Πρότυπα-Πειραματικά: Ανυπόστατη προτεραιότητα και Σολομώντεια λύση

Του Γιώργου Μαυρογιώργου

Ο μεγάλος ντόρος

Ο χαλασμός που προκάλεσε ο Υπουργός της Παιδείας στη Βουλή και εκτός αυτής, με την άκαιρη, κατά πώς φαίνεται, προτεραιότητα που έδωσε στο θέμα των πρότυπων πειραματικών σχολείων, μάλλον δε χρειαζόταν. Είναι αλήθεια ότι είχε επείγοντα χαρακτήρα  η επιβολή, με τον μπαλτά, της κλήρωσης αντί των εισιτηρίων εξετάσεων. Όλα τα άλλα δεν είχαν προτεραιότητα. Είναι απίστευτες οι υστερικές και αποπροσανατολιστικές αντιδράσεις που προκλήθηκαν.

Συνέχεια →

Πρότυπα Σχολεία: Σχολείο αριστείας ή παιδείας;

Του Παναγιώτη Σωτήρη

Η συζήτηση που έχει ανοίξει για το θέμα  των Προτύπων Σχολείων σίγουρα δεν είναι χωρίς σημασία και αναδεικνύει σοβαρά ζητήματα που αφορούν το πώς βλέπουμε τη δημόσια εκπαίδευση. Αρκεί να προσπαθήσουμε να δούμε τα πραγματικά ερωτήματα και να μη μείνουμε  απλώς στο επιφαινόμενο.

Συνέχεια →

Αριστεία, ελίτ, αριστοκρατία

Του Κώστα Βούλγαρη* 

Δεξιές και αριστερές ιδεοληψίες

Πολύς λόγος έγινε για την, περιβόητη πια, αποστροφή του λόγου του Αριστείδη Μπαλτά, όσον αφορά τις θεσμοθετημένες δομές αριστείας στη μέση εκπαίδευση. Το μοτίβο τής αντιπαράθεσης ήταν πάντα το ίδιο: ισοπέδωση. Μερικοί μάλιστα προσέθεταν δίπλα στο ουσιαστικό «ισοπέδωση» και το επίθετο «επαναστατική», με ειρωνικές συνδηλώσεις. Υπήρξε όμως και ο εξ αριστερών αντίλογος στους επικριτές, με βασικό επιχείρημα ότι αυτή η κριτική προς τη θέση του Μπαλτά εκφράζει ελιτίστικες και αριστοκρατικές αντιλήψεις.

Συνέχεια →

ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Του Δημήτρη Πολυχρονιάδη*

Από την αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς (2014 – 2015) το Δημόσιο Σχολείο έζησε και ζει ακόμα στον αστερισμό των  εφαρμοζόμενων  μνημονιακών πολιτικών διάλυσής του που εφαρμόστηκαν από τις κυβερνήσεις (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) τα τελευταία χρόνια.

Συνέχεια →

Κυβέρνηση Ριζοσπαστικής Αριστεράς και Υπ. Παιδείας: Προληπτικές «δάνειες» σκέψεις συντρόφων για την άλλη πολιτική

Του Γιώργου Μαυρογιώργου*

Μετά τις πρόσφατες προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης και τις πρώτες εμπνευσμένες ομιλίες και δηλώσεις του Υπουργού και των Αναπληρωτών Υπουργών Παιδείας, υπάρχουν όλες οι ενδείξεις  ότι έχουμε, επιτέλους μια κυβέρνηση που μας προσκαλεί να στρατευθούμε όλοι και όλες μαζί με το όραμα της Αριστεράς για ουσιαστικό βάθεμα της δημοκρατικής παιδείας  σε μια πιο δημοκρατική  κοινωνία. Επιτέλους, μετά τους νεοφιλελεύθερους αυταρχικούς τεχνοκράτες Υπουργούς παιδείας που είχαμε τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση, έχουμε Υπουργούς Παιδείας με Παιδεία! Δεν είναι μικρή υπόθεση να έχουμε στη χώρα μας  αριστερή κυβέρνηση που βάζει σε κίνηση ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες και στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Είναι ιστορικής σημασίας γεγονός να ακούμε από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων τον Υπουργό Παιδείας να απευθύνεται στους βουλευτές του Κοινοβουλίου ως μαρξιστής! Είναι μια δήλωση ιδιαίτερης βαρύτητας που σηματοδοτεί και τις αφετηριακές θεωρητικές και ιδεολογικές παραδοχές πάνω στις οποίες θα οικοδομηθεί το πρόγραμμα μιας αριστερής εκπαιδευτικής πολιτικής. Ήδη, κάποιες δηλώσεις ή ορισμένες επιλογές που έχουν γίνει, στον πολύ συμπυκνωμένο χρόνο που έχει τρέξει, μετά τις εκλογές, έχουν αποτελέσει θέμα  στη δημόσια εποικοδομητική συζήτηση που γίνεται.

Συνέχεια →

Προγραμματικές συνεργασίες με το «καθαρόαιμο άλογο» του νεοφιλελευθερισμού (ΟΟΣΑ/PISA/ΑΔΙΠ);

Του Γιώργου Μαυρογιώργου*

Μέρες που είναι με εκβιάζουν να βγάλω στον αέρα σκέψεις από το βιβλίο μου («Οίκοι Αξιολόγησης στην Εκπαίδευση: Το Αόρατο χέρι της Αγοράς», Εκδόσεις Οσελότος) που πρόκειται να κυκλοφορήσει στο τέλος του μήνα…

Στην Ελλάδα, έχουμε την   ιστορική πολιτική ανατροπή με τις δυνάμεις του Συνασπισμού της  Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ). Η νίκη θα είναι ιστορική, εάν δεν επιτρέψουμε, η υπόθεση να εξελιχθεί ως ένα σενάριο «αριστερής παρένθεσης». Ο πειραματισμός της υποταγής που σχεδιάστηκε από τις δυνάμεις του κεφαλαίου μετασχηματίστηκε σε ανατρεπτικό πείραμα, με την εκλογική νίκη των εργαζομένων. Είναι το πρώτο «επεισόδιο» σε μια πάλη διαρκείας. Οι μάχες που έχουμε μπροστά μας είναι πολλές και κρίσιμες. Ο πειραματισμός βρίσκεται, πλέον, στα χέρια των δυνάμεων της εργασίας και της ανεργίας.

Συνέχεια →

Η διδακτική σχέση

Του Αριστείδη Μπαλτά*

«Η διδακτική σχέση είναι σχέση διακινδύνευσης και σχέση αναγνώρισης. Σχέση αμοιβαίας ενθάρρυνσης και αμοιβαίας κριτικής. Σχέση ευθύνης»

Τούτον τον καιρό οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων αγωνίζονται σε πολλά μέτωπα. Διαθεσιμότητες, απολύσεις, μειώσεις, ελλείμματα, ψευδο-αξιολογήσεις, γραφειοκρατική ασφυξία, το άγχος να καλυφθεί η περιβόητη διδακτέα ύλη. Και μαζί ο καθημερινός αγώνας στην τάξη. Μέσα στη διδακτική σχέση και για τη διδακτική σχέση. Όπου αρχίζουν όλα.

Συνέχεια →

Η κατασκευή της «ενδοσχολικής»  βίας

Του Λευτέρη Παπαθανάση*

Η είδηση πέφτει σαν κεραυνός. Η Ελλάδα είναι στην τέταρτη θέση (ανάμεσα στις χώρες που μελετήθηκαν) στην έκταση του φαινομένου της «ενδοσχολικής βίας». Το συμπέρασμα είναι το ίδιο άμεσο: κάτι πρέπει να κάνουμε και μάλιστα το συντομότερο! Ποιο άκαρδο τέρας είναι στο κάτω-κάτω ευχαριστημένο με το γεγονός ότι τα παιδιά μας περνούν τόσο άσχημα στο σχολείο, με τραύματα που τους μένουν μέχρι τα γεράματα? (βάλε έναν αστερίσκο εδώ, θα δούμε ποιο είναι το πραγματικό άκαρδο τέρας προς το τέλος…).

Συνέχεια →

Ο Παπαδιαμάντης και το σχολείο μας (μέρος Α΄)

Του Λάκη Προγκίδη*

Το καλοκαίρι του 2011, καθώς διάβαζα μερικά από τα πάμπολλα αφιερώματα, περιοδικών και εφημερίδων, που κυκλοφόρησαν με την ευκαιρία των εκατό χρόνων από τον θάνατο του Παπαδιαμάντη, σταμάτησα συχνά μπροστά στους ενδοιασμούς κάποιων αρθρογράφων σχετικά με την ικανότητα των σημερινών παιδιών να προσλάβουν το έργο του.

Συνέχεια →

Δράξασθε παιδείας

Του Πάνου Κουμπούρα*

Όταν ο δάσκαλος του Γένους Αδαμάντιος Κοραής προέτρεπε τους ομοεθνείς «Δράξασθε Παιδείας», σαφώς εννοούσε την Παιδεία ως λειτουργία φωτισμένης αγωγής της ψυχής και της συνείδησης, που μας καθιστά ελευθέρους και αδεσμεύτους. Δυστυχώς, η Παιδεία των Ελληνοπαίδων πάσχει. Πάσχει δεινώς και αλγεινώς. Πάσχει, όχι τόσον από έλλειψη φωτεινών δασκάλων, οι οποίοι ακόμη και ολίγοι τον αριθμόν έχουν τόση δυναμική παιδαγωγικής σποράς, ικανής να αποφέρει αφθόνους καρπούς προόδου των νέων μας. Πάσχει, μάλλον, από πλεόνασμα σκοτεινών φωτοσβεστών, παραγόντων αμαθείας και ημιμαθείας, πολιτικών, διοικητικών και γραφειοκρατών διαχειριστών των εκάστοτε εκπαιδευτικών συστημάτων, που σχεδιάζονται με προχειρότητα και με γνώμονα το κομματικό εξουσιαστικό συμφέρον και όχι το όραμα διάπλασης του ήθους και της προσωπικότητας νέων ανθρώπων, που θέλουν και δικαιούνται να κοιτούν κατάματα το μέλλον. Η γνήσια Παιδεία οφείλει να αξιοποιεί τον μαθητή – άνθρωπο ως σπίρτο δημιουργικής σκέψης και όχι ως δοχείο αποθηκευμένης εξεταστέας ύλης. «Δεν είμαι δοχείο να με γεμίσεις. Είμαι σπίρτο να μ’ ανάψεις!».

Συνέχεια →