Ο τικτόμενος μικρός Χριστός  και ο μικρός Αλέξης

 

  Του φιλαλήθη/philalethe00

 

Ο μικρός αχώρητος Χριστός, δηλ. η αλήθεια, η οδός, η ζωή, εν σαρκί κατέρχεται και χωρείται, κενώνεται, προσλαμβάνει μορφή (εθελό)δούλου, για να θεραπεύσει. Προσλαμβάνει τα πάντα και όχι μόνο τον "Λόγο", διότι το "απρόσληπτον και αθεράπευτον".

Όπως ο Ίδιος μας συστήνεται στην Συναγωγή (που μετέπειτα, βέβαια, θα γίνει "κατοικητήριο δαιμόνων") : κατέρχεται για να πει καλά νέα στους φτωχούς(πρβλ. το υμνογραφικό "Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού"), για να κηρύξει ελευθέρωση στους αιχμαλώτους, για να δώσει το φως στους τυφλούς, για να γιατρέψει τους καρδιακά συντετριμμένους(Λκ., 4:16). Είναι όντως ο Ελευθερωτής και αυτός που μας καλεί "στην κάλλιστη και πιο μεγαλειώδη επανάσταση ενάντια στο κακό". (Αγ. Ν. Βελιμίροβιτς, "Εκκλησία και επαναστατική παιδαγωγική").

Το παιδί Αυτό, λοιπόν, γεννιέται εξόριστο, κατάμονο, ανεπιθύμητο, "από θεούς και ανθρώπους μισημένο". Άνθρωποι -και συγκεκριμένα ο κρατήσας φορέας της εξουσίας- θέλουν, ακόμη δεν ετέχθη, την θανάτωσή του! Γιατί θέλουν κάτι τέτοιο; Μα, πρώτα-πρώτα, θα τους χαλάσει την βολή! Ο θρόνος των "αρχόντων του αιώνος τούτου, των καταργουμένων"(Α'Κορινθίους, 2:6-8) τρίζει ήδη και τα "αρχαία θα παρέλθουν"  σύντομα…

Δυστυχώς, όμοια γίνονται κατά καιρούς και ούτω εγένοντο, τηρουμένων των αναλογιών, και με την περίπτωση του αγαπητού μας έφηβου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Νομίζω, ότι αυτή η "λαϊκή εξέγερση" του περασμένου Δεκέμβρη έχει υποτιμηθεί βάναυσα ως προς αυτό που θέλει να εκφράσει, παρά την καπηλεία της από κάποια κόμματα επώνυμα της Αριστεράς ή του αριστερισμού ή παρά το στημένο ή/και εσκεμμένα προκλητικό πολλών γεγονότων. Περιμένατε σαφήνεια τέλεια; Εδώ, οι ίδιοι οι σπουδαγμένοι μαρξιστές(όταν ήταν κάπως περισσότεροι) ήσαν σύνθεση πραγμάτων των οποίων οι ίδιοι δεν είχαν συνείδηση, όπως αποδείκνυε τέλεια και ο Ν. Μπερντιάεφ κάπου*. Όσος (νεανικός) αυθορμητισμός -και όχι μουχλιασμένες διάνοιες- υπήρξε σε αυτήν ήταν όντως όχι εκδικητικός και ήταν έκφραση μίας ηθικής, συνειδησιακής αγανάκτησης που η νεολαία έχει περισσότερο.

Ιδιαίτερα, οι έφηβοι ύψωσαν σημαίες ηθικοπνευματικών "ιδανικών" που ο σημερινός παρακμιακός αστικός "θρυμματισμένος κόσμος" φτύνει και ολοένα και πιο φανερά. Είπαν στους "μεγάλους": "ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε δεν δημιουργείτε! Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ". Για όσους πουλάνε, λοιπόν, την ψυχή τους(κατά κυριολεξία, όμως) στο διάβολο για λίγα ψιχία για τον εαυτούλη τους, για τον ανέραστοκαταναλωτισμό, που έλεγε και ο Κωστής Μοσκώφ – μάλιστα, αναφερόμενος στους "μικροαστούς θετικιστές" της (υπαρκτής) αριστεράς. Για τον μεταμοντέρνο μηδενισμό που μας σερνει πεθαμένους, δεκαετίες τώρα, πίσω από το άρμα

του. Μακάρι, όμως, οι "μεγάλοι" να διδάσκονταν από την χαρίεσσα αθωότητα των παιδιών, όπως ήθελε ο Χριστός…

 Ειλικρινά,  η γέννηση του μικρού Χριστού φέτος μας είναι ασύγκριτα πιο επιτακτική από άλλες εποχές και έτη. Χρειαζόμαστε, απελπισμένα, τον Επαναστάτη, χρειαζόμαστε τον Ιατρό(κατ'εξοχήν των ψυχών- που άλλοι Τον εκτόπισαν), χρειαζόμαστε τον Κύριο των κυριευόντων Βασιληά, χρειαζόμαστε τον μανικότερο πάντων και νηφάλιο Εραστή και Ερώμενο να μας βγάλει από την χαβούζα της ανέραστης και άπονης μανίας μας περί τα αφροδίσια και να μας μυσταγωγήσει στο χαρμόλυπο, απροϋπόθετα αγαπητικό μυστήριο του αδελφού…

 

Υ.Γ  Δημοσιεύεται στο τρέχον φύλλο της εφ. “Χριστιανική” με μικρές αλλαγές.

* βλ. κατ'εξοχήν για το θέμα αυτό: "Για την κοινωνική ανισότητα", εκδ. Πουρναρά. Ο Μπ. θεωρεί χαρακτηριστικά, ότι οι εξουσιαστές μπολσεβίκοι δεν μπορούν να μιλήσουν καν για το τι είναι "αστικό πνεύμα" λόγω της επιπόλαιής τους προσέγγισης.

 

Μεσσίες και Μεσσιανισμός 

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Μεσσσίας είναι η ελληνική έκφραση της εβραϊκής λέξης που στα ελληνικά αποδίδεται ως χριστός. Είναι δηλαδή αυτός που χρίεται με λάδι προκειμένου να αναλάβει, με βάση την εβραϊκή παράδοση, αξίωμα ιερατικό, βασιλικό ή προφητικό. Ο εβραϊκός λαός στην πολυετή σκλαβιά του υπό διαφόρους κατακτητές αντλούσε ελπίδα, και εξ αυτής δύναμη να υπομένει, με την πίστη στην έλευση του μεσσία, ο οποίος όχι απλώς θα λύτρωνε τον εκλεκτό λαό του Θεού από τα δεινά, αλλά και θα τον καθιστούσε κυρίαρχο επί των άλλων λαών.

Ο Μεσσίας ήλθε, όταν ήλθε και το πλήρωμα του χρόνου, πλην όμως δεν τον δέχθηκαν οι δικοί του, οι Ιουδαίοι. Και όχι μόνο δεν τον δέχθηκαν, αλλά και τον σταύρωσαν. Ήταν η τιμωρία Του για την εισαγωγή στον κόσμο των "λογικών" του υπερλόγου. Επέλεξε ως τόπο για τη γέννησή του στάβλο βρωμερό καταφρονώντας τη χλιδή του παλατιού των εγκοσμίων βασιλέων. Φανέρωσε την έλευσή του σε κάποιους απόμακρους μάγους, που δεν γνωρίζουμε τί απόγιναν μετά την προσκύνησή Του, και σε κάποιους αγράμματους βοσκούς ανήμπορους να μεταδώσουν με πειθώ το μήνυμά του στους ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης. Εμφανίστηκε ως κομίτης στον ναό σε παιδική ηλικία και κατέπληξε τους ιεροδιδασκάλους και μετά χάθηκε για χρόνια πολλά. Και όταν ξαναεμφανίστηκε, συνοδευόμενος από αγράμματους ψαράδες, έδειξε έντονη τη διάθεση να συγκρουστεί κατά μέτωπο μ' εκείνους που ξημεροβραδιάζονταν διαβάζοντας ό,τι ήταν γραμμένο γι' Αυτόν στις διφθέρες. Κατάφερε βέβαια να συγκινήσει βαθειά τον λαό, όμως το λαό και μόνο τον αστοιχείωτο, που δεν είχε ιδέα για προφητείες και για την έλευση του μεσσία. Αυτόν τον λαό συγκέντρωσε, παρηγόρησε, γιάτρεψε, έδωσε ελπίδες, ενδυνάμωσε, ώστε να αντέχει στις επί γης θλίψεις. Τον άκουγαν και οι νομοδιδάσκαλοι, μέσω παρευρισκομένων εγκαθέτων τους, και τον μελέτησαν αιώνες αργότερα άλλοι που αρνήθηκαν να τον ακολουθήσουν. Οι πρώτοι τον απέρριψαν κατηγορηματικά, διότι δεν είχε την παραμικρή διάθεση να πραγματώσει το όνειρό τους της επίγειας κυριαρχίας. Οι άλλοι, επειδή δήθεν γεννούσε ελπίδες για απόλαυση σε κάποιαν άλλη ζωή, επειδή, για να χρησιμοποιήσουμε σύγχρονη γλώσσα, πλημμύρισε τον κόσμο με ακάλυπτες επιταγές.

 

Οι επικριτές του στάθηκαν εντελώς ανήμποροι να κατανοήσουν το βάθος της διδασκαλίας Του. Έχοντας παγιωμένη της αντίληψη περί της ανθρώπινης φύσεως, η οποία για την Εκκλησία του Χριστού είναι η μετά την πτώση των πρωτοπλάστων φύση, η πεπτωκυία στη θεολογική γλώσσα, επέκριναν το ευαγγελικό μήνυμα ως την κατ' εξοχήν ουτοπία της ιστορίας (Δεν θα σχοληθούμε με τους άλλους που ασέλγησαν επί της ιστορίας αρνούμενοι την ιστορικότητα του προσώπου του Χριστού). Γι' αυτό και ο όρος μεσσιανισμός στους νεότερους χρόνους είναι ταυτόσημος με τη διασπορά φρούδων ελπίδων. Όλοι αυτοί οι κυριαρχούμενοι από τη λογική, την οποία λάτρευσαν ως μοναδική θεά, παραβλέποντας το ότι ο καθένας μας λατρεύει διαφορετική λογική, εκείνη δηλαδή που αρμόζει στην προσωπικότητά του, καταφρόνησαν τόσο τον ευαγγελικό λόγο, όσο και την ιστορία.

Ο Χριστός, σε αντίθεση προς τους ποικίλους δημαγωγούς και λαοπλάνους όλων των εποχών, υπήρξε το ανεπανάληπτο πρότυπο συνέπειας λόγων και έργων. Κήρυξε τη φτώχια και παρέμεινε χωρίς να έχει πού να γείρει το κεφάλι Του. Θεράπευε και χανόταν ευθύς μέσα στο πλήθος ή ζητούσε να μη γνωστοποιηθεί το συμβάν. Ευεργέτησε τον λαό, αλλά απέφυγε την ανταπόδοση με το να δεχθεί αξιώματα απ' αυτόν. Κήρυξε την αγάπη και συγχώρεσε στον σταυρό τους σταυρωτές του και κυρίως τους ηθικούς αυτουργούς.

Ο Χριστός αναπτέρωσε την ελπίδα των καταπιεσμένων υπό το βάρος της αμαρτίας προσώπων. Δεν ήλθε να θρέψει, δεν ήλθε να θεραπεύσει, δεν ήλθε να ιδρύσει την τέλεια κοινωνία. Ήλθε να αναζητήσει και να σώσει το απολωλός. Ο Χριστός δεν απευθύνθηκε σε λαό (γι' αυτό και οι ηγέτες των Εβραίων τον σταύρωσαν), αλλά στον καθένα από μας. Και απευθύνθηκε στον καθένα μας με τρόπο εντελώς "ανορθολογικό": Ζήτησε από μας να άρουμε τον σταυρό μας, αν θέλουμε να τον ακολουθήσουμε. Μας διαβεβαίωσε μάλιστα ότι στον κόσμο αυτόν θα έχουμε θλίψη. Η μόνη ελπίδα που μας προσέφερε ήταν το θάρρος, επειδή μας διαβεβαίωσε ότι αυτός υπήρξε ο νικητής (νενίκηκε). Η προσφορά της αιώνιας ζωής δεν είναι ανταπόδοση για μια προτεσταντικού τύπου πίστη, η οποία παρέχει τη βεβαιότητα της σωτηρίας μέσω μιας τυπικής γραφειοκρατικής ομολογίας. Η αιώνια ζωή είναι κατάκτηση μετά από κοπιαστικό αγώνα για την υπέρβαση της πεσμένης φύσεώς μας, έναν αγώνα για τη μετάβαση στο καθ' ομοίωσιν.

Καθηλωμένοι στην αναπηρική πολυθρόνα της "λογικής των παθών" αρνηθήκαμε τη βεβαιότητα να σταθούμε και πάλι στα πόδια μας, γι' αυτό ούτε καν επιχειρούμε. Και στροβιλιζόμαστε διαρκώς προσανατολιζόμενοι προς ποικίλους μεσσίες που κατά καιρούς εμφανίζονται σπείροντας στον κόσμο τον μεσσιανισμό τους τον αρρωστημένο, τον μεστό από αλαζονεία έπαρση και ιδιοτέλεια. Είναι κατ' αρχήν οι κλασικοί δημαγωγοί που θυσιάζουν τους λαούς τους προς ίδιον όφελος, ίδιοι και απαράλλαχτοι από τους Φαραώ της Αιγύπτου ώς τους πλανητάρχες του καιρού μας. Είναι οι κοινωνικοί μεταρρυθμιστές που επαγγέλλονται την δικαιοσύνη δίχως ανάγκη μεταβολής του ατόμου (το πρόσωπο είναι άγνωστο στις ιδεολογίες). Είναι οι πάσης φύσεως διανοητές, οι οποίοι στο όνομα της ελευθερίας δήθεν, απορρίπτουν τη μεταφυσική ελπίδα, αποδεχόμενοι με υπερηφάνεια το μαρτύριο του Προμηθέα δεσμώτη, του πλέον συμπαθούς γι' αυτούς ήρωα της αρχαίας μυθολογίας, ταυτίζοντας με περισσή έπαρση τον Δία με τον σταυρωμένο και αναστημένο Χριστό! Όλοι αυτοί σε στιγμές ειλικρίνειας ομολογούν την τραγωδία του ανθρώπου δεσμώτη των παθών, αλλά χωρίς ελπίδα εκτινάσσονται στο άκρο του κυνισμού αποδεχόμενοι το αναλλοίωτο της ανθρώπινης φύσεως. Άλλοι τέλος, κατά τον 19^ο αιώνα, κυρίως, έθρεψαν τις ελπίδες και τις λαχτάρες των πονεμένων προβάλλοντας τον επιστημονικό μεσσιανισμό ως πανάκεια του συνόλου των προβλημάτων του ανθρώπου, θεωρουμένου ως βιολογικού όντος και μόνο. Και ναι μεν η επιστημονική έρευνα δια των αποτελεσμάτων της προσέφερε βίο άνετο σε κάποιους προνομιούχους λαούς, οι οποίοι έχουν επωφεληθεί στο έπακρο (ακόμη και ληστευμένα όργανα τους παρέχει αυτή από απόκληρους του πλανήτη), αλλά σε βάρος της συντριπτικής πλειονοψηφίας των συνανθρώπων μας, οι οποίοι διαβιούν ακόμη στην προεπιστημονική εποχή, χωρίς κάποιους κήρυκες να δώσουν και σ' αυτούς ελπίδα. Απεναντίας η κατάστασή τους επιδεινώνεται από έτος σε έτος λόγω της απληστίας των ολίγων, οι οποίοι όμως βιώνουν το μαρτύριο του υπαρξιακού κενού, το οποίο ως νέος αετός κατατρώγει τα σπλάχνα του αγέρωχου επαναστάτη κατά του θεού της αγάπης και της θυσίας.

Όλοι αυτοί που διέδωσαν την κατηγορία του ουτοπικού για τον ευαγγελικό λόγο απέστρεψαν τα μάτια τους από την ιστορία, την οποία έγραψαν μικρόψυχοι. Έτσι στάθηκαν ανήμποροι να κατανοήσουν τη μαρτυρία μέσω του μαρτυρίου εκατομμυρίων μαρτύρων της πίστεως. Στάθηκαν ανήμποροι να κατανοήσουν την ηθική ανάβαση εκείνων που περιφρόνησαν στο έπακρο ό,τι ο κόσμος θεωρεί αξία, δηλαδή πλούτο, αξιώματα και ηδονές. Οι μάρτυρες και οι όσιοι πέραν του ότι μαρτύρησαν για την πίστη τους έδωσαν και την καλή μαρτυρία που καταρρίπτει την κατασυκοφάντηση του λόγου του Χριστού ως ουτοπικού. Βέβαια μέρος ευθύνης έχουμε και εμείς που δηλώνουμε πιστοί και φορείς της ελπίδας Του. Εμείς που μετρούμαστε και ξανανετρούμαστε για επιβεβαίωση ότι ανήκουμε στους πολλούς, ενώ δηλώνουμε μαθητές εκείνου που τόνισε "μη φοβού το μικρόν ποίμνιον". Εμείς που σπεύδουμε να υπερασπιστούμε "χριστιανικές" κοινωνίες (ιδέ τον αγώνα για την αναγνώριση των χριστιανικών ριζών του ευρωπαϊκού πολιτισμού) και με την υποκριτική μας στάση δίνουμε την αφορμή να λοιδορείται εξ αιτίας μας το όνομα Εκείνου.

Αλλά οι επικριτές του γνωρίζουν ότι είναι ανήμποροι να πλήξουν τον κατήγορό τους που στέκεται και σήμερα ενώπιον της ανθρωπότητος και τονίζει: "Τίς ελέγχει με περί αμαρτίας;" Αν κατανοήσουμε το πρώτο μάθημα που μας έδωσε, τη φάτνη, όλα τα άλλα είναι εύκολα. Χριστός  γεννάται και εφέτος για να αναγεννήσει όλους εμάς.

                                                                              

 "ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ", 20-12-2009              

Η πονηρία του όρκου

 

Του Μητρ. Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου  Ιερόθεου

 

Το θέμα του όρκου μπορεί να το αντιμετωπίση κανείς από πολλές πλευρές, ήτοι θεολογική, φιλοσοφική, κοινωνιολογική, νομική κ.λ.π. Διετυπώθησαν κατά καιρούς πολλές απόψεις για το αν πρέπει να θεσπίζεται ο όρκος σε χριστιανικά ή κοσμικά κράτη.

Θεωρώ ότι δύο είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες μπορεί ένας κληρικός να εκφέρη την άποψή του για την διατήρηση ή την κατάργηση του όρκου. Η μία είναι ποια είναι η σκοπιμότητα της πρότασης για κατάργηση: Γίνεται από σεβασμό στον Θεό, στην Εκκλησία, στις προσωπικές πεποιθήσεις, ή από προσπάθεια αποθρησκειοποίησης της κοινωνίας; Η άλλη βάση είναι καθαρά θεολογική, που συνδέεται με μια εκκοσμικευμένη χριστιανική ζωή.

 Όταν δη κανείς το θέμα από χριστιανικής πλευράς, δεν μπορεί να παρακάμψη τον απόλυτο λόγο του Χριστού: «Πάλιν ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρχαίοις, ουκ επιορκήσεις, αποδώσεις δε τω Κυρίω τους όρκους σου. Εγώ δε λέγω υμίν μη ομόσαι όλως». Και εξηγεί ότι δεν πρέπει να ορκίζεται κανείς ούτε στον ουρανό, ούτε στη γη, ούτε στα Ιεροσόλυμα, ούτε στην κεφαλή του- τον εαυτό του. Οι χριστιανοί που ζουν με την αλήθεια πρέπει να είναι ειλικρινείς: « Εστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστίν » (Ματθ. ε, 33-37).

Μπορεί κανείς να εντοπίση μερικά αγιογραφικά χωρία στα οποία φαίνεται ότι είναι αποδεκτός ο όρκος, αλλά ο λόγος του Χριστού είναι σαφέστατος και απόλυτος. Ο ιερός Θεοφύλακτος Βουλγαρίας λέγει ότι στην Παλαιά Διαθήκη «ουκ ην πονηρόν τότε το ομνύειν», αλλά «μετά Χριστόν εστί πονηρόν».

Οι Πατέρες της Εκκλησίας συνιστούν στους χριστιανούς να αποφεύγουν να δίνουν όρκους. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συνιστά: «Απαλλάγητε της των όρκων συνηθείας». Και όχι μόνο τους αποτρέπει να ορκίζονται, αλλά ομιλεί με καυστικό λόγο γι' αυτούς που το κάνουν, θέτοντας μάλιστα το χέρι τους στο Ευαγγέλιο, το οποίο απαγορεύει τον όρκο. Ερωτά: «Συ δε τον νόμον τον κωλύοντα ομνύναι, τούτον όρκον ποιείς;». Και αναφωνεί: «Ω, της ύβρεως! Ω, της παροινίας», δηλαδή της διαγωγής του μέθυσου, της παραφροσύνης. Είναι σαν να θέλη κανείς να έχη σύμμαχο στην σφαγή τον νομοθέτη που κωλύει τον φόνο. Και επιλέγει: «Στένω και δακρύω και φρίττω», όταν βλέπη κάποιον να εισέρχεται στην Αγία Τράπεζα, «και τας χείρας θέντα και το Ευαγγέλιον αψάμενον και ομνύοντα».

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφερόμενος στους όρκους λέγει: «Όρκος ημίν εστί η του επερωτήσαντος και πεισθέντος πληροφορία». Ισχυρίζεται δε ότι δεν πρέπει κανείς να χρησιμοποιή προφάσεις για να ορκισθή, αλλά εάν απατήθηκε και ορκίσθηκε να χύνη δάκρυα μπροστά στον Θεό. Και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς προτρέπει: «Φεύξη τον όρκον τελείως».

 

Ο όρκος, και μάλιστα όταν δίνεται πάνω στο Ευαγγέλιο, είναι παράβαση, αμαρτία, πονηρία, και δεν μπορεί κανείς να χρησιμοποιή προφάσεις για να δικαιολογήση την πράξη αυτή. Βεβαίως, όταν ζη κανείς σε εκκοσμικευμένες κοινωνίες, δυστυχώς αλλοιώνει τη διδασκαλία του Χριστού, όχι μόνον στο θέμα του όρκου, αλλά και σε άλλα θέματα.

Θεωρώ ότι ο όρκος που δίνεται στο όνομα του Τριαδικού Θεού και μάλιστα πάνω στο Ευαγγέλιο, το οποίο τον απαγορεύει, πρέπει να καταργηθή – ίσως να αντικατασταθή με μια διαβεβαίωση – γιατί όχι μόνον δεν προσφέρει τίποτε, όταν δίνεται από άνθρωπο που έχει αμβλυμμένη συνείδηση, αλλά δίδει και αφορμή για άλλες παραβάσεις, όπως επιορκία και ψευδορκία.

Παράλληλα όμως πρέπει κατά λόγο δικαιοσύνης να καταργηθή και η διαβεβαίωση που δίνει ο Αρχιερεύς πριν από την ενθρόνισή του, ενώπιον του Ανωτάτου Αρχοντος, ότι θα τηρήση τους Ιερούς Κανόνες, ωσάν να μην έφθανε η ομολογία που έδωσε ενώπιον όλης της Εκκλησίας κατά τη χειροτονία του εις Επίσκοπο. Αυτή την πράξη την θεωρώ υποτιμητική του αρχιερατικού αξιώματος.

 

ΠΗΓΗ: Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009, http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=295938&ct=114&dt=25/10/2009

Ποιοι χριστιανοί;

 

Του  παπα Ηλία Υφαντή

 

Κάποιοι χριστιανοί αναρωτιούνται και ρωτάνε τι και ποιους να ψηφίσουν. Και φυσικά ένας κληρικός δεν ενδείκνυται να τους υποδείξει  συγκεκριμένα κόμματα και ονόματα. Απλά και μόνο μπορεί να θυμίσει τι λέει το Ευαγγέλιο στην προκειμένη περίπτωση. Έτσι ώστε να δοθεί η δυνατότητα να συγκρίνουν – όσοι ειλικρινά ενδιαφέροντα ι- τα κριτήρια του Ευαγγελίου με των σημερινών χριστιανών τα κριτήρια. Και να πάρουν – αν θέλουν – τη σωστή απόφαση.

 

Υπάρχει στις Πράξεις των Αποστόλων ένα χαρακτηριστικό περιστατικό: Οι πρώτοι χριστιανοί ζήτησαν απ' τους αποστόλους να μεριμνήσουν για  τη ρύθμιση των βιοτικών τους αναγκών. Αλλά οι Απόστολοι τους συνέστησαν να κάμουν εκλογές και ν' αναθέσουν στους καταλληλότερους, ανάμεσά τους, τη διευθέτηση των προβλημάτων τους αυτών:

Εκλέξτε – τους είπαν – ανθρώπους, με καλή φήμη, που να έχουν πνεύμα και φόβο Θεού. Που σημαίνει να μην προέρχονται από κάποιο περιβάλλον ψευτών, κλεφτών και απατεώνων. Μια και θα ήταν παραλογισμός, όπως είπε ο Χριστός, να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να τρυγήσει σταφύλια απ' τα παλιούρια…

 

Και, με βάση τα κριτήρια, που τους έδωσαν οι Απόστολοι, εξέλεξαν τους επτά διακόνους. Γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα η Εκκλησία να πηγαίνει απ' το καλό στο καλύτερο. Αφού, όπως διηγούνται οι Πράξεις των Αποστόλων, είχαν όλοι μια ψυχή και μια καρδιά. Και ήταν όλα για όλους κοινά. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας φτωχός ανάμεσά τους. Αφού ο καθένας πρόσφερε ανάλογα με τις δυνάμεις του και έπαιρνε ανάλογα με τις ανάγκες του…

Και μπαίνει το ερώτημα: Οι σημερινοί χριστιανοί, με βάση ποια κριτήρια εκλέγουν αυτούς που θα τους εκπροσωπήσουν στη Βουλή; Με τα κριτήρια του Χριστού και των Αποστόλων; Ή κάποιων, κατά συρροήν και αδιαλείπτως, ψευδόμενων κλεφτών και  απατεώνων!…

Βέβαια το να κάνει κάποιος λάθος, σχετικά με τις πολιτικές του προτιμήσεις, μια φορά, είναι ανθρώπινο. Αλλά «το δις εξαμαρτείν, όπως λέει και το αρχαίο ρητό, ουκ έστιν ανδρός σοφού»! Και, ασφαλώς, ακόμη χειρότερα, «το εμμένειν τη αμαρτία»,  που είναι, όχι μόνο ακατανόητο, αλλά και «διαβολικό»!

Γεγονός, που δείχνει ότι κάποιοι – λεγόμενοι – χριστιανοί «δυοίν θάτερον» ή είναι αθεράπευτα ανόητοι ή συνειδητά ασυνείδητοι. Που σημαίνει ότι είναι ίδιοι και χειρότεροι  με τους υποκριτές φαρισαίους της εποχής του Χριστού. Και ασφαλώς, όπως η πραγματικότητα φωνάζει, δεν έχουν σχέση ούτε με το Χριστό ούτε με το Ευαγγέλιό του.

Και βέβαια για τη στάση και συμπεριφορά τους αυτή προφασίζονται διάφορες «προφάσεις εν αμαρτίαις»:

Επαναλαμβάνουν, συνήθως, εκείνο το παμπόνηρο πώς «όλοι είναι ίδιοι»! Που βέβαια συνιστά μεγάλο ψεύδος και μεγάλη υποκρισία. Γιατί ασφαλώς δεν είναι όλοι ίδιοι!

Υπάρχουν κάποιοι, που διαφέρουν απ' τους άλλους όσο η μέρα από τη νύχτα. Αλλά κυβερνούν διαρκώς οι ίδιοι ψεύτες και απατεώνες, γιατί η συντριπτική πλειονότητα των χριστιανών παραμένουν ίδιοι και  αμετανόητοι: Άλλοι στην αγιάτρευτη ανοησία τους και άλλοι  στην αβυθομέτρητη υποκρισία τους….

Όπως υπάρχουν, από το άλλο μέρος, και κάποιοι πολιτικοί πολλά έχοντες και κατέχοντες, που δηλώνουν, εντούτοις, και σούπερ χριστιανοί και μάλιστα σούπερ-ορθόδοξοι. Για να εξαπατούν και παγιδεύουν τους αφελείς. Και μάλιστα με τη συνηγορία και την «ευλογία» πολλών κληρικών και μάλιστα μεγαλόσχημων…

Αλλά, γι' αυτή την περίπτωση, το Ευαγγέλιο αποκρίνεται με μια παρά πολύ απλή και εύγλωττη παραβολή: Το ποιον του δέντρου, μας λέει, το καταλαβαίνουμε απ' τους καρπούς του. Και ακόμη διευκρινίζει: «Ου δύνασθε δουλεύειν Θεώ και μαμωνά»! Που σημαίνει καθαρά και ξάστερα πως ένας ορθόδοξος χριστιανός δεν μπορεί να είναι και ορθόδοξος  καπιταλιστής …

Βέβαια, όταν κάποιος τολμάει να λέει τέτοιες αλήθειες, το καπιταλιστικό κατεστημένο επιστρατεύει τους αργυρώνητους εγκάθετους οι οποίοι και φωνάζουν: Αυτός είναι αριστερός, μαρξιστής, κομμουνιστής, κλπ….

Και ίσως θα μπορούσε να είχαν δίκιο, αν ο Χριστός ήταν σύγχρονος ή μεταγενέστερος του Μαρξ. Αλλά, να που έζησε κάπου δεκαοχτώ αιώνες νωρίτερα. Και η αλήθεια φωνάζει πως, αν κάποιος πήρε από τον άλλο, αυτοί πρέπει να είναι οι αριστεροί και όχι οι χριστιανοί.

Και ασφαλώς ουδείς ψόγος για τους αριστερούς, που μας έκλεψαν κάποιες αρχές. Όπως της ισότητας, της δικαιοσύνης, της φιλαλληλίας, κλπ. Οι οποίοι στην προκειμένη περίπτωση βρίσκονται ασύγκριτα πλησιέστερα στο πνεύμα του Ευαγγελίου απ' την συντριπτική πλειονότητα κάποιων-λεγόμενων- Χριστιανών…

Πράγμα που-για όσους τουλάχιστο πιστεύουν στη μετά θάνατο ζωή-σημαίνει ότι πολλοί αριστεροί θα βρεθούν στα δεξιά του Χριστού, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των – λεγόμενων – χριστιανών θα είναι στ' αριστερά του! Κι ακόμη αριστερότερα οι αλληθωρίζοντες προς τον καπιταλιστικό φασισμό πνευματικοί καθοδηγητές τους…

Και ασφαλώς μεγάλη τιμή πρέπει στους χριστιανούς εκείνους, που, μέσα στην αιθαλομίχλη του ψεύδους και της σύγχυσης, έχουν την οξυδέρκεια να βλέπουν την πραγματικότητα.

 Και κυρίως να καταλαβαίνουν ότι μεταξύ των πολιτικών, που δεν είναι ίδιοι με τους απατεώνες ή τους πατριδοκάπηλους και τους θρησκειοκάπηλους, υπάρχουν και αληθινοί χριστιανοί….

Κι αν όντως οι περισσότεροι απ' τους ψηφοφόρους, που κόπτονται-δήθεν-για το χριστιανισμό και την ορθοδοξία, ήταν χριστιανοί, τότε θα κυβερνούσαν την κοινωνία και την πολιτεία χριστιανοί πολιτικοί και κυβερνήσεις. Και θα μας πήγαιναν απ' το καλό στο καλύτερο.

Και δεν θα μας κυβερνούσαν – κατά κανόνα – ψεύτες, κλέφτες και απατεώνες. Για να μας πηγαίνουν απ' τη Σκύλλα στη Χάρυβδη κι απ' το κακό στο χειρότερο…

Αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα φωνάζει πως εκείνοι, που είναι – όνομα και πράγμα – χριστιανοί, είναι ελάχιστοι…

Κι ας ισχυρίζονται κάποιοι πως οι χριστιανοί είναι η συντριπτική πλειονότητα (πάνω από το 95%) του ελληνικού λαού….

 

Παπα-Ηλίας, 02-10-2009

 

http://papailiasyfantis.wordpress.com

http://papailiasyfantis.blogspot.com,

Ο λαός ξανασταυρώνεται…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας του Σταυρού. Αφού γιορτάζουμε την Ύψωσή του. Αλλά και όλος ο χρόνος είναι του Σταυρού. Γιατί σε κάθε στιγμή και γωνιά ο Χριστός ξανασταυρώνεται.  Όπου Γης ποδοπατείται το δίκαιο και φιμώνεται η αλήθεια. Και η γεύση ίδια πάντοτε: Γεύση Μεγάλης Παρασκευής.

Και  το αδυσώπητο ερώτημα: Ποιοι  και γιατί σταυρώνουν και ξανασταυρώνουν το Χριστό και το λαό;

Και η απάντηση αυτονόητη: Τον σταυρώνουν οι κακούργοι!…

Και ποιοι κακούργοι;

 

Όχι, βέβαια, οι λήσταρχοι και οι φονιάδες και οι πάσης φύσεως δακτυλοδεικτούμενοι και  αποδιοπομπαίοι, βαρυποινίτες και τρομοκράτες…

Όχι αυτοί!  Αλλά οι κακουργότεροι μεταξύ των  κακούργων. Οι μεγαλύτεροι  συνένοχοι, σ' όλους τους τόπους και τις εποχές, για τη σταύρωση των λαών και των αθώων: Η αφρόκρεμα του "καλού"…υπόκοσμου!  Κάποιοι, δηλαδή, εκπρόσωποι της θρησκείας, του μαμωνά και του νόμου….

Και πρώτοι-πρώτοι οι εκπρόσωποι της θρησκείας: Οι κλειδοκράτορες του πνευματικού θησαυροφυλακίου, που πωλούν τα πνευματικά πρωτοτόκια, για να πάρουν ως αντιπαροχή υλικά αγαθά   και απάνθρωπα προνόμια. Αυτοί, που  οφείλουν να είναι στο πλευρό των "ελαχίστων αδελφών" του Χριστού,   γίνονται τα ανήθικα ηθικά στηρίγματα των σταυρωτών του λαού…

Και, βέβαια οι  αρχιερείς του Μαμωνά  πρωτοστατούν στη σταύρωση εκατομμυρίων αθώων. Αφού τους παίρνουν το ψωμί και τους προσφέρουν το θάνατο. Με την πείνα και τον πόλεμο….

Ο νόμος και οι νομοθέτες; Και οι πάσης φύσεως Ηρακλείς της νομιμότητας! Υποτίθεται ότι υπηρετούν τη δικαιοσύνη. Αλλά στην πραγματικότητα συμβιώνουν  αρμονικότατα με την αδικία.  Κι από εκπρόσωποι της δικαιοσύνης, καταντούν να είναι εκπρόσωποι των πρωταθλητών της αδικίας…

Κάποιοι άνθρωποι του λαού, όταν οι Εβραίοι σκότωναν τα παιδιά των Λιβανέζων κα των Παλαιστινίων, αγανακτούσαν και φώναζαν: Πού είναι τώρα ο Χριστός; Δεν βλέπει; Δεν ακούει;

Και, όσο κι αναφαίνεται παράδοξο, η πιο ταιριαστή, στην περίπτωση αυτή, απάντηση είναι πως ακριβώς τα παιδιά αυτά, ήταν  ο ίδιος ο Χριστός. Πράγμα που ισχύει και για τα εκατομμύρια των παιδιών, που οπουδήποτε της Γης πεθαίνουν από τις στερήσεις. Και γενικότερα τους λαούς των υπανάπτυκτων χωρών…

Οι οποίοι τώρα, με τη σκηνοθετημένη απ' το οικονομικό κατεστημένο «οικονομική κρίση», πολλαπλασιάζονται. Και όπου να 'ναι οι σταυρωτές θα χτυπήσουν και τη δική μας την πόρτα. Αν δεν τη χτυπούν κιόλας! Κι εμείς καμωνόμαστε πως δεν τους ακούμε….

Και, κάτω απ' αυτό το πρίσμα, στις τέσσερις (4) του Οκτώβρη καλούμαστε κι εμείς ν' αποφασίσουμε. Και ασφαλώς όχι αν θα 'μαστε με το κόμμα της μιας ή της άλλης απόχρωσης, αλλά αν θα 'μαστε με τους σταυρωτές ή με τους σταυρωμένους.

Και ποιοι είναι εδώ οι σταυρωμένοι; Το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι! Αφού είναι «σαρξ εκ της σαρκός» μας και είμαστε «εν τω ιδίω κρίματι»!

Και ποιοι οι σταυρωτές;

Δεν χρειαζόμαστε το φαναράκι του Διογένη να τους ανακαλύψουμε. Αφού, πέραν όλων των άλλων, που τους δακτυλοδεικτούν, είναι και οι εκτυφλωτικοί προβολείς, που οι ίδιοι οι συνένοχοι ρίχνουν οι μεν στους δε…

Και μην πούμε ότι-τάχα- έχουν καθαρθεί! Επειδή βγάλανε απ' τα ψηφοδέλτιά τους κάποιους αποδιοπομπαίους. Αυτό δεν είναι παρά το κλάδεμα της διαφθοράς. Για να επιστρέψει μετά τις εκλογές δριμύτερη και ακατάσχετη. Και να ξαναφουντώσει!…

Τα επιμέρους σκάνδαλα δεν είναι, παρά  οι κορυφές του παγόβουνου. Η ρίζα και η πηγή, το σκανδαλωδέστρο όλων των σκανδάλων, είναι το γεγονός ότι έχουν κάμει την αδικία και την αρπαγή νόμο και καθεστώς. Για να σταυρώνουν και να ξανασταυρώνουν το φτωχό λαό. Και να σωριάζουν πλούτη….

Κι ας κάνουμε μια υπόθεση: 

Αν ξαναρχόταν ο Χριστός; Αλήθεια, πως θα τον αντιμετωπίζαμε εμείς; Και ιδιαίτερα, οι λεγόμενοι, ευσεβείς και ορθόδοξοι χριστιανοί!…

Γιατί το δράμα του Γολγοθά-όπως προαναφέραμε- δεν έγινε μόνο κάπου αλλού και κάποτε. Διαδραματίζεται εδώ και τώρα. Και όλοι συμμετέχουμε σ' αυτό. Και παίζουμε ο καθένας το ρόλο του. Ολόιδια, όπως και οι πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης.

Κι άλλοτε γινόμαστε αρνητές. Και ορκιζόμαστε ότι δεν βλέπουμε το σαφάρι της αδικίας, που ξετυλίγεται γύρω μας. Ή προδίδουμε τους συνανθρώπους μας για τα «αργύρια», που μας προσφέρουν οι άνθρωποι του μαμωνά και της εξουσίας.

Κι άλλοτε «νίπτομε τα χείρας» μας, γιατί δήθεν κάποιοι άλλοι φταίνε, ενώ εμείς δεν φέρουμε καμιά ευθύνη. Ή προφασιζόμαστε φαισαϊκότατα πολλές άλλες «προφάσεις εν αμαρτιαις»…

Απ' τις οποίες η πιο φοβερή είναι το γεγονός ότι, στη συντριπτική μας πλειονότητα, ψηφίζουμε τα κόμματα της αδικίας….

 Για να διαιωνίζεται έτσι η σταύρωση του Χριστού και των «ελάχιστων αδελφών του» απ' τους αιώνιους σταυρωτές τους…

 

Παπα-Ηλίας, 29-09-09

 

Http://papailiasyfantis.wordpress.com

http://papailiasyfantis.blogspot.com

 

Η Φαντασίωση της Ψήφου, το Ψέμα των Εκλογών

 

Του παπα Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

Όταν το 1949 Τζωρτζ Όργουελ έγραφε το βιβλίο «1984..» πολύ έλεγαν ότι υπερβάλει ή ότι κινδυνολογεί με λόγο "μεταφυσικό" και "αποκαλυπτικό". Παρά ταύτα όχι μόνο δικαιώθηκε αλλά το βιβλίο του χαρακτηρίστηκε ως μια προφητική και διορατική καταγραφή όλων εκείνων που έμελε να πραγματοποιηθούν εις βάρος των ανθρώπινων ελευθεριών και δικαιωμάτων. Ο Όργουελ μίλησε για τον «Μεγάλο αδελφό» όπου μέσα από αμέτρητες διαδραστικές τηλεοθόνες συνεχώς παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα και ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις πράξεις και τις συνειδήσεις των ανθρώπων.

Όλα προσαρμόζονται στη μία και μοναδική αλήθεια, αυτή που πρεσβεύει το Κόμμα-Κράτος-Εξουσία, ο μόνος αλάθητος μηχανισμός, του οποίου προσωποποίηση είναι ο «Μεγάλος Αδελφός». Όλα, ακόμα και το παρελθόν. Μάλιστα όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον, και όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν.

Για αυτό το σύστημα το μέγα έγκλημα του ανθρώπου, το θανάσιμο αμάρτημα είναι η ελεύθερη σκέψη. Γι' αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του: ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα. Και όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος: θα πεθάνει αγαπώντας τον «Μεγάλο Αδελφό». Άρα λοιπόν ο Όργουελ είχε με απόλυτα διορατικό τρόπο διακρίνει την νέα μορφή ολοκληρωτισμού και υποταγής των συνειδήσεων μέσα από την «πληροφορία» και «επικοινωνία».

Η κάμερα και η παγκόσμια καταγραφή, παρακολούθηση και φακελοποίηση της ζωής των πολιτών όλου του πλανήτη αλλά κυρίως ο βασικός ρόλος που διαδραματίζει η εικόνα και εκείνοι οι οποίοι οργανωμένα και μεθοδευμένα την διαχειρίζονται, μεγαλοκαλανάρχες και μεγαλοεκδότες, το ισχυρό κεφάλαιο της εικόνας, δεν είναι πλέον ανησυχία του Όργουελ αλλά πραγματικότητα της ζωής που την γνωρίζει και την συναντάει ο τελευταίος κάτοικος της γης.

Σαφέστατα και πρέπει να θυμίσουμε ότι όλα τα ολοκληρωτικά μορφώματα καθυπόταξης και περιστολής των ανθρώπινων δικαιωμάτων παρουσιάζονται και εφαρμόζονται μέσα από μια συγκεκριμένη μεθοδολογία, που παρουσιάζεται ως η θεραπεία, η εποπτεία, η σωτηρία από το κακό και τους κακούς που περιβάλουν τον κόσμο και την κοινωνία. Την κοινωνική ειρήνη και συνοχή. Το σύστημα της παγκόσμιας παρακολούθησης μεθοδεύτηκε και καθιερώθηκε από την εξουσία με το γνωστό κόλπο και μέθοδο, εκείνη της μέριμνας. Της πρόληψης. Αυτό το γνωστό σλόγκαν: «Για το καλό σας. Εμείς φροντίζουμε για το καλό το δικό σας και των παιδιών σας».

Έτσι αφού η παγκόσμια σπείρα που ονομάζεται πολιτική, οικονομική και θρησκευτική εξουσία στήνει διάφορα τεχνητά συμβάντα, με παγκόσμιες ή και τοπικές συνέπειες στην ζωή των πολιτών, και αφού σπείρουν τον πανικό, την φοβία(πολιτική, οικονομική, μεταφυσική) και την αστάθεια, μετά έρχονται ως οι αρχάγγελοι της σωτηρίας και της ειρήνευσης για να φροντίσουν τους πολίτες και γενικότερα τον πλανήτη. Με αυτό τον τρόπο και την μαφιόζική μεθοδολογία η παγκόσμια εξουσία, έχει περάσει και καθιερώσει τον μεγαλύτερο φασισμό και ολοκληρωτισμό – «που είναι πάντα για το καλό των λαών»- και σαφέστατα είναι η ολική καταπίεση, καταπάτηση και αρπαγή κάθε ανθρώπινου δικαιώματος.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο η παγκόσμια φαρσοκωμωδία που ακούει στο όνομα «Δημοκρατία» της πλουτοκρατίας και των οργανωμένων παγκόσμιων συμφερόντων, σε κάθε χώρα διεξάγει εκλογές. Εκλογές στο όνομα της «δημοκρατίας» που δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια πραγματικά «ξεβράκωτη» λέξη και έννοια χωρίς κανένα απολύτως ουσιαστικό περιεχόμενο επί του πολιτικού υποκειμένου.

Εκλογές με αίτημα και δίλημμα την εκλογή κυβέρνησης μέσα από την διαδικασία της ψηφοφορίας. Μια διαδικασία όμως που δεν είναι καθόλου διάφανη και δεν έχει ως πραγματική αναφορά της, τον πολίτη και την βούληση του. Αφού καθημερινά και ιδιαίτερα την προεκλογική περίοδο -που τα οργανωμένα συμφέροντα(εγχώρια και διεθνή) γνωρίζουν πολύ πριν από τους πολίτες- τα πάντα κατευθύνονται και προπαγανδίζοντας μέσα από τα ελεγχόμενα όργανα τους, τα οποία μανατζάρουν και χρηματοδοτούν -βλέπε προσφάτως Siemens- εφημερίδες και τηλεοπτικά και ακουστικά μέσα και ιδιαιτέρως την διαφήμιση, το μεγαλύτερο όπλο καταστρατήγηση συνειδήσεων, επίσης δε και μέσα από τα λεγόμενα και κατ επίφαση γκάλοπ, διαμορφώνοντας συνειδήσεις, κατευθύνσεις και τάσεις μέσα στην κοινωνία και το λεγόμενο εκλογικό σώμα. Μετά από όλα τα αυτά έρχονται και σου πουλάνε το μέγα παραμύθι ότι ο λαός αποφασίζει, ο λαός θα μιλήσει, ο κυρίαρχος λαός θα δώσει εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης κ.α πολλά τέτοια τραγελαφικά.

Χρειάζεται ή να έχεις κάνει ή εκουσίως να υποστείς λοβοτομή για να πιστέψεις πλέον, εάν διαθέτεις νοημοσύνη και κριτική σκέψη σήμερα, στο ελάχιστο ότι η ψήφος σου θα επηρεάσει και θα κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα.

Έχοντας μια αίσθηση και αισθητική της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, της χώρας σου αλλά και της παγκόσμιας κατάστασης αντιλαμβάνεσαι ότι σαφέστατα και δεν επιλέγουν οι λαοί τις κυβερνήσεις τους και ότι σαφέστατα το παιγνίδι είναι στημένο πριν καν αρχίσει, αφού η κυβέρνηση και το πολιτικό σκηνικό στήνεται σε μια χώρα από εξωθεσμικούς αλλά και διάτρητους θεσμικούς παράγοντες και μηχανισμούς που επιλέγουν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, λόμπυ και ελίτ, τοπικής και όχι μόνο ισχύς.

Όλη τα άλλα περί της υπόθεσης των εκλογών είναι μια φάρσα στημένη πάνω στις πλάτες του λαού που έχει την ψευδαίσθηση και την φαντασίωση ότι κρατά στα στα χέρια του την δύναμη της ψήφου. Την επιλογή μέσα από την συγκεκριμένη διαδικασία να αλλάξει το πολιτικό και οικονομικό σκηνικό της χώρας του και της παγκόσμιας ολιγαρχίας. Όμως δεν έχει καταλάβει ότι επιλέγοντας την διαδικασία των εκλογών μέσα στο σημερινό διαμορφωμένο πολιτικό σκηνικό, δεν πράττει τίποτε περισσότερο από το να παίζει σε ένα παιγνίδι όπου τα πάντα είναι στημένα και διαμορφωμένα συνειδητά ή ασυνείδητα, και ότι αυτός απλά παίζει ένα πολύ συγκεκριμένο ρόλο μέσα σε όλο αυτό το θίασο του συστήματος.

Κανείς δεν αρνείται την δημοκρατία όταν είναι πραγματική δημοκρατία. Τις εκλογές και την βούληση της πλειοψηφίας που σέβεται τα δικαιώματα της μειοψηφίας όταν είναι αποτέλεσμα ελευθερίας και πολιτικής ευθύνης και συνειδητότητας. Επίσης κανείς δεν αρνείται την δύναμη της λαϊκής βούλησης να αλλάζει την ιστορία της κοινωνίας και της πολιτικής πραγματικότητας. Αλλά όταν όλες αυτές οι διαδικασίες είναι πραγματικές, αληθινές, και όχι εικονικές και κίβδηλες όπως συμβαίνει σήμερα. Δε μπορούμε να παίζουμε με έννοιες και πράξης ιερές για τον ανθρώπινο πολιτισμό, όταν αυτές έχουν χάσει την αξία και σημασία τους, όταν είναι γυμνές από αλήθειες και νοήματα.

Το ερώτημα τελικά τίθεται στους ίδιους τους εαυτούς μας. Για πόσο ακόμα θα συνεχίζουμε να συνεργαζόμαστε με αυτόν τον θίασο που ονομάζεται πολιτική εξουσία. Έως πότε θα ανεχόμαστε η πλουτοκρατία και οι οικονομική ελίτ να διαμορφώνει τους όρους της ζωής μας. Να παίζει με την γη μας, τον πλανήτη μας, το μέλλον της ζωής των παιδιών μας. Έως πότε θα ακολουθούμε ως υπνωτισμένη μάζα τον Μεγάλο Αδελφό στα σκοτεινά σοκάκια του ψέματος, της υποκρισίας, της βίας, της νοθείας.

Η επανάσταση δεν είναι υπόθεση εξωτερική. Είναι πρωτίστως εσωτερική και μάλιστα βαθιά πνευματική. Είναι ασκητική κατάφαση απέναντι στους πειρασμούς της εξουσίας. Επαναστατώ πρώτα απέναντι στο εαυτό μου, στην δουλικότητα μου, στην συμβατικότητα μου, στο φοβικό αστισμό μου, στην θρησκειοποίηση του λόγου του Χριστού, στην αυτιστική ατομοκεντρικότητα μου, στην θεοποίηση της μοναδικότητας μου, στην εγωπαθή πνευματικότητα μου και κατόπιν ενώνομαι με την κοινωνία για την ανατροπή του συστήματος που απομυζά και καταστρέφει την ζωή των ανθρώπων, την ζωή του πλανήτη, την ζωή την ίδια. Διότι διαφορετικά δεν θα καταφέρουμε τίποτε περισσότερο από την αλλαγή απλά του θιάσου.

π. Λίβυος

 

Σημείωση:  Πρώτη ανάρτηση, Πέμπτη, 24 Σεπτέμβριος 2009, εδώ:

http://plibyos.blogspot.com/2009/09/blog-post_24.html

Παρεμβατικό σχόλιο για τον επαναστάτη Άγιο Μακάριο Κορίνθου

 

                              Του φιλαλήθη/philalethe00

Παραπάνω βλέπετε μία εικόνα του Αγίου Μακαρίου Κορίνθου ή Νοταρά. Τον  βίο του και την πολιτεία του(άνευ αμφοτέρων δεν γίνεται αγιότης ορθοδόξως και εμπράκτως) συμβαίνει να διαβάζω από ένα εξαίρετο έργο του Πατρολόγου Στ. Παπαδόπουλου, εκ του οποίου έχω επωφεληθή ιδιαίτερα και από άλλες δύο “μελέτες”, περί των Αγίων Μεγάλου Βασίλειου και του Γρηγόριου του Θεολόγου.

Αίμα και λαχανόζουμο…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

   

Κάποιοι περιμένουν στη «γωνία», για να τους δοθεί η παραμικρή αφορμή, ώστε να ξεσπάσουν σε παραληρήματα λύσσας εναντίον του χριστιανισμού. Κάποιος, για παράδειγμα, φίλος-φανατικός υπέρμαχος του καπιταλισμού- μας είχε πληροφορήσει-μέσω του ιντερνέτ- ότι η 23η Αυγούστου είχε οριστεί ως ημέρα μνήμης των θυμάτων του Σταλινισμού και του Χιτλερισμού.

Και θέσαμε το εύλογο ερώτημα: Γιατί μόνο ημέρα μνήμης των θυμάτων του Σταλινισμού και του Χιτλερισμού; Και όχι και όλων των άλλων χασάπηδων των λαών! Και ιδιαίτερα του Καπιταλισμού, του οποίου τα θύματα ανέρχονται σε εκατομμύρια ετησίως, εξαιτίας της αγρίας εκμετάλλευσης σε βάρος των λαών. Αλλά…

 Όταν στις περιπτώσεις αυτές επισημαίνεις την εστία απ' την οποία εκπορεύονται και τη σκοπιμότητα για την οποία εφευρίσκονται οι τέτοιου είδους «μνήμες», αμέσως και με μεγάλη οξύτητα αντιπαραβάλλουν το θέμα των εγκλημάτων του χριστιανισμού. Και έχουν να παρουσιάσουν-σχετικά με τα κακουργήματά «του»- λεπτομερέστατα ενημερωμένο «φάκελο». Όμως…

Ο βαθύτερος λόγος, για τον οποίο οι απανταχού της Γης αρχιερείς του Μαμωνά πολεμούν με λυσσώδη μανία το χριστιανισμό και προσπαθούν με όλους τους δυνατούς τρόπους να τον ξεριζώσουν απ' τις καρδιές των ανθρώπων και ιδιαίτερα των νέων, δεν είναι τα κακουργήματά του. Είναι η περί δικαιοσύνης και ειρήνης και αγάπης κλπ, διδασκαλία του.

Που συμπυκνώνει και εκφράζει τους πόθους και τα οράματα της συντριπτικής πλειονότητας των ανθρώπων. Και συνιστά εκρηκτική δύναμη αφάνταστα ισχυρότερη από όλα τα δολοφονικά οπλοστάσια των απανταχού της Γης φονιάδων των λαών…

Και αυτό είναι που φοβούνται και τρέμουν οι λήσταρχοι των λαών, που έχουν κάμει νόμο και καθεστώς την αδικία και τον πόλεμο.  Και όχι τα φοβερά κακουργήματα, που διέπραξε ο χριστιανισμός.  Και αυτή είναι η σαφής και οι ξεκάθαρη απάντηση, στις οποιεσδήποτε αιτιάσεις εναντίον του χριστιανισμού.

Χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν ασφαλώς πολλοί και διάφοροι άχριστοι (=χωρίς Χριστό) «χριστιανοί» όλων των αποχρώσεων, που  διέπραξαν κακουργήματα και γενοκτονίες σε βάρος ατόμων και λαών: Αιρετικών και αλλόθρησκων ή αλλοεθνών. Όπως σε άλλες εποχές οι σταυροφόροι και οι ιεροεξεταστές. Και στις μέρες μας ο Μπους και οι διάφοροι νατοϊκοί ταρτούφοι. Συνεπικουρούμενοι και από κάποιους κληρικούς των διαμαρτυρομένων ή των παπικών…

Αλλά μήπως τα ίδια δεν κάνουν και σε βάρος των ομοεθνών και ομόθρησκων; Σε βάρος των οποίων με τη ληστρική νομιμότητα επιδίδονται σε ανελέητη λεηλασία! Όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες, όπου επικρατεί ο καπιταλισμός (Ε.Ε, ΗΠΑ, κλπ). Και βεβαίως και στην Ελλάδα. Δεδομένου ότι θεός των απανταχού της Γης καπιταλιστών είναι ο Μαμωνάς.  Ενώ θρησκεία τους είναι ο σατανισμός και ηθική τους ο αμοραλισμός…

Που σημαίνει ότι μπορεί κάποιοι απ' τους, λεγόμενους, χριστιανούς να διαπράττουν κακουργήματα, αλλά δεν έχουν καμιά σχέση με το χριστιανισμό ούτε αυτοί ούτε η κακουργία τους.

Σε αντίθεση με τόσους άλλους «ισμούς». Όπως, για παράδειγμα ο καπιταλισμός. Που  συνιστά διαρκές έγκλημα σε βάρος της ανθρωπότητας. Αφού έχει γεμίσει τη Γη με τα ολοκαυτώματα των λαών, που κάθε φορά επιλέγονται, για να θυσιαστούν στο βωμό του Μαμωνά. Και που ουσιαστικά είναι τρισχειρότερος ακόμη και  του κανιβαλισμού. Γιατί οι κανίβαλοι σκοτώνουν, για να κορέσουν την πείνα τους, ενώ ο καπιταλισμός δολοφονεί, για να ικανοποιεί την ακόρεστη διαστροφή του….

Και είναι αυτός ακριβώς-όπως παλιότερα η φεουδαρχία- που καπηλεύτηκε και καπηλεύεται και χρησιμοποιεί το  χριστιανισμό, ως ανήθικο ηθικό στήριγμα των κακουργημάτων του. Με τη συμπαράσταση βέβαια και πάμπολλων κληρικών όλων των δογματικών αποχρώσεων. Αλλά…

Στο χριστιανισμό δεν ισχύει η άποψη ότι αυτοί, τους οποίους σκοτώνουν οι «δικοί μας», είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού, που έχουν στις φλέβες τους λαχανόζουμο και όχι αίμα.

Πράγμα που ισχύει και για τα θύματα του χιτλερισμού και του σταλινισμού. Που ασφαλώς είχαν στις φλέβες τους αίμα. Και η καρδιά τους πονούσε για τα δεινά  τα δικά τους κι των συνανθρώπων τους. Μεταξύ των οποίων ήταν-αν δεν με απατά η μνήμη- και καμιά πεντακοσαριά χιλιάδες Έλληνες. Και μάλιστα κάποιοι χωριανοί μας ή και δικοί μας άνθρωποι….

Αλλά και οι Παλαιστίνιοι και οι Ιρακινοί και οι Αφγανοί  και όποιοι άλλοι εξοντώθηκαν και εξοντώνονται απ' το σιωνισμό, τον αμερικανισμό και το νατοϊσμό είχαν και έχουν στις φλέβες τους αίμα και όχι λαχανόζουμο.

Όπως και οι Αρμένιοι και οι Έλληνες της Μ. Ασίας, που εξοντώθηκαν απ' την τουρκική βαρβαρότητα. Και τα εκατομμύρια εκείνων που πεθαίνουν εξαιτίας της εκμετάλλευσης και της αδικίας και των σκηνοθετημένων πολέμων εκ μέρους του καπιταλισμού.

Και  όσοι τώρα δεινοπαθούν εξαιτίας της, λεγόμενης, οικονομικής κρίσης. Που και αυτή είναι εφεύρημα και κατασκεύασμα των αρχιερέων του καπιταλισμού!

Όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φυλής, θρησκεύματος, κλπ, έχουν το ίδιο αίμα. Και  έχουν ίδια το δικαίωμα στην ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Και στον απόλυτο σεβασμό μας. Σε οποιαδήποτε εθνότητα, φυλή ή θρησκεία και αν ανήκουν…

Από τα παιδιά των Παλαιστινίων και των Ιρακινών και των Αφγανών, μέχρι το κοριτσάκι του Ομπάμα…

 

     Παπα-Ηλίας, 8-09-09

http://papailiasyfantis.wordpress.com

Τι είναι η αρχή της Ινδίκτου;

 

Γιατί «ξεκινάει το εκκλησιαστικό έτος; (1 Σεπτεμβρίου)

 

Του orthodoxanswers@gmail.com

 

Ο των αιώνων Ποιητής και Δεσπότης, Θεέ των όλων, υπερούσιε όντως,

την ενιαύσιον ευλόγησον περίοδον, σώζων τω ελέει σου τω απείρω,

 Οικτίρμον, πάντας τους λατρεύοντας σοι τω μόνω Δεσπότη,

 και εκβοώντας φόβω Λυτρωτά·  Εύφορον πάσι το έτος χορήγησον.

1η Σεπτεμβρίου: ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ (δηλαδή αρχή του νέου Εκκλησιαστικού έτους). Για την περίπτωση αυτή, ό Σ. Ευστρατιάδης στο Αγιολόγιο του, γράφει τα εξής:

"Λέξις λατινική (indictio) όρισμόν σημαίνουσα καθ' όν κατά δεκαπενταετή περίοδον επληρώνοντο εις τους αυτοκράτορας των Ρωμαίων οι φόροι. Κατά την εκκλησιαστικήν παράδοσιν, την αρχήν της ινδικτιώνος εισήγαγεν ο Αύγουστος Καίσαρ (1 -14), ότε διέταξε την γενικήν των κατοίκων του Ρωμαϊκού κράτους απογραφήν και την είσπραξιν των φόρων, κατά την πρώτην του Σεπτεμβρίου μηνός. Από του Μεγάλου Κωνσταντίνου (313) εγένετο επισήμως χρήσις της Ινδικτιώνος ως χρονολογίας, έκτοτε δε ή εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως μέχρι του νυν εορτάζει την α' Σεπτεμβρίου ως αρχήν του εκκλησιαστικού έτους. "Ινδικτον ημίν ευλόγει νέου χρόνου, ώ και παλαιέ και δι' ανθρώπους νέε".

Η Ινδικτιώνα είναι ένας γενικότερος τρόπος μέτρησης του χρόνου ανά 15ετίες με αφετηρία τη γέννηση του Χριστού ή για την ακρίβεια από το 3 π.Χ.
Η 1η Σεπτεμβρίου, η αρχή του εκκλησιαστικού έτους, αποτελεί την αρχή της Ινδίκτου. Τότε τελείται η ακολουθία της Ινδίκτου σε συνδυασμό με τη θεία λειτουργία για την ευλογία του εκκλησιαστικού έτους.

Αρχικά υπήρχε η Αυτοκρατορική Ίνδικτος ή Καισαρική Ινδικτιώνα που μάλλον εισήχθη από τον Μέγα Κωνσταντίνο. Εκαλείτο επιπλέον Κωνσταντινική ή της Κωνσταντινουπόλεως ή Ελληνική. Παράλληλα υπήρχε και η Παπική Ινδικτιώνα.

Η 1η Σεπτεμβρίου καθορίστηκε ως αρχή της εκκλησιαστικής χρονιάς ως εξής:
Στην περιοχή της Ανατολής τα περισσότερα ημερολόγια είχαν ως πρωτοχρονιά την 24η Σεπτεμβρίου, ημέρα της φθινοπωρινής ισημερίας. Επειδή όμως η 23 η ήταν η γενέθλια ημέρα του αυτοκράτορα της Ρώμης Οκταβιανού, η πρωτοχρονιά μετατέθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου, η οποία και καθορίστηκε ως αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή της περιόδου του ρωμαϊκού διατάγματος για τον φόρο που ίσχυε για 15 έτη. Έτσι Ίνδικτος κατάντησε να σημαίνει αργότερα το έτος και αρχή της Ινδίκτου την Πρωτοχρονιά. Αυτή την Πρωτοχρονιά βρήκε η Εκκλησία και της έδωσε χριστιανικό περιεχόμενο, αφού τοποθέτησε σ' αυτήν την εορτή της συλλήψεως του Προδρόμου, που αποτελεί και το πρώτο γεγονός της Ευαγγελικής Ιστορίας.

Αργότερα, το 462 μ. Χ.., για πρακτικούς λόγους και για να συμπίπτει η πρώτη του έτους με την πρώτη του μηνός, η εκκλησιαστική πρωτοχρονιά μετατέθηκε την 1^η  Σεπτεμβρίου. Διευκρινίζεται ότι η πρωτοχρονιά της 1ης Ιανουαρίου έχει Ρωμαϊκή προέλευση και ήρθε στην Ορθόδοξη Ανατολή κατά τα νεότερα χρόνια. Η εκκλησιαστική ακολουθία για το νέο έτος τελείται την 1^η Σεπτεμβρίου, μια ακολουθία απαράμιλλου κάλλους ως προς το υμνογραφικό υλικό.

Σημειωτέον ότι πριν από λίγα χρόνια η Εκκλησία μας όρισε την 1η Σεπτεμβρίου ως ημέρα αφιερωμένη στο φυσικό περιβάλλον.

Απολυτίκιον. Ήχος β'. Ό πάσης Δημιουργός της κτίσεως, ό καιρούς και χρόνους εν τη Ίδία εξουσία θέμενος, ευλόγησαν τον στέφανον, του ενιαυτού της χρηστότητας σου, Κύριε, φυλάττων εν ειρήνη τους βασιλείς και την πάλιν σου, πρεσβείαις της Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.

Πηγές:
http://www.pigizois.net/sinaxaristis/09/01_09.htm
http://www.cc.uoa.gr/fasma/E_Danezis/scientific_articles/sa46.htm
εφημ. "ΠΡΟΟΔΟΣ"

 

ΠΗΓΗ: http://orthodox-answers.blogspot.com/2007/08/blog-post_28.html