Το διαχρονικά εξελισσόμενο παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό μοντέλο:

 

Από την «αειφόρο λαδί ανάπτυξη» στον «προστατευτισμό του εκβιασμού»…*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

 

Διεθνής οικονομική κρίση. Εγχώρια οικονομική κρίση. Η Ελλάδα αντιμέτωπη με το φάσμα της χρεοκοπίας και τα ασφυξιογόνα οικονομικά μέτρα που υποτίθεται ότι θα την αποτρέψουν. Οι «αγορές» δεν εμπιστεύονται μια χώρα με καταρρακωμένο κύρος. Αρνούνται να της χορηγήσουν δάνειο με όρους ισότιμους μ' όσους ισχύουν για τις υπόλοιπες χώρες. Εκμεταλλεύονται τις συγκυρίες και οξύνουν το κερδοσκοπικό τους παιχνίδι. Η Ελλάδα καλείται να διέλθει από τις συμπληγάδες που ορθώνουν το παγκόσμιο κερδοσκοπικό οικονομικό σύστημα κι ο εγχώριος ισόβιος πολιτικαντισμός.

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 290, 1/3/2010.

Δεν επιδιώκει οικονομική στήριξη η Ελλάδα. Πολιτική στήριξη επιζητά, ώστε να την αντιμετωπίζουν ισότιμα στο δανεισμό και να τερματιστούν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια σε βάρος της. Το διατρανώνει ο Έλληνας πρωθυπουργός σε κάθε του επαφή με τους Ευρωπαίους ηγέτες. Η Ε.Ε., για να παράσχει την πολιτική στήριξη, αξιώνει τη διαλεύκανση του αμαρτωλού παρελθόντος και την αποκατάσταση της συνέπειας. Η ανάγκη της διαφάνειας επιβάλλει τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τις παρελθοντικές οικονομικές λαθροχειρίες: «Θέλουμε να χτίσουμε την επόμενη σελίδα για τη χώρα μας πάνω στο φως της αλήθειας και στη γνώση του τι ακριβώς έχει γίνει. Αλλιώς θα εγκαλείται συνεχώς η Ελλάδα για αυτά που έκανε ή δεν έκανε, για όσα έκρυψε ή δεν έχει κρύψει», εξηγεί ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου (18/2/2010).

Είναι αστεία και τραγικά ειρωνική συνάμα η λογοδοσία περί ατασθαλιών σε ένα σύστημα διαρθρωμένο για να συντηρεί την απάτη. Ποια «αλήθεια» και ποια «γνώση» αποζητά ένα διεθνές πολιτικό σύστημα που ανέχεται νομικά τα κερδοσκοπικά παιχνίδια; Το έργο επαναπροβάλλεται μετά από την υποτιθέμενη παγκόσμια οικονομική κρίση. Τράπεζες και αυτοκινητοβιομηχανίες βρέθηκαν ξαφνικά αντιμέτωπες με «ανυπέρβλητα» οικονομικά προβλήματα. Το «προβληματικό» παρόν τους ουδέποτε συνδέθηκε με το κερδοφόρο τους παρελθόν. Με την ανοχή ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, το οποίο δωροδοκείται για να θεσπίζει ευάερους νόμους, γίνεται ανεκτή η λειτουργία επιχειρήσεων ως ανώνυμων εταιρειών που παρουσιάζουν μόνο έξοδα παραγωγής· την ίδια στιγμή τα κέρδη τους μοιράζονται στους ιδιώτες μετόχους – κι αυτοί εξίσου ανώνυμοι. Από την πολιτική συγκάλυψη στην ιδιωτική κερδοσκοπία, κι από κει πίσω στην πολιτική δωροληψία. Το 'να χέρι «λαδώνει» τ' άλλο σ' ένα βαθιά μελετημένο πολιτικοοικονομικό μοντέλο «αειφόρου λαδί ανάπτυξης». Φαύλος κύκλος. Το μοντέλο ολοκληρώνεται υιοθετώντας τον εξελιγμένο «προστατευτισμό του εκβιασμού».

Η λειτουργία του ίδιου συστήματος στην Ελλάδα δεν είναι τίποτε διαφορετικό από μια μικρογραφία του διεθνούς «εξυπηρετικού» αρχετύπου. Η υπόθεση της Siemens αντικατοπτρίζει όχι μόνο τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος στο εσωτερικό, αλλά γενικότερα το υπερεθνικό άπλωμα των ριζών και των κλάδων του. Σε ποιον άραγε ήταν άγνωστη η διαπλοκή, ώστε να χρειάζεται εξεταστική επιτροπή που θα τη «διαλευκάνει»; Ήταν τόσο «μυστική» η νοθεία στοιχείων για την ένταξη της Ελλάδας στην Ο.Ν.Ε., ώστε να προκαλεί κατάπληξη; Και οι Έλληνες τη γνώριζαν, και οι Ευρωπαίοι τη γνώριζαν, κι η κάθε πλευρά αποσκοπούσε στην εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων. Η ελληνική πολιτική βολευόταν με την εικόνα του «σφρίγους» της και τη θωράκιση του νομίσματός της, όπως νόμιζε τότε. Οι ευρωπαϊκές πολιτικές βολεύονταν με την κατάκτηση μίας ακόμη αγοράς προς δραστηριοποίηση των επιχειρήσεών τους. Οι ελληνικές κυβερνήσεις μάθανε να κληροδοτούν η μία στην άλλη την τέχνη της «αλχημείας», και οι ευρωπαϊκές να προσποιούνται ότι δεν γνωρίζουν τη νόθευση.

Σ' ένα περιβάλλον απόλυτης και συνειδητής γνώσης των οικονομικών μεθοδεύσεων και των συνδιαλλαγών από κάθε πλευρά, μία εξεταστική επιτροπή διεκδικεί ρόλο καθαρά διακοσμητικό: στολίζει τις διαπλεκόμενες πολιτικές ηγεσίες με νομιμότητα. Όπως όμως είναι αδύνατο να κρυφτούν τα σαρίδια κάτω απ' το χαλί, έτσι είναι αδύνατο και να νομιμοποιήσει την πολιτική διαπλοκή ένας «ελεγκτικός» μηχανισμός που καλείται να λειτουργήσει μέσα στο προκλητικό νομοθετικό πλαίσιο του παρελθόντος. Η άδοξη τύχη των «πορισμάτων» παρελθοντικών εξεταστικών επιτροπών προοικονομεί την κατάληξη της νέας έρευνας. Παράλληλα, η μεθόδευση του ελέγχου είναι στρεβλή ήδη από την εκκίνησή της, καθώς την έρευνα την αναλαμβάνει η πολιτική εξουσία, όχι η δικαστική. Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει; Κι αν ακόμη την αναλάμβανε η δικαστική, οι σχέσεις εξάρτησης των δικαστών απ' τους πολιτικούς είναι τέτοιες, ώστε ούτε απ' τους δικαστές θα αναμένονταν σαρωτικές αποκαλύψεις. Εντέλει, ακόμη κι η παράκαμψη των παραπάνω δεδομένων θα προσέκρουε στο τείχος της παραγραφής, που εμποδίζει την απονομή οποιασδήποτε δικαιοσύνης. Όμως προς την κατάργηση της παραγραφής δεν δραστηριοποιείται ουδείς.

Ποια δικαιοσύνη και ποια διαφάνεια λοιπόν θα εγκαθιδρυθούν; Ποια νομιμότητα θα υπερισχύσει και ποιος θα μεριμνήσει για την εφαρμογή της; Ποιος φορέας δεν υπόκειται σε πολιτικοοικονομικές εξαρτήσεις, ώστε να διαδραματίσει με σθένος τον αντίστοιχο ρόλο; Σχολιάζει χαρακτηριστικά ο κ. Λάκης Λαζόπουλος από τη σατιρική του εκπομπή «Αλ Τσαντίρι» (26/1/2010): «Δεν υπάρχει διορισμένος ανεξάρτητος». Το σχόλιο του κ. Λαζόπουλου αφορούσε, βέβαια, διαφορετική περίπτωση: πρόστιμο που επιβλήθηκε στην εκπομπή του από το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο. Ο κ. Λαζόπουλος απέδιδε πολιτικές σκοπιμότητες στην ποινή που του επιβλήθηκε. Όμως το σχόλιο διατηρεί την αξία του επειδή αποκαλύπτει την υφιστάμενη δυσπιστία. Αποκτά μάλιστα τραγικότερες διαστάσεις στη συνειδητοποίηση πως κι ο ίδιος ο κ. Λαζόπουλος, με τις καίριες επισημάνσεις του, είναι «διορισμένος» στον τηλεοπτικό σταθμό «Alpha» από τους εργοδότες του, άρα πιθανότατα δεν είναι «ανεξάρτητος»! Γίνεται αντιληπτό ότι η επεξεργασία δεδομένων με βάση τη συγκεκριμένη λογική έχει ως βάση της τη δυσπιστία, γεγονός που επιτείνει το αδιέξοδο. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν, κανείς δεν πιστεύει στην κατίσχυση της νομιμότητας. Υπάρχει πιο ισοπεδωτική, πιο απαξιωτική των πάντων προσέγγιση απ' αυτήν; Μα, δυστυχώς, οι παγιωμένες πολιτικοοικονομικές συνθήκες δεν επιτρέπουν άλλη προσέγγιση.

Πρέπει ωστόσο από κάπου να υπάρξει μια αρχή. Χρόνο χρειάζεται η νέα κυβέρνηση ώστε να πείσει για τις αγαθές της προθέσεις. Πράγματι, μα πώς να γίνει πιστευτό, όταν καθημερινά διαπιστώνεται πως για τα πιο «μικρά» ζητήματα οι νόμοι δεν εφαρμόζονται και πως σε ό,τι αφορά την τήρησή τους η νέα κυβέρνηση κωλυσιεργεί; Ποια μικρά καθημερινά να πρωτοαναφερθούν; Τα αυτοκίνητα ιδιωτικής χρήσης που σταθμεύουν οπουδήποτε χωρίς να ελέγχονται; Ο αντικαπνιστικός νόμος που κατάντησε κουρελόχαρτο, κι ετοιμάζεται να «αναβαθμιστεί» για να κουρελιαστεί ακόμη περαιτέρω; Οι οργανωμένοι οπαδοί που απαγορεύεται να μετακινούνται στα εκτός έδρας παιχνίδια της ομάδας τους, μα που όχι μόνο συνεχίζουν τις μετακινήσεις αλλά κι εκβιάζουν τη δωρεάν είσοδό τους στα γήπεδα; Αν είναι αδύνατη η εφαρμογή του νόμου στα εμφανή, πώς ακριβώς θα ενεργοποιηθεί στα πολυδαίδαλα κι ερεβώδη;

Για να υπάρξει λύση χρειάζονται ριζικές αναθεωρήσεις στον τρόπο σκέψης και δράσης όλων των πολιτών, από τον απλό ιδιώτη, τον επαγγελματία, τον δημόσιο λειτουργό, μέχρι την πολιτική ηγεσία. Είναι όμως τόσο βαθιά ριζωμένη στο νεοελληνικό είναι η νοοτροπία της συναλλαγής και των εξυπηρετήσεων, ώστε η προοπτική των αναθεωρήσεων δυσχεραίνεται ακόμη περισσότερο. Αν συνυπολογιστούν η απουσία ελεγκτικών μηχανισμών και η εκλεκτική απόδοση δικαιοσύνης μέσα από διαδικασίες χρονοβόρες και πολυδάπανες, καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο το νέο κράτος δικαίου που οραματίζεται ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου να βασιστεί τελικά σε αξίες – ή «αξίες» – διαφορετικές από τις παραδοσιακές της συμφεροντολογίας και της αισχροκέρδειας…

 

Γιάννης Στρούμπας

Πώς επιβιώνει ο καπιταλισμός

 

Του Ζίγκμουντ Μπάουμαν*

 

Όπως το πρόσφατο χρηματοπιστωτικό τσουνάμι κατέδειξε πέρα από κάθε εύλογη αμφιβολία σε εκατομμύρια πρόσωπα, τα οποία οδηγήθηκαν να πιστέψουν στις χρηματοπιστωτικές αγορές και στις τραπεζικές πρακτικές ως έγκυρες μεθόδους για να επιλύουν με επιτυχία τα προβλήματά τους, ο καπιταλισμός στην καλύτερη των υποθέσεων δημιουργεί προβλήματα, δεν τα επιλύει.

Και αυτό για έναν απλό λόγο: ο καπιταλισμός, όπως και το θεώρημα της μη πληρότητας των συστημάτων των φυσικών αριθμών του Κουρτ Γκέντελ, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα συνεπής και πλήρης. Αν είναι συνεπής με τις ίδιες του τις αρχές, εμφανίζονται προβλήματα με τα οποία αυτός δεν μπορεί να ασχοληθεί. Αρκεί να σκεφτούμε ότι τα στεγαστικά δάνεια, που διαφημίστηκαν σαν ένα εργαλείο για να αντιμετωπιστούν οι δυσκολίες όσων δεν είχαν κατοικία, στην πραγματικότητα πολλαπλασίασαν τον αριθμό εκείνων που ξαναβρέθηκαν χωρίς κατοικία.

Πολύ πριν ο Γκέντελ διατυπώσει το θεώρημά του, η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε γράψει τη μελέτη της για τη συσσώρευση του κεφαλαίου, στην οποία υποστήριζε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι σε θέση να επιβιώσει χωρίς μη καπιταλιστικές οικονομίες. Ο καπιταλισμός μπορεί να αναπτύσσεται μόνον όσο θα υπάρχουν «παρθένες περιοχές», έλεγε, ανοιχτές στην επέκταση και στην εκμετάλλευση. Σκεφτόταν τις χώρες που έγιναν αποικίες εκείνη την εποχή. Το πρόβλημα είναι ότι, αφότου κατακτηθούν αυτές οι περιοχές, στερούνται την «παρθενικότητά» τους και έτσι εξαντλείται η πηγή από την οποία τρέφεται ο ίδιος ο καπιταλισμός.

http://s.enet.gr/resources/2010-02/18-19f2-2-thumb-large.jpg

Ο καπιταλισμός, για να το πούμε ειλικρινά, είναι ουσιαστικά ένα παρασιτικό σύστημα. Μπορεί να ευημερεί μόνον όταν βρίσκει έναν οργανισμό, τον οποίο δεν έχει ακόμη εκμεταλλευτεί, και από τον οποίο τροφοδοτείται, αλλά (ιδού το παράδοξο) δεν μπορεί να το κάνει χωρίς με αυτόν τον τρόπο να βλάψει τον οργανισμό που τον φιλοξενεί και, αργά ή γρήγορα, να υπονομεύσει τις ίδιες τις προϋποθέσεις της ευημερίας του ή ακόμη και της επιβίωσής του.

 

Ευρηματικότητα

 

Σήμερα, έναν αιώνα μετά από αυτή τη διάγνωση, γνωρίζουμε με ακόμη μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι η δύναμη του καπιταλισμού έγκειται στη σαγηνευτική ευρηματικότητα με την οποία αναζητάει και βρίσκει νέα είδη ξενιστών, κάθε φορά που τα προηγούμενα εκμεταλλευόμενα είδη γίνονται πιο σπάνια ή χάνονται εντελώς. Τώρα γνωρίζουμε και την ταχύτητα με την οποία αναπροσαρμόζεται στις ιδιαιτερότητες των νέων εδαφών στα οποία βόσκει. Στο τεύχος Νοεμβρίου του 2008 της περιοδικής επιθεώρησης New York Review of Books ο Τζορτζ Σόρος, με το άρθρο του «The crisis and what to do about it», εξήγησε τη σειρά των καπιταλιστικών πρωτοβουλιών ως μια διαδοχή από φούσκες που μεγαλώνουν κατά κανόνα πολύ πέρα από τις δυνατότητές τους και που σκάνε αμέσως μόλις φτάνουν το σημείο της μέγιστης αντίστασης. Η τωρινή πιστωτική στενότητα δεν αναγγέλλει επομένως το τέλος του καπιταλισμού, αλλά μόνον την εξάντληση ενός από τα εδάφη στα οποία αυτός έβοσκε. Η αναζήτηση του προσεχούς βοσκοτοπιού άρχισε αμέσως. Και ακριβώς όπως στο παρελθόν το καπιταλιστικό κράτος διαλαλούσε τα κατορθώματά του μέσα από την υποχρεωτική κινητοποίηση δημόσιων πόρων, θα αναζητηθούν νέες παρθένες περιοχές και θα γίνουν προσπάθειες να τις ανοίξουν με το καλό ή με το ζόρι, μέχρις ότου και οι δικές τους δυνατότητες, με τη σειρά τους, θα εξαντληθούν.

 

Καταστροφή

 

Όπως πάντα, και όπως μάθαμε στον εικοστό αιώνα από μια μακρά σειρά μαθηματικών ανακαλύψεων, από τον Ανρί Πουανκαρέ ώς τον Εντουαρντ Λόρεντς, η πιο μικρή απόκλιση μπορεί να μας ρίξει στην άβυσσο και να μας οδηγήσει στην καταστροφή, έτσι όπως και το πιο μικρό βήμα προς τα μπρος μπορεί να εξαπολύσει μια καταιγίδα και να καταλήξει να προκαλέσει έναν κατακλυσμό. Και αυτό γιατί οι αναγγελίες της ανακάλυψης νησιών που δεν καταγράφονται ούτε στους γεωγραφικούς χάρτες, προσελκύουν συνήθως πλήθη τυχοδιωκτών μεγαλύτερα και από τις ίδιες τις διαστάσεις των παρθένων περιοχών – πλήθη που μέσα σε μια στιγμή θα χρειαστεί να μπορέσουν να τρέξουν γρήγορα στις βάρκες τους, για να απομακρυνθούν από μιαν επικείμενη καταστροφή, με την ελπίδα ότι αυτές οι βάρκες θα είναι ακόμη άθικτες και ασφαλείς. Το ερώτημα που τίθεται είναι επομένως σε ποιο σημείο θα εξαντληθεί ο κατάλογος των περιοχών που μπορούν να αναγορευτούν, με μια δεύτερη διαδικασία, παρθένες και πότε οι (φρενιτιώδεις και επινοητικές) εξερευνήσεις θα πάψουν να προσφέρουν κάποια προσωρινή ανακωχή.

Η εισαγωγή των πιστωτικών καρτών και του εύκολου δανεισμού για την απόκτηση κατοικίας είχαν προαναγγείλει αυτό που θα συνέβαινε. Το συμβόλαιο του δανείου έπρεπε να μετατραπεί σε ένα παράγωγο, που επέτρεπε σε αυτόν που δάνειζε να αντλεί διαρκώς κέρδος. Δεν μπορείτε να πληρώσετε τις δόσεις του δανείου σας; Μην ανησυχείτε. Διαφορετικά από εκείνα τα λίγο κακά παλιομοδίτικα άτομα, που ανυπομονούσαν να εισπράξουν τις δόσεις μέσα σε προκαθορισμένες προθεσμίες, εμείς οι μοντέρνοι δανειστές δεν θέλουμε πίσω τα λεφτά μας. Αντίθετα μάλιστα προσφερόμαστε να σας δανείσουμε και άλλα λεφτά, για να πληρώσετε τα χρέη σας και όχι μόνον, αλλά ακόμη και για να έχετε περισσότερα μετρητά. Πράγματι, αυτό που κανείς δεν δήλωνε, αφήνοντας στις βαθιές και σκοτεινές προαισθήσεις των οφειλετών το καθήκον να αντιληφθούν την αλήθεια, είναι το ότι οι τράπεζες που δανείζουν στην πραγματικότητα δεν θέλουν οι οφειλέτες τους να εξοφλούν τις υποχρεώσεις τους. Αν οι οφειλέτες πλήρωναν όσα δανείστηκαν δεν θα υπήρχε πλέον χρέος, ενώ είναι ακριβώς τα χρέη τους (τον τόκο που πληρώνεται μηνιαία) εκείνα που οι δανειστές αποφάσισαν να μετατρέψουν σε κύρια πληγή του διαρκούς τους κέρδους.

Οι πελάτες που επιστρέφουν με επιμέλεια τα χρήματα που έχουν δανειστεί είναι ο εφιάλτης αυτών που χορηγούν δάνεια. Και αυτό γιατί τα κέρδη των μετόχων των τραπεζών βασίζονται κυρίως στη συνεχή «εξυπηρέτηση» των χρεών παρά στην έγκαιρη εξόφλησή τους. Σε ό,τι αφορά αυτούς τους μετόχους, ο ιδεώδης υποψήφιος για δανεισμό είναι εκείνος που δεν θα εξοφλήσει ποτέ το ποσό που δανείστηκε. Τα πρόσωπα που έχουν λογαριασμούς με αποταμιεύσεις, αλλά δεν έχουν χρέη, είναι επομένως οι «παρθένες περιοχές» του σήμερα (του χθες), που επιτρέπουν μιαν εκμετάλλευση. Από τη στιγμή που θα οδηγηθούν να αρχίσουν να καλλιεργούνται, δεν θα 'πρεπε ποτέ να τους παραχωρηθεί η δυνατότητα να αρνηθούν και να ξαναγίνουν ακαλλιέργητα εδάφη. Ετσι μια από τις πιο σημαντικές βρετανικές εταιρείες που δίνουν πιστωτικές κάρτες προκάλεσε πρόσφατα την αγανάκτηση της κοινής γνώμης, όταν αρνήθηκε να παραχωρήσει ξανά πιστωτικές κάρτες στους πελάτες που κάθε μήνα εξοφλούσαν τα χρέη τους.

 

Εκμετάλλευση

 

Ιδού όμως κάποιο παράδειγμα της καταστροφικής επίπτωσης αυτής της στρατηγικής: σε μια βρετανική εφημερίδα δημοσιεύτηκε η ιστορία ενός πενηντάχρονου, ο οποίος είχε χρεωθεί 58 χιλιάδες λίρες από 14 τράπεζες. Αυτός ο κύριος δεν κατόρθωνε να πληρώνει τους τόκους του χρέους του. Λυπούμενος εκ των υστέρων για τη βλακεία που τον έσπρωξε σε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, αυτός στράφηκε εναντίον εκείνων που του είχαν χορηγήσει τα δάνεια. Σύμφωνα με όσα είπε, όποιος χορηγεί δάνεια είναι «εν μέρει» υπεύθυνος και κατακριτέος, επειδή επιτρέπει στους ανθρώπους να χρεώνονται με απίστευτη ευκολία. Σε μιαν άλλη μακρινή χώρα, στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, μια νέα που είναι σήμερα 23 ετών και ονομάζεται Σιόμπχαν Χίλεϊ, πριν από μερικά χρόνια απέκτησε την πρώτη πιστωτική της κάρτα. Τελικά -έτσι δήλωσε- ήταν ελεύθερη να διαχειρίζεται μόνη της τα οικονομικά της. Λίγο καιρό μετά, η νεαρή ζήτησε και απέκτησε μια δεύτερη πιστωτική κάρτα, για να αντιμετωπίσει τους τόκους και τα χρέη που είχαν συσσωρευτεί από την πρώτη. Αφού πέρασε λίγος ακόμη χρόνος, ανακάλυψε ότι η δεύτερη πιστωτική κάρτα δεν αρκούσε για να καλύπτει τους τόκους από τα χρέη της πρώτης. Απευθύνθηκε επομένως σε μια τράπεζα, για να αποκτήσει ένα δάνειο αναγκαίο για να εξοφλήσει τα ανοίγματα και από τις δύο κάρτες. Με δυο λόγια, οι τράπεζες κατόρθωσαν να αποκτήσουν αυτό που ήθελαν: μια παρθένα γη, που την κατέκτησαν και την εκμεταλλεύονται.

 

Στεγαστικά

 

Οπως και σε όλες τις προηγούμενες μεταβολές του καπιταλισμού, έτσι και αυτή τη φορά το κράτος βοήθησε στη δημιουργία αυτών των νέων εδαφών. Με βάση μια πρωτοβουλία του προέδρου Κλίντον, έγινε η εισαγωγή στις Ηνωμένες Πολιτείες των στεγαστικών δανείων, που προωθούσε η κυβέρνηση για να προσφέρει εύκολες πιστώσεις για την απόκτηση κατοικίας σε πρόσωπα που δεν είχαν τα μέσα για να εξοφλούν τα δάνειά τους και συνεπώς για να μετατρέψει σε οφειλέτες εκείνα τα τμήματα του πληθυσμού που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν ενταχθεί στο κύκλωμα της εκμετάλλευσης μέσω του πιστωτικού συστήματος. Ακριβώς όμως όπως η εξαφάνιση ανθρώπων που περιφέρονται ξυπόλητοι προκαλεί ανησυχία στην υποδηματοβιομηχανία, έτσι και η εξαφάνιση προσώπων που δεν είναι χρεωμένα επιτρέπει να προβλέψουμε την καταστροφή για τη βιομηχανία των δανείων.

Για άλλη μια φορά ο καπιταλισμός πλησιάζει σε μια μη ηθελημένη αυτοκτονία, δρώντας έτσι ώστε να εξαντλεί τους πόρους των νέων παρθένων περιοχών που εκμεταλλεύεται. Με δυο λόγια, ο καπιταλισμός τέλειωσε; Δεν τον νομίζω. Η είδηση του θανάτου του καπιταλισμού, όπως θα έλεγε ο Μαρκ Τουέιν, είναι τρομερά υπερβολική. Το κράτος έσπευσε να βοηθήσει. Αρκεί να σκεφτούμε τα γιγάντια σχέδια σωτηρίας των τραπεζών που κατάρτισαν οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου. Αλλά έχει εισαχθεί και ένα είδος κράτους πρόνοιας για τους πλουσιότερους. Για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα από την πρόσφατη ειδησεογραφία: τη στιγμή που σταμάτησε ακριβώς στο χείλος της καταστροφής, χάρη στην άφθονη ροή του χρήματος των φορολογουμένων, η τράπεζα TSB Lloyds άρχισε να ασκεί πιέσεις στο δημόσιο ταμείο, για να κατευθύνει μέρος του πακέτου σωτηρίας στους λογαριασμούς των μερισμάτων των μετόχων της. Και παρά την επίσημη αγανάκτηση των εκπροσώπων του κράτους, προχώρησε ατάραχη στην καταβολή μπόνους, εκδηλώνοντας μια τέτοια πλεονεξία και απληστία σαν αυτές που οδήγησαν τις τράπεζες και τους πελάτες τους στην απόλυτη καταστροφή. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Σύμφωνα με τον Στίβεν Σλιβίνσκι του Ινστιτούτου Cato, ήδη το 2006 η αμερικανική κυβέρνηση ξόδεψε 92 δισ. δολάρια για να στηρίξει με οικονομική βοήθεια κολοσσούς της βιομηχανίας όπως η Boeing, η Ibm και η General Motors.

 

Συναλλαγή

 

Πριν από χρόνια, ο Γιούργκεν Χάμπερμας υποστήριζε ότι το κράτος είναι καπιταλιστικό και υπενθύμιζε ότι η ουσία του καπιταλισμού είναι η ένωση κεφαλαίου και εργατικής δύναμης. Σκοπός αυτής της ένωσης είναι να πραγματοποιεί μιαν εμπορική συναλλαγή: το κράτος αγοράζει την εργατική δύναμη.

Για να γίνει ωστόσο η συναλλαγή πρέπει να ικανοποιούνται δύο προϋποθέσεις: το κεφάλαιο πρέπει να είναι σε θέση να αγοράζει και η εργατική δύναμη πρέπει να μπορεί να αγοραστεί, δηλαδή να γίνεται αρκετά ενδιαφέρουσα και δελεαστική για να αγοραστεί από το κεφάλαιο. Κύριο καθήκον του κράτους είναι επομένως να δράσει έτσι ώστε και οι δυο αυτές προϋποθέσεις να υλοποιηθούν. Γι' αυτόν τον λόγο το κράτος πρέπει να κάνει δύο πράγματα: πρώτον, να χρηματοδοτήσει το κεφάλαιο στην περίπτωση που δεν διαθέτει την αναγκαία ρευστότητα για την αγορά μιας παραγωγικής και επικερδούς εργατικής δύναμης.

Δεύτερον, να βεβαιωθεί ότι η εργατική δύναμη αξίζει πραγματικά να αγοραστεί, δηλαδή ότι είναι σε θέση να αντέξει τον κόπο της βιομηχανικής παραγωγής, ότι είναι δυνατή και υγιής και ότι είναι κατάλληλα προετοιμασμένη και διαθέτει εκείνες τις εργασιακές γνώσεις και ιδιότητες που είναι αναγκαίες ώστε να απασχοληθεί στον βιομηχανικό τομέα. Ο Χάμπερμας έγραφε αυτά τα πράγματα στον καιρό της μοντέρνας «στέρεης» κοινωνίας των παραγωγών. Σήμερα, στη «ρευστή» κοινωνία, το κράτος είναι καπιταλιστικό στο μέτρο που εγγυάται μια συνεχή πιστωτική διαθεσιμότητα. Εξάλλου, η συνεργασία κράτους και αγοράς είναι κανόνας στον καπιταλισμό. Η σύγκρουση μεταξύ τους, αν ποτέ παρουσιαστεί, είναι αντίθετα η εξαίρεση. Απομένει να δούμε το μέλλον, δηλαδή τις μελλοντικές παρθένες περιοχές.

 

* ΖΙΓΚΜΟΥΝΤ ΜΠΑΟΥΜΑΝ: Ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους κοινωνιολόγους. Ο 85χρονος σήμερα Ζίγκμουντ Μπάουμαν είναι ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους κοινωνιολόγους και έχει γράψει πολλά και σημαντικά έργα, μερικά από τα οποία μεταφράστηκαν τα τελευταία χρόνια και στη γλώσσα μας. Μέχρι το 1968, ο Πολωνός Μπάουμαν δίδασκε στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας.

Έπειτα υποχρεώθηκε να μεταναστεύσει και συνέχισε τη διδακτική του δραστηριότητα στο Πανεπιστήμιο του Λιντς στη Μεγάλη Βρετανία. Το κείμενό του αυτό είναι η εισήγησή του σε θεωρητικό συμπόσιο με θέμα «Ανησυχίες στη νεωτερικότητα», που έγινε με πρωτοβουλία της οργάνωσης Arci στη Φλωρεντία, τον Δεκέμβριο του 2008.

 

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία, Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010, Έντυπη Έκδοση, Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ – ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗΣ,

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=129283

ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΚΕΡΔΟΥΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

 

Έλαβα με επιστολή μέσω του διαδικτύου το ακόλουθο κείμενο, το οποίο και παραθέτω αντί του συνήθους άρθρου της εβδομάδας. Κάθε χρόνο παγκοσμίως πεθαίνουν δύο εκατομμύρια άνθρωποι από μαλάρια, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί με μια κουνουπιέρα. Οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι' αυτό.

Κάθε χρόνο παγκοσμίως πεθαίνουν δύο εκατομμύρια παιδιά από διάρροια, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί  με ένα σιρόπι των 25 σέντς. Και οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι' αυτό. Ιλαρά, πνευμονία, ασθένειες θεραπεύσιμες με φτηνά εμβόλια είναι υπεύθυνες για το θάνατο δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως κάθε χρόνο. Και οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα.

Είναι κάποια χρόνια που εμφανίστηκε η γνωστή πια γρίπη των πουλερικών. Παγκοσμίως οι δημοσιογράφοι μας πλημμύρισαν με πληροφορίες, πανικό, σήματα κινδύνου. Επιδημία, η πιο επικίνδυνη απ' όλες, μια πανδημία! Μιλάγανε μόνο για την τρομακτική αυτή ασθένεια των πουλερικών. Και βέβαια, η γρίπη των πουλερικών προκάλεσε το θάνατο μόλις 250 ατόμων παγκοσμίως. 250 θάνατοι σε 10 χρόνια, δηλαδή αναλογικά 25 θάνατοι το χρόνο. Η κοινή γρίπη σκοτώνει μισό εκατομμύριο ανθρώπων το χρόνο παγκοσμίως. Μισό εκατομμύριο έναντι 25.

Τότε γιατί τόση φασαρία με τη γρίπη των πουλερικών; Γιατί πίσω από αυτά τα κοτόπουλα υπήρχε ένας «κόκορας», ένας κόκορας με μεγάλο λειρί. Η διεθνής φαρμακευτική Roche με το πασίγνωστο Tamiflú της πούλησε εκατομμύρια δόσεων στις Ασιατικές χώρες. Και ενώ το Tamiflú έχει αμφίβολη αποτελεσματικότητα, η Βρετανική Κυβέρνηση αγόρασε 14 εκατομμύρια δόσεις για την πρόληψη του πληθυσμού της. Με την γρίπη των πτηνών, η Roche και η Relenza, οι δύο μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες που προμηθεύουν την αγορά με αντιγριππικά, κέρδισαν χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια. Πρώτα με τα πουλερικά και τώρα με τα χοιρινά. Ναι, τώρα ξεκίνησε η ψύχωση της γρίπης των χοίρων.  Και όλοι οι δημοσιογράφοι του κόσμου μιλάνε μόνο γι'αυτό. Πια δεν λένε τίποτα για την οικονομική κρίση ούτε τους βασανισμένους στο Guantánamo. Μόνο για τη γρίπη των χοίρων.

Και διερωτώμαι: αν πίσω από τα πτηνά υπήρχε ένας «κόκορας», πίσω από τα γουρουνάκια να μην υπάρχει ένα «μεγάλο γουρούνι»; Ας δούμε τι λέει ένας υπεύθυνος των εργαστηρίων της Roche: Εμάς μας απασχολεί πολύ αυτή η πανδημία, τόσος πόνος, γι' αυτό δίνουμε στην αγορά το θαυματουργό  Tamiflú.

 – Και πόσο πωλείται το «θαυματουργό» Tamiflú;

–  Λοιπόν, είναι 50 δολάρια το κουτί.

–  50 δολάρια το κουτί με τις κάψουλες;

–  Πρέπει να καταλάβετε κυρία ότι τα θαύματα πληρώνονται ακριβά.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι αυτές οι εταιρείες βγάζουν μεγάλα κέρδη από τον δικό μας πόνο. Η εταιρεία Gilead Sciences της Β. Αμερικής έχει την πατέντα του Tamiflú. Ο κύριος μέτοχος αυτής της εταιρείας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία προσωπικότητα της πολιτικής, τον Donald Rumsfeld, γραμματέα αμύνης του George Bush, υπεύθυνο για τον πόλεμο κατά του Ιράκ. Οι μέτοχοι των φαρμακευτικών Roche και Relenza τρίβουν τα χέρια τους, είναι ευτυχείς με τις πωλήσεις τους, που για άλλη μια φορά φέρουν εκατομμύρια, του αμφίβολου Tamiflú. Η πραγματική πανδημία είναι η απληστία, τα τεράστια κέρδη αυτών των ιδιοτελών της υγείας.

Δεν αρνούμαστε τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης που λαμβάνει η κάθε χώρα. Αλλά αν η γρίπη των χοιρινών είναι μια φοβερή πανδημία απ' ό,τι λένε τα μέσα ενημέρωσης, εάν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας τον απασχολεί τόσο πολύ αυτή η ασθένεια, γιατί δεν τη δηλώνει ως παγκόσμιο πρόβλημα της δημόσιας υγείας και να δώσει εντολή να παρασκευασθούν γενικά φάρμακα για την αντιμετώπισή της;  Να απορρίψει τις πατέντες της Roche και της Relenza και να κάνει διανομή δωρεάν γενικών φαρμάκων σε όλες τις χώρες και ειδικά στις πιο φτωχές. Αυτή θα ήταν η καλύτερη λύση.

 

Υ.Γ. Η "πανδημία" παρήλθε με πολύ μικρές συνέπειες, παρά την άρνηση μεγάλου μέρους των ευρωπαϊκών (της συντριπτικής πλειονοψηφίας του ελληνικού) λαών να εμβολιαστεί! Αυτό όμως δεν είχε επιπτώσεις στα οικονομικά των φαρμακευτικών εταιριών, καθώς οι κυβερνήσεις είχαν σπεύσει έγκαιρα να παραγγείλουν τρομακτικές ποσότητες υπό το βάρος του τρόμου που διέχεαν τα ΜΜΕ. Βήμα σημαντικό συντελέστηκε προς την περαιτέρω εξασθένηση των ασφαλιστικών ταμείων.

Τώρα κάποιες χώρες εκδηλώνουν φιλανθρωπική διάθεση αποστολής των μη χρησιμοποιηθέντων εμβολίων σε φτωχές χώρες, στις οποίες δεν θα μάθουμε ποτέ, λόγω έλλειψης στατιστικών υπηρεσιών, πόσοι νόσησαν και πόσοι απέθαναν! Η στάση που τήρησε ο Παγκόσμιος οργανισμός υγείας και οι κατά τόπους ιατρικές κοινότητες, μαρτυρεί ότι τα πάντα ποδηγετούνται! Άραγε θα επαναληφθεί το ίδιο και του χρόνου; Πιθανόν όχι. Άλλωστε δεν παίζονται τα ίδια παιχνίδια συνεχώς. Άλλοτε είναι το χρηματιστήριο, άλλοτε η οικονομική κρίση και άλλοτε η επαπειλούμενη πανδημία.

Πάντως μετά από κάθε παιχνίδι οι πολλοί γίνονται φτωχότεροι και οι ολίγιστοι πλουσιότεροι. Και όταν επιχειρούν να παρουσιάσουν οι φτωχοί Έλληνες με λογιστικές αλχημείες καλύτερη την εικόνα των εξαθλιωμένων οικονομικών τους γίνονται περίγελως διεθνώς. Το δικαίωμα της λαθροχειρίας ανήκει κατ' αποκλειστικότητα σ' εκείνους που έχουν αναγάγει την απάτη σε μέσο "θεμιτού" πλουτισμού!     

Η λύση της τραγωδίας…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Ποια είναι η λύση της τραγωδίας; Ν' αρχίσουμε απ' τους εφιάλτες! Ποιους εφιάλτες; Τους πολιτικούς. Οι χουντικοί εφιάλτες πρόσφεραν τη μισή Κύπρο στους Τούρκους. Και οι πολιτικοί πούλησαν ολόκληρη την Ελλάδα και όλους τους ΄Έλληνες στους «εμπόρους των εθνών».

Οι Ιρακινοί, οι Αφγανοί, οι Σέρβοι αντιστάθηκαν, όσο μπορούσαν. Και οι Παλαιστίνιοι, που την πατρίδα τους την έχουν μεταβάλει οι δολοφόνοι των λαών σε στρατόπεδο ολοκαυτώματος, κρατούν ολόρθη και απροσκύνητη την ψυχή τους. Ενώ εμάς μας παρέδωσαν αμαχητί… Και σε ποιους; Στους ιεροεξεταστές του καπιταλισμού!

Οι τοκογλύφοι ιεροεξεταστές του καπιταλισμού δεν ζητούν να πάρουν, απλά και μόνο, πίσω από μας τα χρήματα, που μας δάνεισαν. Τα οποία, όπως φαίνεται, προκειμένου να προκαλέσουν την οικονομική κρίση, τα έχουν πάρει, όχι μόνο από μας, αλλά και από όλους τους λαούς της Γης πολλαπλάσια…

Αν ήθελαν τα χρήματά τους, θα μας παρείχαν τις απαραίτητες διευκολύνσεις, προκειμένου να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας. Ενώ αυτοί μεθοδεύουν το καθετί έτσι, ώστε να μη μπορέσουμε να ανταποκριθούμε. Αυξάνοντας τις απαιτήσεις τους αντιστρόφως ανάλογα προς τις δικές μας δυνατότητες…

Δεν είναι, τουλάχιστο, ούτε τόσο «φιλάνθρωποι», όσο οι ιεροεξεταστές του Μεσαίωνα, που έκαιγαν-μια και καλή-τους αιρετικούς, για να «σώσουν τις ψυχές» τους…

 Οι ιεροεξεταστές του καπιταλιστικού Μεσαίωνα μας καίνε και θα μας καίνε τις οίδε για πόσες γενιές, μέχρις ότου τους παραδώσουμε, άνευ όρων τις ψυχές μας.

Μέχρι που να πάψουμε να είμαστε αυτοί, που είμαστε. Μέχρις που να χάσουμε και το τελευταίο ίχνος της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Και να αφεθούμε να συρόμαστε απ' τις αλυσίδες του χρέους. Όπως οι γκάγκστερς δουλέμποροι έσερναν – κορμιά χωρίς ψυχές – τους μαύρους της Αφρικής στην κόλαση ης δουλείας.

Για να πηγαίνουμε, όπου μας πάνε. Και να δεχόμαστε τα οποιαδήποτε επαχθή και εξευτελιστικά μέτρα μας επιβάλλουν. Και, τελικά, να μας καρφώσουν, επ' αόριστον, πάνω στον Καύκασο της τοκογλυφίας. Για να μας τρώνε τα σωθικά. όπως το όρνιο τα σπλάχνα του Προμηθέα…

Όπως τώρα. Που θέλουν να μας αφαιρέσουν τον 14ο και τον 13ο μισθό. Και στη συνέχεια(γιατί όχι;) και τον 12ο και τον 11ο! Έτσι ώστε να κατρακυλήσουμε στο βάραθρο της εξαθλίωσης και της απόγνωσης. Μέχρι την ολοσχερή εξουθένωση και εξόντωση. Ή να μας σπρώξουν στον κοινωνικό αλληλοσπαραγμό…

Αλλά γιατί να παραδοθούμε άνευ όρων στις κανιβαλικές τους διαθέσεις! Δεν υπάρχουν περιθώρια άμυνας και αντίστασης;

Και βέβαια υπάρχουν. Και πριν απ' όλα υπάρχει ο χρυσός κανόνας της δικαιοσύνης.

Όχι βέβαια της, λεγόμενης, δικαιοσύνης των αλλοπρόσαλλων νομικών και συνταγματικών διατάξεων. Που αποφασίζουν και διατάσσουν την καταλήστευση του λαού. Και, συχνά, την καταδίωξη και εξόντωσή του για ασήμαντες-κατά κανόνα-αφορμές…

Όταν των μεγαλοαπατεώνων της πολιτικής δρομολογούν και κατοχυρώνουν τα εκ προμελέτης εγκλήματα και κακουργήματά τους σε βάρος του λαού και της χώρας. Με τις παραγραφές και τις ασυλίες. Και τόσες άλλες ασυλλήπτου διαστροφής αλχημείες.

Όχι, λοιπόν, με την κακουργούσα «δικαιοσύνη» της αλλοπρόσαλλης νομιμότητας. Αλλά με τη δικαιοσύνη της άγιας ισότητας.

Όχι κατάργηση του 14ου και 13ου μισθού όλων των υπαλλήλων και συνταξιούχων. Αλλά ορθολογική και ακριβοδίκαιη κατάργηση των πάσης φύσεως φοροδιαφυγών και προνομιακών φοροαπαλλαγών και επιδομάτων.

Ώστε να δώσουν αυτοί, που έχουν και όχι οι οικονομικά ασθενέστεροι. Τους οποίους όλοι οι πολιτικοί απατεώνες με τα λόγια «τους λούζουν και τους χτενίζουν», ενώ στην πραγματικότητα τους γδέρνουν και τους λιανίζουν.

Ο Θεός – όπως ξανά 'χει ειπωθεί – έδωσε σ' όλους μας ένα σώμα να ντύσουμε κι ένα στομάχι να ταΐσουμε. Δεν έπλασε μερικούς σαν τη Λερναία Ύδρα τερατόμορφους. Με δεκάδες και εκατοντάδες σώματα και στόματα και στομάχια! Και κάποιος άλλους άσαρκους και χωρίς στομάχι και στόμα….

Και, πριν απ' όλα να πληρώσουν οι εφιάλτες. Χωρίς καμιά εξαίρεση!

Δεν έχουν περιουσίες; Δεν έχουν τραπεζικές καταθέσεις; Εδώ και τώρα κατάσχεση! Και επιστροφή των κλεμμένων στο δημόσιο κορβανά. Διαφορετικά οι πάσης φύσεως εξεταστικές είναι παραπλανητικός και προκλητικός εμπαιγμός. Που αμνηστεύει και διαιωνίζει το καθεστώς της ρεμούλας…

Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουν καμιά θέση οι «εν αμαρτίαις προφάσεις» και οι αλλοπρόσαλλες νομικές και συνταγματικές διατάξεις. Με τις οποίες μεθοδεύτηκαν οι παραγραφές και οι ασυλίες.

Αυτή την ώρα νόμος και σύνταγμα είναι το δίκιο του λαού και η σωτηρία της πατρίδας.

Και όχι τα προνόμια της αδικίας και της πάσης φύσεως απληστίας και ασωτίας…

 

Παπα-Ηλίας, 18-02-2010

 

http://papailiasyfantis.blogspot.com

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e-mail: papailiasyfantis@gmail.com

 

Το πρόβλημα δεν είναι οι κερδοσκόποι αλλά η Ε.Ε.

 

Του Τάκη Φωτόπουλου

 

 

Ενώ μια πελώρια επικοινωνιακή εκστρατεία έχει ξεκινήσει από την πολιτική ελίτ για να πείσει τα συνήθη θύματα (μισθωτούς, συνταξιούχους κ.λπ.) καθώς και τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα να πληρώσουν για άλλη μία φορά την κρίση, το «ποτάμι της αγανάκτησης» ήδη ξεχύνεται στους δρόμους μπροστά στον εμπαιγμό των ντόπιων ελίτ, οι οποίες προσπαθούν να μεταφέρουν τις επιπτώσεις των μέτρων που επιβάλλει η υπερεθνική ελίτ -μέσω της Ε.Ε.- στα λαϊκά στρώματα.

Είναι πια κοινή πεποίθηση, ότι τα ανακοινωθέντα μέτρα δεν πρόκειται ούτε να συλλάβουν την πελώρια φοροδιαφυγή, ούτε βέβαια να αναγκάσουν τον επαναπατρισμό στη χώρα των 5 δισ. ευρώ που ήδη φυγαδεύθηκαν στο εξωτερικό από τις ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα τον τελευταίο μήνα, για να προστεθούν στα τουλάχιστον 60 δισ. ήδη φυγαδευθέντα! (1) Ομως, εάν τα κεφάλαια αυτά καθώς και η ντόπια μεγάλη περιουσία μπορούσαν να φορολογηθούν με έναν ανάλογο έκτακτο φόρο περιουσίας – πράγμα που δεν επιτρέπουν οι ανοικτές αγορές κεφαλαίου – το περίφημο πρόβλημα του χρέους θα λυνόταν σχεδόν αστραπιαία, χωρίς να επαιτούμε βοήθεια και νέα δάνεια από τις ξένες ελίτ, οι οποίες (με το αζημίωτο, βέβαια!) επιβάλλουν επαχθείς όρους που θα πληρώνουν και οι επόμενες γενιές για πολλά χρόνια. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι οι ίδιες ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα δημιούργησαν το χρέος και βασικά ωφελήθηκαν από αυτό, όπως δείχνει λ.χ. η πελώρια αύξηση στην ανισοκατανομή εισοδήματος και πλούτου, ιδιαίτερα περίπου τα τελευταία 30 χρόνια. Αλλά ας δούμε συνοπτικά, όσο επιτρέπει ο χώρος της στήλης, την επικοινωνιακή μυθολογία και τα πραγματικά αίτια της σημερινής κρίσης.

Μύθος πρώτος: Τη βασική ευθύνη για την κρίση φέρνουν οι κερδοσκόποι που προκάλεσαν ένα τσουνάμι αρνητικής κερδοσκοπίας σε βάρος των ελληνικών ομολόγων ή (αν δεχτούμε τις συνωμοσιολογίες) του ευρώ, με στόχο την αποκόμιση κέρδους. Στην πραγματικότητα, όμως, το να κατηγορείς τους κερδοσκόπους γιατί κερδοσκοπούν, είναι σαν να κατηγορείς τους στρατιωτικούς γιατί…  σκοτώνουν στον πόλεμο. Προφανώς, αυτή είναι η δουλειά τους στο σύστημα της οικονομίας της αγοράς: να βρίσκουν τους πιο αδύνατους κρίκους στο σύστημα και εκεί να χτυπούν για να κερδοσκοπούν.

Μύθος δεύτερος: Είναι υπερβολή ότι η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα χρεοκοπίας, όπως δήθεν «απέδειξε» η υπερκάλυψη του δανείου που επιχείρησε η κυβέρνηση στο μέσον της κρίσης – μύθο που υποστήριξε αρχικά η κυβερνητική προπαγάνδα για να την ακολουθήσει κατόπιν σύμπασα η ρεφορμιστική Αριστερά και οι οικονομολόγοι της, αλλά και… τμήμα της αντισυστημικής Αριστεράς! Στην πραγματικότητα, όμως, όπως έδειξα και σε προηγούμενο άρθρο μου, η Ελλάδα πράγματι βρίσκεται στα πρόθυρα χρεοκοπίας και ο μόνος λόγος που δεν πρόκειται να φτάσουμε σε αυτήν είναι διότι δεν συμφέρει το διευθυντήριο της Ε.Ε., ούτε πολιτικά αλλά ούτε και οικονομικά, να επιτρέψει παρόμοια εξέλιξη. Αυτό, όμως, είναι ένα «εξωγενές» γεγονός, που δεν αμφισβητεί ότι η Ελλάδα πράγματι είναι ο αδύνατος κρίκος, παρά τις επιχειρούμενες αλχημείες των αριθμών.

Μολονότι ούτε το δημόσιο χρέος ούτε το δημοσιονομικό έλλειμμα, σε σχέση με το ΑΕΠ, είναι από μόνα τους τα υψηλότερα στην ευρωζώνη, καμία άλλη χώρα σ' αυτή δεν παρουσιάζει παρόμοιο συνδυασμό υψηλών μεγεθών (113% και 12,7% αντίστοιχα) (2), ούτε είναι αναγκασμένη μέσα σε μόλις πέντε χρόνια να ξεπληρώσει ή να αναχρηματοδοτήσει τα 150 από τα 300 δισ. ευρώ που φτάσαμε να χρωστάμε σήμερα (κυρίως σε Γερμανούς και Γάλλους τραπεζίτες) και ήδη να δαπανά πάνω από τα μισά συνολικά δημόσια έσοδα στην πληρωμή τοκοχρεολυσίων! (3) Τέλος, όσον αφορά τα πανηγύρια για την υπερκάλυψη του πρόσφατου δανείου, οποιαδήποτε κυρίαρχη χώρα της ευρωζώνης θα μπορούσε εύκολα να προβεί σε ανάλογο δανεισμό, ιδιαίτερα όταν αναγκάζεται, όπως η Ελλάδα, να δανείζεται με επταπλάσιο κόστος απ' ό,τι οποιαδήποτε τράπεζα της Ε.Ε., ενώ οι δανειστές δεν αντιμετωπίζουν κανένα κίνδυνο να χάσουν τα λεφτά τους, αφού ξέρουν ότι μια χώρα-μέλος της Ε.Ε. δεν πρόκειται βέβαια ποτέ να κάνει… αναγκαστική απαλλοτρίωση του χρέους αλλά, τελικά, θα αναγκαστεί να το ξεπληρώσει πλήρως!

Μύθος τρίτος: Η Ε.Ε. ευθύνεται γιατί δεν διαθέτει μηχανισμό αποτροπής πλεονασμάτων/ελλειμμάτων. Ετσι, δεν έδειξε την απαραίτητη «αλληλεγγύη» έναντι κράτους-μέλους, π.χ. εγκαθιδρύοντας και μια δημοσιονομική ένωση παράλληλα με τη νομισματική. Ακόμη, όπως τονίζουν ρεφορμιστές οικονομολόγοι (4) – παίρνοντας βέβαια δεδομένο ολόκληρο το θεσμικό πλαίσιο και επικρίνοντας όχι την ίδια την ένταξή μας στην Ε.Ε. αλλά απλά την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τη γερμανική ελίτ – χάρη στην πολιτική του «σκληρού ευρώ» (που περιλαμβάνει και τη συμπίεση του εργασιακού κόστους) αυξάνεται η ανταγωνιστικότητα των γερμανικών προϊόντων και επομένως το πλεόνασμα στο γερμανικό ισοζύγιο πληρωμών.

Αντίστροφα, η ταχύτερη αύξηση του εργασιακού κόστους σε χώρες σαν την Ελλάδα οδηγεί σε μείωση της ανταγωνιστικότητάς τους και συνακόλουθη αύξηση του ελλείμματος στο ισοζύγιο, η οποία τελικά καταλήγει σε αύξηση του δημοσίου χρέους, για να χρηματοδοτήσει την «ανάπτυξη» που απολαμβάνουν. Και, πράγματι, είναι αλήθεια ότι η Γερμανία, ξεκινώντας με ένα έλλειμμα στο Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών 1% του ΑΕΠ το 2000, έφθασε να έχει ένα πελώριο πλεόνασμα 5% στο ΑΕΠ σήμερα, ενώ, αντίστροφα, στην ίδια περίοδο δημιουργήθηκαν πελώρια ελλείμματα στον ευρωπαϊκό Νότο (η Ελλάδα τριπλασίασε σε απόλυτους αριθμούς το έλλειμμα αυτό, η Ισπανία το εξαπλασίασε κ.λπ.). (5) Είναι επίσης αλήθεια ότι το εργασιακό κόστος στον ευρωπαϊκό Νότο αυξήθηκε ταχύτερα από ό,τι στον βορρά την ίδια περίοδο.

Εκείνο, όμως, που «ξεχνούν» παρόμοιες αναλύσεις είναι ότι οι μισθοί ήταν και είναι ιστορικά σχεδόν οι μισοί στον Νότο σε σχέση με τον Βορρά (ο κατώτατος μηνιαίος μισθός σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία το 2006 ήταν κάτω από το μισό από αυτόν του ευρωπαϊκού Βορρά(6)) και ότι μια πραγματική σύγκλιση, την οποία υποτίθεται ότι επιδιώκει η Ε.Ε., θα έφερνε ακόμη μεγαλύτερες διαφορές στην ανταγωνιστικότητα, τις οποίες καμία μεταβίβαση πόρων από ένα κεντρικό δημόσιο ταμείο δεν θα κάλυπτε, όπως άλλωστε συμβαίνει με τον Νότο στην Ιταλία σε σχέση με τον Βορρά κ.λπ.!

Και αυτό, διότι, όπως δείχνουν τόσο η θεωρία όσο και η ιστορική εμπειρία, σε μια οικονομική ένωση ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών, όπου είναι ενσωματωμένες άνισες οικονομικά «αναπτυγμένες» περιοχές ή χώρες, ωφελούνται κυρίως οι πλούσιες περιοχές/χώρες (που έχουν αναπτύξει ιστορικά υψηλή παραγωγικότητα και τεχνολογία) και, σε ταξικό επίπεδο, τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα (που ελέγχουν την οικονομία της αγοράς). Η παραγωγικότητα της Ελλάδας στη μεταποίηση, για παράδειγμα, ήταν περίπου το 42% της γερμανικής την περίοδο 1980-84. Μετά σχεδόν 20 χρόνια ένταξης, την περίοδο 1995-99, ήταν 38%! (7) Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι καμία από τις καπιταλιστικές χώρες που σήμερα υπερασπίζονται την ελευθερία των αγορών δεν πέτυχε τη δική της «ανάπτυξη» σε παρόμοιο καθεστώς, όπως αυτό που επιβάλλει η Ε.Ε. και η διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς γενικότερα.

Συμπερασματικά, αποτελεί επιτακτική ανάγκη η αντισυστημική Αριστερά στη χώρα μας και στον ευρωπαϊκό Νότο γενικότερα να θέσει άμεσο θέμα εξόδου από την Ε.Ε. «των αγορών και του κεφαλαίου», η οποία παγιώνει, πέρα από την εσωτερική ετερονομία, και μια θεσμική ετερονομία και ανισότητα σε σχέση με τον ευρωπαϊκό Βορρά, καταδικάζοντας τα λαϊκά στρώματα σε μακροπρόθεσμη ανεργία και φτώχεια, στο πλαίσιο μιας διαδικασίας «ανάπτυξης» που τελικά οδηγεί στην «αργεντινοποίηση» του Νότου.

 

1. The Financial Times (9/2/2010)

2. Πηγή: Fitch; Olivetree securities (Independent, 6/2/10)

3. Β. Γεώργας, «Ε» (30/1/2010)

4. βλ. Ρ. Arestis & Τ. Pelagidis, The Guardian (1/2/2010), Κ. Βεργόπουλος, «Ε» (29/1/2010) κ.α.

5. Wold Bank, Wold Development Indicators 2002 & 2008, Table 4.15

6. Κ. Μοσχονάς, «Ε» (14/7/2006).

7. World Development Indicators 2002, Table 2.5

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε και στην Ελευθεροτυπία, 13-02-2010,   http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Επιχείρηση:  «Τιμωρείστε την Ελλάδα»!

του ANDREAS WEHR*

Μετάφραση-απόδοση: ¨ΝΤΑΝΤΟΝ

 

Οι τίτλοι των εφημερίδων δεν θα μπορούσαν να είναι πιο δραματικοί. "Η Ελληνική Μιζέρια" (Φράνκφουρτερ Αλλγκεμάϊνε-7/1/10 ) , "Δυναμίτης στην Νομισματική Ένωση" (επίσης "Φ.Α."-29/1/10), "Απεταθρώθει στην Μεσόγειο" (Ντη-Τσάϊτ-14/1/10 ), "Τερατώδες Έλλειμμα" (Ντερ Σπήγκελ-Διαδυκτίου-5/12/09 ), "Η πιστωτική κρίση οξύνεται" (επίσης "Φ.Α"-29/1/10).
Όλα τα σχετικά δημοσιεύματα μιλούν για τα "παραποιημένα στατιστικά στοιχεία της Ελλάδας", για "αυξημένα επιτόκια κινδύνου", για ένα "Bail-out" ("αποκοπή" ), για μια προεξέχουσα – ειδική- αντιμετώπιση του χειροδεμένου και ανήμπορου οφειλέτη (την Ελλάδα) από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Τι αληθεύει από όλα αυτά; Περι τίνος πρόκειται; Είναι η Ελλάδα, η οποία εκτός των άλλων είναι μέλος της Ε.Ε. και της Νομισματικής Ένωσης, ένα αποτυχημένο κράτος ("faile state");

Και βέβαια όχι. Απειλείται, βρίσκεται υπό πτώχευση; Ούτε αυτό συμβαίνει. Το Δημόσιο Χρέος της Ελλάδας συμβαίνει να είναι υψηλό, υπερβαίνει το 113 % του Α.Ε.Π. της , όμως ακόμα μεγαλύτερο είναι το σχετικό χρέος της Ιταλίας (115 % του Α.Ε.Π.) και της Ισλανδίας (η οποία πιέζει για να εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ζώνη) ανέρχεται στο 118 %. Το Δημόσιο Χρέος του Βελγίου είχε ανέλθει το 1993 στο 140 % του Α.Ε.Π., χωρίς να της απαιτηθεί να κηρύξει "πτώχευση".

Εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης μάλιστα συναντάμε πολύ μεγαλύτερα Κρατικά -Δημόσια Χρέη, όπως είναι αυτό της Ιαπωνίας το οποίο ανέρχεται στο 189,6 % του Εθνικού της Εισοδήματος. Συνεπώς δεν μπορούμε να μιλάμε  σήμερα για έναν ενδεχόμενο κίνδυνο πτώχευσης της Ελλάδας.

Το αποδεικνύει και το γεγονός ότι μόλις στις 26 Ιανουαρίου 2010 πέτυχε να δανειστεί 8 δις Ευρώ. Και βέβαια οι ενδιαφερόμενοι (σ.σ.μ. το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα) δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό για να προχωρήσουν σε αυτόν τον δανεισμό. Αντίθετα μάλιστα, ήταν διατεθειμένοι να προσφέρουν το τριπλάσιο ποσό (βλέπε "F.A.Z." – 29/1/10 . Για τον ίδιο λόγο δεν δυσκολεύονται να ικανοποιήσουν ένα νέο προγραμματιζόμενο από την Ελλάδα δάνειο, ύψους 5 δις Ευρώ.

Για παράδειγμα,  διαφορετικά φαίνεται να είναι τα πράγματα για την "πιστοληπτική ικανότητα" της Λετονίας. Τελευταία αποφασίστηκε να αναβληθούν τα προβλεπόμενα σχέδια της για την σύναψη ενός Κρατικού Δάνειου. Η Λετονία βρίσκεται εκτός "Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ζώνης", η Ελλάδα όμως εντός.

Μήπως σημαίνει το γεγονός αυτό ότι η Ελλάδα "θέτει σε κίνδυνο το κοινό νόμισμα του Ευρώ"; Μήπως θα ήταν καλλίτερο να εγκαταλείψει την "Ευρωπαϊκή-Νομισματική-Ζώνη";
 Τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα μας λένε πως η Ελλάδα δεν διαθέτει το απαιτούμενο "ειδικό οικονομικό βάρος" για να μπορέσει να βλάψει το Ευρώ.
 Αυτό γίνεται περισσότερο αντιληπτό εάν εξετάσει κανείς τους απόλυτους αριθμούς.
Το Ελληνικό Δημόσιο Έλλειμμα, ύψους 406 εκατομμυρίων δολαρίων, το υπερβαίνουν, σε σημαντικό βαθμό, κυρίως η Ισπανία ( 695 εκατομμύρια ) και η Ιταλία με ένα χρέος των 2.062 εκατομμυρίων δολαρίων.

Ακόμα και εάν συμβαίνει να αυξάνεται, στο ελάχιστο, ο "Γενικός Δανεισμός" της Ευρώ-Ζώνης, με τα αυξανόμενα ελλείμματα της Ελλάδας, η πραγματικότητα δείχνει ότι η υπάρχουσα δυναμική "Συνολικής Χρέωσης" της Ευρώ-Ζώνης  παραμένει σε  καλά επίπεδα αντιμετώπισης και διόρθωσης ("moderat").

Το 2009 το χρέος της  αυξήθηκε κατά 6 %, γεγονός που αποκλίνει, στο διπλάσιο από το ανώτατο όριο (3 %) που έχει θέση, βάση Συμφωνίας, η Ε.Ε., Όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός πως το 2009 ήταν το χειρότερο έτος της Διεθνούς οικονομικής κρίσης. Όπως επίσης και το γεγονός ότι διατέθηκαν τεράστια πακέτα " Οικονομικής Διάσωσης-Ενίσχυσης των Τραπεζών" και δρομολογήθηκαν πολύ ακριβά – πέρα του φυσιολογικού οικονομικού κόστους και των πραγματικών αναγκών – προγράμματα "ανάκαμψης της οικονομίας".

Παράλληλα υπήρξε στασιμότητα ή μείωση στην είσπραξη των φορολογικών οικονομικών πόρων. Με ένα "Γενικό Δανεισμό" στο ύψος του 6 % μπορούμε να πούμε πως η Εύρω-Ζώνη βρίσκεται, συγκριτικά σε Παγκόσμιο Επίπεδο, ακόμα σε μια καλή κατάσταση.

Το 2010 το Δημόσιο έλλειμμα των Η.Π..Α. ανέρχεται στο 10 % και σε χώρες, όπως στην Ιαπωνία και την Αγγλία, υπερβαίνει κατά πολύ αυτό της Ευρώ-Ζώνης. Συνεπώς δεν υπάρχει καμία αιτία για την πρόκληση πανικού στις Βρυξέλλες.

 

Για ποιους λόγους λοιπόν προκλήθηκε όλη αυτή η φιλολογία και η διαμάχη  για την Ελλάδα; Πίσω από τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα. Πρόκειται για την προσπάθεια επιβολής "πάση θυσία", και ανεξαρτήτου κόστους και συνεπειών, του "Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης",  με όλες τις προβλεπόμενες εντολές – προδιαγραφές  και κυρώσεις.

Κυρίως για την επιβολή όλων των μέτρων του "Συμφώνου Σταθερότητας",  όπως το οραματίσθηκαν οι αρχικοί του εμπνευστές, δηλαδή ο πολιτικός κόσμος – το πολιτικό κατεστημένο – της Γερμανίας και οι Γερμανοί τραπεζίτες, οι όποιοι επιμένουν να το διατηρήσουν – απαρέγκλιτα.

Σήμερα επίσης μέσα στην Ευρωπαϊκή ‘Ένωση παίζεται και ένα παιχνίδι διασφάλισης της πολιτικής επικυριαρχίας- πρωτοκαθεδρίας.

Ο "Κεντρικός Πυρήνας" της Ε.Ε., συσπειρωμένος γύρω από την Γερμανία, πυρήνας που – παρά την παρούσα οικονομική κρίση – διαθέτει ακόμα "Νομισματική-Οικονομικό-Πολιτική-Σταθερότητα",  θέλει να κρατήσει την εξασθενημένη Ευρωπαϊκή Περιφέρεια, την Ιρλανδία, Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία και βέβαια την Ελλάδα, στην "δική του χαραγμένη πορεία και γραμμή".

Για τους λόγους αυτούς υποβαθμίζεται σήμερα συστηματικά η Ελλάδα. Στον "πίνακα των ανακοινώσεων" έχει αναρτηθεί η "επαπειλούμενη κρατική πτώχευση της". Η Ελλάδα ενδείκνυται, όσο καμία άλλη χώρα στον κόσμο, για την διεξαγωγή μιας «Επιχείρηση Τιμωρίας».

Εξ  αρχής την θεωρούσαν σαν ένα "ανάγωγο παιδί", μάλιστα και σαν ένα "νόθο παιδί"  της Ευρώ-Ζώνης. Κανονικά δεν θα έπρεπε να συμμετάσχει σε αυτήν, όταν ήδη το 2001 με την είσοδο της είχε παραποιήσει τα οικονομικά στατιστικά της στοιχεία.

Βέβαια τα αντίστοιχα στοιχεία είχε παραποιήσει και η Ιταλία. Μόνο που με το Συνιδρυτικό αυτό μέλος της Ε.Ε. (σ.σ. την Ιταλία) δεν μπορεί να συμπεριφέρεται κανείς με τέτοιον αχαλίνωτο τρόπο όπως συμπεριφέρεται απέναντι στην Ελλάδα. Με τελείως διαφορετικό τρόπο την αντιμετωπίζουν.

Ο κ. Otmar Issing, πρώην Διευθύνων Οικονομολόγος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, είχε δηλώσει σχετικά:

"… καμία άλλη χώρα εκτός από την Ελλάδα δεν κατάφερε να αντλήσει, στην διάρκεια πολλών χρόνων, τόσα μεγάλα οφέλη από την Νομισματική Ευρωπαϊκή Ένωση και παράλληλα να παραβιάζει, τόσο πολύ, τους "Κοινούς Κανονισμούς".

Στην εικόνα αυτή βοήθησε και το γεγονός ότι μετά από την κυβερνητική αλλαγή στην Αθήνα τον Οκτώμβρη του 2009 , από τους Συντηρητικούς στους Σοσιαλδημοκράτες, εμφάνισαν ξαφνικά τελείως νέα στοιχεία για το πραγματικό χρέος της χώρας.

Οι απερχόμενοι – εκλογικά ηττημένοι Συντηρητικοί- είχαν υπολογίσει τα υπαρκτά ελλείμματα «προς τα κάτω», για να κερδίσουν τις εκλογές.
Η νέα κυβέρνηση διόρθωσε στις 21 Οκτωβρίου 2009 τους αριθμούς. Σύμφωνα με αυτά , για το έτος 2008 το έλλειμμα διαπιστώθηκε στο 7,7  % και όχι στο 5,5 του Α.Ε.Π. Ακόμα μεγαλύτερη ανησυχία – δυσφορία (προκάλεσαν οι αναγωγές  για το 2009: Πρόκειται για ένα έλλειμμα της τάξεως του 12,5 % και όχι του 3,7 του Α.Ε.Π.

Αμέσως ακολούθησε η επίσκεψη στην Ελλάδα μιας "Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων", εντεταλμένης από την "Ευρωπαϊκή Επιτροπή", για να ελέγξει τις Ελληνικές στατιστικές υπηρεσίες. Το "πόρισμά τους" κατέληξε σε καταστροφικές διαπιστώσεις. 

 

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΥΠΟΚΡΙΤΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Έκτοτε,  το κύμα αγανάκτησης των υπόλοιπων Χωρών-Μελών της Ε.Ε. ξεπέρασε τα όρια. Οι πιο επιεικείς χαρακτηρισμοί που ακούσθηκαν ήταν "Ο Έλληνας Σπάταλος" ("Οικονομία της Κακοδιαχείρισης").

Με οξύτατους τόνους καταγγέλλονται η "Πελατειακή Οικονομία της Ελλάδας", η "Φοροδιαφυγή", η "Διαφθορά" και η κακοδιαχείριση οικονομικών πόρων.

Και βέβαια δεν υπάρχει καμία ανάγκη να ωραιοποιήσει κανείς την συμπεριφορά της κυρίαρχης πολιτικής τάξης στην Ελλάδα. Είναι η ίδια η Αριστερά, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας (Κ.Κ.Ε.), και ο κομματικός συνασπισμός των δυνάμεων της σοσιαλιστικής αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ ) που καταγγέλλουν εδώ και χρόνια τις συνθήκες αυτές.

Στην παρούσα κατάσταση μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι οι προνομιούχοι δεν καταβάλουν σχεδόν καθόλου φόρους και ότι ο παρακρατημένος από τους επιχειρηματίες Φ.Π.Α. ( που δεν αποδίδεται) ξεπερνά το 30 %,  ενώ στην υπόλοιπη Ε.Ε. το ποσοστό αυτό ανέρχεται "μόνο" στο 12 %! Επίσης το συνολικό ποσό της Φοροδιαφυγής στην Ελλάδα υπολογίζεται σε 30 δισεκατομμύρια Ευρώ  ετησίως. 

Και όμως, όλα αυτά τα δεδομένα μέχρι σήμερα δεν ενοχλούσαν κανέναν στις Βρυξέλλες ή στο Βερολίνο, όπως το ίδιο ακριβώς δεν ενοχλούσε η μεταχείριση των αιτούντων πολιτικό άσυλο, οι απαράδεκτα χαμηλοί μισθοί και το απαξιωμένο – αποσαθρωμένο  εκπαιδευτικό σύστημα που οδηγεί τους φοιτητές στην εξέγερση.

Ο Ελληνικός καπιταλισμός είναι τόσο σάπιος και παρασιτικός, όσο είναι και στις  άλλες χώρες του κόσμου.

Ας ανακαλέσουμε  στην μνήμη μας τις προσπάθειες χειραγώγησης της Δικαιοσύνης  στην Ιταλία,  με σκοπό να μην έλθουν στην επιφάνεια οι σκοτεινές επιχειρηματικές δραστηριότητες του Μπερλουσκόνι, του πιο πλούσιου ανθρώπου της χώρας.

Ας σκεφτούμε τα λαδώματα πολιτικών όλων των κομμάτων στην Αγγλία ή τον Γάλλο πρόεδρο Σαρκοζί, ο οποίος συναναστρέφεται με όλους τους ισχυρούς που ασκούν επιρροή. Ας  σκεφτούμε και τις συνθήκες που ισχύουν στην ίδια την Γερμανία, οι οποίες προσομοιάζουν όλο και περισσότερο με τις συνθήκες της Ελλάδας.

Η πελατειακή οικονομία, η φοροδιαφυγή και η διαφθορά επεκτείνεται και στην Γερμανία. Και εδώ καταρρέουν οι υποδομές της χώρας. Όμως όχι, στην έδρα του κατηγορητηρίου, ενός Δικαστηρίου που συγκροτείται από  τη  " Συνέλευση των Υποκριτών", πρέπει να εμφανιστεί – ν' ανέβει- μόνο η Ελλάδα, "αυτός ο κατά – επανάληψη και υποτροπιάζων ψεύτης των στατιστικών στοιχείων-εγκληματίας" (Βλέπε "Financial-Times-Γερμανίας – 9/11/2009.

Με την ευκαιρία αυτή προσφέρεται μια καλή αφορμή για να αναλογιστούν το Γερμανικό κεφάλαιο και το Γερμανικό πολιτικό κατεστημένο τις ευθύνες τους για την Οικονομική Κρίση και στην Ελλάδα. 

Ο Heine Flassbeck σε άρθρο του στις "FINANCIAL-TIMES/ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ" (16/12/2009) ΣΥΣΧΕΤΙΣΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΕΞΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ! (σ.σ.μ. ο τονισμός δικός μας). 

Γερμανικές εταιρείες οδηγούν χωρίς έλεος στην καταστροφή του άλλους Ευρωπαίους ανταγωνιστές τους. Οι διατάξεις της Τελωνειακής Ένωσης και του Ελεύθερου Εμπορίου ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες της Εσωτερικής Αγοράς όλων των Χωρών-Μελών της Ε.Ε. για το προβάδισμα του τεχνολογικά ανεπτυγμένου Γερμανικού κεφαλαίου και την κυριαρχία της Ευρωπαϊκής Αγοράς από τις Γερμανικές εξαγωγές, και όχι μόνο.

Ότι αποτελεί για την Γερμανική αγορά παραγωγικό "πλεόνασμα" και προωθείται στις εξαγωγές καταλήγει να αποτελεί για τις υπόλοιπες "εισαγωγικές χώρες" της Ευρώπης το  «έλλειμμα».

Η ανταγωνιστικότητα των οικονομιών της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας υποχωρεί σταθερά. Τα "Ισοζυγία Πληρωμών τους", κυρίως το εμπορικό, είναι διαρκώς παθητικά. Εάν διέθεταν οι χώρες αυτές ακόμα το Εθνικό τους Νόμισμα θα είχαν προχωρήσει σήμερα στην "υποτίμηση του", ώστε οι εξαγωγές τους να καταστούν φτηνότερες και εισαγωγές τους ακριβότερες. Όπως έπραξαν πρόσφατα η Τσεχία και η Πολωνία. Σαν μέλη της Ευρώ-Ζώνης τους είναι αδύνατο να ασκήσουν αυτό το παλαιό δικαίωμα, είναι καθηλωμένοι μέσα σε μια παγίδα.

Οι Νέο-Φιλελεύθεροι τους συνιστούν σαν αντίδοτο να κάνουν κάτι άλλο: Να υλοποιήσουν μια "εσωτερική υποτίμηση", με άλλα λόγια να μειώσουν τους μισθούς και τις τιμές των προϊόντων.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προωθεί απέναντι στην Ελλάδα δύο στόχους:

Α) Το υπάρχον Δημοσιοοικονομικό έλλειμμα θα πρέπει να υποχωρήσει – συμπιεστεί με την απορρύθμιση – κατάργηση του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης και Προστασίας και τη Μείωση των Μισθών. Σαν παράδειγμα για μια αντίστοιχη πολιτική,  μας παραπέμπουν στην Ιρλανδία.

Στην χώρα αυτή ο Κρατικός Προϋπολογισμός μειώθηκε για το 2010 κατά τέσσερα δισεκατομμύρια Ευρώ. Οι δημόσιοι υπάλληλοι εισπράττουν ήδη κατά 15 % μειωμένους μισθούς. Οι κοινωνικές παροχές μειώθηκαν κατά 4%, οι παροχές για τα παιδιά κατά 10 %.

Η Σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Αθήνας έχει χαράξει ήδη την ίδια γραμμή. Πάγωσαν οι άνω των 2000 Ευρώ μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν τα σχετικά επιδόματα κατά δέκα τοις εκατό. Το πιο αποφασιστικό βήμα – μέτρο εκκρεμεί ακόμα:

Πρόκειται να αυξηθούν σημαντικά τα "Συνταξιοδοτικά Όρια Ηλικίας" και να μειωθούν οι συντάξεις. Η υλοποίηση της σχετικής απόφασης δεν φαίνεται να αποτελεί μια εύκολη ενέργεια. Στο σημείο αυτό η Κυβέρνηση συναντά την Αντίσταση μάχιμων και έμπειρων – κομμουνιστικά καθοδηγούμενων – Συνδικάτων. Και σε αντίθεση με τα αντίστοιχα μέτρα, τα οποία δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν οι Γερμανοί συνάδελφοι τους, οι Έλληνες πέτυχαν -ήδη δύο φορές- στο παρελθόν – να μην περάσει μια τέτοιου είδους "μεταρρύθμιση" στο συνταξιοδοτικό σύστημα.

Η σημερινή Διεθνής, Δημόσια και ΕΝΤΟΝΗ πίεση προς την νέα Ελληνική κυβέρνηση σκοπεύει και σε κάτι άλλο: "Να καλύψουν-ενδυναμώσουν ους Σοσιαλδημοκράτες στην προσπάθεια καταβαράθρωσης του "Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης". 

Β) Με το παράδειγμα της Ελλάδας,  η Ευρωπαϊκή Ένωση επιθυμεί να κάνει μια επίδειξη, για το πως σκέπτεται να αντιμετωπίζονται στο μέλλον οι χώρες που δεν ακλουθούν τις Οδηγίες των Βρυξελλών. Η κυβέρνηση των Αθηνών δεν πρόκειται- μόνο- να υποστεί, σύμφωνα με τις προβλεπόμενες Διατάξεις του " Συμφώνου Σταθερότητας", όπως επίσης όλες οι 19 Χώρες-Μελή της Ε.Ε., την λεγόμενη αρχική "Διαδικασία Εξέτασης και Διαβούλευσης  για την Υπέρβαση του Δημοσιοοικονομικού Ελλείμματος ".

Για την Ελλάδα ο Επίτροπος Joaquin Almunia σκέφτηκε ένα ακόμα πιο "ειδικό" μέτρο: " …η κυβέρνηση της Αθήνας αδιαφόρησε τελείως για τις Συστάσεις που της κάναμε την Άνοιξη (σ.σ. 2008). Εξ αυτού του γεγονότος θα αυξηθεί το έλλειμμά της. Η Ελλάδα περνά ( σ.σ.μ. κατά κάποιο τρόπο αυτόματα στο "επόμενο στάδιο" ), τίθεται  υπό το "Καθεστώς της λεγόμενης "Καθυστέρησης και Έκτατης Ανάγκης" ("Im Verzug gesetzt", βλέπε "Frankfurter- Allgemeine"- 10/11/2009 )…". 

Ο σχολιαστής της "F..A." στην συνέχεια έδωσε την σωστή ερμηνεία της σχετικής – τελευταίας – δήλωσης Almunia, με την εξής παρατήρηση:

" Για τους λόγους αυτούς η Επιτροπή προτίθεται να δρομολογήσει μια στενή Δημοσιοοικονομική επιτήρηση της Ελλάδας,  τόσο αυστηρή όσο δεν είχε υπάρξει ποτέ άλλοτε (βλέπε "F.A.Z." 2/2/2010)".

Την Τετάρτη (3/2/) η Επιτροπή των Βρυξελλών ανακοίνωσε ήδη την λήψη συγκεκριμένων μέτρων με την πρόθεση να θέση τον Ελληνικό Κρατικό Προϋπολογισμό υπό τον- άμεσο- έλεγχο της Ε.Ε. 

Το λεγόμενο "Καθεστώς Καθυστέρησης-Έκτατης Ανάγκης" στο οποίο έχει υπαχθεί η Ελλάδα σημαίνει πως μια χώρα με "μεγάλο έλλειμμα" θα πρέπει να επιστρέψει " με ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς " (σε αντίθεση με τους άλλους "κανονικούς" παραβάτες) στο προβλεπόμενο από το "Σύμφωνο Σταθερότητας" ανώτατο σημείο του 3 %.

Για παράδειγμα, παρά το γεγονός ότι σήμερα η  Γαλλία έχει ένα έλλειμμα που ανέρχεται στο 7 % του Α.Ε.Π., της έχει δοθεί ένας άνετος χρόνος μέχρι το 2014 για να επιστρέψει στο  3%  (σχόλιο- σ.σ.μ., προφανώς επειδή δεν έχει ανακηρυχθεί από την Ε..Ε. ο "εταίρος και η γνωστή ΕΤΑΙΡΑ της Γερμανίας στο ειδικό "καθεστώς καθυστέρησης-εκτάκτου ανάγκης"), ενώ απαιτείται ταυτόχρονα από την κυβέρνηση της Αθήνας να πετύχει τον συγκεκριμένο στόχο με μεγαλύτερα άλματα μέσα στον συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα (σ.σ.μ. γεγονός που "πιέζει" την ελληνική κυβέρνηση για σκληρά και  δυσανάλογα επώδυνα μέτρα). Από το σημερινό 12,7 %  του Α.Ε.Π θα πρέπει η Ελλάδα να καταφέρει , μέσα σε τρία χρόνια (το 2012), να επιστρέψει στον "μαγικό αριθμό" του 3 %.

Αυτό είναι το πλάνο "πλοήγησης" που εισηγήθηκαν στην Αθήνα οι Βρυξέλλες: 

"… η Ανακοίνωση της Αθήνας για την λήψη ακόμα πιο αυστηρών μέτρων Δημοσιοοικονομικής λιτότητας (σ.σ.μ. εννοεί τα μέτρα που ανακοίνωσε την Τρίτη ο Γ. Παπανδρέου "διακαναλιακά") έγινε προφανώς υπό τις πιέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία είχε φροντίσει προηγουμένως να χαρακτηρίσει-ανεπίσημα – τα αναμενόμενα και "προαναγγελθέντα" – ημέρες πριν –  από την κυβέρνηση Παπανδρέου σαν "μέτρα-σοκ", ελάχιστα "φιλόδοξα" (σ.σ.μ., συνεπώς στις δηλώσεις του ο κ. Παπανδρέου προσπάθησε να είναι-ακόμα πιο καταθλιπτικός για τον ελληνικό λαό και πιο "γενναιόδωρα-φιλόδοξος" για τους Γκαουλάϊντερ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ) ". 

Ο στόχος που έθεσε η Ελληνική κυβέρνηση να μειώσει έλλειμμα στο 4 % του Α.Ε.Π. ξεπερνά τις προδιαγραφές που έθεσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε όλες τις άλλες Χώρες-μέλη της Ε.Ε., στα πλαίσια του θεσμοθετημένου, από το "Σύμφωνο Σταθερότητας", "πρώτου σταδίου", δηλαδή του σταδίου της "Διαδικασίας-Συνεργασίας και Διαβούλευσης για την αντιμετώπιση των Ελλειμμάτων".

Μέχρι τώρα τα πιο σκληρά μέτρα λιτότητας τα είχε πάρει η Ιρλανδία με ένα στόχο ετήσιας μείωσης του ελλείμματος (με αρχή το 2010) κατά 2 % του Α.Ε.Π.              
Η πρόθεση της Ελλάδας να μειώσει το έλλειμμα, μέσα στο 2010-σε μια χρονιά που έτσι και αλλιώς αναμένεται να μειωθεί ακόμα περισσότερο  η παραγωγικότητα της Ελληνικής οικονομίας  κατά 4 %, οδηγεί με σιγουριά σε πλήρες αδιέξοδο και οικονομικό μαρασμό. Ένα γεγονός το οποίο -προφανέστατα- δεν απασχολεί και δεν ενδιαφέρει κανέναν στις Βρυξέλλες. Η αλήθεια είναι πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή γνωρίζει πολύ καλά πως οι βροντερές απειλές της για "Μέτρα Τιμωρίας" δύσκολα μπορούν να υλοποιηθούν, όπως και να επιβληθούν ποινές.

"Διαδικασίες Συζήτησης-Διαβούλευσης για την Αντιμετώπιση Δημοσιοοικονομικών Ελλειμμάτων" υπήρξαν για πολλές χώρες στην Ε.Ε.

Μέτρα- δράσεις όμως τιμωρίας, προστίμων και αντιποίνων  δεν πάρθηκαν ποτέ. Επίσης είναι πολύ δύσκολο να παρθούν και να εφαρμοστούν "άλλες μορφές τιμωρίας", που εισηγούνται ορισμένοι, όπως είναι η περιστολή των εκταμιεύσεων από τα Περιφερειακά και Διαρθρωτικά Ταμεία της Ένωσης.   Παρόλα αυτά οι "γνώσεις της γραμματικής" που κατέχει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή   δεν τελειώνουν ποτέ. Για να "βάλει  σε τάξη- να πειθαρχήσει" την Ελλάδα βασίζεται στην βοήθεια των "Δυνατών Συμμάχων της".  Αυτοί είναι οι Χρηματοπιστωτικές – Χρηματιστηριακές Αγορές,  οι οποίοι σπεκουλάρουν-κερδοσκοπούν εδώ και μήνες ενάντια στην Ελλάδα.

Οι προσπάθειες αισχροκέρδειας των Συμμάχων αυτών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τρέφονται και συντηρούνται από τις φήμες και τις υποψίες για μια ενδεχόμενη "Πτώχευση της Ελλάδας" ή ακόμα για την ενδεχόμενη αποσύνθεση-διάσπαση της "Ευρώ-Ζώνης".

Στην προσπάθεια αυτή  διαπρέπουν ιδιαίτερα, τα Μ.Μ.Ε. των Η.Π.Α. και της Αγγλίας.  "…Οι Χρηματοπιστωτικές Αγορές αποτελούν ευαίσθητους καλούς δέκτες όλων των περιρρεόντων φημών που αφορούν ενδεχόμενες επιχειρήσεις σωτηρίας των Ελλήνων, ούτε μπορούν να παραβλέψουν την συζήτηση που διεξάγεται για την πιθανότητα αποκλεισμού της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση (βλέπε "F.A.Z" – 29/01/2010. Και εάν διαπιστωθεί ότι υπάρχει έλλειψη των απαιτούμενων "φημών", τότε ανακαλύπτουν οι ίδιες  οι "Αγορές", "στα πεταχτά", ορισμένες. Όπως έκανε τελευταία ο "ECONOMIST", ένα από τα γνωστά όργανα της "Αγοράς", στο ειδικό περιοδικό που εκδίδει με την ονομασία "EUROPEAN VOICE", "πληροφορώντας" την διεθνή κοινή γνώμη πως " Βρισκόμενη η Ελλάδα σε μια δεινή θέση αναγκάσθηκε να ζητήσει βοήθεια από τις κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας". Μόλις διαψεύστηκε η φήμη αυτή, εμφανίσθηκε η ¨είδηση"  ότι " Αθήνα, μπροστά στις δυσκολίες της, έφτασε στο σημείο να ζητήσει βοήθεια από το Πεκίνο ". 

Η Κίνα διέψευσε αμέσως την είδηση με την οξυδερκή και τολμηρή παρατήρηση: " Ένας Οικονομολόγος δεν μπορεί ποτέ να συναινέσει στην αλλαγή – διαφοροποίηση από μία αβέβαιη περιουσιακή οικονομική τάξη (σημείωση αρχικού συντάκτη: εννοούσε τις Η.Π.Α.) προς μια ακόμα πιο αβέβαιη περιουσιακή οικονομική τάξη "(σ.σ.μ. προσωπικά δεν κατάλαβα το πραγματικό νόημα του Κινεζικού σχολίου, όπως το εντάσσει ο αρχικός συντάκτης σε αυτό το άρθρο. Ίσως να πρέπει να διαβάσει κανείς όλο το σχετικό δημοσίευμα των "Financial-Times/Γερμανίας της 29ης Γενάρη 2010, στο οποίο παραπέμπει ο συντάκτης). 

 

ΑΝΤΛΗΣΗ ΠΡΟΣΘΕΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΟ ΤΗΣ ΑΠΟΜΥΖΗΣΗΣ.

Βλέπουμε – αντιλαμβανόμαστε το ποιον εξυπηρετούν οι φιλολογίες για την αναμενόμενη πτώχευση της Ελλάδας. Οι συζητήσεις και οι φήμες αυτές προκαλούν αβεβαιότητα και φοβίες. Με αυτό τον τρόπο εκδιώκονται κεφάλαια που αναζητούν επενδύσεις, όπως γνωρίζουμε το κεφάλαιο τρέμει όπως ένα Ελάφι. Για να ξαναεπιστρέψει απαιτείται η προσφορά περισσότερης τροφής. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει το άκουσμα για απαιτούμενους "μεγαλύτερους τόκους", για "μεγαλύτερες αποδώσεις σε περιπτώσεις κινδύνου";

Με την μέθοδο αυτή το Ελληνικό κράτος μπόρεσε τελικά να εξυπηρετήσει, στα τέλη του Γενάρη 2010, το εξωτερικό του χρέος, αλλά μόνο διότι υποχρεώθηκε να πληρώσει πολύ παραπάνω, απότι πληρώνουν τα Γερμανικά Ομόσπονδα Κρατίδια  για τον δανεισμό και την εξυπηρέτηση των χρεών τους: Απόσπασμα: "Οι -Πρόσθετοι Τόκοι Κινδύνου για τον Κρατικό Δανεισμό της Ελλάδας, ανήλθαν, σε σύγκριση με τους τόκους που καταβάλει η Γερμανική Ομοσπονδία για τον δανεισμό τους, στο ανώτερο τους σημείο, μετά από την ένταξη στο Ευρώ. Οι αποδόσεις, τα κέρδη, για Δάνεια δεκαετούς χρονικής διάρκειας αυξήθηκαν στο 7 % (βλέπε "Financial-Times/Γερμανίας"-29/01/2010). Οι "Επενδυτές"-Χρηματιστές αποδέχθηκαν με ευχαρίστηση το συγκεκριμένο κερδοσκοπικό δώρο. Για την θιγόμενη όμως Ελλάδα η εξέλιξη αυτή σημαίνει ότι θα πρέπει να καταβάλει για τον δανεισμό της, επιπλέον 250 εκατομμύρια δολάρια (σε σύγκριση με τους χαμηλότερους τόκους δανεισμού για τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες), τα οποία θα μπορούσαν να διατεθούν για έργα σε σχολεία, νοσοκομεία και οδικές υποδομές.

Το "ξεζούμισμα" επιπλέον κεφαλαίων (κερδών) προετοιμάσθηκε από την υποβάθμιση της δανειοληπτικής της αξιοπιστίας, την οποία ανέλαβαν να "εκτιμήσουν" τα τρία βασικότερα Πρακτορεία (σ.σ.μ., πρόκειται για "Πρακτορεία" στην κυριολεξία της λέξεως!) Αξιολόγησης των Η.Π.Α.
Ένα "μαγικό χέρι" οδήγησε τους πιστούς Δούλους των Αγορών (σ.σ.μ., αναφέρεται στους λεγόμενους "Οίκους Αξιολόγησης" ) στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα θα πρέπει να "εκπέσει" από την μέχρι τώρα καλή της πιστοληπτική αξιοπιστία. Συνεπώς γίνεται κατανοητό το γεγονός ότι οι Χρηματοπιστωτικές Αγορές συμβάλουν με τον τρόπο τους, γίνονται "αρωγός" στην προσπάθεια των Βρυξελλών να υποτάξει την Ελλάδα στον Ζυγό του λεγόμενου "Συμφώνου Σταθερότητας". Γι' αυτό και δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το παρακάτω σχετικό σχόλιο (6/10/2009) των "Financial-Times/Γερμανίας": "οι Χρηματοπιστωτικές Αγορές – ΣΩΖΟΥΝ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ" 

Σε άλλη έκδοση της ίδιας εφημερίδας μας δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσουμε επίσης πως: "…η Ελπίδα εξακολουθεί να βρίσκεται στην "Αγορά". Στον βαθμό που θα αυξηθούν οι πρόσθετοι "τόκοι επικινδυνότητας" για τον Κρατικό Δανεισμό της Ελλάδας, αυτός θα καταστεί ακριβότερος και κατά προέκταση η παραπέρα αναζήτηση πιστώσεων θα είναι μία μη προσφιλής ενέργεια. Τα υπόλοιπα κράτη της Ε..Ε. δεν θα πρέπει να υποσκάψουν την εξέλιξη αυτή με ανώφελες υποσχέσεις παροχής βοήθειας για το ξεπέρασμα της κρίσης…" 

 

ΔΗΛΩΣΗ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ OIKONOMIKHΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ-ANIKANOTHTAΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ  ΓΙΑ ΤΗΝ Ε.Ε.

Θα μπορούσε εύκολα να συντριβεί η Εξουσία των Χρηματοπιστωτικών Αγορών και να υποχωρήσουν οι λεγόμενοι "πρόσθετοι τόκοι κινδύνου" στο επίπεδο του Δανεισμού της Γερμανικής Ομοσπονδίας, εάν τα υπόλοιπα μέλη της Ευρώ-Ζώνης εξέφραζαν την επιθυμία για συμπαράσταση σε οποιοδήποτε μέλος τους βρεθεί προ δύσκολων οικονομικών συγκυριών. Θα αρκούσε γι΄αυτό μια ξεκάθαρη και απλή δήλωση τους "ότι σε περίπτωση κινδύνου αναλαμβάνουν την κάλυψη των χρεών ενός μέλους τους που θα συναντήσει δυσκολία αποπληρωμής".. Η ενέργεια αυτή θα έπρεπε να είναι "αυτονόητη", από την στιγμή που οι χώρες- μέλη της Ε.Ε. προχώρησαν στην Νομισματική Ένωση, καθιέρωσαν ένα "κοινό νόμισμα" και έκτοτε υποτίθεται πως αποτελούν μια "Κοινότητα με Κοινή Μοίρα" (σχόλιο – σ.σ.μ.: Ο Νέο-Γερμανικός Ρομαντισμός περιγράφει αυτή την κατάσταση της "κοινής μοίρας" με τον "συγκλονιστικό" όρο "SCHIKSALS-GEMEINSCHAFT", δηλαδή με άλλα λόγια, ή " όλοι μαζί θα ζήσουμε " ‘ή "όλοι μαζί θα πεθάνουμε". Μόνο που οι Γερμανοί, από "παράδοση" αναγνωρίζουν σαν "Κοινότητα-Gemeinschaft" – την "Γερμανική Λαϊκή  Εθνική Κοινότητα" ("VOLKS-GEMEINSCHAFT"). Χρέη άλλων  δεν αναλαμβάνουν, ακόμα και εάν τα έχουν δημιουργήσει με την πολιτική τους οι ίδιοι…).

Η "Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ένωση" δεν συγκροτήθηκε με τον σκοπό της "κοινής μοίρας". Διαθέτει ένα κοινό νόμισμα , όμως η χάραξη της Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής πολιτικής ανήκει στην δικαιοδοσία της Εθνικής Κυριαρχίας. Και για να μπορούν οι λεγόμενες "Χρηματοπιστωτικές Αγορές" να συνεχίσουν να ασκούν τις κερδοσκοπικές τους πιέσεις σε κάθε ξεχωριστή Χώρα-Μέλος της Ε.Ε., εξήφθη η "πρόνοια" στις λεγόμενες " Ευρωπαϊκές Συνθήκες" με το ιδιαίτερο εκείνο Συμβατικό άρθρο με το οποίο τονίζεται ο " αποκλεισμός της ανάληψης κοινής ευθύνης – για τις υποχρεώσεις των επιμέρους μελών της Ε.Ε.". 

Το πραγματικό νόημα του συγκεκριμένου άρθρου αποδίδεται αποκαλυπτικά στην "Βασική Γνωμοδότηση για το Ευρωπαϊκό Δίκαιο",  όπου διαβάζουμε τα εξής:

 Η θέση των Χωρών-Μελών στις Διεθνείς Χρηματοπιστωτικές Αγορές δεν πρέπει να καλυτερεύσει με την θεσμοθέτηση "κοινής ευθύνης και ανάληψης χρεών από όλη την Κοινότητα των μελών ".. Αντίθετα η Δανειοληπτική Αξιοπιστία των μελών πρέπει να εξασφαλιστεί με την "Δημοσιοοικονομική Πειθαρχία… Η μείωση της πιστοληπτικής αξιοπιστίας θα πρέπει να αποτελέσει ένα "κίνητρο" για να αποφεύγεται μια παράλογη πολιτική εξόδων.

Θα το  διατυπώναμε και διαφορετικά: Ο αποκλεισμός του συγκεκριμένου ωφελήματος στις Χρηματοπιστωτικές Αγορές (σ.σ.μ. , της "ανάληψης κοινής  κοινοτικής ευθύνης για τα ξεχωριστά κράτη-μέλη") να στοχεύει στην αύξηση της πίεσης προς την κατεύθυνση μιας Πειθαρχημένης Δημοσιοοικονομικής Διαχείριση". 

Αυτή η ειδική "πρόνοια" – διάταξη της Ευρωπαϊκής Συνθήκης", ο επονομαζόμενος όρος του "No-Bail" αποτελεί την βασική αρχή λειτουργίας της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. Εξασφαλίζει  να μην μετατραπούν τα Κράτη-Μέλη της Ε.Ε. σε μια "Κοινότητα Αλληλεγγύης και Κοινής Ανάληψης Ευθυνών" ("Solidariscche Haftungsgemeinschaft") ή σε μια  "Ένωση Μεταφοράς Πόρων" προς Χώρες-μέλη που θα περιέλθουν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. 

Σύμφωνα με τις απόψεις του κ. "Issing" (σ.σ.μ. πρώην μέλος των Διοικητικών Συμβουλίων Ντόϋτσε Μπάνκ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας,"Επισκέπτης" στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ¨Διευθύνων Οικονομολόγος" ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΟΥ "ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΜΟΝΕΤΑΡΙΣΜΟΥ", βλέπε το βιογραφικό-"ποινικό του" μητρώο:

http://de.wikipedia.org/wiki/Otmar_Issing) : 

"...η παροχή Οικονομικής Βοήθειας στα βρισκόμενα σε ανάγκη Κράτη-Μέλη της Ε.Ε. θα πρέπει  στην καλλίτερη περίπτωση,  να προέρχεται "απέξω" – και όχι από την ίδια την Ε.Ε.. Και θα είχε μόνο τότε ένα νόημα, εάν συνοδεύεται με αυστηρούς όρους οι οποίοι θα εξασφαλίζονται με την απειλή "ποινικών ρητρών" και άλλων "μέτρων τιμωρίας" για μια τέτοια "αποστολή". Αυτή όμως η επιλογή σημαίνει και την παράλληλη δήλωση ανικανότητας και "πτώχευσης" της Ευρωπαϊκή Κοινότητας.

Για την οικονομική εξυγίανση ενός Κράτους μέλους της, όπως και της  Ευρώ-Ζώνης, καλείται προς βοήθεια το καθοδηγούμενο από την Ουάσινγκτον "Διεθνές Νομισματικό Ταμείο"!

Σύμφωνα με τον κ. Issing η περίπτωση αυτή είναι προτιμότερη από το να αποφασίσουν οι Βρυξέλλες για μια ενδεχόμενη χορήγηση οικονομικής βοήθειας. Διότι, πάντα κατά τον κ. Issing, "το να επικαλεστεί κανείς το επιχείρημα της ανάγκης εκδήλωσης "Ευρωπαϊκής-Αλληλεγγύης", περιέχει εκρηκτική πολιτική πυρίτιδα… " 

Η πρόσφατη σύγκρουση για τον έλεγχο της Ελλάδας είναι η ανελέητη πάλη μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών για την εξασφάλιση των Αγορών και την επέκταση των σφαιρών επιρροής  τους μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι οικονομικά ισχυρές χώρες θέλουν να γονατίσουν-ποδηγετήσουν τις αδύναμες.
Σε ποιο βαθμό θα το καταφέρουν, θα εξαρτηθεί από την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων στις χώρες που δέχονται την πίεση και την απειλή. 

 

* Ο Ανδρέας Βέρ (Andreas Wehr) είναι συνεργάτης της "Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Αριστεράς" (GUE/NGL) στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και Συντονιστής στο ίδιο της "Επιτροπής Οικονομικών και Νομισματικής Πολιτικής" (ECON). Για περισσότερες αναλύσεις και τοποθετήσεις του:

www.andreas-wehr.eu 

 

ΠΗΓΗ: http://enotikoaristero.wordpress.com/2010/02/11/  

Νυχτώνει πάνω από την Ελλάδα

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

 

Ο πρωθυπουργός προσπάθησε απεγνωσμένα να πείσει τον ελληνικό λαό ότι το ΔΝΤ θα δώσει μόνο την «τεχνογνωσία» του χωρίς βεβαίως να κατορθώσει να ελαφρύνει την πίκρα κανενός. Οι πάντες γνωρίζουν ότι η παρουσία του ΔΝΤ σηματοδοτεί την έσχατη κατάπτωση της χώρας στην οποία εγκαθίσταται.

Είναι αναγκαίο να συλλέξουμε πληροφορίες από το Βερολίνο και το Παρίσι για το τι έγινε, να δούμε πώς θα παρουσιάσουν από σήμερα οι σοβαρές γερμανικές και γαλλικές εφημερίδες τα όσα διαδραματίστηκαν στο εξαιρετικά έντονο και σκοτεινό παρασκήνιο των τελευταίων δύο ημερών για να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε τεκμηριωμένη άποψη.

Απαιτείται επίσης να μελετήσουμε τις κινήσεις των κερδοσκόπων εναντίον της Ελλάδας από σήμερα, ιδίως των Άγγλων και των Αμερικανών, για να καταλάβουμε π.χ. αν η Ουάσιγκτον φοβάται μήπως η ελληνική κυβέρνηση δεν αγοράσει τελικά αμερικανικά F-16 και προτιμήσει γερμανικά Γιουροφάιτερ ή γαλλικά Ραφάλ υπό το κράτος γαλλογερμανικών πιέσεων.

Είναι υποχρεωτικό επίσης να περιμένουμε μέχρι τη Δευτέρα και την Τρίτη για να δούμε αν οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης και της ΕΕ συνολικά θα μορφοποιήσουν κάποια μέτρα στήριξης της Ελλάδας ή όχι.

Αυτή η αναμονή δεν υπαγορεύεται από πολιτική σωφροσύνη, αλλά μάλλον από την έσχατη ελπίδα ότι ίσως τα πράγματα να μην είναι τόσο αδιαπέραστα μαύρα κι άραχνα όσο φαίνονταν χθες, με βάση τα λεχθέντα από τον πρωθυπουργό, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που έδωσε στις Βρυξέλλες.

Όλα αυτά βεβαίως αφορούν την εξωτερική πτυχή της κατάστασης, η οποία είναι και η λιγότερο σημαντική στη συνείδηση του κόσμου. Αναφορικά με την εσωτερική διάσταση της κρίσης, τα πράγματα είναι ζοφερά.

Ο πρωθυπουργός διακήρυξε χωρίς περιστροφές ότι απωλέσθηκε ένα τμήμα της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της χώρας. Είναι πολύ βαριά κουβέντα αυτή, σε βαθμό που διστάζουμε να περιγράψουμε αναλυτικά τι σημαίνει.

Ξένη κηδεμονία σημαίνει μερική διακυβέρνηση της χώρας από τους ξένους και πρέπει να διαπιστώσουμε εμπράκτως μέχρι πού φτάνει αυτή η ξένη εξουσία που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και που φυσικά είναι ανάλγητη απέναντι στον λαό μας.

Επιπροσθέτως, ο Γ. Παπανδρέου ουσιαστικά προεξόφλησε και νέα μέτρα λιτότητας εναντίον του ελληνικού πληθυσμού, τα οποία προφανώς απαίτησαν οι Γερμανοί και τον υποχρέωσαν να υποκύψει.

Ο ελληνικός λαός έχει μπροστά του δύο τουλάχιστον εφιαλτικούς μήνες. Κυριολεκτικά εφιαλτικούς. Υπάρχει μια «λεπτομέρεια» των φετινών δανειακών αναγκών της χώρας μας που έχει γίνει ελάχιστα γνωστή και καθόλου κατανοητή από το ευρύ κοινό: πάνω από τα μισά χρήματα που απαιτείται να δανειστεί η χώρα μας για να πληρώσει τις υποχρεώσεις της σε τοκοχρεολύσια παλαιότερων δανείων τα χρειάζεται για τον Απρίλιο και τον Μάιο, οπότε έχει υποχρεώσεις περίπου 23 δισεκατομμυρίων ευρώ!

Το ποσό είναι κολοσσιαίο και αυτό εξηγεί αφενός τη λύσσα με την οποία επιτίθενται οι κερδοσκόποι εναντίον της Ελλάδας από τώρα για να πετύχουν ακόμη υψηλότερα, ληστρικά επιτόκια δανεισμού μας και αφετέρου την άνεση που έχουν σε πολιτικό επίπεδο οι Γερμανοί και οι άλλοι ηγεμονικοί κύκλοι της ΕΕ για να εκβιάσουν τον Γ. Παπανδρέου και να του επιβάλουν τους όρους που εκείνοι θέλουν αναφορικά με την κηδεμονία της Ελλάδας και το πέρασμά της κάτω από ξένο οικονομικό ζυγό.

 

«ΜΟΝΤ» Τώρα ομολογεί πικρές αλήθειες

 

Χρειάστηκε η βελτίωση προχθές του πολιτικού κλίματος μετά τη συνάντηση Σαρκοζί – Παπανδρέου στο Παρίσι για να βγει η γαλλική «Μοντ» και να διακηρύξει στο κύριο άρθρο της μερικές αλήθειες.

Πρώτον, ότι τα κράτη χρεώθηκαν για να σώσουν τις τράπεζες και τώρα αυτές επιτίθενται στα χρεωμένα κράτη.

Δεύτερον, ότι είναι «σχεδόν μηδενική» η περίπτωση να μην μπορέσει η Ελλάδα να πληρώνει τα χρέη της.

Τρίτον, ότι οι ίδιες οι τράπεζες κερδοσκοπούν με τα ομόλογα των κρατών. Τέταρτον, ότι τρεις και μόνο τράπεζες -η Τζ. Π. Μόργκαν, η Γκόλντμαν Ζαξ και η Ντόιτσε Μπανκ- ελέγχουν το 75% (!) της αγοράς ασφάλισης κατά της μη αποπληρωμής δανείων (CDS), έχοντας έτσι τη δυνατότητα να γονατίσουν όποια χώρα βάλουν στόχο.

 

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΕΘΝΟΣ, 12-02-2010,  http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

Το διαχρονικό δράμα της Αϊτής 

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η Αϊτή, πρώην γαλλική κτήση, υπήρξε η δεύτερη χώρα στο δυτικό ημισφαίριο, μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που διακήρυξε την ανεξαρτησία της (1η Ιανουαρίου 1804). Η χώρα απετέλεσε την πρώτη ανεξάρτητη δημοκρατία Αφροαμερικανών και το μόνο κράτος που γεννήθηκε έπειτα από επιτυχημένη επανάσταση δούλων. Οι κάτοικοί της που είχαν γευθεί τη σκλαβιά ήσαν σε θέση να κατανοήσουν τον οποιοδήποτε αγώνα διεξήγαγε λαός για την ελευθερία του. Δεν έπασχαν από το σύνδρομο διατήρησης της ισχύος, το οποίο εκδήλωναν και εκδηλώνουν διαχρονικά οι ισχυροί της γης. Ούτε όμως και επαναπαύτηκαν στη δική τους ελευθερία.

Γι' αυτό και όταν έλαβαν επιστολή-έκκληση (Αύγουστος του 1821), την οποία υπέγραφαν τα μέλη της ελληνικής επιτροπής της επανάστασης στο Παρίσι (Αδ. Κοραής, Κ. Πολυχρονιάδης, Α. Βογορίδης και Χρ. Κλωνάρης) δεν έμειναν αδιάφοροι, αλλά έσπευσαν να αναγνωρίσουν το νέο κράτος πριν καν αυτό συσταθεί, όπως γράφει ο Φιλήμων, φιλικός και ιστορικός της επανάστασης, στο τετράτομο έργο του με τίτλο "Δοκίμιον ιστορικόν περί της ελληνικής επαναστάσεως", στο οποίο διέσωσε και την απαντητική επιστολή του προέδρου της χώρας Jean Pierre Boyer με ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1822. Και δεν περιορίστηκαν οι κυβερνώντες την Αϊτή στην αναγνώριση, αλλά απέστειλαν προς την επιτροπή του Παρισιού 25 τόνους καφέ, προκειμένου αυτός να πωληθεί και να αγοραστούν όπλα για τον επαναστατικό αγώνα! Λίγο αργότερα όμως η Αϊτή αναγκάστηκε να αποζημιώσει τους Γάλλους επειδή τους έδιωξε από το έδαφός της, με αποτέλεσμα να υποφέρει ακόμη περισσότερο τα επόμενα χρόνια η χώρα από τη φτώχεια.

Κύλισαν τα χρόνια και ήρθε η ώρα να αποκτήσουμε και μεις την ελευθερία μας, μετά από απόφαση των τότε ισχυρών που επιδίωκαν να υπερασπίσουν τα δικά τους συμφέροντα. Η Ελλάδα κατάφερε να ενσωματώσει το μεγαλύτερο μέρος των γεωγραφικών εκτάσεων, στις οποίες κατοικούσε πληθυσμός κατά πλειονοψηφία ελληνικός. Παρά τις κατά καιρούς συμφορές λόγω πολέμων, που δεν παύουν να προκαλούν οι ισχυροί, επέτυχε την οικονομική της ανάπτυξη. Η Ελλάδα δεν ακολούθησε την τακτική των απελευθερωμένων κατοίκων της Αϊτής. Ποτέ της δεν υποστήριξε επανάσταση ή απελευθερωτικό κίνημα κάποιου λαού. Οι διπλωμάτες της χώρας κινούμενοι στη σκιά των ισχυρών "προστατών" της χώρας μας απέφευγαν κατά τις ψηφοφορίες στα διεθνή συμβούλια να υπερασπιστούν τα δίκαια των αδυνάτων, τα οποία καταπατούνταν βάναυσα. Τελευταίο παράδειγμα η σιγή μας ενώπιον του δράματος του παλαιστινιακού λαού.

Η Αϊτή παρά τη σχετική μακροζωία της, είναι η πιο φτωχή χώρα του δυτικού ημισφαιρίου. Μετά αιώνα από την απόκτηση της ανεξαρτησίας της οι ΗΠΑ, στην επιχείρηση εξωστρέφειας, προκειμένου να καταστούν πλανητική δύναμη, κατέλαβαν την Αϊτή (1915) και μετέτρεψαν τη χώρα σε προτεκτοράτο (Έτσι αποκαλούν οι αποικιοκράτες τις χώρες που κυριεύουν, καθώς διατείνονται ότι θέτουν αυτές υπό την προστασία τους!). Το καθεστώς αυτό διατηρήθηκε ώς το 1932. Το 1957 οι "προστάτες" της χώρας εγκατέστησαν ως ισόβιο πρόεδρο αυτής τον François Duvalier και αυτόν διαδέχθηκε (1971) ο γυιός του Jean Claude  Duvalier, ο οποίος ανετράπη από τη λαϊκή οργή το 1986. Κατά την άσκηση της εξουσίας από το ανδρείκελα των ΗΠΑ δολοφονήθηκαν περισσότεροι από 60.000 κάτοικοι της χώρας και πολλοί περισσότεροι βασανίστηκαν. Ο δικτάτορας κατέφυγε στη Γαλλία, όπου είχε φροντίσει να ασφαλίσει την περιουσία του, που ανερχόταν σε 400.000.000 δολλάρια! Δεν πρόφθασαν να χαρούν οι κάτοικοι της πολύπαθης χώρας την πολιτική τους ελευθερία υπό τον εκλεγμένο πρόεδρο Jean-Bertrand Aristide (1991) και νέο πραξικόπημα υπό τον στρατηγό Raul Cedras επανέφερε εντός μηνών τη δικτατορία στη χώρα υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ. Κατά την περίοδο 1991-94 διαπράχθηκαν 4.000 πολιτικές δολοφονίες και 40.000 κάτοικοι αναγκάστηκαν να αυτοεξοριστούν. 

Οι τελευταίες αμερικανικές κυβερνήσεις πότε ενισχύουν και πότε υπονομεύουν τη συνταγματική δημοκρατία της χώρας. Και φτάνουμε στη σημερινή κατάσταση, κατά την οποία πάνω από 10.000 ιδιωτικές οργανώσεις υποτίθεται ότι επιτελούν ανθρωπιστικό έργο στην Αϊτή και παρά ταύτα η χώρα παραμένει μια από τις φτωχότερες του πλανήτη. Ένα μέρος των χρημάτων στα οποία στηρίζονται οι ανθρωπιστικές οργανώσεις προέρχεται από την αμερικανική κυβέρνηση, η οποία επιμένει να επιστρέφει ένα μεγάλο μέρος της βοήθειας σε αμερικανικές τσέπες. Αυτό όμως είναι μέρος μόνο του προβλήματος. Το κακό ολοκληρώνεται από την κακοδιοίκηση και τους καταστρεπτικότατους τυφώνες που πλήττουν συχνά τη χώρα.

Οι πάμφτωχοι κάτοικοί της αποδίδονται σε αγώνα για την επιβίωσή των οικογενειών τους, από τον οποίο συχνά επωφελείται το οργανωμένο έγκλημα. Μπορεί να προβάλλεται η χώρα στο εξωτερικό ως τουριστικός παράδεισος οι κάτοικοί της όμως βιώνουν καθημερινά στην κόλαση. Στα μύρια όσα βάσανά τους ήρθε να προστεθεί ο πρόσφατος καταστρεπτικότατος σεισμός, στον οποίο δεν ήταν δυνατό να αντέξουν οι χωρίς κανονισμό κτισμένες πρόχειρες κατοικίες. Πολλά τα θύματα, πολλές οι ζημιές, πολλοί οι άστεγοι, πολλά τα ορφανά!

            Η διεθνής κοινότητα φάνηκε για λίγο να εκδηλώνει τη συμπάθειά της προς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας. Και όμως φάνηκε για μία ακόμη φορά το πόσο απάνθρωποι έχουμε καταστεί. Κάποιες Πολιτείες των ΗΠΑ αρνήθηκαν να δεχθούν βαριά τραυματίες προς νοσηλεία, πριν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση διευκρινίσει ποιός θα καλύψει τη δαπάνη αυτής! Αυτό είναι το αμερικανικό σύστημα, το οποίο έχει υιοθετήσει τελευταία και η συρόμενη από το αμερικανικό άρμα ταλαίπωρη ΕΕ. Κάποιοι άλλοι έσπευσαν να εξασφαλίσουν πολύτιμο εμπόρευμα μεταξύ των ορφανών παιδιών που τριγυρίζουν αδέσποτα στους δρόμους. Θα τα πωλήσουν έναντι αδρής αμοιβής σε άτεκνα ζεύγη ή θα οδηγηθούν αυτά, για να προσφέρουν τα ζωτικά τους όργανα σε κάποια κλινική; Γι' αυτό το έγκλημα των "πολιτισμένων" ποιός και πότε θα πληρώσει;

            Αγαπητέ συμπατριώτη. Κάποτε οι κάτοικοι της Αϊτής έκαναν το χρέος τους έναντι του δικαίου αγώνα των προγόνων μας. Ήρθε ο καιρός να εκφράσουμε, έστω και αργά, την ευγνωμοσύνη μας ως απόγονοι των ευεργετηθέντων. Ο καθένας ας επιλέξει τον τρόπο της βοήθειας.

 

                                                            "ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ", 07-02-2010

 

Πρεσβεία Αϊτής: Βασιλίσσης Σοφίας  28 Μαρούσι  ΤΚ 15124  

Η δημοσιονομική κρίση δείχνει τη βαθιά εξάρτηση της χώρας από τον ιμπεριαλισμό* 

 

Απτή απόδειξη γι' αυτήν τη διαπίστωση δίνει το κύμα ασφυκτικών πολιτικών και οικονομικών πιέσεων και εκβιασμών που δέχεται, με αφορμή το «δημοσιονομικό εκτροχιασμό» της, η Ελλάδα από το Διευθυντήριο της EE, από τα κέντρα του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου – από τις «αγορές» όπως εύσχημα αναφέρεται στην αστική ειδησεογραφία – απέναντι στο οποίο η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται ανήμπορη και χλωμή να αντιδράσει, με αποτέλεσμα να σέρνεται σε υπαγορεύσεις που της υποβάλλουν.

O εκτροχιασμός των δημοσιονομικών, δηλαδή, η αύξηση των δημόσιων ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, δεν είναι ένα σύμπτωμα που επιτάθηκε με την παγκόσμια οικονομική κρίση μόνο στην Ελλάδα. Παρατηρείται σε όλα τα κράτη της EE (τα οποία, ας σημειωθεί, στην πλειονότητά τους έχουν υπερβεί κατά πολύ τους δείκτες δημόσιου ελλείμματος και δημόσιου χρέους του συμφώνου σταθερότητας της EE), αλλά και παγκόσμια, και είναι μια από τις βασικές παρενέργειες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, για το λόγο ότι όλα τα καπιταλιστικά κράτη για ν' αντιμετωπίσουν την κρίση έχουν διοχετεύσει και διοχετεύουν μεγάλα κονδύλια από τους κρατικούς προϋπολογισμούς τους προς το τραπεζικό σύστημα και τις μεγάλες επιχειρήσεις για να τις στηρίξουν από τους κλυδωνισμούς της κρίσης. Aυτό έγινε και στην Ελλάδα μέσα στο 2009, όπου δεκάδες δις ευρώ του κρατικού προϋπολογισμού δόθηκαν σαν οικονομική αιμοδότηση στις Τράπεζες και στις επιχειρήσεις για να καλυφθούν απώλειες της οικονομικής κρίσης, με συνέπεια να εκτιναχθεί απότομα το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος, γεγονός που επιμελώς κρύβεται από την κυβέρνηση, τις αστικές πολιτικές δυνάμεις και την αστική δημοσιογραφία.

Εκείνο, ωστόσο, που έφερε την Ελλάδα να αντιμετωπίζεται σαν «απολωλός πρόβατο» της EE και να γίνει στόχος των κύκλων της διεθνούς χρηματιστικής κερδοσκοπίας είναι το μεγάλο ανέβασμα του δημόσιου χρέους της (112,6% του AEΠ το 2009 ) και του δημόσιου ελλείμματός της (-12.7% του AEΠ το 2009), σε ύψος δυσβάστακτο για την οικονομία της. Tο γεγονός, δηλαδή, ότι η Ελλάδα «πρωτοπορεί» σαν κράτος-χρεώστης μέσα στο ιμπεριαλιστικό πλέγμα της EE ενώ, ταυτόχρονα, η οικονομία της προβάλλει αδύναμη στο σήκωμα ενός τόσου ογκώδους χρέους. Αδυναμία που πιστοποιείται και από το ότι το ελληνικό κράτος για να αντεπεξέλθει στο πρόβλημα καταφεύγει σε μεγαλύτερο και επαχθέστερο δανεισμό και, κυρίως, από το ότι η πολιτική «λύση» που δίνει η κυβέρνηση του ΠAΣOK είναι η αποδοχή πιο στενού ξένου οικονομικού και πολιτικού ελέγχου της Ελλάδας.

Κάτω από αυτή την ωμή πραγματικότητα μπορούν να κριθούν, σήμερα, και η αστική προπαγάνδα αλλά και «αριστερές» θεωρίες που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια ή και λέγονται ακόμα, οι οποίες παρουσιάζουν μια πλασματική, παραπλανητική και λανθασμένη εικόνα για τη σημερινή πολιτική και οικονομική θέση της Ελλάδας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα.

Μπορούν να κριθούν, πρώτο, οι προπαγανδιστικοί ισχυρισμοί των κυβερνήσεων του ΠAΣOK και της NΔ για την «ισχυρή Eλλάδα», «την Eλλάδα που μετά την ένταξή της στην ONE βρίσκεται στο κλαμπ των ισχυρών της Eυρώπης», «την Ελλάδα που συμμετέχει ισότιμα στην EE» και άλλα παρόμοια που συγκάλυπταν την εξαρτημένη θέση της Eλλάδας μέσα στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό της EE και στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Μπορούν να κριθούν, δεύτερο, οι θεωρίες που εμφανίζουν την Ελλάδα σαν μια ιμπεριαλιστική – και όχι εξαρτημένη – χώρα, η οποία ενεργεί σαν «συνέταιρος» ή και «ανταγωνιστής» των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Φυσικά όλα τα παραπάνω ηχούν αστεία όταν, κανείς, παρακολουθεί τώρα το ελληνικό κράτος, με το βούλιαγμά του μέσα στο χρέος, να επαιτεί οικονομική στήριξη από τις κυβερνήσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και από τα ισχυρά οικονομικά κέντρα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Όταν βλέπει τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Oικονομικών της κυβέρνησης του ΠAΣOK να γυρνάνε στο εξωτερικό, στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, όπως η Bόννη και το Λονδίνο, αναζητώντας επαφές με κυβερνήσεις που διαφεντεύουν την EE, σε συσκέψεις χρηματιστών και σε συνεντεύξεις μέσων ενημέρωσης της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας για να κατευνάσουν τις πιέσεις τους και για να διαβεβαιώσουν ότι η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης θα τους παράσχει τις εξασφαλίσεις κερδών και τόκων για τα κεφάλαιά τους που έχουν δανείσει ή «επενδύσει» στην Ελλάδα.

H δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου ότι «το δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας απειλεί την εθνική κυριαρχία μας», που έγινε μέσα στη δίνη των άγριων εκβιασμών των διεθνών ιμπεριαλιστικών παραγόντων για τα δημοσιονομικά της Ελλάδας, ασφαλώς, και έχει σαν στόχο τη δημιουργία εσωτερικά ενός κλίματος «εθνικού κινδύνου» με σκοπό να καμφθούν λαϊκές αντιδράσεις και να γίνουν αποδεκτά τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που προωθούνται, σαν τη συνταγή για την αντιμετώπιση του «δημοσιονομικού αδιεξόδου». Όμως, δεν μπορεί να μην αναγνώσει, κανείς, μέσα από αυτήν τη διατύπωση, σε δεύτερο πλάνο, και την έμμεση ομολογία της εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας που συνεπάγεται ο εξωτερικός έλεγχος και οι όροι που θέτουν η EE και τα διεθνή ιμπεριαλιστικά οικονομικά κέντρα, των αποπνικτικών δεσμεύσεων που δημιουργεί η πολιτική της ξένης εξάρτησης στο χειρισμό του οικονομικού προβλήματος.

Ένα χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού είναι ότι δημιουργεί μορφές κρατικής εξάρτησης, με οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά μέσα, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνονται και η εξαγωγή κεφαλαίου όχι μόνο με τη μορφή των άμεσων επενδύσεων σε διάφορες χώρες αλλά και του δανειακού κεφαλαίου. Πέρα από τη διείσδυση ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου σε κλάδους της ελληνικής οικονομίας, οι αγορές ομολόγων που εκδίδει το ελληνικό δημόσιο από χρηματιστικούς «οίκους» του εξωτερικού, τα δάνεια που συνάπτει από ξένες Tράπεζες, με την υπερμεγέθη διάσταση που έχουν σε σχέση με το εγχώριο παραγόμενο προϊόν της ελληνικής οικονομίας, είναι μερικές από τις πιο χτυπητές εκφράσεις της οικονομικής εξάρτησης του ελληνικού κράτους, που το χαρακτηρίζουν από τη γέννησή του και έχουν και την αντιστοίχησή τους και στην πολιτική εξάρτησή του από τον ξένο ιμπεριαλιστικό παράγοντα.
O χωρισμός ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κράτη και σε εξαρτημένες χώρες, όπου μια χούφτα από τα πρώτα εκμεταλλεύεται το μεγάλο αριθμό των δεύτερων, ο χωρισμός ανάμεσα σε κράτη-τοκογλύφους και σε κράτη-οφειλέτες είναι ένα γνώρισμα του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Aπό την άποψη αυτού του γνωρίσματος η θέση του ελληνικού κράτους είναι πολύ φανερό σε ποια όχθη βρίσκεται. Xωμένο ως το λαιμό μέσα σε ξένα δάνεια είναι στη δεινή θέση του κράτους- χρεώστη, ενός κράτους εξαρτημένου από τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη και τους ισχυρούς χρηματιστικούς οργανισμούς τους.

Eίναι, ακριβώς, αυτή η υποδεέστερη και ευάλωτη θέση του που το κάνει στόχο, από τη μια, των πιέσεων της EE και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, των ιμπεριαλιστικών κρατών και των κρατικών τραπεζών τους που το απειλούν ότι δεν θα συνεχίσουν τη χρηματοδότησή του αν δεν «συμμορφωθεί» στους όρους που αυτά θέτουν. Aπό την άλλη, των κάθε λογής εκβιασμών των διεθνών χρηματιστικών κεφαλαίων που αποσύρουν τις «επενδύσεις» τους σε ελληνικά κρατικά ομόλογα και μετοχές, οδηγώντας σε υποτίμησή τους και σε καθίζηση του Χρηματιστηρίου και ταυτόχρονα σε άνοδο του επιτοκίου δανεισμού του ελληνικού κράτους και, κατ' επέκταση, στη μεγαλύτερη απομύζηση της Ελλάδας. Οι πιέσεις και εκβιασμοί έχουν πάρει, στη σημερινή εποχή, πιο οργανωμένο χαρακτήρα μέσα από τους λεγόμενους διεθνείς «οίκους αξιολόγησης» των οικονομιών των κρατών, που δρουν σαν όργανα της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας, βαθμολογώντας «πιστοληπτικές ικανότητες» κατά τρόπο που να εξυπηρετούνται τα κερδοσκοπικά συμφέροντα.

Οι πρόσφατες αξιολογήσεις» της ελληνικής οικονομίας από αυτούς τους «οίκους» έχουν σαν αποτέλεσμα η διαφορά επιτοκίου του ελληνικού κρατικού ομόλογου με το γερμανικό (spread) να κλιμακωθεί. H επίπτωση μιας τέτοιας κλιμάκωσης είναι ότι το ελληνικό κράτος, για να καλύψει το χρέος και το έλλειμμά του, υποχρεώνεται να δανείζεται με ακόμα πιο υψηλούς τόκους. Mε αυτό τον τρόπο τα διεθνή χρηματιστικά κέντρα, τα ιμπεριαλιστικά κράτη σπεύδουν να στραγγίξουν παραπέρα την χρεωμένη Ελλάδα, επιβεβαιώνοντας την τοκογλυφική σχέση τους με τα εξαρτημένα κράτη-οφειλέτες.
Tο γιατί η Ελλάδα έχει περιέλθει σ' αυτήν τη δεινή θέση συνδέεται άμεσα με τη διαχρονική πολιτική των κυβερνήσεων της εγχώριας μεγαλοαστικής τάξης και, ειδικότερα, τις τελευταίες δεκαετίες με την πολιτική των κυβερνήσεων της NΔ και του ΠAΣOK.

H συνύφανση των συμφερόντων της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας μ' εκείνα του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Δύσης μεταφράζεται σε μια πολιτική ξένης εξάρτησης όχι μόνο με την έννοια μιας ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που έχει χάσει την ανεξαρτησία της και εντάσσεται στα πλαίσια που υπαγορεύουν οι επιδιώξεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αλλά και με την εφαρμογή μιας πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας και στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, προσαρμοσμένης στους όρους που θέτει το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο, τόσο από την άποψη της κερδοφόρας διείσδυσής του στην ελληνική οικονομία όσο και από την άποψη της ανάπτυξης των ελληνικών παραγωγικών δυνατοτήτων.

Έκφραση, ακριβώς, αυτής της πολιτικής είναι το δόγμα ότι η ανάπτυξη και το οικονομικό μέλλον της Ελλάδας βρίσκεται στο να μετατραπεί η χώρα μας «σε κέντρο του διαμετακομιστικού εμπορίου, του τουρισμού και των υπηρεσιών» που διατυμπανίζουν χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις της NΔ και του ΠAΣOK. Ένα δόγμα που το αποτέλεσμά της δεν είναι παρά η καθυστέρηση και η εγκατάλειψη ανάπτυξης κλάδων της παραγωγικής βάσης της χώρας, η μονόπλευρη και στρεβλή ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας (με τον τριτογενή τομέα εξογκωμένο και τη βιομηχανική παραγωγική βάση συρρικνωμένη), η διεύρυνση του εμπορικού της ελλείμματος ακόμα και του ελλείμματος του ισοζυγίου γεωργικών προϊόντων της (που κάποτε ήταν πλεονασματικό) και, ταυτόχρονα, η διαιώνιση και η διόγκωση του κρατικού χρέους.

Οι πολιτικές των κυβερνήσεων του ΠAΣOK και της NΔ επιδίωξαν να εμφανίσουν την ένταξη της Ελλάδας στην EE σαν την οδό που θα ισχυροποιούσε την ελληνική οικονομία, θα έδινε νέες μεγάλες αγορές στις ελληνικές επιχειρήσεις και στους αγρότες, θα βελτίωνε τα οικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας και θα την έκανε πιο ασφαλή σε περιόδους κρίσης. Τα ίδια επιχειρήματα επιστράτευσαν, τα προηγούμενα χρόνια, για να υποστηρίξουν τη λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση».

Τα πραγματικά δεδομένα, πλέον, δείχνουν πόσο ψευδή ήταν και είναι όλα αυτά. H ένταξη της Ελλάδας στην EE και η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» δεν σήμαινε παρά το να ανοιχτούν διάπλατα οι πόρτες της ελληνικής οικονομίας στην εμπορική και κεφαλαιουχική διείσδυση ξένων μονοπωλίων, να εξοστρακισθούν από τον άνισο ανταγωνισμό των ξένων πολυεθνικών και αλυσίδων ελληνικά εμπορεύματα και επιχειρήσεις, να δοθεί με τις αποκρατικοποιήσεις ή ιδιωτικοποιήσεις ο έλεγχος σημαντικών ελληνικών δημόσιων επιχειρήσεων σε ξένα μονοπώλια, να αποκτήσει μεγαλύτερη ελευθερία το χρηματιστικό κεφάλαιο να κάνει κερδοσκοπικά παιχνίδια με ελληνικά ομόλογα και μετοχές, να δημιουργηθούν όροι μεγεθυμένης και ταχύτερης άντλησης κερδών που εξάγονται στο εξωτερικό. Kαι μαζί με όλα αυτά να επιβληθούν πολιτικές δεσμεύσεις, όπως οι συνθήκες, τα σύμφωνα, οι κανονισμοί και οι ντιρεκτίβες της EE, που ενισχύουν αυτό το καθεστώς εξάρτησης και λεηλασίας της ελληνικής οικονομίας.

Καθώς η δημοσιονομική κρίση του ελληνικού κράτους εκδηλώνεται παροξυμμένη ακόμα και αυτοί οι αστοί δημοσιολόγοι που ισχυρίζονταν πως η είσοδος της Ελλάδας στην ONE θα την προστατεύσει οικονομικά, αναγκάζονται τώρα να λένε ότι «οι πιέσεις στην Ελλάδα θυμίζουν άλλες εποχές, όταν η δραχμή βρίσκονταν ανυπεράσπιστη στο έλεος των κερδοσκόπων», ομολογώντας, στην ουσία, ότι τίποτα δεν μεταβλήθηκε στην πραγματική θέση της και στο πώς την αντιμετωπίζει το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Στην πραγματικότητα, το εξαρτημένο ελληνικό κράτος έγινε πιο δέσμιο στα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα και υπόκειται σε πιο ωμούς εκβιασμούς και απειλές, όπως πολύ παραστατικά απεικονίζουν και οι δημόσιες προσβλητικές επιπλήξεις της ελληνικής κυβέρνησης από τους ηγεμόνες της EE.

Μέσα στο φαύλο κύκλο του μεγάλου κρατικού χρέους η κυβέρνηση του ΠAΣOK χορεύει στο ρυθμό που της επιτάσσουν οι ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις της. Στο ρυθμό της παροχής εγγυήσεων και της λήψης μέτρων που θα διασφαλίσουν στους ξένους δανειστές του ελληνικού κράτους τα παχυλά τοκομερίδιά τους αλλά και το πεδίο να συνεχίσουν την τοκογλυφική αφαίμαξη της Ελλάδας.

Τα σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα του «νέου προγράμματος σταθερότητας» για την ελληνική οικονομία, που η κυβέρνηση του ΠAΣOK θα εφαρμόσει καθ' υπαγόρευση του Διευθυντηρίου της EE και υπό την αυστηρή επιτήρησή του, δείχνουν πως για τη δημοσιονομική κρίση και κατ' επέκταση για τις συνέπειες που φέρνει η ξένη πολιτική και οικονομική εξάρτηση, θα κληθεί ο ελληνικός λαός να πληρώσει. H ξένη εξάρτηση φανερώνεται, έτσι, σαν ένα ζήτημα καθόλου μακρινό από τα καθημερινά του προβλήματα , αλληλένδετο με την κυβερνητική πολιτική που ενσωματώνει την εκμετάλλευση του ελληνικού λαού από την εγχώρια μεγαλοαστική τάξη με την απομύζηση του τόπου του από τον ξένο ιμπεριαλισμό, το διεθνές παρασιτικό κεφάλαιο. 

 * Το άρθρο μου εστάλη για αναδημοσίευση από την εφ. "Λαϊκός Δρόμος" από τον φίλο Χρ. Τσουκαλά.

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

«Η Γερμανία φταίει για την κρίση στην Ελλάδα»

 

Τι έδειξαν για την Ελλάδα τα στοιχεία από το τμήμα της στατιστικής υπηρεσίας του

 

Του Χάινερ Φλάσμπεκ *

 

Για τη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ», ο Φλάσμπεκ ζήτησε από το τμήμα της στατιστικής υπηρεσίας του τα στοιχεία για την Ελλάδα. Η εικόνα που δίνουν μιλά από μόνη της: το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια έχει εκτοξευτεί «με μία απίστευτη ταχύτητα σε ένα απίστευτο επίπεδο».

* Την ευθύνη της Γερμανίας για την κρίση της Ελλάδας υπογραμμίζει στα «ΝΕΑ» ο Γερμανός Χάινερ Φλάσμπεκ, κορυφαίος οικονομολόγος της Διαρκούς Συνόδου του ΟΗΕ για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη UΝCΤΑD που εδρεύει στη Γενεύη.

Το 2008 έφτασε στο 19% του ΑΕΠ, ένα μέγεθος που «υπό κανονικές συνθήκες παλαιότερα λέγαμε ότι η χώρα – αν δεν έχει χρεοκοπήσει – έχει χάσει τόσο πολύ έδαφος στον διεθνή ανταγωνισμό, ώστε πρέπει να προχωρήσει σε μεγάλη υποτίμηση. Είναι μεγέθη που έχουν οι χώρες της Βαλτικής, η Ρουμανία, η Βουλγαρία. Η Ελλάδα όμως δεν μπορεί να καταφύγει στο εργαλείο της υποτίμησης». Βεβαίως, λέει ο Φλάσμπεκ, για να φτάσει μία χώρα σε τέτοιο σημείο υπάρχουν και δημοσιονομικά προβλήματα.

Όμως την ώρα που η Ελλάδα συσσώρευε ένα υπέρογκο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, η Γερμανία αποκτούσε ένα υπέρογκο πλεόνασμα. Αυτό «ερμηνεύει μέχρις ενός σημείου και το δημοσιονομικό έλλειμμα», λέει ο Φλάσμπεκ, διότι «το ένα έλλειμμα πρέπει να ιδωθεί σε συνάρτηση με το άλλο», ως δίδυμο έλλειμμα, δημοσιονομικό και ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Δεν είναι καθαρά ελληνικό πρόβλημα, είναι «γενικότερο πρόβλημα για χώρες όπως Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, ακόμα και Γαλλία». Και το πρόβλημα αυτό, κατά τον κορυφαίο οικονομολόγο της UΝCΤΑD, έχει μία αιτία: «Την έντονη συμπίεση (ντάμπινγκ) των μισθών που ακολούθησε η Γερμανία στο πλαίσιο της ευρωζώνης».

«Θα διαλύσει την ΟΝΕ». Η Γερμανία δεν μπορεί να συνεχίσει το ντάμπινγκ στους μισθούς, γιατί «θα διαλύσει την ΟΝΕ», λέει ο Φλάσμπεκ. Σχετικό άρθρο του δημοσίευσε η εφημερίδα «Financial Τimes Deutschland» (11.12.09) και ήταν εξαίρεση στην αρνητική κάλυψη από τον γερμανικό Τύπο. Τώρα, η έγκυρη εβδομαδιαία εφημερίδα «Die Ζeit» στο τελευταίο της πρωτοσέλιδο που κοσμεί τη σημαία της Ελλάδας με τη σφραγίδα «πτώχευση», καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το «ντόμινο για τον δρόμο της χρεοκοπίας που πήραν Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία δεν άρχισε από τις εκθέσεις του οίκου αξιολόγησης Fitch στο Λονδίνο, αλλά από τους μισθούς των επιχειρήσεων στη Γερμανία». Ο Χ. Φλάσμπεκ τονίζει ότι με τον τρόπο αυτό «η Γερμανία απέσπασε τεράστια πλεονεκτήματα μέσα στην ευρωζώνη έναντι κυρίως των χωρών του Νότου και κυρίως έναντι της Ελλάδας».

Θα έπρεπε και η Γερμανία να ακολουθήσει τον γενικό κανόνα στην εξέλιξη των μισθών, στον οποίο οικοδομήθηκε η ΟΝΕ, και περιλαμβάνεται και στη Συνθήκη του Μάαστριχ: 2% πληθωρισμός συν το εθνικό ποσοστό αύξησης της παραγωγικότητας. Ο κανόνας αυτός «αγνοήθηκε πλήρως από τη Γερμανία».

Αποκαλυπτικά είναι τα αποτελέσματα μεγάλης έρευνας που δημοσίευσε την περασμένη εβδομάδα το περιοδικό «Stern». Η έρευνα δείχνει ότι στα μισά από τα 100 συνήθη επαγγέλματα στη Γερμανία, οι μισθοί είναι χαμηλότεροι απ΄ ό,τι το 1990, αν υπολογιστεί και το ποσοστό πληθωρισμού μέχρι σήμερα («Stern» 2/2010).

«Άμεση λύση το ευρωομόλογο». Η άμεση συνταγή για την Ελλάδα είναι η έκδοση ευρωομόλογου, διότι «είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα», λέει ο Χ. Φλάσμπεκ. «Αγνοήστε τους οίκους αξιολόγησης», διότι «είναι αστείο» να δέχεται η Ευρώπη να της υπαγορεύουν τι επιτόκια θα πληρώσει η Ελλάδα. Ο προηγούμενος υπουργός Οικονομικών Πέερ Στάινμπρουκ απέρριψε τη λύση ως «ακριβή για τη Γερμανία». «Λάθος», λέει ο Χ. Φλάσμπεκ, διότι το ευρωομόλογο θα έχει σίγουρα το ίδιο επιτόκιο με τα γερμανικά ομόλογα. Αντιστρέφει δε το επιχείρημα ότι «θα πληρώσουν οι Γερμανοί τα σπασμένα για τους σπάταλους Έλληνες», τονίζοντας ότι «όσο δεν επιτρέπεται να ζει μια χώρα πάνω από τις δυνατότητές της άλλο τόσο δεν επιτρέπεται να ζει και κάτω από τις δυνατότητές της, όταν έχεις ένα κοινό νόμισμα». Και η Γερμανία αυτό ακριβώς έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

 

Σε έκθεση για την πορεία της ΟΝΕ που δημοσίευσε η FΑΖ, οι οικονομολόγοι της Commerzbank διαπιστώνουν ότι «τα βαθύτερα αίτια των εντάσεων» που καταγράφονται στην Ευρωζώνη και «απειλούν τη συνοχή της» βρίσκονται στις «αποκλίνουσες πορείες» που έχει η ανταγωνιστικότητα των χωρών της περιφέρειας και του πυρήνα (FΑΖ, 8/1/10). «Συμφωνώ», λέει στα «ΝΕΑ» ο Χ. Φλάσμπεκ, τονίζει όμως ότι «για την ανταγωνιστικότητα στον χώρο της Ευρωζώνης το καθοριστικό μέγεθος είναι το μισθολογικό κόστος μονάδας». Το ποσοστό πληθωρισμού που επιτρέπει η ΕΚΤ είναι λίγο κάτω από 2%. Αν συνυπολογιστεί αυτό στο μισθολογικό κόστος μονάδας, ο μέσος όρος αύξησής του στα χρόνια λειτουργίας της ΟΝΕ είναι περίπου στο 21%. Στην Ελλάδα η πραγματική αύξηση ήταν 26%. Στη Γερμανία μόλις 8% και στην ΟΝΕ χωρίς τη Γερμανία 27%.

 

O Γερμανός οικονομολόγος Χάινερ Φλάσμπεκ (φωτό), 59 ετών, είναι διευθυντής του Τμήματος Παγκοσμιοποίηση και Στρατηγικές Ανάπτυξης στη Διαρκή Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη (UΝCΤΑD). Στο διάστημα Οκτωβρίου 1998- Απριλίου 1999 χρημάτισε υφυπουργός Οικονομικών υπό τον Όσκαρ Λαφοντέν στην κυβέρνηση Σρέντερ. Υποστηρίζει πως ενώ φταίει η Γερμανία, έγινε η Ελλάδα «ο καρπαζοεισπράκτορας» στην Ευρώπη και απορεί γιατί δεν τίθεται η διάσταση αυτή από την ελληνική πλευρά στα αρμόδια όργανα της Ε.Ε. Όσο δε για την κριτική των Άγγλων, όπως λέει, «είναι γνωστό ότι βλέπουν χαιρέκακα κάθε πρόβλημα που εμφανίζεται στο ευρώ και την ευρωζώνη».

 

«Η Γερμανία θα πρέπει να αποδεχθεί ότι είναι μέρος του προβλήματος» έγραψε χθες σε άρθρο του στους «Financial Τimes» ο Σάιμον Τίλφορντ, επικεφαλής οικονομολόγος του Κέντρου για την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση. Όπως εξηγεί, «το πλεόνασμα μιας χώρας σημαίνει ότι κάποια άλλη αντιμετωπίζει πρόβλημα».

Η Ελλάδα όπως και οι άλλες αδύναμες χώρες, σημειώνει ο κ. Τίλφορντ, δεν μπορούν να τακτοποιήσουν τα δημοσιονομικά τους χωρίς να επιτύχουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και για να το πετύχουν αυτό, πρέπει να εξισορροπήσουν τις εμπορικές τους συναλλαγές με τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης.

Ο ίδιος ο αρθρογράφος χαρακτηρίζει ως μη αξιόπιστες τις δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών κ. Β. Σόιμπλε και άλλων, ότι η Ελλάδα και οι υπόλοιπες αδύναμες οικονομίες πρέπει να λύσουν μόνες τους τα προβλήματά τους και σημειώνει ότι αν η ευρωζώνη αποτύχει να βοηθήσει την Ελλάδα, αυτή θα οδηγηθεί σε πτώχευση και η ευρωζώνη θα αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα.

 

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ, ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010, http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4555553

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από το ΜτΒ.