοι μαζί τις Κυριακές και τις σχόλες και όχι μια οποιαδήποτε μέρα!

Κρατάμε, ακόμη, την παράδοση χιλιάδων χρόνων, να λατρεύουμε τους θεούς ή τον θεό μας όχι μόνο με αυτούσιες ιερές λειτουργικές τελετές, αλλά και με χορούς ομαδικούς και τραγούδια, συμπόσια, ανταλλαγές δώρων κ.τ.λ. Φοράμε «τα καλά μας» και βγαίνουμε έξω στο καφενείο και ξέρουμε ότι θα βρούμε τους γνωστούς και τους φίλους μας, κάνουμε επίσκεψη στη γειτόνισσα ή πηγαίνουμε στην εκκλησία.

Και είναι αυτές οι συλλογικές εκδηλώσεις, αυτή η έκφραση της συλλογικής συνείδησης και ταυτότητας των ανθρώπων, που αποτελούν τη ρίζα του πνευματικού πολιτισμού όχι μόνο του «δικού» μας, αλλά όλης της ανθρωπότητας.

Όπως όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίδια, έτσι και όλες οι μέρες της εβδομάδας δεν είναι ίδιες μεταξύ τους και πολύ περισσότερο η Κυριακή! Δεκάδες παροιμίες και τραγούδια το αποτυπώνουν, από το «νάναι Σάββατο, κι ας είναι χίλιες ώρες», μέχρι το «Κυριακή, γιορτή και σχόλη, νάταν η βδομάδα όλη».

Τώρα, η ακόρεστη πείνα και δίψα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου για όλο και περισσότερα κέρδη θέλει και προσπαθεί, να τα ισοπεδώσει όλα Αυτή η αισθητική του κυρίαρχου, του μοναδικού γκρίζου, η ομοιομορφία των «λευκών κελιών» συμφέρει, εξυπηρετεί μόνο τους ισχυρούς του χρήματος, αυτούς που δεν ενδιαφέρονται ούτε για τον πολιτισμό, ούτε για την ομορφιά, ούτε για τις απλές, ανθρώπινες χαρές της ζωής, αν όλα αυτά δεν φέρνουν κέρδη. Εμάς όλους αντίθετα, αυτή η «αισθητική» μας αλλοτριώνει, ισοπεδώνει την κρίση μας, εξοβελίζει την ανθρωπιά μας, «σκοτώνει» την κοινωνικότητά μας. Μας στερεί και την ελάχιστη, στοιχειώδη χαρά της ζωής!

 

ΥΓ. Παραθέτουμε όλο το σχετικό απόσπασμα απ' τον Μικρό Πρίγκιπα. Δεν είναι μόνο υπέροχο, αλλά και τόσο, μα τόσο επίκαιρο! 

 

******

 

"Έτυχε όμως, ύστερα που περπάτησε πολύ μέσα απ' τους άμμους, τα βράχια και τα χιόνια, ν' ανακαλύψει τέλος ο μικρός πρίγκιπας ένα δρόμο. Κι οι δρόμοι πάνε όλοι στους ανθρώπους.

-Καλημέρα, είπε.         

Ήταν ένας τριανταφυλλόκηπος ανθισμένος.

– Καλημέρα, είπαν τα τριαντάφυλλα.

Ο μικρός πρίγκιπας τα κοίταξε. Μοιάζανε όλα με το λουλούδι του.

– Τι είσαστε;, τα ρώτησε κατάπληχτος.

– Εμείς είμαστε τριαντάφυλλα, είπαν τα τριαντάφυλλα.

– Α!, έκανε ο μικρός πρίγκιπας.

Βαθιά λύπη τον γέμισε. Το λουλούδι του τού είχε πει πως ήταν ένα μονάκριβο σ' ολόκληρο το σύμπαν. Και να που ήτανε πέντε χιλιάδες, όλα τα ίδια, σ' ένα μονάχα κήπο!
 «Θα του κακοφαινόταν πολύ», σκέφτηκε, «αν το 'βλεπε αυτό… Θα έβηχε φριχτά και θα 'κανε τάχα πως πεθαίνει, για να γλιτώσει απ' το ρεζίλεμα. Κι εγώ θα ήμουν αναγκασμένος να κάνω τάχα πως το περιποιούμαι, γιατί αλλιώς, για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' αφηνόταν στ' αλήθεια να πεθάνει…».

Ύστερα σκέφτηκε κι αυτό: «Νόμιζα πως ήμουν πλούσιος, γιατί είχα δικό μου ένα μοναδικό στον κόσμο λουλούδι, και να που δεν έχω παρά ένα κοινό τριαντάφυλλο. Αυτό και τα τρία μου ηφαίστεια, που μου φτάνουν ως το γόνατο, και που το ένα τους μπορεί να έχει σβήσει για πάντα, δε με κάνουν και κανένα μεγάλο πρίγκιπα…».

Και, πέφτοντας χάμω στο γρασίδι, έκλαψε. Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού.

– Καλημέρα, είπε η αλεπού.

 

– Καλημέρα, αποκρίθηκε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας και γύρισε, μα δεν είδε τίποτα.

– Εδώ είμαι, είπε μια φωνή, κάτω από τη μηλιά…
– Ποια είσαι;, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Μου φαίνεσαι πολύ όμορφη…

– Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
– Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος…
– Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δε μ' έχουν ημερώσει.
– Α! με συγχωρείς, έκανε ο μικρός πρίγκιπας.          

Το σκέφτηκε όμως και πρόσθεσε:

– Τι πάει να πει «ημερώσει»;

– Εσύ δεν είσαι αποδώ, είπε η αλεπού, τι γυρεύεις;

– Γυρεύω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι πάει να πει «ημερώσει»;

– Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούνε. Μεγάλος μπελάς! Ανατρέφουν όμως και κότες. Αυτό είναι το μόνο τους όφελος. Κότες γυρεύεις;
– Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Γυρεύω φίλους. Τι πάει να πει «ημερώσει»;

– Είναι κάτι που παραμελήθηκε πολύ, είπε η αλεπού. Σημαίνει «να δημιουργείς δεσμούς…».
– Να δημιουργείς δεσμούς;

– Βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο μ' άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σ' έχω ανάγκη. Μήτε κι εσύ μ' έχεις ανάγκη. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια μ' εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως με ημερώσεις, ο ένας θα έχει την ανάγκη του άλλου. Για μένα εσύ θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα εγώ θα είμαι μοναδική στον κόσμο…

– Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Ξέρω ένα λουλούδι…, νομίζω πως με ημέρωσε…

Γίνεται, είπε η αλεπού. Βλέπει κανείς στη Γη τόσα περίεργα πράματα…

– Ω! δεν είναι πάνω στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

Η αλεπού φάνηκε πολύ παραξενεμένη:

– Πάνω σ' άλλο πλανήτη;

– Ναι.

– Έχει κυνηγούς σ' αυτό τον πλανήτη;

– Όχι.

– Πολύ ενδιαφέρον αυτό. Και κότες;

– Όχι.

– Τίποτα δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού.

Ξαναγύρισε όμως στην ιδέα της:

– Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω τις κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Γι' αυτό λοιπόν βαριέμαι κάπως. Αν με ημερώσεις όμως, η ζωή μου θα είναι σαν ηλιόλουστη. Θα γνωρίσω έναν κρότο από πατήματα που θα είναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Τ' άλλα πατήματα με κάνουν να χώνομαι κάτω απ' τη γη. Το δικό σου θα με κάνει να βγαίνω έξω απ' τη φωλιά μου, σαν μια μουσική. Κι ύστερα κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τα χωράφια με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι κρίμα! Εσύ όμως έχεις μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο. Θα είναι λοιπόν θαυμάσια, όταν θα μ' έχεις ημερώσει! Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχνα…

Σώπασε η αλεπού και κοίταξε πολλή ώρα το μικρό πρίγκιπα.

– Σε παρακαλώ…, ημέρωσέ με, του είπε!

– Θέλω βέβαια, της αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας, μα δε με παίρνει ο καιρός. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και πολλά πράματα να γνωρίσω.

– Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράματα που ημερώνει, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τ' αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά. Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θες ένα φίλο, ημέρωσε με!

– Τι πρέπει να κάνω;, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

– Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή, αποκρίθηκε η αλεπού. Θα καθίσεις πρώτα κάπως μακριά μου, έτσι στο χορτάρι. Εγώ θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι εσύ δε θα λες τίποτα. Τα λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις.Αλλά, κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι λιγάκι πιο κοντά..

Την άλλη μέρα ήρθε πάλι ο μικρός πρίγκιπας.

– Τι είναι τελετή;, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

– Είναι κι αυτό κάτι που πολύ παραμελήθηκε, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, τη μια ώρα με τις άλλες ώρες. Οι κυνηγοί μου, λόγου χάρη, έχουν μια τελετή. Κάθε Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Γι' αυτό η Πέμπτη είναι θαυμάσια μέρα! Μπορώ και κάνω μια βόλτα ως τ' αμπέλι. Αν χόρευαν οι κυνηγοί όποτε και να 'ναι, όλες οι μέρες θα μοιάζαν μεταξύ τους, κι εγώ δε θα είχα καθόλου διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας ημέρωσε την αλεπού. Κι όταν κόντευε πια η ώρα που θα χωρίζανε:
– Αχ!, είπε η αλεπού. Κλάμα που θα κάνω…

– Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, μα εσύ θέλησες να σε ημερώσω…

– Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

– Μα τώρα θα κλάψεις!, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

– Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

– Και τότε τι κέρδισες;

– Κέρδισα, είπε η αλεπού, γιατί μου μένει το χρώμα του σταριού.

Ύστερα πρόσθεσε:

– Άμε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι το μοναδικό στον κόσμο. Να περάσεις πάλι αποδώ, για να μ' αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.

Ο μικρός πρίγκιπας πήγε και ξαναείδε τα τριαντάφυλλα:

– Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, εσείς δεν είσαστε ακόμα τίποτα, τους είπε. Κανένας δε σας ημέρωσε κι εσείς δεν ημερώσατε κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Ήταν μια αλεπού όμοια μ' εκατό χιλιάδες άλλες. Γίναμε όμως φίλοι, και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα δεν είχαν μούτρα να σταθούν.

– Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, τους είπε ακόμη. Δεν μπορεί κανείς να πεθάνει για το χατίρι σας. Βέβαια, ένας κοινός διαβάτης, το δικό μου τριαντάφυλλο θα το νόμιζε πως σας μοιάζει. Αλλά εκείνο μόνο του έχει πιο πολλή σημασία απ' όλα εσάς μαζί, αφού είναι αυτό που πότισα. Αφού είναι αυτό που έβαλα κάτω από τη γυάλα.

Αφού είναι αυτό που προστάτεψα με το παραβάν. Αφού είναι αυτό που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από τις δυο ή τρεις, για να γίνουν πεταλούδες). Αφού είναι αυτό που τ' άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή καμιά φορά και να σωπαίνει. Αφού είναι αυτό το δικό μου τριαντάφυλλο.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

– Αντίο, της είπε.

– Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.

– Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια, ξαναείπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

– Ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου είναι που το κάνει να έχει τόση σημασία.

– Ο καιρός που έχασα για το τριαντάφυλλό μου…, έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

– Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τούτη την αλήθεια, είπε η αλεπού. Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Απ' εδώ κι εμπρός θα είσαι για πάντα υπεύθυνος για εκείνο που έχεις ημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…

– Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου…, ξαναείπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται."

 

Α. ντε Σαιντ-Εξυπερύ, Ο μικρός πρίγκιπας,

μτφρ. Στρατής Τσίρκας, Ηριδανός

28-12-2012

Με αφορμή ένα δημοσκοπικό εύρημα

 

Toυ Nίκου Ριζιώτη

 

Δεν ξέρουμε αν και κατά πόσο η πρόσφατη έρευνα της Marc για το Έθνος της Κυριακής (23/12/12) διαθέτει την απαιτούμενη αντικειμενικότητα  και αξιοπιστία. Περιέχει, όμως, ένα εύρημα αρκετά σημαντικό, το οποίο θα είχαν κάθε λόγο να αποκρύψουν ή να περιορίσουν έντυπα και δημοσκόποι που κινούνται στο κατεστημένο τόξο.

Συγκεκριμένα στο ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραμείνει πιστός στις σημερινές θέσεις του, οι ψηφοφόροι του απαντούν θετικά σε ποσοστό 32% (στο σύνολο των πολιτών 17,9%), στο ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μετατοπιστεί σε κεντρώες θέσεις οι ψηφοφόροι του απαντούν θετικά σε ποσοστό 25,2% (στο σύνολο των πολιτών 34%), ενώ αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εκφράσει πιο ριζοσπαστικές απόψεις οι ψηφοφόροι του απαντούν θετικά σε ποσοστό 38,3%(!) (στο σύνολο των πολιτών 22,6%) και οι υπόλοιποι ανά κατηγορία είτε είναι αδιάφοροι είτε δεν απαντούν.

Όπως είναι φανερό, το εντυπωσιακό των ερωτημάτων είναι ότι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστό πάνω από 70% απαντούν ότι θέλουν ο χώρος να παραμείνει πιστός στις δεσμεύσεις του ή και να ριζοσπαστικοποιηθεί, με τους τελευταίους , δηλαδή αυτούς που θέλουν ένα πιο ριζοσπαστικό ΣΥΡΙΖΑ, να είναι οι σχετικά περισσότεροι και να φθάνουν σχεδόν το 40% (38,3%)!!!

Το εύρημα του 40%, περίπου, των ψηφοφόρων του να επιζητεί ένα πιο ριζοσπαστικό ΣΥΡΙΖΑ και με το 70% και πάνω να μη θέλει με τίποτα να τον δει να κάνει πίσω προς κεντρώες θέσεις, έρχεται να στείλει ένα μεγάλο και καθαρό μήνυμα στην παρούσα κρίσιμη περίοδο.

Σε μια συγκυρία κατά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και συνολικά η Αριστερά μοιάζουν να έχουν περίπου "κολλήσει" δημοσκοπικά. Σε μια συγκυρία επίσης που οι κυρίαρχοι κύκλοι επιδίδονται σε μια λυσσώδη επίθεση σε βάρος της Αριστεράς, με στόχο να διατηρήσουν την επικυριαρχία τους, παρά τη μέγιστη λαϊκή λεηλασία που επιβάλλουν. Σε μια φάση, επίσης, όπου η Αριστερά χρειάζεται μια νέα ώθηση στην επιρροή και τη δυναμική της, μαζί και στην άνοδο των εργατικών-λαϊκών αγώνων.

Η λύση και η απάντηση είναι μία: ο ΣΥΡΙΖΑ να προωθήσει ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης. Ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης του πολιτικού και προγραμματικού του λόγου. Ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης της στρατηγικής του και των ιδεολογικών του προσανατολισμών. Ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης  των παρεμβάσεων του στην κοινωνία για ένα μεγάλο ενωτικό, δυναμικό και πλειοψηφικό ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα.

Ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης με πολύ πιο συγκεκριμένες, ουσιαστικές και ενωτικές πρωτοβουλίες στο χώρο όλων των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς και της ριζοσπαστικής αντισυστημικής Οικολογίας.

Μια νέα ριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, με κοινωνικούς  και ταξικούς όρους, όπως ενδεικτικά και απολύτως επικουρικά δείχνουν τα δημοσκοπικά ευρήματα, όχι μόνο δεν θα είναι μειοψηφική αλλά συνιστά και το μόνο τρόπο ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει νέα φρεσκάδα, ζωντάνια και κινητικότητα, μαζί με την απαραίτητη δυναμική και ώθηση για να αφήσει πίσω του τα εκλογικά φράγματα του 30%και να καταστεί δύναμη που θα στοχεύει στο άλμα και σε εν δυνάμει πλειοψηφικά ποσοστά.

Η πρόκληση ριζοσπαστικοποίησης, όμως, δεν αφορά μόνο το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, αν δεν θέλουν να δίνουν την εντύπωση του κριτή και σχολιαστή των εξελίξεων και να γνωρίσουν νέα οπισθοχώρηση.

Και η ριζοσπαστικοποίηση για δυνάμεις όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σημαίνει πρώτα απ' όλα και κυρίως και με διαφορετικό τρόπο η κάθε μία, να ανακαλύψουν την ανάγκη ενωτικών προσανατολισμών στον αριστερό χώρο στη βάση προγραμμάτων που δεν θα εκτοξεύονται στο απώτερο μέλλον αλλά θα ξεκινάνε από τις  πιεστικές ανάγκες του σήμερα και τις απαραίτητες άμεσες αντιμνημονιακές και προοδευτικές νίκες ως αφετηριακές βάσεις, για να ανοίξουν  σοσιαλιστικοί και κομμουνιστικοί δρόμοι αύριο!

ΠΗΓΗ: Δευτέρα 24 Δεκεμνβρίου 2012, http://eleftheri-ellada.blogspot.gr/2012/12/blog-post_26.html

Η θέση του κληρικού είναι δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό μας

 

Του παπα-Χρήστου Ζαρκαδούλα* – [Συνέντευξη στον Χρήστο Πραμαντιώτη]

 

Επέμενε από τότε να θέτει έντονα το ενδοεκκλησιαστικό δημοκρατικό έλλειμμα που δεν αφήνει κανένα περιθώριο να ακουστεί η φωνή του κατώτερου κλήρου. Στις μέρες μας αυτό αποκτά μεγαλύτερη σημασία, καθώς όπως λέει ο ίδιος στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, η διάχυτη αγανάκτηση των κληρικών για τον εξανδραποδισμό του λαού της Ελλάδας πνίγεται, δεν βρίσκει χώρο στην επίσημη έκφραση της Εκκλησίας. Ο ίδιος λέει ότι οι ιερείς πρέπει να βρεθούν στο πλάι του λαού που αγωνίζεται μια και εκεί είναι η φυσική τους θέση, ενώ δεν διστάζει να πει ότι πρέπει να τίθενται εκτός Εκκλησίας όσοι μετέχουν σε ρατσιστικές, φυλετικές και ξενοφοβικές εκδηλώσεις.

Στους χαλεπούς καιρούς των μνημονίων, η χώρα βαδίζει στον όλεθρο και ο λαός μας ματώνει. Με ποιον τρόπο στέκεται η Εκκλησία απέναντι σε αυτό το ζήτημα; Στο εσωτερικό της γίνεται κάποια τέτοια συζήτηση ή μήπως όλα εξαντλούνται σε όσα μαθαίνουμε από τις ανακοινώσεις της Ιεράς Συνόδου;

Στην ερώτησή σου κρύβεται μεγάλο μέρος της απάντησης. Όταν λες Εκκλησία εννοείς τον κλήρο και μάλιστα πολύ μικρό μέρος αυτού, τους επισκόπους-δεσποτάδες. Όχι, δεν κάνεις εσύ το λάθος, και οι ίδιοι οι επίσκοποι ταυτίζουν τον εαυτό τους με την Εκκλησία. Λένε «να έχετε εμπιστοσύνη στην Εκκλησία» και εννοούν τη Σύνοδο. Μεταξύ των κληρικών, των λαϊκών και των μοναχών, επικρατεί μεγάλη αναστάτωση και αγανάκτηση για τον εξανδραποδισμό του λαού της Ελλάδας.

Στα «πηγαδάκια» που σχηματίζονται στα διαλείμματα των συνάξεων κληρικών δεν έχω ακούσει ούτε έναν που να υποστηρίζει αυτά τα μέτρα. Είναι θλιβερό που αυτή η οργή και η αγανάκτηση δεν μπορεί να αποτελέσει θέση της Εκκλησίας, λόγω της ανυπαρξίας οιασδήποτε μορφής δημοκρατίας. Δημοκρατία δεν είναι το να εκφράζεσαι ελεύθερα, αλλά η άποψή σου να έχει κάποια βαρύτητα και δυνατότητα να γίνει άποψη του σώματος μέλος του οποίου είσαι. Τέτοια δυνατότητα στην Εκκλησία δεν υπάρχει.

Τα πάντα αποφασίζονται από την Ιερά Σύνοδο, που μάλιστα συνεδριάζει και αποφασίζει κεκλεισμένων – για το σύνολο της Εκκλησίας – των θυρών. Δεν δύναμαι, λοιπόν, να ξέρω αν γίνεται κάποια συζήτηση στο εσωτερικό της Συνόδου. Πάντως, ελπίζω να μη γίνεται κάποια παρασκηνιακή κουβέντα. Το βάδισμα στο σκοτάδι υπάρχει κίνδυνος να μας οδηγήσει στον γκρεμό και επιπλέον, όπως λέει και το τραγούδι «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα».

 

Στο πλευρό των κατατρεγμένων

Ο λαός μας βρίσκεται και αγωνίζεται τα τελευταία δύο και περισσότερα χρόνια στους δρόμους και τις πλατείες, προσπαθώντας να σταματήσει την κατρακύλα.

Είναι λάθος να πούμε ότι σε αυτόν τον αγώνα οι εργαζόμενοι, ο λαός και η νεολαία δεν βλέπουν δίπλα τους την Εκκλησία και τους εκπροσώπους της;
Δεν βλέπει τον κλήρο κι έχει δίκιο να θλίβεται γι' αυτό. Μας αποκαλεί πατέρες και το φυσικό θα ήταν οι πατέρες να βρίσκονται στο πλευρό των παιδιών τους και μάλιστα όταν αυτά ματώνουν στον αγώνα τους για έναν καλύτερο κόσμο. Ο κλήρος πρέπει να κατανοήσει ότι η θέση του είναι εκεί, στο πλευρό των κατατρεγμένων. Ο Παπαφλέσσας, ο Αθανάσιος Διάκος, ο παπα Δημήτρης ο Χολέβας, ο παπα Γιώργης ο Πυρουνάκης και τόσοι άλλοι αγωνιστές κληρικοί του πρόσφατου μόλις παρελθόντος, μας δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε.

Στη χώρα μας η κρίση έχει πλέον πάρει και τη διάσταση της ανθρωπιστικής κρίσης, όπως μαρτυρούν πλήθος στοιχείων. Η Εκκλησία επιδίδεται με αυξανόμενο ρυθμό σε δράσεις φιλανθρωπίας. Νομίζετε ότι αυτό είναι αρκετό;

Όχι δεν είναι αρκετό. Η φιλανθρωπία είναι οι Πρώτες Βοήθειες που πρέπει να δοθούν στον πάσχοντα συνάνθρωπο. Όταν βλέπουμε, όμως, ότι οι πάσχοντες επανέρχονται ή πληθαίνουν δεν αρκεί απλά η ελεημοσύνη. Πρέπει να ανησυχήσουμε, να αναζητήσουμε την αιτία των δεινών τους και να τους δείξουμε το δρόμο για την οριστική λύση των προβλημάτων τους. Κατά τη γνώμη μου, για να επιτευχθεί αυτή η ίαση χρειάζεται αγώνας του λαού για την εξάλειψη της αιτίας όλων των δεινών που κατά τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο είναι η ύπαρξη του δικού μου και του δικού σου. Δεν το λέω εγώ, ο Πατέρας της Εκκλησίας το λέει, ας τον λογοκρίνουν.

 

Εκτός Εκκλησίας οι μετέχοντες σε ρατσιστικές εκδηλώσεις

Στους κόλπους της Εκκλησίας παρακολουθήσαμε μια έμμεση διαμάχη μεταξύ ιεραρχών, η οποία αφορούσε το κόμμα της Χρυσής Αυγής. Πιστεύετε ότι η Εκκλησία θα μπορούσε, από την πλευρά της, να έχει ένα λόγο και ένα ρόλο αντιπαραθετικό προς τα φαινόμενα του ρατσισμού και του φασισμού;

Η Εκκλησία έχει καθήκον, εκ του Ευαγγελίου, να έχει ρόλο αντιπαραθετικό προς αυτά τα φαινόμενα. Ο ίδιος ο Χριστός είπε ότι βλέπουμε το πρόσωπό του σ' αυτό του ξένου, του κατατρεγμένου, του φυλακισμένου κ.λπ. οπότε ρατσιστικές, φυλετικές και ξενοφοβικές εκδηλώσεις συνιστούν προσβολή του προσώπου του Χριστού, γι' αυτό και πρέπει να αποφασίσουμε ότι όσοι μετέχουν σ' αυτές ή τις στηρίζουν, μέχρι έμπρακτα να μετανοήσουν, να τίθενται εκτός Εκκλησίας. Ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων έθεσε σε ακοινωνησία τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον επονομαζόμενο και Μέγα, γιατί κατέστειλε αιματηρά μια εξέγερση του λαού στη Θεσσαλονίκη. Νομίζω ότι πρέπει να τον μιμηθούμε.

Δώστε μας με λίγα λόγια το περίγραμμα των αντιλήψεων και της δράσης της Παγκληρικής Παλλαϊκής Αγωνιστικής Κίνησης.

Απλά αγωνιζόμαστε για επιστροφή στον τρόπο ύπαρξης της Εκκλησίας των τριών πρώτων αιώνων. Όχι για να πισωγυρίσουμε, αλλά για να ξαναβρούμε το δρόμο μας. Πρέπει να κάνουμε επανεκκίνηση γιατί έχουμε απομακρυνθεί πολύ από την πορεία μας. Είναι αδύνατο και δύσκολο λόγω και του φόβου, που μάλλον αδικαιολόγητα επικρατεί στο χώρο, να μετέχουμε οργανωμένα και με δικό μας μπλοκ στους αγώνες των εργαζομένων, οπότε τα μέλη μας δραστηριοποιούνται μεμονωμένα στον αγώνα του λαού για ένα καλύτερο αύριο. Είμαστε παρόντες όπου μπορούμε και θέλω ν' απευθύνω ένα κάλεσμα στους κληρικούς να πλαισιώσουν την κίνησή μας, γιατί για να λυθούν και τα δικά τους προβλήματα απαιτούνται αγώνες. Υπάρχει μεγάλος αριθμός εφημερίων, κυρίως της επαρχίας, που το εισόδημά τους δεν υπερβαίνει τα 600 ευρώ το μήνα. Αν δεν κατανοήσουν τώρα την αναγκαιότητα να αρπάξουν το φραγγέλιο και να ανατρέψουν τις τράπεζες της όποιας τρόικας, πότε θα το κάνουν;

 

Συμπόρευση με την Αριστερά για τον κοινό σκοπό

Η Εκκλησία και η Αριστερά (αν και υπήρξαν ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) κινήθηκαν ιστορικά σε τροχιές διαφορετικές. Δεν θα μπορούσαν σήμερα οι ιερείς (ασχέτως της εκκλησιαστικής ηγεσίας) να βρεθούν μαζί με την Αριστερά σε ένα κοινό μέτωπο διεκδικώντας δικαιοσύνη, ανεξαρτησία και δημοκρατία; Να ανοίξουν δηλαδή από κοινού έναν άλλο δρόμο για την πορεία αυτού του τόπου; Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό;

Αρχίζοντας από το τελευταίο θα έλεγα ότι μπορούν να αναπτύξουν κοινούς αγώνες για ένα κοινό σκοπό, για την εξάλειψη της αιτίας όλων των δεινών. Κι εδώ, κατά τη γνώμη μου, υφίσταται πρόβλημα. Δεν γίνεσαι αριστερός επειδή έτσι αυτοπροσδιορίζεσαι, ούτε επειδή σ' έβαλαν να καθίσεις αριστερά της νοητής γραμμής που χωρίζει το «πέταλο» της Βουλής στα δύο. Αριστερό σε κάνει η κοινωνικοοικονομική σου πρόταση. Ως κληρικοί, λοιπόν, αν σεβόμαστε τη σχετική πρόταση του Ευαγγελίου, που είναι αυτή της κοινοκτημοσύνης, έχουμε υποχρέωση να συμπορευθούμε με όσους η ανάλογη πρόταση συνάδει με τη δική μας.

Είναι θλιβερό, αλλά μεγάλο μέρος των κληρικών, ως να λογοκρίνει το Ευαγγέλιο, στηρίζει την κοινωνικοοικονομική πρόταση της ατομικής ιδιοκτησίας, που κάνει τον άνθρωπο λύκο για τον συνάνθρωπό του. Νομίζω ότι πρόκειται για ασυνέπεια και πρέπει να επανακαθορίσουν τη στάση τους. Είναι σαφές νομίζω ότι η κοινωνικοοικονομική πρόταση του Ευαγγελίου κι αυτή της κομμουνιστικής Αριστεράς συνάδουν. Έχει, όμως, υψωθεί ένα υψηλό τείχος μεταξύ των δύο μερών που μόνο όσοι διαθέτουν υψηλό ανάστημα δύνανται να υπερπηδήσουν.

Η θρησκειοποίηση και των δύο, δηλαδή και του εκκλησιαστικού γεγονότος και της κοσμοθεωρίας του Μαρξισμού κάνουν δύσκολη την προσέγγιση. Είναι αναγκαίο να σπάσουμε τα σκληρά κελύφη μας και να συμπορευθούμε για τον κοινό σκοπό.

* Συνέντευξη στον Χρήστο Πραμαντιώτη. Πρωτοσυναντηθήκαμε με τον παπα-Χρήστο Ζαρκαδούλα και με την Παγκληρική Παλλαϊκή Αγωνιστική Κίνηση, πριν από μερικά χρόνια.

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 19 Νοέμβριος 2012, http://www.edromos.gr/index.php?option=com_k2&view…82&Itemid=51

Χριστός ή κέρδος;

 

Tου Περικλή Κοροβέση*

 

Τα Σατουρνάλια ήταν η μεγαλύτερη γιορτή των Ρωμαίων και κρατούσε εφτά ημέρες, 17-24 Δεκεμβρίου, και έκλεινε στις 25 του ίδιου μήνα, μέρα αφιερωμένη στον Ηλιο. Ο θεός Σατούρνος ήταν η ρωμαϊκή εκδοχή του θεού Κρόνου και αντιστοιχούσε στις γιορτές των Κρονίων. Ήταν η πιο σπουδαία ρωμαϊκή γιορτή και είχε καθολική συμμετοχή.

Πλούσιοι και φτωχοί, ελεύθεροι και σκλάβοι, γυναίκες και παιδιά έπαιρναν μέρος σε ένα ξεφάντωμα χωρίς περιορισμούς και κατέλυαν την τάξη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι σκλάβοι γίνονταν αφέντες και οι αφέντες σκλάβοι. Κάθε λογοκρισία εξαφανιζόταν και η βλασφημία είτε προς τα θεία είτε προς τον αυτοκράτορα ήταν επιτρεπτή. Ανοιγαν οι φυλακές και οι κρατούμενοι έπαιρναν μέρος στις γιορτές, δικαστήρια και σχολεία έκλειναν, όλοι αντάλλαζαν δώρα μεταξύ τους και τα αφεντικά παρέθεταν στους σκλάβους τους πλουσιοπάροχα γεύματα.

Όλα αυτά γίνονταν ειρηνικά και υπήρχε πνεύμα αγάπης και αλληλεγγύης. Κάθε απαγόρευση είχε αρθεί και επιτρεπόταν ακόμη και ο τζόγος που ήταν αυστηρά απαγορευμένος. Αυτό κράτησε σε όλη τη διάρκεια της Ρωμαϊκή Αυτοκρατορίας.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, στις 25 Δεκεμβρίου γεννιέται και ο Χριστός. Γιατί διάλεξε να γεννηθεί στη μεγαλύτερη ειδωλολατρική γιορτή, καταχείμωνο, και όχι μια ωραία ημέρα της άνοιξης, «όταν ο έρωτας έστηνε χορό με τον ξανθό Απρίλη»; Δυστυχώς ο Χριστός δεν διάλεξε τίποτα. Το ιερατείο επινόησε την ημερομηνία γέννησής του, τέσσερις αιώνες μετά (326 μ.Χ.) για να καταργήσει τα Σατουρνάλια.

Ο Χριστός γεννήθηκε χωρίς χαρτιά (δεν ήταν Ρωμαίος υπήκοος όπως ο Απόστολος Παύλος) και δεν ήταν αυτοκράτορας για να έχει πιστοποιητικό γέννησης, η γήινη του σχέση με την οικογένειά του ήταν προλεταριακή. Ο Ιωσήφ μαραγκός και η μάνα του νοικοκυρά. Τα ρούχα του ήταν τόσο ταπεινά, που αν πήγαινε στη Μητρόπολη, τη δικιά μας, τα Χριστούγεννα, με τους δεσποτάδες μέσα στα χρυσαφένια άμφιά τους, κοσμημένα με πολύτιμους λίθους, δεν θα τον άφηναν να μπει μέσα.

Στην ορθόδοξη υμνογραφία ο Χριστός παρουσιάζεται «σαν ξένος που δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι του», δηλαδή μετανάστης, χωρίς χαρτιά, που αν τον πετύχαινε στον δρόμο η Χρυσή Αυγή θα τον μαχαίρωνε. Και με αυτήν τη μορφή ο Χριστός αναγνωρίζεται από τους φτωχούς, σαν δικός τους θεός, που διαφέρει από τον Χριστό του Ιερατείου, που μετέτρεψε τον Χριστιανισμό σε κρατική ιδεολογία και τα Χριστούγεννα σε γιορτή του καταναλωτισμού και της σπατάλης, χωρίς να κρατήσουν ίχνος από τον μυστικισμό τους.

Ακόμα και τα δημοτικά χριστουγεννιάτικα κάλαντα, ποιητικά αριστουργήματα της λαϊκής λατρείας, έχουν αντικατασταθεί από τα γλυκανάλατα τραγούδια των Χριστουγέννων MADE IN USA, που προωθούν την κατανάλωση στα πολυκαταστήματα. Και έτσι τα Χριστούγεννα γίνονται γιορτές θλίψης που είναι επικίνδυνες για την υγεία.

Ο πάντοτε έγκυρος Σπύρος Μανουσέλης, στην «Εφ. Συν.» (15-16 Δεκ. 2012), μας δίνει ένα επιστημονικό ραπόρτο για τη «Νόσο των Χριστουγέννων». Για τους πιο πολλούς ανθρώπους τα Χριστούγεννα είναι πηγή άγχους και πανικού. Πολλοί εισάγονται σε κάποια ψυχιατρική κλινική με διαταραχές που δεν είχαν εκδηλωθεί προηγούμενα.

Στις μέρες των εορτών παρατηρείται αύξηση των αυτοκτονιών κατά 100%. Αλλά δεν είναι μόνον οι ψυχικές αρρώστιες που εμφανίζονται σε αυτές τις καταναλωτικές γιορτές του καπιταλισμού. Είναι και οι σωματικές. Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων εισάγονται στα νοσοκομεία, ύστερα από σοβαρά καρδιαγγειακά επεισόδια.

Για τους σοβαρούς θεολόγους, σε όποια χριστιανική ομολογία και αν ανήκουν, τα Χριστούγεννα δεν είναι τα γενέθλια του Χριστού, που πρέπει να τα γιορτάσουμε με 2.012 κεράκια, αλλά υπενθύμιση του μυστηρίου της γέννησης της ζωής. Και αυτό ισχύει και για τον θεάνθρωπο, που γεννήθηκε όπως οι υπόλοιποι θνητοί και δεν κατέβηκε με άρμα από τον ουρανό. Και αυτή η γιορτή της ζωής μετατράπηκε σε γιορτή του καπιταλισμού, που πανηγυρίζει το κέρδος και την εκμετάλλευση.

Μήπως είναι καιρός να ξαναβρούμε το χαμένο νόημα των Χριστουγέννων και να είναι η μέρα για αυτούς που δεν έχουν πού «να γείρουν το κεφάλι τους»;

* perkor29@gmail.com

ΠΗΓΗ:  23/12/2012, http://www.efsyn.gr/?p=9580