Επιστολή – καταδίκη για τον εμπρησμό του περιοδικού «Ρεσάλτο»
Του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Κάϊν)*
Μπορείς να διαφωνήσεις σε όλα μαζί μου, αλλά αν με παραδώσεις στην φωτιά και στο τσεκούρι, έχεις γίνει ένας ακόμη φασίστας! Η επίθεση και ο εμπρησμός στο περιοδικό «Ρεσάλτο» είναι προσφορά στα στρατόπεδα στρατολόγησης του χρυσαυγιτισμού και σε όσους οργανώνουν μια κοινωνία φιμωμένη, ελεγχόμενη, ξενόφοβη και ανελεύθερη.
«…Ο λαός επίσης είναι από την φύση του πατριώτης. Αγαπά τη γη όπου γεννήθηκε, το κλίμα μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Αυτή η αγάπη, όπως γενικά όλες οι ανθρώπινες αγάπες, είναι στη βάση τους ένα αίσθημα εντελώς φυσιολογικό, ζωώδες. Δεν είναι καθόλου αρετή, ούτε καθήκον, ούτε θεωρία. Ε
ίναι φυσικό γεγονός, αρχικά πολύ περιορισμένο, που δεν ξεπερνά καθόλου τα στενά όρια της κοινότητας.
Ο πραγματικός, ζωντανός, ισχυρός, φυσικός πατριωτισμός του λαού, δεν είναι καθόλου εθνικός πατριωτισμός, ούτε καν τοπικός, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του αποκλειστικά κοινοτικός. Αλλά αγαπά ακόμα τη γλώσσα που μιλά, ή μάλλον δεν γνωρίζει άλλη και μόνο με την δική του μπορεί να εκφράσει ότι σκέφτεται, ότι αισθάνεται και να ζήσει κοινωνικά, ανθρώπινα.
Ταυτίζεται επίσης με τα έθιμα και τις αληθινές και λαθεμένες αντιλήψεις της χώρας του. Αν αυτά τα έθιμα, αυτές οι ιδέες και αυτή η γλώσσα καλύπτουν μια περιοχή, τότε αρχίζει να γίνεται πραγματικά ένας τοπικός πατριώτης. Αν καλύπτουν ένα έθνος, τότε γίνεται ένας εθνικός πατριώτης.
Με την έννοια αυτή, κανείς δεν είναι τόσο βαθιά ούτε τόσο ειλικρινά πατριώτης όσο ο λαός. Αλλά για μια φορά ακόμα, αυτός ο πατριωτισμός, έστω και αν καλύπτει ένα ολόκληρο έθνος, δεν είναι αρετή, καθήκον ή δόγμα, είναι γεγονός μοιραίο, φυσικό, που πρέπει να το δούμε, να το αναγνωρίσουμε, να το σεβαστούμε, όπως πρέπει να παρατηρήσουμε, αναγνωρίσουμε, σεβαστούμε κάθε τι που υπάρχει και όπως πρέπει να σεβαστούμε κάθε φυσική μορφή της ανθρώπινης ελευθερίας…».
Μιχαήλ Μπακούνιν (εκδόσεις Πλέθρον, 1984)
Υπάρχουν θέσεις και απόψεις γύρω μας που διαφωνούμε, πιθανά και να μας εξοργίζουν. Η ελληνική σημαία, όμως, πίσω α
πό το γραφείο του Μιχαλολιάκου και το «αίμα, τιμή» των συντρόφων του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου, δεν είναι σε καμία περίπτωση η ίδια σημαία, οι ίδιες μισάνθρωπες πολεμικές κραυγές γι' αυτόν που έχει αγνή και άδολη αγάπη και αγωνία για την πορεία της χώρας του από την κακοδιαχείριση, την κλοπή, την αυθαιρεσία και τον αυταρχισμό της εξουσίας που τον έχουν φθάσει στον πάτο της οριακής επιβίωσης.
Ο φασίστας είναι σε διαρκή πόλεμο και μίσος με τους γείτονές του, με τους μετανάστες, τους άλλους λαούς που τους θεωρεί «απολίτιστους» και «βάρβαρους» που οφείλουν να δώσουν «γη και ύδωρ» στα τάγματα εφόδου και τις συμμορίες της «ανώτερης λευκής δύναμης».
Ο απλός άνθρωπος, ο «φοβισμένος νοικοκυραίος» και ο «υποταγμένος μικροαστός» κατά την «αυθεντία» μας, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που δεν είναι «πεφωτισμένος» όπως εμείς, αλλά και δεν γίνεται να μην ζήσουμε χωρίς αυτόν και αυτός χωρίς εμάς, είναι ο ίδιος που δεν αφήνει τους εκμεταλλευτές και παραχαράκτες της αγάπης του για την χώρα που γεννήθηκε και αγωνίσθηκε, να βάλουν ανάμεσα σε αυτόν και τον γείτονά του, τον φανατισμό, τα κανόνια, την διχόνοια, την διαίρεση και την αλληλοεξόντωση.
Είναι ο ίδιος που καλλιεργεί την αλληλεγγύη, την φιλία και διεθνιστική ένωση όλων των λαών, όλων των εργαζομένων, όλων των αγροτών!
Οι ανόητες αυτές λοιπόν ταυτίσεις-πατριωτισμού και εθνικισμού – κυοφορούν επικίνδυνες αντικοινωνικές και αντιλαϊκές μεθόδους που γλιστρούν εύκολα στην συκοφάντηση, στην λασπολογία, στο άδικο και στον φασισμό απέναντι σε πρόσωπα, χώρους και συλλογικότητες!
Είναι ταυτίσεις και γενικεύσεις που προκαλούν απογοήτευση και ρήξη με την κοινωνία, τεράστια ήττα για την αριστερά και όλο το κίνημα, βήμα ανόδου σε συντηρητικές και ακροδεξιόστροφες πολιτικές που όραμά τους είναι να «κλειδώσουν» τους λαούς στον πάγο της απόλυτης αστυ
νομοκρατίας και καταστολής, νομιμοποιώντας σκληρά μέτρα για κάθε απόπειρα αντίστασης!
Εύκολο και ανώδυνο είναι να αποκαλέσεις κάποιον «φασίστα» και «ρατσιστή». Δύσκολο είναι να κρατηθείς μακριά από τον φασισμό, δύσκολο είναι να μην πάρεις από την πρέζα της ολέθριας ιδεολογίας του που σκοτώνει αργά όπως η ηρωίνη και το αλκοόλ εδώ δίπλα στην πλατεία και στους δρόμους των Εξαρχείων, πολύ κοντά στα αποκαϊδια της Σολωμού 5 που γι' αυτά «δεν άκουσε, δεν είδε» (παρά την πληροφορία με τον χαιρέκακο, απαράδεκτο σχολιασμό και εγκωμιασμό του γεγονότος, στο athens indymedia) κανένα δημοσιογραφικό «αυτί» ή φακός των ΜΜΕ.
Ακόμη όμως και τον φασισμό αν θέλεις να τον νικήσεις και να τον ξεπεράσεις, δεν θα το καταφέρεις ποτέ όσο χρησιμοποιείς τον στόλο των δικών του όπλων, της δικής του ισοπεδωτικής ολοκληρωτικής αντίληψης για το ξεπάστρεμα και αφανισμό όσων τολμούν να σκέφτονται διαφορετικά και να κινούνται έξω από το νεοναζιστικό κλειστό κύκλωμα για την «ομοιόμορφη εξέλιξη» του Κόσμου.
Η «αλάνθαστη αλήθεια» της ψευτο-αντιφασιστικής ελίτ που με την βαριοπούλα και το στουπί έκαψε και κατέστρεψε τα γραφεία του περιοδικού «Ρεσάλτο», γελιέται πως «εναντιώθηκε στον φασισμό».
Στον ίδιο τον φασισμό προσκύνησε και του «έκανε» ένα ακόμη «αυγό» δίπλα στα υπόλοιπα και διαφόρων χρωμάτων και υπογραφών «αυγά» που προστατεύει γύρω του το «φίδι». Τον δικό της φασισμό κατήγγειλε πάνω στις στάχτες του κατεστραμμένου εντύπου «Ρεσάλτο», που δήθεν ήθελε να το καταγγείλει για δήθεν «φασισμό» και «σύνδεση με τους ρατσιστές»!
Στον Χρυσαυγιτισμό έδωσε το χέρι της, αφήνοντας πίσω από τα συντρίμμια το μήνυμα πως «εκείνη η μέρα» που τραγουδήσαμε, πραγματικά θα αργήσει ή δεν θα έρθει ποτέ! Πίσω από τον πατριωτισμό κρύβονται αρκετές φορές ρατσιστές, πατριδοκάπηλοι και εθνοφασίστες, κοινοί δολοφόνοι που στο όνομα της «εθνικής υπε
ρηφάνειας και ενότητας» είναι πρόθυμοι να ρίξουν τους λαούς στον εμφύλιο και στο σφαγείο.
Πίσω από τον αναρχισμό όμως δεν μπορεί να κρυφτεί κανείς τραμπουκισμός και φασισμός. Ο αναρχισμός ήταν και θα είναι σε σύγκρουση με μηδενιστικές ομάδες και επιτροπές που αναπαραγάγουν τον φασισμό, τον ατομισμό και την τυφλή βία μέσα στην κοινωνία, είτε είναι στα Εξάρχεια, είτε στον Άγιο Παντελεήμονα και την Πάτρα!
Όποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί να καταλάβει, ας αφήσει την αναρχία έξω από την «Νύχτα των κρυστάλλων» που τον έχει τυλίξει στον σεχταρισμό και στο αφιόνι της! Όποιος έχει κάτι να πει, όποιος έχει λόγο και στόμα, ας πάει στο κάθε «Ρεσάλτο» και στο κάθε βιβλιοπωλείο ή περιοδικό ή εφημερίδα να «ξεσπάσει» τις διαφορές του και να προβάλλει, μέσα από την συζήτηση και την υγιή πολιτική αντιπαράθεση, τα προβλήματα και την διαμαρτυρία του!
Αλλά ΔΕΝ ΕΙΧΑΤΕ ΟΥΤΕ ΣΤΟΜΑ, ΟΥΤΕ ΛΟΓΟ παρά μόνο ένα νέο αναδυόμενο και καλοθρεμμένο Χιτλερίσκο και Μουσολίνι στο κεφάλι και στην κοιλιά σας, που σας κατέβασε άλλη μια φορά στο επίπεδο που ήθελαν! 
Είναι αθάνατοι γιατί τους συντηρείτε με την δράση σας ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ! Ο Φύρερ και ο Μουσολίνι σας το γάζωσε το μυαλό γιατί εκεί ήταν ο στόχος και δεν είχατε καθόλου το νού σας! Κάντε αυτοκριτική γρήγορα για τις επιλογές σας, αλλιώς είσαστε «χαμένοι από χέρι»… «κάτοικοι των Εξαρχείων». Τα Εξάρχεια, ελπίζω και εύχομαι, δεν είναι υπερήφανα (άλλη μια φορά) για τις «αντιφασιστικές» επιχειρήσεις αρετής σας που συνεχίζουν να δαιμονοποιούν και να στοχοποιούν την περιοχή της «αδιαμεσολάβητης και ελεύθερης έκφρασης».
Τα χειρότερα έρχονται και όσο συνεχίζετε μερικοί/κές έτσι, τις συνέπειες θα τις δούμε και θα τις υποστούμε όλοι και όλες μας πολύ γρήγορα! Μάταια θα φωνάζουμε «αλληλεγγύη» και συνθήματα, κανείς δεν θα είναι γύρω μας να μας ακούσει όταν η φωτιά θα καίει «και το δικό μας σπίτι»! Τους διώξατε, τους διώξαμε, τους απαξιώσαμε όλους γιατί η αλαζονεία, η αδιαλλαξία και η έπαρση, στάθηκαν πιο δυνατές γράφοντας στον τοίχο με μπογιά που δεν σβήνει πως «και από εδώ πέρασε ο φασισμός…».
Μισή ντροπή και ευθύνη δική μου για εδώ πού φθάσαμε, μισή ντροπή και ευθύνη δική σας για το αίσχος που κάνατε (για να το μοιραστούμε δίκαια…).
Όχι συντροφικά (παντού και πάντα) σε φασιστικές πρακτικές
* 1/10/09
Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν),
μεμονωμένο άτομο από το αναρχικό και ελευθεριακό κίνημα.
