ΚΚΕ: Όλη η εξουσία στο κόμμα

 

Των Αλέκου Αναγνωστάκη και Βασίλη Γάτσιου

 

 

Η πολιτική της μοναδικής εκπροσώπησης του κινήματος από το ΚΚΕ, σε συνδυασμό με το οπορτουνιστικό δούναι και λαβείν που κατά καιρούς είχε η ηγεσία του με την αστική τάξη (συγκυβερνήσεις), αναζωπυρώνει τον κίνδυνο νέων περιπετειών για την Αριστερά. Αποτελεί στην ουσία μεταφορά των αντιλήψεων που επικράτησαν στην Αριστερά μετά το μαρασμό των σοβιέτ και της αντικατάστασής τους από το «πάνσοφο» κόμμα.

Το πολιτικό πρόγραμμα και το ιστορικό μανιφέστο της εργατικής τάξης του 21ου αιώνα δεν μπορεί παρά να αποτελούν, τελικά, μια διελκυστίνδα ανάμεσα στην αγωνία για επιβίωση της εργατικής οικογένειας που χτυπιέται αλύπητα από την αστική πολιτική και στη δίψα για ζωή. Τη δουλεία της υποταγής και την ελευθερία της χειραφέτησης. Την αμεσότητα ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών και την αναγκαία αλλά δύσκολη αντικαπιταλιστική ανατροπή, τη στηριγμένη αποφασιστικά και καθοριστικά στον οργανωμένο λαό.

Σε αυτές τις ιστορικές στιγμές, τα συνέδρια των κομμάτων της Αριστεράς μπορεί να επανεμπνεύσουν ή να απογοητεύσουν, να περάσουν χωρίς να αφήσουν ίχνη ή να χαράξουν νέες ελπιδοφόρες πορείες.

Το ΚΚΕ δημοσίευσε τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριό του οι οποίες αποτελούνται από τρία μέρη: Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει τον απολογισμό δράσης από το 18ο Συνέδριο και τα πολιτικά καθήκοντα του ΚΚΕ έως το επόμενο. Το δεύτερο μέρος, το σχέδιο Προγράμματος που αναπτύσσει και παίρνει τη θέση του προγράμματος που ίσχυε από το 10o (1978) και 15ο Συνέδριο (1996). Το τρίτο μέρος περιέχει το σχέδιο νέου Καταστατικού.

Το πρόγραμμα ενός κόμματος απευθύνεται στον λαό. Άρα δεν είναι εσωτερική υπόθεσή του, αλλά η αμφίδρομη σχέση του με την εργατική τάξη. Με καθοριστικό το ρόλο του κόμματος και αποφασιστικό το ρόλο του ίδιου του αγωνιζόμενου λαού, του τελικού κριτή. Ακριβώς γι' αυτό οποιαδήποτε αλλαγή πρέπει να αιτιολογείται πλήρως. Η ηγεσία του ΚΚΕ προτείνει σοβαρές αλλαγές στην πολιτική και το καταστατικό του. Έτσι, αναιτιολόγητα. Ως να μην οφείλει να δώσει εξήγηση σε κανέναν. Δίχως το στοιχείο της επαναστατικής αυτοκριτικής.

Στις θέσεις υπάρχει η εκτίμηση πως και στην Ελλάδα, ιμπεριαλιστική χώρα μεσαίου επιπέδου που υποβαθμίζεται από την κρίση, είναι ώριμες οι υλικές αντικειμενικές συνθήκες για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Επιχειρείται επίσης η επεξεργασία μιας πολιτικής επαναστατικής μετάβασης στο σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Η όλη φιλοσοφία των θέσεων είναι μια μηχανιστική προσπάθεια μεταφοράς και προσαρμογής στο σήμερα μιας πολιτικής πρότασης και ενός πολιτικού ρόλου του κομμουνιστικού κόμματος, όχι της πιο γόνιμης περιόδου του κομμουνιστικού κινήματος -αρχές του 20ού αιώνα ως την περίοδο της Οκτωβριανής Επανάστασης- αλλά έτσι όπως διαμορφώθηκαν και κληρονομήθηκαν «μετά». Μετά την πρώιμη ήττα και την υποχώρηση της πολιτικής των μπολσεβίκων στη δεκαετία 1930-1940. Και τελικά περιορίζεται σε μια αλληλοσυγκρουόμενη πολιτική, αποδυναμωμένη όσον αφορά το σήμερα του κινήματος και ακρωτηριασμένη όσον αφορά τη σοσιαλιστική του προοπτική.

Η πολιτική του ΚΚΕ συμπυκνωνόταν για χρόνια στο Αντιμονοπωλιακό, Αντιιμπεριαλιστικό, Δημοκρατικό Μέτωπο (ΑΑΔΜ). Το ΑΑΔΜ έκρυβε, όπως η πράξη αποκάλυψε, τη δυνατότητα πολλαπλών ερμηνειών και πολιτικών επιλογών, ανάλογα σε πιο επίθετο έπεφτε ο τόνος (δημοκρατικό, αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό). Με αποτέλεσμα πότε να προτείνει την «ευρύτερη δημοκρατική συνεργασία με όλα τα δημοκρατικά αντιπολιτευτικά κόμματα … για την επίλυση μια σειράς από ευρύτερα λαϊκά και δημοκρατικά προβλήματα που ενδιαφέρουν αριστερές και αντιπολιτευόμενες αστικές πολιτικές δυνάμεις» (10ο Συνέδριο Μάης 1978) και πότε να περιχαρακώνεται σε ένα βλαπτικό για το λαό σεχταρισμό. Η πολιτική αυτή οδήγησε σε από δεξιά και από αριστερά διασπάσεις. Γέννησε πολιτικούς όρους και στόχους τερατουργήματα όπως: «Δημοκρατική στροφή», «πραγματική αλλαγή», το Κοινό πόρισμα ΚΚΕ-ΕΑΡ, ψευδοέννοιες όπως «νέου τύπου ανάπτυξη» για τις οποίες πλέον ουδείς ασχολείται. Ούτε καν το ίδιο το ΚΚΕ.

Στο 15ο Συνέδριο (1996) το ΚΚΕ αρχίζει να απομακρύνεται, με αντιφατικό όμως τρόπο, από τις ψευδαισθήσεις και την περιπέτεια συσπείρωσης μη μονοπωλιακών, αστικών, κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Τέτοιες δυνάμεις και πολιτικές επιδιώξεις δεν περιλαμβάνονται πλέον στη μετωπική πολιτική του.

Το ΑΑΔΜ, σύμφωνα με τις αποφάσεις των συνεδρίων, ήταν μέτωπο πολιτικών και όχι μόνο κοινωνικών δυνάμεων: «Στις γραμμές του συμπαρατάσσονται κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις ανομοιογενείς από άποψη κοινωνικής θέσης και ιδεολογικοπολιτικής στάσης … που υποστηρίζουν την ανάγκη του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού αγώνα» (16ο Συνέδριο). Στη συνέχεια και στην πράξη, ακόμη και αυτή του η μετωπική πολιτική αυτοκαταργείται από μια πολιτική που περιστρέφεται γύρω από το ίδιο το κόμμα.

Και τώρα η ηγεσία του ΚΚΕ επιχειρεί διά των Θέσεων να επικυρώσει συνεδριακά αυτή την αδιέξοδη πολιτική πρακτική. Αντικαθιστά τη μετωπική του πολιτική με ένα συνδυασμό που αποτελείται από ένα κοινωνικό μέτωπο – κίνημα, τη Λαϊκή Συμμαχία (εργατική τάξη, μισοπρολετάριοι, φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι και αγρότες) και τον πολιτικό εκφραστή αυτής της κοινωνικής συμμαχίας που είναι, κατά το ΚΚΕ, το ίδιο το ΚΚΕ. Η Λαϊκή Συμμαχία δεν έχει πολιτική μετωπική έκφραση. Μπορεί όμως να υπάρχει, ειδικά μάλιστα στην εποχή μας, μέτωπο κοινωνικών δυνάμεων δίχως αντίστοιχη πολιτική μετωπική έκφραση;

Η εργατική τάξη συγκροτείται αντικειμενικά ως τέτοια. Στην εποχή μας είναι ένας πολυκόσμος (κυρίως χειρώνακτες, σύνθετα πνευματικά και χειρωνακτικά εργαζόμενοι, πνευματικά κυρίως εργαζόμενοι, νέα κύματα προλεταριοποιούμενων, εργαζόμενοι σε νέους τομείς εργασίας). Πλουτίζεται από μεσαία στρώματα που φτωχοποιούνται, προσβλέποντας ακόμη στην προηγούμενη κοινωνική τους θέση. Αναδιατάσσεται από τα εκατομμύρια μετανάστες που φέρουν μαζί τους το δικό τους τρόπο ζωής και εργασίας. Η ίδια η διαμόρφωσή της είναι αντιφατική αφού αντιφατική είναι η σχέση κεφαλαίου – εργασίας ως σχέση πρωτίστως ασυμφιλίωτης αντίθεσης, αλλά ταυτόχρονα και αμοιβαίας εξάρτησης.

Αυτή η πολύμορφη εργατική τάξη χαρακτηρίζεται από διαιρέσεις. Διακρίνεται από πολλαπλές πολιτικές συμπεριφορές. Μόνο στις κορυφαίες στιγμές των εργατικών αγώνων προβάλλει ενιαία, όχι απλώς ως εκμεταλλευόμενη, αλλά ως δημιουργός της ιστορίας.

Στα μεσαία στρώματα, ακριβώς γιατί πλήττονται από τις πολιτικές που προωθούνται, η ανάγκη αυτοτελούς μετωπικής πολιτικής έκφρασης είναι μια διαρκής διελκυστίνδα.

Επομένως, αν στην Αριστερά δεν είχε εμφανισθεί ποτέ η ενωτική πολιτική των πολιτικών μετώπων, στη σημερινή εποχή της κρίσης και αντιδραστικής ανασυγκρότησης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, αυτή έπρεπε να «ανακαλυφθεί» και προωθηθεί ακριβώς λόγω των ποιοτικών και ποσοτικών εξελίξεων στην εργατική τάξη, τα μεσαία στρώματα, στην ίδια την παραγωγική διαδικασία.

Το πολιτικό υποκείμενο από το σημερινό αγώνα για «να φάει ψωμί ο εργάτης» ως την επανάσταση, αποτελείται από την ενότητα, συμπόρευση και βαθύτατη αλληλεπίδραση, τη διαλεκτικά ιεραρχημένη σχέση, τριών παραγόντων: Πρώτο, τη μερική, ειδική στρατηγική πρωτοπορία, το κόμμα – ηγεμόνα που είναι ο πρωταρχικός και καθοριστικός παράγοντας. Δεύτερο, τη γενική πρωτοπορία, το πολιτικό μέτωπο των αντικαπιταλιστικών τάσεων των αγωνιζόμενων εργατικών – λαϊκών μαζών που είναι ο πολιτικά αποφασιστικός παράγοντας. Και τρίτο, την αριστερή αντικαπιταλιστική συγκροτημένη πτέρυγα του μαζικού κινήματος, που είναι ο βασικός κρίκος σύνδεσης της πρωτοπορίας με την τάξη.

Η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, πολύ περισσότερο η επανάσταση, η εργατική εξουσία και η μετάβαση προς την κομμουνιστική διεθνιστική απελευθέρωση είναι έργο όχι γενικά και αφηρημένα του εργατικού κινήματος, αλλά του μετασχηματιζόμενου, με την παρέμβαση της πρωτοπορίας, κινήματος της εργατικής τάξης. Είναι, τελικά, έργο της επαναστατικοποιημένης πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των σύμμαχων φτωχών μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού.

Η οικοδόμηση επομένως πολιτικών και όχι μόνο κοινωνικών συμμαχιών του σύγχρονου προλεταριάτου με τα άλλα μη προλεταριακά καταπιεζόμενα μεσαία στρώματα σε συνδυασμό με την εργατική πολιτική που ενισχύει την εσωτερική ενότητα της εργατικής τάξης, αποτελεί την καθοριστική πλευρά για την ανάπτυξη του κοινωνικού και πολιτικού αγωνιστικού μετώπου απόκρουσης της επίθεσης.

Η μετωπική πολιτική δοκιμάζεται και κατακτιέται με το βλέμμα στραμμένο στις τάσεις του μέλλοντος. Εκεί κατοχυρώνεται ο ρόλος του «ενός κόμματος – έμπρακτα αναγνωρισμένου ηγεμόνα» μέσα στην υπάρχουσα, πάντα, βεντάλια κομμάτων εργατικής και κομμουνιστικής αναφοράς. Αντίστροφα δηλαδή από την εκ των προτέρων αυτoανακήρυξη του κόμματος ως πολιτική πρωτοπορία η οποία επαληθεύεται ως τέτοια «εκ των υστέρων». Από τη δράση των μελών.
Το ΚΚΕ αδυνατεί να χαράξει ένα τέτοιο δρόμο. Στην ουσία η λογική του είναι η παρακάτω: Θεωρεί τον εαυτό του ως τη μοναδική πολιτική πρωτοπορία. Άρα δεν χρειάζεται πολιτική συμμαχιών με άλλες πολιτικές πρωτοπορίες γιατί αυτές απλά δεν υπάρχουν.

Τι απομένει; Μόνο μια πολιτική κοινωνικών συμμαχιών που θα βρίσκει πολιτική αντιστοίχηση στο ίδιο το ΚΚΕ. Με δυνάμεις που έφυγαν κατά καιρούς από το ΚΚΕ; «Καμία πολιτική συνεργασία … ούτε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης»!!! Με αγωνιστές άλλων αντικαπιταλιστικών κομμάτων που «τυχόν θα εμφανιστούν»; (τώρα κατά το ΚΚΕ δεν υπάρχουν). Θα συνεργάζεται κατά μόνας στη Λαϊκή Συμμαχία. Με οπορτουνιστές; Καμία συμπόρευση. (Το 1917 θα είχε δραπετεύσει από τα Σοβιέτ των μπολσεβίκων, των σοσιαλεπαναστατών, των μενσεβίκων).

Επομένως, καμιά μετωπική ενωτική πολιτική. Άρα περιττή και η διαμόρφωση ενιαίου οργάνου πολιτικής συμμαχίας, ακόμη και με δυνάμεις που τυχόν αποδέχονται τη βασική πολιτική κατεύθυνση του ίδιου του ΚΚΕ!

Αυτή η αντίληψη διατρέχει, ανομολόγητα, το σώμα του κειμένου για όλες τις φάσεις ανάπτυξης της ταξικής πάλης, από το σήμερα ως στην επαναστατική περίοδο. Αυτή η πολιτική της μοναδικής εκπροσώπησης του κινήματος από το ίδιο, σε συνδυασμό με το οπορτουνιστικό δούναι και λαβείν που κατά καιρούς είχε η ηγεσία του ΚΚΕ με την αστική τάξη (συγκυβερνήσεις), αναζωπυρώνει τον κίνδυνο νέων περιπετειών για την Αριστερά. Μια τέτοια θέση αποτελεί άρνηση του ίδιου του ιστορικού φορτίου της Αριστεράς στην ελληνική πραγματικότητα. Αφού, από ό,τι θυμάται η ιστορία, το ίδιο το ΚΚΕ δημιούργησε το δομημένο ΕΑΜ, όχι λιγότερο από ό,τι το συγκροτημένο σε όργανα ΕΑΜ δημιούργησε το ΚΚΕ.

Αποτελεί στην ουσία μεταφορά των αντιλήψεων που επικράτησαν στην Αριστερά μετά το μαρασμό των σοβιέτ και της αντικατάστασής τους από το «πάνσοφο» κόμμα. Αυτών των ανεξάρτητων οργάνων άσκησης εργατικής πολιτικής και υποδοχής της εξουσίας, που συμπυκνώνουν κατά τον Γκράμσι την πολιτική συμπεριφορά της εργατικής τάξης ως τάξης για τον εαυτό της. Οδηγεί στην αυτοαναίρεση της θέσης του 19ου Συνεδρίου για την ανάγκη συγκρότησης ανεξάρτητων οργάνων εργατικής πολιτικής. Γι' αυτές τις αντιλήψεις, η ηγεσία του ΚΚΕ, θέλει δεν θέλει, θα κριθεί.
Στις Θέσεις, οι σχέσεις παραγωγής αντιμετωπίζονται ως εξωτερικό περίβλημα των παραγωγικών δυνάμεων, που επηρεάζει την ανάπτυξή τους. Οι παραγωγικές δυνάμεις αναπτύσσονται, η προσαρμογή σε αυτές των σχέσεων παραγωγής έπεται. Αυτή η αντίληψη διασπά τη δυναμική, αντιφατική ενότητα παραγωγικών σχέσεων – παραγωγικών δυνάμεων, η οποία συγκροτεί τον εκάστοτε τρόπο παραγωγής. Οδηγεί στον προσδιορισμό των παραγωγικών δυνάμεων με διαταξικό τρόπο. Στην αποκοπή και απομόνωση των σχέσεων ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής από το σύνολο των παραγωγικών σχέσεων.

Ουσιαστικά, επιπλέον, συστατικά των παραγωγικών σχέσεων είναι: Η οργάνωση της εργασίας, οι σχέσεις διεύθυνσης και ιεραρχίας, ο καταμερισμός εργασίας, η σχέση ανάμεσα στην εργασία με εξωτερικό καταναγκασμό και την εργασία με εσωτερική υποκίνηση, η σχέση ανάμεσα στον αναγκαίο και τον πρόσθετο χρόνο εργασίας, ανάμεσα στον εργάσιμο και ελεύθερο χρόνο. Οι σχέσεις αυτές, κάτω από το βάρος της αντίληψης του ΚΚΕ πως οι χώρες της «Ανατολής» ήταν σοσιαλιστικές, αντιμετωπίζονται όπως εκεί αντιμετωπίσθηκαν. Υποτιμούνται, θεωρούνται σχεδόν ουδέτερα, τεχνικά χαρακτηριστικά των παραγωγικών σχέσεων.

Προέκταση αυτής της αντίληψης είναι η ταύτιση σχεδόν των σχέσεων παραγωγής με τη νομική μορφή ιδιοκτησίας, την κρατική ιδιοκτησία. Η κρατική ιδιοκτησία και ο κρατικός σχεδιασμός αποτελούν πρώτο ποιοτικό βήμα για τη δυνητική εμφάνιση κοινωνικών σχέσεων σοσιαλιστικού προσανατολισμού. Από μόνες τους όμως δεν αναιρούν τους όρους διατήρησης και αναπαραγωγής των εκμεταλλευτικών σχέσεων και τάξεων.

Στο κείμενο, αποδεσμεύεται ο απαραίτητος σχεδιασμός, ως στοιχείο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, από τον πυρήνα του κομμουνισμού: Την αυτοδιεύθυνση της παραγωγής.

Η συμβολή του σχεδιασμού στην αλλαγή του εκμεταλλευτικού χαρακτήρα των σχέσεων παραγωγής καθορίζεται από το κατά πόσο το σχέδιο είναι αποτέλεσμα της συλλογικής θέλησης, δράσης, απόφασης και υλοποίησης των ίδιων των εργαζόμενων. Και επομένως έχει ως εσωτερική αναγκαιότητα την ανάπτυξη σχέσεων συνεργασίας των παραγωγών, τον πανκοινωνικό συνειδητό σχεδιασμό της παραγωγής με βάση τις ανάγκες τους. «Αυτοδιευθύνω» σημαίνει συναποφασίζω ο ίδιος τι, πώς, πόσο και για ποιο σκοπό θα παραχθεί, έχοντας -με την παρέμβαση της πρωτοπορίας- πλήρη γνώση των στοιχείων και των γεγονότων.

Πιστοί στο μοντέλο του «υπαρκτού σοσιαλισμού»

Στις θέσεις, η πρώτη περίοδος, αυτή που ακολουθεί αμέσως μετά την επανάσταση, ταυτίζεται ουσιαστικά με την περίοδο του σοσιαλισμού. Η προσέγγιση αυτή είναι αποτέλεσμα των ιδεοληψιών που κυριάρχησαν στην ΕΣΣΔ μετά τις δεκαετίες 1930-1940. Οι ιδεοληψίες αυτές οδήγησαν και οδηγούν στη συσκότιση των ταξικών συσχετισμών μετά το πρώτο άλμα, στην απομάκρυνση από τη μαρξική διαρκή επανάσταση και τα αναγκαία άλματα του μέλλοντος. Όμως η πρώτη τομή-άλμα, η επαναστατική κοινωνική και πολιτική ανατροπή, σημαίνει ουσιαστική βελτίωση της συνολικής θέσης των εργαζομένων. Έναρξη της μεγάλης μεταβατικής περιόδου προς τον κομμουνισμό. Εμφάνιση για πρώτη φορά κοινωνικών σχέσεων σοσιαλιστικού – κομμουνιστικού προσανατολισμού μη κυρίαρχων ακόμα. Πυρήνας αυτών των σχέσεων είναι η διαδικασία κατάκτησης από τους άμεσους παραγωγούς της κυριότητας, της κατοχής και του ελέγχου πάνω στα μέσα παραγωγής. Είναι η προώθηση οργάνωσης της εργασίας και αυτοδιεύθυνσης της παραγωγής από τους άμεσους παραγωγούς. Είναι η ανάπτυξη της πάλης για συντονισμό και παγκοινωνικό συνειδητό σχεδιασμό της παραγωγής με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων.

Οι κοινωνίες, επομένως, που προκύπτουν αμέσως μετά την επανάσταση και για μια περίοδο δεν είναι σοσιαλιστικές. Είναι κοινωνίες με διαταραγμένα τα βασικά καπιταλιστικά χαρακτηριστικά τους. Κοινωνίες που ανάλογα με τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων ή θα μετεξελιχθούν προς το σοσιαλισμό – κομμουνισμό ή θα οπισθοχωρήσουν στον καπιταλισμό.

Ιδιομορφία αυτής της περιόδου είναι η επιτακτική πλευρά τσακίσματος του εκφυλισμένου αστικού κράτους και αντικατάστασής του από τα όργανα της εργατικής πολιτικής που μετασχηματίζονται σε κρατική εξουσία. Το μεταβατικό αυτό κράτος είναι και δεν είναι ακόμα εργατική δημοκρατία (δικτατορία του προλεταριάτου) και ταυτόχρονα είναι και δεν είναι αστικό κράτος. Παραμένει οξύτατο πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στις κλονιζόμενες, αλλά επικρατούσες ακόμα στο οικονομικό και στο κοινωνικό επίπεδο αστικές σχέσεις και τάξεις και στα εργατικά συμφέροντα που ηγεμονεύουν πλέον πολιτικά μέσα στην καταπιεζόμενη πλειοψηφία της κοινωνίας και μέσα στη νέα επαναστατική κρατική μηχανή.

Το έλλειμμα μιας σύγχρονης θεωρίας μετάβασης

Η δεύτερη, ανώτερη τομή – άλμα της διαρκούς, κατά τον Μαρξ, επανάστασης, είναι η ανάδειξη της εργατικής τάξης όχι μόνο σε ηγεμονική αλλά και σε πολιτικά κυρίαρχη τάξη με την πλήρη έννοια: Tην καθοριστική οικονομικοκοινωνική διάσταση. Οι σχέσεις παραγωγής σοσιαλιστικού – κομμουνιστικού προσανατολισμού αναπτύσσονται σε ανώτερο βαθμό. Κατακτούν ηγεμονική θέση. Κυριαρχούν στον χαρακτήρα της κοινωνικής παραγωγής. Οι καπιταλιστικές σχέσεις εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλά είναι συνολικά καταπιεζόμενες και ηγεμονευόμενες με παρούσα την τάση ανάπτυξης και αναπαραγωγής τους. Ολοκληρώνεται το τσάκισμα της αστικής κρατικής μηχανής, αναπτύσσεται η πλευρά της απονέκρωσης του κράτους. Το επαναστατικό εργατικό κράτος μετατρέπεται τελικά σε εργατική δημοκρατία (δικτατορία του προλεταριάτου) με την πλήρη έννοια. Βασική αντίθεση γίνεται πλέον η αντίθεση ανάμεσα στον εργατικό χαρακτήρα του και στις τάσεις απονέκρωσής του. Το «ποιος ποιον» κλίνει προς τον σοσιαλισμό αλλά δεν έχει κριθεί ακόμη.

Στην τρίτη ανώτατη τομή αυτής της χειραφετητικής διαδικασίας καταργούνται οι κυριαρχούμενες και μεταμορφωμένες εκμεταλλευτικές σχέσεις. Καταργείται η εργατική τάξη ως τάξη, οι τάξεις συνολικά. Η πολιτική ως διαμεσολαβητική σχέση. Καταργούνται οι πρωτοπορίες ακριβώς γιατί η κοινωνία αποτελείται πλέον από «ανεπανάληπτες ξεχωριστές προσωπικότητες – πρωτοπορίες». Το κράτος ως όργανο ταξικής κυριαρχίας δεν έχει κοινωνική βάση ύπαρξης. Απονεκρώνεται και μετατρέπεται σε «κοινωνική υπηρεσία». Η εργασία αποκτά το δημιουργικό χαρακτήρα της. Ο χρόνος που ελευθερώνει η εργασία και η επιστήμη αποκτά την απελευθερωτική του διάσταση. Καταργείται ο νόμος της αξίας, οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις, ο διαχωρισμός χειρωνακτικής – πνευματικής εργασίας.

Η καμπή αυτή σημαίνει τη λήξη της μεταβατικής περιόδου. Την ανεπίστρεπτη πλέον κυριαρχία του κομμουνισμού σε διεθνές επίπεδο, στην πρώτη, τη σοσιαλιστική βαθμίδα ωριμότητάς του. Και οι τρεις αυτές μεγάλες τομές στη διαλεκτική τους ενότητα ανοίγουν, κορυφώνουν και κλείνουν τη μεταβατική περίοδο.
Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο όμως ταυτίζουν, στην ουσία, το σοσιαλισμό με την αμέσως μετά την επανάσταση μεταβατική (προς αυτόν) κοινωνία. Η κοινωνία αυτή αντιμετωπίζεται δηλαδή ως κοινωνία μετάβασης ανάμεσα σε διαφορετικές φάσεις – βαθμίδες του ίδιου τρόπου παραγωγής, του σοσιαλιστικού. Και οδηγούνται αναγκαστικά στην ταύτιση του μεταβατικού κράτους που προκύπτει από την ανατροπή με την εργατική δημοκρατία (δικτατορία του προλεταριάτου). Η θεώρηση αυτή είναι προϊόν άρνησης των διδαγμάτων της ιστορίας. Συσκοτίζει την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, τους κινδύνους και τις δυνατότητες όπως προκύπτουν σε αυτήν την περίοδο. Μήτρα της έχει τη θεωρία που προκύπτει από το ιστορικά ανέκδοτο ιδιότυπο εκμεταλλευτικό καθεστώς που παγιώθηκε στην ΕΣΣΔ στα μέσα της τέταρτης δεκαετίας του περασμένου αιώνα. Η προσέγγιση αυτή δεν έχει σχέση με τον πυρήνα της μαρξικής θεωρίας.

Η ανάγκη ανάπτυξης μιας σύγχρονης θεωρίας μετάβασης προς τον κομμουνισμό, από τη σκοπιά των επαναστάσεων του 21ου αιώνα, αποκαλύπτεται άλλη μια φορά. Η ανάγκη αυτή προέκυψε νωρίς: Από τις αναταράξεις στην ΕΣΣΔ στην πρώτη, τη μεταβατική φάση της Οκτωβριανής Επανάστασης, όπου επιφανείς επαναστάτες αντιπαρατίθενται: Το 1919 οι Μπουχάριν, Τρότσκι και Πρεοπραζένσκι ζητούν άμεσο πέρασμα στον κομμουνισμό με αυστηρή εργασιακή πειθαρχία. Το 1923 η πλατφόρμα των 46 (Καγκάνοβιτς, Πιατακόφ κ.ά.) καταγγέλλει «την έλλειψη σχεδιασμού». Ο Ζηνόβιεφ καταγγέλλει τη Νέα Οικονομική Πολιτική ως «κρατικό καπιταλισμό». Το '26 οι Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ προτείνουν «άμεσα μέτρα εναντίον της γραφειοκρατίας κ.ά.».

Οι αναταράξεις αυτές οφείλονται και στα κενά στη θεωρία της μετάβασης σε μια συνταρακτική πορεία από δρόμους μάλιστα απάτητους. Η ίδια ανάγκη ενισχύεται από τα μετέπειτα δραματικά ιστορικά γεγονότα. Αναβλύζει από τις σύγχρονες δυνατότητες και αναγκαιότητες.

Στις συνεδριακές θέσεις του ΚΚΕ «οι νεκροί βαραίνουν στους ζωντανούς». Οι αναγκαίοι πολιτικοί δρόμοι νικηφόρων εργατικών αγώνων με προοπτική τον κομμουνισμό και τις επαναστάσεις του 21ου αιώνα δεν βρίσκουν τη θέση τους. Στη σημερινή, την κατεξοχήν εργατική εποχή, το κρίσιμο ζήτημα της έκβασης της ταξικής αναμέτρησης είναι πολύ «πεισματάρικο» για να ανεχτεί, από τον οιονδήποτε, πλασματικές ή ημιτελείς απαντήσεις.

ΠΗΓΗ: January 14, 2013, http://prin.gr/?p=655

Περί βίλας…

 

Του Θύμιου Καλαμούκη

Η αμφισβήτηση του υπάρχοντος πολιτικού πλαισίου, δεν έχει ένα χρώμα, μια κατεύθυνση. Ξεκινά από πολλές αφετηρίες, έχει ποικίλες στοχεύσεις και μπορεί να φτάνει σε διαφορετικές αποστάσεις. Κάποιου η αμφισβήτηση φτάνει στην ρίζα, κάποιου στην επιφάνεια, κάποιου στην μέση. Αυτή η διαβάθμιση είναι ωραία αφορμή για συζήτηση, αναζήτηση τυχόν συγκλίσεων και κοινών πορειών. Αλλιώς ας πορεύονται χωριστά ή παράλληλα. Υπάρχει χώρος για όλους. Και κυρίως δρόμος.

Είναι πολύ αστείο και διασκεδάζω αφάνταστα όταν μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης θεωρεί τους προσαχθέντες και συλληφθέντες για την βίλα Αμαλία, παράνομους, ύποπτους, οπαδούς της ανομίας, εγκληματικά στοιχεία, κλπ. Και διασκεδάζω επειδή το ίδιο κομμάτι θεωρεί νόμιμους τον Σαμαρά, τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Παπακωνσταντίνου, όπως νόμιμους θεωρούσε στο πρόσφατο παρελθόν τον Γιάννο Παπαντωνίου και τον Άκη Τσοχατζόπουλο και άλλους τιτάνες της διαφάνειας και της χρηστής διοίκησης, που έχουν εκλεχθεί από «λαϊκές πλειοψηφίες».

Η σχεδόν 20χρονη δημοσιογραφική εμπειρία μου, μου έχει μάθει να ορίζω με διαφορετικό τρόπο από τον συνήθη, έννοιες, όπως νομιμότητα, παρανομία, παραβατικότητα, περιθώριο, ενοχή. Στην δική μου λογική ένοχος δεν είναι ο 20χρονος, που αρπάζει την μολότοφ και την πετάει στην βιτρίνα της τράπεζας. Ένοχος είναι η τράπεζα. Και το λέω αυτό γνωρίζοντας ότι δεν βγαίνει κάτι με το σπάσιμο μιας βιτρίνας, γνωρίζοντας ότι μπορεί κάτω από την κουκούλα να υπάρχει παρακρατικός νεαρός, γνωρίζοντας ότι η κλεψιά των τραπεζών προς τους «πελάτες» τους, δεν θα σταματήσει ούτε με 1000 μολότοφ.

Τα λέω αυτά γνωρίζοντας ότι το πιο αποτελεσματικό όπλο, είναι ο συνειδητός και αποφασιστικός αγώνας, ο δύσκολος και επίμονος αγώνας, ο οποίος ξεκινώντας από τα απλά και τετριμμένα (απεργίες συγκεντρώσεις), θα μετεξελιχτεί σε εξέγερση και ίσως κάποτε και επανάσταση, για να εγκαθιδρυθεί μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση από τράπεζες και άλλα ευαγή ιδρύματα…

Από την εμπειρία μου επίσης έχω πειστεί, ότι όσο περισσότερο ακούω για «ανομία που πατάσσεται», τόσο κατανοώ ότι μια απίστευτη απάτη βρίσκεται σε εξέλιξη. Την ίδια ώρα που ο υπουργός Δένδιας, ανακοινώνει ότι συνέλαβε 1500 ύποπτα μπουκάλια! βρίσκεται σε εξέλιξη το μεγαλύτερο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, το μεγαλύτερο πλιάτσικο των πηγών της χώρας και η πιο άγρια εξόντωση των εργαζομένων του τόπου.

Στην ομοιογένεια που επιχειρούν να επιβάλλουν, τα γνωστά κόμματα, τα γνωστά συμφέροντα και τα γνωστά κανάλια, πρέπει να υπάρχουν θύλακες αντίστασης, θύλακες αλληλεγγύης, θύλακες αγώνα. Χώροι λαϊκής συνάντησης, έκφρασης, δράσης και πολιτισμού. Κανένας τέτοιος χώρος δεν είναι ύποπτος. Σε κανέναν τέτοιο χώρο δεν γίνονται παράνομες πράξεις. Και αν ακόμη γίνονται, είναι υποδεέστερες και αριθμητικά ελάχιστες, σε σχέση με αυτές που διαπράττονται στα περίφημα σαλόνια της εξουσίας. Οι παράνομες πράξεις γεννιούνται και εκκολάπτονται άλλου. Σε άλλες βίλες.

Η αμφισβήτηση του υπάρχοντος πολιτικού πλαισίου, δεν έχει ένα χρώμα, μια κατεύθυνση. Ξεκινά από πολλές αφετηρίες, έχει ποικίλες στοχεύσεις και μπορεί να φτάνει σε διαφορετικές αποστάσεις. Κάποιου η αμφισβήτηση φτάνει στην ρίζα, κάποιου στην επιφάνεια, κάποιου στην μέση. Αυτή η διαβάθμιση είναι ωραία αφορμή για συζήτηση, αναζήτηση τυχόν συγκλίσεων και κοινών πορειών. Αλλιώς ας πορεύονται χωριστά ή παράλληλα. Υπάρχει χώρος για όλους. Και κυρίως δρόμος.

ΥΓ. Οι «ανομίες» των μελών της Βίλας, δεν θα μου σβήσουν από το κάδρο, την αγωνία τους και τον αγώνα τους, το πείσμα τους, το μεράκι τους, την άρνηση με άποψη όλων όσων σερβίρονται από κανάλια και διαύλους. Οι διαφορετικές από τις δικές μου, απόψεις τους, δεν θα μου κρύψουν το θάρρος τους να ανακαταλάβουν την βίλα, ξέροντας ότι θα συλληφθούν από την αστυνομία και ξέροντας ότι θα περάσουν την γνωστή ταλαιπωρία στην ΓΑΔΑ και θα υποστούν το σημάδεμα για μια ζωή…

Στην τόσο ήρεμη, νωθρή, αποχαυνωμένη και προβλέψιμη Αθήνα της κρίσης, ήταν μια καλή αρχή για το δυσκολότερο έτος που μόλις ξεκίνησε. Καλή λευτεριά στους συλληφθέντες και κυρίως στους αιχμαλώτους.

ΠΗΓΗ: 10-01-2013,  http://www.ellinofreneia.net/details.php?id=5356

Ο Τζήμερος αφήνει στενό μουστάκι

 

Του Κωνσταντίνου Πουλή

 

«Η Χρυσή Αυγή ασκεί μόνο βία. Συγκριτικά με το κακό που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ που ασκεί τη βία της εξουσίας επάνω σε χιλιάδες ανθρώπους συγχρόνως και η οποία μεταβιβάζεται σε ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο επικίνδυνος για τον τόπο και την Ευρώπη ολόκληρη. Τις κορδελίτσες περί ναζιστών και φασιστών, τυλίξτε τις στα κενά κουτάκια της σκέψης σας. Πιο φασίστες, πιο παρανοϊκοί, πιο ολοκληρωτικοί από τον ΣΥΡΙΖΑ με τις συνιστώσες του, δεν υπάρχουν. Οι Χρυσαυγίτες, έχουν έστω μια ιδεολογία. Οι Συριζαίοι δεν έχουν τίποτα, δεν αγαπούν ούτε τον Έλληνα, ούτε τη χώρα, όπως έστω εντελώς λάθος, αγαπάει η Χρυσή Αυγή. Αν η Χρυσή Αυγή είναι το αυγό του φιδιού, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το φίδι».

Αυτό το κείμενο της Έλιας Ζερβού προσυπογράφει ο Θάνος Τζήμερος αναδημοσιεύοντάς το στο facebook του, με τον τίτλο «Για όσους δεν κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο». Με άλλα λόγια, ο Τζήμερος είναι φασίστας. Εδώ και αρκετά χρόνια η κατηγορία του φασισμού εκτοξευόταν προς οποιονδήποτε επιδείκνυε αυταρχική συμπεριφορά, γιατί δεν μας περνούσε από τον νου ότι στην Ελλάδα θα υπήρχε κόμμα υμνητών του Χίτλερ που τα ποσοστά του ξεπερνούν το 10%. Έχουμε μείνει με ένα κενό στη γλώσσα λοιπόν, τώρα που χρειάζεται να πούμε ότι όταν αποκαλούμε κάποιον φασίστα δεν μιλούμε μεταφορικά, αλλά εννοούμε ακριβώς ότι ασπάζεται όσα πρεσβεύει ιστορικά ο φασισμός.

Γιατί έχει σημασία τι πιστεύει ο Θάνος Τζήμερος ως εκπρόσωπος ενός εξαφανισμένου κόμματος; Γιατί γνωρίζουμε πως το κεφάλαιο, δια των εκπροσώπων του, δεν έχει κανένα πρόβλημα να συμμαχήσει με τέρατα προκειμένου να γίνει η δουλίτσα του. Το γνωρίζαμε από την πρόσφατη ιστορία, από τις συμμαχίες ανθρώπων σαν τον Ωνάση και άλλους με τη δική μας χούντα (στο βιβλίο του Γιώργη Κρεμμυδά για τους συνεργάτες της χούντας υπάρχει και ωραία φωτογραφία χειραψίας του Ωνάση με τον Παπαδόπουλο), και το λέμε ως μια δυνατότητα της ιστορίας, όταν το κεφάλαιο ανησυχήσει ότι η Αριστερά σηκώνει κεφάλι (ακόμη και αν αυτή η Αριστερά είναι ένας ΣΥΡΙΖΑ με πολύ νερό στο κρασί του). Με αφορμή τη στάση της Χρυσής Αυγής στο ζήτημα της εξαγοράς του υγιούς μέρους της ΑΤΕ από την τράπεζα Πειραιώς και στην τροπολογία ρύθμισης των χρεών των ΠΑΕ, ξαναθυμηθήκαμε πως ο λόγος για τον οποίον τόσοι αξιοπρεπείς κύριοι με γραβάτες υπερασπίζονται τους φονιάδες, είναι πως οι φονιάδες δεν τους εμποδίζουν να κάνουν τη δουλειά τους. Εκτονώνονται με μια φιλολαϊκή ρητορική, όπως ο Μεταξάς που έλεγε «θα στηρίξωμεν το αστικό καθεστώς υπό μίαν προϋπόθεσιν: ότι τούτο θα κάμη θυσίας υπέρ των πενομένων τάξεων». Η συνέχεια είναι γνωστή, ξέρετε: το αστικό καθεστώς σκίζεται στις θυσίες άμα το στηρίζεις. Αυτό έκανε τον Σπύρο Λιναρδάτο να δηλώνει πως η μεταξική δικτατορία ήταν παράδεισος για τα μεγάλα κεφαλαιοκρατικά συγκροτήματα. Όσο για τον Χίτλερ, οι εταιρείες που άνθισαν στον καιρό του μερικές φορές δεν έκαναν καν τον κόπο να αλλάξουν το όνομά τους μετά. Οι άνθρωποι είναι πολύ ανεκτικοί απέναντι στους επιτυχημένους επιχειρηματίες, φαίνεται.

Το ενδιαφέρον λοιπόν είναι ότι αρχίζουν σιγά σιγά να ξεπετάγονται αυτοί που δίνουν σάρκα και οστά σε κάτι που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν ένα ιστορικό δίδαγμα ή μια ενοχλητική προβολή στο μέλλον: καλογυαλισμένοι γραβατωμένοι αστοί που δηλώνουν αδίστακτα ότι δεν έχουν πρόβλημα να λιώνει η Χρυσή Αυγή και κανένα κεφάλι Πακιστανού το βράδυ στον δρόμο, αρκεί να γίνεται η δουλειά τους. Αναλογίζομαι την καταπληκτική φράση «η Χρυσή Αυγή ασκεί μόνο βία». Τι θα πει «μόνο» βία; Λίγο είναι; Σε σχέση με τι είναι λίγο; Παρατηρήστε τους έναν έναν. Ο Τζήμερος ξεκίνησε ως αξιοπρεπής κύριος που έπεισε φίλους και γνωστούς μας ότι θα ασκήσει πολιτική χωρίς πολιτικούς. Ο οπορτουνισμός του πρωτοεκδηλώθηκε με την απόφασή του να συνεργαστεί με τον Στέφανο Μάνο για να δείξει πώς είναι η πολιτική χωρίς πολιτικούς, ενώ στη συνέχεια δήλωνε ευθαρσώς ότι θα συνεργαστεί μετεκλογικά με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Τώρα κλείνει το ματάκι του και στη Χρυσή Αυγή, ανερυθρίαστα. Όποιος είχε διαβάσει τις προτάσεις του για το μεταναστευτικό ήξερε βεβαίως από την αρχή ότι ήταν ένας επικίνδυνος άνθρωπος. Τώρα προχωράει ένα βήμα παραπέρα, και βεβαίως δεν τα έχουμε δει όλα. Ας μη μας μπερδεύει ο τυχοδιωκτισμός του, ο τυχοδιωκτισμός θα οδηγήσει πολλούς στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής. Εκτός από τους αγνούς ιδεολόγους που εδώ και δεκαετίες ονειρεύονταν κρεματόρια και υμνούσαν το Άουσβιτς, θα υπάρξουν και αυτοί που θα βρουν μια ζεστή φωλίτσα εκεί για να κάνουν τις μπίζνες τους, αδιαφορώντας για το αίμα. «Μόνο βία» είναι, όπως λέει και η Ζερβού.

Δύο πράγματα είναι κρίσιμο να σκεφτούμε με αυτή την αφορμή. Το πρώτο είναι μια προέκταση της συζήτησης που έγινε για τη Χρυσή Αυγή μεταξύ των εκλογών του Μαΐου και του Ιουνίου. Απευθύνομαι σε όλους τους καλοπροαίρετους που πίστεψαν στην «πολιτική χωρίς πολιτικούς». Τώρα πια ξέρουν, συνεπώς η στήριξή τους σε μια τέτοια πολιτική συνιστά συνειδητή υπεράσπιση του ρατσισμού. Το δεύτερο είναι πως πολύ σύντομα θα ξεπεταχτούν κι άλλα φυντάνια, με την ανακατανομή του πολιτικού σκηνικού που βρίσκεται σε εξέλιξη, που θα πουν ότι μερικά λιωμένα κεφάλια μεταναστών δεν πειράζουν, αρκεί να μην εμποδίζονται οι επενδύσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τζήμερος και οι όμοιοί του δηλώνουν δίχως ντροπή ότι δεν ενοχλούνται από τους φόνους. Υπάρχει λόγος: η προβολή που του παρέχουν τα ΜΜΕ δίνεται σε αντάλλαγμα γι' αυτή την υπηρεσία.

Κωνσταντίνος Πουλής

ΠΗΓΗ: 3 Δεκεμβρίου 2012, http://www.thepressproject.gr/article/34117/O-Tzimeros-afinei-steno-moustaki

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

Από το … Χυτήριο στο … Πλυντήριο‼

 

Του Τάσου Σχίζα*

 

 

Στις  12-10-2012, στο  θέατρο «Χυτήριο» της Αθήνας (παράσταση Corpus Cristi) άνοιξε η αυλαία της επιχείρησης αποπροσανατολισμού και ξεπλύματος της δοσίλογης συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, με «απορρυπαντικό» την Χρυσή Αυγή και «πλυντήριο»  τις  «αντιρατσιστικές» Μ.Κ.Ο., την ξεπουλημένη ΔΗΜΑΡ και τμήματα (ρετάλια)  του  ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ.

Ξεφωνημένες …Celebrities, όπως ο Τατσόπουλος, Ρεπούση και Μπίστης, επιστρατεύτηκαν από την τροϊκανή χούντα για να στηθούν «απέναντι» από τον θίασο Παναγιώταρου – Χρυσής Αυγής, με προφανή σκοπό:

– να ξεπλύνουν τους δοσίλογους (κατ' αρχήν της ΔΗΜΑΡ και, βήμα βήμα, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ).

– να εκτοξεύσουν τη δημοτικότητα της Χρυσής Αυγής.

– να πείσουν τους αφελείς ότι, σήμερα, έχουμε αστική δημοκρατία και όχι Συνταγματική εκτροπή, χούντα και προσχεδιασμένη γενοκτονία του Ελληνικού λαού.

– ότι οι χιλιάδες «αυτοκτονημένοι» συμπατριώτες μας, οι 1.500.000,00 κατεστραμμένοι άνεργοι, οι χιλιάδες καρκινοπαθείς & νεφροπαθείς εγκαταλελειμμένοι χωρίς θεραπεία,     οι εκατομμύρια κατεστραμμένες ζωές και όνειρα, από την κυβερνητική χούντα, όλοι αυτοί οι  ΗΔΗ  νεκροί, ….κινδυνεύουν να …τους  κάνει  «νταντά»  ο  περιφερόμενος  θίασος  της  Χρυσής Αυγής.

Η επόμενη παράσταση έχει προγραμματιστεί για τις 15 Δεκεμβρίου 2012:

Μια απίθανη πανευρωπαϊκή Μ.Κ.Ο με την επωνυμία E.G.A.M., διοργανώνει …σιωπηλή πορεία (!!!) από τη Βουλή έως την Ακρόπολη, εναντίον της Χρυσής Αυγής, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας  και  του….αντισημιτισμού !!!. (κάντε  λίγο κράτει  «παιδιά», μην  καρφώνεστε), για να προστατευτεί η …..Δημοκρατία ΜΑΣ !!! (κατά την E.G.A.M., σήμερα στην Ελλάδα έχουμε  Δημοκρατία  και  είναι  και …δική ΜΑΣ).

Στην … αντιμνημονιακή  και …αντιφασιστική  εφημερίδα  «ΤΟ  ΒΗΜΑ», διαβάζουμε:

«Η πρωτοβουλία ανήκει στο Ευρωπαϊκό Αντιρατσιστικό Κίνημα (EGAM) – μια οργάνωση με μέλη από 40 χώρες και έδρα το Παρίσι – που διοργανώνει σιωπηλή πορεία στην Αθήνα στις 15 Δεκεμβρίου, στις 3 το μεσημέρι, από την Βουλή ως την Ακρόπολη. Την αντιρατσιστική αυτή διαμαρτυρία υποστηρίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠαΣοΚ και η ΔΗΜΑΡ.

Την έκκληση υπογράφουν διανοούμενοι, καθηγητές, επικεφαλής αντιρατσιστικών οργανώσεων και κοινοτήτων μεταναστών, και μέλη της κοινωνίας των πολιτών από την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη. Το κείμενο έχει τίτλο: Μαζί στην Ευρώπη για την δημοκρατία.  Ενάντια  στoν  ρατσισμό,  τον  αντισημιτισμό  και  τον  νεοναζισμό ».

Καλά, οι …δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου (ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ), δεν το συζητάμε:

Πρέπει να πάνε. Αν δεν πάνε αυτοί, ποιος θα πάει; Αν λείπει ο Πάγκαλος, αν λείπει ο Τούρκογλου (που κυκλοφορεί με το ψευδώνυμο  «Ευάγγελος Βενιζέλος» για να αποφύγει τη σύλληψη),  αν  λείπει ο Λοβέρδος, η Ρεπούση & ο Μπίστης, ο Φώτης Κουρέλης  & ο Ψαριανός, ο Μίμης Ανδρουλάκης και ο Παπαντωνίου (όλοι για τον σοσιαλισμό σύντροφοι), ο Κώστας Λαλιώτης (που απολαμβάνει άραγε το προϊόν της πολύχρονης ….εργασίας του, το «θείο βρέφος» της …κεντροαριστεράς), αν  λείπει ο δοσίλογος «Γιωργάκης» σε αποστολή ξεπλύματος στο …Χάρβαρντ  και  δεν κοσμήσει με την παρουσία του την …σιωπηλή πορεία (θα κρατούν και αναμμένα κεράκια;) , αν  λοιπόν  λείψει  η  αφρόκρεμα της …Δημοκρατίας και  της ….Κεντροαριστεράς, εκδήλωση τέτοιας «εμβέλειας» και τέτοιων «αγνών προθέσεων»,  δεν μπορεί να πετύχει.  Σε …αποστολή  βρίσκονται  οι άνθρωποι,  πρέπει  να  πάνε.

Η …αλεπού, όμως, δηλ. ο ΣΥΡΙΖΑ, ή τουλάχιστον κάποια κομμάτια του, ή τουλάχιστον κάποιοι άνθρωποι (σε όσους έχει απομείνει λίγο μυαλό μές την καρκάλα τους), ΤΙ  ΓΥΡΕΥΕΙ  ΣΤΟ  ΠΑΖΑΡΙ ;

Αν δεν ακούνε απλές φωνές σαν και τη δική μου, δεν ακούνε και δεν διαβάζουν ούτε τους επώνυμους, ούτε τους καταξιωμένους, ούτε τους γνωρίζοντες πιο καλά και πιο έγκυρα;

Δεν διάβασαν το άρθρο του ΣΤΑΘΗ (στον e–niko της 29-11-2012) που κάνει πραγματική ακτινογραφία σε αυτό το βρώμικο παιχνίδι;

Nα τους βοηθήσω, αναρτώντας αποσπάσματα αυτού του κειμένου:

«……Εκσυγχρονιστικό φρούτο (δηλητηριώδες) οι ΜΚΟ, όπως και οι Ανεξάρτητες Αρχές, βρήκαν υποστήριξη σε αυτό το μέρος της Αριστεράς. Με το αζημίωτο. Αρκετοί, κατά τα άλλα … «αριστεροί», μπήκαν στο κόλπο κι άρχισαν να ροκανίζουν τον κρατικό κορβανά για απίθανους λόγους! Για παράδειγμα, μαθαίνω κι ελπίζω λάθος να μαθαίνω, ότι στον ΣΥΡΙΖΑ την ανάγκη να δημιουργηθούν δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, ορισμένοι προσπαθούν να την περάσουν μέσω της δημιουργίας ειδικών ΜΚΟ.

 Εν τοιαύτη περιπτώσει, γιατί αυτοί οι πονηροί δεν αναθέτουν το ευγενές αυτό έργο κατ' ευθείαν στον κ. Τζωρτζ Σώρος (όπως του ανέθεσαν παλιότερα ορισμένοι απ' αυτούς και τον τρόπο διδασκαλίας της ιστορίας στα σχολεία). Αλλωστε, απ' ό,τι μαθαίνω και μαθαίνω καλώς ο κ. Τζωρτζ Σώρος, αφού αλάλιασε κι αυτός στο μέτρο των δυνάμεών του τη χώρα μας, τώρα στέλνει εδώ αντιπροσώπους του για να στήσει και αυτός… δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης. Αυτή η μαύρη κωμωδία με τις ΜΚΟ και τη σχέση ορισμένων αριστερών μαζί τους (δικιά τους υπόθεση, αλλά όχι στο όνομα κομμάτων της Αριστεράς) πρέπει να σταματήσει εδώ και τώρα.

 Ξέρω ότι οι αράδες αυτές είναι αδύναμες μπροστά στη δυναμική παγιωμένων καταστάσεων και  πρακτικών, όχι μόνον της εξουσίας αλλά κι αρκετών «αντιεξουσιαστών» τύπου Γιωργάκη, Μ.Κ.Ο. λαθρεμπόρων μεταναστών κι άλλων «ανεπαισθήτως» σιτιζόμενων απ' τον κρατικό κορβανά.

Ξέρω τέλος ότι, χρόνια τώρα, μπροστά στους εν είδει «στοάς» δικτυωμένους αυτούς καλούς ανθρώπους, «γνωρίζω την ήττα» καθώς λένε οι συνάδελφοι αθλητικογράφοι. Ε, και;

  Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνήσει βγάζοντας τον λαό στο προσκήνιο και διαμορφώνοντας θεσμούς που θα τον κρατήσουν εκεί, όλα αυτά και άλλα πολλά θα καθαρθούν.

Αυτό άλλωστε είναι ένα απ' τα στοιχήματα μιας αριστερής διακυβέρνησης – ο επαναπροσδιορισμός της ίδιας της Αριστεράς, εν σχέσει με παθολογίες που αναπτύχθηκαν στις τάξεις της ακριβώς λόγω της απόστασης μιας ελίτ (τρομάρα της) απ' τον λαό. Οψόμεθα…

ΥΓ.: Ξαναχτυπά ο πολυπράγμων «Μπενύτο» και κάνει χρυσό δώρο στη Χρυσή Αυγή, επιδιώκοντας να τεθεί αυτό το κόμμα εκτός νόμου. Εκτός από ηλίθια μια τέτοια προσέγγιση είναι και ύποπτη. Αποκλείεται να μη γνωρίζει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις τα φασιστικά κόμματα αλλάζουν το όνομά τους και ύστερα διπλασιάζουν τα ποσοστά τους (όπως και το ισλαμιστικό κόμμα του Ερντογάν). Ο φασισμός αντιμετωπίζεται πολιτικά κι όχι με εκφασισμό της Δημοκρατίας.

Η πρόταση Βενιζέλου είναι ύποπτη. Τώρα που το κόμμα του εκπνέει, ο αρχηγός του εισηγείται πρόταση που θα δώσει φτερά στο φασιστικό μόρφωμα…..».

Αν έχετε, λοιπόν, λίγο μυαλό μες το κεφάλι σας σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, να τοποθετηθείτε πάνω στο θέμα αυτό, να διαχωρίσετε τη θέση, τη στάση σας & τη φυσική σας παρουσία, από τη στημένη ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ της 15-12-2012.

Το 27 % του λαού που σας εμπιστεύτηκε σαν πολιτικό υποκείμενο της ιστορικής συγκυρίας, για να οργανώσετε τον αγώνα του για Λευτεριά, Δημοκρατία, Εθνική ανεξαρτησία, παύση πληρωμών στους τοκογλύφους, κατάργηση των μνημονίων & της αποικιοκρατικής δανειακής σύμβασης και παραδειγματική τιμωρία των δοσίλογων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), δεν σας εξουσιοδοτεί να τρέχετε πίσω από τα λαμόγια και τους προβοκάτορες της «κεντροαριστεράς». Αυτοί, στη συνείδηση του Ελληνικού λαού είναι δοσίλογοι και, προς το παρόν, φυγόδικοι.

Η επιμονή σας στη συναναστροφή μαζί τους εκτός από ύποπτη, είναι (για τη δική σας περίπτωση  τουλάχιστον)  αυτοκαταστροφική  και  βλακώδης.

Αυτοί  έχουν  μια  κάποια  θέση  στο …ελικόπτερο.  Εσείς;

 

Πέμπτη 6-12-2012

 

* Τάσος Σχίζας, Πολιτικός Μηχανικός από την Πάτρα

Ίσως

 

Του Τάσου Σχίζα*

 

ΙΣΩΣ  ΝΑ  ΜΗΝ  ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΝ  ΤΑ 25  ΕΥΡΩ  ΓΙΑ  ΕΙΣΟΔΟ  ΣΤΑ  ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ

«Η κυβέρνηση είναι σίγουρη ότι θα επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι και δεν θα χρειαστεί να τεθεί σε εφαρμογή το μέτρο καταβολής  ενός  ευρώ  ανά  συνταγή &  25 ευρώ για  είσοδο  και  νοσηλεία  σε  νοσοκομεία», δήλωσε κατά την ομιλία του επί του Κρατικού προϋπολογισμού  ο  υπουργός  Υγείας,  Ανδρέας  Λυκουρέντζος.

Χαρακτήρισε «μέγα ψεύδος»  τη  φημολογία αυτή  των  ημερών  εξηγώντας  πως: «η διάταξη αυτή, όπως αναφέρεται ρητά και στο πολυνομοσχέδιο, αφορά το έτος 2014 και θα εφαρμοστεί  μόνο  στην  περίπτωση  κατά  την  οποία μέχρι το τέλος του 2013 δεν θα έχουν  επιτευχθεί  οι  δημοσιονομικοί  στόχοι  του  Προγράμματος Υγείας και πάντως μόνο με  υπουργική  απόφαση.»

Εμφανίστηκε, ωστόσο, βέβαιος ότι δεν θα χρειαστεί να  προχωρήσει  στην  έκδοση  σχετικής διάταξης  και  δεν θα ενεργοποιηθεί η ρύθμιση που προβλέπεται στο πολυνομοσχέδιο, καθώς  θα  επιτευχθούν  οι  δημοσιονομικοί  στόχοι  που  έχουν  τεθεί  για  το  2014.

 

ΙΣΩΣ  ΝΑ  ΜΗΝ  ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ  ΝΑ  ΤΟΥΣ  ΚΡΕΜΑΣΟΥΜΕ  ΣΤΗΝ  ΠΛΑΤΕΙΑ  ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

«Ο Λαός μας  είναι σίγουρος ότι θα επιτευχθούν οι Δημοκρατικοί στόχοι και δεν θα χρειαστεί να τεθεί σε εφαρμογή το μέτρο απαγχονισμού των δοσίλογων (οι οποίοι τρία χρόνια  τώρα εξευτελίζουν τη Δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία και έχουν οδηγήσει 3.500 συνανθρώπους μας στον άμεσο θάνατο)», δήλωσε έξω από το κτίριο της Βουλής ο Ελληνικός  λαός,  την  Τετάρτη  7-11-2012.

Χαρακτήρισε  «μέγα ψεύδος»  τη φημολογία αυτή των ημερών, εξηγώντας πως «η σκέψη για δημόσιο απαγχονισμό των δοσίλογων στο φώς του ήλιου, μέρα μεσημέρι», όπως αναφέρεται ρητά και στην διαθήκη που άφησε ο Δημήτρης Χριστούλας, αφορά στο έτος 2014  και  θα εφαρμοστεί  μόνο  στην  περίπτωση  κατά  την  οποία  μέχρι  το  τέλος  του 2013 δεν θα έχουν επιτευχθεί οι λαϊκοί δημοκρατικοί στόχοι του Προγράμματος επαναφοράς  της  αστικής Δημοκρατίας  στη  χώρα  και  πάντως  μόνο  ύστερα από Λαϊκό  δικαστήριο  &  σχετική  απόφαση.

Ο Λαός εμφανίστηκε, ωστόσο, βέβαιος ότι δεν θα χρειαστεί να προχωρήσει στην έκδοση σχετικής διάταξης και δεν θα ενεργοποιηθεί η ρύθμιση που προβλέπεται στις διακηρύξεις του, καθώς θα επιτευχθούν οι Δημοκρατικοί στόχοι της σύλληψης όλων των μαυραγοριτών & Δοσίλογων, δήμευσης της περιουσίας τους και σωφρονισμού τους σε Δήμους ή στρατόπεδα (μέσω του θεσμού της ανταλλαγής της ποινής ισόβιας  κάθειρξης  με  παροχή κοινωφελούς  εργασίας),  στόχοι  που  έχουν  τεθεί  για  να  επιτευχθούν  έως  το  2014.

 

Υ.Γ.  Τέλος,  ο  Ελληνικός  λαός  δήλωσε  πως εάν  οι celebrities  της ΗΓΕΣΙΑΣ  του ΣΥΡΙΖΑ  συνεχίσουν  να αδειάζουν – στοχοποιούν  τους βουλευτές τους (όπως τον Στάθη Παναγούλη), και τον ίδιο το λαό τελικά, παρουσιάζοντας ως «ακραίους», «ταραξίες» και αποσυνάγωγους, όσους Έλληνες Δημοκράτες υπενθυμίζουν το αυτονόητο (ότι οι ΧΟΥΝΤΙΚΟΙ Παπαδόπουλος, Ντερτιλής, Ιωαννίδης, Παττακός, Γιώργος Παπανδρέου, Λοβέρδος, Πάγκαλος,  Σαμαράς,  Δένδιας,  Κεδίκογλου, Λυκουρέντζος, Κουβέλης, Ψαριανός, Τσούκαλης  κ.λ.π.,  πρέπει να οδηγούνται σε Δίκη και εύλογη ΤΙΜΩΡΙΑ – ισόβια κάθειρξη για  εσχάτη προδοσία), προκειμένου να υφίσταται η ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗΣ, η κερδισμένη με  ποτάμια  αίματος  ΑΣΤΙΚΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,

τότε  αυτή  η  ΗΓΕΣΙΑ  αυτού  του  ΣΥΡΙΖΑ, να  πάει  να  … σταυλιστεί  εκεί  που έχει συνηθίσει χρόνια τώρα: στα χουντοκάναλα  της διαπλοκής (του Μπόμπολα, του Αλαφούζου, του Λάτση – Λαμπράκη  & CIA), να κάνουν … καλαμπουράκι και….φιλοφρονήσεις με  τον  φασίστα  τον Βορίδη  και  τον … γυμνοσάλιαγκα τον Μαργαρίτη & τον Ψαριανό της ΔΗΜΑΡ  και  να δηλώνουν  «υπεύθυνοι», «σοβαροπρεπείς»  και … «ανέτοιμοι».

 

Αχρείαστοι  για  μας,  χρήσιμοι  για  τα  Τσακάλια  &  τις  Ύαινες.

 

Το  κομμάτι  του  λαού μας που έχει ακουμπήσει τις ελπίδες του  σε αυτό το πολιτικό υποκείμενο – Κόμμα (για το οποίο  και  για τα ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ  του στελέχη πληρώνει εδώ  και  τριάντα  χρόνια  μέχρι και  τις  κάλτσες  που  φοράνε,  μέχρι και  το …. after shave με το οποίο  ξυρίζονται, sic), ΔΕΝ  ΔΕΣΜΕΥΕΤΑΙ  από τις δηλώσεις  «νομιμοφροσύνης» &  «ανετοιμότητας»  και  ΔΕΝ  ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ   τον  ρόλο  του  «αναχώματος  του  Συστήματος»   που  έχουν  αποδεχθεί πολλοί  από  τα  στελέχη  της ΗΓΕΣΙΑΣ  του  κόμματος (πιθανότατα  και  ο  ίδιος  ο  πρόεδρος,  ο  Αλέξης  Τσίπρας).

Η οργή του Λαού, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, το δίκαιο αίτημα για απόδοση Ευθύνης και  παραδειγματικής (δίκαιας και νόμιμης, αλλά παραδειγματικής) ΤΙΜΩΡΙΑΣ των δοσίλογων  που  εκτελούν οργανωμένη  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ  του  ελληνικού  λαού  και  ΚΑΤΟΧΗ  στην  πατρίδα  μας,  ΘΑ  ΕΚΦΡΑΣΤΟΥΝ.

Και  ο  ΣΥΡΙΖΑ,  αλλά  και  ο  πλανήτης  Γή,  θα  συνεχίσουν  να  γυρίζουν: Είτε  επάνω  τους  βρίσκονται  οι  «ανέτοιμοι»,  είτε  όχι.

 

Κυριακή 11-11-2012

 

* Τάσος Σχίζας, Πολιτικός Μηχανικός από την Πάτρα

Παλαιότερα ιεράρχες υμνούσαν δικτάτορες – αυτό δεν πρέπει να ξαναγίνει

 

Συνέντευξη του Μητρ. Ναυπάκτου & Αγ. Βλασίου Ιεροθέου (Βλάχου) [στον Κώστα Παπαγιάννη]

 

«Αντιχριστιανικές κι απάνθρωπες» χαρακτηρίζει τις πράξεις βίας κατά των μεταναστών ο μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος μιλώντας στην "Αυγή" της Κυριακής. Ο ιεράρχης τονίζει ότι το μεταναστευτικό πρέπει να επιλυθεί από ένα οργανωμένο κράτος κι όχι από οργισμένους πολίτες και με βία. Παράλληλα σημειώνει ότι πρέπει να διδασκόμαστε από την Ιστορία κι ότι δεν πρέπει να επαναληφθούν φαινόμενα ιεραρχών που συνεργάστηκαν με δικτατορικά καθεστώτα.

Ο μητροπολίτης Ιερόθεος μιλά ακόμη για την κρίση αποδίδοντας σημαντική ευθύνη για τη δημιουργία της στη φιλαυτία των ανθρώπων, ενώ επισημαίνει ότι η φιλανθρωπία της Εκκλησίας δεν είναι η λύση στην κρίση, καθώς «ο άνθρωπος δεν θέλει να γίνει ζητιάνος, θέλει να οικονομεί τα προς το ζην με αξιοπρέπεια».

 

* Η χώρα αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή οικο­νο­μική κρίση. Τι ρόλο μπορεί να παίξει η Εκκλησία στην αντιμετώπιση της κρίσης; Το φιλανθρωπικό έργο αρκεί;

Η πρόσφατη οικονομική κρίση πράγματι είναι πρωτοφανής, όπως τη χαρακτηρίζετε. Πολλοί θεωρούν ότι έχει γεωπολιτικά χαρακτηριστικά και συνδέεται με ανταγωνισμούς μεταξύ δυτικών και ανατολικών οικονομιών. Οι γεωπολιτικές στρατηγικές θέλουν να έχουν το πάνω χέρι στην περιοχή μας, ειδικά γύρω από τη Μεσόγειο Θάλασσα, και οι παγκόσμιες κοινωνίες έχουν τα σχέδιά τους.

Η Εκκλησία δεν μπαίνει σε τέτοιες αναλύσεις, αλλά νοηματοδοτεί τον βίο των ανθρώπων, συνέχει τον κοινωνικό ιστό. Βεβαίως, δεν είναι θρησκεία για να ικανοποιεί απλώς τα θρησκευτικά συναισθήματα των ανθρώπων, γιατί τότε όντως θα ήταν το «όπιο του λαού», για να αποκοιμίζει τους ανθρώπους, ώστε να επιβιώνουν οι ισχυροί που εκμεταλλεύονται τον λαό. Η Εκκλησία είναι κοινότητα, όπως την αισθανόταν ο στρατηγός Μακρυγιάννης, ο οποίος στο όνομα αυτής της Εκκλησίας αγωνίστηκε εναντίον κάθε κατεστημένου, όπως φαίνεται στα απομνημονεύματά του. Η Εκκλησία πρέπει να λειτουργεί με την αρχαία έννοια του όρου, ως συνάντηση των ανθρώπων, ως εκκλησία του Δήμου, έχοντας κέντρο τον Θεό.

Έτσι η Εκκλησία, ως μεγάλη οικογένεια και πνευμα­τικό ιατρείο, προσπαθεί να θεραπεύσει τα προβλήματα των ανθρώπων. Άλλωστε ο άνθρωπος δεν έχει μόνον ψυχή, αλλά και σώμα, δεν έχει μόνον πνευματικές, αλλά και υλικές ανάγκες. Έτσι η Εκκλησία εξασκεί φιλανθρωπία σε όσους έχουν ανάγκη, όπως πολλές φορές έχει ανακοινωθεί.

Αλλά αυτό δεν είναι λύση. Ο άνθρωπος δεν θέλει να γίνει ζητιάνος, αλλά θέλει να δουλεύει και να οικονομεί τα προς το ζην με μόχθο και αξιοπρέπεια, ζητά δουλειά και δικαιοσύνη, απαιτεί το κράτος να διοργανωθεί, για να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του, όχι μόνον να εισπράττει τους φόρους, αλλά οι φόροι να είναι ανταποδοτικοί στην κοινωνία.

* Τι οδήγησε στην κρίση; Η Εκκλησία υποστηρίζει ότι δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και πνευματική. Τι σημαίνει αυτό ακριβώς για τις αιτίες της κρίσης;

Το θέμα έχει πολλές πλευρές και ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία. Αν δούμε το θέμα από κοινωνικής πλευράς, τότε διαπι­στώνεται ότι φταίνε οι πολιτικοί, τουλάχιστον όσοι άσκησαν αμέσως ή εμμέσως εξουσία όλα αυτά τα χρόνια και δεν μπόρεσαν να προβλέψουν ή να ανατρέψουν τα επερχόμενα. Και δεν μπορούν να δικαιολογούνται ότι η αντιπο­λίτευση, τα συνδικάτα, οι δημοσιογράφοι κ.λπ. δεν τους επέτρεψαν να κάνουν ορθή πολιτική, γιατί ο ηγέτης ψηφίζεται από τον λαό για να ηγείται και όχι να άγεται και φέρεται από διάφορες δυνάμεις.

Όμως, η Εκκλησία βλέπει τα πράγματα και πέρα από αυτά. Βέβαια, θα πρέπει να κάνω μια διευκρίνιση. Όταν κάνουμε λόγο για Εκκλησία, δεν πρέπει να εννοούμε τους κληρικούς ή μερικούς που εκκλησιάζονται, αλλά όλους εκείνους που είναι βαπτισμένοι και ζουν δυνάμει και ενεργεία στον εκκλησιαστικό χώρο.

Πάντως, η κρίση δεν είναι έξω από εμάς, αλλά μέσα μας. Πρόκειται για μια νοοτροπία ευδαιμονίας, εκμετάλλευσης, ευμάρειας, συσσώρευσης υλικών αγαθών εις βάρος του λαού και της ίδιας της κοινωνίας. Αυτό δείχνουν η φοροδιαφυγή, τα καταναλωτικά δάνεια, η αδιαφάνεια στα οικονομικά. Πάντως, δεν μπορεί κάποιος κληρικός να ζει με άνεση, όταν άνθρωποι γύρω του πεινάνε και υποφέρουν.

Τελικά, ένα βασικό αίτιο της πνευματικής κρίσης που έχει και συνέπειες στην κοινωνία είναι το υπαρξιακό κενό, η φιλαυτία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτή η φιλαυτία είναι αντίθετη με τη φιλοθεΐα και τη φιλανθρωπία, είναι μισοθεΐα και μισανθρωπία.

* Πρόσφατα, μαζί με αρκετούς ακόμα μητροπολίτες, ταχθήκατε δημοσίως κατά της Χρυσής Αυγής. Έχει διατυπωθεί το επιχείρημα ότι οι πρακτικές και οι πολιτικές απόψεις της οργάνωσης αυτής είναι αντίθετες με την ουσία της χριστιανικής διδασκαλίας. Συμφωνείτε;

Θα έχετε προσέξει ότι εκφράσθηκα εναντίον του ρατσισμού και της βίας από οπουδήποτε και αν προέρχονται. Δεν μπορώ ως ιεράρχης να αποδεχθώ ιδεολογικά συστήματα που έχουν φασιστικές και ναζιστικές νοοτροπίες, συστήματα νιτσεϊκά και απάνθρωπα, που χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους βιολογικής και κοινωνικής ευγονικής για να υπερισχύσει μια ράτσα εις βάρος άλλων ανθρώπων. Δεν μπορώ να δεχθώ βιαιότητες εναντίον απλών, φτωχών, ασθενών και απροστά­τευτων ανθρώπων. Με συγκλονίζουν πολύ τέτοιες συμπεριφορές, γιατί όλα αυτά είναι αντιχρι­στιανικά και απάνθρωπα.

Όμως, προβληματίζομαι έντονα από το ότι η γενιά του Πολυ­τεχνείου εξεγέρθηκε εναντίον της χούντας ζητώντας ένα καλύτερο μέλλον και όμως στη Μεταπολίτευση μερικοί από αυτούς που απέκτησαν εξουσία και κυβέρνησαν τη χώρα οδήγησαν τον λαό σε αυτήν τη μεγάλη κοινωνική και οικονομική κρίση. Προβληματίζομαι γιατί γκρεμίζονται τα οράματα του λαού με ωραίες λέξεις, όπως «μεταπολίτευση», «αλλαγή», «σοσιαλισμός», «κάθαρση», «εκ­συγ­χρο­νισμός», «επανίδρυση του κράτους», «Χρυσή Αυγή» κ.λπ. Με αυτά που λέω δεν σημαίνει ότι υιοθετώ τον συμψηφισμό, αλλά όλα αυτά τα χρόνια το σύστημα ήταν άρρωστο.

Τελικά, είναι αρμοδιότητα της δημο­κρατικής πολιτείας να θέτει δημοκρατικούς κανόνες για τη διαχείριση των κοινών, να φροντίζει για την ασφάλεια των πολιτών και να καλλιεργεί στους ανθρώπους αληθινή δημοκρατική συνείδηση με τη σωστή παιδεία.

* Από την άλλη μεριά κάποιοι ιεράρχες δείχνουν να συμπλέουν με τη Χρυσή Αυγή και να επικροτούν κάποιες από τις πολιτικές της. Πώς σχολιάζετε αυτήν την επιλογή;

Η Εκκλησία δεν είναι πολιτικός σχηματισμός για να επιβάλλει κομματική πειθαρχία στα μέλη της και να τους υποδεικνύει πώς να εκφράζονται. Ο κάθε ιεράρχης αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα στη Μητρόπολή του και εκφράζεται ανάλογα. Δεν κρίνω δηλώσεις των ιεραρχών. Εκφράζω την άποψή μου και προσπαθώ να συντονίζω την πράξη με τον λόγο ή μάλλον προσπαθώ ο λόγος να είναι απόρροια της πράξης.

Νομίζω ότι πρέπει να σεβόμαστε το δημοκρατικό σύστημα, όπως αυτό εκφράζεται στο κοινοβούλιο με τη συμπολίτευση και την αντιπο­λίτευση. Το πώς όμως θα λειτουργεί το κοινοβούλιο θα πρέπει να το ρυθμίσουν οι ίδιοι οι πολιτικοί. Εμείς δεν μπορούμε να υιοθετούμε πρακτικές που υπονομεύουν τη Δημοκρατία.

Σε παλαιότερους χρόνους υπήρξαν ιεράρχες οι οποίοι συμμετείχαν στο «ανάθεμα» του Βενιζέλου, ύμνησαν δικτα­τορικά καθεστώτα, συνεργά­στηκαν με τη χούντα. Τέτοια φαινό­μενα δεν πρέπει να επαναληφθούν σήμερα από τους ιεράρχες. Πρέπει να διδασκόμαστε από την Ιστορία.

* Το ζήτημα της μετανάστευσης διχάζει την κοινωνία. Πώς πιστεύει η Εκκλησία ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτό το ζήτημα;

Ο Έλληνας από αρχαιοτάτων χρόνων έκρυβε μέσα του έναν «μετανάστη» και ταξίδευε σε όλο τον κόσμο. Γινόταν πολίτης κάθε χώρας, χωρίς να χάνει την εθνική του ταυτότητα και τη φιλοπατρία του. Σήμερα ο κόσμος, με τα μέσα που διαθέτει, συνεχώς μετακινείται.

Νομίζω δεν δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα η νόμιμη μετανάστευση, όταν γίνεται μέσα στα πλαίσια που θέτει η σωστά οργανωμένη πολιτεία, αλλά προβλήματα δημιουργεί η κατευθυνόμενη από διάφορα κέντρα λαθρο­μετανά­στευση, που κάνει τους λαθρομετανάστες θύματα και τις χώρες προτεκτοράτα.

Νομίζω ότι η μετανάστευση και η λαθρομετανάστευση αντιμετω­πίζονται από ένα οργανωμένο κράτος και όχι από τους οργισμένους πολίτες του, από νόμιμους θεσμούς με αρχές και όραμα, προοπτική και ευαισθησία και όχι με τη βία. Το θέμα αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα και υπευθυνότητα και όχι με επιπόλαιες κινήσεις. Με ενοχλεί πολύ το ότι άνθρωποι και λαοί θεωρούνται πιόνια στη διεθνή σκακιέρα των ποικιλώνυμων συμφερόντων.