Αγωνία στο Άουσβιτς

Της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη*

Μετρούν στιγμές χαμένες στο χρόνο

Δάκρυα κυλούν απ’ τα μεγάλα τους μάτια παγωμένα,

ανθρώπων που «ξέρουν»… τι θα πει «τίποτα»

γιατί τα έχασαν όλα.

Λίγα λόγια από κλεισμένα στόματα

Υποσχέσεις κούφιες, φρούδες

πάνω στα πτώματα των πεινασμένων.

Κλεμμένες ελπίδες σε παιδιά που θέλουν το μέλλον τους πίσω.

 

Μετρούν τα πεσμένα κορμιά που δεν άντεξαν.

Το αίμα τους πότισε το χώμα.

Σκέφτονται το αύριο…

Θα υπάρξει, άραγε, γι’ αυτούς;…

 

Κανείς δεν ξέρει ν’ απαντήσει.

Κανείς δεν μπορεί να νιώσει άνθρωπος.

Μεγάλα μάτια με άδειο βλέμμα γεμάτα παράκληση…βοήθεια…

Κόκκινες παπαρούνες σα σταγόνες αίμα.

 

Ο λάκκος που ανοίχτηκε μεγαλώνει…

Παιδιά θα θαφτούν εκεί μέσα.

Θα ρίξετε χώμα από πάνω για να κρύψετε το έγκλημα.

Σα να μη συνέβη ποτέ τίποτα.

Ίσως να φυτέψετε και μερικά κρινάκια…

Χαμένη αθωότητα πνιγμένη στη λάσπη…

Τρίκαλα 17-11-2007. Ποίημα  για το Ολοκαύτωμα, αφιερωμένο στους αδικοχαμένους Εβραίους της πόλης των Τρικάλων…

* Η Αμαλία Κ. Ηλιάδη είναι Φιλόλογος –Ιστορικός, e–mail: ailiadi@sch.gr