Του Κώστα Θεριανού

 

Αν η αυτοαξιολόγηση – που προτίθεται να ξεκινήσει το Υπουργείο Παιδείας – είναι απάντηση σε κάτι, τότε πρέπει να αναζητήσουμε το κάτι, δηλαδή το ερώτημα. Τι ακριβώς θεραπεύει η αυτοαξιολόγηση; Όλες οι δράσεις που περιγράφονται στο κείμενο του υπουργείου τι σκοπό έχουν;

Σε μια εποχή όπου η μια περικοπή ακολουθείται αμέσως από την επόμενη, τα τμήματα με τους 30 μαθητές διαγράφονται στον ορίζοντα, οι διορισμοί εκπαιδευτικών μειώνονται δραματικά, τα όποια αντισταθμιστικά μέτρα περιορίζονται, τι νόημα έχει η αυτοαξιολόγηση;

Διότι εν μέσω οικονομικής κρίσης, αλματώδους αύξησης της ανεργίας και της φτώχειας, συρρίκνωσης της δημόσιας παιδείας και, εν τέλει, διαβλεπόμενου εκβαρβαρισμού της κοινωνίας δεν νομίζουμε ότι η αυτοαξιολόγηση μπορεί να είναι η απάντηση στο ερώτημα: πως θα αυξήσουμε τις μορφωτικές ευκαιρίες των μαθητών μας;

Ο μαθητής, όπως και ο εκπαιδευτικός, είναι άνθρωπος της κοινωνίας τούτης. Όταν ο πατέρας του μαθητή έχει χάσει τη δουλειά του, όταν στο σπίτι η ατμόσφαιρα είναι βαριά, όταν η φτώχεια και η ανεργία κάνουν το μέλλον του να φαίνεται ζοφερό, όταν στο σχολείο μπαίνει σε αίθουσες με άλλους 29 συμμαθητές του και φυσικά η όποια σκέψη για εξατομικευμένη αντιμετώπιση των προβλημάτων του φαντάζει εξωπραγματική, σε τι αλήθεια απαντάει η αυτοαξιολόγηση;

Εναλλακτικά, απέναντι στον κάθε συνάδερφο που θα κληθεί να αυτοαξιολογηθεί θέτουμε ορισμένα ερωτήματα όχι αυτοαξιολόγησης, αλλά κριτικού στοχασμού:

Ποιος έχει την εξουσία στην εκπαίδευση και την κοινωνία;

Ποιος ρυθμίζει την εκπαιδευτική πολιτική;

Ποιος έχει την ευθύνη για τον εξοπλισμό των σχολείων με εποπτικά μέσα;

Ποιος καθορίζει τα αναλυτικά προγράμματα και τα βιβλία;

Ποιος οργανώνει τις εξετάσεις με τέτοιο τρόπο, ώστε ό,τι δεν εξετάζεται (επισκέψεις, πολιτιστικές δράσεις κ.λπ.) να απαξιώνεται;

Ποιος φτιάχνει την εκπαιδευτική νομοθεσία;

Ποια είναι η συμμετοχή των εκπαιδευτικών σε όλα αυτά;