Αρχείο μηνός Νοέμβριος 2013

40 Νοέμβρηδες μετά, 3 ομοιότητες και 1…διαφορά!

40 Νοέμβρηδες μετά, τρείς ομοιότητες και μια μεγάλη διαφορά!

 

Του Δημήτρη Λαβατσή*

 

Σαράντα Νοέμβρηδες μετά, όπως έγραψε και ένας καλός σύντροφος, είναι πολύς καιρός… Ωστόσο όσοι  βιώσαμε την εποχή εκείνη και μεγαλώσαμε με τα νοήματά της διαπιστώνουμε μια "περίεργη" ομοιότητα στην ένταση των πλησιαζόντων, τότε και τώρα γεγονότων. Παρ' όλη την μεγάλη μεταξύ τους διαφορά οι δύο Νοέμβρηδες μοιάζουν…

Ομοιότητα 1η: Στην συσσωρευμένη κοινωνική ενέργεια που υφέρπει. Αυτήν που μόνο το εξασκημένο αυτί των ανθρώπων  των κινημάτων μπορεί να ακούσει και να ξεχωρίσει. Αυτήν την κοινωνική ενέργεια που και τότε οι δικτάτορες και τώρα οι δικτατορεύοντες περιφρονούν και χλευάζουν. Τότε μέχρι τις παραμονές της 17ης που κατάλαβαν ότι η κατάσταση δεν αστειεύεται. Τώρα: ακόμα οι αλαζόνες την αγνοούν όταν χλευάζουν την έννοια λαός όπως φάνηκε με το ξεδιάντροπο γέλιο τους την περασμένη Κυριακή στην Βουλή. Αν χλεύαζαν τον Τσίπρα κατά την συζήτηση της μομφής  θα ήταν μικρό το κακό. Οι αναιδείς όμως χλεύαζαν την κοινωνία μας που υποφέρει γιατί ως αλαζόνες πιστεύουν ότι την έχουν στο χέρι με την δύναμη του εκβιασμού. Τότε εκβίαζαν με την οικονομία των τανκς, τώρα εκβιάζουν με τον οδοστρωτήρα της ανέχειας, και την τρομοκρατία της ανασφάλειας.

Ομοιότητα 2η: Μοιάζουν οι δύο εποχές στον διχασμό που η ίδια  η εξουσία και τότε και τώρα  ενέτεινε στο έπακρο για να επιβιώσει. Όχι μόνο ως μηχανισμός της, τότε οι στρατιωτικοί και το παρακράτος του εμφυλίου, τώρα τα αφυδατωμένα κόμματα του αστισμού και το παρακράτος των ναζί. Ο διχασμός και τότε και τώρα αφορά τους δύο κόσμους που αναπτύσσονται χωριστά και τότε και τώρα με χάσμα που ολοένα και περισσότερο βαθαίνει. Τότε οι μεγάλες εταιρείες και οι σκανδαλώδεις εργολαβίες, οι εφοπλιστές και η προαγωγή των ταγματαλητών  της κατοχής και του εμφυλίου σε αστούς δεύτερης γενιάς! Κι από την άλλη η επαρχία που μαράζωνε και ερήμωνε παρά τα τσάμικα των συνταγματαρχών "στας εθνικάς επετείους και τα εγκαίνια των έργων", τα αστικά κέντρα όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού έβλεπε τον πλούτο που παρήγαγε να γίνεται καλοπέραση των αφεντικών ενώ αυτή (η πλειοψηφία) συνέχιζε να φυτοζωεί, ελπίζοντας στα εμβάσματα από τα ανθρακωρυχεία του Βελγίου, τις φάμπρικες της Γερμανίας, τους ναυτικούς που τους έτρωγε η λαμαρίνα στους 5 ωκεανούς  προς δόξαν της ελληνικής ναυτιλίας.

Σήμερα από τη μια οι σουσούδες και οι σουσούδοι, η κατανάλωση των ειδών πολυτελείαςορισμένων στρωμάτων που φροντίζουν να μην το πολυδείχνουν. Αλλά οι στατιστικές είναι αποκαλυπτικές. Τα τελευταία τριάμισι χρόνια τω μνημονίων η συσσώρευση πλούτου της μειοψηφίας  είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Είμαστε πρώτοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην πόλωση των κοινωνικών ανισοτήτων. Η αποστολή  κεφαλαίων και κερδών σε «ασφαλείς από την κοινωνική απαίτηση για φορολογία» προορισμούς μεγαλύτερη από ποτέ. Αλλά και οι εσωτερικές ευκαιρίες που καραδοκούν για τους κατόχους χρήματος πολλές: με αρπαγές σπιτιών (αρπαγή του παρελθόντος μας), με αρπαγή εργασίας, με αρπαγή της αποζημίωσης του απολυόμενου(νομότυπα αφού φρόντισαν οι νομοθετούντες να τις μειώσουν πάνω από 50%), κλέβουν το παρόν. Με αρπαγή του μέλλοντος των παιδιών μας εφόσον συνηθίσουμε και αποδεχθούμε την ζούγκλα ως κανονικότητα.. Οι ευκαιρίες πολλές για τους σύγχρονους μαυραγορίτες που έθρεψαν οι πολιτικές των μνημονιακών.

Από την άλλη σήμερα: 30% ανεργία, (60% στους νέους). Και από αυτούς που ακόμη εργάζονται τα μισά ένσημα κλέβονται και περίπου στους μισούς ο μισθός καθυστερεί από 1 έως 10 μήνες!

Ομοιότητα 3η: Μοιάζουν οι δύο εποχές και στο χάσμα της γλώσσας: Δύο γλώσσες χωριστά. Που δεν μπορούν «να ακούνε, δεν καταλαβαίνουν»  η μία την άλλη.

Τότε οι ελληνικούρες των συνταγματαρχών και οι καθαρεύουσα των σκοταδιστών εξυπηρετούσαν την εξουσία. Και η ποίηση κυνηγιόταν ακόμη και στο πρόσωπο του συντηρητικού νομπελίστα μας του Σεφέρη! Όπως βεβαίως και οι μουσικές του Θεοδωράκη, αλλά και ο Μάνος που θεωρούνταν συνοδοιπόρος των κομμουνιστών! και οι ευαισθησίες των ανθρώπων, και η μνήμη της ιστορίας και οι κλασσικοί, ακόμη και ο Παλαμάς για τον «Δωδεκάλογο του Γύφτου». Οι συνταγματάρχες φοβόντουσαν δικαίως κάθε επανανοηματοδότηση κάθε δημιουργίας.

Και υπήρχε η γλώσσα της νεανικής αισθητικής, οι μπουάτ, οι νέες μουσικές, η άνοιξη  των βιβλίων που βγάζανε με μεράκι και κίνδυνο διάφοροι νέοι εκδότες των δύο, τριών ή πέντε βιβλίων. Ο κινηματογράφος, το θέατρο! Μια πολιτιστική άνθιση που τρέλαινε τους τότε ουγκ! Υπήρχε το αίτημα της ευαισθησίας. Και η δύναμη της ευαισθησίας που κυνηγιόταν από τον κάθε ασφαλίτη. Λυσσασμένα και αναποτελεσματικά!

Σήμερα: Η γλώσσα των αριθμών από τους Στουρνάρες και διάφορους κομπογιαννίτες της κυρίαρχης οικονομικής θεωρίας, η αφρίζουσα γλώσσα των συνταγματαρχών της σήμερον, των συστημικών δημοσιογράφων συναντιέται με τα «ιδανικά» των παλιών ταγματαλητών. Την κονόμα τους την βαφτίζουνε πατρίδα! Μιλάνε για πατρίδα οι εκμεταλλευτές μας. Μιλάνε μια γλώσσα "κόντρα" στην ανθρώπινη υπόστασή μας, μια γλώσσα που χλευάζει την ανάγκη του άνεργου του άστεγου, του ταπεινωμένου, του πρόσφυγα, του μετανάστη, του αυριανού απολυμένου, του γέροντα, του ματαιωμένου, του ερημωμένου, του άρρωστου, του παιδιού! Μιλάνε γλώσσα θανάτου.

Η γλώσσα μας ανιχνεύει τα μονοπάτια της σε κατακερματισμένα τραγούδια σε ατελή συνθήματα, σε σιωπές γεμάτες πόνο, σε μικρές κινήσεις και ομάδες ανθρώπων που υπερβαίνουν τις ανάγκες τους για να μιλήσουν για το δίκιο του διπλανού τους που δεν έχει φωνή. Για το νόημα του δικαίου, για την ομορφιά του.

Η γλώσσα μας κοπιάζει να δημιουργηθεί με τόσο πόνο. Δυσκολεύεται να φτιάξει τραγούδια της χαράς. Αλλά ήδη δημιουργεί οργισμένα συνθήματα ανθρωπιάς. Ας τα προσέχουν οι κρατούντες: σαράντα Νοέμβρηδες είναι πολλοί και συσσωρεύθηκε πολλή ενέργεια που γυρεύει να ξεσπάσει:

Το 73  "Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή,

                                                                     ήτανε αγώνας και πάλη ταξική.»

                                                                                                             Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ                                                                                                                   

Αν το 73 η συμπιεσμένη κοινωνική ενέργεια μπόρεσε να ανατρέψει τον συσχετισμό δύναμης και να οδηγήσει σε κατάρρευση την χούντα διαψεύδοντας τους ρεαλιστές της εποχής, η καθεστωτική αλλαγή δεν έγινε κατορθωτό να οδηγήσει σε ανατροπή του συστήματος. Οι αντοχές του καπιταλισμού, η δυνατότητα εκσυγχρονισμού του με την αύξηση της παραγωγικότητας αλλά και την επέκταση των αγορών μέσω παραχωρήσεων που "άντεχε" το δυσθεώρητου ύψους ποσοστό καπιταλιστικού κέρδους στην Ελλάδα, (λελογισμένη αναδιανομή εισοδήματος) έδωσαν την δυνατότητα στον ελληνικό αστισμό να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων απέναντι σε ένα εργατικό κίνημα που δεν ξεπερνούσε τον διεκδικητισμό και την πολιτική του εκπροσώπηση που αδυνατούσε να χαράξει μια αξιόπιστη πολιτική πρόταση ανατροπής. Επιπλέον οι αδυναμίες του υπαρκτού σοσιαλισμού, ουσιαστικά η ήττα  της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης από την σταλινική αντεπανάσταση μετά τον θάνατο του Λένιν, δεν δικαίωναν το κομμουνιστικό πρόταγμα στην συνείδηση του πολίτη των δυτικών κοινωνιών που επιπλέον  μπουκωνόταν με τον μαζικό καταναλωτισμό μετά το 1960. Ο καπιταλισμός είχε μέλλον και στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο: μετά το 1980 – στην Ελλάδα μετά το 1992 – μέσω του δανεισμού του μέλλοντός μας μπορούσαμε να αγοράζουμε περισσότερα από όσα πληρωνόμαστε (ας το προσέξουμε αυτό: δεν  καταναλώναμε περισσότερα από την παραγωγή μας αλλά από το εισόδημά μας – δεν μπορούμε να καταναλώνουμε κάτι που δεν έχει παραχθεί εκτός κι αν πιστεύουμε ότι βρέχει… αυτοκίνητα). Ο καπιταλισμός της πιστωτικής επέκτασης έδινε την δυνατότητα  ευημερίας κατά τα πρότυπα του βεβαίως και τις αξίες του σε ευρύτατα τμήματα των από κάτω τάξεων

Και ύστερα ήρθε η κρίση: Από το 2008 ο τρόπος αυτός αναπαραγωγής των καπιταλιστικών κοινωνιών μπαίνει σε οξύτατη κρίση. Πέντε χρόνια μετά η κρίση αυτή, που από πολλούς μελετητές θεωρείται πιο μεγάλη και από αυτήν του 1929,  μπορεί να υπόσχεται μόνον δάκρυα και στερήσεις και αίμα για την πλειοψηφία του πληθυσμού. Αν ο Θατσερισμός πρότεινε την ατομική ευημερία ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα υπόσχεται  την γενικευμένη  φτώχεια στον κόσμο της εργασίας. Ο κόσμος της εργασίας δεν μπορεί να ελπίζει σε τίποτα άλλο από την ανατροπή αυτού του τρόπου παραγωγής.

Έτσι λοιπόν 40 Νοέμβρηδες μετά το 73 μπορούμε να μαθαίνουμε και από τις ομοιότητες και από την διαφορά. Το στοίχημα της δημοκρατίας σήμερα δεν έχει νόημα χωρίς το αίτημα και το όραμα ενός άλλου τρόπου κοινωνικής οργάνωσης. Το αίτημα του σοσιαλιστικού δρόμου του 21ου αιώνα παλεύει με το χρώμα των νέων ήχων με την μουσική των μεγάλων αφηγήσεων που έχει ανάγκη η ανθρωπότητα για να προχωρήσει. Και η γλώσσα που θα παραχθεί, τα νέα συνθήματα πιο σκληρά πιο απαιτητικά πιο ανθρώπινα θα αποδώσουν τα Πολυτεχνεία της τωρινής εποχής. Κανένας μας δεν ξέρει που και πότε θα προκύψουν. Η κοινωνική δυναμική είναι ανεξάρτητη από την βούληση των κυρίαρχων  αλλά και των κυριαρχούμενων. Όσο όμως οι κυρίαρχοι προσπαθούν να εμποδίσουν την κοινωνική εξέλιξη – μάταιο όσο και να εμποδίζεις την άνοιξη! – τόσο εμείς έχουμε το όμορφο καθήκον να προετοιμάζουμε την επιτάχυνση και τα Επαναστατικά της άλματα

                                                                     

     15/11/2013

* Ο Δημήτρης Λαβατσής είναι μέλος της Ν.Ε  του ΣΥΡΙΖΑ  Χίου.

Η Τρόικα, η δραχμή και το ευρώ (α)

Η Τρόικα, η δραχμή και το ευρώ (α)

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Εάν υπάρχει κάτι, για το οποίο είμαστε απολύτως σίγουροι, αυτό είναι η ανάγκη άμεσης εκδίωξης του ΔΝΤ και της Γερμανίας από την πατρίδα μας – μετά τις τεράστιες ζημίες που προκάλεσαν στην οικονομία και στην κοινωνία μας.

«Η πολιτική λιτότητας, τα «μνημόνια» καλύτερα, όπως ονομάζονται τα επιχειρησιακά σχέδια (Business plan) που επέβαλλε η Τρόικα στην Ελλάδα, έχουν αποτύχει παταγωδώς – χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Το γεγονός αυτό δεν συμπεραίνεται μόνο από την ανατριχιαστική υποχώρηση του ΑΕΠ, υψηλότερη και από αυτήν της Μεγάλης Ύφεσης του 1930, ή από τη δραματική αύξηση της ανεργίας, συμπεριλαμβανομένης της χρεοκοπίας χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων – αλλά από την μη μείωση, όπως υπολογιζόταν, του δημοσίου χρέους, καθώς επίσης από την μη αύξηση της ανταγωνιστικότητας.

Πόσο μάλλον όταν το δημόσιο χρέος, παρά τις αλλεπάλληλες αυξήσεις των φόρων, τις «δημεύσεις» περιουσιακών στοιχείων, καθώς επίσης του τρομακτικού περιορισμού των μισθών, αυξήθηκε – από περίπου 128% του ΑΕΠ το 2009, στο 180% προς τα τέλη του 2013, αν και προηγήθηκαν δύο διαγραφές.

Τα κοινωνικά επακόλουθα της πολιτικής λιτότητας είναι τρομακτικά – αφού το 40% περίπου του πληθυσμού ζει κάτω ή κοντά στα όρια της φτώχειας. Εκτός αυτού, η δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών έχει οδηγήσει το εθνικό μας σύστημα υγείας στην άκρη του γκρεμού – με τα δημόσια σχολεία να ευρίσκονται σε άθλια κατάσταση, καθώς επίσης με τη μετανάστευση των Ελλήνων να λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις (μόνο προς τη Γερμανία, το 2012 σε σχέση με το 2011, διαπιστώθηκε αύξηση 73%).

Φυσικά η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας δεν θα διατηρηθεί επ' άπειρον οπότε, κάποια στιγμή, νομοτελειακά, θα ακολουθήσει η ανάπτυξη – αν και από μία πάρα πολύ χαμηλή «αφετηρία». Εκείνη τη στιγμή είναι αναμενόμενο ότι, οι υποστηρικτές των μνημονίων και της Τρόικας, θα ξεσπάσουν σε ζητωκραυγές, ισχυριζόμενοι πως η πολιτική τους στέφθηκε με επιτυχία – επομένως, ότι χρειαζόταν απλά χρόνος και υπομονή, για να έχουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα οι «διαρθρωτικές» αλλαγές.

Θεωρούμε απόλυτα βέβαιο πως δεν θα αναφερθούν στις τεράστιες οικονομικές ζημίες που θα έχουν προκληθεί μέχρι τότε – πόσο μάλλον στο ότι θα απαιτηθούν πολλές δεκαετίες για να δημιουργηθούν ξανά οι εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, οι οποίες καταστράφηκαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Είναι επίσης σίγουρο το ότι, δεν θα γίνει καμία απολύτως αναφορά στην ανθρώπινη οδύνη, την οποία προκάλεσαν χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, τα εγκληματικά μέτρα της Τρόικας – ούτε στην εξαθλίωση χιλιάδων πολιτών ή στις αυτοκτονίες που προηγήθηκαν.

 Ολοκληρώνοντας, είναι απολύτως βέβαιο πως η Τρόικα θα αντισταθεί σθεναρά σε οποιαδήποτε προσπάθεια εκδίωξης της, πριν φέρει εις πέρας την αποστολή της – μη διστάζοντας ακόμη και να «οργανώσει» εγκλήματα ή άλλου είδους «προβοκάτσιες», για να τρομοκρατήσει την κοινωνία, έτσι ώστε να μην αντιδράσει.

Εν τούτοις, είναι αδύνατον να μην κατανοούν οι Πολίτες ποιος «ενορχηστρώνει» και για ποιο σκοπό τις ύπουλες επιθέσεις εναντίον της πατρίδας τους – πόσο μάλλον να επιτρέψουν την άλωση της Ελλάδας, αφού προηγηθεί η σχεδιαζόμενη από τους παρείσακτους απορρύθμιση και η κοινωνική κατάρρευση».

Ανάλυση

Έχουμε αναφερθεί πάρα πολλές φορές, πριν ακόμη ξεκινήσει η εισβολή αλλά και αργότερα, στο γεγονός ότι, η έλευση του ΔΝΤ σε μία χώρα προκαλεί ανάλογες καταστροφές με έναν πόλεμο – αφού διαλύει όλες τις κοινωνικές δομές, γκρεμίζει νοσοκομεία και σχολεία, λεηλατεί, εξαθλιώνει και «ερειπώνει» εκατομμύρια αθώους πολίτες.

Πόσο μάλλον όταν, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, συμμετέχει και η πρωσική Γερμανία, η οποία είναι κάτι παραπάνω από αμείλικτη – γεγονός που συμπεραίνεται εύκολα, από τον τρόπο που συμπεριφέρεται προς τους δικούς της πολίτες. Επομένως, η κάθε ημέρα που περνάει είναι πολύτιμη – αφού αντιστοιχεί με πολλούς μήνες, οι οποίοι θα χρειαστούν για να «επουλωθούν οι πληγές» της πατρίδας μας.

Στα πλαίσια αυτά, εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να έχουμε μία και μοναδική φροντίδα: απλούστατα, με ποιόν τρόπο θα καταφέρουμε να διώξουμε την Τρόικα, χωρίς να προκαλέσουμε μία ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή στη χώρα μας, στον εαυτό μας, στα παιδιά και στα εγγόνια μας.

Προφανώς οι «άναρθρες κραυγές», οι ανώριμες επαναστατικές δηλώσεις δηλαδή εναντίον της Τρόικας και των μνημονίων της, οι οποίες δεν στηρίζονται σε κάποιο ρεαλιστικά εφαρμόσιμο σχέδιο εκδίωξης της, δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα – απλά βοηθούν στην «εκτόνωση» των μαζών, διευκολύνοντας τους εισβολείς και διαιωνίζοντας, εάν όχι επιδεινώνοντας, το πρόβλημα.

Με πολύ απλά λόγια, οι κενές «αντιμνημονιακές ιαχές» επιτρέπουν την ελεγχόμενη διαφυγή του ατμού από την κατσαρόλα που βράζει, οπότε εμποδίζουν την έκρηξη της. Ακόμη χειρότερα, λειτουργούν όπως στο παράδειγμα του βατράχου, ο οποίος συνηθίζει σιγά σιγά το ζεστό νερό, παρά το ότι γίνεται σταδιακά καυτό – με αποτέλεσμα να μην αντιδράει και να πεθαίνει ήρεμος.

Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, όλα όσα έχουν συμβεί μέχρι στιγμής, τεκμηριώνουν δυστυχώς, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, τα συμπεράσματα μας – αφού ημέρα με την ημέρα επιδεινώνονται τα οικονομικά μεγέθη της πατρίδας μας, καθιστώντας όλο και πιο δύσκολη την «επιδιόρθωση» τους. Ειδικότερα τα εξής:

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Σύμφωνα με την Τρόικα, η μείωση των μισθών και του κόστους παραγωγής θα είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση των εξαγωγών – οπότε προβλεπόταν ρυθμός ανάπτυξης 0,7% το 2011, καθώς επίσης 1,1% το 2012. Στην πραγματικότητα όμως, η Ελλάδα βυθίστηκε σε μία τρομακτική ύφεση της τάξης του -7,1% το 2011 και -6,4% το 2012, η οποία συνεχίζεται και το 2013 (-3,8%).

Οι προβλέψεις για ανάπτυξη στηριζόταν στην εσφαλμένη υπόθεση ότι, στην περίπτωση που το κράτος μειώνει τις δαπάνες του κατά 1 €, το ΑΕΠ περιορίζεται κατά 0,50 € – στη γνωστή έννοια δηλαδή του «πολλαπλασιαστή», για τον οποίο παραδέχθηκε το ΔΝΤ το λάθος του. Όπως αποδείχθηκε λοιπόν εκ των υστέρων, η μείωση των δαπανών του δημοσίου κατά 1 € περιορίζει το ΑΕΠ μεταξύ 2,5 € και 3,6 € – κάτι που δεν μπορούμε να θεωρήσουμε πως οφειλόταν σε λανθασμένη εκτίμηση του ΔΝΤ, το οποίο υποστηρίζεται από τους 10.000 οικονομολόγους της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Σε κάθε περίπτωση, όποιες και αν ήταν οι πραγματικές προθέσεις του ΔΝΤ, οι μισθοί στην Ελλάδα μειώθηκαν δραματικά (Διάγραμμα Ι), οι φόροι εκτοξεύθηκαν στα ύψη, η ανεργία κλιμακώθηκε ραγδαία και η κατανάλωση κατέρρευσε – οπότε ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο το ότι, οι εξαγωγές δεν θα μπορούσαν ποτέ να εξισορροπήσουν τη μείωση της εσωτερικής ζήτησης, όπως ισχυριζόταν οι φωστήρες της Τρόικας.

Μισθοί κατά κεφαλήν (μπλε), μισθολογικό κόστος παραγωγής (πράσινο) και ποσοστό ανεργίας (κόκκινο).

Όπως ήταν φυσικό, οι επενδύσεις στην Ελλάδα, οι οποίες είχαν αυξηθεί σημαντικά τα δύο χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης, κατέρρευσαν με τη σειρά τους (Διάγραμμα ΙΙ), περιοριζόμενες κατά περίπου 34 δις €, σε σχέση με το 2007 – φτάνοντας στο ναδίρ τους το πρώτο τρίμηνο του 2013, στα 25 δις €, το οποίο αποτελεί αρνητικό ρεκόρ για την Ελλάδα.

Η αιτία της τεράστιας μείωσης των επενδύσεων, η οποία φυσικά επιδείνωσε τα οικονομικά μεγέθη της Ελλάδας, ήταν προφανώς η μείωση της ζήτησης, σαν αποτέλεσμα του περιορισμού των μισθών, της αύξησης των φόρων, της ανεργίας κοκ. – αφού είναι εύλογο το ότι, κανένας δεν επενδύει σε μία χώρα, στην οποία οι προοπτικές πώλησης των προϊόντων που παράγει γίνονται συνεχώς πιο αρνητικές.

 

 

Επενδύσεις (μαύρο), εξαγωγές (πράσινο), κρατικές δαπάνες (πορτοκαλί), κατανάλωση (γαλάζιο).

Η κατανάλωση στην Ελλάδα, ένας από τους σημαντικότερους «πυλώνες» του ΑΕΠ της, μειώθηκε από τις αρχές του 2010 κατά 30 δις € – ενώ οι εξαγωγές, ο μοναδικός τομέας που παρουσίασε αύξηση κατά 8 δις € (αν και παροδικά), δεν μπόρεσαν φυσικά να καλύψουν τη μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 13 δις €, στο ίδιο χρονικό διάστημα.

Επομένως, ήταν νομοτελειακή η κατάρρευση του ΑΕΠ, δυστυχώς ακόμη και συγκριτικά με τις άλλες χώρες του Νότου, όπως φαίνεται από το διάγραμμα ΙΙΙ που ακολουθεί. Προφανώς δε, ήταν εκ των προτέρων γνωστή αυτή η εξέλιξη στους εισβολείς, αφού είχαν ακριβή γνώση των «συστατικών» του ελληνικού ΑΕΠ, όπως ο κάθε αρχάριος οικονομολόγος – γεγονός που σημαίνει πως δεν επρόκειτο για λάθος, αλλά για μία σκόπιμη ενέργεια.

Συνεχίζοντας, η κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας δεν ήταν το μοναδικό «ανατριχιαστικό» κακό που προκλήθηκε στην Ελλάδα, όσον αφορά τον τομέα «εργασία». Τρομακτική ήταν κυρίως η εξέλιξη του ποσοστού των «δυνητικά εργαζομένων» – του αριθμού δηλαδή των εργαζομένων ηλικίας μεταξύ 20 και 64 ετών, διαιρουμένου με το συνολικό πληθυσμό της ίδιας ηλικίας (employment-to-population-ratio).

Όταν το ποσοστό αυτό υπερβαίνει το 70%, τότε η οικονομία χαρακτηρίζεται ως εξαιρετικά ανεπτυγμένη. Αντίθετα, όταν το ποσοστό είναι μικρότερο του 50%, η οικονομία κατατάσσεται στις αναπτυσσόμενες – ενώ δείκτες χαμηλότερους του 50% έχουν κυρίως ο χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, στις οποίες οι θέσεις εργασίας είναι αρκετά περιορισμένες.

 

Το συγκεκριμένο ποσοστό, από 66,5% για την Ελλάδα το 2008, μειώθηκε ραγδαία στο 55,3% το 2012 (πίνακας Eurostaat), καθώς επίσης στο 49,1% στο πρώτο τρίμηνο του 2013 (πίνακας)  – γεγονός που σημαίνει αναμφίβολα ότι, η οικονομία της Ελλάδας καταρρέει με επικίνδυνα γρήγορο ρυθμό.

 

Για παράδειγμα, με τον πληθυσμό της Ελλάδας να είναι περίπου 10.815.000, ο αριθμός των «δυνητικά εργαζομένων» το 2008, αυτών που θα μπορούσαν να εργασθούν δηλαδή, ήταν 7.192.000. Το 2013 υπολογίζεται στα 5.310.000 – ήτοι μικρότερος κατά 1.882.000 άτομα, γεγονός που συνιστά έναν αφύσικα μικρό αριθμό, για μία ανεπτυγμένη χώρα, όπως φαίνεται από το συγκριτικό διάγραμμα ΙV:

Απασχόληση ως ποσοστό επί του πληθυσμού

Εάν όλα αυτά δεν συνιστούν μία άνευ προηγουμένου καταστροφή, ειδικά το 1,9 εκ. πολίτες, οι οποίοι ουσιαστικά οδηγήθηκαν στο περιθώριο (ανάλυση μας), θάφτηκαν δηλαδή ζωντανοί από την Τρόικα, αντί να πεθάνουν σε έναν συμβατικό πόλεμο, τότε πως ακριβώς ορίζεται η καταστροφή;

Εάν δε συνυπολογίσουμε την τεράστια πτώση όλων των αξιών στην Ελλάδα, (μετοχές, ακίνητα κλπ.), η οποία πλησιάζει το 1 τρις €, όπως έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα άρθρα μας, πιστεύει αλήθεια κανείς ότι πρόκειται για μία κατάσταση, η οποία μπορεί να διορθωθεί μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα;

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΥΞΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Χωρίς να επεκτεινόμαστε σε βαθύτερες οικονομικές ερμηνείες των οικονομικών δεικτών, οι οποίες μάλλον δυσκολεύουν την κατανόηση των πραγματικών γεγονότων, είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα η «πραγματική σταθμισμένη συναλλαγματική ισοτιμία» του «ελληνικού ευρώ», σε σχέση με τα υπόλοιπα ευρώ – αφού, με τη βοήθεια της, «καταρρέει» εντελώς ο μύθος της (ανάλογης τουλάχιστον με τις εγκληματικές μειώσεις των μισθών), αύξησης της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας.

Στο διάγραμμα V που ακολουθεί, το οποίο καταρτίσθηκε από ένα οικονομολόγο με τη βοήθεια στοιχείων της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), συγκρίνονται ορισμένες χώρες, σε σχέση με την εξέλιξη των πραγματικών, σταθμισμένων συναλλαγματικών ισοτιμιών των νομισμάτων τους (REER – Real Effective Exchange Rate) – όπου 100 ο Ιανουάριος του 2008.

Σύγκριση ορισμένων χωρών, σε σχέση με την εξέλιξη των πραγματικών, σταθμισμένων συναλλαγματικών ισοτιμιών των νομισμάτων τους (REER – Real Effective Exchange Rate) – όπου 100 ο Ιανουάριος του 2008.

Όπως τεκμηριώνεται από το παραπάνω διάγραμμα, η πραγματική ισοτιμία του ελληνικού ευρώ, δεν άλλαξε ουσιαστικά καθόλου – αφού διαμορφώθηκε τον Ιούλιο του 2013 στο 99,6, έναντι 100 του Ιανουαρίου του 2008. Αυτό σημαίνει πως, παρά το ότι τόσο οι μισθοί, όσο και το κόστος παραγωγής μειώθηκαν αρκετά στην Ελλάδα, οπότε θα έπρεπε να αυξηθεί αισθητά η ανταγωνιστικότητα της, δεν υπήρξε καμία συγκριτική καλυτέρευση – ενώ σε άλλες χώρες ο δείκτης REER μειώθηκε, οπότε αυξήθηκε η ανταγωνιστικότητα τους (αν και φαίνεται να αυξάνεται ξανά ο δείκτης, οπότε να μειώνεται η ανταγωνιστικότητα τους, μετά το 2012).

Επομένως, η πολύκροτη «εσωτερική υποτίμηση», με βάση την οποία θα αυξανόταν δήθεν η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας, απέτυχε παταγωδώς, Κατ' επέκταση, οι «αιματηρές θυσίες» των εργαζομένων ήταν περιττές – αφού δεν προσέφεραν απολύτως τίποτα στην ελληνική οικονομία, παρά το ότι καταδίκασαν χιλιάδες ανθρώπους στην πείνα και στην εξαθλίωση.

Οι εξαγωγές βέβαια της Ελλάδας αυξήθηκαν σε κάποιο βαθμό, μετά την κατάρρευση του 2010, ξεπερνώντας το προηγούμενο ύψος τους – αν και ένα μεγάλο μέρος της αύξησης οφείλεται στα πετρελαιοειδή, οπότε είναι ουσιαστικά «τεχνητή» και μη διατηρήσιμη. Εν τούτοις, η καλυτέρευση του Ισοζυγίου της (Διάγραμμα VI) οφείλεται κυρίως στη μείωση των εισαγωγών, λόγω της ραγδαίας πτώσης των εισοδημάτων των Ελλήνων (μισθοί, φόροι κλπ.) – ενώ, όταν η χώρα επιστρέψει στην ανάπτυξη, πιθανολογείται πως θα επιστρέψουν και τα ελλείμματα στο ισοζύγιο της.

Εμπορικό Ισοζύγιο (μαύρο), Εισαγωγές (πορτοκαλί), Εξαγωγές (πράσινο)

Οι αιτίες τώρα, λόγω των οποίων δεν έχει αποτέλεσμα η στρατηγική της ανάπτυξης μέσω των εξαγωγών, με τη βοήθεια των χαμηλών αμοιβών και του περιορισμού του κόστους, είναι οι εξής:

(α)  Εν πρώτοις σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, οι εξαγωγές της οποίας αποτελούν ένα μικρό μόνο μέρος του ΑΕΠ της, συγκριτικά με την εσωτερική κατανάλωση, η μείωση των εισοδημάτων των Πολιτών είναι καταστροφική – με αποτέλεσμα οι εξαγωγές να μην μπορούν να ισορροπήσουν την κατάρρευση της εσωτερικής ζήτησης και η χώρα να βυθίζεται στην ύφεση.

(β)  Μία δεύτερη αιτία είναι το ότι, σε μία στρατηγική ανάπτυξης μέσω της αύξησης των εξαγωγών θα έπρεπε να συμμετέχουν και οι «εμπορικοί εταίροι» της χώρας – κυρίως βέβαια η Γερμανία, η οποία την επέβαλλε. Στο θέμα αυτό έχουμε αναφερθεί ήδη από το 2009 (υπολογίζοντας τότε ότι, η λανθάνουσα ανεργία στη χώρα μας ήταν της τάξης του 40% ανάλυση μας), «δανειζόμενοι» τα παρακάτω λόγια του Keynes, όταν προέβλεψε την κατάληξη της Γερμανίας, σαν αποτέλεσμα της συνθήκης των Βερσαλλιών:

"Απαιτήθηκαν 160 δις γερμανικά μάρκα για αποζημιώσεις πολέμου. Η δυνατότητα της Γερμανίας να πληρώσει 160 δις ή, έστω, 100 δις, είναι ανύπαρκτη – δεν βρίσκεται δηλαδή εντός των πλαισίων του εφικτού, με βάση έναν λογικό υπολογισμό. Αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι θα μπορούσε η Γερμανία να πληρώνει κάθε χρόνο πολλά δις Μάρκα για να εξοφλήσει, θα έπρεπε να μας εξηγήσουν, μέσω ποιών ακριβώς εμπορευμάτων θα ακολουθούσαν αυτές οι πληρωμές κατά τη γνώμη τους και σε ποιες ακριβώς Αγορές θα μπορούσαν να πουληθούν αυτά τα εμπορεύματα. Μέχρι να μπορέσουν να εκφραστούν με μεγαλύτερη ακρίβεια και να τεκμηριώσουν αντικειμενικά τις αποφάσεις τους, απαιτώντας πράγματα που είναι δυνατόν να επιτευχθούν, δεν μπορούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας".

Κάτι τέτοιο δεν ήταν όμως στις προθέσεις της καγκελαρίου, σκοπός της οποίας είναι αναμφίβολα η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία – αφού προηγηθεί η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της.

(γ)  Μία τρίτη αιτία είναι τα έμμεσα αποτελέσματα των μειώσεων των μισθών – με κυριότερο τον περιορισμό της παραγωγικότητας των εργαζομένων. Η μείωση της παραγωγικότητας, λόγω της απροθυμίας των εργαζομένων να προσπαθήσουν περισσότερο, όταν μειώνονται οι αμοιβές τους, εξουδετερώνει τη μείωση του κόστους παραγωγής από τη μείωση των μισθών.

(δ)  Μία επόμενη αιτία είναι η μείωση των επενδύσεων, η οποία επιδεινώνει επίσης το κόστος παραγωγής. Υπάρχουν βέβαια πολλές άλλες αιτίες, στις οποίες όμως δεν θεωρούμε σκόπιμο να επεκταθούμε, στα πλαίσια ενός άρθρου που δεν πρέπει να κουράζει.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Από την παραπάνω μικρή αναφορά στα τεράστια προβλήματα που δημιούργησε στην πατρίδα μας η πολιτική της Τρόικας, φαίνεται καθαρά πως η Ελλάδα δεν έχει μέλλον, όσο συνεχίζει να ακολουθεί αυτά που της επιβάλλονται – ενώ πολύ σύντομα θα καταρρεύσει, με ελάχιστες πιθανότητες να ανακτήσει κάποτε το προηγούμενο βιοτικό της επίπεδο.

Είναι επομένως απόλυτα αναγκαίο να συνταχθεί άμεσα ένα ελληνικό επιχειρηματικό σχέδιο (Business plan), το οποίο να στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις της Ελλάδας. Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο η σύνταξη του συγκεκριμένου σχεδίου, βασικότερο στοιχείο του οποίου είναι η βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση της χώρας (απλούστερα, «τι θα κάναμε αύριο το πρωί, όταν θα διώχναμε την Τρόικα»), αλλά και ποια πολιτική παράταξη θα μπορούσε να το εφαρμόσει – κάτι που σίγουρα δεν συμπεραίνεται από τα προγράμματα των διαφόρων κομμάτων, τα οποία είναι μάλλον «ασκήσεις επί χάρτου» και θεωρίες χωρίς αντίκρισμα.

Με αυτό ακριβώς το θέμα θα ασχοληθούμε στο δεύτερο μέρος της ανάλυσης μας, την οποία θεωρήσαμε ότι έπρεπε να προλογίσουμε με τις παραπάνω αναφορές – ελπίζοντας να έγινε κατανοητό το ότι, ευρισκόμαστε ακριβώς στο χείλος του γκρεμού, ενώ θα χρειαστούν αρκετά κοπιώδη χρόνια για να διορθώσουμε την τεράστια καταστροφή που προκλήθηκε. Μπορούμε όμως, μπορούμε πολύ καλύτερα μόνοι μας, μπορούμε μόνο μόνοι μας και πρέπει να το κάνουμε – παραμένοντας βέβαια συνετοί, ρεαλιστές και χωρίς ανόητους, εάν όχι επικίνδυνους «ηρωισμούς».

Ολοκληρώνοντας, είναι μάλλον απαραίτητο να αναφέρουμε σήμερα, με την έννοια πως κάθε ημέρα που περνάει είναι κάτι περισσότερο από καταστροφική για την πατρίδα μας ότι, η αριστερά δεν έχει εκ των πραγμάτων καμία απολύτως πιθανότητα να διασώσει την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης – διατηρώντας το ευρώ δηλαδή, ως νόμισμα της χώρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το θεωρούμε αναγκαίο.

Όσον αφορά την συγκυβέρνηση, είναι καταδικασμένη να αποτύχει, ότι και να κάνει – αφού έχει δυστυχώς εγκλωβιστεί, με κριτήριο τις μέχρι σήμερα κάκιστες επιλογές της, έχοντας αλλάξει τις βασικές θέσεις και προεκλογικές δεσμεύσεις της. Κατά την άποψη μας, είναι εντελώς απίθανο να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση, ενώ θα γίνεται όλο και πιο «δικτατορική», αλλά και περισσότερο δουλοπρεπής στους ξένους, στην προσπάθεια της να διατηρήσει «με νύχια και με δόντια» την εξουσία.

Προοπτικές επιτυχίας εντός του ευρώ έχουν μόνο τα δεξιά κόμματα, εκ των πραγμάτων και όχι λόγω της ιδιαίτερης πολιτικής τους, επειδή είναι σε θέση να εκμεταλλευθούν τα εργαλεία της ελεύθερης αγοράς – εάν βέβαια στελεχωθούν σωστά, με τα ικανότερα και σοβαρότερα άτομα της χώρας. Αυτό δεν σημαίνει πως το ευρώ είναι μονόδρομος, αλλά απλά και μόνο μία από τις υφιστάμενες επιλογές – ενδεχομένως η λιγότερο επώδυνη.

Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά, είτε για την αριστερή, είτε για τη δεξιά εναλλακτική επιλογή κομμάτων διακυβέρνησης της χώρας, θα ήταν η «συστράτευση» όλων των Ελλήνων στο πλευρό τους. Αυτό απαιτεί όμως μία εξαιρετικά προικισμένη ηγετική ομάδα, η οποία να είναι σε θέση να πείσει τεκμηριωμένα – τιμωρώντας παραδειγματικά την πολιτική διαφθορά (όλους τους διεφθαρμένους πολιτικούς δηλαδή, οι οποίοι οδήγησαν την πάμπλουτη  χώρα μας στη χρεοκοπία) και υιοθετώντας παράλληλα την άμεση δημοκρατία.

 

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο "Υπέρβαση Εξουσίας", το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο "Η κρίση των κρίσεων".

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

ΠΗΓΗ: Νοεμβρίου 2, 2013, http://www.analyst.gr/2013/11/02/3920/  και http://www.analyst.gr/2013/11/02/3920/2/  και http://www.analyst.gr/2013/11/02/3920/3/ και http://www.analyst.gr/2013/11/02/3920/4/.

Η συνέχεια στο Μέρος (β).

Πρόοδος ή/και η βία της μεθόδου.

Πρόοδος ή/και η βία της μεθόδου.

Για τον κίνδυνο του Ολοκληρωτισμού από την ανάποδη (με αφορμή μια μικρού μήκους – δημοφιλή ταινία).

 

Του Βαγγέλη Ιντζίδη*


1. Η ταινία**

Υπάρχει μια ταινία μικρού μήκους του Ιρανού σκηνοθέτη, Μπαμπά Ανβάρι που προτάθηκε μάλιστα και για τα βραβεία Bafta 2010 καλύτερης ταινίας μικρού μήκους. Λέγεται 2+2 (=5 στην ταινία) [Two & Two] και η θεματική της αφορά τη χειραγώγηση και τον φασισμό. Διεξάγεται (όπως θα δείτε) μέσα σε μια σχολική τάξη ιρανικού σχολείου και αποσκοπεί με έναν άλλον τρόπο να δημιουργήσει ένα οργουελικό περιβάλλον.

Ο δάσκαλος μαζί με τον διευθυντή του σχολείου ανακοινώνουν αλλαγές (το μεγάφωνο για τη φωνή του διευθυντή βρίσκεται μέσα στις τάξεις – η φωνή του Κυρίου που είναι παντού. Τον ακούμε και το κυριότερο μας ακούει).

Ο δάσκαλος επιβάλλει το περιεχόμενο της νέας αλλαγής που διακηρύσσει από μεγαφώνου ο διευθυντής: "από σήμερα 2+2 θα κάνει πέντε". Στην αντίδραση των μαθητών ο δάσκαλος επιμένει. Στην αντίδραση του Ενός μαθητή φέρνει τους επίλεκτους μαθητές – από μεγαλύτερη τάξη – οι οποίοι και αναλαμβάνουν να εκτελέσουν στο όριο του εικονικού – πραγματικού (εξαιρετικό εύρημα του σκηνοθέτη) τον μαθητή που αντιστέκεται και στον πίνακα απαντά/γράφει επιμένοντας πως 2+2 κάνει 4. Μια πράξη αντίστασης το δίχως άλλο, ιδιαίτερα όταν την ώρα που ο δάσκαλος πηγαίνει να φέρει την "ομάδα της συμμόρφωσης από μεγαλύτερων τάξεων μαθητές" ένας συμμαθητής λέει στον αντιστεκόμενο μαθητή: "τι έπαθες. θα βρούμε όλοι τον μπελά μας". Υπακοή ταυτόσημη με την υποταγή στον εκφοβισμό.

Σε αυτή την εφιαλτική κλειστοφοβική όπως και ο φασισμός μικρού μήκους ταινία υπάρχει κάτι που δεν λέγεται κατά τη γνώμη μου. Και αυτό, νομίζω, είναι που μας καθιστά συνυπεύθυνους στο σχεδιασμό και την υλοποίηση κάθε ολοκληρωτισμού.

2. Η αντιστροφή του σεναρίου

Ας φαντασθούμε λοιπόν πως γυρίζουμε μια ταινία όπου ο δάσκαλος ισχυρίζεται (όπως και ο αντιστεκόμενος μαθητής στην ταινία) πως 2 +2 είναι προφανές πως μας κάνει 4.

Αυτή τη φορά – και σε αυτό το ανάστροφο σενάριο – είναι ένας μαθητής που ισχυρίζεται πως 2 +2 μας κάνει δύο. Και το εξηγεί: "Μα κύριε μία σταγόνα νερού και άλλη μία σταγόνα δημιουργούν μια ακόμη μεγαλύτερη σταγόνα. Επομένως ένα και ένα κάνουν ένα μεγαλύτερο Ένα. Άρα σε κάθε δύο υπάρχει ένα μεγαλύτερο ένα. Κι αν υπολογίσουμε πως σε αυτό το μεγάλο ένα, ενυπάρχουν ο πατέρας μας και η μητέρα μας (όπως και οι προηγούμενοι από αυτούς, έτσι το μάθαμε στη βιολογία) ε τότε έχουμε δύο, δηλαδή, ένα μεγαλύτερο Ένα και δύο, δηλαδή ένα ακόμη μεγαλύτερο Ένα, μας κάνουν ή δύο (δηλαδή τη διασταύρωση ανάμεσα σε δύο μεγάλα Ένα ή ακόμη μπορεί να μας κάνουν και ένα ακόμη – ακόμη πιο μεγάλο Ένα". Τα παιδιά γελούν και ο μαθητής επίσης. Ο δάσκαλος γίνεται έξαλλος.

Τιμωρεί τον μαθητή με κατεύθυνση προς τον διευθυντή του σχολείου, ο οποίος δεν έχει μεγάφωνα και ηχεία στις τάξεις. "Μου διαταράσσει το κλίμα στην τάξη", λέγει θυμωμένος στον διευθυντή και φεύγει αφήνοντας τον μαθητή με τον διευθυντή. Ο διευθυντής αποφασίζει να δράσει διερευνητικά. Γνωρίζει (;) πως πρέπει αφενός να εξεταστεί ο μαθητής για σύνδρομο – ενδεχομένως – Ελλειμματικής Προσοχής (ΔΕΠΠΥ) ή άλλη ενδεχόμενη μαθησιακή δυσκολία – δεν κατανοεί για ποιο λόγο ο μαθητής κάνει τέτοιους ευφάνταστους συνδυασμούς και τον ρωτά διάφορα πράγματα για την οικογενειακή του ζωή. Ίσως κάποιο διαζύγιο – ή κάτι άλλο, ένα μπούλινγκ – έχει διαταράξει τον μαθητή (πράγμα που πάντα είναι ένα συμβάν πένθους για τα παιδιά και ένα ενδεχόμενο έτσι κι αλλιώς).

Αυτή η βίαιη εισβολή της προ-ερμηνείας, η βίαιη μονομερής εκδοχή της αλήθειας, η μονοδρομική, η μονότροπη ρητορική, η ιατρικοποίηση κάθε συμπεριφοράς, η ένταξη των πάντων σε κατηγοριοποιήσεις είναι το διττό: από τη μια η μέθοδος της επιστήμης και από την άλλη η βία της προόδου και της μεθόδου της (όπως την ονόμασε ο Χούσερλ, στα 1939, μια περίοδο που τον έδιωχναν από την πανεπιστημιακή του έδρα στο Μάρμπουργκ λόγω εβραϊκής καταγωγής και τη θέση του αναλάμβανε ο σημαντικός φιλόσοφος Χάιντεγκερ ή αλλιώς ο ελάχιστος των ανθρώπων Μάρτιν (Χάιντεγκερ)).

Από τη μια η επιστήμη που μας βοηθά και από την άλλη η επιστήμη που λειτουργεί ακριβώς ως νομιμοποιητικό άλλοθι του αποκλεισμού και της δαιμονοποίησης κάθε εξαίρεσης και κάθε τι εξαιρετικού. Η ίδια η επιστήμη έχει λειτουργήσει έτσι και για επιστήμονες που οδηγήθηκαν σε τέτοιον αποκλεισμό που έμοιαζε κολαστήριο η ζωή τους. Ενδεικτικά αναφέρω το πώς αντιμετώπισε μια θεσμοποιημένη κοινωνία τον Γαλιλαίο αλλά και πολύ αργότερα εκείνον τον Ούγγρο γιατρό που έμοιαζε γραφικός όταν σύστηνε μετά μανίας στους συναδέλφους του να πλένουν πάρα πολύ καλά τα χέρια τους πριν ξεγεννήσουν μια γυναίκα (παρατηρώντας τη συχνότητα των θανάτων από μόλυνση κατά τη γέννα). Τον θεωρούσαν παρανοϊκό επειδή μιλούσε για κάτι που έμοιαζε ως ένας αδιανόητος μικρόκοσμος στους συναδέλφους του.

Πίσω στο δικό μας σενάριο – αναστροφής. Σύμφωνα, λοιπόν, με την μέθοδο διερεύνησης, που σκέφτεται να σχεδιάσει ο διευθυντής, για να εξηγήσει αυτή τη συμπεριφορά του πρωταγωνιστή μαθητή μας, οι σχέσεις στο σπίτι, οι τρόποι που μαθαίνει κανείς να ελέγχει και να προσαρμόζεται στο περιβάλλον, η κοινωνική (συν)ύπαρξη με τους άλλους αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα με σκοπό κάπου μέσα σε αυτά να βρεθεί το προβληματικό και να προταθεί η μεθοδολογία επίλυσής του. Δηλαδή ποια θα μπορούσε να ήταν η λύση; Ο μαθητής να μην ξανακάνει τι ακριβώς;

Το σχολείο αδυνατεί – σύμφωνα με το σενάριό μας, και όχι επειδή συμβαίνει στην πραγματικότητα (!) – να δεχτεί το ντοστογιεφσικό, ότι, δηλαδή, "το ένα και ένα κάνουν δύο είναι μια υπέροχη αλήθεια αλλά και το ότι το ένα και ένα κάνει πέντε, είναι και αυτό ένα υπέροχο πραγματάκι". Το σχολείο αδυνατεί στο όνομα του προοδευτισμού, αυτή τη φορά, πως έχει θέση σε αυτό η φαντασία, η "παράπλευρη" ερμηνεία, η αποκλίνουσα σκέψη, η υβριδιακότητα.

Το σχολείο αδυνατεί να αποδεχτεί πως η γνώση σχετίζεται με πλαίσια εντός των οποίων λέγεται ή γίνεται κάτι. Και γιατί; Μα γιατί το σχολείο – ακόμη και στον εικοστό πρώτο αιώνα των δυτικών κοινωνιών, έτσι δηλαδή όπως εμείς εδώ μιλάμε και μετράμε την εξέλιξη και την σπουδή, την πρόοδο και τη βία της μεθόδου – αδυνατεί να κατανοήσει πως μία διάγνωση ή ερμηνεία, προερχόμενη είτε από τον εκπαιδευτικό είτε από το παιδί είτε από την κοινωνία είναι αυτή και όχι μια άλλη επειδή έχει από πριν ο σχολικός θεσμός προκρίνει εκείνα και όχι τα άλλα περιεχόμενα, εκείνες και όχι άλλες δεξιότητες επί τη βάσει των οποίων όλοι πρέπει να προσαρμοστούμε. Αλλά κάτι τέτοιο είναι εκπαίδευση; Και είναι και δημοκρατική εκπαίδευση; Μήπως είναι ο σημαντικός πυρήνας εκείνου που αστόχαστα λέμε "παπαγαλία" ή καλύτερα αναυθεντικότητα;

Μπορεί το σχολείο να δει στην άλλη άποψη ( λ.χ. σύμφωνα με το σενάριό μας πως "το δύο και δύο μας κάνουν και ένα ακόμη πιο μεγάλο Ένα") ή στην άλλη δεξιότητα μια ευκαιρία μάθησης, ένα ταλέντο, μια ευκαιρία για προβληματισμό με όλη την τάξη, όπως η συγκεκριμένη συλλογιστική του μαθητή (στο δικό μας ανάστροφο σενάριο) φέρνει μια σκέψη δική του στην ομάδα; Αντέχει ο δάσκαλος να τροποποιήσει in vivo την γραφειοκρατική οργάνωση της διδασκαλίας του εκείνη την ώρα και να εντάξει άμεσα το προβληματισμό του μαθητή εντός της διερεύνησης στην εκπαιδευτική διαδικασία; Γνωρίζει τη φιλοσοφία των μαθηματικών και την εξελικτική ψυχολογία (που πολλές φορές την αξιοποιεί ως μη εξελίξιμη ταμπελοποίηση και διάγνωση) ώστε από τα χίλια που περνούν εκείνη την ώρα στο νου του να κάνει τη σωστή επιλογή και να αξιοποιήσει τη δολιχοδρομική σκέψη του μαθητή του εντός και προς όφελος του μαθήματος; Το σχολείο κάθε εποχής ορίζει τι θα βλέπει. Και ο,τιδήποτε δεν έχει ορισθεί, από το πρόγραμμα σπουδών ότι θα είναι ορατό, άμα τη εμφανίσει του, το ιατρικοποιεί, το καθιστά προβληματικό και αναζητά τη διάγνωση- στοχοποίηση που φαντάζει και ως προσχηματική λύση ενώ δεν είναι επουδενί.

Όπως και η τύχη του Ούγγρου γιατρού, ο οποίος φαντάσθηκε κάτι που η επιστήμη – της εποχής του – δεν ήθελε ακόμη να πιστοποιήσει και οι συνάδελφοί του τον αποκάλεσαν προβληματικό επειδή δεν είχαν εκπαιδευτεί ώστε να φανταστούν, να ΔΟΥΝ εκείνο που αργότερα αποτέλεσε ταν μικρόκοσμο της αντισηψίας.

Λοιπόν ποιος είναι ο ολοκληρωτικός; Αν όχι ο "τυφλός" που εκτελεί τις οδηγίες δίχως να αφήσει τη φαντασία του μέσα από το αέναο δρομολόγιο δοκιμής και πλάνης και τη διαρκή πλαισίωση όλων των όψεων και απόψεων της ζωής; Ποιος έχει έτσι εκπαιδευθεί ώστε να αντιλαμβάνεται την αλήθεια ως αγώνα (και με τη λογική της ΄Αρεντ όταν αναφερόταν στον αγώνα της αρχαιοελληνικής δημοκρατικής πόλης) ή/και ως η παράλληλη συνύπαρξη χιλιάδων εκδοχών της;

Αυτή η μονότροπη τυφλότητα κατασκευάζει το αόρατο που επειδή ασφυκτιά ίσως και να εμφανίζεται και ως τερατώδες και εκρηκτικό ή απλώς προβληματικό. Ο φασισμός δεν είναι εξωγήινο- εξω – πολιτειακό- εξω-κοινωνικό φαινόμενο. Ίσως στην ανάστροφη εκδοχή – σενάριο αυτής της ταινίας να διαβάσουμε καλύτερα τον κόσμο (της ταινίας) ανακαλύπτοντας ένα άλλο όριο για αυτόν καθώς τον αναποδογυρίζουμε.

Στο ερώτημα αν θα την έδειχνε κανείς σε ένα σχολείο στο πλαίσιο της κινηματογραφικής εκπαίδευσης στη δευτεροβάθμια – Λυκειακή εκπαίδευση, η απάντησή μου είναι καταφατική. Ναι αρκεί να την συζητούσε αναποδογυρίζοντάς την. Γιατί η ρητορική με το πρόσχημα της επιστημονικής προοδευτικότητας δεν είναι και ικανή και αναγκαία συνθήκη για την εκπαίδευση στη δημοκρατική πολιτεία. Είναι άραγε τυχαίο που κάθε ολοκληρωτικό φαινόμενο ευαγγελίζεται τη νέα επιστήμη Του και τον νέο τύπο ανθρώπου Του;


* Βαγγέλης Ιντζίδης, https://www.facebook.com/evangelos.intzidis

** http://www.youtube.com/watch?v=4OPCBnqj3Xs#t=11

13-11-2013

Στο Χρυσόστομο!…

Στο Χρυσόστομο!…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Πατρίδα σου;
Οι Συριάδες οι Αθήνες.
Και θαυμαστές σου;
Ο Λιβάνιος κι η οικουμένη όλη.
Και ο Δικέφαλος;
σε πήρε στα φτερά του
και σ' έφερε
Αρχιεπίσκοπο στην Πόλη

Κι εκεί;
Της αδικίας είδωλα πολλά:
Ο μαμωνάς, η εξουσία
και ο νόμος…


Κι εσύ;
Των εξαθλιωμένων η φωνή
και της Δικαιοσύνης
ο αδέκαστος ο οικονόμος….


Κι όσο περσότερο άπλωνες εσύ
του λόγου και του δίκιου
τη σαγήνη,
τόσο ανύσταχτα το δίχτυ
του χαμού
έπλεκαν ολοτρίγυρά σου εκείνοι.


Κι οι δεσποτάδες;
Πρωτεργάτες του κακού!
Φίδια φαρμακερά
κι άγριοι λύκοι.
Κι οι φίλοι σου οι επίσκοποι;
πιστοί, μ' αδύναμοι
και πολύ λίγοι.


Κι η εξουσία;
Το απέραντο το «μεγαλείο»
της βλακείας!
Κάρφος αχύρου ανεμόδαρτο
μες στον τυφώνα
της ανεξάντλητης των δεσποτάδων κακουργίας.
Συνταιριασμένο επικίνδυνα
μ' όλες τις διαστροφές
της εξουσίας.


Και του λαού τα πλήθη;
Ανυπεράσπιστα,
στο έλεος
του φόβου και του τρόμου!


Ν' αντιμετωπίζουν
αποφασισμένα κι απροσκύνητα
την άγρια σφαγή
και την απανθρωπιά του νόμου…


Κι ως οι κακούργοι εξόρισαν
τον άγγελο της Εκκλησίας,
έκαψαν την ορφανεμένη πια
Αγιά Σοφιά
και το περίλαμπρο το μέγαρο
της Γερουσίας.


Κι εσύ το δρόμο πήρες
της εξορίας τον πικρό
με τους αμείλικτους
κι εγκάθετους φρουρούς σου
αβάσταχτο να κάνουν
το δυσβάστακτό σου
το σταυρό,
που σου φορτώσαν
οι εργολάβοι του χαμού σου.


Πρώτα της Αρμενίας η Κουκουσός
και ύστερα τα Κόμανα του Πόντου,
που άφησες την τελευταία σου πνοή,
θύμα των δεσποτάδων
και του φθόνου.


Μα όταν πέρασαν χρόνια πολλά
τα κόκαλά σου ευδόκησαν
να επαναπατρίσουν…
Κι εκεί στις λάρνακες ανάμεσα
των δολοφόνων σου
«σεμνά και ταπεινά»
να τα φιλοξενήσουν…


Για να θυμίζουν έτσι
ακόμη μια φορά
τους λόγους τους αθάνατους και τους μοιραίους,
που βροντοφώναξε ο Χριστός κατάμουτρα
παραμονές του Πάθους του
στους φαρισαίους:


Τους δολοφονημένους Άγιους
πως περίλαμπρα τιμούνε,
για να μπορούν τους ζωντανούς,
να τους δολοφονούνε

 

παπα-Ηλίας, Νοεμβρίου 12, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2013/11/12/4249  

Η ΝΤΡΟΠΗ

Η ΝΤΡΟΠΗ

Tου Γιώργου Λιερού

Οι ικεσίες και τα κλάματά μας είναι απόδειξη της αδυναμίας μας,

η ντροπή μας όμως, αποτελεί απόδειξη ότι ενεργούμε με την θέλησή μας.

Τζελαλεττίν Ρουμί, «Μεσνεβί», μέρος πρώτο, 621.

Μπορεί ακόμα η ελληνική κοινωνία να ντρέπεται για την κατάντια της; Μια κοινωνική καταστροφή συγκρίσιμη με πολεμική ήττα. Παραδοθήκαμε μετά από αψιμαχίες και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο δεν πρόκειται για πόλεμο. Σχεδόν όπως οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης το 1989. Και το κυριότερο, δεν είναι η πτώση του βιοτικού επιπέδου αλλά η καταρράκωση της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού. Γιατί ο λαός δεν αντιστέκεται, γιατί ο καθένας «φυλάει τις σφαίρες του» μόνο για τον διπλανό του; Παραίτηση, απραξία, απάθεια και μετά ξέσπασμα πάνω στον πιο αδύνατο· που οφείλεται η παράλυση της θέλησης, η έσχατη αδυναμία;

Συνέχεια

Χημικοί αεροψεκασμοί και επιπτώσεις στην υγεία

Χημικοί αεροψεκασμοί και επιπτώσεις στην υγεία

 

Του Νίκου Κατσαρού*

 

Όλοι μας έχουμε παρατηρήσει τις γενικές ουρές των αεριωθούμενων αεροπλάνων, που πετούν σε ύψος περίπου 10.000 μέτρων. Oι ουρές αυτές προέρχονται από τα αέρια που εκτοξεύονται από την εξάτμιση τους, τα οποία ψύχονται ακαριαία σε πάγο, στη χαμηλή θερμοκρασία του περιβάλλοντος (θερμοκρασίες χαμηλότερες των -60°C) και στη συνέχεια, εξατμίζονται, δημιουργώντας τις χαρακτηριστικές λευκές ουρές των αεριωθούμενων. Στη συνέχεια, οι λευκές αυτές ουρές γρήγορα διασκορπίζονται και εξαφανίζονται.

Oι «χημικές ουρές» (chemtrails) όμως, που εκτοξεύονται κυρίως από τις εξατμίσεις στρατιωτικών αεροπλάνων τύπου KC-135s και KC-10s και λευκά χωρίς διακριτικά αεριωθούμενα, σύμφωνα με ομολογίες αυτοπτών μαρτύρων, είναι διαφορετικές από τις κοινές λευκές ουρές των επιβατικών αεριωθούμενων.

Παρ' ότι στην αρχή, μοιάζουν με τις συνηθισμένες λευκές ουρές των επιβατικών αεριωθούμενων, αμέσως γίνονται πιο πυκνές, πιο παχιές, απλώνονται στον ουρανό και σχηματίζουν διάφορα χιαστί σχήματα, που ενώνονται μεταξύ τους και σχηματίζουν ένα λεπτό πέπλο, που διατηρείται επί ώρες. Πολλές φορές, σε μέρες χωρίς σύννεφα, μετά από μερικές ώρες πτήσεων πέρα-δώθε, μπορούν να «αλλάξουν» την όψη ολόκληρου του ουρανού. Oρισμένες στιγμές, βγάζουν μεγαλύτερες ποσότητες εκπομπών και σχηματίζουν πολύ πυκνά άσπρα σύννεφα με «ουρές» από κάτω. Tα σύννεφα αυτά σε καμμία περίπτωση δεν μοιάζουν με τους φυσιολογικούς σωρείτες (πυκνά σύννεφα), που συχνά υπάρχουν στον ουρανό, σε χαμηλότερα υψόμετρα. Eκατοντάδες ανθρώπων από τον Kαναδά και τις H.Π.A., την Iσπανία, τις Φιλιππίνες, την Aγγλία, τη Γαλλία, τη Σουηδία, την Oλλανδία, την Iταλία, την Kροατία, την Aυστραλία, το Mεξικό, τη Nέα Zηλανδία και την Aϊτή, έχουν κάνει παρόμοιες μαρτυρίες για τα «chemtrails».

Σε τι αποσκοπούν;

Tο ερώτημα είναι: Τι υπάρχει μέσα σε αυτές τις «χημικές ουρές» και γιατί γίνονται τα πειράματα αυτά; Kανείς δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις με απόλυτη βεβαιότητα στα ερωτήματα αυτά. Yπάρχουν υπόνοιες ότι γίνονται τα πειράματα αυτά, για να ελέγξουν την ατμόσφαιρα και τις καιρικές συνθήκες. O Edward Teller, ο πατέρας της βόμβας υδρογόνου και αντιπυραυλικής ασπίδας (πόλεμος των άστρων) εισηγήθηκε το 1997, στην κυβέρνηση των H.Π.A. τη μείωση του «φαινομένου του θερμοκηπίου», με τη διασπορά μικρών σωματιδίων αλουμινίου σε ολόκληρο τον πλανήτη. Tα «σωματίδια αλουμινίου» ανακλούν και απομακρύνουν τη βλαβερή υπεριώδη ακτινοβολία, αλλά συγχρόνως επιτρέπουν τη θερμότητα της γης να διαφεύγει. O Edward Teller, στη γραπτή εισήγησή του, με τίτλο: «Φαινόμενο του Θερμοκηπίου και εποχή των Παγετώνων: H προοπτική επιρροής της πλανητικής αλλαγής με βάση τη Φυσική» (Global Warming and the Ice Ages: Prospects for Physics-based Modulation of Global Change) τονίζει ότι οι αρνητικές επιπτώσεις από τη Συνθήκη του Kιότο, στην παραγωγή ενέργειας από κάρβουνο και πετρέλαιο, μπορούν να αντιμετωπισθούν, γεμίζοντας τους ουρανούς με φωτοδιασκορπιστικά σωματίδια, όπως το οξείδιο του αργιλίου. H μέθοδος αυτή είναι πολύ φθηνότερη από τον περιορισμό των εκπομπών από τις καύσεις πετρελαίου και άνθρακα.

Eίναι γνωστό ότι από τις καύσεις πετρελαίου και άνθρακα παράγονται αέρια, όπως διοξείδιο του άνθρακα, που αυξάνουν τη θερμοκρασία του πλανήτη. Aυτό ονομάζεται «φαινόμενο του θερμοκηπίου» και με το Πρωτόκολλο του Kιότο, που εγκρίθηκε και στην Παγκόσμια Διάσκεψη του Γιοχάνεσμπουργκ, τον Aύγουστο του 2002, συμφωνήθηκε να μειωθούν μέχρι το 2010, κατά 10%. Oι H.Π.A. δεν υπέγραψαν το Πρωτόκολλο αυτό, διότι σύμφωνα με τον πρόεδρο Bush, κάτι τέτοιο θα είχε αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία των H.Π.A. H αλήθεια είναι ότι οι εταιρείες πετρελαίων των H.Π.A. είναι εκείνες που πίεσαν την κυβέρνηση των H.Π.A. να μην υπογράψει το Πρωτόκολλο του Kιότο και εκείνες παρότρυναν στην αποδοχή αναζήτησης εναλλακτικών λύσεων, όπως αυτή του Dr. E. Teller. Στο πλαίσιο των λύσεων του φαινομένου του θερμοκηπίου, που θα επέτρεπαν τη συνέχιση της χρήσης των πετρελαίων, εγκρίθηκε μια πατέντα, στο όνομα της Eταιρείας «Aεροναυπηγική Hughes» για «ψεκασμούς με τεχνική Welshach, με σκοπό τη μείωση της παγκόσμιας υπερθέρμανσης». Στην πατέντα αναφέρεται πως μικρά σωματίδια οξειδίου του αλουμινίου και άλλα ανακλαστικά σωματίδια θα μπορούσαν να προστεθούν στα καύσιμα των αεριωθούμενων αεροπλάνων και να εκπέμπονται από τις εξατμίσεις αυτών.

Επιπτώσεις στην υγεία

Eνισχυτικό των ανωτέρω είναι ότι μετά από έντονες μαρτυρίες ατόμων, στην πόλη Espanola του Kαναδά, για «χημικές ουρές», ανάλυση του βρόχινου νερού έδειξε υπολείμματα αλουμινίου επτά φορές πάνω από το ανώτερο επιτρεπτό όριο. Σε μια περιοχή πενήντα τετραγωνικών χιλιόμέτρων γύρω από την Espanola, Oντάριο, όπου το 1998, έλαβαν χώρα αεροψεκασμοί, επί μήνες οι κάτοικοι υπέφεραν από έντονους πονοκεφάλους, πόνους στις κλειδώσεις, ζαλάδες, έντονες κρίσεις άσθματος, απώλεια βραχυπρόθεσμης μνήμης, παρόμοια συμπτώματα με εκείνα της γρίππης, αλλά χωρίς πυρετό κ.λπ. H υπηρεσία Δημόσιας Yγείας της Πολιτείας του Oντάριο επιβεβαίωσε τα συμπτώματα αυτά στούς κατοίκους, χωρίς ομως ποτέ να δώσει εξηγήσεις.
Mια άλλη θεωρία είναι ότι οι «χημικές ουρές» περιέχουν μια σκόνη, που βασίζεται στο στεαρικό βάριο. Kάθε κρύσταλλος σκόνης Dyn-O-Gel, που περιέχει στεαρικό βάριο έχει ικανότητα να απορροφά 2.000 φορές το βάρος της σε υδρατμούς και αέρα. Στις 16 Iουλίου του 2001, η εταιρεία Dyn-O-Mat, χρησιμοποιώντας στρατιωτικό αεροπλάνο C-130, έριξε τέσσερις τόνους Dyn-O-Gel στο Διεθνές Aεροδρόμιο του Palm Beach της Φλόριδας και εξαφάνισε ένα σύννεφο θύελλας, που ήταν στη διαδικασία σχηματισμού του. Tο σύννεφο εξαφανίστηκε από τα ραντάρ του αεροδρομίου. H σκόνη Dyn-O-Gel της Dyn-O-Mat μπορεί να εξουδετερώσει ανεμοστρόβιλους και τυφώνες, απορροφώντας υδρατμούς και ενέργεια. H κυβέρνηση των H.Π.A. έδειξε ενδιαφέρον για το πρόγραμμα αυτό, παρά το γεγονός ότι στις 19 Iουλίου, αναφέρθηκε ότι γκρίζα ζελατινώδης ουσία κάλυψε τις ακτές του Palm Beach της Φλόριδας. Eκπρόσωπος της εταιρείας έσπευσε να δηλώσει ότι το υλικό είναι βιοαποικοδομήσιμο και δεν προκαλεί βλάβες στο περιβάλλον. Bέβαια, είναι γνωστό ότι η ενέργεια δεν καταστρέφεται, αλλά μετατρέπεται. Kατά πόσο θα επηρεάσουν την ατμόσφαιρα αυτές οι μετατροπές ενέργειας είναι ένα μεγάλο θέμα.

Έχει επίσης αναφερθεί, ότι στις «χημικές ουρές» περιέχονται μίγματα αλάτων του βαρίου και του αλουμινίου. H μεταβλητή ραδιοπαραβολική εξίσωση (Variable Terrain Radio Parabolic Equation, VTRPE) δείχνει στους πιλότους τι γειτονικά ραντάρ μπορούν ή δεν μπορούν να δουν υπό διαφορετικές μετεωρολογικές συνθήκες. Aερόλυμα αλάτων βαρίου-τιτανίου βελτίωσαν το σύστημα, που χρησιμοποιήθηκε σε επιχειρήσεις στη Λιβύη και τον πόλεμο του Kόλπου.

Οι κυβερνήσεις σιωπούν

Tι λένε οι κυβερνήσεις για τις «χημικές ουρές»; Kαμμία κυβέρνηση στον κόσμο, μέχρι σήμερα, δεν επιβεβαίωσε ότι περιοχές της ραντίστηκαν από «χημικές ουρές». Όποιοι έκαναν ερωτήσεις δεν έλαβαν απαντήσεις. Σε πολλούς έγιναν συστάσεις να μη μιλούν. O Dennis Kucinich, μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων και μέλος της «Eπιτροπής Διατήρησης του Διαστήματος» (Space Preservation Act 2001), εισηγήθηκε τη μόνιμη απαγόρευση οπλικών βάσεων στο διάστημα και ειδικά την απαγόρευση των «χημικών ουρών», τις οποίες χαρακτήριζε «όπλα». Mερικούς μήνες αργότερα, η εισήγηση ξαναγράφτηκε, αλλά οι λέξεις «χημικές ουρές» είχαν σβηστεί…
Έχει επίσης αναφερθεί, ότι με τις «χημικές ουρές» γίνονται βιολογικά πειράματα σε ολόκληρους πληθυσμούς, για να μελετηθεί η αντίδρασή τους σε διάφορους παθογόνους μικροοργανισμούς και ιούς, καθώς επίσης και πειράματα για τη δυνατότητα μαζικού εμβολιασμού του πληθυσμού, σε περίπτωση βιοτρομοκρατικής επίθεσης. Eπίσης έχει αναφερθεί ότι οι χημικές αυτές ουρές περιέχουν χημικές ουσίες, που επηρεάζουν τη συμπεριφορά των ανθρώπων, προκαλώντας πονοκεφάλους, ζαλάδες, κατάπτωση, ατονία, κατάθλιψη κ.λπ. Mέχρι σήμερα, ενώ οι ενδείξεις καθημερινά αυξάνουν για την ύπαρξη των «χημικών ουρών», καμμία κυβέρνηση δεν επιβεβαιώνει αλλά ούτε και απορρίπτει την ύπαρξή τους ή και τους σκοπούς που επιδιώκουν.

Όπλα μαζικής καταστροφής!

Στην πόλη Wakon της Πολιτείας της Aλάσκας των H.Π.A., διεξάγεται το πείραμα HAARP (High Frequency Active Auroral Research Programme), όπου είναι εγκατεστημένες μια σειρά απο κεραίες μεγάλου ύψους που εκπέμπουν υψηλής συχνότητας ακτινοβολία, η οποία φθάνει στην ιονόσφαιρα και προκαλεί διαρροή φορτισμένων σωματιδίων από την ιονόσφαιρα στη γη, με αποτέλεσμα να προκαλούνται μεγάλης έκτασης βραχυ- κυκλώματα και συνεπώς κάθε αεροπλάνο, πλοίο, τραίνο, μονάδες ηλεκρικής ενέργειας κ.λπ. να τίθεται εκτός λειτουργίας.Tα σωματίδια αλουμινίου και βαρίου των χημικών ουρών, ως καλοί αγωγοί του ηλεκτρισμού, μπορούν να μεταφέρουν τα ηλεκτρικά φορτία σε μεγάλες αποστασεις. Πολλοί εκφράζουν την άποψη ότι αυτά είναι και η επόμενη γενιά όπλων μαζικής καταστροφής, αφού θα μπορούν να αδρανοποιούν οποιαδήποτε περιοχή του πλανήτη. Συγχρόνως, τα σωματίδια αυτά θα μπορούν να προκαλέσουν καταστροφικές πλημμύρες ή και τρομερές περιόδους ξηρασίας, οι οποίες θα ανάγκαζαν τον αμυνόμενο να παραδοθεί, χωρίς ο επιτιθέμενος να χάσει ούτε ένα στρατιώτη. H νέα γενιά όπλων μαζικής καταστροφής θα είναι εκείνα που θα ελέγχουν το κλίμα και οι χημικές ουρές, σε συνδυασμό με το HAARP, θα παίζουν πρωταρχικό ρόλο.

Στην Ελλάδα

Στην Eλλάδα, έχουν γίνει πολλές εκδηλώσεις από την «Επιτροπή Πρωτοβουλίας Πολιτών κατά των χημικών αεροψεκασμών» σε πολλές πόλεις, όπως Aίγινα, Bόλο, Λάρισα, Aθήνα, καθώς και αρκετές ραδιοφονικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Έχουν επίσης υποβληθεί πολλές ερωτήσεις στην Eλληνική Bουλή από ΠA.ΣO.K., ΛA.O.Σ., K.K.E., ΣY.PIZ.A., χωρίς όμως να δοθούν ικανοποιητικές απαντήσεις. Aπό Oλλανδό Ευρωβουλευτή υπεβλήθη ερώτηση για τους χημικούς αεροψεκασμούς στον τότε Eπίτροπο Περιβαλλοντος κ. Σταύρο Δήμα, χωρίς ουσιαστική απάντηση. Σε όλους αυτούς που πιστεύουν ότι οι χημικές ουρές δεν υπάρχουν παρά μόνο στη φαντασία ορισμένων ή οτι είναι συνομοσιολογίες, τους ενημερώνουμε ότι τον Oκτώβριο του 2010, στη Nαγκόγια της Iαπωνίας, στο Συνέδριο του O.H.E. (OYNEΣKO) για τη βιοποικιλότητα, εγκρίθηκε ψήφισμα να ανασταλούν οι καθε είδους χημικοί αεροψεκασμοί για τα επόμενα πέντε χρόνια, είτε γίνονται, είτε σχεδιάζονται να γίνουν.

Tο ψήφισμα αυτό υπέγραψε και η Eλλάδα. Mετά από προσπάθειες ενός έτους, ο πρόεδρος της Επιτροπής Περιβάλλοντος της Bουλής κ. Kαρτάλης δέχθηκε την «Επιτροπή πολιτών κατά των χημικών αεροψεκασμών», τον Iούνιο του 2011. Παραδέχθηκε ότι το θέμα ήταν σοβαρό και ότι θα ερχόταν σε επαφή με τα υπουργεία Περιβάλλοντος, Eθνικής Άμυνας, Γεωργίας, Mεταφορών και στη συνέχεια, θα ενημέρωνε την Επιτροπή. Mέχρι τον Mάιο του 2012, όταν διαλύθηκε η Bουλή, ο κ. Kαρτάλης δεν είχε δώσει καμμία απάντηση. Πρίν μερικές ημέρες, το Γενικό Eπιτελείο Aεροπορίας εξέδωσε Δελτίο Tύπου, όπου ανέφερε ότι χημικοί αεροψεκασμοί δεν γίνονται πάνω από τη χώρα μας και οι ουρές των αεροπλάνων που παρατηρούνται είναι μετεωρολογικά φαινόμενα. Ήταν, επιτέλους, μια απάντηση κρατικού φορέα, αλλά πολύ λίγους ικανοποίησε. H απάντηση θα ήταν περισσότερο πειστική, αν είχε και αποτελέσματα μετρήσεων.


* Ο Νίκος Κατσαρός είναι επιστημονικός συνεργάτης στον «ΔΗΜΟΚΡΙΤΟ» και πρ. Πρόεδρος της «Ένωσης Ελλήνων Χημικών».

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 22 Ιούνιος 2012, http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/871/khemikoi-aeropsekasmoi-kai-epiptoseis-sten-ugeia.html

ΣΥΝΑΞΙΣ, του Άγγελου Καλογ.

ΣΥΝΑΞΙΣ

Του Άγγελου Καλογερόπουλου

[…]
Κι ὅπως κάποτε ἐσὺ Μιχαὴλ
θὰ φανεῑ μὲς στὰ μάτια μας
σὰν μιὰ θύρα μικρὴ ἱεροῦ ποὺ ἀνοίγει

Μία νέα συγκρότησις
οἱ σκότος μέχρι τοῦ νῦν
καὶ νῦν γενόμενοι φῶς

Συνέχεια

ΕΞΑΓΩΓΕΣ

ΕΞΑΓΩΓΕΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η υγεία της οικονομίας μιας χώρας εδράζεται στο ενεργητικό ισοζύγιο εξαγωγών – εισαγωγών. Η χώρα μας από τη σύστασή της διακρινόταν για το παθητικό ισοζύγιο, καθώς οι εισαγωγές υπερτερούσαν των εξαγωγών κατά πολύ. Αυτό ανάγκαζε τις κυβερνήσεις να δανείζονται διαρκώς προς κάλυψη των ελλειμμάτων αντί να ανασκουμπώνονται και να οδηγούν τους πολίτες της χώρας στην εργατικότητα, στη βελτίωση της ποιότητας των παραγομένων προϊόντων, στη μείωση του κόστους παραγωγής αυτών και στην αύξηση των εξαγωγών μέσω μηχανισμών, όπως διμερείς συμβάσεις, αξιοποίηση των ομογενών και διαφήμιση.

Όσο για την απασχόληση, το πρόβλημα της ενδημούσας ανεργίας επέλυαν με την εξαγωγή εργατικών χεριών, καθώς στο σύστημα που επικρατεί και το ανθρώπινο πρόσωπο αποτελεί εμπόρευμα! Οι μετανάστες εργαζόμενοι σκληρά στις χώρες εγκατάστασής τους κάλυπταν με τα εμβάσματά τους πλήθος αναγκών της οικογενείας τους και, κατ' επέκταση, της κοινωνίας.

Η ένταξή μας στην ΕΟΚ, τη μετέπειτα ΕΕ, συνετέλεσε στην καταβαράθρωση της οικονομίας της χώρας μας. Καθώς καταργήθηκαν οι δασμοί οι πολίτες της απολάμβαναν την αύξηση της αγοραστικής τους αξίας, λόγω του αλόγιστου δανεισμού από τους κρατούντες και όχι λόγω της αύξησης της παραγωγικότητάς τους, επιδιδόμενοι σ' ένα ξέφρενο καταναλωτισμό με άκρα επιλεκτικότητα στα εισαγόμενα προϊόντα. Οι κρατούντες αποκοίμιζαν τον λαό με τη διόγκωση του κρατικού τομέα, ο οποίος ενεργούσε ως ναυαγοσωστικό των επιβατών των σκαφών του ιδιωτικού τομέα, τα οποία βυθίζονταν από τις τορπίλες των ομοειδών γιγάντων, οι οποίοι έπλεαν πλέον ανενόχλητοι στις θάλασσές μας! Και επειδή οι επιχειρήσεις του Δημοσίου δεν επαρκούσαν για την περισυλλογή, οι κρατούντες κατασκεύασαν και άλλα ναυαγοσωστικά: Τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ! Αφού η βιομηχανική παραγωγή συρρικνωνόταν μέχρι αφανισμού, οι τεχνικοί μετακινήθηκαν στην εκπαίδευση! Όσο για τους γιατρούς, πολλοί γονείς με το όνειρο της κοινωνικής καταξίωσης επωμίσθηκαν την οικονομική δαπάνη για σπουδές των τέκνων τους σε πανεπιστήμια της αλλοδαπής. Κανένας ποτέ από τους κρατούντες δεν αναρωτήθηκε πόσες είναι οι ανάγκες της χώρας ανά επιστημονικό κλάδο ούτε και ερώτησε τους διοικούντες τα πανεπιστημιακά ιδρύματα για τον αριθμό των εισακτέων! Πολλοί φοιτητές και σπουδαστές σήμαινε γι' αυτούς πολυάριθμο διδακτικό προσωπικό και ένταση της αγοραστικής κίνησης στις έδρες των ιδρυμάτων (μίσθωση, εστίαση, διασκέδαση)!

Και τώρα, τί θα γίνουν όλοι αυτοί οι απόφοιτοι, τους οποίους αδυνατεί να απορροφήσει ο ιδιωτικός τομέας, ενώ τα ναυαγοσωστικά του Δημοσίου έχουν παροπλιστεί κατ' εντολή της επικυρίαρχης «τρόικας» και όχι επειδή οι κρατούντες συναισθάνθηκαν τα ολέθρια σφάλματά τους. Φυσικά δεν είναι δυνατόν να δοθεί λύση στο οξύτατο αυτό πρόβλημα. Η ανεργία εντείνεται με άκρως ανησυχητικούς ρυθμούς και οι κατέχοντες τίτλους σπουδών έχουν δύο επιλογές: Την ετεροαπασχόληση ή την μετανάστευση προς ανεύρεση εργασίας. Μόχθησαν και αυτοί και οι γονείς τους, για να αποκτήσουν τίτλο χωρίς αντίκρισμα στην εσωτερική αγορά εργασίας.

Κάποιοι κορνιζώνουν ήδη τον τίτλο και τον αντικρίζουν καθημερινά με πόνο ψυχής ή με οργή κατά εκείνων που τους εξαπάτησαν. Οι φιλότιμοι, οι και περισσότεροι νομίζω, επιδίδονται με διάθεση στην όποια απασχόληση προσφέρεται στις ζοφερές ημέρες που βιώνουμε. Η εργασία δεν είναι ντροπή. Κάποιοι όμως εκδηλώσουν έλλειψη διάθεσης προσαρμογής και επιβιώνουν με το οικογενειακό επίδομα, το οποίο θα μειώνεται διαρκώς λόγω της μείωσης των αποδοχών των γονέων, εργαζομένων ή συνταξιούχων. Άλλοι, τέλος, παίρνουν την απόφαση της εξόδου προς αναζήτηση εργασίας στις αγορές του κόσμου. Πρώτοι προορισμοί οι πλούσιες ακόμη χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, οι οποίες αποκόμισαν αρκετά κέρδη κατά την περίοδο του άφρονος καταναλωτισμού μας και της προτίμησης των εισαγομένων προϊόντων. Σ' αυτές οι επιστήμονές μας δεν αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα προς εξαγωγή προϊόντα μας. Παρά την όποια υποβάθμιση των σπουδών, λόγω της ευρείας διάδοσης της αρχής της ήσσονος προσπαθείας κατά τη μεταπολίτευση, το επίπεδο παραμένει αρκετά υψηλό συγκρινόμενο με εκείνο των λοιπών ευρωπαϊκών χωρών. Άλλωστε στο εξαγωγικό «εμπόριο ανθρώπων» δεν έχουμε ανταγωνιστές. Έχουν ανάγκη από επιστήμονες και τους προσφέρει η πατρίδα μας έτοιμους χωρίς αυτοί να έχουν δαπανήσει ευρώ για την εκπαίδευσή τους! Θα τους αξιοποιήσουν στο έπακρο, για να μη γράψω θα τους εκμεταλλευτούν, όπως ακούγεται για όσους επιλέγουν να εργαστούν στη Γερμανία. Και οι επιστήμονές μας θα συμβάλουν στην ανάπτυξη των χωρών υποδοχής προσφέροντας τις γνώσεις τους στην έρευνα και στην κοινωνική εργασία.

Ποια τα οφέλη για τη χώρα μας; Η έξοδος των επιστημόνων μας, που για κάποια περίοδο χαρακτηρίστηκαν «επιστημονικό προλεταριάτο», θα ωραιοποιήσει τις στατιστικές με τα στοιχεία ανεργίας, η οποία για τους νέους μας έχει εκτιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη. Καλό αυτό πάλι για τους ασκούντες την εξουσία, όπως και τότε που θεωρούσαν ευλογία τη μετανάστευση στη Γερμανία, στην ανόρθωση της οικονομίας της οποίας συμβάλαμε. Να περιμένουμε εμβάσματα από τους νέους επιστήμονες, όπως τότε από τους βιομηχανικούς εργάτες; Υπερβολικά αισιόδοξο. Οι νέοι είναι ως επί το πλείστον άγαμοι. Δεν αισθάνονται παρά ελάχιστα οικογενειακές υποχρεώσεις. Να ζήσουν, όπως οι μετανάστες του παρελθόντος είναι αδιανόητο. Συνεπώς τα περιθώρια αποταμίευσης υπό τις επικρατούσες στις χώρες υποδοχής συνθήκες είναι ασήμαντα.

Κάτι άλλο όμως μπορούν να κάνουν οι νέοι επιστήμονες, που τραγουδούν «αχ, Ελλάδα με πονάς…». Να αποκαταστήσουν το τρωμένο από τις κακοήθεις επιθέσεις γόητρο της χώρας. Να δείξουν στους λαούς πόσο άδικες είναι οι κατηγορίες ότι είμαστε οκνηροί και επιβιώνουμε χάρης τη βοήθειά τους. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει σε συνεργασία όλων των Ελλήνων, που διαπρέπουν στο εξωτερικό, όπως ασχολουμένων με τη ναυτιλία, καθηγητών πανεπιστημίου, ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών. Όλοι αυτοί μέχρι στιγμής εμφανίζονται να απέχουν από το δράμα που βιώνει η χώρα μας. Σε αντίθεση με τους προγόνους μας, οι οποίοι μετανάστευαν, για να αποφύγουν την οθωμανική σκλαβιά, αλλά και για να βοηθήσουν τη δύσμοιρη πατρίδα τους, οι σύγχρονοι ομογενείς έχουν υιοθετήσει εν πολλοίς τον δυτικό πολιτισμό, τον ατομοκεντρικό. Δεν υπάρχουν ανθηρές κοινότητες με επίκεντρο τον ναό και παράρτημα το σχολείο. Πού λοιπόν να συνάζονται και πώς να ακούνε τον θούριο για την ελευθερία (αναγέννηση) της πατρίδας, όταν λίγο-πολύ έχει επηρεάσει τους πάντες ο πρακτικός υλισμός του καταναλωτισμού και η πανώλης του διεθνισμού; Πώς να ξεπηδήσουν από το κλίμα αυτό νέοι ευεργέτες και νέοι Καποδίστριες; Αφού και εκείνοι με τις ανθηρές κοινότητες αφομοιώθηκαν στο διαφορετικό περιβάλλον, παρά την πίστη και τη φιλοπατρία τους, πόσο περισσότερο οι σημερινοί ομογενείς διατρέχουν τον ίδιο κίνδυνο. Το μόνο ανασχετικό της αφομοίωσης στοιχείο είναι η ευχέρεια επανόδου στη γενέθλια γη με τα προσφερόμενα συγκοινωνιακά μέσα. Όμως οι μεικτοί γάμοι, αναπόφευκτοι, θα εντείνουν την αφομοίωση. Είναι μήπως ευτύχημα το ότι η αγορά εργασίας φθίνει ακόμη και στις πλούσιες χώρες του Βορρά; Μήπως αυτό συγκρατήσει μέρος του πληθυσμού, που θα ήταν έτοιμο να επαναλάβει την έξοδο του τέλους της δεκαετίας του 1950; Γιατί, αν αυτό επαναλαμβανόταν, τότε με βεβαιότητα η Ελλάδα θα μετατρεπόταν από χώρα σε χώρο, λαμβανομένου υπ' όψη και του τρομακτικού πλέον προβλήματος δημογραφικής γήρανσης, για το οποίο όλοι «σφυρίζουν αδιάφορα».

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 11-11-2013

Η απορρύθμιση της κοινωνίας και η θρησκεία

Η απορρύθμιση της κοινωνίας και η θρησκεία

 

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

 

Ένα μεγάλο δίδαγμα του 20ου αιώνα είναι πως τα ιδεολογικά μορφώματα έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι θρησκείες παραμένουν ακλόνητες. Ο Κάρολος Μαρξ, μιλώντας για την θρησκεία χωρίς καμμιά απαξιωτική πρόθεση, σε αντίθεση με τους περισσότερους «μαρξιστές» στη συνέχεια, έλεγε τα παρακάτω:

«Η θρησκευτική καχεξία είναι, κατά ένα μέρος, η έκφραση της πραγματικής καχεξίας και, κατά ένα άλλο, η διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική καχεξία. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου, είναι το πνεύμα ενός κόσμου απ' όπου το πνεύμα έχει λείψει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». (Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου, εκδ. Παπαζήση, 1978).

Ο εμπνευστής του κομμουνισμού θεωρούσε πρέπον ότι αυτή η «απατηλή ευτυχία» πρέπει να αντικατασταθεί από μια ορθολογικά δομημένη ρεαλιστική ευτυχία, εκφράζοντας έτσι το πνεύμα του διαφωτισμού της εποχής του.

Κι όμως, διαψεύσθηκε με την επανεμφάνιση της θρησκείας στην καρδιά της κοινωνικής και πολιτικής σφαίρας.

Μετά την Γαλλική Επανάσταση, οι νεωτερικοί άνθρωποι πίστεψαν ότι μπορεί να εκδιώξουν την θρησκεία από την δημόσια σφαίρα, αλλά αυτή είχε την τελευταία λέξη. Οι Ροβεσπιέροι και οι Κομισσάριοι που την προόριζαν για το μουσείο της ιστορίας εκτίθενται σήμερα οι ίδιοι ως κέρινα ομοιώματα στις αίθουσές του.

Η Γαλλία δεν έπαψε ποτέ να παραμένει πολιτισμικά καθολική, όπως η Ρωσσία του Λένιν έμεινε ορθόδοξη και η Τουρκία του Ατατούρκ επιστρέφει ραγδαία στην μουσουλμανική της ταυτότητα.

Ο Στάλιν το κατάλαβε καλά αυτό τον 20ο αιώνα, όταν, μετά την αρχική υποχώρηση των σοβιετικών στο ανατολικό μέτωπο, απευθύνθηκε στο ορθόδοξο αίσθημα των Ρώσσων για να ανεβάσει το φρόνημα των μαχητών και του λαού, ως άλλος Ιβάν ο Τρομερός.

Στις αρχές του 21ου αιώνα, ήταν ο Ούγκο Τσάβες που σφράγισε την ολοκλήρωση ενός ασταθούς κύκλου επαναστατικών κινημάτων στην ήπειρό του. Γνήσιο τέκνο της «Θεολογίας της Απελευθέρωσης» και των διδαχών του Καμίλιο Τόρες, ο Τσάβεζ αναβάθμισε την μπολιβαριανή παράδοση και την εθνοδημοκρατική εικόνα της Λατινικής Αμερικής διεθνώς. Δίπλα του στάθηκαν και πολέμησαν πολύ πιο αποτελεσματικά τον «αμερικανικό ιμπεριαλισμό» χθεσινοί μαοϊκοί, λενινιστές και οπαδοί του Τσε Γκεβάρα, κάνοντας πράξη αυτό που έλεγε ο Μάο, ότι ο επαναστάτης μέσα στον λαό του πρέπει να κινείται «σαν το ψάρι στο νερό».

Ιδιαίτερα στον ισλαμικό κόσμο, από τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, το πολιτικό Ισλάμ εκτόπισε τα κοσμικά εθνικοαπελευθερωτικά και μπααθικά κινήματα, καθώς και την μαρξιστική ιδεολογία, από τους κόλπους των αραβικών και μουσουλμανικών κοινωνιών.

Η συνένωση αυτών των τριών πόλων – του εθνικού, του κοινωνικού και του θρησκευτικού – είχε επιχειρηθεί πολλές φορές στο παρελθόν από Μουσουλμάνους πολιτικούς ηγέτες. Όμως, η σύντηξη δεν ήταν εφικτή γιατί επρόκειτο για μια τεχνητή συρραφή που ξέφτιζε εύκολα, ακόμα κι όταν ο όρος «κομμουνισμός» αντικαθίστατο από τον «σοσιαλισμό» προκειμένου να ξεπεραστεί η αντίφαση με το Ισλάμ. Πουθενά στον μουσουλμανικό κόσμο ο εθνικισμός δεν κατάφερε να αφομοιώσει την θρησκεία με τον τρόπο που τελικά το Ισλάμ αφομοίωσε τον εθνικισμό. Για όλα αυτά, και την μεγάλη περιπέτεια του αραβικού κόσμου τον 20ο αιώνα, διαπραγματεύεται με γλαφυρό τρόπο το βιβλίο του Λιβανέζου συγγραφέα Αμίν Μααλούφ, «Η Απορρύθμιση του Κόσμου» (Εκδ. Ωκεανίδα, 2010).

Για χρόνια πιστεύαμε ότι ο κομμουνισμός έχει καθιερωθεί στην Ρωσσία σε βάρος της ορθόδοξης πίστης, κι όμως, προτού συμπληρωθούν καλά-καλά 70 χρόνια, η κομμουνιστική ιδεολογία «είχε ήδη αποβληθεί σαν μόσχευμα που ξεράθηκε» (Μααλούφ) και η ορθόδοξη πίστη ξανάνθισε.

Μιλάγαμε, πριν την δεκαετία του '90, με φίλους από ανατολικές χώρες για τις θρησκευτικές παραδόσεις και αντιμετωπίζαμε μια αλαζονική απαξίωση του στυλ «αυτά έχουν ξεπεραστεί»… Κι όμως, οι ίδιοι που πίστευαν ότι αντιπροσώπευαν τον «νέο άνθρωπο» του σοσιαλισμού, σφάζονταν μετά από λίγο μεταξύ τους για θρησκευτικούς λόγους.

Το γεγονός αυτό, είτε μας αρέσει είτε όχι, ερμηνεύεται από το ότι οι θρησκευτικές καταβολές είναι πιο ανθεκτικές από τις επίκτητες ιδεολογικές πεποιθήσεις γιατί προσφέρουν στους ανθρώπους μια σταθερή και μόνιμη συνέχεια με το παρελθόν τους και την ταυτότητά τους.

Τον Ιούνιο, στην Μόσχα, γιορτάσθηκε πανηγυρικά η 1025η επέτειος του εκχριστιανισμού των Ρώσσων. Ο Ρώσσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, απευθυνόμενος στον ανώτερο ορθόδοξο κλήρο από ολόκληρο τον κόσμο, εκθείασε τους στενούς δεσμούς μεταξύ του Κρεμλίνου και της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο Πούτιν είναι ο πρώτος Ρώσσος ηγέτης που υποδέχτηκε τόσες πολλές κεφαλές των Ορθόδοξων Εκκλησιών, οι οποίοι εκπροσωπούν πάνω από 227 εκατομμύρια πιστούς, σε μια καθαρά πολιτική κίνηση.

Ο ίδιος είχε διακηρύξει νωρίτερα ότι οι δύο πόλοι που στηρίζεται η δύναμη και η εθνική κυριαρχία της Ρωσσίας είναι οι πυρηνικές της κεφαλές και η ορθόδοξή της παράδοση.

Σε ένα ανάλογο κρεσέντο, ο Ερντογάν είχε πει πριν από χρόνια ότι οι λόγχες της σημερινής Τουρκίας είναι οι χιλιάδες μιναρέδες των τζαμιών της.

Η επιστροφή του Θεού και η αναβίωση του ρόλου των θρησκειών είναι, λοιπόν, intra muros, ακόμα και με το ενδεχόμενο της νεοεποχίτικης «πανθρησκείας», στην προσπάθεια των λαών να αντισταθούν σε ένα διεφθαρμένο παγκόσμιο οικονομικο-πολιτικό σύστημα που τους φθείρει ώς τα βάθη της ψυχής.

Οι κυρίαρχες προτεσταντικές χώρες και ιδίως οι WASP Αγγλοσάξονες των ΗΠΑ είναι αυτοί που μετέτρεψαν το χρήμα σε θεότητα και την απληστία σε ιδεολογία, ξεπερνώντας τους εβραίους συμμάχους τους και γεννήτορές τους.

Πιάνοντας τον σφυγμό της εποχής, ο νέος Πάπας Φραγκίσκος «αφόρισε» το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου, λέγοντας: «Οι άνδρες και οι γυναίκες πρέπει να είναι στο κέντρο του οικονομικού συστήματος, όπως το θέλει ο Θεός, και όχι το χρήμα», και πρόσθεσε, «Ο κόσμος έχει γίνει ειδωλολάτρης και ο θεός του αποκαλείται χρήμα».

Προφανώς, το Βατικανό έχει καλύτερα αντανακλαστικά από την ξέψυχη ευρωαριστερά, γι' αυτό ο Πάπας επευφημήθηκε έντονα όταν αναφέρθηκε στα δικαιώματα των εργατών και στον προσωπικό όλεθρο που φέρνει η ανεργία.

Ας τα έχουν όλα αυτά υπ' όψιν τους οι υπεύθυνοι θρησκευμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, που συσκέπτονται για τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, ώστε να μην παίξουν άθελά τους το παιχνίδι των εμφυλιοπολεμικών σεναρίων.

Για να γίνει κάποιος δεκτός ως Ναΐτης, έλεγαν στον Μεσαίωνα οι εχθροί του Τάγματος, ο μυούμενος έπρεπε να φτύσει έναν σταυρό! Ελπίζουμε να μην έχει θέσει παρόμοιο όρο και η Τρόϊκα για να γίνει κάποιος πρωθυπουργός στο Ελλαδιστάν.

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Hellenic Nexus, τ.78, Οκτώβριος 2013.

Μέτωπο κατά των ελίτ ή εμφύλιος; (1)

Μέτωπο κατά των ελίτ ή εμφύλιος; (1)

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Στον απόηχο του τραγικού θανάτου μέλους της ευρύτερης Αριστεράς στα χέρια οπαδών της ΧΑ, έγραφα, στο κατασυκοφαντημένο από κάποιους στην «Αριστερά» άρθρο της 22/9, «είναι κάλλιστα πιθανό ότι η ΧΑ θα μπορούσε να αποτελέσει ένα τέλειο περισπασμό από τον πραγματικό φασιστικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε: την ολοκλήρωση της οικονομικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων στα χέρια της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) και της ντόπιας ελίτ. Ένα περισπασμό που, στην ανάγκη, θα μπορούσαν να τον εξωθήσουν ακόμη και στα όρια του εμφυλίου πολέμου». Δυστυχώς, η ζοφερή αυτή πρόβλεψη ήδη άρχισε να υλοποιείται, με την στυγερή εκτέλεση εν ψυχρώ  δύο μελών της ΧΑ από εγκληματίες πιστολέρο, που τα ΜΜΕ αποδίδουν σε αριστερή «τρομοκρατική» οργάνωση.

Ιστορικά, η αριστερή «τρομοκρατία» στην μεταπολεμική Ευρώπη, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, από την 17Ν μέχρι την Γερμανική RAF, στοχοποιούσε βασικά την εξουσία, δηλαδή τις ελίτ και τα όργανά της, και μόνο κατ' εξαίρεση μέλη ακροδεξιών οργανώσεων, π.χ. στην Ιταλία λόγω της μεγάλης, ιστορικά, δύναμης του νεοφασιστικού κινήματος. Η μόνη, επομένως, δικαιολογία που θα μπορούσε να δοθεί από μια πραγματικά αριστερή οργάνωση για παρόμοιες στυγερές δολοφονίες θα ήταν αν τα μέλη της ΧΑ αποτελούσαν μέλη παρακρατικής οργάνωσης στην υπηρεσία των ελίτ, όπως π.χ. η Καρφίτσα, μολονότι ακόμη και τότε θα ήταν βέβαια κτηνωδία η εν ψυχρώ εκτέλεση εκτελεστικών οργάνων από το «λούμπεν», (π.χ. Γκοτζαμάνης), αντί για την εκτέλεση των πραγματικών φορέων της εξουσίας.

Όμως, θα αποτελούσε παγκόσμια πρωτοτυπία να είναι παρακρατική μια οργάνωση που εξελέγη με σημαντικό ποσοστό στη Βουλή, η οποία συνάντησε με την είσοδό της σε αυτή μια συστηματική εκστρατεία της Υ/Ε εναντίον της και σήμερα είναι κάτω από τον ανηλεή διωγμό των ντόπιων ελίτ. Αυτό, ανεξάρτητα, βέβαια, από το γεγονός ότι στο παρελθόν, όταν η δύναμή της στα λαϊκά στρώματα ήταν ασήμαντη, οι ίδιες ελίτ την χρησιμοποίησαν για τους δικούς τους σκοπούς (περισπασμός από την οικονομική κρίση κ.λπ.) Σήμερα είναι προφανές ότι η ΧΑ, όπως και τα εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη γενικότερα, χάρη στη ρητορική τους κατά των ντόπιων και ξένων ελίτ αλλά και της παγκοσμιοποίησης και της ΕΕ, μέσω της οποίας συνθλίβονται τα λαϊκά στρώματα, έχουν γίνει ο υπ' αριθμόν ένα εχθρός των ελίτ, που τρέμουν τις επικείμενες Ευρω-εκλογές. Αυτό άλλωστε φρόντισε να μας θυμίσει προ ημερών και ο «σοσιαλιστής» γκαουλάιτερ Μάρτιν Σουλτς που κουνούσε απειλητικά το δάκτυλό ενάντια σε κάθε είδους «ακραίο εθνικισμό», τονίζοντας ότι αυτό αφορούσε τόσο την Δεξιά όσο και την Αριστερά. Δηλαδή, ακόμη και το ΚΚΕ που είναι το μόνο κόμμα της Αριστεράς το οποίο έθετε με συνέπεια το θέμα της καταστροφής από την ένταξή μας στην ΕΕ, σε αντίθεση με την εκφυλισμένη «Αριστερά» που μιλούσε για την «Ευρώπη των λαών», ή επαναλάμβανε το παραμύθι για την παγκοσμιοποίηση σαν προστάδιο για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση…

Γι' αυτό και προκαλεί απορία το γεγονός ότι τα μέλη μιας γνήσιας αριστερής «τρομοκρατικής» οργάνωσης (17Ν- που κάποτε πολλοί στην «Αριστερά» κατηγορούσαν για παρακρατική, αλλά σήμερα οι «παρακρατικοί» αυτοί σαπίζουν στην φυλακή!) αλλά και τα μέλη άλλων «τρομοκρατικών» οργανώσεων της Αριστεράς που τα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν υπεύθυνες για τις εκτελέσεις, δεν διαχώρισαν ακόμη τη θέση τους από παρόμοιες πράξεις που δεν έχουν καμιά σχέση με αριστερή «τρομοκρατία»  και ευτελίζουν καθοριστικά αυτού του είδους την πολιτική δράση στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα, όταν οι εκτελέσεις δεν αφορούσαν καν γνωστά στελέχη της ΧΑ, αλλά απλά μέλη της που κτυπήθηκαν όχι πάνω σε κάποια «μάχη», ή έστω για να προστατευθούν κάποια θύματα της οργάνωσης που βρισκόντουσαν κάτω από άμεση επίθεση (π.χ. μετανάστες), αλλά απλώς γιατί ήταν μέλη της οργάνωσης. Ακόμη περισσότερο, όταν δεν υπήρξε η παραμικρή ενέργεια από παρόμοιες οργανώσεις εναντίον των ίδιων των ελίτ και των οργάνων τους (και δεν μιλούμε βέβαια για απλούς αστυφύλακες!) από τότε που άρχισε η οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων στα χέρια της Υ/Ε και των ντόπιων συνεργατών της.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν, βέβαια, δικαιολόγηση οποιουδήποτε είδους τρομοκρατίας, ακόμη και της αριστερής, μολονότι αντιλαμβάνομαι τον πολιτικό χαρακτήρα των σχετικών πράξεων. Όπως έχω αναλύσει σε ειδική μελέτη για το θέμα (Τ.Φ., Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας, 2003), διαφωνώ απόλυτα, για πολιτικούς λόγους, με αυτή την μέθοδο πολιτικής δράσης που δεν έχει καμιά σχέση με τη διαδικασία δημιουργίας συνείδησης αυτό-οργάνωσης από τα λαϊκά στρώματα, στον αγώνα για το κτίσιμο μιας κοινωνίας ισοκατανομής κάθε μορφής εξουσίας, δηλαδή μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας. Γι' αυτό και αποτελούν εσχάτη αθλιότητα μιας εκφυλισμένης «αριστεράς» συκοφαντικά σχόλια για τα άρθρα μου σχετικά με την ΧΑ στην «Ε», ότι «ξεπλένουν νεοναζιστές μαχαιροβγάλτες και δολοφόνους» (βλ. π.χ. σχόλια κουκουλοφόρων «αντιφασιστών» στην «αριστερή αντεπίθεση», φιλική ιστοσελίδα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα οποία έμμεσα υιοθέτησαν οι διαχειριστές της που δεν τα απέσυραν, 3/11/2013)!

Αν όμως δεχθούμε την παραπάνω προβληματική, τότε είναι φανερό ότι κάποια κέντρα στην Υ/Ε και στις συνεργαζόμενες ντόπιες ελίτ  εφαρμόζουν σχέδιο για τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος στην Ελλάδα. Όχι αναγκαστικά για να προκαλέσουν εμφύλιο, εκτός εάν δεν καταφέρουν να υποτάξουν πλήρως τα λαϊκά στρώματα στους στόχους τους. Ο βασικός ενδιάμεσος στόχος τους είναι η κατατρομοκράτηση των λαϊκών στρωμάτων, ώστε να επιτευχθεί η απομόνωση των «δύο άκρων» στην Δεξιά και την Αριστερά που θέτουν θέμα εξόδου από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κ.λπ. – όπως άλλωστε τόνισε πρόσφατα από την Αμερική ο Α. Σαμαράς. Το πολιτικό σκηνικό δηλαδή που στήνουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ προφανώς προβλέπει δυο εναλλασσόμενους θιάσους στην εξουσία: στον πρώτο θίασο θα συμπρωταγωνιστούν ΝΔ/ΠΑΣΟΚ και συνοδοιπόροι και στον δεύτερο θίασο ο ΣΥΡΙΖΑ και συνοδοιπόροι. Έτσι, η πλήρης ενσωμάτωση της χώρας στην Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης θα βρίσκεται πάντα στο απυρόβλητο!

* http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

​​​ΠΗΓΗ: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (10 Νοεμβρίου 2013). Το είδα: http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_11_10.html