Το κίνημα των αγανακτισμένων και το  άρθρο 48 του συντάγματος

 

Του Δημήτρη Κουμπή

 

Στο άρθρο του Βήματος της Κυριακής ο Στ. Ψυχάρης, επιφανής εκπρόσωπος του συγκροτήματος Λαμπράκη (δηλαδή ενός εκ των στυλοβατών των μεγάλων συμφερόντων στη χώρα μας και εκ των υπευθύνων για τη σημερινή μας κατάντια) αναφερόμενος στις διογκούμενες λαϊκές αντιδράσεις έγραφε απειλητικά: «υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να προκληθεί τέτοια διασάλευση της τάξης που θα δικαιολογούσε έκτακτα μέτρα. Δηλαδή εκτροπή από τη συνταγματική τάξη». Τι εννοούσε ο κ. Ψυχάρης και οι συν αυτώ;

Εδώ πρέπει να θυμηθούμε ότι το Δεκέμβριο του 2008, μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τις καταστροφές που έγιναν στο περιθώριο των διαδηλώσεων, για πρώτη φορά μετά το 1974 έγινε δημόσια συζήτηση για εφαρμογή του άρθρου 48 του Συντάγματος, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι υπήρχε τέτοια πρόθεση. Τη συζήτηση είχε ξεκινήσει τότε (ποιος άλλος;) το ΛΑΟΣ.

Τι λέει το επίμαχο άρθρο

Τι είναι το άρθρο 48 του Συντάγματος; Είναι η δυνατότητα που δίνεται για επιβολή του καθεστώτος πολιορκίας σε περίπτωση πολέμου, «επιστράτευσης εξαιτίας εξωτερικών κινδύνων», «άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας» ή αν εκδηλωθεί «ένοπλο κίνημα για την ανατροπή του πολιτεύματος».

Είναι φανερό ότι μια τόσο σημαντική απόφαση μπορεί να ληφθεί, όχι μόνο σε περίπτωση εξωτερικού πολέμου αλλά και για την αντιμετώπιση του «εχθρού λαού» με την προϋπόθεση βέβαια της διασταλτικής ερμηνείας των όρων «επιστράτευση εξαιτίας εξωτερικών κινδύνων», «άμεση απειλή της εθνικής ασφάλειας», «ένοπλο κίνημα για την ανατροπή του πολιτεύματος».

Πριν την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1986, το άρθρο 48 προέβλεπε μάλιστα ρητά ότι η κατάσταση πολιορκίας επιβάλλεται και σε περίπτωση «σοβαράς διαταραχής ή εκδήλου απειλής κατά της δημοσίας τάξεως και ασφαλείας του κράτους εξ εσωτερικών κινδύνων». Η αναθεώρηση απάλυνε τις αντιδραστικές αυτές διατυπώσεις. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι σημερινές διατυπώσεις με «κατάλληλη» ερμηνεία.

Εξάλλου, πρέπει να ληφθεί υπόψη η ιστορική εμπειρία, ελληνική και ξένη, που δείχνει ότι σε κρίσιμες ιστορικές περιστάσεις, οι κυβερνήσεις δεν δίστασαν να ερμηνεύσουν τις συνταγματικές διατάξεις όπως συνέφερε στην καθεστηκυία τάξη. Επιπλέον, η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων αντισυνταγματικής επιβολής της κατάστασης πολιορκίας, δηλαδή επιβολής της ενάντια στο γράμμα του Συντάγματος. Στην περίπτωση αυτή, είναι φανερό ότι αποφασίζει η δύναμη και ο συσχετισμός των δυνάμεων. Ποιος, τυπικά, λαμβάνει μια τόσο κρίσιμη απόφαση; Η κυβέρνηση, αν προφασιστεί αδυναμία έγκαιρης σύγκλησης της Βουλής ή, διαφορετικά τα 3/5 του όλου αριθμού των βουλευτών.

Οι επιπτώσεις της ενεργοποίησης του άρθρου 48

Σε περίπτωση λοιπόν ενεργοποίησης του άρθρου 48 αναστέλλονται οι θεμελιώδεις ελευθερίες που κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα. Οι ένοπλες δυνάμεις αναλαμβάνουν άμεσα καθήκοντα κατασταλτικού μηχανισμού στο εσωτερικό. Με βάση το ν. 566/1977 «περί καταστάσεως πολιορκίας» οι στρατιωτικές δυνάμεις μπορούν να διεξάγουν έρευνες στα σπίτια, μέρα και νύχτα, να συλλαμβάνουν και να κρατούν κάθε «ύποπτο διαταράξεως της δημοσίας τάξεως», να διαλύουν συγκεντρώσεις, να απαγορεύουν απεργίες, να διαλύουν σωματεία.

Με βάση  τα άρθρα 4 και 5 του νόμου αυτού τιμωρείται κάθε απείθεια στις διαταγές της στρατιωτικής αρχής και, ιδίως, τα δημοσιεύματα που οι αρχές θεωρούν πως «εκθέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια και τη δημόσια τάξη» ή που «διεγείρουν σε διάπραξη αδικημάτων που στρέφονται κατά της ασφάλειας του κράτους, του πολιτεύματος και της δημόσιας τάξης». Παράλληλα, δημιουργούνται έκτακτα στρατοδικεία με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, πρόκειται για αναστολή της ίδιας της δημοκρατίας. Η κατάσταση πολιορκίας περιλαμβάνεται σε όλα ανεξαιρέτως τα Συντάγματα. Αποτελεί το έσχατο καταφύγιο όταν κινδυνεύει το κυρίαρχο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα. Δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι η κατάσταση πολιορκίας έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα, τόσο στη χώρα μας όσο και σε άλλες χώρες, για την κατάπνιξη του λαϊκού κινήματος. Πολλές φορές μάλιστα, υπήρξε η μορφή μετάβασης από την αστική δημοκρατία στην ανοιχτή στρατιωτικο-φασιστική δικτατορία. Η κατάσταση πολιορκίας επιβλήθηκε και από τη διεφθαρμένη κυβέρνηση Μένεμ για  να καταπνίξει την εξέγερση του λαού της Αργεντινής το 2001, αν και τελικά αυτός που το έσκασε με ελικόπτερο ήταν ο ίδιος ο Μένεμ.

Το άρθρο 11 του Συντάγματος

Δραστικό, αν και λιγότερο οξυμμένο μέσο, είναι η παρ. 2 του άρθρου 11 του Συντάγματος για την οποία επίσης έγινε λόγος τελευταία. Εκεί προβλέπεται ότι η αστυνομική αρχή, σε συνθήκες «ομαλού κοινοβουλευτικού βίου» και όχι κατάστασης πολιορκίας, μπορεί να απαγορεύει γενικά τις υπαίθριες συναθροίσεις «αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια». Μπορεί επίσης να απαγορεύει τις υπαίθριες συναθροίσεις σε ορισμένη περιοχή «αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικο-οικονομικής ζωής».

Πρόκειται για εξαιρετικά αντιδραστικές και επικίνδυνες διατάξεις στις οποίες είχε αντιταχθεί σύσσωμη η αντιπολίτευση (από την Ένωση Κέντρου ως το ΚΚΕ) κατά τη συζήτηση του Συντάγματος το 1975 χαρακτηρίζοντας με βαριές εκφράσεις την κυβερνητικές επιδιώξεις. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, ούτε στην αναθεώρηση του 1986 ούτε σε εκείνη του 2001 κατάργησαν αυτές τις διατάξεις.

Γενικευμένη στρατιωτικοποίηση

Γενικά, βέβαια, η τρέχουσα καταστολή και τήρηση της δημόσιας τάξης ανατίθεται, σε περιόδους κατά τις οποίες οι κοινωνικές συγκρούσεις δεν είναι ιδιαίτερα οξυμμένες, στις αστυνομικές δυνάμεις. Οι ένοπλες δυνάμεις, με το βαρύτερο οπλισμό τους χρησιμοποιούνται μόνο όταν οι κοινωνικές αντιθέσεις ξεφεύγουν από τα συνήθη όρια και η ένταση απειλεί τη σταθερότητα του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος.

Ωστόσο, δεν είναι καθόλου συμπτωματική η συζήτηση για τη χρήση του άρθρου 48 ή του άρθρου 11 παρ. 2 του Συντάγματος ούτε είναι τυχαία η παρέμβαση του Στ. Ψυχάρη. Αποτελεί τμήμα της ιδεολογικής προετοιμασίας του λαού για τυχόν επιβολή τους, αν οι λαϊκές αντιδράσεις ξεφύγουν από κάποια όρια. Τότε, μια καλοστημένη προβοκάτσια, ή μια αυθόρμητη κίνηση του αγανακτισμένου λαού μπορεί να αποτελέσει το σημείο ενεργοποίησης τέτοιων σχεδίων.

Μην ξεχνάμε ότι τα τελευταία χρόνια σε όλη την ΕΕ πραγματοποιείται η προετοιμασία των ενόπλων δυνάμεων για να επιτελέσουν μελλοντικά αστυνομικά καθήκοντα. Η προετοιμασία αυτή πραγματοποιείται με την αλλαγή του αμυντικού δόγματος αλλά και με την αξιοποίηση των ενόπλων δυνάμεων σε αστυνομικά καθήκοντα όπως συνέβη στην Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως συνέβη σχετικά πρόσφατα στην Ιταλία ή και στις ΗΠΑ.

Δεν πρέπει επίσης να διαφεύγει της προσοχής μας ότι στη Συνθήκη της Λισαβόνας προβλέπεται, στο άρθρο 188 ΙΗ παρ. 1 στοιχ. α’ (η λεγόμενη «ρήτρα αλληλεγγύης»), η δυνατότητα στρατιωτικής επέμβασης στο εσωτερικό των κρατών μελών για «την πρόληψη τρομοκρατικής απειλής στο έδαφος των κρατών μελών», «την προστασία των δημοκρατικών θεσμών και του άμαχου πληθυσμού από ενδεχόμενη τρομοκρατική επίθεση, την παροχή συνδρομής σε κράτος μέλος στο έδαφός του, μετά από αίτηση των πολιτικών του αρχών, σε περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης».

Παράλληλα, βέβαια, υφίστανται πάντοτε και οι μη θεσμοθετημένοι, παράνομοι μηχανισμοί καταστολής στους οποίους οι ένοπλες δυνάμεις ή ειδικά τμήματά τους καλούνται να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο σε περιπτώσεις έσχατης κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Τέτοια ήταν η περίπτωση του σχεδίου stay behind που αφορούσε τα ευρωπαϊκά κράτη μέλη του ΝΑΤΟ (gladio στην Ιταλία, «Προβιά» στην Ελλάδα).

Στην ίδια λογική άλλωστε βρίσκεται όλο το αντιδημοκρατικό οπλοστάσιο που έχει ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια με το πρόσχημα της τρομοκρατίας. Είναι φανερό ότι η κυρίαρχη τάξη διαθέτει όλης της κλίμακας, ποικιλίας, απόχρωσης και έντασης νομικά και θεσμικά όπλα για τη θωράκιση του συστήματος. Είναι επίσης βέβαιο ότι θα επεξεργαστεί και άλλα, καινούργια. Θα χρησιμοποιεί κάθε φορά εκείνα που θεωρεί καταλληλότερα για την επίτευξη του σκοπού, ανάλογα και με τη δυναμική του λαϊκού κινήματος.

                                                      Στόχος ο «εχθρός λαός»

Η εφαρμογή και η αποτελεσματικότητα τέτοιων διατάξεων εξαρτάται από την ισχύ του εργατικού και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος. Αν η ψήφιση ενός αντιδημοκρατικού νόμου ή μιας διάταξης του Συντάγματος είναι εύκολη μάλλον υπόθεση με το υπάρχοντα συσχετισμό των δυνάμεων, η ενεργοποίηση και εφαρμογή στην πράξη ενδέχεται να αποδειχθεί πολύ δύσκολη έως και οδυνηρή για τους κρατούντες. Ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν αρκετά.

Με αυτή την έννοια, απειλές σαν αυτές του κ. Ψυχάρη δεν πρέπει να πτοούν κανένα. Αρκεί βέβαια ο αγανακτισμένος και διαμαρτυρόμενος λαός να αποκτά κάθε μέρα βαθύτερη συνείδηση των αιτιών των προβλημάτων του και, μαζί, πολιτικό σχέδιο για μια φιλολαϊκή διέξοδο και οργάνωση, ώστε να μην γίνει έρμαιο τυχαίων ή και προβοκατόρικων ενεργειών.

 

ΠΗΓΗ: 10 Ιουνίου 2011, http://www.inprecor.gr/index.php/archives/74721

Η γοητεία της πεφωτισμένης ολιγαρχίας

Με αφορμή την έκκληση διανοουμένων με τον τίτλο «τολμήστε»

 

Του Νικόλα Σεβαστάκη (*)

 

Στους κοινωνικούς τριγμούς και στο συναγερμικό κλίμα των ημερών, η νέα επίκληση της «ευθύνης όλων» λειτουργεί με παράδοξο τρόπο. Φαίνεται να αξιοποιεί μια συγκεκριμένη διάγνωση της κατάστασης των πραγμάτων, διάγνωση η οποία παρουσιάζεται φιλοφρονητικά ως υπερκομματική, υπερβατική και ειλικρινά αυτοκριτική. Αλλά πολλά σε τούτη την διάγνωση και στο «δια ταύτα» που την συνοδεύει δεν είναι καθόλου αποχρωματισμένα.

Παρατηρούμε μάλλον ότι ένας γνώριμος δημόσιος λόγος, ο οποίος έχει ως αιχμή το ζήτημα των σάπιων ηθών και των κακών νοοτροπιών προσαρτάται στον κυβερνώντα «μονόδρομο». Η ρητορική περί κρίσης των αξιών και ηθικής ασφυξίας φαίνεται να επιλέγει το νεοθατσερικό πρόγραμμα για την «ανασυγκρότηση» της χώρας . Σε αυτό το πλαίσιο οι διαφορετικές φωνές του λόγιου-πνευματικού ανθρώπου και του τεχνοκράτη συγκλίνουν σε μια μορφή αναγεννητικού και εξυγιαντικού προσκλητηρίου.

Η σωτηριολογική πρόθεση δεν ανθίζει φυσικά μόνο στην πλευρά των «αντι-λαϊκιστών». Από άλλες πλευρές αντηχούν οι παιάνες της ομοψυχίας απέναντι στην ξενική υποδούλωση του έθνους. Ρεαλιστές και ιδεοκράτες του πνευματικού μας κόσμου μοιράζονται στις δυο πλευρές αναζητώντας, καθένας με τους όρους του, τη μεγάλη υπέρβαση: οι φίλοι του δρόμου της ευθύνης και της σύνεσης προσδοκούν ουσιαστικά την άτεγκτη και αποτελεσματική επιτροπεία η οποία θα «εξορθολογίσει», έστω με το καμτσίκι, τη χώρα και θα πατάξει τους δαίμονές της· οι άλλοι βυθίζονται στο νεφελώδες μιας πάνδημης αφύπνισης που θα φέρει την οικονομική αυτάρκεια και την ελληνική αυτοεπιβεβαίωση.

Στο βάθος, ωστόσο, ένα άλλο επικίνδυνο κύμα ανεβαίνει: η παλιά καλή ιδέα της ολιγαρχίας. Η ιδέα δηλαδή ότι αυτό που χρειαζόμαστε εφεξής είναι μια απερίσπαστη στις αποφάσεις της ομάδα άξιων επιτελικών της οικονομικής διαχείρισης και της «χρηστής» διακυβέρνησης. Και από την άλλη πλευρά, η πεποίθηση ότι μια αυθεντικά φωτισμένη πνευματική ηγεσία μπορεί να τερματίσει με την παρέμβασή της το τέλμα και την παρακμή.

Ενίοτε οι δυο ιδέες και οι άνθρωποι που τις συμμερίζονται περνούν από το ένα στο άλλο μετερίζι. Καθαρολόγοι εκσυγχρονιστές συναντούν συγγραφείς του αιώνιου ρωμέικου στον ίδιο καημό: εναντίον της «ήσσονος προσπάθειας», υπέρ της Ελλάδας των «αξίων», υπέρ του πολιτισμού των «ικανών». Σε μια χώρα με εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους και ραγδαία υποβάθμιση των βιοτικών όρων για πολύ περισσότερους, κάποιοι προτείνουν προκλητικά «να δουλέψουμε περισσότερο». Αναπαράγουν, έτσι, τη στερεότυπη αντιδραστική εκδοχή περί δυο κοινωνιών, της κοινωνίας των χρήσιμων και της κοινωνίας των παράσιτων ή αχρείαστων τεμπέληδων.

Προφανώς και η ευθύνη είναι ζωτικής σημασίας όρος για τη δημόσια αντιπαράθεση, τις ατομικές στάσεις ζωής και την πολιτική συνείδηση. Αλλά η ψευδώς υπερβατική και μετα-ιδεολογική της αμφίεση δεν πείθει. Στο πεδίο του τι πρέπει να κάνουμε ισχύει πάντοτε ένας βαθμός μεροληψίας και συγκεκριμένης δέσμευσης. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί, ακόμα και αν σε κάποια πράγματα μπορεί και να συμπίπτουμε. Και αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε σχέση με την υπαρκτή κοινωνική-οικονομική συνθήκη, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τη γενικότερη στάση έναντι του κυρίαρχου προστάγματος «εξορθολογισμού». Σε αυτό το σκληρό έδαφος οι συμπτώσεις, έστω και με τη μορφή υπογραφών σε ένα κείμενο, δεν είναι διόλου αθώες.

Επιστρέφουμε λοιπόν στο αφετηριακό πρόβλημα ουσίας: ποιο νόημα δίνουμε στο  περίφημο τέλος των κύκλων ή των φάσεων της «Μεταπολίτευσης»; Τι αντιλαμβανόμαστε ως έξοδο από την χρεοκοπία και την κοινωνική κρίση; Τι επιθυμεί ακριβώς όποιος επικαλείται κάποια τολμηρή ηγεσία; Και εν τέλει ποιο κοινό άραγε μπορεί να έχει μια αριστερή εξόφληση λογαριασμών με το ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης με τις διατριβές της Μιράντας Ξαφά ή τις υποδείξεις του Γιάννη Στουρνάρα;

Αυτά τα ερωτήματα θα ήταν αδύνατο να βρουν απόκριση με ασκήσεις αυθυπέρβασης και στις δυο εκδοχές της, την εκδοχή του προσαρμοστικού «ρεαλισμού» και την εκδοχή του ηρωικού «ιδεαλισμού» των οπαδών κάποιου αυτοδύναμου εθνικού δρόμου.

Το πεδίο στο οποίο έχει θέση και περισσότερο νόημα μια αριστερή πολιτική του πνεύματος είναι η υπεράσπιση των κοινών αγαθών, η ριζοσπαστική δημοκρατία και η απόκρουση των νέων ολιγαρχικών και ταξικών παραδειγμάτων «διακυβέρνησης». Επείγει, πάνω από όλα, η  απόσταση από το μύθο κάποιου διευθυντηρίου το οποίο θα υποδυθεί μια Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας του μέλλοντός μας.

Σε κάθε περίπτωση το όραμα μιας εξουσίας «σοφών μανδαρίνων» την οποία ευχόταν πριν από πολλά χρόνια ο Γκουστάβ Φλωμπέρ, δεν μπορεί να είναι η απάντηση στην ηθικοπολιτική κατάρρευση του δικού μας πολιτικού συστήματος και των παραδοσιακών του κοινωνικών ερεισμάτων.

* Το άρθρο δημοσιεύεται παράλληλα στο Red Notebook και τα «Ενθέματα» της «Κυριακάτικης Αυγής», φ. 5.6.2011 (enthemata.wordpress.com)

 

ΠΗΓΗ: REDNotebook, 3 Ιουνίου 2011, http://www.rednotebook.gr/details.php?id=2624

Δεν ανήκουμε σε κανένα Κόμμα; Είμαστε κατά των κομμάτων;

 

Του Παναγιώτη Βήχου*

 

Είμαι στο Σύνταγμα και έξω από τη Βουλή από την πρώτη μέρα. Λαχταρούσα αυτό που γίνεται τώρα να έχει γίνει πολύ πιο πριν όταν μόνο εμείς μια μικρή ομάδα τρώγαμε τόνους χημικά σε κάθε διαδήλωση έχοντας κάνει «κατάληψη» με το πανό μας ΈΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ. Εδώ, λέγαμε, πρέπει να κατέβει ένα εκατομμύριο λαός. ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΤΡΟΙΚΑ. Και επιτέλους ήρθε η ώρα και ο λαός κατέβηκε. ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ και στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ. Χωρίς κομματική ταμπέλα αλλά σαν απλός λαός.

Ένα μεγάλο βήμα έχει γίνει γιατί αυτός ο λαός – που την Κυριακή ήταν 500.000 άτομα – δεν φεύγει από εκεί αν δεν φύγουν αυτοί που κυβερνούν! Η πλατεία έγινε «Πλατεία Ταχρίρ» όπως είχε πει ο σ. Αλέκος Αλαβάνος – και τον λοιδόρησαν –  όσοι σήμερα έχουν γεμίσει το Σύνταγμα με 40 περίπου πλακάτ και δύο Πανό που γράφουν «ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑ»!!! Πάρτε όρκο: Στην κομματική σας τιμή;!!!

Συντροφική κριτική κάνω και δεν θέλω να δημιουργήσω πρόβλημα σε ότι καλό πάει να γίνει στην πλατεία Συντάγματος. Αλλά, σύντροφοι, θα λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη, σκάφη. Κόμματα δεν ήθελε ο Γκαίμπελς, ο Παπαδόπουλος, ο Μεταξάς και οι χούντες. Σε μια αστική δημοκρατία δεν μπορεί να μην υπάρχουν κόμματα.

Είναι άλλο πράγμα να λέμε να μην κομματικοποιηθεί η αυθόρμητη έκρηξη του λαού, να κατέβουμε χωρίς κομματικά λάβαρα – αφού κάποιοι κατάφεραν να μη θέλει ούτε να τα βλέπει ο λαός – άλλο πράγμα να εξηγούμε ότι τα κόμματα εξουσίας πρέπει να συρρικνωθούν, να μη τα ψηφίσει κανένας, να φύγουν εν ανάγκη και με τις κλωτσιές, να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο από αγωνιστές αποδεκτούς από το κίνημα που αρχίζει να βγάζει τα πρώτα του δοντάκια, να λέμε ότι δεν θέλουμε ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ που ξεπουλούν τη χώρα μας, το λαό της, τις κατακτήσεις του και άλλο «Δεν ανήκουμε σε κόμματα» που παραπέμπει «τα κόμματα είναι κακό πράγμα». Για να μη δούμε ένα πρωί έναν καινούργιο Παπαδόπουλο να ξεφυτρώνει μπροστά μας!

Τα «δεν εννοούμε αυτό», δε μου λέει τίποτα. Ότι λέει το πλακάτ εγώ καταλαβαίνω. Και το πλακάτ γράφει «Δεν ανήκουμε σε κόμματα»! Ε, όχι ρε σύντροφοι. Αφού σας ξέρω και με ξέρετε! Σας διέγραψαν τα μέλη σας;

Ας ακούσουμε το λαό που δε θέλει συγκεκριμένα κόμματα και ας παρέμβουμε σαν πραγματικοί μαρξιστές. Να μιλήσουμε μαζί με αυτούς που κάποιοι αποκαλούν «απολίτικους» ή «φασίστες» και οι οποίοι λένε ότι όλοι είμαστε ενωμένοι και οι «πάνω» και οι «κάτω», και να είσαστε σίγουροι ότι αυτός ο λαός ο πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος, θα μας ακούσει αν μιλήσουμε μέσα από την καρδιά μας. Για να πέσει η κυβέρνηση που μας πίνει το αίμα. Να φύγουν όλοι όσοι κυβέρνησαν αυτή τη χώρα. Να ανοίξει επιτέλους ο δρόμος για αποκατάσταση της δημοκρατίας γιατί αυτή τη στιγμή δεν λειτουργεί ούτε η αστική δημοκρατία. Μέσα από αυτούς τους αγώνες θα έρθει η στιγμή που θα πάρουν τα όνειρα εκδίκηση. Μέχρι τότε τρίψτε στα μούτρα αυτά τα πλακάτ σ’ αυτούς που τα κρέμασαν. Θέλουμε κόμματα αλλά κόμματα από τα σπλάχνα μας που να εξυπηρετούν το λαό και όχι τα λαμόγια.

 

ΠΗΓΗ: 9 Ιούνη 2011, http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=9706

 

* Ο Παναγιώτης Βήχος είναι Μουσικός και διαχειριστής του «Πολιτικού Καφενείου».

Μπροστά σε έναν πατριωτικό πόλεμο

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

Η ατμόσφαιρα «μυρίζει μπαρούτι» στην Ελλάδα  που οδηγεί μαθηματικά στο ελληνικό «Ταχρίρ» οσονούπω,  αυτά είναι που ανησυχούν το καθεστώς της Τρόϊκας και του Μνημονίου. Η ελληνική εργατική και μικρομεσαία τάξη έχει ήδη ξεκινήσει μια σειρά μαχητικών και κοινωνικών αγώνων που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την ακριβή κλιμάκωσή τους, ούτε όμως να αποκλείσει την αιματηρή προοπτική στην σύγκρουση με το αστυνομικό δουλοκρατικό καθεστώς που χτίζεται καθημερινά γύρω μας. Γι’ αυτό μας είναι χρήσιμα σήμερα τα συμπεράσματα από το πρόσφατο κεφάλαιο της ιστορίας της Αιγύπτου που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η κατάληξή του.

Πάνω απ’ όλα πρέπει να χαραχτεί ανεξίτηλα στο μυαλό μας ότι οι εξεγερμένοι Αιγύπτιοι, που πολέμησαν για την πατρίδας τους στους δρόμους, υπεράσπισαν το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους έναντι εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών. Ο στρατός τους αποφάσισε να προστατεύσει τον λαό, και έτσι αποτράπηκε η κλιμάκωση της αιματοχυσίας.

Στον ίδιο δρόμο, στο ίδιο καθήκον πορευόμαστε και εμείς, απέναντι σε εσωτερικούς και εξωτερικούς δυνάστες. Το ερώτημα είναι, αν ο ελληνικός στρατός θα ανταποκριθεί στα συνταγματικά του καθήκοντα, ή θα σκύψει ξανά μπροστά στα νατοϊκά συμφέροντα και τα αντιλαϊκά σχέδια των διαχρονικών πατρόνων και τοκογλύφων που απομυζούν αυτό τον λαό.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, μιλώντας στο ΡΕΞ στις 17 Ιανουαρίου, προέβλεψε πως αυτή την φορά δεν έχουν την δυνατότητα οι αντιλαϊκές δυνάμεις να στρέψουν τον στρατό εναντίον του λαού και του έθνους όπως το 1967.. Μακάρι να δικαιωθεί.

Αν κάνουμε μια αναγωγή των γεγονότων της αιγυπτιακής εξέγερσης στην ελληνική πραγματικότητα, πρέπει να βρούμε αυτό που θα μπορούσε να ενώσει όλον τον αντι-μνημονιακό και πατριωτικό χώρο σαν κεντρικός στόχος μιας πανελλαδικής εξέγερσης. Εδώ τι παρατηρούμε; Απέναντι στην τριπλή επίθεση που δέχεται η χώρα και ο λαός – οικονομική, εθνική, γεωπολιτική – έχουν αντίστοιχα δημιουργηθεί τρία μεγάλα αντιστασιακά ρεύματα, τα οποία όμως ούτε συνεργάζονται, ούτε καν συζητούν μεταξύ τους, αντιθέτως, συχνά βρίσκονται αντιμέτωπα. Το κίνημα κατά της Μνημονιακής Σύμβασης και της ταξικής οικονομικής επίθεσης του κεφαλαίου βρίσκεται στα χέρια της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η αντίσταση στην εθνική αλλοτρίωση – παιδεία, μεταναστευτικό, εθνικά θέματα – εκφράζεται από έναν πολύμορφο «πατριωτικό χώρο» με δυναμική παρουσία στο διαδίκτυο και αναιμική στους δρόμους. Ο τρίτος χώρος που έχει διαμορφωθεί είναι γύρω από την ορθόδοξη και εκκλησιαστική μας παράδοση, αυτών δηλαδή που αντιδρούν στην ηλεκτρονική ταυτότητα, την παρακολούθηση και την οργουελλική εκμηδένιση του προσώπου στην μελλοντική ελληνική κοινωνία.

Και τα τρία αυτά κινήματα ακολουθούν μια ασύμβατη πορεία, λες και οι εκπρόσωποί τους ζουν σε άλλη χώρα ο καθένας και όχι στην Ελλάδα της Τρόϊκας. Το ΠΑΜΕ κάνει τις «περατζάδες» του από το Σύνταγμα και καταλήγει στο μετρό…, οι παπάδες φωνάζουν και ψέλνουν για το 666, λες και ο άθεος που θα φάει το «χάραγμα» μεθαύριο θέλοντας και μη δεν είναι «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν»… και οι διάφοροι πατριώτες ή «εθνικιστές» εκτονώνονται στους πλακωμούς με τους «αλληλέγγυους» και τα τσιράκια των καλοστημένων, από το σύστημα, «αντιρατσιστικών» ΜΚΟ.

Ελάχιστοι μόνο ανεξάρτητοι ακτιβιστές μετέχουν και δρουν σε όλα τα κινήματα προσπαθώντας να περάσουν μια ενωτική αντίληψη και να στήσουν έναν συντονισμό.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, κάθε σχήμα που προσπαθεί να εκφράσει ένα ευρύτερο αντιμνημονιακό μέτωπο είναι καλοδεχούμενο, έστω και αν δεν έχει ξεκαθαριστεί μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση. Κι αυτό ισχύει για Πρωτοβουλίες Πολιτών όπως η ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ  ή κινήσεις όπως τις ΣΠΙΘΕΣ, που έχουν ήδη δράση μερικών μηνών. Βέβαια, ούτε η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών (Σπίθα) του Μίκη Θεοδωράκη μπορεί από μόνη της να αποτελέσει το μέτωπο αν δεν συνεργασθεί και με τις άλλες κινήσεις που έχουν διαμορφωθεί. Αυτό όμως κάνει ότι μπορεί να το σαμποτάρει η κεντρική καθοδήγηση και αυτές οι παλινωδίες 'εχουν αποσυσπειρώσει το κίνημα.

Η Ελλάδα είναι υπό πώληση και η κοινωνία σε πορεία εξαθλίωσης. Το κατεστημένο, εν όψει αναταραχής και πιθανής πτώχευσης, σχεδιάζει «φυγή προς τα εμπρός» μέσω πρόωρων εκλογών και σχημάτων συγκυβέρνησης. Ο λαός, εγκλωβισμένος στο αδιέξοδο, και με την δεδομένη πολυδιάσπαση των «αντιμνημονιακών», θα παγιδευτεί στην εκλογική διαδικασία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και θα τους δώσει, έστω μέσα από μεγάλη αποχή και πτώση των ποσοστών του δικομματισμού, την εντολή να σχηματίσουν νέα κυβέρνηση μνημονιακής συνεργασίας με κόμματα η προσωπικότητες.

Αυτή θα είναι η ταφόπετρα της, όποιας έχει απομείνει, ελληνικής ανεξαρτησίας. Αυτές οι εκλογές μπορεί να είναι ουσιαστικά και οι τελευταίες ελεύθερες εκλογές του νεοελληνικού κράτους. Θα ακολουθήσει κατά μέτωπον επίθεση, όσο διαρκεί η μετεκλογική ανοχή, στα εισοδήματα των πολιτών, τους μισθούς, τις συντάξεις, τα επιδόματα, θα περικοπούν και τα τελευταία εργασιακά δικαιώματα και θα εκποιηθεί όλος ο εθνικός πλούτος. Η Ελλάδα θα κατακερματισθεί μέσα στην ανέχεια, θα πάψει να είναι εθνική χώρα και θα μεταβληθεί σε χώρο-αποθήκη όλων των φυλών και των αποχρώσεων με έναν διαλυμένο κοινωνικό ιστό. Το Αιγαίο θα μοιραστεί, η Θράκη θα γίνει «η νέα Κύπρος» και η Μακεδονία «η νέα Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων».

Το χειρότερο είναι ότι, μέσα από μια προσυμφωνημένη συνταγματική αναθεώρηση, θα ενσωματωθούν οι αλλαγές του μνημονίου και της ιθαγένειας στο νέο Σύνταγμα έτσι ώστε να βρίσκεται αυτομάτως εκτός συνταγματικού πλαισίου κάθε Έλληνας πολίτης που θα διεκδικεί στο μέλλον κοινωνικά δικαιώματα και εθνική αξιοπρέπεια, παράνομος και καταδιωγμένος μέσα στην πατρίδα του.

Απέναντι σ’ αυτή την προοπτική, πόσο μπορούμε να περιμένουμε για τις «καινούργιες» δυνάμεις της ιδεολογικής καθαρότητας και της πολιτικής τελειότητας… και τι θα μπορούν να συμμαζέψουν αυτές σε μια κοινωνία-κουρέλι και ένα έθνος-σαλτιμπάγκο, το οποίο θα προσπαθεί να διασωθεί μέσα από την υποταγή είτε στον νεο-οθωμανισμό είτε στον σιωνισμό που θα διαφεντεύουν την περιοχή.

Η αντίδραση πρέπει να μεθοδευτεί εδώ και τώρα, από ένα ανοικτό Αντι-Μνημονιακό Μέτωπο, πατριωτικής και απελευθερωτικής κατεύθυνσης, που θα αυτό-οργανωθεί από τα κάτω.

Στο συντονιστικό όργανο αυτού του Μετώπου πρέπει να συνυπάρχουν και οι τρεις χώροι που προαναφέραμε, μαζί με τα κινήματα γειτονιάς, διοδίων κ.ά. και τους εκπροσώπους πολιτικών χώρων αντιμνημονιακής κατεύθυνσης. Εννοείται πως δεν περιμένουμε να προσέλθουν εκπρόσωπο των κοινοβουλευτικών κομμάτων, αν και δεν το αποκλείουμε εκ των προτέρων, αλλά η δυναμική ενός τέτοιου μετώπου, αν συγκροτηθεί από τις υπόλοιπες δυνάμεις, θα είναι καταλυτική και θα προσελκύσει χιλιάδες οργανωμένους στα κόμματα της αριστεράς. Άλλωστε η βάση και τα μεσαία στελέχη αυτών των κομμάτων εκφράζουν τις ίδιες ανησυχίες.

Τι θα κάνει αυτό το μέτωπο; Θα καλέσει αμέσως τον λαό σε κινητοποίηση διαρκείας με κεντρικό αίτημα: «Φύγε Τζέφρυ, φύγε τώρα!», «Έξω η χούντα του ΔΝΤ», ζητώντας δηλαδή την άμεση παραίτηση αυτής της κυβέρνησης, που είναι όλοι τους ένοχοι εσχάτης προδοσίας, αφού πρώτα απαιτήσει από τους βουλευτές των αντι-μνημονιακών πολιτικών κομμάτων να αποχωρήσουν από την Βουλή ώστε να σταματήσει η νομιμοποίηση της εκποίησης της χώρας.

Στην συνέχεια, αυτό το κίνημα δεν θα πέσει στην παγίδα να εκτονωθεί σε εκλογές, στον βαθμό που δεν υπάρχει συγκροτημένη πολιτική πρόταση ανατροπής και διεξόδου, αλλά αφου επικρατήσει μπορεί και εοιρηνικά να καλέσει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να διορίσει μεταβατική, αντιπροσωπευτική κυβέρνηση (με συμμετοχή και εκπροσώπων των κινημάτων), η οποία μέσα σε καθορισμένο χρονικό διάστημα θα ανοίξει τους φακέλλους του χρέους για να αποκαλυφθεί η απάτη εις βάρος του λαού, θα κινήσει διαδικασία ποινικής δίωξης των υπευθύνων της πολυετούς λεηλασίας αλλά και όσων με τις πράξεις τους το 2009 και το 2010 οδήγησαν τα επιτόκια στα ύψη και την χώρα στο ΔΝΤ. Τέλος, θα προκηρύξει δημοψήφισμα για την έξοδο από το Μνημόνιο με απόφαση του ίδιου του λαού. Παράλληλα, θα αγνοήσει τις δεσμεύσεις της δανειακής σύμβασης και θα προχωρήσει σε δανεισμό από τρίτους (Ρωσσία, Κίνα, Βραζιλία, Ομογένεια) και άλλες ενδεικνυόμενες ενέργειες ώστε να ανασυγκροτηθεί η οικονομία και να κινηθεί η αγορά όλο το κρίσιμο μεσοδιάστημα.

Επειδή αυτό το σενάριο ακούγεται "ιδανικό" πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και για ενδεχόμενη άγρια καταστολή και για σενάριο σύγκρουσης, την οποία δεν θα επιδιώξουμε κατ' ανάγκη, αλλά σ' αυτή την περίπτωση η επικράτηση μας ανοίγει τον δρόμο για μεγάλες ανατροπές πέραν του Μνημονιου.

Όταν θα απαλλαγούμε από το ΔΝΤ με την σύσσωμη λαϊκή αντίσταση και απόφαση, τότε θα τεθεί το θέμα νέων εκλογών με νέους κομματικούς σχηματισμούς, που θα έχουν διαμορφωθεί μέσα από αυτή την δυναμική, η επανίδρυση του κράτους με νέα εθνοσυνέλευση και το ζήτημα της άρνησης πληρωμής του χρέους, το οποίο έχει διπλοπληρωθεί και τριπλοπληρωθεί όλα αυτά τα χρόνια.

Ρεαλιστικό ή όχι, το σενάριο αυτό είναι το μόνο που μπορεί να μας βγάλει με τις λιγότερες απώλειες από την πορεία προς την κόλαση γιατί αλλιώς το επόμενο βήμα θα είναι: στημένες εκλογές, ολοκλήρωση της καταστροφής, υποδούλωση συνταγματική, χρεωκοπία, κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, χάος και αιματηρή καταστολή, διάλυση της χώρας σε «καντόνια» διαφορετικού οικονομικού επιπέδου και ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Ελληνικό έθνος και κράτος finito, χωρίς πολλά λόγια.

Δεν έχουμε αυταπάτες για την δυσκολία του εγχειρήματος, αλλά ποιος πίστευε ότι οι Ανατολικοευρωπαίοι θα τα κατάφερναν πριν από δύο δεκαετίες ή οι «Αραπάδες» θα ξαναμοίραζαν την τράπουλα με τόση ευφυΐα και ορμητικότητα στις χώρες της Μέσης Ανατολής.

Ένα πράγμα με φοβίζει μόνο: η αφασία και ο μηδενισμός της νεολαίας. Οι Αιγύπτιοι, κυρίως νέοι, διαδηλωτές, μετά την πατερναλιστική και προσβλητική συμπεριφορά του Μουμπάρακ, αντί να ξεσπάσουν σε καταστροφές στο Κάϊρο, στην Αλεξάνδρεια και στις άλλες πόλεις, άρχισαν να διαβάζουν ποίηση και να κάνουν χιούμορ με τον γερασμένο ηγέτη. «Και ναι μεν η αραβική ποίηση δεν κερδίζει επαναστάσεις», είπε ο γνωστός Βρετανός δημοσιογράφος Robert Fisk, αλλά το «μπαλλάκι» του τέλους πέρασε έτσι από τους διαδηλωτές στο διεφθαρμένο καθεστώς.

Θυμάμαι αυτή την απίστευτη ορμή και το κέφι της αιγυπτιακής νεολαίας, που αποτελεί το 27,5% του συνολικού πληθυσμού της μεγάλης αυτής χώρας, γιατί είχα πάει σχετικά πρόσφατα και στην Αλεξάνδρεια και στο Κάϊρο.

Η απουσία νεολαιΐστικου κινήματος, η τεράστια πνευματική «λοβοτομή» που έχει γίνει από την «μεταμοντέρνα» εκπαίδευση και ο διάχυτος μηδενισμός τύπου «Δεκεμβριανών» είναι πράγματι το ground zero στις δυνατότητες του ελληνικού λαού να αντισταθεί. Ας ελπίσουμε αυτό να αντιστραφεί και στο επόμενο στάδιο της ιστορίας να είναι η ώρα των Ελλήνων να αιφνιδιάσουν και να καταπλήξουν την ανθρωπότητα. Έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα, όπως κάθε ιστορικός λαός αυτού του κόσμου. Δεν είμαστε χτεσινοί ούτε υπήρξαμε ποτέ εύκολη λεία για τα δόντια του κάθε τύραννου και εισβολέα. Το θέμα δεν είναι πλέον πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό το σενάριο αλλά ότι είναι το αναγκαίο και πρέπει να το κάνουμε και ικανό. Θα είναι ένας πατριωτικός πόλεμος για την σωτηρία του λαού και την αναγέννηση της χώρας.

11-5-2011

Στράτευμα και ομοφυλοφιλία

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η ομοφυλοφιλία αποτελεί μάστιγα στις δυτικές κοινωνίες από δεκαετίες. Αν εξ αρχής οι ιθύνοντες την αντιμετώπιζαν ως πρόβλημα, ασφαλώς η επιστημονική έρευμα θα είχε δώσει ώς σήμερα πλήθος εργασιών για τα αίτια και θα λαμβάνονταν μέτρα, ώστε να περιοριστεί το κακό πριν μετατραπεί σε μάστιγα. Αντί όμως αυτού είδαμε το ομοφυλοφιλικό “κίνημα” να κατακτά με την πάροδο του χρόνου έδαφος και να εδραιώνεται διεκδικώντας δικαιώματα, τα οποία στερούσαν από τα μέλη τους οι “ομοφοβικές” Πολιτείες!

  Συνέχεια →

Η ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ

 

Του π. Γεωργίου Αναγνωστόπουλου*

 

Η Ελληνική Κυβέρνηση προτίθεται να θέσει σε εφαρμογή στη χώρα μας τη χρήση της Κάρτας του Πολίτη (ΚΠ), με σκοπό τη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών του Κράτους για τον Πολίτη, και, ενδεχομένως, για τις οικονομικές συναλλαγές Τραπεζών, τις ιδιωτικές συναλλαγές κλπ. Η ΚΠ θα ομοιάζει με τις κάρτες ανάληψης μετρητών με ηλεκτρονικό μικροτσίπ, αλλά θα περιέχει  συγκεντρωμένη πληροφορία με τα στοιχεία «ταυτότητας» του πολίτη. Ταυτόχρονα η ηλεκτρονική ταυτοποίηση θα δίνει την δυνατότητα πρόσβασης, σε συνδυασμό με την Κάρτα Συναλλαγών, σε τεράστια πληροφορία  για κάθε κίνηση και πτυχή της ζωής του πολίτη.

Η προοπτική χρήσης της ΚΠ στηρίζεται στα εξής κυρίως  επιχειρήματα:

(1)  εξασφαλίζεται ηλεκτρονικά η προστασία και η ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων, όπως, για παράδειγμα, το σημερινό δελτίο ταυτότητας, που είναι εύκολα προσβάσιμο από τρίτους,

(2) η Γραφειοκρατία θα περιοριστεί με τη σταδιακή αντικατάσταση πληθώρας προσωπικών εγγράφων και πιστοποιητικών στις συναλλαγές με το Δημόσιο, με αποτέλεσμα οι πολίτες να κερδίζουν χρόνο και ταλαιπωρία, και

(3) το κράτος θα έχει οικονομική ωφέλεια από την μείωση του αριθμού δημοσίων υπαλλήλων. Τέλος, θα πρέπει να προσθέσουμε πληροφοριακά ότι η δημόσια διαβούλευση άρχισε στις 22/11/2010 και θα περατωθεί στις 12/12/2010. Το μέτρο θα τεθεί σε εφαρμογή μέχρι τέλους του 2011.

Η κυβερνητική απόφαση κοινωνικοπολιτικής χρήσης των δυνατοτήτων της Πληροφορικής στηρίζεται ασφαλώς στις διαφαινόμενες ευεργετικές  συνέπειες του μέτρου. Ωστόσο είναι γνωστόν ότι η χρήση της Πληροφορικής, όπως και άλλες μεγάλες δυνατότητες της σύγχρονης επιστήμης, μπορεί να έχει και αρνητικές όψεις. Η χρήση λοιπόν της ΚΠ θα έχει όχι μόνο θετικά, αλλά και αρνητικά ή και οδυνηρά ακόμη αποτελέσματα. Μερικές από τις αρνητικές όψεις του θέματος, όπως έχει τεθεί, είναι:

(1) Η ανυπόμονη κυβερνητική βούληση λειτουργίας του μέτρου εντός του 2011, μετά από μια εξαιρετικά σύντομη δημόσια διαβούλευση (29/11/2010 – 12/12/2010,

(2) η πιθανή νομοθέτηση διαχείρισης ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, με την οποία αφ’ ενός μεγάλο  μέρος του λαού μας διαφωνεί, και που με αμφίσημες ερμηνείες ή μεθοδεύσεις, θεωρούμε ότι είναι δυνατόν να παρακαμφθούν ακόμη και οι ισχύουσες πολιτικές και νομικές αξίες,

(3) η δυνατότητα απόλυτου ελέγχου – ή μάλλον πλήρους άρσεως της προστασίας – της ιδιωτικής ζωής, με την τεράστια πληροφορία που συγκεντρώνεται με τον  συνδυασμό της ΚΠ και της Κάρτας Συναλλαγών,

(4) η δεδομένη αδυναμία εξασφάλισης απόλυτης τεχνικής ασφάλειας μιας βάσης δεδομένων, όπως άλλωστε δείχνει και το παράδειγμα του χάκερ της ΚΠ στην Γερμανία (!) και

(5) η εφιαλτική ιδέα κατάχρησης (για παράδειγμα η εκβιαστική χρήση της, ή ο δημόσιος περιορισμός των πολιτών) είτε λόγω της δράσης μεγάλων οικονομικών συμφερόντων ή και ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, κάτι που το απευχόμαστε, αλλά δε θα ήταν δυνατό και να το αποκλείσουμε. Τη θέση μας αυτή τη στηρίζουμε στο γεγονός ότι η ανθρώπινη ιστορία δεν ακολουθεί πάντοτε θετική πορεία.

Αν η κατάχρηση των φυσικών πόρων και δυνάμεων της φύσης οδήγησε σήμερα σε μια σχεδόν πλανητική οικολογική καταστροφή,  με συνέπεια κυρίως πάνω στην υγεία του ανθρώπου,  η κατάχρηση της Πληροφορικής εγκυμονεί ένα, κατά την γνώμη μας, μεγαλύτερο κίνδυνο: (α) τον περιορισμό της ελευθερίας του ανθρώπινου προσώπου στην κοινωνική ζωή του και στην  εργασία του,  καθώς και (β) τη σταδιακή διολίσθηση προς μια υποβάθμιση του πολιτικού μας πολιτισμού ελευθερίας και δικαιοσύνης, που έχει διεκδικηθεί με πολλές θυσίες. Στις μέρες μας έχουν γραφεί ένα πλήθος βιβλίων για τον δρόμο που οδήγησε στην οικολογική καταστροφή, όπως, για παράδειγμα, το βιβλίο του βρετανού φιλέλληνα Philip Sherrard με τίτλο «Ο βιασμός της Φύσης». Δεν επιθυμούμε να γραφούν στο μέλλον ανάλογα βιβλία για τον ηλεκτρονικό βιασμό της κοινωνικής ελευθερίας.

Θα θέλαμε επίσης να τονίσουμε και τα εξής. Το νομοσχέδιο δεν έχει κατατεθεί, ενώ έχουν ακουσθεί από επισήμους αντιφατικές προτάσεις-προθέσεις για ορισμένα σημεία. Επομένως η συζήτηση περί της ΚΠ είναι, εκ των προτέρων, νεφελώδης. Από την άλλη πλευρά, όταν το νομοσχέδιο κατατεθεί, είναι πιθανόν ότι θα υπάρχουν λίγες δυνατότητες αλλαγών. Σημειώνουμε επίσης ότι η απόφαση για την εφαρμογή της ΚΠ πρόκειται να ληφθεί σε μια χρονική συγκυρία που τo λαϊκό σώμα είναι ξαφνιασμένο από την καταιγίδα οικονομικών  μέτρων, που δεν μπορεί καν να τα παρακολουθήσει, και, αυτή την περίοδο η έγνοια του είναι στραμμένη στην καθημερινή οικογενειακή επιβίωση. Επομένως χρειάζεται να δείξει η Πολιτεία  ιδιαίτερη προσοχή και σεβασμό στην ψυχή του λαού μας που κυριολεκτικά δοκιμάζεται.

Η ΚΠ, μαζί με τις θετικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει αν εφαρμοσθεί, θα δημιουργήσει και τις προϋποθέσεις μιας πλήρους υποταγής στην οικονομική ολιγαρχία που κατευθύνει τις πολιτικές επιλογές μέσα στο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης.

Έχει διατυπωθεί ως αξίωμα, στα πλαίσια της κοινωνικής διαχείρισης των τεχνολογικών εφαρμογών, ότι «κάθε λάθος που είναι δυνατό να συμβεί, θα συμβεί  οπωσδήποτε». Η Αμερική και η πρώην Σοβιετική Ένωση, οι μεγαλύτερες παγκόσμιες δυνάμεις του 20^ου αιώνα, και σε επίπεδο υψηλής τεχνολογίας και διοικητικής ασφάλειας, υπέστησαν ολέθρια πυρηνικά ατυχήματα με εκρήξεις που επέφεραν τεράστιες απώλειες. Γι’ αυτό πολλές χώρες, αντιπαρήλθαν τον πειρασμό την φθηνότερη, αλλά επικίνδυνη λύση, και αποφάσισαν να μη χρησιμοποιήσουν πυρηνική ενέργεια (ανάμεσα σ’ αυτές και η Ελλάδα). Η αναλογία είναι μεταφορική, αλλά προφανής. Η υποχρεωτική συγκέντρωση ενιαίας ηλεκτρονικής πληροφορίας για κάθε πολίτη μέσω της ΚΠ, αφήνει ανοικτή την πόρτα για μια επίσης τρομακτική έκρηξη αποδέσμευσης της συγκεντρωμένης πληροφορίας: τον επικίνδυνο τραυματισμό ή και την απειλή θανάτου της ανθρώπινης ελευθερίας!

Πιστεύουμε ότι:

1. Η ελληνική Πολιτεία, ιδιαίτερα στη σημερινή κοινωνικο-οικονομική συγκυρία, χρειάζεται να εμπνεύσει μια νέα δυναμική στον λαό και στα πλαίσια αυτά χρειάζεται μια χρηστή διοικητική οργάνωση. Αυτό κατά την γνώμη μας είναι πρώτιστο και όχι ή υπό την πίεση καστάσεων, να προβεί σε βιαστικές μεταρρυθμίσεις, που αφήνουν την ανθρώπινη διάσταση της διοίκησης σε δεύτερο πλάνο, έχοντας τυφλή εμπιστοσύνη στην «αυτόματη» ηλεκτρονική διακυβέρνηση (με την οποία προσδοκάται ότι θα λυθούν οι ιστορικές δυσλειτουργίες της ελληνικής Διοίκησης!). Είναι φανερό ότι και η ηλεκτρονική διακυβέρνηση θα οργανωθεί, θα επιτηρείται, θα αναπτύσσεται, θα «διασφαλίζεται», αλλά και θα απειλείται – εκτός από τους χάκερς – από  δημοσίους υπαλλήλους και  πολιτικούς, που ως άνθρωποι υποκείμεθα όλοι σε ενδεχόμενη διαφθορά, όπως αποδεικνύει και η σύγχρονη πραγματικότητα όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως.

2. Η εφαρμογή της ΚΠ θέτει βαθύτατα φιλοσοφικά, θεολογικά, κοινωνικά και πολιτικά ερωτήματα ως προς την πραγματοποίησή της ή τουλάχιστον ως προς την μορφή της, διότι το  παραμικρό λάθος σε μια απόφαση σήμερα, μπορεί να επιτρέψει μια έκρηξη μη αναστρέψιμων βλαπτικών συνεπειών στο εγγύς μέλλον. Επίσης σοβαρότατα ερωτήματα, στην ίδια γραμμή σκέψης, που μένουν προς απάντηση είναι τα εξής:

(1) «Εάν υπήρξε η δυνατότητα να παρακολουθείται το τηλέφωνο του έλληνα Πρωθυπουργού (!) – και υπήρξε πράγματι – τότε τι  μπορεί να εξασφαλίσει το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων του απλού πολίτη;»

(2) Εάν αποφασισθεί η εφαρμογή της ΚΠ, με δεδομένο ότι η θρησκευτική πίστη του ανθρώπου έχει απαγορευθεί να συμπεριληφθεί – έστω και προαιρετικά – στην ταυτότητα του, ποια στοιχειώδης νομική, λογική και ηθική συνέπεια μπορεί να επιτρέψει να συμπεριληφθούν άλλα στοιχεία, πέραν των στοιχείων που υπάρχουν στα δελτία ταυτότητας; Δεν θα είναι τότε νομοθέτημα προσχηματικό ως προς τις προθέσεις του;

(3) Στελέχη της Ελληνικής Κυβέρνησης ανακοίνωσαν σε εκπροσώπους της Εκκλησίας (κατά δήλωση της ΔΙΣ 17/11/2010) ότι στην ΚΠ «θα περιέχονται μόνο τα στοιχεία ταυτότητος του κατόχου». Η δήλωση είναι επικίνδυνα ασαφής. Ποια προσωπικά στοιχεία θα θεωρηθούν «στοιχεία ταυτότητος», που θα εξασφαλίζουν την αξιοπρέπεια και το απαραβίαστο της προσωπικής ζωής»; Μήπως και στοιχεία της πολιτικής (με την γενική έννοια του όρου) δράσης του πολίτη;

(4)  Εάν τελικά αποφασισθεί η εφαρμογή της ΚΠ, θα αντιδράσει με τον ίδιο τίμιο τρόπο κάθε ελληνική Κυβέρνηση στις πιέσεις ξένων ισχυρών παραγόντων να έχουν πρόσβαση στις βάσεις δεδομένων της ΚΠ;

Με βάση τους ανωτέρω προβληματισμούς, αλλά και τις πολιτιστικές και πολιτικές αντιφάσεις και απογοητεύσεις που έχει δει τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός, και γενικότερα ο δημοκρατικός, ορθόδοξος και οικουμενικός πατριωτικός ελληνισμός, ζητούμε από την ελληνική Βουλή και την ελληνική Κυβέρνηση, να ζυγίσει πολύ προσεκτικά τις θετικές και αρνητικές συνέπειες της πιθανής προώθησης της εφαρμογής της ΚΠ. Σε περίπτωση δε εφαρμογής της, οι πολιτικές ευθύνες της απόφασης πολλαπλασιάζονται και θα έχει εξαιρετική βαρύτητα κάθε πτυχή εφαρμογής του μέτρου.

Συμπερασματικά, η βελτίωση των υπηρεσιών του ελληνικού κράτους είναι αυτονόητο αίτημα όλων των ελλήνων. Δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία. Η Πολιτεία μάλιστα είναι υπόλογος για την αδιανόητη έκταση της Γραφειοκρατίας.

Ζητούμε από την Κυβέρνηση:

1) να δώσει αξιόλογη παράταση στην προθεσμία της δημόσιας  διαβούλευσης (π.χ. μέχρι τέλος Ιανουαρίου 2011),

2) να παρουσιάσει με παρρησία Έκθεση με τα θετικά στοιχεία του μέτρου και όλους τους πολύπλευρους και ανυποψίαστους στην πρώτη ματιά κινδύνους, που απειλούν το κοινωνικό σώμα με την χρήση της ΚΠ,

3) να εκθέσει με ακρίβεια πώς θεωρεί ότι θα αντιμετωπίσει τους πολυάριθμους αυτoύς κινδύνους,

4) να παρουσιάσει ένα απολύτως δεσμευτικό οικονομικό προϋπολογισμό για την πλήρη εφαρμογή της ΚΠ καθώς και, συγκριτικά, τον προϋπολογισμό για μια εναλλακτική δομή της δημοσίας διοίκησης με βάση το ανθρώπινο δυναμικό και νέα κατάλληλη θέσμιση για απομάκρυνση της Γραφειοκρατίας,  και

5) να ρωτήσει τον λαό με δημοψήφισμα άμεσης δημοκρατίας εάν αποδέχεται το μέτρο. Έτσι την ευθύνη οποιασδήποτε απόφασης θα φέρει άμεσα ο λαός.

Κάθε άλλη λύση, στα πλαίσια κομματικών βουλευτικών πειθαρχιών, και μάλιστα βιαστική αντιμετώπιση ενός μέτρου με τόσο μεγάλη κοινωνική επίπτωση, δημιουργεί πολλά ερωτηματικά και ενστάσεις για την σημερινή και αυριανή ποιότητα της δημοκρατίας μας.  Εάν μια προσβολή του ελεύθερου ελληνικού λαού με την  εφαρμογή της ΚΠ προστεθεί στην συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, είναι πολύ πιθανόν ο λαός αυτός να αντιδράσει – δεν γνωρίζουμε πώς και πότε -, και οι πολιτικοί, που δεν εγείρουν προσωπικό ανάστημα ευθύνης, να αντιμετωπίσουν  την  πολιτική, πνευματική και ιστορική τους καταδίκη.

 

Ξάνθη 9-12-2010

 

* Ο π. Γεώργιος Αναγνωστόπουλος είναι αναπλ. Καθηγητής στο Πολυτεχνείο της Ξάνθης

Σωματική και πνευματική λέπρα 

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Πολύς ο λόγος για τη Σπιναλόγκα, το νησί των λεπρών, με αφορμή την από τηλεοράσεως προβολή κινηματογραφικής σειράς βασισμένης σε βιβλίο που πρόσφατα κυκλοφόρησε. Η προβολή, η οποία, λέγεται, γνωρίζει μεγάλη τηλεθέαση, προκάλεσε και συζητήσεις σε τηλεοπτικές εκπομπές.

Εκείνο που διαπίστωσα είναι η διάθεση από πλείστους συμμετέχοντες να καταδικάσουν την προ 60 και πλέον ετών κοινωνία ως σκληρή και ανάλγητη απέναντι στον ανθρώπινο πόνο προβάλλοντας παράλληλα τη Σπιναλόγκα ως επίγεια κόλαση.

Σε εκπομπή που έτυχε να παρακολουθήσω κάποιος συμμετέχων αναφέρθηκε σε περιστατικό από τη ζωή των εκτοπισμένων λίαν αξιοσημείωτο: Για τις λατρευτικές ανάγκες των πιστών αποστέλλονταν στο νησί κατά καιρούς ιερείς. Αυτοί επαύξαναν τον πόνο των εγκλείστων, καθώς οι λεπροί διαπίστωναν ότι κατά την κατάλυση δεν κοινωνούσαν το περιεχόμενο του ιερού ποτηρίου αλλά το απέρριπταν! Πώς έγινε αυτό αντιληπτό δεν συζητήθηκε. Πιθανόν κάποιος βοηθός των ιερέων στο ιερό του ναού να το είχε παρατηρήσει και γνωστοποιήσει. Κατά κάποια χρονική περίοδο στο νησί κατέφθασε ιερομόναχος της μονής Τοπλού Σητείας. Αυτός αιρόμενος στο ιερατικό ύψος και με πλήρη αίσθηση του χρέους κατά την τέλεση του φρικτού μυστηρίου της πίστεως της Εκκλησίας τελώντας την κατάλυση μετελάμβανε κάθε φορά το υπόλοιπο του ιερού ποτηρίου. Τα κατατεθέντα πέρασαν εντελώς απαρατήρητα και ασχολίαστα και η συζήτηση παρατάθηκε επί μακρόν ακόμη με ανούσιες ως επί το πλείστον φλυαρίες.

Ο ιερέας κατά τη χειροτονία του δίνει φρικτούς όρκους ενώπιον του Θεού ότι θα τελεί τα φρικτά μυστήρια της Εκκλησίας με πλήρη την επίγνωση της σημασίας αυτών και με τη σοβαρότητα που επιβάλλει η θέση ως λειτουργού του Υψίστου. Αν η έλλειψη πίστης δεν επέτρεπε στους ιερείς που αποστέλλονταν να κοινωνούν από το ποτήριο που είχαν κοινωνήσει προηγουμένως οι λεπροί, θα έπρεπε εκείνοι να αρνηθούν να μεταβούν στο νησί. Η απόρριψη του σώματος και αίματος του Χριστού δεν συνιστούσε απλώς σκανδαλισμό των λεπρών και δεν επέφερε πρόσθετο πόνο σ’ αυτούς αλλά αποτελούσε καίρια προσβολή στο πρόσωπο του Θεανθρώπου σωτήρα μας! Δεν ειπώθηκε πόσοι ήσαν εκείνοι οι επίορκοι ιερείς. Όμως κάποιος στάθηκε εδραίος κατά την ώρα του πειρασμού και μία και δύο και πλείστες φορές. Ήταν ο ιερομόναχος της μονής Τοπλού! Αυτός ήταν αρκετός για να δειχθεί περίτρανα ότι το πείραμα είχε πετύχει. Η πίστη προς τον Θεό εκδηλωνόταν ταυτόχρονα ως αγάπη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο! Όταν οι ανώριμοι πνευματικά ορθολογιστές επικρίνουν τον κύριό μας Ιησού Χριστό για μεσσιανισμό διαπράττουν σοβαρό ολίσθημα εκ της κακής  ερμηνείας του λόγου Του. Ο Χριστός ζήτησε από τον καθένα μας να άρει τον σταυρό του γνωρίζοντας πολύ καλά ότι λίγοι θα το αποδεχθούμε αυτό. Γι’ αυτό και μας ενθάρρυνε με τον λόγο: “Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον”! Λίγοι είναι διαχρονικά εκείνοι που φέρουν τον σταυρό τους ώς τον Γολγοθά.

Στίς αρχές της δεκαετίας του 1980 έγινε γνωστή η ασθένεια η γνωστή ως σύνδρομο της επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας, γνωστής ευρύτερα με τα εκ της αγγλικής αρχικά AIDS. Τότε κάποιοι “ορθολογιστές” πρότειναν να απαγορευθεί η μετάλληψη από κοινό ποτήριο με κοινό κουταλάκι προς αποφυγήν διάδοσης της νόσου. Η Εκκλησία φάνηκε για μία ακόμη φορά “ανορθολογική” και ο βίος μας συνεχίστηκε με αυξανόμενα διαρκώς τα θύματα της νόσου όχι βέβαια εξ αιτίας της μετοχής στο κοινό ποτήριο της ζωής αλλά εκ της επιλογής του θανάτου ως τρόπου “ζωής”, καθώς ο Απόστολος Παύλος γράφει: “Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος”! Πρόσφατα με τον τρόμο που κατέλαβε την υφήλιο εξ αιτίας του επικινδύνου ιού της γρίπης κάποιοι ιερωμένοι χριστιανικών ομολογιών έσπευσαν αρχικά να κοινωνούν τους πιστούς φορώντας ειδικές μάσκες προφύλαξης και αργότερα έπαυσαν να τους καλούν να προσέλθουν “μετά φόβου και πίστεως”. Ο “ορθολογισμός” της εκκοσμικευμένης “Εκκλησίας” είχε επί τέλους θριαμβεύσει!

Τί άραγε επιδιώκεται μέσα από εκπομπές του είδους που προαναφέραμε; Αν πράγματι είναι η επίδειξη συμπάθειας προς τους ζήσαντες ή ζώντες σε επίγεια “κόλαση”, όπως θεωρούμε οι πολλοί ένα απομωνωτήριο λεπρών, ένα στρατόπεδο προσφύγων ή μια παραγκούπολη στα προάστια των μεγαλουπόλεων των οικονομικά υπαναπτύκτων χωρών, τότε καλό είναι να αναθεωρήσουμε τις τραγικά εσφαλμένες ως εκ του “ορθολογισμού” απόψεις μας. Η κόλαση δεν είναι τόπος αλλά τρόπος του μη ζην. Το καταθέτει αυτό κραυγαλέα ο θεωρούμενος μέγιστος των δυτικών φιλοσόφων του 20^ου αιώνα ο Ζαν Πωλ Σαρτρ γράφοντας: “Ο άλλος είναι η κόλασή μου”! Και δεν έζησε αυτός ο φιλόσοφος ούτε σε απομονωτήριο ούτε σε στρατόπεδο αλλά στην αποκαλούμενη “πόλη του φωτός”!  Έφθασε μάλιστα να αποποιηθεί το βραβείο Nobel λογοτεχνίας, το οποίο συνοδευόταν από σεβαστό χρηματικό ποσόν ακριβώς επειδή οι πεινασμένοι, οι άρρωστοι και ρακένδυτοι απανταχού της γης αποτελούσαν μέρη της κόλασης που βίωνε στο υπαρξιακό του κενό!

Κάποιοι άλλοι συνάνθρωποί του με σαφή την αίσθηση ότι ο άλλος ή πλησίον κατά τη γλώσσα του Ευαγγελίου είναι εικόνα Θεού και γι’ αυτό αδελφός πήραν το δρόμο για να γίνουν οι πλησίον προς τους εμπεσόντας εις τους ληστάς, δαίμονας και δαιμονιζομένους επί της γης! Ακολούθησαν το παράδειγμα του αγίου Ζωτικού, ο οποίος εμαρτύρησε συρόμενος από εξαγριωμένα άλογα κατά τους χρόνους του Κωνσταντίου, γυιού του Μεγάλου Κωνσταντίνου, επειδή το ποσόν που είχε λάβει για την προμήθεια πολυτίμων λίθων δαπάνησε στη διάσωση, εγκατάσταση σε καταυλισμούς και διατροφή των λεπρών της Κωνσταντινούπολης και άλλων πόλεων (Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την 31^η Δεκεμβρίου).  Άλμπερτ Σβάιτσερ, Ραούλ Φολλερώ, μητέρα Τερέζα, γερόντισα Γαβριηλία, πατήρ Αναστάσιος (νυν αρχιεπίσκοπος Αλβανίας) και πλήθος ιεραποστόλων ορθοδόξων, ρωμαιοκαθολικών και προτεσταντών εγκατέλειψαν τη “βεβαιότητα” εκ της κοινωνικής αναγνώρισης και καταξίωσης και πορεύθηκαν εκεί που μόνο η ακλόνητη πίστη στο Θεό μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να αντέξει! Και άντεξαν, όπως και ο ιερομόναχος της μονής Τοπλού. Αυτοί όλοι μαρτυρούν ότι το πείραμα πετυχαίνει, όταν εμείς θέλουμε να πετύχει. Ότι όλα εξαρτώνται από μας, από τη δική μας θέληση να υπηρετήσουμε το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου με πλήρη την αίσθηση όμως του λόγου του Χριστού: “Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν”!

Αν η κοινωνία προ 60 ετών μας φαίνεται σκληρή και εμείς αντιγράφοντας τη συμπεριφορά των υποκριτών φαρισαίων της εποχής του Χριστού επαναλαμβάνουμε το “εάν ζούσαμε στην εποχή των προγόνων μας δεν θα επιτρέπαμε να συμβούν αυτά” (δεν θα σκοτώναμε δηλαδή τους προφήτες του Θεού) εξαπατούμε τους εαυτούς μας, γιατί μπροστά μας ανοίγεται πεδίο αγώνων λαμπρό. Λεπροί απομονωμένοι υπάρχουν σε πλείστες κοινότητες της Αφρικής, όπως και πρόσφυγες σε άθλιους καταυλισμούς, στους οποίους τους έφεραν οι διαρκείς συγκρούσεις για τα συμφέροντα των επί γης δαιμονισμένων. Ανυπολόγιστα τα θύματα του AIDS. Και εμείς κάνουμε πως αγνοούμε όλα αυτά επειδή έπαψαν να συμβαίνουν στη χώρα μας, το λαό της οποίας εξώθησαν δικοί μας και ξένοι στην υιοθεσία ξένων αξιών και πολιτιστικών προτύπων, τα οποία αγνοούν τον πλησίον ως υψίστη αξία. Και ενώ ζούμε, στο μέτρο που έχουμε βυθιστεί στο υπαρξιακό κενό, την κόλαση που περιγράφει ο Σαρτρ, θέλουμε να το “παίζουμε” και ανθρωπιστές ενώ δεν δίνουμε “δεκάρα” για τον άλλο και δεν μας εκφράζει διόλου το “μακάριον εστί διδόναι μάλλον ή λαμβάνειν”! Πώς όμως να μας εκφράσει, αφού αυτό προϋποθέτει την υπέρβαση της λογικής δια της πίστεως; Ένας νεότερος άγιος της ρωσικής Εκκλησίας, γνωστός και σε μας, ο Σεραφείμ του Σάρωφ, χαιρετούσε τον καθένα που τον επισκεπτόταν στο ερημητήριό του με το “Χριστός ανέστη χαρά μου”.

Πώς θα μετατραπεί ο “άλλος” από κόλασή μας σε χαρά μας; Ασφαλώς με την πίστη στο ιστορικό γεγονός της αναστάσεως του Χριστού. Εμείς όμως δεν θέλουμε να φθάσουμε τόσο μακριά. Ομοιάζουμε με τους κυνηγούς του μύθου του Αισώπου: Τα ίχνη αναζητούσαν όχι τον ίδιο τον λεόντα!

                                                                 

“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”, 06-12-2010   

Από τον Γιώργο στον Αλέκο Παπαδόπουλο…

 

Πώς ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα προετοιμάζει την κατάλυση της δημοκρατίας

 

Δημήτρη Καζάκη*

 

Η πολιτική και το καθεστώς εκποίησης των πάντων υπέρ των δανειστών της χώρας και των διεθνών αγορών δεν μπορεί να συνεχιστεί μέσα στα πλαίσια ακόμη κι αυτού του σαθρού κοινοβουλευτισμού που υπάρχει σήμερα. Η επικείμενη επίσημη πτώχευση της χώρας έχει ως πολιτική προϋπόθεση την μετάβαση σ’ ένα καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας και περιορισμένου κοινοβουλευτισμού, όπου οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού θα βρίσκονται υπό την αίρεση ανώτερων, «εθνικών» και άλλων σκοπιμοτήτων, που θα καθορίζουν αποκλειστικά οι κυβερνώντες και οι διεθνείς επιτηρητές της Ελλάδας.

Αυτό ήταν εν ολίγοις το πολιτικό πρόγραμμα που διατύπωσε ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος μιλώντας στο ΕΛΙΑΜΕΠ την περασμένη Τρίτη 23/11. Ένα πολιτικό πρόγραμμα που χαροποίησε ιδιαίτερα τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου, τα μεγάλα συμφέροντα που συνωστίζονται γύρω από την εφαρμογή της επιβαλλόμενης πολιτικής, αλλά και τον λεγόμενο «εξωτερικό παράγοντα». Ο κ. Α. Παπαδόπουλος που η ελληνική κοινωνία και πολιτική τον γνώρισε από την καλή και την ανάποδη επί των κυβερνήσεων Σημίτη, ανήκει σε εκείνη την περίεργη κάστα των πολιτικών που διακρίνονται για την απάθεια και την απέχθειά τους απέναντι σε κάθε έννοια λαϊκού συμφέροντος. Αποτέλεσε και αποτελεί ένα από τα πλέον τυπικά είδη πολιτικών διαχειριστών της εξουσίας που οδήγησαν στη σημερινή χρεοκοπία. Και σαν να μην έφταναν όλα όσα έχει προσφέρει στην καταβαράθρωση αυτού του τόπου, τώρα στα στερνά του φιλοδοξεί να παίξει το ρόλο ενός νέου Παπαδόπουλου. Όχι σε μια δευτεροκλασάτη χούντα των συνταγματαρχών, όπως ο συνονόματός του της επάρατης επταετίας, αλλά σε μια σύγχρονη μεταμοντέρνα αλλά εξίσου αδίστακτη δικτατορία υπέρ των διεθνών αγορών, τραπεζιτών και κερδοσκόπων που έχουν θέσει τη χώρα και το λαός της υπό καθεστώς πτώχευσης.   

Όπως κάθε ανάλογο πολιτικό πρόγραμμα που από τον 19^ο αιώνα επαγγέλλεται ούτε λίγο, ούτε πολύ την κατάλυση ακόμη και της τυπικής δημοκρατίας, έτσι και το πρόγραμμα του νέου Παπαδόπουλου έχει δυο κύριες αφετηρίες: αφενός την κυνική περιγραφή της υπάρχουσας κατάστασης και αφετέρου την αναγωγή των πάντων στο φαύλο πολιτικό καθεστώς που πρέπει να αλλάξει άρδην. Στην ομιλία του κ. Παπαδόπουλου υπήρχε και ένα επιπλέον στοιχείο, το κατεπείγον του όλου πράγματος: «Το 2011 θα είναι μια ιδιαιτέρως αποκαλυπτική χρονιά. Θα διαμορφωθούν νέες πραγματικότητες στο πολιτικό, στο κοινωνικό και στο οικονομικό πεδίο.» Έτσι άρχισε την ομιλία του.

Τι ανησυχεί τον νέο Παπαδόπουλο; Μήπως η μαζική εξαθλίωση του εργαζόμενου λαού; Μήπως η απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας; Μήπως το καθεστώς της απόλυτης κυβερνητικής αυθαιρεσίας που έφερε το μνημόνιο; Τίποτε από όλα αυτά. «Το 2011 θα διαφανεί η αδυναμία του πολιτικού συστήματος, εκ κατασκευής λαϊκιστικού, φοβικού και εξουσιαστικού, να χαράξει γραμμές στρατηγικού βάθους για την ανόρθωση της οικονομίας. Τ’ αδιέξοδα και η συνειδητοποίηση ότι η οικονομία είναι “σε αργό θάνατο” θα καταδείξουν την χαμηλή πολιτική διαχείριση της χώρας απ’ όλο το πολιτικό σύστημα.» Και για να μην αφήσει κανένα ίχνος παρεξήγησης συνεχίζει: «Εκτιμώ ότι κάτω από το φοβικό σύνδρομο της απώλειας επιρροής και δύναμης στο εκλογικό σώμα, θ’ αρχίσει να ομιλεί και να καθοδηγεί και πάλι τη χώρα η εκπαιδευμένη πλέον φύση αυτού του λαϊκισμού. Ήδη έχουμε τα πρώτα σημάδια, όπως η συζήτηση για αναθεώρηση του μνημονίου, η χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής κλπ.» Με άλλα λόγια ο νέος Παπαδόπουλος τρέμει μην τυχόν και η δοτή κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, κάτω από την πίεση του περίφημου πολιτικού κόστους, δηλαδή της λαϊκής κατακραυγής, αρχίσει και χαλαρώνει στην άσκηση της έξωθεν διατεταγμένης πολιτικής της. Αυτός είναι ο μεγάλος καημός του νέου Παπαδόπουλου.

«Φαίνεται ότι εξαντλούνται τα ψυχικά αποθέματα της πολιτικής ελίτ της χώρας και των πέριξ αυτής δυνάμεων επιρροής. Σε λίγο θ’ αδυνατούν πλήρως να υποστηρίξουν σταθερά και με συνέπεια το επιβληθέν από τον διεθνή οικονομικό έλεγχο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και να συγκροτήσουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης.

Φοβάμαι δηλαδή ότι εκπνέουν οι ψυχικές αντοχές και ότι το ψυχολογικό φορτίο υποστήριξης ρεαλιστικών πολιτικών από τις ιθύνουσες δυνάμεις της χώρας έχει φτάσει στα όριά του.

Να γνωρίζουν πάντως εκείνοι που καλλιεργούν αφελώς την ιδέα της δημοσιονομικής χαλάρωσης και προσαρμογής σε βάθος χρόνου ότι ακόμα κι αν το ανεχόταν η τρόικα, οι αγορές θα αντιδρούσαν βίαια.»

Το βασικό πρόβλημα για τον νέο Παπαδόπουλο είναι η αδυναμία της «πολιτικής ελίτ» να αντέξει την πίεση της κοινωνίας και το βάρος των αντιδράσεων, της οργής και της μαζικής δυσαρέσκειας. Γι’ αυτό και προειδοποιεί ανοιχτά τους συναδέλφους του ότι «ακόμα κι αν το ανεχόταν η τρόικα, οι αγορές θα αντιδρούσαν βίαια.» Με τον τρόπο αυτό ξεκαθάρισε στο όνομα ποιων συμφερόντων μιλά και για ποιους δουλεύει.

Όπως σε όλα τα πολιτικά διαγγέλματα επίδοξων δικτατόρων, έτσι και στην περίπτωση του νέου Παπαδόπουλου, την κύρια ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση έχει – ποιος άλλος; – η ίδια η κοινωνία: «Η κοινωνία μας είναι έντονα μικροαστικοποιημένη στην συντριπτική της πλειοψηφία, κατακερματισμένη και με καταργημένες τις ιεραρχίες της, με σχολάζουσες έως και ανύπαρκτες τις πρωτοπόρες εκείνες μειοψηφίες που θ’ άνοιγαν τους καινούριους δρόμους και χωρίς κινητήριες εσωτερικές δυνάμεις. Είναι έτοιμη η κοινωνία μας σήμερα να παραδοθεί στον ανεξέλεγκτο μικροαστικό λαϊκισμό, που αντιδρά ως άθροισμα ατομικών συμπεριφορών και όχι ως συντεταγμένη κοινωνική δύναμη.»

Η θεωρία του κοινωνικού κατακερματισμού, που ο νέος Παπαδόπουλος ονομάζει «μικροαστικοποιημένη κοινωνία», ήταν το αγαπημένου μοτίβο του ιταλικού φασισμού κατά την άνοδό του στη δεκαετία του ’20, που δανείστηκε από τους παλιούς εκπροσώπους της μεσαιωνικής απολυταρχίας. Έτσι ήξεραν πάντα να διαβάζουν οι σκοταδιστές και οι αντιδραστικοί την κατάσταση της κοινωνίας: οι αντιθέσεις που την διέπουν, οι εντάσεις, οι συγκρούσεις, οι αντιπαραθέσεις ήταν ανέκαθεν για όλους αυτούς η πηγή του κακού. Δεν είχαν αντικειμενική βάση στην ίδια την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, στην καταπίεση και την εκμετάλλευση των πλατιών εργατικών στρωμάτων, αλλά ήταν προϊόν εξατομικευμένων συμφερόντων, δημαγωγικών πρακτικών και κακόβουλων επιλογών που δεν επέτρεπαν στην κοινωνία να αποτελέσει «συντεταγμένη δύναμη», όπως λέει κι ο νέος Παπαδόπουλος. Επομένως η δημοκρατία, ιδιαίτερα εκείνη που θεμελιώνεται στη λαϊκή κυριαρχία, ήταν ανέκαθεν ένα άκρως επικίνδυνο πολίτευμα γιατί έφερνε στο φως, στην επιφάνεια, με τον πιο ανοιχτό και ξεκάθαρο τρόπο αυτές τις κοινωνικές αντιθέσεις ώστε μέσα από τη διαπάλη τους να δοθεί λύση. Αντίθετα όσοι ανέκαθεν έτρεμαν την κοινωνία και τις συγκρούσεις που αναπαράγει λόγω της ταξικής της φύσης, είχαν έτοιμο το φάρμακο: παλιά την απολυταρχία του μονάρχη ως μετουσίωση της «ενότητας» και της «συνοχής», ενώ αργότερα την απολυταρχία της πολιτικής δικτατορίας.

Αυτός είναι ο λόγος που ο νέος Παπαδόπουλος ανησυχεί τόσο για τις «καταργημένες ιεραρχίες» της κοινωνίας και μιλά για «ανύπαρκτες τις πρωτοπόρες εκείνες μειοψηφίες», που τα παλιά χρόνια ονομάζονταν φύρερ και με τον βούρδουλα ήξεραν πώς να πειθαρχούν τις «μικροαστικοποιημένες κοινωνίες». Σε μια Ελλάδα που μετά από 36 συναπτά έτη μεταπολίτευσης ο λαός της δεν έχει ακόμη κατακτήσει τη δημοκρατία και στη θέση της βιώνει την εκάστοτε κυβερνητική απολυταρχία με κοινοβουλευτικό μανδύα, οι αναφορές για κοινωνικές ιεραρχίες και πρωτοπόρες μειοψηφίες πρέπει να μας ανησυχήσουν σοβαρά και να ξυπνήσουν τα κοιμισμένα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας.

Κι όπως πάντα βασικός μοχλός για την φασίζουσα ανάγνωση του προβλήματος είναι η κυνική ομολογία της αλήθειας: «Στο λαό μέχρι σήμερα δεν καλλιεργήθηκε η εθνική αυτογνωσία. Δεν του έχουν μιλήσει ακόμη για τη δεινή θέση της χώρας και την προοπτική της. Επέλεξε, παραδείγματος χάριν, ο λαϊκισμός που καταδυναστεύει τη χώρα δεκαετίες να του αποκρύψει την φοβερή αλήθεια ότι τελούμε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Αντίθετα, του μιλάνε και διαπληκτίζονται για ένα κάποιο “χαρτί”, το “μνημόνιο”, θέλοντας συνειδητά κάτω από το βάρος συνολικών ενοχών τους να ελαχιστοποιήσουν ή να ξορκίσουν ότι ο διεθνής οικονομικός έλεγχος έχει ήδη επιβληθεί από τον περασμένο Μάιο.

Και το λαϊκίστικο πνεύμα δε σταματά μάλιστα εδώ. Παρουσιάζει τον διεθνή οικονομικό έλεγχο ως μια συνήθη απλή επιτήρηση ρουτίνας, η οποία μάλιστα θα αρθεί πολύ σύντομα.

Και αυτά τα λένε όλα τα κόμματα, ισχυριζόμενα μάλιστα ότι έχουν δήθεν έτοιμες λύσεις για να εξέλθουμε από την κρίση και να επανέλθουμε στην προτέρα κατάσταση. Δεν επιτρέπουν δηλαδή στο λαό να κατανοήσει το βάθος του προβλήματος, αφήνοντάς τον να πιστεύει απλώς ότι «κάτι κακό συμβαίνει, γι’ αυτό κάνε υπομονή, μπόρα είναι θα περάσει».

Ένα ψεύδος που επίσης καλλιεργείται στο λαό είναι αν η χώρα μας θα χρεοκοπήσει ή όχι. Αρνείται ο παραπλανητικός λαϊκισμός ν’ αποδεχθεί ότι τέτοιο δίλημμα ουσιαστικά δεν υπάρχει, γιατί η χώρα ήδη τελεί “υπό χρεοστάσιο” από τον περασμένο Μάιο, όταν οι διεθνείς κεφαλαιαγορές αρνήθηκαν να μας χρηματοδοτήσουν με συνέπεια να επέμβει ένας πολυμερής διεθνής οικονομικός έλεγχος και να μας χορηγήσει ένα διακρατικό δάνειο προκειμένου να εξοφλήσουμε τους δανειστές μας. Το δίλημμα αντίθετα είναι αν θα καταρρεύσουμε πλήρως ή όχι, και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις εθνικών διαστάσεων αποφάσεις που θα λάβουμε.»

Προσέξτε τη λογική του νέου Παπαδόπουλου. Δεν έχει καμμιά σημασία πώς φτάσαμε ως εδώ. Ποιος μας έφτασε εδώ; Ποιος ευθύνεται για την σημερινή κατάντια και την υπαγωγή στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο; Για όλα αυτά δεν φταίνε οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις που αδιαφορώντας για την κατάσταση του λαού και της χώρας κυριολεκτικά λεηλάτησαν κράτος, οικονομία και κοινωνία. Όχι βέβαια. Αυτό που έχει σημασία για τον νέο Παπαδόπουλο είναι το πώς θα υπερασπιστεί με τον καλύτερο τρόπο το σημερινό καθεστώς της χρεοκοπίας και του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Κι έτσι η απάντηση που έρχεται να δώσει στην επιχείρηση αποπροσανατολισμού από μεριάς της κυβέρνησης δεν είναι το πώς θα γλυτώσει η χώρα και ο λαός από αυτή την κατάσταση, αλλά το πώς θα υποταχτεί σ’ αυτήν αδιαμαρτύρητα και χωρίς αυταπάτες. Ας τελειώνουμε με τις αυταπάτες και τα κατά συνθήκη ψέματα της κυβέρνησης, η χώρα τελεί υπό καθεστώς χρεοκοπίας και Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο όχι προσωρινά, αλλά επ’ αόριστο. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια που έρχεται να υπηρετήσει ο νέος Παπαδόπουλος. Αυτή είναι η «εθνική αυτογνωσία» που θέλει να φέρει ο πολιτικός λόγος του, η «εθνική αυτογνωσία» του πιο άθλιου καθεστώτος υποτέλειας που έχει γνωρίσει στην ιστορία της η Ελλάδα, της υποδούλωσης του λαού της και μετατροπής της χώρας σε αποικία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.  

Γι’ αυτό και ο νέος Παπαδόπουλος μπορεί να μιλά με την ειλικρίνεια που λείπει από την κυβέρνηση: «Το 2011 προβλέπω ότι θα είναι μια εφιαλτική χρονιά. Θα καταπέσουν μύθοι και λεοντές. Οι επικοινωνιακές τεχνικές δεν θα φτάνουν πια να συγκαλύψουν δισταγμούς, φοβίες και αμηχανίες. Θα φανεί με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο ότι η χώρα βιώνει, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, τον θανατηφόρο συνδυασμό υψηλού κόστους δανεισμού και ύφεσης.» Όμως πρόκειται για την ειλικρίνεια του δωσίλογου, για τον κυνισμό του απατεώνα, για την αλαζονεία και το θράσος του επίδοξου δικτάτορα. Δεν του καίγεται καρφί για το τι θα υποστεί ο λαός και η χώρα, αυτό που τον νοιάζει είναι να προωθηθούν με τρόπο ξεκάθαρο, ευθύ και σίγουρο οι επιταγές εκποίησης της δημόσιας περιουσίας υπέρ των διεθνών τοκογλύφων.

«Συνεπώς, η αποκλιμάκωση του ελλείμματος της χώρας τα επόμενα χρόνια κάτω από τις σημερινές συνθήκες διαχείρισης της οικονομίας είναι ανέφικτη. Για να το πετύχουμε πρέπει να καλυφθούν μεγάλα κομμάτια πληρωμής τόκων. Και για να γίνει αυτό πρέπει να διασφαλίσουμε μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή πολύ περισσότερα έσοδα από τις δαπάνες. Επειδή όμως, λόγω ύφεσης, δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε έσοδα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το ν’ απαλλαγεί η ελληνική οικονομία από μεγάλα τμήματα του δημόσιου τομέα και κρατικές δραστηριότητες που την επιβαρύνουν.»

Το μεγάλο φαγοπότι έχει ξεκινήσει και ο νέος Παπαδόπουλος βιάζεται να εξασφαλίσει ότι όλα μα όλα θα βγουν στο σφυρί. «Σύμφωνα με μελέτες, το 30% περίπου του σημερινού κράτους είναι περιττό. Γι’ αυτό πέρα από τις καθολικές αποκρατικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων προτείνω όλως ενδεικτικά την άμεση κατάργηση τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ, δημοτικών επιχειρήσεων, ατροφικών νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, άεργων διπλωματικών αντιπροσωπειών, στρατοπέδων, συγχώνευση μητροπόλεων, κατάργηση απολιθωμένων κρατικών υπηρεσιών, αποκεντρωμένων υπηρεσιών και γενικών γραμματειών διαφόρων υπουργείων. Περιορισμό του μεγάλου αριθμού στρατηγών, ναυάρχων, πτεράρχων και ταξιάρχων των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, περιορισμό του πολυάριθμου διδακτικού προσωπικού με αύξηση των ωρών διδασκαλίας, δραστική περικοπή κατά 70% τουλάχιστον των πολυάριθμων Γενικών Διευθυντών και Διευθυντών υπουργείων και οργανισμών, δραστική μείωση του μεγάλου αριθμού των αντιπροέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων και τέλος εξορθολογισμό ή κατάργηση και άλλων πολυάριθμων αφανών δημοσίων καταλυμάτων, τα οποία περιθάλπουν χρόνια τώρα τον κρατικό ανορθολογισμό.»

Δεν γνωρίζουμε που βρήκε ο εν λόγω κύριος τις «μελέτες» που δήθεν αποδεικνύουν ότι το 30% του δημόσιου τομέα είναι περιττό. Μάλλον εκεί απ’ όπου αντιγράφει και το πολιτικό του πρόγραμμα. Όπως και να έχει το μέγεθος και το εύρος της ιδιωτικοποίησης που περιγράφει ξεπερνά κάθε προηγούμενο Θατσερισμού και Ριγκανισμού. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης που θα συναντήσει κανείς μόνο στις «μπανανίες» της Λατινικής Αμερικής, όπως π.χ. στη Χιλή του Πινοσέτ, ή στις ισοπεδωμένες χώρες από το ΔΝΤ της Αφρικής. Στην ουσία πρόκειται για την ανοιχτή μετατροπή του κράτους σε επιχειρηματικό εργαλείο της οικονομικής ολιγαρχίας, το οποίο απέναντι στην κοινωνία ξέρει μόνο πώς να λειτουργεί κατασταλτικά και φοροεισπρακτικά. Κάθε έννοια κοινωνικού και δημόσιου αγαθού παραδίδεται στην ασυδοσία της αγοράς. 

«Όλα θα κριθούν το 2011. Τότε θα φανεί αν θα επιβεβαιωθεί ο φόβος του μακροχρόνιου οικονομικού παγετώνα, που είναι το πιθανότερο ότι θα επικαθήσει επί της χώρας. Και εξηγούμαι: είναι σχετικά εύκολο για παράδειγμα να απομειώσεις το έλλειμμά σου από το 15,4% στο 10,4% το 2010, γιατί εκεί θα πάει απολογιστικά. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Για να το πας από το 10,4% στο 7,4% την επόμενη χρονιά και πολύ περισσότερο όσο πηγαίνεις προς τον πυρήνα, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα αν όχι αδύνατα. Και αν η οικονομία σου είναι σε ύφεση, είναι ακόμα δυσκολότερα. Αν, ακόμη χειρότερα, οι μεταρρυθμίσεις που θα κάνεις είναι περιορισμένης και ήπιας μορφής, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι ούτε σε θετικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα θα οδηγηθείς, ούτε κι από την ύφεση θα εξέλθεις, ούτε ανάπτυξη θα οικοδομήσεις. Ακριβώς εκεί κρύβεται ο μεγάλος κίνδυνος να σχηματιστεί ο γνωστός παγετώνας της οικονομίας, που θα καθηλώσει τη χώρα στην οικονομική ακινησία και το λαό στη φτώχεια για πάρα πολλά χρόνια. Γι’ αυτό η θέση μου είναι, αν θέλουμε πραγματικά να θέσουμε τη χώρα μας σε αναπτυξιακή τροχιά, να προχωρήσουμε τώρα σ’ επώδυνες περικοπές τεράστιας έκτασης και βάθους στον δημόσιο τομέα, αλλά και σε εξορθολογισμό των δομών και του προσανατολισμού του, τομές που απαιτούν σκληρές συγκρούσεις με συντεχνιακά κατεστημένα και οργανωμένα συμφέροντα. Μόνο μέσα από την ήττα του παραπολιτικού αυτού κατεστημένου μπορούν να δημιουργηθούν νέες προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης. Μόνο έτσι θ’ απελευθερωθούν οι εσωτερικές δυνάμεις για ενδογενή ανάπτυξη σ’ όλους τους τομείς. Μόνο έτσι θα γίνουμε ξανά ελκυστικοί στις ξένες επενδύσεις.»

Είναι χαρακτηριστικό ότι η αγορά και οι κυρίαρχες δυνάμεις της δεν φέρουν υπάρχουν πουθενά. Σαν να μην ελέγχεται η αγορά από τραστ, καρτέλ και ιδιωτικά μονοπώλια. Σαν μην έχουν οδηγήσει στην παραγωγική αποσάθρωση οι πολιτικές των ανοιχτών και ελεύθερων αγορών που εφαρμόστηκαν τόσα χρόνια. Σαν να μην υπάρχει ένα προκλητικό καθεστώς ιδιαίτερων φορολογικών και άλλων προνομίων για τις πολυεθνικές και τους ντόπιους μεταπράτες τους. Σαν να μην έχει μετατραπεί η Ελλάδα σε παράδεισο αγυρτείας και απάτης μέσα από την χρηματιστική αγορά. Σαν να μην έχουμε ένα κράτος έρμαιο των Siemens, των μεγαλοεργολάβων, των ποικίλων επενδυτών και επιχειρηματικών συμφερόντων που συνυφαίνονται κάθε φορά με την εκάστοτε κυβέρνηση. Για όλα αυτά δεν έχει να πει τίποτε ο νέος Παπαδόπουλος. Πρώτα και κύρια γιατί όλες αυτές τις καταστάσεις τις υπηρέτησε και τις υπηρετεί πιστά. Μιλά εκ μέρους των πιο ασύδοτων και κερδοσκοπικών συμφερόντων της αγοράς που ξέρουν πολύ καλά ότι η πολιτική της «δημοσιονομικής προσαρμογής» του μνημονίου έχει αποτύχει. Γι’ αυτό και απαιτούν να επιταχυνθεί το ξεπούλημα χωρίς προφάσεις και αναστολές.

 Ο μόνος κίνδυνος που αναγνωρίζει είναι τα γνωστά «συντεχνιακά κατεστημένα και οργανωμένα συμφέροντα», που όπως πάντα πρόκειται για τις διάφορες κατηγορίες των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Άλλωστε όπως είναι γνωστό από την εποχή του φασισμού, η κοινωνία απαρτίζεται από συντεχνίες που μόνο η σιδερένια πυγμή του κράτους μπορεί να επιβάλει την «εθνική αυτογνωσία», την οποία πρεσβεύει και ο νέος Παπαδόπουλος.

Και για να μην έχουμε καμιά αυταπάτη περί τίνος πρόκειται ο εν λόγω κύριος μας το ξεκαθαρίζει:

«Μια στρατηγική βάθους πρέπει να την εγγυώνται ορισμένες αρχές που πρέπει να τηρούνται απαραιτήτως:

α) Η χώρα πρέπει ν’ αποκτήσει εθνικό προσανατολισμό. Αρκετά τυραννιέται χρόνια τώρα με τη διαμάχη των δυνάμεων της “καθ’ ημάς ανατολής”, με τις δυνάμεις εκείνες που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και στη λειτουργία της ως σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους. Δυστυχώς, αυτά τα δύο ρεύματα δεν συναντήθηκαν ποτέ ούτε τ’ άφησαν ώστε να κάνουν έστω και μια μείξη ελληνικής ιδιοτυπίας.

β) Επειδή στόχος είναι η διάσωση της χώρας, δεν ισχύουν τα διάφορα “δεν”, τα όρια, οι “κόκκινες γραμμές” και κάθε είδους αυτοδεσμεύσεις, οι οποίες μάλιστα πολλάκις αναιρούνται από τον Διεθνή Έλεγχο, προσθέτοντας αναξιοπιστία. Η λήψη των πολιτικών αποφάσεων θα πρέπει να είναι χωρίς φραγμούς και ιδεοληπτικές αυτοδεσμεύσεις.

γ) Οι περιστάσεις απαιτούν “μεταρρυθμίσεις-σοκ”. Συθέμελες αλλαγές σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής της χώρας.»

Εδώ έχουμε ένα ιδιαίτερο ιδεολογικοπολιτικό μίγμα της παλιάς εθνικοφροσύνης που ήθελε πάντα τον «εθνικό προσανατολισμό» της χώρας ταυτισμένο με τα κυρίαρχα συμφέροντα του εκάστοτε καθεστώτος ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και υποτέλειας, μέσα από την οπτική της σημερινής ισοπέδωσης της χώρας και του λαού της για να μετατραπεί σε «σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος». Αυτό αποκαλείται «διάσωση της χώρας». Διάσωση από ποιόν; Μα φυσικά από τις συντεχνίες, δηλαδή τον εργαζόμενο λαό. Για μια ακόμη φορά, εσωτερικός είναι ο εχθρός και γι’ αυτό «η λήψη των πολιτικών αποφάσεων θα πρέπει να είναι χωρίς φραγμούς και ιδεοληπτικές αυτοδεσμεύσεις.» Ο λαός μπορεί να κάνει μόνο ένα πράγμα: να υποταχτεί στην μοίρα του και να μην ζητά δεσμεύσεις, όρια και κόκκινες γραμμές από ένα πολιτικό σύστημα που οφείλει να αναγνωρίζει και να υπηρετεί μόνο ένα αφεντικό, το Διεθνή Έλεγχο.

Γι’ αυτό και ετοιμαστείτε για «μεταρρυθμίσεις-σοκ». Δεν είναι τυχαίο που και ο νέος Παπαδόπουλος χρησιμοποιεί τον ίδιο σχεδόν όρο με τον ΣΕΒ που στο υπόμνημά του στις 17/11 ζητά κι αυτός «μέτρα-σοκ». Ούτε βέβαια είναι σύμπτωση το γεγονός ότι με το ίδιο πνεύμα μίλησε και στην ιδρυτική της Δημοκρατικής Συμμαχίας στις 21/11 και η κ. Μπακογιάννη. Η σύγχρονη νεοσυντηρητική ακροδεξιά οργανώνεται για να στηρίξει την εκτροπή που έχει ανάγκη το πολιτικό σύστημα για περάσει η επίσημη πτώχευση και εκποίηση της χώρας.

Με ποιον τρόπο θα πρέπει να επιβληθεί αυτή η εκτροπή; Ο νέος Παπαδόπουλος έχει τη δική του απάντηση:

«Θα ζήσουμε για πολλά χρόνια υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Δεν πρέπει η χώρα ν’ αφεθεί να σέρνεται και ο λαός να βαυκαλίζεται με αυταπάτες και ψεύδη που του καλλιεργούν καθημερινά οι κατεστημένοι της χώρας.

Οι περιστάσεις απαιτούν έναν άλλο τύπο και κυρίως ένα άλλο πνεύμα διακυβέρνησης. Κατά καιρούς έχει γίνει συζήτηση για οικουμενικά σχήματα και κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιες λύσεις εντός των σημερινών τειχών. Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται το ίδιο έναν ισχυρό κλονισμό πριν επιχειρήσει αξιόπιστα να καθοδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.

Προτείνω μέσα στο 2011 η Βουλή να εγκρίνει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης επιτροπής κύρους, η οποία θα συντάξει ένα θαρραλέο και ριζοσπαστικό “πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης”, στην ουσία δηλ. ένα σχέδιο αναγέννησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα, πειθαρχημένα και χρονοστοχευμένα στην έξοδο από την κρίση. Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να κριθεί από το λαό με εκλογές – το ξαναλέω μ’ ΕΚΛΟΓΕΣ – . Τις εκλογές αυτές βέβαια δεν τις εννοώ και δεν τις προτείνω σε καμιά περίπτωση ως ένα από τα συνήθη πολιτικά παίγνια και καμώματα του συστήματος αλλά εκλογές με “ανοικτά τα βιβλία”, για να επιτευχθεί εθνική συμφωνία με βάση αυτό το πενταετές πρόγραμμα, που υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές περιόδους. Θα ενσωματώνει τα μέτρα του μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού. Για ν’ αναλάβουν όλοι την ευθύνη τους για το μέλλον της χώρας, και πολύ περισσότερο ο λαός.

Μόνο με αυτή την προϋπόθεση μπορεί να επιτευχθεί εθνικό consensus. Μόνο έτσι μπορούν να ληφθούν αποφάσεις εθνικών διαστάσεων. Μόνο έτσι δεν θα κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας με ψευτοσυναινέσεις, ημίμετρα και αλυσιτελείς δήθεν μεταρρυθμίσεις. Μόνο έτσι μπορούν να διασφαλιστούν κοινωνικές συμμαχίες και ισχυρές πολιτικές νομιμοποιήσεις.»

Αυτό που προτείνει ο νέος Παπαδόπουλος είναι μια επιχείρηση κατάλυσης του κοινοβουλευτισμού μέσα από εκλογές και διακομματική πολιτική συναίνεση. Στην ουσία προτείνει εκλογές για να καταργηθούν οι εκλογές, για να νομιμοποιηθεί η βίαιη κατάλυση κάθε διαμαρτυρίας, διαφωνίας και έμπρακτης αμφισβήτησης. Ο λαός θα κληθεί στις εκλογές για να του επιβληθεί μια «εθνική συμφωνία», που για τουλάχιστον μια πενταετία δεν θα έχει ούτε καν το τυπικό δικαίωμα να αμφισβητήσει, πολύ περισσότερο να αλλάξει ή να ανατρέψει. Η πρότασή του μοιάζει σε πολλά με την προετοιμασία για την επιβολή της 4ης Αυγούστου. Μόνο που σήμερα η πολιτική συναίνεση που χρειάζεται για να φέρει τους νέους Μεταξάδες στην εξουσία δεν έχει ανάγκη τον βασιλιά, όπως τότε, γιατί έχει ήδη το Διεθνή Έλεγχο εν δράσει.

Δεν γνωρίζουμε αν ο ίδιος ο κ. Α. Παπαδόπουλος θα κληθεί να εφαρμόσει αυτά που προτείνει. Το σίγουρο είναι ότι η δημοκρατία στη χώρα τεθεί και τυπικά υπό αίρεση ήδη από την εποχή του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Όποιος αρνείται να αντιληφθεί τον καθ’ όλα υπαρκτό κίνδυνο τότε, αν δεν είναι συνένοχος, τότε είναι άξιος της τύχης του.

 

26/11/2010, Δημήτρης Καζάκης

 

ΥΓ: Σημπλήρωση-διευκρίνηση αναγκαίαα (29-11-2010, ώρα 14.20) Ευχαριστώ τον συγγραφέα για την ευγενική καολύσνη να μου αποστείλλει το άρθρο.

Οι δήθεν: Η κυβέρνηση, οι δήμαρχοι, οι περιφερειάρχες και ο εθνάρχης Άνθιμος

 

Του Manitaritoubounou

 

Πάμε γι’ άλλα οριστικά. Όχι βέβαια γιατί ανατράπηκαν και άλλαξαν χέρια (που τύποις και στο φαίνεσθαι άλλαξαν) οι μεγάλες πόλεις Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς, Πάτρα, Γιάννενα, κλπ. Και αν παρέμειναν  στα ίδια, αυτό έχει πολύ μικρή σημασία. Στις χθεσινές επαναληπτικές εκλογές είχαμε τη μεγαλύτερη αποχή στη μεταπολίτευση, χώρια τα άκυρα-λευκά. Πώς συνέβη αυτή και πως άλλαξαν χέρια κάποιοι  και γιατί;

Ταυτόχρονα η τεράστια αποχή φαίνεται να παγιώνεται. Έτσι η αποχή στις περιφέρειες πέρασε το 63,2 % (την προηγούμενη 39%), ενώ τα άκυρα – λευκά έφτασαν επί των ψηφισάντων κοντά στο 11,7%. Δηλαδή η ενεργητική αποχή πέρασε 68%!!! Παρόμοια στους δήμους (με μικρότερη πολιτική σημασία, όπου σε κάποιους οι αντίπαλοι πήραν και λιγότερους ψήφους από την προηγούμενη Κυριακή)[i]  είχαμε αντίστοιχα αποχή 51,75% (την προηγούμενη 39%) και άκυρα-λευκά 7,65%, δηλαδή σύνολο πάνω από 55%.

Επομένως το πολιτικό-κοινοβουλευτικό σύστημα έχει να παίξει με το 40%[ii] των πολιτών, στο οποίο όμως μετέχουν και όλα τα κοινοβουλευτικά και μη κόμματα. Τι μένει για τις μειοψηφικές και κατά Μίκη δυνάμεις εξουσίας; Κάτω από το 30% να μοιραστεί. Και φυσικά για τον GAP και το Pasok πολύ κάτω από το 20%. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος του συστήματος,  που οδηγεί σε εκλογές όχι πολύ αργά από τώρα. Και οι αιρετοί είναι εκλεγμένοι επί της ουσίας όλοι με ποσοστά γύρω στο 15%. Δηλαδή είναι δήθεν, άλλο αν διαθέτουν τυπικά το 60% των συμβούλων. Αυτό θα μεταφέρει και όλη την κρίση του πολιτικού συστήματος και στους καλλικράτιους ημι-κρατικούς θεσμούς. Μάλλον θετικό θα είναι, παρά αρνητικό; ‘Ίδωμεν…

Αλήθεια τι τελικά συνέβη; Η απάντηση είναι πολλαπλή, γιατί και οι παίχτες είναι πολλοί.

Α) Ο λαός αποδοκίμασε με «αρνητικό» τρόπο το πολιτικό σύστημα, το μνημόνιο, τον καλλικράτη και πολλά «κομματόσκυλα». Με τα άκυρα–λευκά και την μικρή αύξηση της επιρροής του ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις περιφέρειες και τους δήμους, αλλά και με τη στήριξη πολλών προσπαθειών από τα κάτω έδειξε ότι είναι παρών για περισσότερα πράγματα μεγαλύτερο μέρος. Το υπόλοιπο είναι θυμωμένο, αλλά δείχνει ότι ακόμα ψάχνει πιο ατομικές λύσεις ή κάτι περιμένει; Σε περιόδους κρίσης αυτό είναι ανοικτό προς πολλές κατευθύνσεις. Είναι δηλαδή «κβαντομηχανικό» φαινόμενο κατά τη σύγχρονη φυσική.

Β) Ο GAP και το Pasok γλύτωσε την κατάρρευση, αλλά όχι την μεγάλη αποδοκιμασία, αλλά ούτε την οργή και την υπονόμευση[iii]. Ο Σαμαράς είναι μεθοδευμένα μακρυά του και πιθανά έχει σχέδιο και υπομονή για την όποια ηγετική ΝΔ έχει στα «χέρια» του.  Επομένως το Pasok θέλει να μεταμφιεστεί σε ΠΑΣΟΚ και αποφασισμένο να παίξει αυτό το ρόλο, αλλά πια όχι μόνο του. Το πείραμα στην Περιφέρεια Αττικής και Πελοποννήσου δεν απέτυχε, ούτε οι συμβολικές του κινήσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Γιάννενα.

Το αποκούμπι του στους εκσυγχρονιστές και ευρωλιγούρηδες της ΔΗΑΡ, της Ντόρας, των Πράσινων και μέρους του ΣΥΝ και του ΛΑΟΣ έπιασε. Τι και αν σ’ αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις είχε μόνο το Σγουρό δικό του; Σε λίγο καιρό θα έχει Ντόρα, Πράσινους και ΔΗΑΡ στο γήπεδό του. Ταυτόχρονα θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στο ΛΑΟΣ (που έκανε το μοιραίο λάθος να ψηφίσει το μνημόνιο) και σε ένα μέρος του ΣΥΝ που του αρέσει η … συνδιαχείριση. Αυτοί όλοι έδειξαν χθες βράδυ πως έχουν τσιμπήσει το δόλωμα για τα καλά και αποκλείεται να ξεφύγουν από το αγκίστρι.

Γ) Ο Σαμαράς έχει έπαιξε και .. κέρδισε, αλλά όχι άμεσα. Ανέβασε τα ποσοστά της ΝΔ και συσπείρωσε όλη τη λαϊκή δεξιά. Ταυτόχρονα άφησε το ΛΑΟΣ να φθαρεί μέσω Τατούλη και Κακλαμάνη και … Σγουρού. Έτσι έχει καθαρίσει από τα … δεξιά του για πολύ καιρό.

Από την άλλη σπρώχνει τη Ντόρα να κάνει κόμμα και γι’ αυτό δεν χτύπησε το Δήμο της Αθήνας με άλλο πρόσωπο (π.χ. Αρούλη) και τις δυό περιφέρειες που θα είχε το ΛΑΟΣ μαζί του. Δεν ήθελε ούτε τις εκλογές τώρα. Την ίδια στιγμή χαίρεται και αυτός που η φθορά θα μετακυλιστεί σε Ντόρα και κεντροαριστερά (ΔΗΑΡ, Πράσινοι και λίγο ΣΥΝ), οπότε ετοιμάζεται για την … Ούγγρικη συνταγή. Αβέβαιο όμως αν του βγει και πότε.

Δ) Το ΚΚΕ πανηγυρίζει για όλα τα προηγούμενα και την άυξηση των ποσοστών του. Έχει όμως ένα τριπλό πονοκέφαλο: Η καταγραφή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι μεγάλες δυνατότητες για δημιουργίας Μετώπου που μπορεί να του αφαιρέσει ένα μεγάλο μέρος της ηγεμονίας του και τη συνοχή στο εσωτερικό του και τις παρυφές του. Από την άλλη η κρίση βαθαίνει, αλλά χωρίς οραματική πρόταση για το τώρα δεν κάνεις πολιτική. Η συλλογή «καυσίμων» για το πολύ μακρινό μέλλον τα σαπίζει. Και τότε θα είναι πολύ αργά….

Ε) ο Άνθιμος Θεσσαλονίκης: Αυτός ήταν ο «χρήσιμος βλάκας» που παρέδωσε τον διευρυμένο  Δήμο Θεσσαλονίκης στους αντι-ταλιμπάν. Και ενώ είχαν προβλήματα με  τη δική τους συσπείρωση (ειδικά οι του Μηταφίδη – ΣΥΝ και οι μισοί Πράσινοι) έπεσε στην παγίδα Μπουτάρη και πέτυχε με ένα σμπάρο (δεν πρόκειται να γίνει δήμαρχος Θεσσαλονίκης) δυο τρυγόνια. Έσπρωξε νωρίτερα και χωρίς ενοχές και τους  διστακτικούς ψηφοφόρους τους στην αγκαλιά του και ταυτόχρονα μπέρδεψε τους μισούς ψηφοφόρους του Παπαθεμελή και του ΛΑΟΣ.

 Καληνύχτα δήθεν Εθνάρχη. Κλάψε και μετανόησε διπλά τώρα: Πρωτον γιατί είχες ξεφτιλήσει την πίστη μας με τα κομματικά κηρύγματά σου και δεύτερον γιατί είσαι αυτός που έβγαλε το χυλό Μπουτάρη Δήμαρχο (έστω και δήθεν) και πανηγυρίζει ο ΓΑΠ, το ΔΝΤ και οι… Τούρκικη νεοθωμανική ηγεσία.

Πόσο επίκαιρα ήταν τα δυό άρθρα στην Αποικία μας…

Ι) ΑΝΘΙΜΟΣ – ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ  I της Στεφανίας Λυγερού (29-10-2010) και

ΙΙ) Μπουτάρης – Άνθιμος ΙΙ του Ευγένιου Αρανίτση (31-10-2010)…

 

Συμπέρασμα: Όλο το πολιτικό σκηνικό είναι σε «ασταθή ισορροπία», η κρίση βαθαίνει στη χώρα, την ΕΕ και παγκόσμια. Που θα πάμε όμως; Όσοι είμαστε πέρα από την παθητική αποχή και τους προηγούμενους μηχανισμούς έχουμε μια τεράστια ευκαιρία και μια τεράστια ευθύνη. Το πολιτισμικό μας υπόβαθρο φτάνει για να μας κινήσει; Η απάντηση δείχνει όχι, αλλά εδώ φαίνεται τόσο η δυναμική της «μετάνοιας», αλλά και με τι ξυλοκέρατα ταΐζαμε εκκλησία και κοινωνία τα παιδιά μας, τη νεολαία. Τώρα όλα αυτά θα βγουν στο φως της μέρας. Και μέσα από τις αντιθέσεις θα περάσουμε τα επόμενα χρόνια χωρίς να … πλήξουμε…

 

Πάτρα, 15-11-2010