Η εκκλησία να αντιταχτεί ρητά στην "χρυσή αυγή"!

Του Μανώλη Γ. Δρεττάκη*

Η χρεοκοπία στην οποία οδήγησαν την χώρα το χρεοκοπημένα κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα 38 χρόνια στα οποία κατείχαν και διαχειρίζονταν μονοκομματικά την εξουσία, με βάση τα καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα που κατασκεύαζαν, έχει προκαλέσει μεγάλες ανακατατάξεις στο εκλογικό σώμα, οι οποίες αποτυπώθηκαν στα αποτελέσματα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους.

Η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση συνεχίζει να συμπεριφέρεται όπως και οι μονοκομματικές κυβερνήσεις, διακηρύσσοντας ότι με την απόλυτη υπακοή της στις εντολές της τρόικα και την εφαρμογή των μέτρων που εκείνη τους επιβάλλει- είναι η μόνη που μπορεί και θα βγάλει την χώρα από το τέλμα στο οποίο την οδήγησαν τα δύο από τα τρία κόμματα που την στηρίζουν.

Εθελοτυφλούν, όμως, και δεν θέλουν να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα από την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής αυτής, στο διάστημα των δυόμισι χρόνων που την εφαρμόζουν, αποτυχία η οποία έχει οδηγήσει το λαό σε απόγνωση. Η απόγνωση αυτή έχει προκληθεί από την συνεχή αύξηση του αριθμού των ανέργων, των αστέγων, των οικογενειών με παιδιά που στερούνται τα εντελώς αναγκαία, των κατοίκων των πόλεων που καταφεύγουν στα συσσίτια που οργανώνουν πλήθος ενοριών σε όλες τις μητροπόλεις της χώρας, των συνανθρώπων μας που ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών για να βρουν κάτι να φάνε και των νέων με προσόντα που μεταναστεύουν ζητώντας μια θέση εργασίας σε κάποια χώρα της Ευρώπης η άλλης ηπείρου. Στη χειρότερη περίπτωση, η απόγνωση αυτή έχει οδηγήσει στην αυτοκτονία έναν αυξανόμενο αριθμό οικογενειαρχών, που αφήνουν πίσω τους συζύγους και παιδιά.

Αυτή η κατάσταση είναι η βασική αιτία της απότομης αύξησης της εκλογικής δύναμης της «χρυσής αυγής» (ΧΑ) και της εισόδου της στη βουλή καθώς και της παρατηρούμενης, τους τελευταίους μήνες, παραπέρα αύξησης της απήχησής της στο εκλογικό σώμα. Αν το κόμμα αυτό ήταν όπως άλλα παρόμοια που είχαν μπει στη βουλή (το τελευταίο από αυτά ήταν η «εθνική παράταξη» στις εκλογές του 1977) δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα, Όπως συνέβη με τα κόμματα εκείνα, στις επόμενες εκλογές θα εξαφανιζόταν. Δυστυχώς, όμως, η ΧΑ δεν είναι ένα τέτοιο κόμμα. . Πριν η ΧΑ μπει στη βουλή, ήταν γνωστές και οι δεδηλωμένες θέσεις της υπέρ του ναζισμού (ποιος δεν θυμάται το χιτλερικό χαιρετισμό των μελών της μέσα στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας) και η ρατσιστική της συμπεριφορά απέναντι στους μετανάστες, στους οποίους συμπεριφέρονταν σαν να μη είναι άνθρωποι, ξεχνώντας ότι εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες ζουν και εργάζονται σε πολλές χώρες του κόσμου και μη βλέποντας ότι, και ακόμα και σήμερα, νέοι Έλληνες με προσόντα μεταναστεύουν αναζητώντας εργασία, όπως ακριβώς κάνουν οι μετανάστες που ζουν στη πατρίδα μας.

Σε πολλές περιπτώσεις η συμπεριφορά τους αυτή στους μετανάστες συνοδευόταν και απροκάλυπτα από ωμή βία. Τα χαρακτηριστικά της αυτά η ΧΑ, όχι μόνο δεν τα απέβαλε τους μήνες που είναι στη βουλή, αλλά αντίθετα τα έκανε πιο έντονα αισθητά τόσο μέσα, όσο και έξω από το κοινοβούλιο (χαρακτηριστικές είναι και οι εκφράσεις, τις οποίες χρησιμοποιούν και η εν γένει συμπεριφορά τους μέσα στη εθνική αντιπροσωπεία). Το χειρότερο όμως είναι ότι τα μέλη της και οι βουλευτές της χρησιμοποιούν την βία για να επιβάλουν τις απόψεις τους, υποκαθιστώντας σε πολλές περιπτώσεις τα θεσμικά όργανα της πολιτείας (την αστυνομία την δικαστική εξουσία κ.λπ). Τα εντελώς πρόσφατα περιστατικά άσκησης βίας εναντίον τόσο μεταναστών όσο και Ελλήνων είναι γνωστά και δεν είναι ανάγκη να αναφερθούν εδώ.

Υπέρ της ορθοδοξίας με βία;

Τελευταία π ΧΑ παρουσιάζεται ως υπέρμαχος και προστάτης της ορθοδοξίας, δηλώνοντας μάλιστα, έμμεσα, ότι θα χρησιμοποιεί ακόμα και την βία για να την υπερασπίσει. Η ορθοδοξία, όμως, είναι η θρησκεία της αγάπης προς όλους τους συνανθρώπους μας και ιδιαίτερα εκείνους που υποφέρουν, ανεξάρτητα από το φύλο, την ηλικία, την φυλή και τα πιστεύω τους, και δεν έχει ανάγκη την προστασία κανενός. Η ορθόδοξη εκκλησία, τα φιλανθρωπικά της ιδρύματα και όλα τα πιστά μέλη της δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους όταν προσφέρουν φαγητό, τρόφιμα, φάρμακα, αίμα ή οποιαδήποτε άλλη βοήθεια. Επιπλέον η εκκλησία είναι υπέρ της ειρηνικής συμβίωσης όλων των ανθρώπων και καταδικάζει την χρήση ή την επιδοκιμασία χρήσης βίας από οποιονδήποτε για οποιοδήποτε λόγο.

Είναι γνωστό ότι, εν ενεργεία μέλη της αστυνομίας είναι, δυστυχώς, οπαδοί της ΧΑ, όπως φάνηκε καθαρά από τα αποτελέσματα στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις σε εκλογικά τμήματα, στα οποία η πλειονότητα των εγγεγραμμένων είναι αστυνομικοί, καθώς και από την στάση τους και την ανοχή που δείχνουν ορισμένοι από αυτούς σε ώρα καθήκοντος όταν μέλη της ΧΑ παρανομούν μπροστά στα μάτια τους. Γνωστό είναι, επίσης, ότι και ορισμένα εν ενεργεία μέλη των ενόπλων δυνάμεων είναι οπαδοί της ΧΑ Ποιος είναι ο ακριβής αριθμός όλων των οπαδών της ΧΑ στην αστυνομία και στις ένοπλες δυνάμεις δεν είναι γνωστό: πάντως, ανεξάρτητα από την έκτασή του, το φαινόμενο είναι εξαιρετικά ανησυχητικό και παρ' όλα αυτά η κυβέρνηση με την αδράνεια της το υποθάλπει. Μια αδράνεια, όμως, η οποία μπορεί να στοιχίσει πανάκριβα στον τόπο (καλό είναι να θυμόμαστε τα όσα προηγήθηκαν του πραξικοπήματος της 21nς Απριλίου 1967).

Αυτό που δεν ήταν γνωστό -ή έστω πολύ γνωστό- είναι ότι υπάρχουν και πολίτες και μάλιστα νέοι (φοιτητές ή και μαθητές ακόμα) οι οποίοι λένε ότι είναι χριστιανοί, ενεργά μέλη της εκκλησίας και οι οποίοι – τόσο εξαιτίας της χρεοκοπίας των κομμάτων όσο και της παροχής βοήθειας από την ΧΑ σε Έλληνες ηλικιωμένους ή ελληνικές οικογένειες – δηλώνουν ότι είναι οπαδοί ή επικροτούν τις θέσεις και την συμπεριφορά της ΧΑ

Πώς όμως είναι δυνατόν ένας ορθόδοξος χριστιανός, και μάλιστα νέος, να συμβιβάζει μέσα του την πίστη του στο Χριστό της αγάπης και την υποστήριξή του σε ένα κόμμα με τα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν; Και ακόμα, χειρότερο, πως είναι δυνατόν να μετέχει των θείων μυστηρίων διατηρώντας τέτοιες ασύμβατες απόψεις; Δεν είναι πολύ μακριά η περίοδος στην οποία η εκκλησία, με φωτεινές εξαιρέσεις, συντάθηκε με τους πραξικοπηματίες συνταγματάρχες, οι οποίοι, υποστηριζόμενοι από τις ΗΠΑ, κατέλυσαν την δημοκρατία, κατάργησαν όλες τις ελευθερίες, φυλάκισαν, βασάνισαν και εκτόπισαν αντιστασιακούς και καπηλεύτηκαν την ορθοδοξία με το διαβόητο «Ελλάς, Ελλήνων χριστιανών», βάζοντας την χώρα «στο γύψο» μια ολόκληρη επταετία και προκαλώντας μεγάλη ζημία στην εκκλησιαστική συνείδηση του πληρώματος της εκκλησίας.

Ορθοτόμηση της Εκκλησίας για την προστασία των χριστιανών

Προκειμένου να αποφευχθεί το ίδιο ασυγχώρητο λάθος, και με δεδομένο ότι υπάρχουν χριστιανοί που δηλώνουν οπαδοί της ΧΑ:

– Η «διαρκής ιερά σύνοδος» (ΔΙΣ) της εκκλησίας της Ελλάδος είναι επείγουσα ανάγκη να πάρει σαφή θέση με απόφαση της, στην οποία θα καταδικάζει όχι μόνο γενικά το ρατσισμό και την κάθε μορφής χρήση ή επιδοκιμασία χρήσης βίας από οποιονδήποτε, αλλά και συγκεκριμένα την ΧΑ για την οποία θα δηλώνεται κατηγορηματικά ότι δεν δικαιούται να εμφανίζεται ως υπερασπιστής της ορθοδοξίας.

– Στην ίδια απόφαση της ΔΙΣ θα πρέπει να καθίσταται σαφές στους πιστούς που είναι οπαδοί της ΧΑ ή συντάσσονται με τις απόψεις της, ότι η στάση τους αυτή και απόψεις με τις οποίες συμφωνούν δεν συνάδουν με την πίστη τους στο Χριστό και θα πρέπει να τις καταδικάζουν.

– Την απόφαση της αυτή η ΔΙΣ θα πρέπει να την κοινοποιήσει τόσο σε όλα τα έντυπα και ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, όσο και σε όλους τους εκκλησιαζόμενους με ειδικό φυλλάδιο που θα διανεμηθεί σε όλες τις ενορίες της χώρας. Το ίδιο πρέπει να κάνει και η εκκλησία της Κρήτης.

– Ταυτόχρονα, και με βάση την παραπάνω απόφαση της ΔΙΣ, αρχιερείς, ιερείς και διάκονοι πρέπει να διαφωτίσουν το ποίμνιο τους και οι πνευματικοί να ξεκαθαρίσουν σε εκείνους που εξομολογούνται σ' αυτούς ότι κανείς ορθόδοξος χριστιανός δεν μπορεί να συντάσσεται με τις απόψεις, να επικροτεί τις συμπεριφορές και να είναι μέλος της ΧΑ.

Προτού είναι αργά, φύλακες -εκκλησία, πολιτεία και λαός- γρηγορείτε!

* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι πρώην αντιπρόεδρος της βουλής, υπουργός  και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ

ΠΗΓΗ: Οκτώβριος 28 2012, http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=8100

Η ΜΕΘΗ του 1940

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Όταν οι Ιταλοί μας κήρυξαν τον πόλεμο το 1940 ο ποιητής μας Παλαμάς πρόσφερε προς  εμψύχωση του λαού μας ένα πολύ δυνατό δίστιχο:

" Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλον κανένα
Μεθύστε με το αθάνατο κρασί του Εικοσιένα".

Ο λαός μας πράγματι είχε μεθύσει τότε. Το έδειχνε η όλη συμπεριφορά των Αθηναίων, από τις εκδηλώσεις ενθουσιασμού των οποίων σώζονται αρκετά κινηματογραφικά και φωτογραφικά στιγμιότυπα, τα οποία ευτυχώς ακόμη προβάλλονται από τους κρατικούς τηλεοπτικούς σταθμούς κατά τις επετείους.

Δεν είναι ο ελληνικός λαός φιλοπόλεμος, όπως κάποιοι αρρωστημένοι διεθνιστές, κολλημένοι σαν στρείδια στο σύστημα και όχι επαναστάτες, επιχειρούν να πείσουν τους νέους μας σήμερα. Οι Έλληνες διαχρονικά υπήρξαν φως, το οποίο επιχείρησαν να μεταλαμπαδεύσουν και στους άλλους λαούς. Όχι πως δεν εμφανίστηκαν ηγέτες φιλόδοξοι στο διάβα των αιώνων. Όχι πως δεν εμφανίστηκαν άλλοι δημαγωγοί και λαοπλάνοι, που οδήγησαν τον λαό μας στην καταστροφή. Όμως το να προβάλλονται μόνο οι σκοτεινές σελίδες της ιστορίας μας είναι νοθεία μεγαλύτερη από το να προβάλλονται μόνο οι ένδοξες, όπως επιχειρούσαν στο παρελθόν οι πατριδοκάπηλοι. Ο μέγας Αλέξανδρος υπήρξε ασφαλώς κατακτητής. Τη φιλοδοξία του για κατακτήσεις δεν την απέκρυβε. Όμως οι απόγονοι των κατακτηθέντων τότε λαών προφέρουν το όνομα Ισκεντέρ με θαυμασμό ακόμη και σήμερα. Πιστεύουν οι εθνομηδενιστές ότι ο χρόνος θα συντελέσει στη μεταβολή των αισθημάτων των λαών απέναντι στον Χίτλερ, τον Μουσολίνι και τον Χιροχίτο;

Ο Έλλην στρατιώτης πολέμησε ηρωικά. Πείνασε, κρύωσε, κρυοπάγησε, τραυματίστηκε, ακρωτηριάστηκε, άφησε την τελευταία του πνοή στα παγωμένα βουνά. Γιατί; Μήπως επειδή δεν γνώριζε να επιλέγει τότε; Επειδή δεν είχε γευθεί τα αγαθά της ειρήνης και είχε εμποτιστεί από ιδεολογήματα φιλοπολεμικά των κυβερνήσεών του, «δημοκρατικών» και δικτατορικών; Μήπως επειδή τα αυστηρά ήθη της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας δεν επέτρεπαν στους νέους να απολαύσουν τον έρωτα, το γλέντι, τη διασκέδαση; Μήπως οι μεθυσμένοι από το κρασί του 21 πρόγονοί μας του 1940 ήσαν ανέραστοι; Αυτά τα ερωτήματα διαχέονται σήμερα από πλείστους όσους ανερμάτιστους διεθνιστές του κοσμοπολιτισμού ταγμένους, ενσυνείδητα ή εν τη αφελεία τους, στην υπηρεσία της νέας τάξης πραγμάτων, που επιχειρεί την αποδόμηση των θρησκευτικών πίστεων και των πατρίδων προσφέροντας δήθεν εγγυήσεις ειρηνικής συνύπαρξης των μαζανθρώπων που θα προκύψουν, όταν αφανιστούν οι ιδιαιτερότητες που διακρίνουν τους λαούς του πλανήτη μας.

Το μεταλλαγμένο αστικό κράτος μετά την πτώση της επτάχρονης δικτατορίας έπαψε την πατριδοκαπηλεία, από την οποία κατά κόρον επωφελήθηκε κατά τη μετεμφυλιοπολεμική περίοδο. Πλέον τα αφεντικά δεν ήθελαν να ακούνε για πατρίδα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, που επιχειρήθηκε ύπουλα με αιχμή του δόρατος την οικονομία. Την οικονομία, Συνέλληνες, μέσω της οποίας σήμερα αντιλαμβανόμαστε, όσοι ακόμη μπορούμε και μεθούμε με το κρασί του 21, τον λάκκο που μας ετοίμασαν. Οι διεθνιστές της αριστεράς πανηγύρισαν αυτή τη μεταβολή νοοτροπίας του συστήματος ως ιδεολογική τους νίκη. Μπορεί στην εξουσία να μην πλησίαζαν ή όσοι πλησίαζαν ήσαν υποχρεωμένοι να υποστούν μεταμορφώσεις, που τους καθιστούσαν αγνώριστους, όμως το σύστημα υπήρξε άκρως ανεκτικό και μάλιστα πλουσιοπάροχο σε θέσεις στους νευραλγικούς τομείς της εκπαίδευσης και της ενημέρωσης. Το αστικό κράτος ανέθεσε στην αριστερή διανόηση εργολαβικά την εκθεμελίωση της θρησκευτικής πίστης και της φιλοπατρίας του λαού. Το κεφάλαιο μένει ήσυχο, γιατί δεν χάνει από την κοινωνική αυτή μεταβολή. Οι άλλοτε επαναστάτες είναι πλέον ακίνδυνοι, αφού εκτονώνονται κατά του συστήματος, όπως νομίζουν. Δεν τους ενοχλεί το ότι οι πλουτοκράτες των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης τους προσφέρουν βήμα, για να κατεδαφίσουν. Δεν τους ενοχλεί το ότι το αστικό κράτος τους άφησε να αλώσουν εν πολλοίς το Πανεπιστήμιο και μάλιστα τους στηρίζει στο κατεδαφιστικό τους έργο από το 1974 και μετά. Αυτοί αισθάνονται υπερήφανοι που οι παρελάσεις κατά τις επετείους δεν διαφέρουν πλέον από καρναβαλική φιέστα. Τις πολεμούν με μανία και ασφαλώς θα τις καταργήσουν, αν το σύστημα (η μήπως πιστεύουμε ακόμη ότι ο λαός;) θα τους φέρει στην εξουσία. Αυτοί γοητεύονται από την παντελώς άχρωμη εκπαίδευση και την υποτονικότητα των σχολικών εορτών κατά τις επετείους, καθώς το κρασί του 21 έχει αποσυρθεί. Γοητευτική βρίσκουν την κατάντια μας και πλείστοι όσοι «συντηρητικοί» εκπαιδευτικοί! Τώρα με ομοψυχία προσφέρεται ουΐσκι κατ' αποκλειστικότητα. Ουΐσκι: Για να μάθουν τα τρυφερά βλαστάρια μας πώς να ετοιμάζουν καφέ, που τινάζει στον αέρα το νευρικό τους σύστημα (μας θυμίζει κάτι η ιαχή «αέρας;). Για να μάθουν ότι μια δωδεκάχρονη τα έχει με τον ηλεκτρολόγο Σάκη που έχει τα διπλάσιά της έτη και έτσι να αρχίσουν οι εκτρώσεις από τα 14 και ο γάμος να τελεστεί, αν τελεστεί, κατά την τέταρτη δεκαετία του βίου. Για να μάθουν αργότερα ότι δεν υπήρξε ποτέ κρασί του 21 και οι πρόγονοί μας ήταν τιποτένιοι γεμάτοι ανθρώπινα πάθη (σειρά του «προοδευτικού» ΣΚΑΙ με εκπροσώπους της «προοδευτικότητας»!). Έτσι και ελάχιστα δείχνουν από το πρόσφατο έπος, το τελευταίο στον ελληνικό χώρο, το προτελευταίο του ελληνισμού (με τελευταίο εκείνο της ΕΟΚΑ). Κυριαρχεί στην κρατική τηλεόραση ως θεματολογία η εθνική αντίσταση (ενώ επιχειρείται η αποδόμηση του έθνους), αν και γιορτάζεται σε άλλη ημερομηνία και εν πολλοίς υπήρξε αντεθνική σε επίπεδο ηγεσιών, όχι λαού, καθώς άλλος το ήθελεν αγγλικόν και άλλος ρούσικον, κατά τον Μακρυγιάννη. Και δεν είναι λίγες οι προβολές ξένων ταινιών με τα ανδραγαθήματα των Άγγλων, ωμών αποικιοκρατών. Βέβαια οι ιδιωτικοί σταθμοί δεν μολύνουν τα προγράμματά τους κατά τις επετείους.

Ο μαθητής δεν θα μάθει ποτέ ότι οι νικητές εμφορούντο από την ίδια ιδεολογία με τους ηττημένους, τον μηδενισμό. Δεν είναι δική μου άποψη. Είναι του Γάλλου διανοούμενου Αλμπέρ Καμύ, ο οποίος παρατηρεί ότι στη δίκη της Νυρεμβέργης δεν εθίγη ουδόλως η ευθύνη του δυτικού μηδενισμού (των μηδενιστών της Δύσης ορθότερο) και ότι οι δικαστές δίκασαν απλώς τις πιο κραυγαλέες στην επιφάνεια του πλανήτη πράξεις.

Τα παιδιά μας μπροστά στα ποικίλα αδιέξοδα ανατρέφονται χωρίς αντισώματα ήθους και με θλιβερή την πενία σε ιδανικά, πέρα από την πενία στη γλώσσα, καθώς η παιδεία μας έχει καταρρεύσει σε άκρως χρησιμοθηρική εκπαίδευση προς απόκτηση τίτλου. Αλλά ο τίτλος είναι εν πολλοίς πληθωριστικός, όπως τα χαρτονομίσματα της κατοχής, στα πλαίσια της οικονομίας της αγοράς, με την οποία πολλοί «προοδευτικοί» και «επαναστάτες» συμβιβάζονται, ενώ τα πυρά τους εξακολουθούν να στρέφονται κατά της πίστεως («Χυτήριο») και της πατρίδος, τώρα μάλιστα, που τον πατριωτισμό φαίνεται να μονοπωλεί η «Χρυσή αυγή» ή η «σκοτεινή νύχτα», κατά γραφέν από μητροπολίτη.  Σκοτεινά κέντρα ετοιμάζουν για μία ακόμη φορά προϋποθέσεις εμφυλίου και εμείς καλλιεργούμε αυτό το έδαφος με λίπασμα την κληρονομική ασθένεια της διχόνοιας.

Πού να βρούμε το καταχωνιασμένο κρασί του 21, για να ξαναμεθύσουμε; Αυτά που μας προσφέρουν είναι νερωμένα, το ένα χειρότερο απ' το άλλο, ώστε να ισχύουν πλέον οι στίχοι του Πολέμη:

«Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,
τί το νερώνεις το κρασί, και πίνω απ᾿ το ξανθό,
και πίνω κι᾿ απ᾿ το κόκκινο κι᾿ από το γιοματάρι
κι᾿ από το σώσμα το τραχύ, πίνω και δε μεθώ;

                        «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 28-10-2012

«Όλοι με τον Σαμαρά!»

Του Γιώργου Δελαστίκ

…όσο οι επικυρίαρχοι της ΕΕ όσο και οι εσωτερικές μνημονιακές δυνάμεις

θέλουν να συσπειρώσουν σε ένα και μόνο μνημονιακό κόμμα τις δυνάμεις τους,

επιδιώκοντας να το επιβάλουν ως κυβέρνηση…

Η πολιτική… πυρηνική βόμβα ήρθε στη δημοσιότητα εντελώς ξαφνικά. Σκοπεύει ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς να διαλύσει τη ΝΔ και να φτιάξει νέο, μνημονιακό δεξιό κόμμα, ενσωματώνοντας μνημονιακά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ; Προτίθεται να αρχίσει την πορεία προς το κόμμα αυτό αρχίζοντας με έναν ανασχηματισμό της κυβέρνησής του αμέσως μετά την ψήφιση των μέτρων;

Θα συμπεριληφθούν στη νέα κυβέρνηση Σαμαρά αυτοπροσώπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης ως αντιπρόεδροι, αλλά και παρελθούσης χρήσεως υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, όπως η Αννα Διαμαντοπούλου, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο Ανδρέας Λοβέρδος και πάει λέγοντας; Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η… ρουκέτα Πάγκαλου. «Όλοι μαζί με τον Σαμαρά διότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος»; Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό.

Πάντα προσωρινά είναι τα πολιτικά κόμματα. Αντανακλούν κοινωνικούς συσχετισμούς. Δεξιά κόμματα ήταν και το Λαϊκό και ο Συναγερμός και η ΕΡΕ και η ΝΔ. Επειδή όμως έδρασαν σε διαφορετικές εποχές εκπροσωπούσαν κοινωνικές ομάδες με άλλη πολιτική συνείδηση, με άλλες προτεραιότητες.

Η Ελλάδα αλλάζει. Η πρωτοφανούς κοινωνικής αγριότητας λιτότητα ισοπεδώνει τα πάντα. Μεταλλάσσει ριζικά την ελληνική κοινωνία, γυρίζοντάς την πολλές, πολλές δεκαετίες πίσω. Στο νέο μνημονιακό τοπίο αλλάζουν εκ βάθρων τόσο οι κοινωνικές συμμαχίες του συστήματος όσο και η θέση όλων σχεδόν των κοινωνικών ομάδων. Στη λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα καθορίζεται εκ νέου η κοινωνική θέση όλων – σε πολύ χειρότερη βάση, εννοείται. Ακόμη και παραδοσιακοί όμιλοι του κατεστημένου θα καταποντιστούν ενώ άλλοι, πολύ πιο επιθετικοί, θα αναδυθούν.

Αλλάζουν και τα κόμματα υποχρεωτικά, όταν αλλάζουν οι κοινωνίες. Η διαχωριστική γραμμή στην ελληνική κοινωνία σήμερα είναι ποιοι είναι υπέρ του Μνημονίου και της εξ αυτού απορρέουσας πολιτικής εξοντωτικής λιτότητας και ποιοι είναι εναντίον. Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων είναι κατά της μνημονιακής πολιτικής και το ποσοστό τους αυξάνεται, καθώς ολοένα και νέα κοινωνικά στρώματα δέχονται συντριπτικά οικονομικά πλήγματα που καταβαραθρώνουν το βιοτικό τους επίπεδο. Η πολιτική τους συνείδηση όμως δεν συμβαδίζει με τον κοινωνικό τους καταποντισμό.

Καταρρέουν οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις. Το ΠΑΣΟΚ θριάμβευσε το 2009 με 44%, σε δυόμισι χρόνια κατακρημνίστηκε στο 12% και ήδη βρίσκεται στον δρόμο της διάλυσης με δημοσκοπικά μονοψήφιο ποσοστό. Η ΝΔ επί 35 χρόνια ύπαρξης δεν είχε πέσει κάτω από 33,5% στην αθλιέστερη επίδοσή της και τώρα κυβερνάει με… 29,7%. Είναι εξόφθαλμο ότι σε πρώτη φάση το κατεστημένο πρέπει πάση θυσία να συσπειρώσει όσο ακόμη προλαβαίνει τα ετοιμόρροπα μνημονιακά κόμματα.

Η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ συνιστά το πρώτο βήμα συσπείρωσης του μνημονιακού στρατοπέδου. Είναι πολύ βραχυπρόθεσμο όμως. Διασώζει τη διακυβέρνηση μέχρι τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές. Με το ισχύον εκλογικό σύστημα, οι μνημονιακές δυνάμεις δεν θα μπορούν πιθανότατα να σχηματίσουν εκ νέου κυβέρνηση, καθώς όσο πιο αργά γίνουν εκλογές τόσο χειρότερα αποτελέσματα θα σημειώσουν τα μνημονιακά κόμματα.

Χρειάζονται νέο κόμμα τόσο οι επικυρίαρχοι της ΕΕ όσο και οι εσωτερικές δυνάμεις που ωφελούνται από τη μνημονιακή πολιτική. Ακόμη δεν έχουν την πολυτέλεια να φτιάξουν περισσότερα νέα μνημονιακά κόμματα. Δεν έχουν τους απαραίτητους ψηφοφόρους. Αρχικά λοιπόν πρέπει να συσπειρώσουν σε ένα και μόνο μνημονιακό κόμμα τις δυνάμεις τους και να επιδιώξουν πάση θυσία να το επιβάλουν ως κυβέρνηση.

Ο πλουραλισμός μνημονιακών κομμάτων θα έρθει μετά από χρόνια. Όταν πια θα έχουν πληθύνει οι «εργαζόμενοι – ραγιάδες» και θα έχουν αποκτήσει ισχύ οι ακραία επιθετικοί επιχειρηματίες της νέας εποχής, όπως έγινε με τους «μαυραγορίτες» στη μετεμφυλιακή εποχή.

Χρύσανθος, ο ιεράρχης που αρνήθηκε να υποδεχθεί τους Γερμανούς το 1941

Του Τάσου Κοντογιαννίδη

Τέτοιες μέρες το 1949, 28 Σεπτεμβρίου, ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και ακαδημαϊκός, ο από Τραπεζούντος Χρύσανθος, άφηνε την τελευταία του πνοή για να περάσει στην αιωνιότητα, σε διαμερισματάκι της Γλυφάδας (επί κατοχής διέμενε στην οδό Σουμελά 4 στην Κυψέλη). Και η πάνδημη κηδεία του, παρουσία του βασιλιά Παύλου, έγινε με τιμές πρωθυπουργού.

Ο Χρύσανθος ήταν άνθρωπος και ιεράρχης αλύγιστος. Δεν ήξερε τι θα πεί ελαστικότης χαρακτήρος, τι θα πει ανάγκη ηθικής προσαρμογής προς τις περιστάσεις, της οποίας ελατήριο θα ήταν το ατομικό συμφέρον. Ευλόγησε τα όπλα στο ΟΧΙ του 1940, στάθηκε δίπλα στους τραυματίες του πολέμου και δεν δέχθηκε συμβιβασμό με την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί με το Στρατό κατοχής…

Στις 27-4-1941, οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα. Ο έλλην φρούραρχος Καβράκος, του ζητούσε να πάνε μαζί να τους υποδεχτούν στους Αμπελοκήπους και να τους παραδώσουν την πόλη. Αρνήθηκε κατηγορηματικά λέγοντας! «Έργον του Αρχιεπισκόπου είναι να ελευθερώνη και όχι να υποδουλώνη». Δυο μέρες μετά, ο επίτροπος του ναού της Μεταμορφώσεως Πλάκας Πλάτων Χατζημιχάλης, του αναγγέλλει τον σχηματισμό της κυβερνήσεως Τσολάκογλου της οποίας ήταν μέλος, και ζητεί από τον Χρύσανθο να τους ορκίσει!!

Του απαντά: «Η εθνική κυβέρνησις την οποία ώρκισα, εξακολουθεί να υφίσταται και να συνεχίζη τον πόλεμον. Αλλην κυβέρνησιν δεν δύναμαι να ορκίσω!…», προσθέτοντας ότι «σε ύποπτες και αντεθνικές ενέργειες, που θα είναι εθνικώς ολέθριες, δεν μπορεί η εκκλησία να δώσει τον όρκο και την ευλογία της…»

Και λίγες ώρες μετά, καθώς έβγαινε από την Αρχιεπισκοπή για να κηδέψει τον φίλο του Κων. Σπανούδη, δημοσιογράφο στην Πόλη και πρόεδρο της ΑΕΚ, συναντά τον υπασπιστή του Τσολάκογλου ( ταγματάρχη Δ. Γαργαρόπουλο) που τον καλεί εκ μέρους του στρατηγού να πάει στην ορκωμοσία. «Εγώ δεν έρχομαι να ορκίσω κυβέρνησιν προβληθείσα υπο του εχθρού, τας Κυβερνήσεις ορίζει ο λαός ή ο Βασιλεύς. Η κυβέρνηση που όρκισα εξακολουθεί να υπάρχη και να δίδη τον υπέρ της ελευθερίας και του Έθνους αγώνα στην Κρήτη». Θαρραλέα στάση τήρησε όταν τον επισκέφθηκε την επομένη ο γερμανός στρατηγός Στούμ, λέγοντας του: «Προσέξατε στρατηγέ μου, να μήν τραυματίσητε την υπερηφάνειαν του Ελληνικού Λαού...» Λίγες μέρες μετά, ο μέγας αυτός ιεράρχης θα παυθεί και τη θέση του θα πάρει ο από Κορινθίας Δαμασκηνός, με τις ευλογίες του Τσολάκογλου.

Ο Χρύσανθος (κατά κόσμον Χαρίλαος Φιλιππίδης) γεννήθηκε στη Γρατινή Ροδόπης το 1881.Φοίτησε στο Γυμνάσιο Ξάνθης, σπούδασε στη θεολογική σχολή Χάλκης, χειροτονήθηκε διάκονος το 1903 κι εστάλη στην Τραπεζούντα ως ιεροκήρυκας και καθηγητής στο εκεί Φροντιστήριο. Σπούδασε στην Λειψία και την Λωζάνη, ορκίσθηκε Μητροπολίτης Τραπεζούντος το 1913 και αγαπήθηκε από τον Ποντιακό Ελληνισμό. Όταν λίγο αργότερα οι Ρώσοι κατέλαβαν την Τραπεζούντα κι έφυγε η τουρκική διοίκηση, πήρε υπο την προστασία του τον μουσουλμανικό πληθυσμό.

Κατά την ταραχώδη περίοδο 1915-1923, μεταβάλλεται σε εθνικό ηγέτη για τον ελληνισμό της "καθ΄ημάς Ανατολής" και αγωνίζεται στο Παρίσι για τα δίκαια της φυλής μας στη Συνδιάσκεψη της Ειρήνης του 1919, με συναντήσεις και συνομιλίες που είχε, με τον αμερικανό πρόεδρο Ουίλσων και το Γάλλο πρωθυπουργό Κλεμανσό. Εκεί έθεσε ενώπιον τους την ανεξαρτησία του Πόντου, κέρδισε τον θαυμασμό τους και βοήθησε σημαντικά τον Ελευθέριο Βενιζέλο, στο χειρισμό των θεμάτων της Ανατολής.

Το 1921, ο πρωθυπουργός Γούναρης καλεί τον Χρύσανθο να μετάσχει της ελληνικής αποστολής στο Λονδίνο, αλλά στην Τουρκία το «Δικαστήριο της Ανεξαρτησίας» το πληροφορείται, και τον καταδικάζει ερήμην εις θάνατον! Το 1938 εκλέγεται αρχιεπίσκοπος Αθηνών σε επανεκλογή, με αντίπαλο τον από Κορινθίας Δαμασκηνό.

Η διαθήκη του Χρυσάνθου:

Ο Χρύσανθος, με την από 10-7-1943 διαθήκη, ζητούσε συγγνώμη από όσους ελύπησε και συγχωρούσε όσους τον ελύπησαν. Περιουσία δεν είχε και τα λίγα προσωπικά του είδη (σταυρό, αρχιερατικούς ράβδους, άμφια και στυλογράφο) τα άφησε σε συνεργάτες του αρχιμανδρίτες και διάκους. «Οι συγγενείς μου κατά σάρκα – έγραφε – θα σεβαστούν τη μνήμη μου και δεν θα ζητήσουν συντάξεις και επιδόματα από το Κράτος. Αν κανείς αθετήσει την τελευταίαν μου ταύτην θέλησιν, τον τοιούτον αποκηρύσσω από συγγενήν μου και παρακαλώ Εκκλησίαν και Πολιτείαν να απορρίψωσι τοιαύτην ασεβήν αίτησιν».

ΠΗΓΗ:  30 Σεπ 2012, http://freepen.gr/?p=8973

Η "αντεπανάσταση" του καπιταλισμού, ο "σοφός λαός" και η Αριστερά!

Του Νίκου Μπέκη

«Μην κατηγορείς το σκοτάδι, άναψε το φως!»

Κοντά τρία χρόνια τώρα ζούμε, στη χώρα μας και ευρύτερα στη νότια Ευρώπη, μια πραγματική «αντεπανάσταση», που εξαπέλυσε ο καπιταλισμός προκειμένου να πάρει πίσω, όσα παραχώρησε το δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα στους λαούς της Ευρώπης και όχι μόνο.

Ιδιαίτερα το Δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο, στον άγριο ανταγωνισμό του με τους Κινέζους, Ινδούς και Ρώσους κεφαλαιοκράτες, επιτίθεται με πρωτοφανή σφοδρότητα σ' ό,τι το ίδιο είχε θεσπίσει στο παρελθόν ως κοινωνικό κράτος, ξεθεμελιώνοντας βίαια κάθε δομή και υπηρεσία κοινωνικής πολιτικής, απ' την υγεία και την παιδεία, μέχρι την ασφάλιση, τις συντάξεις και, φυσικά, όλο το νομικό δίχτυ προστασίας της εργασίας απ' τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών, που έχουν, κυριολεκτικά, ξεσαλώσει.

Κεντρικό στόχο βέβαια σ' αυτή την επίθεση του Κεφαλαίου αποτελούν οι πάσης φύσεως αποδοχές των εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αφού η δραστική μείωση του κόστους εργασίας είναι στρατηγικός σκοπός του.

Μέσα από κυβερνήσεις πιόνια, ειδικά στη χώρα μας, θεσπίζονται απανωτά μέτρα και νόμοι, σ' όλους τους τομείς, που γυρίζουν τη χώρα πίσω στη δεκαετία του 50-60 στην καλύτερη περίπτωση. Ένα απ' τα πλέον αξιοσημείωτα φαινόμενα σ' όλη αυτή την διαδικασία, είναι η πρωτοφανής συμπεριφορά των πολιτικών προσώπων που επιλέγονται και καλούνται να υλοποιήσουν την εξοντωτική αυτή πολιτική του Δυτικού και ντόπιου κεφαλαίου.

Πρόκειται για συμπεριφορά πολιτικών-καμικάζι, πολιτικών, δηλαδή, «μιας χρήσης», μιας περιόδου, που θεσπίζουν τα επαχθή μέτρα και εκεί τελειώνει και η πολιτική τους σταδιοδρομία, αφού έχουν καταστεί πια μισητοί από τον κόσμο. Η έννοια, και η λειτουργία στην πράξη, του «πολιτικού κόστους», που συγκρατούσε μέχρι πρόσφατα τους, έστω και νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας πολιτικούς, έχει πάψει πλέον να λειτουργεί. Οι «μνημονιακοί» πολιτικοί (Παπανδρέου, Βενιζέλος, Καρατζαφέρης, Σαμαράς, Κουβέλης και τα στελέχη των κομμάτων τους) φαίνεται να εκτελούν ένα είδος «αποστολής αυτοκτονίας», προχωρώντας αδίστακτα σ' αυτή την σαρωτική επίθεση εναντίον του λαού και της χώρας!

Απ' την άλλη μεριά τώρα, ο λαός ως δέκτης της επίθεσης, το θήραμα , φαίνεται να είναι, αν όχι σε πανικό, τουλάχιστον σε σύγχυση. Καταπεπληγμένος, σχεδόν ακινητεί, σαν το λαγό που τον χτύπησαν τη νύχτα τα φώτα αυτοκινήτου. Οι όποιες αντιδράσεις είναι μικρής κλίμακας και έκτασης, ίσως και εκτονωτικές θάλεγε κανείς, σε σχέση με το μέγεθος, την ένταση και την διάρκεια της επίθεσης. (Μας βάλανε στη μηχανή του χρόνου και μας ταξιδεύουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα πίσω, στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, και μείς φαίνεται να μην ξέρουμε τι μας φταίει. Άλλος κατηγορεί το όχημα, άλλος τους χειριστές του, αλλουνού του φταίει η ταχύτητα, άλλος διαφωνεί με τον προορισμό, ενώ υπάρχουν και κάποιοι που είναι στον δικό τους «κόσμο»!)

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι απεργίες (μηνιαίες 24ωρες), οι διαδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις στις Πλατείες της προηγούμενης, ΠΑΣΟΚικής μνημονιακής περιόδου κατέληξαν στα αποτελέσματα των εκλογών του Ιουνίου, όπου καταψηφίστηκαν μεν οι εκφραστές και υλοποιητές του Μνημονίου, αλλά όχι και αυτή καθαυτή η πολιτική του Μνημονίου. Ο «σοφός λαός» αντικατέστησε τη Μνημονιακή κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Βενιζέλου, ΝΔ-Σαμαρά, ΛΑΟΣ-Καρατζαφέρη, με την επίσης Μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ-Σαμαρά, ΠΑΣΟΚ-Βενιζέλου, ΔΗΜΑΡ-Κουβέλη!

Μετά από αυτή τη «σοφή» επιλογή της πλειοψηφίας του λαού, βρισκόμαστε στον ίδιο και χειρότερο παρονομαστή, αφού τώρα μπορούν να επικαλεστούν, με την όποια σχετικότητα, και τη «νωπή λαϊκή εντολή» για τα μέτρα που πρόκειται να ψηφίσουν. Και μείς, ένα μέρος αυτού του «σοφού λαού», μειοψηφικό είναι η αλήθεια, συνεχίζουμε να αντιδράμε με 24ωρες (μηνιαίες κυρίως) απεργίες, τις συνακόλουθες διαδηλώσεις και, στο πιο λάιτ, με κινήματα πατάτας, λαδιού, ρυζιού κ.τ.λ. Συνεχίζουμε επίσης να είμαστε χωρίς γιατρούς και περίθαλψη (μολονότι πληρώνουμε κανονικά τις αυξημένες ήδη εισφορές γι' αυτή), με «γενόσημα» φάρμακα, με ληγμένα τρόφιμα, με…κανείς δεν ξέρει τι άλλο αύριο, μεθαύριο!

Η κατάσταση λοιπόν, σε γενικές γραμμές, διαγράφεται ως εξής: Από τη μια πλευρά είναι ο εχθρός, ο Δυτικοευρωπαϊκός και εγχώριος καπιταλισμός, πάνοπλος, αποφασιστικός και αδίστακτος, με πολιτικούς-κομάντος αυτοκτονίας στις τάξεις του, με όλα τα παλιά (αστυνομία, δικαιοσύνη, στρατός, χαφιέδες) και νέα(δορυφόροι, ΜΜΕ, παπαγαλάκια, κ.α.) όπλα σε πλήρη ανάπτυξη.

Απ' την άλλη ο κόσμος της εργασίας, ενεργοί, απόμαχοι και μελλοντικοί εργαζόμενοι κάθε κατηγορίας, ηλικίας και επαγγέλματος (οι επιβάτες της χρονομηχανής για το ταξίδι στη δεκαετία του 50-60), ανοργάνωτοι, χωρίς σαφείς στόχους, χωρίς πλήρη ή με ελλιπέστατη συνείδηση της κατάστασης, συγχυσμένοι, φοβισμένοι και μοιρολάτρες οι περισσότεροι, που προσπαθούν να αμυνθούν χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τα παλιά, παραδοσιακά όπλα ( 24ωρες απεργίες, δίωρες και τρίωρες διαδηλώσεις, αφίσες, μεγαλεπήβολες διακηρύξεις κ.τ.λ.), με κύριους οργανωτές και εκφραστές τα τριτοβάθμια συνδικάτα (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), που κυριαρχούνται από στελέχη των Μνημονιακών κομμάτων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ!

Ενταγμένη πλήρως σ' αυτό το σκηνικό, απ' την πλευρά του λαού φυσικά, είναι η Αριστερά σ' όλες τις εκφράσεις της, κοινοβουλευτική (ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) και εξωκοινοβουλευτική (οργανώσεις, κόμματα, ανεξάρτητοι-ανένταχτοι). Δύο είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά αυτής της αριστεράς: Ο κατακερματισμός, η πολυδιάσπαση, η αδυναμία να βρεθεί, έστω, ένας κοινός βηματισμός τακτικής και η απροθυμία, έως άρνηση να μελετηθεί σε βάθος η κατάσταση, χωρίς κομματικές σκοπιμότητες, να εντοπιστούν αιτίες και να υιοθετηθούν νέα όπλα, νέες τακτικές, νέα οργανωτική δομή, νέα επικοινωνιακή πολιτική.

Δεν είναι δυνατόν, λόγου χάρη, να υπάρξει οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης μαζικών αγώνων με την υπάρχουσα ΠασοκοΝεοδημοκρατική πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Ούτε είναι επιτρεπτό, σε τέτοιες κρίσιμες περιόδους, να περιμένει κανείς τις εκλογικές διαδικασίες στα πρωτοβάθμια σωματεία προσδοκώντας έτσι αλλαγή των συσχετισμών. Όθεν πρέπει να εξεταστεί σοβαρά, σοβαρότατα, το ενδεχόμενο, η δυνατότητα μιας «άλλης» συνδικαλιστικής οργάνωσης από το σύνολο της Αριστεράς. Ας μελετηθεί, επ' αυτού, η εμπειρία του ευρωπαϊκού συνδικαλιστικού κινήματος.

Δεν είναι δυνατόν επίσης να αντιμετωπίζεται η ολομέτωπη επίθεση, η αντεπανάσταση, ο πόλεμος του κεφαλαίου εναντίον μας με αποσπασματικές 24ωρες απεργίες που προκηρύσσουν οι μνημονιοκρατούμενες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ως εξής: Μία όταν εξαγγέλλονται τα μέτρα, άλλη μία όταν εισάγονται στη Βουλή και άλλη μία όταν ψηφίζονται. Επίσης μία 24ωρη όταν κατατίθεται ο Προϋπολογισμός και άλλη μία όταν ψηφίζεται και τελειώσαμε! Σύνολο περίπου έξι (αρίθμ.6) 24ωρες το χρόνο. Αν προσθέσει κάποιος σ' αυτές και δύο-τρεις κλαδικές, φτάνει τις οκτώ με εννέα περίπου, όλες αποσπασματικές και εξαρχής αναποτελεσματικές. Κι όμως η Αριστερά, σύμπασα η Αριστερά, τις ψηφίζει και τις υποστηρίζει! Αλήθεια, περιμένει κανείς, σ' όλο το φάσμα της Αριστεράς, ότι οι ηγεσίες αυτές θα ζυμώσουν, θα προπαγανδίσουν, θα προετοιμάσουν, θα κηρύξουν ποτέ Γενική Απεργία διαρκείας; Προφανώς όχι! Επομένως τι μένει να κάνουμε, εκτός απ' το να διαχωρίσουμε κάθετα τη θέση μας;

Σημαντικά στοιχεία της τακτικής του κινήματος πρέπει να είναι οι πολυποίκιλες στοχευμένες δράσεις στους κυριότερους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής (παιδεία, υγεία, ενημέρωση, αυταρχισμός, αστυνομοκρατία), η αλληλεγγύη των εργαζομένων (ελάχιστοι μισθωτοί πια είναι προνομιούχοι, όπως π.χ. οι υπάλληλοι της Βουλής), τα συνδικαλιστικά και πολιτικά Μέτωπα στη βάση των κοινών στόχων, της ισοτιμίας και των δημοκρατικών διαδικασιών, η ανάδειξη της Εθνικής διάστασης, στο πλάι της ταξικής, που έχει η επίθεση του κεφαλαίου εναντίον μας και εναντίον της χώρας, ως «κυρίαρχης» και «ανεξάρτητης» οντότητας.

Κάτι τελευταίο: Για να γίνουν όλα αυτά, ένα μέρος τους ή περισσότερα, για να γίνουν άλλα παρόμοια ή διαφορετικά και, πάντως, ελπιδοφόρα, για να δημιουργηθούν, σε κάθε περίπτωση, προϋποθέσεις νίκης σ' αυτόν τον πόλεμο, θα πρέπει αφενός οι μικροί και μεγάλοι ηγέτες της Αριστεράς, οι κομμουνιστές, να μην θεωρούν ότι τα ξέρουν όλα, ότι έχουν έτοιμες τις απαντήσεις για τα πάντα και, αφετέρου, ο «σοφός λαός» να καταλάβει ότι έτσι κι αλλιώς ματώνει και πονάει και θα ματώσει και θα πονέσει ακόμα περισσότερο στο άμεσο μέλλον. Όμως είναι άλλο το αίμα και ο πόνος από τη γάγγραινα και άλλο το αίμα και ο πόνος από τον τοκετό. Ο πρώτος δηλώνει θάνατο, ο δεύτερος σημαίνει ζωή και ελπίδα!

ΥΓ. Το ποσοστό της προηγούμενης 24ωρης απεργίας ήταν στο 45% περίπου, ενώ της σημερινής στο 25% περίπου.

ΠΗΓΗ: 18-10-2012, http://anexartitosima.wordpress.com/2012/10/18/….-5447

Corpus Christi: πώς πολιτεύεται ο Χριστός;

Του Νίκου Ράπτη*

Αν είσαι χριστιανός, ένα ερώτημα σε απασχολεί – αλλά διαρκώς! «Τι θα έκανε στη θέση μου ο Κύριος;». Από την άποψη αυτή θα ανησυχούσα ιδιαίτερα αν βρισκόμουν ανάμεσα στους διαδηλωτές έξω από το «χυτήριο». Ο Κύριος διαχειριζόταν τις προσβολές, τις απορρίψεις και τις επιθέσεις με ανεκτικότητα, συμπάθεια και χιούμορ. Ποτέ δεν «βγήκε από τα ρούχα Toυ» με κανέναν άλλον παρά με τους αυτάρεσκους θρησκόληπτους – ακριβώς δηλαδή το είδος των ανθρώπων που θα στριγγλίζαμε μαζί σε καταληπτική κατάσταση.

Θα ανησυχούσα εξίσου αν ήμουν με το μέρος των «φωταδιστών» υποστηρικτών του έργου: ΟΚ, ο Κύριος προκάλεσε ουκ ολίγα σκάνδαλα – για την ακρίβεια ήταν «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» και σκάνδαλο και μωρία από την αρχή ως το τέλος Tου (και πέραν αυτού φυσικά). Ποτέ όμως δεν πρόσβαλε τις θρησκευτικές δοξασίες κανενός, ούτε τις παραποιούσε για να τις γελοιοποιήσει, επιδιώκοντας επιπλέον να προσποριστεί δόξα ή δημοσιότητα ή αυτοϊκανοποίηση ή και χρήματα! Αντιθέτως μάλιστα, φρόντιζε να τις μεθερμηνεύει με εμβρίθεια, ώστε να τις φωτίζει με έναν «καινό» τρόπο.

Ούτε συζήτηση βέβαια για το πόσο θα ανησυχούσα αν ήμουν βουλευτής της «χρυσής αυγής» ή ΜΑΤ. Ωραία, ο Κύριος είπε «τὰ Καίσαρος Καίσαρι», αλλά δεν κάλεσε τους μαθητές Tου να γίνουν ούτε συγκλητικοί (ή μάλλον μονομάχοι-συγκλητικοί), ούτε πραιτοριανοί!

Πού βρισκόταν λοιπόν το corpus Christi έξω από το «χυτήριο»; Και γενικότερα, σε ποιου είδους πολιτική δράση βρίσκεται ο Χριστός; 

– Αν έχω καταλάβει κάτι από τον Κύριο, είναι πως μας θέλει μετέωρους όσον αφορά τις σχέσεις μας με τον κόσμο. Εκκρεμείς, μεταξύ Ουρανού και Γης. Όχι αδιάφορους μεν, αλλά σε καμία περίπτωση φανατισμένους με τα του κόσμου. Όπως είπε ο Ελβετός θεολόγος Καρλ Μπαρτ (Karl Barth) «να κρατάμε την Βίβλο στο ένα χέρι, την εφημερίδα στο άλλο». Τα ανθρώπινα προβλήματα θα είναι πάντοτε εδώ, μάς λέει ο Κύριος. Αυτό δεν οδηγεί στην αδιαφορία, αλλά αντιθέτως στον διαρκή αγώνα για να τα ανακουφίζουμε: οι πεινασμένοι πρέπει να φάνε οι προσκαλεσμένοι να γιορτάσουν οι περιφρονημένοι να νιώσουν αναγνώριση οι συντριμμένοι από τον πόνο να αναθαρρήσουν οι ασθενείς να γιάνουν κ.ο.κ.

Αλλά όσοι χριστιανοί ανακατευόμαστε με τα πολιτικά, οφείλουμε θαρρώ να έχουμε στο νου μας ορισμένα πράγματα:

1. Δεν πάμε στην πολιτική για να βρούμε θρησκεία. Εξάλλου αν «έχουμε Χριστό», το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι θρησκεία. Όπως ποτέ δεν θα έλεγε ο Γκράμσι (Gramsci), κάνουμε πολιτική «με την αισιοδοξία της πίστης και την απαισιοδοξία της βούλησης». Η πίστη μάς βεβαιώνει πως τελικά όλα θα πάνε καλύτερα: δεν μιλάμε τυχαία για «ευαγγέλιο»! Αλλά η βούλησή μας γνωρίζει επίσης πως στον «πεπτωκότα» κόσμο, ό,τι και να κάνουμε, εντός της τεχνικής σφαίρας της πολιτικής, της εξουσίας, της εμπειρογνωμοσύνης, της ιδεολογίας, κ.λπ, λίγα (τι λίγα, «οὐδέν») μπορούμε να καταφέρουμε. Μακριά από την οδό, την αλήθεια, την ζωή, ακόμα και οι καλύτερες προθέσεις οδηγούν στην κόλαση: η ελευθερία μετατρέπεται σε συλλογική παράκρουση φιλαυτίας, η ισότητα σε προκρούστεια ισοπέδωση, η αδερφοσύνη σε συλλογική πειθάρχηση και οργανωτικό ζουρλομανδύα η γνώση σε επιστημονική ανθρωποκτονίακ.ο.κ.

Βασικά ελπίζουμε πως στην καλύτερη περίπτωση ο κόπος μας, η διάθεσή μας για πολιτική παρέμβαση, η εμπειρογνωμοσύνη, η πειθώς, ο ακτιβισμός μας δηλαδή και η πολιτική μας πορεία είναι έργο αγάπης, είναι δηλαδή παρουσία Χριστού.

2. Δεν αγωνιζόμαστε για ατομικά «μας» συμφέροντα. Αν η χριστιανική πολιτική δεν μπορεί παρά να είναι πράξη αγάπης, οφείλει να είναι εξωστρεφής, όχι αυτοαναφορική. Ο Νικολάι Μπερντιάεφ (Никола́й Бердя́ев) είχε διαπιστώσει πως «η έγνοια για το ψωμί μου είναι υλιστική. Η έγνοια όμως για το ψωμί του πλησίον μου, είναι πνευματική». Εμάς τους χριστιανούς μας καταβαραθρώνει να ασχολούμαστε με την πατρίδα «μας», τον μισθό «μας», την επιχείρησή «μας», κ.ο.κ. Αν είμαστε πατριώτες, είμαστε για τους συμπατριώτες μας που τους πονάει η τύχη αυτής της χώρας. αν κάνουμε απεργία με μισθολογικά αιτήματα, το κάνουμε για τους εργαζόμενους, που τα βγάζουν δύσκολα πέρα. κι αν διοικούμε μια επιχείρηση, το κάνουμε για ό,τι αυτή παράγει, τους πελάτες και τους απασχολούμενους σε αυτήν. Τραβώντας τα πράγματα στα άκρα, θα έλεγα πως το κατ' εξοχήν χριστιανικό είναι να μάχεσαι για το «ψωμί» εκείνου που τίποτα, ούτε η ιδεολογία, ούτε η καταγωγή, ούτε η μόρφωση, ούτε η ανθρώπινη συμπάθεια, δεν σε προδιαθέτει κανονικά να το κάνεις! Η αυθεντικότερη εκδοχή χριστιανικής πολιτικής που διαπίστωσα τον τελευταίο καιρό είναι η κίνηση ορισμένων χριστιανών στις ΗΠΑ να ανοίξουν τις θύρες των ναών τους για να μπορούν οι μουσουλμάνοι μετανάστες των περιοχών τους να τελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.

Κάποτε ρώτησαν τον Μπιλ Κλίντον (Bill Clinton) γιατί συνήψε σεξουαλική σχέση με την Μόνικα Λιουίνσκι (Monica Lewinski). «Για τον χειρότερο δυνατό λόγο γιατί το μπορούσα», απάντησε ο πρόεδρος. Το ζήτημα είναι να υπερβαίνουμε τους δεδομένους μας ρόλους, τις κοινωνικές μας δεσμεύσεις, ό,τι περιμένουν οι άλλοι «φυσιολογικά» από εμάς. Το ζήτημα είναι να απελευθερωνόμαστε από τη δουλεία της εντελώς επιφανειακής, επίπλαστης και παραπλανητικής κοινωνικής μας θέσης. Αν δεν το κάνουμε γινόμαστε ο ρόλος μας: η ανθρωπιά μας συρρικνώνεται σε αυτόν γινόμαστε ό,τι ο Σαρτρ (Sartre) αποκαλούσε «κάθαρμα» (salaud).

Η αγάπη εξ ορισμού αντιβαίνει τους κοινωνικούς, ταξικούς, οικογενειακούς, ιδεολογικούς κ.λπ ρόλους και τις συνάφειες… Υπερβαίνει τις «κλίκες» ανοίγεται στην ανθρωπότητα.

Αν αυτό γίνεται αντιληπτό από την κοινωνία ως παλαβομάρα, ή εκκεντρικότητα, τόσο το καλύτερο! Αν ο κόσμος δεν απορεί με όσα λέμε ή κάνουμε, κάτι κάνουμε λάθος!

3. Δεν ξέρουμε αν ο Θεός είναι μαζί μας. Στο «ο ορθόδοξος δρόμος» ο Κάλλιστος Γουέαρ (Kallistos Ware) ανέλυσε ήδη την διαφορά μεταξύ πίστης και γνώσης. Λέμε «πιστεύω στον Κύριο», αλλά λέμε «ξέρω πως 2+2=4». Η γνώση μοιάζει ισχυρότερη στο ορθολογικό πλαίσιο, αλλά φυσικά η εμπιστοσύνη (η πίστη) κάνει πολύ περισσότερα: όταν είμαι ερωτευμένος, ο δεσμός μου με τον άλλον άνθρωπο είναι πολύ ισχυρότερος από το αν απλά «ξέρω» πως αυτός είναι ένας άνθρωπος καλός, αξιόπιστος, ικανός, γοητευτικός κ.λπ. Τούτου λεχθέντος, «η πράξη της πίστης είναι ένα ασταμάτητος διάλογος με την αμφιβολία». Αν δεν είναι αυτό, γίνεται κάτι πολύ επικίνδυνο, διότι τότε η σχέση εκπίπτει σε ιδεολογία. Η εκκλησία το ξέρει αυτό και πάντοτε θέτει δίπλα στην ευλάβεια, την ευσέβεια και την αγωνιστικότητα την ανάγκη για επιφυλακτικότητα: «μετὰ πίστεως, εὐλαβείας καὶ φόβου» «στῶμεν καλῶς· στῶμεν μετὰ φόβου», «ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι» κ.ο.κ. «Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».

Υπάρχει μια ωραία σχετική ιστορία, που δεν κρατιέμαι, θα την πω, αν κι έχω συνείδηση πως το παρακάνω με τους Αμερικανούς προέδρους: στον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο, ενόψει μιας κρίσιμης μάχης κατά των δυνάμεων της «Συνομοσπονδίας», ένας εκ των επιτελών του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αβραάμ Λίνκολν (Abraham Lincoln) τον διαβεβαιώνει: «θα νικήσουμε, κύριε! Ο Θεός είναι μαζί μας!». Ο πρόεδρος απαντά, γεμάτος περίσκεψη: «για να πω την αλήθεια, κύριε, προτιμώ να είμαστε εμείς με το μέρος του Θεού!».

Πράγματι, η αχαλίνωτη ευσέβεια μπορεί να μας κάνει να πιστέψουμε πως έχουμε την δύναμη να «επιστρατεύουμε βιαίως» τον Θεό για να τον εντάξουμε σε κάποιον ουλαμό της στρατιάς μας, στην κεντρική επιτροπή του κόμματός μας, στο διοικητικό συμβούλιο της επιχείρησής μας κ.ο.κ. Ε, λοιπόν, δεν το μπορούμε! Κι όχι μόνο δεν το μπορούμε, αλλά αν πιστέψουμε πως το καταφέραμε έχουν ανοίξει για μάς πλατιές οι πύλες της ψυχασθένειας, για να μην πω της κόλασης, που αρμόζει εδώ μια χαρά. Πολύ εύστοχη είναι η σχετική τοποθέτηση του μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου (ο Κύριος δεν είπε ποτέ τίποτα διαφορετικό): «Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι νὰ ξέρετε… οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι εἶναι τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο εἶδος μέσα στὴν ἐκκλησία… Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάει ἀπ'αὐτούς. Ἔλεγε ἕνας ἁγιορείτης ὅταν ἔκαμνα μία φορὰ λειτουργία καὶ λέγαμε "Κύριε σῶσον τοὺς εὐσεβεῖς" ἀστειευόμενος: "Κύριε σωσον ἠμᾶς ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς"… Δὲν εἶδα χειρότερους ἐχθρούς της ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς θρήσκους ἀνθρώπους».

Συμπερασματικά, θαρρώ πως η χριστιανική πολιτική:

– Διατηρεί σαφή τα όρια μεταξύ του «ἐν τῷ κόσμῳ» και του «ἐκ τοῦ κόσμου», την «σχετική αυτονομία» από το ίδιο το αντικείμενό της. Δεν μπορεί να γίνει ειδωλολατρία, υπόσχεση παντοδυναμίας – όσον αφορά την επίλυση των  προβλημάτων του κόσμου ή την εξουσία όσων την ασκούν.

– Ασχολείται κατ' εξοχήν με ζητήματα που δεν άπτονται στα άμεσα αξιακά ή βιοποριστικά ενδιαφέροντα εκείνου που την ασκεί. Η πολιτική είναι πράξη αγάπης, και άρα στρέφεται στον πλησίον είναι επιζήμια αν απλά φουσκώνει τον εγωισμό μας ή επιβεβαιώνει τα στερεότυπά μας.

– Αμφιβάλλει για το αν ό,τι κάνει είναι σύμφωνο με το θέλημα του Κυρίου. Ελπίζει έτσι να συμβαίνει, αλλά έχει βαθιά επίγνωση πως ο Θεός δεν χωράει στο «τσεπάκι» μας…

Με άλλα λόγια, η χριστιανική ιδιότητα όσων συμμετέχουμε στα κοινά δεν μπορεί να μοιάζει με ρόπαλο, που το κραδαίνουμε καθώς εφορμούμε στον «εχθρό»… Η χριστιανική πολιτική μοιάζει με εύθραυστη προσφορά προς τον πλησίον, με πορσελάνινο λουλούδι που η μεταφορά του απαιτεί επιφυλακτικότητα, τακτ, ευαισθησία και φόβο Κυρίου.

Σημείωση: Βάλτε κι ένα ερωτηματικό στο τέλος έτσι; Εξυπακούεται…

* Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός. Δες την καρτέλα του Νίκου Ράπτη.

ΠΗΓΗ: Οκτώβριος 21 2012, http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=8086&LID=1

Η Αξιολόγηση στα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία (ΠΠΣ), Στρατόπεδα εργασίας, Ιδεολογικός καταναγκασμός και μίσθια δουλειά

Ανοιχτή επιστολή στην εκπαιδευτική κοινότητα*

Η επιστολή αυτή σκοπό έχει να ευαισθητοποιήσει όσους τη διαβάσουν για όσα πρόκειται να συμβούν σε  λίγο καιρό στην πολύπαθη ελληνική εκπαίδευση. Πιστεύω ότι εκφράζω περισσότερους  του ενός, γι' αυτό και δεν αναφέρω το όνομά μου.

 Στο ζοφερό  περιβάλλον που ζούμε τείνουν να γίνουν παγιωμένη πραγματικότητα οι επαχθείς εργασιακές ανατροπές που επιβάλλουν η Τρόικα και οι πολιτικοί εντολοδόχοι της.  Το νέο σχολείο της αγοράς, της ευέλικτης και υπερεντατικής εργασίας είναι το νέο ΠΠΣ.

Εκεί δοκιμάζεται το νέο απάνθρωπο εργασιακό  καθεστώς, προτού επεκταθεί αργά αλλά σταθερά  σε όλους  τους εκπαιδευτικούς. Μετά τα αλλεπάλληλα ηλεκτροσόκ που δεχτήκαμε ως δημόσιοι λειτουργοί και αφορούσαν στο μισθό και τις υπηρεσίες μας στο σχολείο και κυρίως την ουσιαστική υποβάθμιση της Γενικής Παιδείας στη χώρα μας έρχεται άλλη μια εξέλιξη να πείσει και τον πιο αισιόδοξο  ότι η αξιολόγηση που ευαγγελίζεται το υπουργείο παιδείας  δεν είναι τίποτε άλλο παρά το σύνθημα τα σχολεία να μετατραπούν σε πυρήνες όχι αριστείας αλλά ανταγωνισμού, υποταγής στο σύστημα και αλληλοεξόντωσης.  

Όπως είχαμε πει πολλοί από εμάς και σε παλαιότερα άρθρα, τα ΠΠΣ δεν αναβαθμίζονται αλλά γίνονται κέντρα της πιο στυγνής εκμετάλλευσης του εκπαιδευτικού. Κατάργηση ωραρίου, εργασία με χρονικό ορίζοντα την πενταετία ή δεκαετία,  εξάρτηση από επιτροπές και υποεπιτροπές, άμεση συμμόρφωση με τις επίσημες διδακτικές οδηγίες όποιες και αν είναι αυτές. Αν για παράδειγμα είχαμε αποδεχτεί κατ' εντολή του Συμβούλου την περσινή οδηγία να μην εξετάζεται η μετάφραση στα Αρχαία Ελληνικά στην Α΄ Λυκείου, γιατί θα πρέπει να αποδεχτούμε το αντίθετο φέτος; Σε ποια επιστημονική άποψη στηριζόταν η περσινή οδηγία; Ποτέ δεν μάθαμε και καλώς οι περισσότεροι την απορρίψαμε στην πράξη. Τι σημαίνει ακριβώς ΅διαθεματικότητα΅, ποτέ δεν κατανοήσαμε ούτε ποια είναι η σκοπιμότητά της. Το ΅μεγάλο επίτευγμα΅ των τελευταίων ετών, το μάθημα των Project υποβαθμίζεται συνεχώς σκοντάφτοντας στις υλικοτεχνικές και θεσμικές ιδιομορφίες  της ελληνικής εκπαίδευσης. Πρέπει λοιπόν η αναιτιολόγητη αυτή επιβολή από τα πάνω να έχει και καταναγκαστικό χαρακτήρα; 

Κάτι τέτοιο σκέφτηκαν οι γραφειοκράτες του υπουργείου και αποφάσισαν να θεσμοθετήσουν τη δια μαστιγίου αξιολόγηση στα ΠΠΣ. Η διαδικασία αυτή ξεκινά με την παράδοση ατομικού φακέλου στην επιστημονική επιτροπή των σχολείων στην οποία συμμετέχουν και δύο εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών. Να λοιπόν που το αλισβερίσι αυτό φέρνει εκπαιδευτικούς να αξιολογήσουν άλλους εκπαιδευτικούς και μάλιστα του ίδιου συλλόγου.  Με ποιο δικαίωμα και ποια νομιμοποίηση; Ούτε εκλεγμένοι είναι ούτε ο σύλλογος τους ανέθεσε τέτοια καθήκοντα. Ούτε βέβαια αξιολογούνται στην παρούσα φάση. Η αξιολόγηση αυτή επομένως διαμορφώνει ομάδες υπαλλήλων μέσα στο σχολείο, γιατί τον τίτλο του εκπαιδευτικού ηθικά  δεν τον έχουν. Ο ένας θα αξιολογεί, ο άλλος θα υποτάσσεται στα κριτήρια της συνεργατικότητας και της συνέπειας στο σχολείο, ο άλλος θα απεργεί ή θα τσακώνεται, ο άλλος θα αρνηθεί την αξιολόγηση και θα φύγει από το σχολείο, ο άλλος που θα περισσέψει θα πάρει μέρος σε νέα αξιολόγηση για να διεκδικήσει θέση σε άλλο ΠΠΣ, και τέλος αυτός που δεν θα πιάσει τη βάση της βαθμολογίας θα τοποθετηθεί σε άλλο σχολείο κατά προτεραιότητα.  Ανθρωποφαγία, εκδούλευση και υποταγή , αυτή είναι η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών στα ΠΠΣ.

Φάκελοι, παραφάκελοι, συνεντεύξεις, όλα στην υπηρεσία του ιδεολογικού καταναγκασμού των εκπαιδευτικών.  Μάθαμε εσχάτως ότι η διδασκαλία μετριέται και με το μέτρο, από 5 έως 12 μόρια. Η εμπλοκή των μαθητών, που δεν σημαίνει βέβαια  ενδιαφέρον μετριέται και αυτή, το μόνο που απομένει να μετρήσουμε και την ελευθερία μας στην τάξη που όλο βέβαια και μειώνεται. Η χρήση των καινοτόμων δράσεων, συνθετικών εργασιών, διαθεματικότητας αποτελούν και αυτά μετρήσιμα στοιχεία στην ίδια κλίμακα. Αυτά τα τραγελαφικά θα καταμετρήσει  ο σύμβουλος, ο οποίος και θα μας συμβουλέψει. Τι ακριβώς; Πώς το 8 να το κάνουμε 12 φυσικά. Και σίγουρα προκαλούν το μειδίαμα όλα αυτά αλλά δυστυχώς συνδέονται και   με την επαγγελματική μας πορεία. Αφού ξεμπέρδεψαν γρήγορα  με την οργανική μας θέση, παγίωσαν ένα καθεστώς ομηρίας για τον καθένα μας και τώρα είναι έτοιμοι να επιδείξουν απειλητικά την πιθανότητα να περισσεύουμε στο αρμόδιο ΠΥΣΔΕ ώστε να μας μετακινήσουν σε άλλη περιφέρεια.  

Υπάρχει και η συνέντευξη ενώπιον επιτροπής που θα μας καλέσει να αυτοπαρουσιαστούμε. Ναι, όλοι εμείς που έχουμε διδακτορικό τίτλο, μεταπτυχιακά, επιστημονικό έργο θα πρέπει να υποβάλουμε τα σέβη μας ή απλά αν αποδείξουμε ότι μετά από 12 ή και περισσότερα χρόνια στα Πειραματικά Σχολεία αξίζουμε να διδάσκουμε σε σχολεία που κατά τα άλλα δεν έχουν τίποτε να περηφανευτούν σε σχέση με πολλά τυπικά σχολεία  ακόμη και επαρχιακών πόλεων. 

Με μαθηματική συνέπεια τα ΠΠΣ θα διαλυθούν και θα αυτοϋποβαθμιστούν. Κανένα ερευνητικό έργο δεν μπορεί να δοκιμαστεί σε μαθητές εξαιρετικών δυνατοτήτων, όπως  αναζητεί το σκεπτικό του νόμου. Κανείς σώφρων επιστήμονας δεν θα δεχτεί  να καταμετρηθεί το μεράκι και η προσφορά του στους μαθητές με τη μεζούρα. Κανείς εκπαιδευτικός  δεν θα αποδεχτεί με ελαφρά την καρδία τον χαφιεδισμό που καλλιεργεί το νέο θεσμικό πλαίσιο των ΠΠΣ. Ήδη από το νέο έτος τα σχολεία αυτά  θα στερηθούν κατά πως φαίνεται τις υπηρεσίες πολλών έμπειρων και άξιων εκπαιδευτικών. Η συρρίκνωση της ποιότητας του διδακτικού έργου στα ΠΠΣ  θα επέλθει ως  αποτέλεσμα της λειτουργικής δυσκαμψίας, του φόρτου εργασίας, της καταρράκωσης του εκπαιδευτικού που θα βολοδέρνει ανάμεσα στη διδασκαλία, σε αξιολογήσεις, δειγματικές διδασκαλίες, ομίλους, μέντορες, απογευματινή εργασία.

* Ένας εκπαιδευτικός που υπηρετεί σε Πρότυπο Πειραματικό Λύκειο και θα αρνηθεί να αξιολογηθεί.