Διαβάστε το  «μεσοπρόθεσμο»!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Το επονομαζόμενο ως «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» αποτελεί την εγγύηση για την επερχόμενη – με μαθηματική ακρίβεια – καταστροφή του ελληνικού λαού.

Κι όταν λέμε με «μαθηματική ακρίβεια» το εννοούμε με την κυριολεκτική σημασία του όρου. Αδιάψευστος μάρτυρας είναι τα όσα ομολογούν οι ίδιοι οι συντάκτες του «μεσοπρόθεσμου».

*

Ομολογίες που ταυτόχρονα επιχειρείται, φυσικά, να αποσιωπηθούν. Να συσκοτιστούν πίσω από εκβιασμούς, από γελοία πολιτικά τερτίπια και από «σωτηριολογικές» δημαγωγίες.

*

Υπάρχει, όμως, μια αλάνθαστη και απλή μέθοδος για να διαπιστώσει και ο τελευταίος εργαζόμενος τι του ετοιμάζουν: Είναι η ανάγνωση του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος»!

Αν μη τι άλλο αυτό το έκτρωμα αξίζει να διαβαστεί. Και όχι μόνο να διαβαστεί, αλλά και να διαθοδεί. Πλατιά! Να μη μείνει Ελληνας της δουλειάς και του μόχθου που να μη γνωρίζει σε τι καρμανιόλα τον σέρνουν. Αξίζει να μάθουν οι πάντες τι είδους «σωτήρες» είναι αυτοί που ενώ τον πεθαίνουν, ενώ τον εξοντώνουν (και είναι τα ίδια τους τα κιτάπια που επιβεβαιώνουν την εξόντωση), συνεχίζουν παράλληλα να το παίζουν «σωτήρες»!

*

Ας διαβαστεί, λοιπόν, το «μεσοπρόθεσμό τους». Και ας ακολουθηθεί η συμβουλή του Μαρξ: «Να κάνουμε το έγκλημα πιο ατιμωτικό δημοσιοποιώντας το»!

***

Πάμε, συνεπώς, να δούμε ορισμένα μεγέθη του «μεσοπρόθεσμου», που πιστοποιούν με αδιάψευστο τρόπο τι κρύβεται πίσω από τις μεγαλοστομίες.

*

α) Σύμφωνα με τη σελίδα 10 του «μεσοπρόθεσμου», οι έμμεσοι φόροι από 30,7 δισ. ευρώ το 2011, στο τέλος του προγράμματος, το 2015, θα έχουν εκτιναχτεί στα 35,6 δισ. ευρώ. Δηλαδή, η «σωτηρία» του λαού προβλέπει την εξόντωσή του διά μέσου της πιο άδικης, της πιο ταξικής, της πιο αδυσώπητης φοροληστείας.

Με άλλα λόγια: Οπως μας εγγυώνται οι «σωτήρες», η έμμεση φορολογία, αυτή που σήμερα έχει γονατίσει το λαό, στο τέλος του «μεσοπρόθεσμου» θα τον έχει ισοπεδώσει ολοκληρωτικά, αφού – όπως ομολογούν – θα έχει αυξηθεί κατά ακόμα 5 δισεκατομμύρια!

*

β) Σύμφωνα με τη σελίδα 11 του «μεσοπρόθεσμου», σήμερα, εν έτει 2011, οι τόκοι που πληρώνει ο ελληνικός λαός σε κερδοσκόπους και τοκογλύφους ανέρχονται στο 6,9% του ΑΕΠ. Εφόσον, όμως, ο λαός πιει το «φάρμακο» που πάνε να του επιβάλουν, τότε οι τόκοι που θα πληρώνει το 2015 – όπως οι ίδιοι ομολογούν – όχι μόνο δε θα έχουν μειωθεί, αλλά θα έχουν εκτιναχτεί στο 9,8% του ΑΕΠ!

Τι κάνουν, επομένως; Μας λένε ότι θέλουν να «σώσουν» την Ελλάδα, αυξάνοντας τους τόκους (!), αυξάνοντας το κομμάτι εκείνο του πλούτου που παράγει ο εργαζόμενος άνθρωπος, αλλά τον νέμονται οι ντόπιες και ξένες ακρίδες!

*

γ) Σύμφωνα με τη σελίδα 12 του «μεσοπρόθεσμου», ανάμεσα στα άλλα, υπάρχουν και δυο στοιχεία που συμπυκνώνουν ολόκληρο το πνεύμα από το οποίο διαπνέονται οι «σωτήρες». Είναι τα στοιχεία που αφορούν στην Υγεία και την Παιδεία. Τι λένε: Οτι το 2015 με την πολιτική του «μεσοπρόθεσμου» οι σημερινές κατακρεουργημένες δαπάνες για την Υγεία και την Παιδεία του λαού, θα έχουν μειωθεί περαιτέρω κατά 14% και 12%, αντίστοιχα!

Δηλαδή – όπως οι ίδιοι ομολογούν – η «σωτηρία» του λαού περνάει μέσα από τα «λουκέτα» στα νοσοκομεία και στα σχολειά της χώρας!

*

δ) Και πάμε στο «καλύτερο»: Το δημόσιο χρέος της χώρας, σύμφωνα και πάλι με τη σελίδα 11 του «μεσοπρόθεσμου», υπολογίζεται ότι εντός του 2011 θα κινηθεί περίπου στα 350 δισ. ευρώ. Τι, όμως, μας «υπόσχονται»;

Πρώτον, ότι – βάσει του «κακού» τους σεναρίου, αν δηλαδή στο μεταξύ δεν έχουν ξεπουλήσει την Ελλάδα μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, τότε το 2015 το χρέος θα είναι 401,3 δισ. ευρώ! Μεγαλύτερο δηλαδή απ’ ό,τι είναι σήμερα!

Δεύτερον, ότι – βάσει του «καλού» τους σεναρίου – και εφόσον θα έχουν ξεπουλήσει τα πάντα μέσω των αποκρατικοποιήσεων, τότε το δημόσιο χρέος το 2015 θα είναι 351,4 δισ. ευρώ! Οσο, δηλαδή, είναι και σήμερα!

***

Με άλλα λόγια: Μετά την εφαρμογή του «μεσοπρόθεσμου», και αφού θα έχουν πετάξει το λαό στην εξαθλίωση, στην ανεργία, στη φτώχεια και στα εργασιακά κάτεργα, αφού θα έχουν εκποιήσει τα πάντα, τότε – σύμφωνα με την… «καλή εκδοχή» τους – το χρέος (για τη μείωση του οποίου υποτίθεται ότι γίνονται όλα αυτά τα «σωτήρια») θα παραμένει στα ίδια, στα σημερινά επίπεδα!

Όσο για την «κακή εκδοχή» τους, προβλέπει ότι μετά το λαϊκό αφανισμό – ο οποίος προωθείται στο όνομα της μείωσης του χρέους -το χρέος θα έχει αυξηθεί κι άλλο!

*

Μας «υπόσχονται» δηλαδή και θέλουν να επιβάλουν μια πολιτική, που, είτε με την «καλή» είτε με την «κακή» εκδοχή της, θα έρθουν ξανά το 2015 να πουν στο λαό ότι το χρέος είναι ξανά υψηλό και ότι πρέπει να κόψει ξανά τους μισθούς του! Αλλά, επειδή ο λαός δεν θα έχει τίποτα πια να κόψει από μισθούς και συντάξεις, τότε θα του πουν ότι ήρθε η ώρα να του κόψουν το λαιμό!

*

Αυτά περιγράφονται – από τους ίδιους – στο «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα». Το «φάρμακό τους» δεν είναι τίποτα λιγότερο από «κώνειο». `Η ο ελληνικός λαός θα το πιει και θα εξανδραποδιστεί, ή θα ξεσηκωθεί στους τόπους δουλειάς, θα εξεγερθεί στους δρόμους, θα τους «μαυρίσει» στις εκλογές και θα σαρώσει όλους τους «πρόθυμους» να τον δέσουν και να τον «αυτοκτονήσουν».

ΠΗΓΗ: Παρασκευή 17 Ιούνη 2011, http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6304029

 Η ώρα της κρίσης – έξι θέσεις για την εξέγερση

Του Στάθη Κουβελάκη*

1. Είναι πλέον σαφές ότι αυτό που άρχισε στις πλατείες στις 25 Μάη είναι μια ποιοτικά καινούργια φάση στον «παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο» που άρχισε με την ψήφιση του Μνημονίου. Μια φάση εξεγερσιακή, χαμηλής έντασης προς το παρόν, που μπορεί όμως να αποκτήσει διαφορετικά χαρακτηριστικά όσο πλησιάζει η στιγμή της προβλεπόμενης (με βάση τα ως τώρα δεδομένα) στιγμής της κρίσιμης αναμέτρησης, δηλαδή της ψήφισης του νέου Μεσοπρόθεσμου μνημονίου της κυβέρνησης με την τρόϊκα.

Ήδη μπορούμε να πούμε ότι η ορμητική και παρατεταμένη, αλλά ταυτόχρονα και αδιαμόρφωτη, ή μάλλον «υπό διαμόρφωση», είσοδος του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο αλλάζει συνολικά τα ως τώρα δεδομένα. Όποια κι αν είναι η έκβαση αυτού του συγκρουσιακού κύκλου, δεν θα υπάρξει επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο έχει αλλάξει ανεπιστρεπτί. Όποια δύναμη δεν είναι σε θέση να το κατανοήσει και να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα θα σαρωθεί από τις εξελίξεις. Και πρωτ’ απ’ όλες η αριστερά.

2. Η εξέγερση των πλατειών δημιουργεί τις συνθήκες αυτού που ο Γκράμσι χαρακτηρίζει ως «οργανική κρίση», δηλαδή διάρρηξη των παγιωμένων σχέσεων εκπροσώπησης μεταξύ βασικών κοινωνικών ομάδων και των κομματικών τους εκφράσεων και «ξαφνικό πέρασμά τους από την πολιτική παθητικότητα σε με ορισμένη δραστηριότητα και την προβολή διεκδικήσεων, που στο μη-συνεκτικό τους σύνολο αποτελούν μιαν επανάσταση». Η κρίση αυτή γίνεται «κρίση εξουσίας, κι αυτό ακριβώς είναι η κρίση ηγεμονίας ή κρίση του κράτους στο σύνολό του». [1]

Η δράση των μαζών αποτελεί με άλλα λόγια τη δική τους απάντηση, μετωπική και επικεντρωμένη στους χώρους και τα σύμβολα της πολιτικής εξουσίας, στην πρωτοφανή και ολοκληρωτικού χαρακτήρα επίθεση που δέχονται εδώ και ένα χρόνο. Αυτό είναι και το νόημα της ανάγκη άμεσης επανάκτησης της κεντρικότητας του κατ’ εξοχήν αστικού χώρου (δηλαδή των πλατειών) σε πανελλαδική κλίμακα, αρχίζοντας από την «πλατεία των πλατειών», το «Σύνταγμα», απέναντι από το κέντρο της νομοθετικής εξουσίας, ή μάλλον το κέντρο του συστήματος εκπρόσωπησης και νομιμοποίησης του κράτους. Αυτό είναι επίσης και το νόημα του ιδιοποίησης του σημαινόμενου της « δημοκρατίας » όπως επίσης, θα επανέλθουμε σ'αυτό, και των εθνικών αναφορών από τον κόσμο των πλατειών. Η πιο προχωρημένη ωστόσο έκφραση του ξεσηκωμού βρίσκεται αναμφίβολα στην αυτοργάνωση των καθημερινών ανοιχτών συνελεύσεων που, μ'όλα τους τα όρια, συμπυκνώνουν την αντιπαράθεση χώρων, πρακτικών και νοημάτων που συμβολίζει την «ελληνική άνοιξη» του 2011.

3. Αν και αποτελεί τομή, και χωρίς να αποτελεί συνείδηση όλων των συμμετεχόντων, η εξέγερση των πλατειών δεν έρχεται από το πουθενά. Είναι το αποτέλεσμα, με τη θετική και την αρνητική έννοια, της προηγούμενης περιόδου της πολιτικο-κοινωνικής σύγκρουσης. Με τη θετική κατ'αρχήν γιατί είναι σωστή η επισήμανση του Σ. Ελληνιάδη στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου: «η αριστερά, εν ευρεία εννοία, έπαιξε ρόλο προθέρμανσης για την πολιτικοποίηση των ανθρώπων που τώρα κατεβαίνουν στο Σύνταγμα και τις πλατείες. Εκατοντάδες μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις, πολύ πλούσιο έντυπο υλικό, ποικίλες παρεμβάσεις και πάμπολλες συγκρούσεις με την κυβέρνηση και τις δυνάμεις καταστολής καλλιέργησαν το έδαφος για το επόμενο στάδιο κινητοποιήσεων». Ας προσθέσουμε ότι αυτό ισχύει και σε ένα βάθος χρόνου: σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, η μαζική λαϊκή διαμαρτυρία, η εξέγερση και η ίδια η επανάσταση είναι έννοιες με βαθειά λαϊκή νομιμοποίηση, αποτελούν μέρος της ίδιας της «εθνικής αφήγησης» κι όχι μόνο της αριστεράς.

Αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά, η αρνητική. Γιατί είναι βέβαια τα εμφανή όρια καθώς και η αδυναμία των προηγούμενων κινητοποιήσεων και των πολιτικο-συνδικαλιστικών πλαισίων δράσης να σταματήσουν την μνημονιακή λαίλαπα που, σε συνδυασμό με τη ραγδαία επιδείνωση όλων των οικονομικο-κοινωνικών δεικτών και την αναγγελία ενός ακόμη πακέτου βάρβαρων μέτρων, εξηγούν το πέρασμα σε μια διευρυμένη στη σύνθεση και τη δυναμική της μορφή συλλογικής διαμαρτυρίας. Όπως και εξηγούν, σε καθοριστικό βαθμό, τα αντιφατικά χαρακτηριστικά των πρακτικών, διεκδικήσεων και συνθημάτων που βγαίνουν στην επιφάνεια σε μια τέτοια συγκυρία, τον «μη-συνεκτικό» χαρακτήρα της ριζοσπαστικοποίησης των μαζών, και ειδικότερα των μέχρι πρότινος παθητικών τμημάτων τους, στον οποίο αναφέρεται ο Γκράμσι. Αυτό το «μείγμα οργής, αγανάκτησης, «αντιπολιτικών» αντανακλαστικών, προωθημένης αγωνιστικότητας αλλά και ιδεολογικών αντιφάσεων, προχωρημένων πολιτικών συνθημάτων αλλά και γηπεδικών τόνων» σύμφωνα με τις εύστοχες διατυπώσεις του Π. Σωτήρη [2].

4. Η ιδιοποίηση των εθνικών αναφορών και συμβόλων που «μπέρδεψε» αρκετούς στην αριστερά αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία γιατί βρίσκεται στο σημείο τομής των προηγούμενων τάσεων. Σίγουρα παραπέμπει στην παρουσία κοινωνικών στρωμάτων ως τώρα αποκομμένων από την εμπειρία συλλογικής οργάνωσης και δράσης, άρα ξένων ως προς τις αναφορές και τα σύμβολα του εργατικού κινήματος και της αριστεράς. Αυτό ακριβώς το γεγονός όμως είναι που υποδηλώνει ότι η πολιτική κρίση έχει πλέον μετατραπεί σε εθνική κρίση αντιπροσώπευσης, σε απονομιμοποίηση των «από πάνω» και ριζική αμφισβήτηση της ικανότητάς τους να διευθύνουν την κοινωνία και να ηγούνται του εθνικού σχηματισμού. Οι ελληνικές σημαίες στις πλατείες σημαίνουν πρώτα και κύρια ότι «η Ελλάδα», δηλαδή «ο λαός της», βρίσκεται εκεί, στις πλατείες και τους δρόμους, έχοντας κάνει απόσχιση από τους θεσμούς και το προσωπικό που υποτίθεται ότι τον αντιπροσωπεύουν και δρούν στο όνομά τους. Σημαίνει επίσης και το πανθομολογούμενο πλέον «ξεπούλημα της χώρας» από αυτούς που έχουν υφαρπάξει τη λαϊκή εντολή, το γεγονός δηλαδή ότι η πολιτική του Μνημονίου δεν είναι μια συνηθισμένη ταξική πολιτική αλλά αναίρεση των ίδιων των θεμελίων του κοινωνικού συμβολαίου, καταβαράθρωση της θέσης της χώρας στο διεθνές πεδίο και αντιδημοκρατική εκτροπή με προφανή τα στοιχεία υποταγής σε εξωγενή (και άκρως αντιδραστικά) κέντρα αποφάσεων.

Αυτό φυσικά σε καμμία περίπτωση δεν αίρει τον ταξικό χαρακτήρα της συντελούμενης αντιπαράθεσης, τον «επικαθορίζει» όμως, προσδίδοντάς του ειδικά χαρακτηριστικά. Για να συγκροτηθεί λοιπόν με μαζικούς όρους μια ταξική πρόταση από τη σκοπιά των εργαζομένων σ'αυτή τη συγκυρία πρέπει να έχει ηγεμονική διάσταση, να συνθέτει, όπως απαιτούσε ο Γκράμσι, την ταξική με την «εθνική-λαϊκή» διάσταση. Να απευθύνεται στη «βαθειά Ελλάδα» που γεμίζει τις πλατείες προτάσσοντας ένα συνολικό σχέδιο που να ανοίγει μια βιώσιμη προοπτική για τη χώρα και για ένα εναλλακτικό μπλοκ εξουσίας με τις δυνάμεις της εργασίας σε ηγετική θέση.

5. Η διπλή οριοθέτηση τόσο από την αφ’ υψηλού θεώρηση της κίνησης των από κάτω όσο και από την «υποταγή στο αυθόρμητο» αποτελεί σήμερα κυριολεκτικά όρο ύπαρξης για την αριστερά. Η αριστερά που δεν είναι διατεθειμένη να ακούσει και να μάθει, άρα και να αλλάξει η ίδια, από την αυθόρμητη κίνηση των «από κάτω» και την αυτενέργειά τους είναι ιστορικά καταδικασμένη. Η αριστερά που αρκείται όμως στο να πλέκει το εγκώμιο αυτής της κίνησης και να καλεί στη διάχυση των οργανωμένων δυνάμεων στο εσωτερικό της αναιρεί τον εαυτό της και αποποιείται τις ευθύνες της. Γιατί η ενοποίηση των ετερογενών τμημάτων των εν κινήσει μαζών (ας πούμε της «κάτω» και της «πάνω» πλατείας Σύνταγματος) είναι κατ’ εξοχήν θέμα πολιτικής, άρα δικό της. Γιατί η κατεύθυνση που μπορεί να πάρει μια πρωτογενής ριζοσπαστικοποίηση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων είναι περισσότερη από μία, και κρίνεται στο πεδίο της οργανωμένης πολιτικής παρέμβασης. Γιατί όσοι μας καλούν να εκστασιαστούμε μπροστά στο αδιαμεσολάβητο «μεταμοντέρνο πλήθος» ξεχνούν ότι απέναντι υπάρχει ένας αντίπαλος, που διαθέτει ισχυρότατες διαμεσολαβήσεις, ικανότητες σχεδιασμού και πολυάριθμο προσωπικό έτοιμο να τσακίσει τις αντιστάσεις και να διαφυλάξει την εξουσία του. Όπως ξεχνούν ότι αν και μια εξέγερση «από τα κάτω» μπορεί να ρίξει ακόμη και κυβερνήσεις με κοινοβουλευτική-εκλογική νομιμοποίηση (βλέπε Αργεντινάζο), μόνο με αριστερή πολιτική ηγεμονία είναι σε θέση οι λαϊκές δυνάμεις να επιβάλλουν τις δικές τους λύσεις και να αποτρέψουν την ανακύκλωση, έστω και με κάποιες παραχωρήσεις, της προηγούμενης κατάστασης (βλέπε Κίρχνερ).

 6. Από αυτήν την άποψη, και παρά τα σωστά κινηματικά αντανακλαστικά ενός αξιόλογου τμήματός της (κυρίως στη βάση), η ανεπάρκεια της αριστεράς σ’ αυτές τις ιστορικές στιγμές είναι πασιφανής. Και άκρως επικίνδυνη. Το ΚΚΕ κατάφερε να συνδυάσει τον παγιωμένη φοβική στάση απέναντι σε ότι δεν ελέγχει με μια συστημική αντίδραση στο κεντρικό επίδικο της συγκυρίας (έξοδος από το ευρώ) αντάξια αυτής που είχε δείξει το Δεκέμβρη του 2008. Ο χώρος του Σύριζα, χωρίς πολιτική πρόταση και βαθειά διχασμένος σε όλα περίπου τα κομβικά θέματα, ποντάρει στην επικοινωνιακή αντιπολιτευτική του τακτική, στη στοχοποίηση που δέχεται από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, καθώς και στην φιλική του στάση στο κίνημα, για να αποκομίσει κάποια οριακά οφέλη. Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά προφανώς δε διαθέτει την κρίσιμη μάζα και την κοινωνική αγκύρωση για να παίξει έναν ευρύτερο ρόλο.

Και όμως! Πέρα από τον υπάρχοντα κατακερματισμό, μια σειρά από δυνάμεις συγκλίνουν όλο και πιο καθαρά στην μοναδική ριζοσπαστική ατζέντα που έχει αναδείξει εντός της αριστεράς η κρίση του τελευταίου χρόνου. Με αιχμή του δόρατος τη στάση πληρωμών με στόχο τη διαγραφή του χρέους, ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του, και βασικά συστατικά την έξοδο από την ευρωζώνη, τη ρήξη με την ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών, την αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου και τη δημοκρατική επαναθεμελίωση. Η ανοιχτή και ενωτική εμφάνιση αυτών των δυνάμεων, με αυτήν την πρόταση, μπροστά στο λαό αποτελεί επιτακτικό αίτημα της συγκυρίας. Επείγει τη στιγμή ειδικά που εν όψει της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου κρίνεται η συνέχιση και κλιμάκωση της κινητοποίησης.

Η ώρα της κρίσης είναι και η ώρα της απόφασης για μια άλλη αριστερά. Την αριστερά της λαϊκής αντεπίθεσης και της νέας νίκης!

[1].  Α. Γκράμσι, Για τον Μακιαβέλι, Ηριδανός, χ. χ., σ. 95.

[1].   Π. Σωτήρης, «Η εκνευριστική πρωτοτυπία μιας αυθεντικής λαϊκής εξέγερσης» στο www.aristerovima.gr

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς" το Σάββατο 11 Ιουνίου. Το είδα:  http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3671:2011-06-10-18-11-49&catid=56:an-aristera&Itemid=285

Μετά το «Σύνταγμα, τι;

… Το σύστημα δεν μεταρρυθμίζεται, καταστρέφεται!

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Ο ελληνικός λαός σε όλες τις πλατείες της χώρας ζει τον δικό του «Μάη», αγανακτεί, εξεγείρεται, παίρνει την ζωή στα χέρια του, απαιτεί αποφασισμένος: ΦΥΓΕΤΕ ΤΩΡΑ!

Το σύστημα πόνταρε στην διάσπαση μεταξύ των χιλιάδων πολιτών με ετερόκλητες ιδεολογικές ταυτότητες. Απέτυχε, καθώς είναι διάχυτη η ενωτική ατμόσφαιρα. Πίστευαν ότι θα εκτονωθεί γρήγορα. Διαψεύσθηκαν, το κίνημα όλο και δυναμώνει και συντονίζεται με τον πανευρωπαϊκό βηματισμό.

Τώρα επιχειρούν να ανοίξουν παράπλευρες οδούς διαφυγής με πολιτικά τεχνάσματα και καθεστωτικά τερτίπια, που έχουν όμως ξεγυμνωθεί. Ο κόσμος είναι αποφασισμένος να μείνει Σύνταγμα μέχρι την επόμενη ημέρα, μέχρι να φύγουν όλοι όσοι δημιούργησαν τη σημερινή κατοχή: κυβέρνηση, ΔΝΤ, τρόϊκα, Μνημόνιο και παρατρεχάμενοι.

Όσο περνάει ο καιρός, καταρρέουν τα σενάρια και τα φληναφήματα για ανάκαμψη, επανεκκίνηση και επιστροφή στο προ του 2009 κοινωνικό και εθνικό στάτους κβο, δικαιώνοντας όσους πρώτοι αντέδρασαν και κάλεσαν σε παλλαϊκό ξεσηκωμό.

Η πραγματικότητα είναι η απόλυτη σύγκρουση μεταξύ των οικονομικών συμφερόντων και των ανθρώπινων. Γι’ αυτό και καταλαβαίνουμε απόλυτα τους εξεγερμένους της Ισπανίας, της Ισλανδίας, της Πορτογαλίας και της υπόλοιπης Ευρώπης, που μοιράζονται μαζί μας την κοινή απέχθεια προς το πολιτικό σύστημα, τα συνδικάτα και τους τραπεζίτες.

Ο δρόμος είναι ένας: ξεσηκωμός για την ανατροπή του συστήματος μέχρι τέλους. Να αλλάξουμε τα πάντα «από τα νύχια μέχρι την κορυφή», όπως ζητούν οι «Αγανακτισμένοι», που κατέλαβαν τις πλατείες, όπως έκαναν πριν οι χιλιάδες Αιγύπτιοι της πλατείας Ταχρίρ.

 Αυτό που τρέμει το σύστημα είναι η επανεμφάνιση ενός συλλογικού οράματος και ενός εθνικού σχεδιασμού.

Τρέμουν πρωτοβουλίες όπως αυτή των συμπολιτών μας στο Αίγιο, που έστησαν τοπικές κάλπες και αποφάσισαν με δημοψήφισμα στις 15 Μαΐου να αρνηθούν το πολιτικό σύστημα. Τρέμουν τις λαϊκές συνελεύσεις, όπως της Κεφαλονιάς που κήρυξε ανεπιθύμητους στο νησί τους πολιτικάντηδες και το ΣΔΟΕ…

Τρέμουν μην ξυπνήσει ο λαός, μην απεξαρτηθεί η ελληνική οικονομία από το ευρώ, μην γυρίσει ο ελληνικός στρατός τις πλάτες στις εντολές του ευρω-ατλαντικού συστήματος και σταθεί δίπλα στ’ αδέλφια του…

Απέναντι στην κυβερνητική πολιτική που, εκτός από αντισυνταγματική, εξοντωτική και μειοδοτική, είναι και αδιέξοδη, έχουν ορθωθεί δεκάδες αυτοοργανωμένες πρωτοβουλίες, κινήσεις και συλλογικότητες πολιτών, οι οποίοι αναζητούν έναν καινούργιο, δυναμικό και ενωτικό πολιτικό λόγο.

Με την εμπειρία όλων αυτών των μηνών και αφού τα "αριστερά" κόμματα δεν μπορούν – ή δεν θέλουν-  να οργανώσουν την λαϊκή αντίσταση, έχει αρχίσει να συζητείται η ανάγκη συγκρότησης ενός Μετώπου για την σωτηρία του λαού και την αναγέννηση της χώρας. Χρειάζεται να γίνουν μεγάλα βήματα σε στενό χρονικό περιθώριο.

Προς τον στόχο αυτόν συνέβαλε καθοριστικά το «Βήμα Πληροφόρησης και Διαλόγου», της Πρωτοβουλίας Πολιτών «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ», που λειτουργεί από τον Νοέμβριο του 2010 στην Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, και η «Ανοιχτή Συνέλευση Κινημάτων», που γινόταν όλο τον χειμώνα στον πολυχώρο «Αυλαία», στον Κεραμεικό.

 Παρ’ όλες τις αντικειμενικές δυσκολίες, έχουν γίνει αρκετά βήματα συσπείρωσης και έχουν επεξεργασθεί κάποιες αρχικές θέσεις, όπως:

1. Όλοι συμφωνούν στην ανάγκη ενός Μετώπου με πολιτικά χαρακτηριστικά, πέρα από κινήσεις διαμαρτυρίας, με την ευρύτερη ενωτική, ανοιχτή διαδικασία. Στην προσπάθεια αυτή πρέπει να ξεπερασθούν δύο άμεσα αναχώματα: α) Η αντίφαση ανάμεσα στην περιρρέουσα δυσπιστία προς τις οργανωτικές δομές και τα «καπελλώματα» και στην ανάγκη για αποφασιστική πολιτική παρέμβαση, β) Ο σεχταρισμός, η αλαζονεία και η βιασύνη πολλών πρωτοβουλιών να βάζουν πρώτα το δικό τους πολιτικό πλαίσιο χωρίς να αφουγκρασθούν υπομονετικά όλες τις υπαρκτές λαϊκές φωνές.

Βέβαια, πολιτικό μέτωπο σημαίνει οριοθέτηση, σημαίνει θέσεις και σύγκρουση με τις κατεστημένες πολιτικές δομές, όμως, για να πετύχει αυτό χρειάζεται η κατάλληλη έμπνευση και το σωστό τάϊμινγκ.

2. Οι στόχοι ενός παλλαϊκού αντιστασιακού μετώπου πρέπει να ξεκινούν από την απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος, την παραδειγματική τιμωρία όσων ενέχονται στην λεηλασία του εθνικού πλούτου και την αλλαγή του καταστατικού χάρτη της χώρας ώστε να γίνει ο Έλληνας πολίτης κυρίαρχος στην πατρίδα του να ανακοπεί η παρακμή και να θωρακιστεί η εθνική ανεξαρτησία και ο τόπος από κάθε απειλή.

Όμως, για να πραγματοποιηθούν αυτοί οι στόχοι, χρειάζεται προφανώς η κατάκτηση της εξουσίας απέναντι σε ένα αδίστακτο και διεφθαρμένο σύστημα που θα αγωνιστεί με νύχια και δόντια για να το αποτρέψει. Το αν θα γίνει αυτό ειρηνικά, κοινοβουλευτικά ή με επαναστατικό τρόπο, θα επιλυθεί, ουσιαστικά, από τον τρόπο οργάνωσης και ανάδειξης του Μετώπου σε εκφραστή της αγωνιστικής λαϊκής πλειοψηφίας.

3. Η εξασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας θα περάσει μέσα από την έξοδο από το ΔΝΤ, την άρνηση του απεχθούς χρέους, την στάση πληρωμών τοκοχρεωλυσίων και την αναδιοργάνωση της οικονομίας σε εθνική δημοσιονομική, νομισματική και αναπτυξιακή βάση.

Η σχετική συζήτηση επικεντρώνεται στην επαναδιαπραγμάτευση των σχέσεων της χώρας με την Ε.Ε. και όλες τις πιθανές λύσεις, όπως έξοδος από ευρωζώνη, επαναφορά εθνικού νομίσματος, ενδιάμεσες εκδοχές κ.λπ.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το ζήτημα δεν είναι τι προτείνεται να γίνει, αλλά πώς μια νέα εθνικοαπελευθερωτική συμμαχία θα καθορίσει αυτές τις εξελίξεις στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, με ποιες τακτικές κινήσεις, τι στηρίγματα από το εξωτερικό, και ποιον τρόπο άμυνας απέναντι σε ξένες επεμβάσεις.

Αν η χρεωκοπία «σκάσει» στα χέρια των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων σε συνθήκες γενικότερης κατάρρευσης της ευρωζώνης, όπως διαφαίνεται, τότε η επιστροφή στην νέα δραχμή θα γίνει σε εκβιαστικές και δραματικές συνθήκες.

Άρα πρέπει οι πραγματικά πατριωτικές λαϊκές δυνάμεις να καθορίσουν τις εξελίξεις και όχι να συρθούν πίσω απ’ αυτές γιατί τότε οι επιλογές πολιτικής θα έχουν συρρικνωθεί στην εξής μία: άμυνα μέχρις εσχάτων, με κάθε μέσον, για να περισωθεί ό,τι θα έχει απομείνει.

Οι συζητήσεις συνεχίζονται κάθε Δευτέρα στις 7:30 μ.μ., στο αμφιθέατρο της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών (Τοσίτσα 11) και καλούνται όλα τα σχετικά κινήματα και πρωτοβουλίες να συμμετέχουν.

 Πλατεία Συντάγματος, 3 Ιουνίου 2011

* Ο Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης είναι μέλος της Πρωτοβουλίας Πολιτών ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

Δυο λόγια απλά για τα σωματεία

Του Γιώργου Σαρρή

Tα σωματεία  είναι εργαλεία όπως είναι το σφυρί, το μαχαίρι,  η ατμομηχανή ή το ηλ. ρεύμα, που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ανακάλυψαν και τα έκαναν ασπίδες απέναντι στην χωρίς όριο βία που ασκούσαν επάνω τους οι καταπιεστές τους. Αν κάποιοι λοιπόν από λάθος ή πλάνη φοβερή τους επιτίθενται θα έπρεπε πρώτα να βρούν άλλα εργαλεία-ασπίδες να τα αντικαταστήσουν.

Καταλαβαίνω τη δυσπιστία που υπάρχει πρός κάθε παραδοσιακή μορφή οργάνωσης και συλλογικότητας. Είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα που ειδικά σε επίπεδο κορυφής και ηγεσιών,  συνδικάτα, κόμματα και άλλες συλλογικότητες, δέχτηκαν με το αζημίωτο να παίξουν ρόλους που είναι απαράδεκτοι. Όμως έχω δύο ενστάσεις.

Η πρώτη έχει να κάνει με το τσουβάλιασμα και τη γενίκευση. Η γενίκευση είναι φασισμός και πάντα μου καθόταν στο λαιμό. Η απόσταση της κόλασης από τον παράδεισο είναι μερικές φορές μερικές μικρές κλωστές, μερικές μικρές λεπτομέρειες, ενω στην Ελλάδα του Αριστοτέλη, όπως θα έλεγαν και οι αρχαιολάτρες, είναι ανώριμο και επικίνδυνο να προσπαθεί κανείς να αναλύσει και να καταλάβει την πραγματικότητα χωρίς να κάνει χρήση λεπτών κατηγοριών.

Κανένας φυσικά δεν είναι αγνός και αμόλυντος, αλλά ούτε και μεις οι ίδιοι είμαστε. Στον καπιταλισμό ζήσαμε, κι όποιος παίζει μες το γουρουνόλακο στο τέλος λερώνεται χωρίς αμφιβολία.

Δεν είναι λοιπόν το ίδιο τα  2 κόμματα εξουσίας κι αυτοί που με χαρά είναι έτοιμοι να συνεργαστούν μαζί τους για να μοιραστούν τα κοκκαλάκια μιας επόμενης διακυβέρνησης, με τα κόμματα της Αριστεράς, που ακόμα κι αν έχουν κάνει χιλιάδες λάθη, ακόμα κι αν χρησιμοποιούν και τώρα λάθος τρόπους και τακτικές, έχουν άλλο όραμα και εντελώς άλλες διαδρομές. Ειδικά αυτή τη στιγμή που κάποια απο αυτά μικρά ή μεγάλα, είτε στους τόπους δουλειάς είτε στους δρόμους συγκρούονται με το σύστημα και μάλιστα όχι χωρίς απώλειες.

Αυτοί δε που σπρώχνουν και πουλάνε τη λογική "όλοι είναι ίδιοι", εκτός από τους αφελείς με την καλή έννοια και κάποιους που βλέπουν τα πράγματα από αναρχική-αυτόνομη σκοπιά, είναι συνήθως ή οι πικραμένοι των 2 μεγάλων κομμάτων που δικαιολογημένα δεν θέλουν να είναι μόνοι με τις ενοχές τους, ή άνθρωποι του συστήματος που εσκεμμένα σπρώχνουν μια ύπουλη προπαγάνδα.

Η δεύτερη και μεγαλύτερη ένσταση που έχω έχει να κάνει με τα σωματεία. Είναι εξώφθαλμα απαραδεκτο να συγχέουμε την ηγεσία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ  με τα σωματεία που παλεύουν κάτω από απίστευτα δύσκολους όρους τρομοκρατίας στους τόπους δουλειάς, για να συγκρατήσουν όσο γίνεται την κατάρρευση δικαιωμάτων δεκαετιών. Τον εργατοπατέρα Παναγόπουλο (ή και άλλους) με τον απλό συνδικαλιστή που ρισκάρει κάθε μέρα το μεροκάματό του παίζοντας με τη φωτιά.

Πρέπει να είναι κανείς πολύ ανώριμος για να κάνει τέτοιες ταυτίσεις. Βλέποντας μάλιστα να συντάσσονται σε αυτή τη γραμμή προπαγάνδας με την καρδιά τους Καψήδες, Μπάμπηδες και άλλοι καλοπληρωμένοι που βγάζουν όλο τους το μίσος σε μισθοσυντήρητους αγωνιστές, καταλαβαίνουμε ποια είναι η αλήθεια. Με λίγα λόγια όμως ας σκεφτούμε το εξής.

Αυτοί που κατάργησαν κόμματα, συνδικάτα και συλλογικότητες – που ήταν βεβαια εμπόδια στα σχέδιά τους – ήταν πάντα οι χούντες και τα φασιστικά καθεστώτα και όχι οι Δημοκρατίες.

Ειδικά τα σωματεία  είναι εργαλεία όπως είναι το σφυρί, το μαχαίρι,  η ατμομηχανή ή το ηλ. ρεύμα, που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ανακάλυψαν και τα έκαναν ασπίδες απέναντι στην χωρίς όριο βία που ασκούσαν επάνω τους οι καταπιεστές τους. Αν κάποιοι λοιπόν από λάθος ή πλάνη φοβερή τους επιτίθενται θα έπρεπε πρώτα να βρούν άλλα εργαλεία-ασπίδες να τα αντικαταστήσουν.

Ειδικά σήμερα που στον πραγματικό και σκληρό πόλεμο που μαίνεται γύρω είναι τρελό να υποστηρίζεις ότι είναι καλύτερα να πάμε γυμνοί με μόνο όπλο τις ιδέες μας

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 31 Μαΐου 2011, http://giorgossarris.blogspot.com/2011/05/blog-post_4412.html

Ο άγριος Δεκέμβρης, ο βουβός Μάης και οι γεροντικές αποστροφές

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Άλλο πάλι και τούτο! Να κατεβαίνουν στο δρόμο το Μάη του 2011 δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στις ελληνικές πόλεις…. χωρίς να καλούνται με έναν «υπεύθυνο τρόπο» από το ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ συνδικαλιστικό κίνημα, τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ… χωρίς να «διευκολύνονται» από τη συνεργασία και τη σύμπραξη των οργανωμένων φορέων της αριστεράς, μαζί με ολίγον αριστερό ΠΑΣΟΚ…

Κοίτα να δεις που εκτός από τα ίδια και τα ίδια πολιτικά πρόσωπα, τους παραδοσιακούς ή ανακυκλωμένους πολιτικούς σχηματισμούς, η κοινωνία μπορεί και συγκροτεί νέους πόλους αντίστασης στο δρόμο και στον αγώνα. Δεν είναι η πρώτη φορά… Έτσι έγινε και το Δεκέμβρη του 2008…

Όχι με τα ίδια χαρακτηριστικά, αλλά με την ίδια αμεσότητα και με το ίδιο πολιτικό μήνυμα: εισβολή στο πολιτικό προσκήνιο των μαζών, δημιουργία πραγματικών πολιτικών γεγονότων…με το ίδιο μίσος προς μια κοινωνία στην οποία όλη σχεδόν η νεολαία νοιώθει κυνηγημένος και αγνοημένος μετανάστης στον ίδιο του τον τόπο…  με την ίδια αποστροφή προς το γερασμένο πολιτικό σύστημα που υπηρετεί την εκμετάλλευση, την ανεργία, τη χειραγώγηση. Και τότε και τώρα, αυτή η κίνηση του κόσμου συνάντησε ξινισμένα μούτρα στον καθώς πρέπει πολιτικό κόσμο, ακόμη και στην αριστερά.

Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν για πολλούς πολύ άγριος και σπέρνει ακόμη εφιάλτες… Το οργανωμένο κίνημα δεν θα πείραζε ούτε μια βιτρίνα, όπως είπε τότε η Αλέκα. Μάλλον η επανάσταση θα γίνει με παρέλαση, με επικεφαλής την μπάντα του Δήμου και με πρωτόκολλο παράδοσης της εξουσίας και τις ανάλογες υπογραφές στο σχετικό πρακτικό.

Ο Μάης του 2011 για πολλούς είναι μπλαζέ και «απολίτικος». Κάποιοι φαντάζονται τις κοινωνικές εξεγέρσεις σαν ασπόνδυλες συναθροίσεις, όπου οι συμμετέχοντες θα κραδαίνουν σε πανώ και πλακάτ και θα φωνάζουν τα συνθήματα τα πολιτικά προγράμματα για τα οποία κάποιοι θα τους έχουν πείσει νωρίτερα.

Και καλά ο μνημονιακός εσμός… Είναι λογικό να αποστρέφεται όλο αυτά… Αλλά η αριστερά; Γιατί δεν βλέπει τον εαυτό της μέσα σε όλα αυτά; Γιατί δεν βλέπει και δεν αναλαμβάνει τις δικές της ευθύνες για τις αδυναμίες αυτών των κινηματικών ξεσπασμάτων, αντί να κρίνει γεροντικά;

Φταίει ο κόσμος που είναι δήθεν απολιτικός; Και έγινε αυτό έτσι ξαφνικά; Ποιος αποδέχτηκε δεκαετίες τώρα την ταύτιση της πολιτικής με την κοινοβουλευτική αγυρτεία και την πολιτική συναλλαγή χωρίς αρχές; Δεν έβαλε και το ΚΚΕ και ο ενιαίος ΣΥΝ το δάχτυλο στο μέλι με τις συγκυβερνήσεις με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Ακόμη και σήμερα δεν είναι αλήθεια πως οι πολιτικές τους προτάσεις αρχίζουν και τελειώνουν με το όνειρο μιας κυβέρνησης και διαχείρισης που θα λύσει τα προβλήματα; Αριστερή κυβέρνηση ονειρεύονται ορισμένοι…, της λαϊκής οικονομίας άλλοι… Και αλήθεια, ποιος λιβάνιζε δεκαετίες τώρα την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν την τελευταία λέξη του πολιτισμού και του μοντερνισμού;

Από ποιο ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΙΝΗΜΑ θα μπορούσε να πείθεται ο άνεργος, ο απολυμένος, ο απροστάτευτος εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα; Από τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ με τα 150.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα; Από τον κυβερνητικό και κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό των διευθυντών και των κομματικών επιτετραμένων; Από το συνδικαλιστικό κίνημα της αδράνειας, της συναίνεσης και της υποταγής, που έχει ξεφτιλίσει κάθε έννοια πραγματικού αγώνα; Που δεν τολμάει, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ούτε καν να εγγράψει τους απασχολούμενους με Δελτία Παροχής Υπηρεσιών; Ούτε να δεχτεί τους μετανάστες διαμορφώνοντας μια κοινή διαπραγματευτική δράση με τους ντόπιους; Και την ίδια στιγμή ο κόσμος αυτός, βλέπει σύμπασα την αριστερά να θεωρεί κριτήριο της σοβαρότητας της και της ενωτικής διάθεσης το πως θα συμπέσει χρονικά και χωρικά με τις ντουφεκιές και τα πανηγύρια των καρεκλοκένταυρων.

Από την άλλη, οι επίσημοι πολιτικοί φορείς της αριστεράς δεν ζουν, τα στελέχη της τουλάχιστον, δεν αναπνέουν και δεν νιώθουν την κοινωνική κατάσταση την οποία βιώνουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας… Οι εκατοντάδες χιλιάδες των άνεργων και απαξιωμένων από την κοινωνία νέων ανθρώπων… Οι μυριάδες σκλάβοι του ιδιωτικού τομέα που ζουν με το φόβο της απόλυσης, αλλά και το κρυφό βουβό συσσωρευμένο μίσος….

Η αριστερά έχει δύο δρόμους:

Ο ένας είναι να βάλει τα ίδια ρούχα ανάποδα ώστε να αλλάξει… Να δοκιμάσει νέους συνδυασμούς σχέσεων, συμμαχιών μεταξύ των κομματιών της, ώστε να πουλήσει πλατύτητα και να κερδίσει αναπαραγωγή και πολιτική επιβίωση εν μέσω απίστευτων φαγωμάτων κάτω από το τραπέζι για τις διάφορες καρέκλες και μικροσυσχετισμούς

Ο άλλος είναι να αποφασίσει να αλλάξει πραγματικά… Όχι απλά να ανασυντεθεί εκ των ενόντων με άλλα ρούχα, άλλα πρόσωπα και αρώματα… Να ενώσει όχι τα κομμάτια της, αλλά πριν από όλα να ενωθεί ξανά με τον σκοπό της… Τη συγκρότηση του κοινωνικού και πολιτικού υποκείμενου των κάτω… Αυτών που δικαιούνται, μπορούν και έχουν συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλιστικού κανιβαλισμού και την κοινωνική επανάσταση… Για μια νέα ζωή οργανωμένη στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας, της παραγωγής αξιών χρήσης και όχι εμπορευμάτων, κοινωνικού πολιτισμού της αλληλεγγύης, αδελφικής συνεργασίας και συναγωνισμού των λαών ενάντια στα μακελειά και τους πολέμους. Αυτό το δρόμο, πολλοί «απολιτικοί» του Συντάγματος ίσως να μην το λένε απαραίτητα κομμουνισμό, αλλά η προοπτική του τελευταίου θα παίρνει σάρκα και οστά…

Διασταυρώνονται αυτοί οι δρόμοι; Όχι απαραίτητα!

Αν κάποιος μέσω του πρώτου φτάσει στο δεύτερο, θα είναι ευχής έργον. Και υποχρέωση θα μπορούσε να πει κανείς. Με αυτή την έννοια η υπάρχουσα αριστερά υποχρεούται να δράσει από κοινού, αλλά με μια σαφή στόχευση ανατροπής χωρίς εμμονές σε χρεοκοπημένες πολιτικές ευρωλαγνείας, καθωσπρεπισμού και συναλλαγής με τον αστικό συνασπισμό εξουσίας.

Αν κάποιος όμως ονειρεύεται απλά μέσω του δεύτερου να φτάσει στον πρώτο ή για να το πω αλλιώς, να βασανίζεται για το πως θα βάλει στο χέρι αυτά τα ξεσπάσματα και να τα «εκφράσει» πολιτικά στο παλιό μοτίβο, ε τότε είναι βαθιά νυχτωμένος.

ΠΗΓΗ: Ημερομηνία καταχώρησης 26-05-2011, http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=9640

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin

Αριστερή πολυδιάσπαση και ατομισμός

Του Γιώργου Ρούση*

Χρόνια τώρα, όπως πολλοί άλλοι αριστεροί, πασχίζω να ανακαλύψω τις αιτίες της μάστιγας της πολυδιάσπασης της αριστεράς. Δύσκολο και πολύ σοβαρό εγχείρημα, γι' αυτό και όσα παραθέτω εδώ πρέπει να αντιμετωπιστούν σαν σκόρπιες σκέψεις που χρήζουν περαιτέρω συλλογικής επεξεργασίας.

Πέρα λοιπόν από τα τετριμμένα αλλά και σ' έναν βαθμό σωστά, ότι αυτή η πολυδιάσπαση αντανακλά την κοινωνική διαστρωμάτωση, ή ακόμη ότι αποτελεί συνέχεια ιστορικών διασπάσεων και μάλιστα βαμμένων με αίμα, κάτι που απλώς μεταθέτει χρονικά το ζήτημα, πέραν του ότι η αριστερά που δεν συμμετέχει σε κυβερνητικά σχήματα διασπάται πιο εύκολα από τα κυβερνητικά κόμματα, διότι δεν έχει το συνεκτικό υπόβαθρο των κρατικών συμφερόντων για να την κρατήσουν ενωμένη, πιστεύω πως σημαντικό ρόλο παίζει και η διάβρωση των πόρων και της αριστεράς από το μικρόβιο του ατομισμού.

Αυτό έχει ως συνέπεια, από τη μια στους διάφορους αριστερούς πολιτικούς σχηματισμούς να εκδηλώνεται η ενυπάρχουσα στο κάθε άτομο κοινωνικότητα και ταυτόχρονα να εκφράζεται σε έναν βαθμό η αναγκαία για την αντίδραση στον επιμέρους εργοδότη και στο σύστημα, αλληλεγγύη και συλλογικότητα, από την άλλη, όμως, αυτά συντελούνται όχι από ολοκληρωμένες κοινωνικές προσωπικότητες, αλλά από λίγο-πολύ κατακερματισμένες και αποξενωμένες ατομικότητες, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό διαποτίζονται από τον εγωιστικό ατομισμό.

Ταυτόχρονα επειδή οι παραδοσιακοί κυρίως αριστεροί κομματικοί μηχανισμοί, οι οποίοι δημιουργήθηκαν κατ' εικόνα και ομοίωση του εκφυλισμένου σοβιετικού πρότυπου, μετατράπηκαν σε γραφειοκρατικά ιερατεία, λειτουργούν μάλλον με κεντρικό άξονα την αυτοσυντήρησή τους.

Ετσι, οδηγούμαστε σε μια λογική κάθε ηγετίσκος και το μαγαζάκι του, κάθε «προσωπικότητα» και μια τάση.

Και το δράμα είναι ότι όσο εντείνονται τα αντιλαϊκά μέτρα τόσο ορισμένες αριστερές δυνάμεις κλείνονται στον εαυτό τους, τόσο δημιουργούνται και νέες αριστερές οργανώσεις, αντί να συσπειρώνονται σε μια αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική βάση όσες ήδη υπάρχουν, λες και ακολουθείται μια αντίστροφη λογική από την καθ' όλα ορθολογική, η ισχύς, αν όχι εν τη ενώσει, κάτι που φαντάζει αδύνατον, τουλάχιστον εν τη κοινή δράση.

Και επειδή ο ηγετικός ρόλος του «αφεντικού» ή της ηγετικής ομάδας εξαρτάται από τη διατήρηση του κάθε μαγαζιού, αυτό το τελευταίο μετατρέπεται σε αυτοσκοπό και αναζητούνται αγωνιωδώς εκείνα που χωρίζουν, ή ακόμη διαμορφώνονται τεχνηέντως τέτοια, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν, φτάνει να δικαιολογηθεί η αυτόνομη ύπαρξη της κάθε σέχτας. Ακόμη χειρότερα, αντί της κριτικής σκέψης κι ενός πολιτισμού διαλόγου καλλιεργείται ο κομματικός φανατισμός και ανάγεται σε κριτήριο κομματικότητας η χυδαία αντιμετώπιση του όποιου διαφωνούντος και ο κομματικός χουλιγκανισμός.

Ετσι, η αριστερά λειτουργεί κάπως όπως την περιέγραφε ο Τσίρκας στη «Λέσχη»: «Τόσοι άνθρωποι, ναυάγια της καταιγίδας που σαρώνει τον κόσμο, κι αντίς η δυστυχία να τους σμίγει, τους χωρίζει. Λες κι ο καθένας τους φοβάται μην κολλήσει από τον άλλον αρρώστια πιο βαριά απ' αυτή που τον λιώνει».

Μήπως, όμως, μπροστά σε αυτό που διακυβεύεται σήμερα και που δεν είναι άλλο από ζήτημα ζωής ή θανάτου για το ίδιο το μέλλον της ανθρωπότητας, πρέπει όλοι όσοι είμαστε λιγότερο αποξενωμένοι, όσοι δεν έχουμε κανένα όφελος από τα μοναστήρια, να αντιδράσουμε αυτοκριτικά και υπεύθυνα και να ξεπεράσουμε ατομισμούς, μικρότητες, μικροεγωισμούς, παρελθούσες και πιο πρόσφατες διαφορές, και να αναζητήσουμε έναν κοινό τόπο αντίδρασης στη βαρβαρότητα;

Μήπως ήλθε η ώρα να καταλάβουμε ότι ακόμη και για να σώσουμε τα παιδιά μας και τα ίδια το τομάρι τους είναι αναγκαία η απαλλαγή μας από την κυριαρχία του ατομισμού και η κοινή δράση;

Μήπως ήλθε η ώρα να καταλάβουμε ότι, για να πλήξουμε ουσιαστικά το σύστημα, είναι αδύνατον να αντιδρούμε με μπούσουλα τις δικές του κυρίαρχες αξίες ανάμεσα στις οποίες ο ανταγωνισμός και ο ατομισμός αποτελούν ακρογωνιαίους λίθους;

Μήπως, για να «συντρίψουμε πια των αλύσσων (τα) δεσμά και γιγάντια (να) προβάλλει η νικήτρα λευτεριά» όπως έλεγε ο πατέρας μου Τηλέμαχος σε ένα αντιστασιακό τραγούδι που είχε γράψει, πρέπει να σπάσουμε πρώτα τις μικρές προσωπικές αλυσίδες της ιδιώτευσης που μπορεί και να συγκαλύπτεται από κίβδηλες συλλογικότητες;

Μήπως ήλθε η ώρα να κατανοήσουμε ότι σε αυτήν τη φάση που περνάμε το κύριο μέλημά μας πρέπει να είναι η δημιουργία ενός νέου Μετώπου, με χαρακτήρα κοινωνικής αντικαπιταλιστικής πια απελευθέρωσης, ενός Κοινωνικού Απελευθρωτικού Μετώπου, μέσα στο οποίο όποια δύναμη της αριστεράς έχει τα κότσια, ας είναι εκείνη που θα αναδειχτεί ηγεμονεύουσα;

Μήπως ήλθε η ώρα ένα από τα κριτήρια ενίσχυσης, ακόμη και εκλογικής, των αριστερών δυνάμεων να είναι και η στάση τους απέναντι στην κοινή δράση;

Μήπως ήλθε η ώρα να στείλουμε στα μουσεία της ιστορίας και να απομονώσουμε τις ηγεσίες που εγκληματικά αντιστέκονται με ιδιοτέλεια στην κοινή μας δράση και περισυλλογή, αντί να τις εκλιπαρούμε -φωνή βοώντος εν τη ερήμω- να αλλάξουν τακτική;

* Ο Γιώργος Ρούσης είναι Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου,  grousis@ath.forthnet.gr.

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Σάββατο 30 Απριλίου 2011,  http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=30/04/2011&id=271382

Πρωτομαγιά 2001: Αποχή με σημασία

[Δήλωση] του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

 Συμπολίτες μιλούν στην «ΠτΔ»* για το μήνυμα που θέλησαν να στείλουν. «Γιατί συμμετείχατε στον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς;» Ρωτήσαμε κάποιους συμπολίτες που έλαβαν μέρος στις τρεις συγκεντρώσεις που έγιναν χτες στην Πάτρα σε τρεις διαφορετικές πλατείες: Στην Όλγας οι του Εργατικού Κέντρου, στην Γεωργίου του ΠΑΜΕ, στην Τριών Συμμάχων οι της Πρωτοβουλίας Συνδικαλιστών –Εργαζομένων – Ανέργων.

«Όσα συνέβησαν στο Σικάγο πριν 120 χρόνια είναι τραγικά επίκαιρα, τώρα που τα δικαιώματα καταστρατηγούνται στο όνομα άυλων αξιών, των αγορών και των οικονομικών παραγόντων, που ενώ κανένας δεν γνωρίζει, όλοι τους υπηρετούν χωρίς αντιρρήσεις.

Η μικρή συμμετοχή των πολιτών στην κινητοποίηση φανερώνει πως κάποιοι διαισθάνονται το μεγάλο βάρος που πέφτει στην πλάτη τους. Στην αρχή επικράτησε ο φόβος, μετά οι ενοχές της συνυπευθυνότητας που κάποιοι προσπάθησαν να τους δημιουργήσουν, και τώρα που αυτά τα συναισθήματα τα ξεπερνούν, προετοιμάζονται για το αύριο».

                                                                                                                                                                                                                                                                                                      Της Γωγώς Καραλή.

ΠΗΓΗ: * «Πελοπόννησος της Δευτέρας», σελ. 6, 2 Μαΐου 2011.

Η Οικονομική Κρίση, η αναγκαιότητα Άρνησης Πληρωμής του Χρέους και η Εργατική Τάξη – Μέρος ΙΙ

Του Θέμη Δελβιζόπουλου

Συνέχεια από το Μέρος Ι

Η ΚΡΙΣΗ ΠΙΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΗΚΕ ΣΕ ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ

Έτσι στο βωμό της εξυπηρέτησης αυτού του τεράστιου πλεονάσματος, και με αιτιολογία την εξυπηρέτηση του χρέους πνίγεται η ανάπτυξη της παραγωγής και λειτουργεί ο ακραίος ιμπεριαλισμός των «αγορών». Οι προηγούμενες δυνατότητες αναπαραγωγής του κεφαλαίου μέσω της τεχνολογικής επανάστασης και της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας που αυτή επέφερε έχουν πια εξαντληθεί. Μέτρα όπως το πάγωμα των μισθών και η ελαστικοποιηση των εργασιακών σχέσεων δεν είναι πια αρκετά. Για να μετατραπούν τα άχρηστα χαρτιά σε πραγματικές αξίες πρέπει να παρθούν δραστικά μέτρα.

Βασικό εργαλείο για αυτό το σκοπό είναι να βρεθούν υπάκουες και ελεγχόμενες κυβερνήσεις, οι οποίες χρησιμοποιώντας το δόγμα του «σοκ και δέος» και αφαιρώντας βασικά δημοκρατικά δικαιώματα οπό τους λαούς τους, να προσπαθήσουν να μετατρέψουν το χρέος σε υλικό κέρδος. Χρειάζεται έλεγχος όχι μόνο πια των αδύναμων και ανίσχυρων κρατών και λαών αλλά του συνόλου των κρατών τα οποία μέσω του δανεισμού των, έφθασαν στο σημείο, να μη μπορούν να εξασφαλίσουν πια τα ληστρικά τοκοχρεολύσια. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, πρέπει να θυσιαστούν στο μολοχ του κέρδους των διεθνών τοκογλύφων τα πάντα. Δεν έχουν άλλη λύση παρά να περάσουν σε μια νέα φάση. Πρέπει να εξαγοράσουν δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες και εκμεταλλεύσεις με εξευτελιστικά τιμήματα.

Ακόμα και με δικαιολογία τα δημοσιονομικά ελλείμματα, οι κοινωνικές παροχές που κατακτήθηκαν με αίμα την προηγούμενη περίοδο πρέπει να καταργηθούν. Οι υπηρεσίες του κράτους (υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες, κλπ) πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν. Το μερίδιο της υπεραξίας που παρεχόταν στην κοινωνία μέσω του «κοινωνικού κράτους, πρέπει να μπει στην υπηρεσία της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Τα δικαιώματα, οι συνθήκες εργασίας και οι αμοιβές των εργαζομένων, πρέπει να καταργηθούν για να μεταφερθεί ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα της παραγόμενης υπεραξίας στην εξυπηρέτηση του κέρδους. Ένας ανελέητος και ολοκληρωτικός πόλεμος, όχι μόνο ενάντια στην εργατική τάξη αλλά στο σύνολο της κοινωνίας έχει ξεσπάσει.

Έτσι στην προσπάθεια τους οι αγορές να γίνουν απόλυτα κυρίαρχες του συνόλου της παγκόσμιας περιουσίας μιας σειράς κρατών και λαών και να καρπωθούν το μέγιστο μέρος του παραγόμενου πλούτου, δεν λογαριάζουν αν η υποχρεωτική ροή χρήματος στην εξυπηρέτηση τόκων, αποστερεί τα κράτη από αναγκαίους πόρους. Σε όλο τον κόσμο παρακολουθούμε μια διελκυνστίδα αύξησης των φόρων, αύξηση στις τιμές αγαθών και υπηρεσιών, μείωσης των μισθών. Ενέργειες που το μόνο που κάνουν είναι να τροφοδοτούν την ύφεση. Η ύφεση σαν συνέπεια, δημιουργεί ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, και αυτοί με τη σειρά τους νέους φόρους νέες περικοπές και επιδείνωση της ύφεσης. Μέσα σ' αυτό, το φαύλο κύκλο είναι φανερό ότι η παραγόμενη πίττα διαρκώς μικραίνει, επομένως θα αφαιρεθεί η δυνατότητα έλεγχου της παραγωγής από μια μεγάλη μερίδα μικρού και μεσαίου κεφαλαίου, ενώ ακόμη μέσω καταστροφής θα χαθεί και ένα μέρος του μεγάλου και μεσαίου παραγωγικού κεφαλαίου. Στρατιές ανέργων προερχόμενες από τη μεσαία τάξη θα προστεθούν στον κατάλογο των ήδη υπαρχόντων.

Η εξέλιξη αυτή σαν φυσικό επακόλουθο, οδηγεί τις διεθνείς ισορροπίες σε νέες ανακατατάξεις. Η ανάγκη για έλεγχο ή ξαναμοίρασμα των αγορών σπρώχνει τους ιμπεριαλιστικούς κύκλους σε απίστευτης αγριότητας καταστροφές και τους λαούς σε αριθμούς «ασύμμετρων απωλειών». Ένας διεθνής εμπορικός πόλεμος είναι ήδη σε εξέλιξη, με απρόβλεπτο μέλλον για μια σειρά χώρες.

Ο πόλεμος αυτός εκφράζεται πλέον μέσω των έντονων νομισματικών διαταραχών. Οι πιέσεις της Αμερικής για ανατίμηση του γουαν και η άρνηση της Κίνας να το κάνει. Η πρόταση της Ρωσίας να δημιουργηθεί μια ενιαία ευρωπαϊκή αγορά μέχρι τα Ουράλια στην προσπάθεια της να στηρίξει το Ρούβλι σε μια μεγαλύτερη αγορά. Η αδυναμία του ευρώ, ενός καθαρά τραπεζικού και όχι κρατικού, η διακρατικού νομίσματος, χωρίς πολιτική, και πάνω απ' όλα στρατιωτική κάλυψη, βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Για να αντέξει στην τρικυμία, προσκολλάται στο άρμα του δολαρίου ακολουθώντας την υποτίμηση του με μια σημαντική διαφορά οι ΗΠΑ τυπώνουν δολάρια, ενώ η ΕΚΤ δεν τυπώνει ευρώ.

Η Ευρώπη μπαίνει ξανά σε μια νέα φάση αβεβαιότητας και αναταραχής. Όλες οι μεγαλοστομίες για ενωμένη Ευρώπη κάτω απ' το άρμα του καπιταλισμού τινάζονται στον αέρα. Οι χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης, πληρώνουν με ένα πολύπλευρο τρόπο το τίμημα. Με κατεστραμμένες παραγωγικές βάσεις, σαν αποτέλεσμα του δεσίματος τους στο άρμα του εύρο, με ελλειμματικό ισοζύγιο συναλλαγών, με ελλειμματικούς προϋπολογισμούς και με τεράστια χρέη και δυσβάσταχτα επιτόκια δανειακών υποχρεώσεων. Όλες οι εφαρμοσθείσες πολιτικές των μηχανισμών στήριξης δεν κατάφεραν να κατευνάσουν τις περιβόητες «αγορές» και τα επιτόκια δανεισμού τινάζονται συνεχώς στα ουράνια. Η συζητούμενη έκδοση ευρωομολόγων δεν εγγυάται άλλη εξέλιξη, παρά μόνον μια προσωρινή ρύθμιση. Με πολιορκητικό κριό την Γερμανία, τη χώρα με τα μεγαλύτερα πλεονάσματα, οδηγούν το σύνολο των ευρωπαϊκών κρατών μέσω του συμφώνου σταθερότητας, στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Οι περικοπές μισθών, το κοινωνικό κράτος, το σύνολο των κατακτήσεων της προηγούμενης πεντηκονταετίας μπαίνουν πια στην κλίνη του Προκρούστη για να εξασφαλιστεί ότι η χαρτουρα των τραπεζών θα ποτιστεί με το αίμα των εργαζόμενων ώστε να ανθοφορήσει το κέρδος των τοκογλύφων.

Η ίδια κατάσταση επικρατεί παντού. Οι χώρες της λεκάνης της Μεσογείου, της Ασίας, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής αλλά και των ΗΠΑ μη εξαιρουμένων, βρίσκονται στην ίδια μοίρα.

Ο κατήφορος αυτός έχει τέλος; Οι αστικές τάξεις έχουν απάντηση; Αυτή η θηλιά που έχει δέσει στο λαιμό τους το τεράστιο πλεόνασμα κεφαλαίου και τους οδηγεί, μαζί με το σύνολο της κοινωνίας στον όλεθρο, έχει απάντηση; Παρόλο που όλες οι πολιτικές ανάσχεσης της κρίσης, αντί να μειώνουν, αντίθετα μεγαλώνουν τον όλεθρο και μαζί τη θηλιά για να κρεμαστεί το σύστημα, η απάντηση δεν είναι εύκολη. Οι εξελίξεις και μαζί και οι αγώνες που ξεκινούν σε αυτή τη νέα φάση, θα καθορίσουν το μέλλον .

Και η εργατική τάξη; Πως αντιμετωπίζει η εργατική τάξη τη δυναμική αυτής της κρίσης; Πως αντιμετωπίζει ιδιαίτερα η ευρωπαϊκή εργατική τάξη, η φορτωμένη με τόση ιστορική πείρα, αυτή την κατάσταση;

Και η αριστερά; Πως απαντούν τα κόμματα της εργατικής τάξης σ' αυτή τη κρίση; Σε καιρούς κρίσης ο παραλογισμός του καπιταλισμού είναι εξόφθαλμα φανερός. Σε μια εποχή που το πλεονάζον κεφάλαιο και η πλεονάζουσα εργασία είναι το κυρίαρχο και δεν υπάρχει πια πιθανότητα να συνδυαστούν ξανά στην παραγωγική διαδικασία. Σε μια εποχή που το σύνολο της κοινωνίας πέφτει όλο ένα και πιο βαθιά στην εξαθλίωση και οι απαντήσεις θα έπρεπε να είναι αυτονόητες, η σύγχυση και η αδράνεια είναι ο κανόνας. Το δικαίωμα στην τεμπελιά, η καταπληκτική μπροσούρα που εκατόν είκοσι τόσα χρόνια είναι γραμμένη από τον Λαφάργκ, φαντάζει αδιανόητο ότι μπορεί να εφαρμοστεί σήμερα. Το σύνολο σχεδόν της αριστεράς προτιμά να παπαγαλίζει τις αρλούμπες των αστών οικονομολόγων παρά να στύψουν το κεφάλι τους για πρακτικές απαντήσεις στη σημερινή ιστορική συγκυρία.

Μια προσέγγιση του παρελθόντος για την προσπάθεια να δοθούν όσο το δυνατόν το δυνατόν «σωστές» απαντήσεις στο παρόν, είναι εδώ απαραίτητη. Ξέρουμε βέβαια ότι στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων δίνονται όλες οι απαντήσεις. Το μάκρος και η δυσκολία των αγώνων όμως, εξαρτώνται από την κατανόηση αυτού του παρελθόντος.

Η μεταπολεμική περίοδος χαρακτηρίζεται από μια άνευ προηγουμένου ανάπτυξη των παραγωγικών δυναμεων, που παρομοια της δεν ειχε υπάρξει ποτέ στο παρελθόν. Ορισμένα αλλά βασικά στοιχεία που καθόρισαν αυτή την ανάπτυξη είναι:

α) Αμέσως μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου, η εξάπλωση της ευρωπαϊκής, και κατ' επέκταση της παγκόσμιας επανάστασης, χτυπούσε την πόρτα για άλλη μια φορά στον καπιταλισμό. Το φάντασμα του κομμουνισμού και παρά της συμφωνίες της Γιάλτας, είχε αρχίσει να πλανάται ξανά πάνω απ' την Ευρώπη. Αυτό οδήγησε τον καπιταλισμό σε αναδίπλωση.

β) Η ανασυγκρότηση της κατεστραμμένης βιομηχανικής βάσης της Ευρώπης λειτούργησε σαν μοχλός ανάπτυξης όλου του συστήματος, απορροφώντας μεγάλα ποσά αργούντος κεφαλαίου.

γ) οι τεχνολογικές ανακαλύψεις του πόλεμου αλλά και όλης της προηγούμενης περιόδου μπήκαν με ένα επαναστατικό τρόπο στην παραγωγή. Μια σειρά νέοι βιομηχανικοί κλάδοι ξεπήδησαν, όπως η βιομηχανία πλαστικών, η ηλεκτρονική βιομηχανία, η χημική βιομηχανία και άλλες. Αυτά ήταν τα άλογα κούρσας που άρχισαν να σέρνουν το άρμα της ανάπτυξης.

δ) Μια σειρά αλλαγές στην οργάνωση της λειτουργίας της παραγωγής πραγματοποιήθηκαν μετά την εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, πράγμα που έκανε την εκμετάλλευση της εργασίας και μαζί την αύξηση της κερδοφορίας να τιναχτεί στα ύψη.

ε) τέλος, με αφορμή και σε συνδυασμό όλων των παραπάνω, έγινε δυνατή η εφαρμογή μιας πολιτικής απορρόφησης της ανεργίας και αύξησης των μισθών. Οι βάσεις που μπορούσε επιτέλους να στηθούν οι θεωρίες του Κεινς είχαν μπει. Η αύξηση μιας τεράστιας εσωτερικής αγοράς μέσω της αύξησης της ζήτησης μπήκε σε κίνηση. Η «θεωρία» της καταναλωτικής κοινωνίας γεννήθηκε. Η ανεργία κρατήθηκε στο μέσο ανεκτό επίπεδο του 3%. Χρησιμοποιώντας την διακρατική μετανάστευση σαν μοχλό, έδινε ανάσα στις χώρες του περιφερειακού καπιταλισμού (όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και άλλες) με ένα διπλό τρόπο. Από τη μια τις ανακούφιζαν από το πλεονάζον εργατικό δυναμικό, ρίχνοντας την ανεργία σε ανεκτά επίπεδα, και από την άλλη τις βοηθούσαν μέσω των εμβασμάτων, στις επενδύσεις και την ανάπτυξη της παραγωγής τους. Ταυτόχρονα, επενδύσεις σε μια σειρά κλάδους πραγματοποιήθηκαν και στην περιφέρεια σαν αποτέλεσμα της ένταξης τους στον νέο παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας.

Να σημειώσουμε εδώ, ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, χωρίς την βοήθεια της Σταλινικής γραφειοκρατίας της Σοβιετικής Ένωσης και των πρακτορείων της των κομμουνιστικών κομμάτων της Ευρώπης. Μόνο με την δική τους συμβολή έγινε δυνατόν να πραγματοποιηθεί όλη η παραπάνω κίνηση.

Έτσι, οι παράγοντες για να μπούμε σε ένα μακρύ κύμα ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων είχαν μπει ήδη σε κίνηση, και μαζί με αυτούς, οι συνθήκες που γενούν τις αυταπάτες φυτεύτηκαν. Να σημειώσουμε εδώ, ότι όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν σε συνθήκες που η μισή σχεδόν παγκόσμια αγορά, μετά και την κινέζικη επανάσταση, είχε φύγει από τον έλεγχο του καπιταλισμού.

Οι παραχωρήσεις του καπιταλισμού, βασισμένες στο φόβο της επανάστασης, στην αρχή και στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στη συνέχεια, τροφοδότησαν τον ρεφορμισμό, και καλλιέργησαν σε όλες τις επερχόμενες γενιές των εργατών, την αυταπάτη της δύναμης και του αδιαφιλονίκητου του συστήματος. Ο καταναλωτισμος και η πίστη ότι αυτός δεν θα τελειώσει ποτέ μπόλιασε τη συνείδηση πολλών γενεών εργαζομένων. Οι επαναστατικές παραδόσεις ξεχάστηκαν, ο μαρξισμός πετάχτηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και ο εφησυχασμός για το απεριόριστο των δυνατοτήτων του συστήματος εδραιώθηκε στην συνείδηση τους. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που αναδείχτηκαν εκείνη την περίοδο στόμωσαν τις επαναστατικές διεκδικήσεις του παρελθόντος και στην συνέχεια μετατράπηκαν σε πειθήνια όργανα των εργοδοτών με το αζημίωτο. Γενιές ολόκληρες συνδικαλιστών ηγετών διαφθάρηκαν χρηματιζόμενοι, παίζοντας τα παιχνίδια της εξουσίας στην καμαρίλα της γραφειοκρατίας και τους διαδρόμους της κυβερνητικής εξουσίας. Ο συνδικαλισμός έτσι μετατράπηκε σε σκαλοπάτι πλουτισμού και προσωπικής ανέλιξης στην κοινωνική ιεραρχία. Τα κόμματα αποστεώθηκαν.

Η υπεράσπιση των στενών γραφειοκρατικών τους συμφερόντων έγινε κανόνας και η υπεράσπιση των εργατικών διεκδικήσεων, υπόθεση συναλλαγών με την εξουσία. Οι έτσι και αλλιώς κακές τους σχέσεις με το μαρξισμό ολοκληρώθηκαν. Νέες θεωρίες για την ικανότητα της μακροβιότητας του καπιταλισμού γεννήθηκαν. Θεωρίες όπως η «κατάργηση της πάλης των τάξεων» και των ελλείψεων στη θεωρία του Μαρξ για την αξία, έγιναν κυρίαρχες, και τα κόμματα ανέλαβαν εργολαβικά την υπεράσπιση τους. Ο ρεφορμισμός στο μεγαλείο του! Μια αλληλεξάρτηση του ρεφορμισμού της τάξης και των ηγετών της έγινε τόσο αξεδιάλυτη, που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις πια ποιος επηρέαζε ποιόν

Κομμάτια ανεξάρτητων αγωνιστών που προσπάθησαν να απεγκλωβιστούν από τη μέγγενη του ρεφορμισμού, πιεσμένα από το μέγεθος και την αποδοχή της εργατικής τάξης και των επισήμων κομμάτων της από τη μια, και αναμασώντας επαναστατικά τσιτάτα σε μια εργατική τάξη που ο ρεφορμισμός ήταν κυρίαρχος από την άλλη, χωρίς θεωρητική επεξεργασία και κατανόηση της εποχής, απομονώθηκαν στο περιθώριο και κατρακύλησαν στον σεκταρισμό. Οι διαφωνίες, οι διασπάσεις και οι προσωπικές έριδες μεταξύ τους, τροφοδοτούσε την καθημερινότητά τους

Αυτή η κατάσταση κυριαρχούσε όλη την προηγούμενη περίοδο μέχρι τις μέρες μας. Έτσι στην μεγάλη στροφή της νέας περιόδου, η εργατική τάξη βρέθηκε απροετοίμαστη και άοπλη. Τα συνδικάτα και τα κόμματα της αποδείχτηκαν ανίκανα να αντεπεξέλθουν στα καθήκοντα των νέων καιρών

Η λαίλαπα της κρίσης που χτύπησε με ιδιαίτερη σφοδρότητα και για ιδιαίτερους λόγους την Ελλάδα, την βρήκε παντελώς απροετοίμαστη για τις νέες συνθήκες. Ελπίζω να καταπιαστώ σύντομα με το σκέλος που αφορά την Ελλάδα.

* delvithemis@hotmail.com

ΠΗΓΗ: Πολιτικό Καφενείο, 27-03-2011, http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=9373

Η Οικονομική Κρίση, η αναγκαιότητα Άρνησης Πληρωμής του Χρέους και η Εργατική Τάξη – Μέρος Ι

Του Θέμη Δελβιζόπουλου

Σήμερα, κανένας πια δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η οικονομική κρίση που πλήττει την ευρωζώνη, αλλά και όλες τις χώρες και τους λαούς του πλανήτη, είναι προϊόν μιας νέας δομικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Παρά τη σύγχυση που επικρατεί στα μυαλά αστών και «μαρξιστών» οικονομολόγων το σήμα που εκπέμπεται από παντού είναι πανομοιότυπο. Το σύστημα καταρρέει.

Ογδόντα χρόνια μετά την κρίση του 29-30 είναι πια φανερό ότι η τωρινή κρίση-ύφεση αποτελεί κάτι παραπάνω από ένα υφεσιακό κύκλο. Αυτό που είναι σημαντικό είναι το γεγονός ότι αντιστοιχεί σε μια νέα, τρομακτικά μεγαλύτερη φάση από του 29-30,  διαρθρωτικής αλλαγής στη συγκεντροποίηση και κυριαρχία του πλασματικού χρηματιστικού κεφαλαίου.

Η κρίση αυτή είναι αποτέλεσμα, συνέχεια, και ολοκλήρωση της κρίσης του 70-73 και των μέτρων που πάρθηκαν τότε για το ξεπέρασμα της. Αλλά πάνω απ όλα χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι η κρίση του 70-73 σηματοδοτεί την αλλαγή μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου. Σηματοδοτεί το πέρασμα από ένα μακρύ κύμα ανάπτυξης, το οποίο ξεκινάει από το τέλος του 2ου παγκόσμιου πόλεμου, στη μετάβαση ενός πολύ μακρού κύματος ύφεσης που κρατάει μέχρι σήμερα.

Οι δυο αυτές περίοδοι χαρακτηρίζονται από μια ουσιώδη διαφορά.

Η πρώτη περίοδος μετά από κάθε εξάχρονο η δεκάχρονο υφεσιακο κύκλο, παρουσίαζε μια αύξηση, η τουλάχιστον ισόποση επένδυση κεφαλαίων με τον προηγούμενο κύκλο. Μια μείωση ανεργίας η απορρόφηση μεγάλου τμήματος της που δημιουργούσε ο προηγούμενος κύκλος, (κρατώντας ένα στάνταρτ ασφαλείας 3% με 5 %, για τον εσωτερικό ανταγωνισμό στους κόλπους της εργατικής τάξης). Μια αύξηση η έστω σταθεροποίηση της κατανάλωσης.

Η δεύτερη περίοδος η οποία ξεκίνησε μετά το 73, παρουσίαζε τελείως διαφορετικά συμπτώματα. Μετά από κάθε υφεσιακο κύκλο, η φάση ανάπτυξης χαρακτηριζόταν από μείωση των επενδύσεων του προηγούμενου κύκλου, μη απορρόφησης και κατ' επέκταση αύξησης της ανεργίας. Σαν συνέπεια, μαζί με μια σειρά περιοριστικά μέτρα που άρχισαν να επιβάλλονται ενάντια στην εργασία, επέφεραν μια συνεχή μείωση της κατανάλωσης.

Από τότε κιόλας άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα δείγματα της κόπωσης του συστήματος για την όλο ένα και μεγαλύτερη επέκταση του, την όλο ένα και μεγαλύτερη αδυναμία της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Από τότε κιόλας άρχισε να φαίνεται η αδυναμία εξισορρόπησης της πτωτικής τάσης του ποσοστού του κέρδους. Η εμφάνιση πλεονασματικού κεφαλαίου μη δυνάμενου να επενδυθεί άρχισε από τότε να καθορίζει την πορεία της παραγωγής. Έτσι, όλη η συσσώρευση της προηγούμενης ανάπτυξης άρχισε να δένει τη θηλιά γύρο απ' το λαιμό του συστήματος.

Με την κατάργηση του «χρυσού κανόνα» η αλλιώς της συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς, (της σταθερής ισοτιμίας χρυσού-δολαρίου στα 33 δολάρια η ουγκιά ποσό που αντιστοιχούσε στο αποθεματικό των ΗΠΑ,) μαζί με την κατάργηση των περιοριστικών νόμων για την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, το χρηματιστικό κεφάλαιο άρχισε για άλλη μια φορά να παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία της παραγωγής. Η ισορροπία του βιομηχανικού με το χρηματιστικό κεφάλαιο που καθόριζε την μέχρι τότε ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων έπαψε να υφίσταται. Ταυτόχρονα, ξεκίνησε και η ανισορροπία μεταξύ σταθερού και μεταβλητού κεφαλαίου που καθόριζε την παραγωγή υπεραξίας. Η υπέρ εκμετάλλευση της εργασίας που επέβαλαν οι νέες τεχνολογίες δεν κατόρθωναν να εξισορροπήσουν την αλματώδη πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους. Η Περίοδος της κρίσης είχε ξεκινήσει.
Η αδυναμία να κατανοηθεί αυτή η πραγματικότητα ακόμα και σήμερα από μαρξιστές αναλυτές βασίζεται στο γεγονός, ότι όλη αυτή η πορεία ήταν τρομακτικά μακρόχρονη και χωρίς απότομες αλλαγές. Όλη η προηγούμενη πορεία ανάπτυξης και η συσσώρευση που είχε δημιουργήσει, λειτουργούσε σαν μαξιλάρι σε κάθε υφεσιακό κύκλο, ρίχνοντας την κρίση στα μαλακά. Ταυτόχρονα η κερδοφορία του κεφαλαίου μέσω μιας σειράς μηχανισμών (χρηματιστήριο αύξηση παραγωγής και τιμής τίτλων κλπ) παράγοντες που πρόσθεταν πλασματικό κεφαλαίο στο ενεργητικό του, δημιουργούσαν την ψευδαίσθηση, ότι αφού υπάρχει κερδοφορία (του κεφαλαίου) υπάρχει και ανάπτυξη. Έτσι ενώ η κρίση είχε ξεκινήσει όλοι αυτοί οι παράγοντες την έκαναν δυσδιάκριτη.

Μια σειρά μέτρα που πάρθηκαν στην συνέχεια την έκαναν ακόμα πιο μακρόχρονη και ταυτόχρονα ακόμα πιο δυσδιάκριτη. Τα μέτρα αυτά περιλάμβαναν:

α) την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, με την εφαρμογή μιας σειράς νέων τεχνολογιών αλλά και την ένταση και εξοικονόμηση εργασίας. Αυτό μαζί με την επιστράτευση των παγκόσμιων πλεονασματικών χεριών, που επέτεινε τον ανταγωνισμό στους κόλπους της εργατικής τάξης, είχε σαν αποτέλεσμα μια παγκόσμια συμπίεση των μισθών με συνέπεια μια πιο αργή πτώση του ποσοστού του κέρδους

β) Υπονόμευση του προηγούμενου σταδίου του (εθνικού) μονοπωλιακού καπιταλισμού και το άνοιγμα του σε ένα ακόμα πιο άγριο διεθνή ανταγωνισμό, είχε σαν αποτέλεσμα την μεταφορά μεγάλου τμήματος της παραγόμενης παγκόσμιας υπεραξίας στο κέντρο μέσω του κλεισίματος μιας σειράς τομέων της παραγωγής και κατάρρευσης της περιφέρειας. Και ενώ αυτό φαινομενικά έδινε αύξηση των κερδών μέσω του χρηματιστηρίου, στην πραγματικότητα μείωνε την κερδοφορία, μείωνε της επενδύσεις και αύξανε την ανεργία. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της καταλήστευσης της περιφέρειας όλα αυτά τα χρόνια σήμερα γίνεται δυναμίτιδα στα θεμέλια του παγκόσμιου καπιταλισμού.

γ) Την μεταφορά και εγκατάσταση στην περιφέρεια, (Κίνα, Ινδία και αλλού), μιας σειράς βιομηχανικών μονάδων του κέντρου (Αμερική, Ευρώπη), για την εκμετάλλευση μιας εργατικής τάξης με στοιχειώδη μεροκάματα και ανύπαρκτη συνδικαλιστική δομή. Και ενώ έδειχνε και αυτό μια χρηματιστηριακή κερδοφορία, στην πραγματικότητα λειτουργούσε καταλυτικά στην πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους με δυο τρόπους.

Ένα αύξανε την ανεργία στο εσωτερικό αργά αλλά σταθερά στην αρχή, και με αλματώδεις ρυθμούς σήμερα, η ανεργία πίεζε τους μισθούς και τα δύο μαζί μείωναν την κατανάλωση. Και δυο, αύξανε την πίεση στην εσωτερική βιομηχανία μέσω του ανταγωνισμού από τα φτηνότερα εισαγόμενα προϊόντα της περιφέρειας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη συμπίεση των ημερομίσθιων, το κλείσιμο μιας σειράς βιομηχανιών και ξανά, την αύξηση της ανεργίας και την πτώση της κατανάλωσης. Τα αποτελέσματα αυτού του φαύλου κύκλου των μέτρων την εισπράττει σήμερα ο καπιταλισμός με μια ένταση των διεθνών εμπορικών ανταγωνισμών και με μια αλλαγή στην σκακιέρα των γεωστρατηγικών ισορροπιών.

δ) Με την κατάργηση των νόμων για την κίνηση κεφαλαίων και την ενίσχυση μέσω των ηλεκτρονικών αγορών της κίνησης του χρηματιστικού κεφαλαίου, και για να αντισταθμιστούν οι χαμηλές αποδόσεις στο ποσοστό του κέρδους στην παραγωγή, δημιούργησαν μια σειρά από φούσκες στην αγορά (παράδειγμα η φούσκα των ακινήτων). Η δημιουργία τους τροφοδοτήθηκε από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και διευκολύνθηκε από μια σειρά εκτεταμένες χρηματοπιστωτικές καινοτομίες, όπως τα παράγωγα και οι τίτλοι εγγυημένων δανειακών υποχρεώσεων, ταυτόχρονα, για την απορρόφηση όλων αυτών των ρίσκων, δημιούργησαν μια καινοφανή αγορά, την αγορά εικονικού κεφαλαίου, τζογαριζαν δηλαδή στο χρηματιστήριο και στις διεθνείς κεφαλαιαγορές καταγράφοντας κέρδη με εικονικά κεφάλαια.

ε) Και τέλος, ζώντας σε ένα συνεχώς αυξανόμενο πέλαγος πλασματικού κεφαλαίου, και ευτυχίας με την κερδοφορία των τίτλων, την τελευταία δεκαπενταετία, προσπαθώντας να ενισχύσουν την παραγωγή, πέρασαν σε ένα τεράστιο πρόγραμμα ενίσχυσης της ζήτησης με την ώθηση της οικονομίας του χρέους, κρατικού, εταιρικού και του χρέους των νοικοκυριών.

Οι μάγοι των αγορών πίστευαν ότι είχαν βρει το φάρμακο για όλες τις ασθένειες του συστήματος. Είχαν απόκτηση το κλειδί που τους οδηγούσε στον παράδεισο. Το σύστημα είχε σωθεί, κρίσεις τέλος. Τα παράγωγα οι τίτλοι και οι αγορές εικονικών κεφαλαίων ήταν η λύση. Η σαραντάχρονη αυτή πορεία δημιούργησε μια τόσο τρομακτικά μεγάλη συσσώρευση πλασματικού κεφαλαίου που παρόμοια της δεν δημιούργησε όλη μαζί η προηγούμενη καπιταλιστική ιστορία. Αστοί, αλλά και «μαρξιστές» οικονομολόγοι κολυμπώντας σ' αυτό το πέλαγος της πλασματικής κερδοφορίας αποδείχτηκαν ανίκανοι να προβλέψουν αυτό που ερχόταν.

Και όταν η καταιγίδα ξέσπασε με την κατάρρευση της φούσκας των ακίνητων στην Αμερική, σαρώνοντας όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλισμό και οδηγώντας το σύνολο σχεδόν των τραπεζών στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, αστοί, μαρξίζοντες, αλλά και «μαρξιστές» οικονομολόγοι άνοιγαν κατάπληκτοι το στόμα τους μπροστά σ' αυτό το παράδοξο φαινόμενο. Πως μπορεί να συμβαίνει κάτι που η σοφία τους δεν μπόρεσε να προβλέψει; Και τότε άρχισαν κάτι να ψελλίζουν για την τοξικότητα των ομολόγων, κάτι για της λάθος ενέργειες των τραπεζών, κάτι για τον Μαρξ και τις αναλύσεις του στον τρίτο τόμο, κάτι για το Κέινς, και πάει λέγοντας. Ο τρόμος της επικράτησης του κομμουνισμού και της παγκόσμιας επανάστασης φώλιασε για τα καλά στους διαδρόμους και τα γραφεία της Γουόλτ στρήτ και του Σιτι. 

Σε αυτούς τους πρώτους μήνες του πανικού, τρομοκρατημένες κυβερνήσεις, ανέσυραν μια σειρά μέτρα από την φαρέτρα του Κέινς. Μπροστά στον κίνδυνο γενικής κατάρρευσης μια σειρά τράπεζες και ασφαλιστικοί οργανισμοί κρατικοποιήθηκαν και τα κράτη ανέλαβαν με την παροχή εγγυήσεων την ομαλή λειτουργία των τραπεζών. Οι τοκογλύφοι και οι τραπεζίτες ανάσαναν, τα κράτη είχαν αναλάβει όλη την βρώμικη δουλειά. Με μοχλό την αύξηση του δημόσιου χρέους ένας πακτωλός χρήματος μπήκε στης τράπεζες και μεγάλη μερίδα τοξικών τίτλων ξεπλύθηκαν στο καθαρτήριο μιας αλόγιστης κρατικής παρέμβασης. Υπολογίζεται ότι μόνο το αμερικανικό δημόσιο, τους πρώτους μήνες της κρίσης, παρείχε εγγυήσεις για πάνω από 200 τρισεκατομμύρια δολάρια. Παρόλο που σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ οι απώλειες στις αξίες των τίτλων το 2009 ανήλθε σε περίπου 55 τρισεκατομμύρια δολάρια και άλλο τόσο το 2010, (ποσό που ισοδυναμεί με δυο χρόνων παραγόμενο παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν), ένας ωκεανός χρήματος ψάχνει εναγωνίως αποδόσεις σε μια όλο ένα και περισσότερο συρικνούμενη παραγωγική βάση. Υπολογίζεται ότι πάνω από το ένα τρίτο της παγκόσμιας παραγωγής είναι σήμερα εκτός λειτουργίας. Μια τεράστια υπερσυσσώρευση χρηματιστικού παρασιτικού κεφαλαίου, που υπολογίζεται ότι φθάνει τα 700 τρις δολάρια, προσπαθεί να βρει διέξοδο σε ένα παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν κατ' έτος που μόλις ανέρχεται στα 55 τρις δολάρια. Όλος αυτός ο ωκεανός πληθωριστικού χρήματος ο οποίος τείνει να μην εκφράζει πια ούτε την αξία του χαρτιού που είναι τυπωμένος, σπρώχνει μέσω του χρηματιστηρίου τις τιμές των πρώτων υλών και των τροφίμων σε αστρονομικά ύψη, οδηγώντας εκατομμύρια καταναλωτές στην φτώχια και την πείνα. Η ανάλυση του Μαρξ για την μεταβολή της αξίας των προϊόντων αντιστρόφως ανάλογα με την αξία του γενικού τους ανταλλάξιμου, του χρήματος, παίρνει σήμερα ένα δραματικό χαρακτήρα. Ένα χωρίς αξία γενικό ανταλλάξιμο σπρώχνει στα ύψη τις αξίες όλων των υπόλοιπων εμπορευμάτων εκτός του εμπορεύματος της εργασίας, αυτή πρέπει να πέσει θυσία στο βωμό της πτωτικής τάσης του ποσοστού του κέρδους.

Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Εάν επιστρέψουμε ξανά σε ένα ρυθμό ανάπτυξης της τάξεως του 3% παγκόσμια, αυτό σημαίνει δυνατότητα επικερδών επενδυτικών ευκαιριών σε μόνο 1,6 έως 2 τρις δολάρια, τα υπόλοιπα;

Σήμερα, μετά το πρώτο σοκ, το τέρας του νεοφιλελευθερισμού είναι πάλι εδώ. Η μόχλευση (υπερβολική χρήση δανειακού χρήματος) που μας οδήγησε στην προηγούμενη κρίση επαναλαμβάνεται και σήμερα σε ακραίο βαθμό, καινούργιοι τρόποι αγοράς και πώλησης εικονικών κεφαλαιακών χρεών εφευρίσκονται. Οι εικονικές άξιες είναι πάλι εδώ! Όμως η κατάσταση έχει αλλάξει, οι συνθήκες δεν είναι πια ίδιες. Η προηγούμενη αυταπάτη που στήριζε την αύξηση της κατανάλωσης και με αυτό τον τρόπο την αύξηση της παραγωγής μέσω του χρέους, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο φόβος των επισφαλειών έχει γίνει κυρίαρχος, τα ρίσκα λιγοστεύουν μαζί με το κλείσιμο της στρόφιγκας των δανείων με αποπληρωμή ένα αβέβαιο μέλλον. Οι τίτλοι, τα ομόλογα και η χαρτούρα δεν βοηθάει στην καταγραφή πραγματικών κερδών στο ενεργητικό των τραπεζών, αλλά πάνω απ΄ όλα είναι δυναμίτης έτοιμος να σκάσει στα χέρια των διεθνών τζογαδόρων του χρηματιστηρίου και των παραγώγων. Τα ρίσκα πρέπει να λιγοστέψουν, και τα χαρτιά να μετατραπούν σε πραγματικές αξίες. Έτσι η κρίση παίρνει σήμερα ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα, τα χαρτιά πρέπει να μετατραπούν σε εμπράγματες ή έστω ενυπόθηκες αξίες….

* delvithemis@hotmail.com

ΠΗΓΗ: Πολιτικό Καφενείο, 27-03-2011, http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=9373

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ