Στ’ ακρογιάλι του φθινοπώρου

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Πυρώνω την καρδιά μου στη λάβα

                         των ηφαιστείων μου

Να λάμπει η ανεκτίμητη στιγμή

Καθώς κοιτάω κατάματα

                           το αδιέξοδο

Αναμμένα κάρβουνα

                              τα σωθικά μου

Σπαρταράω στα νύχια του θηρίου

Καθώς η αμφιβολία

            παγώνει την προοπτική μου

 

Θα δρέψω κάθε ώριμο καρπό

                        στο γόνιμο μονοπάτι μου

Ν’ ανοίξει ο δρόμος

                        της νέας ανθοφορίας μου

Και σαν αισθανθώ την ταπεινότητα

Μπρος στο βουητό του καταρράκτη

Αιωρούμενος

Θα λικνιστώ στα κύματά του

                   να νανουρίσω τα όνειρά μου

 

Στην επέλαση των ηλιαχτίδων μου

                         σκορπάει η καταχνιά 

Και οι στίχοι μου

                  χαρούμενα πουλιά

                                            να τιτιβίζουν

Ας κουρνιάζουν αποβραδίς

                                στο ακατανόητό μου

 

Όμως αιώνες τώρα

                          οι πόθοι μου βοτσαλάκια

Θρυμματίζονται στις ακρογιαλιές

                                      του χρόνου

Ώσπου γίνονται ψιλή άμμος,

                            που την παίρνει ο άνεμος

Να θάψει το λείψανο του καλοκαιριού

 

Ας με ξέβρασε το μελτέμι του Αυγούστου

                      στ’ ακρογιάλι του φθινόπωρου

Μπαίνω πάντα στα ποιήματά μου

                                              ιαματικός

καθώς δένω τις πληγές των ουσιαστικών μου

                             με τα οθόνια των επιθέτων μου

                         

                   2 Σεπτεμβρίου 2010,     Γιάννης Ποταμιάνος