Πολιτικής Θεολογίας νέες εκδόσεις!!! (Β' μέρος)
Του φιλαλήθους/philalethe00
Πολιτικής θεολογίας συνέχεια. Το τρίτο βιβλίο που θα σχολιάσουμε είναι το “Εξουσία και κόλαση…!” (εκδ. Θαβώρ, Φεβρουάριος 2009) του πολυγράφου και ενημερωμένου λίαν π. Β. Μπακογιάννη.
Η πολιτική θεολογία της Ορθοδοξίας είναι πράγματι μία τόσο σημαίνουσα υπόθεση και δεν είναι σωστό να αμελήται. Έχει ειπωθή, συγκεκριμένα από τον Σ. Παπαθεμελή, σε εισαγωγή σε βιβλίο με το “Ευαγγέλιο των Σαντινίστας” ενός εκ των δύο αφών Καρντενάλ, υπουργών- ιερέων στην επανασταστική κυβέρνησι των Σαντινίστας (!), ότι στην Ορθόδοξη Ανατολή έχει αναπτυχθή η δική μας θεολογία της απελευθέρωσης(liberation theology) πολύ πριν το 1968, οπότε ο Γκ. Γκουτιέρεζ κήρυξε στην Λίμα του Περού τον όρο, για να σηματοδοτήση την έννοια της “θεολογίας της επανάστασης”, επί “Τουρκοκρατίας”. Αυτό δεν είναι τόσο ακριβές. Ο Αντόνιο Φραγκόζο στο βιβλίο του “Ευαγγέλιο και κοινωνική επανάσταση” (1976, εκδ. Μήνυμα), ΡΚαθολικός Επίσκοπος, κάνοντας λόγο για την βατικάνεια στήριξι, σε πιο ειρηνιστική μορφή, των θέσεών του αναφέρεται σε κάποια εγκύκλιο του Πάπα Παύλου του 6ου που μιλάει για “βαθειές, πολύ βαθειές” και “επείγουσες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις”. Όμως, τονίζει ο Φραγκόζο στο προειρηθέν, αυτές οι θέσεις του Παύλου δεν προέρχονται από τον …ίδιο. Προέρχονται από τους Πατέρες(sic!) του 4ου και 5ου αιώνα! Το ίδιο και ο πασίγνωστος αρχιεπίσκοπος Χ. Καμάρα αναφέρεται στον Ορθόδοξο Πατέρα των αιώνων αυτών, και του λατινικού χώρου Αμβρόσιο Μεδιολάνων, για να υποστηρίξη, ότι η γη ανήκει σε όλους και απαγορεύεται αυστηρά εκ Θεού να έχη κάποιος τάδε στρέμματα, υπερεπαρκή, και ο άλλος να είναι …ακτήμων.
Εξεικονίζεται ο στασιάσας στην Πύλη "Αλή Πασάς των Ιωαννίνων" (-1822)
Έτσι, επιτέλους προσεγγίζεται η πηγή των υδάτων και πάλι της ρηξικέλευθης σκέψης με επαναστατική ζύμη, που είναι η Πατερική σκέψη της μετοχής στις Άκτιστες ενέργειες, που διατυπώθηκε σε εποχές που άλλοι που σήμερα παριστάνουν τους υπερεπαναστάτες δεν θα τολμούσαν ούτε να ανοίξουν το στόμα τους, Imperium Romanum ακόμη εν πολλοίς, και παρά τον Μ. Κων/νο, νομικώς γαρ…!
Αναφορές του έργου
O συγγραφέας αναφέρεται σε μία ιδιαίτερη ποικιλία υποθεμάτων που συνδέονται με το θέμα που πραγματεύεται, από υποδείγματα πολιτικών ηγετών βάσει της Ορθόδοξης πολιτικής θεολογίας έως τον ενάρετο χριστιανικά τρόπο διοίκησης από τους πολιτικούς και τους ποιμένες, όπου και παραθέτει κάποιους σπάνιους λόγους του ι. Χρυσοστόμου περί εκλογής ποιμένων και περί αναξίων ποιμένων.
Αναφορές κάνει στον Χριστοκράτη Ιερώνυμο Σαβοναρόλα (1452-1498) που θέλησε να κυβερνήση την πολι(τεια) της Φλωρεντίας, όπου και εξελέγη ο ίδιος ο Χριστός, ώστε να κυβερνήση, κάτι που αναφέρεται ως σήμερα σε σχετική επιγραφή,παμψηφεί, αλλά εντέλει, τα κατεστημένα φάνηκαν σκληρά, ώστε οι διάφορες ομάδες συμφερόντων τον θανάτωσαν σκληρά πριν της διθυραμβικής αποκατάστασης του και της μετάνοιας και της ανέγερσης ανδριάντα προς τιμήν του… Δεύτερον, στον Ν. Πλαστήρα, τρίτον δε στον Μ. Κωνσταντίνο βάσει ιδιαίτερα του Horst, τον οποίο και αποδεικνύει ένα θαύμα της Ιστορίας που συνέτριψε εν τινί μέτρω τον ζυγό των αδικουμένων κατά τον λόγο του Θεού και την Π. Διαθήκη, και νομοθέτησε φιλελεύθερα πολιτικά, και δίκαια κοινωνικά σε τόσες περιοχές του δικαίου της πολιτείας… Ακόμη, αναφέρεται στην ιερότητα του δημοσίου χρήματος και στο με πόσο δέος θα πρέπη κάποιος να το μεταχειρίζεται, κάτι που δεν συμβαίνει, ενώ ο μόνος που το επισημαίνει δεν είναι οι πολιτικοί, αλλά ο Δ. Κουφοντίνας, κάτι που συμφωνεί με τον λόγο του ι. Χρυσοστόμου περί χρήσης του χρήματος και “περίσκεψης” σχετικής…! Στο βιβλίο τούτο, που γράφεται οντως με τον γνωστό στους αναγνώστες του ζηλωτικό και χαριέντα, θα έλεγα, τρόπο του π. Βασίλειου, κυριαρχεί η ιδέα της αναξιότητος των πολιτικών αρχόντων, ιδιαίτερα της σήμερον. Ενώ η δουλειά τους είναι να είναι ταπεινοί διάκονοι του λαού – κάτι που, σημειώνουμε εμείς, υπερβαίνει ακόμη και την αναρχική άποψη για άμεση εκπήγαση της εξουσίας από τον Λαό, καθώς ο “βασιληάς”(πρέπει να) είναι υπόδουλος τρόπον τινά στον διακονούμενο λαό…! – υστερούν σε δικαιοσύνη και έλεος. Ο συγγραφέας μας ενθυμίζει κάποιες λησμονημένες διατάξεις των (“θεόπνευστων”, ενν.) Ιερών Κανόνων περί πολλών που αφορούν το θέμα μας. Π.χ. σε κάποια σελίδα μας γράφει για τον Κανόνα που ορίζει τον ποιμενάρχη που αδιαφορεί για τα προς το “ζην” των ιερέων που βρίσκονται χαμηλότερα σε “αξίωμα” να λογίζεται ως φονέας και να καθαιρήται!!!
Επι-διορθώσεις
Οπωσδήποτε, σε τόσα αδαμάντινα ρήματα, θα εντοπιστούν και οι ανακρίβειες. Επισημαίνουμε κάποια, καθώς είναι συχνή και έχει γίνη αγκάθι που γδέρνει και την γνησιότητά μας την χριστιανική, αλλά και σκάνδαλο. Η αναφορά είναι στα γνωστά ρηθέντα του Απ. Παύλου στην προς Ρωμαίους.
Λέει ο συγγραφέας: “Ενώ θα περίμενε κανείς τον Παύλο να συμβουλέψει τους χριστιανούς να δείξουν καταφρόνηση σε ένα τέτοιο ανάξιο φορέα της εξουσίας, αυτός του συμβούλεψε να του δείξουν υπακοή!
Στον πρόδρομο του Αντιχρίστου(σ.σ. εννοεί τον Νέρωνα).
Αλλά όποιος δεν θα υπάκουε θα υφίστατο τις συνέπειες της απείθειάς του! (σ.φ.: ενν. “τιμωρία” από την κοσμική εξουσία)”.
Ο Μπερντιάγεφ αναφέρεται σε αυτήν την ιδέα ως βασική πλάνη που έχει εισχωρήση στην Εκκλησία, ήτοι η παρερμηνεία της Προς Ρωμαίους. Ο θιασώτης της πολιτικής ανυπακοής Χ. Ντ. Θορώ αναφέρεται πρώτα-πρώτα στην επιστολή του Παύλου, λέγοντας, ότι δεν μπορεί να εννοή όλες τις εξουσίες. Ο “χριστιανός επαναστάτης” π. Γρηγόριος Πετρώφ στην απολογία του μιλάει κι αυτός για τις Ρωμαϊκές Αρχές που θανάτωσαν τον Παύλο. Λέει, πώς είναι δυνατόν αυτοί να επιτελούν το έργο του Θεού;
Όλους αυτούς τους δικαιώνει, όπως έχουμε ξαναπή κάπου, ο ι. Χρυσόστομος, βασικότατος ερμηνευτής του Απ. Παύλου. Αυτός αναφέρει(απαντά σε ρητορική ερώτησι που θέτει σε λόγο του), ότι δεν το είπε αυτό ο Παύλος για κάθε άρχοντα, αλλά για την εξουσία ως θεσμό, και με συγκεκριμένη αποστολή (συμπληρώνουμε εμείς βάσει του Παύλου), γενικώς. Πάντως, έχει συμπληρώση, ότι από τους κακούς άρχοντες προτιμότερη είναι η αναρχία που συνήθως, βέβαια, αναρχοκαπιταλιστικά, οδηγεί στο να καταπίνη ο δυνατός και πλούσιος τον φτωχό και τον αδύνατο…
Επιλεγόμενα
Αυτά τα πενιχρά θέλαμε να καταθέσουμε από την μεριά μας. Ελπίζουμε να μελετηθή από πολλούς, όσους περισσότερους γίνεται. Τα τραίνα φεύγουν το ένα μετά το άλλο, ο χρόνος του καθενός μας “τρέχει” και βλέπουμε να ασχολούνται διάφοροι (που θα έπρεπε να ενδιαφέρωνται… άμεσα…) με ό,τι ανούσιο, σκοτώνοντας τον χρόνο, που βέβαια έχει το θεμελιώδες ιδίωμα, ότι δεν αναπληρώνεται…
τύπου Ludwig Wittgenstein.
