Δυό λόγια για τον Νεοκλή, τον φίλο και αδελφό

Του Γιάννη Μαύρου

Τα λόγια είναι πάντα φτωχά για να εκφράσουν το συναίσθημα. Αυτό θα το εκφράσει η φωνή. Και η φωνή βγαίνει μέσα από τη θλίψη -αλλά και από τον θυμό. Γιατί πολλοί ήσαν εκείνοι που θέλαν’ να σου κλείσουν τη φωνή – και κάποιοι ίσως να νομίζουν ότι το κατάφεραν.

Γιατί βέβαια ενοχλούσες. Όχι μόνο γιατί ήξερες – και δεν μάσαγες τα λόγια σου. Περισσότερο γιατί έδινες, με τη στάση σου και το παράδειγμά σου, το μέτρο της τόλμης και της αρετής, επικίνδυνα πράγματα, απαγορευμένα από τις εξουσίες για τους ραγιάδες. Οι εξουσίες όμως τουλάχιστον σε σέβονταν. Αυτοί που σε φθονούσαν – ή θέλαν’ να σε περιφρονούν –  ήσαν οι λακέδες τους που ούτε μετά θάνατον δεν βρήκαν μπέσα να σε μνημονεύσουν.                 

Θα ανησυχούσα διαφορετικά. Θα θύμωνα περισσότερο για την υποκρισία τους, την ανανδρία τους να σε προσεταιριστούν νεκρό και ανυπεράσπιστο.

Έτσι σε αποχαιρετούμε σήμερα μόνο εμείς που σε αγαπήσαμε, που ήσουν για μας αυτό που λέει τ’ όνομά σου Νεοκλή:

Ν  – όπως νέος

Ε  – όπως ελεύθερος, όπως Έλληνας

Ο  – όπως ορθός

Κ  – όπως καλός

Λ  – όπως λατρευτός

Η  – όπως ηθοποιός, όπως ηρωϊκός

Σ  – όπως σοφός

Σε αποχαιρετούμε σήμερα Νεοκλή με την υπόσχεση να συνεχίσουμε τον αγώνα σου, για την Ελλάδα και την Κύπρο, δίχως να μας πτοούν υπεροπλίες, συσχετισμοί και προδοσίες, με ακλόνητη την πίστη στο δίκιο και την τιμή.

Και κάτι ακόμη, κάτι που μόνο εσύ ίσως τώρα το μπορείς: συμφιλίωσε επιτέλους τον Γιάννη τον Ζίγδη με τον Γεώργιο Μαύρο, μπας και γίνει κάνα’ θάμα!

  Αθήνα, 22 Νοέμβρη 2011