ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ ΚΑΙ ΕΞΩΘΕΝ ΕΠΙΒΟΥΛΕΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

 Η εθνική συνοχή ή ομοψυχία είναι το κυρίως ζητούμενο σε περίοδο κρίσης ή παρακμής. Αλλά τι νόημα έχει η εθνική συνοχή, όταν βάλλεται ευθέως το έθνος, για να μη γράψω σαρώνεται από τη λαίλαπα των διεθνών εξελίξεων;

Το έθνος υπό την στενή έννοια του όρου, ο οποίος υποκατέστησε στη χώρα μας τον όρο γένος, σε ευρεία χρήση κατά την τουρκοκρατία, είναι αναμφισβήτητα δημιούργημα της ευρωπαϊκής Δύσης του 19^ου αιώνα. Ποια όμως είναι τα γνωρίσματα του;

Ειπώθηκαν κατά καιρούς διάφορα, αλλά όλα ως απόρροια των ιδεολογιών που καλλιεργήθηκαν στον δυτικοευρωπαϊκό χώρο. Η ταύτιση του έθνους με το κράτος οδήγησε στην καταπίεση των μειονοτήτων, επέφερε πλήθος συγκρούσεων σε διεκδικούμενες περιοχές και κατέληξε σε γενοκτονίες, όπως αυτές των Νεοτούρκων, γενοκτονίες όχι απόρροια της βαρβαρότητας της Ανατολής, αλλά της υιοθεσίας του δυτικού πνεύματος. Πέραν των άλλων για μας τους Έλληνες είναι προφανής η αστοχία, αν λάβουμε υπ’ όψη ότι υπήρχαμε ως έθνος ακόμη και όταν δεν είχε ακόμη σχηματιστεί το νεοελληνικό κράτος. Δεν επιτρέπεται να υποκύψουμε στην προπαγάνδα των αναθεωρητών της ιστορίας κατ’ έξωθεν επιταγή και να δεχθούμε ότι αυτοί που οι δυτικοί αποκαλούσαν Γραικούς και οι ανατολίτες Γιουνάνηδες δεν γνώριζαν τι ήταν! Είναι προφανής η αστοχία της ταύτισης έθνους και κράτους, αν επισημάνουμε και την ελληνική διασπορά σε όλη την έκταση του πλανήτη μας.

Υποστηρίζεται ότι όλοι οι ανήκοντες στο ίδιο έθνος αισθάνονται ότι μοιράζονται κοινή πατρίδα. Ας προχωρήσουμε σε βαθύτερη ανάλυση αυτού. Τονίζεται ότι “το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα” και είναι απολύτως ορθή η διαπίστωση. Αν είχε πατρίδα, θα την υπερασπιζόταν, αντί να σπεύδει να συντάσσεται διαχρονικά με τον της πατρίδας επίβουλο. Οι εκτεταμένοι εξισλαμισμοί στη Μικρά Ασία ήδη από τον 12ο αιώνα με το χορό να σέρνουν οι οικονομικά ισχυροί της περιοχής, μαρτυρεί του λόγου το ασφαλές. Βέβαια υπήρξαν και άλλοι, οι οποίοι ναι μεν δεν εξώμωσαν, πλην όμως για την καλοπέρασή τους ετέθησαν στην υπηρεσία του κατακτητή. Οι τυραννικοί πρόκριτοι ή οι κληρικοί που κατέλαβαν εκκλησιαστικές θέσεις με χρηματισμό των κατακτητών, μπορούν να ενταχθούν στο γένος- έθνος; Κατά τον 19ο αιώνα αναπτύχθηκε στη δυτική Ευρώπη ο κομμουνισμός ως κίνημα ανατροπής της αστικής τάξης που γέννησε η γαλλική επανάσταση και που τόσο σύντομα διέψευσε τις προσδοκίες των λαών. Ένα από τα οράματα του κομμουνισμού ήταν ο προλεταριακός διεθνισμός, καθώς τονιζόταν ότι “οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα”! Βέβαια ο Στάλιν αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να αποκαλέσει τη μεγαλειώδη αντίσταση του ρωσικού κυρίως λαού κατά των Γερμανών εισβολέων “μεγάλο πατριωτικό πόλεμο”. Το πόσο πέτυχε να καλλιεργήσει τον διεθνισμό ο κομμουνισμός το γευθήκαμε μετά την κατάρρευσή του, τότε που είδαμε το αντιρωσικό μένος μαζί με ακραίο εθνικισμό να προβάλλεται σε όλες τις χώρες του ως τότε ανατολικού συνασπισμού.

Υπάρχουν αναλυτές του όρου έθνος, οι οποίοι δεν θεωρούν αναγκαίο συστατικό την κοινή θρησκευτική πίστη των ανηκόντων σ’ αυτό! Είναι προφανής η εμπαθής αντιθρησκευτική προκατάληψη των “επαϊόντων”! Οι πρόγονοί μας για εκείνους που από ιδιοτέλεια ή εξάντληση της αντοχής τους εξισλαμίζονταν έλεγαν “τούρκεψε”. Αγράμματοι κατά το πλείστον ήταν, όμως ταύτιζαν το γένος-έθνος με τη θρησκευτική πίστη. Και δεν λάθεψαν. Όταν ήρθε η ώρα του ξεσηκωμού οι εξισλαμισμένοι (οι Βαλαάδες π.χ. της Δυτικής Μακεδονίας) τάχθηκαν στο πλευρό των κατακτητών. Οι άλλοι που είχαν “φραγκέψει” στα νησιά μας απείχαν από τον αγώνα υπακούοντας στον θρησκευτικό τους ηγέτη, τον πάπα. Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ήδη αναφερθήκαμε στους προκρίτους και στους κληρικούς που υπέκυψαν στο δέλεαρ ή στον τρόμο του κατακτητή. Καθώς η ανθρώπινη αδυναμία, την οποία κατά τρόπο θαυμαστό αναλύει η περί παθών διδασκαλία της Εκκλησίας, είναι άγνωστη στους “επαΐοντες” δεν τους βοηθά να διακρίνουν στην κοινή θρησκευτική πίστη τον ισχυρότατο συνεκτικό ιστό για τα έθνη. Απεναντίας προβάλλουν κατά τρόπο πανηγυρικό, καθώς πιστεύουν ότι δικαιώνεται η ιδεολογία τους, εκείνους που αυτοαποκαλούμενοι χριστιανοί ή πατριώτες εμφανίζονται ριψάσπιδες.  

Άλλοι αναλυτές δίνουν έμφαση στην κοινή γλώσσα. Πάλι η νεοελληνική πραγματικότητα, στην οποία έχουμε πλήθος τουρκοφώνων, αλβανοφώνων και σλαβοφώνων με εθνικό φρόνημα ελληνικό καθιστά ανίσχυρη τη γλώσσα στο να διαμορφώσει εθνική συνείδηση. Άλλωστε οι Βενιζέλος και Κεμάλ, υπέρμαχοι του λαϊκού κράτους με μικρό σεβασμό προς τις παραδόσεις των λαών που εκπροσωπούσαν, αποδέχθηκαν στη συνθήκη της Λωζάνης η ανταλλαγή των πληθυσμών να γίνει με βάση το θρήσκευμα, όχι τη γλώσσα. Το ανίσχυρο της γλώσσας ως εθνικού συνεκτικού στοιχείου μαρτυρεί η με γοργό ρυθμό εξαχρείωση της ελληνικής γλώσσας υπό τα πλήγματα εκ της αγγλικής, της γλώσσας των υπολογιστών. Την ελληνική γλώσσα στηρίζουν όσοι αγαπούν την Εκκλησία και την πατρίδα, δεν στηρίζεται το έθνος στη γλώσσα.                

Άλλοι δίνουν έμφαση στα κοινά ήθη, έθιμα και παραδόσεις. Αλλά αυτά είναι απόρροια της κοινής πίστης και της κοινής αντίληψης για την πατρίδα. Από την εισβολή στη χώρα μας δυτικών ιδεολογιών είχαμε προϊούσα την εγκατάλειψη των παραδόσεών μας και την άκριτη αποδοχή νέων ηθών και εθίμων με την αμέριστη στήριξη της εκθεμελίωσης των ασκούντων την εξουσία και των ελεγχόντων την εκπαίδευση,. Ήδη έχουμε σε μεγάλο βαθμό εκδυτικιστεί και είμαστε φορείς του δυτικού “πολιτισμού”, δηλαδή του πολιτισμού της παγκοσμιοποίησης, ο οποίος στο όνομα δήθεν της πολυπολιτισμικότητας σαρώνει κάθε πολιτιστική ιδιαιτερότητα που δεν αποτελεί ακόμη μουσειακό είδος και επιβάλλει υποκατάστατο πολιτισμού που “καλλιεργήθηκε”, όπως και τόσες άλλες αθλιότητες στις ΗΠΑ, όπου γεννήθηκε ένα νέο έθνος με εμφανή τα εθνικιστικά γνωρίσματα των πολιτών της χώρας, η οποία στηρίζει με πάθος την κατεδάφιση των θρησκευτικών πίστεων και των πατρίδων!

Να δεχθούμε ότι το έθνος συναποτελούμε όσοι έχουμε κοινό όραμα και ακολουθούμε κοινή πορεία προς το μέλλον; Ας εξετάσουμε τη νεοελληνική κοινωνία. Πώς είναι δυνατό να έχουμε κοινό όραμα ορθόδοξοι πιστοί, άθρησκοι, άθεοι και ειδωλολάτρες που επανήλθαν στα ιερά των προγόνων μας; Πώς είναι δυνατόν να έχουμε κοινό όραμα όσοι πονούμε για το κατάντημα της χώρας μας (όχι μόνο το οικονομικό, στο οποίο συμφωνούμε οι περισσότεροι), όταν ολοένα και περισσότεροι αποδεχόμαστε διεθνιστικά πρότυπα μαρξιστικού, αστικού (κοσμοπολίτικου) ή νεοεποχικού τύπου; Ποιό κοινό όραμα να έχουμε μέσα από τα νέα ήθη μας; Τον γέρο των εχόντων και της Coca cola; Την υποκατάσταση του γάμου ως μυστηρίου της Εκκλησίας από ένα συμβόλαιο μικρότερης ισχύος από εκείνο κοινής αγοραπωλησίας; Τη διάλυση οικογένειας και την προβολή της μονογονεϊκής του ανάνδρου άνδρα ή της άλλης των ομοφυλοφίλων που έχουν το δικαίωμα της υιοθεσίας τέκνου; Της κατάλυσης της παιδείας και της υποκατάστασης από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα γεννά “ρομπότ” στην υπηρεσία του κεφαλαίου; Της ερήμωσης της υπαίθρου με την εγκατάλειψη της γεωργίας και κτηνοτροφίας και της συγκέντρωσης όλου του λαού στα αστικά κέντρα, τα κέντρα της διαφθοράς, της παντοίας εκμετάλλευσης, της εξώθησης στην αντικοινωνική συμπεριφορά με τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων μέσω του τζόγου, του ερωτισμού, της κατανάλωσης; Της λατρείας του κόμματος, το οποίο έχει υποκαταστήσει θρησκεία και πατρίδα στο μέτρο που μπορεί να εξασφαλίσει άρτον και θεάματα;

Η χώρα μας δέχεται μία φαινομενικά ειρηνική εισβολή. Από τη Δύση πολιτιστική ήδη από την παλιγγενεσία. Τώρα πλέον οι κράχτες του πολιτισμού αυτού έγιναν παντελώς αδιάντροποι και προκαλούν βάναυσα όσους ακόμη αγαπούν τον τόπο και σέβονται τις παραδόσεις. Πρέπει όμως να δεχθούμε ότι δεν είναι λίγοι και οι ενστερνισθέντες τα δυτικά ιδεολογήματα. Από την Ανατολή πλημμυρίζουμε από μετανάστες που καλύπτουν το δημογραφικό έλλειμμα. Σε αντίθεση προς το παρελθόν, τώρα η “βασιλεύουσα” διατρέχει πρώτη τον κίνδυνο της άλωσης. Οι εντός των τειχών κατακερματισμένοι μόνο για κοινό όραμα δεν μπορούν να καυχώνται! Άλλοι σπεύδουν να ανοίξουν τις πύλες σε εμπόρους “πολιτισμού” και μετανάστες απόκληρους του κόσμου, άλλοι οχυρώνονται για να πολεμήσουν με μεθόδους που χρησιμοποίησαν στο παρελθόν οι “σταυροφόροι” και οι υπέρμαχοι του ολοκληρωτισμού, άλλοι, οι πολλοί, παρακολουθούν τα συμβαίνοντα ωσάν να εκτυλίσσονται στη Γη του Πυρός υποταγμένοι άνευ όρων στην καταναλωτική αφασία. Μόνο για εθνική συνοχή δεν μπορεί να γίνει λόγος. Όμως ελπίζω ότι το έθνος δεν θα χαθεί. Όταν οι μύθοι καταρρεύσουν αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα, τότε θα συνέλθουμε κατ’ ανάγκη. Ασφαλώς το θεριό θα φάει από μας για μία ακόμη φορά, όμως θα μείνει και μαγιά (Μακρυγιάννης).

 

                                                                        “ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”, 7-2-2011

Φωνές από τα κάτω

 

Του Σπύρου Μαρκέτου*

 

Η μεγάλη απεργία πείνας των μεταναστών, ιστορική όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά και για την Ευρώπη, γέννησε ήδη ασυμφιλίωτα πάθη. H κοινωνία χωρίζεται σε δυο στρατόπεδα για το αν θα τούς αναγνωριστούν ή όχι στοιχειώδη δικαιώματα. Ανάλογη εκρηκτική πόλωση κυριαρχούσε στις ΗΠΑ παραμονές του Εμφύλιου Πολέμου, για το ζήτημα της δουλείας των μαύρων, που απελευθερώθηκαν από τον πρόεδρο Λίνκολν.

Τότε όπως και τώρα έχουμε μετωπική σύγκρουση πολιτικών φιλοσοφιών που δεν μπορούν να συμβιβαστούν. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως ανοίγει άλλο ένα ρήγμα στο πολιτικό σκηνικό, και οι εξελίξεις γίνονται ακόμη πιο απρόβλεπτες.

Ένα μέρος της κοινωνίας αρνείται να καταλάβει πόσο πολύ θυμίζει η στάση του εκείνους που κάποτε υπερασπίζονταν τη δουλοκτησία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού συντέλεσε στη γιγάντωση της μετανάστευσης εξαπολύοντας πολέμους, στηρίζοντας δικτατορίες κι επιβάλλοντας καταστροφικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές στο τόξο από το Αφγανιστάν ως το Μαρόκο, και νοτιότερα οργανώνοντας τη δήωση της Αφρικής, παρκάρει στη χώρα μας τα θύματα των επιλογών της και τα ξεχνά. Οι διεθνείς οργανισμοί που είναι επιφορτισμένοι με την προστασία των προσφύγων κλείνουν τα μάτια. Η εκκλησία, με λίγες λαμπρές εξαιρέσεις, κάνει σαν να μην άκουσε ποτέ το ‘αγάπα τον πλησίον σου’. Η κυβέρνηση, τέλος, ως τώρα αρνείται ν’ αναλάβει τις ευθύνες της. Άφησε στο απυρόβλητο την αισχρή σύμβαση του Δουβλίνου που εμποδίζει τη μετακίνηση των προσφύγων, έβαλε στο ψυγείο τις προεκλογικές της εξαγγελίες για ανθρώπινη μεταχείριση, παρέπεμψε στις καλένδες την τήρηση των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας, και διαρκώς υποδαυλίζει το ρατσισμό. Ο αγώνας των μεταναστών την ανάγκασε σήμερα να δώσει ξανά υποσχέσεις, αλλά εγγύηση για την τήρησή τους δεν υπάρχει άλλη από τη συνέχιση της μαζικής κινητοποίησης.

Με τον αγώνα τους οι πρόσφυγες βγήκαν απ’ τη σκιά και ανάγκασαν για πρώτη φορά την ελληνική κοινωνία ν’ ακούσει τη φωνή τους. Αφήνοντας στην άκρη καθοδηγητές και μεσολαβητές, παίρνοντας μόνοι τους αποφάσεις για την πορεία τους, έδειξαν επίσης πως συγκροτούνται σε ώριμο πολιτικό υποκείμενο. Διεκδικώντας τόσο αποφασισμένα και ηρωικά την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους, την έχουν ήδη κατακτήσει, και το δείχνουν. Συγκεντρώνουν το μίσος των σκυμένων ακριβώς επειδή τολμούν να σταθούν όρθιοι.

Σόκαρε ακόμη ότι διάλεξαν μονάχοι τη μορφή και τη στιγμή της κινητοποίησής τους, αντί να τις υποτάξουν στους πολιτικούς σχεδιασμούς άλλων. Τρομάζει ότι μιλούν τώρα πια για τις δικές τους ανάγκες και στ’ όνομα του εαυτού τους, ότι παίρνουν για δεδομένη την ισότητα που διεκδικούν. Αξιώνουν ο ρυθμός της κοινωνίας να ενσωματώσει και τον δικό τους, όχι ως κυρίαρχο, αλλά ως ένα ρυθμό ανάμεσα στους άλλους. Και ο ρυθμός τους αποτυπώνει βαθειές πραγματικότητες, που ξεπερνούν τα όρια της μικρής μας επικράτειας και συχνά μας διαφεύγουν.

Την υπομονή τους δεν εξάντλησε μόνον η εχθρότητα της ελληνικής πολιτείας, αλλά και η σύνθλιψη των χωρών τους από τη Δύση. Δεν είναι σύμπτωση ότι ορθώθηκαν  ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση ταυτόχρονα με τους λαούς της νότιας και της ανατολικής Μεσογείου. Η κινητοποίησή τους είναι κομάτι του ίδιου πολιτικού σεισμού, που αλλάζει ήδη τη μορφή του κόσμου μας. Της τρομερής ενέργειας που εκλύει η αποτυχία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, και ειδικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θέλοντας να στήσει γύρω της αναχώματα για να προστατέψει τον γεωπολιτικό της πυρήνα, κυνικά προτίμησε τη λεγόμενη ‘σταθερότητα’ από τη δημοκρατία. Στις χώρες τους και στη δική μας. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε.

Από αυτόν ακριβώς τον αυτόνομο ρυθμό τους έλπισε να επωφεληθεί η κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα, ίσως πίστεψε πως την βόλευε ν’ αναδειχτεί, αυτήν τη στιγμή, ο αγώνας των μεταναστών, για να τους χρησιμοποιήσει σαν αλεξικέραυνο. Φυσικά θέλει πάση θυσία ν’ απομακρύνει την προσοχή του κόσμου από τα σκάνδαλα και την οικονομία, όπου τα θαλάσσωσε ακόμη και σύμφωνα με τα δικά της κριτήρια. Κάθε άλλο ζήτημα που έρχεται στο προσκήνιο την βοηθάει.

Εξίσου ευχαριστημένοιη από την αποκοτιά των μεταναστών δείχνει και η οικονομική ελίτ. Ελπίζουν μέσα στον ορυμαγδό να περάσει απαρατήρητη η επίσημη έκθεση των ΗΠΑ για το κράχ του 2008, προχτές δημοσιεύτηκε, η οποία ενοχοποιεί όχι τον αμερικανικό λαό, αλλά τον τυχοδιωκτισμό των τραπεζιτών, την κακοδιοίκηση των μεγάλων εταιρειών και την αδράνεια των ρυθμιστικών αρχών.  Όποιος φοβάται τους ‘λαθρομετανάστες’ ξεχνά ευκολότερα τους χρεωκοπημένους λαθροτραπεζίτες και τους λαθροπολιτικούς που κυβερνούν με τα ψέματα· ξεχνά ν’ απαιτήσει, νομίζουν, μια επίσημη εξήγηση της χρεωκοπίας της χώρας, αναλυτικότερη από το «όλοι μαζί τα φάγαμε». Ούτε σκέφτεται να μεταφράσει στα δικά μας πράγματα την εκπληκτική παραδοχή της αμερικανικής κυβέρνησης, ότι «οι άρχοντες των τραπεζών και οι δημόσιοι φρουροί του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος αγνόησαν όλες τις προειδοποιήσεις, και ούτε ερεύνησαν ούτε κατανόησαν ούτε διαχειρίστηκαν τα ρίσκα ενός συστήματος που έχει ουσιώδη σημασία για την ευημερία του αμερικανικού λαού. Δεν είχαμε εδώ ένα απλό παραπάτημα, αλλά τεράστια αποτυχία» (Guardian, 26.1.2011). Θα χαθεί δηλαδή άλλη μια ευκαιρία, ελπίζουν, το «μαζί τα φάγαμε» να γίνει «φέρτε πίσω τα κλεμένα». Στην Ελλάδα, για την καταστροφή της οικονομίας φταιν μόνον οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Κανένα επίσημο πόρισμα δεν ρίχνει ποτέ ευθύνες σε τραπεζίτες ή πολιτικούς.

Αλλά αυτό που βολεύει βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα εντείνει ακόμη περισσότερο την πίεση για αλλαγή. Η σύγκρουση για τα δικαιώματα των μεταναστών βρίσκεται μόνο στην αρχή της, θα έχει πολλά ακόμη επεισόδια. Η αριστερά, μαζί της και κάποιοι αξιέπαινοι συντηρητικοί όπως ο μητροπολίτης Αλεξανδρούπολης, δεν μπορεί να κάνει πίσω, ίσα ίσα επειδή εδώ διακυβεύονται θεμελιώδεις αξίες. Γεννιούνται σφοδρά πάθη, ακριβώς επειδή ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τον αδύναμο ξένο αφορά τον πυρήνα της αυτοαντίληψής μας, την ιδέα μας για το τι είναι και τι πρέπει να είναι ο άνθρωπος. “Είμαι οργισμένη”, γράφει μια σχολιάστρια στο διαδίκτυο, “με την αντιμετώπιση του θέματος των μεταναστών από πολιτικούς, δημοσιογράφους, καθηγητές, φοιτητές, συναδέρφους, ανθρώπους της διπλανής πόρτας (από τους φασίστες ξέρω τι να περιμένω… δεν αναφέρομαι σ’ αυτούς). Δεν ξέρω αν έπρεπε να τους πάνε στο κτίριο της Νομικής, ή της Φιλοσοφικής, ή της Ιατρικής, ή ακόμη και στο θωρηκτό Αβέρωφ (μόνο για δεξιώσεις τηλεπερσόνων είναι καλό δηλαδή;) Ξέρω μόνο ότι αυτοί οι άνθρωποι ξεκινάνε απεργία πείνας για να διεκδικήσουν  την αξιοπρέπειά τους, την υπόστασή τους σαν ανθρώπινες υπάρξεις. […] Αυτό είναι το σημαντικότερο. Ότι κάνουν απεργία πείνας γιατί δεν έχουν τίποτε άλλο για να αγωνιστούν παρά μόνο το κορμί τους. Ας επικεντρωθούμε λίγο σ’ αυτό, ειδικά όταν τρώμε το πρώτο σνακ στη δουλειά μαζί με τον δεύτερο καφέ μας.”

Η διαχωριστική γραμμή εδώ λοιπόν δεν είναι ακριβώς μεταξύ της δεξιάς και της αριστεράς που γνωρίζαμε, ή μάλλον η ρήξη σε μεγάλο βαθμό αναπροσδιορίζει τη διάκριση μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, χωρίζει εκείνους που θέλουν ιεραρχία κι εξουσία από τους άλλους που αξιώνουν ισότητα και απελευθέρωση. Δεν είναι περίεργη μια τέτοια αναδιάταξη των πολιτικών στρατοπέδων. Στους αγώνες που δόθηκαν όλη την προηγούμενη ιστορική περίοδο στις ευρωπαϊκές χώρες για την ένταξη των μεταναστών, δίπλα στην αριστερά πρωτοστάτησαν φιλελεύθεροι και εκκλησίες. Ακόμη και συμπολίτες μας κατά τα λοιπά συντηρητικοί λεν σήμερα πως τέτοιους αγωνιστές, που για την αξιοπρέπειά τους ρισκάρουν την ίδια τη ζωή τους, όχι απλώς τους δεχόμαστε, αλλά τους θέλουμε για συμπατριώτες μας. Είναι τιμή μας, λένε, να έχουμε δίπλα μας αυτούς που, αντίθετα από τους προσκυνημένους στο Μνημόνιο μπουμπούκους και καρατζαφύρερ, ξαναζωντανεύουν τον ηρωισμό των επαναστατών και ανυπότακτών μας προγόνων. Η πατρίδα δεν μπορεί να κάνει χωρίς την καθημερινή εργασία αυτών των ανθρώπων, και μια δημοκρατική Ελλάδα τους έχει ανάγκη για πολύ περισσότερα· για να πάρει και να δώσει, να θυμηθεί και να φανταστεί, για να στήσει γέφυρες προς τις χώρες και τις οικονομίες που τόσο πολύ χρειαζόμαστε.

Ωστόσο τα μήντια προβάλλουν πολύ διαφορετικούς λόγους, τους αναμενόμενους, ενός ολόκληρου φάσματος σύγχρονων θιασωτών της δουλοκτησίας, που έχει κι αυτό από την άκρα δεξιά ως την ‘αριστερά’ του, πράγμα που επίσης αξίζει να σχολιαστεί. Αξιοποιώντας τη δυσπραγία και τη στεναχώρια που γεννά στο λαό η οικονομική κρίση, απίθανοι ρατσιστές βγαίνουν απ’ τις σπηλιές τους και δημοκοπούν.

Κανείς βεβαίως δεν αμφέβαλε ποτέ για τον πηγαίο ανθρωπισμό του ΛΑ.Ο.Σ., και λίγοι μόνον υποπτεύονται για κίβδηλο τον φιλελευθερισμό των πολιτικών που έλκει η κ. Μπακογιάννη –μου διαφεύγει τ’ όνομα του κόμματός τους αυτήν τη στιγμή. Αρκετοί όμως απόρησαν με την ελάχιστα γενναιόδωρη στάση που διάλεξε να τηρήσει η λεγόμενη Δημοκρατική Αριστερά, ‘αγανακτισμένη’ με τους μετανάστες όπως ποτέ δεν αγανάκτησε με το Πασόκ. Όταν κάνεις προμετωπίδα σου τις λέξεις δημοκρατία και αριστερά δεν γίνεται να καταδικάζεις κάθε κινητοποίηση και να ξυλοφορτώνεις συμβολικά τους «καταληψίες μετανάστες».

Δεν θα έπρεπε όμως να εκπλαγεί κανείς. Το κόμμα του κ. Κουβέλη είχε διαλέξει στρατόπεδο μήνες νωρίτερα, όταν θεώρησε καλό να συμπορευτεί με τον πρωθυπουργό. Όταν αποφασίζεις να στηρίξεις τις πολωτικές οικονομικές επιλογές μιας κυβέρνησης, δεν μπορείς παρά να παρακολουθήσεις και την αναπόφευκτη πολιτική της διολίσθηση στον αυταρχισμό, ολοένα ταχύτερη ώσπου να έρθει η κατάρρευση. Ας περιμένουμε λοιπόν ακόμη χειρότερα από την πλευρά της λεγόμενης Δημοκρατικής Αριστεράς.

Ευκαιρίες θα δοθούν πολλές. Αν δούμε τα πράγματα μεσοπρόθεσμα, η διαλεκτική της κινητοποίησης και της πόλωσης ενισχύεται και δεν αποκλιμακώνεται από τον αγώνα των μεταναστών. Στη ρήξη για την οικονομική πολιτική -μνημόνια εναντίον διαγραφής χρέους- προστίθεται η ρήξη, ενσωμάτωση των μεταναστών ή ξενηλασία. Ωστόσο, επειδή αυτές οι ρήξεις δεν συμπίπτουν αλλά τέμνονται, κάπως σαν να φτιάχνουν σταυρό, χαλαρώνει προσωρινά, αλλά πολυ προσωρινά μόνο, η πίεση που ασκείται από το λαό στο μέτωπο της οικονομίας.

Από τακτική άποψη, ο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας για τα δικαιώματα των μεταναστών μοιάζει λοιπόν να βοηθά την κυβέρνηση, για την ώρα. Αναζωογονώντας τον ρατσισμό κάνει αρκετό κόσμο να ξεχνά, έστω και πρόσκαιρα, τις δικές της ευθύνες για την καταβαράθρωση του βιοτικού του επιπέδου, και στρέφει την οργή ενάντια στους πρόσφυγες. Αυτοί φταιν για όλα.

Ακόμη καλύτερα, η κυβέρνηση διασπά έτσι την αντιπολίτευση. Αν στη διαχείριση της οικονομίας αριστερά και δεξιά συγκεντρώνουν τα πυρά τους ενάντια στο Μνημόνιο, στα δικαιώματα των μεταναστών πυροβολιούνται μεταξύ τους. Τέλος, το Πασόκ στερεώνει έτσι τη συμμαχία με τους μικρούς που πρόθυμα ζεύτηκαν στο άρμα του –Καρατζαφέρη, Μπακογιάννη και Κουβέλη. Έχουν βάση λοιπόν οι φόβοι σοβαρών αριστερών σχολιαστών, πως ίσως κάποιες κινήσεις να έγιναν βιαστικά ή ριψοκίνδυνα. Πως επείγει η χάραξη στρατηγικής, η πολιτική οργάνωση. Αλλά αν δει κανείς το ευρύτερο τοπίο, τα πράγματα μοιάζουν πολύ διαφορετικά.

Δεν ζούμε πια σε μια κανονική περίοδο, όπου μπορείς να προγραμματίσεις· έχουμε μπει κιόλας στη μάχη. Η πίεση για τις κινητοποιήσεις δεν ξεκίνησε από οποιαδήποτε ομάδα στελεχών, αλλά ήρθε από τη βάση, από τη βάση της βάσης. Η δυσαρέσκεια γίνεται οργή κι εξαπλώνεται, το ίδιο και η λαϊκή κινητοποίηση. Βοή ακούγεται από κάτω, μάζες προτύτερα αόρατες αποκτούν φωνή, αλλάζοντας παντού τους συσχετισμούς δυνάμεων. Και η αλλαγή στην Ελλάδα αλληλοτροφοδοτείται με την αναταραχή που κυριεύει τη γειτονιά μας. Τα οχυρά του καθεστώτος, το ένα μετά το άλλο, πέφτουν. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρεωκοπεί και στη βόρεια Αφρική, μετά τις βαλτικές χώρες, την κεντροανατολική Ευρώπη και την περιφέρεια της ευρωζώνης. Λαοί αφυπνίζονται, δικτατορίες καταρρέουν. Σαν κάτι πολύ μεγάλο ν’ αρχίζει να κινείται, κάτι που μάλλον δεν θα σταματήσει στη νότια μεριά της Μεσογείου, αλλά πιθανότατα θα φτάσει στην ίδια την καρδιά της Ευρώπης. Και προηγουμένως θα περάσει από τη χώρα μας.

 

* Ο Σπύρος Μαρκέτος είναι Επίκουρος Καθηγητής της Ιστορίας των Ιδεών, στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ

 

ΠΗΓΗ: 1 Φεβρουαρίου 2011,  http://www.inprecor.gr/index.php/archives/28504

Για την τιμή των ντουβαριών

 

Του Γαλαξιάρχη*

 

 

300 «εκβιαστές», «καταληψίες», «στασιαστές», «εισβολείς», «βρωμιάρηδες», «τσετσενοταλιμπάν», «νεοταξίτες πράκτορες», «λαρθοπρεζέμποροι» εμποδίζουν τα παιδιά μας να σπουδάσουν για να γίνουν άνεργοι δικηγόροι και συμβολαιογράφοι. Ο υπερχειλισμένος βόθρος της αστικής ολιγαρχίας έσκασε γεμίζοντας τον τόπο πολιτικά λύματα που ζέχνουν φριχτά. Στοργικές κλώσσες του αυγού του φιδιού κακαρίζουν παράφωνα για την τιμή των φρεσκοβαμένων ντουβαριών του παλιού κτιρίου της Νομικής Σχολής Αθηνών. Κι ένας κόσμος σε παράνοια να αρνείται πεισμάτικα να κατανοήσει τη μόνη αλήθεια των ημερών: είμαστε όλοι μετανάστες!

300 Άνθρωποι διεκδικούν τα απολύτως θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και 300 δίποδα κράζουν για τη χαμένη ασπράδα ενός ντουβαριού.

Όλος ο ΟΦΑ (Όπου Φασίζει ο Άνεμος) χυδαίος λαϊκισμός του κοινοβουλίου έχει καταλάβει τις δημόσιες συχνότητες και εκφράζει απόψεις που θα έκαναν περήφανα τα στελέχη του NSDAP κατά το μεσοπόλεμο. Εκφράσεις που σε κάθε ευνομούμενο κράτος – όπως επικαλούνται την ευνομία οι ίδιοι γραβατωμένοι νομιμόφρονες τραμπούκοι – θα επέσυραν κατηγορίες για υποδαύλιση βίας και μίσους. Στη χώρα του «τέταρτου δρόμου» όμως, αυτές οι απόψεις όχι μόνο είναι αποδεκτές, αλλά φιλοξενούνται με αιμοδιψή χαρά από αργυρώνητους δημοσιογράφους που τζογάρουν στην κοινωνική αρένα, ποντάροντας τα ρέστα τους στα λιοντάρια. Δημαγωγοί του τηλεοπτικού παράθυρου και οσφυοκάμπτες της μιντιακής παράγκας, σχεδόν προκαλούν τους κρυπτοναζιστές φιλοξενούμενους πολιτικούς σαλτιμπάγκους να εκτοξεύσουν εμμετικές εκκλήσεις μισαλλοδοξίας, κατασυκοφάντησης και μαζικής βίας.

Η απεργία πείνας (πείνας βρε υπάνθρωποι μοντμπανκοφόροι) μεταφράζεται σε ταλιμπανισμό που εκβιάζει το αθώο και ανήμπορο ελληνικό κράτος, ενώ ταυτόχρονα χουντολάγνοι τηλεβιβλιοπώλες υπενθυμίζουν την πρόσφατη δολοφονική επίθεση της Μόσχας για να εξομοιώσουν τον αγώνα θανάτου του εργάτη με τις τυφλές δολοφονίες από φανατικούς μουτζαχεντίν. Κρατικοδίαιτες κυράτσες και όψιμες πολιτεύτριες ξυφουλκούν για το πανεπιστημιακό άσυλο που «καλύπτει ναρκέμπορες και τρομοκράτες». Μούτρα πλισέ, γεμάτα μίσος, σε πανάκριβο κιτς φόντο, χύνουν λίτρα το δηλητήριο για τους «βρωμιάρηδες που παίρνουν το ψωμί του φτωχού Έλληνα». Πρόκειται για τα ίδια παλιόμουτρα που θα έβαζαν δίχως δεύτερη σκέψη την υπογραφή τους για να ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία στον πρώτο «αλλοδαπό μειοδότη» και που πρόθυμα θα έχωναν τη χερούκλα τους στην τσέπη του εργάτη και συνταξιούχου για να βουτήξουν ακόμη και τα ψιλά, χαρίζοντάς τα στον «εθνικό τραπεζίτη».

 

Τάξις και ηθική

 

Μετά την εμφανώς στραβοκεντημένη παρθενοραφή του πορίσματος για τη Siemens, οι κατά συρροήν καταχραστές δημόσιου πλούτου – με ολόφρεσκα τα ράμματα – δίνουν μαθήματα νομιμοφροσύνης. Ο πρωθυπουργός, αυτός ο ίδιος σοσιαλιστής που θανάτωνε εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών σε μία νύχτα σαν αριστοτέχνης νεοφιλελεύθερος επαγγελματίας δολοφόνος, έχει το θράσος να βάζει στο στόμα του τη λέξη «προοδευτισμός» και να παραδίδει μαθήματα αριστεροσύνης για μικρόνοους, πολιτικά αυτιστικούς και δυσλεξικούς εξουσιαστές. Αυτός ο εργολαβίσκος συνοριακών τοίχων, υπαλληλίσκος τραπεζιτών και φανφαρονίσκος της σοσιαλγκλμανουριάς, σηκώνει το δάχτυλο στον εξαθλιωμένο εργάτη που ζει σαν δούλος στη χώρα μας για πέντε, δέκα χρόνια ακόμη και δεκαπέντε χρόνια. Αυτός ο άθλιος υποκινητής ρατσιστικής βίας και άβουλος παρακολουθητής κοινωνικών αυτοματισμών, κάνει τη λέξη «δικαιοσύνη» να ακούγεται σαν βρισιά. Και από πίσω μία ορδή σοσιαλιστών κομπάρσων χειροκροτητών, να σιγοντάρουν την πιο απεχθή και εφιαλτική μορφή λαϊκίστικου ακροδεξιού κηρύγματος μίσους.

Το κόμμα του «Ινδού δούλου σε αναψυκτήριο» σηκώνει το λάβαρο του αγώνα απέναντι στο πανεπιστημιακό άσυλο. Οι δυνάμεις του Βατοπεδίου, της Siemens, των ομολόγων, της Vodafone, των «πακιστανών», ενώνουν τις φωνές τους εναντίον των οπισθοδρομικών κοινωνικών ελευθεριών. Προφανώς σε άλλο άσυλο αναφέρονται, όπου θα όφειλαν να είναι αυτόβουλοι τρόφιμοι εδώ και χρόνια, με αρχηγό τη «Φωτεινή της νύχτας», ως γνήσια εκφράστρια του πλέον απεχθούς κρυπτοφασισμού στο δημόσιο λόγο. Η πιο μουχλιασμένη οπερέτα λαϊκισμού στη νεότερη ιστορία της Δεξιάς, υπό την άτσαλη διεύθυνση του πρώην αρχηγού της Πολ.Αν, εκείνου του τυχάρπαστου εθνικιστικού κόμματος που προσπαθεί να σπάσει το χρονοντούλαπο της ιστορίας και να ξεχυθεί και πάλι στο πολιτικό σκηνικό κουβαλώντας όλα τα σκουλίκια του.

Και βέβαια το κόμμα του ντεμέκ ναζισμού, αγκαλιά με την ορίτζιναλ συμμορία ναζιστών, χύνουν δάκρυα χαράς, για την απρόσμενη (;) ευκαιρία που τους παρέχει η εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνηση να αρπάξουν τα κουμπούρια και να πάρουν στο κυνήγι «άπλυτους λαθρομετανάστες» και τους «κομμουνιστοσυμμορίτες συνεργάτες» τους. Απροκάλυπτοι φασίστες οραματίζονται καινούριο Γράμμο και το δηλώνουν με χαρά και περηφάνια.

Και οι θεσμοί του ελληνικού κράτους; Σαπισμένες ταμπέλες που στέκονται ετοιμόροπες στο θέατρον «η Ελλάς» να υπενθυμίζουν στους περαστικούς ότι συνεχίζουν κανονικά οι παραστάσεις «ο Καραγκιόζης ευρωπαίος». Εισαγγελείς – κυριολεκτικά – εκτελούν εντολές της κυβέρνησης, δρώντας κατά γράμμα και αμέσως μετά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού εντολέα τους. Η ίδια θεόγκαβη και κυφωτική δικαιοσύνη που αφήνει τους κατά συρροήν ληστές δημόσιου χρήματος, οικονομικούς εγκληματίες και πολιτικούς απατεώνες, να κυκλοφορούν «κύριοι» ανάμεσά μας και ενίοτε να την κοπανάνε «τουρίστες» στην Ζώνη των Τροπικών. Η εγκαθιδρυμένη μπατσοκρατία πάει ακόμη πιο μακριά. Παίζει κρυφτούλι με τις πρυτανικές αρχές συνωμοσιολογώντας και μπαρουφολογώντας, ως είθισται. Οι Κλουζώ του υπόγειου κατσαριδοκράτους της ΓΑΔΑ μιλούν για οργανωμένο σχέδιο αιματοχυσίας, προσφέροντας για μαζική κατανάλωση τα δύο πιο αγαπημένα προϊόντα τους: τον τρόμο και τη βλακεία. Και βέβαια οι δήθεν ειρηνοποιοί και φιλάνθρωποι πανεπιστημιακοί, διδάκτορες της νομικής επιστήμης, να βιάζουν κανονικότατα την έννοια του ασύλου, παραπέμποντας σε κουστουμαρισμένους μπακάληδες που πουλούν νομιμοφροσύνη τοις μετρητοίς. «Να φύγετε, να πάτε αλλού!», το σλόγκαν της νεοελληνικής βλαχομπαρόκ ολιγαρχίας.

 

Μοιραία, φοβική, μικρή κοινοβουλευτική Αριστερά

 

Πολύ μικρή. Ολίγιστη. Ένα Κομμουνιστικό Κόμμα να εκφράζει ανοικτά την ενόχλησή του αποκλειστικά και μόνο για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων του αγώνα, και ένας δήθεν ριζοσπαστικός σχηματισμός τάσεων-μικρομάγαζων να φοβάται τη σκιά του, λακίζοντας στο πρώτο «φου» του συστήματος. Για τη στάση των λοιπών καρεκλοκένταυρων της καθεστωτικής αριστεράς που μετρούν τις αποστάσεις με το υποδεκάμετρο (βλ. Δη.Αρι.) δεν αξίζει ούτε καν μισή αράδα. Μέσα σε όλα, εμφανίστηκαν και οι πρώτες… Σπίθες στον τηλε-ευαγγελιστή Αυτιά να ωρύονται για νεοταξίτικες συνωμοσίες. Το νέο φρούτο της αριστεροακροδεξιάς έρχεται να συμπληρώνει το παζλ της πολιτικής παράνοιας και του κοινωνικού εκμαυλισμού. Λαδάκι στη μηχανή της εξουσίας από λαδέμπορες της ταξικής πάλης.

 

Καταληψίες και εκβιαστές

 

Σήμερα αποβιβάστηκαν τα μέλη της τρόικας φέροντα κι άλλα μέτρα για την εργατική τάξη. Καταληψίες του ελληνικού κοινοβουλίου κατόπιν πρόσκλησης και συνεργασίας των πραξικοπηματιών του ΠΑΣΟΚ. Κύριε Παπανδρέου έχουν γνώσιν οι φύλακες. Χθες εκδόθηκε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τον (πρώην) σύντροφό σας στη Σοσιαλιστική Διεθνή, Μπεν Άλι, ο οποίος επίσης χαριεντιζόταν με νεοφιλελεύθερους τραμπούκους τρομοκράτες και ομοτράπεζους «σοσιαλιστές» όπως ο Στρος Καν. Στη θέση σας θα ήμουν πολύ επιφυλακτικότερος στους εθνικοπατριωτικούς δεκάρικους χουντικής νομιμοφροσύνης.

 

Όχι άλλη ντροπή. Μόνο αηδία και οργή. Είμαστε όλοι μετανάστες!

Με την ελπίδα ότι σε λίγα χρόνια όλοι θα θυμόμαστε τα σκηνικά των ημερών ως μία άθλια παρένθεση της σύγχρονης ιστορίας, Zaphod

Υ.Γ.1 Για όσους νομίζουν ότι το άσυλο είναι παρωχημένος θεσμός που αφορά δικτατορίες, ενώ τώρα έχουμε δημοκρατία με απόλυτη ελευθερία λόγου, υπενθυμίζω απλώς ότι το 1973 δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουν, μαζί με ένα απόσπασμα από την ειδησεογραφία των ημερών: «Όπως είπε και η εισαγγελέας, “κατέσχεσαν πολλά, ασυνήθιστα πολλά” πράγματα από το σπίτι μου… βούρτσες, ρούχα, οδοντόβουρτσες, μαξιλαροθήκες και… έντυπα. Έντυπα που με αδιάσειστα στοιχεία αποδεικνύουν ότι είμαι αναρχική, κάτι που δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να κρατήσω μυστικό, άρα -όπως εύγλωττα διατύπωσε αυτή η μορφωμένη κυρία- και τρομοκράτης, αφήνοντας ανοιχτό, μέχρι να γίνει το συμβούλιο, ακόμη και το ενδεχόμενο της στέρησης της ελευθερίας μου!» (επιστολή της Φέη-Μαρί Μέγιερ που τη συνέλαβαν ως τρομοκράτισσα, διέδωσαν ψευδώς ότι είναι κόρη μέλους της RAF, και η εισαγγελέας διαφώνησε με την ανακρίτρια επιμένοντας να την προφυλακίσει επειδή ήταν… αναρχική)

Υ.Γ.2 Όποιος δεν κατανοεί τους συμβολισμούς της επίκλησης και της προσφυγής στο άσυλο της Νομικής Σχολής από συνανθρώπους που διεκδικούν τα νόμιμα δικαιώματά τους είναι πολύ απλά κρετίνος.

 

* http://mallon-akindynos.blogspot.com/p/blog-page.html

 

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 27 Ιανουαρίου 2011, Αναρτήθηκε από Zaphod Beeblebrox στις 5:17 μ.μ.,  http://mallon-akindynos.blogspot.com/2011/01/300.html

ΟΧΙ ΑΣΥΛΙΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ

 

Του Βασίλη Μακρή

 

 Τα γεγονότα είναι πια γνωστά. Εκείνο που δεν είναι γνωστό όμως είναι μέχρι ποιού βαθμού θα εμφανίζεται η κατάπτωση αυτού που θεσμικά ονομάζουμε Ελληνικό Κράτος. Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ελληνική Αστυνομία, Άρειος Πάγος συνθέτουν το παζλ μιας τραγελαφικής οπερέτας και αποδεικνύουν περίτρανα σε πόσο επικίνδυνο βαθμό αυτο-απαξίωσης έχει περιέλθει το Ελληνικό κράτος.

Καινοφανείς δολιχοδρομίες υιοθετούνται εκ μέρους των διευθυνόντων όλων αυτών των φορέων μόνο και μόνο για να δικαιολογηθεί η παραλυτική τους τιποτοπραξία. Κατέχουν θώκους και θέσεις δήθεν υπευθύνων μόνον και μόνον για την ψιλή απόλαυση των προνομίων που τους προσδίδει η κατοχή και νομή εξουσίας. Η κατοχή της εξουσίας ως αυτοσκοπός και μόνον ! Τα κύματα της καθημερινής ζωής  ξεβράζουν την αδράνειά τους, την ανικανότητά τους, την μικρονοϊκή τους μεγαλομανία, την αλαζονεία της αδαοσύνης τους, την επικινδυνότητα που εκπέμπουν για την χώρα.

Μια ομάδα τριακοσίων μεταναστών που βιούν και εργάζονται λάθρα στην Κρήτη, αποφασίζουν να εκδράμουν από το λιμάνι της Σούδας προς την Αθήνα και να καταστήσουν την καίρια απαίτησή τους κέντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος της Ελλάδας ! Καταλαμβάνουν τον ιστορικό χώρο της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και απαιτούν στανικά να νομιμοποιηθούν με τίτλους παραμονής και εργασίας. Αυτά βέβαια ισχύουν στις κεφαλές αυτών που εργολαβικώ δικαιώματι έχουν θέσει τον εαυτόν τους στην υπηρεσία προβολής και διεκπεραίωσης των αιτημάτων των 300 καταληψιών. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αρνείται το οποιοδήποτε οργανωτικό καπέλωμα των 300 καταληψιών, αλλά οι μετωπικές τους σφραγίδες αποδεικνύουν το τελείως αντίθετο. Το “Φόρουμ μεταναστών των Χανίων”, η “Επιτροπή Αλληλεγγύης”, το “Δίκτυο για τα ανθρώπινα δικαιώματα” είναι μετωπικές οργανώσεις που στελεχώνονται και εκφράζουν πολιτικά τον ευρύτερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι χωρίς την καθοδηγητική προώθηση εκ μέρους όλων αυτών “των εργολάβων της νέας ανθρωπιάς” , οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι δεν θα είχαν αποτολμήσει όχι μόνον να φύγουν από τα Χανιά, αλλά ούτε και στο γειτονικό Ρέθυμνο να μεταβούν εν σώματι. Τώρα το Λιμενικό Χανιών καταγράφει τα ονόματά τους και μετά αυτοί φθάνουν εν χορώ στην Αθήνα. Στο μεταξύ η “Αριστερή Ενότητα” έχει ζητήσει με γραπτή αίτησή της την διάθεση χώρου της Νομικής Αθηνών για την διοργάνωση εκδήλωσης με θέμα την μετανάστευση. Ο σύλλογος φοιτητών της Νομικής δεν εκδίδει απόφαση παραχώρησης. Η πρυτανικές αρχές είναι εις γνώσιν του τι πρόκειται να ακολουθήσει. Η Ελληνική Αστυνομία δεν ποιεί το παραμικρό για να αποτρέψει την προσέγγιση των 300 λαθρομεταναστών στη Νομική. (Αλήθεια με τι ευκολία η ΕΛΑΣ καταστέλλει διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων που διαμαρτύρονται δίκαια κατά της νέας οικονομικής κατοχής της πατρίδας μας…). Και αίφνης εγένετο κατάληψις !!! Και όλοι νίπτουν τας χείρας των. Οι καταληψίες υποβάλλουν στανικώ δικαιώματι τα αιτήματά τους. Οι “εργολάβοι της νέας ανθρωπιάς” συνασπίζονται για να αποτελέσουν την ασπίδα καθ’ οιουδήποτε ήθελε να χρησιμοποιήσει βία ή να αντιταχθεί στο παράλογο της κατάληψης. Από την άλλη πλευρά βέβαια ένα νοσηρό μέτωπο άρχισε να εκστομίζει άναρθρες κραυγές για βίαιη καταστολή του ασύλου και για ουσιαστική κατάργησή του. Βέβαια για τους ιδεολογικούς απογόνους της ΕΚΟΦ, το πανεπιστημιακό άσυλο δεν λέει απολύτως τίποτα και ουσιαστικά τα παραληρήματά τους διευκολύνθηκαν τα μέγιστα από την πρακτική των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ. Ο πρύτανης δίνει την έγκρισή για την ειρηνική απομάκρυνση των καταληψιών και ζητεί εχέγγυα από την ΕΛΑΣ να μην υπάρξει βία. Όμως βία δεν είναι και η πράξη της κατάληψης από 300 “τσαμπουκάδες” ενός πανεπιστημιακού χώρου στον οποίο θα έπρεπε να καλλιεργείται η επιστημονική έρευνα και η ελευθερία του λόγου ; Ζούμε στην εποχή όπου τα αυτονόητα θα πρέπει να επαναδιατυπώνονται, και στην θέση τους βλέπουμε να ορθώνονται με θράσος απύθμενης ύβρεως το ψέμμα, η στρέβλωση της αλήθειας, η παραχάραξη των σημασιών, η απώλεια κάθε νοήματος των λόγων που εκστομίζονται. Μια ανείπωτη αηδία διακατέχει τον απλό εργαζόμενο κόσμο. Βλέπει κανείς τους “εργολάβους της νέας ανθρωπιάς” να διαπραγματεύονται με τους υπεύθυνους της ΕΛΑΣ και τους 5 (ναι πέντε!) εισαγγελείς. Οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ παίζουν τον ρόλο του κομιστή των αιτημάτων και μεταφέρουν στις αρχές ποιο είναι το κτίριο επιλογής τους στο οποίο θα μετεγκατασταθούν, και διεκδικούν επίσης την απρόσκοπτη προσπέλαση σε αυτό όλων των ομοεθνών του που το επιθυμούν. Οι τηλεοπτικοί μαϊντανοί των ΜΜΕ  εξορκίζουν για ειρηνική λύση και ομιλούν για την ανάδειξη των αιτημάτων των 300 καταληψιών. Η ΕΛΑΣ περιμένει την έγκριση της συγκλήτου, η σύγκλητος μεμψιμοιρεί αντιφάσκουσα, η Υπουργός της δια βίου μάθησης ζητεί να τηρηθούν οι νόμοι και τελικώς κανείς νόμος δεν τηρείται. Εκείνο που τηρείται είναι η διαφύλαξη της γενικευμένης αδράνειας των κρατούντων και η πατεντάτη ανικανότητά τους να ασκήσουν διοίκηση και να δώσουν λύση και στα πιο στοιχειώδη προβλήματα ανακύπτουν. Όπως είχε γράψει ο σπουδαίος θεολόγος της Δογματικής πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης “Οι γραικύλοι είναι οσφυκάμπτες στους εκ δύσεως Φράγκους και πωλούν τσαμπουκάν εις τους συμπατριώτας των”. Τώρα θα προσέθετε κάποιος ότι οι νέο-γραικύλοι εκτός από οσφυοκάμπτες στου δυτικούς είναι και θεραπαινίδες των εξ ανατολών λαθρομεταναστών (και όχι μόνον αυτών). Συντελούν οι κρατούντες δια της πρακτικής τους στο να μεταβληθεί η πατρίδα μας σε χωματερή ψυχών, σε νεκροταφείο ελπίδων, σε παγκόσμιο περίγελω με τις οπερετικές καταστάσεις που ζει η Αθήνα. Όμως η κατάσταση αυτή έχει την ρίζα της στην δική μας απουσία λόγου και αντιστασιακής δράσης. Μια πρωτοφανής ανημπόρια κυριαρχεί. Είναι σίγουρο ότι κάθε μέρα ζούμε και βλέπουμε κραυγαλαίες εκτροπές, απίθανα σκάνδαλα των ελίτ που μας κυβερνούν, πρωτοφανείς μειώσεις κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας, καινοφανείς απεμπολήσεις όλων των εργασιακών δικαιωμάτων ακόμη και των πιο στοιχειωδών.  Όμως οι αντιδράσεις είναι επιδερμικές λες και ένας ανείπωτος αβδηρητισμός διακατέχει τους πάντες. Η ανεργία μαζί με την ετεροαπασχόληση και την μαύρη εργασία ξεπερνά το 1.000.000 άτομα. Όλοι στενάζουμε κάτω από το βάρος μιας πίεσης που απομυζά τις ζωτικές δυνάμεις. Όμως το ζήτημα αυτό δεν είναι ούτε μόνον πολιτικό, ούτε κοινωνικό, αλλά καθαρά πνευματικής υφής. Έχουμε να αντιπαλαίψουμε με το μικρόβιο της δήθεν “political correct” συμπεριφοράς που πόρρω απέχει από την λεβεντιά του φιλότιμου που τόσα αναστήματα έχει αναδείξει στην πατρίδα μας. Ο τόπος δυστυχώς έχει περιέλθει σε μιαν απίστευτη κατωφέρεια στην οποία μόνον ο Θεός μπορεί να θέσει ένα τέρμα.             

 27-1-2011 

Σημείωση admin: Το άρθρο εκφράζει μόνο τις απόψεις του συγγραφέα και δημοσιεύεται για λόγους ελέυθερης έκφρασης.                       

Περί του λεγομένου φράκτη στον ποταμό Έβρο

 

"Το συρματόπλεγμα δεν είναι λύση"

 

Του Σεβ. Άνθιμου (Κουκουρίδη) Αλεξανδρουπόλεως, Τραϊανουπόλεως

& Σαμοθράκης

 

Αντίδραση του Μητροπολίτη στα σχέδια της Κυβέρνησης

 να δημιουργήσει φράχτη κατά των μεταναστών

 

Ζούμε, όσοι κατοικούμε στον Έβρο, το δράμα της εισόδου των λαθρομεταναστών από την Τουρκία. Για την πατρίδα μας, το γεγονός αυτό είναι πρόβλημα που το διαπιστώνει αργότερα η πρωτεύουσα. Για μας όμως, τους Εβρίτες, είναι ένα καθημερινώς επαναλαμβανόμενο δράμα.

Αναφέρομαι στην αθρόα προσέλευση τόσων ανθρώπων, που άλλοτε κουβαλώντας στην πλάτη τους προσωπικές και εθνικές τραγωδίες κι άλλοτε τα βρέφη στην αγκαλιά τους, περνούν τα σύνορα, κακοποιημένοι, άρρωστοι με σοβαρές αρρώστιες, εξουθενωμένοι, μουσκεμένοι από τα νερά του ποταμού Έβρου.

Παλιότερα όσους πνίγονταν στα ορμητικά νερά του και τους ξέβραζε η θάλασσα, τους μετέφεραν στο νοσοκομείο Αλεξανδρουπόλεως. Είχα στείλει τότε μια αυτοσχέδια ευχή, επειδή μου ζητήθηκε, για να διαβάζεται στο νεκροτομείο, στην περίπτωση που δεν ήταν εύκολο να διαπιστωθεί από την περιτομή, η θρησκευτική προέλευση του νεκρού.

Ζήσαμε, πριν χρόνια, την αποκοπή, σε ναρκοπέδιο, των κάτω άκρων δύο 17χρονων παιδιών τα οποία φιλοξενήσαμε στο γηροκομείο της Μητροπόλεως για δύο χρόνια. Τελικά, τους αγοράσαμε τεχνητά μέλη, κατάφεραν να περπατήσουν και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, όπου εργάζονται μέχρι σήμερα.

Αυτός ήταν ο λόγος που, παραβλέποντας την εθνική μας ασφάλεια, συμφωνήσαμε να «σηκωθούν» τα ναρκοπέδια, γεγονός που κάποιοι αφελείς τότε χαιρέτησαν σαν αντιπολεμική κίνηση, λες κι αυτή θα μπορούσε ποτέ να γίνει μονομερώς!

Τα τελευταία δύο χρόνια το φαινόμενο εντάθηκε. Οι λαθρομετανάστες έρχονται κρατώντας πλαστικοποιημένη στα χέρια τους τη σελίδα της ευρωπαϊκής νομοθεσίας που προβλέπει τα δικαιώματά τους. Μόλις παραδοθούν στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, την επιδεικνύουν ζητώντας απαιτητικά την εφαρμογή της.

Απορούσαμε για την κοντόφθαλμη πολιτική της Ύπατης Αρμοστείας και άλλων «ανθρωπιστικών» φορέων που μας ζητούσαν «τα ρέστα». Η άριστη συμπεριφορά των συνοριοφυλάκων και των αστυνομικών, που συνόδευαν τους λαθρομετανάστες στα νοσοκομεία Διδυμοτείχου και Αλεξανδρουπόλεως για την θεραπεία τους από τις ποικίλες μεταδοτικές ασθένειες και η «εξ ιδίων» τους εξασφάλιση τροφής και ρούχων, θεωρήθηκε ανεπαρκής. Γι’ αυτό ήρθε η FRONTEX. Πολύς λόγος για το τίποτε…

Τέλος πάντων, ποια θα είναι η πολιτική της χώρας μας πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, δεν θα την καθορίσω εγώ. Δεν μπορώ, όμως, να μείνω απαθής μπροστά στο ενδεχόμενο μιας εκ νέου απάνθρωπης συμπεριφοράς. Μου εξομολογήθηκαν παλιότερα αστυνομικοί, τις ενοχές που ένιωθαν όταν επαναπροωθούσαν πυροβολώντας τους λαθρομετανάστες, καθώς βρίσκονταν στη μέση του ποταμού. Φοβάμαι ότι και τώρα θα ζήσουμε τραγωδίες και διόλου δεν θα μειώνει την σκληρότητά τους το γεγονός ότι θα τελούν υπό τις «ευλογίες» της ΕΕ.

Δηλαδή, τι; Όταν στοιβαχτούν οι λαθρομετανάστες στο ελληνικό ρείθρο του ποταμού, πίσω από το συρματόπλεγμα, καθώς θα χιονίζει, ή όταν φουσκώνουν τα νερά, οι άνθρωποι αυτοί θα παραμένουν εκεί νηστικοί και μουσκεμένοι για να εξαναγκαστούν να επιστρέψουν πίσω στην Τουρκία; Δεν είναι λύση αυτή, τουλάχιστον πολιτισμένη. Και εμείς θα τους βλέπουμε απαθείς να πνίγονται ή να λιμοκτονούν ή να μαστίζονται από τα κουνούπια;

Βεβαίως, το κύμα αυτό πρέπει να σταματήσει, αν και προσωπικά δεν το πιστεύω όσο συνεχίζεται η άδικη συμπεριφορά των χωρών της Δύσης έναντι των φτωχών και υπανάπτυκτων λαών του Νότου και της Ασίας. Φυσικά, η χώρα μας δεν έχει ατελείωτες δυνατότητες φιλοξενίας. Μα, όπως, τα σύνορα διασφαλίζονται από το στρατό, μόνο όταν εκλείψει και η έσχατη διπλωματική και πολιτική προσπάθεια, το ίδιο να συμβεί και τώρα.

Η καταφυγή σε εκβιαστικούς τρόπους, σε απάνθρωπες τακτικές και σε εξευτελιστικές για την ανθρώπινη προσωπικότητα μεθόδους, που θα αποβούν μομφή για τον πολιτισμό μας- τουλάχιστον τον ελληνικό- δεν είναι λύση. Το συρματόπλεγμα δεν είναι λύση. Είναι απέλπιδα προσπάθεια, εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία, που παραπέμπει σε άλλες περιοχές και σε άλλες εποχές…

 

 

ΠΗΓΗ: Από την ιστοσελίδα aixmi.gr 12/1/2011,   http://www.imalex.gr/972CDD80.el.aspx

Σημεία για μια εναλλακτική πολιτική στο μεταναστευτικό ζήτημα*

 

του Θόδωρου Ντρίνια

 

Οι πρόσφατες ευρωεκλογές αποτέλεσαν ορόσημο στη συζήτηση για το μεταναστευτικό στη χώρα. Πριν τον Ιούνιο για τη μετανάστευση και τους μετανάστες μιλούσαν, κατά κύριο λόγο, είτε οι επίδοξοι θηρευτές τους είτε οι αυτόκλητοι σωτήρες τους. Σήμερα, σχεδόν όλοι κάτι έχουν να πούνε και κυρίως να προτείνουν, συχνά με μια ευκολία που εκπλήσσει! Μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό απόψεων, βασική προϋπόθεση για την κατάθεση μιας συνεκτικής πολιτικής άποψης πάνω στα ζητήματα που θέτει στην κοινωνία μας το φαινόμενο της μετανάστευσης, είναι η προσέγγιση του ζητήματος από μια θέση αρχών και η ένταξή της στα πλαίσια μιας ευρύτερης πολιτικής στρατηγικής.

Δηλώνεται, λοιπόν, εξ αρχής ότι το παρόν σημείωμα θα κινηθεί εντός του πλαισίου που ορίζουν το ανθρωπιστικό και δημοκρατικό κεκτημένο του (όποιου) πολιτισμού μας και οι πτυχές της συλλογικής μνήμης ενός λαού προσφύγων και μεταναστών, του ελληνικού. Αυτό σημαίνει ότι «λύσεις» που κρυφά ή φανερά επιδιώκουν το αποτρεπτικό κροτάλισμα των πολυβόλων στα σύνορα και τις ακτές μας ή, αντίθετα, Νεγκρικές φαντασιώσεις [1] για την έλευση της πολυπόθητης «επανάστασης» με όχημα την «εισβολή του παγκόσμιου πλήθους» και την συνακόλουθη άρση του δικαιώματος μιας κοινωνίας να οριοθετείται, βρίσκονται εκτός του προαναφερόμενου πλαισίου και απορρίπτονται.

 

Λύση ή Διαχείριση;

 

Στην τρέχουσα συζήτηση για το μεταναστευτικό, δημιουργείται έντονα η αίσθηση ότι το ζήτημα μπορεί εύκολα ή δύσκολα να επιλυθεί. Αρκεί να ληφθούν 1,2,3,…,ν μέτρα και να συνδυαστούν κατάλληλα μεταξύ τους. Όμως, το μεταναστευτικό – όπως και το οικολογικό και άλλα κορυφαία ζητήματα της εποχής μας – είναι πρόβλημα υπερπολύπλοκο. Με τη σημερινή του μορφή, είναι συνδυαστικό αποτέλεσμα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, των γεωπολιτικών επιλογών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, της νέο-αποικιοκρατίας και της κατάρρευσης των οικοσυστημάτων, παραγόντων ήδη ισχυρά αλληλοεξαρτώμενων. Ταυτόχρονα, μεγεθυνόμενο, «επιστρέφει» και επηρεάζει τις ίδιες τις δομές των οικονομικών και γεωπολιτικών μεγα-συστημάτων που το πυροδότησαν, εντείνοντας την πολυπλοκότητα. Το να φαντάζεται κανείς ότι μπορεί να «λυθεί» ένα πλανητικής έκτασης ζήτημα χωρίς να αναιρούνται ή να τροποποιούνται οι παράγοντες που το δημιουργούν είναι σαν να πιστεύουν, για παράδειγμα, οι κάτοικοι μιας μικρής πόλης ότι απαγορεύοντας εντελώς τη χρήση των αυτοκινήτων θα γλιτώσουν οι ίδιοι από τις συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη! (Θα εξασφαλίσουν σίγουρα μια ανώτερη ποιότητα ζωής και θα γλιτώσουν από κάμποσα προβλήματα σχετιζόμενα με τη χρήση του αυτοκινήτου, η τρύπα του όζοντος όμως θα μείνει στη θέση της, για όσο τουλάχιστον το παράδειγμά τους δεν γενικεύεται!).

 Είναι ξεκάθαρο ότι, όσο οι παραδοσιακές κοινότητες του Τρίτου Κόσμου θα ξεπατώνονται από τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό και τις καταναλωτικές σειρήνες της Δύσης.  ολόκληρες περιοχές του πλανήτη, όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Σομαλία, το Κονγκό, η Κεϋλάνη, επαρχίες του Πακιστάν, κλπ,  θα μετατρέπονται σε no man’s land εξαιτίας άμεσων ή έμμεσων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.  τεράστιες γεωγραφικές ζώνες θα ερημοποιούνται και θα γίνονται ακατοίκητες εξαιτίας της κλιματικής [1] αλλαγής και των οικολογικών καταστροφών, τόσο θα αυξάνονται κατά εκατομμύρια τα πλήθη των απελπισμένων (ή των στερημένων) που θα προσπαθήσουν να φτάσουν στη σιγουριά και στην ασφάλεια ή απλά στα …mall της Δύσης!

 Όσοι, επομένως, ισχυρίζονται ότι έχουν τη «λύση» ή τις «λύσεις» για το μεταναστευτικό στο τσεπάκι χωρίς να αμφισβητηθεί το παγκόσμιο μοντέλο ανάπτυξης και οι βασικές γραμμές διαίρεσης ανάμεσα σε κυρίαρχο «Βορρά» και κυριαρχούμενο «Νότο», είναι είτε αφελείς είτε λαϊκιστές δημαγωγοί είτε ομολογημένα ή ανομολόγητα συγκλίνουν στη «λύση» της ωμής και αιματηρής καταστολής. Αλλά ακόμα και η τελευταία μόνο βραχυχρόνια αποτελέσματα μπορεί να έχει. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, οι «πραγματικές» λύσεις που θα διαμορφωθούν μέσα στον ορίζοντα του χρόνου είναι μόλις δύο: Είτε η αντιστροφή της τερατώδους διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης, η οποία εξαπολύθηκε από τις άρχουσες τάξεις της Δύσης τα τελευταία 25 χρόνια και η ταυτόχρονη στρατηγική ήττα του ιμπεριαλισμού και ιδιαίτερα του ατλαντικού είτε η καλυμμένη ή απροκάλυπτη εξόντωση του ανθρώπινου αυτού «πλεονάσματος» για να διατηρηθεί η κοινωνική ειρήνη και η καταναλωτική χαύνωση των κοινωνιών της Δύσης [2]. (Ο Δυτικός πολιτισμός των τελευταίων 500 ετών έχει αποδείξει εξάλλου ότι, αν χρειαστεί, δεν φείδεται ούτε μαζικών δολοφονιών, ούτε στρατοπέδων συγκέντρωσης και κρεματορίων…).

 Συμπερασματικά, λύση χωρίς αλλαγή status quo δεν υπάρχει! Είναι, στην καλύτερη περίπτωση, αυταπάτη και στη χειρότερη, σκέτη απάτη. Πώς μπορούμε, όμως, να αντιμετωπίσουμε τις παραλυτικές συνέπειες μιας τέτοιας διαπίστωσης; Πώς θα αντιμετωπίσουμε τα πιεστικά, καθημερινά προβλήματα που δημιουργούνται από τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα, αν δεν θέλουμε να παραδοθούμε στη νέου τύπου μοιρολατρία του ΚΚΕ περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία της «σοσιαλιστικής αλλαγής» ή στη διανοητική αφασία των αναρχικών και των ποικίλων οπαδών των «ανοιχτών συνόρων»;

Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η διαχείριση του ζητήματος. Στόχος ουδόλως εύκολος και ισχυρής ενδεχομενικότητας καθώς στα πολύπλοκα προβλήματα, όπως το μεταναστευτικό, συχνά αχρηστεύεται η γραμμική αρχή του «παίρνω το Χ μέτρο για να έχω το Ψ αποτέλεσμα». Η διαπίστωση αυτή αποτελεί στοιχείο εγρήγορσης που καθιστά τη διαχείριση αίτημα καθημερινής δράσης, παρέμβασης και αλλαγής, δηλαδή αμιγώς πολιτική.

Σκοπός της είναι να λειτουργήσει ανακουφιστικά, εμποδίζοντας τα προβλήματα τα σχετιζόμενα με τη μετανάστευση να αποκτήσουν παροξυσμική μορφή και να αποδιαρθρώσουν τις κοινωνίες υποδοχής των μεταναστών ή να οδηγήσουν στην ευρεία θυματοποίηση των ίδιων των μεταναστών. Ταυτόχρονα πιστώνει με χρόνο τις διαδικασίες ανάπτυξης κινημάτων, τόσο στο «Βορρά» όσο και στο «Νότο», που θα αμφισβητήσουν τις ίδιες τις γενεσιουργές αιτίες των φαινομένων. (Στο «Νότο» οι διαδικασίες έχουν ήδη ξεκινήσει κυρίως στη Λατ. Αμερική, στη Μέση Ανατολή και σε τμήματα της Ν.Α. Ασίας.)

Γύρω από ποιους άξονες, λοιπόν, μπορεί να περιστραφεί μια πολιτική (και επαναλαμβάνω, όχι «τεχνοκρατική») διαχείριση του μεταναστευτικού ζητήματος στην Ελλάδα; Περιληπτικά:

 

–   Στην διατήρηση και ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και στη δημιουργία μιας νέας «συνείδησης κοινωνίας» σαν ενοποιητικό και ταυτοποιητικό στοιχείο της κοινωνικής πραγματικότητας που έχει προκύψει από την παρουσία των μεταναστών στη χώρα

–  Στην προάσπιση των δικαιωμάτων και της ποιότητας ζωής των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται άμεσα από τις παρενέργειες του μεταναστευτικού φαινομένου.

–  Στη διαμόρφωση συνθηκών ισονομίας και ενσωμάτωσης για τους «νόμιμους» μετανάστες και αξιοπρεπούς και ασφαλούς διαβίωσης για τους «λαθραίους» [3].

–  Στην απόκρουση πιθανής εκμετάλλευσης του μεταναστευτικού ζητήματος για αμφισβήτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας από «εχθρούς» και «φίλους».

 Συμπερασματικά, απόψεις που ισχυρίζονται ότι υπάρχουν ενδεδειγμένες λύσεις αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ζητήματος (χωρίς θεμελιώδεις αλλαγές στο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα και στα εθνικά υποσύστηματα) απομειώνουν τεχνητά την πολυπλοκότητα του προβλήματος, συσκοτίζουν την κατάσταση και αργά ή γρήγορα θα επικεντρωθούν στην καταστολή. Αντίθετα, απόψεις που προκρίνουν μια διαδικασία διαχείρισης του προβλήματος με ταυτόχρονη ανάπτυξη πολιτικών διαδικασιών άρσης ή εξασθένισης των αιτιών που το δημιουργούν, κρατάνε το πρόβλημα «γυμνό», στην πραγματική του διάσταση και επικεντρώνονται στην πρόληψη. Τέλος, απόψεις που προκρίνουν την απλή τεχνοκρατική διαχείριση του ζητήματος (π.χ. ΜΚΟ) ή την αδράνεια για ιδεολογικούς λόγους (αριστερισμός, κοινοβουλευτικός ή εξωκοινοβουλευτικός) ή ακόμα και τον παροξυσμό των συνεπειών του ζητήματος («ανοιχτά σύνορα», «μπάχαλο») σύντομα θα καταρρεύσουν από την ίδια τη δυναμική των προβλημάτων που ανακύπτουν.

 

Στόχοι μιας πολιτικής διαχείρισης

 

Με βάση τα παραπάνω, ποιοι θα ήταν οι στόχοι μιας εναλλακτικής πολιτικής για το μεταναστευτικό ζήτημα;

 Α. Η συγκράτηση του αριθμού των μεταναστών. Με ένα ποσοστό μεταναστών που πλησιάζει το 20% του συνολικού πληθυσμού – το μεγαλύτερο στην Ε.Ε., μεγαλύτερο και από πρώην αποικιακές δυνάμεις όπως η Μεγ. Βρετανία, η Γαλλία και η Ισπανία! – και με μια ισχνή, παρασιτική, παραγωγική βάση και ένα αποδιαρθρωμένο Κράτος Πρόνοιας, είναι φανερό ότι μια παραπέρα αύξηση του αριθμού των μεταναστών θα οδηγήσει με γοργούς ρυθμούς σε φαινόμενα κοινωνικής διάλυσης.  Μαζί θα μεγαλώσουν και τα «λουλούδια» που φύονται σε ένα διαλυμένο κοινωνικό έδαφος: πόλεμος «όλων εναντίον όλων», συμμοριτισμός, εκφασισμός, κλπ (και πάντως όχι η «επανάσταση» και η «κοινωνική αλλαγή» που φαντασιώνονται διάφοροι αφελείς, οι οποίες χρειάζονται συγκροτημένα κοινωνικά υποκείμενα και όχι αλληλοσπαρασσόμενες συμμορίες…).

Πάνω σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα θα γίνει η μεγάλη πολιτική σύγκρουση της επόμενης περιόδου. Ουσιαστικά θα αναμετρηθούν δύο λογικές. Η πρώτη, θα ζητήσει να εφαρμόσει το δόγμα Μπερλουσκόνι μετασχηματίζοντας το κλασικό «κυνήγι μαγισσών» σε «κυνήγι μεταναστών», χρεώνοντας στους εξαθλιωμένους «πάσαν νόσο…» του ελληνικού κοινωνικού και παραγωγικού σχηματισμού. Η «μηδενική ανοχή», τα πογκρόμ, τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης-«Σπιναλόγκες», οι μαζικές επαναπροωθήσεις, τα «συμβόλαια θανάτου» με γειτονικά καθεστώτα (βλέπε Λιβύη) θα είναι τα όπλα που θα εμφανιστούν ως τα κατάλληλα για να κρατήσουν περιορισμένο τον λεγόμενο «αλλοδαπό εφιάλτη».

Η δεύτερη, και πιο δύσκολη, θα επιχειρήσει να στοχεύσει, αντί για τους μετανάστες, τους μηχανισμούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, που παροξύνουν το πρόβλημα και πάντα βέβαια στο μέτρο των δυνατοτήτων μιας μικρής χώρας όπως η Ελλάδα.

Έτσι, αντί για πογκρόμ σε βάρος των μεταναστών θα πρέπει να επιχειρηθεί πογκρόμ σε βάρος των δουλοκτητών. Όλων εκείνων των αφεντικών, μικρών και μεγάλων (ημεδαπών αλλά και ομοεθνών των μεταναστών), που τρέφουν εδώ και χρόνια το αίσχος της μαύρης και κακοπληρωμένης εργασίας, η οποία πλήττει Έλληνες και αλλοδαπούς εργάτες, διαλύει την εργατική τάξη, καταστρέφει μέσω της εισφοροδιαφυγής το ούτως ή άλλως ισχνό κράτος πρόνοιας και βυθίζει την οικονομία στα βαλτόνερα της παραοικονομίας. Η χώρα πρέπει να πάψει να είναι και να «διαφημίζεται» (στα κυκλώματα διακίνησης ανθρώπων) ως το δουλοκτητικό Ελντοράντο της Ευρώπης.

Αντί για «μηδενική ανοχή» απέναντι στους μετανάστες, θα επιλεγεί η «μηδενική ανοχή» απέναντι στα δουλεμπορικά κυκλώματα, γνωρίζοντας εξ αρχής ότι «αξιοσέβαστα» πρόσωπα των αρχουσών ελίτ της χώρας, «σοβαροί» επιχειρηματίες και εφοπλιστές, πολιτικό προσωπικό, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του κράτους και των σωμάτων ασφαλείας, καθώς και υπηρεσίες «φίλων και συμμάχων χωρών» είναι βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στο χρυσοφόρο εμπόριο ανθρώπων. Ιδιαίτερα η ασφάλεια των συνόρων μας και η αντιμετώπιση των κρατών-δουλεμπόρων (π.χ. Τουρκία) θα πρέπει να αναβαθμιστεί σε ένα εκ των κορυφαίων ζητημάτων άσκησης διεθνούς διπλωματίας εκ μέρους της χώρας.

 Παράλληλα, μια εναλλακτική πολιτική θα επιχειρήσει να αποσοβήσει το ορατό πλέον ενδεχόμενο να μετατραπεί η χώρα σε μια απέραντη χωματερή ανθρώπων, για λογαριασμό των πλούσιων χωρών της Ευρώπης. Είναι ξεκάθαρο ότι δεκάδες χιλιάδες μετανάστες τα τελευταία χρόνια έχουν στην ουσία εγκλωβιστεί στην Ελλάδα κατά την (απέλπιδα) προσπάθειά τους να φτάσουν σε χώρες της βόρειας και δυτικής Ευρώπης, όπου τους περιμένουν φίλοι, συγγενείς και οργανωμένες κοινότητες ομοεθνών τους. Συνθήκες, όπως αυτή του «Δουβλίνου ΙΙ», την οποία οι οσφυοκάμπτες κυβερνήτες μας υπερψήφισαν αδιαμαρτύρητα (αν όχι με ζήλο), οδηγούν κατευθείαν στο ενδεχόμενο που προαναφέραμε. Η καταγγελία και αποχώρηση από αυτές τις Συνθήκες είναι εκ των ων ουκ άνευ και θα πρέπει να συνοδευτεί από την απόδοση ταξιδιωτικών εγγράφων σε ταυτοποιημένους μετανάστες που θέλουν να ταξιδέψουν σε άλλη χώρα της Ευρώπης. Συνάμα, για να έχει το ηθικό και πολιτικό ανάστημα η χώρα να προχωρήσει σε μια τέτοια ρήξη θα πρέπει να προχωρήσει στην άμεση απεμπλοκή της από τους τυχοδιωκτικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ όπου γης και στη μη συμμετοχή της σε επιθετικές ενέργειες σε βάρος χωρών του Τρίτου Κόσμου (π.χ. ναυτικές περιπολίες στη Σομαλία). Θα πρέπει να γίνει σαφές, σε όσες χώρες της Ε.Ε. επιθυμούν να διεξάγουν τον πόλεμό τους «ενάντια στην τρομοκρατία» (π.χ. στα υψίπεδα του Αφγανιστάν), ότι θα δεχτούν και τις «παράπλευρες» συνέπειες του πολέμου τους!

Τέλος, το ζήτημα των «επαναπροωθήσεων» μπορεί να αντιμετωπιστεί σε μια εθελοντική/ανθρωπιστική βάση.  Ήδη πολλοί απελπισμένοι, από την μη ευόδωση των σχεδίων τους, μετανάστες, ιδιαίτερα από χώρες του Τρίτου Κόσμου, επιθυμούν την επιστροφή στην πατρίδα τους και θα πρέπει να ενισχυθούν υλικά για να το πράξουν. Επιπρόσθετα, θα μπορούσαν να δοθούν κίνητρα επιστροφής μεταναστών στην πατρίδα τους για ένα νέο παραγωγικό ξεκίνημα εκεί είτε μέσω προσωπικής οικονομικής αποζημίωσης είτε ακόμη καλύτερα στα πλαίσια συνεργασιών διεθνούς αλληλεγγύης για την ανάπτυξη και την παραγωγική και οικονομική ενδυνάμωση περιοχών που μαστίζονται από τη φτώχεια και την εγκατάλειψη. Σε αυτά τα πλαίσια, η χώρα μας θα μπορούσε να προσφέρει πόρους και τεχνογνωσία συσφίγγοντας μέσω των μεταναστών τις σχέσεις της με λαούς και κινήματα του υπόλοιπου κόσμου, ιδιαίτερα του λεγόμενου «μη ανεπτυγμένου» [4].

 Β. Η απογκετοποίηση. Το σπρώξιμο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων σε πολεοδομικά και κοινωνικά γκέτο είναι μια διαδικασία με πολλαπλές αρνητικές συνέπειες και πολλά και διαφορετικά θύματα. Συντελείται σε περιοχές ήδη κοινωνικά και περιβαλλοντικά υποβαθμισμένες, όπου κατοικούν κοινωνικά στρώματα μη εχόντων Ελλήνων, σπρώχνοντάς τους ακόμη πιο κάτω στην κλίμακα της κοινωνικής υποβάθμισης και εξαθλίωσης. Παράλληλα, δημιουργεί συνθήκες μόνιμης έλλειψης προοπτικής για τους ήδη εξαθλιωμένους μετανάστες ενώ καταστρέφει τις ελπίδες και τα όνειρα για μια «φυσιολογική» ζωή παλαιότερων μεταναστών, οι οποίοι έχουν σχετικά αποκατασταθεί. Δημιουργεί «γκρίζες ζώνες» μέσα στα πολεοδομικά συγκροτήματα όπου βασιλεύουν ο φόβος, η ανασφάλεια, η ασθένεια, η καταπάτηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο «νόμος του ισχυρότερου» και οι πιο ακραίες μορφές ταξικής και ανθρώπινης εκμετάλλευσης (18ωρη 7ήμερη εργασία, δουλεία, αναγκαστική πορνεία, κλπ). Εκεί μέσα αναπαράγονται ανεξέλεγκτα σκοτεινές και πολιτισμικά οπισθοδρομικές πρακτικές (με θύματα κυρίως γυναίκες και παιδιά), ενώ ανθεί το απεχθές και ταξικότατο φαινόμενο της συμμορίτικης και μαφιόζικης εγκληματικότητας (που πλήττει σχεδόν αποκλειστικά τα κατώτερα στρώματα του  πληθυσμού, Έλληνες και μετανάστες). Επιπλέον επιβιώνουν προϋπάρχοντες αιματηροί φυλετικοί και εθνοτικοί ανταγωνισμοί ή δημιουργούνται καινούριοι. Τελευταία συνέπεια, αλλά όχι ασήμαντη, είναι η πολιτική εκμετάλλευση της σκοτεινής όψης του γκέτο, για την ενίσχυση και τη διάχυση σε όλο το κοινωνικό σώμα ρατσιστικών και φασιστικών αντιλήψεων και πρακτικών.

Η διαδικασία δημιουργίας μεταναστευτικών γκέτο πρέπει οπωσδήποτε να μπλοκαριστεί και να αναστραφεί! Μια ευρεία γκάμα μέτρων χρειάζεται να ληφθούν σε αυτήν την κατεύθυνση. Κατ’ αρχάς, είναι απαραίτητη η απόδοση ταυτοποιητικών/νομιμοποιητικών εγγράφων για όλους και όλες. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι λαθραίος! Οι πολιτικοί πρόσφυγες και οι αιτούντες άσυλο θα πρέπει να απολαμβάνουν τις πρόνοιες που καθορίζουν οι διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο ώστε να πάψει η χώρα να εξευτελίζεται και να διασύρεται διεθνώς. Ταυτόχρονα, επείγει η ανάπτυξη «ανοιχτών» και όχι «στρατοπεδικών» υποδομών στεγαστικής, υγειονομικής και επισιτιστικής μέριμνας για τα πιο εξαθλιωμένα στρώματα των μεταναστών που δεν έχουν τη δυνατότητα να αυτοσυντηρηθούν. Με αυτόν τον τρόπο θα αποφευχθούν φαινόμενα «Αγίου Παντελεήμονα» και «Εφετείου». Ιδιαίτερη μέριμνα πρέπει να ληφθεί για τους ανήλικους ώστε να διασφαλιστεί η προστασία των δικαιωμάτων τους και η πρόσβασή τους στο εκπαιδευτικό σύστημα.

 Στην ίδια κατεύθυνση μπορεί να κινηθεί και το ζήτημα της ανάπτυξης των «κέντρων φιλοξενίας» για όσους δυστυχείς ξεβράζονται από τους δουλεμπόρους στις ακτές και τα βόρεια σύνορά μας. Η κατάσταση που επικρατεί πια στα υπάρχοντα κέντρα κράτησης σε νησιά όπως η Λέσβος, η Χίος και η Σάμος είναι ντροπή για τον πολιτισμό μας, ενώ οι «στρατοπεδικές» λύσεις που προωθούνται από την κυβέρνηση φέρνουν στο νου άλλες, μαύρες, εποχές.

Τέλος, δήμοι και κεντρική κυβέρνηση οφείλουν να υποχρεωθούν σε ευρείες πολεοδομικές και περιβαλλοντικές παρεμβάσεις για την ανάπλαση των ήδη υποβαθμισμένων συνοικιών και την ανάπτυξη υποδομών και κοινόχρηστων χώρων ενώ πρέπει να εξασφαλιστεί η καθημερινή αστυνόμευσή τους. Η κατανομή του μεταναστευτικού πληθυσμού εντός των πολεοδομικών συγκροτημάτων δεν μπορεί άλλο να αφήνεται στην «αόρατον χείρα» της αγοράς γης και στέγης αναπαράγοντας καθημερινά (για Έλληνες και αλλοδαπούς) το ταξικό δόγμα «όπου φτωχός κι η μοίρα του»! Είτε μέσω της ανάπτυξης κινήτρων (για τους ιδιοκτήτες), είτε κανονιστικά, πρέπει να επιχειρηθεί η κατανομή του μεταναστευτικού πληθυσμού τόσο σε «λαϊκές» όσο και σε «μεσαίες» ή «εύπορες» συνοικίες. Θα είχε ιδιαίτερο, μάλιστα, ενδιαφέρον, από τη σκοπιά της κοινωνικής δικαιοσύνης, η χωροθέτηση των προαναφερθέντων «ανοιχτών» υποδομών μέριμνας για τους άπορους μετανάστες και τα νεοεισερχόμενα στη χώρα θύματα του δουλεμπορίου, να γινόταν κατά προτεραιότητα στα απανταχού «βόρεια προάστια» των ελληνικών μεγαλουπόλεων…

 Γ. Η ενσωμάτωση των μεταναστών. Όλες οι επιμέρους πολιτικές διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος οφείλουν να συγκλίνουν σε αυτό το στόχο. Τα πολυπολιτισμικά φληναφήματα τα οποία κυριάρχησαν την περίοδο της απόλυτης κυριαρχίας του νεο-φιλελευθερισμού τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, καταρρέουν ήδη με εντυπωσιακό τρόπο, στις ίδιες τις χώρες των οποίων οι ελίτ τα πρωτοεισήγαγαν, τα εφάρμοσαν και τα «εξήγαγαν» (Γαλλία, Ολλανδία, Βρετανία, κλπ). Ο κατακερματισμός της βάσης της κοινωνίας σε «πολλούς πολιτισμούς», αλληλοαποκλειόμενους, αλληλοϋποβλεπόμενους και μεταξύ τους ανταγωνιστικούς, απετέλεσε μια ιδιαίτερα βολική μεταφορά του παλιού αποικιακού δόγματος «διαίρει και βασίλευε» στο ίδιο το εσωτερικό των κοινωνιών των ανεπτυγμένων δυτικών χωρών. Ο (δήθεν) σεβασμός των «πολλών πολιτισμών» δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα επιτυχημένο εξουσιαστικό τρικ των κυρίαρχων ελίτ, ώστε να αναπαραχθούν νέοι διαχωρισμοί ανάμεσα στους κυριαρχούμενους και να είναι αδύνατη η συστράτευσή τους γύρω από ενιαίους, συλλογικούς στόχους διεκδίκησης της βελτίωσης της ζωής τους. Ταυτόχρονα υπονομεύθηκε και η υπεράσπιση των κεκτημένων με αγώνες δικαιωμάτων των κοινωνιών υποδοχής (για να μην μιλήσουμε καν για στόχους ριζικής κοινωνικής αλλαγής…). Σήμερα που η εξάντληση της ζωτικής ορμής του νεο-φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας σημαδεύεται από μια πρωτοφανή οικονομική κρίση, το δόγμα του πολυπολιτισμού δείχνει να καταρρέει μέσα σε φαινόμενα κοινωνικής διάλυσης, στους καπνούς από τις συγκρούσεις στα μητροπολιτικά προάστια, στις εκρήξεις των τρομοκρατικών βομβών, στο διάχυτο συμμοριτισμό, στην πλήρη περιθωριοποίηση και γκετοποίηση των ίδιων των πληθυσμών, στους οποίους δήθεν θα επιδεικνυόταν «σεβασμός στην πολιτισμική ιδιαιτερότητα» και στην εκρηκτική άνοδο της ακροδεξιάς.

 Ενσωμάτωση, στην ορολογία του παρόντος σημειώματος, δεν σημαίνει εξαναγκαστική αφομοίωση ούτε εξάλειψη των όποιων πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων (θρησκευτικών, καταγωγικών, εθιμικών, κλπ). Σημαίνει δύο ταυτόχρονες διαδικασίες: Η μεν κοινωνία υποδοχής κατανοεί, αποδέχεται και ενισχύει πρακτικά το αίτημα για ισόνομη και ισότιμη μεταχείριση των εισερχόμενων πληθυσμών, για διευρυμένη συμμετοχή τους στους θεσμούς, τις κοινωνικές και πολιτικές εκδηλώσεις (π.χ. εκπαίδευση, συνδικαλισμός, κόμματα, κλπ) και για σεβασμό στην πολιτισμική ιδιαιτερότητά τους. Οι δε εισερχόμενοι πληθυσμοί αποδέχονται την πολιτειακή συγκρότηση, τους θεσμούς, τις κοινωνικές κατακτήσεις και το εύρος των ατομικών δικαιωμάτων που έχουν προκύψει μέσα από μια συγκεκριμένη ιστορική πορεία της κοινωνίας υποδοχής [5]. Ο πολιτισμός που δύναται να προκύψει μέσα από μια τέτοια διαδικασία δεν θα είναι ο προϋπάρχων, αλλά ούτε και μια συρραφή «πολιτισμών». Ο στόχος είναι να επιτευχθεί μια νέα σύνθεση, της παλαιάς πραγματικότητας με τη διαλεκτική συνάντησή της με την μεταναστευτική πραγματικότητα. Αρκεί το «νέο» να κείται πιο πέρα ή πιο πάνω από το «παλαιό» και όχι πιο πίσω [6] …

 Ολοκληρώνοντας, φτάνουμε στο αναπόφευκτο ερώτημα: Μέχρι ποιο σημείο μπορούν να φτάσουν οι διαδικασίες της ενσωμάτωσης; Θα αγγίξουν και το κατώφλι της απόδοσης της ιδιότητας του Έλληνα πολίτη; Η πραγματικότητα δείχνει ότι ένα μεγάλο τμήμα του πρώτου μεταναστευτικού ρεύματος των αρχών της δεκαετίας του ’90, ιδιαίτερα από χώρες της Βαλκανικής και της Ανατ. Ευρώπης, έχει προσαρμοστεί πλήρως στην ελληνική πραγματικότητα, έχει αποκατασταθεί εργασιακά, έχει αποκτήσει ακόμη και ιδιοκτησίες. Κοντολογίς, έχει οργανώσει τη ζωή του με τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρεί την Ελλάδα τον τόπο όπου θα ξοδέψει το υπόλοιπο του παραγωγικού βίου του ή έστω τον τόπο όπου θα ζήσουν και θα δημιουργήσουν τα παιδιά του. Αυτά τα ίδια εκπλήσσουν καθημερινά με την προσαρμοστικότητα που επιδεικνύει η πλειοψηφία τους, έτσι όπως αυτή  αναπτύσσεται κυρίως μέσω της συμμετοχής τους στο (δυστυχώς ελλειπές, αναντίστοιχο και μίζερο) δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Οπότε η απάντηση στην αρχική ερώτηση είναι θετική! Μπορούμε και πρέπει να διαβούμε και αυτό το κατώφλι. Τουλάχιστον, σε παιδιά και νέους που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν στην Ελλάδα από γονείς μετανάστες και εφ’ όσον το επιθυμούν, θα πρέπει να δοθεί η δυνατότητα να ενταχθούν σε διαδικασία απόκτησης της ελληνικής υπηκοότητας. Μια διαδικασία που θα ολοκληρωθεί μέσα από την αυστηρή και αποδεδειγμένη ικανοποίηση αντικειμενικών κριτηρίων που θα περιλαμβάνουν οπωσδήποτε: την άριστη γνώση της ελληνικής γλώσσας, τη γνώση της ελληνικής ιστορίας, στοιχειώδεις γνώσεις του πολιτειακού, πολιτικού και δικαιϊκού συστήματος και κυρίως των αντίστοιχων κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων που αναγνωρίζονται και προστατεύονται μέσω αυτών, τη μη συμμετοχή σε παραβατικές/εγκληματικές πράξεις, καθώς και τη δέσμευση εκπλήρωσης των βασικών υποχρεώσεων ενός Έλληνα πολίτη.

 Μια τέτοια εξέλιξη εμφανίζεται ως δυνάμει απειλή στα μάτια πολλών συμπατριωτών μας, ιδιαίτερα όταν την κατανοούν μέσα στο τρέχον περιβάλλον σήψης, διάλυσης και παρακμής της νεοελληνικής κοινωνίας [7]. Εν μέρει δικαιολογημένα, καθώς τέτοιες κινήσεις τις εκτελούν με επιτυχία κοινωνίες με ζωτικότητα και αυτοπεποίθηση και όχι αδύναμα μορφώματα που στερούνται συλλογικού οράματος και προοπτικής. Δεν μπορούμε, όμως, να μην κατανοήσουμε, ότι επέχει και θέση ευκαιρίας. Η πλήρης οργανική και θεσμική ένταξη της δεύτερης γενιάς μεταναστών δύναται, υπό προϋποθέσεις,  να συμβάλλει θετικά στη διαδικασία ανάτασης του ράθυμου και παραιτημένου νεοελληνικού κοινωνικού σώματος, μπολιάζοντάς το με τα απωλεσθέντα αντισώματα της παραγωγικότητας και της δίψας για κοινωνική εξέλιξη και προκοπή.

 Ανεξαρτήτως της πεσιμιστικής ή αισιόδοξης οπτικής του καθενός, των δικαιολογημένων ή αδικαιολόγητων φόβων, της καταλληλότητας ή μη των διαδικασιών, υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη διαπίστωση που υπαγορεύεται από τη διαλεκτική της κοινωνικής πραγματικότητας της τελευταίας εικοσαετίας, αλλά και την απλή κοινή λογική: Δεν γίνεται να κρατάμε καθηλωμένους επ’ άπειρον στη θέση του «μετοίκου» χιλιάδες ανθρώπους που μπορούν και θέλουν να καταστήσουν επισήμως την Ελλάδα νέα τους πατρίδα. Δεν μπορούμε να στερούμε την προοπτική της πλήρους ενσωμάτωσης, μέσω της απόκτησης της ιδιότητας του Έλληνα πολίτη, σε χιλιάδες ανθρώπους που το επιθυμούν και πληρούν τα κριτήρια που θα θέσουμε. Είναι επικίνδυνο να κατασκευάζουμε σαν κοινωνία το «περιθώριο», το οποίο αργότερα θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε. Τα όρια μεταξύ συνειδητής ενσωμάτωσης και συνειδητής (αυτό)περιθωριοποίησης είναι πολύ δυσδιάκριτα. Αρκεί ένα μικρό σπρώξιμο προς την μία ή την άλλη πλευρά. Αν σαν κοινωνία επιμείνουμε, ρητά ή άρρητα, στο σύνθημα-δόγμα «Αλβανέ, Αλβανέ δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ!», τότε να περιμένουμε σχετικά σύντομα τη στιγμή που ο πάσης φύσεως και καταγωγής «Αλβανός» δεν θα θέλει ο ίδιος να γίνει «Έλληνας». Και τότε ας μην προσποιηθούμε τους εμβρόντητους για ό,τι ακολουθήσει…

 Δ. Και η καταστολή, πού χωράει σε μια ανάλυση σαν αυτή που προηγήθηκε; Μα εκεί που την τοποθετεί κάθε αντίληψη που προκρίνει τη διαρκή αντιμετώπιση των αιτιών ενός προβλήματος και όχι την απλή καταπίεση των συμπτωμάτων του. Στη θέση του έσχατου μέσου, δηλαδή.

Η τρέχουσα περί καταστολής συζήτηση στο μεταναστευτικό ζήτημα συμπυκνώνεται σχεδόν αποκλειστικά στην καταδίωξη των ίδιων των μεταναστών. Συλλήψεις, κέντρα κράτησης, επαναπροωθήσεις, συνοπτικές απελάσεις, άρνηση πολιτικού ασύλου, επιχειρήσεις-«σκούπα» και εκκενώσεις κτιρίων για τους πιο εξαθλιωμένους, συγκροτούν το λόγο της καταστολής. Η σπασμωδική εφαρμογή του από το ελληνικό κράτος (ιδιαίτερα μετά τις ευρωεκλογές) δεν αποκλείει μια πιο συστηματική εφαρμογή στο άμεσο μέλλον. Έχει και θα έχει, όμως, τα ίδια αναντίστοιχα αποτελέσματα με αυτά της εφαρμοζόμενης κατασταλτικής πολιτικής άλλων, πιο οργανωμένων και ισχυρών κρατών από το ελληνικό. Η αδυναμία του πανίσχυρου και τερατώδους Γιάνκικου κρατικού μηχανισμού να «προστατεύσει» τα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό από την παράνομη είσοδο εξαθλιωμένων Λατινοαμερικάνων, τείνει να καταστεί παροιμιώδης. Ούτως ή άλλως, το ζητούμενο μιας τέτοιας πολιτικής είναι το θέαμα της καταστολής και η πρόσληψή του από το «μέσο» πολίτη παρά τα όποια αποτελέσματά της [8].

Αντίθετα με τα παραπάνω, η καταφυγή σε κατασταλτικά μέτρα προϋποθέτει, ότι όλες οι πρόνοιες μιας ανθρωπιστικής και ρεαλιστικής μεταναστευτικής πολιτικής έχουν ληφθεί και ότι αυτή αποτελεί το τελευταίο μέσο για να προστατευθούν τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Μπορούμε να ονομάσουμε τέσσερις περιπτώσεις στις οποίες το παραπάνω κριτήριο πληρούται:

–  Τη συμμετοχή στη λεγόμενη «βαριά», συμμορίτικη ή μαφιόζικη, εγκληματικότητα.

–  Την πρόκληση εθνικού ή φυλετικού μίσους.

–  Την αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας της χώρας.

–  Την αμφισβήτηση των κεκτημένων κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων.

Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο σε όλες τις κατευθύνσεις ότι όποιοι θέλουν να μετατρέψουν τις γειτονιές των πόλεων σε «Χουάρεζ» και τους δρόμους τους σε πεδίο αιματηρής επίλυσης παλαιών και νέων μεταξύ τους εθνικών, φυλετικών και θρησκευτικών διαφορών, όποιοι στοχεύουν να παίξουν το ρόλο της «πέμπτης φάλαγγας» για να επιβάλλουν τον «ακρωτηριασμό» εθνικών εδαφών ή την πλήρη υποταγή της χώρας στις διαθέσεις «εχθρών» και «συμμάχων», όσοι τέλος επιθυμούν να επιβάλλουν το καταγωγικό τους φυλετικό, θρησκευτικό ή εθιμικό δίκαιο σε ομοεθνείς τους ή και στο σύνολο της κοινωνίας (!), πέρα από τον όποιο ποινικό κολασμό, θα υφίστανται και την οριστική απομάκρυνση (απέλαση) από τη χώρα. Ιδιαίτερα για την τελευταία κατηγορία, δεν μπορεί στο όνομα της «ανεκτικότητας» ή του σεβασμού στην «πολιτισμική ιδιαιτερότητα» να κάνουμε τα στραβά μάτια στην αναίρεση των όποιων κατακτήσεων ισότητας και ελευθερίας επέτυχε αυτή η κοινωνία, συχνά μετά από σκληρούς και αιματηρούς αγώνες. Συνεπώς, τα κορίτσια, όποιας καταγωγής, θα πηγαίνουν υποχρεωτικά στο σχολείο και δεν θα παντρεύονται από τα δέκα τους, οι λεγόμενες «μοιχαλίδες» δεν θα λιθοβολούνται, οι ομοφυλόφιλοι δεν θα προπηλακίζονται, νεαροί και νεαρές δεν θα εκτελούνται για «λόγους τιμής», γυναίκες δεν θα δέρνονται δημοσίως για παραδειγματισμό ή θα εξαναγκάζονται σε πορνεία, τα παιδιά δεν θα δουλεύουν σε φάμπρικες, άνθρωποι δεν θα πωλούνται ως σκλάβοι, κλπ. [9].

Ολοκληρώνοντας την εκτενή αυτή ενότητα οφείλουμε να υπενθυμίσουμε τον κίνδυνο που διατρέχει η παράθεση κάθε αναλυτικού σχεδίου αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ζητήματος να θεωρηθεί ότι είναι Η ΛΥΣΗ. Κάτι τέτοιο, όπως αναφέρθηκε και εισαγωγικά, είναι μια αυταπάτη, καθησυχαστική και γι’ αυτό επικίνδυνη. Η φιλοδοξία του παρόντος σημειώματος ήταν, εκτός των άλλων, να περιγράψει τα σημεία-κλειδιά μιας διαδικασίας «διαρκούς επίλυσης» των ζητημάτων, που τίθενται από την πραγματικότητα της μετανάστευσης, στηριγμένης σε μια πολιτική αρχών. ανθρωπιστικών, δημοκρατικών, κοινωνικά απελευθερωτικών και γιατί όχι, πατριωτικών. Το «τέλος» της διαδικασίας είναι ανοιχτό σε κάθε ενδεχόμενο! Μπορούμε, όμως, να υποθέσουμε βάσιμα, ότι, αν δεν προκύψει κάποιος «εξωτερικός» Αρμαγεδών, θα καθοριστεί κύρια από το επίπεδο της κοινωνικής και πολιτικής διαπάλης στο εσωτερικό της χώρας.

Οφείλουμε, επίσης, να απαντήσουμε και στο εύλογο ερώτημα: «Μπορούν οι εξωνημένες και αδηφάγες άρχουσες ελίτ της χώρας, το άχρηστο και διεφθαρμένο ως το μεδούλι νεοελληνικό κράτος και μια κοινωνία αποπροσανατολισμένη και αποχαυνωμένη, να φέρουν εις πέρας ένα σύνθετο σχέδιο αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ζητήματος»; Η απάντηση είναι απλή και είναι αρνητική! Δεν αφορά μόνο στο «μεταναστευτικό» αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα στρατηγικής σημασίας που θέτουν οι προκλήσεις των καιρών: το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης και του τύπου ανάπτυξης, της εθνικής ανεξαρτησίας και των διεθνών σχέσεων, της δημοκρατίας και της προστασίας του περιβάλλοντος. Το νεοελληνικό «παράσιτο» μπορεί μόνο να παρασιτεί, ενίοτε και να κανιβαλίζει. Δεν μπορεί με τίποτε να προωθεί λύσεις ή έστω καν να τις περιγράφει. Για να πραγματοποιηθεί ένα μέρος μόνο των όσων περιγράψαμε στην ενότητα που καταλήγει εδώ, χρειάζεται μια πολιτική που θα προσδιορίζεται ξανά με το ξεχασμένο και λοιδωρημένο επίθετο επαναστατική! Σε ποιο/α κοινωνικό/ά υποκείμενο/α θα στηριχτεί και ποιο πολιτικό υποκείμενο θα την οργανώσει και προωθήσει είναι ένα άλλο σημαντικό ερώτημα που θα μας απασχολεί ολοένα και συχνότερα στο μέλλον…

 

Θύμα και θύτης

 

Παρακολουθώντας τη δημόσια συζήτηση, εντοπίζει κάποιος ένα  γεγονός που προκαλεί έκπληξη. Πολλοί, ακόμα και άνθρωποι που ορθά αναλύουν τις οικονομικές και γεωπολιτικές αιτίες του φαινομένου της σύγχρονης μετανάστευσης και τονίζουν την πλανητική του διάσταση, όταν έρθει η ώρα να μιλήσουν για την κατάσταση στην Ελλάδα, συμπεριφέρονται σαν να βρίσκεται αυτός ο τόπος σε άλλο πλανήτη ή να έχει πέσει θύμα κάποιας χθόνιας συνομωσίας. Σου δίνεται η εντύπωση, ότι το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης σχεδόν εφευρέθηκε για να εξαφανίσει από το χάρτη ειδικά τη χώρα μας! Είναι αλήθεια, ότι η Ελλάδα ως χώρα-σύνορο δύο κόσμων (Ανατολής και Δύσης) θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα σε παροξυσμική μορφή. Είναι αλήθεια, ότι η παροξυσμικότητα εντείνεται από το ανεκδιήγητο ελλαδικό κράτος και τις παμφάγες και ανίκανες άρχουσες ελίτ που διαπλέκονται μαζί του. Είναι αλήθεια, ότι γίνεται γεωπολιτική χρήση των μεταναστευτικών ρευμάτων για να αμφισβητηθούν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας (βλέπε Τουρκία). Όπως, τέλος, είναι αδιαμφισβήτητη αλήθεια, ότι η Ελλάδα ουδέποτε διατέλεσε αποικιακή, νέο-αποικιακή ή ιμπεριαλιστική δύναμη (όπως συνέβη και με φτωχότερες χώρες από αυτήν, π.χ. την Πορτογαλία), ώστε να χρεώνεται ευθέως την αποδόμηση και καταλήστευση ολόκληρων περιοχών του πλανήτη. 

 Ταυτόχρονα, είναι αλήθεια και ότι η χώρα είναι προθύμως ενταγμένη σε υπερεθνικούς θεσμούς (Ε.Ε., ΝΑΤΟ), οι οποίοι με τις πολιτικές τους είναι από τους κύριους δημιουργούς της συγκεκριμένης θλιβερής κατάστασης. Είναι αλήθεια, ότι αν και παραγωγικά υπανάπτυκτη, καταναλωτικά εντάσσεται στην ομάδα των υπεραναπτυγμένων χωρών της Δύσης. Μέσω αυτού του καταναλωτικού βραχίονα, συμμετέχει ενεργά στην εκχέρσωση και την αποδιάρθρωση του Τρίτου Κόσμου. Για να τραφεί, μετακινηθεί και χαζολογήσει, ο υπέρβαρος κρεατοφάγος, αυτοκινητοεξαρτώμενος και γκατζετάκιας «μέσος» Νεοέλληνας, πρέπει μακρινοί τόποι και οι άνθρωποί τους να εκτεθούν στις ίδιες καταστροφικές/διαλυτικές συνθήκες με αυτές που επιτάσσει η διατήρηση ενός παρόμοιου μοντέλου ζωής του «μέσου» Γερμανού, Καναδού ή Αυστραλού. Είναι, τέλος, αλήθεια, ότι τα εκτεταμένα μεσαία στρώματα και οι άρχουσες ελίτ της χώρας, εν πολλοίς, στήριξαν τις δεκαετίες του ’90 και του ’00 την ευμάρεια, το καταναλωτικό τους ντελίριο και την πολιτική τους ηγεμονία στην υπερεκμετάλλευση των ξένων εργατικών χεριών (και στη συνακόλουθη σχεδιασμένη υποβάθμιση, μέχρις εξαφανίσεως, της ντόπιας οργανωμένης εργατικής τάξης). Εγκαθιδρύθηκαν σχέσεις οιονεί δουλοκτησίας, σε τέτοια έκταση, σε όση δεν απαντώνται σε πραγματικά αναπτυγμένες χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά. Η Ελλάδα των τελευταίων δύο δεκαετιών παραμένει παραγωγικά «Ψωροκώσταινα», αλλά δεν είναι πλέον ούτε «πτωχή» ούτε «τίμια».

Το επιχείρημα, λοιπόν, ότι το κόστος της μετανάστευσης θα πρέπει να «το πληρώσουν αυτοί που το δημιούργησαν», εννοώντας όλους τους άλλους πλην Ελλάδος, είναι κολοβό. Δικαίως, ένα τμήμα της «λυπητερής» θα έρθει και σε μας. Το ζήτημα είναι να πρόκειται για το τμήμα που πραγματικά μας αντιστοιχεί. Και ακόμα σημαντικότερο είναι, στο εσωτερικό, να κατανεμηθεί ευθέως ανάλογα με το ύψος της κοινωνικής πυραμίδας, στο οποίο ο καθείς μας βρίσκεται!

 

Το πολιτικό διακύβευμα

 

Μέχρι τις περασμένες Ευρωεκλογές, στο θολό τοπίο που δημιούργησε η χρόνια  μη-πολιτική των διαδοχικών κυβερνήσεων για το μεταναστευτικό ζήτημα, κυριάρχησαν δύο ακραίες και κοινωνικά μειοψηφικές (προς το παρόν) προσεγγίσεις. Η μία αντιμετωπίζει τους μετανάστες περίπου ως «κατάρα», ενώ η άλλη περίπου ως «ευλογία»! Σύμφωνα με την πιο ακραία εκδοχή της πρώτης, για όλα τα δεινά του δύσμορφου νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού φταίει «ο αλλοδαπός εφιάλτης». Στην ακραία εκδοχή της δεύτερης, για όλα φταίνε «οι κακοί, βολεμένοι και εκ γενετής ρατσιστές Έλληνες».

Στην πρώτη, συνενώνονται ποικίλης προελεύσεως δυνάμεις, από τους κανίβαλους ναζιστές της Χρυσής Αυγής, τους «φασίστες με πολιτικά» του ΛΑΟΣ, χώρους της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς έως απομεινάρια του μέχρι πρότινος λεγόμενου «πατριωτικού χώρου», προερχόμενα κυρίως από το παλαιό παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ [10]. Παρά τις σαφείς επιμέρους διαφοροποιήσεις, οι δυνάμεις αυτές, είτε με ενθουσιασμό είτε με «κρύα καρδιά» ουσιαστικά συγκλίνουν στην ηγεμονία της καταστολής και των διωγμών σε βάρος των μεταναστών, ως το ενδεδειγμένο πλαίσιο «λύσης» των προβλημάτων που δημιουργεί η μεταναστευτική πραγματικότητα.

 Ποικίλες είναι και οι δυνάμεις που καλύπτονται από τη δεύτερη προσέγγιση. από υπερ-νεοφιλελεύθερους μέχρι άτομα και οργανώσεις προερχόμενα από την παραδοσιακή αριστερά, αριστεριστές και το σύνολο σχεδόν του αναρχικού χώρου. Κι εδώ, οι διαφορετικές αφετηρίες δεν εμποδίζουν τη σύγκλιση σε μια «αγιοποιητική» απεικόνιση της μετανάστευσης και του μετανάστη. Για τους νεοφιλελεύθερους, η διαρκής εισροή πληθυσμών είναι «ευλογία» για το Κεφάλαιο, καθώς δημιουργεί έναν αενάως αναπληρούμενο εφεδρικό εργατικό στρατό, ενώ παράλληλα αποτρέπει την όποια συγκρότηση της εργατικής τάξης σε ανταγωνιστικό υποκείμενο. Οι ανταγωνισμοί αναπτύσσονται μεταξύ των διαφόρων πληθυσμών που συγκροτούν τη βάση της κοινωνίας. Ντόπιοι εναντίον ξένων, παλιοί μετανάστες εναντίον νεοεισερχόμενων, …Σιχ εναντίον Ινδουιστών και ο κατάλογος δεν έχει τέλος, ενώ το Κεφάλαιο συνεχίζει αμέριμνο το αρχέγονο ταξίδι του προς αναζήτησιν της …υπεραξίας. Αντίθετα, για πολλούς αριστερούς και αριστερίζοντες, οι μετανάστες έρχονται να καλύψουν το κενό που τους κληροδότησε η κατάρρευση του ’89. Στη θέση του εκλιπόντος εργατικού υποκειμένου, το οποίο δεν κατάφερε τελικά να «ανταποκριθεί» στον υπερ-ιστορικό ρόλο που του είχε αναθέσει η ίδια Αριστερά, τοποθετούνται τώρα οι μετανάστες. Το νέο «υποκείμενο» είναι ιδιαίτερα βολικό. Είναι αρκούντως εξαθλιωμένο, καταπιεσμένο και διεθνικό, ώστε να προσομοιάζει με το «προλεταριάτο» ή τον «λαό» των «νεανικών» μας χρόνων. Δεν φέρει μάλιστα και επαναστατικές αξιώσεις. Κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για τη συγκεκριμένη αριστερά, η οποία από το ΄74 και μετά (ίσως και από παλαιότερα) αντάλλαξε την ισόβια παραμονή της στην αντιπολίτευση με τη θεσμική αναγνώρισή της και την κοινωνική τακτοποίηση και ανέλιξη της πλειοψηφίας των μελών της. Έτσι, σήμερα, χωρίς ιδιαίτερο κόστος, αναθέτει στον εαυτό της το βολικό ρόλο της «κιβωτού των αξιών» – ανθρωπισμός, αλληλεγγύη, αδελφοσύνη, ευαισθησία, ατομικά δικαιώματα, αντιαυταρχισμός, κλπ – και η μεταναστευτική πραγματικότητα είναι ιδανικό πεδίο για την εκδίπλωση του ρόλου αυτού. Ο νεοφανής αυτός αριστερός ηθικισμός συμπληρώνεται με μιαν ενοριακής (ή τύπου ΜΚΟ) μορφής δράση. Η σχεδόν αποκλειστική ενασχόληση με τα προβλήματα μιας μόνο κατηγορίας «κατατρεγμένων» (εν προκειμένω, των μεταναστών), ο φιλανθρωπικός ακτιβισμός και ο ακτιβισμός των δικαιωμάτων, παρά την κραυγάζουσα ριζοσπαστικότητά τους, με δυσκολία κρύβουν την ουσιαστική παραίτηση από την ενασχόληση της αριστερής πολιτικής με το σκληρό πυρήνα των μεγάλων προβλημάτων της εποχής μας, δηλαδή τον εντοπισμό των γενεσιουργών αιτιών και τη συγκρουσιακή αναίρεσή τους. Τέλος, ένα τμήμα της «ριζοσπαστικής» αριστεράς και ο αναρχικός χώρος, πέρα από την εργαστηριακή ανακάλυψη ενός υποκειμένου «που να αξίζει κανείς να ασχοληθεί μαζί του», αντιμετωπίζουν τους μετανάστες με μια σχεδόν μεσσιανική προσμονή και για έναν ακόμη λόγο. Εφ’ όσον οι λαοί αρνήθηκαν να «υπακούσουν» και να ρίξουν από μόνοι τους τα σύνορα του έθνους-κράτους (όπως επέτασσαν διάφορες παρελθούσες επαναστατικές τελεολογίες), εφ’ όσον και το παγκοσμιοποιητικό κύμα δεν μπορεί απ’ ό,τι φαίνεται να πετύχει το ίδιο (όπως ήλπισαν προσωρινά οι οπαδοί της «άλλης» παγκοσμιοποίησης), τότε τα σύνορα θα σαρωθούν «αντικειμενικά» από το μεταναστευτικό ρεύμα! Ως είθισται σε χώρους παροξυσμικής ιδεοληψίας, «αν ο λαός δεν αλλάζει,  τότε αλλάζουμε λαό»! Τίποτα πιο εύγλωττο για τη «λογική» αυτής της άποψης από το γνωστό σύνθημα των Εξαρχείων: «Μετανάστες, μην μας αφήνετε μόνους με τους Έλληνες»!

Τόσο η προσέγγιση της «καταστολής» όσο και η «αλληλέγγυα» και «no border» αντίθετές της αδυνατούν να προσφέρουν από μόνες τους ένα στοιχειώδες πλαίσιο αντιμετώπισης των ζητημάτων που θέτει το σύγχρονο μεταναστευτικό φαινόμενο (η δεύτερη δεν το επιθυμεί καν). Παρά την αναντίρρητη διαφορά στην «ηθική» των κινήτρων και των στόχων τους, μοιράζονται την ίδια πολιτική αδυναμία. Βόσκοντας στα βαλτοτόπια του ιδεαλισμού, προσέρχονται στη δημόσια συζήτηση με προκατασκευασμένες κατηγορίες για τη φύση και το ρόλο της μετανάστευσης, στις οποίες επιδιώκουν να στριμώξουν την απείρως πολυπλοκότερη πραγματικότητα. Με αυτόν τον τρόπο, ισοπεδώνουν την κριτική σκέψη και εξοβελίζουν την Πολιτική από το πεδίο της αντιπαράθεσης.

 Όμως, το φαινόμενο της μετανάστευσης είναι παρόν και τα ζητήματα που καθημερινά θέτει στην κοινωνία θα απαιτήσουν απαντήσεις. Οι απαντήσεις που θα δοθούν θα συναρθρωθούν εξ αρχής με άλλες που αφορούν στα ζητήματα της οικονομικής κρίσης, της παραγωγικής κατάρρευσης και των γεωπολιτικών περιορισμών ή κινδύνων για τη χώρα. Ο χαρακτήρας που θα έχουν δεν θα εξαρτηθεί από τη φύση του φαινομένου ως τέτοιου. Αλλά από το είδος και την ένταση της διαπάλης για ηγεμονία μεταξύ των αρχουσών ελίτ και των (όποιων) κοινωνικών παικτών-ανταγωνιστών τους στο εσωτερικό της χώρας.

Στην προοπτική αυτής της διαπάλης, η δεύτερη προσέγγιση που αναφέραμε προηγουμένως, η «αλληλέγγυα», εξαιτίας της χαρακτηριστικής απάθειας ή ακόμη και επιθετικής εμπάθειας με την οποία αντιμετωπίζει τα προβλήματα που δημιουργεί η μεταναστευτική πραγματικότητα στα λαϊκά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, δεν έχει να προσφέρει πολλά πράγματα. Γι αυτό και σύντομα θα περιθωριοποιηθεί πολιτικά. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα κατορθώσει να προωθήσει ένα στοιχειώδες δίκτυ προστασίας και μέριμνας για ορισμένους μόνο από τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς. Στη χειρότερη, θα ενισχύσει άθελά της, με τις προκλήσεις της, τις στοχεύσεις των αρχουσών ελίτ.

Αντίθετα, η πρώτη προσέγγιση, της «καταστολής», με τη δήθεν «φιλολαϊκή» της απεύθυνση, έχει να «προσφέρει» κάτι ιδιαίτερα σοβαρό: το αίτημα του αυταρχισμού, σαν «σημειακού ελκυστή» της δημόσιας συζήτησης για τη μετανάστευση. Σε αυτόν θα προσανατολιστεί η πολιτική της άρχουσας κοινωνικής μειοψηφίας, ενώ παράλληλα θα επιχειρηθεί να διαρπαγεί η συναίνεση της κοινωνικής πλειοψηφίας.

 Είναι βέβαιο, ότι οι ελίτ δεν έχουν όρεξη να αυτοκτονήσουν, αλλά να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη αναπαραγωγή τους. Διαδικασία ιδιαίτερα απαιτητική σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης, όπου οι παρελθούσες, ευρύτερες συναινέσεις γύρω από αιτήματα ατομικής ευμάρειας δεν αντέχουν πια. Μπορούμε να διακινδυνεύσουμε την πρόβλεψη, ότι η φάση της «ανεκτικότητας» εξεμέτρησε το ζην της. Το «μεταναστευτικό» προσφέρει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ανασυρθούν από το πολιτικό οπλοστάσιο και να νομιμοποιηθούν ευρύτερα τα όπλα του «αυταρχισμού» και της «καταστολής», τα οποία θα χρησιμοποιηθούν εν συνεχεία και στην «επίλυση» των υπολοίπων «καυτών» κοινωνικών ζητημάτων. Είναι ενδεικτική η στάση των δύο μεγάλων κομμάτων την επομένη των Ευρωεκλογών. Η καταρρέουσα σε όλα τα μέτωπα κυβέρνηση, βρήκε εν τούτοις το σθένος να εξαπολύσει την επιχείρηση «νόμος και τάξη», έστω και στη γελοιογραφική εκδοχή Μαρκογιαννάκη. Ενώ το ΠΑΣΟΚ προχώρησε πιο πέρα διακηρύττοντας το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» απέναντι στη λαθρομετανάστευση! Σε ζηλευτή συγχορδία και όλοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι των καναλιών και των εφημερίδων των «νταβατζήδων», οι οποίοι από πιστοί του «πολυπολιτισμού» μετατράπηκαν εν μία νυκτί σε «εθνικά» και «κοινωνικά» ανησυχούντες! Σε όσους, τέλος, αμφιβάλλουν (όχι αναιτιολόγητα) για το αν μπορούν οι συγκεκριμένες ελίτ και το συγκεκριμένο κράτος-μπάχαλο να συλλάβουν και να εκτελέσουν ένα σχέδιο ευρείας καταστολής, έστω αρχικά εναντίον των μεταναστών, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε γνωστά ιστορικά στοιχεία. Υπήρξαν δυνάμεις σε αυτόν τον τόπο, που διεξήγαγαν με αποφασιστικότητα, με επαρκή κοινωνική συναίνεση και εν τέλει επιτυχία, έναν σκληρό και αιματηρό εμφύλιο πόλεμο και στη συνέχεια εγκαθίδρυσαν ένα πρόδρομο καθεστώς τρομοκρατίας και αποκλεισμού, πρότυπο για νεώτερα φιλοδυτικά αυταρχικά καθεστώτα όπου γης, το οποίο επέζησε μέχρι το 1974 και κάποιες πλευρές του μέχρι το 1981. Στο γονιδίωμα των ελίτ του νεοελληνικού σχηματισμού το γονίδιο της «ανικανότητας» δεν εμποδίστηκε ποτέ από το να συνυπάρχει με το γονίδιο του «αυταρχισμού». Το τελευταίο εντοπίζεται και σε ικανό ποσοστό του κοινωνικού σώματος.

 Μια εναλλακτική πολιτική που επιθυμεί να είναι ανταγωνιστική στην κυρίαρχη, οφείλει να κατανοήσει, ότι το ενδεχόμενο της εντεινόμενης καταστολής σε βάρος των μεταναστών είναι ανοιχτό αν όχι ιδιαίτερα πιθανό. Η πρόδηλη αναποτελεσματικότητά της δεν θα εμποδίσει τους εισηγητές μιας τέτοιας πολιτικής από το να την εφαρμόσουν. Τους προσφέρει μια ιδανική ευκαιρία αποπροσανατολισμού των απλών ανθρώπων από τα αίτια και τους υπαίτιους των προβλημάτων τους, ενώ αποτελεί γενική δοκιμή για την επέκτασή της καταστολής, του αυταρχισμού, του ελέγχου και της παρακολούθησης και σε άλλα τμήματα της κοινωνίας, αν χρειαστεί (π.χ. νεολαία).  Συνεπώς, μια εναλλακτική πολιτική παρέμβαση για το μεταναστευτικό ζήτημα θα μπορούσε να επικεντρωθεί στα ακόλουθα σημεία:

 Ανάπτυξη ενός δυναμικού μοντέλου διαχείρισης των προβλημάτων που δημιουργεί η μεταναστευτική πραγματικότητα, σαν αυτό που στοιχειωδώς και μόνο επιχειρήθηκε στο παρόν σημείωμα.

Ανοιχτή σύγκρουση με τους πολιτικούς χώρους που προωθούν μια ατζέντα καταπίεσης και τρομοκράτησης των μεταναστών. Ο στόχος τους δεν είναι οι μετανάστες, αλλά η προώθηση της ανθρωποφαγικής ατζέντας τους σε όλο το κοινωνικό σώμα.

Αντιπαράθεση με ενδεχόμενες κρατικές πολιτικές καταστολής που θα χρησιμοποιήσουν τη μετανάστευση και τους μετανάστες ως πρόσχημα για τον αποπροσανατολισμό και την αυταρχικοποίηση της εσωτερικής κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

 

Επίλογος

 

Συνοψίζοντας, το Μεταναστευτικό ζήτημα παροξύνεται. Την ίδια στιγμή παροξύνονται και τα υπόλοιπα καίρια ζητήματα: της Παραγωγής/Οικονομίας, της Οικολογίας, της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Η ελληνική κοινωνία εισέρχεται σταδιακά σε μια περίοδο γενικευμένης κρίσης. Οι κίνδυνοι που εμφανίζονται είναι πλέον ορατοί και απειλούν τη συνοχή ακόμα και την υπόσταση του νεοελληνικού κοινωνικού μορφώματος. Ταυτόχρονα, δημιουργείται εκ των πραγμάτων μια τεράστια ευκαιρία. Βεβαιότητες, αυταπάτες, βολικά σχήματα και η όζουσα ακινησία των τελευταίων ετών καταρρέουν. Η επικράτεια του «πιθανού» διευρύνεται ξανά, φέροντας πάλι την Πολιτική στο προσκήνιο. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η δυνατότητα ενός εναλλακτικού κινήματος-φορέα μιας εναλλακτικής και ανταγωνιστικής προς την κυρίαρχη πολιτικής, αποκτά ξανά τη ζωογόνο ισχύ της. Η εναλλακτική/ανταγωνιστική αυτή πολιτική, θα αμφισβητήσει έμπρακτα την ηγεμονία των αρχουσών ελίτ και θα επιχειρήσει να δώσει έναν άλλο προσανατολισμό στην κοινωνία προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων της, ενώ θα επιδιώξει να αναζωογονήσει τη συνοχή της, ενσωματώνοντας πλευρές της σύγχρονης πραγματικότητας (συμπεριλαμβανομένης της μεταναστευτικής).

 

Υποσημειώσεις

 

1 Για περισσότερα βλέπε το βιβλίο των Χάρντ και Νέγκρι, «Αυτοκρατορία», εκδ. Scripta.

2 Για παράδειγμα, είναι κοινό μυστικό ότι ο Μπερλουσκόνι, ήδη, πληρώνει εκατομμύρια ευρώ στον Καντάφι για να βυθίζει τα πλοιάρια με τους πρόσφυγες από το Ανατολικό κέρας της Αφρικής (ιδιαίτερα, τη Σομαλία). Ο τελευταίος μάλιστα, στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Ιταλία, κυνικά δήλωσε ότι η «Ευρώπη» θα πρέπει να του καταβάλλει ένα δις ευρώ για να την απαλλάξει από την «ενόχληση» της λαθρομετανάστευσης (προφανώς επαναπροωθώντας τους μετανάστες στον …βυθό της Μεσογείου!).

3 Χρησιμοποιώ τη λέξη «λαθραίος» και «λαθρομετανάστευση» σε εισαγωγικά διότι σε συντριπτικό βαθμό η μετανάστευση στις μέρες μας γίνεται χωρίς πρόσκληση από τις χώρες άφιξης. Οι ίδιοι οι «νόμιμοι» μετανάστες έχουν στην πλειοψηφία τους προϋπάρξει «λαθραίοι». Άρα, μετανάστευση και «λαθρομετανάστευση» συνήθως ταυτίζονται.

4 Να επισημάνουμε εδώ ότι το ζήτημα των κινήτρων για επιστροφή, όπως και άλλες «ήπιες» λύσεις για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ζητήματος στις χώρες της Δύσης, δεν αποτελούν πανάκεια. Εντούτοις αρκετοί στις δημόσιες παρεμβάσεις τους τα χρησιμοποιούν ως τέτοια! Για παράδειγμα, είναι αστείο να πιστεύουμε ότι αν δοθούν κίνητρα σε ένα Σομαλό να επιστρέψει στην πατρίδα του, αυτός θα τρέξει με χαρά για μια καινούρια «παραγωγική αρχή», όταν η χώρα του πλέον δεν υφίσταται καν ως πολιτειακή συγκρότηση! Γι’ αυτό και από την αρχή υποστηρίζεται σε αυτό το σημείωμα η ενδεχομενικότητα των όποιων «λύσεων».

5 Ένα τέτοιο αίτημα δεν υποκρύπτει μια στατική – συντηρητική – αντίληψη περί μη αλλαγής των πολιτειακών, πολιτικών και κοινωνικών θεσμών. Το αντίθετο! Όμως οι διαδικασίες της αλλαγής δεν μπορούν να προωθούνται στη βάση ταυτοτικών πολιτισμικών αναφορών. Αν είμαι Έλληνας και ζω στη Γερμανία, μπορώ να αμφισβητήσω για παράδειγμα την ομοσπονδιακή πολιτειακή συγκρότηση της συγκεκριμένης χώρας, είτε προς μια πιο αμεσοδημοκρατική κατεύθυνση είτε προς μια πιο συγκεντρωτική και συνήθως στα πλαίσια ενός ανάλογου κινήματος. Δεν μπορώ να την αμφισβητήσω στη βάση ότι επειδή είμαι «Έλληνας» δεν μου «ταιριάζει» ή «αρέσει» το ομοσπονδιακό σύστημα! Αν είμαι Αφγανός Παστούν και ζω στην Ελλάδα δεν γίνεται να αμφισβητήσω το δικαίωμα ενός ομοφυλόφιλου νεαρού να βρίσκεται στην ίδια σχολική αίθουσα με τον γιό μου, μόνο και μόνο επειδή στο χωριό καταγωγής μου αυτό θεωρείται θανάσιμη αμαρτία!

6 Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να επισημάνουμε το αυτονόητο στους άφθονες αιθεροβάμονες. Οποιαδήποτε διαδικασία ενσωμάτωσης, για να έχει πιθανότητες επιτυχίας, χρειάζεται μια κοινωνία υποδοχής που θα επιθυμεί, θα προτρέπει και θα οργανώνει με κατάλληλα μέτρα την προσαρμογή των μεταναστών στο νέο περιβάλλον που ζούνε και παράλληλα μεταναστευτικούς πληθυσμούς που θα επιθυμούν και θα αποδέχονται την προσαρμογή αυτή. Αν δεν ισχύει κάποιο από τα δύο τότε η ενσωμάτωση δεν γίνεται να επιτευχθεί με κάποιον άλλο, «μεταφυσικό», τρόπο και η σύγκρουση μεσοπρόθεσμα θα είναι αναπόφευκτη.

7 Να επισημάνουμε εδώ ότι οι σοβαρές παρενέργειες που χρεώνονται στο προηγούμενο των «ελληνοποιήσεων» ομογενειακών πληθυσμών τη δεκαετία του ’90, δεν οφείλονται ούτε στην «ελληνοποίηση» σαν αίτημα ούτε στους ίδιους τους ομογενείς από τη Νότια Αλβανία και τις χώρες της πρώην Σοβ. Ένωσης, αλλά στον τρόπο με τον οποίο εκτελέστηκε η διαδικασία από την ελλαδίτικη κρατική και κομματική μαφία.

8 Έτσι κι εδώ, εκκενώνεται το Εφετείο και η πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα και «βουλιάζει» η Πλατεία Αττικής, ισοπεδώνεται ο αυτοσχέδιος καταυλισμός στην Πάτρα και δημιουργείται άλλος στην Ηγουμενίτσα, πέντε αλλοδαποί «Αγιάννηδες» συλλαμβάνονται τη μια μέρα για μικροκλοπές άλλοι τόσοι ξεφυτρώνουν την επομένη. Όσο απουσιάζει κάθε μορφής μέριμνα (επισιτιστική, στεγαστική) για τους πιο εξαθλιωμένους μετανάστες και η μεταναστευτική πολιτική εξαντλείται σε γραφικούς αυτοσχεδιασμούς, τόσο ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται και οι επιδείξεις κρατικής πυγμής θα είναι αποτελεσματικές μόνο για πολιτική σπέκουλα επί του φιλοθεάμονος τηλεοπτικού κοινού.

9 Η πιο αστεία δικαιολογία που ακούει κάποιος όταν αναφέρεται σε αυτά τα ζητήματα είναι ότι «μα και στην ελληνική κοινωνία συναντώνται παρόμοιες καταστάσεις». Αυτό είναι αλήθεια. Οφείλονται, όμως, σε υπαρκτές, αλλά ολοένα μειούμενες, «ρεζέρβες καθυστέρησης» μέσα στο κοινωνικό σώμα και σε πολιτική αδυναμία ή απροθυμία συνολικής εφαρμογής του πλαισίου στήριξης των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων. Είναι αδιανόητο, οι όποιες αυτές ελλείψεις, να νομιμοποιούν δια του συμψηφισμού καταπιεστικές συμπεριφορές εντός ή εκ των μεταναστευτικών κοινοτήτων και μάλιστα στο όνομα του «δικαιώματος στη διαφορά»!

10 Θα μπορούσαν να ενταχθούν στην κατηγορία αυτή και διάφορες sui generis προσωπικότητες της παλαιάς αριστεράς, αλλά όσοι, έστω κατ’ ελάχιστον, έχουν συναντηθεί με την πολιτική ψυχοπαθολογία της παραδοσιακής αριστεράς, θα έδειχναν κατανόηση και δεν θα επιχειρούσαν μια τέτοια ένταξη.

 

* (περιοδικό «Άρδην» τχ. 77)

 

ΠΗΓΗ:  http://koinotikon.wordpress.com/2009/12/04/15/

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ

Τραγικά αδιέξοδα για τα θύματα του ιμπεριαλισμού

 

Τα 42 εκατομμύρια έφτασαν στα τέλη του 2008 οι ξεριζωμένοι από τις πατρίδες τους εξαιτίας των πολέμων, των συρράξεων και των διωγμών. Εκατομμύρια άνθρωποι, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά, θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, στο συνολικό αριθμό περιλαμβάνονται 16 εκατ. πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο, καθώς και 26 εκατ. εκτοπισμένοι στο εσωτερικό της χώρας τους. Το 2009 έχουν σημειωθεί ήδη νέοι εκτοπισμοί, ιδιαίτερα στο Πακιστάν, τη Σρι Λάνκα και τη Σομαλία. Ταυτόχρονα οι πρόσφυγες που ζουν μετέωροι εδώ και πέντε τουλάχιστον χρόνια, χωρίς να διαφαίνονται άμεσες λύσεις γι' αυτούς, φτάνουν τα 5,7 εκατομμύρια.

 "Έξω από τη Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής για αίτηση ασύλου. Περίπου ένας στους 100 παίρνει το προσφυγικό καθεστώς"

Παγκόσμια Μέρα Προσφύγων σήμερα, και τα τραγικά στοιχεία συμπληρώνουν τα απανωτά χτυπήματα που δέχεται το άσυλο, η φιλοξενία, η προστασία των προσφύγων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και τις οικογένειές τους. Η συνολική αντιμεταναστευτική και αντιπροσφυγική πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων εκφράζεται και με πρόσφατα μέτρα – «καταπέλτη» για τα θύματα του ιμπεριαλισμού. Στόχος, να παρεμποδίσουν τα μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα οι ίδιες πολιτικές, οι ίδιες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που τα δημιουργούν, να τα φέρουν στα μέτρα των καπιταλιστικών κερδών. Γι' αυτό το άσυλο χορηγείται με το σταγονόμετρο, γι' αυτό τους φυλακίζουν, γι' αυτό προετοιμάζονται νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε συνεργασία με τις χώρες προέλευσης.

Περίπου 1 στους 100 παίρνει άσυλο!

Στην Ελλάδα από τις 29.573 αιτήσεις και προσφυγές ασύλου που εξετάστηκαν το 2008, το προσφυγικό καθεστώς αναγνωρίστηκε σε μόλις 14 περιπτώσεις κατά την πρωτοβάθμια διαδικασία και σε 344 κατά τη δευτεροβάθμια εξέταση, ενώ το ανθρωπιστικό καθεστώς (σ.σ. ανανεώνεται κάθε χρόνο) σε μόλις 21 άτομα.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί, ότι το πρόσφατο προτεινόμενο σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος καταργεί την εξέταση του αιτήματος ασύλου σε Β'βάθμια διαδικασία, παρά το γεγονός ότι στο Β' βαθμό χορηγείται και ο ελάχιστος αυτός αριθμός προσφυγικού ή ανθρωπιστικού καθεστώτος.

 "Εκτοπισμένα παιδιά στο Πακιστάν, στην ουρά για το συσσίτιο…"

Σύμφωνα με στοιχεία των αστυνομικών και λιμενικών αρχών, 25.577 Αφγανοί συνελήφθησαν το 2008 στην Ελλάδα. Μόνο σε 6 Αφγανούς χορηγήθηκε το προσφυγικό καθεστώς. Οι ΣομαλοίΙρακινοί που συνελήφθησαν το 2008 έφτασαν τους 15.940 και μόλις οι 353 πήραν προσφυγικό ή ανθρωπιστικό καθεστώς. Οι συλληφθέντες Παλαιστίνιοι το 2008 ανήλθαν στους 4.593. Σε κανέναν Παλαιστίνιο δε χορηγήθηκε ούτε προσφυγικό ούτε ανθρωπιστικό καθεστώς. συλληφθέντες το 2008 έφτασαν τους 6.713, ενώ μόλις σε 5 από αυτούς χορηγήθηκε το προσφυγικό ή το ανθρωπιστικό καθεστώς. Οι

 

Νέο πακέτο μέτρων κατά του ασύλου από την ΕΕ

 

Το Μάη ψηφίστηκε στο Ευρωκοινοβούλιο νέο πακέτο μέτρων κατά των προσφύγων και του ασύλου, με τις πλάτες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Το πακέτο αυτό εντάσσεται στη συνολική αντιδραστική πολιτική της ΕΕ για τη μετανάστευση και το άσυλο και περιλαμβάνει:

Την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Υποστήριξης του Ασύλου, ενός διοικητικού μηχανισμού, που θα αποτελείται από διάφορους εμπειρογνώμονες με στόχο την υποστήριξη – κύρια σε γραφειοκρατικά ζητήματα – κρατών, τα οποία δέχονται ισχυρές «μεταναστευτικές πιέσεις». Η Υπηρεσία δεν αποσκοπεί στη βελτίωση των συνθηκών αίτησης και χορήγησης ασύλου, αλλά στη βελτίωση της συνεργασίας των κρατών – μελών για να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικότερα τους πρόσφυγες. Επιπλέον, η Υπηρεσία θα έχει στενή σχέση με τη FRONTEX.

Οι αιτούντες άσυλο δε θα κρατούνται σε φυλακές, αλλά σε ειδικά κέντρα κράτησης. Αυτό στην πράξη σημαίνει δημιουργία …στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπου και θα πηγαίνουν όσους κάνουν αίτηση ασύλου.

Ο Κανονισμός «Δουβλίνο 2» γίνεται πιο «αποτελεσματικός». Ωστόσο, η αντιπροσφυγική του ουσία παραμένει: Απαγορεύονται οι πολλαπλές αιτήσεις ασύλου ενός ατόμου σε διαφορετικά κράτη – μέλη.

 Προκειμένου να ελέγχει τις διαδικασίες του «Δουβλίνου 2», η ΕΕ, βελτιώνει τη λειτουργία του συστήματος Eurodac, μιας ψηφιακής βάσης δεδομένων, για την ταυτοποίηση των δακτυλικών αποτυπωμάτων, ώστε να εξασφαλίζεται, ότι κανένας πρόσφυγας ή μετανάστης δε θα κάνει αίτηση ασύλου σε πάνω από ένα κράτος – μέλος.

Την προστασία και στήριξη των προσφύγων απαιτεί με ανακοίνωσή της, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Προσφύγων, η Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης. Συγκεκριμένα απαιτεί: Καμία απέλαση, σύλληψη και απαγόρευση εισόδου, δημιουργία δομών υποδοχής στα σημεία εισόδου, πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου, δημιουργία Κέντρων Στέγασης για τους αιτούντες άσυλο, τροποποίηση του Κανονισμού «Δουβλίνο 2» και κατάργηση της FRONTEX.

 

ΠΗΓΗ: Ριζοσπάστης, Σάββατο 20 Ιούνη 2009, Σελίδα 8,

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5141963&publDate=2009-06-20%2000:00:00.0

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΤΥΠΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ:

Προτάσεις ενσωμάτωσης Μεταναστών στην Ελληνική κοινωνία

 

Εισήγηση της Λίβια Νίκολιτς*

 

Αγρίνιο 21-04-2008  

Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι,

Στο πλαίσιο της σύντομης εισήγησής μου, θα προσπαθήσω να παρουσιάζω το Γραφείο Στήριξης Αλλοδαπών, και να εκθέσω ορισμένες απόψεις, εμπειρίες και προβληματισμούς μου, σχετικά με το ρόλο που είχα ως Πολιτισμική Διαμεσολαβήτρια πάνω από 15 μήνες στο γραφείο Αγρινίου για το νομό Αιτ/νίας  ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΤΥΠΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Το καινοτόμο και πρωτοποριακό Έργο «Δημιουργία προτύπων για την προώθηση της Διαπολιτισμικότητας» (Οκτώβριος 2006 – Ιούνιος 2008) υλοποιήθηκε  στη Δυτική Ελλάδα, στα πλαίσια της Κοινοτικής Πρωτοβουλίας  Equal ΙΙ και στόχευε στην καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, παράλληλα με την ενσωμάτωση των μεταναστών, προσφύγων, παλιννοστούντων και αιτούντων άσυλο στην αγορά εργασίας.

Το έργο υλοποιήθηκε από το Δίκτυο «Ιω» μία σύμπραξη 12 φορέων που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, αναπτυξιακούς και κοινωνικούς φορείς των τριών νομών Ηλείας, Αχαΐας και Αιτωλοακαρνανίας, καθώς και φορείς εκπαίδευσης ενηλίκων. Για την επίτευξη των στόχων του Έργου, διενεργήθηκε κατάρτιση Πολιτισμικών Διαμεσολαβητών. Τα προγράμματα έλαβαν χώρα στον Πύργο(10 άτομα) και στην Πάτρα(20 άτομα). Επιλέχθηκαν 7 άτομα από την μεταναστευτική κοινότητα ή μικτής καταγωγής που είχαν πολύ καλή γνώση της ελληνικής, γιατί αποτέλεσαν τους ιδανικούς Διαμεσολαβητές. 

Οι Πολιτισμικοί Διαμεσολαβητές υπήρξαν οι «άνθρωποι-κλειδιά, οι ψυχές» των Επτά Γραφείων Στήριξης Μεταναστών που λειτούργησαν στα πλαίσια του Έργου αυτού.   

ΓΡΑΦΕΙΟ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Το γραφείο εξυπηρέτησε δωρεάν  τους Μετανάστες, Παλιννοστούντες, Αιτούντες άσυλο, Πρόσφυγες και παρείχε πληροφορίες:

– όσο αφορούσε τη διαδικασία νομιμοποίησης

– τους διευκόλυνε στις συναλλαγές με τις αρχές

– τους παρείχε εξατομικευμένη ενημέρωση, σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, εργασιακά, νομικά, ασφαλιστικά κ.α. ζητήματα.

– τους παρείχε συμβουλευτική εξατομικευμένη υποστήριξη

– σε οποίες περιπτώσεις χρειάσθηκε, δόθηκε Νομική υποστήριξη με σκοπό τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.

– τους ενημέρωνε συστηματικά για τα υπάρχοντα προγράμματα, για εκμάθηση Ελληνικών, κατάρτισης και άλλα διάφορα θέματα κατά περίπτωση.

 Καταγραφή προβλημάτων: Τα προβλήματα των μεταναστών που έχω αντιληφθεί  μέσω της άμεσης επαφής μαζί τους, ήταν  πολλά, αλλά τα 90% από αυτά ήταν Νομικής φύσεως  που αφορούσε την έκδοση και ανανέωση της άδειας παραμονής, καθώς και η μη έγκυρη ενημέρωση σχετικά με τις Νομοθετικές αλλαγές, με αποτέλεσμα, πολλές φορές να χάνουν τις νόμιμες ευκαιρίες επανασύνδεσης με τα μέλη των οικογενειών τους.

Πιο συγκεκριμένα: Το γραφείο στήριξης αλλοδαπών στο Αγρίνιο, έχει εξυπηρετήσει 99 άτομα, από αυτά ανά ιθαγένεια είναι:

35 Αλβανοί,

35 Σέρβοι,

6 Ουκρανοί,2 Ρουμάνοι,

1 Λευκορώσος,

1 Μαροκινός,

1 Πορτογάλος και

1 Βορειοηπειρώτης.

Όσον αφορά τα προβλήματα των Μεταναστών,  για τους οποίους απευθύνθηκαν στο γραφείο  αναλυτικά, είναι τα ήτοι:

– Πληροφόρηση για διαδικασία και απόκτηση Ελληνικής υπηκοότητας,

– πληροφόρηση για απόκτηση άδειας παραμονής ως συζύγου Έλληνα πολίτη,

– πληροφόρηση για δικαίωμα αλλαγής τύπου άδειας παραμονής

– πληροφόρηση για τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει μετά το διαζύγιο, για να αποκτήσει προσωπική άδεια παραμονής,

– πληροφόρηση όσο αφορά την ιατρική κάλυψη ασφαλισμένου του ΙΚΑ στην Σερβία, πληροφόρηση για ξανά είσοδος στην Ελλάδα μέσω βεβαίωσης,

– πληροφόρηση για απαιτούμενα δικαιολογητικά που πρέπει να καταθέσει για έκδοση άδειας παραμονής,

– πληροφόρηση για άδεια παραμονής για ειδικούς λόγους,

– πληροφόρηση για αγορά ακινήτου στην Ελλάδα,

– πληροφόρηση για δικαίωμα επαναεισόδου στην Ελλάδα λόγω απέλασης,

– πληροφόρηση για επιτρεπόμενες ημέρες να βρίσκεται κάποιος εκτός Ελλάδας,

– πληροφόρηση για δικαίωμα ανανέωσης άδειας παραμονής για επαγγελματική πρακτική, πληροφόρηση για την αναγνώριση Σέρβικου πτυχίου και για τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ, πληροφόρηση για τα απαιτούμενα χαρτιά για έκδοση εποχιακής άδειας παραμονής,

– ενημέρωση για τη διαδικασία υιοθεσίας ενήλικου ατόμου,

– ενημέρωση για εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας,

– ενημέρωση για δικαίωμα αλλαγής τύπου άδειας παραμονής,

– ενημέρωση για διαδικασία έκδοσης άδειας παραμονής επί μακρόν διαμένοντα, ενημέρωση για απόκτηση άδειας για σπουδές κ.α.

Αξίζει να σημειωθεί, πως μέσω της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, κατάφερα να ακουστεί για αυτό το έργο και το ρόλο του Πολιτισμικού Διαμεσολαβητή, σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, ενδεικτικά αναφέρω(Αθήνα, Κρήτη, Σαντορίνη, Ρόδος, Πτολεμαϊδα, Θεσσαλονίκη, Κασσάνδρα  κ.α.). 

 

Εξίσου σημαντικό, είναι να αναφερθεί και η μη ομαλή ενσωμάτωση των μεταναστών στην Ελλάδα, ένας από τους σοβαρούς λόγους είναι η ανεπάρκεια γνώσης της ελληνικής γλώσσας, στην οποία πρέπει να δοθεί μεγάλη βαρύτητα, διότι μέσω της  γλώσσας η οποία είναι το εργαλείο έκφρασης πολιτισμού και ιστορίας του  κάθε έθνους, θα μπορέσει καλύτερα ο μετανάστης να εξοικειωθεί με τα χαρακτηριστικά της χώρας διαμονής του, να εκφράσει τα συναισθήματά του, αφενός να γνωρίζει τις υποχρεώσεις του και αφετέρου τα δικαιώματά του, γενικά να ενταχθεί ομαλά στην Ελληνική κοινωνία.

Προτάσεις ενσωμάτωσης Μεταναστών στην Ελληνική κοινωνία: 

– Για να γίνουν σωστές προσπάθειες ενσωμάτωσης των μεταναστών, πρέπει πρώτα από όλα να τους αναγνωριστούν τα δικαιώματά τους, ως προς τη πολιτική τους δραστηριοποίηση,

– να γίνει τροποποίηση του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων για την εγγραφή των παιδιών των μεταναστών στα δημοτολόγια των Δήμων όπου γεννιούνται, να γίνει τροποποίηση του Κώδικα Ιθαγένειας έτσι ώστε να είναι δυνατή η κτήση της ιθαγένειας με τη γέννηση και με Πολιτογράφηση των παιδιών που συμπληρώνουν 3 χρόνια στην Ελληνική Εκπαίδευση χωρίς την υποχρέωση καταβολής παραβόλου,

– να προωθηθούν μέτρα για την ένταξη των Μεταναστών και τη στήριξη των Μεταναστών δεύτερης γενιάς, μέσα από ενεργητικές πολιτικές που θα αποτρέψουν φαινόμενα αποκλεισμού και ρατσισμού

– την απόδοση της Ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά των Μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα,

– την παροχή, τουλάχιστον, άδειας αόριστης διάρκειας στους μαθητές που φοιτούν στην Ελληνική Εκπαίδευση

– απλούστευση των διαδικασιών της Πολιτογράφησης και ενίσχυσης με κριτήρια, όπως η εργασία, η κατοικία, η κοινωνική συμπεριφορά και η προσφορά που μπορούν να δώσουν οι Μετανάστες με τις αξίες και τις δράσεις τους, και από ένα παθητικό αντικείμενο της κοινωνίας να μετασχηματιστεί σε κινητήρια δύναμη, συμβάλλοντας από κοινού με το γηγενής πληθυσμό, για ανάπτυξη τις ορισμένης περιοχής της κοινωνίας υποδοχής.

 

Επισήμανση:
την απόδοση της Ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά των Μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα Πρόκειται για περίπου 200.000 παιδιά, νέες και νέους που, ενώ δεν έχουν γνωρίσει άλλη πατρίδα εκτός από την Ελλάδα και αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Τα παιδιά που είναι συμμαθητές των δικών σας παιδιών όταν ενηλικιωθούν «βαφτίζονται» μετανάστες προερχόμενοι από τη χώρα προέλευσης των γονιών τους. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, είτε θα εργαστούν πολύ γρήγορα για να έχουν ένσημα, είτε ότι θα απελαθούν ή πως θα ζήσουν στο γνωστό καθεστώς της «ημιπαρανομίας» όπως δυστυχώς ζουν πολλοί μετανάστες στη χώρα σας. 

Εδώ, πρέπει να κάνω ειδική αναφορά και υπογράμμιση για ακόμα ένα θέμα, κατά την προσωπική μου άποψη, μείζονος σημασίας, που προέκυψε από τέλος του έτος 2006.

Πρόκειται, για τα παιδιά των Μεταναστών ενώ έχουν τελειώσει την Α΄ και Β΄Εκπαίδευση ή ακόμα και ΙΕΚ, (κάτοχοι αδειών παραμονής από οικογενειακή συνένωση) δεν είχαν δικαίωμα να βγάλουν και να ανανεώσουν την κάρτα ανεργίας στο ΟΑΕΔ, βάσει γραπτού εγγράφου απ' το ΥΠ. Εργασίας. Η προϋπόθεση για να την βγάλουν, ήταν να είχαν ήδη κάπου εργαστεί σε κάποιο εργοδότη, το οποίο θα αποδεικνυόταν με την Αναγγελία λήξης εργασίας προς το ΟΑΕΔ.

Αναρωτιέμαι πράγματι, πως μπορούμε όλοι εμείς οι οποίοι διαμεσολαβούμε μεταξύ των Μεταναστών και εργοδοτών, να παρέμβουμε στους εργοδότες να μην κάνουν διακρίσεις προς τους απασχολούμενους Μετανάστες, όταν το ίδιο Κράτος και φορέας ανεύρεσης εργασίας, τους διακρίνει, δηλαδή τους βάζει εξαρχής στο περιθώριο, χωρίς να τους δοθούν  ευκαιρίες για αναζήτηση εργασίας, όπως και σε όλους τους υπόλοιπους πολίτες αυτής της χώρας.  

Επίσης, θα ήθελα να τονίζω ιδιαίτερα, όσο αφορά το απαιτούμενο χρόνο για την Πολιτογράφηση, πως είναι χρονικά (12 έτη) υπερβολικά μεγάλος, τουλάχιστον προς αυτούς τους Μετανάστες οι οποίο με την μόρφωσή τους, την κοινωνική τους δράση, για το Δημόσιο συμφέρον, μπορούν και θέλουν να συνεισφέρουν στην τοπικοί κοινωνία, αλλά και διεθνώς, να μπορεί να υπάρχει δυνατότητα, με λιγότερα χρόνια να καταθέσουν την αίτησή τους για την Πολιτογράφηση.   

Γιατί μέχρι σήμερα  δυστυχώς, οι Νόμοι 2910, 3386, 3536 καθώς και οι Ειδικές ρυθμίσεις της Μετανάστευσης, οδηγούν προς άλλη κατεύθυνση, δηλαδή, μόνο νομιμοποίηση αλλά όχι και πλήρη ενσωμάτωση, με αποτέλεσμα π.χ. κάποιος να διαμένει νόμιμα στην Ελλάδα πάνω από πέντε χρόνια, και να μην έχει δικαίωμα ψήφου, ούτε καν στις Δημοτικές εκλογές, να μην μπορεί ο ίδιος να αποφασίζει για το δικό του μέλλον, για το μέλλον του τόπου στο οποίο ζει, αλλά το αφήνει στους άλλους, και αυτός από το Ισότιμο-Φορολογούμενο πολίτη, γίνεται ένας απλός παθητικός παρατηρητής της κοινωνίας, πολίτης κατώτερης τάξης.

Τα ζητούμενα που παραμένουν είναι οι ακατάλληλοι χώροι υποδοχής των μεταναστών στις δομές των Δήμων, που σε μεγάλο ποσοστό είναι τριτοκοσμικές, απάνθρωπες και που δεν αρμόζει σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο βασικός λόγος αντιμετωπίσεις μεταναστών με αυτό τον τρόπο, σίγουρα είναι η μη ύπαρξη μιας μακροπρόθεσμης Μεταναστευτικής Πολιτικής, καθώς και η έλλειψη υποδομών υποδοχής των προσφύγων, του μη εξειδικευμένου προσωπικού σε θέματα Μετανάστευσης, και γενικά η μη ύπαρξη ενός κοινωνικού κράτους, όπως είναι οι Δυτικές χώρες της Ευρώπης. 

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΥ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗ 

Όσο αφορά το ρόλο του Πολιτισμικού Διαμεσολαβητή, θα ξεκινήσω με την ερώτηση: τι είναι ο «Πολιτισμικός Διαμεσολαβητής; «Η Διεθνές εμπειρία δείχνει ότι οι ευθύνες ενός ολοκληρωμένου Πολιτισμικού Διαμεσολαβητή ιδανικά περιλαμβάνει τα εξής: 

– Λειτουργεί ως δεσμός επικοινωνίας μεταξύ των υπηρεσιών και της κοινότητας των μεταναστών ή της μειονότητας

– Διευκολύνει, μέσω της παροχής πληροφοριών, την πρόσβαση σε υπηρεσίες. Παρέχει υποστήριξη και ενθάρρυνση, έτσι ώστε οι ωφελούμενοι να προωθήσουν τις δικές τους ανάγκες και ενδιαφέροντα

– Παράγει υλικό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο από τις υπηρεσίες, όσο και από την μειονοτική μεταναστευτική κοινότητα για την προώθηση της διαπολιτισμικής συνείδησης.

Θα συμφωνήσω με όλα τα παραπάνω αναφερόμενα και θα συμπληρώσω ότι,  το ρόλο του Πολιτισμικού Διαμεσολαβητή θα πρέπει να τον έχει αποκλειστικά και μόνο ο Μετανάστης, να είναι άνθρωπος με ευαισθησία και κατανόηση, να μπορεί να χρησιμοποιεί την εμπειρία του, από την παραμονή του σε χώρα άλλη από την χώρα καταγωγής του, και να συμβάλλει στην εξοικείωση των μεταναστών στο νέο πολιτισμικό περιβάλλον.

Εξίσου, πολύ σημαντικό είναι, να είναι σε θέση να δημιουργεί θεμέλια αμοιβαίου σεβασμού και κλίμα εμπιστοσύνης.   Κατά την προσωπική μου άποψη και εμπειρία, αυτή η καινοτομία όσο αφορά το θεσμό του Πολιτισμικού Διαμεσολαβητή είναι απολύτως απαραίτητη, αν όχι και επιβεβλημένη. Θα έπρεπε αυτός ο θεσμός να καθιερωθεί  και να γίνει ευρύτερα γνωστός στους εργοδότες μέσω Επιμελητηρίου, και άλλων εμπλεκόμενων φορέων, όχι σαν ανεύρεσης εργασίας, αλλά σαν φορέας υποδοχής και ομαλής ένταξης μεταναστών στην τοπική κοινωνία, ενισχυμένος με έναν  Νομικό και Κοινωνιολόγο. Η θεσμοθέτησή του πρέπει να καθιερωθεί από τους Κρατικούς φορείς, σε Νομαρχιακό επίπεδο ή επίπεδο Δήμου, με σκοπό την παροχή πληροφόρησης στους αλλοδαπούς προς αποφυγή ταλαιπωρίας τόσο των ίδιων, όσο και των υπηρεσιών.    

Συμπέρασμα: 
Η Πολιτισμική Διαμεσολάβηση είναι ένα λειτούργημα άμεσης προτεραιότητας για την αντιμετώπιση του κοινωνικοοικονομικού χάσματος μεταξύ αυτοχθόνων και αλλοεθνών που διαβιούν στην Ελλάδα. Υπάρχει δε περισσότερο όφελος από την οργάνωση μιας συντονισμένης προσπάθειας, παρά να αφεθεί στην αυτοπροαίρετη ιδιωτική πρωτοβουλία.

Προς αυτή τη κατεύθυνση πρέπει να πορευθούμε όλοι από κοινού, για να γίνει η Πολιτισμική Διαμεσολάβηση θεσμός σε όλη την Ελληνική Επικράτεια, προς όφελος των ομάδων στόχου και των φορέων.  

Τα οφέλη που μπορούν να αποκομίσουν τα άτομα των ομάδων στόχου είναι εξαιρετικά σημαντικά. Θα έχουν εύκολη πρόσβαση σε όλες τις πληροφορίες θεσμικού, νομικού και κοινωνικού περιεχομένου που τους είναι απαραίτητες για την ομαλή τους ενσωμάτωση.

Θα απολαμβάνουν εξειδικευμένη συμβουλευτική στήριξη και πρακτική βοήθεια στις συναλλαγές τους με διάφορες υπηρεσίες. Θα ενταχτούν σε πολιτισμικές διαδικασίες με τον τοπικό πληθυσμό και κατά συνέπεια θα αποφύγουν τον αντίκτυπο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Αυτό θα αμβλύνει τις εντάσεις που δημιουργούνταν αναπόφευκτα λόγω της ιδιότητάς τους ως ξένων και θα τους επιτρέψει να διεκδικούν με αξιώσεις τα δικαιώματά τους.   

 

* Κλείνοντας την εισήγησή μου, θα ήθελα να σας πω λίγα λόγια για μένα και την οικογένειά μου.

Ονομάζομαι Λίβια Νίκολιτς, Σερβικής καταγωγής και μητέρα δύο παιδιών (μονογονεϊκή οικογένεια). Δυστυχώς, από τη Σερβία φύγαμε ,με το πιο βίαιο τρόπο που μπορεί να αναγκάσει έναν άνθρωπο για φυγή, και αυτό λόγω πολέμου. Είμαστε θύματα των ανελέητων ΝΑΤΟ-ικών βομβαρδισμών της χώρας μας, και περάσαμε εφιαλτικές μέρες και νύχτες στα καταφύγια. Πάθαμε συμφορές, διαλύθηκε το σπίτι και η οικογένειά μας. Τα μόνα πλούτη που έσωσα από αυτό το πόλεμο, ήτανε τα παιδιά μου, τις ζωές μας και δύο βαλίτσες στο χέρι. 

Συγκρίνοντας, τα πρώτα μου χρόνια στην Ελλάδα και τα δύσκολα βιώματά μου, παλεύοντας καθημερινά με την γραφειοκρατία, και που σε κάθε εμπόδιο προχωρούσα μόνη μου, μπορώ να πω πως η σημερινοί Μετανάστες που ζούνε στην Ελλάδα είναι πολύ τυχεροί που μπόρεσαν να εξυπηρετηθούν δωρεάν και με την βοήθεια του Πολιτισμικού Διαμεσολαβητή να λύσουν τα  γραφειοκρατικά τους εμπόδια.          
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Η Πολιτισμική Διαμεσολαβήτρια  του ΚΕΜΟΠ  Αγρινίου Λίβια Νίκολιτς

 

ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ:

Η Λίβια Νίκολιτς είναι κάτοχος και των τεσσάρων επιπέδων(Α, Β, Γ, Δ)του Πιστοποιητικού Επάρκειας Ελληνομάθειας του Υπουργείου Παιδείας της Ελλάδας, αναλαμβάνει τη διερμηνεία και την μετάφραση από την ελληνική προς τη σερβική γλώσσα και αντίστροφα στα forum οικονομικών συνεργασιών, πολιτιστικών εκδηλώσεων, συζητήσεων κοινωνικού περιεχομένου μεταξύ των δύο χωρών (Σερβίας – Ελλάδας).

Επίσης, παραδίδει ταχύρυθμα ιδιαίτερα μαθήματα σερβικής γλώσσας για τους φοιτητές και επιχειρηματίες.   

Ε-mail: livianiko@yahoo.gr  Τηλ. 6984060092,  

 

ΠΗΓΗ: anaitolika.gr, (23-05-2008), ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ – ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

 http://www.anaitolika.gr/article.php?artro=2289