Προς αριστερούς αναποφάσιστους

 

Του  Γιώργου Ρούση *

 

Πρώτη φορά μου συμβαίνει, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από εκλογές, να ανήκω στους αναποφάσιστους για το αν θα ψηφίσω και τι θα ψηφίσω.

Και σας διαβεβαιώνω ότι επίσης πρώτη φορά οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι του αριστερού σιναφιού μου, είτε βρίσκονται στην ίδια θέση με μένα, είτε έχουν αποφασίσει με κρύα όμως καρδιά να απέχουν ή ποιους αριστερούς συνδυασμούς θα ψηφίσουν.

Κατ’ αρχήν, όπως μεταξύ άλλων αποδεικνύεται από το γεγονός ότι αντιλαϊκά μέτρα ανάλογα με εκείνα που παίρνονται εδώ, παίρνει την ίδια στιγμή και η Βρετανία με τις απολύσεις των 500.000 δημοσίων υπαλλήλων, η Γαλλία με την επιμήκυνση του χρόνου συνταξιοδότησης και η Ισπανία με έναν προϋπολογισμό της πιο σκληρής λιτότητας, έχουμε να κάνουμε όχι με ελληνική αλλά με δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Ετσι λοιπόν υποστηρίζω ότι η λύση είναι η ανατροπή αυτού του συστήματος.

Κατά δεύτερο, υποστηρίζω ότι αυτή η ανατροπή δεν πρόκειται να προκύψει μόνον ούτε κυρίως από τις εκλογές.

Κατά τρίτο υποστηρίζω ότι μέσω τούτων των εκλογών το μόνο θετικό που θα μπορούσε να προκύψει θα ήταν πρωτίστως η καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής συνολικά, και όχι μόνο εκείνης που σχετίζεται με το μνημόνιο.

Έτσι, για παράδειγμα, θεωρώ ότι στις εκλογές επιβάλλεται να καταδικαστεί η πολιτική που προτείνεται για την Παιδεία, μια πολιτική η οποία αναγάγει σε Γκεβάρα την κ. Γιαννάκου σε σχέση με τη Διαμαντοπούλου.

Τέλος υποστηρίζω ότι η λεγόμενη κριτική ψήφος δεν καταγράφεται παρά μόνο στο μυαλό εκείνου που την επιλέγει.

Όλα τα παραπάνω, σημαίνουν καταδίκη των συνδυασμών που στηρίζει το ΠΑΣΟΚ και ταυτοχρόνως των πασοκογενών συνδυασμών που διαφωνούν μεν με το μνημόνιο, συνεχίζουν όμως να δηλώνουν ΠΑΣΟΚ ως προς όλα τα άλλα.

Σημαίνουν επίσης καταδίκη του ακροδεξιού-φασίζοντος ΛΑΟΣ, όχι πια μόνο λόγω της επικινδυνότητάς του, αλλά και διότι αυτοπροσδιορίζεται ως ο δεξιός ψάλτης της κυβερνητικής αντιλαϊκής πολιτικής.

Σημαίνουν ακόμη καταδίκη της Ν.Δ., η οποία ως η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος με το ΠΑΣΟΚ, ευθαρσώς προτείνει μια άλλη δοσολογία, ή ένα άλλο μείγμα της ίδιας με την κυβερνητική πολιτική.

 

Κι ερχόμαστε στην αριστερά ή την αυτοαποκαλούμενη ως τέτοια.

 

Η Δημοκρατική Αριστερά του κ. Κουβέλη απορρίπτεται ως Πασόκοι με πολιτικά – κατ' αναλογία του χαρακτηρισμού της νιότης μας, μπασκίνες με πολιτικά.

Ο ΣΥΝ παρά την απαλλαγή του από τη δεξιά του, φαίνεται να μην επιθυμεί να ξεκόψει από το ρεφορμισμό του και όπως έδειξε και η τελευταία του εκλογική επιλογή από τον οπορτουνισμό του.

Ο Αλαβάνος ναι μεν φαίνεται να ξεκόβει ιδεολογικά από το πρόσφατο συνασπισμικό του παρελθόν, από την άλλη όμως η επιλογή του μοναχικού καβαλάρη ή Δον Κιχώτη την οποία φαίνεται να θέλει να συνεχίσει και μετά τις εκλογές δεν νομίζω ότι είναι η καλύτερη.

Ψηφίζοντας το ΚΚΕ, είναι βέβαιο ότι πέρα από τη θετική αντίδρασή του στην κυβερνητική πολιτική, επιβραβεύεις και τη συχνά εξωφρενική θεωρητική ανεπάρκεια, τον πρόσφατο άκρατο σεχταρισμό του, τη μετά το τελευταίο συνέδριό του σταλινική στροφή του, και κυρίως την τραγική πολιτικά απανθρωποποίηση του στελεχικού του δυναμικού. (Οκτώ μήνες τώρα, και ενώ γνωρίζατε, ούτε ένα τηλέφωνο σύντροφοι, να ρωτήσετε αν ζω ή πέθανα, δεν συνάδει με τον κομμουνιστικό ανθρωπισμό.)

Την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την οποία θυμίζω ότι την είχα στηρίξει στις προηγούμενες εκλογές, θεωρώντας τη συγκρότησή της και μόνο μήνυμα συνεπούς μετωπικής ελπίδας. Όμως μετά τη στάση βασικών στελεχών της κύριας συνιστώσας της, του ΝΑΡ, απέναντι στην πρωτοβουλία του Αριστερού βήματος διαλόγου και συνεργασίας, και κυρίως μετά τη σχιζοφρενική στάση ηγετικού του στελέχους που τη μια βδομάδα χαρακτήριζε την υποψηφιότητα Μητρόπουλου σαν την τελευταία ελπίδα της αριστεράς, και την επομένη απέκλειε με κύριο άρθρο του την συμμετοχή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε κάθε ευρύτερο αριστερό σχήμα, υπάρχει πρόβλημα στοιχειώδους συνέπειας, και αναπαραγωγής του κουκουεδίστικου σεχταρισμού, που δεν πρέπει να επιβραβευθεί.

 

Απομένει η αποχή, το άκυρο ή το λευκό. Όχι βεβαίως υπό την έννοια της καταδικαστέας από το Σόλωνα ουδετερότητας, ούτε της μπακουνικής μόνιμης αποχής από την πολιτική, αλλά της δημιουργικής άρνησης της άρνησης.

Πρόκειται για στάση συνέπειας ενός απαιτητικού αριστερού ψηφοφόρου. Και βεβαίως σε συνδυασμό με αυτήν την αποχή, που από μόνη δεν σημαίνει τίποτα, από Δευτέρα «παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους».

 

 

* Ο Γιώργος Ρούσης είναι Καθηγητής του Πάντειου Πανεπιστημίου, grousis@ath.forthnet.gr. 

 

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=221075

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.