Παγιδευμένοι στην Ελλάδα

 

Από τον pitsirikos

 

Σύμφωνα με έρευνα για το Πανεπιστήμιο Αθηνών, ένας στους πέντε Έλληνες θέλει να μεταναστεύσει αλλά δεν έχει την οικονομική δυνατότητα ούτε να πάει μετανάστης, ενώ οι υπόλοιποι τέσσερις έχουν αποφασίσει να αφήσουν την τελευταία τους πνοή στην πατρίδα. Μια και δεν υπάρχουν χρήματα για εισιτήρια, πολλοί Έλληνες το κόβουν με τα πόδια από τα σύνορα με την Αλβανία για να πάνε περπατώντας στην Γερμανία να πλένουν πιάτα.

Δεν είναι και λίγοι οι Έλληνες που πάνε στο λιμάνι της Πάτρας και προσπαθούν να πηδήσουν σε κάποιο φορτηγό, για να καταφέρουν να περάσουν παράνομα με το πλοίο στην Ιταλία.

Όπως δήλωσε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών πολλοί απελπισμένοι Έλληνες καταφεύγουν στο Ίδρυμα για να βρουν δουλειά αλλά, ήδη, οι προσληφθείσες καθαρίστριες έχουν από έξι πτυχία και μιλούν δέκα γλώσσες η καθεμία, οπότε δεν υπάρχουν άλλες θέσεις, ενώ για μια θέση κηπουρού οι υποψήφιοι είναι 150 χιλιάδες με μάστερ και οι τριανταφυλλιές αισθάνονται πολύ κολακευμένες.

Στέλεχος της εταιρείας που έκανε την δημοσκόπηση είπε πως υπάρχει τρόμος στην ελληνική κοινωνία – εκτός από αισιοδοξία – και πως δυο στους τρεις πολίτες φοβούνται ότι είναι πιθανόν αύριο να χάσουν τη δουλειά τους, ενώ ο ένας στους τρεις ήδη, οπότε δεν φοβάται μην απολυθεί και την περνάει τζάμι.

Σύμφωνα με την έρευνα, το 70,76% των ερωτηθέντων δεν πιστεύει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ξεπεράσει τα προβλήματά της γιατί έχει αρχίσει να γερνάει η κακομοίρα και είναι για καλή ψυχή.

Μέσα σε αυτή την ζοφερή κατάσταση, το πανεπιστήμιο εμφανίζεται σαν ελπίδα για τους πολίτες, οπότε είναι καιρός να αρχίσουν και τα πανεπιστήμια να μοιράζουν συσσίτιο γιατί η Εκκλησία και οι δήμοι τα έχουν παίξει και δεν μπορούν να τους ταΐσουν όλους.

Το 83,99% των ερωτηθέντων θεωρούν πως πρέπει να παρέμβουν οι άνθρωποι του πνεύματος αλλά στην Ελλάδα οι άνθρωποι του πνεύματος είναι, συνήθως, κρατικοδίαιτα κομματόσκυλα που διέπονται από άκρατο ρεαλισμό και εκτιμούν την ύλη πιο πολύ από το πνεύμα που δεν έχουν, οπότε δεν βγάζουν άχνα για να μην χάσουν τη θέση τους και τον μισθό τους.

Εντύπωση προκαλεί το ότι ενώ πολλοί Έλληνες σκέφτονται να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά, οι μισοί σχεδόν από τους ερωτηθέντες θεωρούν την παρουσία των μεταναστών στην Ελλάδα πρόβλημα για την εργασία των νέων, οπότε φτάνουμε στο συμπέρασμα πως αφενός πιστεύουν πως οι Έλληνες μετανάστες ευλογία για τις χώρες που τους υποδέχονται, και πως αφετέρου οι νέοι Έλληνες ονειρεύονται να καθαρίζουν τζάμια στα φανάρια και να μαζεύουν φράουλες στη Μανωλάδα αλλά δεν μπορούν γιατί τα πόστα τα έχουν πιάσει οι Αφγανοί, οι Μπαγκλαντεσιανοί και οι Πακιστανοί που ζουν πλουσιοπάροχα.

Απορία προκαλεί το γεγονός ότι οι Έλληνες που μεταναστεύουν προτιμούν τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης – αν και πιστεύουν πως δεν έχουν μέλλον -, και δεν πάνε να δουλέψουν στο Κονγκό ή την Ουγκάντα που υπάρχει μεγάλη ζήτηση για λευκούς Αφρικανούς με ένδοξο ιστορικό παρελθόν.

Το θετικό με την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ότι θα επιστρέψουν στην Ελλάδα όλοι οι συμπατριώτες μας και θα είμαστε πάλι όλοι μαζί, όπως παλιά.

Τότε να δείτε τι έχει να γίνει.

ΠΗΓΗ: 30 Μάι, '13, http://pitsirikos.net/2013/05/…B1/

Από το ρατσισμό, στην ποινικοποίηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της ταξικής πάλης

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ «ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ» ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

 

Της Λίνας ΚΡΟΚΙΔΗ* (Ριζοσπάστης)

 

Τη στιγμή που γράφεται το άρθρο αυτό βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη οι ζυμώσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ των αστικών κομμάτων για το λεγόμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και την αναγκαιότητα ψήφισης ή απόσυρσής του. Η εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνει την εκτίμηση του ΚΚΕ ότι δεν πρόκειται καθόλου για μια αθώα ιστορία. Παρόλο που χρειάζεται βαθύτερη μελέτη και χρόνος για να βγουν ολοκληρωμένα συμπεράσματα, μια πρώτη εξέταση των εξελίξεων δείχνει ότι το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο αξιοποιείται, για να εξυπηρετήσει διάφορες πολιτικές σκοπιμότητες, αλλά και νέες ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό.

Μια συζήτηση που αξιοποιείται για την ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού

Από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, η μεν ΝΔ δε θέλει να έρθει σε αντιπαράθεση με μηχανισμούς (Στρατός, Σώματα Ασφαλείας), θεσμούς (μέρος της Εκκλησίας), απόψεις μέρους του εκλογικού της Σώματος, που θα έθετε σε κίνδυνο την κούρσα για την πρωτοκαθεδρία με τον άλλο εταίρο του δικομματισμού, τον ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι βρίσκονται σε εξέλιξη οι επαφές με Καρατζαφέρη και στελέχη των Ανεξάρτητων Ελλήνων για επιστροφή ή συνεργασία με τη ΝΔ. Ενδεχομένως, να υπάρχουν και άλλα ζητήματα που δεν έχουν ακόμη αναδειχθεί καθαρά. Δε δικαιολογείται διαφορετικά το ξαφνικό ενδιαφέρον της για την ελευθερία της έκφρασης που παραβιάζεται, όπως λέει η ΝΔ, με το νομοσχέδιο, όταν το ίδιο αυτό κόμμα ψήφισε και υπέγραψε την απόφαση του Συμβουλίου της ΕΕ, αντιγραφή της οποίας αποτελεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, μέσω του τότε υπουργού Δικαιοσύνης της ΝΔ Αναστ. Παπαληγούρα. Συγχρόνως, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν επιδοθεί σε μία αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση που συσκοτίζει τόσο την αλήθεια για το νομοσχέδιο όσο και για τη στάση του κάθε κόμματος γι' αυτό.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, με εκκλήσεις προς το «συνταγματικό» ή το «δημοκρατικό τόξο», θέλουν να δείξουν ότι αποστασιοποιούνται στα θέματα «δημοκρατίας» και πολιτικής συμπεριφοράς από τη ΝΔ, με την οποία συγκυβερνούν, να σβήσουν από τη μνήμη του λαού την ενεργό στήριξη και συμμετοχή τους στη σφοδρή αντιλαϊκή επίθεση. Συγχρόνως και σε αυτό το χώρο της «κεντροαριστεράς» υπάρχουν διάφορα σενάρια σε εξέλιξη, γίνονται διεργασίες για αναπροσαρμογή των συμμαχιών, για συγκλίσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.

Στον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται, επίσης, σε εξέλιξη οι διεργασίες πλήρους ενσωμάτωσής του στο αστικό πολιτικό σύστημα και τις διεθνείς συμμαχίες του, που δεν περιορίζεται στα ζητήματα της οικονομίας, στις συγκλίσεις με ΔΝΤ, ΣΕΒ κ.λπ., αλλά αγκαλιάζει κάθε πλευρά της πολιτικής και ιδεολογικής του φυσιογνωμίας. Δεν είναι τυχαίο ότι έγινε όψιμος θερμός υποστηρικτής του νομοσχεδίου, με τα ίδια μάλιστα επιχειρήματα του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ (διεθνείς υποχρεώσεις, υπεράσπιση των δημοκρατικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων), στοιχείο που παραπέμπει επίσης σε δημιουργία γεφυρών για μελλοντικές συνεργασίες με τμήματα του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και άλλων δυνάμεων. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς σοβαρά την ξαφνική μεταστροφή του υπέρ του νομοσχεδίου, όταν ενάμιση χρόνο πριν πρόβαλε σοβαρές αντιρρήσεις, με τα επιχειρήματα, πάνω-κάτω, που σήμερα προβάλλει η ΝΔ; Η δικαιολογία για την αλλαγή της θέσης του, ότι από τότε μέχρι τώρα μεσολάβησε μεγάλη αύξηση της Χρυσής Αυγής και των ρατσιστικών κρουσμάτων, δεν είναι καθόλου πειστική. Ενα κόμμα που παραδοσιακά ήταν υπέρ του νομικού φιλελευθερισμού (βλέπε θέσεις του για νομική ελευθεριότητα στα ζητήματα χρήσης και διακίνησης ναρκωτικών), πώς τόσο εύκολα μετατοπίστηκε σε θέσεις νομοθετικής αυστηρότητας;

Τέλος, αξίζει να παρακολουθήσουμε στην εξέλιξή τους και τις θέσεις της Χρυσής Αυγής που, από τη μία εξαπολύει μύδρους κατά του νομοσχεδίου, εντείνοντας το χυδαίο αντικομμουνισμό και ζητώντας να μπει και το ΚΚΕ στο κάδρο των απαγορεύσεων (χωρίς να έχει την αποκλειστικότητα σε αυτό) και, από την άλλη, ο αρχηγός της σε πρόσφατη συνέντευξη στον «Σκάι» και τον Γ. Τράγκα άπλωσε γέφυρες προς το υπόλοιπο αστικό πολιτικό προσωπικό, δηλώνοντας συμφωνία με πλευρές του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και πίστη στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Το Κόμμα μας έγκαιρα τοποθετήθηκε, παίρνοντας υπόψη το περιεχόμενο της απόφασης της ΕΕ στην οποία στηρίζεται το νομοσχέδιο, το σύνολο των εξελίξεων σχετικά με το ζήτημα αυτό στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ και Συμβούλιο της Ευρώπης), την πείρα της εφαρμογής της σχετικής νομοθεσίας σε άλλα κράτη – μέλη όλα αυτά τα χρόνια. Εκφράσαμε την αντίθεσή μας με συγκεκριμένα επιχειρήματα και επιφυλαχθήκαμε για την τελική τοποθέτησή μας μετά τη δημοσίευση του νομοσχεδίου.

Μύθοι γύρω από το νομοσχέδιο

Παρόλο που η τύχη του νομοσχεδίου Ρουπακιώτη αγνοείται, με βάση το προηγούμενο σχέδιο των Καστανίδη – Παπαϊωάννου και τις διαρροές που υπάρχουν μέχρι σήμερα στον Τύπο, θα επιχειρήσουμε να διαλύσουμε ορισμένους μύθους που καλλιεργούνται γι' αυτό.

Μύθος 1ος: «Το νομοσχέδιο είναι απάντηση στον αυξανόμενο ρατσισμό, στον εγκωμιασμό του ναζισμού και την άρνηση του ολοκαυτώματος των Εβραίων, στα οποία συστηματικά επιδίδονται οι ρατσιστικές οργανώσεις και η Χρυσή Αυγή».

Η αλήθεια είναι ότι το νομοσχέδιο δεν προήλθε από πρωτοβουλία της κυβέρνησης ούτε των Ελλήνων υπουργών Δικαιοσύνης, αλλά αποτελεί σχεδόν αντιγραφή και εξειδίκευση της απόφασης – πλαίσιο 2008/913 του Συμβουλίου Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων (ΔΕΥ) της ΕΕ, την οποία η Ελλάδα έπρεπε να είχε ενσωματώσει στην εθνική νομοθεσία μέχρι το Νοέμβρη του 2010. Και μπορεί μεν η υποχρέωση μεταφοράς στο εθνικό Δίκαιο τέτοιου είδους αποφάσεων να μην είναι τόσο αυστηρή όπως είναι για τις Οδηγίες ή τους Κανονισμούς, όμως δημιουργούνται πολιτικές συνέπειες.

Μύθος 2ος: «Με το νομοσχέδιο τιμωρούνται οι πράξεις ρατσιστικής βίας».

Η αλήθεια είναι ότι με την απόφαση της ΕΕ που ενσωματώνει το νομοσχέδιο δεν τιμωρούνται οι πράξεις ρατσιστικής βίας, αλλά ο ρατσιστικός λόγος που μπορεί να προκαλέσει και να παροτρύνει σε τέτοιες πράξεις, ο «μισαλλόδοξος λόγος», όπως γράφτηκε – καθόλου τυχαία – στον αστικό Τύπο και ό,τι αυτό χωράει.

Συγκεκριμένα, τιμωρεί: 1) Τη δημόσια πρόκληση και παρακίνηση σε βία ή «εχθροπάθεια» σε βάρος ατόμων με διαφορετική φυλετική, εθνική – εθνοτική προέλευση, θρησκεία ή σεξουαλικό προσανατολισμό και 2) τον εγκωμιασμό, την υποβάθμιση ή την άρνηση καταδίκης των εγκλημάτων γενοκτονίας, πολέμου και κατά της ανθρωπότητας που είχαν φυλετικά, εθνικά – εθνοτικά, θρησκευτικά και γενετήσια κίνητρα.

Σε ό,τι αφορά τις εγκληματικές πράξεις με ρατσιστικό κίνητρο, με δύο πρόσφατους νόμους (Ν. 3719/2008 και 4139/2013) ορίστηκε ότι το ρατσιστικό κίνητρο σε οποιοδήποτε έγκλημα αποτελεί επιβαρυντική περίπτωση κατά την εξατομίκευση της ποινής από το δικαστήριο και η ποινή δεν αναστέλλεται.

Μύθος 3ος: «Το νομοσχέδιο έρχεται να καλύψει το κενό της νομοθεσίας, που αξιοποιούν οι ρατσιστικές και φασιστικές οργανώσεις για να διαπράττουν ρατσιστικά εγκλήματα».

Κι, όμως, υπάρχει νομοθεσία τόσο στα κράτη – μέλη της ΕΕ όσο και στην Ελλάδα. Το 1966, ο ΟΗΕ κάτω από διαφορετικούς, πιο θετικούς για τους λαούς διεθνείς συσχετισμούς, με την παρουσία της ΕΣΣΔ, ενέκρινε Διεθνή Σύμβαση, που επικυρώθηκε από 86 συνολικά χώρες, συμπεριλαμβανομένων και των χωρών που σήμερα ανήκουν στην ΕΕ. Μάλιστα, στο άρθρο 36 του ίδιου του Συντάγματος του 1977 της ΕΣΣΔ προβλέπεται ότι: «Οποιοσδήποτε άμεσος ή έμμεσος περιορισμός των δικαιωμάτων με καθιέρωση άμεσων ή έμμεσων προνομίων των πολιτών με βάση φυλετικά ή εθνικά κριτήρια, καθώς και το κήρυγμα υπέρ της φυλετικής ή εθνικής ανωτερότητας, εχθρότητας ή περιφρόνησης τιμωρούνται με Νόμο». Στην Ελλάδα, το 1979 η Βουλή ψήφισε ομόφωνα το νόμο 927, που κύρωνε την παραπάνω Σύμβαση του ΟΗΕ.

Ο νόμος 927 του 1979 όχι μόνο δεν αφήνει κανένα παράθυρο για το φυλετικό – ρατσιστικό λόγο που μπορεί να προκαλέσει διακρίσεις, μίσος και βία, αλλά είναι ακόμη πιο αυστηρός από τον προτεινόμενο, αφού τιμωρεί ακόμη και τις προσβλητικές ρατσιστικές εκφράσεις. Μάλιστα, με τροπολογία που ψηφίστηκε το 2001 τα παραπάνω εγκλήματα διώκονται αυτεπάγγελτα. Το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια ασκήθηκαν μόνο 4 ποινικές διώξεις από τους διωκτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους.

Σε τι εμποδίζει, επομένως, τους πρώιμους ή όψιμους υποστηρικτές μιας αυστηρής αντιρατσιστικής νομοθεσίας να αυστηροποιήσουν το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο; Ας προσέθεταν και το ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους ναζί ή τη γενοκτονία των Ποντίων από το τουρκικό κράτος.

Στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ριζικά ο ρατσισμός και ο φασισμός

Κατ' αρχάς, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι με νόμους και δικαστικές αποφάσεις μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα δεν περιορίζεται η δράση των ρατσιστικών, φασιστικών, νεοναζιστικών οργανώσεων. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι η ίδια η Γερμανία, όπου απαγορεύεται από το Σύνταγμά της η ίδρυση ναζιστικού κόμματος και όμως 10 άτομα δολοφόνησε μια τέτοια συμμορία, για να χρησιμοποιήσουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα. Ο φασισμός, ο ρατσισμός δεν γεννιούνται στο κενό ούτε είναι εγκλήματα νοοτροπίας και ψυχοσύνθεσης που εμφανίζονται δήθεν σε όλα τα πολιτικά συστήματα, όπως αποπροσανατολιστικά και αντιδραστικά προβάλλεται τελευταία. Είναι αντιδραστικό ρεύμα που γεννιέται στο ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα, μέσα στο ίδιο το αστικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα, είναι «άκρο» εντός των τειχών του καπιταλιστικού κοινωνικο-οικονομικού συστήματος. Είναι δημιούργημα και χρυσή εφεδρεία του καπιταλισμού, των μονοπωλίων. Το σύστημα που γεννά το φασισμό – ρατσισμό, που συνιστά από μόνο του έγκλημα κατά της τεράστιας πλειοψηφίας της ανθρωπότητας, δεν θέλει ούτε μπορεί να σκοτώσει τα ίδια τα παιδιά του, αλλά κι αν συγκυριακά σκοτώσει μερικά γιατί δεν τα χρειάζεται, θα γεννήσει κι άλλα. Αυτή δεν είναι μόνο μια θεωρητική αλήθεια, αλλά έχει αποδειχθεί και από την ιστορική εμπειρία.

Η φασιστική – ρατσιστική ιδεολογία και πρακτική θα αντιμετωπίζεται όσο ο λαός θα απομονώνει τους φασίστες και ρατσιστές σε κάθε τόπο δουλειάς και λαϊκή γειτονιά, όσο θα ανεβαίνει η εργατική – λαϊκή πάλη που θα βάζει στο στόχαστρο τη μήτρα που γεννά το φασισμό – ρατσισμό, δηλαδή το σύστημα της εκμετάλλευσης. Θα εξαφανιστεί μαζί με το σύστημα που το δημιούργησε, όταν η εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα πάρουν την οικονομική και πολιτική εξουσία στα χέρια τους.

Οι κίνδυνοι από την απόφαση της ΕΕ που ενσωματώνει το νομοσχέδιο

Παρ' όλ' αυτά, μόνη η υποκρισία ή το ατελέσφορο τέτοιων νομοθετικών παρεμβάσεων μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα δε θα οδηγούσε το Κομμουνιστικό Κόμμα στη συγκεκριμένη αντίδρασή του, αν το νομοσχέδιο και κυρίως η απόφαση της ΕΕ που βρίσκεται πίσω από αυτό, δεν έκρυβαν συγκεκριμένες παγίδες για το εργατικό – λαϊκό κίνημα και την πολιτική του πρωτοπορία, το ΚΚΕ.

Για παράδειγμα, η πλειάδα εργατικών σωματείων, ομοσπονδιών, συλλόγων που καταδίκασαν την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, τα εκατομμύρια λαού που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις θα μπορούσαν να βρεθούν στα δόκανα του προτεινόμενου «αντιρατσιστικού» νόμου που υιοθετεί την απόφαση της ΕΕ, αφού, σύμφωνα με τις αποφάσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και διεθνών δικαστηρίων, η επέμβαση δεν έγινε για να προωθηθούν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια, αλλά για να σωθεί δήθεν μέρος του πληθυσμού από τις «εθνοκαθάρσεις» του Μιλόσεβιτς.

Στις Βαλτικές χώρες, θεωρείται έγκλημα πολέμου και έχουν ασκηθεί διώξεις σε όσους εγκωμιάζουν ή δεν καταδικάζουν την ηρωική δράση του Κόκκινου Στρατού που τσάκισε τους φασίστες κατακτητές, γιατί έτσι συμφέρει να ξαναγράψουν την Ιστορία οι νεκραναστημένοι συνεργάτες των ναζί κατακτητών που απολαμβάνουν την προστασία της ΕΕ. Με ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο λιμός στην Ουκρανία την περίοδο 1932 – 33, θεωρείται ως «τεχνητός» λιμός και αναγνωρίζεται ως έγκλημα κατά του ουκρανικού λαού και της ανθρωπότητας. Ανάλογη προσπάθεια να αναγνωριστεί ως έγκλημα πολέμου γίνεται και με το Κατίν, όπου ΕΕ, κράτη – μέλη και άλλοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί -που δήθεν ανησυχούν για την άνοδο του ναζισμού- έχουν αναλάβει το ρόλο του διαφημιστή της χαλκευμένης από τον ίδιο τον Γκέμπελς συκοφαντίας σε βάρος της ΕΣΣΔ για τη σφαγή στο Κατίν.

Αρα, αξιοποιείται η συγκεκριμένη απόφαση, για να ποινικοποιηθεί η ιδεολογικο-πολιτική άποψη και η αποτίμηση ιστορικών γεγονότων που έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Από την καταπολέμηση του ρατσιστικού λόγου στη δίωξη της κομμουνιστικής ιδεολογίας και του ταξικού λόγου

Ολα άρχισαν λίγα χρόνια μετά τις ανατροπές, όταν το 1995 η ΕΕ αποφάσισε την αλλοίωση του περιεχομένου της επετείου της 9ης Μάη και, από μέρα Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, τη μετέτρεψε σε μέρα της Ευρώπης. Βέβαια, η αναθεώρηση και πλαστογράφηση της σύγχρονης Ιστορίας, ως ιδιαίτερη έκφραση του αντικομμουνισμού, είχε εμφανιστεί ήδη από το 1930, κατά τη διάρκεια της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης 1929-33 με στόχο να σπιλώσει τα επιτεύγματα του νεοσύστατου τότε σοσιαλιστικού κράτους της ΕΣΣΔ. Αναθερμάνθηκε τη δεκαετία του '50, ενώ πήρε τη μεγαλύτερη έξαρση, που ακόμη συνεχίζεται, μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων και την επικράτηση της αντεπανάστασης.

Το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που εκδόθηκε στις 12/5/2005, για να τα τιμήσει υποτίθεται τα 60 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη, είναι μια ελεεινή ιεροσυλία σε βάρος των 20 εκατομ. νεκρών Σοβιετικών στρατιωτών και πολιτών που έχασαν τη ζωή τους στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με συνεχείς αναφορές στην «τυραννία του σιδηρού παραπετάσματος», της «σταλινικής τυραννίας και κατοχής». Γενικότερα, δεν υπάρχει ούτε μια απόφαση της ΕΕ που να καταδικάζει καθαρά και ξάστερα το φασισμό και ναζισμό, χωρίς παράλληλα να βυσσοδομεί σε βάρος του κομμουνισμού και των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Οταν η Ρωσία κατέθεσε το 2009 ψήφισμα καταδίκης του ναζισμού στο Συμβούλιο της Ευρώπης, σύσσωμοι χριστιανοδημοκράτες, σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι το καταψήφισαν.

Το 2006, τη σκυτάλη της αντικομμουνιστικής εκστρατείας παίρνει το Συμβούλιο της Ευρώπης με την υιοθέτηση (όχι με την πλειοψηφία που θα ήθελαν ώστε να γίνει δεσμευτικό για τα κράτη – μέλη) του γνωστού αντικομμουνιστικού Μνημονίου με τίτλο «Για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».

Κι ερχόμαστε στην επίμαχη απόφαση. Τον Απρίλη του 2007 το Συμβούλιο Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, χωρίς κανένα πρόσχημα, καμία αφορμή, αποφασίζει την έκδοση απόφασης – πλαίσιο με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου». Γίνεται συζήτηση για το μέχρι πού θα το πάνε και το Συμβούλιο δεσμεύεται να οργανώσει Δημόσια Ακρόαση και στη συνέχεια να φέρει έκθεση για το κατά πόσο χρειάζεται να τιμωρείται και η επιδοκιμασία εγκλημάτων γενοκτονίας, κατά της ανθρωπότητας και πολέμου που έγιναν λόγω της διαφορετικής κοινωνικής τάξης ή των πολιτικών πεποιθήσεων των «θυμάτων». Μέσα από τις ακαταλαβίστικες και στρογγυλεμένες λέξεις ήθελαν απλώς να πουν ότι ξεκινά η δίωξη της κομμουνιστικής ιδεολογίας, κάτω από την ομπρέλα της καταδίκης των εγκλημάτων των λεγόμενων «ολοκληρωτικών» καθεστώτων, όπου ανιστόρητα και συκοφαντικά εξισώνουν το φασισμό – ναζισμό με τον πιο συνεπή και αταλάντευτο αντίπαλό του – τόσο θεωρητικά όσο και ιστορικά – τον κομμουνισμό. Με την απόφαση αυτή ξεκινάει και η σύγχρονη εκστρατεία ποινικοποίησης της κομμουνιστικής ιδεολογίας από την ΕΕ, αλλά και της ίδιας της ταξικής πάλης που στοχεύει στην ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία ήταν το πρόσχημα, αφού, όπως προαναφέραμε, υπήρχε νομοθεσία κατά του ρατσιστικού λόγου σε όλα τα κράτη – μέλη.

Στις αρχές Απρίλη 2008, πραγματοποιείται από το Σλοβένικη Προεδρία η Δημόσια Ακρόαση με την ενεργητική συμμετοχή των Εσθονίας, Ρουμανίας, Σλοβενίας, Πολωνίας και Ισπανίας. Χαρακτηριστικοί τίτλοι θεμάτων: «Προτάσεις για την εκτίμηση του ολοκληρωτικού κομμουνισμού», «Η ανάγκη για ισότιμη αντιμετώπιση των Ναζιστικών και Σοβιετικών εγκλημάτων», «Η υποκρισία της διάκρισης μεταξύ των θυμάτων των εγκλημάτων του ολοκληρωτισμού». Στην έκθεση μάλιστα που συνέταξαν μετά την ακρόαση εντόπισαν και τα «συγκρίσιμα δομικά στοιχεία» των «ολοκληρωτικών» καθεστώτων!

Την ίδια περίοδο, ευρωβουλευτές του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, μεταξύ των οποίων οι Μάρτιν Σουλτς (σημερινός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου) και ο Χανς Σβόμποντα, με τους οποίους πρόσφατα είχε θερμές συναντήσεις ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αναλαμβάνουν το ρόλο του «λαγού», καταθέτοντας Ερώτηση στο Συμβούλιο, γιατί δεν έφερε νέα απόφαση, με την οποία θα τιμωρείται και η επιδοκιμασία των «εγκλημάτων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων, περιλαμβανομένου του ναζιστικού και του σταλινικού καθεστώτος».

Στις 20 Απρίλη 2008 γίνεται συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με αφορμή την ερώτηση, όπου ακούγονται απαράδεκτες επιθέσεις ενάντια στον κομμουνισμό και την ταξική πάλη, με εξίσωση της απάνθρωπης φασιστικής θεωρίας και των ναζιστικών εγκλημάτων με την πρωτοπόρα και βαθιά ανθρώπινη κομμουνιστική θεωρία και πρακτική. Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία είχαν ήδη πάει περίπατο!

Στις 3/6/2008, εκδίδεται, με πρωτοβουλία της τσέχικης προεδρίας, η Διακήρυξη της Πράγας «σχετικά με την Ευρωπαϊκή Συνείδηση και τον Κομμουνισμό», όπου μεταξύ άλλων ζητείται «…πολλά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα του κομμουνισμού πρέπει να εκτιμηθούν ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας […] με τον ίδιο τρόπο που τα ναζιστικά εγκλήματα εκτιμήθηκαν από το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης», και να υπάρξει «Ευρωπαϊκή και διεθνής πίεση για αποτελεσματική καταδίκη των παρελθόντων κομμουνιστικών εγκλημάτων και για αποτελεσματική πάλη ενάντια σε τρέχοντα κομμουνιστικά εγκλήματα».

Το Νοέμβρη του 2008 εκδίδεται τελικά η απόφαση 2008/913/ΔΕΥ, στην οποία στηρίζεται το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο, όπου δεν περιλαμβάνεται ευθέως η ποινικοποίηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας, όμως δίνεται το «πράσινο φως» σε όσα κράτη – μέλη θέλουν να το κάνουν.

Ακολούθησαν μια σειρά αντικομμουνιστικές αποφάσεις και πρωτοβουλίες, με σημαντικότερη την ανακήρυξη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 2/4/2009 της 23ηςΑυγούστου (ημέρα υπογραφής του Συμφώνου μη επίθεσης Ρίμπεντροπ – Μολότοφ) ως «ημέρας μνήμης των θυμάτων του σταλινισμού και του ναζισμού».

Το Δεκέμβρη 2010, οι υπ. Εξωτερικών 6 κρατών (Βουλγαρία, Τσεχία, Ουγγαρία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία) ζήτησαν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή «να κάνει πανευρωπαϊκό ποινικό αδίκημα τη δικαιολόγηση, την άρνηση ή την υποτίμηση των κομμουνιστικών εγκλημάτων». Η Επιτροπή δε αποδέχτηκε αυτήν την έκκληση στο όνομα του ότι «τα εγκλήματα μίσους που βασίζονται στην πολιτική ιδεολογία δεν περιλαμβάνονται στη λίστα των εγκληματικών πράξεων με διασυνοριακή διάσταση», σύμφωνα με τη Συνθήκη για τη Λειτουργία της ΕΕ. Ανάλογη απάντηση δόθηκε και σε ερώτηση ευρωβουλευτών του ΚΚΕ για τη Σλοβακία, όπου από 1η Σεπτέμβρη 2011 «όποιος αρνείται τα εγκλήματα του βασίζονται στην κομμουνιστική ιδεολογία» τιμωρείται με ποινή φυλάκισης από έξι μήνες μέχρι τρία χρόνια, με την επισήμανση ότι θα επανεξετάσει το θέμα σε εύθετο χρόνο. Μέχρι τώρα, 5 κράτη – μέλη (Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία, Λιθουανία και Σλοβακία) θεωρούν αδίκημα την άρνηση των εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων.

Το Συμβούλιο Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων (ΔΕΥ) της ΕΕ, στις 10/6/2011, επαναβεβαίωσε «τη σημασία της ανάπτυξης της συνείδησης για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, της προώθησης μιας κοινής μνήμης για τέτοια εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην περιοχή της Ενωσης και της υπογράμμισης του σημαντικού ρόλου που μπορεί αυτό να παίξει στην αποτροπή της αποκατάστασης ή της αναγέννησης των ολοκληρωτικών ιδεολογιών».

Ποιοι ενισχύουν το φασισμό – ρατσισμό

Να, λοιπόν, πώς η ΕΕ και οι κυβερνήσεις ενισχύουν το φασισμό, τον απενοχοποιούν και τον εξωραΐζουν στα μάτια των λαών, ταυτίζοντάς τον με ό,τι καλύτερο έζησαν οι λαοί της ευρωπαϊκής ιδίως ηπείρου μέσα από την πρώτη απόπειρα οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας και της νικηφόρας προσπάθειας της εργατικής τάξης να σπάσει τα δεσμά της εκμετάλλευσης.

Στη χώρα μας, δε θα βρει κανείς ούτε μία δήλωση καταδίκης της εγκληματικής δράσης των ρατσιστικών εγκλημάτων και των φασιστικών οργανώσεων από τη ΝΔ, χωρίς παράλληλη καταδίκη «των άκρων», τακτική στην οποία πρόσφατα προσχώρησε και η ΔΗΜΑΡ, που, στην πρώτη ανακοίνωσή της, για το καλωσόρισμα του νομοσχεδίου μιλάει για ανησυχητική αύξηση των άκρων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μια εντυπωσιακή κίνηση βαπτίσματος του κρέατος σε ψάρι, ανακάλυψε ότι με το νομοσχέδιο «σμπαραλιάζεται, συνθλίβεται η ανιστόρητη και ανυπόστατη θεωρία των δύο άκρων». Το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιεί τη φιλολογία των «άκρων», μιλάει συγχρόνως και για τις δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου», στις οποίες λέει ότι περιλαμβάνει και το ΚΚΕ, λες και δεν ξέρει ότι το ΚΚΕ παλεύει με όρους μαζικής πολιτικής πάλης για να ξεφύγει ο λαός από τα βέλη του τόξου της καλυμμένης με κοινοβουλευτικό μανδύα δικτατορίας των μονοπωλίων.

Επομένως, το ΚΚΕ δεν έχει κυριευθεί από κανένα σύνδρομο καταδίωξης ούτε παραβιάζει ανοιχτές θύρες, όπως λέει ο υπουργός Δικαιοσύνης. Με ταξικό – επαναστατικό κριτήριο, χωρίς να χάνει τα ταξικά γυαλιά του, με οδηγό τις αποφάσεις του 19ου Συνέδριου που έχουν πάρει υπόψη τις εξελίξεις αυτές, με γνώμονα πάνω απ' όλα να εξυπηρετήσει το σκοπό για τον οποίο υπάρχει, δηλαδή να είναι η πολιτική πρωτοπορία της τάξης που θα απελευθερώσει τον εαυτό της και το λαό από το μεγαλύτερο ρατσιστικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που συντελείται από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, τοποθετείται πάνω στην απόφαση της ΕΕ και όσα έχουν διαρρεύσει για το νομοσχέδιο, επιφυλασσόμενο για την τελική τοποθέτηση μετά τη δημοσίευσή του.

Το φάντασμα του κομμουνισμού θα συνεχίσει να πλανάται όσο υπάρχει καπιταλισμός

Σε όσους επιτίθενται στο ΚΚΕ ότι ονειρεύεται, περιμένοντας τις νέες σοσιαλιστικές επαναστάσεις ή ότι οι φόβοι του οφείλονται στο ότι «δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι ουδείς σήμερα το παίρνει στα σοβαρά όταν απειλεί 'το αστικό καθεστώς'», όπως έγραψε ο Ν. Μπίστης («Το Βήμα», 21/5/2013), τους θέτουμε τα εξής ερωτήματα:

Γιατί τότε αυτή η έξαλλη επίθεση κατά της κομμουνιστικής ιδεολογίας, αφού πλέον είναι κλινικά νεκρή; Γιατί προχωρούν σε ανιστόρητες, αντιεπιστημονικές και παιδαριώδεις ερμηνείες της σύγχρονης Ιστορίας; Γιατί προσπαθούν να βάλουν ιδεολογικό γύψο, να αποσπάσουν δηλώσεις μετάνοιας από τους κομμουνιστές και όσους αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για μια δίκαιη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση; Γιατί θέλουν να τρομοκρατήσουν κόμματα, κινήματα και λαϊκές δυνάμεις που αντιστέκονται; Γιατί θέλουν να δηλητηριάσουν τη νέα γενιά που δεν έχει εμπειρίες από τα γεγονότα του 20ού αιώνα και να την εμποδίσουν να συναντηθεί με τις ιδέες και τα ιδανικά του σοσιαλισμού – κομμουνισμού;

Η απάντηση είναι μία. Όσο υπάρχει καπιταλισμός, τόσο θα γεννάει και τους νεκροθάφτες του. Το μάθημα αυτό το πήραν τα επιτελεία του ιμπεριαλισμού, γι' αυτό και μελέτησαν με μεθοδικότητα τη σύγχρονη Ιστορία της ταξικής και επαναστατικής πάλης. Όμως, υπάρχει κάτι που πάντα θα τους ξεφεύγει. Η ταξική πάλη και οι κοινωνικές επαναστάσεις είναι αντικειμενικός νόμος κίνησης της κοινωνίας. Δεν πρόκειται να σταματήσουν με τις ανιστόρητες αποφάσεις της ΕΕ και των ιμπεριαλιστών, όπως δε σταμάτησε και η γη να κινείται παρά την απαγόρευση της Ιεράς Εξέτασης. Το δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα όλο και πιο έντονα θα διαπερνά τους κοινωνικούς αγώνες και θα αποτελεί εφιάλτη όσων επιχειρούν να φιμώσουν τις φωνές της κοινωνικής εξέλιξης και τις δυνάμεις ανατροπής της εκμετάλλευσης.

* Η Λίνα Κροκίδη είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου του ΚΚΕ, υπεύθυνη του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για τις Λαϊκές Ελευθερίες και τη Δικαιοσύνη

ΠΗΓΗ: Ριζοσπάστης. Το είδα: 27-05-2013, http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=5450

ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΕΥΡΩΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ:

Η κρίση εξελίσσεται στο επόμενο στάδιο της – στο κοινωνικό, «διανθισμένο» με πολιτικές, με εθνικές, καθώς επίσης με θρησκευτικές αντιπαραθέσεις, οι οποίες φαίνεται πως θα κλιμακωθούν ανεξέλεγκτα, απειλώντας την Ελλάδα και ολόκληρη την Ευρώπη

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Οι κοινωνικές αναταραχές στη Σουηδία, μετά από τις αντίστοιχες στη Γαλλία (2005) και στη Μ. Βρετανία (2011), καθώς επίσης τις κάπως μικρότερες στο Βέλγιο και στη Γερμανία (2012), μας υπενθύμισαν αναμφίβολα ότι οι ανομοιογενείς, μη συνεκτικές κοινωνίες, με μεγάλες εισοδηματικές ανισότητες, εκτρέφουν ανέκαθεν την εγκληματικότητα, τις εξεγέρσεις, το ρατσισμό, τα φυλετικά μίση, τους εμφυλίους πολέμους κοκ.

Η διαδικασία αυτή γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη, σε χώρες βυθισμένες στην οικονομική ύφεση, με συνεχώς αυξανόμενα βιοποριστικά προβλήματα, με κλιμακούμενη ανεργία, με «αναιμικό» Κράτος Δικαίου, καθώς επίσης με μηδενικές μελλοντικές προοπτικές – καταστάσεις που συναντάμε δυστυχώς σήμερα, όλο και συχνότερα στην Ευρώπη. 

Ειδικά όσον αφορά τη Σουηδία, μία από τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης, με εξαιρετικά ανεπτυγμένο κοινωνικό κράτος γνωρίζουμε ότι, μετά το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο υποδέχθηκε αρκετούς μετανάστες – μεταξύ των οποίων οι περισσότεροι ήταν «πολιτικά διωκόμενοι». Μόνο τον τελευταίο χρόνο δε ζήτησαν άσυλο 43.900 μετανάστες από τη Σομαλία, το Αφγανιστάν και τη Συρία – μία αύξηση κατά 50% σε σχέση με το 2011.

Το ποσοστό των ξένων στη χώρα, ο πληθυσμός της οποίας είναι περίπου 9,5 εκ., τοποθετείται στο 15% – γεγονός που σημαίνει ότι, ζουν πλέον στη Σουηδία περί τους 1.500.000 μετανάστες. Πρόκειται λοιπόν για μία κοινωνία η οποία, κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, έχει «μεταλλαχθεί» από αμιγώς εθνική και ομογενή, σε «πολυεθνική» και ετερογενή – μία εξέλιξη, η οποία κλιμακώνεται συνεχώς εις βάρος των Σουηδών, πόσο μάλλον όταν το ποσοστό των γεννήσεων των ξένων είναι πολύ υψηλότερο, από το αντίστοιχο των «ιθαγενών» (όπως συμβαίνει σε ολόκληρη την ήπειρο μας).

Περαιτέρω, στο πρώτο τρίμηνο του 2013, η ανεργία αυξήθηκε κατά 0,4% σε σχέση με το προηγούμενο, συνολικά στο 8,2% – ένα ονειρικό μέγεθος, σε σχέση με την Ισπανία ή με την Ελλάδα, καθώς επίσης με το μέσον όρο της Ευρώπης (10,9%). Εν τούτοις, η ανεργία των νέων διαμορφώθηκε στο 24,4% – όταν ο μέσος όρος της ΕΕ είναι 23,5%. Όσον αφορά όμως τους μετανάστες, τους νέους ειδικότερα μεταξύ 19 και 24 ετών, το ποσοστό της ανεργίας το 2011 είχε ξεπεράσει το 35% – αιτιολογούμενο κυρίως από την κακή εκπαίδευση, καθώς επίσης από τις «φυλετικές διακρίσεις», από τη «ρατσιστική» συμπεριφορά δηλαδή πολλών Σουηδών εργοδοτών.

Οι «ασυμμετρίες» αυτές αυξάνουν όλο και περισσότερο το κοινωνικό χάσμα, μεταξύ των μεταναστών και των Σουηδών – με αποτέλεσμα τις καταστροφικές εξεγέρσεις των τελευταίων ημερών, καθώς επίσης την άνοδο των ποσοστών του εθνικιστικού κόμματος της Σουηδίας, το οποίο τοποθετείται κυρίως εναντίον των μουσουλμάνων.

Το συγκεκριμένο κόμμα διοργανώνει συχνά αντιμουσουλμανικές διαδηλώσεις, ενώ οι μουσουλμάνοι που ζουν στη χώρα διαμαρτύρονται με αντίστοιχες εκδηλώσεις – καταστάσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε αιματηρούς εμφυλίους πολέμους, με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της Σουηδίας.  

Άρθρο

Όπως διαπιστώνεται από τα παραπάνω, η κρίση εξελίσσεται στο επόμενο, πολύ πιο επικίνδυνο στάδιο της – στο κοινωνικό, «διανθισμένο» με πολιτικές, με εθνικές καθώς επίσης με έντονες θρησκευτικές αντιπαραθέσεις, οι οποίες φαίνεται πως θα κλιμακωθούν ανεξέλεγκτα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Την ίδια στιγμή η συνοχή της ηπείρου μας, την οποία είχε κατά κάποιον τρόπο προστατεύσει το κοινό νόμισμα, «βάλλεται» από όλες τις πλευρές – με το ευρώ να γίνεται στόχος πολλών νέων πολιτικών κομμάτων.

Ειδικότερα, σε ολόκληρη την Ευρωζώνη ιδρύονται κόμματα, με κοινό στοιχείο τους την «αποκαθήλωση» του ευρώ και την επιστροφή στο εκάστοτε εθνικό νόμισμα – το οποίο θεωρούν ως τη μοναδική λύση εξόδου από την κρίση. Όλα τα κόμματα αυτά, «ενοχοποιούν» το ευρώ για τα προβλήματα των χωρών τους – είτε των πλεονασματικών, όπως για παράδειγμα τα νέα κόμματα του Βορά, είτε των ελλειμματικών, όπως τα αντίστοιχα του ευρωπαϊκού Νότου.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας, παρά το ότι όλοι γνωρίζουν πως το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν το διεφθαρμένο πολιτικό της σύστημα των τελευταίων τριάντα ετών, «στοχοποιείται» το ευρώ – με την έξοδο της από την ένωση να πιστεύεται πως θα λύσει ως δια μαγείας τα πάντα, «απολυμαίνοντας» τους κομματικούς μηχανισμούς, «καθαρίζοντας» την όποια διεφθαρμένη συνδικαλιστική ηγεσία και αποκαθιστώντας την παραγωγική διαδικασία, η οποία έχει προ πολλού καταρρεύσει.

Κανένας δεν σκέπτεται φυσικά πως (;) θα επιβιώσει η Ελλάδα χωρίς συνάλλαγμα, με ένα τόσο μεγάλο συνολικό (δημόσιο και ιδιωτικό) εξωτερικό χρέος, μετά από έξι συνεχόμενα έτη ύφεσης και εξαθλίωσης του πληθυσμού της – σαν αποτέλεσμα των απόλυτα λανθασμένων μέτρων που της επιβλήθηκαν από το ΔΝΤ. Πόσο μάλλον σε συνδυασμό με έναν κατεστραμμένο παραγωγικό μηχανισμό, με  τις «ιδιομορφίες» της γεωγραφικής της θέσης, καθώς επίσης με την πλημύρα των παρανόμων μεταναστών στο εσωτερικό της – με την καταιγίδα προ των πυλών (μαζικές εξεγέρσεις, κατά το προηγούμενο της Σουηδίας ή της Γαλλίας).      

Συνεχίζοντας, στην Ελλάδα έχουμε δύο νέα «αντι-ευρώ» κόμματα, μάλλον σοσιαλιστικά και με ιδρυτές δύο «χθεσινούς» πολιτικούς, στην Αυστρία ένα ακραίο καπιταλιστικό (υπολογίζεται στο 11%), με ιδρυτή έναν επιχειρηματία, στην Ιταλία ένα αμφιλεγόμενο (25%), στη Γερμανία το μάλλον συντηρητικό «κόμμα των καθηγητών» (μόλις 3%, αλλά με το 27% να το θεωρεί ως συμπαθές), στη Φιλανδία το εθνικιστικό «κόμμα των αληθινών Φιλανδών» (19%), στη Σουηδία το «κόμμα των πειρατών» (με «υποκαταστήματα» πλέον σε πάνω από 40 χώρες), στη Μ. Βρετανία το αντιευρωπαϊκό κόμμα των ανεξαρτήτων (17%) κοκ. 

Ουσιαστικά, όλα τα παραπάνω χαρακτηρίζονται ως κόμματα διαμαρτυρίας, τα οποία όμως διαφέρουν σημαντικά από εκείνα, τα οποία ιδρυθήκαν τη δεκαετία του 1990 – όπως το εθνικιστικό της Γαλλίας (Le Pen), τα «θέματα» του οποίου ήταν η εγκληματικότητα, η ανεργία και το μεταναστευτικό, με απώτερο στόχο την περιθωριοποίηση των μειονοτήτων.

Το ελληνικό εθνικιστικό κόμμα ταιριάζει σε κάποια σημεία με τα «κινήματα» του 1990 – αφού δεν επικεντρώνεται στο κοινό νόμισμα, αλλά στην εγκληματικότητα, στην παράνομη μετανάστευση, καθώς επίσης στη διαφθορά ορισμένων πολιτικών κομμάτων, την οποία δεν μπόρεσε να καταπολεμήσει ούτε το ΔΝΤ. Αρκετοί δε το θεωρούν ως μία «παραλλαγή» της πρώιμης σικελικής μαφίας του 1600 – η οποία λέγεται, χωρίς να αποδεικνύεται, ότι ιδρύθηκε για να προστατεύσει τους Σικελούς από τις επιθέσεις των ξένων πειρατών. 

Όπου και όταν υπήρξε όμως πράγματι ανάγκη προστασίας των Πολιτών από «εξωθεσμικές» οργανώσεις, η κατάσταση δεν εξελίχθηκε ομαλά – πόσο μάλλον όταν οι οργανώσεις αυτές δεν διακρίνονται συνήθως για την πίστη τους στη δημοκρατία ή για το σεβασμό των νόμων.      

Περαιτέρω, τα σημερινά κόμματα διαμαρτυρίας φαίνεται να επιδιώκουν την αλλαγή του πολιτικού συστήματος συνολικά, τοποθετούμενα κυρίως κατά της Ευρωζώνης και των χρηματαγορών – εναντίον του «κατεστημένου», όπως θα λέγαμε. Το κυριότερο επιχείρημα τους είναι οι επικίνδυνες ανισορροπίες, τις οποίες προκαλεί νομοτελειακά το κοινό νόμισμα – «αναγκάζοντας» τις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης (α) είτε να χρεοκοπήσουν (ευρωπαϊκός Νότος), (β) είτε να χάσουν τα χρήματα τους (ευρωπαϊκός Βοράς).

Απώτερος στόχος τους είναι λοιπόν να προστατεύσουν τα χρήματα των φορολογουμένων – με κάποια από αυτά να συνηγορούν υπέρ της εξόδου των χωρών τους από το ευρώ, ενώ με κάποια άλλα (όπως το γερμανικό κόμμα των καθηγητών) να επιθυμούν το διαχωρισμό της ένωσης σε δύο ζώνες: στη Βόρεια και στη Νότια.

Υπάρχουν βέβαια και άλλες τοποθετήσεις – όπως, για παράδειγμα, η επιστροφή όλων μαζί στα εθνικά νομίσματα, η υιοθέτηση «εθνικών ευρώ», συνδεδεμένων με το ισχυρότερο, με το γερμανικό, τα παράλληλα νομίσματα κλπ.

Δυστυχώς βέβαια, κανένα κόμμα δεν φαίνεται να έχει κατανοήσει ότι, τα βασικά οικονομικά προβλήματα της νομισματικής ένωσης, όπως (α)  η μη ύπαρξη ενός άριστου νομισματικού χώρου, καθώς επίσης (β)  η κοινή αντιμετώπιση των κρατών από τις αγορές, όσον αφορά τα επιτόκια δανεισμού τους, έχουν ήδη επιλυθεί.

Ειδικότερα, το πρώτο απαιτεί την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εργατικού δυναμικού, σε ολόκληρη την Ευρωζώνη – γεγονός που έχει ήδη συμβεί, με τους εργαζόμενους του Νότου να κατευθύνονται πια στο Βορά. Εν τούτοις, οι πολίτες φαίνεται να μην το επιθυμούν – κάτι που πιθανότατα οφείλεται στα εθνικιστικά συναισθήματα, τα οποία έφερε στην επιφάνεια ο κάκιστος χειρισμός της κρίσης, εκ μέρους της γερμανίδας καγκελαρίου.

Όσον αφορά τώρα το δεύτερο, τα επιτόκια δανεισμού των κρατών, κυρίως μετά το ελληνικό PSI, έχουν προσαρμοσθεί στις οικονομικές δυνατότητες εκάστου – ενώ αντιμετωπίζονται ανάλογα και οι τράπεζες, μετά το «δεδικασμένο» της Κύπρου.

Επομένως, η νομισματική ένωση έχει καλύψει ήδη ένα σημαντικό μέρος των προβλημάτων της, έχοντας πια τη δυνατότητα να «μετεξελιχθεί» – με την τραπεζική, με τη δημοσιονομική, καθώς επίσης με την πολιτική ένωση να μπορούν να επιτευχθούν, δημιουργώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Απαραίτητη προϋπόθεση θα ήταν φυσικά η «μεταφορά πόρων», από τις πλεονασματικές προς τις ελλειμματικές «περιοχές», όπως συμβαίνει στις Η.Π.Α. ή εντός της ομοσπονδιακής Γερμανίας – οπότε δεν θα υπήρχαν πια οι ευρωπαϊκές ανισορροπίες του παρελθόντος.  

Εν τούτοις, η κρίση χρέους έχει δημιουργήσει φυγόκεντρες δυνάμεις εντός της Ευρωζώνης – ενώ ο χειρισμός της καγκελαρίου, σε συνδυασμό με τις αδυναμίες της γαλλικής κυβέρνησης, έχει δώσει την εντύπωση, έχει τεκμηριώσει καλύτερα ότι, η Γερμανία επιδιώκει τη δημιουργία μίας δικής της αυτοκρατορίας, μετατρέποντας όλες τις υπόλοιπες χώρες σε προτεκτοράτα της.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος τώρα είναι αυτός της Ιταλίας – η οποία είναι αδύνατον να διασωθεί από το μηχανισμό στήριξης λόγω μεγέθους, με δημόσιο χρέος της τάξης του 130% (παρά το ότι σχεδιάζει να δανεισθεί με υποθήκη το χρυσό της), παραμένοντας βυθισμένη σε μία μεγάλη πολιτική κρίση.

Πιθανότερο σενάριο λοιπόν είναι η διάλυση της Ευρωζώνης η οποία, πόσο μάλλον εάν συμβεί ανεξέλεγκτα, θα συνοδευθεί από οδυνηρές «κρυστάλλινες νύχτες» – ενώ δεν είναι εντελώς απίθανο να έλθουν στην εξουσία ορισμένων χωρών απολυταρχικά καθεστώτα.

Εάν τώρα κάποιες χώρες του Νότου θελήσουν να αθετήσουν την πληρωμή των χρεών τους, όπου δανειστές είναι κυρίως οι χώρες του Βορά, δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς τις επικίνδυνες εθνικές αντιπαραθέσεις – αφού ανέκαθεν η διαμάχη μεταξύ δανειστών και οφειλετών, οδηγούσε είτε σε ευρείες διαγραφές χρεών (σεισάχθεια), είτε σε πόλεμο. Ας μην ξεχνάμε δε ότι, της ένωσης των Η.Π.Α. προηγήθηκε ένας τετραετής εμφύλιος πόλεμος – αρκετά οδυνηρός για τους τότε αμερικανούς.

Περαιτέρω, είναι ίσως σκόπιμο να παραθέσουμε ορισμένες άλλες παράπλευρες διαστρεβλώσεις, οι οποίες μάλλον θα εντείνουν τα προβλήματα, καθώς επίσης  θα τροφοδοτήσουν ακόμη περισσότερο τις φυγόκεντρες δυνάμεις εντός της Ευρωζώνης – με αποτελέσματα που δεν είναι εύκολο να προβλεφθούν. 

Η ΣΚΙΩΔΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Η αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, μέσω της εγκληματικής αύξησης των φόρων, δεν οδηγεί μόνο στην οικονομική γενοκτονία ολόκληρων λαών. Παράλληλα, εκτρέφει σε μεγάλο βαθμό τόσο τη φοροδιαφυγή, όσο και την εισφοροδιαφυγή στην Ευρώπη – με τη σκιώδη οικονομία η οποία, μεταξύ άλλων, δεν καταγράφεται στο ΑΕΠ, να κλιμακώνεται συνεχώς.

Δυστυχώς, οι κυβερνήσεις δεν φαίνεται να κατανοούν ότι, κανένας πολίτης δεν θέλει να δραστηριοποιείται παράνομα – να υποχρεώνεται δηλαδή σε πράξεις, για τις οποίες δεν νοιώθει καθόλου υπερήφανος, επειδή αδυνατεί να ανταπεξέλθει με τους φόρους

Συνεχίζοντας, όλο και περισσότερες εταιρείες, με στόχο το χαμηλότερο κόστος, την εξ αυτού αύξηση της ανταγωνιστικότητας τους, καθώς επίσης την αποφυγή των υπερβολικών επιβαρύνσεων, οδηγούνται δυστυχώς στην παράνομη απασχόληση εργαζομένων – ενώ υπολογίζεται ότι, περισσότερο από το 20% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ παράγεται από τη σκιώδη οικονομία.

Συνολικά, τα έσοδα που χάνουν τα κράτη από την εισφοροδιαφυγή, υπολογίζονται στα 863 δις € ή στο 7% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης. Το διάγραμμα Ι, στο οποίο φαίνεται το μέγεθος της σκιώδους οικονομίας κάθε κράτους, είναι χαρακτηριστικό:

Την ίδια στιγμή, τα φορολογικά έσοδα που χάνονται, λόγω  της  επιβολής συνεχώς υψηλότερων φορολογικών συντελεστών και νέων φόρων, είναι αρκετά σοβαρά – ειδικά όσον αφορά τις μεγάλες χώρες, όπως την Ιταλία (27%), τη Γερμανία (16%) και τη Γαλλία (15%), κάτι που διαπιστώνεται από το διάγραμμα ΙΙ που ακολουθεί. Φυσικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων είναι η φοροαποφυγή των πολυεθνικών – το μέγεθος της οποίας αυξάνεται συνεχώς. 

Η κατάσταση θα συνεχίσει να επιδεινώνεται, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα σε όλα τα κράτη – ειδικά σε αυτά που μαστίζονται επί πλέον από την ύφεση. Στο παράδειγμα της Ελλάδας, η συνολική προβλεπόμενη ύφεση της τάξης του 25% ή των 60 δις €, μειώνει τα έσοδα του δημοσίου της κατά περίπου 21 δις € – συμπεριλαμβανομένων των εισφορών (35%). Το ποσόν αυτό είναι όσο περίπου το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2012 – το οποίο προστέθηκε στο δημόσιο χρέος, καθιστώντας το ξανά εκτός ελέγχου.     

 

Η ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ

 

Τα οικονομικά προβλήματα λειτουργούν θετικά στην κλιμάκωση της διαφθοράς – αφού τόσο οι επιχειρήσεις, όσο και τα νοικοκυριά, χρησιμοποιούν κάθε είδους τέχνασμα για να μειώσουν τα βάρη τους. Στα πλαίσια αυτά, η παραποίηση των Ισολογισμών κατέχει μία «περίοπτη» θέση – όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ποσοστό των επιχειρήσεων σε ορισμένες χώρες, οι οποίες παραποιούν τους Ισολογισμούς τους

Χώρα	Ποσοστό
Νιγηρία	68%
Ισπανία	61%
Ρωσία	61%
Γερμανία	55%
Ινδία	54%
Κένυα	53%
Αυστρία	51%
Σαουδική Αραβία	48%
Ελλάδα	46%

Πηγή: Ernst & Young. Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, η διαφθορά στις επιχειρήσεις είναι αρκετά μεγάλη – ενώ, σύμφωνα με την εταιρεία που ασχολήθηκε, το ποσοστό αυξάνεται ραγδαία στην Ευρωζώνη, μετά την κρίση χρέους και την ανάγκη υψηλότερων κεφαλαίων, εκ μέρους των επιχειρήσεων. 

Η ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

Η πιστωτική παγίδα, όπου οι τράπεζες έχουν μειώσει κατά πολύ το δανεισμό τους προς τις επιχειρήσεις, έχει επίσης δημιουργήσει σημαντικά προβλήματα – εκτός του ότι μειώνεται συνεχώς η ποσότητα χρήματος, παρά την αύξηση της εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών (ένας από τους βασικούς λόγους της ύφεσης).

Στο θέμα αυτό, με βάση την ευρωπαϊκή στατιστική 2013 (ΕΡΙ), ο αριθμός των απλήρωτων ή καθυστερημένων τιμολογίων έχει αυξηθεί κατά 7%, σε σχέση με το προηγούμενο έτος – με συνολική ζημία για τις επιχειρήσεις της τάξης των 350 δις € (διάγραμμα ΙΙΙ).   

Εάν συνεχίσει ο καθοδικός σπειροειδής κύκλος στην Ευρώπη, θα οδηγηθούμε σύντομα σε καταστάσεις αδυναμίας ανάπτυξης των επιχειρήσεων – με αποτέλεσμα πολλές από αυτές να χρεοκοπήσουν, όπως συμβαίνει ήδη στην πατρίδα μας, στην Ιταλία, στην Ισπανία κλπ.

Όπως διαπιστώνεται δε από το διάγραμμα ΙΙΙ, ο ευρωπαϊκός νότος, με πρώτη την Ελλάδα, είναι σε πολύ πιο άσχημη κατάσταση από το Βορά – γεγονός που φυσικά επιδεινώνει τα έσοδα των κρατών, τα οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν από την κρίση χωρίς υγιείς επιχειρήσεις.     

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Χωρίς να χρειαστεί να επεκταθούμε σε άλλους τομείς, συμπεραίνουμε πολύ εύκολα ότι, η Ευρώπη είναι ένα καζάνι που βράζει – από όποια πλευρά και αν το δει κανείς. Δυστυχώς, η κατάσταση επιδεινώνεται με ραγδαίο ρυθμό, αφού τα άλυτα προβλήματα συσσωρεύονται – πιθανότατα, επειδή η υπάρχουσα πολιτική ηγεσία αδυνατεί να ανταπεξέλθει.

Αν και επιθυμούμε λοιπόν να παραμείνουμε αισιόδοξοι για το μέλλον, γνωρίζοντας πόσο σημαντική είναι η αισιοδοξία για την έξοδο από την κρίση, αδυνατούμε να τεκμηριώσουμε ανάλογες προβλέψεις – ελπίζοντας φυσικά να κάνουμε λάθος, καθώς επίσης υπερβάλλοντας, σε σχέση με τους κινδύνους που ελλοχεύουν: την περαιτέρω ύφεση, τις κοινωνικές αναταραχές, τις εξεγέρσεις των μεταναστών σε ολόκληρη την Ευρώπη, τους εμφυλίους πολέμους, την κατάρρευση του ευρώ, τη μαζική αθέτηση πληρωμών και τις εθνικές αντιπαραθέσεις.  

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, από οικονομικής πλευράς θεωρούμε ότι κάτι ελαφρά θετικότερο διαγράφεται στον ορίζοντα. Από κοινωνικής πλευράς όμως, ο ουρανός γίνεται ολοένα και πιο σκοτεινός, με την καταιγίδα να απειλεί να ξεσπάσει απροειδοποίητα – εάν δεν αλλάξουν οι νοοτροπίες, οι οποίες μας οδήγησαν εντελώς άδικα στη χρεοκοπία, εάν δεν ληφθούν άμεσα φορολογικά και μεταναστευτικά «αντίμετρα», εάν δεν εκδιωχθεί το ΔΝΤ, καθώς επίσης εάν δεν αποκατασταθεί σύντομα το Κράτος Δικαίου (κάθαρση). 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 25. Μαΐου 2013, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΚΡΙΣΗ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Συγκλόνισε την Ευρώπη η σφαγή Άγγλου στρατιώτη από Νιγηριανό μουσουλμάνο κάτοικο Βρετανίας. Στην αγριότητα του φόνου και στην προκλητική στάση του σφαγέα, ο οποίος ζήτησε από παρευρεθέντα στη σκηνή να την καταγράψει επικεντρώθηκε η σχετική ειδησεογραφία. Υπάρχει όμως, νομίζουμε, κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, το οποίο δεν τονίστηκε όσο θα έπρεπε:

Ο σφαγέας αιτιολόγησε την ενέργειά του τονίζοντας ότι στην πατρίδα του, τη Νιγηρία, σκηνές σαν αυτή της σφαγής εκτυλίσσονται καθημερινά ενώπιον πλήθους μαρτύρων ακόμη και αθώων παιδιών. Το αίμα ρέει άφθονο κατά εμφύλιες και άλλες συρράξεις, τις οποίες προκαλούν οι ισχυροί της γης προς εξυπηρέτηση των οικονομικών τους συμφερόντων!

Η Νιγηρία υπήρξε αποικία της Βρετανίας. Ακόμη και σήμερα, παρά τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου, είναι από τις πλέον φτωχές χώρες του πλανήτη. Στο παρελθόν οι ισχυροί της γης είχαν προκαλέσει τη σύρραξη μεταξύ φυλών της αχανούς χώρας, η οποία είχε ως συνέπεια το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων στην επαρχία της Μπιάφρας (1967-70). Οι επιζήσαντες κατέστησαν αθλιότεροι, αλλά οι ισχυροί εδραίωσαν τον έλεγχο επί των πετρελαίων της χώρας. Έκτοτε τα εξορύσσουν με πλήρη αδιαφορία για τις επιπτώσεις από τη ρύπανση στο περιβάλλον. Το έδαφος και τα νερά έχουν μολυνθεί σε βαθμό επικίνδυνο για την υγεία των πεινασμένων κατοίκων.

Ο πληθυσμός της Νιγηρίας διακρίνεται σε χριστιανούς και μουσουλμάνους. Δεν είναι ανεδαφικό οι δεύτεροι να κατηγορούν τους πρώτους ως συνεργάτες των εκμεταλλευτών της χώρας τους. Οι «χριστιανοί» πλουτοκράτες δεν κρύβουν την εύνοιά τους προς τους «ομοδόξους» τους της Νιγηρίας, τους οποίους στηρίζουν για τη διατήρησή τους στην εξουσία. Μεταξύ του ισλαμικού πληθυσμού κατά τις τελευταίες δεκαετίες οργανώθηκε αντάρτικο κίνημα και τα δεινά της χώρας έγιναν φοβερότερα! Ποιος, πότε ενδιαφέρθηκε να προβάλει τη φρίκη που βιώνει καθημερινά ο νιγηριανός λαός;

Το έγκλημα χαρακτηρίστηκε ειδεχθές και είναι. Συνήθως όμως διαπράττουμε τραγικό σφάλμα, καθώς κρίνουμε με βάση πολιτιστικά στοιχεία του πολιτισμού μας, για να καταδικάσουμε φορείς άλλου πολιτισμού. Ο σφαγέας, ως μουσουλμάνος, είναι φορέας πολιτισμού εντελώς διαφορετικού από τον πολιτισμό της Δύσης. Η σφαγή έχει καθιερωθεί από την αρχή ως υποχρέωση των πιστών στο Ισλάμ, προκειμένου ή να εξαναγκαστούν οι «άπιστοι» να ασπαστούν την πίστη του Μωάμεθ ή να εκλείψουν. Στη Δύση, τη διαποτισμένη από το πνεύμα του Ευαγγελίου, η όποια μορφή βίας είναι καταδικαστέα! Βέβαια, αν αναλύσουμε σε βάθος την πραγματικότητα, θα διαπιστώσουμε ότι τα πράγματα δεν έχουν, όπως φαίνονται. Διαχρονικά η Δύση υπήρξε πιο εγκληματική από τον μουσουλμανικό κόσμο. Η πρόσφατη αίτηση συγγνώμης από τον πάπα για τα εγκλήματα των σταυροφόρων αυτό μαρτυρεί! Η γενοκτονία των αυτοχθόνων στη νέα ήπειρο, την Αμερική, το δουλεμπόριο των μαύρων, η αποικιοκρατία, οι άγριοι πόλεμοι του 20^ου αιώνα, το σύγχρονο δράμα της Νιγηρίας επιτείνουν τη μαρτυρία! Συνεπώς είναι υποκριτικό να εκδηλώνουμε τη φρίκη μας στον υπερθετικό βαθμό για τη σφαγή. Μόλις πριν από μήνα κατά κατάρρευση οικοδομής στο μουσουλμανικό Μπαγκλαντές βρήκαν το θάνατο επάνω από χίλιες εργάτριες, οι οποίες υπό άθλιες συνθήκες εργάζονταν, για να πλουτίζουν τα δυτικά αφεντικά τους και να κατακλύζουν τις ευρωπαϊκές αγορές τα πάμφθηνα προϊόντα των χεριών τους!  

Οι ασκούντες την εξουσία στην ευρωπαϊκή ήπειρο είναι υπηρέτες της νέας τάξης πραγμάτων. Αυτοί επί δεκαετίες προώθησαν την πολιτική των πολυπολιτισμικών κοινωνιών χωρίς αντιπολίτευση, αφού η Αριστερά, αν υπάρχει ακόμη, τασσόταν αναφανδόν υπέρ του σχηματισμού αυτού του είδους των κοινωνιών. Παράλληλα το ΝΑΤΟ και η ΕΕ συνεχίζουν να πληγώνουν πονεμένους λαούς, οι οποίοι αποτελούνται κυρίως από μουσουλμάνους, ενώ έχουν υιοθετήσει το ιδεολόγημα ότι οι μουσουλμάνοι είναι εν δυνάμει τρομοκράτες. Εξαίρεση αποτελούν τα Βαλκάνια (Βοσνία, Κοσσυφοπέδιο), όπου η στήριξη των μουσουλμάνων υπήρξε όχι απλά εμφανής, αλλά και προκλητική. Τους αυτόχθονες μουσουλμάνους Ελλάδας και Βουλγαρίας δεν χρειάζεται να τους υποστηρίξουν, καθώς υπάρχουν οι υποστηρικτές τους εντός των χωρών και η ελέγχουσα την κατάσταση Τουρκία! Ασφαλώς και δεν θα πράξουν τίποτε οι ισχυροί για την απελευθέρωση των Σύρων επισκόπων, που έχουν απαχθεί από αντάρτες ελεγχόμενους από τη CIA και στηριζόμενους από την ΕΕ.

Στα πλαίσια του οράματος των πολυπολιτισμικών κοινωνιών κατά καιρούς λαμβάνονται μέτρα προς εξάλειψη των θρησκευτικής φύσεως συμβόλων από την κοινωνία. Θεωρούμε ως την πλέον σημαντική απόφαση εκείνη της ΕΕ να απορρίψει πρόταση για αναφορά στον χριστιανισμό ως θεμέλιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Είναι πάντως η μόνη πρόταση, για την οποία όχι δεν επικρίνουμε τους αρμοδίους, αλλά απεναντίας την επικροτούμε. Αν ο πολιτισμός του δυτικού κόσμου είναι χριστιανικός, τότε το Ευαγγέλιο ενέχεται για τα μύρια όσα εγκλήματα της Δύσης. Ευτυχώς όμως δεν είναι. Πέραν αυτού υπάρχουν και άλλες αποφάσεις, οι οποίες φανερώνουν το αντιθρησκευτικό μένος των κρατούντων. Η Σλοβακία, στην οποία βρίσκεται η Μοραβία, όπου κατά τον 9^ο μ.Χ. αιώνα απεστάλησαν ως ιεραπόστολοι από τη Ρωμανία οι αδελφοί Κύριλλος και Μεθόδιος, οι Θεσσαλονικείς, κατά παράκληση του ηγεμόνα αυτής Ρατισλάβου, έλαβε την απόδαση να θέσει σε κυκλοφορία νόμισμα, στο οποίο θα απεικονίζονται οι δύο άγιοι, οι οποίοι τιμώνται πολύ εκεί. Εφέτος πανηγυρίζουν οι Σλοβάκοι τα 1150 έτη από την εκεί άφιξη των φωτιστών τους. Καθώς δοκιμάστηκαν επί δεκαετίες από τη στέρηση της ελευθερίας της θρησκευτικής λατρείας από το κομμουνιστικό καθεστώς, θέλουν να τιμήσουν πανηγυρικά τους αγίους. Το πρόπλασμα του νομίσματος ετέθη υπ' όψη της αρμόδιας επιτροπής της ΕΕ. Σ' αυτήν ο Έλλην (ναι ο Έλλην) εκπρόσωπος επικαλέστηκε ισχύουσα διάταξη, σύμφωνα με την οποία δεν επιτρέπεται η απεικόνιση θρησκευτικών συμβόλων στην εθνική όψη των ευρωπαϊκών κερμάτων και, συνεπώς, οι άγιοι έπρεπε να απεικονιστούν χωρίς ράσα, χωρίς φωτοστέφανα και χωρίς να κρατούν σταυρό!

Πριν από λίγα χρόνια δήμαρχος του Λονδίνου ζήτησε να μην προκαλέσουν οι χριστιανοί τους μουσουλμάνους συμπολίτες τους με ένθερμες εκδηλώσεις κατά την περίοδο των Χριστουγέννων. Ευτυχώς γελοιοποιήθηκε από τον θρησκευτικό ηγέτη των μουσουλμάνων, ο οποίος κάλεσε τους χριστιανούς να γιορτάσουν με ζέση τη γέννηση του Χριστού, όπως και οι μουσουλμάνοι το Ραμαζάνι. Δεν είναι οι πίστεις και οι πατρίδες το πρόβλημα για την ειρηνική συνύπαρξη. Είναι η απληστία των ισχυρών διαχρονικά. Αυτήν στην ουσία κατήγγειλε ο σφαγέας του Λονδίνου και ας μη παρασυρθούμε σε καταγγελία του ισλαμικού φανατισμού.

Η Ευρώπη είναι εχθρική προς την χριστιανική πίστη λόγω της βαθειάς της παρακμής. Γι' αυτό, άλλωστε, και δεν αντιλαμβάνεται τον τρομερό κίνδυνο που την απειλεί λόγω της δημογραφικής γήρανσης, του εκφυλισμού της οικογένειας, του αφανισμού του κράτους πρόνοιας και του αφανισμού της ιδιοπροσωπείας των λαών, που την απαρτίζουν. Δεν είναι σπάνιες οι πορείες ισλαμιστών με συνθήματα κατά ευρωπαϊκών αξιών, όπως η ελευθερία και η δημοκρατία. Οι ισλαμιστές, συνεπείς προς την πίστη τους, απορρίπτουν τις αξίες αυτές με περιφρόνηση. Οι ευρωπαίοι, ηγετική τάξη και λαός, έχοντας απολέσει την πίστη τους και την αγάπη τους προς την πατρίδα, επιχειρούν να καλυφθούν πίσω από έννοιες κενές περιεχομένου πλέον. Γι' αυτό και αντιδρούν με έκδηλο τον πανικό, όταν κάποιο συμβάν τους συνταράσσει ξυπνώντας τους από τον λήθαργο. Μετά πάλι αποκοιμούνται ή, το πολύ, βάλλουν κατά των οπαδών του ολοκληρωτισμού, οι οποίοι ταράζουν καθημερινά τον λήθαργό τους.

Αυτά εν έτει σωτηρίω 2013 από γεννήσεως Χριστού, δηλαδή 1700 έτη από το διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκείας, το οποίο εξέδωσε ο μέγας και άγιος Κωνσταντίνος. Αλλά εμείς σήμερα δεν αποζητούμε την ανεξιθρησκεία, αλλά την αθρησκεία.

                                                           

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 27-05-2013

Οι υπεραγωγοί, ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος (+1730) και η έλλειψη αντίστασης

 

Της Σαλογραίας Ευανθίας Παναγοπούλου – Κουτσούκου

 

Καλημέρα, λατρεμένο μου!

Το θέμα της αντίστασης το συζητήσαμε σε προηγούμενα σημειώματά μου.  Και βέβαια γνωρίζεις ότι υπάρχουν δυο είδη αντιστάσεων σε πνευματικό- υπαρξιακό επίπεδο:
Η αντίσταση στο θέλημα του Εξαποδού, και η αντίσταση στο θέλημα του Θεού. Υπάρχει επίσης, η μή αντίσταση στο θέλημα του Έξαποδού και η μή αντίσταση στο θέλημα του Θεού.

Διαφοροποιείται, ο τύπος-λόγος, η ουσία παραμένει η ίδια, βεβαίως. Αλλιώς, μπορούμε να το εκφράσουμε και ως επιλογή ή του θελήματος της αμαρτίας, ή ως επιλογή του θελήματος του Παναγίου Τριαδικού Θεού, ή με άλλη διατύπωση, ως επιλογή του ΜΗΔΕΝ και ΈΝΑ(τα εξηγούσαμε κι αυτά σε παλαιότερη ανάρτηση) με το οποίο εργάζεται και προχωρεί ο υπολογιστής του επίγειου βίου μας, μέχρι να καταστούμε ουρανοπολίτες, κατά την ώρα, τού εν τω κόσμω, θανάτου μας.

Διαλέγεις και παίρνεις.

Διαλέγεις και παίρνεις σε αυτή τη σύντομη σαν όνειρο ζωή, με ποιούς θα πάς και   ποιούς θα αφήσεις, που λέει και ο πονεμένος ποιητής. Ένα πράγμα είναι βέβαιο τελικά:

Πως ό,τι και να κάνεις, την αντίσταση προς μια κατεύθυνση δεν μπορείς να την αποφύγεις, διότι, υπάρχουν πάντα, μέσα στον καθένα μας, δ ύ ο θ ε λ ή μ α τ α αντιτιθέμενα -καθ' ό λ η τη διάρκεια του ισόβιου αγώνα μας- η σαρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος, το δε πνεύμα κατά της σαρκός.

Παρακαλώ, να τα λαβαίνουμε υπόψη πάντα αυτά τα δυο θελήματα που ξεφυτρώνουν εκεί που δεν το φαντάζεσαι κάνοντάς μας, τη ζωή ποδήλατο, και ας παρατήσουν οι κύριοι φρουδικοί ψυχολόγοι τις έωλες αηδίες περί καταπίεσης.

Ό,τι και να κάνεις, φίλε, στη ζωή σου, π ά ν τ α κάτι θα καταπιέζεις, πάρ'το χαμπάρι! Θα καταπιέζεις μέσα σου το ληστή, ή θα καταπιέζεις μέσα σου, τον εκκολαπτόμενο άγιο;
Επίλεξε, όχι σαν πάβλακας, αλλά… με βάση τα αιώνια κέρδη και τις αιώνιες ζημίες! Σε παλαιότερη ανάρτηση -αν θυμάσαι- έπλεξα και το εγκώμιο στην πεθερά μου (: -Ο Εγκώμια πεθεράς; Για Όνομααα! πραγματικά είσαι θεότρελη, μανδάμ Σαλογραία) με θέμα ακριβώς την έλλειψη κακής αντίστασης που όλη τη ζωή της επέδειξε, χάριν της ενότητας της οικογένειας, χάριν της Ορθοδόξου πίστεως που την ενέπνεε, και χάριν της αγάπης που είχε για τον ένα και μοναδικό σύντροφο του βίου της, διότι -ευτυχώς- δεν πρόλαβε να γνωρίσει και άλλον (ώστε να την σακατέψουν στη συνέχεια οι δαιμονιώδεις λογισμοί, των συγκρίσεων του στυλ:

-Α ο Νίκος, με φίλαγε έτσι, α ο Κώστας με… δάγκωνε αλλιώς, α ο Τάσος μου έκανε το… μασάζ παραπέρα..)

Μακάρια γυναίκα, η πεθερά μου, αφού μέχρι και γω -η δύσκολη νύφη της- την αγάπησα!
– Και τελικά, περιστεράκι μου, πίνοντας και μια γουλιά ελληνικό καφεδάκι θα καταλήξουμε πού;

Θα καταλήξουμε ότι αυτό το θέμα της αντίστασης είναι μείζονος σημασίας.

-Ποιά είναι η διαφορά, μεταξύ ημών των κοινών -φαρισαίων- θρησκευάμενων, και των αγίων;

– Οι άγιοι, λατρεμένο μου, στο θέλημα του Κυρίου -όποιο και να ‘ταν, όσο πικρό και αν έδειχνε- δ ε ν αντιστέκονταν.

Υποκλίνονταν μπροστά στο θέλημα του Κυρίου. Γίνονταν χώμα μπροστά στο θέλημα του Κυρίου.

Εφάρμοζαν τη σοφή ρήση του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου:

–Ει το φέρον σε φέρει, φέρε και φέρου. Ει δε αγανακτείς, και σαυτόν λυπείς, και το φέρον σε φέρει.

Σε ελεύθερη απόδοση: Όταν οι περιστάσεις σε αναγκάζουν να πας προς μια κατεύθυνση πήγαινε χωρίς αντίσταση-αγανάκτηση προς εκείνη την κατεύθυνση διότι αν -πηγαίνοντας- αγανακτείς, και τον εαυτό σου θα στενοχωρείς και οι περιστάσεις -έτσι κι αλλιώς- θα σε πάνε εκεί που είναι να σε οδηγήσουν.

Οι άγιοι, λοιπόν, αντιστέκονταν κατακαπνού στο θέλημα του Εξαποδού και δ ε ν αντιστέκονταν στο θέλημα του Κυρίου.

Όχι μόνο δεν αντιστέκονταν αλλά και λαχταρούσαν να εφαρμοστεί στη ζωή τους, το θέλημα του Κυρίου, όσο σκληρό και αν φαινόταν.

Και τότε, μέσα σε αυτήν την θεόπνευστη και αιματηρή εγκατάλειψη, η Χάρις, τούς επισκεπτόταν με εκθαμβωτικούς, ενίοτε, τρόπους. Δεν ξέρω αν σου φαίνονται αυτονόητα εσένα, αλλά τούτη τη σημασία της έλλειψης αντίστασης των Αγίων, τώρα τελευταία μπορώ να πώ ότι την εμπέδωσα κάπως, και ξέρεις, ακριβώς, πότε;

Όταν έτυχε να ακούσω τα επιστημονικά περί της σημασίας των υπεραγωγών.

Υπάρχει -λένε οι ειδικοί- και στην επιστήμη ένα μεγάλο κεφάλαιο που πραγματεύεται την έλλειψη ή μη αντίστασης, διάφορων υλικών στην διέλευση του ηλεκτρικού ρεύματος.
Ένα ενδιαφέρον μέρος του κεφαλαίου αυτού, είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία υλικών, οι υπεραγωγοί, για την ανάπτυξη των οποίων από την δεκαετία του 1980 μέχρι στις μέρες μας, γίνεται έντονη ερευνητική προσπάθεια.

– Τι είναι οι υπεραγωγοί;

– Να το πω απλά -για να το καταλάβω μέχρι και γω η γραία- είναι υλικά, τα οποία έχουν-λέει ο ειδικός- μηδενική αντίσταση στο ηλεκτρικό ρεύμα.

Μέχρι τώρα, ξέραμε για τα καλώδια που έχουν σύρματα- δια μέσου των οποίων περνάει το ηλεκτρικό ρεύμα. Το μέταλλο των συρμάτων, είναι ο αγωγός μέσα από τον οποίο περνάει το ηλεκτρικό ρεύμα, που δεν είναι άλλο από ροή ηλεκτρονίων.

Τα μέταλλα όμως -άλλο λιγότερο και άλλο περισσότερο- παρεμποδίζουν κάπως τη ροή, εμφανίζουν δηλαδή αντίσταση στο πέρασμα του ηλεκτρικού ρεύματος. Στην αντίσταση αυτή οφείλεται και η θέρμανσή τους κατά την διέλευση του ηλεκτρικού ρεύματος.

Αυτός -δηλαδή η θέρμανση των αγωγών του ηλεκτρικού ρεύματος- είναι και ο περιορισμός στην ανάπτυξη πιο γρήγορων επεξεργαστών για τους υπολογιστές, σε σχέση με αυτό που λειτουργεί σήμερα.

Η ιδιότητα των υπεραγωγών (μηδενική αντίσταση στο ηλεκτρικό ρεύμα) ήταν γνωστή εδώ και πολλές δεκαετίες για μέταλλα όπως ο μόλυβδος, αλλά σε θερμοκρασίες όμως που επιτυγχάνονται πολύ δύσκολα- μόλις 2-5 βαθμοί πάνω από το απόλυτο μηδέν.

Η ελπίδα για την ανάπτυξη υπεραγωγών σε συνηθισμένες θερμοκρασίες αναπτερώθηκε τα μέσα της δεκαετίας του 80 οπότε και ανακαλύφθηκαν υπεραγωγοί σε θερμοκρασία υγρού αζώτου (77 ολόκληρους βαθμούς πάνω από το απόλυτο μηδέν!).

Και η προσπάθεια συνεχίζεται έντονη, αν και τα τελευταία χρόνια φαίνεται να υπάρχει μια στασιμότητα, ως προς την υπεραγωγιμότητα σε σχετικά υψηλές θερμοκρασίες. Αυτού του είδους τα υλικά έκαναν πραγματικότητα τους μαγνητικούς τομογράφους ή τα CT scanners.

Μια -με πολλή ανυπομονησία αναμενόμενη εφαρμογή τους -όταν αναπτυχθούν υλικά τα οποία θα είναι υπεραγωγοί σε θερμοκρασία δωματίου- είναι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές.
Σ' αυτούς τους υπολογιστές του μέλλοντος- οι επεξεργαστές των οποίων θα φτιάχνονται από υπεραγωγούς, λόγω της μηδενικής αντίστασης στην διέλευση του ηλεκτρικού ρεύματος – οι ταχύτητες θα είναι ασύλληπτες και οι δυνατότητές τους, θα είναι πρακτικά απεριόριστες.

Λένε -πάντα οι επιστήμονες- ότι όταν θα κατασκευαστούν υπεραγωγοί που θα είναι λειτουργικοί σε θερμοκρασία περιβάλλοντος, τότε, θα γίνει τέτοια αλλαγή στην τεχνολογία και τις εφαρμογές της, όση έγινε, μετά την ανακάλυψη του ηλεκτρικού ρεύματος.

-Χαμός στο ίσωμα δηλαδή, θα μας προκύψει, μανδάμ Σαλογραία μου.

– Θα σαλέψουμε από τα επιτεύγματα της επιστήμης, περιστεράκι μου, τόσο όσο δεν το φαντάζεσαι! Τα γράφει και ο μακάριος ο άγιος Νείλος ο Μυροβλύτης στην προφητεία του. ………………………………………
Ακούγοντας, λοιπόν, αυτά τα στοιχειώδη για τους υπεραγωγούς, λατρεμένο μου, ξαφνικά, άρχισα να κοιτάζω τους Αγίους του Θεού, με άλλο θαυμασμό, με άλλο βλέμμα. Ξαφνικά, κατάλαβα -μέσα από την επιστημονική εικόνα- πού βρισκόταν το απίστευτο μεγαλείο τους.

Το μεγαλείο τους και η διαφορετική τους υπαρξιακή ποιότητα σε σχέση με κείνη -τής των κοινών και ανυποψίαστων θνητών- ήταν η τέλεια υποταγή τους, στο θέλημα του Κυρίου.

Η τελεία έλλειψη αντίστασής τους, στο θέλημα του Κυρίου.

Οι άγιοι, ξαφνικά, στη συνείδησή μου, άστραψαν ώς τα υπερυλικά, τα κεκαθαρμένα δια μιας μυστικής προαιρέσεως προσευχητικής-ΑγιοΠνευματικής, σε τέτοιο σημείο, που να επιτρέπουν στον Παράκλητο, να διέρχεται δια μέσου αυτών, απροσκόπτως, και να τελεσιουργεί τα θαυμάσια.

Πρόχειρα, έχω στο νου, το πασίγνωστο περιστατικό από το βίου του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου ο οποίος, με μια μόνο θερμή προσευχή του, δια της ενεργείας της θείας Χάριτος, τηλεμετέφερε το πιάτο με το αχνιστό πιλάφι που είχε μαγειρέψει η αφεντικίνα του, από το Προκόπι της Μ. Ασίας -όπου διέμεναν- στην Αραβία, εντός κλειδωμένου δωμάτιου του πανδοχείου όπου το αφεντικό του, ο Τούρκος αγάς,είχε καταλύσει, έχοντας μεταβεί εκεί -μετά απο μακροχρόνιο και επικίνδυνο και κουραστικό ταξίδι- προς προσκύνηση των μουσουλμανικών ιερών τόπων.

Το θαύμα αυτό που ο άγιος επιτέλεσε με όλη του την απλότητα δια της ακραδάντου πίστεως, ελπίδος και αγάπης στο Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού, κατέπληξε όλο το χωριό, όταν αφίχθη εκεί ο ε ν ε ό ς Τούρκος αγάς, κουβαλώντας, ως απίστευτο αποδεικτικό στοιχείο, και το πιάτο του και απογειώνοντας -με τα λεγόμενά του- το σεβασμό των συντοπιτών τούρκων και ελλήνων, στο πρόσωπο του μακαρίου Ιωάννη.
Ο ταπεινότατος Ιωάννης, δούλος του Τούρκου αγά, στο Προκόπι, της Μ. Ασίας, όντας κεκαθαρμένος εν Αγίω Πνεύματι, εισακούστηκε από το Θεό- ως γνήσιος φίλος του- και κάτι το τόσο υπερφυσικό, πραγματοποιήθηκε διότι και οι νόμοι της Φύσεως, αναστέλλονται και μετα-τρέπονται μπροστά στις εντολές του Χριστού -δια των ανθρώπων που Τον λατρεύουν ημέρα και νύχτα.

Δεν επιδεικνύουν οι ζωές όλων των αγίων τέτοια μεγάλα και φανερά σημεία και ούτε τα επιζητούμε αυτά, οι Πιστοί οι Ορθόδοξοι.

Για μας, είναι αρκετή η εμπειρία της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και οι μαρτυρίες από τη ζωή των Αποστόλων, Πατέρων, Αγίων και Ομολογητών δια μέσου των αιώνων.

Για μας είναι επίσης αρκετά τα άπειρα θαύματα που λαμβάνουν χώρα, σε μικροσκοπικό-νανο- επίπεδο, μέσα, στα σώματα, μέσα στις ψυχές, μέσα στις ζωές μας.
Αυτά, μας στερεώνουν και μας εμψυχώνουν, όμως και μια ματιά σε υπέροχα σημεία στη ζωή των μεγάλων Αγίων της Εκκλησίας, μας παρηγορεί σε κάποιες ώρες πιο δύσκολες, όταν μεγάλοι πειρασμοί, έρχονται να σαλέψουν τα πόδια των Ορθοδόξων, σε όλη την Οικουμένη.

Με βάση τα σημεία των καιρών μπορούμε να υποθέσουμε ότι είμαστε σε καιρούς πολύ πλησίον του Αντίχριστου.

Εκείνος όταν θα έρθει, θα επιτελεί κατά φαντασίαν δυνάμεις υπερφυσικές, ώστε να κλονίσει ει δυνατόν και τους εκλεκτούς.

Το γνωρίζουμε.

Οι άνθρωποι στους έσχατους χρόνους, επειδή θα έχουν κατακλυσθεί από τον άφατο εγωκεντρισμό τους, δε θα μπορούν να ξεχωρίσουν τις ενέργειες της Πλάνης, από τις ενέργειες του Παναγίου Πνεύματος.

Μόνο όσοι γνωρίζουν κάτι για την αναγκαιότητα της εν Κυρίω Ιησού Ταπείνωσης, μόνο όσοι έχουν κάποια γεύση από την αγνότητα τής εν Κυρίω συντετριμμένης και τεταπεινωμένης καρδίας, ίσως, να καταφέρουν να σωθούν από τη Μεταφυσική λαίλαπα που έρχεται, να στερεωθούν σα στρείδια φαινομενικά ασήμαντα, στο Βράχο της Ορθής Πίστεως και Εμπειρίας και να γλυτώσουν, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, Πάντων των Αγίων και Πασών των αγίων Ασωμάτων Δυνάμεων, των Αοράτων, πλήν, πάνυ ισχυρών συμπαραστατών μας, ότι ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα αλλά προς τα Αρχάς, προς τα Εξουσίας του Κοσμοκράτορος του Σκότους, του αιώνος τούτου, του απατεώνος…

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 25 Ιανουαρίου 2010, http://salograia.blogspot.gr/2010/01/1730.html

Υστερόγραφο [περί αντιρατσιστικού λόγος…]

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)*

 

Σήμερα οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί που υπηρετούν την πολιτική της Γερμανίας μέσω Τρόικας στην Ελλάδα, θα συναντηθούν για να συζητήσουν τον αντι«ρατσιστικό» νόμο Ρουπακιώτη εν πρώτοις, καθώς και τις μεταξύ των σχέσεις. Καθ' ότι ο κ. Βενιζέλος είναι πλέον κινούμενη βόμβα. Και για τη συνοχή της κυβέρνησης, και για τη συνοχή όσων ρακών απέμεναν απ' το ΠΑΣΟΚ. Πρόβλημα του κ. Σαμαρά και ας το λύσει, ιδίως τώρα που το «success story» αρχίζει να δείχνει γυμνό και παραμύθα.

Όμως, εκτός απ΄τον Βενιζέλο το τρίγωνο του Διαβόλου της τρικομματικής φορτίζει επικίνδυνα και ο κ. Κουβέλης (της τριπλέτας Μανιτάκη – Ρουπακιώτη – Σκοπούλη) με την επιμονή του για το αντιρατσιστικό (στην πραγματικότηα φασιστικό) νομοσχέδιο. Και εις ό, τι αφορά το τρίγωνο του Διαβόλου της τρικομματικής υπό την εποπτεία της Τρόικας ανθυποκυβέρνησης, ποσώς…

…όμως με αυτό το νομοσχέδιο ο κ. Κουβέλης επιχειρεί μια «σημαροποίηση», αν μου επιτρέπετε τον νεολογισμό, του ΣΥΡΙΖΑ εις ό, τι αφορά τουλάχιστον τη στάση του στη Βουλή εν σχέσει με το εν λόγω νομοσχέδιο. Βεβαίως ο κ. Κουβέλης βρίσκει και τα κάνει, διότι ευρέθησαν ορισμένοι «πρόθυμοι» απ' τον ΣΥΡΙΖΑ, έτοιμοι από καιρό άλλωστε (όπως η υπόθεση Ρεπουσέ είχε πρόδειξει) για λύσεις κομφορμιστικές, πολιτικής ορθότητας και κανονιστικές.

Είμαι απολύτως βέβαιος και το λέω μετά λόγου γνώσεως ότι το μέγα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, μελών, στελεχών και  ψηφοφόρων δεν υποστήριζε, θέσεις που υπονομεύουν την πεμπτουσία της υπόστασης του λαού.

Βαριές κουβέντες; Βεβαίως! διότι το θέμα είναι βαρύ κι ασήκωτο. Συνεπώς, ευκολίες, πιασάρικες και μοδάτες απόψεις, καθώς και παραδοχές ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, εδώ δεν έχουν καμία θέση. Κι εξηγούμαι: πέραν των όσων έχουμε πει πολλοί έως τώρα απ' όλο το πολιτικό φάσμα (πλην Χρυσής Αυγής) ότι δηλαδή ο νόμος αυτός ποινικοποιεί τη γνώμη, ποινικοποιεί τις ιδέες, ποινικοποιεί την ιστορία, πέραν του ότι τέτοιες πολιτικές υπαγορεύσεις απ' τη Νέα Τάξη, ώστε να (από)προσανατολίζουν σε χρήσιμους εχθρούς, κρατώντας την ίδια (που εν τω μεταξύ τους χρησιμοποιεί) στο απυρόβλητο, πέρα όλων αυτών και άλλων πολλών που έχουν ήδη ειπωθεί, όπως για τον προσχηματικό αντιφασισμό – κολυμβήθρα του Σιλωάμ για δυνάμεις όπως το ΠΑΣΟΚ, συμβαίνει και κάτι ακόμα! Που αναβαθμίζει τον «αντιρατσιστικό» νόμο Ρουπακιώτη από φασιστικό νόμο σε φασιστικό έκτρωμα. Με βάση τις διατάξεις του ένας Υπουργός (εν προκειμένω ο Υπουργός Δικαιοσύνης) θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να κατηγορήσει για «μίσος» ή «εχθροπάθεια» (!!!) οποιοδήποτε πρόσωπο, ομάδα ή κόμμα, να προχωρήσει στη διωξή τους  κι εν τέλει να τους θέσει εκτός νόμου.

Αν ισχύσει κάτι τέτοιο, ένας Υπουργός, εν προκειμένω ο Υπουργός Δικαιοσύνης οποιασδήποτε κυβέρνησης θα έχει δικτατορικές εξουσίες. Το πράγμα είναι αδιανόητο. Μόνον ένα φασιστικό ή ένα ναζιστικό κόμμα θα μπορούσαν να νομοθετήσουν κάτι τέτοιο. Να θυμίσουμε εδώ ότι, όταν ο Χίτλερ με την ανοχή του Χίντεμπουργκ (διότι ουδέποτε πήρε την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος) σχημάτισε κυβέρνηση, έθεσε αμέσως εκτός νόμου τα άλλα κόμματα, ένα – ένα.

Θα μου πείτε Χίντεμπουργκ ο κ. Παπούλιας και «Λαϊκός» Υπουργός Δικαιοσύνης ο κ. Ρουπακιώτης; – μακρυά από μένα τέτοια Ύβρις! Έχουμε όμως υπογράψει κάποιο συμβόλαιο με τον Πανάγαθο ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης και αύριο θα είναι ο κ. Ρουπακιώτης; Ότι ο εκάστοτε Υπουργός Δικαιοσύνης θα τυγχάνει φύσις αγαθή; Θα εξαρτάται απ΄το φιλότιμο του εκάστοτε Υπουργού Δικαιοσύνης ή νομική υπόσταση των κομμάτων;

Aλλά, και χωρίς αυτήν την παράμετρο ενός Υπουργού – Φάτσιο, η υπερψήφιση αυτού του νόμου θα σημαίνει την (κατά)δίωξη του μισού διαδικτύου, της μισής λογοτεχνίας, της μισής πάσης τέχνης και της ιστορικής έρευνας. Θα οδηγήσει στην περαιτέρω κατίσχυση της ομογενοποιημένης σκέψης – όπερ και το ζητούμενο! Διότι το νομοσχέδιο αυτό δεν είναι μια ακόμα πασοκικά, γλίτσικη και αποτρόπαια, αλλά ένα ακόμα ζητούμενο λογοκρισίες και αυτολογοκρισίας.

Είναι ένα νομοσχέδιο που με πρόσχημα τη Χρυσή Αυγή μόνον η ίδια η Χρυσή Αυγή θα μπορούσε να νομοθέτησει. Και αυτό αποδεικνύει ποιός πραγματικά χρησιμοποιεί τον φασιστικό κίνδυνο για τον εκφασισμό της κοινωνίας. Αυτοί οι ίδιοι που τον  εξέθρεψαν…

* email: stathis@enikos.gr

ΠΗΓΗ:  27/05/2013 – 08:00, http://www.enikos.gr/stathis/147334,Ysterografo.html

14 σημεία και 1 αίτημα για τα «Κενά και πλεονάσματα 2013» – «Καλλικράτης» κενών και πλεονασμάτων

 

 Των αιρετών Παν. Μπούρδαλα και Αντ. Ναξάκη

 

Μετά τη δημοσίευση της νέας εγκυκλίου του Υπουργείου Παιδείας «Υπολογισμός κενών και πλεονασμάτων εκπαιδευτικού προσωπικού Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για το σχολικό έτος 2013-2014», Αρ. Πρωτ. 70607/Δ2,  Μαρούσι, 23/05/2013, γενούνται πολλά ερωτήματα, παρατηρήσεις και πιθανά αντιφάσεις.   

1) Η εγκύκλιος είναι υπερβολικά καθυστερημένη. Για πρώτη φορά έρχεται Μάιο και μάλιστα στο τέλος του. Άλλες φορές οι καθυστερημένες εγκύκλιοι έρχονταν αρχές έως μέσα Απριλίου, ενώ οι νομότυπες αρχές Μαρτίου.

2) Έχει και αυτή το στοιχείο του διπλού αιφνιδιασμού, δηλαδή έρχεται χωρίς προειδοποίηση και ζητά απάντηση σε σύντομο χρονικό διάστημα.

3) Το υπουργείο τελικά θα κάνει κάποιες εθελοντικές μεταθέσεις. Η όλη φιλοσοφία του είναι να γίνουν ελάχιστες. Απ' αυτή την έποψη δεν ευνοούνται όσοι παλεύουν να πάρουν μετάθεση από περιοχές μακρινές προς τους τόπους μόνιμης κατοικίας ή συμφερόντων. Ευνοείται αντίθετα μία μερίδα που κινδυνεύει να βρεθεί μακριά και σε άλλη περιοχή μετάθεσης (συνήθως Νομό) λόγω των πρωτόγνωρων υποχρεωτικών μεταθέσεων.

4) Η εγκύκλιος δεν κάνει καμία άμεση ή έμμεση αναφορά στις υποχρεωτικές μεταθέσεις. Δεν γνωρίζουμε μάλιστα αν το Π.Δ. έχει υπογραφεί ή θα γίνει και άλλη επεξεργασία, αφού πέραν των άμεσων ή έμμεσων απολύσεων που θα επιφέρει, έχει πολλά σοβαρά τεχνικά προβλήματα.

5) Βάση των κενών και πλεονασμάτων αποτελούν: α) Το νέο διδ. ωράριο (+ 2 ώρες). β) Λαμβάνονται ως υπαρκτές όλες οι οργανικές θέσεις, ακόμη και των επί θητεία στελεχών, πλην ελάχιστων περιπτώσεων (αποσπασμένοι στο εξωτερικό πάνω από ένα χρόνο και πιθανά των προσωποπαγών οργανικών). γ) Τα υπάρχοντα δηλωμένα τμήματα από τους Διευθυντές και τη Διοίκηση στο Survey ανά σχολείο.

6) Το Υπουργείο θέτει αυτό για πρώτη φορά τα κενά και πλεονάσματα, με βάσει τα στοιχεία από το «σύστημα καταγραφής Survey» και τα βοηθητικά στοιχεία που στάλθηκαν στις 10 Μαΐου 2013. Ζητά από τα ΠΥΣΔΕ να δικαιολογήσουν πιθανές αλλαγές! Ουσιαστικά αφαιρεί απ' αυτά την κύρια αρμοδιότητα να έχουν αυτοτελή απόφαση, αλλά αυτή  την έχει ουσιαστικά και ελέγχει το Υπ. Παιδείας – υπό την εποπτεία της τρόικας -, το οποίο βάζει και τους απόλυτους όρους (κάτι ως «Καλλικράτης» κενών και πλεονασμάτων).

7)  Εάν οι μετατάξεις στην Α/βάθμια από τη Β/βάθμια είχαν γίνει έγκαιρα, θα είχαμε λιγότερα πλεονάσματα (π.χ. ΠΕ05, ΠΕ19-20, κλπ) ή αλλού κενά, ενώ τώρα γίνεται το αντίθετο. Λέει η εγκύκλιος:

«Εύλογα εννοείται ότι ως οργανικά ανήκοντες με υποχρεωτικό ωράριο θα πρέπει να υπολογιστούν και οι εκπαιδευτικοί της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης που υπέβαλαν αίτηση μετάταξης στην Α/θμια Εκπαίδευση, σύμφωνα με την αριθμ. πρωτ. 38784/Δ1/20.03.2013 εγκύκλιο».

8) Υπάρχουν ουσιαστικά προβλήματα, πιθανά και αντιφάσεις, για τον υπολογισμό των κενών και ειδικά των πλεονασμάτων:

α) Για τα στελέχη εκπ/σης με θητεία (Ν. 3848/2010) με μη προσωποπαγή θέση (π.χ. Διευθυντές, Υπ/ντές σχολείων, κλπ), ενώ είναι βέβαιο ότι συνολικά θα υπάρχει έλλειμμα ωρών (μειωμένο διδ. ωράριο από το αντίστοιχο κανονικό τους), η εγκύκλιος ζητά – παρά τη ειδική καταγραφή σε άλλες στήλες – να μη συνυπολογιστούν «…Για τον υπολογισμό ελλειμμάτων ή πλεονασμάτων εκπαιδευτικού προσωπικού, δε θα υπολογιστούν τα στοιχεία των στηλών «Έλλειμμα ωρών λόγω διευθυντικών κενών» και «Πλεόνασμα ωρών λόγω    διευθυντικών κενών»…».

β) Ερωτηματικό αποτελεί το αν τελικά οι «προσωποπαγείς οργανικές θέσεις», όπως των σχολικών σύμβουλων, τις οποίες πήραν χωρίς τα μόρια μεταθέσεων, θα προσμετρώνται στις «κανονικές» οργανικές θέσεις, ενώ όμως θα αναγράφονται στη γενική στήλη: «..Στη στήλη «Οργανικά ανήκοντες εκπαιδευτικοί», θα αναγραφεί ο αριθμός όλων των εκπαιδευτικών που ανήκουν στο ΠΥΣΔΕ οργανικά ή με προσωποπαγή θέση…». Υπάρχει εδώ διαφορετική φιλοσοφία και αντίφαση ή όχι με τις οργανικές των άλλων στελεχών (π.χ. διευθυντές σχολείων);

γ) Γιατί άραγε υποχρεωτικές ώρες μαθημάτων όπως του ΣΕΠ και του Project (με ανάθεση σε ένα μόνο εκπαιδευτικό) δεν προβλέπεται εάν προσμετρώνται αναλογικά στις ειδικότητες που θα τις κάνουν;

9) Τα ΠΥΣΔΕ είναι αμφίβολο αν προλαβαίνουν να διασταυρώσουν όλα τα στοιχεία, εν μέσω μάλιστα πανελλαδικών εξετάσεων και προσπάθειας «στρατωνισμού». Αυτό είναι μάλιστα και  ένα επί πλέον πρόβλημα για τους αιρετούς που έχουν ιδιάζοντα ρόλο ως μέλη. Επομένως οι αιρετοί οφείλουμε (όπως και τα μη αιρετά μέλη) να έχουμε με σημαντική χρονική άνεση όλα τα στοιχεία του Survey, ώστε να μπορέσουμε να ελέγξουμε  και να  κάνουμε αντιπαραβολές με τα στοιχεία που έχουμε για κάθε σχολείο ή τουλάχιστον δειγματοληπτικά στα μεγάλα ΠΥΣΔΕ, όπως της Αχαΐας.

10) Βασική παράμετρος αποτελεί το νέο διδ. ωράριο (+2 ώρες), το οποίο οδηγεί:

α) Σε μείωση έως μηδενισμό σε πολλές ειδικότητες της δημιουργίας νέων οργανικών κενών (λόγω συνταξιοδοτήσεων κλπ), αφού  ανέβηκε τόσο ο μ.ο. δημιουργίας οργ. κενών (από 18,5 σε 20), όσο και ο ελάχιστος αριθμός ωρών για να βγει οργανική θέση σε σχολείο που θέτει το Υπουργείο (από 11 σε 12).

β)  Δεν συνυπολογίζει διδ. ώρες από θέσεις ευθύνης.

γ) Δεν συνυπολογίζει διδ. ώρες από τα ΣΕΠ και Project

δ) Δεν κάνει αναφορά στις 2 διδ. ώρες που είναι υποχρεωτικές για χορωδία στους ΠΕ16. Να υποθέσουμε αυτονόητα ότι λαμβάνονται υπόψη;

ε) Οι αποσπασμένοι στο εξωτερικό θεωρούνται ότι αφήνουν τα οργανικά κενά εάν έχουν υπερβεί το ένα έτος ή έχουν πάρει παράταση της απόσπασής τους. Οι υπόλοιποι αποσπασμένοι μετρούν στις οργανικές τους θέσεις (όπως και όσοι είναι στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ).

11) Τα τμήματα των σχολείων μένουν για φέτος όπως τελικά λειτούργησαν. Βεβαίως για την επόμενη χρονιά θα έχουμε πολύ πιθανά αλλαγές (όχι μόνο λόγω του ανώτατου ορίου των 27 μαθητών ανά τμήμα, αλλά και άλλων παράπλευρων ενεργειών για να έχουμε στα περισσότερα σχολεία μείωση τμημάτων).

12) Το Υπουργείο θεωρεί ότι γι' αυτή την περίοδο ως «ομάδες σχολείων» θεωρούνται αυτές που δηλώθηκαν με μια άλλη αιφνιδιαστική εγκύκλιο το Μάρτη, για την οποία πολλά ΠΥΣΔΕ δεν συνεδρίασαν (όπως της Αχαΐας, για το οποίο εκκρεμεί η αναχωροθέτηση), ενώ άλλα έκαναν αλλαγές μέσα σε κλίμα βιασύνης. Μπορεί να γίνει αυτή την περίοδο; Σίγουρα όχι μέχρι τις 31 Μαΐου, αφού ο χρόνος είναι ελάχιστος. Ποιοι αναλαμβάνουν την ευθύνη της μη σύγχρονης αναχωροθέτησης;

13) Δεν τίθεται σ' αυτή τη φάση αλλαγή στις αναθέσεις. Σημειώνεται επίσης με έμφαση ότι λαμβάνονται υπόψη μόνο οι Α΄ αναθέσεις της κανονικής ειδικότητας και κατανέμονται ισομερώς σε όλους τους κλάδους, σε περίπτωση κοινής Α΄ ανάθεσης (π.χ. ΠΕ10 και ΠΕ13 στο Γυμνάσιο, όπως και πολλές στην Τεχν. Εκ/ση).

14) Τα οργανικά κενά για τους υπεράριθμους του κάθε σχολείου θα είναι πολύ λιγότερα, ενώ αντίστροφα φέτος θα είναι πολύ περισσότεροι (με βάση τα προηγούμενα). Πιθανά η «τάση επιθυμίας» για να επιδιώξουν να βγουν οι συνάδελφοι υπεράριθμοι, να είναι αντίστροφη απ' ό,τι τα προηγούμενα χρόνια, λόγω του κινδύνου του 60% και της πιθανής υποχρεωτικής μετάθεσης. Αυτό σημαίνει μείωση της ζήτησης για «άρση της υπεραριθμίας» και επομένως χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή σε κάθε σχολείο μεταξύ των συναδέλφων, αλλά και των Διευθυντών ώστε να μη δημιουργηθούν «φαινόμενα ανθρωποφαγίας». Αν δημιουργηθούν λάθη, παραβλέψεις ή παραποιήσεις οι συνάδελφοι μπορούν να ασκήσουν το δικαίωμα της ένστασης στο ΠΥΣΔΕ.

 

Σημείωση: Τα ΔΣ των ΕΛΜΕ αλλά και το ΔΣ της ΟΛΜΕ πρέπει σε έκτακτες συνεδριάσεις άμεσα να πάρουν αποφάσεις και να συντονίσουν την δράση των αιρετών πανελλαδικά.

 

26-5-2013

H EE διαλύεται, η Aριστερά …κοιμάται!

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Tο φαινόμενο παρουσιάζει εξαιρετικό πολιτικό ενδιαφέρον. Tο ευρώ, από τη μια πλευρά, αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματικό όπλο για την καθυπόταξη όλων των χωρών της Eυρώπης στο Tέταρτο Pάιχ της Γερμανίας με αντάλλαγμα για τις επιμέρους αστικές τάξεις την καταβαράθρωση των μισθών και την κατάλυση των εργασιακών σχέσεων του 20ού αιώνα. Aπό την άλλη, το ευρώ οδηγεί σε παροξυσμό τις αντιθέσεις μεταξύ των αστικών τάξεων της ευρωζώνης και της EE γενικότερα, με αποτέλεσμα να γίνεται πλέον ανοικτά λόγος για διάλυση και εξαφάνιση του κοινού νομίσματος, αλλά και για αποχώρηση ή μη ένταξη κρατών στην EE και στο ευρώ.

H νέα, δεξιά κυβέρνηση της Iσλανδίας διέκοψε μονομερώς, χωρίς καμιά απολύτως διαβούλευση με τις Bρυξέλλες, τις διαπραγματεύσεις της για ένταξη στην EE. Tις είχε αρχίσει η προηγούμενη, κεντροαριστερή κυβέρνηση η οποία και συνετρίβη στις προ μηνός εκλογές ως εθελόδουλη, υπερβολικά ενδοτική απέναντι στην EE και στη Bρετανία. Στο κυβερνητικό τους πρόγραμμα μάλιστα, τα δύο κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση αυτή συμπεριέλαβαν τη δέσμευση ότι ακόμη και για να ξαναρχίσουν ενταξιακές συνομιλίες πρέπει να προηγηθεί δημοψήφισμα. Nα αποφασίσει δηλαδή ο ισλανδικός λαός αν θέλει επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, το αποτέλεσμα των οποίων, εννοείται, θα τεθεί σε δεύτερο δημοψήφισμα. Tριακόσιες χιλιάδες άτομα είναι όλοι κι όλοι οι Iσλανδοί, αλλά δεν δίστασαν να «φτύσουν» την EE και το ευρώ! Mπράβο τους! Eξαιρετικό πολιτικό θάρρος επέδειξε και ο δεξιότατος πρωθυπουργός της Oυγγαρίας, Bίκτορ Όρμπαν. O κτηνωδώς δεξιός υποψήφιος καγκελάριος των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών Πέερ Στάινμπρικ ζήτησε από ραδιοφώνου να …αποβληθεί η Oυγγαρία από την EE(!) γιατί δεν υπακούει στις απαιτήσεις του Bερολίνου. Παίζοντας τον «καλό μπάτσο», η Άνγκελα Mέρκελ, δήλωσε ότι «θα κάνουμε τα πάντα για να φέρουμε την Oυγγαρία στο σωστό δρόμο, αλλά δεν θα στείλουμε αμέσως το ιππικό»!

O Όρμπαν δεν άφησε αναπάντητη την πρόκληση. «Oι Γερμανοί έστειλαν ήδη μια φορά το ιππικό τους και μάλιστα με τη μορφή των πάντσερ», δήλωσε αναφερόμενος στην κατάληψη της Oυγγαρίας το Mάρτιο του 1944 από τα ναζιστικά στρατεύματα. «Παράκλησή μας θα ήταν να μην τα ξαναστείλει. Άλλωστε και τότε δεν ήταν καλή ιδέα και δεν λειτούργησε», πρόσθεσε ειρωνικά, υπονοώντας τη μετά από ένα χρόνο κατάληψη της Oυγγαρίας από το σοβιετικό Kόκκινο Στρατό. Σε όποια χώρα της EE και αν στραφεί κανείς, βλέπει αντιδράσεις. Aκόμη και στην κατ' εξοχήν χώρα των «ευρωλαμόγιων», την Iταλία. «Kάθε μέρα που περνάει, το όνειρο που είχε γίνει πραγματικότητα για τη γενιά μου, φαίνεται ότι μετατρέπεται σε εφιάλτη για πολλούς» δήλωσε στη Φλωρεντία η υπουργός Eξωτερικών της Iταλίας, Έμα Mπονίνο. Για «εφιάλτη» έκανε λόγο μέχρι και δήμαρχος της Φλωρεντίας Mατέο Pέντσι, ένα δεξιότατο στέλεχος του πολιτικά πανάθλιου Δημοκρατικού Kόμματος των πρώην κομμουνιστών της Iταλίας που έχουν εκφυλιστεί και ξεφτιλιστεί πλήρως. Στην Aγγλία, με το που τόλμησε ο πρωθυπουργός Nτέιβιντ Kάμερον, δεξιός κι αυτός, να ανακινήσει το θέμα της EE, έχει βρει κυριολεκτικά το διάολό του! Mε επικεφαλής τη Δεξιά και τους βουλευτές της, έχει ήδη δημιουργηθεί ένα πανίσχυρο, συντριπτικά πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της άμεσης αποχώρησης της Bρετανίας από την EE. Mε νύχια και με δόντια προσπαθεί ο Kάμερον, με την πίεση και στήριξη του Oμπάμα, να το ελέγξει και να το αναχαιτίσει.

Φτάσαμε στο σημείο να δημοσιεύεται στην ακραία φιλοευρωπαϊκή γαλλική εφημερίδα Mοντ άρθρο με τίτλο «Nα βγούμε από το ευρώ για να σώσουμε την Eυρώπη»! O αρθρογράφος Zαν-Πιέρ Bεσπερινί, καθηγητής Δικαίου και Oικονομικών Eπιστημών, στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο του υποστηρίζει ότι είναι αδύνατος ο συγκερασμός των συμφερόντων της Γαλλίας με αυτά της Γερμανίας. «Πολυάριθμοι είναι οι δρόμοι που θα μπορέσουν να οδηγήσουν στο περισσότερο ή λιγότερο εγγύς τέλος του ευρώ. H μόνη βεβαιότητα είναι ότι αυτό το τέλος είναι αναγκαίο. Aναγκαίο και με τις δύο έννοιες αυτής της λέξης: απαραίτητο και αναπότρεπτο» υπογραμμίζει καταλήγοντας. Eίναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια σοβαρότατη κρίση του ευρώ και της EE, η οποία δεν αποκλείεται να προσλάβει και διαλυτικές διαστάσεις, αν οι αστικές τάξεις των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών αρνηθούν τελικά να υποταχθούν στο Tέταρτο Pάιχ. Eξόφθαλμη είναι όμως η αποκαρδιωτική απουσία της Aριστεράς από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Mε μοναδική εξαίρεση το KKE, πουθενά στην Eυρώπη τα κομμουνιστικά ή αριστερά κόμματα που έχουν μια ορατή εκλογική απήχηση και εκπροσωπούνται στα κοινοβούλια δεν έχουν γραμμή αποχώρησης από την EE και το ευρώ. Eδώ οι Γάλλοι λένε να φύγει η Γαλλία από το ευρώ, οι Ιταλοί αστοί μιλούν για «εφιάλτη», οι Bρετανοί θέλουν σύσσωμοι να σηκωθούν να φύγουν εντελώς από την ίδια την EE και ο Aλέξης Tσίπρας και ο ΣYPIZA αναζητούν λύση …μέσα στο ευρώ!!!

Mε τέτοια γραμμή η Aριστερά δεν πάει πουθενά. Στέκεται ουσιαστικά άβουλη στο πλάι και περιμένει από τους αστούς να αποφασίσουν με βάση τα αποκλειστικά δικά τους συμφέροντα τις τύχες των λαών της Eυρώπης – και μάλιστα από τους δεξιούς αστούς γιατί οι σοσιαλδημοκράτες είναι παντού «Kουίσλινγκ» των Γερμανών! Όποια λύση και να δώσουν όμως οι αστικές τάξεις, θα είναι ολέθρια για τους εργαζόμενους της Eυρώπης.

ΠΗΓΗ: May 26, 2013, http://prin.gr/?p=1416

Του χωριού μας ο τρελός

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Έτρεχε στους κονισαλέους δρόμους

                              του χωριού μας ο τρελός

φωτεινός κι αγέρωχος

με μια κοντή ποδιά χωρίς βρακί και ζώνη

Είχε το κεφάλι του ξυρισμένο

κι ένα πλατύ χαμόγελο

                            στο στραβό του πρόσωπο

Κάθε απόγευμα

έβγαινε στους χωματόδρομους  

                                του χωριού μας ο τρελός

κι όταν τα παιδιά έτρεχαν ξοπίσω του

                                               να κοροϊδεύουν

αυτός σήκωνε την ποδιά δείχνοντας

                                                  τ' αχαμνά του

κι ορμούσε ξανά μπροστά κουτσαίνοντας

μ' ένα πουλί να κελαηδά

                                         μες στο κεφάλι του

 

Ξυπόλητος ανέβαινε το δρόμο  

                               του χωριού μας ο τρελός

κι ο ήλιος φώτιζε το πρόσωπό του

Έδινε παράσταση στα παιδιά

                               που έτρεχαν ξοπίσω του

θρυμματίζοντας τη μοναξιά του

 

Περπάταγε σαν μαριονέτα

                              του χωριού μας ο τρελός

και σαν έβλεπε τις πεταλούδες

                                    κούναγε τα χέρια του

 

Μόλις έπεφτε το σούρουπο

            νείρονταν την πεθαμένη μάνα του

κι έκλαιγε απαρηγόρητος

                               του χωριού μας ο τρελός

μιλούσε στα νυχτοπούλια  

                         και στα σκυλιά της γειτονιάς

μιλούσε στους πεθαμένους του χωριού

                            που  ‘ρχονταν μες τη νύχτα

παρέα με τα ξωτικά

               και τα φαντάσματα του εμφυλίου

 

Την πανσέληνο ούρλιαζε σαν τσακάλι

                                του χωριού μας ο τρελός

Ώσπου κάποιο βράδυ Αυγουστιάτικο,

τ' ολόγιομο φεγγάρι τον πήρε από το χέρι

             κι έφυγαν για το δικό τους ουρανό

 

Κι από τότε στο χάσιμο του φεγγαριού,   

                                  του χωριού μας ο τρελός

κατεβαίνει στις γειτονιές μας και φωνάζει:

«Ρίξτε λαδάκι στο φεγγάρι χωριανοί,  

             η νύχτα στον ουρανό είναι μεγάλη!»

 

                              1 Μαρτίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος

 

* http://toxefwto.blogspot.gr