28 Οκτώβρη 1940, 2011 και 2013

​​

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Πριν δύο χρόνια ακριβώς, η εφημερίδα αυτή περιέγραφε ως εξής την λαϊκή μίνι-εξέγερση με αφορμή τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου: «Σε διαδηλώσεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής των Μνημονίων και του στραγγαλισμού της κοινωνίας, μετατράπηκαν οι παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, στις περισσότερες πόλεις της χώρας. Αποκορύφωμα, η ματαίωση της μεγάλης στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, μετά την εισβολή χιλιάδων διαδηλωτών στο χώρο της λεωφόρου Μεγάλου Αλεξάνδρου, και η αποχώρηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια, υπό τις αποδοκιμασίες πολλών συγκεντρωμένων!»

H φετινή όμως επέτειος  γιορτάστηκε ανενόχλητα στη Θεσσαλονίκη και ο ίδιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έκανε και την αξιομνημόνευτη δήλωση: «ο ελληνικός λαός… αυτό που έπρεπε να δώσει, το έδωσε»!

Όμως, στην αντίστοιχη θέση, ένας άλλος Πρόεδρος, ο Olafur Ragnar Grimmson της Ισλανδίας, αρνήθηκε να υπογράψει το αντίστοιχο μνημόνιο που ψήφισε η Βουλή (που δεν συγκρινόταν σε αγριότητα με τα Ελληνικά μνημόνια) για να ξεπεραστεί η χρεοκοπία του τραπεζικού συστήματος που ξέσπασε το 2008. Δηλαδή, ένα νόμο που θα μετέφερε τα βάρη της χρεοκοπίας όχι βέβαια στους Τραπεζίτες που ήταν οι άμεσα ωφελημένοι της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στην οποία είχαν ενσωματώσει την οικονομία, αλλά στα λαϊκά στρώματα που απλώς είχαν εισπράξει κάποια ψίχουλα από το τραπέζι. Κάτι που πολύ θυμίζει την Ελληνική περίπτωση όπου η ενσωμάτωσή μας στην παγκοσμιοποίηση, μέσω της ένταξης στην ΕΕ, μετέφερε τα βάρη της διαρθρωτικής κρίσης, την οποία ενέτεινε η ένταξη αυτή και  κατέστρεψε την παραγωγική δομή της χώρας, όχι βέβαια στους ωφελημένους από αυτή, αλλά στα θύματά της.

Χαρακτηριστικά, όταν δημοσιογράφοι ρώτησαν πριν μερικούς μήνες τον Ισλανδό Πρόεδρο πώς τόλμησε να οδηγήσει την Ισλανδία σε μια μίνι-επανάσταση κατά της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ), η απάντησή του (που θάφτηκε βέβαια από τα ΜΜΕ της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) ήταν διαφωτιστική: «Ήμασταν αρκετά σώφρονες να μην ακολουθήσουμε τις επικρατούσες ορθοδοξίες τα τελευταία 30 χρόνια στον δυτικό χρηματοπιστωτικό κόσμο. Υιοθετήσαμε ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίου, αφήσαμε τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν, παρείχαμε στήριξη στα φτωχά στρώματα και απορρίψαμε τα μέτρα λιτότητας που βλέπετε παντού στην Ευρώπη.»

Το ερώτημα επομένως είναι, αν απορρίψουμε τις ανόητες «εξηγήσεις» περί καλής και κακής Ηγεσίας, πώς εξηγείται η στάση αυτή του Ισλανδού Προέδρου που λειτούργησε σαν καταλύτης για την άμεση ανάμιξη των λαϊκών στρωμάτων σε μια διαδικασία που τα έσωσε κυριολεκτικά από τα νύχια της Υ/Ε -η οποία δεν είναι κάποια συνωμοσία, (όπως υποστηρίζουν αφελείς ή καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι της), αλλά θεωρητικά και εμπειρικά στοιχειοθετημένη έννοια για τις ελίτ που διαχειρίζονται τη ΝΔΤ. Η απάντηση είναι ότι η Ισλανδία, παρόλο το λιλιπούτειο μέγεθός της, αντίθετα με την Ελλάδα, απολάμβανε οικονομική και εθνική κυριαρχία, γιατί δεν ήταν πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ μέσω της ΕΕ, με το δικό της νόμισμα κλπ. Φυσικά, η Ισλανδία δεν είναι κανένας σοσιαλιστικός παράδεισος, αλλά, χάρη στην οικονομική κυριαρχία, τα λαϊκά στρώματα μπόρεσαν και επέβαλλαν τέτοιες πολιτικές στις ελίτ και τους επαγγελματίες πολιτικούς-όργανά τους, οι οποίες δεν είναι νοητές στην Ελλάδα. Γι' αυτό, στην Ισλανδία, δεν ψάχνουν οι πολίτες της τροφή στα σκουπίδια, ούτε αυτοκτονούν μαζικά, ούτε αντιμετωπίζουν κατεστραμμένα νοσοκομεία και σχολεία, ούτε καλπάζουσα ανεργία, φτώχεια και ανισότητα.

Με άλλα λόγια, ο Ισλανδός Πρόεδρος είπε ένα «όχι» στον αληθινό σημερινό φασισμό που εκπροσωπεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και όχι στον…ιστορικό φασισμό που σήμερα, για τους λόγους που εξήγησα σε προηγούμενα άρθρα, είναι αδύνατος σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία και χρησιμοποιείται απλώς σαν περισπασμός από την καταστροφική κρίση. Όχι, βέβαια, γιατί δεν υπάρχουν ανεγκέφαλοι που αδυνατώντας να καταλάβουν ότι π.χ. η μετανάστευση έγινε πρόβλημα από την ίδια την παγκοσμιοποίηση, ξεσπούν στα θύματά της, αντί στους πραγματικούς θύτες: τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ που κυρίως ωφελούνται από αυτή. Όμως, θα αρκούσε το κράτος να εφαρμόζει αυστηρά την ισχύουσα νομοθεσία για να είναι αδύνατο σε οποιονδήποτε ανεγκέφαλο να επιδίδεται σε παρόμοιες  πράξεις. Φυσικά, οι ελίτ έχουν κάθε λόγο να περισπούν την προσοχή των λαϊκών στρωμάτων από τους πραγματικούς εχθρούς τους. Κάτι που κάνει ιδιαίτερα εύκολο το γεγονός ότι μεγάλο τμήμα της «Αριστεράς» παίζει (επιεικώς) τον ρόλο των «χρήσιμων ηλίθιων» των ελίτ, με τον «αντιφασιστικό» αγώνα της, στον οποίο ενώνονται θύτες και θύματα, λες και είμαστε στον Οκτώβρη του 1940!

Το ερώτημα όμως είναι  γιατί άραγε το 2011, όταν ακόμη η κρίση μόλις άρχιζε, τα λαϊκά στρώματα πλημμύριζαν τους δρόμους ενώ, τώρα που έχει πάρει τις διαστάσεις οικονομικής καταστροφής, οι ελίτ αφήνονται ήσυχες να κάνουν την δουλειά τους; Κατά την γνώμη μου, γι'αυτό ευθύνεται πρωταρχικά η Αριστερά. Και αυτό, γιατί η μεν εκφυλισμένη «αριστερά» εξαπατά τα λαϊκά στρώματα ότι ακόμη και χωρίς οικονομική  κυριαρχία, θα μπορούσαν να βγουν από την σημερινή καταστροφή, ή τα αποπροσανατολίζει με «αντιφασιστικούς» αγώνες αντί για πραγματικούς αγώνες κατά της Υ/Ε και των ντόπιων παρακλαδιών της. Από την άλλη μεριά, η αντισυστημική Αριστερά, αντί να ηγηθεί ενός νέου ΕΑΜ, περιμένει την σοσιαλιστική επανάσταση. Τέλος, υπάρχει και ένα, ακόμη χειρότερο, είδος «Αριστεράς» που ανθεί κυρίως μεταξύ δήθεν «ελευθεριακών» (που δεν έχουν σχέση με τους κλασικούς αναρχικούς) οι οποίοι θεωρούν εθνικιστικό «φαντασιακό» το αίτημα για οικονομική και εθνική κυριαρχία -απαραίτητη προϋπόθεση της λαϊκής κυριαρχίας. Έτσι, εξαπατούν τους νέους που εμπνέονται από ελευθεριακά ιδανικά ότι δήθεν και χωρίς πρόταγμα και αποδέσμευση από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ, θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε, μέσα από θεσμούς άμεσης δημοκρατίας (που προφανώς δεν έχουν σχέση με την καπιταλιστική ανισότητα!) στην Ευρώπη της άμεσης δημοκρατίας. Αρκεί να υιοθετήσουμε το παραμύθιασμα για τη Συνέλευση του Δήμου των «νέων ανθρωπολογικών τύπων» …

Αλλά θα επανέλθω για την επιτακτική ανάγκη ενός παλλαϊκού Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης.

* http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: ​​    Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (3 Νοεμβρίου 2013). Το είδα: http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_11_03.html 

Οι «ζυμώσεις» που «ξεφουσκώνουν» μόνες τους…*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

Η οκταήμερη απεργία των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από τις 16/9 ως και τις 25/9/2013 προκάλεσε μετά από τη λήξη της ποικίλες τοποθετήσεις αναφορικά με την επίτευξη ή μη των στόχων της. Όσοι αποτίμησαν θετικά την απεργία λειτούργησαν κυρίως συσχετιστικά, συγκρίνοντας την τελευταία αυτή κινητοποίηση με προηγούμενες.

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 377, 16/10/2013.

Η θετική αποτίμηση συνεκτίμησε τη μαζική κινητοποίηση του κλάδου, ιδίως κατά το πρώτο τριήμερο της απεργίας, τα συντριπτικά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία, που υπερέβαιναν το 70%, τις ογκωδέστατες πορείες όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στις επαρχιακές πόλεις – πορείες, μάλιστα, που ανάγκασαν την κυβέρνηση να επιβάλλει την πλήρη αποσιώπησή τους στα ελεγχόμενα μεγάλα μέσα «ενημέρωσης» -, την αφύπνιση που φάνηκε να δείχνει μετά από πολύ καιρό ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, την έξοδο από την απάθεια και την αδράνεια, τη διαφαινόμενη καθυστέρηση των αρνητικών εξελίξεων στον κλάδο λόγω της αντίδρασης των εκπαιδευτικών, την απόπειρα προσέγγισης της κοινωνίας, εξήγησης σ' αυτήν των δίκαιων αιτημάτων των απεργών, και σύμπλευσης με άλλες ομάδες εργαζομένων. Όσοι αποτίμησαν ως αρνητικά τα απεργιακά αποτελέσματα επισήμαναν τη γρήγορη εγκατάλειψη του αγώνα, ιδίως τη στιγμή που αυτός φαινόταν να προσλαμβάνει τη μορφή απεργίας διαρκείας, καθώς επίσης και την έλλειψη αποτελεσματικότητας, εφόσον τα βασικότερα αιτήματα, μεταξύ των οποίων η επανασύσταση των κλάδων που καταργήθηκαν στα επαγγελματικά λύκεια και η επιστροφή των απολυμένων εκπαιδευτικών στις οργανικές τους θέσεις, δεν ικανοποιήθηκαν.

Αμφότερες οι προσεγγίσεις περιέχουν βάσιμες θέσεις. Η τοποθέτηση καθενός ως προς την επιτυχία ή την αποτυχία μιας απεργίας σχετίζεται με τις προσμονές του από αυτήν και τους στόχους προς επίτευξη που 'χει ορίσει ως πρωταρχική προτεραιότητα. Παράλληλα πάντως με την αρνητική αποτίμηση της συγκεκριμένης απεργίας εμφανίστηκε η παγίως διατυπωμένη τα τελευταία χρόνια αμφισβήτηση κάθε απεργίας ως προς την ικανότητά της να συμβάλει στην ικανοποίηση των εργασιακών διεκδικήσεων. Η μοιρολατρική θέση πως καμιά αντίδραση δεν καρποφορεί, διεκδίκησε για μία ακόμη φορά την κυριαρχική της εγκαθίδρυση, προτείνοντας ουσιαστικά τον συμβιβασμό με τη διάλυση της παιδείας, με την καταρράκωση της αξιοπρέπειας, με τη μετατροπή των εκπαιδευτικών λειτουργών και των νέων που θα κληθούν στο εγγύς μέλλον να ενταχθούν στον χώρο της εργασίας σε δουλοπάροικους ανασφαλείς, φοβισμένους, υποταγμένους, στερημένους από εργασιακά δικαιώματα.

Είναι άραγε όντως τόσο άσφαιρο το απεργιακό όπλο, όσο παρουσιάζεται; Ασφαλώς, δεν παραγνωρίζεται το γεγονός πως μια σύγχρονη μορφή των εργασιακών διεκδικήσεων απαιτεί κι εκσυγχρονισμό των μεθόδων που μεταχειρίζεται. Ήδη καταδείχτηκε προς τη σχετική κατεύθυνση η ανάγκη να προβάλλονται αποτελεσματικότερα τα δίκαια των εργασιακών κλάδων από τα μέσα ενημέρωσης, ιδίως εφόσον και οι εκάστοτε εξουσίες τα χρησιμοποιούν ως αιχμή του δόρατός τους για να σπιλώνουν τους εργαζομένους, να ενεργοποιούν τον λεγόμενο «κοινωνικό αυτοματισμό» και να συντρίβουν εν τη γενέσει της κάθε διεκδίκηση («"Όμηροι" της παραπληροφόρησης· "όμηροι" της "μοίρας"…», Αποικία Ορεινών Μανιταριών, 22/9/2013). Όσες όμως εναλλακτικές δραστηριότητες κι αν επιδείξει κάποιος κλάδος στο πλαίσιο των διεκδικήσεών του, καμιά δεν διαθέτει την ισχύ μιας συντονισμένης απεργίας διαρκείας.

Η ενημέρωση, φυσικά, του κοινωνικού συνόλου, ώστε να αποδεσμευτεί αυτό από την προπαγάνδα της εξουσίας, είναι ύψιστης σημασίας. Η ευόδωση ενός εργασιακού αγώνα παρουσιάζει θετικότερες προοπτικές όταν η κοινωνία κατανοεί τα δίκια του και δεν στέκεται απορριπτική απέναντί του. Ακόμη όμως κι αν η επιζητούμενη κατανόηση συντελεστεί, από μόνη της δεν συνιστά συνθήκη επαρκή προκειμένου να τελεσφορήσει μια κινητοποίηση. Ακόμη, επίσης, κι αν επιτευχθεί το μέγιστο αποτέλεσμα της επικοινωνιακής κινητοποίησης ενός κλάδου, που είναι, πέρα από την κοινωνική κατανόηση, η συμπαράταξη του συνόλου των εργασιακών κλάδων στο ίδιο διεκδικητικό μέτωπο, ούτε τούτη η συμπόρευση είναι από μόνη της αρκετή για να επιφέρει θετικό αποτέλεσμα. Το κίνημα των «αγανακτισμένων», που συγκέντρωσε σχεδόν την καθολική αποδοχή του κοινωνικού συνόλου και κινητοποίησε για αρκετές εβδομάδες ικανότατο πλήθος πολιτών, φυλλορρόησε κι εξατμίστηκε βράζοντας στο ζουμί της αναποτελεσματικότητάς του. Οι ήπιες διαμαρτυρίες, όπως η προαναφερόμενη, έστω κι αν κοινωνικά είναι καθολικώς αποδεκτές, δεν συγκινούν καμία εξουσία, εφόσον στερούν από τον εαυτό τους κάθε θεμιτό μέσο πίεσης. Όσες πορείες, όσες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κι αν οργανωθούν από το σύνολο των συνδικάτων, περιορίζονται απλώς στο κυκλοφοριακό τους αντίκτυπο, τη στιγμή που οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις συνεχίζουν ακάθεκτες τις μεθοδεύσεις τους. Είναι εμφανές πως η συμπόρευση των εργασιακών κλάδων, εφόσον επιτευχθεί, χρειάζεται ένα βήμα παραπέρα: την κήρυξη συντονισμένης πολιτικής απεργίας διαρκείας.

Η απεργία διαρκείας προτείνεται ως το μόνο αποτελεσματικό μέσο διεκδικήσεων, αφού είναι το μόνο ικανό να ασκήσει πραγματική πίεση. Οι «πολιτικώς ορθές» διαμαρτυρίες, που ευνοούνται από την καθεστωτική προπαγάνδα, προτείνονται ακριβώς επειδή δεν προκαλούν την παραμικρότερη ενόχληση στα συμφέροντα που εκπροσωπούν οι συστημικές κυβερνήσεις. Τι αντίκτυπο, ωστόσο, θα 'χε μια απεργία διαρκείας των αγροτών, που θα συνοδευόταν όχι από αποκλεισμούς των εθνικών οδικών δικτύων, παρά από κατακράτηση της ανθεκτικής, τουλάχιστον, γεωργικής παραγωγής στις αγροτικές αποθήκες; Τι θα σήμαινε, ως άσκηση πίεσης σε μια κυβέρνηση, η ακύρωση της διοχέτευσης μιας ολόκληρης σοδειάς λαδιού στο εξωτερικό; Τι αντίκτυπο θα είχε για την οικονομία μιας τουριστικής χώρας η παράλυση των τουριστικών υπηρεσιών για μια ολόκληρη σεζόν; Πόσο πιεστική θ' αποδεικνυόταν η ακινητοποίηση κάθε αστικού και υπεραστικού μέσου μεταφοράς; Θα επανακτούσε μια κυβέρνηση το ενδιαφέρον της για μια απεργία εκπαιδευτικών, εάν από αυτήν εξαρτιόταν η απώλεια της σχολικής χρονιάς για τους μαθητές;

Τα παραπάνω παραδείγματα καταδεικνύουν πως ένας αγώνας θα ελπίζει σε δικαίωση μόνο αν ασκήσει συντονισμένες πιέσεις, θίγοντας συμφέροντα και προκαλώντας δυσλειτουργίες. Οι δυσλειτουργίες τούτες, άλλωστε, συνιστούν το νόημα κάθε απεργιακού αγώνα. Αν η απεργία έχανε το νόημα της συγκεκριμένης πίεσης, δεν θα 'χε λόγο ύπαρξης με την καθιερωμένη μορφή. Θα περιοριζόταν, ίσως, στη διαμαρτυρία του «περιβραχιόνιου» της δυσαρέσκειας στο μπράτσο, ενώ οι εργαζόμενοι θα προσέφεραν αδιαλείπτως τις υπηρεσίες τους. Αμφιβάλλει ωστόσο κανείς πως μια «λάιτ» μορφή διαμαρτυρίας δεν θα συγκινούσε καμιά εξουσία; Οι εξουσίες εξάλλου δεν συγκινούνται ούτε καν από σαρανταοκτάωρες απεργίες με ποσοστά συμμετοχής περί το 90%, όπως κατέδειξε η πρόσφατη απεργία των εκπαιδευτικών. Το μέγεθος, από την άλλη, του φόβου που προκαλεί στις εξουσίες η στέρηση της παροχής υπηρεσιών, αντικατοπτρίζεται στις υστερικές αντιδράσεις των ελεγχόμενων μέσων «ενημέρωσης», που κραυγάζουν υπερτονίζοντας την «ταλαιπωρία» του «κοσμάκη» ακριβώς από τη στέρηση των υπηρεσιών.

Εδώ ωστόσο κρίνεται αναγκαία η υπενθύμιση πως ένας αγώνας της περιγραφόμενης έντασης δεν αφορά μόνο το πλήγμα που θα δεχτούν οι κυβερνήσεις. Αφορά και τις θυσίες στις οποίες θα υποβληθούν οι ίδιοι οι απεργοί. Μια μακροχρόνια παράλυση των υπηρεσιών προφανώς σημαίνει για τους απεργούς τη στέρηση των εισοδημάτων τους. Οι ψευδαισθήσεις είναι ανώφελες: δεν νοούνται αγώνες χωρίς θυσίες. Ούτε νοείται η μεταφορά ενός αγώνα στις πλάτες των «άλλων». Για να ευοδωθεί μια απεργία διαρκείας απαιτείται μαζική συμπόρευση. Αν έστω και λίγα μέλη ενός εργασιακού κλάδου δεν προτίθενται να στηρίξουν τον αγώνα, και σκοπεύουν αντιθέτως να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, η όποια αντίδραση είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη σε αποτυχία. Η απεργία των εκπαιδευτικών ατύχησε επειδή σταδιακά έπαψε να υποστηρίζεται εμπράκτως από έναν διαρκώς αυξανόμενο αριθμό εκπαιδευτικών, που εγκατέλειπαν την προσπάθεια.

Η παραπάνω πραγματικότητα σημαίνει προφανώς ότι κάθε μελλοντική πρόθεση κινητοποίησης θα πρέπει να αφουγκραστεί τις διαθέσεις των κοινωνικών μελών να συμμετέχουν σ' έναν αγώνα μέχρις εσχάτων. Αν δεν ανιχνευτεί η σχετική πρόθεση, η έναρξη της όποιας κινητοποίησης θα οδηγήσει απλώς σε παρωδία απεργίας. Η διαπίστωση δε της απουσίας αγωνιστικής διάθεσης επίσης επιβάλλεται να ερμηνευτεί. Τι σημαίνει η αποχή από τους αγώνες; Μήπως ότι όσοι απέχουν δεν θεωρούν τα προβλήματα πραγματικά; Μήπως ότι είναι ικανοποιημένοι από τις μισθολογικές «διορθώσεις» και τα «εξυγιαντικά» μέτρα; Μήπως ότι, παρά τη συντριβή του κλάδου τους, εκείνοι θεωρούν πως θα συνεχίσουν να επιπλέουν κινούμενοι υπογείως σε κομματικές διαδρομές και διαδρόμους; Και τι είδους «επίπλευση» είναι δυνατόν να συντελείται «υπογείως»; Επιπλέον, τους ικανοποιεί το γεγονός πως η δική τους ύπνωση προδιαγράφει την καταστροφή της επόμενης γενιάς, μιας γενιάς ανεργίας και μετανάστευσης ή, στη «θετική» εκδοχή, μιας γενιάς των 350 ευρώ με ελαστική κι ανασφάλιστη εργασία; Τους ικανοποιεί η εδραίωση της χώρας τους ως προτεκτοράτου κι αποικίας δουλοπαροίκων; Μήπως θεωρούν ότι τα μέτρα δεν τους αφορούν, αφού πάντα θα πλήττουν «άλλους»; Μήπως εγκαταλείπουν τον αγώνα υποταγμένοι στον φόβο και την τρομοκράτηση; Μα τούτη την τρομοκράτηση δεν θα 'πρεπε να αποτινάξουν; Μήπως «δεν αντέχουν» οικονομικά; Μα, αν άντεχαν οι εργαζόμενοι πριν από τριάντα χρόνια, υπό συνθήκες ασφαλώς δεινότερες, πώς δεν αντέχουν τώρα; Αντέχουν οι δάσκαλοι στη Βραζιλία αγγίζοντας τους δύο μήνες απεργία διαρκείας, και δεν αντέχουν μόνο στην Ελλάδα; Εντέλει, αν όντως «διαφωνούν» με τη μνημονιακή καταστροφική πολιτική, τι ακριβώς περιμένουν ώστε να το διατρανώσουν εμπράκτως; Αναμένουν πότε θα συντελεστούν οι «κατάλληλες» κοινωνικές «ζυμώσεις», «κοσκινίζοντας» στο μεταξύ ενδεχόμενα που τις «ξεφουσκώνουν»; Ή όποιος δεν θέλει να «ζυμώσει», αενάως «κοσκινίζει»;

Μα περισσότερο από καθετί άλλο, η όποια απεργιακή κινητοποίηση θα πρέπει να απαντήσει προκαταβολικά στο εξής κρίσιμο ερώτημα: αν υποτεθεί ότι εξασφαλίζεται η μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων, κι ότι κατορθώνει να διανύσει ένα τρίμηνο κινητοποιήσεων, με εμφανή την πρόθεση των εργαζομένων να συνεχίσουν μέχρις εσχάτων, πώς το κίνημα της αντίστασης θα αντιμετωπίσει την πιθανή κυβερνητική ενέργεια της επιστράτευσης; Ίσως εδώ να 'ναι αναγκαία η κατάδειξη του ελλείμματος δημοκρατίας και η πιεστική επιζήτηση της ενεργοποίησης της Δικαιοσύνης απ' τους πολιτικούς σχηματισμούς που αντιπολιτεύονται την ισοπέδωση της χώρας, ενάντια στους καταπατητές του Συντάγματος και τη διαρκή εκ μέρους τους γελοιοποίηση της Βουλής. Εννοείται δε πως η σχετική ενεργοποίηση δύναται να αποκτήσει νόημα μόνο σ' ένα μελλοντικό καθεστώς πραγματικής ελευθερίας και σεβασμού της Δημοκρατίας. Αντίθετα, σ' ένα νομικό περιβάλλον που υπόκειται στις μνημονιακές ορέξεις, οποιοσδήποτε λόγος ή νομική κίνηση αποκατάστασης του κράτους δικαίου θα καταλήξει απλώς σε νέο εμπαιγμό της Δικαιοσύνης και σε περαιτέρω εξευτελισμό των θεσμών και των πολιτών.

Προσοχή! Διχασμός!

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*

 

Οι γραμμές αυτές γράφηκαν περίπου μια ώρα μετά το χθεσινό δολοφονικό χτύπημα κατά των μελών της Χρυσής Αυγής κι ενώ ακόμα οι πληροφορίες για το γεγονός έφθαναν στα γραφεία της Real News. Συνεπώς, διαβάζοντας εσείς σήμερα αυτό το κείμενο θα γνωρίζετε περισσότερα εις ό,τι αφορά τις εξελίξεις. Θεώρησα όμως – επιτρέψτε μου το πρώτο πρόσωπο – απαραίτητο να γράψω, όχι εν θερμώ, αλλά όσον πιο νηφάλια μπορώ κάποιες πρώτες σκέψεις για την πολιτική και ηθική πλευρά του πράγματος, όπως εκ πρώτης όψεως φαίνεται.

Εν πρώτοις η στήλη εκφράζει τα συλληπητήριά της στους οικείους και τους φίλους των δύο παιδιών που έχασαν τόσο άδικα τη ζωή τους. Θρηνώ και πενθώ.

Αυτό το χτύπημα εναντίον των νεαρών παιδιών, είτε μελών, είτε οπαδών ή φίλων της Χρυσής Αυγής, είναι ένα φασιστικό χτύπημα. Αυτοί που το διέπραξαν, εκτελεστές και δολοφόνοι, είναι φασίστες, ό,τι άλλο κι αν νομίζουν ή δηλώνουν ότι είναι. Διότι μόνον οι φασίστες νομίζουν ότι είναι θεοί που αποφασίζουν ποιος ζει ή ποιος πεθαίνει, όπως έκανε η 17 Νοέμβρη στο παρελθόν και η Χρυσή Αυγή προσφάτως.

Αυτοί που νομίζουν ότι μπορεί να είναι τιμωροί, κάτι σέχτες μέχτες ή οποιουδήποτε άλλου τύπου κουκουλοφόροι και μπάχαλοι, απ' τη στιγμή που σηκώνουν το όπλο και παίρνουν μια ανθρώπινη ζωή είναι φασισταράδες του κερατά και τίποτε άλλο.

Αυτοί οι αυτόκλητοι Σούπερμαν και Μπάτμαν δεν είναι τίποτα υπερήρωες, πρόμαχοι του λαού – έστω αυτόκλητοι – αλλά διαταραγμένα παλιόπαιδα που νομίζουν ότι παίζουν τον δικαστή Ντρεντ. Κομπλεξικές και σκοτεινές ψυχές που τη βρίσκουν με τακουμπούρια και τον φόνο, όπως την έβρισκαν οι ναζήδες.

Όποιος πειράζει έστω και μια τρίχα απ' το κεφάλι ενός Χρυσαυγίτη δεν είναι καλύτερος απ' τους δήμιους των Ες Ες κι έχει τόση σχέση με την Αριστερά, όση οι Νεάντερταλ με τα μαθηματικά.

Οι φόνοι που έγιναν χθες θα μπορούσαν να έχουν διαπραχθεί από ανθρώπους της νύχτας για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, ή από φασίστες μεταξύ τους για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Ή από φασίστες βαλτούς, ώστε να ενοχοποιηθεί η Αριστερά και να θυματοποιηθεί η Χρυσή Αυγή. Να ανακοπεί το φυλλορρόημά της και μάλιστα να ξαναφουντώσει.

Μπορεί να είναι ένα τυφλό χτύπημα ή ένα προμελετημένο χτύπημα. Μπορεί την ευθύνη να αναλάβει κάποια μαύρη ομάδα, αντιεξουσιαστική (που αμαυρώνει αυτόν τον χώρο) ή κάποια ομάδα ακόμα πιο πονηρή, απ' αυτές που η εξουσία παρουσιάζει ως αντιεξουσιαστικές.

Ο,τι και να είναι αυτό το χτύπημα, είτε οι έρευνες το διαλευκάνουν είτε όχι, είναι ένα προβοκατόρικο χτύπημα. Και ως τέτοιο κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Στόχος του είναι η Αριστερά, προκειμένου να ενοχοποιηθεί, οι ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις, η δημοκρατία η ίδια.

Η θεωρία των δύο άκρων τρέφεται από τέτοιες καταστάσεις, πίνει το χυμένο αίμα και θεριεύει. Οι διαχειριστές του φόβου παίρνουν το πάνω χέρι. Η διάχυση της πόλωσης στην κοινωνία γίνεται πιο εύκολη, η εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα καλλιεργείται, η βεντέτα οπλίζει τη λογική της, ο παραλογισμός γίνεται η χαρά του ανορθολογισμού – η κατατρομοκράτηση των πολιτών βρίσκει εύκρατο περιβάλλον.

Πολλά χρόνια τώρα έχουν ταλαιπωρήσει το λαϊκό κίνημα ανεγκέφαλοι και φασίστες τύπου Μαρφίν – σήμερα που ο κόμπος όσων διαπράττουν τα τροϊκανά ανδρείκελα έχει φθάσει στο χτένι, τι πιο χρήσιμο για το σύστημα από έναν τρομώδη αποπροσανατολισμό;

Το γεγονός ότι κάτι τέτοιο είναι προφανές ως προς τη σκοπιμότητα που εξυπηρετεί, δεν πτοεί τους διαχειριστές του σοκ και του δέους. Διότι έχει αποδειχθεί ότι όσο πιο ψεύτικος είναι ένας κίνδυνος, τόσο πιο πιστευτός γίνεται, «όσο πιο χοντρά είναι τα ψέματα που λες, τόσο πιο πιστευτά γίνονται», δίδασκε ο Χίτλερ τον Γκαίμπελς.

Η συγκυρία βοά.

Με την υπόθεση της Μαρφίν εξουδετερώθηκαν οι λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίον των Μνημονίων, όταν ήταν ακόμα απαλά τα νύχια τους. Σήμερα επιχειρείται να αντιμετωπισθούν εκ προοιμίου ενδεχόμενες λαϊκές κινητοποιήσεις πριν καν εκδηλωθούν. Η έγκαιρη αντίδραση των κομμάτων της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ εναντίον των δύο στυγερών δολοφονιών και του τραυματισμού ενός ακόμα ανθρώπου, μόνον και μόνον για τις ιδέες τους, βοηθάει τη δημοκρατική άμυνα. Το κακό πρέπει να σταματήσει εδώ.

Η Χρυσή Αυγή δεν πρόκειται να συμβάλει σε αυτό, διότι δεν είναι φτιαγμένη για αυτό. Είναι μία ναζιστική οργάνωση, εφεδρεία του συστήματος ή προφυλακή, αναλόγως αν το σύστημα χρειάζεται προβοκάτορες ή  τάγματα εφόδου.

Συνεπώς το βάρος αυτή τη στιγμή της διατήρησης της νομιμότητας πέφτει πάνω στους ώμους της Αριστεράς και όλων, των δημοκρατικών δυνάμεων της Δεξιάς. Όπως επίσης και η περιφρούρηση της ομαλότητας, ώστε ο λαός να μπορεί να εκφράζεται δημοκρατικά και κατά την κρίση του. Πρόκειται για καθήκοντα πρώτης γραμμής, που πρέπει να ασκηθούν νηφάλια αλλά και δυναμικά χωρίς κανέναν συμψηφισμό συμπαράταξης με τις δυνάμεις εκείνες των οποίων οι πολιτικοί όχι μόνον εξέθρεψε τον φασισμό, αλλά διέλυσε την οικονομία, αποσάθρωσε την κοινωνία  και μετέτρεψε τη χώρα σε ειδική οικονομική ζώνη που πάει για νεκρή ζώνη. Ο εύκολος αντιφασισμός, τα διάφορα «συνταγματικά τόξα» δεν έχουν κανένα νόημα, και διότι είναι παράλογα (δεν μπορείς να συνασπισθείς εναντίον του φασισμού με εκείνους που τον παράγει η πολιτική τους) και διότι (ως εκ τούτου) είναι ανήθικα.

Ο φασισμός των τραπεζών και των πολυεθνικών, ο αυταρχισμός του δουλικού πολιτικού προσωπικού που τις υπηρετεί, η καταστολή, η προπαγάνδα, είναι που ωφελούνται απ' την ανωμαλία και τον διχασμό. Η θυματοποίηση (ηρωοποίηση) της Χρυσής Αυγής ταιριάζει γάντι στο σκηνικό που διαμορφώνεται. Ηδη η ρητορική της Χρυσής Αυγής στρέφεται κατά της κυβέρνησης, ώστε να μπορέσει να εμφανισθεί και πάλι στα μάτια όσων επηρεάζει ως αντισυστημική δύναμη.

Κάτι που δεν είναι, ενώ την ίδια στιγμή απαρνείται μετά βδελυγμίας αυτό που είναι – μια ναζιστική συμμορία.

Είναι άθλιο να θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές – δύο νεαρά παιδιά νεκρά, εκτελεσμένα εν ψυχρώ – για ένα παιχνίδι που παίζεται επί μακρόν ήδη, που όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει, και όμως συνεχίζεται…

ΥΓ.: Είδα τη φωτογραφία τού ενός απ' τα δολοφονημένα παιδιά στην οθόνη μου, με κοιτούσε στα μάτια και έσπασε η καρδιά μου…

* stathis@enikos.gr enikos.gr

ΠΗΓΗ: 02/11/2013, http://www.enikos.gr/stathis/187311,Prosoxh!_Dixasmos!.html

Μπόχα Μαρφιν-έζικης προβοκάτσιας

 

Της Νίνας Γεωργιάδου

Σαν έτοιμοι από καιρό, αμέσως μετά τη δολοφονία των δύο νεαρών Χρυσαυγιτών, ο Φαήλος Κρανιδιώτης γράφει, «το ‘ανύπαρκτο' άκρο δολοφόνησε δύο υπαρκτότατους νέους ανθρώπους» και ο δημοσιογράφος Γιάννης Λοβέρδος συμπληρώνει, «οι δολοφόνοι που σκότωσαν πριν από λίγο δύο χρυσαυγίτες δεν αποτελούν άκρο; Δεν πρέπει η ‘ιδεολογία' τους να απαγορευθεί από το νέο αντιρατσιστικό νόμο, όπως απαγορεύεται ο ναζισμός;»

Στα δελτία μαζικής λοβοτομής των 8, όλες οι παραδουλεύτρες των τροϊκανών ξεσάλωσαν περί των «δύο άκρων», με την εκφωνήτρια του Αντένα να κραυγάζει, «έχουν δίκιο οι βουλευτές της Χ.Α. να είναι οργισμένοι» και το Τρεμο-Πρετεντέρικο δίδυμο να κόβει και να ράβει περί περιφρούρησης του συνταγματικού τόξου.

Μέσα σ' αυτό το αιματοβαμμένο σκηνικό και τα προπαγανδιστικά παραληρήματα, οι ουσιαστικά θλιμμένοι είναι ο κόσμος της Αριστεράς γνωρίζοντας, από ιστορική εμπειρία, πως το παρακράτος της Καρφίτσας και των Γκοτζαμάνηδων είναι εδώ, αειθαλές και φονικό, στην υπηρεσία κάθε βρωμιάς που εξυπηρετεί τους στόχους της οικονομικής εξαθλίωσης και του ολοκληρωτικού αυταρχισμού. Δεν έχει κανένα ενδοιασμό στο σχεδιασμό και την υλοποίηση κάθε άγριας προβοκάτσιας, ξεκινώντας από τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, φτάνοντας στη Μαρφίν, στο Α.Τ. Ιερισσού και στις τωρινές δολοφονίες. 

Η δολοφονία των εργαζομένων της Μαρφίν, στην πιο μεγαλειώδη διαδήλωση για το ξεπούλημα της χώρας, μούδιασε τις κινηματικές αντιστάσεις και έβαλε τους θύτες ενός ολόκληρου λαού σε ρόλο υπερασπιστή της δημόσιας ασφάλειας. Τέσσερα χρόνια μετά, η αποτρόπαια δολοφονία παραμένει «ανεξιχνίαστη», από τις, κατά τα άλλα, αποτελεσματικότατες μυστικές υπηρεσίες που, κατά Πάγκαλο, παρακολουθούν τους Αμερικάνους και διαγκωνίζονται σε μαγκιά με τη CIA. Η καταγγελία που αφορά στη χρήση ειδικού υλικού στις εμπρηστικές βόμβες της Μαρφίν, άγνωστης προέλευσης και καταλυτικά θανατηφόρας αποτελεσματικότητας, είναι χωμένη στο συρτάρι της υπόθεσης. Το τριπλό έγκλημα ανασύρεται μόνο όποτε βολεύει στην επιχειρηματολογία των θιασωτών των δύο άκρων, χωρίς καμιά αιδώ για την τυμβωρυχία και χωρίς καμιά απολογία για την έλλειψη απόδοσης δικαίου.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και οι «αντίφα» θεατρικές παραστάσεις από το σκυλολόι που εκτρέφει το νεοναζισμό και συνεργάζεται μαζί του, είχαν διπλό στόχο: να ανοίξει ο κύκλος του αίματος που θα δρομολογούσε την προστυχιά των δύο άκρων, και να σταλεί το μήνυμα πως οι καθεστωτικοί φασίστες κάνουν κουμάντο, κόβοντας την κάνουλα της επίσημης και ανεπίσημης χρηματοδότησης στα μαντρόσκυλά τους όταν το κρίνουν απαραίτητο.

Η διπλή δολοφονία των νεαρών νεοναζί, αυτών των αποπλανημένων άτυχων, έρχεται να εδραιώσει το μήνυμα: ή μνημόνια ή αίμα. 

Σε μια συγκυρία όπου το νέο ασφαλιστικό δρομολογείται με όρους συντριβής, η δημόσια υγειονομική περίθαλψη κονιορτοποιείται, ο φόρος ακινήτων προοιωνίζει χιλιάδες άστεγους, οι παραδουλεύτρες της Τρόικας έπρεπε να εκτρέψουν τη λαϊκή οργή, να αποτρέψουν αντιστάσεις και να ολοκληρώσουν το καταγέλασμα περί συνταγματικού τόξου. 

Το αίμα έγινε πολύ φτηνό μπροστά στο μεγάλο διακύβευμα του αμύθητου πλούτου που αφορά στο ξεπούλημα της χώρας. Οι «παράπλευρες απώλειες» αυτού του αδυσώπητου οικονομικού πολέμου θα εξυφαίνονται σε εγχώρια και μη υπόγεια και θα υλοποιούνται χωρίς κανένα δισταγμό.

ΠΗΓΗ: 2-11-2013, https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=10151963590658695&id=779738694

Απάντηση σε αγγλόφωνη νεαρή φίλη της αρχαίας Ελλάδας

 

Του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη*

 

Εισαγωγή του συντάκτη**: Η παρακάτω επιστολή είχε σταλεί στα αγγλικά ως απάντηση σε νεαρό πρόσωπο από την ελληνική παροικία των Η.Π.Α., που από υπερβολική αγάπη προς την αρχαία Ελλάδα έχει στραφεί προς τον παγανισμό (έχει κάνει δηλαδή το ίδιο λάθος με πολλούς άλλους συνανθρώπους μας).

Την αποστολή της (με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο), τέλη του Μάη του 2009, ακολούθησε σιωπή. Έφτασε στην παραλήπτρια; Δεν έμαθα. Και, αν έφτασε, προκάλεσε προβληματισμό ή πετάχτηκε στον Καιάδα, δηλαδή στο καλάθι των αχρήστων; Με απέραντο σεβασμό προς την παραλήπτρια, την αποστέλλω για φιλοξενία εδώ, ώστε κάποτε, από χέρι σε χέρι, να φτάσει σ' αυτήν (αν δεν έχει φτάσει ήδη). Ίσως έχει σημασία να φτάσει και σε άλλα μάτια, αν περιέχει πληροφορίες ευρύτερου ενδιαφέροντος για όλους εκείνους, που αναζητούν την αλήθεια και προβληματίζονται γι' αυτήν.

Την επιστολή, στην οποία αποτελεί απάντηση, δεν μπορώ να τη δημοσιεύσω, γιατί δεν είναι δική μου. Αν εμφανιστεί η παραλήπτρια και τη δώσει στη δημοσιότητα, ευχαρίστως ας δώσει και την πρώτη μου επιστολή προς αυτήν.

Αγαπητή νεαρή φίλη,

Σ' ευχαριστώ για την απάντησή σου. Όμως νομίζω ότι είναι σωστό να προσθέσω μερικές παρατηρήσεις σ' αυτά που γράφεις.

Ελπίζω να μπορείς να διαβάσεις στα ελληνικά. Αν όχι, σου προτείνω να μάθεις άριστα ελληνικά (αρχαία και νέα), για να μπορείς να διαβάζεις τα αυθεντικά αρχαία ελληνικά και χριστιανικά κείμενα και να μη χρειάζεσαι μεταφράσεις. Μια μετάφραση ίσως να περιέχει λάθη ή ψέματα.

Περί Θεού. Γνωρίζω για κάποιον θεό, που ο γιος του ήταν κανίβαλος. Το όνομά του είναι Ποσειδώνας και το όνομα του γιου του είναι κύκλωπας Πολύφημος. Μαθαίνουμε γι' αυτόν στην «Οδύσσεια» του Ομήρου. Δε θα ήθελα να έχω ένα τέτοιο θεό.

Γνωρίζω για κάποιον θεό, που έτρωγε τα παιδιά του, και για μια θεά, που πέταξε το νεογέννητο μωρό της από την κορυφή του Ολύμπου, επειδή… ήταν άσχημο. Τα ονόματά τους είναι Κρόνος και Ήρα. Δε θα ήθελα να έχω τέτοιους θεούς.

Γνωρίζω για κάποιον θεό, που έκανε τρελή μια μητέρα και την έβαλε να κομματιάσει το γιο της, επειδή εκείνος αρνήθηκε να τον λατρέψει. Το όνομά του είναι Διόνυσος και μαθαίνουμε γι' αυτό στην τραγωδία του μεγάλου Ευριπίδη «Βάκχες». Δε θα ήθελα να έχω ένα τέτοιο θεό.

Γνωρίζω για κάποιον θεό, που ήθελε να μένουν οι άνθρωποι στο σκοτάδι και τιμώρησε σαδιστικά τον τιτάνα που τους έφερε τη φωτιά. Το όνομα του θεού είναι Ζευς και το όνομα του τιτάνα… το γνωρίζεις. Δε θα ήθελα να έχω ένα τέτοιο θεό, όπως ο Ζευς.

Αλλά γνωρίζω και για κάποιο Θεό, δημιουργό του σύμπαντος και των ανθρώπων, που έγινε άνθρωπος και παρέδωσε τον εαυτό του στους κακούς ανθρώπους και τους άφησε να τον βασανίσουν και να τον σκοτώσουν. Και, καθώς τον σκότωναν, τους συγχώρεσε. Εκείνος δεν είχε να κερδίσει τίποτα, αλλά το έκανε μόνο επειδή αγαπούσε όλους ανθρώπους όπως ο ερωτευμένος την αγαπημένη του. Έτσι κάλεσε όλους τους ανθρώπους -και τους δολοφόνους του- να ενωθούν μαζί του διά της αγάπης και να γίνουν θεοί! Το θεϊκό όνομά του είναι Υιός του Θεού Πατρός, Λόγος και Σοφία, και το ανθρώπινο όνομά του είναι Ιησούς Χριστός. Χαίρομαι που έχω έναν τέτοιο θεό, που με αγαπάει ακόμα κι όταν δεν τον αγαπώ.

Περί ποιμένων και προβάτων. Ο Θεός μου είναι ένας παράξενος Θεός. Δεν είναι μόνο ποιμένας, αλλά και πρόβατο. Είναι ποιμένας, για να δώσει τη ζωή του για να με σώσει από τους λύκους (κατά Ιωάννην, 10, 11-15), αλλά είναι και πρόβατο (αμνός), γιατί άφησε να τον σκοτώσουν, όπως θυσιάζουν τα πρόβατα. Οι μαθητές του, αν και ποιμένες της Εκκλησίας, ήταν επίσης και πρόβατα που θανατώθηκαν (κατά Ματθαίον, 10, 16-22, κατά Λουκάν, 10, 3) και κάθε χριστιανός είναι και ποιμένας και πρόβατο για να βοηθήσει τους συνανθρώπους του. (Στα βιβλία των χριστιανών αγίων Πατέρων τονίζεται πάντα ότι οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται «λογικά πρόβατα», όχι «άλογα». Λέγονται έτσι σε αντίθεση με τους «λύκους» και όχι με τους ανθρώπους).

Με έναν τέτοιο Θεό, που γίνεται πρόβατο για να με σώσει, δε με πειράζει να γίνω κι εγώ πρόβατο για να βοηθήσω τους άλλους. Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία, αν και είναι σπουδαία, δίνει βάρος μόνο στο νου. Έτσι δυσκολεύεται να καταλάβει την αγάπη. Γι' αυτό ίσως δε μπορείς να καταλάβεις τη συμπεριφορά του Χριστού. Εκείνος δε «χωρίζει τις οικογένειες» (αντίθετα: ενώνει) αλλά οι οικογένειες χωρίστηκαν, επειδή πολλοί ειδωλολάτρες θανάτωσαν τα παιδιά τους, που ήταν χριστιανοί. Τέτοιοι ήταν ο πατέρας της αγίας Βαρβάρας, ο πατέρας του αγίου Γοβδελαά, ο πατέρας του αγίου Ιωάσαφ του Ινδού και πολλοί άλλοι.

Αυτοί λοιπόν οι πατεράδες ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή κτήνη; Πάντως οι άγιοι μάρτυρες, που έδωσαν τη ζωή τους για την πίστη τους, δεν ήταν πρόβατα, ήταν ελεύθεροι άνθρωποι. Πρόβατα ήταν οι δήμιοι και οι βασανιστές τους.

Όμως οι Αχαιοί, όταν βίαζαν τις γυναίκες της Τροίας (ο Αίας βίασε την Κασσάνδρα μέσα στο ναό της Αθηνάς) και όταν θυσίαζαν την Πολυξένη στον τάφο του Αχιλλέα ή οι Αθηναίοι, όταν θυσίαζαν τρεις αιχμαλώτους στη Σαλαμίνα, ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή κτήνη; Και οι Σπαρτιάτες, όταν βασάνιζαν τους Είλωτες και πετούσαν τα ανάπηρα μωρά στον Καιάδα, ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή κτήνη;

Και οι Αθηναίοι, όταν επιτέθηκαν στη Σικελία (όπου και καταστράφηκαν) και όταν δίκαζαν το Σωκράτη (αλλά και το Μιλτιάδη, το Φειδία και πολλούς άλλους) ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή πρόβατα;

Κτήνη, πρόβατα και ελεύθερους ανθρώπους φοβάμαι ότι μπορείς να βρεις παντού. Τον 3ο αι. μ.Χ. ο νεοπλατωνικός Πορφύριος παραπονιέται, επειδή πάρα πολλοί Έλληνες έκαναν ανθρωποθυσίες στην Αρκαδία! (Λεπτομέρειες εδώ). Και έχουν βρεθεί πολλές επιγραφές, που μιλούν για ανθρώπους που τους θυσιάζουν στους «θεούς». Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή πρόβατα;

Περί άλλων. Σου «πρόσφερα» μια βιβλιοθήκη γεμάτη γνώση [σ.σ.: βιβλιογραφικές και διαδικτυακές παραπομπές σε προηγούμενη επιστολή (1)], όμως μια ολόκληρη βιβλιοθήκη, για να μελετηθεί, χρειάζεται πολύ χρόνο (ή χρόνια) και ελληνική γλώσσα. Ίσως τώρα είσαι τόσο βέβαιη γι' αυτά που πιστεύεις, ώστε δεν θέλεις να τη μελετήσεις, όμως μην την πετάξεις. Κάποτε πρέπει να δεις και την άλλη πλευρά, από τα ίδια τα βιβλία μας, και όχι βέβαια από ένα ή δυο, αλλά από δεκάδες. Τότε θα ξέρεις αληθινά τι είναι και τι λέει ο χριστιανισμός.

Κι εγώ δεν θέλω ένα Θεό, που εξαιτίας του σκοτώνονται εκατομμύρια άνθρωποι. Γι' αυτό είμαι και παραμένω ορθόδοξος χριστιανός και δεν θα γίνω ποτέ ρωμαιοκαθολικός ή προτεστάντης. Επειδή είμαι ορθόδοξος χριστιανός, ξέρω ότι δεν πρέπει να σκοτώσω ποτέ κανέναν, γιατί ο Χριστός νίκησε με το να τον σκοτώσουν, όχι με το να σκοτώσει. Έτσι η πατρίδα μου η Ελλάδα θα γίνει χώρα του φωτός και της δόξας, με την αγάπη και την ειρήνη, όχι με τη βία. Στην Ελλάδα υπάρχει βία και παρακμή, επειδή ξεχάσαμε το χριστιανισμό, όχι επειδή είμαστε χριστιανοί.

Ο χριστιανισμός δεν είναι «εβραϊκός», αλλά πανανθρώπινος. Αυτό είναι το σωστό, γιατί, αν αγαπώ μόνο την πατρίδα μου ή μόνο την οικογένειά μου, μπορώ να σκοτώσω ή να βασανίσω αυτούς που δεν ανήκουν σ' αυτές. Και αυτό δεν είναι φως και δόξα, αλλά φανατισμός και συμπεριφορά κτήνους.

Μπορείς να διαστρεβλώσεις κομμάτια από την Καινή Διαθήκη και να παρουσιάσεις (ή να θεωρήσεις) τον Ιησού Χριστό και τους μαθητές του κακούς και σκληρούς. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Απλώς, ο χριστιανισμός είναι αγάπη και η αγάπη είναι κάτι δύσκολο. Γι' αυτό ίσως βλέπεις πολλούς χριστιανούς που δεν αγαπούν, αλλά πληγώνουν τους άλλους. Αυτοί οι άνθρωποι πληγώνουν και το Χριστό, σαν να τον σταυρώνουν ξανά και ξανά. Όμως δεν είναι αυτοί ο χριστιανισμός, αλλά εκείνοι οι ταπεινοί άνθρωποι που αγαπούν. Ψάξε και θα τους βρεις. Αν μου επιτρέπεις, σε πληροφορώ ότι θα μάθεις για μερικούς σε βιβλία όπως: αρχιμανδρίτη Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης και Η ζωή Του ζωή μου, έκδοση του Stavropegic Monastery to St John theBaptist, Essex.

Klaus Kenneth, Born to Hate – Reborn to Love [ελλ.: Χιλιάδες μίλια προς τον τόπο της καρδιάς, εκδ. Εν Πλω]. Επίσης, στα βιβλία ανθρώπων όπως οι ορθόδοξοι επίσκοποι Αντώνιος Μπλουμ και Κάλλιστος Γουέαρ.

Αγαπητή φίλη, ξέρω ότι δεν μπορώ να σε πείσω να λατρέψεις το Θεό, όμως γράφω, ώστε να ξέρεις τι να κάνεις, όταν απογοητευτείς από τον σκληρό ορθολογιστικό αρχαίο ελληνικό κόσμο και από τους σημερινούς φίλους σου. Θυμήσου τότε την παραβολή του ασώτου υιού (κατά Λουκάν, 15, 11-32) και ότι μπορείς να πράξεις ανάλογα, για να ζήσεις στην ψυχή και το σώμα. Τώρα ίσως δεν συμφωνείς με αυτά που λέω. Δεν πειράζει. Δεν τα λέω για τώρα, αλλά για τότε.

Υπάρχουν στον ορθόδοξο χριστιανισμό κάποια πνευματικά κέντρα (μοναστήρια), όπου θεραπεύονται άνθρωποι πληγωμένοι στην ψυχή, με τον ορθόδοξο τρόπο της αγάπης. Τέτοια κέντρα στην αγγλόφωνη δύση είναι π.χ. τα:

Stavropegic Monastery to St John the Baptist, Essex, England,

St Anthony's Greek Orthodox Monastery, Arizona,

St Herman of Alaska Bratherhood, Platina, California.

Ταξιδεύοντας προς τη δική σου Ιθάκη, μπορείς να περάσεις κι από εκεί, πριν ή μετά τους Λαιστρυγόνες, πριν ή μετά τις Σειρήνες, πριν ή μετά τους Κύκλωπες. Εκεί θα δεις τον καπνό από το πατρικό σου σπίτι να ανεβαίνει στον ουρανό και θα πεις, μαζί με τον π. Πήτερ Γκίλκουιστ (πρώην προτεστάντη που έγινε ορθόδοξος μαζί με μια μεγάλη ομάδα ερευνητών) «Καλώς ήρθατε στο σπίτι σας».

Ελπίζω ότι τότε θα τα ξαναπούμε.

Ειλικρινά,
Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

(1) Οι παραπομπές ήταν οι εξής:

Για την εξάπλωση του χριστιανισμού: http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/xr.istor1.htm.

Για τους δήθεν διωγμούς των εθνικών από τους χριστιανούς, συνοπτικά: http://www.phys.uoa.gr/~nektar/history/2romanity/nonexistent_persecutions.htm

Αναλυτικά: http://www.arhaioplixia.org/arhaioplixia5.html.

Για τα δήθεν εγκλήματα που καταλογίζονται «στο χριστιανισμό» ή «στην Εκκλησία»: http://www.oodegr.com/neopaganismos/sykofanties/sykofanties.htm.

Για την ηθική ποιότητα του αρχαίου ελληνικού (προχριστιανικού) κόσμου: http://www.ierosolymitissa.org/arxaiopliksia.htm, http://www.oodegr.com/neopaganismos/politismos/politismos.htm.

Για την ηθική και πολιτισμική ποιότητα του Βυζαντίου: http://www.phys.uoa.gr/~nektar/history/2romanity/civilization_of_romania.htm και http://www.oodegr.com/oode/istoria/istoria.htm#rwmi.

Για τη φύση των αρχαίων θεών: http://www.oodegr.com/neopaganismos/pseftotheoi/pseftotheoi.htm.

Για το χαρακτήρα του χριστιανικού Θεού και την ηθική ποιότητα του χριστιανισμού:
http://oode.wordpress.com/2008/07/06/theosis/,
http://www.oodegr.com/oode/dogma/dogma.htm,
http://www.floga.gr/50/10/2006-7/2007031110.asp,
http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=653,
http://www.zephyr.gr/STJOHN/pyrinos.htm,
http://www.oodegr.com/neopaganismos/sykofanties/eksousia1.htm,
http://www.oodegr.com/oode/esxata/kol_par1.htm,http://www.oodegr.com/oode/efsevismos/efsevismos.htm,http://www.oodegr.com/oode/swthria/swthria.htm.

Για το ζήτημα της ελληνικότητας, που ασφαλώς σε απασχολεί: http://www.oodegr.com/neopaganismos/ellinikotita/ellinikotita.htm. Για τη φιλοσοφική αποτίμηση των Πατέρων της Εκκλησίας, βλ. τη Δογματική του καθηγητή του πανεπιστημίου της Γενεύης επισκόπου Ιωάννη Ζηζιούλα, το Χρήστου Γιανναρά, Σχεδίασμα εισαγωγής στη φιλοσοφία, Δόμος, Αθήνα 1990, π. Νικολάου Λουδοβίκου Η ευχαριστιακή οντολογία, Δόμος, Αθήνα 1992, καθώς και τον τόμο Το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, του Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού «Ηλίου», στα αντίστοιχα λήμματα-κεφάλαια. Ομοίως και τη σχετική εργογραφία των παλαιότερων καθηγητών φιλοσοφίας Βασιλείου Τατάκη και Κων/νου Γεωργούλη.

Παραπέμπω επίσης στην ιστοσελίδα http://www.apologitis.com/, καθώς και σε μια στοιχειώδη βιβλιογραφία:

Γιάννη Τσέντου Ιουλιανός ο Παραβάτης, Τήνος, Αθήνα 2004.

Κυριάκου Σιμόπουλου, Μύθος, απάτη και βαρβαρότητα οι Ολυμπιάδες, Στάχυ 1998.

π. Γεωργίου Μεταλληνού, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;, Αρμός, Αθήνα 2003.

Επισκόπου Κάλλιστου Ware, καθηγητή του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Ο ορθόδοξος δρόμος (The Orthodox Way, Londonand Oxford, Mowbray 1979).

Ιερόθεου Βλάχου, επισκόπου Ναυπάκτου, Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία, έκδ. ιεράς μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Λεβαδιά 2004.

Λεωνίδα Φιλιππίδη, Ρωμιοσύνη ή βαρβαρότητα.

Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης και Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, έκδ. ιεράς μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας (Stavropegic Monastery toSt John the Baptist, Essex).

* Ο Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης είναι θεολόγος.

** Το ΙΔΙΟ άρθρο και στα ΑΓΓΛΙΚΑ 

ΠΗΓΗ: Αναρτήθηκε από ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Το είδα: Παρασκευή, 1 Νοεμβρίου 2013, http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2013/11/blog-post_1.html

Η Ελλάδα… ΗΠΑκούει

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

1. Πριν λίγες μέρες ο στρατηγός Κιθ Αλεξάντερ, ο διευθυντής της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, της περιβόητης NSA, παραδέχτηκε ότι το ευαγές ίδρυμα του οποίου προΐσταται διενεργεί εκτεταμένες παρακολουθήσεις και υποκλοπές. Εντούτοις, σε μια απόπειρα να δικαιολογηθεί, πρόσθεσε ότι η πρακτική αυτή ακολουθείται από… ανάγκη και όχι από χόμπυ. Η NSA – δήλωσε χαρακτηριστικά – «δεν διασκεδάζει καθημερινά ακούγοντας συζητήσεις»…

Αντιθέτως, ο κ. Πάγκαλος δήλωσε ότι εκείνος… διασκέδαζε όταν η ΕΥΠ «παρακολουθούσε» τους Αμερικανούς πρεσβευτές: «(…) μερικές φορές ήταν πολύ διασκεδαστικό να ακούω τον Αμερικανό πρέσβη να λέει στο συνάδελφό του στην Άγκυρα ή σε κάποιον από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κλπ, κλπ», ήταν τα λόγια του κ. Πάγκαλου.

Η παρατήρηση που έχουμε να κάνουμε είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο διασκεδάζει κανείς είναι προσδιοριστικός της προσωπικότητάς του. Εν πάση περιπτώσει, ο καθείς και τα «γούστα» του.

Αλλά έχουμε και μερικές απορίες. Για παράδειγμα:

Αν, όντως, επί Παγκάλου στο υπουργείο Εξωτερικών, η ΕΥΠ… «παρακολουθούσε» τους Αμερικανούς πρεσβευτές, μήπως τους «παρακολουθούσε» και την περίοδο της υπόθεσης Οτσαλάν; Κι αν ναι, τα όσα άκουγε ο κ. Πάγκαλος να λένε οι πρεσβευτές των ΗΠΑ (για την υπόθεση Οτσαλάν), πώς του φαίνονταν; Ήταν αρκούντως «διασκεδαστικά»;… Μήπως οι υποκλοπές στις συνδιαλέξεις των Αμερικανών γίνονταν και την περίοδο των Ιμίων; Κι αν ναι, τα όσα άκουγε ο κ. Πάγκαλος να λένε οι πρεσβευτές των ΗΠΑ (για την υπόθεση των Ιμίων), του φαίνονταν κι εκείνα «διασκεδαστικά»;… Μήπως οι υποκλοπές στις συνδιαλέξεις ξένων πρεσβευτών γίνονταν και την περίοδο που ο κ. Πάγκαλος είπε εκείνο το περίφημο «συγγνώμη» προς τους Γερμανούς, παίρνοντας πίσω προηγούμενες λεβέντικες δηλώσεις του για τη Γερμανία;  Κι αν ναι, τα όσα άκουγε ο κ. Πάγκαλος να λένε οι πρεσβευτές της Γερμανίας (για τη «συγγνώμη» του), του φαίνονταν κι εκείνα «διασκεδαστικά»; Η μήπως την εποχή του κ.Παγκάλου, η ΕΥΠ ειδικευόταν σε «παρακολουθήσεις» μόνο των Αμερικανών πρεσβευτών, κι έτσι ο κ. Πάγκαλος έχασε την ευκαιρία να «διασκεδάσει», να φτιάξει το κέφι του, ακούγοντας  τους Γερμανούς πρεσβευτές να συνομιλούν (για το «συγγνώμη» του);…    

Το χτεσινό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Ποντίκι»     

2.  Στις 8 Αυγούστου 2013, ο κ. Σαμαράς, δήλωσε ενώπιον του Ομπάμα για τις σχέσεις Ελλάδας- ΗΠΑ: «Κατ' αρχήν, θέλω να πω ότι οι δύο λαοί μας και οι δύο χώρες μας είναι περισσότερο από σύμμαχοι. Όχι μόνο πάλεψαν ο ένας δίπλα στον άλλο σε όλη την ιστορία, πάντα για μια ευγενή αιτία, αλλά λάτρεψαν και υποστήριξαν τις ίδιες αξίες, όπως την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία».

Στις 25 Απριλίου 2006, η τότε υπουργός Εξωτερικών κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, δήλωσε για τις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ: «(…) Η μακρά ιστορία και η δυνατή φιλία που συνδέει τις δυο δημοκρατίες μας στηρίζεται σε κοινές αρχές και αξίες, σε κοινούς αγώνες, αλλά και στη συμμετοχή μας στη μεγάλη κοινότητα κρατών του ΝΑΤΟ. Οι στόχοι μας σε μεγάλο βαθμό συμπίπτουν (…)».

Στις 10 Δεκέμβρη 2000, ο τότε υπουργός Εξωτερικών κ. Γιώργος Παπανδρέου, σε  συνέντευξη στους «Ουάσιγκτον Τάιμς», δήλωσε για τις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ: «Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συμμερίζονται κοινές αρχές, κοινούς στόχους, όπως δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, περιφερειακή σταθερότητα».

Μετά από όλα αυτά τα περί «κοινών αρχών», «κοινών στόχων» και «κοινών αξιών»(!) της Ελλάδας με τη «δημοκρατία» των Αμπού Γκράιμπ, των Γκουαντάναμο και των εκατομμυρίων υποκλοπών, γιατί να μας προκαλεί απορία το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει βγάλει ούτε μισό «κιχ» (!) για τις αποκαλύψεις του «Spiegel», ότι η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα. Σιγά τώρα. Αυτά – να υποκλέπτει ο ένας τι λέει ο άλλος – είναι συνηθισμένα πράγματα. Ειδικά μεταξύ δυο που αγαπιούνται πολύ (σσ: αφήστε που – κατά τον Πάγκαλο – «κι εμείς τους παρακολουθούσαμε»…)

3. Ο πρώην πολιτικός σύμβουλος της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, ονόματι Κίσλινγκ, με δύο μάλιστα παρεμβάσεις του στον Τύπο (από τις οποίες ουδόλως ίδρωσε το αυτί της …υπερήφανης εκτελεστικής ή ακόμα και δικαστικής εξουσίας), δήλωνε ευθαρσώς το 2006, όταν αποκαλύφθηκαν οι υποκλοπές των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων μέχρι και του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή: «Οι υποκλοπές προωθούντο από 4 σταθμούς με κέντρο την πρεσβεία των ΗΠΑ»!

Οι έλεγχοι που έγιναν τότε περί τα κινητά-υποκλοπείς απέδειξαν ότι ορισμένα από αυτά «βαράγανε» στο Μέριλαντ. Εκεί, στο Μέριλαντ, βρίσκεται και η έδρα της πανίσχυρης «Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας» των ΗΠΑ, της NSA…

Εντούτοις, το θλιβερό και ΗΠΑκουο πολιτικό προσωπικό, που, στην αρχή είχε μιλήσει για «έγκλημα εθνικής ασφάλειας», στη συνέχεια έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να κουκουλώσει το έγκλημα. Και φυσικά το πέτυχε. Το  σκάνδαλο των υποκλοπών τέθηκε στο αρχείο…

4. Σε αυτή τη χώρα τη δεκαετία του '80, επί «Αλλαγής», είχαμε την υπόθεση Τόμπρα. Το 1990, επί «Απαλλαγής», είχαμε την υπόθεση Γρυλλάκη και Μαυρίκη. Μετά ξανάρθαν οι άλλοι και επί των ημερών τους, το Νοέμβρη του '93, «φυγαδεύονταν» πράκτορες της CIA, που προηγουμένως είχαν πιαστεί στα πράσα, με όλα τα σύνεργα των υποκλοπών πάνω τους, να κάνουν βόλτες στην Πλατεία Αμερικής (είχαν επιλέξει και την πλατεία…). Τη δεκαετία του 2000 είχαμε τις υποκλοπές με κινητά που στέλνανε σήμα στο Μέριλαντ, αλλά η υπόθεση σκάλωσε γιατί… χαθήκανε τα λογισμικά των υποκλοπών.  

Ποια η διαφορά, επομένως, μεταξύ των περιόδων της ΝΔ από τις περιόδους του ΠΑΣΟΚ; Μα είναι τόσο προφανής:  Επί των ημερών της ΝΔ «φυγαδεύονταν» τα λογισμικά (των υποκλοπών). Επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ «φυγαδεύονταν» οι πράκτορες (που έκαναν τις υποκλοπές)…

Όμως, τώρα – κι αυτό θέλουμε να το σημειώσουμε με έμφαση – μπορούμε πλέον να είμαστε ήσυχοι. Τώρα πια, που τα δυο κόμματα είναι μαζί στην κυβέρνηση, τώρα πια που τα δυο αυτά κόμματα δεν είναι χώρια, όλα εκείνα τα περίεργα «χράτσα χρούτσα» στα τηλέφωνα κι όλο αυτό το «μπανιστήρι» στα mail κλπ έχει λάβει τέλος! Υπάρχει άλλωστε τόσο η διαβεβαίωση του κ. Δένδια, όσο και του επικεφαλής της ΕΥΠ χτες στη Βουλή: «Υποκλοπές δεν γίνονται»!

Και για την ακρίβεια: Μόνο στην Ελλάδα «δεν γίνονται»! Σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο – βουίζει ο ντουνιάς – γίνονται…   

* email: mpog@enikos.gr

ΠΗΓΗ: 01/11/2013, http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/186924,H_Ellada_HPAkoyei_.html