ΤΟ ESM, ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ Η ΙΣΛΑΝΔΙΑ:
Αργά αλλά σταθερά σχηματίζεται η τέλεια καταιγίδα στον πλανήτη – ενώ η διάσωση των πολιτών και όχι των τραπεζών, αφενός μεν θα οδηγούσε στην έξοδο από τη χρηματοπιστωτική κρίση, αφετέρου είναι απολύτως συμβατή με το ευρωπαϊκό δίκαιο
Του Βασίλη Βιλιάρδου*
Από οικονομικής πλευράς προς το τέλος ενός οικονομικού κύκλου, το οποίο διανύουμε πιθανότατα σήμερα, οι επενδυτές οδηγούνται σε ένα άκρως κερδοσκοπικό «σύστημα χιονοστιβάδας» – όπου πλέον με τα νέα δάνεια δεν εξοφλούνται μόνο οι δόσεις, αλλά και οι τόκοι. Ανακυκλώνονται λοιπόν τα χρέη, αυξανόμενα συνεχώς από τους τόκους, ενώ η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει, όταν τα περιουσιακά στοιχεία, στα οποία επιθυμεί κανείς να επενδύσει, αποτελούν ένα πολύ μεγάλο ρίσκο, για ένα πολύ μικρό κέρδος – με αποτέλεσμα να μεταναστεύουν σταδιακά τα κεφάλαια σε πιο ασφαλείς περιοχές, αφήνοντας πίσω τους το απόλυτο χάος.
Περαιτέρω, από πολιτικής πλευράς, τα έθνη αποτυγχάνουν όταν οι Θεσμοί παύουν να λειτουργούν, επειδή εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο αυτούς που διαθέτουν πολιτική δύναμη – οπότε χρησιμοποιούνται για την προστασία των υφισταμένων προνομίων της ελίτ, με προφανές αποτέλεσμα να εμποδίζονται οι επενδύσεις, η δημιουργικότητα, οι νεωτερισμοί και η εργασία. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα σε πολλές περιοχές του πλανήτη – κυρίως δε στις Η.Π.Α., στην Ιαπωνία και στην Ευρώπη.
