Η έρημος

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Άφωνος στέκομαι μπροστά

στην έρημό μου

Θαυμάζοντας τα χωμάτινα κύματα

Οδεύω προς την απεραντοσύνη

της ανυπαρξίας

Με μάτια βιολετιά, γαληνεμένα

Ξεγελάω τον έρωτα

με οράματα καθρεπτισμών,

και προχωράω

Ενίοτε κρύβομαι

στην μήτρα της πραγματικότητας

Όμως πάντα ξεφεύγω την παγίδα

του ορατού

με βαθιές εισπνοές, φιλοσοφιας

Και καβάλα στην αλογόμυγα

της συνείδησης

περιπολώ στη χώρα της αδικίας

Κραυγάζοντας απελπισμένα

συνθήματα

Σαλπίζοντας επαναστατικά

εμβατήρια

Κρούοντας τα ταμπούρλα

των στίχων

Ωστόσο λιγοστό το νερό,

στην ξηρασία

Πώς να φυτρώσουν τα άνθη

της πέτρας

Πώς να σμιλέψουν οι ιδέες

το άμορφο

Για να ξεφύγει η ύπαρξη

το σφιχταγκάλιασμα της ανυπαρξίας

Στην απουσία δεν υπάρχει αμαρτία

μόνο η τιμωρία της ύπαρξης

ελλοχεύει

Είναι πεντακάθαρη η έρημος

αμόλυντη

Μα πώς να αντέξει η ζωή

την άκρατη καθαρότητα,

χωρίς τους λεκέδες της

Σπυριά της συνείδηση οι οάσεις

στη λευκή επιδερμίδα της ερήμου

ανθισμένα αιδοία στη λευκή της

γαστέρα

Λεκέδες ζωής στον άκρατο θάνατο 

Αυτογνωσία της ανυπαρξίας,

η ύπαρξη

Και ο θάνατος, νάμα για την κάθαρσή της

Έτσι πορευόμαστε αέναα

μέσα στις θολές αμμοθύελλες

Καμήλες τρεφόμενες

απ' τις δίδυμες καμπούρες

των διλημμάτων μας

 

                                          9 Ιανουαρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος