Βαριά ήττα της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ

Το νέο 1922: Από τον ιδεαλισμό στη φαιδρότητα

Του Ανδρέα Ζαφείρη

Τι είναι ο Α. Τσίπρας; Προδότης ή ανίκανος; Γιατί, με βάση την υπεραπλούστευμένη λογική που ανθίζει τα τελευταία χρόνια στα social media, εάν ένας πρωθυπουργός, που έχει υποσχεθεί την έξοδο από τα μνημόνια, «καταφέρνει» μετά από 5 μήνες να επιστρέψει με ένα ακόμη χειρότερο μνημόνιο, … ένα από τα δύο μπορεί να είναι.

Εκεί οδηγεί και η λογική των υποτιθέμενων υπερασπιστών του, που  αναζητούν σε επίπεδο προσώπου-Ηγέτη τη σωτηρία (παραγνωρίζοντας ότι τότε και η  καταστροφή θα πρέπει να χρεωθεί αναλόγως –μονοπρόσωπα).

Γιατί, με βάση αυτή τη στρεβλή λογική, ποιος αν όχι ο πρωθυπουργός, έχει την  τελική ευθύνη; Αυτός δεν επέλεξε τους συνεργάτες του (ο Βαρουφάκης δεν ήταν επιλογή προερχόμενη από το εσωκομματικό τοπίο ισορροπιών)  και αυτός δεν ήταν που έχει την πολιτική ευθύνη για όλους τους χειρισμούς που έγιναν (ή δεν έγιναν) όλους αυτούς τους μήνες;

Στη πολιτική δε κρίνεσαι από τη πρόθεση. Αλλά από το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα ήταν μια συμφωνία που θα επιτελέσει την θανατική καταδίκη της ελπίδας και την συνέχεια και όχι της ανατροπή μιας ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Τελικά… τι είναι ο Α. Τσίπρας; Ανίκανος ή προδότης; Υλοποίησε με απόλυτη ακρίβεια ένα οργανωμένο σχέδιο, διάρκειας πολλών μηνών ή και χρόνων ή αποτελεί τον επικεφαλής  μιας ομάδας όπου η πολιτική αφέλεια συναγωνίζεται την ιδιοφυΐα του Άβαρελ;

Τίποτα από τα δύο.

Όσα ζήσαμε τους τελευταίους μήνες δεν ήταν τίποτα λιγότερο από την ολική κατάρρευση της στρατηγικής όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μιας ολόκληρης περιόδου της νεότερης ιστορίας της χώρας.

Κατέρρευσε  η στρατηγική της ευρωπαϊκής ιδέας και του «ανήκωμεν εις την δύσιν». Οι δύο βασικοί πυλώνες μιας «αφήγησης» που είτε στην «δεξιά» της εκδοχή, είτε την πιο «μετριοπαθή» είτε την αριστερή της, κυριάρχησε για δεκαετίες στη χώρα.

Ότι ήταν η Μικρασιατική Καταστροφή για την «Μεγάλη Ιδέα» ήταν και οι τελευταίες εβδομάδες για τα ιδεολογήματα του ευρωατλαντισμού.

Η «Ιδέα-βασιλιάς» είναι γυμνή. Όχι από τις θεωρητικές αναλύσεις, από τις προκηρύξεις ή το υψωμένο αλαζονικό δάχτυλο του καθοδηγητή. Αλλά από την ίδια την πείρα και το βίωμα. Το μοναδικό τρόπο που μπορεί να συντριβεί η ιδεολογία των κυρίαρχων τάξεων στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας όπου ο ιδεαλισμός είναι όρος ύπαρξης.

Και εάν με τα δύο προηγούμενα μνημόνια κατέρρευσε η «δεξιά» ή «κεντρώα» εκδοχή του ευρωαντλαντικού μονόδρομου, τώρα κατέρρευσε και η «αριστερή»: η ουτοπία  της προοδευτικής μεταρρύθμισης  της Ευρώπης.

Κατέρρευσε και άφησε πίσω της ένα τεράστιο πολιτικό κενό. Κενό που όσο θα περνάει ο καιρός θα διευρύνεται. Και εάν δε το καλύψει η αριστερά, θα το καλύψει, όπως συμβαίνεις σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, η άκρα δεξιά.

Και κάπου εδώ σταματάει ο ιδεαλισμός και ξεκινά η ιλαρότητα.

Και δεν είναι η βασική της πλευρά το ότι η κοινωνική ασφάλεια και οι συντάξεις θα οδηγηθούν στο Δελφινάριο. Στη τελική ο συμπαθής Χαϊκάλης στο «υπουργείο Σκλαβοπαζαρου», είναι η λιγότερη προβληματική επιλογή σε μια αλυσίδα που ξεκίνησε με τον Παυλόπουλο και συνεχίστηκε με την Παναρίτη, τον Ταγματάρχη και δεκάδες άλλους.

Η βασική της πλευρά είναι ότι στελέχη της αριστεράς δανείζονται, από τα μνημονιακά στελέχη των τελευταίων 5 χρόνων, όλα τα επιχειρήματα του ΤΙΝΑ , το ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Οργανώνουν διπλές σκοπιές στο Νομισματοκοπείο και αναπαραγάγουν τα πιο σαθρά νεοφιλελεύθερα επιχειρήματα, αναποδογυρίζοντας τη πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω.

Σε ποιό «μαρξιστικό» παράλληλο σύμπαν θα δικαιολογηθεί:

Η «Αυστηρή επανεξέταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων».Η  «Αυστηρή επανεξέταση των εργατικών κινητοποιήσεων».  Την υποχρέωση  «Να ακολουθήσει τη βέλτιστη πρακτική της ΕΕ για τις ομαδικές απολύσεις». Το ότι  «25 δισ. ευρώ ελληνικά περιουσιακά στοιχεία θα χρησιμοποιηθούν για την επιστροφή της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών» ή το ότι «Η κυβέρνηση οφείλει να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με τους θεσμούς όσον αφορά όλα τα νομοσχέδια, αρκετό χρόνο πριν από την υποβολή τους σε δημόσια διαβούλευση ή στη Βουλή».

Η ήττα είναι ήδη εδώ. Δεν θα έρθει στο άμεσο μέλλον. Και δεν ευθύνεται γι αυτήν ο Λαφαζάνης, που στοχοποιείται από τα media με ναζιστικές μεθόδους, ο Λεουτσάκος ή ο Πετράκος.

Ηττήθηκε η αριστερή εκδοχή του ευρωατλαντικού ΤΙΝΑ-«there is no alternative». Η αυταπάτη για τη φύση του ιμπεριαλισμού. (α΄ ξύλινος όρος)

Αλλά χωρίς εναλλακτική σύντροφοι, η αριστερά απλά δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Και η εναλλακτική υπάρχει ήδη. Όχι μόνο σαν τεχνοκρατικό σχέδιο στα συρτάρια. Αλλά σαν πραγματική κίνηση,  στη ταξική πάλη (β΄ ξύλινος όρος). Υπάρχει στη καρδιά(ναι, στη καρδιά)  και το νου της μεγάλης πλειοψηφίας του ΟΧΙ.

Και η γενέθλια μέρα της ήταν, σαν ιστορική ειρωνεία, η Παρασκευή 3 Ιουλίου, όταν μίλησε στο Σύνταγμα ο Α. Τσίπρας. Εκεί γεννήθηκε το κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο της επόμενης περιόδου. Το Μέτωπο του ΟΧΙ.

ΠΗΓΗ: Σάββατο 18 Ιουλίου 2015, http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=21397:zafeiris-stratigiki-syriza&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278