Γράμμα του Σάββα Μιχαήλ στον Περικλή Κοροβέση

 

Του Σάββα Μιχαήλ

 

Αγαπητέ μου Περικλή.

Από τον καιρό της δικτατορίας και για δεκαετίες μετά, οι δρόμοι μας κατά καιρούς διασταυρώθηκαν, άλλοτε συμφωνώντας, άλλοτε διαφωνώντας αλλά ευρισκόμενοι πάντα από την ίδια μεριά του οδοφράγματος, όπως λέμε εμείς οι «Παλαιοκομμουνιστές».

Αυτή τη φορά, συμφωνούμε: Πολύ καλά έκανες κι έθιξες το ταμπού του 1989-90 και της διαφθοράς μέσα στην ίδια την γραφειοκρατική Αριστερά που συμμετείχε στο αίσχος των συγκυβερνήσεων και που τώρα σκληρίζει όταν της το λένε. Από μιαν άποψη κατάφερες να επιτευχθεί η ενότητα όλων των γραφειοκρατών της Αριστεράς της ταξικής συνεργασίας, είτε βρίσκονται στην Κουμουνδούρου είτε στον Περισσό!

Γιατί ουρλιάζουν μετά 20 έτη; Το ζήτημα δεν είναι μόνον η κατηγορία ότι τα πήρανε κι αυτοί από τη Ζήμενς. Εάν είναι καθαροί τότε μπορούν να καταφύγουν σε μια παλιά καλή διαδικασία του κινήματος: να θέσουν όλα τα σχετικά ντοκουμέντα και τις απαντήσεις τους σε ανοιχτό δημόσιο έλεγχο από μια Εργατική Επιτροπή Έρευνας με προσωπικότητες γνωστού κύρους κι αποδεκτούς από κάθε πλευρά. Φυσικά είναι από δεκαετίες αποξενωμένοι από παρόμοιες παραδόσεις άμεσης εργατικής δημοκρατίας.

Εάν φωνάζουν εν χορώ ενάντιά σου σήμερα είναι γιατί ετοιμάζονται για τα ίδια. Ο Λεωνίδας Κύρκος – αρχιτέκτονας μαζί με τον Φλωράκη του αίσχους του 1989 – σκίζει τώρα τα ιμάτιά του για το «βδελυρό παραμύθι» του Κοροβέση και την ίδια στιγμή, στο ίδιο κείμενο ζητά ξανά κυβέρνηση ταξικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ/ΣΥΝ.

Διάφοροι κύκλοι της άρχουσας τάξης, μπροστά στην απίθανη οικονομική κρίση του καπιταλισμού και την απαξίωση του πολιτικού τους συστήματος προωθούν διάφορα σενάρια κυβερνητικών σχημάτων συνεργασίας (ΠΑΣΟΚ/ΝΔ. ΠΑΣΟΚ/ΣΥΝ, Οικουμενική κ.ά.). Κι εσύ Περικλή μου τους χαλάς αυτόν τον χυλό!

Τα θερμά μου συγχαρητήρια!

Εάν τα ύστερα τιμούν τα πρώτα, η τωρινή σου ηθική-πολιτική στάση τιμά την πάλη σου άλλοτε με τους Ανθρωποφύλακες.

 

Συντροφικά

Σάββας Μιχαήλ,  22 Αυγούστου 2009

 

ΠΗΓΗ: Ημερομηνία καταχώρησης 09-09-2009-01:18:29,

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=6959

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin

 

 

Είναι αντικομμουνισμός η αντίθεση στην πολιτική ενός ορισμένου κόμματος;

 

Του φιλαλήθη/philalethe00

 

Τελευταίως ακούμε συνεχώς παραπονούμενους ορισμένους "κομμουνιστές" του μαρξιστικού-λενινιστικού χώρου περί αντικομμουνισμού. Ιδιαίτερα αυτό δεν έχει να κάνη με την ταύτισι "κομμουνισμού" (δηλαδή μαρξισμού-λενινισμού)-φασισμού με το ειδικό εκείνο ευρωπαϊκό αντικομμουνιστικό μνημόνιο κ.λπ., αλλά έχει να κάνη με την κριτική στο σταλινομαρξιστικό παράδειγμα το οποίο το ΚΚΕ στην ηγεσία του εκδέχεται-διότι οι ψηφοφόροι του, όπως και οι επαναστάτες Ρώσσοι χωρικοί προ του 1917, τελείως άλλα πρεσβεύουν σε συντριπτικό ποσοστό (εξ ου και, όπως μου έλεγε αβιάστως φίλος-μέλος ενεργότατο του κόμματος και της "Πανσπουδαστικής", δεν τους ενημερώνουν και πολύ-πολύ για το όλον πρόγραμμα).

 

"Αντικομμουνιστές" κομμουνιστές

 

Ουδεμια σχέσι μπορεί να έχη με την πραγματικότητα ένας τέτοιος ισχυρισμός, όσον και αν τον αναμασούν ορισμένοι, συμπαθείς κατά τα άλλα, αρθρογράφοι του "Ριζοσπάστη" και οι συναφείς. Είναι να απορή δε κανείς πώς μπορεί κάποιος να είναι τόσο μα τόσο απαίδευτος, ώστε να μην γνωρίζη τι έχουν πη τεράστια επαναστατικά και σοσιαλιστικά αναστήματα για τον μαρξισμό και ειδικότερα τον μαρξισμό-λενινισμό, αν βέβαια μπορούμε να υποθέσουμε, ότι ένας τέτοιος όρος δεν είναι αντιφατικός προς εαυτόν (καθ'ότι π.χ. ο Ανδρέας Παπανδρέου θεωρητικολογούσε πολύ τεκμηριωμένα, ότι "ο λενινισμός δεν είναι μαρξισμός"). 

Α) Ο απόλυτα "συγκινησιακός" Μπακούνιν, αναρχικός, αναρχοκομμουνιστής μάλλον, έλεγε, ότι ο μαρξισμός θα καταλήξη, όπου και αν εφαρμοσθή, σε μία φοβερή δικτατορία. Οι διαμάχες του με τον Μαρξ έχουν μείνη παροιμιώδεις. Εκεί του έλεγε, ότι σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία είναι ανεπιθύμητος. Ήταν, άραγε, …αντικομμουνιστής, και μάλιστα "πρωτόγονος αντικομμουνιστής", όπως ισχυρίζεται (αδαής) αρθρογράφος του Ριζοσπάστη (για τον νυν πρόεδρο του Συνασπισμού) ;

Β) Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ως γνωστόν, έχει γράψη σειρά άρθρων στο γαλλόφωνο περιοδικό "Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" και μετά στους τόμους της "Γραφειοκρατικής κοινωνίας" "ενάντια στην υπεράσπιση του καθεστώτος της ΕΣΣΔ". Ακόμη, ο Καστοριάδης στρέφεται εναντίον και του κινεζικού υπαρκτού μαρξισμού, θεωρώντας το και αυτό τόσο φοβερή τυραννία, ώστε λέει, ότι πολλοί μέσα στην εξέγερση του Μάη του '68, μίλησαν για ιδέες στο όνομα του Μάο (βλ. "δυτικός μαοϊσμός"), την στιγμή που, αν τις εξέφεραν στην σοσιαλμαρξιστική Κίνα, θα "τουφεκίζονταν αυτοστιγμεί". 

Γ) Ο γνωστός ριζοσπάστης αριστερός Σλαβόι Ζίζεκ, ως γνωστόν, έχει υποβάλη σε μία σκληρότατη κριτική τον υπαρκτό σοσιαλμαρξισμό επί Στάλιν αλλά κ α ι επί Λένιν, που ήταν προανάκρουσμα για την περίοδο του δευτέρου. Έχει πη, ότι αρκούσε επί του πρώτου, π.χ.,να μην συγκατανεύσης σε ο,τιδήποτε, προκειμένου να εξορισθής ή θανατωθής. Κάτι, δηλαδή, σαν το "έγκλημα καθοσιώσεως" επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που αντιμετώπισε ως κατηγορία αργότερα(επί "Βυζαντίου", κατά τους Δυτικούς) ακόμη και ο Χρυσόστομος επί της "φαντασμένης" αυτοκράτειρας Ευδοξίας.

 

 Συνέπειες

 

Όπερ έδει δείξαι, λοιπόν. Το τεράστιο πρόβλημα με πολλούς από τους ελίτ του κόμματος αυτού (ΚΚΕ) είναι, οτι δεν κατανοούν, ότι το φιλοσοφικό συμπλήρωμα των κοινωνικών ιδεών τους, που μπορούμε με άνεση να αποσυνδέσουμε και να κρατήσουμε ως αληθείς, όπως έλεγε και ο Μπερντιάεφ, αφού είναι Χριστιανικές επί 18,5 αιώνες επί πλέον πριν τις "δανειστεί" ο Μαρξ και ο Ένγκελς, όπως έχουν αποδείξη και αναφέρη πολλοί (π.χ. ακαδημαϊκοί όπως ο μέγιστος Toynbee και ο δικός μας π. Γ. Μεταλληνός), είναι το βαρίδιο που πηγαίνει και θα πηγαίνη προς τον …πυθμένα και την τάφρο του ωκεανού, όλο το εγχείρημα και την προσπάθεια για ριζική αλλαγή του κοινωνικού συστήματος. Και αυτό διότι η αισθητική τους, η ηθική τους, η φιλοσοφία τους, η κοσμική θρησκεία τους(αθεϊσμός), είναι αστικές και δανεισμένες, αντιποιημένες από τους …μεγάλους αστούς φιλοσόφους του 18ου αιώνα και ως εκ τούτου απεχθείς καθολικώς. Ας δούμε ως αντιπαραβολή και τους εκπροσώπους του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα. Ουδείς σχεδόν είχε την… ηλιθιότητα, αν μου επιτρέπετε, να εμμείνη στον αστικό αυτόν αθεϊσμό με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Ακόμη και ο ίδιος ο Φιδέλ Κάστρο έχει εκθειάση σε άρθρα του την Ορθόδοξη Εκκλησία, είχε δηλώση δε, ότι θέλει η Κούβα να γίνη το προπύργιό της στην Λατινική Αμερική, ενώ έχει πη, ότι χωρίς την Εκκλησία δεν μπορεί να στεριώση ο σοσιαλισμός, αφού αυτή εμπνέει το πνεύμα της "αυτοθυσίας" που αυτός απαιτεί. Σε αυτό το τελευταίο αναφέρεται ο Σ. Παπαθεμελής στο ωραίο του βιβλίο" Το άλας της γης: περί Ορθοδοξίας και πολιτικής"

 

Αλλά και κάτι ακόμη: η περίπτωση Στάλιν και ΕΣΣΔ δίνει στους όντως αντικομμουνιστές υπέροχο έναυσμα και "πάτημα" να ισχυρίζωνται απίθανα εικοτολογήματα και μάλλον φενακίσματα για άλλους σοσιαλιστές ηγέτες της σήμερον ή προ ορισμένων δεκαετιών. Έδωσε καταπληκτικό έναυσμα ώστε να ανατραπή ο "εχθρός της δημοκρατίας" και "μαρξιστής" που "ετοιμαζόταν να καταλύσει την δημοκρατία" (ενώ οι ίδιοι οι μεγαλοσχήμονες των ΗΠΑ δήλωναν σε αποχαρακτηρισμένες, σήμερα, συνομιλίες, ότι ουδείς κίνδυνος υπήρχε) Σαλβαδόρ Αλιέντε, από τον στρατηγό Πινοσέτ, ενώ σήμερα να κατασυκοφαντούνται από τα αστικοδημοκρατικά μέσα ο Μοράλες, ο Τσάβεζ, ο Kirchner κ.λπ. με τους πλέον απίθανους ισχυρισμούς όπως το ότι ο χριστιανοσοσιαλιστής εδώ και έτη αρκετά Chavez έγινε …"αρχηγός της Εκκλησίας", όπως ισχυριζόταν ρεπουμπλικάνα αρθρογράφος κάπου στις ΗΠΑ…!!!

Το καλλίτερο που έχουν να κάνουν είναι να προσπαθήσουν να γίνουν λίγο λιγότερο αντιφατικοί προς εαυτούς και λίγο, ελάχιστα πιο μετριόφρονες κοσμοθεωρητικώς. Ιδιαίτερα, όταν την αστικότατη αυτή "φιλοσοφία του προλεταριάτου" τους την ανέπτυξαν ως απόλυτη αλήθεια εν φιλοσοφικώ σχετικισμώ(που δέχεται την σχετική αλήθεια μόνο να μπορή να αποκαλυφθή) ένας μεσοαστός, ο Καρλ Μαρξ, που έμαθε για το σοσιαλιστικό κράτος από ένα Βαρώνο του οποίου νυμφεύθηκε την κόρη, και από ένα μεγαλοαστό μεγαλοεργοστασιάρχη βαμβακοεπεξεργασίας, τον Φρειδερίκο Ένγκελς, που έγινε  – πράγμα αξιοθαύμαστο, όντως – επαναστάτης λόγω συμπόνοιας προς την εργατική τάξη…

Αθωώθηκε στο Εφετείο ο συνδικαλιστής  Δημήτρης Πουλόπουλος

 

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής*

 

Στις 12 Ιούνη, αθωώθηκε στο Εφετείο ο συνάδελφος Δημήτρης Πουλόπουλος, συνδικαλιστής από το Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής και πρόεδρος του επιχειρησιακού Σωματείου Εργαζομένων στις εκδόσεις «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ», ο οποίος είχε καταδικαστεί πρωτόδικα, σε 10 μήνες φυλάκιση με 3ετή αναστολή, για συκοφαντική δυσφήμιση του Κέντρου Ξένων Γλωσσών «Ευρωπαϊκή Πορεία» (Άνω Πετράλωνα). 

Το «έγκλημά» για την πρωτόδικη καταδίκη του ήταν ότι μοίρασε προκήρυξη της συνδικαλιστικής ομάδας Αυτόνομη Εργατική Πρωτοβουλία, που κατήγγειλε την αυθαίρετη απόλυση καθηγητή από το εν λόγω φροντιστήριο. 

 Η αθώωση του συναδέλφου αποτελεί νίκη για το κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε, εδώ και μήνες, από συνδικάτα και κοινωνικούς φορείς. Αποτελεί νίκη για όλο το εργατικό κίνημα. Η πάλη ενάντια στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και της εργατικής αλληλεγγύης είναι υπόθεση όλου του εργατικού κινήματος.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς (σωματεία, συλλογικότητες, εργαζόμενους) που συμπαραστάθηκαν στο διωκόμενο συνάδελφο και στο Σύλλογό μας. Η στήριξή τους, ώστε να δημοσιοποιηθεί πλατιά και να καταγγελθεί η αντι-συνδικαλιστική επίθεση που δεχτήκαμε, καθώς και η αρωγή τους στο δικαστικό αγώνα (μάρτυρες υπεράσπισης, παρουσία στην ακροαματική διαδικασία, δικαστικά έξοδα) αποτέλεσαν τον καθοριστικό παράγοντα που συνέβαλε στην κατάρρευση αυτής της επίθεσης.

Ο αγώνας συνεχίζεται κόντρα στην εργοδοτική αυθαιρεσία, τις αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές, την αστυνομική τρομοκρατία και την δικαστική εξουσία.

 

 "Η Ελλάδα μετά την κρίση;" (εκτενές σχόλιο για το ομώνυμο βιβλίο του κ.Α.) 

Του φιλαλήθη/philalethe00 

Από ό,τι μαθαίνουμε, χθες παρουσιάστηκε το βιβλίο του αγαπητού μας κου Αλογοσκούφη και πρώην Υπ. Εθν. Οικονομίας και Οικονομικών και τέως -αλιευθέντος υπό του κου Μάνου ως Υπ. Οικ.- καθηγητού στο L.S.E..

Όπως εύκολα μπορεί να διακριβωθή, π.χ. από εδώ, ο κος καθηγητής μας παραμένει δυστυχώς σε ενα φαντασιακό κόσμο όπου, για να προοδεύση η οικονομία, πρέπει να συνεχίσουμε τις "μεταρρυθμίσεις", να "αναζωογονήσουμε τον γύρο της Ντόχα" , του ελεύθερου εμπορίου, να φύγουμε τον κίνδυνο του προστατευτισμού κτο.

 Δύστηνος τύχη, ότι όλα αυτά έρχονται άνευ της ελάχιστης επιφύλαξης – τουλάχιστον … όσες διατυπώθηκαν επίσημα από το ΠΑΣΟΚ του '81 για το ΝΑΤΟ… Ο Γύρος της Ντόχα, για όσους γνωρίζουν, – και κάποιοι τα διδαχθήκαμε και στο πανεπιστήμιο- είναι στο πνεύμα ακριβώς άλλων παλαιότερων γύρων (Ουρουγουάης κτο)  και σκοπεί στην απάλειψη κάθε περιοριστικού χαρακτήρα μέτρων, τέτοια είναι, ιδιαίτερα σήμερα, οι εθνικές επιδοτήσεις που οι ΗΠΑ, π.χ., αρνούνται να απαλείψουν, οι δασμοί(tariffs) και ένα ευρύ φάσμα ακόμη τέτοιων μέτρων. Έτσι, η θεωρία λέει, ότι αυτά θα αποβούν επ'ωφελεία όλων των χωρών.

Ο Joseph Stiglitz υπήρξε και υπάρχει για πολλά έτη σύμβουλος προέδρων και ηγετών των ΗΠΑ και εκτός, του Bill Clinton (βλ. και σταδιακή μείωση ανεργίας από το 1993 έως το 2001 εν ΗΠΑ), του πατρός Miguel D'Escoto του FSLN κ.α. πολλών. Επίσης, επί πολλά έτη ήταν στην Παγκόσμια τράπεζα εκ των "leading economists" και συνέτασσε μελέτες για μία πληθώρα θεμάτων, με έμφασι και στα θέματα των χωρών του τρίτου κόσμου. Ο Στίγκλιτζ, λοιπόν, έγραψε μία σειρά δύο βιβλίων, "Globalization and its discontents" (=Παγκοσμιοποίηση και αυτοί που δυσαρεστεί) και "Making globalization work: The next steps to global justice"(μη-μεταφρασμένο μέχρι τούδε), προκειμένου να προωθήση τουλάχιστον μία βαθιά μεταρρύθμιση των παγκόσμιων αυτών θεσμών, καθώς έβλεπε, ότι όλες αυτές οι δεσμεύσεις που επέβαλαν οι …εξωθεσμικοί θεσμοί αυτοί, αποτύγχαναν σχεδόν συνολικά, παρήγαγαν ασφυξία στις πιο φτωχές χώρες, όσες τουλάχιστον δεν γλύτωσαν απο την μέγγενη, όπως η Αργεντινή που "ξεφορτώθηκε το ΔΝΤ", βάσει της σχετικής επίσημης έκφρασης, τη βοηθεία της κυβέρνησης Τσάβεζ.

  Και για να μην μακρηγορούμε για πράγματα μικρής, ίσως, βαρύτητας και όχι άμεσης σχέσης με το θέμα μας, ας οργανώσουμε τις παρατηρήσεις μας σχολιάζοντας, στην ανάρτησί μας τούτη, μία συγκεκριμένη τοποθέτησι του υπουργούντος κου Υπουργού μας, που άνευ ετέρου, αφού διατυπώθηκε σε ομιλία μόλις προ τινών ημερών, πρέπει να εκφράζη και το πνεύμα των γραφομένων του.

 "Σχετικά παρατήρησε ότι η βιωσιμότητα του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους θα εξαρτηθεί από δύο βασικούς παράγοντες:

– Ο πρώτος παράγων είναι η έκταση στην οποία μπορεί να παραμείνει συμβατό με επαρκή κίνητρα για να υποβοηθηθεί η περαιτέρω αύξηση της απασχόλησης και η μείωση της ανεργίας. Αυτό είναι βασικό, εν όψει του διεθνούς ανταγωνισμού από άλλες αναπτυγμένες οικονομίες καθώς και από αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες οικονομίες.

– Ο δεύτερος βασικός παράγων είναι η έκταση στην οποία τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης μπορούν να γίνουν βιώσιμα, εν όψει της γήρανσης του πληθυσμού."

1) Συνοπτικά: το κοινωνικό κράτος είναι απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε να μπορή μία κρατική οικονομία να ανταγωνιστή τις άλλες. Είναι χαρακτηριστικό, ότι και οι πιο, ακόμη, ακραιφνείς, όπως οι "ιησουίτες της επιχειρηματικής πίστης", ήτοι οι του Harvard Business School κατά τον καθηγητή του Harvard Galbraith(1976), και συγκεκριμένα ο γνωστός καθηγητής του Michael Porter, που εισήγαγε εν πολλοίς τον όρο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και έννοιες όπως ανταγωνιστικότητα κτλ., θεωρούν, ότι επιτέλους έγινε καταπληπτό ευρύτερα τι; Ότι το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και πιο ειδικά το "ανταγωνιστικό πλεονέκτημα των εθνών" ασφαλώς ΔΕΝ είναι μόνο οι τιμές των προϊόντων (άρα τα χαμηλά κόστη, άρα – και – οι χαμηλοί μισθοί). Υπάρχουν πάρα πολλά άλλα: Ο Philip Kotler, κορυφαίος θεωρητικός του marketing, έχει γράψη και αυτός βιβλίο, "Marketing of nations", όπου υποστηρίζει, ότι μπορούμε και είναι καλό να χρησιμοποιούμε τεχνικές μάρκετινγκ και για την "εθνική βιομηχανία". Οι τεχνικές μάρκετινγκ περιλαμβάνουν βέβαια ανάλυση SWOT (βλέπε και marketing plan-τμήματά του), όπου κρίνουμε τις δυνάμεις-αδυναμίες-ευκαιρίες-απειλές, και ως ανταγωνιστικά πλεονέκτηματα λειτουργούν πολλά και διαφορετικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, είτε είναι αντικειμενικά, ποιότητας, π.χ., είτε υποκειμενικά-ψυχολογικά(υψηλή ηθική ακεραιότητα, υψηλή κοινωνική ευθύνη, brand loyalty κτλ.).

Συγκεκριμένα, οι υποδομές είναι πάντοτε όχι μόνο ένα κίνητρο, αλλά ένα απαραίτητο κίνητρο. Ας σκεφτούμε απλώς μία χώρα χωρίς δημόσιο τηλεφωνικό δίκτυο, χωρίς λιμένες, οδικό δίκτυο, ή όπου όλα αυτά είναι υπερτιμολογημένα ή αφημένα στην αβεβαιότητα και αναρχία της σχετικής αγοράς. Οι επενδύσεις απωθούνται, είναι πρόδηλο. Και, πάντως, η θεωρία των (επιχειρηματικών) κινήτρων δεν επιτάσσει, ότι πρέπει να μειώνουμε τους μισθούς – ως κόστη που δεν είναι -, ότι πρέπει να καταστήσουμε χαμηλά τα δικαίωματα της εργατικής τάξης, κτλ. Η  συγγραφέας, πρώην καθηγήτρια και Πρύτανις Μ. Δελιβάνη έλεγε χαρακτηριστικά, ότι έτσι συγχέουμε την Οριακή Ρόπη προς Αποταμίευση(MPS), που είναι αυτό που συμβαίνει, με την Οριακή Ροπή προς Επένδυση (Marginal Propensity to Invest-MPI) και ότι η MPI(άρα οι επενδύσεις, άρα η απασχόληση) αυξαίνει, όταν μειώνονται τα κέρδη, κατά παληό οικονομικό κανόνα. Το πρόβλημα είναι, λοιπόν, συμπερασματικά, όταν η (κάποια) πολιτική θεωρία κηρύχνεται δέουσα πολιτική για την κοινωνία.

 Θα ήταν πιο έντιμο να πη κάποιος, ότι προωθεί τα συμφέροντα(και όχι τα δίκαια) μίας τάξης που συμπαθεί ή έχει επιλέξη να εκπροσωπή ή όπου απευθύνεται ως πολιτικός ή ως συγγραφέας. Η δικαιοσύνη, η δεοντολογία είναι άλλες έννοιες, 'οντολογικές' και δεν πρέπει να συγχέωνται με τις εν λόγω μικροπρέπειες. 

2) Αυτή η σκέψη μοιάζει υπερβολικά με κάτι που έλεγε ένας άλλος φορέας της "επιχειρηματικής πίστης", ο ευπαίδευτος Peter Drucker, και εκ των ουκ άνευ θεωρούμενος για τους ασχολούμενους με την οργάνωση και διοίκηση/διοικητική. Ο ίδιος, λοιπόν, που έχει γράψη ένα βιβλίο για την entrepreneurial society, ισχυριζόταν, ότι, εάν δεν προχωρήσουμε σε αυτήν την κοινωνία, που θα αυξήση θεαματικά την τεχνική και άρα την ατομική παραγωγικότητα, λόγω της γήρανσης κτλ., θα υπακούσουμε γενικώς σε εκείνο τον άτυπο ιστορικό κανόνα, ότι κάθε 100 χρόνια περνάμε από την προστασία της κοινωνίας από το σύστημα στην τέλεια επιχειρηματική ελευθερία που απευθύνεται βασικά στην απληστία και αθλιότητα των μεγαλοαστικών στρωμάτων της κοινωνίας(1776-1876:"ελευθερία", 1876-1976:"ασφάλεια" κοινωνική,1976:άνοδος νεοφιλελευθερισμού κτλ.) . Και εκείνος επίσης βλέπει το ασφαλιστικό ως χωλαίνον από αυτό το πρόβλημα, πρόβλημα που ο Rifkin εντοπίζει συνολικά ως ευρωενωσιακό και που προσβλέπει στην …μετανάστευσι, για να λυθή, αν και αυτή, λέει, λειτουργεί εξισωτικά προς τα κάτω για τις εργατικές τάξεις.

Αυτά τα λέμε, για να πούμε, ότι δεν είναι μία  πρωτοφανής "σκέψη του αέρα", αλλά έχει ένα προηγούμενο και άρα ένα ιδεολογικό βάθρο ορισμένο (pro-business πολιτικές). Είναι σαφές, όμως, ότι οι οικονομίες των χωρών λειτουργούν ακριβώς ώστε να παρέχουν λύσεις στις πραγματικές (και όχι τεχνητές) ανάγκες των ανθρώπων. Τα ασφαλιστικά συστήματα ανταποκρίνονται ακριβώς σε αυτήν την δεοντολογία σε στοιχειώδες επίπεδο. Είναι δε σαφές, ότι εκτός της δια της βελτίωσης της τεχνικής, αύξησης της παραγωγικότητας, μπορούν άπειρα άλλα να γίνουν, προκειμένου να λυθούν τα ζητήματα αυτά. Το ασφαλιστικό πρόβλημα και οι τρόποι της απώλειας των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων μας λένε πολλά για αυτά. Χρειάζεται να πούμε καν, ότι οι διοικήσεις των ασφ. ταμείων είναι αναξιόπιστες, ως μη-αιρετές; Χρειάζεται να πούμε, ότι πρέπει να απαγορευτή το "τζογάρισμα" των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων σε βραχύβιες επενδύσεις στο/-α χρηματιστήριο/-α; Είναι προφανή και "τετριμμένα" όλα αυτά. Χρειάζεται, γενικότερα, να γίνη λόγος για την "διασπάθιση του δημοσίου χρήματος" και την κατασπατάληση σε περιοχές ανούσιες όλως; Το βέβαιον είναι, ότι πρέπει να λυθούν όλα αυτά από ανθρώπους ικανούς, δημόκλητους όντως και όχι δια ρουσφετολογημάτων ενδεών, πριν αποφασισθούν τέτοιους είδους ηθικά εγκλήματα, έστω με ένα μικρό άμεσο χρηματικό αντίκρισμα, όπως και το πρόσφατο της εκχώρησης κυριαρχίας του σώματος του "λαού" στην ΕΥΑΘ.

Και εδώ κανείς οφείλει να θυμηθή την εύλογη διαπίστωσι του Stiglitz, ότι στην πραγματικότητα ο ίδιος και ο Friedman (νεοφιλελεύθεροι γενικώς), διαφωνούν, διότι βλέπουν την πραγματικότητα μέσα από διαφορετικές αφετηριακές αρχές. Παραδείγματος χάριν, ο ένας μέσα από την παραπληνητικά ονομασθείσα "οικονομική ελευθερία", ενώ κάποιος άλλος μέσα από την αυτονόητη και δίκαιη πρόσβασι στα "αγαθά του Θεού" για όλους τους ανθρώπους και πολύ περισσότερο τους εργαζομένους και όχι … επενδύοντες και ιδιοκτήτες, μετόχους κτο με αυτά ή μέσα από το απλό "ουμανιστικό" πρόταγμα για ισότητα, δικαιοσύνη, κτλ.

Αυτές οι παρατηρήσεις είναι ειπωμένες ξανά σίγουρα κατά το γενικό πνεύμα. Βεβαίως, μπορούν να στηριχθούν – και το έχουμε και προσωπικά ξαναπράξη-, με πληθώρα στοιχείων, παραδειγμάτων χωρών κτλ. Όμως, η αλήθεια πρέπει να ακούγεται μέσα εις και από τον ορυμαγδό της προπαγάνδας αδιαλλείπτως και θεμελιούμενη οσημέραι και ισχυρότερα. Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Ας ελπίσουμε, ότι θα έχουμε και εμείς την ευκαιρία να το πράξουμε  κάποτε, στο εγγύς ή όχι τόσο μέλλον, αυτό και με έντυπη έκδοσι, ώστε να μιλήση στο σχετικό κοινό κατά το δυνατό η αντιπαραβολή της τεκμηρίωσης, θεωρητικής, ηθικής, εμπειρικής. Οψόμεθα, λοιπόν… (Βεβαίως, υπάρχει ήδη μία θαυμάσια "βιβλιογραφία" και συγγραμματογραφία.)

Πρώτες παρατηρήσεις για το 14^ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ

 

Των Παν. Μπούρδαλα – Βασ. Δημόπουλου*

Α) Η ΔΑΚΕ, πιστή στο κυβερνητικό συνδικαλισμό, δεν ήθελε το συνέδριο να έχει κάποια σχετική   ουσία και γι' αυτό πετούσε συνεχώς την «μπάλα στην εξέδρα». Το βράδυ των αποφάσεων έβαλε την  πρόταση σε ψηφοφορία «εκπαιδευτικό μισθολόγιο» (ναι αυτές τις δυο λέξεις) χωρίς αναφορά σε περιεχόμενο και στο προετοιμαζόμενο μισθολόγιο των δύο ταχυτήτων και μετά έψαχνε αφορμή για να αποχωρήσει, πράγμα που έκανε.  

Β) Η ΠΑΣΚ χειροκρότησε την εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ (Α. Διαμαντοπούλου) πολλές φορές, ακόμη και όταν άνοιξε ευθαρσώς τη γραμμή της περιφερειοποίησης των σχολείων και  διαχείρισης του προσωπικού καθώς και της θεσμικής αξιολόγησης. Παράλληλα οι ομιλητές της ήταν υποτονικοί και άνοιξαν μόνο «μικρά» ζητήματα. Κάποιοι σύνεδροι μάλιστα  στήριζαν τη θεσμική αξιολόγηση των σχολικών μονάδων. Η στάση αυτή επιβεβαίωσε την εκτίμησή μας ότι ήταν αδύνατο να  υπάρξει πλειοψηφική πολιτική απόφαση του συνεδρίου.  

Γ) Οι Συνεργαζόμενες Εκπ. Κινήσεις φάνηκαν σε γενικές γραμμές υποτονικές, χωρίς ιδιαίτερη στόχευση, πλην δυο-τριών εξαιρέσεων, που αφορούσαν τη σαπίλα στις υπηρεσιακές μεταβολές και κάποια προβλήματα της καθημερινότητας στα σχολεία.

Δ) Η ΔΕΕ-ΠΑΜΕ για άλλη μία φορά είχε λόγο καταγγελτικό προς όλες τις πλευρές, χωρίς καμιά προσπάθεια σύνθεσης σε κανένα ζήτημα. Γι' αυτό και καταψήφισε όλες τις αποφάσεις που πάρθηκαν. Έδωσε βαρύτητα μόνο σε θεωρητικές – ιδεολογικές ερμηνείες της κρίσης. Ενδεικτική ήταν η στάση της  για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των ωρομισθίων,  που με ένα συμπληρωματικό ψήφισμα, ορθό μεν, αλλά όπως διεφάνη από ενδεικτική ψηφοφορία, η σκοπιμότητά της ήταν να καταψηφιστεί από μέρος των ΠΑΣΚ-Συν. Ε. Κ., με μοναδικό στόχο να εμφανίσει τις εσωτερικές αντιθέσεις σ' αυτές, ενώ η καταψήφιση του υπονόμευε την πολύ θετική ήδη ψηφισμένη απόφαση.

Στ) Οι Αγ. Παρεμβάσεις- Συσπειρώσεις έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, ώστε να παρθούν επικαιροποιημένες αποφάσεις, χωρίς όμως να υπονομευτούν οι θετικοί άξονες του 13^ου συνεδρίου. Αναφερόμαστε τόσο   στην επιβεβαίωση των αιτημάτων του προηγούμενου συνεδρίου (σχολείο, αξιολόγηση-χειραγώγηση, κατάργηση ωρομισθίας,  ασφαλιστικό και μισθολογικό ζήτημα, κλπ), όσο και στην εναντίωση στα επαγγελματικά ταμεία και στο μισθολόγιο των δύο ταχυτήτων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Δυστυχώς όμως το βέτο των εκπροσώπων των Συν. Εκπ. Κινήσεων, όσο και της ΠΑΣΚ, δεν επέτρεψαν η απόφαση για κλαδική συλλογική σύμβαση (παράλληλα με τη γενική της ΑΔΕΔΥ) να περιέχει το επιθετικό αίτημα για ενσωμάτωση των δύο εκπαιδευτικών επιδομάτων (περ. 450 Ε) στο βασικό μισθό, που  θα επιδιώξει να αφαιρέσει από τους νεοπροσλαμβανόμενους η κυβέρνηση.

Όσον αφορά τους εκπροσώπους της Εκπ. Παρέμβασης Αχαΐας έκαναν εμφανή την παρουσία τους στο συνέδριο και με τους ομιλίες τους και με τη συμβολή τους στη διαμόρφωση της όλης τακτικής και πολιτικής των Παρεμβάσεων.   Δηλαδή η στάση τους ήταν ακριβώς σύμφωνη με τις δημόσιες προεκλογικές δεσμεύσεις της Εκπ. Παρέμβασης.

Τέλος η αγωνιστική πρόταση των Παρεμβάσεων για ετοιμότητα μέσω συνελεύσεων το Φθινόπωρο δυστυχώς παραπέμφθηκε στο νέο ΔΣ της ΟΛΜΕ, του οποίου βεβαίως οι συσχετισμοί παραμένουν ως έχουν, με μερικά νέα πρόσωπα στη σύνθεσή του.

 

Συνάδελφοι, -σσες

καλή ξεκούραση και με πολλαπλή ετοιμότητα το Σεπτέμβρη. Οι καιροί «ου μενετοί»…

Εκπαιδευτική Παρέμβαση

Αχαΐας – Μέλος του Πανελλαδικού Δικτύου Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων Δ. Ε.

 

* Για την Εκπ. Παρέμβαση Αχαΐας, οι σύνεδροι στο 14^ο συνέδριο, Π. Μπούρδαλας και Β. Δημόπουλος.

http://eparemvasiax.wordpress.com/  Πάτρα, 29-06-2009

Βουλιάζουμε με τα μέτρα των «λογιστών» των Βρυξελλών

 

                                      Tου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΔΙΖΕΛΟΥ 

 

Οι ευρωεκλογές «Ιούνιος '09» ανέδειξαν πρώτο κόμμα την αποχή όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές άλλες κοινοτικές χώρες. Για παράδειγμα, στην Ολλανδία το ποσοστό αποχής έφτασε στο 60%!
Βασικά δύο υπήρξαν οι συντελεστές της θεαματικής αύξησης της αποχής. Η απογοήτευση για την πορεία της ΕΕ, η οποία μετατράπηκε σε αδιαφορία για τα ευρωπαϊκά δρώμενα και η ταύτιση της πολιτικής της ΕΕ με τη «νέα τάξη πραγμάτων» που κατέληξε στην πλήρη υιοθέτηση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου. Το ξέσπασμα των ευρωπαίων πολιτών τον Φεβρουάριο του 2003 εναντίον του πολέμου στο Ιράκ θεωρήθηκε από πολλούς σαν απόδειξη ότι η Ενωμένη Ευρώπη παρά την πανσπερμία λαών απέκτησε κοινή ταυτότητα και πίστη σε κοινές αξίες. Και πολλοί στοχαστές, όπως ο Γερμανός Χάμπερμας και ο Αμερικανός Ρίφκιν, πίστεψαν ότι η Ευρώπη θα ηγεμονεύσει στον 21ο αιώνα.

Η Ευρώπη των λαών διέθετε το θέλγητρο της ενοποίησης και της δημιουργίας ευρωπαϊκού έθνους, ένα όραμα που άνθησε τη δεκαετία του '70 και παρέσυρε ακόμα και τα κομμουνιστικά κόμματα της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας. Με τη βοήθεια πολλών στοχαστών της Αριστεράς δημιουργήθηκε το ισχυρό ρεύμα των ευρωκομμουνιστών που πίστεψαν στην Ενωμένη Ευρώπη των λαών που θα μπορούσε να βαδίσει στον «τρίτο δρόμο» μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ με προσήλωση στα δημοκρατικά ιδεώδη και φυσικά με στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτά τα θέλγητρα δεν μπόρεσαν να αντέξουν. Τα μάρανε η νόσος και τα ανάλωσε ο χρόνος. Για να επιβεβαιωθεί η πίστη των αρχαίων Ελλήνων ότι «κάλλος ή νόσος εμάρανε ή χρόνος ανήλωσε».

Θα πρέπει λοιπόν να αναζητήσουμε τη νόσο της ΕΕ και τις μεταβολές που έφερε η πάροδος του χρόνου από το τέλος της δεκαετίας του '70 και μέχρι σήμερα. Στο διάστημα αυτών των 40 ετών πολλά άλλαξαν που θρυμμάτισαν το όραμα της Ευρώπης των λαών και έκλεισαν τον τρίτο δρόμο, ενώ δημιούργησαν μια νοσηρή κατάσταση στην ΕΕ. Η πρώτη σημαντική αλλαγή ήταν η κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Για τον καπιταλισμό έσβησε το αντίπαλο δέος. Κατέστη πλέον κυρίαρχος και μπορούσε να υπαγορεύσει τις όποιες αλλαγές επιθυμούσε στις κοινωνικές και οικονομικές δομές. Και μη έχοντας ισχυρό αντίπαλο, κατολίσθησε στον ατομικιστικό καπιταλισμό, που, όπως έγραφε το 1932 ο διάσημος οικονομολόγος Τζον Κέινς, «δεν είναι έξυπνος, δεν είναι όμορφος, δεν είναι δίκαιος, δεν είναι ενάρετος και δεν προσφέρει τα αγαθά που θα έπρεπε. Μας προκαλεί αντιπάθεια, αρχίζει μάλιστα να εμπνέει περιφρόνηση». Φωτογράφηση προφητική κάπως του σημερινού νεοφιλελευθερισμού και της νέας τάξης πραγμάτων. Οι ελπίδες των ευρωκομμουνιστών για μια ΕΕ των λαών κατέρρευσαν με τις εξελίξεις που ακολούθησαν μετά τον τερματισμό του ψυχρού πολέμου και την κατεδάφιση του τείχους του Βερολίνου. Η ΕΕ έγινε περισσότερο αμερικανική, δέθηκε πιο σφιχτά στο άρμα των ΗΠΑ και ξέχασε τις αρχές της. Απόδειξη η συμπαράταξη ΗΠΑ – ΕΕ σε όλα τα δύσκολα διεθνή προβλήματα. Συμπαράταξη στους δύο πολέμους εναντίον του Ιράκ, στους βομβαρδισμούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στην προσπάθεια ολοκληρωτικής διάλυσης της ΕΣΣΔ, στην επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς κ.λπ. Στην ξέφρενη αυτή συμπόρευση επόμενο ήταν η ΕΕ να υιοθετήσει τον νεοφιλελευθερισμό και το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς. Το αποτέλεσμα ήταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας. Η μοναδική αξία το κέρδος των αγορών και των δυνάμεων που κυριαρχούν σ' αυτές. Και το κέρδος θα πρέπει να διασφαλίζεται με τη σταθερότητα του νομίσματος και η σταθερότητα με τη σειρά της να διασφαλίζεται με την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία με κάθε θυσία! Το οικονομικό μοντέλο που υιοθέτησε και εφάρμοσε η πολιτική και υπηρεσιακή ηγεσία της ΕΕ θεοποίησε την πλήρη ελευθερία των αγορών, την ανταγωνιστικότητα, τη σταθερότητα του ευρώ, τη δημοσιονομική πειθαρχία και το υψηλό κέρδος για τους επενδυτές. Όχι στις δαπάνες για την πολιτική κοινωνικής προστασίας. Όχι δαπάνες (και περιορισμοί) για την προστασία της φύσης και του περιβάλλοντος. Όχι στην παρέμβαση του κράτους στην οικονομία. Όχι στις αυξήσεις μισθών, ημερομισθίων γιατί είναι βαρίδια στην ανταγωνιστικότητα και στα υψηλά κέρδη των επενδυτών και των επιχειρήσεων. Έτσι σύμφωνα και με την έκθεση της Κομισιόν «Η απασχόληση στην Ευρώπη – 2007», το μερίδιο των μισθών-ημερομισθίων στην προστιθέμενη αξία μειώθηκε από 70% που ήταν το 1975 σε 58% το 2006, φυσικά με αύξηση του μεριδίου του κεφαλαίου κατά 12%. Και επισημαίνει με μια κρυφή ικανοποίηση ότι στα 100 μεγαλύτερα επιχειρηματικά γκρουπ της Ενωμένης Ευρώπης, η μείωση του μεριδίου της εργασίας είναι περισσότερο δραματική, καθώς φτάνει στο 46% με ανάλογη αύξηση του μεριδίου του κεφαλαίου! Η κρατική εξουσία δεν εκτοπίστηκε μόνον από την οικονομία, αλλά και απογυμνώθηκε από ένα μεγάλο μέρος των παραδοσιακών εσόδων της (μείωση της φορολογίας των επιχειρηματικών κερδών, μείωση ή κατάργηση δασμών και εισαγωγικών επιβαρύνσεων, εξομοίωση στη φορολογική μεταχείριση μεταξύ εισαγομένων και εγχωρίως παραγομένων προϊόντων) με αποτέλεσμα την παραπέρα διόγκωση των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων. Αυτή η αποδυνάμωση των κρατών από νομοθετημένα έσοδα οδήγησε σε υψηλά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος τράβηξε τον ανήφορο. Έτσι τα κράτη εξαναγκάστηκαν σε αύξηση της φορολογίας των μικρών και των μεσαίων εισοδημάτων, σε εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και σε δραστικό περιορισμό των δαπανών κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας. Η λιτότητα σε μισθούς και ημερομίσθια έγινε μόνιμη κατάσταση και η φτώχεια φούντωσε.

Η αποδυνάμωση του κράτους ήταν γεγονός. Το σύνθημα για «λιγότερο κράτος» παραπλάνησε τους λαούς, καθώς δόθηκε με θελκτική συσκευασία. Ότι τάχα θα δοθούν στους πολίτες περισσότερες ελευθερίες και θα καταργηθούν οι περιορισμοί και οι κρατικές παρεμβάσεις. Όμως έγινε «λιγότερο κράτος» για τις δυνάμεις της αγοράς, για τους πάσης φύσεως οικονομικούς εγκληματίες και «ανύπαρκτο κράτος» για την προστασία των εργαζομένων και την ενίσχυση των οικονομικά αδύναμων πολιτών. Αυτή η εξουθένωση των κρατών δεν εξυπηρετούσε μόνον το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά και τα αμερικανικά οράματα για την επιβολή της pax americana. Αρχικά η ΕΟΚ και στη συνέχεια η διάδοχός της, η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την κοινή πολιτική, τη νομοθεσία και τις αποφάσεις της και τις παντοειδείς πιέσεις κατέστησε τις κυβερνήσεις των κρατών μελών «Κυβερνήσεις Περιορισμένης Ευθύνης» και συρρίκνωσε ακόμη περισσότερο την κρατική εξουσία. Αυτές οι κυβερνήσεις μπολιάστηκαν με το μικρόβιο της υποτέλειας και ναρκώθηκαν τα αντανακλαστικά της ανεξαρτησίας τους. Επόμενο ήταν να μην αντιδράσουν στην πρόσδεση της ΕΕ στο άρμα των ΗΠΑ και του νεοφιλελευθερισμού. Όταν οι ΗΠΑ σιγουρεύτηκαν για την αφοσίωση της ΕΕ στην pax americana, στη νέα τάξη πραγμάτων και στην ανεπιφύλακτη αποδοχή του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, τότε άρχισαν να εργάζονται για τη διεύρυνση της ΕΕ. Δεν τρόμαζε την ηγεσία των ΗΠΑ η όποια πολιτική, στρατιωτική και οικονομική δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών Ευρώπης. Έβλεπαν ότι μπορούσαν να πετύχουν «μ' έναν σμπάρο πολλά τρυγόνια». Έτσι φτάσαμε στη μεγάλη διεύρυνση με την ένταξη με συνοπτικές διαδικασίες των φτωχών κρατών της Ανατολικής Ευρώπης στην ΕΕ των «27» και παράλληλα φούντωσαν και οι πιέσεις και για την πλήρη ένταξη και της Τουρκίας. Τα νεοφώτιστα στον καπιταλισμό τέως κομμουνιστικά κράτη έπρεπε να απολαύσουν τα «θέλγητρα» της οικονομίας της ελεύθερης (ασύδοτης) αγοράς, με ευρωπαϊκή οικονομική στήριξη. Και τώρα τα απολαμβάνουν. Βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας! Αλλά και η ΕΕ έγινε περισσότερο εξαρτημένη από τις ΗΠΑ, λιγότερο ενωμένη, δυσκίνητη στις αποφάσεις της, με πανίσχυρο φιλοαμερικανικό λόμπι και με επαύξηση των υποχρεώσεών της για τη στήριξη των νεοφώτιστων κρατών μελών. Εξασθένησε η οικονομική και εσωτερική της δύναμη. Στην τωρινή παγκόσμια οικονομική κρίση, τη χειρότερη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, φυσικό ήταν η ΕΕ να αποδειχθεί ανύπαρκτη και χωρίς σχέδιο αντιμετώπισής της. Με μηδαμινό προϋπολογισμό σε σύγκριση με τις πελώριες δαπάνες στήριξης της οικονομίας των μικρών χωρών της ΝΑ Ευρώπης και με νοοτροπία λογιστών-καταστιχογράφων, οι διορισμένες ηγεσίες της ΕΕ και της ΟΝΕ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) στην κρίσιμη φάση της οικονομίας αγωνιούν οι δυστυχείς μήπως το έλλειμμα υπερβεί το όριο του 3% του ΑΕΠ και υποχρεώνουν τα κράτη μέλη στη λήψη εκτάκτων μέτρων! Και δεν βλέπουν ότι οι ΗΠΑ δεν διστάζουν να φτάσουν το δικό τους έλλειμμα στο 12% του ΑΕΠ, προκειμένου να βοηθηθεί η οικονομία τους να αντιμετωπίσει την κρίση με όσο το δυνατόν ελαχιστοποιημένες αρνητικές επιπτώσεις. Οι παρωπίδες των λογιστών της ΕΕ και η στρεβλή προσήλωσή τους στη σταθερότητα του ευρώ οδήγησαν τα κράτη της ΕΕ στην ύφεση. Βουλιάζουμε με τα μέτρα που μας επιβάλλουν. Αυτή είναι η ΕΕ. Δοξάστε την! Ουσιαστικά με το μακρόσυρτο τωρινό σχήμα της μπήκε σε φάση παρακμής, με ανυπέρβλητες δυσκολίες για το πολιτικό και το οικονομικό μέλλον της. Να γιατί στις εκλογές της 7ης Ιουνίου η πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών δεν προσήλθε στην κάλπη ή ψήφισε κόμματα που τάσσονται ενάντια στην ΕΕ του νεοφιλελεύθερου ατομικιστικού καπιταλισμού. Ενός καπιταλισμού με απάνθρωπο φρικώδες πρόσωπο.

 

Σημ. φιλαλήθη/philalethe: λαμβάνεται από εδώ .

Το 14^ο συνέδριο της ΟΛΜΕ στο υπόβαθρο  της κατάρρευσης της μεταπολίτευσης

 

Του Παναγ. Α. Μπούρδαλα*

 

 

Της απομένει πιθανά μια τελευταία αναλαμπή από μια νέου τύπου κεντροαριστερή διακυβέρνηση υπό την ηγεμονία του υπαρκτού μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσίας, με την  κριτική συναίνεση της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ, των Ο. Π. και φυσικά των ισχυρών οικονομικών και επικοινωνιακών κέντρων εξουσίας, με βάση τις αποφάσεις της Ε.Ε. και των G 20.

Οι πολιτικές δυνάμεις της κλασικής αριστεράς, σε όλες τους τις εκδοχές, έχουν υποχωρήσει, αφού  όπως έδειξε  η στάση του 40-45% των ψηφοφόρων αδυνατούν ιδεολογικά και πολιτικά να απορροφήσουν ακόμη και τη δυσαρέσκεια. Ταυτόχρονα αυτή η αντίδραση στο πολιτικό σύστημα, ενώ υφίστανται πολλοί λόγοι για να το κάνουν, μάλλον εκφράζονται πάλι, όπως οι εξεγερμένοι του Δεκέμβρη: χωρίς Λόγο (το Λ κεφαλαίο)…

Μέσα σ' αυτό το τοπίο είμαστε υποχρεωμένοι, όχι μόνο στα πρωτοβάθμια, αλλά κυρίως στα δευτεροβάθμια σωματεία τύπου ΟΛΜΕ, να ανοίξουμε νέους δρόμους, νέες εκδοχές, νέες στρατηγικές και νέες συμμαχίες, ώστε να αντιμετωπίσουμε το νέο τοπίο Δημοκρατίας, Εργασίας, Παιδείας και Πολιτισμού που φαίνεται να δημιουργείται. Βεβαίως δεν πρόκειται για παρθενογένεση, αλλά για ανάδειξη και ανάπτυξη υπαρχόντων δυνατοτήτων και στα τέσσερα προηγούμενα επίπεδα. Ας κάνω μια κάποια σκιαγράφηση:

 

Ι) Στο επίπεδο της αστικής δημοκρατίας, η αριστερά κατέρρευσε εκλογικά παταγωδώς, χωρίς η μετατόπιση να κεφαλαιοποιηθεί τουλάχιστον σε κοινωνικό επίπεδο. Αυτό εκφράστηκε τόσο με το κόμμα-κιβωτός (ΚΚΕ, αλλά και ΠΑΜΕ), που έχασε το 25% της δύναμής του στις ευρωεκλογές, όσο και με τη στρατηγική της «ενότητας της αριστεράς», που προωθούσε ο σχεδόν διαλυμένος τώρα ΣΥΡΙΖΑ. Την προωθούσαν, όταν  αυτήν δεν την είχε και δεν την έχει  κατακτήσει, όχι μόνο ιδεολογικά και πολιτικά, αλλά ούτε καν με οργανωτικά χαρακτηριστικά στο εσωτερικό του. Και βλέπουμε ήδη πως συμπεριφέρεται στο πρώτο φύσημα του ανέμου…

Επομένως χρειάζονται ενότητες, αλλά σε επίπεδα μια νέας σύνθεσης με ευρύτερες συμμαχίες, που αφ' ενός  θα γειώνονται ακόμη περισσότερο στα πραγματικά προβλήματα και αφ' ετέρου το όχημα μπορεί να είναι κυρίως τα συνδικάτα, οι τοπικές δράσεις, ο πολιτισμός, ο χώρος εργασίας, κλπ, και όχι τόσο «η αριστερά».

 

ΙΙ) Στο δεύτερο επίπεδο, δηλαδή παιδείας-εργασίας-πολιτισμού, δίνεται μια δυνατότητα για μια πρώτη προσέγγιση στο συνέδριο της ΟΛΜΕ προς μια νέα σύνθεση πάνω στην αλληλοπεριχώρηση αυτής της «τριάδας» στο χώρο της εκπαίδευσης. Τα παλιά ιδεολογήματα, είτε του απερχόμενου (;) εξουσιαστικού «ελληνοχριστιανικού» εθνικισμού με κέντρο το έθνος-κράτος, είτε του κυρίαρχου άχρωμου και στείρου κοσμοπολιτισμού με επίκεντρο την μη δημοκρατική Ε.Ε., συμβατού με τις αξίες του νέου καπιταλισμού, αφήνουν ένα μεγάλο πολιτισμικό, διαπολιτισμικό και αντιϊμπεριαλιστικό κενό, που τελικά το καλύπτει κυρίως ο αφιλόξενος χώρος της αναδυόμενης δήθεν αντιπαγκοσμιοποιητικής ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη.

Μέσα στο τούνελ της παρούσας παγκόσμιας κρίσης, που το σύστημα προσπαθεί να την χρησιμοποιήσει όσο γίνεται περισσότερο για να επιταχύνει τις νέες καπιταλιστικές σχέσεις, έχουμε επί πλέον τρία σταθερά δεδομένα, με αντίστοιχες πιθανές συνδικαλιστικές διεξόδους για μας:

α) Το σύμφωνο σταθερότητας της Ε.Ε. και τις αποφάσεις των G8 και G20, που σημαίνει «ευασφάλεια», υποβάθμιση των συλλογικών συμβάσεων των συνδικάτων, δραστική μείωση των μισθών-συντάξεων και ειδική περικύκλωση του στενότερου δημόσιου τομέα (παιδεία, υγεία,  κλπ), αύξηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας μέσα σε ένα νέο εργασιακό τοπίο. Το τοπίο της κρίσης  μπορεί να χρησιμοποιήσει   τις  μεγάλες διαφορές  εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό  με το δημόσιο τομέα για να ακινητοποιήσει τα συνδικάτα, ώστε να μειώσει δραστικά κατά σειρά τόσο τον αριθμό των  μονίμων, όσο και τις οργανικές θέσεις.

Έτσι η  προοδευτική ιδέα του ολοήμερου σχολείου και για το Γυμνάσιο (ίσως και Λύκειο) μπορεί να αλλάξει την αναλογία μονίμων-αναπληρωτών και ωρομισθίων δραστικά εις βάρος της μονιμότητας. Να φέρει μετά από μια νέα απόπειρα την «αξιολόγηση», δηλαδή τη συρρίκνωση και το κλείσιμο σχολείων και να βαθύνει τη χειραγώγηση στους εκπαιδευτικούς.

Παράλληλα επιδιώκει να παίξει με τα επιδόματα και τα δώρα. Η πρόταση για νέο μισθολόγιο, δήθεν μόνο για τους νεοεισερχόμενους, χωρίς τα επιδόματα (περίπου 450 Ε είναι τα εκπαιδευτικά στο χώρο της βασικής εκπαίδευσης) έχει ως επί πλέον στόχο την παραπέρα διάσπαση των εργαζόμενων στον ίδιο χώρο. Η ΑΔΕΔΥ τώρα, όχι μόνο λόγω συσχετισμού δύναμης ή οργανωτικής μορφής (Γενικό Συμβούλιο), αλλά για μια σειρά άλλων λόγων που έχουν να κάνουν και με τις επαγγελματικές διαφορές, δεν μπορεί πια από εδώ και πέρα να διαπραγματεύεται τα πάντα. Η ΟΛΜΕ π.χ. (και πιθανά παράλληλα και η ΔΟΕ) οφείλει να ανοίξει ένα νέο δρόμο διαπραγματεύσεων,  το λιγότερο όπως  έκανε η Ε.Ι.Ν.Α. στο χώρο της υγείας, παρά τις από τα κάτω «αριστερές» κριτικές για το χειρισμό «Τσούκαλου».

Εάν η κυβέρνηση έχει δείξει τις προθέσεις της για νέο μισθολόγιο το 2010, όπου σχεδιάζει να εξαφανίσει τα επιδόματα στους νεοπροσλαμβανόμενους (με στόχο να τα συρρικνώσει και στους μόνιμους μέσω υπερβολικών ασφαλιστικών – συνταξιοδοτικών κρατήσεων), εμείς ως  ΟΛΜΕ οφείλουμε να διεκδικήσουμε κλαδικές συμβάσεις εφ' όλης της ύλης μεν, αλλά ειδικά για το μισθό, κλαδική σύμβαση με επίκεντρο την ενσωμάτωση όλων των επιδομάτων στο βασικό μισθό. Είναι η ώρα να αποδράσουμε τόσο από τη λογική του δήθεν ενιαίου μισθολογίου, όσο και του αριθμητικού μισθού (1400 Ε καθαρά ή 1800 ακαθάριστα, χωρίς να υποτιμάται τόσο ο μισθός του νεοδιόριστου όσο και ο καταληκτικός).  Η ΑΔΕΔΥ σ' αυτή τη φάση ας διεκδικήσει τον κατώτατο μισθό.

β) Η απόφαση του Ευρωδικαστηρίου για το συνταξιοδοτικό, πέρα από το ζήτημα του είδους της συνταξιοδοτικής «ισότητας» μεταξύ ανδρών και γυναικών, που φέρνει στο προσκήνιο, άνοιξε το ζήτημα των επαγγελματικών ταμείων στους δημοσίους υπαλλήλους και για την κύρια σύνταξη. Και αν ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου, μπορούμε να φτάσουμε σε επαγγελματικά ταμεία μέχρι και κατά ειδικότητα… Η καθολική μας άρνηση για επαγγελματικά ταμεία στο συνέδριο είναι ο βασικότερος όρος ύπαρξης ακόμα και αυτού καθ'  αυτού του συνδικαλισμού στους παραδοσιακούς συνδικαλιστικούς θεσμούς.

γ) Ο καταιγισμός εκπαιδευτικών προτάσεων  με επίκεντρο τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (που περιέχουν μέσα τους και πολλές προτάσεις που υπό όρους θα γίνονταν αποδεκτές, αλλά μέσα σε άλλο εκπαιδευτικό πλαίσιο) από Π.Ι., Επιτροπή ΥΠΕΠΘ (Μπαμπινιώτης με κατ' αρχήν αποδοχή Ν.Δ., ΛΑΟΣ και … ΠΑΣΟΚ),   προτάσεις (νέας) ΠΟΣΔΕΠ (τα λεγόμενα 10 σημεία) και  η νέα (;) τακτική (2009) της πλειοψηφίας της ΔΟΕ μέχρι στιγμής, δημιουργούν το πανεκπαιδευτικό τοπίο.  

Το ΟΧΙ της ΟΛΜΕ στο θεσμικό διάλογο ήταν δυνατό μόνο στα ΜΜΕ, αλλά ασθενές και με ελάχιστη υποστήριξη στις ΕΛΜΕ και την κοινωνία. Τρία είναι τα σημεία κλειδιά  για το ΟΧΙ,  από εδώ και πέρα, που δεν μπορούμε δηλαδή να ανεχτούμε ως εκπαιδευτικοί:

1) Στις ερωτήσεις κλειστού τύπου με τις αντίστοιχες κεντρικές τράπεζες θεμάτων: Εμείς οι εκπαιδευτικοί της τάξης, ήδη έχουμε κατανοήσει που οδηγούν την κριτική και ολιστική σκέψη της νέας γενιάς. Αυτοί όμως προετοιμάζονται να τις καταστήσουν ως βασικό τρόπο εξέτασης στο σχολείο και να μειώσουν ακόμη περισσότερο το «ενιαίο της γνώσης» σε μικρότερο κύκλο νεολαίας.

2) Στις περιφερειακές εξετάσεις.  Το πρώτο αποτέλεσμα μιας τέτοιας δοκιμής (μετά το πείραμα Αρσένη και Ευθυμίου) είναι η διάλυση κάθε δυνατότητας να λειτουργήσει παιδαγωγικά κάθε σχολική κοινότητα.  Το δεύτερο αποτέλεσμα εκτιμάται ότι θα αυξήσει την αποστράτευση και άλλου μαθητικού δυναμικού, είτε κυριολεκτικά με μεγαλύτερη σχολική διαρροή, είτε με «μεγαλύτερο» λειτουργικό αναλφαβητισμό.

Παράλληλα σε επίπεδο θεσμικό, δίνει η πρόταση αυτή ένα ακόμα ψεύτικο εργαλείο για «αξιολόγηση» της σχολικής μονάδας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ύπαρξη αρκετών σχολείων και φυσικά το στένεμα του κλοιού για ατομική θεσμική «αξιολόγηση» – χειραγώγηση των εκπαιδευτικών εις βάρος βεβαίως κάθε παιδαγωγικής ελευθερίας. Και αυτό διότι τέτοιες περιφερειακές βαθμολογίες δεν οδηγούν σε ανατροφοδότηση και αλληλεπίδραση των εκπαιδευτικών, αλλά σε υποταγή στην ιεραρχία.

3) Στα πολλά επιλεγόμενα μαθήματα και τους μάνατζερ, που θα απομακρύνουν ακόμα περισσότερο τους μαθητές από τη λογική της «ενιαίας γνώσης», τόσο στο είναι του κάθε μαθητή χωριστά, όσο και των μαθητών ως κοινωνικού στρώματος. Παράλληλα ανοίγουν τους δρόμους για είσοδο των χορηγών και στον τομέα των μαθημάτων, οπότε το τοπίο θα αλλάξει άρδην, έτσι ώστε να οδηγηθούν οι σχολικές κοινότητες ως μονάδες στο … Β΄ Καποδίστρια με ειδικό ρόλο του κεφαλαίου άμεσα σε τομείς της γνώσης και πολιτισμού στο σχολείο.

 

ΙΙΙ) Κλείνοντας, θεωρώ, πως μέσα σ' αυτό το διαγραφόμενο συνδικαλιστικό πλαίσιο μπορούν να κινηθούν οι νέες συνδικαλιστικές συμμαχίες και ενότητες, ικανές να δώσουν ώθηση στην πράξη και για πολλαπλές μορφές ενότητας στη δράση και στις «αριστερές» συνιστώσες. Διαφορετικά θα μείνουν σε δεύτερο πλάνο οι αποφάσεις των προηγούμενων συνεδρίων και θα παραμείνουν ανοικτές μόνο οι όποιες δυνατότητες νέων συνθέσεων σε επίπεδο Γενικών Συνελεύσεων, πανεπκαιδευτικών συμμαχιών, νέων μορφών συλλογικής κοινωνικής δράσης και πειραματισμούς στις σχολικές κοινότητες.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν είναι δυνατόν να ξεκινήσει η πορεία και για ένα «Ενιαίο Συνδικάτο Παιδείας», με τη μορφή Συνομοσπονδίας και με στρατηγική που να επιτρέπει την είσοδο, σε επόμενη συμβατή φάση, και των πανεπιστημιακών, που φαίνεται και γι' αυτούς, ότι τελειώνει η περίοδος των «παχέων αγελάδων» (Ευρωπαϊκά προγράμματα).

Ιδού πεδίο δόξης…

 

Υστερόγραφο: Το συνέδριο οφείλει στη λογική του διαπολιτισμού και του ενιαίου της γνώσης και της εργασιακής μονιμότητας και αξιοπρέπειας:

α) Να καλέσει την διωκόμενη πρώην διευθύντρια του 132^ου Δημ. Σχολείου για μια ειδική παρέμβαση στο συνέδριο, που πάλεψε, πέρα από δημοσιοϋπαλληλικές λογικές, για το αυτονόητο στο σχολείο της μαζί με το σύλλογο.

β) Να εκδώσει ειδικό ψήφισμα για την Κ. Κούνεβα, σύμβολο αταλάντευτου συνδικαλιστικού αγώνα.

 

* Ο Παναγ. Α. Μπούρδαλας είναι σύνεδρος του 14^ου συνεδρίου της ΟΛΜΕ, εκλεγμένος από την Εκπαιδευτική παρέμβαση Αχαΐας – πρ. πρόεδρος της Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας.

 

Πάτρα, 22-06-2009

Δελτίο Τύπου 14/06/09

της Ανοιχτής Συνέλευσης Ωρομισθίων Εκπαιδευτικών

 

Την Κυριακή 14-06-09 πραγματοποιήθηκε, με πολύ μεγάλη προσέλευση, ανοιχτή συνέλευση Ωρομισθίων Εκπαιδευτικών. Η συνέλευση είχε χαρακτήρα απολογιστικό των μέχρι τώρα δράσεων των δύο περίπου μηνών ύπαρξής της. Επίσης, συζητήθηκαν όλα τα τρέχοντα ζητήματα, και έγινε κουβέντα για τη συνέχεια των κινητοποιήσεών μας. 

Την Κυριακή 14-06-09 πραγματοποιήθηκε, με πολύ μεγάλη προσέλευση, ανοιχτή συνέλευση Ωρομισθίων Εκπαιδευτικών. Η συνέλευση είχε χαρακτήρα απολογιστικό των μέχρι τώρα δράσεων των δύο περίπου μηνών ύπαρξής της. Επίσης, συζητήθηκαν όλα τα τρέχοντα ζητήματα, και έγινε κουβέντα για τη συνέχεια των κινητοποιήσεών μας. 

Ο απολογισμός κρίθηκε συνολικά θετικός ως ξεκίνημα του αγώνα. Παραλείψεις και καθυστερήσεις στη δράση της «πρωτοβουλίας ωρομισθίων εκπαιδευτικών αβθμιας, βθμιας εκπαίδευσης»  καταγράφηκαν, ως το αποτέλεσμα της αδυναμίας μας να συνδράμουμε ακόμη περισσότερο από το χρόνο μας στην προσπάθεια και στην έλλειψη συμμετοχής ή εμπειρίας σε ορισμένες περιπτώσεις.

Για την από ‘δω και πέρα δράση, οι αποφάσεις της συνέλευσης έχουν ως εξής:

Κατάθεση τις προσεχείς ημέρες στο υπεπθ, δοε, ολμε του πανελλαδικού ψηφίσματος των Ωρομισθίων Εκπαιδευτικών, το οποίο υπογράφεται από χιλιάδες εκπαιδευτικούς, συλλόγους και σωματεία

Κατάθεση στο υπεπθ, δοε, ολμε του κειμένου με το οποίο ζητούμε την ρητή αποσαφήνιση από το υπεπθ προς τις σχολικές μονάδες της μη υποχρέωσής μας σε εξωδιδακτικές εργασίες για τη νέα σχολική χρονιά

Κατάθεση στο υπεπθ, δοε, ολμε αιτήματος άμεσης απάντησης για την πληρωμή των ωρομισθίων εκπαιδευτικών και ιδιαίτερα των συναδέλφων ξένων γλωσσών που είναι απλήρωτοι όλο το χρόνο. 

Για το ίδιο ζήτημα θα γίνει παρέμβαση στην αβθμια διεύθυνση δυτικής Θεσσαλονίκης, τη Δευτέρα 22/6 στις 10πμ, ημέρα που θα παραλάβουμε τις απολύσεις μας

Παράσταση Διαμαρτυρίας έξω από τα γραφεία της περιφέρειας Μακεδονίας του οαεδ τη Δευτέρα 15 Ιούνη. Η διαμαρτυρία πραγματοποιήθηκε με μεγάλη συμμετοχή. Σε συνάντηση με τον διευθυντή του οαεδ πρωτοκολλήθηκε αίτημα απάντησης του υπουργείου στην ανάγκη καταβολής του επιδόματος ανεργίας σε όλους τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς, καθώς είναι επιλογή του υπουργείου να μας προσλαμβάνει με ημιαπασχόληση και ετεροχρονισμένα σε σχέση με την έναρξη της σχολικής χρονιά.

Παρέμβαση μαζί με το «συντονιστικό ωρομισθίων εκπαιδευτικών» στα συνέδρια δοε και ολμε τις επόμενες μέρες, όπου θα τεθούν από μέλη της πρωτοβουλίας τα εξής:

Ποια θα είναι η στάση των συνδικάτων από εδώ και πέρα για την προώθηση των αιτημάτων των ωρομισθίων εκπαιδευτικών

Ερωτήματα σχετικά με την εισήγηση του συνεδρίου της δοε:  «Όπου είναι δυνατόν να αναλάβουν και να διδάξουν δάσκαλοι τα αντικείμενα για τα οποία δε χρειάζονται ειδικότητες και κατέχουν οι ίδιοι βασικές γνώσεις (π.χ. πληροφορική, θέατρο, χορός, εικαστικά κλπ)»

Αν θα υπάρξει στήριξή τους σε μελλοντικές δυναμικές κινητοποιήσεις των ωρομισθίων και μέχρι ποιου σημείου

Ο τρόπος δράσης τους για την καταβολή των δεδουλευμένων και ιδιαίτερα στους συναδέλφους γαλλικής και γερμανικής γλώσσας

Το αίτημα για μετατροπή της υψηλής συνδρομής στη δοε, ολμε σε συμβολική για τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς

Συμπαράσταση στην πρώην διευθύντρια του 132 ου Δημ.Σχ. Αθηνών, Στέλλας Πρωτονοταρίου, που διώκεται για τη δράση της. Με  στόχο την ομαλότερη ένταξη των αλλοδαπών μαθητών του σχολείου της και των γονέων τους, οργάνωνε μαθήματα στους μεν μαθητές, στη μητρική τους γλώσσα, στους δε γονείς τους μαθήματα ελληνικής. Να σημειωθεί πως είχε την υποστήριξη και έδρασε μετά από σχετικές αποφάσεις των Συλλόγων Διδασκόντων και Γονέων

Κατάθεση ψηφίσματος σε υπεπθ, δοε, ολμε με το οποίο υπερασπιζόμαστε τη θέση μας για απαλοιφή του σημείου της αίτησης – δήλωσης  που απαγορεύει να διδάσκουμε σε φροντιστήρια και ωδεία

Συμμετοχή της πρωτοβουλίας στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ 26, 27, 28 Ιούνη στη Θεσσαλονίκη, μοίρασμα εντύπων και συλλογή υπογραφών.

Πανελλαδική κινητοποίηση των ωρομισθίων εκπαιδευτικών μαζί με όλους τους εργαζομένους τον Σεπτέμβρη στα εγκαίνια της ΔΕΘ

Η «πρωτοβουλία ωρομισθίων εκπαιδευτικών αβθμια, βθμιας εκπαίδευσης» με τη δράση της και σε συνδυασμό με τη δράση του «συντονιστικού ωρομισθίων εκπαιδευτικών» στην Αθήνα πέτυχαν μέσα σε μερικές εβδομάδες τη δημοσιοποίηση του ζητήματος της ωρομισθίας στην κοινωνία μας, τη σοβαρότερη ενασχόληση όλων των δασκάλων και καθηγητών με αυτό στις συνελεύσεις των κατά τόπους συλλόγων, αλλά κυρίως πέτυχαν να βλέπουμε ο ένας τον άλλον Συναδελφικά και με Αλληλεγγύη κι όχι αποξενωμένοι ή ανταγωνιστικά. Συνειδητοποιήσαμε πώς μόνο μέσα από τη δική μας κινητοποίηση, ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.

 

Στοιχεία επικοινωνίας: oromisthios@gmail.com,  6977040779 Δήμητρα Τζώτζιου, 6974595897 Αλέξανδρος Καριπίδης, 6945996249 Γρηγόρης Σπάθας, 6977020973 Γιώργος Παπαγιάννης, 6945475517 Παπαϊωάννου Αθανάσιος

 

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:  http://oromisthioi.blogspot.com,

Ο Μάης του '68, εξέγερση και ενσωμάτωση

 

του Γιώργου Καραμπελιά

 

Σήμερα πραγματοποιείται  σε όλη τη Δύση ένας «εορτασμός» των σαράντα χρόνων από το Μάη του 68, εορτασμός που σημαδεύεται τόσο από την ενσωμάτωση ιδεών και εκπροσώπων του, όπως του Κον-Μπεντίτ στη Γαλλία ή του Φίσερ στη Γερμανία όσο και από τη συγκάλυψη του περιεχομένου του, διότι κάποιοι εξακολουθούν ακόμα να τον φοβούνται.

Ο «Μάης» δεν υπήρξε φαινόμενο μονοδιάστατα δυτικό και αποκλειστικά γαλλικό και φοιτητικό…., δεν ήταν μόνο η εξέγερση των φοιτητών, και το σύνθημα «η φαντασία στην εξουσία» αλλά μια ολόκληρη ιστορική περίοδος από τις αρχές της δεκαετίας του '60 μέχρι και τη δεκαετία του '70 ένα κίνημα το οποίο αρχίζει από τον Γκεβάρα στη Λατινική Αμερική, φτάνει στην πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα, στην αντίσταση ενάντια στους Αμερικάνους στο Βιετνάμ, την απαρχή της παλαιστινιακής εξέγερσης, καθώς και στο μεγαλύτερο εργατικό απεργιακό κίνημα στην ιστορία.

Η ιδιαιτερότητα του «Μάη» βρίσκεται στο ότι δεν αποτελεί απλώς κριτική στις μορφές ιδιοκτησίας, δηλαδή στο ποιος κατέχει τυπικά τα μέσα παραγωγής, αλλά κριτική στην νομή, δηλαδή στη γραφειοκρατία των Ανατολικών χωρών, των κομμάτων, των συνδικάτων. Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό του.

Γι' αυτό και διαθέτει δύο επίκεντρα, από τη μια την Κίνα και το Βιετνάμ και από την άλλη τη Δύση. Όταν αυτά τοποθετηθούν μέσα σ' ένα διεθνές πεδίο όπου ταυτόχρονα διεξάγεται η αντιαποικιακή επανάσταση, η εξέγερση ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις, η αμφισβήτηση της παλιάς μορφής οικογένειας και της διάκρισης των φύλων, δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα που εκφράζεται με μια παγκόσμια αντι-ιεραρχική επανάσταση.

Στην Τσεχοσλοβακία  το κίνημα παίρνει μορφή πανεθνικής εξέγερσης, ενώ και στην Πολωνία και τη Γιουγκοσλαβία αναπτύσσεται ένα αντικαθεστωτικό φοιτητικό κίνημα

Πρόκειται ταυτόχρονα για την κρίση ενός μοντέλου, το οποίο από την παραγωγή έχει επικεντρωθεί στην κατανάλωση,  δηλαδή στον καταναλωτικό καπιταλισμό. Και επομένως η κριτική της αυθεντίας και της καπιταλιστικής οργάνωσης της εργασίας γίνεται ταυτόχρονα και κριτική στον καταναλωτισμό.

Για πρώτη φορά επίσης αναδεικνύεται το οικολογικό ζήτημα, η καταστροφή της φύσης και οι συνέπειες της χωρίς όρια ανάπτυξης. Και τέλος δεν μπορούμε και δεν πρέπει να υποτιμήσουμε το τεράστιο δυναμικό της γυναικείας αμφισβήτησης, ενάντια στην ανδροκρατία και τον αποκλεισμό των γυναικών από το δημόσιο χώρο, τόσο στο κοινωνικό, όσο και πολιτικό πεδίο.

Όταν ζούσες εκείνη την περίοδο, κάθε μέρα γινόταν μια εξέγερση, κάπου υψώνονταν οδοφράγματα… Ήταν μια περίοδος παγκόσμιας επανάστασης. Το '68 ήταν μια παγκόσμια επανάσταση, μια παγκόσμια επανάσταση στις ιδέες, στις συμπεριφορές, στον τρόπο ζωής, και προδιέγραψε μια μελλοντική επανάσταση στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο. 

 

Τα όρια του «Μάη»

 

Έτσι δεν μπορούμε να φανταστούμε τον σημερινό κόσμο χωρίς τις αλλαγές που άρχισαν τότε. Δεν μπορούμε να φανταστούμε την διαφορετική θέση της γυναίκας, των μαύρων ή των μειονοτήτων, παρ' ότι σήμερα αυτά τα κινήματα η νέα Τάξη τείνει να τα χρησιμοποιήσει ως όργανα διάλυσης της συνοχής των κοινωνιών. Αλλά θα ήταν τρομερό λάθος την έννοια των δικαιωμάτων των μαύρων, των γυναικών ή των μειονοτήτων να τις πετάξουμε, και  αυτό διότι έχουν μάθει πια οι άνθρωποι όταν ακούνε ανθρώπινα δικαιώματα ή μειονότητες να δυσπιστούν και να θεωρούν ότι είναι ένα νέο εφεύρημα της CIA και των Αμερικανών, όπως τα χρησιμοποίησαν ιδιαίτερα μετά το '89 για τις ανατολικές κοινωνίες ή στη Γιουγκοσλαβία.

Έτσι, παρότι το κίνημα του Μάη ήταν αντικαταναλωτικό, ωστόσο επειδή διέλυσε την παλιά δομή της ιεραρχίας και του παραγωγισμού, η οποία έφερνε εμπόδια στην κατανάλωση, η νεοφιλελεύθερη εκδοχή του «Μάη», μπόρεσε να χρησιμοποιηθεί ως όργανο για την επέκταση της κατανάλωσης.

Το ίδιο, σε μικρότερη κλίμακα, συνέβη με το «Πολυτεχνείο» και την «γενιά του Πολυτεχνείου» στην Ελλάδα που έφτασε σήμερα να γίνει ιδεολογικό κατεστημένο και όργανο καταστολής της ελληνική κοινωνίας. Αυτό όμως σημαίνει ότι πρέπει να επιστρέψουμε στον Γεώργιο Παπαδόπουλο, ή θα πρέπει να θεωρήσουμε αρνητική την εξέγερση του Πολυτεχνείου;

Κατά τον ίδιο τρόπο και οι ιδέες του '68, η πολλαπλότητα, η πολυποικιλότητα, η άρνηση της ομοιομορφίας, μεταβλήθηκε π.χ. σε άρνηση της ομοιομορφίας των… καταναλωτικών προϊόντων. Από ένα μοντέλο αυτοκινήτου περάσαμε σε… εκατοντάδες ή και χιλιάδες ακόμα. Αυτό δεν σημαίνει πως θα διεκδικήσουμε εκ νέου την επιστροφή στην ομοιομορφία, αλλά θα πρέπει να καταδείξουμε ότι η δήθεν πολυμορφία των προϊόντων είναι η απόλυτη ομοιομορφία των υποκειμένων μέσα στην αυξανόμενη ανισότητα, ενώ πως το αίτημα του Μάη ήταν η πολυμορφία των υποκειμένων μέσα στην όσο το δυνατό μεγαλύτερη ισότητα.

Βέβαια  μπορεί και πρέπει να γίνει μια κριτική στον Μάη:  Όπως είναι φυσικό κάθε κίνημα ανατροπής έχει μέσα του την υπερβολή, δηλαδή ο Μάης συχνά μαζί με τα ξερά, δηλαδή την κοινωνική και γνωστική ιεραρχία έτεινε να κριτικάρει και κάθε μορφή «ετερονομίας», απαραίτητη για την ίδια τη συγκρότηση της κοινωνίας. Όπως πολύ σωστά λέει ο Αντρέ Γκορζ η κοινωνικοποίηση του ανθρώπου απαιτεί μυριάδες «ετερόνομες» διαδικασίες, όπως για να αναφέρω το πιο χυδαίο παράδειγμα, την τήρηση των σημάτων της τροχαίας, ή την καθημερινή επανάληψη μηχανικών διαδικασιών, στο νοικοκυριό, στη δουλειά και αλλού.

Είναι αυτό που κατανόησε ο Ο' Νηλ όταν είχε εκδώσει το Αντιαυταρχικό σχολειό και εν συνεχεία είδε ότι με «μια ορισμένη εκδοχή του αντιαυταρχικού σχολειού οδηγούμαστε στην λογική της απόλυτης ασυδοσίας». Γι' αυτό αμέσως μετά εξέδωσε  ένα βιβλίο που λέγεται Ελευθερία όχι αναρχία.

Έτσι στην προσπάθεια απόρριψης των μορφών της καπιταλιστικής κοινωνικοποίησης κάποιες φορές η ιδεολογία του Μάη έφτασε στην άρνηση κάθε μηχανισμού κοινωνικοποίησης, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για τον «υπερκαπιταλισμό» του «όλα επιτρέπονται», από την… παιδοφιλία έως τη διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων. Υπ' αυτή την έννοια η σύγχρονη νεο-φιλελεύθερη ιδεολογία αντλεί επιχειρήματα από κάποιες παρανοήσεις του Μάη. Η ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο είναι πολύ δύσκολη.  

 

Η επικαιρότητα των αιτημάτων

 

Ωστόσο οι ιδέες παραμένουν επίκαιρες: Αρκεί να δει κανείς το οικολογικό ζήτημα. Το '70-'80 έμπαινε για να προλάβουμε την καταστροφή του πλανήτη, ενώ σήμερα στοχεύει στο να την αντιμετωπίσουμε γιατί ήδη είμαστε μέσα στην καταστροφή.

Εκείνα, λοιπόν, τα αιτήματα που τότε ήταν προδρομικά θα ξαναέρθουν τον 21^ο αιώνα ως αιτήματα ανάγκης. Αν τότε εμφανίστηκαν ως κριτική στην αλλοτρίωση και ως αιτήματα που τα έθετε η νεολαία και ορισμένες σοσιαλιστικές χώρες, με στρεβλό τρόπο, όπως έγινε με την Κίνα, στον επόμενο αιώνα θα εμφανιστούν ως αιτήματα επιβίωσης. Διότι το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση προκύπτει ως ανάγκη· με το πετρέλαιο στα 150-200 δολάρια δεν μπορεί το μοντέλο που θέλει όλα τα προϊόντα να εισάγονται από την Κίνα να λειτουργήσει. Διότι το τεράστιο κόστος της μεταφοράς το απαγορεύει. Αυτά που έλεγε το οικολογικό κίνημα πριν 20-30 χρόνια και τα λοιδορούσαν οι αναπτυξιολάγνοι, σήμερα γίνονται ανάγκη για την ίδια την αναπαραγωγή του ανθρώπου.

Επομένως όλοι αυτοί οι εορτασμοί, οι σημερινοί, για το κίνημα του '68 σημαδεύουνε την ενσωμάτωση από τη μια, και ίσως τον φόβο από την άλλη.

Όλα τα αιτήματα θα αναδειχθούν πλέον ως ανάγκη και με πραγματικούς όρους: Ό,τι ο άνθρωπος θα πρέπει να πραγματοποιήσει μια ανθρωπολογική στροφή και να βάλει φρένο στην επέκταση. Η σύγκρουση εν τέλει θα δοθεί με τις τεχνοφασιστικές εκδοχές του κεφαλαίου, με τον μετάνθρωπο. Αυτή θα είναι η μεγάλη σύγκρουση του 21^ου αιώνα.

Εν κατακλείδι λοιπόν ο Μάης ως άμεσο επαναστατικό πρόταγμα «ηττήθηκε». Ωστόσο οι θεματικές του, μιας κοινωνίας χωρίς αλλοτρίωση, συνεχίζουν να είναι επίκαιρες και το νέο θέατρο των αντιπαραθέσεων θα είναι πλέον κυριολεκτικά πλανητικό.  Πράγματι το σύστημα, για να επιβιώσει, εξήγαγε τις αντιθέσεις του, -η βιομηχανική παραγωγή μεταφέρθηκε από την Δύση στην Ασία- και πρόσκαιρα το πέτυχε·  έτσι όμως κατέστη ευάλωτο σε μια πλανητικών διαστάσεων οικολογική και ανθρωπολογική κρίση. Στο Παρίσι έγινε η γενική επανάληψη, και το δράμα θα παιχτεί σε άλλο σκηνικό, πλανητικών διαστάσεων, και άλλους πρωταγωνιστές, πολλές δεκαετίες μετά.  

Ιουν 02, 2008

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,    http://www.makthes.gr/index.php?name=News&file=article&sid=18407

 

  Πρωτομαγιές σε Σικάγο, Θεσσαλονίκη και Καισαριανή  

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ του admin  

Ο Μάης όμως δεν είναι μόνο ο μήνας που σφραγίζει την άνοιξη, αλλά και
μήνας μνήμης και τιμής για τους αγώνες των ανθρώπων, για μια πιο όμορφη
και καλύτερη ζωή. Η Πρωτομαγιά είναι το «άνθος» αυτών των αγώνων, ένα
άνθος ποτισμένο με θυσίες και αίμα.  

 

 

 

Με σημαιοφόρους τους πρώτους νεκρούς εργάτες του Σικάγο αλλά και τον κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά που έδωσε τη ζωή του για το δικαίωμα στο αύριο.