Η κόλαση είναι άδεια, όλοι οι δαίμονες μετακόμισαν στην Γη

 

Του Αντώνη Ναξάκη*

 

Έχει γίνει πια κατανοητό και στους πιο δύσπιστους πως στον σημερινό καπιταλιστικό κόσμο το κύριο είναι οι αναγκαιότητες του πλάνου αναδιάρθρωσης του. Η μετατροπή δηλαδή σε εμπόρευμα οτιδήποτε μέχρι σήμερα θεωρείται δημόσιο και δωρεάν αγαθό (υλικό ή άυλο) κλειδί γι' αυτό είναι η εμπορευματοποίηση – ιδιωτικοποίηση των δημοσίων συστημάτων Παιδείας, Υγείας, Ασφάλισης, Συνταξιοδότησης, και η κατάργηση κάθε… κανόνα προστασίας της ζωντανής εργασίας (μονιμότητα, οχτάωρο, συλλογικές συμβάσεις κ.τ.λ.), με σκοπό η προσφορά της εργατικής δύναμης να γίνετε με όρους δουλοπαροικίας.

Βέβαια ο ανταγωνισμός είναι εγγενές καπιταλιστικό χαρακτηριστικό και εκδηλώνεται συνεχώς ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα, αλλά είναι φανερό πως τα τελευταία 30 χρόνια διεξάγεται χωρίς να θίγονται οι βασικές ανάγκες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.

Η χώρα μας επιλέχτηκε ως εναρκτήρια αιχμή των αναδιαρθρωτικών πολιτικών για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επειδή με τις συνήθεις πολιτικές διαδικασίες δεν ήταν δυνατόν να επιβληθούν στους εργαζόμενους όσα τα τελευταία 4 χρόνια επιβλήθηκαν, ακολουθήθηκαν πολιτικές σοκ και δέος. Ο ξαφνικός θάνατος ολόκληρων εργασιακών δομών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα έγινε η καθημερινότητα των εργαζομένων.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο οι διάφορες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αντιπαρατίθενται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα καλούνται να οργανώσουν τις αντιστάσεις τους, να αμυνθούν και να ανατρέψουν τις επιβαλλόμενες πολιτικές.

Ο χώρος της εκπαίδευσης αποτελεί βασικό πυλώνα αυτών των αντιστάσεων, καταρχήν γιατί είναι πολυπληθής, αλλά κυρίως γιατί εδράζεται στην κοινωνικά κατανοητή αναγκαιότητα για παιδεία – εκπαίδευση, δημόσια και δωρεάν. Γι' αυτό οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που δρουν σ' αυτόν το χώρο, αλλά και το σύνολο των εργαζομένων σ' αυτόν, φέρουν μεγάλη ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, για τις ενέργειες, τις πρακτικές, τις αντιστάσεις και τους αγώνες τους.

Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να μιλήσουμε για ό,τι συμβαίνει ιδιαίτερα στον χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από το Πάσχα του 2013 έως τον Οκτώβριο του 2013. Η σιωπή των διαφόρων πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων δεν μας τιμά και προσβάλει τους αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς και τους εργαζόμενους που στενάζουν από την κατοχική μπότα των δανειστών και των ντόπιων συνεργατών τους.

Βασικό στοιχείο κριτικής των ηγεσιών των συνδικαλιστικών παρατάξεων είναι το κατά πόσο προέβλεψαν τις κυβερνητικές πολιτικές – στόχους στην συγκυρία του Φλεβάρη – Μάη 2013.

 

Είναι φανερό πως η κυβερνητική ηγεσία της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ) ήξερε και σιωπούσε.

 

Οι παρατάξει όμως που αναφέρονται στην αριστερά (ΣΥΝΕ – ΠΑΜΕ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) απέτυχαν κραυγαλέα στις εκτιμήσεις τους. Για απόδειξη δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις, αρκεί να αναλογιστεί κανείς το μέγεθος του αιφνιδιασμού των εκπαιδευτικών, όταν παραμονές του Πάσχα ανακοινώθηκαν αυξήσεις του ωραρίου και κυρίως οι πίνακες ανά νομό του πλεονάζοντος μόνιμου προσωπικού που εκτιμούσε το υπουργείο για την δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Η κυβέρνηση, ενώ προετοίμαζε ξαφνικές καταργήσεις ολόκληρων τμημάτων του εκπαιδευτικού συστήματος με διαθεσιμότητες, μετατάξεις και απολύσεις, έριξε στο τραπέζι το Π.Δ. αξιολόγησης των εκπαιδευτικών για να αποπροσανατολίσει το εκπαιδευτικό κίνημα. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της αριστεράς έστειλαν τα στελέχη τους στα σχολεία Μάρτιο – Απρίλιο του 2013 με αιχμή το Π.Δ. αξιολόγησης, ενώ αλλού παιζόταν το παιχνίδι με αποτέλεσμα τον πλήρη αιφνιδιασμό μας.

Οι λίγες φωνές, κυρίως από τον χώρο των Παρεμβάσεων, που προσπάθησαν να προειδοποιήσουν ότι το θέμα δεν ήταν η αξιολόγηση προσώπων, αλλά η κατάργηση δομών (αξιολόγηση δομών το ονομάζουν) και άρα απολύσεις, όπως οι απολύσεις αρρώστων και "επιόρκων", χάθηκαν χωρίς να εισακουστούν.

Υπό το βάρος του αιφνιδιασμού το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ παλινωδούσε μέσα στο 15νθήμερο των γιορτών του Πάσχα, χωρίς να μπορεί να ξεφύγει από την μόνη ανεχτή για τους εκπαιδευτικούς πρόταση αγώνα, την απεργία διαρκείας αμέσως μετά τις γιορτές.

 

Όμως τότε ξεκινούσαν και οι πανελλαδικές εξετάσεις.

 

Η μιντιακή προπαγάνδα του συστήματος (Τρέμη, Πρετεντέρης, κ.τ.λ.) τέθηκε σε πλήρη δράση. Δεν ήταν όμως αρκετή για να κάμψει τον θυμό των εκπαιδευτικών, ούτε να στρέψει τους εργαζόμενους εναντίον τους.

Έτσι «επιστρατεύτηκε» το πολιτικό γραφείο του ΚΚΕ, που με δηλώσεις των εκπροσώπων του στράφηκε ενάντια στην αυτονόητη απεργία διαρκείας των εκπαιδευτικών, επειδή συνέπιπτε με τις εξετάσεις, χωρίς να υπολογίσουν πως ήταν το μόνο μέσο που διαθέταμε.

Ούτε και αυτό όμως ήταν αρκετό. Έτσι οι Γ.Σ. όλων των ΕΛΜΕ της χώρας με πρωτόγνωρη συμμετοχή αποφάσισαν απεργία διαρκείας μετά τις γιορτές του Πάσχα και ενώ η κυβέρνηση ανακοίνωσε προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών (πρώτη φορά μετά την πτώση της Χούντας), το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ δεν πήρε θέση και δεν έθεσε στις γενικές συνελεύσεις ερωτήματα για την υλοποίηση της απεργίας παρά την επιστράτευση. Η σκοπιμότητα εμφανής. Το πολιτικό γραφείο του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε και επέβαλε στην Γενική Συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, ότι δεν υπήρχαν οι όροι πραγματοποίησης της απεργίας με παρούσα την επιστράτευση.

Το πραγματικό ζήτημα όμως δεν ήταν το αν υπήρχαν ή δεν υπήρχαν οι όροι διεξαγωγής του αποφασισμένου αγώνα, αλλά ποιος αποφασίζει γι' αυτό.

Με άλλα λόγια η Γενική Συνέλευση των προέδρων έπρεπε να κηρύξει τον εαυτό της σε διαρκή λειτουργία, να δώσει εντολή για γενικές συνελεύσεις την επόμενη μέρα, ούτως ώστε ο εκπαιδευτικός κόσμος να αποφασίσει για τις δυνατότητες του να νικήσει παρά την επιστράτευση.

Τι έκαναν όμως οι πρόεδροι των ΕΛΜΕ που ανήκουν στις Παρεμβάσεις; Αντί να ζητήσουν διαρκή σύνοδο προέδρων και νέες συνελεύσεις για να αποφασίσει ο κόσμος, ψήφιζαν σχεδόν, όλοι ως μη όφειλαν, αφού δεν είχαν εξουσιοδότηση από τις Γ.Σ, πραγματοποίηση της απεργίας ανεξάρτητα από την επιστράτευση.

 

Τι πρόβλημα αναδεικνύεται εδώ;

 

Προφανώς ένα βαθύτερο πρόβλημα δημοκρατίας. Τα ηγετικά στελέχη δεν αντιλαμβάνονται τις στιγμές που ο λόγος δεν τους ανήκει. Δεν αντιλαμβάνονται πότε η εξουσιοδότηση της διαχείρισης της θέλησης του μαζικού κινήματος έχει εξαντληθεί και το υποκαθιστούν. Όλοι τους έκαναν ό,τι κάνουν χρόνια τώρα οι πάσης φύσεως εξουσιαστές. Στις συνελεύσεις του Ιουνίου φάνηκε η βαθιά απογοήτευση του εκπαιδευτικού κόσμου ανεξαρτήτως συνδικαλιστικής προτίμησης. Η δυνατότητα ενός πραγματικού αγώνα χάθηκε τον Ιούνιο του 2013 λόγω της δράσης των πολιτικών γραφείων της κοινοβουλευτικής αριστεράς και της ανικανότητας μαζί με την εξουσιαστική αντίληψη της «επαναστατικής» αριστεράς.

 

Ποια ήταν όμως η συνέχεια;

 

Τέλος Ιουνίου – αρχές Ιουλίου 2013 πραγματοποιείται το συνέδριο της ΟΛΜΕ. Διαπιστώνεται αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων. Τρεις έδρες ΣΥΝΕΚ, δυο το ΠΑΜΕ, δυο οι Παρεμβάσεις, τρεις η ΔΑΚΕ, μια η ΠΑΣΚ.

Η κυβέρνηση καταργεί ολόκληρους τομείς από το ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ και θέτει σε διαθεσιμότητα 2.500 περίπου εκπαιδευτικούς. Ταυτόχρονα προετοιμάζει τις υποχρεωτικές μετατάξεις από την δευτεροβάθμια στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Σύνεδροι των παρεμβάσεων προωθούν την ιδέα του διαρκούς συνεδρίου εκτιμώντας την επιθετικότητα της κυβέρνησης εντός του καλοκαιριού. Το συνέδριο υιοθετεί αυτή την άποψη.

Η νέα ηγεσία της ΟΛΜΕ (ΣΥΝΕΚ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) δεν τόλμησε όμως να την υλοποιήσει. Με δεδομένο ότι ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ δεν ήθελε με κανένα τρόπο κάτι τέτοιο και το ΠΑΜΕ δεν συναινούσε με διάφορα προσχήματα, η νέα ηγεσία δεν τόλμησε, ως όφειλε, να υλοποιήσει την απόφαση του συνεδρίου.

 

Από πότε όμως η αποφάσεις του συνεδρίου τίθενται υπό την έγκριση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ;

 

Οι συνέπειες από την μη υλοποίηση της συνεδριακής απόφασης ήταν πολύ σημαντικές. Έμειναν ασυντόνιστες και χωρίς γεγονότα αιχμής οι εκατοντάδες κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνταν καθημερινά το καλοκαίρι στις περισσότερες ΕΛΜΕ της χώρας.

Ταυτόχρονα αντί να προετοιμάζεται και να ανεβαίνει το φρόνημα των συναδέλφων για την επερχόμενη σύγκρουση του φθινοπώρου, εμφυλοχωρούσε η απογοήτευση και ενισχυόταν η ιδέα της αναποτελεσματικότητας των αγώνων.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα αντιφάσεων το εκπαιδευτικό κίνημα έφτασε στην απόφαση του Οκτώβρη για οριστική ρήξη με την κυβερνητική πολιτική μέσω απεργίας διαρκείας.

Οι εργαζόμενοι στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση υπερβάλλοντας εαυτόν, ξεπερνώντας τα ξεπουλήματα και τα λάθη των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών,  αποφάσισαν απεργιακή σύγκρουση.

Με απίστευτη συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις των αποφάσεων και με 95% απεργιακά ποσοστά το πρώτο πενταήμερο έδειξαν ποιο δρόμο ήθελαν να ακολουθήσουν.

Το στοίχημα για την επιτυχία αυτού του αγώνα ήταν η συμμετοχή και άλλων μεγάλων τμημάτων του δημοσίου στην απεργιακή μάχη ή τουλάχιστον ένα πανεκπαιδευτικό απεργιακό μέτωπο. Και ενώ κάτι τέτοιο ήταν ακόμα ανοικτό η μαχαιριά στον αγώνα μας δόθηκε από τα μέσα.

Στην σύνοδο των προέδρων των ΕΛΜΕ μετά το πρώτο απεργιακό πενταήμερο, και ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ΕΛΜΕ ψήφιζε συνέχιση με νέο πενταήμερο, έλειπαν ελάχιστοι ψήφοι για την τυπική νομιμοποίηση της απόφασης.

Κατόπιν αυτού η σύνοδος των προέδρων όφειλε το αυτονόητο. Να θέσει την επόμενη ημέρα ξανά το ερώτημα της συνέχισης του αγώνα στις Γ.Σ, στους καθ΄ ύλην αρμόδιους να αποφασίσουν, αυτούς που πραγματικά σηκώνουν το βάρος τέτοιων αγώνων.

Αντί αυτού, τι έκαναν οι πρόεδροι στην σύνοδο; Με αστεία επιχειρήματα δέχτηκαν τον εκβιασμό του ΠΑΜΕ που δεν ήθελε αγώνα, μετατρέποντας την απεργία σύγκρουσης που ήθελαν οι εργαζόμενοι σε 48ωρη, δηλαδή σε σταμάτημα του αγώνα.

 

Δυστυχώς η πρόταση υιοθετήθηκε από τους προέδρους των Παρεμβάσεων και του ΣΥΝΕΚ.

 

Για άλλη μια φορά τέθηκαν ζητήματα ουσιαστικής εσωτερικής δημοκρατίας στον κλάδο. Για άλλη μια φορά η συνδικαλιστική εκπροσώπηση παραβίασε τα όρια των εντολών που είχε πάρει από τους εργαζομένους. Για άλλη μια φορά οι όποιες δυνατότητες νίκης εμπεριείχε ο αγώνας μας καταστράφηκαν εκ των έσω. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες συνεχίζουν να πιστεύουν, όπως έκαναν και τον Μάη, πως μπορούν να διαχειρίζονται τους αγώνες και τις αγωνίες των εργαζομένων κατά το δοκούν, ενώ πρέπει να είναι μόνο εντολοδόχοι της θέλησης τους.

Παλαιοί και νέοι σύντροφοι και συναγωνιστές των Παρεμβάσεων,  όσοι από 1987-88 δώσαμε ό,τι μπορούσαμε για την επιτυχία του εγχειρήματος των "Αυτόνομων" σχημάτων. Συναγωνιστές από τα ΣΥΝΕΚ και το ΠΑΜΕ που βρεθήκαμε μαζί σε κοινά σχήματα και χώρισαν οι δρόμοι μας. Όλοι όσοι βρεθήκαμε μαζί στους αγώνες. Μήπως είναι πια ώρα για μια νέα πολιτικοσυνδικαλιστική σύνθεση;

ΧΑΝΙΑ, 06/12/2013

Δέκα συν ένας «όροι και προϋποθέσεις» για να νικήσουν οι αγώνες!

 

Του Γιάννη Λαθήρα*

 

Η πρόσφατη απεργία των εκπαιδευτικών, αλλά και όλοι οι μεγάλοι αγώνες της περιόδου, γνώρισαν την ήττα. Τα ερωτήματα είναι πολλά και αμείλικτα, αγωνιώδη και δύσκολα. Κυριολεκτικά ζωής και θανάτου.  Μπορούν να νικήσουν οι αγώνες των εργαζομένων στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων; Μήπως «δεν γίνεται τίποτα και ο σώζων εαυτόν σωθήτω»;

Τι σημαίνει να νικήσουν; Να ικανοποιηθούν τα αιτήματα; να πέσει η κυβέρνηση; να ανατραπεί το σύστημα;

Είναι δυνατόν να υποχωρήσει η κυβέρνηση παραβιάζοντας τις δεσμεύσεις της στην ΕΕ; Πως ανατρέπεις τις απολύσεις, τις περικοπές και τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προβλέπονται ρητά στα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις; «Να αγωνιστούμε μόνο για την αξιοπρέπεια μας» γνωρίζοντας ότι θα χάσουμε, «τουλάχιστον να μην πέσουμε αμαχητί»;

Μπορεί ένας χώρος εργασίας, ένας κλάδος μόνος του, πολλοί κλάδοι ή όλοι μαζί; Ποιοι είναι οι «όλοι» και πως θα γίνει αυτό;

Τι είδους αιτήματα προβάλλεις; κλαδικά, πολιτικά, αμυντικά, επιθετικά, να «σώσεις οτιδήποτε κι αν σώζεται»;

Ποια είναι τα όρια του πολιτικού και συνδικαλιστικού αγώνα;

Ποιοι είναι οι όροι και οι προϋποθέσεις για να ξεκινήσεις τον αγώνα;  Ποιο είναι το κατάλληλο timing;

Ποιες μορφές είναι πιο αποτελεσματικές;  Μαραθώνιος, αντοχής, διαρκείας,  24ωρες;

Πως διαμορφώνεις το εσωτερικό μέτωπο, πως εξασφαλίζεις την ενότητα,  τον συντονισμό; Τι είδους συμμαχίες επιδιώκεις;

Πως εξουδετερώνεις τον  κοινωνικό αυτοματισμό;

Πως αντιμετωπίζεις τη δεδομένη εχθρότητα των κυρίαρχων ΜΜΕ , την συκοφάντηση, την προβοκάτσια, την κρατική καταστολή, την επιστράτευση, την ποινικοποίηση, τις απειλές, τις διώξεις και την τρομοκρατία;

Πως αποφεύγεις τον συντεχνιακό χαρακτήρα, τις ενδοκλαδικές αντιθέσεις, τον κοινωνικό κανιβαλισμό ;

Ποιος αποφασίζει για όλα αυτά; Για την πορεία του αγώνα. Πότε και πως κλείνει μια φάση του;

1.  Αποφασιστικός αγώνας

Ένας είναι ο  στόχος των εργαζόμενων:  να νικήσουν με την ικανοποίηση των αιτημάτων  κάτω από το διαρκή επίμονο απεργιακό εκβιασμό! Δεν γίνονται αγώνες για  διαμαρτυρία, για «να στείλουμε μήνυμα». Δεν ματώνεις ούτε για την  φθορά της κυβέρνησης ούτε για την  «εξαγωγή συμπερασμάτων». Αυτά είναι παράπλευρες επιτυχίες, αλλά δεν είναι νίκη. Αν δεν υπάρχει προοπτική νίκης δεν μπαίνεις στον αγώνα ή γρήγορα τον εγκαταλείπεις.

Τα συνθήματα:

«Μόνο νικητές θα πάμε στα σχολεία»                                                                                                                                         

«Δεν θα μπούμε στα σχολεία χωρίς τους συναδέλφους!»

«Δεν θα περάσει η αξιολόγηση»

«Κανένα παιδί έξω απ το σχολείο!»

«…για μια εξόρυξη που δεν θα γίνει ποτέ»

αποτυπώνουν αυτή τη λογική αλλά βέβαια δεν αρκούν μόνο αυτά.

2. Μαχητικότητα

Στην εποχή της κρίσης δεν υπάρχουν περιθώρια για ψίχουλα ενσωμάτωσης και εξαιρέσεις. Δεν αρκεί η ψήφος στη συνέλευση, τα ποσοστά, το χειροκρότημα στον συνάδελφο που τα λέει καλά, άντε και μια βόλτα σε μια διαδήλωση.  Χρειάζονται συγκρουσιακές άγριες απεργίες, πραγματικές καταλήψεις. Μπλόκο στα σχέδια και τους μηχανισμούς τους, περιφρούρηση της απεργίας, ανυπακοή στους συλλόγους. Μια απεργία που φιλοδοξεί να νικήσει στις σημερινές συνθήκες είναι μια πρόβα, μια mini επανάσταση. Δεν προχωράς με οδηγό «να τους ταράξουμε στη νομιμότητα», ούτε σκιάζεσαι «μη σπάσει κανα τζάμι».

3. Πολιτικοποίηση

Το να διεκδικείς «20 παιδιά στο τμήμα» χωρίς να ονομάζεις αυτούς (ΕΕ -ΔΝΤ- κυβέρνηση- κεφάλαιο) που συγχωνεύουν σχολεία, απολύουν εκπαιδευτικούς, στοιβάζουν τα παιδιά και χωρίς να συνδέεις τα αιτήματά σου με μια γενικότερη προοπτική διεξόδου είναι προφανώς «αυτιστικό» μέσα στη δίνη της κρίσης. Όταν η κυβέρνηση σού θέτει το δίλημμα: «απολύσεις και φτώχεια ή ευρώ», εσύ δεν αποφεύγεις το ερώτημα. Απαιτείται πρόταση απαλλαγής από το χρέος και τη φυλακή του ευρώ και της  ΕΕ, αναδιανομή του πλούτου και της εξουσίας ,ως αρχικές βασικές προϋποθέσεις για ριζοσπαστικές αλλαγές στη εκπαίδευση και την κοινωνία. Tα μεγάλα ζητήματα της κατάργησης των μνημονίων, των υποδoυλωτικών δανειακών συμβάσεων, της διαγραφής του χρέους τους και των χρεών μας των εργαζομένων, της αναδιανομής του πλούτου, της διεκδίκησης εργασίας για όλους, μιας αξιοπρεπούς, περήφανης και δημιουργικής ζωής, της σύγκρουσης και εξόδου από ευρώ-ΕΕ, πρέπει να είναι αιτήματα και του πιο «μικρού» αγώνα. Αυτά δεν είναι αρμοδιότητα μόνο των πολιτικών κομμάτων, αλλά των ίδιων των εργαζομένων που διαμορφώνουν αυθεντικά τα πολιτικά τους αιτήματα και το λόγο μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.

4. Ο αγώνας στα χέρια των εργαζομένων

5. Μορφές πάλης

Ο αποφασιστικός αγώνας συνάδει με μορφές που να υπηρετούν αυτό το στόχο. Οι αγώνες έχουν «ημερομηνία λήξης» την επιτυχία. Όταν π.χ. ανακληθούν οι απολύσεις. Αυτό είναι το καθοριστικό, αλλά όχι το μοναδικό κριτήριο της επιλογής μορφής. Αυτή η απεργία διαρκείας πρέπει να είναι η μόνιμη απειλή προς την κυβέρνηση και την εργοδοσία και να λειτουργεί πιεστικά. Όταν χρειάζεται δεν θα μένει ως τέτοια. Αυτές τις μορφές φοβάται η κυβέρνηση, αυτές επιστρατεύει, ποινικοποιεί, συκοφαντεί, προβοκάρει. Αυτές πολεμούν με λύσσα οι εκπρόσωποί της στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πολύ περισσότερο όταν αυτές τείνουν να γενικευτούν να επιβάλλουν black out  στη κρατική και παραγωγική διαδικασία και να δημιουργήσουν συνθήκες κοινωνικής έκρηξης. Τότε ο αντίπαλος, είτε επιλέγει γενικότερη σύγκρουση, είτε υποχωρεί σε επί μέρους  για να μη τα χάσει όλα. Οι άλλες μορφές 24ωρες στάσεις εργασίας πρέπει να εστιάζονται σε στόχους όπως π.χ. μπλοκάρισμα διαδικασιών αξιολόγησης, ενάντια στο κλείσιμο ενός σχολείου κ.λ.π.

6. Άνοιγμα στην κοινωνία

Μάχη για την ενημέρωση της κοινωνίας με αφίσες, πανό, επιστολές, συγκεντρώσεις και λαϊκές συνελεύσεις. Κατάργηση και αμφισβήτηση του μονοπωλίου της προπαγάνδας των κυρίαρχων και κυριαρχούμενων από την ελίτ ΜΜΕ. Αξιοποίηση του διαδικτύου με ειδήσεις blog, spot, video, ραδιοφωνικούς σταθμούς, έκδοση εφημερίδας κ.α. Διαμόρφωση αιτημάτων που απευθύνονται σε όλη την χειμαζόμενη κοινωνία, όπως  «όχι μόνο στον εκπαιδευτικό, αυξήσεις για όλο το λαό», «δωρεάν και δημόσια όλα τα κοινωνικά αγαθά», απαγόρευση των απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα», «λιγότερη δουλειά για όλους». Αιτήματα που την συγκινούν και την κινητοποιούν με απλό, κατανοητό και όχι αυτοαναφορικό λόγο, αιτήματα που αναζητούν συναγωνιστές και όχι μόνο συμπαραστάτες.

7. Κοινή δράση

Μέτωπο ρήξης και ανατροπής από τα μαχόμενα τμήματα του κλάδου και της κοινωνίας.  Για την ουσιαστική (εκεί στη φωτιά των κοινωνικών αγώνων) κοινή δράση της αριστεράς, αναζητώντας- διεκδικώντας το maximum από αυτά που δημιουργούμε, παράγουμε και μας ανήκουν και όχι τα minimum του "εφικτού" και "ρεαλιστικού", της αέναης ήττας, των κυβερνητικών λύσεων και κοινοβουλευτικών αυταπατών που, μοιραία, συνεπάγονται την αναβολή των σκοπών μας για τις μέρες που περιμένουμε, αλλά ποτέ δεν έρχονται.

Για να σπάσουν τα στεγανά, οι υγειονομικές ζώνες, οι ενδοαριστεροί εμφύλιοι, οι δογματισμοί, οι απολυτότητες, οι αγκυλώσεις, οι αστικού τύπου παραγοντισμοί, εγωισμοί, αντιπαραθέσεις ή «συμμαχίες». Για μια αριστερά που θα ενώσει το λαό, τα κινήματα, που θα γκρεμίσει τα «φρούρια», αλλά και τις «γέφυρες» με την απέναντι ταξική όχθη, που θα ακυρώσει και θα αρνηθεί τους διαγωνισμούς μπροστά στο «φιλοθεάμον κοινό» της για να μοιράσει τα «πτωχά ιμάτιά» της, αλλά απευθυνόμενη με ένα λόγο λαϊκά και ανεπιτήδευτα κατανοητό στην κοινωνική πλειοψηφία, να διεκδικήσει να απαλλοτριωθούν από το λαό για το λαό τα κλεμμένα «ιμάτια» των μεγιστάνων του πλούτου και της εκμετάλλευσης, θα ενωθεί δηλαδή με το σκοπό της: την ανατροπή του παρηκμασμένου, καταστροφικού, δολοφονικού, ολοκληρωτικού καπιταλισμού!

8. Συντονισμός των αγωνιζόμενων κλάδων

Με κοινά αιτήματα, με προβολή των αιτημάτων κάθε κλάδου, με σημαία τη λογική «όλοι για έναν, όλοι για όλους», κοινές εκδηλώσεις, συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα, συντονισμένες απεργίες. Αν όλη η Ελλάδα μπορούσε να γίνει «Κερατέα, Καθηγητές, Ναυτεργάτες, Σκουριές, Διοικητικοί, Μετρό,  Χαλυβουργία», σήμερα θα αναπνέαμε "άλλον αέρα"!

9. Ανεξάρτητο κέντρο αγώνα

Ενιαίο επιτελείο του κοινού αγώνα πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπών αγώνα ακόμα και ομοσπονδιών δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ώστε (επιτέλους) να περάσουν οι ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ στη μαύρη ιστορία του εργατικού κινήματος.

10. Απεργιακά ταμεία – Αλληλεγγύη για την επιβίωση και σωτηρία του μαχόμενου λαού

Έγκαιρη προετοιμασία και ενίσχυση των απεργιακών ταμείων, ως βασικής προϋπόθεσης για τη   θωράκιση των απεργιών απέναντι στην οικονομική στενότητα των απεργών. Να μη βγαίνει κανείς υπουργός να μας πετάει το «Πόσο θα αντέξετε φτωχά και καημένα ανθρωπάκια; Σε καναδυό μέρες θα έχετε επιστρέψει στις δουλειές σας!».  

Για να μη μείνει κανένας μόνος του στη κρίση, να πολεμήσουμε το «ο καθένας μόνος του στη κρίση». Για να μη πεινάσει κανένα παιδί, να μη φύγει κανένα παιδί από το σχολείο, να μη μείνει κανείς χωρίς περίθαλψη, στέγη, τροφή, ρεύμα, μόρφωση. Για να μη τρελαθεί κανένας, να μην αυτοκτονήσει άλλος δικός μας λαϊκός άνθρωπος Με τα κοινωνικά ιατρεία και φροντιστήρια, τις λέσχες, με άνθηση των πολιτιστικών και μορφωτικών συλλογικοτήτων και πρωτοβουλιών. Για να σκοτώσουμε το σύστημα που σκοτώνει ανθρώπους, όνειρα, ζωές, ελπίδες.

Και τέλος (ή …για αρχή)

11. Ενίσχυση

εκείνων των τάσεων και ρευμάτων στα συνδικάτα, στους χώρους εργασίας και στην κοινωνία, των δυνάμεων που λίγο-πολύ υποστηρίζουν μια τέτοια κατεύθυνση των αγώνων, ώστε η λογική αυτή να μη μείνει στα λόγια. Απεναντίας, να γίνει «μια ιδέα στεγανή που να μη μπάζει κρύο», για να μπορέσει να μετατραπεί σε υλική και νικηφόρα πραγματικότητα!

* Ο Γιάννης Λαθήρας είναι εκπαιδευτικός και συνδικαλιστής, στέλεχος των Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων – Κινήσεων Δ.Ε.

 

Θεσσαλονίκη 29-11-2013

Η ΕΡΤ στο ΕΜΠ ή ιστορίες κινηματικής αποφασιστικότητας και πρυτανικής δειλίας

Του Παναγιώτη Σωτήρη*

 

Τελικά οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ τα κατάφεραν και εξέπεμψαν ραδιοφωνικό πρόγραμμα και τις τρεις μέρες του εορτασμού του Πολυτεχνείου, μέσα από το ιστορικό κτίριο της οδού Πατησίων. Όμως, τα όσα προηγήθηκαν είναι ιδιαιτέρως διδακτικά και για τον κυβερνητικό αυταρχισμό και για τη δειλία (ή συνενοχή) τμήματος της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Ας αρχίσουμε με τα γεγονότα. Ενώ όλα ήταν προγραμματισμένα για να υπάρχει παρουσία της ΕΡΤ και εκπομπή μέσα από το ΕΜΠ σε όλη τη διάρκεια του εορτασμού του Πολυτεχνείου – άλλωστε τα περισσότερα ακαδημαϊκά ιδρύματα είχαν καταδικάσει το «μαύρο» του Ιούνη -, την Τετάρτη 13/11 η «επιτροπή εορτασμού», δηλαδή κατά βάση η Σύγκλητος του ΕΜΠ, υπαναχωρεί και δηλώνει στους εργαζομένους της ΕΡΤ ότι δεν μπορεί να γίνει εκπομπή μέσα από το χώρο του ΕΜΠ. Ως δικαιολογία πρόβαλαν ένα έγγραφο της ΓΑΔΑ που αναφερόταν σε εκπομπή με «κλεμμένο εξοπλισμό» και απειλούσε με «εισβολή των ΜΑΤ» εάν γινόταν εκπομπή. Παρά το καταφανές ψεύδος του «εγγράφου», καθώς οι εργαζόμενοι ρητά αναφέρθηκαν σε χρήση δικών τους μέσων, και τον ακραίο αυταρχισμό της απειλής εισβολής στη διάρκεια του εορτασμού, οι Πρυτανικές Αρχές του ΕΜΠ αμέσως τον αποδέχτηκαν, συντασσόμενοι πλήρως με το κυβερνητικό σχέδιο τρομοκράτησης. Ήταν μια στάση που δεν συνάδει με την ιδιότητα του πανεπιστημιακού δασκάλου, καθώς – αν μη τι άλλο – τα πανεπιστήμια υποτίθεται ότι είναι χώροι όπου διακινούνται ελεύθερα απόψεις και φιλοξενούνται κινήματα. Για να είναι μάλιστα καλυμμένοι σε αυτή την επίδειξη ακαδημαϊκής δειλίας και καθεστωτικής λογικής έσπευσαν να βγάλουν και απόφαση της Συγκλήτου (που συνεδρίασε εν κρυπτώ) επί του θέματος. Σημειώνουμε ότι πλέον με βάση τους νέους νόμους στη Σύγκλητο ΔΕΝ συμμετέχουν οι φοιτητές ενώ και οι διδάσκοντες εκπροσωπούνται μόνο μέσω εκπροσώπων των σχολών. Στην περίπτωση του ΕΜΠ αυτό σημαίνει ουσιαστικά το «μαύρο μέτωπο» του επιχειρηματικού αυταρχικού πανεπιστημίου, αυτοί που σήμερα πιέζουν «να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια».

Ευτυχώς, τόσο οι φοιτητικοί σύλλογοι όσο ο Σύλλογος Εργαζομένων του ΕΜΠ ρητά την επόμενη μέρα δήλωσαν ότι προσκαλούν τους εργαζομένους της ΕΡΤ να έρθουν και να εκπέμψουν. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ ζήτησαν, όπως ήταν φυσιολογικό, να συναντηθούν με την «επιτροπή εορτασμού» και την Πρυτανεία. Όμως, η επιτροπή εορτασμού πρακτικά δεν συνεδρίασε ποτέ, ενώ ούτε καν έγινε κανονική συνάντηση με την Πρυτανεία. Απλώς, μία εκ των αντιπρυτάνεων ανέλαβε τη διαπραγμάτευση λέγοντας ότι όλα τα Μέσα Ενημέρωσης μπορούν να είναι μέσα στο ΕΜΠ αλλά δεν θα δοθεί ούτε χώρος ούτε τεχνολογική υποδομή (σύνδεση μέσω του Δικτύου του ΕΜΠ) στους εργαζομένους της ΕΡΤ. Στις διαμαρτυρίες εκπροσώπων των εργαζομένων και των φοιτητών γιατί δεν δίνεται υποστήριξη, η απάντηση ήταν δικαιολογίες περί της «δίκης για το Indymedia». Σημειώνουμε εδώ ότι παρότι η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να υπονομεύσει την ελεύθερη ΕΡΤ και ΕΡΑ, εντούτοις ζήτημα «ποινικής αντιμετώπισης» της διαδικτυακής αναμετάδοσης δεν έχει υπάρξει!

Και έτσι φτάσαμε αντί η ΕΡΤ και ΕΡΑ να είναι «επίσημοι προσκεκλημένοι» της ακαδημαϊκής κοινότητας και της Πρυτανείας, να εκπέμπει υπό συνθήκες «συνωμοτικότητας», σε χώρο που παραχώρησαν οι φοιτητές, χωρίς πρόσβαση στο δίκτυο, όντως με «ίδια μέσα». Σαν μην έφταναν όλα αυτά και ενώ ήταν πλήρως γνωστό ότι δεν γίνεται οποιαδήποτε χρήση του δικτύου του ΕΜΠ, το Σάββατο 16/11 «έπεσε» όλο το Δίκτυο του ΕΜΠ προληπτικά «για να μην κατηγορηθεί το ΕΜΠ για βοήθεια προς την ΕΡΤ».

Παρ' όλα αυτά τα εμπόδια, όχι μόνο εξέπεμψε και τις τρεις μέρες το ραδιόφωνο της ΕΡΑ από το Πολυτεχνείο, αλλά έγινε και κομμάτι του εορτασμού, δίνοντας βήμα στα κινήματα, στους φοιτητές στους απεργούς και στέλνοντας το μήνυμα της ελεύθερης ενημέρωσης.

Όμως, αναρωτιέμαι: Πόσο δύσκολο ήταν η Πρυτανεία να είχε απαντήσει στη ΓΑΔΑ: «εισβολή στο ΕΜΠ μέσα στον εορτασμό του Πολυτεχνείου; Προφανώς, θα αστειεύεστε…». Πόσο δύσκολο θα ήταν η ΕΡΤ και η ΕΡΑ με πλήρη τεχνική υποστήριξη να έχουν το δικό τους χώρο μέσα στον εορτασμό, να καλύπτουν τις εκδηλώσεις, να συμβάλουν στο στίγμα ενός αγωνιζόμενου Πολυτεχνείου; Ακόμη περισσότερο, πόσο δύσκολο είναι για την Πρυτανεία να βγει και να πει ότι απέναντι στο «μαύρο» της κυβέρνησης τα δημόσια ιδρύματα όπως τα ΕΜΠ αναλαμβάνουν να υποστηρίξουν τεχνικά το αγαθό της δημόσιας ενημέρωσης που διακυβεύεται όπως και το αγαθό της «δημόσιας παιδείας»;

Δυστυχώς, η απάντηση είναι ότι δεν ήταν απλώς δύσκολο, ήταν αδύνατο. Αυτά τα φυσιολογικά ακαδημαϊκά δημοκρατικά αντανακλαστικά υποχωρούν σε μια συγκυρία όπου ένα τμήμα της «ακαδημαϊκής κοινότητας» είναι σήμερα στην πρωτοπορία της επίθεσης ενάντια στην κοινωνία: από τον εκτελεστή της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης Αρβανιτόπουλο μέχρι το Στουρνάρα και τον επανακάμψαντα στο προσκήνιο Καραβίτη, πλήθος «συνάδελφοι» πανεπιστημιακοί εκπροσωπούν ό,τι χειρότερο και κυνικότερο έχει να δείξει αυτή η χώρα. Όσο για τις Πρυτανικές Αρχές σε όλη τη χώρα, τη δική τους «συμφωνία με το διάβολο» την έκαναν όταν δέχτηκαν το νόμο Αρβανιτόπουλου και τα Συμβούλια Ιδρύματος, με αποτέλεσμα να γίνουν συνένοχες του εγκλήματος.

Όμως, είναι γελασμένοι εάν πιστεύουν ότι έτσι θα ξεμπερδέψουν με τις αντιστάσεις και τα κινήματα. Το βάθος των αντιδράσεων και της αγωνιστικότητας μέσα στα Πανεπιστήμια είναι πολύ μεγαλύτερο. Οι αποκοτιές των κινημάτων, μικρές και μεγάλες, κάποιες φορές μπορούν να έχουν τον τελευταίο λόγο.  

* Ο Παναγιώτης Σωτήρης είναι μέλος της ΔΕ της ΠΟΣΔΕΠ 

ΠΗΓΗ: Δευ, 18/11/2013, http://www.alfavita.gr/apopsin/…82#ixzz2l0TQPSpH

Η απεργία των καθηγητών έθεσε ερωτήματα από τους αγώνες του μέλλοντος

 

Του Κώστα Βαμβακά

 

Ο απεργιακός αγώνας των καθηγητών έθεσε μια σειρά από ερωτήματα που θα αναζητούν βασανιστικά απαντήσεις και στους αγώνες του μέλλοντος, στέλνοντας πολλαπλά μηνύματα σε διάφορες κατευθύνσεις. Τα πρωτοφανή ποσοστά, κυρίως τις πρώτες μέρες της απεργίας, ξάφνιασαν ευχάριστα.

Ούτε οι πιο αισιόδοξοι δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ποσοστά της τάξης του 90% και 95%, απ' την Ροδόπη μέχρι την Κρήτη. Το μήνυμα σαφές και ηχηρό για την κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας, που όλες τις προηγούμενες μέρες λοιδορούσαν την ΟΛΜΕ  ότι, τάχατες, δεν εκφράζει κανέναν και οι καθηγητές δεν θα την ακολουθήσουν. Ωστόσο, διαψεύστηκαν μιας και η καθολική βούληση των καθηγητών τάχθηκε ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές διάλυσης του δημόσιου σχολείου αλλά και της ζωής  τους. Το αίτημα, για πρώτη φορά με τόση σαφήνεια, στόχευε στα κεντρικά πολιτικά επίδικα, καθώς έθετε το αίτημα της πολιτικής ανατροπής ως προϋπόθεσης για τη διάσωση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας.

Στάλθηκε όμως και ένα μήνυμα προς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που επιδεικνύουν μια εξαιρετική αδράνεια και αδυναμία να κατανοήσουν ότι μετά το μνημόνιο τίποτα δεν παραμένει το ίδιο, συνεπώς απαιτούνται νέα καθήκοντα και επαναπροσανατολισμός του συνδικαλιστικού κινήματος. 

Η σταδιακή πτώση των απεργιακών ποσοστών – κάτι που από την αρχή διαφαινόταν άλλωστε, μιας και πολλοί εκ των προτέρων δήλωναν πόσες μέρες αντέχουν να απεργήσουν – φανερώνει ότι η συνθλιπτική πραγματικότητα δεν αντέχει πολυήμερες απεργίες και απαιτεί, όχι προσχηματικά αλλά ουσιαστικά, εναλλακτικούς τρόπους αγώνα.

Στο ξεκίνημα του ο απεργιακός αγώνας έθεσε και ένα άλλο ερώτημα με πολύ μεγαλύτερη σαφήνεια από οποιαδήποτε άλλη φορά: στην μνημονιακή εποχή έχουν νόημα οι επιμέρους αγώνες; Αν ναι, μπορούν να παραμένουν στα στενά κλαδικά τους όρια, αναπαράγοντας τον οικονομισμό-διεκδικητισμό της προηγούμενης περιόδου; Αν όχι, αρκεί ένα κάλεσμα που να προτάσσει την κυβερνητική ανατροπή ως μοναδική συνθήκη απάντησης στα προβλήματα της κοινωνίας;

Κατά την άποψή μου, η νέα φάση της καθολικής επίθεσης του νεοφιλελευθερισμού σε ό,τι μέχρι σήμερα συγκροτούσε το σκληρό πυρήνα των δημόσιων κοινωνικών αγαθών – μέσα σε ένα περιβάλλον συνταγματικής εκτροπής και απώλειας της εθνικής κυριαρχίας – καθιστά αυταπάτη και συνταγή ήττας τον προσανατολισμό σε στενά κλαδικά αιτήματα, πολύ δε περισσότερο όταν αυτά δεν είναι δεμένα με τις ευρύτερες κοινωνικές ανάγκες. 

Ο κλαδικός διεκδικιτισμός-οικονομισμός της προηγούμενης περιόδου όριζε μικρές ή μεγαλύτερες νίκες στο έδαφος της συναίνεσης και των συμμαχιών που το πολιτικό σύστημα επεδίωκε για να παραμείνει λειτουργικό. Στο έδαφος αυτό, η λειτουργία θεσμών και δόμων, σε όποιο επίπεδο κάθε φορά, ήταν και επιδίωξη του συστήματος. Από αυτή την άποψη, το μπλοκάρισμα της «εύρυθμης» λειτουργίας των θεσμών κατέληγε όπλο στα χέρια των εργαζομένων για επιμέρους κατακτήσεις. Σήμερα σε ένα περιβάλλον που το ίδιο το σύστημα επιδιώκει τη διάλυση των θεσμών-δομών, η παραπάνω στρατηγική καθίσταται στρατηγική σίγουρης ήττας, αποστράτευσης και απογοήτευσης για το κίνημα.

Είναι σίγουρο ότι το συνδικαλιστικό κίνημα χρειάζεται στρατηγικό και τακτικό επαναπροσανατολισμό, γεγονός που σίγουρα προϋποθέτει αλλαγή συσχετισμών, που όμως δεν αποτελεί την αναγκαία και ικανή συνθήκη – εξάλλου οι συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα πολύ λίγο διαφέρουν από την προμνημονιακή εποχή. Κυρίως όμως χρειάζεται βαθιά κατανόηση της σημερινής συγκυρίας και απάντηση στο θεμελιακό ερώτημα: Ποιος θα υπερασπιστεί και εν τέλει θα πάρει στα χέρια του τη λειτουργία αυτών των θεσμών που μέχρι σήμερα αποτελούσαν τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά (παιδεία, υγεία, πρόνοια κλπ) στην παρούσα φάση διάλυσης και απαξίωσής τους; 

Θεωρώ, λοιπόν, ότι υπάρχουν περιθώρια για επιμέρους αγώνες άλλου τύπου που και θα έχουν συνείδηση της κεντρικής πολιτικής τους στόχευσης αλλά και θα απαντούν στο παραπάνω ουσιώδες ερώτημα.

Το επίδικο σε αυτή την περίπτωση είναι ποιος μπορεί να διαχειριστεί την παιδεία και να της δώσει κατεύθυνση συνώνυμη της ουσίας και των ευρύτερων κοινωνικό-λαϊκών απαιτήσεων, πράγμα που παραπέμπει και στις σχέσεις στο εσωτερικό της παιδείας και στους συσχετισμούς. Στο έδαφος αυτό θα αναπτυχθούν επιμέρους αγώνες ομόλογοι των γενικών αγώνων δίνοντας νόημα και ουσία στις εκάστοτε αναμετρήσεις.

Το πεδίο συνέχισης των αγώνων μεταφέρεται μέσα στο χώρο του σχολείου για να κρατήσουμε ανοιχτά τα σχολεία, αξιοπρεπείς και υπερήφανους τους συναδέλφους μας, να στηρίξουμε τους μαθητές μας στον αγώνα για την καθημερινή επιβίωση αλλά και στο να καταφέρουν να ‘'μάθουν γράμματα'', να διώξουμε τον φόβο που γεννά τον φασισμό. Πρόκληση αλλά και στοίχημα μέχρις ότου καβαλήσουμε το επόμενο παλιρροιακό κύμα αγώνων με ουσιαστικότερους και αποτελεσματικότερους όρους.  

03-10-2013

«Όμηροι» της παραπληροφόρησης· «όμηροι» της «μοίρας»…*

 

Του Γιάννη Στρούμπα**

 

Η αμφισβήτηση των απεργιακών κινητοποιήσεων ως προς την ικανότητά τους να τελεσφορήσουν, προκαλεί την αγωνιώδη αναζήτηση άλλων τρόπων προκειμένου να δικαιωθούν τα αιτήματα των εργασιακών κλάδων. Μια σειρά δυναμικών αγώνων των τελευταίων ετών, όπως εκείνων των ναυτεργατών, των αγροτών και των ιδιοκτητών φορτηγών, κατέληξαν σε οδυνηρές υποχωρήσεις των εργασιακών κλάδων και στην παγίωση των αρνητικών για αυτούς συνθηκών. Αν και η αμφισβήτηση από πολλούς των απεργιών ως προς την αποτελεσματικότητά τους είναι πραγματικό γεγονός, η αμφισβήτηση αυτή δεν επικυρώνει σε καμία περίπτωση ότι οι απεργίες δεν είναι αποτελεσματικές.

---

* α΄ δημοσίευση: Αποικία Ορεινών Μανιταριών

Η επιτυχία ή η αποτυχία μιας απεργίας οφείλεται σε σύνθετους παράγοντες, που πρέπει να ελέγχονται, καθώς εξηγούν την όποια έκβαση. Ακόμη όμως κι αν προσπεραστεί η ένσταση της αναποτελεσματικότητας και θεωρηθεί, κάτι που είναι οπωσδήποτε βάσιμο, ότι οι απεργίες είναι ικανές να αποδώσουν, η αναζήτηση και πρόσθετων μέσων για την υποστήριξη του αγώνα ενός εργασιακού κλάδου είναι καί καλοδεχούμενη καί επιτακτική.

Η απεργία των εκπαιδευτικών, που ξεκίνησε στις 16/9/2013, εγκαινίασε μια νέα πρακτική, προϊόν της συνειδητοποίησης για την ανάγκη συμπόρευσης όλων των εργασιακών κλάδων και των πληττόμενων κοινωνικών ομάδων. Η πρακτική αυτή περιλαμβάνει τόσο το προσκλητήριο προς άλλες εργασιακές ομάδες να συμμετάσχουν από κοινού με τους εκπαιδευτικούς στις απεργιακές κινητοποιήσεις, όσο και το προσκλητήριο προς γονείς και μαθητές να στηρίξουν τον απεργιακό αγώνα, εφόσον η προβαλλόμενη διακύβευση δεν είναι μόνο η επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών ή των οικονομικών δεδομένων για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, αλλά η ισοπέδωση της δημόσιας εκπαίδευσης και το πλήρες αδιέξοδο για τους νέους μετά από την έξοδό τους από τα πανεπιστήμια, καθώς σε μια πυρπολημένη από τα μνημόνια χώρα δεν προδιαγράφεται κανένα αισιόδοξο μέλλον.

Η στόχευση των απεργών στο κοινωνικό σύνολο έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού κάθε απεργιακός αγώνας των τελευταίων χρόνων έβρισκε την κοινωνία αντίθετη ή, τουλάχιστον, εμφανιζόταν εκείνη έτσι από τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία, σε μία απροκάλυπτη υπεράσπιση των μνημονιακών κυβερνήσεων, χωρίς να τηρούν την οποιαδήποτε ουδετερότητα ή έστω κάποιες ισορροπίες, έσπευδαν με επιθετικότητα να τονίσουν το μέγεθος του υποτιθέμενου πλήγματος που δεχόταν η κοινωνία από την απεργιακή δράση της οποιασδήποτε ομάδας. Επειδή τα μέσα ενημέρωσης ακολουθούν την ίδια πολιτική καί στη συγκεκριμένη απεργία, συκοφαντώντας τους εκπαιδευτικούς ως τους υπεύθυνους για το κλείσιμο των σχολείων και παρουσιάζοντάς τους σαν στυγνούς εκβιαστές, που κρατούν «ομήρους» τους μαθητές (εφημερίδα «Τα Νέα», 13/9/2013: «625.000 όμηροι! ΟΛΜΕ-ΣΥΡΙΖΑ τραβούν το σχοινί»· και ηλεκτρονικό «Πρώτο Θέμα», 8/5/2013: «Η ΟΛΜΕ κρατά ομήρους τους μαθητές»! Οποία σύμπλευσις!), και χωρίς να ασκούν έστω κάποια ελάχιστη κριτική στην ισοπεδωτική πολιτική της συγκυβέρνησης, η ανάγκη ενημέρωσης γονέων και μαθητών κρίνεται άκρως επιτακτική, και καλώς προκρίθηκε από τους εκπαιδευτικούς η σύγκλιση ενημερωτικών συναντήσεων με τους γονείς.

Όσο σωστή όμως κι αν είναι η κίνηση της ενημέρωσης της κοινωνίας εκ μέρους των εκπαιδευτικών, υστερεί ως προς τα μέσα που χρησιμοποιεί. Γιατί άλλο είναι να επιχειρεί κανείς να συγκαλέσει συνελεύσεις, από τις οποίες οι περισσότεροι γονείς, λόγω της πολυάσχολης καθημερινότητάς τους, απουσιάζουν, άρα δεν γίνονται εντέλει αποδέκτες του επιθυμητού μηνύματος, κι άλλο να εισβάλλει θορυβωδώς στα σαλόνια των πολιτών μέσω της διαρκώς ανοιχτής στα ελληνικά νοικοκυριά τηλεοπτικής συσκευής. Η ισχύς του συγκεκριμένου μέσου είναι συντριπτικά μεγαλύτερη, και προδιαγράφει ίσως το αποτέλεσμα της άνισης μάχης. Εδώ ακριβώς είναι που ο κάθε εργασιακός κλάδος θα πρέπει να ανασυγκροτηθεί και να διεκδικήσει την άλωση του μέσου που τον σπιλώνει, προκειμένου να αντιστρέψει τη λειτουργία του και να το χρησιμοποιήσει για την υπηρέτηση της κοινωνίας και της δημοκρατίας.

Η άλωση ωστόσο των μέσων ενημέρωσης από τους κλάδους των εργαζομένων δεν είναι ούτε αυτονόητη ούτε απλή. Τα μέσα ελέγχονται από τους μεγαλοεπιχειρηματίες ιδιοκτήτες τους, εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτών, επιβάλλουν την προπαγάνδα τους και δεν ανέχονται την αντίθετη άποψη. Οι διατεταγμένης υπηρεσίας δημοσιογράφοι θα εξαπολύσουν διαδοχικούς μύδρους εναντίον των εκπαιδευτικών που «κρατούν ομήρους» εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, δεν θα διανοηθούν όμως καν να «στριμώξουν» κυβερνητικά στελέχη της Παιδείας, ελέγχοντάς τα για τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης και την άνιση μεταχείριση των μαθητών, πολλοί απ' τους οποίους εξωθούνται στην εγκατάλειψη του σχολείου. Η όποια μάλιστα προβολή της άλλης άποψης γίνεται μόνο προσχηματικά, προκειμένου να εμφανίζονται τα εν λόγω μέσα «αντικειμενικά», και προκειμένου να κερδίζουν με αυτές τις μικρές εξαιρέσεις «αντικειμενικότητας» την εμπιστοσύνη του «ενημερούμενου» κοινού, ώστε όταν πλησιάσει η στιγμή της επόμενης κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης, να εκμεταλλευτούν την «αντικειμενικότητά» τους για να χειραγωγήσουν ευκολότερα το εκλογικό σώμα.

Πώς μπορεί επομένως ο κόσμος της εργασίας να υπερκεράσει τους αποκλεισμούς από τα τηλεοπτικά στούντιο, κι όταν συμβεί μερικώς αυτό, να αποφύγει τους φραστικούς προπηλακισμούς των τριών ή πέντε προπαγανδιστών δημοσιογράφων που στέκονται απέναντι στον ένα και μοναδικό εκπρόσωπο των εργαζομένων; Απέναντι σε κάθε κατευθυνόμενη σπίλωση, οι εργασιακοί κλάδοι επιβάλλεται να μετέρχονται στο εξής κάθε νόμιμο μέσο προκειμένου να αποκαθιστούν την αλήθεια και να αποτρέπουν την αποκλειστικά προπαγανδιστική λειτουργία των φορέων της «ενημέρωσης».

Σε ό,τι αφορά την άνιση μεταχείριση των εκπροσώπων κάθε εργασιακού κλάδου μέσα στα τηλεοπτικά στούντιο, απαιτείται να συγκροτηθούν από τους αντιπροσώπους των εργαζομένων ομάδες οι οποίες θα εξετάζουν τον τηλεοπτικό χρόνο που αφιερώνεται συνολικά στο θέμα τους, και θα καταμετρούν τον χρόνο που διατίθεται για την προβολή της «συστημικής» άποψης, καθώς και τον χρόνο που διατίθεται για την παρουσίαση της άποψης των εργαζομένων. Οι ανισότητες στους δύο χρόνους θα πρέπει να προβάλλονται στις ανακοινώσεις των σωματείων εργαζομένων, και να επιδιώκεται η προσφυγή στο ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο προκειμένου να καταδεικνύεται η έλλειψη αντικειμενικότητας και να υποχρεώνεται το εκάστοτε ραδιοτηλεοπτικό μέσο σε συμμόρφωση και σε αποκατάσταση της ίσης αντιμετώπισης σχετικά με την κατανομή του τηλεοπτικού χρόνου προς όλες τις πλευρές. Στο ίδιο πλαίσιο, επιβάλλεται να καταγγέλλονται οι αποκλεισμοί και να επιζητείται η εκπροσώπηση των εργαζομένων στα μέσα ενημέρωσης.

Η πολύ πιο επώδυνη αντιπαράθεση ενός μόνο εκπροσώπου των εργαζομένων με πέντε προπαγανδιστές δημοσιογράφους θα πρέπει να αντιμετωπίζεται εξαρχής με την απαίτηση, από την πλευρά των εργαζομένων, να βρίσκονται στα δημοσιογραφικά πλατό τόσοι εκπρόσωποι των εργαζομένων, όσοι και οι δημοσιογράφοι που θα θέτουν τις ερωτήσεις ή θα ασκούν κριτική. Αν ο εκπρόσωπος των εργαζομένων διαπιστώνει ότι η αρχική συμφωνία για τον ίσο αριθμό ερωτώντων-ερωτώμενων δεν τηρείται από το μέσο «ενημέρωσης», θα πρέπει να επισημαίνει την παραβίαση της συμφωνίας ενώπιον του τηλεοπτικού κοινού, να εξηγεί σε αυτό τι σημαίνει η αντίστοιχη πρακτική των εντεταλμένων «δημοσιογράφων», και να καθιστά σαφές στους ερωτώντες ότι θα απαντά στις ερωτήσεις ενός μοναχά, όποιου επιλέξουν μεταξύ τους εκείνοι. Στο ενδεχόμενο εξαπόλυσης καταιγιστικών ερωτήσεων καί από τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους, κατά παραβίαση της συμφωνίας, ο εκπρόσωπος των εργαζομένων θα πρέπει να διακόπτει και να αναλύει εκ νέου στο τηλεοπτικό κοινό σε τι ακριβώς αποσκοπεί η επιθετική και ύπουλη μεταχείρισή του.

Η απροκάλυπτη συμπόρευση των συστημικών δημοσιογράφων με τη ρητορική των κυβερνήσεων, επιβάλλει την υπενθύμιση προς αυτούς ότι δεν τηρούν στις τοποθετήσεις τους ίσες αποστάσεις, ότι δεν υπηρετούν την αλήθεια, ότι μετέρχονται ψεύδη και συκοφαντίες. Οι συγκεκριμένοι «λειτουργοί» του τύπου θα πρέπει να έρχονται επίμονα αντιμέτωποι με το ερώτημα πότε στάθηκαν οι ίδιοι εξίσου επιθετικοί απέναντι σε κυβερνητικά στελέχη, όσο απέναντι στους εργασιακούς κλάδους. Επίσης θα πρέπει να καλούνται να απαντούν εκείνοι, αντί για τους εκπροσώπους των εργαζομένων, για ποιον λόγο και με βάση ποια λογική θεωρούν ότι για την όποια ταλαιπωρία του κοινωνικού συνόλου από μια απεργία ευθύνονται οι εργαζόμενοι, και όχι οι κυβερνήσεις, οι οποίες όχι απλώς λαμβάνουν τα αντεργατικά μέτρα, μα και παραμένουν άκαμπτες κι ανυποχώρητες σε κάθε δίκαιο εργασιακό αίτημα. Οι ίδιοι «δημοσιογράφοι» επιβάλλεται να εξηγούν για ποιον λόγο αβαντάρουν τόσο απροκάλυπτα τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, όταν αυτές αποδεδειγμένα προωθούν συμφέροντα αλλότρια από τα εθνικά και τα κοινωνικά.

Ο έλεγχος των αντιδεοντολογικά συμπεριφερόμενων δημοσιογράφων δεν θα πρέπει να περιορίζεται μόνο στην κριτική που θα τους ασκηθεί κατά τη στιγμή που εκείνοι θα εξαπολύσουν τις απρέπειές τους, ούτε μόνο στην καταγγελία αυτών και των μέσων τους στο ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο. Οι καταγγελίες θα πρέπει να επεκτείνονται και στην Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, και να επιδιώκεται, μέσω της πλήρους στοιχειοθέτησης των κατηγοριών, η παύση των δημοσιογράφων που μεταχειρίζονται αθέμιτες μεθόδους. Οι προσφυγές στη Δικαιοσύνη κρίνονται επίσης επιτακτικές, απέναντι σε δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης των οποίων πάγια πρακτική είναι η συκοφαντική δυσφήμιση. Κι επειδή οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης εκδίδονται με χαρακτηριστική καθυστέρηση -με εξαίρεση την καταδίκη κάθε απεργίας ως παράνομης και καταχρηστικής!-, χρήσιμο θα απέβαινε στο μεταξύ να εκδηλωνόταν από τη μεριά των μελών κάθε εργασιακού κλάδου η μαζική τους διαμαρτυρία, με την αποστολή επαναλαμβανόμενων μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στα ιμέιλ τόσο των μέσων ενημέρωσης, όσο και των ίδιων των δημοσιογράφων που εξαπολύουν τα συκοφαντικά τους ψεύδη. Ιδίως σε κλάδους που είναι πολυπληθείς, όπως των εκπαιδευτικών, η μαζική αποστολή χιλιάδων ηλεκτρονικών μηνυμάτων θα μπορούσε να διατρανώσει το αίσθημα της αδικίας και να καταδείξει πως τα ανυπόφορα ψεύδη δεν γίνονται ανεκτά.

Βεβαίως, για να επιφέρουν αποτέλεσμα οι παραπάνω προτάσεις, χρειάζεται να ισχύουν δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη και βασικότερη αφορά τη λειτουργία του πολιτεύματος: αν η πραγματική δημοκρατία έχει καταλυθεί στη χώρα, η προπαγάνδα των μέσων «ενημέρωσης» θα συνεχίζεται, παράλληλα με τους αποκλεισμούς από τα μικρόφωνά τους των εργασιακών κλάδων. Η δεύτερη προϋπόθεση σχετίζεται με τη διάθεση των εργαζομένων να περιφρουρήσουν τον αγώνα τους με κάθε θυσία. Γιατί αν η αποτυχία των απεργιών είναι απόρροια της έλλειψης ουσιαστικής θέλησης προς υλοποίησή της, με όποιο πρόσχημα κι αν εκδηλώνεται, τότε η ίδια έλλειψη θα ισχύει και ως προς τη διάθεση των εργαζομένων να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε εναλλακτική δράση, γεγονός που προδιαγράφει την αποτυχία καί εκείνης. Μια τέτοια εξέλιξη αποδεικνύει πως για την αποτυχία των εργασιακών διεκδικήσεων δεν ευθύνεται μόνο η «ομηρία» των εργαζομένων στην παραπληροφόρηση του συστημικού τύπου, αλλά και η ομηρία τους στην αδιαφορία, την αβουλία και την ατολμία του εαυτού τους, που τους εντάσσει στην παραιτημένη και θλιβερή ομάδα των «μοιραίων» του ποιητή Κώστα Βάρναλη.

** Ο Γιάννης Στρούμπας είναι φιλόλογος καθηγητής στην Κομοτηνή.

«Ουκ επ' άρτω μόνω», προς απεργούς εκπαιδευτικούς το ανάγνωσμα

 

Του Αντ. …Γκάζακα

 

Συναδέλφισσα και συνάδελφε που απεργούμε μαζί από τη Δευτέρα (16/9), που βρεθήκαμε όντας απεργοί στα σχολεία για να μιλήσουμε με γονείς και μαθητές, που ίσως για πρώτη φορά συναντηθήκαμε – επιτέλους χαμογελαστοί – στο δρόμο για τις συγκλονιστικές απεργιακές συγκεντρώσεις, που συμμετέχουμε σε αυτήν την πανέμορφη ποικιλία των απεργιακών μας δράσεων, άλλος λίγο και άλλη πολύ, μέχρι τώρα πετύχαμε σπουδαία πράγματα.

Προετοιμάσαμε μια επιτυχημένη απεργία, απεργήσαμε σε ποσοστά που ίσως να μην έχουν ξαναεμφανιστεί, δείξαμε ότι μπορούμε να παλέψουμε όλοι μαζί, συμπορευθήκαμε με άλλους κλάδους, φέραμε την παιδεία στο κέντρο του δημόσιου λόγου, χρησιμοποιήσαμε τη φαντασία μας, τη δημιουργικότητα και τις νέες τεχνολογίες, μιλάμε στην κοινωνία για τα προβλήματα της εκπαίδευσης με τρόπο σύγχρονο και κατανοητό, και, το πιο σημαντικό, η κοινωνία μας ακούει με όλο και πιο ευμενή διάθεση. Κι ακόμη, κάναμε τα παπαγαλάκια του συστήματος, αυτούς που μας λοιδορούν και μας βρίζουν με κάθε ευκαιρία, να αφρίσουν από το κακό τους, να εξαπολύσουν νέα ψεύδη και να προσπαθούν να μειώσουν τον αγώνα μας, αληθινά τρομοκρατημένοι για τη συνέχεια.

Αυτό και μόνο θα έπρεπε να είναι αρκετό για να μη σκεφτούμε ούτε στιγμή ότι πράξαμε πλέον το συναδελφικό μας καθήκον επιστρέφοντας σιγά-σιγά στις σχολικές αίθουσες. Η απεργία μας είναι πενθήμερη -τουλάχιστον- και την Τετάρτη-Πέμπτη απεργούν μαζί μας οι δάσκαλοι, αλλά και οι εργαζόμενοι όλου του δημόσιου τομέα. Πώς είναι δυνατόν τώρα να σταματήσει να απεργεί κάποιος που απέργησε ήδη τη Δευτέρα ή/και την Τρίτη; Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να μείνουμε στις θέσεις μας και να τις πυκνώσουμε ακόμη περισσότερο. Να δείξουμε τόσο στην κοινωνία όσο και σε αυτούς που μας χαρακτήρισαν «μια δράκα» ότι είμαστε πολλοί και είμαστε αποφασισμένοι. Αν συμβεί το αντίθετο, αν πούμε «φτάνει τόσο, αρκετά απέργησα» θα είναι σαν να δίνουμε το πράσινο φως στο Υπουργείο να μας τσακίσει κι άλλο, αφού θα βρεθούμε λειψοί στο μέτρημα.

Η κυβέρνηση και οι εντολείς της έχουν αποδείξει ότι είναι σκληροί μέχρι αναλγησίας, αλλά δεν είναι ανίκητοι. Αν θέλουμε να πετύχουμε κάτι περισσότερο από αυτά που πετύχαμε ως τώρα πρέπει να φανούμε κι εμείς το ίδιο σκληροί και ακλόνητοι. «Και τα χαμένα μεροκάματα;» θα ρωτάτε ήδη όσοι σκέφτεστε την επιστροφή στην τάξη. «Και οι υποχρεώσεις που τρέχουν;» «Τα δάνεια;» Θα κάνουμε λίγη ακόμη οικονομία, συνάδελφοι, θα ζοριστούμε, κι αν δεν έχουμε τη δυνατότητα, υπάρχει και το απεργιακό ταμείο, που επιτέλους δημιούργησε το σωματείο μας. Στο κάτω-κάτω, αν πρέπει να πληρώσουμε στην ώρα τους αυτά που χρωστάμε, ας αρχίσουμε από τα χρέη στα παιδιά μας, είτε είναι τα βιολογικά μας παιδιά είτε οι μαθητές μας. Αύριο ίσως είναι πολύ αργά. Και το ξέρουμε.

Απεργία λοιπόν. Για όσο χρειαστεί. Για να μην ξαναμπούμε στην τάξη με σκυμμένο το κεφάλι. Και όχι μόνο απεργία, αλλά και διαρκή παρουσία στις απεργιακές συγκεντρώσεις, στις πορείες, σε όλες μας τις δράσεις. Γιατί το χαμόγελο της αλληλεγγύης που είδαμε ο ένας στα χείλη του άλλου αυτές τις μέρες είναι η ελπίδα, η ζωή. Όλα τα άλλα είναι σκέτη επιβίωση. Όλοι μαζί μπορούμε.

ΥΓ. Δεν απευθύνομαι στα μίζερα εκείνα πλάσματα που μοιράζονται μαζί μας τα ίδια γραφεία και τις ίδιες αίθουσες και επέλεξαν να μην απεργήσουν ούτε τη Δευτέρα. Αυτές και αυτοί διάλεξαν ήδη τη μοναξιά του ατομισμού. Δεν τους μισώ. Τους οικτίρω.

Ανανέωση 18/9, 17:45: Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους ναζί της Χρυσής Αυγής πιστεύεις ότι μπορείς να μπεις απλώς στην τάξη για να κάνεις μάθημα, αντί να αγωνίζεσαι ενάντια στην κυβέρνηση και τις πολιτικές που όπλισαν το χέρι τους;

ΠΗΓΗ: 18/09/2013 by gazakas, http://gazakas.wordpress.com/2013/09/18/apergia-3/

Αφετηρία ενός κοινωνικού ρεύματος ανατροπής

Η δικομματική κυβέρνηση έριξε μαύρο στη δημόσια εκπαίδευση

 

Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη*

Συνεχίζοντας το θεάρεστο έργο της διάλυσης του κοινωνικού ιστού της χώρας, ανέλαβε να χτυπήσει την καρδιά του έθνους, που είναι η Παιδεία του. Διαφαίνεται πλέον και στον πιο καλόπιστο πολίτη αυτού του τόπου ότι αυτή η κυβέρνηση των ανδρείκελων είναι οι υπάλληλοι-εκτελεστές της διάλυσης μιας χώρας. Βρισκόμαστε πλέον στο σημείο μηδέν και δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για αναβολές και παλινδρομήσεις.

Οι εκπαιδευτικοί αποφάσισαν με συντριπτική πλειοψηφία στις συνελεύσεις τους έναν αγώνα διαρκείας. Ο αγώνας τώρα αρχίζει. Ένας αγώνας πορείας μέσα στην κοινωνία, ενημέρωσής της, αντιμετωπίζοντας τους οδοστρωτήρες της δικομματικής κυβέρνησης, τα ΜΜΕ. Το διακύβευμα δεν είναι συντεχνιακό, αλλά πλέον το αίτημα είναι πολιτικό. Είναι το αίτημα για δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους, για δημοκρατία και ελευθερία, τα οποία είναι εκείνα τα αξιακά και ηθικά στοιχεία που πρέπει να διέπουν τους αγώνες, ενάντια στην ανηθικότητα της αυταρχικότητας.

Μείωσαν τους μισθούς, άλλαξαν το Πειθαρχικό Δίκαιο, εισήγαγαν την τιμωρητική-αξιολόγηση. Ο κλάδος δεν συσπειρώθηκε, δεν αντέδρασε.

Ο κάθε εκπαιδευτικός, όπως και οι περισσότεροι, φαίνονταν υπνωτισμένοι και υπήρχε μια εσωστρεφής καταθλιπτική ατμφόσφαιρα,θεωρώντας ο κάθε ένας ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι εισχωρώντας παράλληλα και το ενοχικό σύνδρομο που τεχνηέντως επέβαλλε η κυβέρνηση.

Η προσβολή, όμως, της αξιοπρέπειάς μας, της ελευθερίας μας, της αισθητικής μας και του πολιτισμού μας, μας γέμισε οργή, μας συσπείρωσε και έδειξε ότι οι παιδαγωγοί και δάσκαλοι των παιδιών ως πνευματικοί φορείς, δεν θα ανεχτούν την αυταρχικότητα, την αντιαισθητική και το ξεπερασμένο, αλλά διαθέτουν όλα εκείνα τα αισθητικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά μιας Ελλάδας άλλης,αξιοπρεπούς, που στενάζει κάτω από το βάρος μιας εξουσιαστικότητας και αυταρχικότητας των ισχυρών δυνάμεων που κυβερνούν. Η ενότητα, η ομοψυχία και η ενεργητική δράση όλων μας θα αποτελέσουν τα συστατικά στοιχεία εκείνα για τον αγώνα που θα κερδηθεί.
Ένα κομμάτι του εκπαιδευτικού κόσμου είναι αποφασισμένο να μπει στον αγώνα. Ένα κρίσιμο μέγεθος, όμως, που θα γείρει την πλάστιγγα αποφασιστικά προς τη νίκη αμφιταλαντεύεται αν θα εισχωρήσει στον απεργιακό αγώνα.

Οι λόγοι της επιφυλακτικότητας είναι οι οικονομικοί και η έλλειψη πίστης και νοήματος ενός αγώνα που πιστεύουν ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Χρειάζεται να γίνει σαφές ότι απεργεί κανείς όταν δεν έχει χρήματα, και όχι όταν έχει. Και ένας αγώνας χάνεται όταν δίνεται, και όχι όταν δεν δίνεται. Αρκετά μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών αντιλαμβάνεται την ευθύνη της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής, καθώς στην ενδεχόμενη ήττα του εκπαιδευτικού κινήματος ανοίγουν οι κερκόπορτες για περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι ο πραγματικός στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση του σχολείου, σύμφωνα με τις επιταγές του ΟΟΣΑ. Η σημερινή αποψίλωση των σχολείων από εκπαιδευτικό προσωπικό θα συνδεθεί στο μέλλον και με την αξιολόγηση των δομών της εκπαίδευσης και κατά συνέπεια με τη χρηματοδότηση των σχολείων. Με τον ίδιο τρόπο, όπως ακριβώς απαξίωσαν δημόσιες επιχειρήσεις και στη συνέχεια τις εκχώρησαν, αποδομούν με πρωτοφανή αναλγησία τη δημόσια εκπαίδευση.
Τελικά, θα εκχωρήσουν σε ιδιώτες τις σχολικές μονάδες, εφόσον δεν θα μπορούν να σταθούν διαφορετικά, λόγω της χαμηλής στάθμης της παρεχόμενης εκπαίδευσης και κατά συνέπεια της υποχρηματοδότησης.

Σκοπός είναι να μείνει στην εκπαίδευση ένας ελάχιστος αριθμός στελεχών, προσωπική εκτίμηση 15-20.000 που θα κινεί τα σχολεία και οι υπόλοιποι θα δουλεύουν ως ωρομίσθιοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Με προμετωπίδα τον αγώνα των εκπαιδευτικών είναι δυνατόν – και αυτό θα κριθεί από τη συμμετοχή στην απεργία – να δημιουργηθεί ένα μεγάλο ρεύμα κοινωνικής ανατροπής της βάρβαρης πολιτικής που εξαθλιώνει τις ζωές όλων και να αποτελέσει το έναυσμα μιας πολιτικής λύσης που θα δώσει διέξοδο στο λαϊκό καημό της ανυπόφορης μνημονιακής εποχής.

Όταν η αδικία καθίσταται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!

* Ο Τριαντάφυλλος Σερμέτης είναι θεολόγος-φιλόλογος, πρόεδρος της Α' ΕΛΜΕ Πέλλας

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 16 Σεπτέμβριος 2013, http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=12756%3A…82&Itemid=51