ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΦΟΝΤΟ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ – ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ – Μέρος  ΙΙΙ – Τελευταίο

Των ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΝΑΡ ΑΛ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ, ΧΡ. ΚΑΥΚΙΑ, ΠΑΝ. ΚΟΣΜΑ, Κ. ΜΑΡΚΟΥ  & ΠΑΝ. ΦΡΑΝΤΖΗ.

Συνέχεια από το Μέρος ΙΙ

Προς κορύφωση της αναμέτρησης

Ωριμάζει μια κορυφαία καμπή στην ιστορία των ταξικών αγώνων. Μια ιστορική αναμέτρηση ανοιχτή σε πολλαπλές και απρόβλεπτες διαφοροποιήσεις και παραλλαγές που θα περιστρέφονται αμείλικτα γύρω από δύο βασικά, αντίθετα και ασυμφιλίωτα ενδεχόμενα. Είτε μια νέα εργατική επανάσταση προς τον κομμουνισμό που θα ξεπερνάει και θα ολοκληρώνει όλες τις μέχρι τώρα επαναστάσεις, είτε μια αδύνατον να υπολογιστεί σήμερα καταστροφική πορεία της ανθρωπότητας και του κοινωνικού ανθρώπου.

Η Αριστερά, και ειδικά οι επαναστατικές της δυνάμεις, είναι υποχρεωμένες να επανατοποθετήσουν σε νέες αφετηρίες μια διπλή αλληλένδετη προσπάθεια σύνδεσης της επαναστατικής κομμουνιστικής στρατηγικής με την αντικαπιταλιστική τακτική.

Η προσπάθεια αυτή απαιτεί μια πιο συγκεκριμένη συλλογική πολιτική αποσαφήνιση του άμεσου αντικαπιταλιστικού προγράμματος (από το μεροκάματο, τα δημόσια αγαθά ως τα μεγάλα ζητήματα της ανατροπής, της επανάστασης και της «άλλης κοινωνίας» στο νέο αιώνα) που θα επιδιώκει υλικά τακτικά ρήγματα στη συνέχεια των βασικών νόμων της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Θα σχεδιάζει και επιδιώκει ρήγματα ειδικά στο νόμο της σχετικής και απόλυτης σήμερα εξαθλίωσης των εργαζομένων και της νεολαίας, στο νόμο της αστικής πολιτικής ηγεμονίας απέναντι στον ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο του μαζικού κινήματος και στο νόμο του συνδυασμού των εθνικών και διεθνών πλευρών της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

Απαιτεί τον αποδεικτικό και εκλαϊκευτικό λόγο που θα συνδέει το σήμερα με το αύριο. Το σήμερα με την κοινωνία των ανεπανάληπτων ξεχωριστών προσωπικοτήτων, των κοινωνικά ίσων και συλλογικά ελεύθερων ανθρώπων. Την κομμουνιστική κοινωνία της αρμονικής σχέσης ανθρώπου – φύσης και της μη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Στην οποία ο εργάτης δημιουργός θα εργάζεται σύμφωνα με το χρόνο που απελευθερώνει η επιστήμη σε μια απελευθερωμένη και δημιουργική εργασία. Την κοινωνία της εργατικής Δημοκρατίας, του εργατικού κράτους των εκλεγμένων και διαρκώς ανακλητών εκπροσώπων που θα αμείβονται με το μέσο μισθό του εργάτη. Της ειρήνης και της δημιουργίας. Διαφορετικά κάθε ανατροπή, κάθε επανάσταση θα φαντάζει ως θελκτική περιπέτεια σύγχρονων δονκιχότιδων και όχι ως πανεργατικό λαϊκό αίτημα, ως Αναγκαιότητα και μόνη Δυνατότητα εξόδου από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Η νικηφόρα αναμέτρηση με την προωθούμενη κανιβαλική αντεπανάσταση σε βάρος του κόσμου της εργασίας απαιτεί μια πολιτική τεράστιας συγκέντρωσης και συστράτευσης εργατικών και διανοητικών δυνάμεων που θα αντληθούν από τη σημερινή εργατική τάξη και τα πληττόμενα μεσαία λαϊκά στρώματα. Συνεπάγεται επομένως την πιο πλατιά αγωνιστική ενότητα σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, προκειμένου το εργατικό και λαϊκό κίνημα να αποσπά νίκες και κατακτήσεις προς όφελος των εργαζομένων, να κλονίζει την καπιταλιστική στρατηγική και να προωθεί έμπρακτα με την ίδια την πείρα των εργαζομένων την επαναστατική αναγκαιότητα και δυνατότητα προς τον κομμουνισμό.

Η συνολική ενωτική πολιτική σε κάθε επίπεδο πρέπει να καθορίζεται από την επίγνωση του βάθους, της έκτασης, της διάρκειας και της επικινδυνότητας της ασκούμενης αστικής πολιτικής για το αντιδραστικό ξεπέρασμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης. Δεν μπορεί επομένως παρά να απευθύνεται προς όλες τις αγωνιζόμενες δυνάμεις εναντίον της ασκούμενης πολιτικής – και στο ΣΥΡΙΖΑ- με ταυτόχρονη οξύτατη διαπάλη για ηγεμονία της αντικαπιταλιστικής πολιτικής «μέσα από την αγωνιστική ενότητα» σ' ένα μετασχηματιζόμενο μαζικό πολιτικό κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας. Η άποψη, εκπορευόμενη κυρίως από το ΚΚΕ, πως το επαναστατικό κίνημα ανδρώνεται κυρίως στη διαπάλη με τον οπορτουνισμό στο όνομα μάλιστα του Λενινισμού – του μισού λενινισμού θα λέγαμε εμείς- δεν επαληθεύεται ιστορικά.

Τα παραπάνω συμπυκνώνονται στο τρίπτυχο:

– Ενίσχυση της αυτοτέλειας (οργανωτικής και προγραμματικής) των επαναστατών, οργάνωση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης με τον μεταρρυθμισμό και ευκαιριασμό που αναπαραγάγεται διαρκώς στο εργατικό κίνημα και στην Αριστερά!

– Εργατικό, λαϊκό αντικαπιταλιστικό μέτωπο απέναντι στην αστική επίθεση.

– Διαρκής επιδίωξη κοινής δράσης – επαφής με τα ευκαιριακά, οπορτουνιστικά ρεύματα.

Κάθε κόμμα κρίνεται όχι με βάση την ιδέα που έχει το ίδιο για τον εαυτό του, ή τις επιθυμίες εκείνων που το κρίνουν. Κρίνεται πρωτίστως από το πρόγραμμά του, το ιστορικό του φορτίο και την οργανωτική του δομή. Για το ΣΥΡΙΖΑ, τα δυο τελευταία τώρα διαμορφώνονται και το πρόγραμμά του είναι σε εξέλιξη.

Σήμερα περικλείει δυνάμεις του κλασικού οπορτουνισμού και του αστικού εκσυγχρονισμού, αλλά και δυνάμεις κομμουνιστικής και αντικαπιταλιστικής αναφοράς. Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι πολλές συνιστώσες αλλά η συνισταμένη πολιτική που διακηρύσσει. Σε αυτή την πολυμορφία πορευόμενος στη διαμόρφωσή του ως κόμμα (;) κυρίαρχη είναι η τάση του αστικού εκσυγχρονισμού για έναν καπιταλισμό με κοινωνικό πρόσωπο, της θετικής στάσης απέναντι στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ. Εντυπωσιάζει επίσης η υποχώρηση του Αριστερού ρεύματος και συνιστωσών.

Μετά τις εκλογές, στο ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται η άποψη μιας «υπεύθυνης αντιπολίτευσης», που θα προσπαθήσει «να μην κάνει αριστερά λάθη» και να περιμένει τη φθορά της κυβέρνησης, οπότε και θα ωριμάσουν οι συνθήκες για την «αριστερή κυβέρνηση». Μια τέτοια γραμμή έχει αρνητικές επιπτώσεις στο λαϊκό κίνημα.

Ο δρόμος της επαναστατικής Αριστεράς, ο δρόμος στον οποίο η εργατική τάξη παίρνει μαζί της τη μάζα των μισοπρολεταριακών στοιχείων του πληθυσμού για την απόκρουση και συντριβή της αντιλαϊκής επίθεσης και της αστικής βίας, για τη θετική εξουδετέρωση της αστάθειας των μικροαστών, με επιδίωξη να οδηγήσει το εργατικό κίνημα ως την επανάσταση και τον κομμουνισμό και ο δρόμος ενός καλύτερου καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι «δυο διαφορετικές τακτικές» που δεν συμψηφίζονται.

Η στάση όμως των επαναστατικών δυνάμεων της Αριστεράς δεν είναι απλά να «ξεσκεπάζουν» το ΣΥΡΙΖΑ, και, με τη σειρά τους, να περιμένουν πότε θα κατολισθήσει ώστε να μοιραστούν τα διαμελισμένα ιμάτια. Οφείλουν πρωτίστως να παλέψουν ώστε με την αυτοτελή παρουσία και δράση, να επιδράσουν και να ανατρέψουν, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για ανακατατάξεις και αλλαγές στους συσχετισμούς.

Είκοσι τρία χρόνια τώρα, τα οποία περικλείουν διαφορετικές και ανόμοιες συγκυρίες και φάσεις, και δεν καταφέραμε να σηκώσουμε το κεφάλι από το μηδέν και κάτι, με εξαίρεση τις περιφερειακές εκλογές και την 6η Μάη. Άλλοτε ήσαν οι καταρρεύσεις, η υποστολή των σημαιών, η υποχώρηση του κινήματος, που μας καθήλωναν. ΄Ηταν το ΚΚΕ που διέβαλε μεν το κομμουνιστικό όραμα, αλλά ήταν η ορατή πολιτική δύναμη που το πρόβαλλε. Τώρα αυτά έχουν αλλάξει. Οι καταρρεύσεις εξακολουθούν να βαρύνουν, αλλά ο καπιταλισμός εξελίχθηκε, το κίνημα είναι σε κίνηση, το ΚΚΕ σε πτώση. Και εμείς το ακολουθούμε. Τη στιγμή μάλιστα που είχαμε γίνει ορατοί. Γεγονός που κάνει πιο σοβαρή την υποχώρησή μας. Πού είναι το λάθος;

Το παρόν είναι πολύ πιο δύσκολο και το άμεσο μέλλον πολύ πιο σκληρό. Η διεθνής κατάσταση επιδεινώνεται. Οι δείκτες της οικονομικής ανάπτυξης βρίσκονται στις κύριες καπιταλιστικές χώρες, των ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένων, στο επίπεδο του στατιστικού λάθους. Στην Ευρώπη η ισπανική κρίση δεν έχει ακόμα κορυφωθεί και η Ιταλία είναι στην αναμονή.

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση φαίνεται πως κινείται:

α. Στη δημιουργία, τη συνοδεία προσελκυστικών φοροαπαλλαγών, ειδικών ταμείων ιδιωτικοποιήσεων στα πρότυπα της Treuhand, η οποία είχε αναλάβει την πώληση κρατικών επιχειρήσεων της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. β. Στην παγιοποίηση του αντιδραστικού μοντέλου περιορισμένης και επισφαλούς απασχόλησης, μόνιμης και υψηλής ανεργίας με βάση την εκσυγχρονισμένη νεοφιλελεύθερη αρχή «ανάπτυξη με ανεργία, μίνι απασχόληση, μίνι αμοιβή, χαλαροί όροι για απολύσεις». γ. Τη δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών (ΕΟΖ) για εγκατάσταση βιομηχανικών επιχειρήσεων στο πρότυπο που χρησιμοποίησε η Κίνα. δ. Την περιορισμένη χρηματοδότηση μικρής έως και μεσαίας κλίμακας επενδύσεων.

Το όλο σύστημα θα επιτεθεί με σφοδρότητα στο κίνημα, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί θα δοξαστούν και η Χρυσή Αυγή θα χρησιμοποιηθεί ποικιλοτρόπως εναντίον του κινήματος και εναντίον μας ιδιαιτέρως.

Το σύστημα έχοντας «κάψει» τις εφεδρείες του θα στηρίξει με κάθε τρόπο αυτή την κυβέρνηση, η οποία ήδη φθείρεται. Το μέλλον της θα εξαρτηθεί πλέον από την αντίδραση του λαϊκού παράγοντα.

Η κατάσταση μπορεί πολύ σύντομα να βρεθεί εκτός ελέγχου.

Το πιθανό ενδεχόμενο της κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας θα ανατρέψει όλα τα δεδομένα και θα επιφέρει δραματικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό και στη συνείδηση. Οπότε θα κληθούμε να παίξουμε έναν ρόλο που είχαμε κάποτε φανταστεί και ο οποίος δεν θα έχει σχέση με τη φαντασία. Η πιθανότητα δημιουργίας επαναστατικής κατάστασης δεν είναι τώρα όνειρο. Συνεπώς στο παρόν χρειάζεται να μπούμε μπροστά με σωστή ενωτική γραμμή, στρατηγική και τακτική.

Μεσοπρόθεσμα, η ρεαλιστική προοπτική που ανοίγεται είναι η συγκρότηση, με πυρήνα μια σύγχρονη κομμουνιστική οργάνωση – συμβολή στο κομμουνιστικό κόμμα στον εικοστό πρώτο αιώνα, ενός μαζικού αριστερού, αντικαπιταλιστικού πόλου με τη συμβολή των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με το διάσπαρτο αντικαπιταλιστικό δυναμικό, το αντικαπιταλιστικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ και του ΜΑΑ που θα υπερνικούν το δέος απέναντι στην ΕΕ και θα διαχωρίζονται από τη λογική ενός δήθεν καλύτερου καπιταλισμού, καθώς και με δυνάμεις του ΚΚΕ που κατανοούν το αδιέξοδο της ασκούμενης πολικής του. Ένας τέτοιος μαζικός πόλος μπορεί να συμπαρασύρει και την υπόλοιπη Αριστερά.

Δύσκολο αλλά αναγκαίο εγχείρημα. Άμεσα αναγκαία βήματα είναι:

Η προκήρυξη και διοργάνωση του προγραμματικού συνεδρίου κομμουνιστικής μετεξέλιξης και μετονομασίας του ΝΑΡ, ισότιμα με δυνάμεις ανάλογης στόχευσης. Με επιδίωξη την ουσιαστική συμμετοχή όλων όσων συμφωνούν στην αναγκαιότητα μιας επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης – σταθμό στη δημιουργία του σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος και κινητήρια δύναμη στην ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική Αριστερά.

Η συλλογική οργάνωση της κρίσιμης δεύτερης πανελλαδικής συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το φθινόπωρο.

Η άμεση συλλογική επεξεργασία πολιτικής παρέμβασης στο εργατικό συνδικαλιστικό και γενικότερα μαζικό κίνημα. Κορυφαίο ζήτημα είναι η σύνδεση με την εργατική τάξη και τους μετανάστες, το μεταναστευτικό πρόβλημα.

Η παρέμβαση στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές για την προώθηση λαϊκών οργάνων δημοκρατίας, αλληλεγγύης και αγώνα για την ανατροπή της επίθεσης.

Η Ενότητα – Aνάπτυξη της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας με συγκεκριμένα βήματα για μια αντικαπιταλιστική κίνηση αναγέννησης του εργατικού μαζικού κινήματος.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

ΠΗΓΗ: http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=8793:nar-ekloges&catid=81:kivernisi&Itemid=198

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΦΟΝΤΟ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ – ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ – Μέρος  ΙΙ

Των ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΝΑΡ ΑΛ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ, ΧΡ. ΚΑΥΚΙΑ, ΠΑΝ. ΚΟΣΜΑ, Κ. ΜΑΡΚΟΥ  & ΠΑΝ. ΦΡΑΝΤΖΗ.

Συνέχεια από το Μέρος Ι

Πριν λοιπόν μιλήσουμε για τους άλλους "ας κοιτάξουμε, μάχιμα και αισιόδοξα, μέσα μας".

Στις 22 του περασμένου Μάρτη έκλεισαν τρία χρόνια από την ιδρυτική διακήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στην ίδρυση και δράση της συνέβαλλαν θετικά, με τον τρόπο, τα λάθη και τις αδυναμίες κάθε μιας, όλες οι πολιτικές οργανώσεις και οι ανένταχτοι αγωνιστές που την απαρτίζουν.

Στην τρίχρονη αυτή πορεία ανέπτυξε μια αξιοσημείωτη δράση με αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Κορύφωση αυτής της δράσης ήταν η παρέμβαση στην καπιταλιστική κρίση και η πρόταση των πέντε πολιτικών αιτημάτων – αξόνων: παύση πληρωμών προς τους πιστωτές και μονομερής διαγραφή του χρέους ως βασική προϋπόθεση, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, κρατικοποίηση με εργασιακό έλεγχο τραπεζών και στρατηγικών τομέων της οικονομίας, ανατροπή της κυβέρνησης, δημόσια αγαθά προστασία της ζωής εργαζομένων και ανέργων. Μέσα υλοποίησης του προγράμματος προκρίνονται ένα αναγεννημένο εργατικό κίνημα- που προσλαμβάνεται διαφορετικά από τις συνιστώσες της- και μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική Αριστερά που θα μπορεί να ενώσει και εμπνεύσει.

Το αντικαπιταλιστικό αυτό πρόγραμμα επέδρασε στην Αριστερά και στο Λαϊκό κίνημα. Εκφράστηκε δε με τη συγκέντρωση πάνω από 100.000 ψήφων στις προηγούμενες περιφερειακές εκλογές. Όσο όμως βάθαινε η κρίση και αναζητούσε τόσο άμεσες, όσο και γενικότερες απαντήσεις, το πρόγραμμα αυτό αποδυκνυόταν ανεπαρκές. Παρόλο λοιπόν την ύπαρξη ενός ορατού εύθραυστου ρεύματος υπέρ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ήταν δεδομένο στις εκλογές του Μάη, ως συνέχεια της δράσης, της εμβέλειας και της αυτοπεποίθησης που δημιούργησε το θετικό αποτέλεσμα των περιφερειακών εκλογών, ωστόσο με τη γραμμή της Αριστερής Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ- δυο εβδομάδες πριν από τις εκλογές του Μάη- η πτωτική πορεία αρχίζει. Και όσο καταρρέει το ΠΑΣΟΚ και ο στόχος γίνεται ρεαλιστικός τόσο η πτώση συνεχίζεται. Το 1,2 % ήταν μια στάση στη συνεχιζόμενη από τέλος Απρίλη πτωτική πορεία χωρίς μάλιστα τη δυνατότητα ανακοπής."Ο κόσμος δεν άκουγε" με αποτέλεσμα στις δεύτερες εκλογές, μετά και την οξυμένη και ωμή ιμπεριαλιστική πολιτική παρέμβαση της Ουάσιγκτον, του Βερολίνου, του Παρισιού και της Βόννης εναντίον των αντι ΕΕ αισθημάτων του Ελληνικού λαού, να διαμορφωθεί το μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να "επιστρέψει" στο 0,33%. Στην ουσία έκλεισε ένας κύκλος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο και μορφή χωρίς τον κίνδυνο εξαφάνισης και στρατηγικής ήττας.

Το μεγάλο ερώτημα είναι η σχετική ευκολία που άρχισαν να απομακρύνονται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσοι την αντιμετώπιζαν με θετικό τρόπο. Τα ερωτήματα μάλιστα είναι βαθύτερα αφού η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρουσίασε την εικόνα της υπόλοιπης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην Ευρώπη η οποία, τη στιγμή ακριβώς του αναγκαίου της ενίσχυσής της, αποδυναμώνεται. Γνώμη μας είναι ότι εμφανίσαμε προβλήματα και στη μορφή και στο περιεχόμενο.

Πιο συγκεκριμένα:

1. Στη μορφή:

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδινε και δίνει την εντύπωση χαλαρής πολιτικής συνεργασίας οργανώσεων. Η εμφάνιση παντού και οπωσδήποτε πολλών ομιλητών επικύρωνε την εικόνα μιας χαλαρής συνομοσπονδίας αβέβαιου μέλλοντος. Με μετατροπή της αναγκαίας αυτοτελούς παρέμβασης (τι σημαίνει τελικά και γιατί προγραμματίζεται η αυτοτελής παρέμβαση σε ένα μετωπικό σχήμα;) και παρουσίας των οργανώσεων που την απαρτίζουν σε ευκαιριακές παρεμβάσεις προβολής και ενίσχυσης της κάθε οργάνωσης δια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι το αντίθετο. Με ανυπεράσπιστη αυτής καθαυτής της πολιτικής του Μετώπου Ρήξης και Ανατροπής. Είναι χαρακτηριστικό πως την επαύριο της πανελλαδικής συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τον Οκτώβρη του 2011, που συμπύκνωσε την πολιτική της στο «εργατικό και λαϊκό αγωνιστικό μέτωπο ρήξης, νίκης και ανατροπής» οργανώθηκαν, π.χ. από την ΑΡΑΝ, εκδηλώσεις που δεν στήριζαν το μέτωπο αυτό που μόλις χθες είχε επιλεγεί, αλλά επιδίωκαν τη δημιουργία άλλου μετώπου. Παρουσίαζε επίσης μια εικόνα με ασαφή τα όρια εκτίμησης του συσχετισμού των δυνάμεων ανάμεσα στην αστική και την εργατική πολιτική, το επίπεδο και τη δυναμική του κινήματος (κυρίως από πλευράς ΣΕΚ).

Ο διάχυτος αριστερός σκεπτικισμός, η υποχώρηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποτυπώνει τη διαπίστωση ότι ενώ οι αποφασιστικές αναμετρήσεις είναι σε εξέλιξη, ενώ αναζητείται λύση σχετικά επίμονα προς τα αριστερά από εργατικά και λαϊκά στρώματα και η πανοπλία της αστικής πολιτικής έχει αρχίσει και αυτή να σκουριάζει, η προετοιμασία, ο στρατηγικός και προγραμματικός επανεξοπλισμός, ο βαθμός οργάνωσης των εργατικών και ταξικών δυνάμεων δεν ανταποκρίνεται στις συνθήκες του σύγχρονου ταξικού πολέμου. Έτσι εμφανίζεται το παράδοξο, οι βασικές ιδέες για «πολιτική ανεξαρτησία – ανατροπή», «μετωπική ενωτική πολιτική» «κάτω η κυβέρνηση, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση» να επιδρούν στο ρεύμα που στρέφεται προς τα αριστερά, ενώ ο φορέας που τις διατυπώνει να μειώνεται εκλογικά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ιδεολογικά μη συγκροτημένη και πολιτικά ασαφής, δεν μπόρεσε να συγκροτήσει και να ισχυροποιήσει έναν σοβαρό κεντρικό πυρήνα εκλογικής, αλλά και πολιτικής, επιρροής. (Τα στοιχεία της ασαφούς πολιτικής εικόνας αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο αφορούν και το ίδιο το ΝΑΡ). Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχίζεται.

2. Στο περιεχόμενο:

α. Εμφανίστηκαν πολιτικές αδυναμίες και αστάθειες στο να δίνεται διαρκώς η δύσκολη μάχη στη βάση της δομικής κρίσης του καπιταλισμού και όχι στη μορφή εκδήλωση της που είναι η κρίση χρέους. Η κρίση χρέους αυτονομήθηκε συχνά από την κρίση του καπιταλισμού. Η γραμμή διαγραφής το χρέους όπως δόθηκε (όλες οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις από ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και τη ΧΑ εμφάνισαν μια γραμμή σύγκρουσης σε αυτό το ζήτημα) φαινόταν σαν μια πιο σκληρή εκδοχή της μερικής διαγραφής του και όχι σαν σύγκρουση με το καπιταλιστικό «είναι» της κρίσης.

Αλλά και όταν η μάχη δινόταν στη βάση της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, η σημερινή κρίση δεν αντιμετωπιζόταν ως εκδήλωση ενός ανώτερου κύκλου της ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού της εποχής μας, κλονισμού του ρόλου της «ανταλλακτικής αξίας» και του χρήματος, της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας. Ως κρίση δυνητικής δομικής αποσταθεροποίησης των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων που δεν «χωράνε» τη σημερινή εκτίναξη των κατακτήσεων του κοινωνικού πολιτισμού: Την ποσοτική και ποιοτική ανάπτυξη της σύγχρονης εργατικής τάξης, τις ανώτερες, εν δυνάμει, πολιτικές και πολιτιστικές ανάγκες και δυνατότητες της, ακριβώς σε αυτή τη νέα εποχή. Ως δομική κρίση η οποία έχει ως ουσιαστική διαφορά με τις αντίστοιχες προηγούμενες ακριβώς ότι στην ουσία οι παραγωγικές δυνάμεις που ο ίδιος ο καπιταλισμός επαναστατικοποιεί, ιδιοποιείται, διαστρέφει και επιχειρεί να ακρωτηριάζει, δεν μπορεί να τις εσωτερικεύσει χωρίς σοβαρές διαταραχές στην ίδια τη λειτουργία του. Γι' αυτό και δυσκολεύεται να βρει λύση και συνεχίζει να δίνει το ίδιο φάρμακο στον ασθενή: Να «ταΐζει» με κεφάλαια διάσωσης τις τράπεζες για να κερδίσει χρόνο μπας και βρει την απάντηση.

Τελικά δεν καταφέραμε να θέσουμε το δίλλημα που αναζητά και συνεπάγεται την ανάλογη λύση: «Ποια είναι η διέξοδος στο γεγονός πως μετά τριάντα – σαράντα χρόνια τα σημερινά παιδιά και τα παιδιά τους θα ζήσουν τα ίδια και χειρότερα αφού ανεξάρτητα από τις πολλαπλές σκοπιμότητες των αστικών εξαγγελιών η κρίση με τη σημερινή έκφρασή της σταδιακά, αργά ή γρήγορα, πρόκειται να «ξεπεραστεί» μόνο και μόνο για να «επιστρέψει» με νέες μορφές και με μεγαλύτερη ένταση στα πλαίσια αυτού του νέου ιστορικού κύκλου;» Ένα τέτοιο πολιτικό δίλλημα επιστημονικά και πολιτικά τεκμηριωμένο "νομιμοποιεί" βαθύτερα ερωτήματα και ανάλογες απαντήσεις που σχετίζονται με την κομμουνιστική κοινωνία και ως λύσης στα αδιέξοδα των καπιταλιστικών κρίσεων.

Μια τέτοια αναγκαία και δύσκολη αντιμετώπιση της κρίσης και της αστικής πολιτικής που τη συνοδεύει δεν χτίζεται στη διάρκεια των εκλογών αλλά κυρίως πριν από αυτές. Η κρίση δεν αντιμετωπίστηκε ως τέτοια γιατί δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και εντός του ΝΑΡ ταλαντεύονται σε αυτό το ζήτημα.

β. Η προωθούμενη αστική πολιτική της συνολικής κοινωνικής βαρβαρότητας που εμφανίζεται ήδη από το τέλος της δεκαετίας του ΄90 και υπεραντιδραστικοποιείται με την κρίση, δεν είναι απλά μια πολιτική επιλογή των κυρίαρχων κύκλων. Δεν αποτελεί παράδοξη εμμονή ή κάποιο αυτόματο αποτέλεσμα μόνο των αρνητικών συσχετισμών που δημιουργήθηκαν από την τεράστιας σημασίας ήττα του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, τον περασμένο αιώνα. Η τάση για μια υπεραντιδραστική στροφή διαρκείας σε βάρος της εργασίας αποτελεί θεμελιώδη, εσωτερική, αναγκαία πλευρά της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Τάση που θα προωθείται μέσα από διαφορετικές ιστορικές τακτικές και πολιτικές ανάλογα με τις καμπές της ταξικής πάλης. Η συνειδητή αυτή ποιοτική υπεραντιδραστική αστική αντεπίθεση συνιστά μια τρομακτική απειλή για την ειρήνη, την επιβίωση, τις ελευθερίες, τα δικαιώματα των καταπιεσμένων, τις κατακτήσεις του κοινωνικού πολιτισμού της ανθρωπότητας.

Η σύγχρονη αστική πολιτική δεν αντιμετωπίστηκε συνολικά από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως εσωτερική αντικειμενική αναγκαιότητα του σύγχρονου καπιταλισμού η οποία ξεγυμνώνεται, υπεροξύνεται και αποκαλύπτεται με την πολιτική αστικής αντιδραστικής εξόδου από την κρίση. Δεν αποδεικνυόταν – παρά την επίκληση – πως ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον περιθώρια μιας μορφής έστω της παλιάς σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης. Με τελικό αποτέλεσμα, αντί να συνεπάγεται ως αντικειμενική η ανάγκη του σύγχρονου εργατικού επαναστατικού αγώνα για την αντιμετώπισή της, να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι λογικές "Αλλαγή του διαχειριστή και κάτι θα γίνει!". Αυτό έγινε με το ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά και τα ίδια τα πολιτικά αιτήματα παρέμειναν στην ουσία ίδια, με επιμέρους διαφοροποιήσεις, από τις περιφερειακές εκλογές. Τότε όμως είχαν θετική επίδραση – και λόγω της φύσης των εκλογών- στην Αριστερά και στο κίνημα. Στη συνέχεια όμως η κρίση εξελίσσεται και τίθενται αμεσότερα και στρατηγικότερα ζητήματα.

Αντ' αυτού η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης ερμηνευόταν όπως την ήθελε ο καθένας: άλλος ως επανάσταση, άλλος ως εξέγερση, άλλος ως κίνημα, άλλος ως κυβέρνηση. Αυτό είναι το σοβαρό πρόβλημα και ανάλογη είναι η ευθύνη του ΝΑΡ, των πλειοψηφιών του, της ηγεσίας του, των μειοψηφιών και των υπογραφόντων.

γ. Όπου εφαρμόστηκε και παγιώθηκε σχετικά η πολιτική του ΔΝΤ δυσκολεύτηκε εξαιρετικά η δράση ακόμη και η ύπαρξη της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος.

Γι' αυτό και η αναχαίτιση και ανατροπή της αποκτά στρατηγικά χαρακτηριστικά, γεγονός που καθορίζει τόσο την τακτική στο συνδικαλιστικό κίνημα όσο και την πολιτική συμμαχιών. Στο σημείο αυτό έγιναν ορισμένα βήματα, όμως με καθυστερήσεις, ταλαντεύσεις και ατολμία. Με βάση τις θέσεις για "διαγραφή του χρέους, έξοδο από το ευρώ και συσπείρωση όλων των δυνάμεων με ισοτιμία έκφρασης που στοχεύουν τη ρήξη με την ΕΕ" θα έπρεπε τολμηρά, χωρίς εκ των προτέρων περιορισμούς, πάντα πάνω στη βάση προγράμματος, να επιδιωχθούν συμμαχίες. Μια τέτοια τολμηρή πολιτική συμμαχιών, στηριγμένη στη διακηρυγμένη δημόσια εκτίμηση πως η νικηφόρα αναμέτρηση με την ουσία της προωθούμενης αστικής πολιτικής απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση δυνάμεων, δημιουργεί θετική εικόνα για το φορέα της.

Αντ' αυτών, στο εργατικό και μαζικό κίνημα παραμένουν ακόμη πρακτικές μη ουσιαστικού πολιτικού διαχωρισμού από τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Παραμένουν οι αποστάσεις με την πρωτοβουλία για μια ταξική κίνηση. Η άρνηση έμπρακτης πίεσης στο ΠΑΜΕ και στα αγωνιστικά σωματεία και ομοσπονδίες που ελέγχονται από το ΠΑΣΟΚ αλλά διαφοροποιούνται θετικά. Ο Συντονισμός Σωματείων διολισθαίνει σε όργανο συνεννόησης κορυφών (ΑΝΤΑΡΣΥΑ- Αριστερό Ρεύμα ΣΥΡΙΖΑ). Στην πολιτική εκλογικών συνεργασιών εμφανίστηκε έλλειψη σχεδίου οργανωμένης παρέμβασης στις από τα Αριστερά αδιαμόρφωτες διαφοροποιήσεις στο ΠΑΣΟΚ. Δεν αξιοποιήθηκαν τα σοβαρά ρήγματα από τα αριστερά στο ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίστηκαν στις περιφερειακές. Με αποτέλεσμα, αμφιθυμίες, ταλαντεύσεις και μεταμορφώσεις της μετωπικής τακτικής, πριν και ανάμεσα στις πρώτες και δεύτερες εκλογές κυρίως με το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής». Τέθηκαν – κακώς- προσωπικά ζητήματα που κλόνισαν την βαθύτερη πολιτιστική ηγεμονία της προσπάθειάς μας, συσκότισαν καταστάσεις και μετέφεραν ευθύνες στο ΝΑΡ.

δ. Το πιο καθοριστικό και ταυτόχρονα το πιο διαρκές καθήκον των επαναστατών, ιδιαίτερα στην κατάσταση της εμφανιζόμενης νέας ιστορικής κρίσης του συστήματος, είναι να υπερασπίζονται τη δυνατότητα και την προοπτική μιας νέας και ανώτερης από κάθε άλλη φορά επανάστασης προς τον κομμουνισμό. Μιας επανάστασης που θα στηρίζεται στις ποιοτικά προωθημένες απαιτήσεις, τις ιστορικές εμπειρίες και τις κατακτήσεις του κοινωνικού και εργατικού πολιτισμού της εποχής μας. Αυτό το καθήκον δεν σημαίνει ότι ευτελίζεις την επανάσταση σε προγραμματικό ελιξίριο «για όλες τις χρήσεις», όταν δεν υπάρχουν ακόμα οι επαναστατικές συνθήκες και οι συσχετισμοί. Πολύ περισσότερο όταν κορυφώνεται, όπως συμβαίνει σήμερα, η αντίθεση ανάμεσα στις νέες αντικειμενικές αναγκαιότητες – δυνατότητες και στην ανετοιμότητα και καθήλωση του υποκειμενικού παράγοντα και του συνολικού εργατικού κινήματος. Αντίθετα σημαίνει ότι η μετασχηματισμένη στρατηγική της επανάστασης γίνεται οδηγός για δράση, για το σχετικά αυτοτελές άμεσο πολιτικό πρόγραμμα, για την ενωτική αντικαπιταλιστική πάλη και την ανατροπή της εξοντωτικής επίθεσης του κεφαλαίου, για την επιβίωση και τις ελευθερίες των εργαζομένων. Σημαίνει συμβολή στη προσπάθεια κατάκτησης από τους εργάτες για τους εργάτες, με την αγωνιστική εμπειρία και με τη σκέψη τους, του δικού τους εργατικού επαναστατικού δρόμου.

Σημαίνει σε κάθε περίπτωση:

– Αυτοτελή αντικαπιταλιστική πολιτική γραμμή και πάλη σε περιεχόμενο και μορφή, γύρω απ' όλα τα μεγάλα προβλήματα της επιβίωσης, της ελευθερίας και της συνολικής χειραφέτησης, σε αντιπαράθεση με τα σύγχρονα δόγματα, τις κυβερνήσεις, τους θεσμούς και την ηγεμονία της αστικής πολιτικής και των μορφών της.

– Διαπάλη για ηγεμονία της αντικαπιταλιστικής πολιτικής «μέσα από την αγωνιστική ενότητα» σ' ένα μετασχηματιζόμενο μαζικό πολιτικό κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας.

– Πάλη για τη συγκρότηση της νέας ευρύτερης εργατικής κομμουνιστικής πρωτοπορίας με βάση τις γνώσεις και τις δυνατότητες της εποχής μας, για τον ριζικό μετασχηματισμό και την ενιαία δράση του πολιτικού μαζικού εργατικού κινήματος.

– Πάλη για υλικές-πολιτικές κατακτήσεις, για μικρές και μεγάλες νίκες, για φωτεινά μονοπάτια στην εμπειρία των εργαζομένων, που να μπορούν να μετατρέπουν και τις ήττες σε ανώτερη σκέψη και πράξη.

– Μέτωπο απέναντι στον πολιτισμό της ατομικής ιδιοκτησίας των ιδεών, της πολιτικής, των κοινωνικών ανθρώπων μέσα στο κίνημα.

– Την αναγέννηση ενός νέου εργατικού διαφωτισμού, του ενωτικού πολιτισμού του ταξικού αγώνα, της εργατικής, επαναστατικής και κομμουνιστικής οργάνωσης, ως αναγκαιότητα και απάντηση απέναντι στην σκοταδιστική εκστρατεία του κεφαλαίου.

Η προσπάθεια αυτή προϋποθέτει μια όσο το δυνατόν πιο άμεση τομή στην προγραμματική στρατηγική και πολιτική φυσιογνωμία και συσπείρωση των κομμουνιστικών δυνάμεων της εποχής μας, όλων των ρευμάτων όλων των γενιών. Υπάρχει αναγκαιότητα και δυνατότητα, μέσα από μεγάλες αμοιβαίες προσπάθειες των ανεξάρτητων πρωτοπόρων κομμουνιστών όλων των ρευμάτων και όλων των κομμάτων και ειδικά της επαναστατικής αριστεράς που επιδιώκουν να συμβάλουν στο πρόγραμμα του κομμουνισμού και της επαναστατικής πάλης της εποχής μας και στη γονιμοποίηση της σχετικά αυτοτελούς αντικαπιταλιστικής πολιτικής γραμμής, στη συγκέντρωση των δυνάμεων ενός νέου κόμματος του επαναστατικού κομμουνισμού και της εργατικής χειραφέτησης από κάθε καταπίεση. Η παρέμβασή μας αυτή, αυτό θέλει να δηλώσει και αυτό το σκοπό να υπηρετήσει.

Το ΝΑΡ, παρά τις προσπάθειες, δεν είχε και δεν έχει σαφές, σύγχρονο κομμουνιστικό στίγμα και ταυτόχρονα, αντίστοιχα ενωτική αντικαπιταλιστική γραμμή. Η αιτία δεν μπορεί να αναζητηθεί στις ειδικές συνθήκες της εκλογικής μάχης. Το βασικότερο είναι η μακροχρόνια υποτίμηση – διαφωνία ή ο συμβιβασμός με ρεύματα που αρνούνται την κατάκτηση μιας σύγχρονης κομμουνιστικής φυσιογνωμίας. Γι' αυτό ένα ανάλογο περιεχόμενο «δεν ανακαλύπτεται» και περιοριζόμαστε μόνο στην επίκλησή του. Η επίκληση όμως από μόνη της δεν συνεπάγεται και την ύπαρξη αυτού που επικαλούμαστε.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΦΟΝΤΟ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ – ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ – Μέρος  Ι

Των ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΝΑΡ ΑΛ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ, ΧΡ. ΚΑΥΚΙΑ, ΠΑΝ. ΚΟΣΜΑ, Κ. ΜΑΡΚΟΥ  & ΠΑΝ. ΦΡΑΝΤΖΗ.

Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που έχει μια ειδική βαρύτητα για την αντισυστημική αριστερά, αλλά και την πιθανή δημιουργία λαϊκού μετώπου με θετική συμβολή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Σημειώνουμε ότι με κάποιες εκτιμήσεις δεν συμφωνούμε. Το βρήκαμε στην Iskra

******

Η Iskra αναδημοσιεύει ένα κείμενο προβληματισμού και παρέμβασης 5 μελών της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ. Είναι προφανές ότι σε μια φάση μεγάλων προκλήσεων, συζητήσεων και αντιπαραθέσεων της Αριστεράς της χώρας μας, τέτοιου είδους παρεμβάσεις, ανεξάρτητα από συμφωνίες ή διαφωνίες, είναι ενδιαφέρουσες και μπορεί, αν αξιοποιηθούν δημιουργικά χωρίς το φωτοστέφανο της «αποκλειστικότητας», να αποβούν πολύ χρήσιμες. Παραθέτουμε στην συνέχεια το πλήρες κείμενο των 5 μελών της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ (14/7/2012), το οποίο έχει ως εξής:

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΦΟΝΤΟ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ – ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ

Με την παρέμβασή μας αυτή θέλουμε να σημειώσουμε τρία πράγματα:

α. Να δώσουμε μια φωτογραφία, από την καταιγίδα αλλαγών που συμβαίνουν.

β. Να τονίσουμε πως οι στρατηγικές απαντήσεις δεμένες με τα άμεσα προβλήματα μιας εργατικής οικογένειας, σε αντίθεση με παγιωμένες αντιλήψεις, ενισχύουν τους δεσμούς της Αριστεράς με ευρύτερα λαϊκά στρώματα.

γ. Να συμβάλουμε σε απαντήσεις στα ερωτήματα που έχουμε όλοι μας, από τη σκοπιά ενίσχυσης της αυτοτελούς παρουσίας της επαναστατικής Αριστεράς στην Ελλάδα.

Δημιουργείται νέο πολιτικό πεδίο

Με τις εκλογές τις 17 Ιούνη κλείνει ένας πολιτικός κύκλος στην εξέλιξη των αγώνων, στη γενικότερη σφοδρή διαπάλη που διεξάγεται για ποιος θα χρεωθεί το σύνολο των βαρών της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης που στη χώρα μας εκδηλώθηκε με υπεροξυμένο τρόπο.

Η εικόνα του πολιτικού συστήματος κάνει ορατό αυτό που ισχύει ιστορικά:

Πως στην εξέλιξη και στο τέλος τέτοιου είδους διεθνών ιστορικών κρίσεων του καπιταλισμού, μέσα από απρόσμενα και απροσδόκητα επεισόδια και εξελίξεις, τα πάντα αλλάζουν.Το μεγάλο ερώτημα είναι προς τα πού;

Ήδη ο κλασικός δικομματισμός (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) έχει δεχτεί σοβαρό πλήγμα. Από το 85% και πάνω που συγκέντρωναν τα δύο αυτά αστικά κόμματα το 2004 (πάνω από 6.500.000 ψηφοφόρους), περιορίζονται στο 42% ενός μειωμένου επιπλέον εκλογικού σώματος κατά 1.200.000 λόγω της παραπάνω αποχής. (σε σχέση πάντα με το 2004).

Το σύνολο των αστικών πολιτικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Δράση, Δημοκρατική Αριστερά) δεν ξεπερνά το 53% (μαζί με το ειδικό φαινόμενο της Χρυσής Αυγής το 60%).

Ωστόσο το αστικό πολιτικό σύστημα πήρε ανάσα. Απετράπη η κατεδάφιση του. Κέρδισε χρόνο και έθεσε ξανά το ερώτημα: θα περάσει η απογοήτευση και η παραίτηση στην εργατική τάξη, τη νεολαία και τα πληττόμενα στρώματα ή η εργατική και λαϊκή αντίσταση θα ξαναζωντανέψει με νέους όρους;

Η αστική πολιτική που συνοδεύει την οικονομική κρίση και η επίδραση του κινήματος δημιουργούν βαθιές ρωγμές στην ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία της αστικής τάξης επί της εργατικής, επί των μεσαίων στρωμάτων. Δημιουργούνται διαφοροποιήσεις σε τμήματα της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης. Τα στρώματα αυτά πιέζονται από τη διάρκεια, το βάθος και την αντοχή της κρίσης. Ένα τμήμα συνθλίβεται κάτω από το βάρος της ασκούμενης πολιτικής, το πέρασμα ενός μέρους των κερδών δια των τοκογλυφικών δόσεων σε όφελος των ξένων πολυεθνικών και του τραπεζικού κεφαλαίου.

Το αστικό πολιτικό μπλοκ εμφανίζεται διαιρεμένο. Επιπλέον εμφανίζεται ένα αστικό αντιμνημονιακό κόμμα, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που παρουσιάζει μια σχετική αντοχή. Συγκεντρώνει ένα υψηλό ποσοστό, εκφράζοντας την αντίθεση στο μνημόνιο που διακατέχει ένα σημαντικό τμήμα δεξιών ψηφοφόρων. Το κόμμα αυτό προβάλλει μια αντιμνημονιακή στάση, ιδιαίτερα από την άποψη των ζητημάτων κατάργησης της εθνικής κυριαρχίας, ενώ την ίδια στιγμή δε θίγει τον οικονομικό πυρήνα της ασκούμενης πολιτικής (παραμονή στο ευρώ, νεοφιλελευθερισμός).

Στην πράξη δεν εκτιμήσαμε το μέγεθος της αρνητικής επίδρασης που είχε η συμμετοχή της ΝΔ και του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου, πράγμα που οδήγησε στη μαζική φυγή κυρίως προς την εθνική – πατριωτική πλευρά. Η πλευρά αυτή κέρδιζε έδαφος στο κίνημα των πλατειών με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος του ριζοσπαστισμού να απορροφηθεί και από τη λαϊκή δεξιά – ακροδεξιά («Ανεξάρτητοι Έλληνες», ΕΠΑΜ, «Χρυσή Αυγή»).

Η Βρυξελιώτικη, συστημική, νεοναζί «Χρυσή Αυγή» αποτελεί μέρος του ευρύτερου αστικού συστήματος, γέννημα της πολιτικής του και της κρίσης της αστικής δημοκρατίας. Είναι το επιθετικό δόρυ, η δύναμη κρούσης σε βάρος της Αριστεράς και του κινήματος της επίθεσης του κεφαλαίου, ελληνικού και ξένου (καμία μεγάλη ξένη πρεσβεία δεν διαμαρτυρήθηκε για όσα λέει και κάνει) μπροστά στις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις που έρχονται. Στηρίζεται ποικιλότροπα από μηχανισμούς του αστικού κράτους. Η δράση της συνιστά παραβίαση της αστικής νομιμότητας από την ίδια την αστική τάξη και για όφελός της. Η παρουσία της εδραιώνει ένα νεοφασιστικό ρεύμα μέσα στην ελληνική κοινωνία, ικανό να χρησιμοποιηθεί προς κάθε κατεύθυνση. Ο ρατσισμός, η φασιστική βία, ο εθνικισμός δεν ήρθαν για να φύγουν, όπως με τον Καρατζαφέρη, αλλά για να μείνουν. Αυτή τη φορά με ισχυρή κοινωνική βάση, τα φοβισμένα μικρομεσαία στρώματα, λούμπεν αλλά και προλεταριάτο που εξαθλιώνεται.

Οι αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, αυτή η διαφορετική πολιτική εικόνα, άρχισε αχνά να εμφανίζεται ήδη από τις εκλογές του 2007. Σε αυτές η φθορά του παλιού δικομματισμού αρχίζει. Η πραγματική αποχή δυναμώνει σιγά αλλά σταθερά. Εμφανίζεται πτώση του δικομματισμού κατά 7 (εφτά) και πάνω ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2004. Σταθεροποιείται η διάσπαση (ήδη από το 2004) του κλασικού δεξιού χώρου στον κεντροδεξιό (ΝΔ) και σε ακροδεξιά (ΛΑΟΣ). Συνολικά το κύριο αστικό κομματικό σύστημα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) αρχίζει να μειώνεται.

Η Αριστερά ξεπερνά συνολικά το φράγμα το 10% ανερχόμενη στο 13% και πάνω.

Η ανάπτυξη του κινήματος, σε συνδυασμό με τις αντιφάσεις, αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού καθώς οδεύει προς την κρίση του, ανοίγουν την αυλαία φθοράς του αστικού δικομματισμού και ανόδου της Αριστεράς.

Η αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά, στην πράξη δυσκολεύεται να επιδράσει συνολικά πολιτικά – παρά τη θετική επίδραση στα κινήματα- στην εργατική τάξη και στα πληττόμενα στρώματα και διατηρείται σε χαμηλά επίπεδα. Καθώς όμως εισερχόμαστε στην κρίση ενισχύεται η προσπάθεια συγκρότησής της. Η παρουσία της γίνεται αισθητή γεγονός που εκδηλώνεται στις τελευταίες περιφερειακές εκλογές.

Στις εκλογές του 2009, με την κρίση πλέον παρούσα, ο κλασικός δικομματισμός σημειώνει νέα πτώση. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συγκεντρώνουν πλέον 77 ποσοστιαίες μονάδες. Αθροιστικά ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ εμφανίζουν νέα πτώση κατά 3,5 ποσοστιαίες μονάδες. Αυτή η επιπλέον όμως φθορά των αστικών κομμάτων δεν κατευθύνεται Αριστερά, πηγαίνει σε ρεύματα αμφισβητητικά του τύπου Οικολόγοι – Πράσινοι.
Η Αριστερά συνολικά, μετά την άνοδο του 2007, παρουσιάζει μια στασιμότητα.

Το καμπανάκι για την αντικαπιταλιστική και επαναστατική Αριστερά έχει ήδη κτυπήσει. Από τη μία το αντικειμενικό περιβάλλον της διεθνούς πλέον οικονομικής κρίσης θέτει συγκεκριμένα όρια τακτικών, διαχειριστικών ελιγμών με βάση τα συμφέροντα των κοινωνικών τάξεων, στρωμάτων και οικονομικών ομάδων. Από την άλλη η Αριστερά, με τα διάφορα ρεύματά της, συνεχίζει να δρα και να συγκροτείται στη βάση των ίδιων μέχρι πρότινος λίγο ως πολύ στρατηγικών και πολιτικών επιλογών.
Η Αριστερά στην Ελλάδα παρουσιάζει μια αξιόλογη πολιτική δράση που δυσκολεύει, δίχως όμως να αναχαιτίζει ή να ανατρέπει, την προωθούμενη κανιβαλική αστική πολιτική. Στην ουσία – παρά τις επιμέρους προσπάθειες- δυσκολεύεται να προσεγγίσει το δομικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης. Άρα να προβάλλει τις αντίστοιχες δομικές απαντήσεις που απαιτούνται. Αλλά και όταν καθυστερημένα το αντιλαμβάνεται, εξακολουθεί να δρα με μικροαλλαγές οι οποίες μάλιστα έρχονται με καθυστέρηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται σε μια μεταρρυθμιστική λογική καλύτερης διαχείρισης που συνοδεύεται κατά διαλλείματα με ένα ριζοσπαστικό πολιτικό λόγο. Αλλάζει όμως, στα πλαίσια της ίδιας διαχειριστικής στρατηγικής, λίγο πριν της εκλογές με την πολιτική της Αριστερής κυβέρνησης, στην ουσία με το «αναθέστε μου και εγώ μπορώ».
(Το ζήτημα της κυβέρνησης συνδέεται με ένα θελκτικό κομμουνιστικό πρόγραμμα στον 21ο αιώνα. Συμπυκνώνει όλο το στρατηγικό πρόβλημα της Αριστεράς και χρήζει ξεχωριστής αντιμετώπισης.)

Το ΚΚΕ παραμένει ακίνητο στο πρόγραμμα του και τελικά το πλήρωσε. Η στάση του απέναντι στον «υπαρκτό σοσιαλισμό», η ανυπαρξία στην ουσία μετωπικής πολιτικής και η μεταφορά όλων των ζητημάτων μετά, στην ασαφή λαϊκή εξουσία και Λαϊκή Οικονομία, είχαν αυτή την αρνητική επίδραση.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρόλο που επιχειρεί μια σε βάθος προσέγγιση της κρίσης, εντούτοις φαίνεται πως τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο της ασκούμενης πολιτικής καθώς και στην καθημερινή πρακτική της, αδυνατεί να χαράξει μια ικανή στρατηγική ποιοτική πρόταση.

Στο τέλος αυτής της συνταρακτικής πενταετίας και ειδικά στο τέλος των διπλών εκλογών Μαΐου – Ιουνίου του 2012, μεγάλο κομμάτι των λαϊκών και εργατικών δυνάμεων στράφηκε απότομα στην Αριστερά, στο ΣΥΡΙΖΑ. Αγνόησε μάλιστα τα διαρκή και αλλεπάλληλα εκβιαστικά διλήμματα διεθνών ιμπεριαλιστικών κέντρων και εγχώριων αστικών μηχανισμών. Ένα υψηλό ποσοστό, πάνω από 30%, δεν ψήφισε με κριτήριο το φόβο. Αν σκεφτούμε πόσο καλλιεργείται ο φόβος από το στρατόπεδο των κυρίαρχων και πόση σημασία έχει για τη μη αμφισβήτηση της πολιτικής τους, αντιλαμβανόμαστε την ουσία αυτού του γεγονότος.

Ειδικά στις εκλογές του Μαΐου – Ιουνίου, το εκλογικό σώμα εμφανίζει μια σοβαρή διαφοροποίηση υπέρ της Αριστεράς στα μεγάλα αστικά κέντρα και ιδιαίτερα τους εργατικούς δήμους, στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, στους μισθωτούς του δημοσίου, στους άνεργους στα οποία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ εμφανίζουν εξαιρετικά χαμηλότερα ποσοστά. Το ίδιο φαινόμενο παρουσιάζεται, σε αντίθεση με τα μαύρα χρόνια της δεκαετίας του ΄90, στη νεολαία. (Τα ποσοστά της σε αυτούς τους χώρους φτάνουν το 30, 35 ή και 40%).

Πρόκειται επομένως για σοβαρές διαφοροποιήσεις- προκλήσεις για την Αριστερά και ειδικά την επαναστατική. Πρόκειται για διαφιλονικούμενες ριζοσπαστικές διαφοροποιήσεις απέναντι στη μέχρι πρότινος συντριπτική αστική πολιτική- πολιτιστική υπεροχή σε βάρος του εργατικού κινήματος. Η αστική πολιτική παντοδυναμία που σημαδεύει τη σημερινή εποχή των νέων επαναστατικών προκλήσεων αμφισβητείται από ένα ανερχόμενο, πολυδαίδαλο ρεύμα πολιτικής απονομιμοποίησης, αποσταθεροποίησης και διεκδίκησης. Το ρεύμα αυτό διαμορφώνεται κυρίως με βάση την επιδείνωση της κατάστασης της εργατικής τάξης, των μεσαίων πληττόμενων στρωμάτων, της εργαζόμενης και σπουδάζουσας νεολαίας, τις γενικότερες πολιτικές εμπειρίες και αντιφάσεις τους. Παραμένει το πιο ελπιδοφόρο στοιχείο των εξελίξεων.

Πρόκειται για ένα εν δυνάμει ανατρεπτικό ρεύμα που αδυνατεί ακόμη να αναχαιτίζει την ικανότητα του καπιταλισμού να ανασυγκροτείται σε αντιδραστική κατεύθυνση. Πρόκειται για ένα ρεύμα που στο κίνημα εμφανίζεται με συνέχειες και κυρίως ασυνέχειες ακριβώς γιατί λείπει η εργατική επαναστατική πρωτοπορία που θα δίνει συνέχεια, αποφασιστικότητα και βάθος στο με τη μορφή της άμπωτης και πλημμυρίδα εμφανιζόμενο κίνημα. Πολύ περισσότερο το αντίστοιχο αντικαπιταλιστικό βάθος και σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική. Γι' αυτό και τελικά ο κόσμος του αγώνα στρέφεται προς αυτό που βλέπει μπροστά του ως συγκεκριμένη απάντηση, μερικές φορές και με επίγνωση πως μπορεί να είναι αυταπάτη. Ακριβώς γι΄ αυτό ξεκινά αναγκαστικά από την πιο χαμηλή ιστορική πολιτική βάση, από τον σε διαμόρφωση ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι ένα ρεύμα που τείνει να διαχωρίζεται αλλά και να επανασυνδέεται πολύπλευρα με την κυρίαρχη λογική του κοινωνικού τρόμου, των ατομικών λύσεων, της πολιτικής προσαρμογής, χειραγώγησης και ανασύνθεσης του αστικού συστήματος. Είναι ένα ρεύμα που είναι αντικειμενικά αναγκασμένο να δοκιμάζει ξανά και να συμπυκνώνει στον ιστορικό χρόνο εργατικές εμπειρίες πολλών ιστορικών περιόδων και κυρίως να τις συνδυάζει με τις εκρηκτικές ανάγκες και τις μεγάλες δυνατότητες μιας εξαιρετικά πρωτότυπης εποχής. Ένα ρεύμα που διαθέτει υπέρτερη αντικειμενική προοπτική με βάση την απογείωση των θεμελιακών αντιθέσεων και σχετικών αδιεξόδων του καπιταλισμού.
Η τωρινή συνισταμένη αυτού του ελπιδοφόρου αντιφατικού ρεύματος είναι η διατηρούμενη στρατηγική και πολιτική ανεπάρκεια του ταξικού εργατικού κινήματος και των αριστερών πρωτοποριών, παρόλα τα βήματα και παρ' όλες τις διαφορές τους. Ανεπάρκεια που αφορά την συμβολή τους στον αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, στην διεύρυνση και στην ανεξάρτητη πολιτική και στρατηγική συγκρότησή του, στην ενίσχυση της ενωτικής αγωνιστικής αλληλεπίδρασής του.

Τα εκλογικά ποσοστά, στο πλαίσιο των γενικότερων συσχετισμών εντός της Αριστεράς, αποτυπώνουν μια πολιτική νίκη της ιδιότυπης ρεφορμιστικής, κοινοβουλευτικής Αριστεράς επί της αντικαπιταλιστικής και επί της αριστεράς της κομμουνιστικής αναφοράς. Το εκλογικό αποτέλεσμα επομένως δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα.

Το αποτέλεσμα σηματοδοτεί το πέρασμα άμεσα σε μια συγκυρία εύθραυστης πολιτικής σταθερότητας. Μεσοπρόθεσμα, σε συνδυασμό με την όξυνση της κρίσης, οδηγούμαστε σε πολιτική αστάθεια άγνωστης διάρκειας αλλά και έκβασης, τόσο στο αστικό πολιτικό σύστημα όσο και εντός της Αριστεράς. Η ρευστότητα των πολιτικών επιλογών και ιδεολογικών στηριγμάτων στα διάφορα στρώματα και τάξεις της κοινωνίας θα διατηρηθεί. Στη φάση που εισερχόμαστε οι μετακινήσεις και οι αναζητήσεις θα είναι συνεχείς μέχρι να διαμορφωθεί, ανάλογα με το ποια θα είναι η πορεία και της κρίσης και η έξοδος από αυτήν, ένα νέο περιβάλλον κοινωνικής και επομένως και πολιτικής σχετικής σταθερότητας, με σχετικά παγιωμένους νέους συσχετισμούς. Μέχρι τότε, εφ΄ όσον μια συνολική, σύγχρονη πολιτική πρόταση αντικαπιταλιστικής τακτικής, επανάστασης και εργατικής εξουσίας προς τον κομμουνισμό δεν εμφανιστεί, το κοινωνικό σώμα θα κινείται προς τις πολιτικές επιλογές που επιλύουν την κυρίαρχη αντίφαση της κάθε συγκυρίας με τον πιο εύκολο-δηλαδή φαινομενικά εφικτό και πιθανόν λιγότερο ριζοσπαστικό τρόπο.

Αν ως κυρίαρχη αντίφαση παγιωθεί η αντίφαση μνημόνιο – αντιμνημόνιο τότε δημιουργούνται δύο στρατόπεδα αυτής της συγκεκριμένης σύνθεσης. Η σύνθεση αυτή είναι σαφώς διαφορετική από το αν τεθεί ως κεντρικό δίλημμα καλύτερος καπιταλισμός ή ρήξη με την ουσία της πολιτικής του και τελικά και με τον ίδιο.

Δύσκολη υπόθεση που δεν μπορεί να δημιουργηθεί αποκλειστικά στην περίοδο των εκλογών.

Όποιο αριστερό κόμμα βγει έξω από τη λύση της αντίφασης που κυριαρχεί, θα αντιμετωπιστεί από την κοινωνία ως ξένο σώμα, ως κάτι που δεν ανταποκρίνεται και δεν συμβάλλει στις ανάγκες της δικής της υλικής κίνησης, και επομένως θα τεθεί στο περιθώριο. Αυτό, όπως είναι κατανοητό, αυξάνει ιδιαίτερα τις απαιτήσεις αυτοτελούς τακτικής ευελιξίας, αλλά και ικανότητας σύνδεσης της τακτικής με τη στρατηγική, για όλους τους πολιτικούς φορείς. Συνεπάγεται αντικειμενικά μεγάλη κινητικότητα σε επίπεδο συνεργασιών, μετώπων, ακόμα και κομματικών σχηματισμών.

Το εκλογικό αποτέλεσμα εκπέμπει ένα σοβαρό σήμα κινδύνου για το παρόν και το μέλλον του ίδιου του εγχειρήματος της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης, του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

ΠΗΓΗ: http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=8793:nar-ekloges&catid=81:kivernisi&Itemid=198

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ

ΕΥΡΩΠΗ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ:

Η επιβολή μίας νέας τάξης πραγμάτων, σαν αποτέλεσμα της υπόγειας συνεργασίας της ελίτ, των τραπεζών και της πολιτικής, είναι μία καλύτερη εξήγηση, από αυτήν της ανεπάρκειας και ανικανότητας των πολιτικών, να λάβουν σωστές αποφάσεις

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

"Κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει έναν αποφασισμένο λαό, αλλά όλοι μπορούν να ποδοπατήσουν έναν τρομοκρατημένο λαό".  Οφείλουμε λοιπόν να κάνουμε υπομονή, να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να πάψουμε να επηρεαζόμαστε – περιμένοντας να δούμε εάν θα συμφωνηθεί είτε η από κοινού αντιμετώπιση της κρίσης (Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης), είτε η διάλυση της Ευρωζώνης. Φυσικά δεν πρέπει να ληφθεί κανένα απολύτως νέο μέτρο – πόσο μάλλον να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, ή να αυξηθεί η φορολογία".

Ακολουθεί μία σειρά διαφορετικών μικρών κειμένων, με θέματα τους Έλληνες της διασποράς, την Ιταλία, τα ομόλογα των τραπεζών, την αντίστροφη μέτρηση του ευρώ,  την Ελλάδα, τους μπράβους των τοκογλύφων, τους νόμους και τη σχέση τους με την πολιτική.  

Έλληνες της διασποράς

Δυστυχώς, όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές, η είσοδος του ΔΝΤ σε μία χώρα δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από την εχθρική εισβολή του ΝΑΤΟ – με μοναδική ίσως εξαίρεση το ότι, δεν αφήνει πίσω της υλικά ερείπια, αλλά ανθρώπινα.  Περαιτέρω πολλοί Έλληνες, οι οποίοι ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό, μεταξύ των οποίων δυστυχώς αρκετοί συνάδελφοί μας, κατηγορούν, κατακρίνουν, επικρίνουν και συμβουλεύουν διαρκώς την Ελλάδα – παραμένοντας σε «απόσταση ασφαλείας» στις χώρες που έχουν εγκατασταθεί.  

Ελάχιστοι από αυτούς κατανοούν πραγματικά τη δύσκολη θέση και τα προβλήματα που όλοι εμείς αντιμετωπίζουμε καθημερινά – όπως την ανεργία, το κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την υπερφορολόγηση, το αυξημένο κόστος ζωής, τον απύθμενο φόβο, την έλλειψη προοπτικών, την οδυνηρή απαισιοδοξία, την τραυματική αδυναμία των νέων ανθρώπων να βρουν δουλειά, προσφέροντας στον εαυτό τους, στην οικογένεια και στην πατρίδα τους.

Επίσης την εξαθλίωση, τις καθημερινές αυτοκτονίες, τις επώδυνες προσβολές, τον εξευτελισμό εκ μέρους των άλλων λαών, ο οποίος καταρρακώνει την αξιοπρέπεια μας και βυθίζει στο ναδίρ την αυτοπεποίθηση μας, την εισαγόμενη εγκληματικότητα, τον αφελληνισμό από την σκόπιμη λαθρομετανάστευση, την «πλύση εγκεφάλου» από τις τούρκικες σαπουνόπερες που μας «βομβαρδίζουν» αδιάντροπα από όλα σχεδόν τα ιδιωτικά κανάλια, την κατάρρευση της υγείας, της παιδείας και τόσα πολλά άλλα, τα οποία δεν είναι καθόλου εύκολο να αντιμετωπισθούν.

Παράλληλα βέβαια δεν κατανοούν την αγωνία όλων μας, όταν διαπιστώνουμε ότι σχεδιάζεται η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της χώρας μας, με την παράλληλη κατάλυση της Δημοκρατίας, χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε – με πιθανότερο αποτέλεσμα να οδηγηθούμε, αφού θα έχουν «καμφθεί» όλες οι υγιείς αντιστάσεις μας, λεηλατημένοι και εξαθλιωμένοι, στην απόλυτη χρεοκοπία: η οποία θα μας κοστίσει την απώλεια της ελευθερίας και της εθνικής μας κυριαρχίας (η ανεξαρτησία μας είναι ήδη παρελθόν), για πολλές δεκαετίες.

Δυστυχώς, κανένας από όλους αυτούς τους Έλληνες του εξωτερικού δεν σκέφτεται να επιστρέψει στην πατρίδα του για να βοηθήσει ή, έστω, να κάνει αυτά που μπορεί από τη χώρα που βρίσκεται – πρακτικά, χωρίς να αρκείται στη στείρα κριτική και στις θεωρητικές συμβουλές εκ του ασφαλούς. Πολλοί δε υποκινούν επί πλέον αρκετούς, ο οποίοι ζουν στην Ελλάδα, συνήθως τους ικανότερους, να την εγκαταλείψουν όσο ακόμη προλαβαίνουν – κυρίως τους νέους, οι οποίοι αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον.

Ολοκληρώνοντας ελπίζουμε ότι, κάποια στιγμή όλοι οι Έλληνες του εξωτερικού θα κατανοήσουν τις υποχρεώσεις τους και, αν μη τι άλλο, θα πάψουν να κατηγορούν την πατρίδα τους, προσφέροντας αυτά που μπορούν – έστω από τις χώρες που βρίσκονται και χωρίς τις στείρες «δικαιολογίες άρνησης» που προτάσσουν, μεταξύ άλλων «χειραγωγούμενοι ασυναίσθητα» από κάποια διατεταγμένα ΜΜΕ (έλλειψη εμπιστοσύνης στην πολιτική ηγεσία, διαφθορά, διαπλοκή, οκνηρία των συμπολιτών τους κοκ,).  

Τα ίδια ισχύουν δυστυχώς και για την τοπική ελίτ, η οποία προσπαθεί να εκμεταλλευθεί τα δεινά και τις ανάγκες επιβίωσης των υπολοίπων Ελλήνων – φτάνοντας πολλές φορές ακόμη και στο σημείο να «καταδίδει» δήθεν «ατασθαλίες» στους ξένους εισβολείς (μη περιορισμό των μισθών, απροθυμία ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, την οποία θέλουν να ιδιοποιηθούν οι ίδιοι σε εξευτελιστικές τιμές κοκ.) – όπως κάποτε κάποιοι πρόγονοί τους, στους τότε Γερμανούς εισβολείς.

Στο ίδιο «μοτίβο» εκείνους τους Έλληνες της διασποράς, οι οποίοι μας κατηγορούν και μας συμβουλεύουν σήμερα εκ του ασφαλούς, θα τους παραλληλίζαμε με όλους αυτούς οι οποίοι, κατά τη διάρκεια της επίθεσης των Γερμανών στο 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, συμβούλευαν τους Έλληνες στρατιώτες από μακριά πώς να πολεμήσουν. Τα παραπάνω δεν σημαίνουν φυσικά ότι δεν έχουμε κάνει πάρα πολλά λάθη, τα οποία συνέβαλλαν τα μέγιστα για να τοποθετηθεί η χώρα μας, «ενδοτικά», στο κέντρο των εξελίξεων – να διαδραματίσει το ρόλο του Δούρειου Ίππου καλύτερα ή την κερκόπορτα για την εισβολή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη.

Επίσης δεν σημαίνουν ότι υπάρχει δικαιολογία, όσον αφορά την απίστευτα μεγάλη ανοησία μας να «κάψουμε» πάνω από 700 δις € (τιμές ακινήτων, χρηματιστήριο, διαφυγόντα κέρδη, πτώση εισοδημάτων, κατάρρευση επιχειρήσεων, πτώση ΑΕΠ κλπ.), για να λάβουμε (εκλιπαρώντας!) μέχρι στιγμής 130 δις € δάνεια, για την ανακύκλωση των χρεών μας – θυσιάζοντας παράλληλα την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια, την ελευθερία και την εθνική μας κυριαρχία.

Τέλος, δεν σημαίνουν ότι δεν θα τα καταφέρουμε – αφού είμαστε σίγουροι ότι, η Ελλάδα θα αναδυθεί πολύ πιο ισχυρή από την παγίδα του χρέους, στην οποία οδηγήθηκε το σχετικά νεαρό κράτος μας, ουσιαστικά εν αγνοία του.

Ιταλία, η άλλη όψη του νομίσματος

Μέχρι τώρα, η χώρα-φαβορί για μια ενδεχόμενη έξοδο από την Ευρωζώνη ήταν η Ελλάδα – όσον αφορά τις διάφορες οικονομικές αναλύσεις. Εν τούτοις, μια νέα έρευνα δύο αναλυτών της «Bank of America» ανατρέπει τα δεδομένα.

Οι οικονομολόγοι της τράπεζας, με βάση την ανάλυση κόστους-οφέλους (BCA) και τη  θεωρία των παιγνίων, κατέληξαν στο ότι, η Ιταλία έχει περισσότερες πιθανότητες από την Ελλάδα, να εγκαταλείψει πρώτη την Ευρωζώνη. Μάλιστα, προειδοποιούν τους επενδυτές να μην «υποτιμούν την εθελοντική έξοδο μίας ή περισσοτέρων χωρών» από τη ζώνη του κοινού νομίσματος – στις οποίες εμείς έχουμε προβλέψει προ πολλού την υποψηφιότητα της Φιλανδίας.  

Σύμφωνα με την ανάλυση η Ιταλία, η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρωζώνη, θα απολάμβανε σημαντικά οφέλη από μια εθελοντική έξοδο, σε σχέση με χώρες που προσπαθούν να επωφεληθούν από βελτιώσεις στην ανταγωνιστικότητά τους.

Η έρευνα εξετάζει 11 από τις 17 χώρες της Ευρωζώνης και τις κατατάσσει με βάση κριτήρια, όπως το πόσο συντεταγμένη μπορεί να είναι η έξοδος κάθε χώρας από το ευρώ και αν θα επηρεάσει την οικονομική ανάπτυξή της. Η Ιταλία συγκεντρώνει τις μεγαλύτερες πιθανότητες, με βαθμό κατάταξης 3,5. Η Ελλάδα βρίσκεται περίπου στη μέση, με 5,3 μονάδες. Η Γερμανία δε, είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη ζημιά από μια έξοδό της από το ευρώ, συγκεντρώνοντας 8,5 μονάδες.

Οι δύο αναλυτές υποστηρίζουν ακόμη ότι, η Γερμανία θα μπορούσε να «δωροδοκήσει» την Ιταλία για να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ – γεγονός που έγινε απόλυτα αντιληπτό κατά την τελευταία σύνοδο της Ευρωζώνης (όπου η καγκελάριος ηττήθηκε θεωρητικά, για να διατηρηθεί στην εξουσία ο διορισμένος πρωθυπουργός της Ιταλίας). 

Από την άλλη πλευρά βέβαια, είναι περιορισμένα τα περιθώρια των γερμανικών κινήσεων – επειδή η Ιταλία έχει περισσότερους λόγους να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα, καθώς επίσης  επειδή θα ήταν πιο ανελαστική να δεχτεί όρους παραμονής από το Βερολίνο. Οι απόψεις μας συμπίπτουν εδώ (συζήτηση), ειδικά επειδή ο μηχανισμός στήριξης είναι αδύνατον να «αντέξει» την Ιταλική οικονομία. Πόσο μάλλον όταν τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα της για την περίοδο 2012-2014 (227 δις € το 2012, 207,4 δις € το 2013 και 153,1 δις € το 2014) ξεπερνούν ήδη τα κεφάλαια του ESM. 

Τραπεζικά ομόλογα

Μία επόμενη βόμβα στα θεμέλια του τραπεζικού συστήματος της Ευρωζώνης, είναι η πιθανή «συμμετοχή» των κατόχων ομολόγων τραπεζών με δικαίωμα πρώτης προτίμησης (ομόλογα υψίστης ασφάλειας), την οποία πρότεινε η ΕΚΤ, σε ενδεχόμενη χρεοκοπία ή διαγραφή χρέους τους (πηγή: FT) – γεγονός που έχει ήδη οδηγήσει στην αύξηση των ασφαλίστρων κινδύνου CDS).   

Μέχρι σήμερα, οι ιδιοκτήτες τραπεζικών ομολόγων πρώτης προτίμησης δεν επιβαρύνθηκαν καθόλου με τη διάσωση των τραπεζών – όπως οι μέτοχοι τους, οι ιδιοκτήτες ομολόγων χωρίς δικαίωμα πρώτης προτίμησης και οι φορολογούμενοι.  Σε τελική ανάλυση λοιπόν, απειλείται να εκραγεί και η αγορά των μη εγγυημένων τραπεζικών ομολόγων της ΕΕ, συνολικού ύψους 1.469 δις € – μία ανάλογη εξέλιξη με αυτήν της αγοράς κρατικών ομολόγων η οποία, με αφετηρία τη διαγραφή χρεών της Ελλάδας, δημιούργησε τεράστια προβλήματα στους Ισολογισμούς των τραπεζών (άρθρο μας).

Το πιθανό αποτέλεσμα θα είναι η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού των τραπεζών, μέσω των ομολόγων που εκδίδουν, ο περιορισμός των κρατικών ομολόγων που αγοράζουν, η μείωση των δανείων που παρέχουν οι τράπεζες στην πραγματική οικονομία, καθώς επίσης η αύξηση των επιτοκίων προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά – ενδεχόμενα που θα επιδείνωναν ακόμη περισσότερο την ύφεση, τις χρεοκοπίες και το μέλλον των περισσοτέρων κρατών της Ευρώπης.

Η αντίστροφη μέτρηση συνεχίζεται

Μέρα με την ημέρα γίνεται όλο και πιο δύσκολη η δυνατότητα των κρατών να μειώσουν τους τόκους δανεισμού τους και να περιορίσουν την αύξηση των δημοσίων χρεών τους, μειώνοντας τις δαπάνες και αυξάνοντας τα φορολογικά τους έσοδα. Η Ευρωπαϊκή κρίση είναι ένα συστημικό πρόβλημα, το οποίο μπορεί να λυθεί μόνο εάν τα κράτη-μέλη της ζώνης του ευρώ λειτουργήσουν από κοινού και με πλήρη αλληλεγγύη μεταξύ τους.

Η μοναδική ίσως δυνατότητα της Ευρωζώνης, είναι η δημιουργία ενός μοντέλου αποπληρωμής των χρεών, το οποίο να συνδέει μία περιορισμένη «αμοιβαιοποίηση» του χρέους, με πολύ αυστηρές προδιαγραφές και με ένα πιστευτό από τις αγορές πρόγραμμα αποχρέωσης.

Τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα της Ισπανίας (92,9 δις € το 2012, 109,6 δις € το 2013 και 85,8 δις € το 2014), μαζί με αυτά της Ιταλίας (227 δις € το 2012, 207,4 δις € το 2013 και 153,1 δις € το 2014), επί πλέον των 100 δις € που ανακοινώθηκαν για τις ισπανικές τράπεζες, συνολικά δηλαδή 975,8 δις €, ξεπερνούν κατά πολύ τα 500 δις € του μηχανισμού στήριξης (ESM). Εάν δεν ακολουθήσουν λοιπόν άμεσες, «γενναίες» αποφάσεις, το τέλος του ευρώ είναι προδιαγεγραμμένο – όσο και αν γίνονται συνεχείς προσπάθειες να κρυφτεί το τεράστιο συστημικό πρόβλημα πίσω από τις επιθέσεις, τις κατηγορίες και τον εξευτελισμό της Ελλάδας.     

Άξιοι της μοίρας μας;

Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί το παρακάτω κείμενο, με μία διαφορετική άποψη για την Ελλάδα – την οποία δεν αξιολογούμε, αλλά απλά παραθέτουμε ελαφρά διαμορφωμένη:

"Είμαστε μια χώρα που ελέγχει μια χερσαία και θαλάσσια έκταση, όση είναι η Γερμανία και η Αυστρία μαζί (450.000 τετ. χιλιόμετρα), αφού εκτεινόμαστε από την Αδριατική ως τις ακτές του Λιβάνου (συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου) και από το τριεθνές στον Έβρο, ως ανοιχτά της Λιβύης. Θέλεις δύο ώρες ταξίδι με το αεροπλάνο για να πας από το πιο δυτικό (Κέρκυρα) στο πιο ανατολικό άκρο του Ελλαδικού χώρου (Λάρνακα). Σαν να πετάς δηλαδή από τις Βρυξέλλες προς τη Μασσαλία. Στον κόσμο ζουν συνολικά 17.000.000 Έλληνες – ενώ σε επίπεδο πανεπιστημιακής εκπαίδευσης ως προς τον πληθυσμό, είμαστε δεύτεροι παγκοσμίως.

Δεχόμαστε 16.000.000 τουρίστες τον χρόνο και διαθέτουμε μια πολύ σημαντική τουριστική βιομηχανία – η οποία δεν διαθέτει μόνο πολυτέλεια, άνεση και φυσική ομορφιά, αλλά και έναν απαράμιλλο πολιτιστικό πλούτο, μία κληρονομιά μοναδική στον κόσμο. Η Μύκονος, η Σαντορίνη, η Ρόδος, η Κέρκυρα, η Κρήτη και πολλά άλλα από τα υπέροχα 3.000 νησιά μας, αξίζουν πολύ περισσότερο από τις βαριές βιομηχανίες αυτοκινήτων και άλλων προϊόντων που μας επιδεικνύουν οι άλλοι – όσο και αν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να το καταλάβουμε.

Αν και μία χώρα των 10 εκ. ανθρώπων, είμαστε πρώτοι στον κόσμο στην εμπορική ναυτιλία, ενώ άλλα 1.500 τεράστια τάνκερ και φορτηγά έχουν οι Κύπριοι πλοιοκτήτες – οι οποίοι είναι πέμπτοι στον κόσμο. Και όμως, έχουμε στην κυριολεξία εξορίσει τη ναυτιλία μας στο Λονδίνο, ενώ ελάχιστοι Έλληνες εκπαιδεύονται πια στις σχολές του εμπορικού μας ναυτικού. Έχουμε αρκετές μοντέρνες επιχειρήσεις που παράγουν πάρα πολλά προϊόντα και θα είχαμε τις λιγότερο χρεωμένες τράπεζες στην Ευρώπη, αν δεν τις καταστρέφαμε μόνοι μας – με τη διαγραφή των ομολόγων.

Έχουμε την δεύτερη καλύτερη Πολεμική Αεροπορία στο ΝΑΤΟ (μετά τις ΗΠΑ), ενώ έχουμε και το δεύτερο καλύτερο Πολεμικό Ναυτικό στο ΝΑΤΟ – με την Τουρκία να είναι τελευταία.

Υπάρχουν νοτίως της Κρήτης πολλά δισεκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο – ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα παγκοσμίως. Η αξία του πετρελαίου και του φυσικού αερίου υπολογίζεται σε αρκετά τρις $, όπως αναφέρει το Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ, το ΥΣΓΣ. Εν τω μεταξύ, ο χρυσός που υπάρχει στην Θράκη αξίζει πολλά δις €, ενώ η ακίνητη περιουσία του δημοσίου πάνω από 300 δις € (η ιδιωτική περισσότερο από 1,2 τρις €). Έχουμε εκεί, στην Μακεδονία και την Θράκη, τρία από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα χρυσού της Ευρώπης. Και όμως, χιλιάδες συμπολίτες μας λιμοκτονούν, ενώ άλλοι τόσοι αυτοκτονούν από το φόβο της εξαθλίωσης και της απώλειας προοπτικών για το μέλλον – χωρίς καμία σχεδόν κοινωνική αντίδραση.

Δεν κοστίζουμε αλήθεια περισσότερο, από τα 270 δις € που χρωστάει το κράτος μας, μετά την εγκληματική διαγραφή (PSI); Υπάρχει αντικειμενικός λόγος που να αιτιολογεί το βιαστικό πωλητήριο σε τιμές ευκαιρίας που κρεμάστηκε στις κοινωφελείς, στις κερδοφόρες και στις στρατηγικές επιχειρήσεις ερήμην μας, από τους εκλεγμένους πολιτικούς μας;

Υπάρχει δικαιολογία για τον αφελληνισμό της πατρίδας μας από τους χιλιάδες λαθρομετανάστες που προωθούνται ανεμπόδιστα στα σύνορά μας, ενώ εμείς συνεχίζουμε να βλέπουμε απαθείς τις τούρκικες σαπουνόπερες που κατακλύζουν τους ιδιωτικούς σταθμούς της τηλεόρασης;"

Οι μπράβοι των τοκογλύφων

"Για το 2013 το ΔΝΤ υπολογίζει το έλλειμμα στο 2,7%. Υπολογίζει πως η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να εξοικονομήσει μέσα σε μία χρονιά 8,6 δις €! Με τα δεδομένα αυτά το ελληνικό χρέος θα διαμορφωθεί το 2012 στο 162,6% και το 2013 στο 171% του ΑΕΠ".

Ασφυκτιά κανείς με την απίστευτη ανοησία μας. Καλέσαμε το ΔΝΤ με 120% χρέος, μας πήγε στο 170%, κάναμε διαγραφή πυροβολώντας τα πόδια μας (χρεοκοπήσαμε τις τράπεζες μας, καταστρέψαμε τα ασφαλιστικά ταμεία μας κλπ.), μειώθηκε στο 125% και τώρα προβλέπεται να φτάσει στο 171%. Αν δεν βιαστούμε λοιπόν να ξεπουλήσουμε τα πάντα όσο-όσο και να αποδομήσουμε εντελώς το κοινωνικό κράτος, θα μας ενημερώσουν σύντομα ότι το χρέος θα φτάσει στο 200%.

Νόμος και Πολιτική

«Στο ανώτατο επίπεδο λήψης δικαστικών αποφάσεων, ο νόμος και η πολιτική συγχωνεύονται – ακόμη περισσότερο, όλες οι εξουσίες γίνονται μία». Το παραπάνω είναι πρόσφατο συμπέρασμα της WSJ, σε σχέση με την απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου της Γερμανίας για το ESM, η οποία παραδόξως αναβλήθηκε για το Σεπτέμβρη – μία απόφαση που θα μπορούσε να πυροδοτήσει τη διάλυση της Ευρωζώνης, εάν τυχόν θα ήταν αρνητική.

Η πιθανότητα βέβαια να καθυστέρησε σκόπιμα, σε συνεργασία δηλαδή με την Πολιτική, έτσι ώστε να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος στη Γερμανία για να αποφασίσει τελικά, εάν θα παραμείνει στο ευρώ ή εάν θα το εγκαταλείψει μονομερώς, δεν είναι καθόλου αμελητέα (αν και το τελευταίο δεν φαίνεται να τη συμφέρει, λόγω υψηλού κόστους).

Πάντως, όπως σημείωσε πολύ εύστοχα φίλος, δυστυχώς οι αποφάσεις και των δικών μας Θεσμών, ως προς τη συνταγματικότητα των μνημονίων, των εγκληματικών δανειακών συμβάσεων, των χαρατσιών στους λογαριασμούς της ΔΕΗ κλπ., μάλλον επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ευτυχώς βέβαια, πάντοτε κατά τον ίδιο, που ορισμένοι λειτουργοί επιμένουν να έρχονται σε σύγκρουση με την από ψηλά προστατευμένη διαφθορά – παρά τη δεδομένη διεθνώς συγχώνευση.

Από την άλλη πλευρά τώρα, η επιβολή μίας νέας τάξης πραγμάτων, σαν αποτέλεσμα της υπόγειας συνεργασίας της ελίτ, των τραπεζών και της πολιτικής, είναι μία καλύτερη εξήγηση, από αυτήν της ανεπάρκειας και της ανικανότητας των πολιτικών, να λάβουν σωστές αποφάσεις – όπως παρατηρείται στις συνόδους κορυφής της Ευρωζώνης, οι οποίες ουσιαστικά «εκτρέφουν» τις αγορές (αύξηση των επιτοκίων δανεισμού των κρατών κλπ.), με τις σάρκες των φορολογουμένων πολιτών.  

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 18. Ιουλίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2650.aspx#.UAauI5GHrgl

Όταν ο πλούτος ξεπερνά κάθε φαντασία…

Του Δημήτρη Καζάκη

Αυξήθηκε ο αριθμός των πολύ πλουσίων ανθρώπων παγκόσμια, αλλά η συνολική περιουσία τους αποτυπωμένη σε χρηματιστικές αξίες μειώθηκε μέσα στο 2011. Αυτό δείχνει η πρόσφατη έκθεση της Capgemini και της RBC Wealth Management για τον παγκόσμιο πλούτο των ατόμων με μεγάλη περιουσία (High Net Worth Individuals).

Άτομα με μεγάλη περιουσία (HNWI) θεωρούνται εκείνα που διαθέτουν περιουσιακά στοιχεία προς επένδυση άνω του 1 εκατ. δολ. Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν την ετήσια έκθεση ο αριθμός των πολύ πλούσιων ατόμων παγκόσμια ανήλθε στα 11 εκατομμύρια, δηλαδή μόλις στο 0,15% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ο συνολικός πλούτος που συγκέντρωσαν στα χέρια τους ανήλθε το 2011 στα 42 τρις δολάρια, που αντιστοιχεί στο 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ την ίδια χρονιά. Αν συγκρίνουμε τον πλούτο αυτόν με τα 460 δις δολάρια που αποτελούν το ετήσιο εισόδημα για τους εργατοϋπαλλήλους διεθνώς, οι οποίοι αποτελούν το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού, τότε συμπεραίνουμε ότι για κάθε 100 δολάρια αμοιβής των εργαζομένων οι πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη αποκομίζουν 9.130 δολάρια σε ετήσια βάση.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η μείωση αυτή των περιουσιών των πολύ πλουσίων (HNWI) οφείλεται κατά κύριο λόγο στην πτώση των χρηματιστικών αξιών κατά το 2011. Η περασμένη χρονιά λοιπόν ήταν μια δύσκολη χρονιά για τα κορυφαία αρπακτικά της παγκόσμιας αγοράς. Η αβεβαιότητα των χρηματαγορών δεν έστρεψαν τα διαθέσιμα κεφάλαια αυτών των HNWI σε επενδύσεις στην παραγωγή και στην πραγματική οικονομία, αλλά σε επενδύσεις ασφαλείας. Έτσι, οι «επενδύσεις του πάθους» γνώρισαν έξαρση μέσα στο 2011 ως καταφύγιο για τους περισσότερους HNWI, ιδίως τους προερχόμενους από τις αναπτυσσόμενες αγορές. Ως «επενδύσεις του πάθους» η έκθεση ονομάζει τις αγορές πολυτελών αυτοκινήτων, σκαφών και τζετ, οι οποίες εκτινάχθηκαν μέσα στο 2011.

Μια ακόμη σοβαρή κατηγορία αυτών των επενδύσεων είναι οι αγορές τέχνης και αντικειμένων αξίας. Το ενδιαφέρον των HNWI για επένδυση σ' αυτές τις αγορές εκτίναξαν τις τιμές ειδικά για είδη τέχνης και ιστορικά αντικείμενα αξίας από την Κίνα και την Λατινική Αμερική. Χάρις σ' αυτή την ζήτηση, η Κίνα (συμπεριλαμβανομένου του Χονγκ Κονγκ) ξεπέρασε τις ΗΠΑ ως τη μεγαλύτερη παγκόσμια αγορά τέχνης και αντικειμένων αξίας, αντιπροσωπεύοντας το 30% της παγκόσμιας αγοράς τέχνης το 2011 έναντι του 29% για τις ΗΠΑ.

Ένα ακόμη επενδυτικό καταφύγιο για τους HNWI το 2011 ήταν η αγορά κοσμημάτων, πολύτιμων λίθων και ρολογιών πολυτελείας. Η αγορά αυτή λόγω της αυξημένης ζήτησης εκτινάχθηκε μέσα στο 2011 με τα διαμάντια να έχουν τον πρώτο λόγο στις προτιμήσεις των επενδυτών αυξάνοντας τις τιμές τους κατά 20% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο.

Αύξηση παρατηρήθηκε και σε άλλα συλλεκτικά είδη πολυτελείας για επενδυτές, όπως είναι τα κρασιά, οι αντίκες, και τα αναμνηστικά. Η αγορά αυτή γνώρισε αποκλίνουσες τάσεις με το πρόσημο της αμπελοοινικής αγοράς του 2011 να είναι αρνητικό, ενώ τα σπάνια γραμματόσημα συνέχισαν να αποτελούν ελκυστική επιλογή για τους επενδυτές με όλους τους δείκτες να αυξάνονται εντυπωσιακά μέσα το 2011.

Κοιτάζοντας το 2012, σύμφωνα πάντα με την έκθεση, η αγορά για την τέχνη και τα διαμάντια παραμένει ανοδική, αλλά οι περισσότερες άλλες κατηγορίες έχουν μικτές προοπτικές και εξαρτώνται από την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας. Οι HNWI έχουν σαφώς κίνητρο να αποκτήσουν περισσότερες επενδύσεις του πάθους για λόγους που δεν είναι μόνο οικονομικοί. Οι επενδύσεις αυτές θα συνεχίσουν να διαδραματίζουν ένα ρόλο στα χαρτοφυλάκια των HNWΙ τα επόμενα χρόνια, ειδικά για HNWI που αναζητούν επενδύσεις με χαμηλή συσχέτιση με τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές.

Και καθώς το πιο πλούσιο 0,15% του παγκόσμιου πληθυσμού του πλανήτη θα αναζητά καταφύγια ασφαλείας για τις επενδύσεις του, η πίεση να ρευστοποιηθούν τα φυσικά πλούτη των χωρών του πλανήτη θα αυξάνεται δραματικά. Άλλωστε, οι περιουσίες των 11 εκατομμυρίων HNWI αρκούν για να αγοράσουν και να πουλήσουν μια χώρα σαν την Ελλάδα 210 φορές. Όσο θα αυξάνει ο παρασιτισμός των περιουσιών όσων βρίσκονται στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, τόσο περισσότερο θα διογκώνονται τα προβλήματα των οικονομιών, τα χρέη, τα ελλείμματα, κοκ, τόσο περισσότερο θα δυσκολεύει ο βιοπορισμός για την μεγάλη πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού.

Ας έχουμε κατά νου τα εξής:

Αν οι πολύ πλούσιοι της Ευρώπης εξαναγκάζονταν να πληρώσουν ένα έκτακτο ετήσιο φόρο της τάξης του 24%, αυτό θα μείωνε το δημόσιο χρέος και των 27 κρατών μελών της ΕΕ κάτω από το 60%.

Αν εξαναγκάζονταν να πληρώσουν έναν φόρο της τάξης του 14%, αυτός θα αρκούσε για να πληρωθεί το σύνολο του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας.

Αν οι πιο πλούσιοι άνθρωποι της Ευρώπης που σημειωτέον δεν ξεπερνούν τα 3 εκατομμύρια άτομα, εξαναγκάζονταν να πληρώνουν έναν ετήσιο φόρο της τάξης του 5% επί της περιουσίας τους, τότε το σύνολο των δημοσιονομικών ελλειμμάτων των κυβερνήσεων της ΕΕ θα έπεφτε κάτω από το 3%.

Αν επιβαλλόταν ένας ετήσιος φόρος της τάξης του 1% σε όλους τους πιο πλούσιους των ΗΠΑ, αυτό θα ήταν αρκετό για να εξαλείψει ολόκληρο το δημοσιονομικό έλλειμμα των ΗΠΑ, τόσο του ομοσπονδιακού κράτους, όσο και των πολιτειών.

Αν επιβαλλόταν ένας ετήσιος φόρος της τάξης του 0,5% επί των περιουσιών αυτών των 11 εκατομμυρίων πιο πλούσιων ανθρώπων του πλανήτη, τότε θα μπορούσε να αυξηθεί το ετήσιο εισόδημα όλων των εργατοϋπαλλήλων του πλανήτη κατά 4,5 φορές!

Αν αφαιρούσαμε κάθε χρόνο το 6% από τον πλούτο αυτού του πιο πλούσιου 0,15% του παγκόσμιου πληθυσμού, τότε θα μπορούσαμε να εξαφανίσουμε την πείνα από τον πλανήτη και θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε τον βιοπορισμό στο πάνω από 1 δις ανθρώπων που λιμοκτονούν κάθε έτος.

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 18 Ιουλίου 2012, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2012/07/blog-post_18.html

"Ελθέτω η Βασιλεία σου"!…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Το κομβικό σημείο ανάμεσα στην πολιτική και τη θρησκεία είναι η ηθική. Δεν μπορεί να νοηθεί ούτε θρησκεία ούτε πολιτική χωρίς ηθική δεοντολογία. Και βέβαια σε κάθε περίπτωση ψυχή και καρδιά της ηθικής είναι η δικαιοσύνη.  Χωρίς την οποία – για να θυμηθούμε τον Πλάτωνα – κάθε επιστήμη ή θεσμός είναι πανουργία και όχι σοφία….

Που σημαίνει πώς το Ευαγγέλιο δεν είναι και δεν μπορεί να είναι μονόπλευρο και μονοφυσιτικό!

Βέβαια ο Χριστός έδωσε προτεραιότητα στη σωτηρία της ψυχής. Δεν αγνόησε όμως και δεν παραμέρισε και τη γήινη πραγματικότητα. Δεν έκλεισε τ' αυτιά του και τα μάτια του και πολύ περισσότερο το στόμα του και δεν σταύρωσε τα χέρια του μπροστά στα οποιαδήποτε προβλήματα και τις οποιεσδήποτε ανάγκες των ανθρώπων:

Και μάτια τυφλών άνοιξε και παράλυτους και κωφάλαλους και λεπρούς θεράπευσε. Και πεινασμένους έθρεψε. Και την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων με μύριους τρόπους διακήρυξε… Πώς όμως διαστράφηκαν τόσο τα πράγματα, ώστε να βρισκόμαστε εδώ, που βρισκόμαστε σήμερα;

Διαστράφηκαν, γιατί, ενώ ο Χριστός ήρθε στη Γη να φέρει μια καινούργια πραγματικότητα, εμείς τον πήραμε άρον-άρον και τον «στείλαμε από εκεί που ήρθε»…  «Έκαμες άσχημα που ήρθες να μας σώσεις, του είπαμε. Εμείς θέλουμε να είμαστε άσωτοι. Θέλουμε τα καλά που μας έδωσες να τα χρησιμοποιούμε όχι για το καλό, αλλά για το κακό των ανθρώπων. Δεν θέλουμε να μας κυβερνούν δίκαιοι, αλλά αδίστακτοι και συνειδητά ασυνείδητοι δολοφόνοι!…

Σαν τους τωρινούς τροϊκανούς του εσωτερικού και του εξωτερικού…

» Και γι' αυτό, άλλωστε, σε σταυρώσαμε. Γιατί, μ' αυτά που έλεγες και έκανες, υποστήριζες τον άνθρωπο και απειλούσες τα συμφέροντά μας…»!

Και κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, έγινε, αργότερα, θα μπορούσαμε να πούμε, ένα είδος σιωπηρής συμφωνίας και συμπαιγνίας ανάμεσα στην πολιτική και την εκκλησιαστική ηγεσία: «Ασχοληθείτε, είπαν οι πολιτικοί στην εκκλησιαστική ηγεσία, εσείς με τον ουρανό και τον άλλο κόσμο…Κι αφήστε εμάς εδώ στη Γη να κάνουμε ο, τι θέλουμε»!.. Και, δυστυχώς, οι κληρικοί τήρησαν, με θρησκευτική, κατά κανόνα, ευλάβεια τη σιωπηρή αυτή συμφωνία. Κι ακόμη δυστυχέστερα οι πολιτικοί την εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο.

Κι έτσι παρέμεινε αυτός ο κόσμος, όπως ήταν και στην προχριστιανική εποχή: κόλαση και ζούγκλα… Βέβαια τη διαστροφή αυτή, όπως είναι ευνόητο, την επινόησαν ακριβώς αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για τη λύση ούτε των ουράνιων ούτε των γήινων προβλημάτων.

Και που το μόνο, που τους ενδιαφέρει είναι πώς να χρησιμοποιούν, τόσο τα γήινα, όσο και τα ουράνια προβλήματα, για να προσφέρουν τιμή και λατρεία στη μόνη θεότητα, που πιστεύουν, το μαμωνά. Που σύμφωνα με το Σοφοκλή είναι το μεγαλύτερο κακό και σύμφωνα με το Χριστό είναι ο αντίποδας του Θεού. Γεγονός που σημαίνει ότι εκείνο που έχει σημασία δεν είναι το, αν κάποιος πολιτεύεται ή θρησκεύεται, αλλά το πώς. Το αν, δηλαδή, πολιτεύεται ή θρησκεύεται καλά ή άσχημα, δίκαια ή άδικα:

Δεν πολιτεύτηκε άσχημα, για παράδειγμα, ο προφήτης Ηλίας, όταν ήλεγξε τον βασιλιά Αχαάβ, επειδή δολοφόνησε το Ναβουθαί, για να ιδιοποιηθεί το αμπέλι του. Όπως δεν έκαμε άσχημα και ο Άγιος Αμβρόσιος, που δεν επέτρεψε την είσοδο στο ναό του μεγάλου χασάπη των Θεσσαλονικέων, Θεοδοσίου.

Όπως δεν έκαμε κακή πολιτική ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, λέγοντας στους Γερμανούς ναζί, στα χρόνια της Κατοχής: «Το αίμα αυτών εφ' υμάς και επί τα τέκνα υμών»! Όταν μέσα στο απόγειο της κτηνωδίας τους, εκτελούσαν αθώους….

Όπως βέβαια κάνουν και στις μέρες μας. Οπότε δολοφονούν ολάκερο τον ελληνικό λαό. Πάντα, ασφαλώς, με τη σύμπραξη των ντόπιων δωσίλογων και εφιαλτών… Ενώ έκαμαν χειρίστη πολιτική κάποιοι κληρικοί – και μάλιστα μεγαλόσχημοι – οι οποίοι συνέπραξαν, στις πρόσφατες εκλογές, με τα μνημονιακά κόμματα.

Τα κόμματα των τοκογλύφων της Τριμερούς και των σατανιστών της Μπίλντεμπεργκ. Αυτά και άλλα πολλά θα είχε να αντιτάξει κάποιος σ' αυτούς που θέλουν το Ευαγγέλιο έξω από τη ζωή και την κοινωνία των ανθρώπων. Και ισχυρίζονται πως η βασιλεία του Θεού είναι μόνο για τον ουρανό…

Ας τους θυμίζουμε κάτι παρά πολύ απλό: ΄Ότι, όπως έλεγε και ο αείμνηστος Αλέξανδρος Τσιριντάνης:  «Και η Γη μας είναι ένα από τα' αστέρια του ουρανού».  Κι ακόμη πιο πέρα πως καθημερινά στο «Πάτερ ημών» δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να παρακαλούμε το Θεό:

Να έρθει η βασιλεία του, «ως εν ουρανώ, και επί της Γης»….

παπα-Ηλίας, 19-7-2012

Η μέρα καταρρέει

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Ζέστη μεγάλη

Καύσωνας

Η σάρκα αχνίζει στους δρόμους

Τα γυαλιά ήλιου κρύβουν απόγνωση

Ας έρθει επιτέλους η νύχτα

στις ταράτσες να χαμογελάει φεγγάρι

Ας έρθει η νύχτα

τι να την κάνει τη μέρα ο άνεργος

Ο ιδρώτας του δεν αξίζει, τίποτα

Ο ήλιος ζητάει τον ιδρώτα του

Ο άνεργος δίνει το αίμα του

Στις ταράτσες ανεβαίνουν οι περήφανοι

κρεμάνε στα σεντόνια τους απόγνωση

και αίμα

Πάντα το αίμα τα πεζοδρόμια ζωγραφίζει

κι η απόγνωση κρέμεται στα σεντόνια

Η απόγνωση ουρλιάζει

Ο σκύλος ουρλιάζει απελπισμένα

η απελπισία ουρλιάζει παράφωνα

ανεβαίνει στην ταράτσα

και πέφτει στο φλογισμένο πεζοδρόμιο

Δοκιμάζει τα φτερά του ο άνθρωπος

σε ελεύθερες πτώσεις

Κάτω κόκκινος λεκές η απόγνωση

Κάτω δυο λιωμένες φτερούγες

Στον ήλιο λιώνουν τα φτερά του ανθρώπου

Στον ήλιο φαίνεται το πρόσωπό μας

Ζέστη μεγάλη

Καύσωνας

η μέρα καταρρέει

Επιτέλους κάτι να κάνουμε

η πόλις αχνίζει δυσοσμία

                                8 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

Η απάντηση στην ηγεσία του Κόμματος σχετικά με το Πρόγραμμα – ΙV

Της «Νέας Σποράς»

7. Επίδειξη ηγετικής αμετροέπειας

Εκεί, όμως, που η ηγεσία ξεφεύγει από κάθε μέτρο είναι στη διατύπωση ανέντιμων κατηγοριών σε βάρος της «Νέας Σποράς», που δείχνουν, όμως, και το πως η ηγεσία του Κόμματος κατανοεί τις κομματικές λειτουργίες. Μας κατηγορεί ψευδώς ότι δίνουμε «όπλα στον αντίπαλο επιδιώκοντας το χτύπημα του ΚΚΕ και του κινήματος».

Μας κατηγορεί ότι έχουμε εξαπολύσει επίθεση: «Και επιτίθενται με όρους υπονόμευσης του ΚΚΕ και με ανομολόγητους πόθους και στόχο να χτυπηθεί το Κόμμα, να σμπαραλιάσουν τη δράση του, καλώντας σε παρέμβαση από τα κάτω για να διορθωθεί η πολιτική του γραμμή και να επανέλθει στο πρόγραμμα του Κόμματος».

Θα μας επιτραπεί, κατ' αρχάς, να διατυπώσουμε ένα ερώτημα γενικής φύσης. Από πότε η επιμονή στην τήρηση και εφαρμογή του προγράμματος του Κόμματος συνιστά επίθεση ενάντια στο Κόμμα και το Κίνημα; Μπορεί να μας το εξηγήσει η ηγεσία του Κόμματος;

Πιο συγκεκριμένα. Από την πλευρά μας διατυπώσαμε την αντίθεσή μας στο γεγονός ότι η ηγεσία του Κόμματος δεν πρόβαλε και δεν εφάρμοσε το πρόγραμμά του ούτε πριν τις εκλογές ούτε κατά τη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων των εκλογών. Περιορίστηκε γύρω από την εργατική λαϊκή εξουσία. Αποδείχτηκε από τον πρώτο γύρο των εκλογών και κραυγαλέα στο δεύτερο γύρο των εκλογών της 17^ης του Ιούνη ότι αυτό δεν ωφέλησε αλλά αντίθετα έβλαψε το Κόμμα.

Παραπέρα. Δεν προχωρήσαμε σε καμία ερμηνεία του προγράμματος του Κόμματος. Απαιτήσαμε μόνο την προβολή του και την εφαρμογή του, αφού ακόμα και η ηγεσία του Κόμματος, δημόσια τουλάχιστον, ισχυρίζεται ότι ισχύει. Αντίθετα η ηγεσία του Κόμματος στην απάντησή της προς την «Νέα Σπορά» προχωράει σε ερμηνεία του προγράμματος για να αποδείξει ότι είμαστε εμείς που το ακυρώνουμε (!) και η ίδια να κατοχυρώσει την ερμηνεία που δίνει αυθαίρετα ως πρόγραμμα του κόμματος. Εμείς από την πλευρά μας απομένει να αποδείξουμε ότι η ερμηνεία που δίνει αλλοιώνει το πρόγραμμα του Κόμματος και τη διαβεβαιώνουμε γι αυτό.

Η ηγεσία, ωστόσο, κάνει ένα πολύ επικίνδυνο βήμα παραπέρα, που την εκθέτει ανεπανόρθωτα. Μας αποδίδει ιδιότητες του ταξικού εχθρού!; Και τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πάρα πολλά: Αλήθεια. Ποιος ταξικός εχθρός θα αναλάμβανε την ευθύνη να την προειδοποιήσει ότι ο δρόμος που έχει επιλέξει είναι καταστροφικός για το Κόμμα; Ποιος ταξικός εχθρός δεν θα χαιρόταν με το εκλογικό αποτέλεσμα του Κόμματος; Ενώ εμείς από την πλευρά μας της αποδίδουμε την ευθύνη ότι έτσι όπως εφαρμόζει τη γραμμή του Κόμματος βάζει νάρκη στα ίδια τα θεμέλια του Κόμματος. Στην ύπαρξή του. Ποια σχέση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στη στάση του ταξικού εχθρού απέναντι στο Κόμμα, που μετά το αποτέλεσμα σκλήρυνε τη στάση του, και τη δική μας στάση, που μας ενδιαφέρει όχι μόνο να υπάρχει το Κόμμα αλλά να εκπληρώσει και τον ιστορικό του ρόλο;

8. Τι ισχυριστήκαμε εμείς και τι μας απάντησε η ηγεσία του Κόμματος

Παραθέτουμε το απόσπασμα που προκάλεσε τη μήνι της ηγεσίας του Κόμματος και που «πιάστηκε» από αυτό για να μας κατηγορήσει ότι έχουμε εξαπολύσει επίθεση ενάντια στο Κόμμα: «Η ηγεσία του ΚΚΕ θα κριθεί στα όργανα του Κόμματος, από τα μέλη του Κόμματος. Και θα κριθεί αυστηρά. Όσο σημαντικός κι αν είναι ο ρόλος της, δεν ταυτίζεται με το ίδιο το Κόμμα, πολύ περισσότερο όταν δεν μπορεί πλέον να βρίσκεται σ' αυτή τη θέση. Η ηγεσία του Κόμματος θα κριθεί από τους οπαδούς, τους ψηφοφόρους, από την ίδια την εργατική τάξη. Και η εργατική τάξη δεν χαρίζεται. Ούτε ξεχνάει. Ούτε θα επιτραπεί από τα μέλη του Κόμματος και από την ίδια την εργατική τάξη η οποιαδήποτε παρερμηνεία ή και η παραμικρή αξιοποίηση του εκλογικού αποτελέσματος της 17ης του Ιούνη».

Μπροστά σ' αυτήν τη θέση που προβλήθηκε η απάντηση ήταν χαρακτηριστική για το πώς κατανοεί η ηγεσία του Κόμματος τα κομματικά πράγματα. Μένει κανείς ενεός από το ύφος και το περιεχόμενο της απάντησης. Ας σκεφτεί, όμως, ο κάθε καλόπιστος αναγνώστης και ας αναρωτηθεί από μόνος του για τα ζητήματα που περιέχει το σχετικό απόσπασμα της «Νέας Σποράς».

Και ποια είναι αυτά;

Διεξήχθηκαν δύο αλλεπάλληλες εκλογικές διαδικασίες. Τα εκλογικά αποτελέσματα είναι καταλυτικά για την περαιτέρω πορεία του ΚΚΕ. Ερώτημα πρώτο: Δεν πρέπει να κριθεί η ηγεσία του Κόμματος για τα συγκεκριμένα αποτελέσματα, που εισέπραξε το Κόμμα και που με τη δική της αποκλειστική ευθύνη χαράχτηκε η πολιτική που ακολούθησε; Ερώτημα δεύτερο: Αυτή η πολιτική δεν κρίθηκε στις εκλογές ή κρίθηκε κάποια άλλη για την οποία η ηγεσία του Κόμματος δεν φέρει την οποιαδήποτε ευθύνη; Ερώτημα τρίτο: Η απάντηση στη «Νέα Σπορά» δεν συνιστά υπεράσπιση της πολιτικής που ακολουθήθηκε; Ερώτημα τέταρτο: Που πρέπει να κριθεί η ηγεσία του Κόμματος αν όχι στα όργανα του κόμματος; Ερώτημα πέμπτο: Όσο σημαντικός κι αν είναι ο ρόλος της ηγεσίας του Κόμματος αυτή δεν ταυτίζεται με το Κόμμα το ίδιο και γι αυτό το λόγο το Κόμμα, δηλαδή οι οργανωμένες δυνάμεις του, έχουν κάθε δικαίωμα να κρίνουν την ηγεσία τους. Ή έχει εκλείψει αυτό το δικαίωμα; Ερώτημα έκτο: Μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα δεν πρέπει να κριθεί αυστηρά η ηγεσία του Κόμματος και, προφανώς, δίκαια, δηλαδή, να αντιστοιχηθεί η πολιτική της πράξη με το πολιτικό αποτέλεσμα της πράξης της; Ερώτημα έβδομο: Όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν τις πάγιες διαδικασίες που υπάρχουν από δημιουργίας του Κόμματος; Ερώτημα όγδοο: Μπορεί να υπάρξει κάποια εξαίρεση για τη σημερινή ηγεσία ή η απάντηση που μας έδωσε υποδηλώνει και κατοχυρώνει την αυτοεξαίρεσή της;

Αυτό είναι το πρώτο μέρος της τοποθέτησης που κάναμε και αφορά εξ ολοκλήρου τις κομματικές διαδικασίες. Το δεύτερο μέρος της τοποθέτησης αφορά τους οπαδούς, τους ψηφοφόρους και την ίδια την εργατική τάξη. Από την πρώτη ημέρα που υπάρχει το Κόμμα, πολύ περισσότερο από τη νεώτερη νομιμοποίηση του Κόμματος  για κάθε σημαντικό πολιτικό γεγονός, και οι πρόσφατες εκλογές αποτελούν πολύ σημαντικά γεγονότα για το Κόμμα, γίνεται προσπάθεια να ανοίγονται συζητήσεις με τους οπαδούς, τους ψηφοφόρους του, γενικότερα τους εργαζόμενους. Γι αυτό το σκοπό οργανώνονται συγκεντρώσεις, συσκέψεις, ομιλίες κλπ.

Σε αυτού του είδους τις πρωτοβουλίες κρίνεται η πολιτική του Κόμματος αλλά και η δημόσια εικόνα της ηγεσίας του, των στελεχών του. Δίνονται εξηγήσεις αλλά λέγονται και απόψεις. Ασκείται κριτική και γίνονται προτάσεις. Υπάρχουν, δηλαδή, παγιωμένες εκείνες οι διαδικασίες που μέσα από έναν, κατά το δυνατό, χρήσιμο και δημιουργικό διάλογο υπόκειται στη βάσανο της κριτικής η πολιτική του Κόμματος ευρύτερα από τους εργαζόμενους. Το ίδιο έγινε και στις πρόσφατες εκλογές.

Πέραν, όμως, αυτού του τύπου τον οργανωμένο διάλογο κριτικής αποτίμησης της πολιτικής του Κόμματος, υπάρχει και η γενική στάση της εργατικής τάξης, των άλλων εργαζομένων, των κοινωνικών στρωμάτων που προσπαθεί να συσπειρώσει το Κόμμα. Που εκφράζουν μια κριτική θέση απέναντι στο Κόμμα και που εκτός από τις εκλογές, που αναδεικνύουν και αποδεικνύουν τη γενική πολιτική ωρίμανση των εργαζομένων, εκφράζεται στην καθημερινότητα, με την εμπιστοσύνη τους, την αναγνώριση των αγώνων του, τη βοήθεια που δίνουν στο Κόμμα με διάφορες μορφές.

Μέσα από αυτήν τη σχέση εκδηλώνεται η εκτίμηση των λαϊκών μαζών που τρέφουν στο πρόσωπό του Κόμματος. Βρίσκει έκφραση το κύρος του Κόμματος ευρύτερα προς τα έξω. Πρέπει να πούμε, όσο δυσάρεστο κι αν είναι, ότι η εκτίμηση των μαζών προς το Κόμμα, το κύρος που εξέπεμπε το Κόμμα προς τις μάζες έπεσαν αμοιβαία. Κι αυτό δείχνει ότι η εργατική τάξη «καταγράφει» συνεχώς. Και δεν ξεχνάει να αποδώσει ευθύνες με την ανάλογη αυστηρότητα. Και οι εκλογές, κατά τη γνώμη μας, το απέδειξαν.

Το τρίτο μέρος της τοποθέτησής μας αφορά την παρερμηνεία ή και την αξιοποίηση του εκλογικού αποτελέσματος. Νομίζουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια παρερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος που προσπαθεί να αξιοποιήσει η ηγεσία του Κόμματος για να αποσείσει τις ευθύνες που έχει. Γι αυτό το λόγο επικαλείται και αποδίδει στις λαϊκές μάζες διαχειριστικές αυταπάτες. Αυτό όμως αποδεικνύει ότι η ηγεσία εξακολουθεί να λειτουργεί για τον εαυτό της και όχι για το Κόμμα.

Ύστερα από την ανάλυση της τοποθέτησης που έχουμε κάνει, παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα που δημοσιεύτηκε στο «Ρ» ως απάντηση. Θα το αφήσουμε ασχολίαστο, και ο αναγνώστης μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα: «Είναι ακριβώς η τακτική του ταξικού αντίπαλου και του οπορτουνισμού, για να κάνουν ζημιά, και με την υπόσκαψη της ενότητας θέλησης και δράσης του ΚΚΕ, που εκφράζεται με διαλεκτική σχέση καθοδηγητικών οργάνων και ΚΟΒ. Επομένως πρόκειται για καραμπινάτη επίθεση στο ΚΚΕ και το Πρόγραμμά του, τη στρατηγική του, στην ΚΕ, το ΠΓ και την ΓΓ της ΚΕ ενιαία, την ίδια στιγμή που έχει ξεδιπλωθεί και είναι ολοφάνερη η εκστρατεία επίθεσης των αστών, των επιτελείων τους, με την ίδια ακριβώς τακτική, δηλαδή επίθεση στην ΚΕ, το ΠΓ και την ΓΓ της ΚΕ ενιαία, για συρρίκνωση και χτύπημα του ΚΚΕ, προκειμένου να χτυπηθεί το εργατικό, το λαϊκό κίνημα. Ακριβώς γιατί προβλέπουν ότι το βάθεμα της κρίσης θα οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις, ότι μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις απότομης όξυνσης της ταξικής πάλης και θέλουν να την προλάβουν, να χειραγωγήσουν, να την αναχαιτίσουν ανώδυνα για το σύστημα, επιδίωξη που δεν μπορούν να την πετύχουν με ένα ισχυρό ΚΚΕ. Αυτή η ολοένα και πιο μαζική παρέμβαση στο Κόμμα και τη γραμμή του είναι στοιχείο που θέλει να δώσει καίριο πλήγμα στο ΚΚΕ. Και δίνει λαβή στον αντίπαλο για τον ίδιο σκοπό».

Ο αναγνώστης μπορεί να αναζητήσει και να διαβάσει και ανάλογα σχόλια πάνω στο ίδιο ζήτημα. Για να διαπιστώσει πως εκείνοι που κράτησαν το στόμα τους κλειστό στις προεκλογικές περιόδους κρατάνε την ίδια στάση απέναντί μας. Μια στάση που οδηγεί στη διάλυση της δομής και της λειτουργίας του Κόμματος.

(ακολουθεί το Γ' Μέρος)

16/07/2012, «ΝέαΣπορά»

ΠΗΓΗ: http://neaspora.blogspot.gr/2012/07/blog-post_16.html

  Συνέχεια στο Γ΄ Μέρος – V

Η απάντηση στην ηγεσία του Κόμματος σχετικά με το Πρόγραμμα – ΙΙΙ

Της «Νέας Σποράς»

Συνέχεια από το Μέρος ΙΙ

6. Ανεπίτρεπτες κατηγορίες

Η ηγεσία του Κόμματος προκειμένου να μας απαντήσει, σε σχέση με το πρόγραμμα, προλειαίνει το έδαφος με ανεπίτρεπτες και προκατασκευασμένες κατηγορίες, τις οποίες τις θέτει ως ερωτήματα στα οποία, στη συνέχεια, δίνει η ίδια τις αυθαίρετες απαντήσεις της. Είναι κι αυτή μια προσφιλής μέθοδος ειδικά εκείνων που στερούνται λογικών πολιτικών επιχειρημάτων.

Μας εγκαλεί η ηγεσία του Κόμματος : «Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να απαντήσουν γιατί σε όποια χώρα έγινε από Κομμουνιστικά Κόμματα "κυβερνητικό πείραμα" για να ανακοπεί η αντεργατική, αντιλαϊκή επίθεση, το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο (Γαλλία, Ιταλία κλπ)». 

Κατ' αρχάς, το «σε όποια χώρα» δεν ισχύει. Είναι άλλη η περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας, αμέσως μετά τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, όπου οι πολιτικές εξελίξεις, με πρωτοπόρα δύναμη το ΚΚΤσ, οδηγούν στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Άλλη η περίπτωση της Χιλής στη δεκαετία του ‘70, όπου η κυβέρνηση συνεργασίας του Σαλβατόρ Αλλιέντε αντιμετωπίζεται με  το αμερικανόπνευστο στυγνό πραξικόπημα του Πινοσέτ. Άλλη η περίπτωση του Βιετνάμ στη δεκαετία πάλι του '70, που με το όπλο στο χέρι κατακτά την πολιτική εξουσία και ενώνει τη χώρα. Και εντελώς άλλη η περίπτωση της Γαλλίας (πριν και μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού) και της Ιταλίας (μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού), όπου τα αντίστοιχα κομμουνιστικά κόμματα ενσωματώνονται σε «κυβερνητικά πειράματα» και στην πολιτική της αστικής τάξης.

Επομένως αυτή η γενίκευση από τη μία και ο ταυτόχρονος περιορισμός από την άλλη, στην Γαλλία και την Ιταλία, είναι εκ του πονηρού. Είτε γίνεται συνειδητά από σκοπιμότητα για να δικαιολογήσει μια συγκεκριμένη επιχειρηματολογία είτε γίνεται από άγνοια. Πάντως, έτσι κι αλλιώς, δεν βοηθάει καθόλου τη διευκρίνιση του ζητήματος, γιατί ανακατεύει διαφορετικές ιστορικές συνθήκες και διαφορετικές πολιτικές των αντίστοιχων Κομμουνιστικών Κομμάτων. Και μια ηγεσία οφείλει να τα γνωρίζει «αυτά τα απλά».   

Κατά δεύτερο, δεν αντιλαμβανόμαστε για ποιο πράγμα μας εγκαλεί η ηγεσία του Κόμματος. Έπρεπε να απαντήσουμε για την περίπτωση της Γαλλίας και της Ιταλίας!;  Μα δεν χρειάζεται να απαντήσουμε γιατί δεν θέλουμε το σχηματισμό κυβέρνησης με τον τρόπο που σχηματίστηκε στη Γαλλία και στην Ιταλία. Είναι πολύ απλό. Θέλουμε το σχηματισμό κυβέρνησης έτσι όπως την προβλέπει το πρόγραμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας.

Και τη ρωτάμε ευθέως να μας απαντήσει. Είναι αντικομματική ενέργεια αυτή η απαίτησή μας να εφαρμοστεί το πρόγραμμα του Κόμματος την ώρα που η ηγεσία του Κόμματος δεν το εφαρμόζει; Το ερώτημα αυτό είναι καίριο. Γιατί καθορίζει τη στάση της ηγεσίας απέναντι στο Κόμμα και στην εργατική τάξη της χώρας, γενικότερα απέναντι στους εργαζόμενους, τα μικροαστικά στρώματα και τον ελληνικό λαό αλλά και τη στάση τη δικιά μας απέναντι στην ηγεσία.

Ακριβώς γι αυτό το λόγο δεν μιλήσαμε αποκλειστικά και μόνο για κυβέρνηση. Θυμίζουμε το σχετικό απόσπασμα από την πρώτη μας Δήλωση:  «Σε μια εποχή που οι προβλέψεις και οι πρόνοιες του 15^ου Συνεδρίου δικαιώθηκαν περίτρανα, η ηγεσία του κόμματος εγκατέλειψε την προσπάθεια να εφαρμόσει τη βασική του πρόταση, στο πνεύμα της σύγχρονης περιόδου που διανύουμε, προωθώντας τη δημιουργία του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου, που θα διεκδικούσε και τη διακυβέρνηση της χώρας, με τη δημιουργία αντίστοιχης κυβέρνησης, που θα έκφραζε και θα στηριζόταν στην εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, στη νεολαία και τη διανόηση της χώρας μας, που θα συνένωνε αρμονικά την πάλη των εργαζομένων για τα άμεσα προβλήματά τους με την προοπτική του σοσιαλισμού». Δηλαδή, μιλήσαμε για τη συνολική πρόταση του προγράμματος του Κόμματος και εγκαλέσαμε την ηγεσία γιατί δεν την προώθησε και δεν την πρόβαλε, ενώ το πρόγραμμα του Κόμματος ισχύει μέχρι κι αυτήν τη στιγμή, υποτίθεται.

Κατά τέταρτο, για να προσδώσει «υπόσταση» στην παραπάνω επιχειρηματολογία της η ηγεσία καταφεύγει στον …Αλ. Τσίπρα! Νισάφι πια! Καταλαβαίνουμε πολύ καλά γιατί οχυρώνεται πίσω από τέτοιες απαράδεχτες μεθοδολογίες. Επιχειρεί να διεγείρει τα αντανακλαστικά του κομματικού σώματος, και έτσι μόνο από το άκουσμα του ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχτεί τη συγκεκριμένη επιχειρηματολογία χωρίς και να την κρίνει. Αλλά δεν είναι ο σοφότερος και ο προσφορότερος τρόπος για να αντιμετωπίσει κριτικές που της υποβάλλονται και, τη διαβεβαιώνουμε, δεν είναι μόνο δικές μας. Τη διαβεβαιώνουμε, επίσης, ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν νοιάζεται καθόλου αν η ηγεσία του ΚΚΕ θα εφαρμόσει το πρόγραμμά του.

Παραθέτουμε το αντίστοιχο απόσπασμα που αποδεικνύει τις αιτιάσεις μας: «Να θυμίσουμε εδώ ότι το συγκεκριμένο ζήτημα το άνοιξε ο Αλ. Τσίπρας στη διακαναλική συνέντευξη του ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές στις 6 Μάη. Ακριβώς όπως το διατυπώνουν αυτοί που ανώνυμα κάνουν πολεμική στο ΚΚΕ διαστρεβλώνοντας το Πρόγραμμα του Κόμματος. Γιατί άλλα λέει το Πρόγραμμα του ΚΚΕ απ' αυτά που οι ίδιοι γράφουν».

Είναι βέβαια, μια ενδιαφέρουσα ιστορία το πως και το γιατί ο Αλ. Τσίπρας κατέφυγε στο να διαβάσει το πρόγραμμα του Κόμματος. Ασυνήθιστη ιστορία είναι η αλήθεια. Προς το παρόν παραθέτουμε ολόκληρη την απάντηση στην σχετική ερώτηση που υποβλήθηκε στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στη διακαναλική συνέντευξη στις 29/04/2012 στο Ζάππειο, για να έχει υπόψη του ο αναγνώστης και να μπορεί να συμπεράνει όχι για την επιχειρηματολογία της ηγεσίας μόνο αλλά πρωτίστως της «Νέας Σποράς»

«Χ. ΤΣΙΓΟΥΡΗΣ ("MEGA"): Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα να σας ρωτήσω πώς επιμένετε σ' αυτή τη συνεργασία, την ώρα που το Κομμουνιστικό Κόμμα εκλαμβάνει, όπως τουλάχιστον είπε η Γενική Γραμματέας του πριν από λίγες ημέρες, τη στήριξη από τους ψηφοφόρους ως στήριξη σε μια ξεχωριστή πολιτική πρόταση που δεν έχει σχέση με αυτό που δημοσίως δηλώνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Α. ΤΣΙΠΡΑΣ: Κύριε Τσιγουρή, ειλικρινά ορισμένες φορές τη συλλογιστική της ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος και της κας Παπαρήγα δεν μπορώ να την παρακολουθήσω. Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι αυτή η συλλογιστική ορισμένες φορές φτάνει και στα όρια παράλογων και τοποθετήσεων που στερούνται λογικής  βάσης, όπως το ότι αν η Αριστερά καταφέρει και γίνει κυβέρνηση δεν θα έχουμε καλή αντιπολίτευση.

Δικαιολογώ όμως αυτές τις τοποθετήσεις, γιατί βρισκόμαστε στην αιχμή ενός προεκλογικού αγώνα και όλοι διεκδικούν να αιτιολογήσουν τις επιλογές τους είτε ήταν δίκαιες είτε ήταν άδικες. Η επόμενη μέρα των εκλογών όμως θα είναι μια ξεχωριστή και διαφορετική μέρα. Και επιτρέψτε μου να σας πω, αντλώ αυτή τη βεβαιότητα, διότι παρά τις διαφορές μας, τις σημαντικές διαφορές που έχουμε με το Κομμουνιστικό Κόμμα, έχουμε μελετήσει την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, ήμασταν κι εμείς κομμάτι της.

Ξέρουμε ποια ήταν η στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος σε κρίσιμες στιγμές, όταν απέναντι στην άνοδο του φασισμού προέταξε το λαϊκό μέτωπο, όταν αργότερα δημιούργησε το ΕΑΜ, όταν αργότερα στα χρόνια της μεταπολίτευσης με ηγέτη τον Χαρίλαο Φλωράκη άσκησε μια ουσιαστική πολιτική συμμαχιών προκειμένου να διευκολύνει το λαϊκό κίνημα να έχει κατακτήσεις.

Ξέρουμε όμως και το πρόγραμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος. Επιτρέψτε μου να σας διαβάσω ένα απόσπασμα από το 15ο συνέδριο του ΚΚΕ, το πρόγραμμα του. Λέει λοιπόν:

«Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το Κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα. Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, στην εξάρτηση της χώρας και την εξάρτηση από συμμετοχή της σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι δυνατόν να συσπειρώνει και να πείθει για την ανάγκη γενικότερης ρήξης. Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση. Με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη επαναστατικής διαδικασίας»

Κύριε Τσιγουρή, εμείς αναρωτιόμαστε. Αν όχι τώρα πότε; Και αν όχι εμείς ποιοι; Δεν μπορεί να περιμένουμε να διαμορφωθούν οι συνθήκες. Διότι αν περιμένουμε να διαμορφωθούν οι συνθήκες δεν θα έχουμε υποκείμενο.

Ο λαός μας πεθαίνει. Ο λαός μας θα πεινάσει. Θα φύγουν μετανάστες στο εξωτερικό οι νέοι άνθρωποι. Θα εξαθλιωθούν οι εργαζόμενοι. Και δεν μπορεί να περιμένουμε να εξαθλιωθεί και ο τελευταίος εργαζόμενος για να διαμορφωθούν οι συνθήκες.

Πιστεύουμε λοιπόν ότι την επομένη των εκλογών ο ελληνικός λαός με την ψήφο του θα υποδείξει, θα αναγκάσει τις δυνάμεις της Αριστεράς σε μια κυβέρνηση που θα ανατρέψει την πορεία του λαού μας προς τη δυστυχία».

Η ηγεσία του Κόμματος μπορεί τώρα, που έχουμε απομακρυνθεί από τα γεγονότα, πιο ήρεμα και πιο ψύχραιμα, να αναλογιστεί το πόσα επιχειρήματα, με αποκλειστική της ευθύνη, πρόσφερε στον ΣΥΡΙΖΑ η εγκατάλειψη του προγράμματος του Κόμματος και όχι μόνο, που άδραξε μόλις βρήκε την ευκαιρία και εκμεταλλεύτηκε την ιστορική προσφορά του ΚΚΕ. Το πώς έδωσε τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να πλαγιοκοπήσει τις δυνάμεις του Κόμματος μέσα από μια καλοζυγισμένη δημαγωγική αναφορά στο πρόγραμμα του Κόμματος (και κατά τη γνώμη μας προκατασκευασμένη).

Γιατί πράγματι πρόκειται για μια δημαγωγική αναφορά, δεδομένου ότι το σχετικό εδάφιο που διάβασε ο Αλ. Τσίπρας περιλαμβάνει και την πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, δηλαδή ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Το σχετικό εδάφιο του προγράμματος στρέφεται ενάντια και στην καρδιά της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια του τη στρατηγική. Και κάτι άλλο.

Αντί η ηγεσία του κόμματος να μας εγκαλεί και να μας απευθύνει την κατηγορία ότι «αυτά τα λέει ο Αλ. Τσίπρας», ας σκεφτεί, παραπέρα, ότι εκείνη τη στιγμή δεν διέθετε ούτε την οξυδέρκεια και δεν πήρε καν την πρωτοβουλία «να γυρίσει» την κατάσταση σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, αφού κατέφυγε η ηγεσία του στο πρόγραμμα ενός άλλου κόμματος, που δεν είναι το οποιοδήποτε κόμμα αλλά είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας με την ιστορική παρακαταθήκη που κουβαλάει, το ακριβότερο και πολυτιμότερο κόσμημα της νεώτερης ιστορίας της χώρας μας!

Και να του πει απλά: Αφού το δέχεστε ως πρόγραμμα, μια και (μας) το διαβάζετε, ας αποτελέσει ακριβώς αυτό το πρόγραμμα και ειδικά αυτό το εδάφιο τη βάση της πολιτικής των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δημοκρατικών δυνάμεων που θα διεκδικήσουν και την κυβέρνηση. Τοποθετηθείτε λοιπόν εσείς του ΣΥΡΙΖΑ! Για να διαπιστώσει και ο ελληνικός λαός, εκτός του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας καλός αναγνώστης του προγράμματος του ΚΚΕ, αν είναι και αντιμονοπωλιακή και αντιιμπεριαλιστική πολιτική δύναμη, αν είναι Αριστερή δύναμη, αν είναι ειλικρινής και, τέλος, αν όλα όσα λέει για την ενότητα της Αριστεράς τα εννοεί και πάνω σε ποια βάση.    

Όμως, η ηγεσία του κόμματος δεν το τόλμησε. Και δεν το τόλμησε, γιατί, όπως προκύπτει από την απάντηση που έδωσε στη «Νέα Σπορά», δεν πιστεύει και η ίδια στο πρόγραμμα του κόμματος. Πως, λοιπόν, να το επικαλεστεί. Είχε δέσει τα χέρια της.

Από την πλευρά μας θα συνιστούσαμε στην ηγεσία του Κόμματος να πάψει να χρησιμοποιεί τέτοιες καταδικασμένες μέθοδες, που δεν κινούνται στο πλαίσιο της κομμουνιστικής δεοντολογίας και ξεπερνάνε τα όρια μιας ιδεολογικής διαπάλης. Για τους παρακάτω βασικούς λόγους:

Πρώτο, γιατί το θέμα του προγράμματος του Κόμματος δεν το άνοιξε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε κι εμείς. Το άνοιξε η ίδια η ηγεσία με τη διαδικασία του «προγραμματικού εμπλουτισμού» εδώ και πολλά χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία με δημαγωγικό τρόπο και εμείς από την πλευρά μας υπερασπιζόμαστε το πρόγραμμα του Κόμματος, γιατί διαφωνούμε και με τη μεθοδολογία αλλά και με το περιεχόμενο του προγραμματικού εμπλουτισμού. Αυτή η μεθοδολογία μας θυμίζει πολύ την αντίστοιχη μεθοδολογία Ανδρουλάκη.

Δεύτερο, γιατί υποτιμάει απρεπώς και βάναυσα τη νοημοσύνη των κομματικών μελών και στελεχών, των οπαδών και ψηφοφόρων του Κόμματος, που αυτήν την περίοδο «περνάνε από το κόσκινο» τη γραμμή του Κόμματος και βρίσκονται σε πολύ έντονο προβληματισμό και ανησυχία για το μέλλον του.  

Τρίτο, γιατί αποδείχτηκε άμεσα και χειροπιαστά ότι όσο περισσότερο ασχολιόταν η ηγεσία του Κόμματος με τον ΣΥΡΙΖΑ τόσο περισσότερο τον τροφοδοτούσε με ψηφοφόρους του. Ακόμη και παραδοσιακούς ψηφοφόρους, που στη ζωή τους δεν είχαν ψηφίσει ΠΟΤΕ άλλο κόμμα εκτός από το ΚΚΕ, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα ζωής, στάσης, ενοχών, ψυχολογίας, εγκατάλειψης, απογοήτευσης, αποστράτευσης, ματαιότητας, ηττοπάθειας κλπ.

Τέταρτο, γιατί η απάντηση της ηγεσίας στη «Νέα Σπορά» δίνεται στις 3 του Ιούνη, αλλά στις 17 του ίδιου μήνα γίνονται οι επαναληπτικές εκλογές και το αποτέλεσμα δεν τη δικαιώνει. Φαίνεται ότι η ηγεσία του Κόμματος διαβιεί σε μια φαντασιακή κατάσταση που την έχει απομακρύνει από την πραγματικότητα και δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι ΑΛΛΑΞΑΝ ΡΙΖΙΚΑ οι όροι πολιτικής παρουσίας του ΚΚΕ, ότι το ΚΚΕ έχασε στις εκλογές του Ιούνη κάτι λιγότερο από το 50% της εκλογικής του δύναμης σε σχέση με τις εκλογές της 6^ης του Μάη, πάνω από το 50% σε σχέση με το 2007 και βρίσκεται πίσω και από την εκλογική δύναμη του 1993! Αντίθετα, αυτό το γεγονός, πρέπει να την κάνει να προβληματιστεί πάρα πολύ και να αναλάβει, επί τέλους, τις ευθύνες της με ό,τι σημαίνει αυτό.

Δύο ακόμη παρατηρήσεις από το ατέλειωτο κατηγορητήριο που μας παραπέμπει συνεχώς πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η πρώτη: Η ηγεσία του Κόμματος μας κατηγορεί ότι ως προς το εκλογικό αποτέλεσμα ετεροκαθοριζόμαστε σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τίποτα πιο ανακριβές. Δεν είναι αυτό το κριτήριο που μας διακατέχει και μας αποδίδει σε σχέση με το εκλογικό αποτέλεσμα. Κρίνουμε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα μέσα στο πλαίσιο των συνθηκών που δημιουργήθηκαν. Αυτό είναι το κριτήριο. Και οι συνθήκες αυτές μας λένε: Στην ιστορία του δικομματισμού για πρώτη φορά μετακινούνται 3.5εκατ ψηφοφόροι από το χώρο του δικομματισμού και καταλήγουν σε άλλα κόμματα. Από τα 3.5εκατ ψηφοφόρους που μετακινήθηκαν στις εκλογές της 6^ης του Μάη το κόμμα κέρδισε, περίπου, είκοσι χιλιάδες ψηφοφόρους, σε σχέση με τις εκλογές του 2009, ενώ στις εκλογές του Ιούνη το κόμμα έκανε οπισθοδρομικό άλμα στο …1993. Ρωτάμε την ηγεσία του κόμματος. Είναι αυτό ετεροκαθορισμός;  

Ωστόσο, τι ακριβώς εννοεί η ηγεσία του Κόμματος με τον ετεροκαθορισμό; Ότι το Κόμμα δεν επηρεάζεται από τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις; Τότε πως εξηγείται το εκλογικό αποτέλεσμα; Έπειτα εγείρεται και ένα άλλο πρόβλημα. Μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα του οπορτουνισμού. Είχε πάντα πρόβλημα εισόδου στο κοινοβούλιο. Η μόνιμη κατηγορία ήταν ότι θέλει να πάρει τη ρεβάνς του 1968. Τώρα που αναδείχτηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση και πήρε τη ρεβάνς, που εκ των πραγμάτων θα επηρεάσει τα πολιτικά πράγματα της χώρας στη μια ή την άλλη κατεύθυνση, το γεγονός αυτό, και μπροστά στη σαφή επιδίωξή του να αναδειχτεί σε κυβερνητική δύναμη, δεν θα επηρεάσει και το ΚΚΕ; Η ηγεσία του Κόμματος κατηγόρησε τους εργαζόμενους για «διαχειριστικές αυταπάτες» αλλά απ' ότι φαίνεται ζει και συντηρεί τις αυταπάτες της.

Αυτή η άποψη περί ετεροκαθορισμού, κατά τη γνώμη μας, είναι πολύ επικίνδυνη και δεν αφορά τη «Νέα Σπορά». Αφορά κυρίαρχα την ηγεσία του Κόμματος. Γιατί κρύβει μέσα της την αδιαφορία ως προς το εκλογικό αποτέλεσμα αρκεί «η γραμμή να είναι καλά»! Στην άποψη αυτή βασίστηκαν τα ατυχή καλέσματα να διορθώσουν οι λαϊκές μάζες την ψήφο τους, στην άποψη αυτή βασίστηκαν οι πρώτες εκτιμήσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, που έβγαζαν τις λαϊκές μάζες λάθος και ταυτόχρονα τη γραμμή του Κόμματος να επιβεβαιώνεται!

Τι ακριβώς θέλει να μας πει η ηγεσία του κόμματος με τον ετεροκαθορισμό; Ότι σε μια (όποια) πιθανή και ανεπιθύμητη περίπτωση που το Κόμμα μείνει έξω από το κοινοβούλιο, περίπτωση πλέον που είναι στα χείλη του κάθε μας οπαδού και ψηφοφόρου ως ενδεχόμενη να συμβεί, η γραμμή του θα επιβεβαιώνεται και οι εργαζόμενοι θα έχουν λάθος;  Μάλλον πρέπει να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα με τέτοιου είδους απόψεις, γιατί η ηγεσία του Κόμματος βάζει πάνω από το συμφέρον του Κόμματος τον εγωισμό της και την αλαζονεία της. Γι αυτό και δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της.

Η δεύτερη: Η ηγεσία του κόμματος ακολουθεί την τακτική του μας «σπρώχνει» συνέχεια πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ! Το καταλαβαίνουμε. Της δηλώνουμε, όμως, ότι θα αποτύχει στην τακτική της. Στην απάντησή της χρησιμοποιεί κατακερματισμένα αποσπάσματα από τη πρώτη μας Δήλωση που αποκρύβουν τη θέση μας για τον ΣΥΡΙΖΑ. Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα που ξεκαθαρίζουν τις θέσεις μας: (….) παραχώρησε ανεπίτρεπτα το έδαφος στον ΣΥΡΙΖΑ για την ανάπτυξη των  πολιτικών του πρωτοβουλιών, των μικροαστικών απόψεων και ανεδαφικών του θέσεων. (….)Επί της ουσίας ώθησε τον ΣΥΡΙΖΑ, θέλοντας και μη, να καρπωθεί το αποτέλεσμα μιας μακράς δραστηριότητας του ΚΚΕ, που αφορούσε στην πολιτική και στους στόχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της καπιταλιστικής κρίσης, τις συνέπειες που υπέστη η χώρα μας από την αποδιάρθρωση και τη συρρίκνωση της παραγωγικής της βάσης, με τη χρεοκοπία της οικονομίας της, που σε πρώτο και κυρίαρχο βαθμό οφείλονται στη συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. (….) Συνέβαλε σημαντικά στην απενοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ για την ευρωενωσιακή του στάση και πολιτική και τον κατέστησε πρωταγωνιστή στη διαμόρφωση του νέου πολιτικού συστήματος.

Μάλλον αυτές οι θέσεις δεν ταιριάζουν στη συλλογιστική της ηγεσίας του Κόμματος και δεν τη βολεύουν στην αντιμετώπιση της κριτικής που υφίσταται από τη «Νέα Σπορά». Αλλά με τα τρυκ δεν νομίζουμε ότι θα μπορέσει εύκολα να ξεπεράσει την κριτική μας. Γι αυτόν το λόγο θα συνιστούσαμε στην ηγεσία του Κόμματος να ανοίξει άμεσα, τώρα, ένας επίσημος διάλογος από τις στήλες του Ριζοσπάστη μέσα από τον οποίο θα εκφραστούν τα μέλη του κόμματος, οι φίλοι, οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι του Κόμματος για να διαπιστώσει και η ηγεσία αν βρίσκεται σε αρμονία με τους πραγματικούς προβληματισμούς και τις ανησυχίες τους. Και η ηγεσία έχει ένα λόγο παραπάνω να το κάνει εάν διαπιστώνει ότι τα μέλη του κόμματος συμφωνούν με την πολιτική της.

Παραπέρα θα λέγαμε πως δεν είναι δυνατό, μετά και όσα συνέβησαν, η ηγεσία του Κόμματος να προχωρήσει στη διεξαγωγή του επόμενου συνεδρίου του, που θα είναι προγραμματικό και καταστατικό, χωρίς να έχει εξαντληθεί το παραπάνω θέμα αυτοτελώς, για να ανοίξει μετά ο διάλογος για το πρόγραμμα του Κόμματος και το καταστατικό του.

16/07/2012, «ΝέαΣπορά»

Μου ‘ρθε μία σκέψη… ότι ο νους είναι ένα με την ψυχή.

Της Στεφανίας Λυγερού

Όταν πεθαίνουμε,  αυτό που φεύγει από το σώμα είναι ό,τι άλλο είμαστε. Λέμε ότι φεύγει η ψυχή και μένει το κουφάρι, με τον νου τι γίνεται; Μένει στο σώμα; Φεύγει μόνο του, άλλη πορεία; 

Για τα μετά θάνατον μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε, στη ζώσα ζωή τώρα… Άνθρωποι που ασχολούνται με διαλογισμό μπορούν να βγουν από το σώμα τους (το σώμα κείτεται σκέτο κουφάρι στο έδαφος). Αυτό που βγαίνει είναι η ψυχή και το πνεύμα αδιαίρετα. (Δεν νιώθουν μόνο, κατανοούν.)

Λέμε για τα ζώα ότι έχουν ψυχή αλλά δεν έχουν νου να επεξεργαστεί, κι ότι σ' αυτό διαφέρουμε.

Σκέφτηκα ότι αυτό που μας διαφοροποιεί από όλα τα άλλα ζωντανά πλάσματα είναι ότι στον άνθρωπο δόθηκε ΑΝΤΙΠΟΔΑΣ.

Σχετικό – Απόλυτο

Υπάρχει αυτό που φαίνεται κι αυτό που δεν φαίνεται. Πράγματα που καταλαβαίνουμε και κάποια που δεν έχουμε την ικανότητα να επεξηγήσουμε.

Τα ζώα τρώνε χωρίς να σκέφτονται την ποιότητα της τροφής. Επίσης δεν σκέφτονται αν κάποιος τους την παρέχει για να τα χρησιμοποιεί προς όφελός του, τους νοιάζει μόνο ότι τρώνε. Επίσης, δεν σκέφτεται μία κατσίκα τι ωραία που θα ήταν αν είχε γεννηθεί άλογο.

Στα ζώα έχει δώσει την λίστα των δεδομένων, χωρίς τον αντίποδά τους. Στα ζώα δόθηκε μόνο το σχετικό.

Ανθρώπινα δεδομένα με αντίποδα

Πρακτικό – θεωρητικό

Αποδοχή – εξερεύνηση

Σιγουριά – περιπέτεια

Ηρεμία – ένταση

Κλπ. κλπ.

Αν είχαμε τα δεδομένα μόνο της αριστερής μεριάς της λίστας θα ήμασταν ζώα. Το ότι έχουμε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ και τα της δεξιάς μάς διαφοροποιεί.

Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να ορίσει τα πράγματα, να τα κατανοήσει, να τα κάνει απτά, να τα επεξηγήσει, γι' αυτό έφτιαξε λέξεις, γι' αυτό έθεσε νόμους.

Η ανάγκη του αυτή προκύπτει από τον φόβο (αίσθηση ασημαντότητας), αλλά ταυτόχρονα κι από τον εγωισμό (αίσθηση σημαντικότητας)! Αισθάνεται «λίγος» μπρος στο ανεξήγητο, γι' αυτό το φοβάται, αλλά επειδή ταυτόχρονα ξέρει ότι έχει τη δυνατότητα, πιστεύει ότι μπορεί να το ελέγξει.

Ερώτηση, από τη στιγμή που διαθέτουμε και το απόλυτο και το σχετικό, και από τη στιγμή που το απόλυτο είναι απείρως δυνατότερο, γιατί ισχυροποιείται κατά την ζώσα περίοδο περισσότερο το σχετικό; Οι συνθήκες ευθύνονται. (Λένε, όποια πλευρά σου θρέφεις αυτή μεγαλώνει.)

Στη ζωή τη ζώσα, οι συνθήκες σπρώχνουν τον άνθρωπο στο να σκεφτεί, αντί του να αφουγκραστεί, έτσι αυξάνεται η ικανότητα της σκέψης και ταυτόχρονα μειώνεται η ικανότητα του ενστίκτου. Κι αυτό γίνεται από πάντα, η απομάκρυνση του ανθρώπου από την απόλυτη πλευρά του αρχίζει από τη στιγμή που γεννιέται.  

Γιατί οι γονείς απομακρύνουν το παιδί από την σπουδαία πλευρά της ύπαρξής του; Κανονικά θα έπρεπε εφόσον έχουν ζήσει, έχουν πάθει, θα έπρεπε να είχαν δει, θα έπρεπε να γνωρίζουν και να μην σπρώχνουν τα παιδιά τους προς την ίδια κατεύθυνση που τους ίδιους τους απομάκρυνε από τη σπουδαία τους πλευρά.

Το κάνουν γιατί δεν το γνωρίζουν.

Θυμίζει μία συνήθης κατάληξη των ανθρώπων. Κάποιος δεν αφήνεται να αγαπήσει γιατί πιστεύει ότι ο άλλος θα τον προδώσει. Δεν αφήνεται οπότε τελικά δεν αγαπάει οπότε τελικά ο άλλος τον αφήνει οπότε και σκέφτεται «είδες πόσο δίκιο είχα; Οι άνθρωποι σε προδίδουν».

Κάπως έτσι φτάσανε και στο συμπέρασμα ότι η ζωή τους είναι σωστή και θέλουν να την «περάσουν» και στα παιδιά τους. Προφυλάσσονται από την ζωή από φόβο, η ζωή τους γαμάει, λένε να γιατί προφυλασσόμουν, άρα σωστή η προφύλαξη. Αυτό μαθαίνουν και στο παιδί τους. (Ο άνθρωπος από παιδί, σπρώχνεται στο να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία της αριστερής λίστας, κι όσο το κάνει τόσο ασθενεί η δεξιά.)

Αν αφεθείς στα παθήματα της ζωής, αν δεν τα φοβάσαι, αν δεν θέλεις να απαλλαγείς από αυτά, αν δεν προσπαθήσεις να «γλιτώσεις» παραμυθιάζοντάς σε, τότε μαθαίνεις από τα παθήματα, προάγεσαι (είναι και ο λόγος ύπαρξής των).

Τότε ζεις.

Από φόβο για την ζωή ο άνθρωπος δεν ζει.

Παρτ' αλλιώς

Κάθε που η ζωή σού ζητάει να διαλέξεις εργαλείο, επέλεξε από μόνος σου τον αντίποδά του. Επέλεξε συνειδητά το αντίστοιχο εργαλείο της δεξιάς στήλης, της στήλης του απόλυτου.

ΑΦΟΒΑ.

Εδώ είναι το δύσκολο μέρος. Πώς θα επιλέξω άφοβα το ακατανόητο; Αυτό όμως ζητάει – δυστυχώς/ευτυχώς – να εμπιστευτείς απόλυτα χωρίς να ξέρεις τι.

Λέμε ότι το υπέρτατο αγαθό είναι η ελευθερία. (Η ελευθερία που δεν αφορά βέβαια το κλουβί, σε φυλακή μπορείς να είσαι ελεύθερος και έξω να νιώθεις απόλυτα έγκλειστος, το «απαύγασμα» αφορά την ελευθερία σαν αίσθηση.) Είναι υπέρτατο αγαθό γιατί απαιτεί να έχεις απαλλαχτεί από όλα όσα σε σταματούν.

 Μία πονηρή σκέψη.. Ακόμα κι αν όλα τα έχεις υπό έλεγχο, γνωρίζεις ότι η ψυχή σε κάνει ό,τι θέλει.; (Έβαλα και τελεία και ερωτηματικό, γιατί είμαι σίγουρη ότι το γνωρίζεις, επειδή το νιώθεις, αλλά ταυτόχρονα δεν είσαι και σίγουρος γι' αυτό που νιώθεις.) Σκέψου μόνο ότι για να θες να επιλέξεις έναν δρόμο, ένα συναίσθημα σε κάνει να το θες…….. Η ψυχή σε κάνει να μην μπορείς, οπότε θέλεις να πας κατά κείθε (όπου η ψυχή σε στέλνει.. τελικά. Άγεσαι και φέρεσαι. Το ακατανόητο έχει όλη τη δύναμη και σε σέρνει κατά πού θέλει αυτό.) ΑΝ όμως… ΕΣΥ το επιλέξεις… θα γίνεις ένα…. θα είσαι εσύ….. αυτός που σε σέρνει.

Κυριακή, 15 Ιουλίου 2012