Δυο λόγια απλά για τα σωματεία

Του Γιώργου Σαρρή

Tα σωματεία  είναι εργαλεία όπως είναι το σφυρί, το μαχαίρι,  η ατμομηχανή ή το ηλ. ρεύμα, που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ανακάλυψαν και τα έκαναν ασπίδες απέναντι στην χωρίς όριο βία που ασκούσαν επάνω τους οι καταπιεστές τους. Αν κάποιοι λοιπόν από λάθος ή πλάνη φοβερή τους επιτίθενται θα έπρεπε πρώτα να βρούν άλλα εργαλεία-ασπίδες να τα αντικαταστήσουν.

Καταλαβαίνω τη δυσπιστία που υπάρχει πρός κάθε παραδοσιακή μορφή οργάνωσης και συλλογικότητας. Είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα που ειδικά σε επίπεδο κορυφής και ηγεσιών,  συνδικάτα, κόμματα και άλλες συλλογικότητες, δέχτηκαν με το αζημίωτο να παίξουν ρόλους που είναι απαράδεκτοι. Όμως έχω δύο ενστάσεις.

Η πρώτη έχει να κάνει με το τσουβάλιασμα και τη γενίκευση. Η γενίκευση είναι φασισμός και πάντα μου καθόταν στο λαιμό. Η απόσταση της κόλασης από τον παράδεισο είναι μερικές φορές μερικές μικρές κλωστές, μερικές μικρές λεπτομέρειες, ενω στην Ελλάδα του Αριστοτέλη, όπως θα έλεγαν και οι αρχαιολάτρες, είναι ανώριμο και επικίνδυνο να προσπαθεί κανείς να αναλύσει και να καταλάβει την πραγματικότητα χωρίς να κάνει χρήση λεπτών κατηγοριών.

Κανένας φυσικά δεν είναι αγνός και αμόλυντος, αλλά ούτε και μεις οι ίδιοι είμαστε. Στον καπιταλισμό ζήσαμε, κι όποιος παίζει μες το γουρουνόλακο στο τέλος λερώνεται χωρίς αμφιβολία.

Δεν είναι λοιπόν το ίδιο τα  2 κόμματα εξουσίας κι αυτοί που με χαρά είναι έτοιμοι να συνεργαστούν μαζί τους για να μοιραστούν τα κοκκαλάκια μιας επόμενης διακυβέρνησης, με τα κόμματα της Αριστεράς, που ακόμα κι αν έχουν κάνει χιλιάδες λάθη, ακόμα κι αν χρησιμοποιούν και τώρα λάθος τρόπους και τακτικές, έχουν άλλο όραμα και εντελώς άλλες διαδρομές. Ειδικά αυτή τη στιγμή που κάποια απο αυτά μικρά ή μεγάλα, είτε στους τόπους δουλειάς είτε στους δρόμους συγκρούονται με το σύστημα και μάλιστα όχι χωρίς απώλειες.

Αυτοί δε που σπρώχνουν και πουλάνε τη λογική "όλοι είναι ίδιοι", εκτός από τους αφελείς με την καλή έννοια και κάποιους που βλέπουν τα πράγματα από αναρχική-αυτόνομη σκοπιά, είναι συνήθως ή οι πικραμένοι των 2 μεγάλων κομμάτων που δικαιολογημένα δεν θέλουν να είναι μόνοι με τις ενοχές τους, ή άνθρωποι του συστήματος που εσκεμμένα σπρώχνουν μια ύπουλη προπαγάνδα.

Η δεύτερη και μεγαλύτερη ένσταση που έχω έχει να κάνει με τα σωματεία. Είναι εξώφθαλμα απαραδεκτο να συγχέουμε την ηγεσία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ  με τα σωματεία που παλεύουν κάτω από απίστευτα δύσκολους όρους τρομοκρατίας στους τόπους δουλειάς, για να συγκρατήσουν όσο γίνεται την κατάρρευση δικαιωμάτων δεκαετιών. Τον εργατοπατέρα Παναγόπουλο (ή και άλλους) με τον απλό συνδικαλιστή που ρισκάρει κάθε μέρα το μεροκάματό του παίζοντας με τη φωτιά.

Πρέπει να είναι κανείς πολύ ανώριμος για να κάνει τέτοιες ταυτίσεις. Βλέποντας μάλιστα να συντάσσονται σε αυτή τη γραμμή προπαγάνδας με την καρδιά τους Καψήδες, Μπάμπηδες και άλλοι καλοπληρωμένοι που βγάζουν όλο τους το μίσος σε μισθοσυντήρητους αγωνιστές, καταλαβαίνουμε ποια είναι η αλήθεια. Με λίγα λόγια όμως ας σκεφτούμε το εξής.

Αυτοί που κατάργησαν κόμματα, συνδικάτα και συλλογικότητες – που ήταν βεβαια εμπόδια στα σχέδιά τους – ήταν πάντα οι χούντες και τα φασιστικά καθεστώτα και όχι οι Δημοκρατίες.

Ειδικά τα σωματεία  είναι εργαλεία όπως είναι το σφυρί, το μαχαίρι,  η ατμομηχανή ή το ηλ. ρεύμα, που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ανακάλυψαν και τα έκαναν ασπίδες απέναντι στην χωρίς όριο βία που ασκούσαν επάνω τους οι καταπιεστές τους. Αν κάποιοι λοιπόν από λάθος ή πλάνη φοβερή τους επιτίθενται θα έπρεπε πρώτα να βρούν άλλα εργαλεία-ασπίδες να τα αντικαταστήσουν.

Ειδικά σήμερα που στον πραγματικό και σκληρό πόλεμο που μαίνεται γύρω είναι τρελό να υποστηρίζεις ότι είναι καλύτερα να πάμε γυμνοί με μόνο όπλο τις ιδέες μας

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 31 Μαΐου 2011, http://giorgossarris.blogspot.com/2011/05/blog-post_4412.html