Η «επετηριδοποίηση» της αξιοκρατίας*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

Το αίτημα της αξιοκρατικής στελέχωσης κάθε δημόσιας υπηρεσίας παραμένει από τη σύσταση του ελληνικού κράτους ανεκπλήρωτο, λόγω των ρουσφετολογικών πρακτικών των πολιτικών κομμάτων. Η ίδρυση του Α.Σ.Ε.Π. το 1994 αποτέλεσε τομή στις ευνοιοκρατικές τακτικές των ελληνικών κυβερνήσεων. Η ελπίδα για αξιοκρατία, ωστόσο, που γεννήθηκε συνάμα με την ίδρυση ενός αξιοκρατικού θεσμού, θόλωσε καθώς υπονομεύτηκε και πάλι από τους πολιτευτές, που τον παρέκαμπταν επινοώντας «παράθυρα» και «θύρες» ώστε να εξυπηρετούν την κομματική τους πελατεία.

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 284, 1/12/2009.

Η διαιώνιση του νεποτισμού στην Ελλάδα ακόμη και μετά από την είσοδό της στην Ε.Ε. καθιστά ακόμη επιτακτικότερη την ανάγκη της αξιοκρατίας. Η νέα κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει εκφράσει τη βούλησή της να υπαγάγει στη δικαιοδοσία του Α.Σ.Ε.Π. κάθε πρόσληψη: «Χρωστάμε στους Έλληνες και ειδικά στις νέες γενιές ένα δίκαιο σύστημα προσλήψεων στο Δημόσιο», τόνισε ο υπουργός Εσωτερικών κ. Γιάννης Ραγκούσης (11/11/2009). Η κατίσχυση της αξιοκρατίας είναι σαν στόχευση καλοδεχούμενη, αρκεί να μην ακυρωθεί στην πορεία από τους ίδιους παράγοντες που την υπονομεύουν μέχρι και σήμερα.

Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία η στελέχωση των δημόσιων θέσεων υπόκειται σε παραμέτρους που, υπό το πρόσχημα της «κοινωνικής πολιτικής» ή των «αυξημένων προσόντων», καταργούν κάθε έννοια ισότητας των υποψηφίων για τη διεκδίκηση μίας εργασιακής θέσης και, κατ' επέκταση, κάθε έννοια αξιοκρατίας. Ο κ. Ραγκούσης έχει επισημάνει την ανάγκη να επανεξεταστούν όλα τα κοινωνικά κριτήρια και τα προσόντα, των οποίων η μοριοδότηση θα είναι αυστηρή. Μία μοριοδότηση ωστόσο, έστω «αυστηρή» ή «αντικειμενική», δεν παύει να ακυρώνει την αξιοκρατία, ακόμη κι όταν μοιάζει να την υπηρετεί, αφού στην πράξη την «επετηριδοποιεί» συγκροτώντας νέους και πολυπληθείς καταλόγους προτεραιότητας.

Η θέση της κυβέρνησης για την άρση της μοριοδότησης όσων διαθέτουν προϋπηρεσία στον δημόσιο τομέα είναι απολύτως βάσιμη. Ο παραγκωνισμός του Α.Σ.Ε.Π. στο παρελθόν από τα κυβερνητικά κόμματα για τη στελέχωση, την έστω προσωρινή ή «εποχική», των δημόσιων υπηρεσιών με κομματικούς ψηφοφόρους, είναι γεγονός. Είναι απαράδεκτο συνεπώς να αποκτά πλεονέκτημα ο κομματικός διαγωνιζόμενος για μία θέση έναντι των υπολοίπων, τη στιγμή που τα όποια μόρια τα συγκέντρωσε με μεθόδους αθέμιτες κι όχι αξιοκρατικές.

Ακόμη όμως και σε περιπτώσεις στις οποίες οι προσλήψεις εποχικών υπαλλήλων ήταν όντως αξιοκρατικές, οποιαδήποτε μοριοδότηση που τορπιλίζει τον ισότιμο ανταγωνισμό κρίνεται απορριπτέα. Είναι αδιανόητο ένας υποψήφιος να πετυχαίνει σε γραπτό διαγωνισμό καλύτερες επιδόσεις από κάποιον άλλο, και τελικά να προσπερνιέται απ' αυτόν λόγω της «εμπειρίας» που ο δεύτερος διαθέτει. Αν η εμπειρία είναι τόσο απαραίτητη για την κάλυψη μιας θέσης, τότε ας προκηρύσσονται διαγωνισμοί αποκλειστικά για «έμπειρους». Την εμπειρία ωστόσο μπορούν να την αποκτήσουν με την κατάλληλη καθοδήγηση και οι διαγωνιζόμενοι που πετυχαίνουν καλύτερες επιδόσεις απ' τους «έμπειρους» συνυποψηφίους τους. Το αντικειμενικό κριτήριο της υψηλότερης επίδοσης δεν πρέπει να αναιρείται από μοριοδοτήσεις.

Γι' αυτό κι ενώ η αρχική τοποθέτηση της υπουργού Παιδείας κ. Άννας Διαμαντοπούλου για τερματισμό των «κονέ» και των «βυσμάτων» (12/11/2009) στις διαδικασίες πρόσληψης εκπαιδευτικού προσωπικού κινήθηκε προς απολύτως σωστή κατεύθυνση, η αναδίπλωση της υπουργού για τη μοριοδότηση των υποψήφιων προς διορισμό εκπαιδευτικών που διαθέτουν προϋπηρεσία (17/11/2009) αποτέλεσε επιστροφή στον βάλτο της αναξιοκρατίας. Στον χώρο της εκπαίδευσης μέχρι τη στιγμή αυτή ισχύουν ποικίλοι πίνακες εκπαιδευτικών που διεκδικούν διορισμό, οι οποίοι, καθώς συντάχτηκαν – υποτίθεται – με βάση «κοινωνικά κριτήρια» και την προϋπηρεσία των εκπαιδευτικών, καταστρατηγούν την αξιοκρατία γελοιοποιώντας το Α.Σ.Ε.Π. κι εμπαίζοντας τους επιτυχόντες στους διαγωνισμούς του. Η πρόσκληση αναπληρωτών και ωρομίσθιων εκπαιδευτικών δεν γίνεται πάντα σύμφωνα με τη σειρά επιτυχίας του Α.Σ.Ε.Π., αλλά και σύμφωνα με τις πολιτικές προτιμήσεις και τις διασυνδέσεις, δηλαδή τα «κονέ» στα οποία αναφέρθηκε αρχικά η υπουργός. Πόσο θεμιτό λοιπόν είναι να προσμετράται η προϋπηρεσία όσων την απέκτησαν πλαγίως;

Βέβαια, η υποχώρηση της κ. Διαμαντοπούλου στο συγκεκριμένο ζήτημα σχετίζεται με το γεγονός πως πολλοί εκπαιδευτικοί, που δεν είχαν πρόσβαση σε «κονέ» και «βύσματα», αποδέχτηκαν να υπηρετήσουν οπουδήποτε ως ωρομίσθιοι μόνο και μόνο για να συγκεντρώσουν μόρια. Απέναντι σ' αυτούς το υπουργείο φέρει την ευθύνη να φανεί συνεπές. Εδώ χρειάζεται ίσως μία μεταβατική περίοδος. Δεν χρειάζεται όμως η θεωρητική νομιμοποίηση της προϋπηρεσίας, που υπονομεύει τους γραπτούς διαγωνισμούς του Α.Σ.Ε.Π. Χωλαίνει ο ισχυρισμός της υπουργού μετά από την αναδίπλωσή της πως «είναι σημαντικό να έχεις έναν εκπαιδευτικό ο οποίος έχει εμπειρία». Οι «εκπαιδευτικοί με εμπειρία» δεν ξεκίνησαν από μηδενική βάση; Επιπρόσθετα, αν ο εκπαιδευτικός με προϋπηρεσία είναι τόσο αξιότερος σε σχέση με τους συναδέλφους του που δεν αξιώθηκαν κάποιο «δόντι» ώστε να την αποκτήσουν κι εκείνοι, ας το αποδείξει στους γραπτούς διαγωνισμούς. Κι αν η προϋπηρεσία βαραίνει τόσο στην εκπαίδευση, τότε γιατί να μην βαραίνει και στην περίπτωση των stage, στην οποία ωστόσο η κυβέρνηση την απορρίπτει – και ορθώς – μετά βδελυγμίας; Άλλες προϋπηρεσίες είναι «ουσιαστικές» ενώ κάποιες άλλες «ανούσιες»;

Η μοριοδότηση των μεταπτυχιακών σπουδών συνιστά άλλο ένα καίριο πλήγμα στην αξιοκρατία. Η ύπαρξη αξιολογότατων φοιτητών που προχωρούν σε μεταπτυχιακές σπουδές δεν παραγνωρίζεται. Ειδικά στη χώρα μας, όμως, οι μεταπτυχιακές σπουδές δεν απορρέουν πάντοτε από την αξία. Απορρέουν κι από τις δημόσιες σχέσεις, από την πλήρη υποτέλεια στους πανεπιστημιακούς καθηγητές και το δουλικό φρόνημα ή από το παχυλό πορτοφόλι των γονέων που χρηματοδοτούν τα ακριβοπληρωμένα μεταπτυχιακά, ιδίως σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Τη στιγμή λοιπόν που η ελληνική πολιτεία αδυνατεί να εγγυηθεί την αντικειμενική αξία των διάφορων μεταπτυχιακών τίτλων, η μοριοδότησή τους καταργεί τις ίσες ευκαιρίες. Πρέπει να λαμβάνεται υπόψη επίσης το γεγονός πως οι μεταπτυχιακές σπουδές αφορούν τις περισσότερες φορές εξειδικευμένα αντικείμενα που ελάχιστη σχέση έχουν με τους τομείς πάνω στους οποίους καλούνται να εργαστούν οι υποψήφιοι για την πλήρωση θέσεων στις δημόσιες υπηρεσίες. Αν βέβαια αυτό δεν ισχύει, και απαιτείται σε ορισμένους τομείς μόνο εξειδικευμένο προσωπικό, τότε ας προκηρύσσονται οι αντίστοιχες θέσεις μόνο για υποψήφιους με αυξημένα προσόντα, όπως οι μεταπτυχιακοί ή οι διδακτορικοί τίτλοι. Αν όμως οι θέσεις που προκηρύσσονται δεν απαιτούν τις εξειδικευμένες γνώσεις των μεταπτυχιακών, τότε η μόνη αξιοκρατική επιλογή είναι εκείνη που θα προκύψει από γραπτό διαγωνισμό, στον οποίο τα κριτήρια αξιολόγησης θα είναι όμοια για όλους, χωρίς να γίνεται αποδεκτή καμία μοριοδότηση. Θα ξανατονίσουμε μάλιστα πως αν ο κάτοχος οποιουδήποτε μεταπτυχιακού τίτλου είναι τόσο αξιότερος σε σχέση με τους συνυποψηφίους του, δεν έχει παρά να το αποδείξει επιτυγχάνοντας καλύτερες επιδόσεις στους κοινούς για όλους τους υποψηφίους γραπτούς διαγωνισμούς.

Σε κανέναν έλεγχο αξιοκρατίας δεν αντέχουν και παράμετροι τοπικές ή χρονικές. Η «εντοπιότητα» συνιστά κατάφωρη παραβίαση της ισότητας μεταξύ των υποψηφίων για την κατάληψη μιας θέσης, γι' αυτό και ο Συνήγορος του Πολίτη την έκρινε αναξιοκρατική (εφημ. «Το Βήμα», 4/11/2009). Αν υπάρχει η ανάγκη μίας μονιμότερης στελέχωσης των δημόσιων ή των δημοτικών υπηρεσιών σε ευαίσθητες περιοχές, όπως οι παραμεθόριες, ας επιστρατευτούν άλλα κίνητρα ή υποχρεώσεις για όσους διορίζονται. Η μοριοδότηση όμως της «εντοπιότητας» είναι απαράδεκτη. Ομοίως, σε σχέση με τους χρονικούς παράγοντες, η αποδοχή ορίων ηλικίας για την πρόσληψη εργαζομένων καταστρατηγεί τα ίσα δικαιώματα των συνυποψηφίων. Η δυνατότητα διαγωνισμού για την κατάληψη μιας θέσης επιβάλλεται να παρέχεται σε οποιονδήποτε ενήλικα ενδιαφερόμενο, είτε είναι εικοσάρης είτε πενηντάρης.

Παράγοντες «κοινωνικοί», πάλι, όπως η οικογενειακή κατάσταση, ο αριθμός των παιδιών κάθε διαγωνιζομένου, η πολυτεκνία ή η ένταξη σε «ιδιαίτερες» πληθυσμιακές ομάδες καμία σχέση δεν έχουν με τις ικανότητες των υποψηφίων για την πλήρωση θέσεων εργασίας. Είναι καιρός επιτέλους να καταστεί κατανοητό πως η αξιοκρατία και η «κοινωνική πολιτική» διαφέρουν μεταξύ τους και δεν στέκει να συμπλέκονται. Ιδίως όταν πρόκειται για υπηρεσίες που προαπαιτούν ειδικά προσόντα, κριτήρια όπως η πολυτεκνία είναι προκλητικό να χαρίζουν προτεραιότητα σ' όσους τα πληρούν. Πόσο αξιοκρατικό είναι να διορίζεται ένας πολύτεκνος εκπαιδευτικός εις βάρος εκπαιδευτικών με επιτυχίες στους διαγωνισμούς του Α.Σ.Ε.Π., για τους οποίους ωστόσο δεν στάθηκαν αρκετές οι θέσεις που προκηρύχτηκαν; Και με ποια αξιοκρατική λογική παρακάμπτει ο πολύτεκνος τον ισότιμο συναγωνισμό; Γιατί, αν οι οικογενειακές του υποχρεώσεις δεν του επιτρέπουν να προετοιμαστεί επαρκώς για να διαγωνιστεί με τους συναδέλφους του, τότε τι εγγυάται ότι θα μπορεί να προετοιμάζεται επαρκώς για τις υποχρεώσεις του μέσα στις σχολικές αίθουσες; Κι αν, πάλι, κατορθώνει να προετοιμάζεται επαρκώς για τη διδασκαλία στις αίθουσες, τότε γιατί να μην προλαβαίνει να προετοιμαστεί και για ισότιμο διαγωνισμό με τους συνυποψηφίους του; Ή πόσο αξιοκρατικό είναι να διορίζονται σε δημόσια νοσοκομεία γιατροί προερχόμενοι από «ευαίσθητες» πληθυσμιακές ομάδες, που προσλαμβάνονται παρακάμπτοντας κάθε διαγωνισμό; Ποια «κοινωνική ευαισθησία» επιτρέπει να παραγκωνίζονται οι εκλεκτότεροι επιστήμονες υπέρ των μέτριων; Αν, συνεπώς, η πολιτεία θεωρεί πως επείγει να εξυπηρετούνται οι «ευαίσθητες» ομάδες, η εξυπηρέτηση αυτή δεν μπορεί να γίνεται σε βάρος της ποιότητας των προσφερόμενων υπηρεσιών και της αξιοκρατίας. Ας ισχύουν οι οποιεσδήποτε διευκολύνσεις σε θέσεις στις οποίες η ανάγκη της επιστημοσύνης δεν προτάσσεται επιτακτικά.

Προκύπτει, επομένως, πως εφαρμόσιμη αξιοκρατία είναι μόνο εκείνη που διασφαλίζει ίσους όρους αξιολόγησης για όλους τους ενδιαφερομένους, χωρίς να προσμετρούνται «μόρια» από αμφίβολες διαδικασίες. «Κοινωνικοί» παράγοντες, προϋπηρεσία, πρόσθετοι τίτλοι σπουδών, προφορικές συνεντεύξεις είναι κριτήρια υποκειμενικά, «χρήσιμα» μόνο στη σύνταξη νέων «καταλόγων αναμονής», δηλαδή επετηρίδων, και ικανά να διαστρεβλώσουν την αληθινή εικόνα της αξίας των ανθρώπων. Η νέα κυβέρνηση θα δυσκολευτεί να υπερβεί στρεβλώσεις από τις οποίες εξαρτώνται πλέον πολλοί ενδιαφερόμενοι για θέσεις εργασίας. Πέρα όμως από το μεταβατικό διάστημα που ίσως χρειαστεί μέχρι να εφαρμοστεί ένα πραγματικά αξιοκρατικό σύστημα προσλήψεων, απαιτείται, σε σχέση μ' αυτό, να αποδειχτούν οι προθέσεις ειλικρινείς. Η «αξιοκρατική» επιλογή όσων θα στελεχώσουν τις θέσεις των γενικών και ειδικών γραμματέων των υπουργείων και των γενικών γραμματέων των περιφερειών από μία καθαρά πολιτική επιτροπή με επικεφαλής τον κ. Θεόδωρο Πάγκαλο συνιστά κακό προηγούμενο, όχι επειδή μια κυβέρνηση δεν δικαιούται να επιλέγει τους συνεργάτες της σε καίριες θέσεις, αλλά επειδή επιχειρεί την αντίστοιχη πολιτική επιλογή να την εμφανίσει σαν αξιοκρατική. Αν οι υποσχέσεις αξιοκρατίας για τις προσλήψεις στο δημόσιο εκφυλιστούν κατ' αντίστοιχο τρόπο, η όλη συζήτηση θ' αποδειχτεί κενή περιεχομένου, με μόνη εξαίρεση το «επικοινωνιακό» της σκέλος.

 

Γιάννης Στρούμπας

Ήταν η αντίσταση εθνική; 

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Αφού, με τη μεταπολίτευση, φάνηκε να παρέρχεται η μετεμφυλιακή ψυχρότητα, η Πολιτεία αναγνώρισε την αντίσταση κατά των κατακτητών Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων ως εθνική και ως εθνική εορτάζεται κατ' έτος με επίσημη δοξολογία παρουσία των αρχών και των εκπροσώπων της αντίστασης, στην ουσία της Π.Ε.Α.Ε.Α., η οποία δεν αποκρύπτει το ιδεολογικό της στίγμα.

Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τους λόγους που οδήγησαν στην επιχείρηση λήθης του θέματος της αντιστάσεως. Οι περισσότεροι από εκείνους που πρωταγωνίστησαν κατ' αυτήν βρίσκονταν εκτός συνόρων μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Οι νικητές του πολέμου είχαν λόγους να σιωπήσουν. Όχι βέβαια επειδή ήσαν  απόντες κατά τον αγώνα επιβίωσης του λαού υπό το στυγνό καθεστώς δουλείας που επέβαλαν οι κατακτητές, αλλά επειδή, κυρίως, στον αγώνα που επιδόθηκαν για τη διατήρηση της εξουσίας, μετά την αποχώρηση των Γερμανών κατακτητών, με αντιπάλους τους κομμουνιστές ζήτησαν τη βοήθεια όλων εκείνων, που κατά τη διάρκεια της φρικτής τραγωδίας του έθνους επέλεξαν να συμπορευθούν με τους κατακτητές! Έτσι προσέφεραν σχεδόν σε όλους αυτούς τους δοσιλόγους την παραγραφή του εγκλήματος της εσχάτης προδοσίας!

            Μόλις η γερμανική μπότα, συνεπικουρούμενη από το κοκορόφτερο, επέβαλε την εξουσία της στη χώρα μας, η θαυμαστή εκείνη ομοψυχία που κυριάρχησε στο μέτωπο εξαφανίστηκε με μιας. Υπό εξέταση είναι από τη σύγχρονη ιστοριογραφία, αν η συνθηκολόγηση που υπέγραψε ο Τσολάκογλου, συνεπικουρούμενος από τους διοικητές των άλλων δύο σωμάτων του ελληνικού στρατού, ήταν απόρροια των φιλογερμανικών αισθημάτων και μόνο ή απέρρεε από την αντικειμενική εκτίμηση του ματαίου να συνεχιστεί ο αγών. Βέβαια η Πολιτεία καταδίκασε τον συνθηκολογήσαντα μετά την απελευθέρωση. Πόσο όμως αντικειμενικά έκριναν τότε οι καταδικάσαντες, όταν η εξουσία της χώρας είχε περιέλθει ουσιαστικά στους Άγγλους, οι οποίοι δεν είχαν λόγους να συγχωρήσουν εκείνον που δεν έριξε και τον τελευταίο Έλληνα βορά στη σιδηρόφρακτη στρατιά των δυνάμεων του Άξονα; Αυτοί ήθελαν, προκειμένου να ετοιμάσουν την αντίσταση στην Αίγυπτο, να παραταθεί ο πόλεμος μέχρι εσχάτων, πράγμα που πέτυχαν στην αιματοποτισμένη Κρήτη.

Βέβαια τόσο ο Τσολάκογλου, όσο και οι λοιποί αξιωματικοί, θα είχαν περισώσει μέρος των δαφνών που απεκόμισαν κατά τον πόλεμο, αν απέφευγαν να συμμετάσχουν στην πρώτη κατοχική κυβέρνηση. Τι τους παρέσυρε στο ολίσθημα αυτό; Η γερμανοφιλία τους, όπως και πολλών άλλων αξιωματικών, που καλλιεργήθηκε κατά τους χρόνους του διχασμού, με αποτέλεσμα την τραγωδία του μικρασιατικού ελληνισμού, και ανανεώθηκε κατά τους χρόνους της δικτατορίας του Μεταξά; Πιθανόν ναι. Θεωρήσαντες ότι εξεπλήρωσαν το χρέος τους προς την πατρίδα, εθεώρησαν στη συνέχεια χρέος να υπηρετήσουν και την ιδεολογία τους. Γιατί πρέπει να δεχθούμε ότι οι συμπάθειες περασμένων εποχών, που απέρρεαν από τις σπουδές, τις οικονομικές ή άλλες σχέσεις, είχαν από πολλών δεκαετιών υποκατασταθεί από ιδεολογικές συμπάθειες, καθώς η ευρωπαϊκή ήπειρος συγκλονιζόταν από πλείστα όσα ιδεολογικά ρεύματα. Έτσι ο λόγος του Μακρυγιάννη "άλλος το ήθελεν Αγγλικόν, άλλος Ρούσικον, άλλος Γαλλικόν", θα μπορούσε να υποκατασταθεί από τον ακόλουθο: "Άλλος (οι στρατιωτικοί κυρίως) το ήθελεν φασιστικόν, άλλος (οι πολιτικοί κυρίως) το ήθελαν αστικόν και άλλοι κομμουνστικόν"!

Εκείνο που πρέπει να εξεταστεί είναι αν όλοι οι εμφορούμενοι από φασιστική ιδεολογία, υπήρξαν και προδότες της πατρίδας μας. Οι αντίπαλοί τους σπεύσουν να τους καταδικάσουν συλλήβδην παραβλέποντας ότι σ' αυτούς οφείλεται η νικηφόρος έκβαση του στρατού μας κατά τον πόλεμο. Συνεπώς η κρίση δεν πρέπει να εστιαστεί στην ιδεολογία τους, αλλά στις συγκεκριμένες πράξεις η παραλείψεις τους κατά τη διάρκεια της κατοχής. Είναι άλλο πράγμα να ιδιωτεύσουν (και να κατηγορούν μετέπειτα τους κομμουνιστές για την πρωτοβουλία που ανέλαβαν), άλλο πράγμα να συνεργαστούν με τις αρχές κατοχής και να προσπαθήσουν να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν και άλλο, τέλος, να στηρίξουν με ενθουσιασμό το φρικτό όραμα του Χίτλερ για μια νέα τάξη πραγμάτων. Για ποιά πατρίδα πολέμησαν αυτοί οι τελευταίοι, όταν, αποδεχόμενοι τον εθνικοσοσιαλιστικό διεθνισμό, στήριξαν τους κατακτητές και αντιπαρατάχθηκαν προς τους υποσηρίζοντες τον κομμουνιστικό διεθνισμό;

Για ποιά πατρίδα πολέμησαν και οι κομμουνιστές, οι υποστηρίζοντες κατά καιρούς ότι το προλεταριάτο δεν έχει πατρίδα; Βέβαια ο αγώνας των κομμουνιστών σε μεγάλο βαθμό φαινόταν δίκαιος, γιατί στα μάτια του απονήρευτου λαού, που έσπευσε να συμπολεμήσει μαζί τους, φάνταζε αγώνας κατά των κατακτητών, ο άλλος όμως των συνεργατών των κατακτητών αποτελεί αιώνιο όνειδος, διότι στο όνομα της ιδεολογίας προσέφεραν υπηρεσίες στον κατακτητή και εκμεταλλεύτηκαν ή σκότωσαν συμπατριώτες τους καυχώμενοι ότι αγωνίζονταν για την πατρίδα. Εδώ όμως μπορεί να τεθεί το καίριο ερώτημα: Αν η χώρα μας δεχόταν επίθεση από τη Σοβιετική Ένωση, δεν θα υπήρχαν Έλληνες κομμουνιστές που θα προσέφεραν στον εισβολέα τις υπηρεσίες τους; Η τυφλή υποταγή πολλών ηγητόρων του κόμματος μας οδηγεί να απαντήσουμε καταφατικά, όχι όμως και να δεχθούμε ότι όλοι οι κομμουνιστές, κατά την ταραγμένη εκείνη περίοδο υπήρξαν τυφλωμένοι από την διεθνιστική ιδεολογία τους. Και με τη στάση του κόμματος για το ζήτημα της Μακεδονίας πολλοί διαφώνησαν και κατά την κατοχή ο κατ' εξοχήν πολέμαρχος, ο Άρης Βελουχιώτης, έδειξε ότι πολέμησε για μια πατρίδα ελεύθερη από ξένες κηδεμονίες.

Αφήσαμε τελευταίους τους αστούς πολιτικούς, οι οποίοι έσερναν ξοπίσω τους τη μεγάλη πλειονοψηφία του ελληνικού λαού. Όχι πως ο λαός μας ήταν ευχαριστημένος από αυτούς, αλλά απλώς αυτοί γνώριζαν πολύ καλά το παιχνίδι της μικροπολιτικής σε βάρος του λαού και υπέρ των ξένων "προστατών". Γι' αυτό και οι πανούργοι Άγγλοι έσπευσαν να χρίσουν δικό τους αρχηγό της εθνικής αντίστασης τον Ναπολέοντα Ζέρβα, απότακτο αξιωματικό και αντιβασιλικών φρονημάτων. Αρκετοί αστοί πολιτικοί συνόδευσαν τον βασιλιά Γεώργιο στην Αίγυπτο, ενώ άλλοι μετακινήθηκαν εκεί αργότερα. Γνώριζαν ότι, με τη λήξη του πολέμου, τον οποίο ανέμεναν νικηφόρο, όπως και οι κομμουνιστές, για το αντίπαλο προς τον Άξονα στρατόπεδο, η νομή της εξουσίας θα γινόταν στο Κάιρο, όπως και έγινε. Οι αστικές αλεπούδες γνωρίζουν άριστα ότι οι πόλεμοι κερδίζονται στις αίθουσες των διπλωματικών διαβουλίων και όχι στα βουνά.

Οι κομμουνιστές αγωνίστηκαν, με την υποστήριξη της μεγάλης πλειονοψηφίας του ανύποπτου για τα άθλια παιχνίδια του παρασκηνίου λαού και έχασαν. Ο Στάλιν δεν είχε τη δύναμη να απαιτήσει και την Ελλάδα, την παραχώρηση της οποίας στη Δύση αναγκάστηκε να αποδεχθεί κατά τη συμφωνία της Μόσχας (Οκτώβριος του 1944). Οι Άγγλοι, σε συνεργασία προς εμπαθείς αντικομμουνιστές, πολλοί από τους οποίους είχαν υπηρετήσει τους κατακτητές, και αστούς που έτρεμαν στη σκέψη να μετατραπεί η χώρα μας σε λαϊκή δημοκρατία, οργάνωσαν την εμφύλια σύγκρουση που ακολούθησε! Οι κομμουνιστές θεωρήσαντες εαυτούς προδομένους (από ποιούς άραγε; την κομματική τους ηγεσία; τον Στάλιν; Όχι βέβαια από τους Άγγλους που έπαιξαν το σύνηθες παιχνίδι τους μέσω των φασιστών και αστών) σαν το λαβωμένο θηρίο επιχείρησαν στην Αθήνα τη μάχη των εντυπώσεων, όταν πλέον όλα έδειχναν ότι γι' αυτούς ήταν πολύ αργά! Ακολούθησε ο εμφύλιος με την καλοστημένο σχέδιο των νέων κατακτητών, των Άγγλων, σχέδιο έντασης του διχασμού με τη συνεχή πρόκληση των οργάνων τους όχι μόνο προς τους κομμουνιστές, αλλά και προς όλους γενικά εκείνους που συναγωνίστηκαν μ' αυτούς εναντίον των κατακτητών!

Η ξενοκρατία ζει και βασιλεύει στη χώρα μας και εκείνοι που καπηλεύτηκαν επί δεκαετίες την έννοια της πατρίδας, εμφορούμενοι από την ιδεολογία του κοσμοπολίτικου αστικού διεθνισμού, έχουν μετατραπεί, μετά την κατάρρευση του αντιπάλου δέους του κομμουνισμού, σε εθνομηδενιστές και αποδομούν συστηματικά κάθε εθνική παράδοση, λοιδωρούν την πατρίδα, βδελύσσονται κάθε τι το εθνικό και επιχειρούν την τερατώδη επανεγγραφή της ιστορίας σύμφωνα με τις υποδείξεις της Νέας τάξης, όχι του Χίτλερ αυτή τη φορά! Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι αρκετά "παιχνίδια" παίξαμε σε βάρος της πατρίδας και του έθνους μας;

Πάντως όλοι εκείνοι που αγωνίστηκαν με ηρωικό φρόνημα κατά των κατακτητών, βασιλικοί, αντιβασιλικοί ή κομμουνιστές, δηλαδή ο άδολος λαός, που δεν κατανοούσε τις ιδεολογίες και τα άθλια παιχνίδια σε βάρος του, όλοι εκείνοι που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν όχι για να προετοιμάσουν το έδαφος προς την εξουσία σε κάποιους, αλλά να δουν την πατρίδα ελεύθερη δικαιώνουν τον αγώνα ως εθνικό. Και πιστεύουμε ότι αυτοί ήσαν οι περισσότεροι.

                                                "ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ", 22-11-2009          

Η πολύπλευρη κρίση και τι να κάνουμε

 

Του Θόδωρου Μπατρακούλη*

 

Η προϊούσα πληθυσμιακή γήρανση και οι γενικότερες δημογραφικές εξελίξεις έχουν υποτιμηθεί από τις ελίτ και έχουν παραμεληθεί οι πολιτικές θεραπείας τους. Το πόρισμα της Βουλής αναφορικά με το δημογραφικό πρόβλημα, που είχε εγκριθεί ομόφωνα το 1993 δεν εφαρμόστηκε ποτέ – όπως και το πόρισμα αναφορικά με την προστασία των δασών.

Το πολύ σοβαρό δημογραφικό ζήτημα προσλαμβάνει ανησυχητικό χαρακτήρα σε συνδυασμό με την μαζική είσοδο και εγκατάσταση πολυάριθμων, αγνώστου αριθμού μεταναστών. Η έλλειψη σχεδιασμένης εθνικής μεταναστευτικής πολιτικής, με όρια και συγκεκριμένους στόχους, ήταν πρόβλημα διαχρονικού χαρακτήρα. Αλλά, τις τελευταίες δύο δεκαετίες η κρίση της Παγκοσμιοποίησης – της οποίας η εξέλιξη και οι συνέπειες είναι δύσκολο να προβλεφθούν – προκάλεσε ανεξέλεγκτη πλημμυρίδα λαθρομεταναστών.

Μετά το 1990 η Ελλάδα από χώρα αποστολής μεταναστών έγινε κατ'εξοχήν χώρα υποδοχής μεταναστών. Κατά την διάρκεια των δεκαετιών του 1990 και του 2000 εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών μπήκαν στη χώρα, και η συντριπτική πλειονότητά τους εγκαταστάθηκε σε πολλές αστικές, ημιαστικές και αγροτικές περιοχές. Το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης και της κατάστασης και μεταχείρισης των λαθρομεταναστών αποτελεί κεντρικό πρόβλημα των σημερινών κοινωνιών, σύμφυτο με την κρίση της ολιγαρχικής και καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Συνιστά βεβαίως πρόκληση και για τις πολιτικές δυνάμεις σε κάθε χώρα και διεθνώς. Οι τρόποι εκδήλωσής του, η έκταση και οι συνέπειες ποικίλλουν, αναλόγως της γεωπολιτικής θέσης, της οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής κατάστασης της κάθε χώρας.

Το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης εμφανίζεται οξύ στην Ελλάδα και υπό τη μορφή εισδοχής μεταναστών προερχόμενων από χώρες της Εγγύς και Μέσης Ανατολής διά μέσου Τουρκίας. Η τελευταία, ενώ είχε υπογράψει με την Ελλάδα το 2001 πρωτόκολλο επανεισδοχής των παράνομων μεταναστών, δεν το σεβόταν στην πράξη. Δεν ανταποκρινόταν, όπως όφειλε, στο Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου. Οι τουρκικές αρχές κάλυπταν τα κυκλώματα των σύγχρονων δουλεμπόρων. Η στάση αυτή των τουρκικών αρχών αποτελούσε και διαπίστωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Aπό το 2002, που η Κομισιόν είχε λάβει εντολή από το Συμβούλιο Υπουργών να αρχίσει τις διαπραγματεύσεις, η Τουρκία κρατούσε αρνητική στάση. Η χώρα που υπογράφει Συμφωνία Επανεισδοχής με την Ευρωπαϊκή Ένωση, υποχρεώνεται να πάρει πίσω τους μετανάστες που προήλθαν η διήλθαν από αυτήν και διαμένουν σε ένα κράτος της ΕΕ παράνομα, εφόσον της το ζητήσει το κράτος αυτό.

Η Αγκυρα χρησιμοποιεί την σύναψη Συμφωνίας Επανεισδοχής για να ασκήσει πίεση στην Ε.Ε. και στην Ελλάδα εν όψει του επικείμενου κρίσιμου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όπου θα συζητηθεί η πορεία της Τουρκίας προς την ένταξη. Στις 22 Σεπτεμβρίου συμφωνήθηκε η έναρξη των σχετικών ευρωτουρκικών διαπραγματεύσεων να γίνει στις 4 Δεκεμβρίου, έξι ημέρες πριν από τη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στις Βρυξέλλες (10 και 11 Δεκεμβρίου 2009), όπου θα συζητηθεί η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας. Η Τουρκία εκβιάζει με την όλη στάση της την Ε.Ε. και την Ελλάδα για να αποσπάσει το μέγιστο δυνατό της ικανοποίησης των στρατηγικών της στόχων.

         Ποιά πολιτική εξαγγέλλεται από την κυβέρνηση; Την απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας στη δεύτερη γενιά μεταναστών, το δικαίωμα ψήφου στις δημοτικές εκλογές για τους μακροχρόνια διαμένοντες και την επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας Δουβλίνο ΙΙ που καθορίζει το καθεστώς ασύλου και επαναπροώθησης μεταναστών, κατόπιν ελληνικού αιτήματος, προανήγγειλε ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου από το βήμα του παγκόσμιου φόρουμ για τη μετανάστευση και την ανάπτυξη (4 Νοεμβρίου). Μέτρα για την ισοπολιτεία των μεταναστών με τους Έλληνες ανακοίνωσε η υφυπουργός Εσωτερικών, Θεοδώρα Τζάκρη, μιλώντας στο Φόρουμ της Κοινωνίας των Πολιτών.

Στις προθέσεις της κυβέρνησης είναι η παροχή ελληνικής υπηκοότητας στα παιδιά των νόμιμων μεταναστών που διαβιούν στη χώρα μας, ενώ εξαγγέλθηκε η συμμετοχή των μεταναστών στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η κ. Τζάκρη σημείωσε ότι τα δύο σκέλη της μεταναστευτικής πολιτικής βρίσκονται υπό επεξεργασία, προκειμένου να πάρουν την οδό της νομοθετικής ρύθμισης. Ταυτόχρονα ο ΓΓ του ΟΗΕ Μπανκιμούν έκανε ωμές παρεμβάσεις σε ζητήματα (που θα έπρεπε να είναι) εσωτερικά αλλά και έχουν μείζονα εθνική σημασία: Κυπριακό, Μακεδονικό, μεταναστευτικό. Οποιαδήποτε χώρα  που σέβεται τον εαυτό της τουλάχιστον θα διαμαρτυρόταν…

         Αυτά συμβαίνουν ενώ στη χώρα περισσεύει η α-παιδεία, στην οικονομία κυριαρχούν ο μεταπρατισμός και η εξάρτηση, πολλοί εμφορούνται από αντιλήψεις καταναλωτισμού και ατομοκεντρισμού; Στον Τύπο, σε αρκετούς εκπαιδευτικούς και σε σημαντικό μέρος της νεολαίας επικρατούν εθνομηδενιστικές απόψεις, γλωσσική ανεπάρκεια, σύγχυση ή/και διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, διάφορα αγοραία, ‘‘νεοταξίτικα'' ιδεολογήματα. Υπάρχει αποξένωση από το λαïκό πολιτισμό και ‘‘πολυπολιτισμικές'' κενολογίες. Στην εξωτερική πολιτική πρυτανεύει πνεύμα υποτέλειας και ενδοτισμού.

         Η χώρα χρειαζόταν εδώ και καιρό πραγματική ανασυγκρότηση του κράτους με κριτήρια την αξιοκρατία, την υπέρβαση του κομματισμού και την δημιουργικότητα και αποδοτικότητα των λειτουργιών των υπηρεσιών. Η διοικητική επαναθεμελίωση του κράτους είναι σημαντικό να γίνει στη βάση των ιστορικών περιφερειών της. Με Κυβερνήτες και αιρετά Περιφερειακά Συμβούλια, που να διαθέτουν ευρείες, ουσιαστικές αρμοδιότητες και προυπολογισμούς επαρκείς για την υλοποίηση του περιφερειακού αναπτυξιακού σχεδίου. Μια τέτοια επαναθεμελίωση θα έπρεπε να εμπνέεται από αυτόνομα κινήματα ενεργών πολιτών, κινήματα που πρέπει να συμπεριλαμβάνουν στα αιτήματά τους τα στοιχεία που θα συνέθεταν την αγροτική αναγέννηση και την προαγωγή του τοπικού, λαïκού πολιτισμού.

        Κάποιοι ταγοί καλλιεργούν αποπροσανατολισμό και ηττοπάθεια, οδηγούν το λαό σε περιπέτειες με αβέβαιη έκβαση. Αλλά, στην υπαρκτή Ελληνική Δημοκρατία, όλοι οι πολίτες της είμαστε στον ένα ή στον άλλο βαθμό υπεύθυνοι. Απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας, απεγκλωβισμός από ιδιοτέλειες, ανευθυνουπευθυνότητα, σφιχταγκαλιάσματα δημοσίων λειτουργημάτων και κομματικής/συνδικαλιστικής ένταξης. Χρειάζεται οικολογική συνείδηση και καθημερινή δράση από περισσότερους ενεργούς πολίτες, που να συνεισφέρει στον απεγκλωβισμό από τις επιλογές που επιβάλλει το σύστημα, η συνεχιζόμενη – με τη μια ή την άλλη ηγεσία – νεοφιλελεύθερη, καπιταλιστική παγκόσμια Νέα Τάξη. Να συνειδητοποιήσουμε την διάχυτη στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία κρίση αξιών και ηθικής. Η κάθε μια και ο κάθε ένας μας να αναπροσδιορίσουμε ένα νόημα ζωής, να ξαναανακαλύψουμε αγάπη για την πατρίδα, συλλογικές αξίες! Χρειαζόμαστε ενίσχυση της αυτόχθονης σκέψης, όραμα, νέα συλλογικότητα.

         Προκειμένου οι νέοι στην Ελλάδα να παίξουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πορείας της χώρας, πρέπει κυρίως να βελτιωθεί η Παιδεία, σε όλες τις βαθμίδες, να προωθηθούν με γενναιότητα αλλαγές και να εφαρμοστεί ουσιαστική αξιολόγηση. Η πρόκληση του Πανεπιστημίου του 21ου αιώνα δεν βρίσκεται στη μορφή, αλλά στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης και στη διάσωση της Παιδείας ως κοινωνικού αγαθού, έναντι μιας δίνης εξελίξεων της νέας τάξης, που προωθεί τον επαναπροσδιορισμό της ιστορικής αλήθειας και των αξιών που αποτελούν τις δυνάμεις συνοχής των κοινωνικών οικοδομημάτων. Ο διάλογος που άνοιξε σε ορισμένα από ζητήματα χρειάζεται να οργανωθεί καλύτερα ανάμεσα στις κατά το δυνατόν ευρύτερες συλλογικότητες και ενεργούς πολίτες.

        Να αποκασταθούν οι πολίτες θεσμικά στο δικαίωμά τους να ασκούν ελεύθερα κοινωνικό έλεγχο ώστε να καρπώνονται τα αγαθά της συλλογικής γνώσης. Να διεκδικήσουμε αποφασιστικά κατά την επικείμενη αναθεώρηση του Ελληνικού Συντάγματος την τροποποίηση του άρθρου 44, που προβλέπει την δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφισμάτων και στη χώρα μας – όπου δεν στα 35 χρόνια μεταπολιτευτικής ζωής ουδέποτε εκδηλώθηκε η πολιτική βούληση να αξιοποιηθεί αυτή η μέγιστη δημοκρατική δυνατότητα για λήψη αποφάσεων από τον ελληνικό λαό σε μείζονα ζητήματα του εθνικού μας βίου. Να αξιοποιήσουμε τις τεχνολογικές δυνατότητες καταγραφής γνώμης πλήθους στις σύγχρονες μορφές δημοψηφισμάτων (π. χ. Δίκτυο ‘‘Περικλής'' του ΕΜΠ).

        Να αντιταχθούμε με συντονισμένες κινητοποιήσεις σε υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα στην Ευρωπαική Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου!

 ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΩΝ ΕΝΤΑΞΙΑΚΩΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ Ε.Ε.

εφόσον η Τουρκία:

–    Δεν αποσύρει τα κατοχικά στρατεύματά της στην Κύπρο.

–    Δεν καταργεί το casus belli στο Αιγαίο.

– Δεν αναγνωρίζει τις γενοκτονίες που διαπράχθηκαν εναντίον των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής (Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων).

– Δεν σέβεται τις διεθνείς δεσμεύσεις της στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης.
       

Να καταργηθεί το ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ!

Η Ελλάδα δεν μπορεί να δέχεται απεριόριστη μαζική είσοδο παράνομων μεταναστών, που φέρνουν τα κύματα που προκαλεί η κρίση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Οι μάζες εξαθλιωμένων άνθρωποι μπορούν να γίνουν όργανα οποιουδήποτε εγκληματικού εγκεφάλου ή/και σύμμαχοι οποιασδήποτε ηγεμονικής δύναμης ή γειτονικού κράτους.

ΟΧΙ στην αποδοχή ΕΝΤΑΞΙΑΚΩΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ με τη FYROM,

εφόσον δεν έχουν καταλήξει τα δύο μέρη σε συμφωνία αναφορικά με μια ονομασία της FYROM έναντι όλων και δεν παύσουν τα Σκόπια να ενεργούν βάσει της διαστρεβλωτικής προπαγάνδας ότι υφίσταται ''μακεδονικό έθνος'' και ότι υπάρχουν αλύτρωτα ‘‘μακεδονικά εδάφη''.

– Να ζητήσουμε την διεξαγωγή ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ στα μεγάλης σπουδαιότητας ζητήματα:

Εθνικών δημοψηφισμάτων στα μείζονος εθνικής σημασίας θέματα της ένταξης της Τουρκίας, της ΠΓΔΜ και της Αλβανίας στην Ε.Ε. Τοπικών δημοψηφισμάτων σε σπουδαία ζητήματα, όπως η περιβαλλοντική, η αναπτυξιακή και η ενεργειακή πολιτική, καθώς και η μεταναστευτική και οι όροι εγκατάστασης μεταναστών.

* Ο Θεόδωρος Σ. Μπατρακούλης είναι  Δρ Γεωπολιτικής, ΣΕΠ στο ΕΑΠ,  theobatrak@gmail.com

 

Πέρα από το σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό

 

Του αδ. Ζείδωρου

Ως Χριστιανοί ίσως να μην μπορούμε να αλλάξουμε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση και τον εγωισμό. Κι αυτό γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά πως, κι αν χτυπήσουμε τον εγωισμό με επαναστατικό τρόπο στις οικονομικές του εκδηλώσεις, χωρίς να απαλλαγούμε από την εσωτερική του κακία, γρήγορα θα παρουσιασθεί ξανά ύπουλα μεταμφιεσμένος. Μήπως κάτι τέτοιο δε συνέβη και με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, ο οποίος κατέληξε κρατικός καπιταλισμός; Μήπως ο υλισμός ως βάση του καπιταλισμού δεν είναι κυρίαρχος και στο σοσιαλισμό; Αυτή είναι η ψυχολογική πείρα, που έχει αποκτήσει ο Χριστιανισμός από τους είκοσι αιώνες ζωής του. Μα κι αν δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, είναι, ωστόσο, στο χέρι μας να μεταβάλλουμε τον τρόπο που εμείς συμμετέχουμε στο σύστημα αυτό και πρωτίστως τον τρόπο που διαχειριζόμαστε το εισόδημα και την περιουσία μας.

Σύμφωνα με τις Παροιμίες, ο ευσεβής άνθρωπος παρακαλεί το Θεό: «πλοῦτον δὲ καὶ πενίαν μή μοι δῷς, σύνταξόν δέ μοι τὰ δέοντα καὶ τὰ αὐτάρκη» (κεφ. ΚΔ΄). Ο Ιερός Συγγραφέας ζητάει από το Θεό την αυτάρκεια, τα αγαθά εκείνα που είναι απαραίτητα για την επιβίωσή του και όχι άλλα. Στην Καινή Διαθήκη, το ιδεώδες σύστημα της ιδιοκτησίας αποκρυσταλλώνεται στην πρακτική των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων. «Πάντες δὲ οἱ πιστεύοντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινά» (Πραξ. β΄ 44). Η κοινοκτημοσύνη εν αγάπη εντάσσεται στο θαύμα της πρωτοχριστιανικής ζωής και διά της Αγίας Γραφής κηρύσσεται σ’ όλη την Οικουμένη. Με την εμφάνιση του κοινοβιακού μοναχισμού, η κοινοκτημοσύνη θα εφαρμοστεί για περισσότερα από 1700 χρόνια. Και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προβάλλοντας σαν πρότυπο ορθόδοξης ζωής το μοναστικό κοινόβιο έλεγε σ’ ένα λόγο του πώς θέλει, ονειρεύεται να φτιάξει τη χριστιανική κοινωνία:

«Σ’ όσα λέγαμε μέχρι τώρα, ας τονίσουμε και τούτο: Και όλοι να πουλήσουν όλα τα υπάρχοντά τους, και να φέρουν εδώ τις εισπράξεις, μπροστά μας. Με τα λόγια το λέω. Μην ταραζόσαστε. Κανείς, ούτε πλούσιος, ούτε φτωχός… Έτσι και στα μοναστήρια τώρα ζουν, όπως άλλοτε οι πρώτοι πιστοί Χριστιανοί στα Ιεροσόλυμα… Αν όμως είχαμε την πείρα της κοινοβιακής ζωής, τότε θα ‘χατε κι εσείς όλο το θάρρος να την πραγματοποιήσετε. Και πόση χάρη έχει αυτός ο τρόπος ζωής… Αν προχωρούμε έτσι, σ’ αυτό τον τρόπο ζωής, πιστεύω στο Θεό, ότι κι αυτό θα γίνει. Μόνο να ‘χετε εμπιστοσύνη σ’ εμένα, και με την τάξη θα κατορθώσουμε να το πραγματοποιήσουμε. Κι αν δώσει ο Θεός ζωή, πιστεύω, πως γρήγορα θα σας οδηγήσω σ’ αυτό τον τρόπο ζωής, στην κοινοκτημοσύνη.» (Εις τας πράξεις, 11, 3)

Η πατερική γραμματεία έχει ασχοληθεί εκτενώς με το σύστημα της χριστιανικής κοινοκτημοσύνης ως το ιδανικό σύστημα ιδιοκτησίας. Συνοπτικά μπορούμε να παρατηρήσουμε:

Για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, η μοναστική κοινοβιακή ζωή είναι το πρότυπο της κοινωνικής και οικονομικής τους ζωής. Αντίστοιχα, η κοινοκτημοσύνη, όπως τη βρίσκουμε στα έργα του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, του Μεγάλου Βασιλείου και του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος, είναι το ψηλότερο σκαλοπάτι της φυσικής κατάστασης του ανθρώπου στην κλίμακα της ιδιοκτησίας. Ανώτερη από αυτήν και πάνω από τις φυσικές δυνάμεις του ανθρώπου είναι μόνο η ακτημοσύνη.

Η κοινοκτημοσύνη εφαρμόζεται με επιτυχία σε μικρές κοινότητες, που τα μέλη τους συνδέονται με τη χριστιανική αγάπη, γιατί η ιδιοκτησία «του Κυρίου» είναι για όλους τους «δούλους» του. Είναι η συνέπεια της τέλειας αγάπης, γιατί ο άνθρωπος μαθαίνει να αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους, όπως ο Θεός. «Εκείνος που έχει τον πλησίον του σαν τον εαυτό του, δεν ανέχεται να έχει ο ίδιος τίποτα περισσότερο απ’ τον πλησίον του», παρατηρεί ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος. Με την χριστιανική κοινοκτημοσύνη καταργείται ή περιορίζεται η ατομική ιδιοκτησία και εξαλείφεται το ατομιστικού (ειδωλολατρικό-ρωμαϊκό-σύγχρονο ευρωπαϊκό) πνεύμα, που είναι και η αιτία γένεσης για τις ζήλειες, τις φιλονικίες, τους χωρισμούς, τις έχθρες και τους πολέμους. «Το σον και το εμόν εξώρισται», λέει ο Ιερός Χρυσόστομος. Με την κοινοκτημοσύνη επέρχεται η ουσιαστική ισότητα και ενότητα των ανθρώπων και στα υλικά αγαθά. Χωρίς αυτές, ολόκληρη η ουμανιστική φιλολογία περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων παραμένει κουτσή. Γι’ αυτό, και όποιος έχει ατομική ιδιοκτησία μέσα στο κοινόβιο θεωρείται προδότης σαν τον Ιούδα. Όπως λέει ο Μ. Βασίλειος, η «ιδιάζουσα κτήσις» είναι κλοπή.

Αιτία και βάση της κοινοκτημοσύνης αποτελεί η αγάπη, γι’ αυτό και μας χαρίζει την ευλογία του Θεού. Με αυτήν δημιουργείται η υποδειγματική ανθρώπινη κοινωνία, με αποτέλεσμα ακόμη και οι άπιστοι να γίνονται Χριστιανοί από το θαυμασμό τους για την αγαπητική οργάνωση των Χριστιανών, να ενώνεται όλος ο κόσμος κι έτσι να δοξάζεται ο Θεός στη γη. Η κοινοκτημοσύνη είναι ικανή «την οικουμένην επιστρέψαι άπασαν», όπως λέει ο Άγ. Ιω. Χρυσόστομος. Αντίστοιχα, η χριστιανική κοινοβιακή ζωή βοηθάει ηθικά και πνευματικά τον άνθρωπο, γιατί τον απαλλάσσει από τις πολλές φροντίδες για τα υλικά αγαθά κι έτσι τον βοηθάει χρονικά και ηθικά για ν’ ασχοληθεί με τα πνευματικά. Καταργεί την υπερηφάνεια του πλουσίου και δίνει αξιοπρεπή αλλά χωρίς εγωισμό ζωή στο φτωχό. Αναπτύσσει τη συνεργασία, την ενότητα και τη συναισθηματικότητα των ανθρώπων, την εμπιστοσύνη στο Θεό και στον κάθε αδελφό, και τελικά την αγάπη στον άνθρωπο και στο Θεό, κι έτσι ο άνθρωπος και σ’ αυτή τη γη ζει ευτυχισμένος.

Όλα αυτά ίσως ηχούν παράξενα στα αφτιά μας, γιατί είμαστε μια γενιά που μεγάλωσε μέσα στην αφθονία και την απόλαυση. Τα οικονομικά αδιέξοδα όμως και η πίεση που δέχονται σήμερα οι πανεπιστημιακοί πτυχιούχοι στην αγορά εργασίας αργά ή γρήγορα θα μας αναγκάσουν να τα σκεφτούμε. Ίσως είναι ο καιρός να γυρίσουμε στην απλή ζωή της κοινότητας. Τα οφέλη θα είναι τεράστια για την πνευματική μας ζωή, αλλά θα βοηθήσουν και στην απήχηση του χριστιανικού μηνύματος στη σύγχρονη κοινωνία. Γιατί ο Χριστιανισμός «είναι στην ουσία της αποστολής του προοδευτικός. Δεν έρχεται να μας πει ότι τα ανθρώπινα έχουν «ευ και καλώς», ίσα-ίσα ζητάει το νέο, που θα είναι συγχρόνως και καλύτερο. Τους «καινούς ουρανούς και την καινήν γην», εν οις δικαιοσύνη κατοικεί» (Αλέξανδρος Τσιριντάνης).

(Το κείμενο είναι βασισμένο στο βιβλίο «Το πρόβλημα του θεσμού της ιδιοκτησίας» του Ν. Θ. Μπουγάτσου των εκδόσεων «Κοράλι»)

 

σημ. φιλαλήθη/philalethe00:

Το κείμενο παραχωρήθηκε εκθύμως από τον αδελφό σε… σύναξιν διαλεκτική, και η πρώτη δημοσίευσή του εγένετο ώδε.

Να σημειωθή, ότι το θεωρήσαμε αξιόλογο για τον λόγο, ότι:

 

-προβάλλει ένα πολύ διαφορετικό λόγο από το καλβινιστικό απολιτίκ.

 

 -προβάλλει την αυτοοργάνωσή μας ως Εκκλησίας και την ανεξαρτησία μας από το Κράτος μέσα από μία επαναστατική αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων σύμφωνα με τους Πατέρες.

 

Δεν συμφωνούμε, βέβαια, με τον “ιστορικό πεσσιμισμό”, για να χρησιμοποιήσω μία αυτοαναφορική φράση του πρώιμου Μπερντιάεφ, που φαίνεται να διαπερνά εν τινί μέτρω το κείμενο, όπως δεν συμφωνεί και ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς κ.π.α.

Παραταύτα, είναι ένα έξοχο παράδειγμα της καλής χριστιανοκοινωνικοπολιτικής ανησυχίας που αναζωογονείται σε ένα μέρος – ημών – της Ορθόδοξης Χριστιανικής νεολαίας…

Πολύπλευρη κρίση και δημοκρατικές πρωτοβουλίες

 

Του Θόδωρου Μπατρακούλη*

Ποιά είναι η κατάσταση της Ελλάδας και του Ελληνισμού 35 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση και την κυπριακή τραγωδία; Κυριαρχία του μεταπρατισμού στην οικονομία, συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού και της παραγωγικής βάσης της χώρας. Η παιδεία, το σύστημα υγείας ουσιαστικά καμμένα. Πολιτισμική αλλοτρίωση, κυριαρχία των εισαγόμενων πολιτισμικών προïόντων. Στο σύγχρονο σχολείο της αμάθειας η ελληνική παράδοση παραμένει στα αζήτητα, σαν άγνωστη λέξη. Εξαφάνιση στην περίοδο της Μεταπολίτευσης περισσότερο ίσως από το 60% του υπάρχοντος το 1974 δασικού πλούτου της χώρας.

Συνεχίζονται οι προσπάθειες υποταγής της Κύπρου στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ-Μεγάλης Βρετανίας-Τουρκίας, με την προώθηση ‘‘λύσης'' παρόμοιας με το διαλυτικό της Κυπριακής Δημοκρατίας σχέδιο Ανάν. Στο Αιγαίο σταθερή επιδίωξη της Τουρκίας (και της κυβέρνησης Ερντογάν) είναι να εγγράψει έναντι πάντων τον παραδοσιακό τουρκικό κατάλογο αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Τον στόχο αυτό προωθεί με όλα τα μέσα που χρησιμοποιεί: απειλή ένοπλης σύρραξης (casus belli), παραβιάσεις και παραβάσεις του Ελληνικού εναέριου χώρου, θεωρία των ‘‘γκρίζων ζωνών'', υπόθεση Ιμίων (1996) κλπ. Στη Θράκη, μετά τη μονομερή κήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου (‘‘Κοσόβας''), επιτάθηκαν οι κινήσεις που έδειχναν ότι η τουρκική διπλωματία χρησιμοποιεί το μουσουλμανικό μειονοτικό στοιχείο ως «στρατηγική μειονότητα».  

         Παρ' όλα τα προαναφερόμενα, η Αθήνα από το 1999 (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ελσίνκι)  έχει υποστηρίξει, στην ουσία χωρίς όρους και χωρίς χειροπιαστά ανταλλάγματα και διαφοροποιήσεις της Αγκυρας, την ένταξη της ηγεμονιστικής, νεοοθωμανικής Τουρκίας στην Ε.Ε. Τα τελευταία χρόνια, με βάση μια επιχειρηματολογία εσωτερικού χώρου, προειδοποιούνταν η Αγκυρα ότι αν δεν αναλάβει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τους ευρωπαϊκούς κανόνες έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν θα συνεχιστεί η ενταξιακή πορεία της γείτονος. Ωστόσο, η σχετική επιχειρηματολογία αποδείχτηκε ότι ήταν ελιγμοί διαχείρισης της ελληνικής κοινής γνώμης, ενώ η ελλαδική διπλωματία παρέμεινε εκκωφαντικά σιωπηλή σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης. Επόμενο ήταν  η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στις αξιολογήσεις της ενόψει και της επικείμενης Συνόδου Κορυφής του Δεκεμβρίου, να μη βλέπει σοβαρά προβλήματα στην συνέχιση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας και στην έναρξη διαπραγματεύσεων με την ΠΓΔΜ. Πρόκειται για πραγματικό διπλωματικό φιάσκο της Ελλάδας, με τελευταίες υπογραφές Κώστα Καραμανλή και Ντόρας Μπακογιάννη.

         Η προϊούσα πληθυσμιακή γήρανση και οι γενικότερες δημογραφικές εξελίξεις έχουν υποτιμηθεί από τις ελίτ και έχουν παραμεληθεί οι πολιτικές θεραπείας τους. Το πόρισμα της Βουλής αναφορικά με το δημογραφικό πρόβλημα, που είχε εγκριθεί ομόφωνα το 1993 δεν εφαρμόστηκε ποτέ – όπως και το πόρισμα αναφορικά με την προστασία των δασών. Το πολύ σοβαρό δημογραφικό ζήτημα προσλαμβάνει ανησυχητικό χαρακτήρα σε συνδυασμό με την μαζική είσοδο και εγκατάσταση πολυάριθμων, αγνώστου αριθμού μεταναστών. Η έλλειψη σχεδιασμένης εθνικής μεταναστευτικής πολιτικής, με όρια και συγκεκριμένους στόχους, ήταν πρόβλημα διαχρονικού χαρακτήρα. Αλλά, τις τελευταίες δύο δεκαετίες η κρίση της Παγκοσμιοποίησης – της οποίας η εξέλιξη και οι συνέπειες είναι δύσκολο να προβλεφθούν – προκάλεσε ανεξέλεγκτη πλημμυρίδα λαθρομεταναστών. Μετά το 1990 η Ελλάδα από χώρα αποστολής μεταναστών έγινε κατ'εξοχήν χώρα υποδοχής μεταναστών. Κατά την διάρκεια των δεκαετιών του 1990 και του 2000 εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών μπήκαν στη χώρα, και η συντριπτική πλειονότητά τους εγκαταστάθηκε σε πολλές αστικές, ημιαστικές και αγροτικές περιοχές. Το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης και της κατάστασης και μεταχείρισης των λαθρομεταναστών αποτελεί κεντρικό πρόβλημα των σημερινών κοινωνιών, σύμφυτο με την κρίση της ολιγαρχικής και καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Συνιστά βεβαίως πρόκληση και για τις πολιτικές δυνάμεις σε κάθε χώρα και διεθνώς. Οι τρόποι εκδήλωσής του, η έκταση και οι συνέπειες ποικίλλουν, αναλόγως της γεωπολιτικής θέσης, της οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής κατάστασης της κάθε χώρας.

         Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης εμφανίζεται στην Ελλάδα με οξύτητα και υπό τη μορφή της εισδοχής μεταναστών προερχόμενων από χώρες της Εγγύς και Μέσης Ανατολής διά μέσου Τουρκίας. Η γειτονική χώρα ενώ είχε υπογράψει με την Ελλάδα το 2001 πρωτόκολλο αναφορικά με την επανεισδοχή  των παράνομων μεταναστών, δεν σεβόταν στην πράξη τη συμφωνία. Η Τουρκία δεν ανταποκρινόταν, όπως όφειλε, στο Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου. Οι τουρκικές αρχές κάλυπταν τα κυκλώματα των σύγχρονων δουλεμπόρων. Η στάση αυτή των τουρκικών αρχών αποτελούσε και διαπίστωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (βλ. δηλώσεις του Αντιπροέδρου της Κομισιόν Ζακ Μπαρώ). Aπό το 2002, που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε λάβει εντολή από το Συμβούλιο Υπουργών να αρχίσει τις διαπραγματεύσεις, η Τουρκία κρατούσε αρνητική στάση. Η χώρα που υπογράφει Συμφωνία Επανεισδοχής με την Ευρωπαϊκή Ένωση, υποχρεώνεται να πάρει πίσω τους μετανάστες που προήρθαν η διήλθαν από αυτήν και διαμένουν σε ένα κράτος της ΕΕ παράνομα, εφόσον της το ζητήσει το κράτος αυτό. Η Αγκυρα χρησιμοποιεί τώρα την σύναψη Συμφωνίας Επανεισδοχής λαθρομεταναστών για να ασκήσει πίεση στην Ε.Ε. και στην Ελλάδα εν όψει του επικείμενου κρίσιμου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όπου θα συζητηθεί η πορεία της Τουρκίας προς την ένταξη. Στις 22 Σεπτεμβρίου συμφωνήθηκε η έναρξη των σχετικών ευρωτουρκικών διαπραγματεύσεων να γίνει στις 4 Δεκεμβρίου, έξι ημέρες πριν από τη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στις Βρυξέλλες (10 και 11 Δεκεμβρίου 2009), όπου θα συζητηθεί η πορεία της Τουρκίας προς την ένταξη. Στην ουσία, η Τουρκία εκβιάζει με την όλη στάση της την Ε.Ε. και την Ελλάδα για να αποσπάσει το μέγιστο δυνατό της ικανοποίησης των στρατηγικών της στόχων.

         Αλλοπρόσαλλη πολιτική στο σύγχρονο ‘‘Μακεδονικό'' έναντι του αλυτρωτικού επεκτατισμού των Σκοπίων, που υποθάλπεται από τις μεθοδεύσεις των ΗΠΑ, της Τουρκίας και του Σόρος.

         Επίσημη αδράνεια έναντι των προσπαθειών της Αλβανίας να προβάλει το ‘‘ζήτημα των Τσάμηδων'' αλλά και μια προπαγάνδα περί ‘‘ιστορικού αλβανικού χαρακτήρα της Ηπείρου''. Επί πλέον, το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αλβανίας προσφεύγει στο Συνταγματικό Δικαστήριο για τη συμφωνία που η κυβέρνηση του Μπερίσα υπέγραψε με την Ελλάδα για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στο Ιόνιο Πέλαγος, καθυστερώντας την επικύρωσή της στη Βουλή.

         Απεμπόληση γενικά των εθνικών και λαïκών δικαιωμάτων, όπως επιτάσσουν πολυεθνικοί κολοσσοί και μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

         Χαρακτηριστικό παράδειγμα πληθυσμιακής ομάδας που βιώνει ανασφάλεια, άγχος και έλλειμμα εμπιστοσύνης αποτελεί η γενιά των τριαντάρηδων. Η μεγάλη πλειονότητα των τριαντάρηδων καταλαβαίνει ότι αυτή θα ‘‘πληρώσει τη νύφη''.

         Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κατέρρευσε κάτω από σκάνδαλα, ανικανότητα και εγκατάλειψη ακόμα και των λίγων πατριωτικών ευαισθησιών από το ‘‘Υπουργείο από το Εξωτερικόν''. Ο Γ. Α. Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός, χωρίς να διευκρινίζει πως θα διαφοροποιηθεί από την πολιτική των προκατόχων του, επενδύοντας στην φαντασιακή ικανοποίηση αιτημάτων του κάθε απογοητευμένου. Το μπερλουσκονικό ΛΑΟΣ επιδίδεται σε πυροτεχνήματα διεκδικώντας κι αυτό μια θέση ανάμεσα στους διαχειριστές. Ούτε αυτό αναφέρεται στην κυριαρχία των μεταπρατικών δραστηριοτήτων στην οικονομία που υπονομεύουν τις προσπάθειες να ακολουθηθεί ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αναλώθηκε σε μια ‘‘φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές'' (και με έλλειμμα ιδεών), δείχνοντας για άλλη μια φορά τον επικοινωνιακό χαρακτήρα μιας ‘‘αριστεράς'', μέρους της κρίσης του μεταπολιτευτικού συστήματος. Το ΚΚΕ προσπαθεί να κρύψει το έλλειμμά του σε όραμα και ελπίδα αναστηλώνοντας τον Στάλιν. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι ακολούθησαν την πεπατημένη των ευρωπαïκών προγραμμάτων και της Νέας Τάξης. Σε σειρά ζητημάτων που αφορούν τις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας έχουν θέσεις ενδοτικές ή ασαφείς. Και οι φιλοπόλεμες θέσεις ηγετικών στελεχών των ευρωπαïκών ‘‘πράσινων'' κομμάτων, οι υπέρ της Τουρκίας θέσεις στο Κυπριακό και στο ζήτημα της ένταξής της στην Ε.Ε., η στάση ‘‘ίσων αποστάσεων'' στην ισραηλοπαλαιστινιακή διένεξη δεν συνιστούν θετικά προηγούμενα.

         Είναι άραγε μονόδρομος τα παραπάνω; Τι μπορεί να γίνει, όσο κυριαρχεί α-παιδεία, όσο στην οικονομία κυριαρχούν ο μεταπρατισμός και η εξάρτηση, όσο πολλοί εμφορούνται από αντιλήψεις καταναλωτισμού και ατομοκεντρισμού; Οσο στον Τύπο, σε πολλούς εκπαιδευτικούς και σε σημαντικό μέρος της νεολαίας επικρατούν εθνομηδενιστικές απόψεις, ιστορική σύγχυση ή/και διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, και διάφορα αγοραία, ‘‘νεοταξίτικα'' ιδεολογήματα; Οσο υπάρχει αποξένωση από το λαïκό πολιτισμό και ‘‘πολυπολιτισμικές'' κενολογίες; Οσο στην εξωτερική πολιτική πρυτανεύει πνεύμα υποτέλειας και ενδοτισμού;

         Η χώρα χρειαζόταν εδώ και αρκετά χρόνια πραγματική (όχι προπαγανδιστική) ανασυγκρότηση του κράτους με κριτήρια την αξιοκρατία, την υπέρβαση του κομματισμού και την δημιουργικότητα και αποδοτικότητα των λειτουργιών των υπηρεσιών. Η διοικητική επαναθεμελίωση του κράτους είναι σημαντικό να γίνει στη βάση των ιστορικών περιφερειών της. Με Κυβερνήτες και αιρετά Περιφερειακά Συμβούλια, που να διαθέτουν ευρείες, ουσιαστικές αρμοδιότητες και προυπολογισμούς επαρκείς για την υλοποίηση του περιφερειακού αναπτυξιακού σχεδίου. Μια τέτοια επαναθεμελίωση θα έπρεπε να εμπνέεται από αυτόνομα κινήματα ενεργών πολιτών, κινήματα που πρέπει να συμπεριλαμβάνουν στα αιτήματά τους τα στοιχεία που θα συνέθεταν την αγροτική αναγέννηση και την προαγωγή του τοπικού, λαïκού πολιτισμού.

         Κομματικοί αξιωματούχοι αποδεχόμενοι την α-παιδεία, τον εθνομηδενισμό και την υποτέλεια καλλιεργούν αποπροσανατολισμό και ηττοπάθεια, οδηγούν το λαό σε περιπέτειες με αβέβαιη έκβαση. Αλλά, στην υπαρκτή Ελληνική Δημοκρατία, όλοι οι πολίτες της – πρώτα τα πολιτικά κόμματα που ψηφίζονται και ασκούν διαχείριση – είμαστε στον ένα ή στον άλλο βαθμό υπεύθυνοι. Απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας, απεγκλωβισμός από ιδιοτέλειες, ανευθυνουπευθυνότητα, σφιχταγκαλιάσματα δημοσίων λειτουργημάτων και κομματικής/συνδικαλιστικής ένταξης. Χρειάζεται οικολογική συνείδηση και δράση από όλο και περισσότερους ενεργούς πολίτες στην καθημερινή ζωή, και η οποία να συνεισφέρει στον απεγκλωβισμό από τις επιλογές που επιβάλλει το σύστημα, η συνεχιζόμενη – με τη μια ή την άλλη ηγεσία – νεοφιλελεύθερη, καπιταλιστική παγκόσμια Νέα Τάξη. Πρέπει να δούμε σοβαρά την διάχυτη στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία κρίση αξιών και ηθικής. Η κάθε μια και ο κάθε ένας μας χρειαζόμαστε ένα νόημα ζωής, αγάπη για την πατρίδα, συλλογικές αξίες! Χρειαζόμαστε ενίσχυση της αυτόχθονης σκέψης, όραμα, νέα συλλογικότητα.

         Στη συγκρότηση δημοκρατικού πόλου με πατριωτικές, οικολογικές, κοινωνικές ευαισθησίες και αξιόπιστη προγραμματική πρόταση είναι απαραίτητη η συμμετοχή ανθρώπων απ' όλες τις γενιές, ιδιαίτερα τριαντάρηδων και εικοσάρηδων. Προκειμένου όμως η νέα γενιά στην Ελλάδα να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πορείας της χώρας, πρέπει κυρίως να βελτιωθεί η Παιδεία, σε όλες τις βαθμίδες, να προωθηθούν με γενναιότητα αλλαγές και να εφαρμοστεί ουσιαστική αξιολόγηση. Η πρόκληση του Πανεπιστημίου του 21ου αιώνα δεν βρίσκεται στη μορφή, αλλά στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης και στη διάσωση της Παιδείας ως κοινωνικού αγαθού, έναντι μιας δίνης εξελίξεων της νέας τάξης, που προωθεί τον επαναπροσδιορισμό της ιστορικής αλήθειας και των αξιών που αποτελούν τις δυνάμεις συνοχής των κοινωνικών οικοδομημάτων. Ο διάλογος που έχει ανοίξει σε σειρά από ζητήματα χρειάζεται να οργανωθεί καλύτερα ανάμεσα στις κατά το δυνατόν ευρύτερες συλλογικότητες και ενεργούς πολίτες.

        Να αποκασταθούν οι πολίτες θεσμικά στο δικαίωμά τους να ασκούν ελεύθερα κοινωνικό έλεγχο ώστε να καρπώνονται τα αγαθά της συλλογικής γνώσης. Να διεκδικήσουμε αποφασιστικά κατά την επικείμενη αναθεώρηση του Ελληνικού Συντάγματος την τροποποίηση του άρθρου 44, που προβλέπει την δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφισμάτων και στη χώρα μας – όπου δεν στα 35 χρόνια μεταπολιτευτικής ζωής ουδέποτε εκδηλώθηκε η πολιτική βούληση να αξιοποιηθεί αυτή η μέγιστη δημοκρατική δυνατότητα για λήψη αποφάσεων από τον ελληνικό λαό σε μείζονα ζητήματα του εθνικού μας βίου. Να αξιοποιήσουμε τις τεχνολογικές δυνατότητες καταγραφής γνώμης πλήθους στις σύγχρονες μορφές δημοψηφισμάτων (π. χ. Δίκτυο ‘‘Περικλής'' του ΕΜΠ).

 

        Να εμποδίσουμε με συντονισμένες κινητοποιήσεις υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα στην Ευρωπαική Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου!

        ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΩΝ ΕΝΤΑΞΙΑΚΩΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ Ε.Ε. εφόσον η Τουρκία:

 

– Δεν αποσύρει τα κατοχικά στρατεύματά της στην Κύπρο.

 

– Δεν καταργεί το casus belli στο Αιγαίο.

 

– Δεν αναγνωρίζει τις γενοκτονίες που διαπράχθηκαν εναντίον των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής (Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων).

 

– Δεν σέβεται τις διεθνείς δεσμεύσεις της στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης.

 

        ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΜΑΖΙΚΟ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑ, από εξαθλιωμένους ανθρώπους (που μπορούν να γίνουν όργανα οποιουδήποτε εγκληματικού εγκεφάλου ή/και σύμμαχοι οποιασδήποτε ηγεμονικής δύναμης ή γειτονικού κράτους), διά μέσου των μαζικών μεταναστευτικών κυμάτων που προκαλεί η κρίση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

        ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΕΝΤΑΞΙΑΚΩΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ με τη FYROM, εφόσον δεν έχουν καταλήξει τα δύο μέρη σε συμφωνία αναφορικά με μια ονομασία της FYROM έναντι όλων και δεν παύσουν τα Σκόπια να ενεργούν βάσει της διαστρεβλωτικής προπαγάνδας ότι υφίσταται ''μακεδονικό έθνος'' και ότι υπάρχουν αλύτρωτα ‘‘μακεδονικά εδάφη''.

– Να ζητήσουμε την διεξαγωγή ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ στα μεγάλης σπουδαιότητας ζητήματα: Εθνικών δημοψηφισμάτων στα μείζονος εθνικής σημασίας θέματα της ένταξης της Τουρκίας, της ΠΓΔΜ και της Αλβανίας στην Ε.Ε. Τοπικών δημοψηφισμάτων σε σπουδαία ζητήματα, όπως η περιβαλλοντική, η αναπτυξιακή και η ενεργειακή πολιτική, καθώς και η μεταναστευτική και οι όροι εγκατάστασης μεταναστών.

 

* Ο Θεόδωρος Σ. Μπατρακούλης είναι  Δρ Γεωπολιτικής, ΣΕΠ στο ΕΑΠ,  theobatrak@gmail.com,

μπλογκ http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com

 

Τρίτη αναβολή της δίκης Τάκη Πολίτη

 

Του Βένιου Αγγελόπουλου

Αναβλήθηκε, για τη Δευτέρα 26/10 και για τρίτη φορά, η δίκη του πανεπιστημιακού Τάκη Πολίτη στο Βόλο.

Επισήμως, ο Τ.Π. κατηγορείται ότι υπεξαίρεσε 380 ευρώ από το Δημόσιο επειδή έκανε απεργία και δεν υπέγραψε σχετική δήλωση (ενώ αντίθετα, ως πρόεδρος τότε του Συλλόγου διδασκόντων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, το είχε ποικιλοτρόπως δηλώσει δημόσια, καλώντας και τους συναδέλφους να κάνουν το ίδιο, σε πανελλαδικής εμβέλειας απεργία). Παράλληλα με τη δικαστική δίωξη, καλλιεργείται και ένα εχθρικό κλίμα από σημαντική μερίδα των τοπικών Μέσων Μαζικής Χειραγώγησης: επανειλημμένα η είδηση κυκλοφόρησε σε τοπικά φύλλα με τίτλο: Πανεπιστημιακός διώκεται για απάτη.

Πρόκειται προφανώς για προσχηματική κάλυψη αντισυνδικαλιστικής δίωξης: στο εξωτερικό (στην καπιταλιστική Γαλλία ειδικότερα, εξ ιδίας εικοσαετούς πείρας), ατομικές δηλώσεις ζητούνται μόνον για την μη συμμετοχή σε απεργία, για προφανείς λόγους προφύλαξης των ατόμων από την πίεση του γραφειοκρατικού μηχανισμού, κάτι που επανειλημμένα έχει τεθεί από την ΠΟΣΔΕΠ.

 Στη συγκεκριμένη δίκη, στοχοποιείται στο πρόσωπο του Τ.Π. η σύσσωμη αντίδραση του πανεπιστημιακού κόσμου στο νομοσχέδιο Γιαννάκου, το 2006, που πέτυχε μάλιστα την δεκάμηνη αναβολή της κατάθεσής του (αλήθεια, σκοπεύει να αναθεωρήσει τα άθλια και αντιεκπαιδευτικά – αποδεδειγμένα πλέον – μέτρα της προηγούμενης κυβέρνησης η νέα υπουργός, και προς ποια κατεύθυνση;).

Στον διωκόμενο συνάδελφο έχουν εκφράσει τη συμπαράστασή τους (και παρά τις δυσμενείς συνθήκες από τη γειτνίαση με τις εκλογές και τα μετεκλογικά, που καλύπτουν την επικαιρότητα) πάρα πολλοί. Το δικαστήριο της Δευτέρας ήταν γεμάτο από φοιτητόκοσμο (όπως και τις προηγούμενες φορές), πάνω από είκοσι πανεπιστημιακοί δήλωσαν μάρτυρες υπεράσπισης (όχι μόνον συνδικαλιστές αλλά και πρόεδροι τμημάτων, μέλη πρυτανικών σχημάτων, απλοί συνάδελφοι καθώς και ένας βουλευτής),  260 συνάδελφοι  έχουν υπογράψει (από το Μάη) κείμενο με τίτλο «Είμαστε το ίδιο ένοχοι» (κείμενο και υπογραφές στο http://net.glotta.ntua.gr/politis/index.html), πλήθος φορέων και οργάνων έχουν εκδώσει ψηφίσματα. Για παράδειγμα, με τη φράση

 

H Εκτελεστική Γραμματεία της ΠΟΣΔΕΠ:

– Καταγγέλλει την αντισυνδικαλιστική  δίωξη εναντίον του συναδέλφου.

– Θεωρεί απολύτως απαράδεκτη την διοικητική και ποινική εξατομίκευση των συλλογικών κινητοποιήσεων.

– Εκφράζει την αμέριστη συμπαράστασή της στο διωκόμενο συνάδελφο Τάκη Πολίτη,

 

καταλήγει η τελευταία απόφαση  (7/10/2009) της ΠΟΣΔΕΠ, ομόφωνη παρά την πρόσφατη αλλαγή ηγεσίας: 

 

Ελπίζουμε, στις 26 Οχτώβρη, η Δικαιοσύνη να αποδώσει δικαιοσύνη.

 

Ευγένιος Αγγελόπουλος (ang@math.ntua.gr), Εκπρόσωπος της Συσπείρωσης Πανεπιστημιακών στην ΕΓ της ΠΟΣΔΕΠ

Τέτοιο παράδειγμα, που ενδημεί στον ιστότοπο του Υπουργείου Εσωτερικών, είναι η σύγκριση ποσοστών αντί της σύγκρισης απολύτων μεγεθών. Έτσι, μαθαίνουμε ότι ο Σύριζα διατηρεί τη δύναμή του σε ποσοστά στην Καρδίτσα και τη Λευκάδα (2,86% και 5,16% αντίστοιχα), ενώ στην πραγματικότητα χάνει 150 ψήφους από 3000 στην Καρδίτσα και 43 από 986 στη Λευκάδα, χάνει δηλαδή περίπου το 5% της δύναμής του στους δύο αυτούς νομούς. Η σταθερότητα των ποσοστών απλά σημαίνει ότι ο αριθμός των εγκύρων μειώθηκε επίσης κατά 5%.

            Από την άλλη, οι αριθμοί μόνοι τους δεν λένε τίποτε: χρειάζεται πρόσθετη πληροφόρηση. Μπορούν να δείξουν ότι υπάρχουν διαφοροποιήσεις και αποκλίσεις μεταξύ περιφερειών, όχι όμως και να τις αιτιολογήσουν χωρίς περισσότερη ανάλυση. Έτσι, στις 54 από τις 56 περιφέρειες ο Σύριζα είτε μειώνει το ποσοστό του είτε το αυξάνει ελάχιστα, το πολύ μέχρι 0,75% (πανελλαδικά, ως γνωστόν το ποσοστό του μειώνεται κατά 0,44%). Κι όμως, στις δύο υπόλοιπες περιφέρειες είναι τρίτο κόμμα και αυξάνει πάνω από 2% το ποσοστό του: σχεδόν το διπλασιάζει (καθώς και τους ψήφους του) στην Ξάνθη ενώ τα υπερδιπλασιάζει στη Ροδόπη. Καμία μαθηματική πράξη δεν μπορεί να ερμηνεύσει αυτή την ανωμαλία. Αλλά η ερμηνεία προκύπτει αβίαστα αν ξέρεις ότι ο Σύριζα έχει άποψη στήριξης των κατατρεγμένων, και υπάρχει σημαντική μειονότητα στην Ξάνθη και τη Ροδόπη. Και είναι αξιοσημείωτο ότι παρόμοια αύξηση έχει και το ΛΑΟΣ, που υποστηρίζει την εθνική καθαρότητα, ενώ το ΚΚΕ πέφτει στην πέμπτη θέση με κάτω από 3% και στους δύο νομούς.

            Ας προχωρήσουμε όμως πιο συστηματικά, περιδιαβάζοντας τον ιστότοπο του Υπουργείου Εσωτερικών (http://ekloges.ypes.gr/pages/index.html  ).

 

Γενικές παρατηρήσεις (Πίνακας 1)

1) Αυξομειώσεις 2007-2009 (χιλιάδες ψήφων)

 

Κόμμα                       Απόλυτα       Ποσοστιαία

Έγκυρα              – 301               –  4,4%

ΠΑΣΟΚ              +285              +10,4%

ΝΔ                      – 699              -23,3%

ΠΑΣΟΚ+ΝΔ      – 414               –  7,2%

ΛΑΟΣ                 +114               +42,1%

ΝΔ+ΛΑΟΣ         – 515               – 19,2%

Αριστερά           – 116               – 11,6%

Οικολόγοι           + 98             +131,4%

 

            Ο πίνακας αυτός δείχνει στη δεύτερη στήλη την αυξομείωση του συνόλου των εγκύρων ψηφοδελτίων καθώς και των κομμάτων σε ψήφους (η Αριστερά δίνεται συνολικά, καθώς η ανάλυσή της θα εξεταστεί χωριστά στην επόμενη παράγραφο). Η τρίτη στήλη  δείχνει τι ποσοστό της δύναμης (ως προς το 2007) μιας παράταξης αντιπροσωπεύει αυτή η αύξηση ή απώλεια ψήφων. Ας σημειωθεί ότι τα δεδομένα δεν αρκούν για να ερμηνεύσουν τις μετακινήσεις ψήφων (όσοι έφυγαν από την Αριστερά πήγαν στο ΛΑΟΣ; Μάλλον απίθανο, παρότι τα νούμερα σχεδόν ταυτίζονται).

Παρατηρούμε πρώτα ότι ο αριθμός των εγκύρων ψηφοδελτίων μειώθηκε κατά 300 χιλιάδες, που αντιπροσωπεύουν σχεδόν 5% των εγκύρων του 2007. Καθώς δεν μεταβλήθηκε παρά ελάχιστα το πλήθος των εγγεγραμμένων, έχουμε 300 χιλιάδες άτομα παραπάνω εκτός πολιτικού συστήματος. Ακόμη περισσότερο όμως μειώθηκε το άθροισμα των ψήφων των κομμάτων εξουσίας: ο δικομματισμός έχασε πάνω από 400 χιλιάδες ψήφους, έναν στους 14 ψηφοφόρους του, 7,2% (εδώ βλέπουμε τη διαφορά που επισημάνθηκε πριν: το ποσοστό του δικομματισμού πέφτει από 80% σε 77,5%, μείωση σημαντικά μικρότερη. Η απώλεια σε ποσοστό κρύβει την απώλεια σε ψήφους).

Η ανατροπή της σχέσης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και η μεγάλη διαφορά οφείλεται λιγότερο στη άνοδο του ΠΑΣΟΚ (σημαντική σε ψήφους, αλλά μόλις το 10% της δύναμής του), απ' όσο στην πανωλεθρία της ΝΔ, η οποία, με 700 χιλιάδες ψήφους λιγότερο χάνει κάπου έναν ψηφοφόρο στους τέσσερις. Όσο για την άνοδο του ποσοστού του ΠΑΣΟΚ (και συνακόλουθα την αυτοδυναμία), αυτή οφείλεται τόσο στην αύξηση των ψήφων του όσο (και με το παραπάνω) στη μείωση των εγκύρων.

Η σημαντική αύξηση του ΛΑΟΣ δεν σημαίνει αύξηση της Δεξιάς. Η «πολυκατοικία» χάνει κατά 20%, έναν στους πέντε ενοίκους της. Σημαίνει όμως αλλαγή των συσχετισμών εντός Δεξιάς: ένας στους εφτά δεξιούς που παραμένουν ψηφίζει πλέον ΛΑΟΣ (αντί ένας στους δώδεκα το 2007). Η πολιτική εκμετάλλευση του γεγονότος προφανής.

Οι οικολόγοι τέλος υπερδιπλασιάζουν τις ψήφους τους κερδίζοντας σχεδόν 100 χιλιάδες ψηφοφόρους και πλησιάζοντας την είσοδο στη Βουλή. Παρουσιάζονται σαν εξωσυστημική (όχι αντισυστημική) δύναμη και επωφελούνται από την απαξίωση του συστήματος, διατηρώντας ένα πόδι μέσα σ' αυτό. Αντίθετα, η Αριστερά και οι προτάσεις της, στο σύνολό τους, δεν έπεισαν. Αλλά αυτό θα το εξετάσουμε αναλυτικότερα.

 

Η αριστερή ψήφος (Πίνακας 2)

 

  2) Ψήφοι και αυξομειώσεις των σχηματισμών της Αριστεράς

 

Κόμμα                          2009                           2007          Διαφορά      Ποσοστιαία

ΚΚΕ                517 130          583 750          -66 620          -11,4%

ΣΥΡΙΖΑ         315 601          361 101          -45 500          -12,6%

ΑΝΤΑΡΣΥΑ    24 734            22 847          +1 887           + 8,3%

ΚΚΕμλ              10 213            17 555            -7 342           -41,8%

μλΚΚΕ                5 505              8 137             -2 632          -32,3%

ΕΕΚ                   4 536

Εξωκοινοβ.      44 988            48 539            -3 551            -7,3%

 

            Η κοινοβουλευτική Αριστερά μειώνεται σχεδόν ομοιόμορφα, χάνοντας περίπου έναν στους οχτώ ψηφοφόρους της, με το ΚΚΕ να έχει ανεπαίσθητα μικρότερες απώλειες από το Σύριζα. Η αναλογία μεταξύ τους, περίπου τρία προς πέντε, ουσιαστικά διατηρείται.

            Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά χάνει επίσης, αλλά σημαντικά λιγότερο, 7% της δύναμής της (μικρής, περίπου 0,7% του συνόλου). Αυτό όμως κρύβει ένα ενδιαφέρον φαινόμενο: ο νέος σχηματισμός ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ένωση των προηγουμένων ΜΕΡΑ και ΕΝΑΝΤΙΑ, εισπράττει κάπου δύο χιλιάδες ψήφους παραπάνω από το άθροισμα των συνιστωσών του (8% αύξηση), και μάλιστα, παρά την αποχώρηση του ΕΕΚ που διατηρεί 4 χιλιάδες ψήφους. Το ενωτικό εγχείρημα, σε συνάρτηση με την κατάσταση στην υπόλοιπη πολιτική σκηνή, αποδεικνύεται εκλογικά προσοδοφόρο, στη μικροκλίμακα του κάτω του 1%. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγκεντρώνει πάνω από τους μισούς ψήφους της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, καθώς οι δύο μαρξιστικές-λενινιστικές οργανώσεις καταποντίστηκαν εκλογικά και είναι το μόνο αριστερό σχήμα που αυξάνεται.

 

Εκλογική συμπεριφορά του Σύριζα (Πίνακας 3)

 

            Πριν προχωρήσουμε στον Πίνακα 3, που εξετάζει τους νομούς που εκλέγουν βουλευτές, κάποιες παρατηρήσεις για το σύνολο των περιφερειών, παρμένες από τους πίνακες του Υπουργείου (δυστυχώς το Υπουργείο δίνει αυξομειώσεις ποσοστών και όχι απολύτων μεγεθών, και πάνω σ' αυτά θα στηριχτούμε, με τις διατυπωμένες επιφυλάξεις, καθώς η ανάγνωση αυτή γίνεται χωρίς υπολογιστικά πακέτα).

            Σε όλες τις περιφέρειες εκτός από 7, η αυξομείωση του Σύριζα είναι μικρότερη από 1%: Αύξηση σε Ξάνθη και Ροδόπη όπως ήδη επισημάναμε, μείωση σε Α' και Β' Αθήνας, Αχαΐα, Χίο και Μεσσηνία. Στις περισσότερες περιφέρειες η απόκλιση από το προηγούμενο ποσοστό είναι κοντά στην πανελλαδική απόκλιση (-0,44%) και μάλλον ευνοϊκότερη: στις 39 από τις 56 περιφέρειες υπάρχει από 0,6% μείωση μέχρι 0,3% αύξηση. Επίσης, σε γενικές γραμμές, υπάρχει σταθερότητα μέχρι αύξηση βόρεια από τη γραμμή Άρτα – Μαγνησία, μείωση νοτιότερα. Καθώς η μεγαλύτερες μειώσεις, ποσοστιαία και απόλυτα, γίνονται εκεί που ο Σύριζα ήταν ισχυρός και αντιστρόφως (με αποτέλεσμα να χαθούν δύο έδρες στην Αττική και να κερδηθεί μία στη Λάρισα), εμφανίζεται μια τάση προς γεωγραφική ομογενοποίηση.

            Αυτά φαίνονται και στον Πίνακα 3: Στο σύνολο Αττικής ο Σύριζα έχει το ένα τρίτο της δύναμής του πανελλαδικά, και χάνει ένα ψηφοφόρο στους πέντε, λίγο καλύτερα απ' όσο η Νέα Δημοκρατία πανελλαδικά. Χάνει 32 χιλιάδες, ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα μόλις 13 χιλιάδες (από τους οποίους τις 6 χιλιάδες σε Πάτρα, Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο). Έξω από αυτά τα αστικά κέντρα χάνει μόλις 7 χιλιάδες από τις 45 σύνολο. Το γεγονός αυτό αξίζει να μελετηθεί: Αν οι απώλειες οφείλονται σε μεγάλο μέρος στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις που προηγήθηκαν, μήπως οι ανθρώπινες σχέσεις φθείρονται περισσότερο στις μεγαλουπόλεις και τερατουπόλεις;

Αξιοσημείωτο επίσης το ότι στη Λάρισα το ποσοστό αυξάνεται από 3,85% σε 3,97%, ενώ οι ψήφοι μειώνονται (ελάχιστα). Άλλο ένα δείγμα για όσα λέγαμε στην αρχή. Και αυτό δεν είναι μόνο μαθηματική παρατήρηση αλλά και πολιτική: το ποσοστό είναι ένα κλάσμα, που αυξάνει όταν κερδίζουμε ψήφους ή όταν τους χάνουν οι άλλοι. Για το δεύτερο φροντίζουν οι άλλοι, κάνοντας λάθη. Αν μας αρκεί να κάνουμε λιγότερα λάθη από τους άλλους, σιγά την ανανεωτικότητα και τη ριζοσπαστικότητά μας…

 

     3) Αυξομειώσεις Σύριζα στις περιοχές βουλευτικών εδρών

 

Περιοχή                2009         2007          Διαφορά      Ποσοστιαία

Αττική (σύνολο)  133 562  166 513          – 32 591         -19,6%           

Αχαΐα                      7 900       10 358          –   2 458         -23,7%

Α' Θεσ/νίκης        21 079       23 383          –   2 304         –  9,9%

Β' Θεσ/νίκης          8 812         9 071           –      259         –  2,9%

Ηράκλειο                7 277          8 671          –   1 394          -16,1%

Λάρισα                    7 540         7 587           –        47          –  0,6%

 

Συμπεριφορά του Σύριζα και σταυροδοσία στην Αττική (Πίνακας 4)

 

Ο πίνακας που ακολουθεί αναλύει ψήφους και σταυρούς στις πέντε εκλογικές περιφέρειες της Αττικής (τις μόνες διαθέσιμες στον τόπο του Υπουργείου προς το παρόν), περιορίζοντας τα δεδομένα στους επικρατέστερους υποψήφιους. Όπου αυτοί ήταν πάλι υποψήφιοι το 2007, σημειώνονται οι αντίστοιχοι σταυροί στην τρίτη στήλη και η ποσοστιαία μεταβολή στην τέταρτη όπως και στους προηγούμενους πίνακες (όπου δεν υπάρχει νούμερο στην τρίτη και τέταρτη στήλη, δεν υπήρχε υποψηφιότητα εκεί).

 

4) Σταυροδοσία και ποσοστιαία μείωση του Σύριζα στην Αττική

 

Α' Αθήνας                24 294   30 363  -20%

Τσιπρας      16 290 

Φιλινη            6 726    8 664   -22%

Κοροβεσης                  5 514    6 149   -10%

Βουτσης        3 766    5 441   -31%

Αξελος           3 153    4 827   -35%

Πορταλιου                   2 346 

Μαργαριτης                1 976 

 

Β' Αθήνας   75 234  94 087   -20%

Κουβελης     23 368  28 242   -17%

Παπαδημ.     14 033 

Ψαριανος     13 846  15 465   -10%

Βαλαβανη       9 325 

Στρατουλης                  8 297    8 864   –  6%

Βαρεμενος     8 291 

Δουρου           6 867    8 925   -23%

Αλεξοπουλου   4 997 

 

Α' Πειραιώς              7 589     9 532   -20%

Δριτσας        3 595     4 752   -24%

Σταματακη                   1 475     2 027   -27%

Φραγκου       1 010 

 

Β' Πειραιώς             10 587                 12 551   -15%

Λαφαζανης                  4 098      4 950   -17%

Καρακωστα                 2 257 

Κυλακου       2 006      3 256   -38%

Αλεβιζοπ.     1 889 

 

Αττική υπ                 15 858                 19 710   -20%

Λεβεντης      3 418     5 878   -41%

Στεργιου       2 402     4 650   -48%

Παντζας        2 290 

Σωτηριου      2 072     4 022   -48%

Θεοδωρατου               1 949 

Θεοχαρη        1 809 

 

Βλέπουμε πως στις 4 από τις 5 περιφέρειες η πτώση είναι 20% (στρογγυλεμένα – διαφέρουν λίγο στα δεκαδικά) και μόνο στη Β' Πειραιώς  κρατιέται στο 15%.  Οι σταυροί των κυρίων υποψηφίων ακολουθούν την τύχη του ψηφοδελτίου, από οριακά καλύτερα έως πολύ χειρότερα – μεταξύ αυτών και τα περισσότερα γνωστά ονόματα, βουλευτές, ηγετικοί παράγοντες τάσεων, κτλ. Εξαιρέσεις μεγαλύτερης αντοχής αποτελούν μόνον ο Στρατούλης με 6% απώλεια σταυρών και οι Ψαριανός και Κοροβέσης με 10% απώλεια, οι οποίοι μειώνουν σημαντικά την απόσταση που τους χώριζε από τους προηγούμενους, παρά το γεγονός ότι και οι δύο είχαν έντονη αρνητική σταυροδοσία εναντίον τους (από διαφορετικές μεριές). Άντεξαν καλύτερα από την Ελένη Σωτηρίου, για την οποία επίσης υπήρξε έντονη άρνηση εξ αιτίας της επιλογής της στο ευρωψηφοδέλτιο, αλλά η οποία έχασε τους μισούς της σχεδόν σταυρούς, μη έχοντας την αναγνωρισιμότητα των άλλων δύο. Σημειωτέον ότι παρόμοια πτώση είχαν και υπόλοιποι του υπολοίπου Αττικής, μεταξύ των οποίων και ο βουλευτής Λεβέντης που είχε κάνει δηκτικές δηλώσεις εναντίον του Κοροβέση.

Προφανώς, λόγω των πρόσφατων πολιτικών (και προσωπικών) αντιπαραθέσεων, υπήρξε έντονη σταυροδοσία, θετική και αρνητική, και παρόλο που η σειρά των σταυρών διατηρήθηκε, όλοι είχαν απώλειες. Βεβαίως η σταυροδοσία δεν εξηγεί τα πάντα, γιατί έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που όποιος έσπαζε τη γραμμή ήταν αποστάτης – τουλάχιστον στον κόσμο του Σύριζα: εδώ, η γραμμή για ψήφο στον ίδιο τον Σύριζα είχε 20% απώλειες. Η σταυροδοσία, θετική ή αρνητική, μετατρέπει τη διατύπωση πολιτικών προτάσεων σε επιλογή προσώπων, και η αντίθεση ήταν σαφώς μεγαλύτερη από τη στήριξη. Μπορούμε, νομίζω να πούμε πως η απαξίωση των προσώπων ήταν κατά κανόνα μεγαλύτερη από τη φθορά του όλου σχήματος. Και αυτό ίσως θάπρεπε να κάνει κάποιους να αναλογιστούν μπας και ήρθε η ώρα να αφήσουν τις καρέκλες τους, προτού οι άνθρωποι της επαρχίας, που κράτησαν το Σύριζα όρθιο, πάρουν των ομματιών τους.

Κατά τα άλλα, υπήρξαν πρωτοεμφανιζόμενα άτομα που είχαν σχετική επιτυχία, ενώ τα αγαπημένα παιδιά των καναλιών δεν διασώθηκαν – με εξαίρεση τον Παπαδημούλη, για τον οποίο είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς αν οι σταυροί του είναι επιτυχία ή όχι.

Μένει να αποτιμηθεί το αποτέλεσμα του Αλέξη Τσίπρα. Οι αριθμοί από μόνοι τους δεν αρκούν: Είναι σίγουρα επιτυχία το ότι τα δύο τρίτα των ψηφοφόρων της Α' Αθήνας του έδωσαν σταυρό. Το ένα τρίτο όμως του τον αρνήθηκε. Δεν αρκεί για να το ερμηνεύσει αυτό η γραφειοκρατική αντίληψη της σύγκρουσης μηχανισμών σταυροδοσίας, ξεχνώντας ότι συγκρούσθηκαν επίσης πολιτικά επιχειρήματα. Γνωρίζουμε, φαντάζομαι, από τον περίγυρό μας, ανθρώπους που για διαφορετικούς λόγους έβαλαν ή δεν έβαλαν σταυρό στον Αλέξη: σε άλλους αρέσει, σε άλλους όχι, άλλοι εκτίμησαν τη συμβολή του στην προεκλογική εκστρατεία, άλλοι δεν ήθελαν να τον περάσει η Φιλίνη ή ο Κοροβέσης, άλλοι τον ήθελαν για αρχηγό, άλλοι δεν ήθελαν να το πάρει επάνω του, άλλοι ήθελαν να σταματήσει η προσωποπαγής κρίση ηγεσίας, άλλοι τον είδαν σαν εγγυητή ενότητας, και άλλα πολλά. Το ότι, πέρα από όλα τα άλλα, εκπροσώπησε με επιτυχία το Σύριζα σε δύσκολες στιγμές, δεν νομίζω ότι το αμφισβητεί κανείς. Το ποιο θα είναι το πολιτικό πρόσωπο του Σύριζα στη συνέχεια (και το εάν το πολιτικό πρόσωπο ταυτίζεται με φυσικό πρόσωπο, κατά πόσον δηλαδή βαδίζουμε προς μια αρχηγική παράταξη), θα δείξει.

Πράγματι, ο δικομματισμός έχει μια ευκαιρία: αν το ΠΑΣΟΚ τα ψιλοκαταφέρει και η Δεξιά ανασυνταχθεί, το πολιτικό σύστημα θα συνεχίσει να φθείρεται με αργούς ρυθμούς, κερδίζοντας χρόνο. Αν όμως το ΠΑΣΟΚ ακολουθήσει τα χνάρια της ΝΔ, θα έχουμε ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Σε μια τέτοια περίπτωση η Αριστερά μπορεί να γίνει πόλος έλξης, αν υπερβεί τη σημερινή κρίση της και συνδυάσει όραμα, καθημερινότητα και αγώνες. Αν δεν τα καταφέρει, σίγουρα κάποιοι αριστεροί θα τρέξουν ως παράγοντες να βοηθήσουν στην αναμόρφωση αυτή, ενώ η Αριστερά θα κάθεται στη γωνία.

Διότι η Αριστερά έχει νόημα μόνον ως εργαλείο κοινωνικής αλλαγής, όχι ως αυτοσκοπός, όχι ως συλλογική ιδιοτέλεια. Η συλλογική ιδιοτέλεια δεν προσφέρει αρκετές καρέκλες σε όλους και συχνά υποχωρεί μπροστά στην προσωπική ιδιοτέλεια: αφθονούν γύρω μας οι περιπτώσεις όπου κάποιο αριστερό παρελθόν αποτελεί διαβατήριο κοινωνικής ανόδου.

Βένιος Αγγελόπουλος, ang@math.ntua.gr

  ΟΜΠΑΜΑ: Ο δεύτερος κρίκος

 

Του TheoTheoreio

Εγραψα με την αφορμη οτι καποιος πιστος, φιλος και οπαδος ηθελε να με πειραξει και μου 'στειλε φιλικα αυτες τις δυο σειρες, απο κατω.  Διαβαστε τό αποτελεσμα. 

Αλλά φταστε το στο τελος, γιατι τα λιγα οικονομικα στην αρχη δινουν λαθος εικονα.  Αλλου παει το θεμα προς το τελος, και χτυπαει και τη δικη μας πορτα.  Μαλλον ειμαστε παγιδευμενοι.

 

‘‘Πτώχευση κήρυξε η Chrysler – Γεγονός η συμφωνία με Fiat''.

‘‘Τέλος εποχής για GM – Ομιλία Ομπάμα''.

Σε τουτο το website http://quickfacts.census.gov/qfd/states/00000.html ειναι ευκολο να διαπιστωσετε γρηγορα και απλα: Ο πληθυσμος της Αμερικης ειναι 304.059.724 (γραμμη πρωτη). Οι εργαζομενοι, σε μη αγροτικες επιχειρησεις, ειναι περιπου 119.917.165 (γραμμη δευτερη, στο business πινακα, παρακατω, στη μεση), δηλ. ποσοστο επι του πληθυσμου, 39.44%

Σε τουτο εδω το website, http://www.census.gov/epcd/www/smallbus.html στο δευτερο πινακα, αν προσθεσουμε τις γραμμες 4-9, δηλ. τους απασχολουμενους σε μικρες επιχειρησεις (1-499 εργαζομενοι) λαμβανουμε τον αριθμο 58.597.452. Και αν προσθεσουμε και τις δυο επομενες γραμμες, δηλ τις μικρομεσαιες επιχειρησεις (500-999 εργαζομενους) τοτε λαμβανουμε το συνολο τών 64.378.794 εργαζομενων σε μικρες και μικρομεσαιες επιχειρησεις. 

Δηλ. το 53.7% επι τού συνολου ολων τών εργαζομενων, εκτος δημοσιων υπηρεσιων και αγροτικων επιχειρησεων, απασχολειται στις μικρες και μικρομεσαιες.

Αυτο αποδεικνυεται και απο το http://www.sba.gov/advo/stats/sbfaq.pdf στη πρωτη σελιδα, κατω αριστερα. Αφου λοιπον το 53.7% των εργαζομενων δουλευουν σε μικρες και μικρομεσαιες επιχειρησεις, γιατι αρνειται ο νεος προεδρος να παρει οποιοδηποτε μετρο γι'αυτους; Σε μας, τους Ελληνες, φαινεται ηλιθιο ενα τετιο ερωτημα, ειμαστε συνηθισμενοι, αλλα για Αμερικη μετραει και ειναι πολυ σοβαρο. Ουτε προεκλογικα ειπε τιποτα, ουτε μετεκλογικα εχει ανακοινωσει κανενα μετρο. 

Αντιθετα, με τους φορους που βαζει, σε 37 (απο τις 50) Πολιτειες η προσωπικη φορολογια εισοδηματος θα ξεπερασει το 50% αρα θα εξαφανισει μικρους και μικρομεσαιους.  Δειτε το εδω

http://www.taxfoundation.org/publications/show/24863.html  στη πρωτη στηλη ειναι το ονομα τών Πολιτειων, στη προτελευταια οι συνολικοι φοροι και στη τελευταια η σειρα προτεραιοτητας, ποια Πολιτεια θα πληρωνει ‘‘καλυτερα''.

Απο την αλλη, δειτε το εδω, http://www.ere.net/2007/11/01/chryslers-cuts-by-the-numbers/

η Chrysler εχει 59.000 εργαζομενους και αλλους 68.000 η GM, δειτε το εδω, http://en.wikipedia.org/wiki/General_Motors  δηλ. συνολο μαζι 127.000

Γιατι αγνοει 64.378.794 εργαζομενων αλλα φροντιζει 127.000; Γιατι αυτοι ειναι οργανωμενοι στα Συνδικατα, που τον χρηματοδοτησαν στην καμπανια του.

Ομως πισω απο καθε ενεργεια, εκτος του συμφεροντος υπαρχει και η ιδεολογια.  Αργησαν λιγο, επρεπε ολα να γινουν σιγα με προσοχη και νομιμα, αλλα βρηκαν και τήν ιδεολογια του και τις ριζες του. Αρχισε τωρα να ξετυλιγεται το κουβαρι και θα δουμε εξελιξεις. 

Βρηκαν ακομα και απο που αρχισε, ποιος τόν βοηθησε στο σχεδιασμο, που τα σπουδασε ολα. Ηδη δοθηκε το πρασινο φως για να γινει η δικη να αποδειξουν οτι δεν ειναι Αμερικανος υπηκοος, δειτε το στο  

http://www.antijihadresistance.com/forums/index.php?s=4f24e62ffc6715cfe9e3a564f62e15c3&showtopic=22671

και εδω στους Λος Αντζελες Ταϊμς, υποστηρικτες του,

http://latimesblogs.latimes.com/washington/2009/02/obama-birth-cer.html

Κανενας δεν εχει δει μεχρι τωρα Αμερικανο, ειτε μαυρο, ειτε Ινδο, ειτε οποιασδηποτε εθνικοτητας να βγαζει γυμνασιο στην Ινδονησια, ετσι δεν ειναι;  Και ενω η αμφισβητηση τού οτι ειναι Αμερικανος πολιτης ειναι αληθινη (αλλιως και ο ιδιος θα ειχε αποδεσμευσει το πραγματικο του πιστοποιητικο γεννησης και η Χαβαη θα το εδινε δημοσιως, ενω τωρα και οι δυο αρνουνται), αλλου ειναι το κλειδι τής υποθεσης αυτης. 

Στις σημειωσεις του ηταν γραμμενα: ‘‘Για να χτυπησεις το συστημα χρειαζεται οχι αγωνας απο μπροστα, προσωπο με προσωπο (οπως στη παραδοσιακη αντικαπιταλιστικη πρακτικη), αλλα χτυπημα απο πισω, στη ραχοκοκκαλια τού συστηματος.  Η ραχοκοκκαλια τού συστηματος εχει τεσσερα κεντρα (εγραφε), Εκπαιδευση, Εργασια, Περιθαλψη, και Συνταξιοδοτικο''. 

 Αυτα εγραφε τοτε, και αυτα χτυπησε ηδη μεσα στους πρωτους εξι μηνες. Αυτα δειχνουν οτι ο ανθρωπος δεν ειναι εναντιον τού καπιταλισμου, αλλα εναντιον τού συντηρητισμου. Δεν ειναι κομμουνιστης ουτε σοσιαλιστης, να αλλαξει τη νοοτροπια τών ανθρωπων προσπαθει, και μαλιστα παγκοσμιως. 

Μεχρι τωρα τα εχει αγγιξει και τα τεσσερα, ενω μονο στο εργασιακο εχει ηδη προχωρησει σε τελικες ενεργειες, Chrysler-GM-AIG και Citibank για αρχη.  61% – 60% – 79% και 34%

Απο κοινη πολιτικη αποψη, προσωπικη μου γνωμη ειναι, καλως εξελεγη και καλα κανει. Μαθημα χρειαζοταν και μαλιστα γερο. Δεν μπορεις να κοροϊδευεις τον κοσμο. Απηυδησε ο κοσμος. Και καλα εκανε και καλα εκαναν και τον εβγαλαν.  Αυθεντικος δεν ειναι, η αναποτελεσματικοτητα και το ψεμα τών Ρεπουμπλικανων τον ανεδειξε, οπως η αναποτελεσματικοτητα και η αχρηστεια τού Καρτερ ανεδειξε τόν Ρηγκαν. Ρηγκαν χωρις Καρτερ δεν θα υπηρχε και Ομπαμα χωρις Μπους παλι δεν θα υπηρχε. 

Η Αναποτελεσματικοτητα τους, η Αλαζονεια τους και η Αναληθεια τον ανεδειξε.   Αλλά, τωρα θα εφαρμοσει το σχεδιο του. Και δυστυχως το σχεδιο του, λεω εγω, δεν εχει να κανει με σοσιαλιστικη πολιτικη. Δεν ειναι θεμα δεξιας – αριστερας στην Αμερικη.  

Ειναι θεμα γενικοτερο, φωτος-σκοταδιου. Ουτε θεμα πτωσης μιας αυτοκρατοριας ειναι. Ειναι θεμα ζωης-θανατου τών αρχων. Η αποδειξη και το γιατι ειναι παρακατω, διαβαστε. 

Αυτος ο πολεμος εχει αρχισει απο παλια, απο την εποχη τού πατερα Μπους, με την ‘‘Νεα Ταξη Πραγματων'', θυμαστε; Το'λεγε και το ξαναλεγε τοτε, τον ειρωνευομαστε εμεις τον διευθυντη τού κοσμου τοτε και δεν καλαβαιναμε τι ελεγε (οπως ειρωνευομαστε και τον Ρηγκαν ‘καουμποϋ', αλλα αυτοι το χαβα τους, δεν ακουνε τιποτα·  δουλευουνε και μαλιστα δουλευουνε σκληρα). 

Περασαν τα χρονια·  για να δουμε τωρα, κανανε τιποτα; Μπας και εχουμε ηδη αυτη τη ‘‘Νεα Ταξη Πραγματων''; Και σε ποιο βαθμο. Εμεις οι απλοϊκοι μπλεχτηκαμε στον αγωνα για επιβιωση, ξεχασαμε· για να δουμε, μπας και εκαναν αυτοι τιποτα προς αυτη τη κατευθυνση; Και αν ναι, τι στην ευχη, ποιοι ειναι αυτοι που το σχεδιαζανε και μαλιστα ξερανε ποσο κοιμισμενοι ειμαστε εμεις ωστε  το ελεγαν στα ισα δημοσιως, και το διαλαλουσαν, και ενω ολα αυτα τα χρονια αυτοι δουλευανε, εμεις ξεχασαμε; Για να δουμε. 

Μηπως εχουν ηδη τα αποτελεσματα που επιδιωκουν αυτοι οι κυκλοι; Μηπως ηδη  επιτυγχανουν τού σκοπού τους; Και που βασιζονται να το λενε στη μουρη μας και εμεις οχι μονο δεν το πιανουμε αλλα συναινουμε κιολας; 

Βασιζονται στο οτι κοσμος δεν εχει ουτε χρονο να μελετησει ουτε και πιστευει οτι υπαρχει μια μαχη αναμεσα στο φως και στο σκοταδι. Ο κοσμος πιστευει οτι η μαχη που γινεται, γινεται μαλλον τυχαια και υπο το φως. Δηλ. οτι αν θελουμε εχουμε την δυνατοτητα και να το δουμε και να εμπλακουμε και να αντιδρασουμε. Ναι, ενταξει, αλλα μονο αν κοιταξουμε στην σωστη κατευθυνση. Αλλιως αλλου θα ειναι ο γαμος, και αλλου θα χορευουμε εμεις. 

 

[Λιγα λογια για το σκοταδι].

 

Και μονο που οι περισσοτεροι πιστευουν οτι υπαρχει σκοταδι, χανουν, κοιτανε στη λαθος κατευθυνση γιατι αλλου ειναι η αληθεια. Σκοταδι δεν υπαρχει απο μονο του, το σκοταδι ειναι η ελλειψη φωτος. Το φως υπαρχει αυθεντικα και αυθυπαρκτα. Το σκοταδι δεν υπαρχει ουτε αυθεντικα ουτε αυθυπαρκτα, επερχεται μονο με την ελλειψη τού φωτος. Αρα οταν καποιος μαχεται εναντιον τού σκοταδιου, δεν πετυχαινει τιποτα, ποτέ, αφου το σκοταδι δεν υπαρχει. Η λυση, για να απαλλαχθεις απο το σκοταδι, ειναι να πας πισω και να επαναφερεις το φως. Να αγνοησεις το σκοταδι και να εργαστεις να επαναφερεις το φως. 

ΥΓ: (Να που το παω με το να καταλαβαινουμε αντι να αντιπαραθετουμε και να μαχομεθα, με τα αρθρα μου περι καταλαβηματος, το πρωτο 29/6/09 ‘‘Πως καταλαβαινουμε οτι καταλαβαινουμε'')

Αρα η λυση δεν ειναι η μαχη, ειναι η εργασια. Επαναπροσδιορισμος και εργασια. Διαφορά μεγαλη, εεε; Οσο μαχεσαι το σκοταδι, πρωτον το διατηρεις ζωντανο (αλλιως τι θα μαχεσαι;) και δευτερον το δυναμωνεις, το θρεφεις, εστω και αν το πολεμας και ισχυρα και αποτελεσματικα, αφου λογω τής φυσης του η μονη λυση ειναι να φερεις πισω το απολεσθεν φως. Οσο δεν φερνεις πισω το απολεσθεν φως, σκοταδι θα εχεις ειτε το πολεμας ειτε οχι. 

(Ειρησθω εν παροδω: Να που νομιζω οτι επισης χρειαζεται επαναπροσδιορισμο ο μοναχισμος αντι να λεμε αυτο ειναι, ετσι το βρηκαμε και αποτελει παραδοση. Οι περοσσοτεροι μοναχοι πολεμανε φαντασματα.)

Ελεγε ο Παϊσιος (σελ. 575, Ιερομοναχου Ισαακ, Βιος Γεροντος Παίσιου τού Αγιορειτου)  ‘‘Τον διαβολο τον χτυπας ξανα και ξανα αλλα παλι εκει, δεν φευγει.  Χρειαζεται μονο περιφρονηση και να μην του δινουμε δικαιωματα''. Βαλτε οπου η λεξη διαβολος τη λεξη σκοταδι και εχετε τη λυση. 

 

[Τελος τα Λιγα λογια για το σκοταδι].

 

Το τι γινεται τωρα στην Αμερικη, με τα ματια ενος Πνευματικο-Πολιτικο-Προσανατολιστη ειναι θεμα ζωης-θανατου τών αρχων και τής παραδοσης, οχι μονο στην Αμερικη αλλα σε ολο το κοσμο. Αν το δεις με τα ματια ενος Πνευματικο-Πολιτικο-Προσανατολιστη οπως λεω οτι ειμαι εγω, ειναι θεμα ζωης-θανατου τής παραδοσης. Ποιας παραδοσης; Της εξης:

Σκοπιμως αφηνω λιγο κενο εδω για να αφησεις τα προηγουμενα, να αφησεις το μυαλο απελευθερωμενο απο το προηγουμενο σετ σκεψεων και να κανεις μια παυση.  Εδω χρειαζεται μια αλλαγη ατμοσφαιρας στο μυαλο σου, γιατι με αυτα που θα ακολουθησουν χρειαζεται να καταλαβεις κατι διαφορετικο, να δεις το πως σκεφτεσαι εσυ ο ιδιος στην καθημερινοτητα, να δεις οτι εχεις συμμετασχει σε αυτο που ακολουθει, οτι δεν ειναι ευθυνη αλλων.  Παμε λοιπον. 

Δεν ειναι λογικο να φροντιζεις τον αθρωπο; Ναι. Το παν ειναι ο ανθρωπος και ο συνανθρωπος, ετσι δεν ειναι; Δεν συμφωνεις με αυτο; Ναι. Συμφωνεις. Ολοι συμφωνουμε. Φαινεται λογικο. Φαινεται ανθρωπινο. Και ο Χριστος για τον ανθρωπο θυσιαστηκε, ετσι δεν ειναι; Ναι. Ολα για τον ανθρωπο. 

Αγαπη στον συνανθρωπο, καλυτερη ζωη για τον ανθρωπο, παροχες στον καινουργιο ανθρωπο (τα παιδια), συμπονοια στον αδυναμο ανθρωπο (ανημπορους, πεινασμενους, ξενους, ατυχους κλπ.), ολα για τον ανθρωπο και ειδικα για ολους εκεινους που παλιοτερα ησαν καταπιεσμενοι (γυναικα, εγχρωμους, αλλων θρησκευματων κλπ.), ετσι δεν ειναι; 

Ναι. Οποιος τα αρνηθει αυτα ειναι απανθρωπος.  Αρα ολοι συμφωνουμε. Παλι θα αφησω λιγο κενο να εμπεδωσεις στα οσα συμφωνεις παραπανω, να δεις οτι τα παραπανω σού φαινονται λογικα, οτι εχεις αποδεχθει χωρις πολυ κοπο και σαν προφανες καποια συγκεκριμενη σταση και λογικη και εχεις παγιδευθει ομορφα, γλυκα και λογικα. 

Εχεις συγκατανευσει με την δικη σου λογικη, θεωρεισαι συνυπευθυνος σε αυτα που γινονται. Εχεις συναποφασισει και συναινεσει σε αυτο που γινεται, και μαλιστα σε τετιο βαθμο, που σου φαινονται παρανοϊκα, ισως βλακωδη, αυτα που εδω παρουσιαζω στη συνεχεια. Ολα λοιπον για τον ανθρωπο. Αποτελεσμα, το παν ειναι ο ανθρωπος και η συμπονοια για τον ανθρωπο, και τον συνανθρωπο.

Ρολλαρισε τωρα παρακατω να δεις την φυσιολογικη εξελιξη. Για τα παραπανω δεν χρειαζεται πολυ ψαξιμο, και συμφωνουμε ολοι σε αυτα. Αφου ολοι συμφωνουμε στα παραπανω, ρολλαρισε τη σελιδα παρακατω να δεις πως και τι ωραια τα καναμε και δεν υπαρχει περιπτωση σωτηριας. Αν την δεις πουθενα, εστω και φανταστικα, πεστη μου και μενα να ελπισω.  

 

Ολα λοιπον για τον ανθρωπο.

 

Ερχεται μετα το διλημμα, μεσα απο τις καθημερινες αποφασεις και επιλογες στη ζωη. Αρχες ή ανθρωπος; Η εκπαιδευση εχει κοπο, ο Στρατος εχει πειθαρχεια, η Θρησκεια εχει πιστη, οι σχεσεις εχουν θυσιες, η κοινωνικη ζωη εχει νομους, η συμπεριφορα εχει κανονες, ολα θελουν δουλια. Ολα υποτιθεται εχουν αρχες.  Περα απο οτι επιβαλλεται με νομους και κανονισμους, υπαρχουν αρχες. Ολα αυτα κανουν τη ζωη δυσκολη, δινουν την ιδεα οτι ο ανθρωπος εχει να εργαστει σε ολη του τη ζωη και να προσαρμοζεται σε αρχες, να υπηρετει αρχες και να διαβιει με αρχες. 

Ή να καταστρατηγει τις αρχες, δεν εννοω κρυφα ή παρανομα – αλλα με αγωνα, με αλλαγη νομων, νομιμα, διεκδικητικα. Μπορει λοιπον η κρατουσα νοοτροπια να ειναι οτι ‘‘ο ανθρωπος ας υποφερει, αυτη ειναι η δουλια του, ο ρολος του, εχει να υποφερει και να εργαστει και να υπηρετησει αρχες'', Ή, μπορει η κρατουσα νοοτροπια να ειναι ‘‘ολα για τον ανθρωπο, ο ανθρωπος εχει την μεγαλυτερη σημασια πανω απο ολα και πρεπει να διευκολυνουμε την ζωη του''.

Τι θα ακολουθησουμε, Αρχες ή Ανθρωπο; 

Αν βαλουμε πρωτα τις αρχες, ο ανθρωπος εχει να υποκυψει σε αρχες, να εργαστει για αρχες, να θυσιαστει. Να βαλει πρωτα απο το προσωπικο του συμφερον τις αρχες. Και αυτο, αν δεν κανω λαθος, λεγεται ταπεινοτητα. Σκυβεις το κεφαλι και υπηρετεις.  Υπηρετεις ιδεα, αρχη, ιδανικα. Ακομα γινεται αυτο, που και που, και μνημονευουμε τετιους ανθρωπους σαν ηρωες ή αγιους. 

Αν ομως βαλουμε πρωτα τον ανθρωπο, τοτε θα κοιταξουμε τι εξυπηρετει τον ανθρωπο. Αργα ή γρηγορα θα δυναμωσει η φροντιδα για τον ανθρωπο και θα ξεχαστει η υπηρεσια αρχων. Αντι να σκυψεις το κεφαλι ταπεινα, ισως και με μοθχο, να υπηρετησεις καποιο ιδανικο, θα σηκωσεις το κεφαλι και θα κοιταξεις τι ειναι καλο για σενα, για την οικογενεια σου, για τη δουλια σου, για το γειτονα σου, για αυτον που αισθανεσαι πονο κλπ.  Πανω απο ολα θα βαλεις τις δικες σου επιλογες, το τι αισθανεσαι εσυ, οχι τα ιδανικα. Εσυ θα επιπλευσεις, οχι η ιδεα. 

Αν ειναι να επιπλευσει η ιδεα, εσυ σαν ανθρωπος θα εισαι απο κατω, υπηρετης.  Αν ειναι να φανεις εσυ, θα εισαι εσυ απο πανω, η ιδεα ερχεται δευτερη, απο κατω. Πανω απο ολα εσυ, λεγεται, Υπερ Η Φανεια. Υπερηφανεια. Ταπεινοτητα λοιπον αν υπηρετουμε Αρχες, Υπερηφανεια αν ικανοποιουμε τον Ανθρωπο. 

Τι θα ακολουθησουμε, Αρχες ή Ανθρωπο; Μα φυσικα ανθρωπο, το ειπαμε ηδη αυτο.  Με αυτο αρχισαμε. Οποιος δεν συμφωνει με αυτο ειναι απανθρωπος.  Εχει επικρατησει αυτη η επιλογη, πολυ πριν να μπει αυτο το διλημμα, ‘‘αρχες ή ανθρωπος''. Οταν το διλημμα ξεκαθαρισε στο κεφαλι μας, η αποφαση ειχε ηδη παρθει χωρις σκεψη, με συναισθηματισμο και προφανεια, οτι ειναι προφανες, ‘‘πανω απ'ολα ο ανθρωπος''. Αρα πανε οι αρχες.

Ολα για τον ανθρωπο και τον συνανθρωπο. Ολα για τη φροντιδα και την συμπονοια.  Ετσι εγινε και εφθαρησαν οι αρχες, χωρις ποτέ να πουμε οχι σε αυτες. Απλως δωσαμε προτεραιοτητα στον ανθρωπο, χωρις ποτέ να ομολογησουμε, ‘‘ας καταπατησουμε τις αρχες''.  Απλως, πρωτα ο ανθρωπος.

Δεν υπαρχουν πια αρχες, ξεχαστε το.  Ενα ενα πεφτουν τα καστρα των αρχων.  Αρχες δεν σημαινουν και πολλα, ο ανθρωπος ειναι που εχει σημασια. Ιδεες και αρχες μαραζωσαν.  Και συνεχιζουν να μαραζωνουν. 

Ειναι αυτο που χαριτολογωντας λεμε, H ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις: Επανάσταση, περισυλλογή, τηλεόραση. Ξεκινάς ν' αλλάξεις τον κόσμο (αρχες και ιδεες) και καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια (ο ανθρωπος). (Παρενθεσεις δικες μου)

Αποτελεσμα, ολα να περιστρεφονται γυρω απο τον ανθρωπο (οχι γυρω απο αρχες), ολα να εξηγουνται με το τι θελει ο ανθρωπος (οχι με το τι υπαγορευουν καποιες αρχες), ολα να αποφασιζονται με το τι εξυπηρεται τον ανθρωπο (οχι τι εξυπηρετει και ενδυναμωνει αντιστοιχες αρχες), ολα να παιρνουν την ανθρωπινη μορφη (και να παραγνωριζεται οποια ιδεολογικη μορφη). Ικανοποιηση τού ανθρωπου, οχι υπηρεσια αρχων. 

Το πρωτο θεωρειται αναφαιρετο δικαιωμα πια, το αλλο καταναγκασμος. Πανε οι μεγαλες ιδεες, πανε οι μεγαλες αρχες. Μόνο ο Ανθρωπος.  

Αποτελεσμα, κοιταξτε στις παρακατω εξι μεγαλες ενοτητες τής ζωης που καταντησαμε.  Δεν το θελησαμε.  Απλως συναινεσαμε.  Λογικα.  Ενα-ενα βημα εγινε λογικα.  Απαλα και ανωδυνα.  Κοιταξτε που καταντησαμε.  Τα παρακατω ναι μεν παρουσιαζονται σαν ζωτικες ενοτητες στη ζωη (και ειναι), αλλά οι περιεχομενες περιγραφες ειναι συντομα παραδειγματα.  Υπαρχουν σιγουρα περισσοτερες αναφορες, αλλά δεν ειναι δυνατον να αναλυσω ολο το κοσμο και ολες τις εκφρασεις του σε ενα αρθρο. 

 

 

 

1. ΠΙΣΤΗ (αρχικη αρχη, ο Θεος)

Ο Χριστος (πιθανον) ειχε γυναικα και κρυφο παιδι (πρεπει να εχει ανθρωπινη εξηγηση και Αυτος, ολα με επικεντρο τον ανθρωπο, ετσι δεν ειπαμε να κανουμε;)

 

2. ΦΥΛΟ (μετα το Θεο, απο το 1, ο ανθρωπος και τα δυο φυλα)

Οι γυναικες ηταν διαφορετικο φυλο, αλλα αυτο δεν ειναι σωστο, αφου ειναι ανθρωποι και αυτες. Ολα για τον ανθρωπο. Αρα το διαφορετικο φυλο, μεταφραστηκε σε ανισο φυλο. 

Το διαφορετικο ονομασθηκε ανισο. Αντι να δουμε που ειναι η διαφορα και τι πρεπει να γινει, κοιταξαμε να κλεισουμε την οποια διαφορα σαν ανισοτητα.  Αρα το ανισο φυλο επρεπε να γινει ισο φυλο. 

Αποτελεσμα, τωρα εκτος των αλλων οι κυριες στην Αμερικη π.χ. μπορουν να λειτουργησουν και σε ιερο. Στην Ελλαδα ζητανε να πατησουν και το Αγιον Ορος.  Γιατι οχι; Επισης, απο πιο εντονη εμπαθεια και πραξη, ανδρες μπορουν να αλλαζουν φυλο και γυναικες μπορουν να παιζουν (προς το παρον) τον ρολο τού αντρα στο ζευγαρι. Που ειναι το προβλημα; Πουθενα. Ολα για τον ανθρωπο και τον συνανθρωπο. 

 

3. ΣΧΕΣΗ  (τα δυο φυλα, απο το 2, οδηγουν σε σχεσεις, μεταξυ τους και το παιδι)

Η παραπανω ισοτητα εφερε ισοτιμια. Λογικο. Ολα λογικα ηρθανε. Αφου ο γαμος αφορα και περιουσιακα, παρηλθε σαν μυστηριο και μπορει να γινει και σε δημαρχειο.  Αφου μπορει να διευθετηθει και σε δημαρχειο, και αφου αφορα περιουσιακα πρεπει να διευθετηθει και οταν οι ανθρωποι τού ιδιου φυλου διαλεγουν να ζησουν μαζι.  Τα παντα για τον ανθρωπο, αρα η διευθετηση μπορει να γινει και μεταξυ δυο ανδρων και μεταξυ δυο γυναικων.

Οχι μονο.  Εχει δικαιωμα, η γυναικα, λογω ισοτιμιας να αποφασισει η ιδια για την ζωη της. Ριχτο το παιδι. Μα …, δεν θελω μα και ξεμα. Ρ-ι-ι-ιχτο το παιδι. Ριχτο το παιδι, εγω αποφασιζω, η ισοτητα ειναι μιση αρχοντια. Μα …, δεν εχει μα και μου, ρ-ι-ι-ιχτο, γιατι αν για παραδειγμα (το επιχειρημα) με βιασουν, γιατι να εχω εγω το παιδι που δεν ζητησα και γιατι να καταστραφει εμενα η ζωη μου;  Εκει που ειχα ωραια στρωμενη ζωη, σπουδαζα και ειχα και ωραια δουλια, τωρα εχω να μεγαλωσω παιδι για 20 χρονια; ΡΙΧΤΟ!! Η αποφαση ειναι της ισοτιμης γυναικας! Γιατι αυτη να μην εχει αποφαση στη δικη της ζωη, και ο αντρας να εχει;  Γιατι τού αντρα η ζωη δεν ζημιωνεται, αλλα τής γυναικας ειναι τοσο ευκολο να καταστραφει; 

Λες και οταν ενα αμαξι πεφτει πανω στον αλλον και τον αφηνει αναπηρο, δεν του αλλαζει τη ζωη για παντα και μαλιστα χωρις επιλογη, αλλα εδω που επεσε ο βιασμος (ας πουμε, παραδειγμα) και αλλαζει η ζωη τής γυναικας και (ναι, χωρις αντιρρηση) καταστρεφεται, να της δωσουμε επιλογη. Αμεεε! πρωτα ο ανθρωπος, δεν ειπαμεεε;;

 

4. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ (οι σχεσεις, απο το 3, οδηγουν στη δημιουργια)

Ριχτο το παιδι.  Λογικο το ριξιμο, αρα τι αξια εχει η αρχη της ζωης;  Αφου δεν υπαρχει αρχη, καταστρατηγηθηκε, λογικο ειναι να εχουμε την εντυπωση οτι εμεις διευθετουμε την ζωη.  Ολα λογικα γινανε.  Αρα ας το παρουμε αποφαση, εμεις διαχειριζομαστε τη ζωη.  Δικη μας ειναι την κανουμε οτι θελουμε. 

Μπορει να την δινει ο Θεος, αλλα εμεις την διαχειριζομαστε. Δεν την διαχειριζεται ο Θεος, και θυμασαι που και ο Θεος ηταν ανθρωπος, μπορει να ειχει και γυναικα και κρυφο παιδι;  Να λοιπον, εμεις διαχειριζομαστε τη ζωη.  Ολα για το αγαπημενο παιδι Του, τον ανθρωπο.  Ολα για τον ανθρωπο.  Αρχη καμμια.  

Αρα ο ανθρωπος μπορει να γινει με πλαστικο DNA, τον κλωνο. Επετραπη και αυτο, κριτηριο οχι οι αρχες, ο ανθρωπος. Πρωτα ο ανθρωπος, οχι οι αρχες.  Φτιαξε ανθρωπο με κλωνο απο χημικο DNA. Ετσι ο αγαπημενος μας συνανθρωπος δεν θα χανεται, θα τον αναπαραγουμε ακομα και οταν εχει χαθει. Εμεις διαχειριζομαστε τη ζωη. Ολα για τον πονεμενο ανθρωπο. Τον χαμενο και τον επιζησαντα. Αντε, καλα παμε. 

 

5. ΖΩΗ (η δημιουργια, απο το 4, οδηγει στην αναπτυξη συστηματος ζωης)

Φτιαξαμε τη ζωη με το κριτηριο οτι εμεις την διαχειριζομαστε. Ανοιξε η διαχειριση απλετα. Καμμια, αρχη. Απλως διαχειριση.  Επιστημη, εμποριο, νομοι, κανονισμοι, ολα γυρω απο την αναπτυξη και διαχειριση. Καμμια αρχη, ο ανθρωπος αποφασιζει με βαση τον ανθρωπο, για τον ανθρωπο, οχι για καμμια αρχη. 

Για να αναπτυξεις ζωη εφτασες να θες δεδομενα, συνδυασμους, επιστημη, κομπιουτερ. Η διορθωση τής τροχιας τού πρωτου Απολλωνα προς τη Σεληνη εγινε μεσα σε 84 λεπτα τής ωρας, ενω χρειαζονταν 60.480 χρονια με αριθμομηχανη, και 1.040.256 χρονια με το χερι. 

Τα κομπιουτερ (σε τραπεζες, σουπερμαρκετ, αεροδρομια, υπουργεια κλπ.) δεν μπορουν να διαβασουν παρα μονο με τις τρεις καθετες γραμμες· τελειως συμπτωματικα μια καθετη γραμμη κανει το 6, και ετσι τα κομπιουτερ δεν μπορουν να διαβασουν παρα μονο με το 666. 

Πρωτα ο ανθρωπος και η ευκολια του. Χρατς η καρτα στη τραπεζα, παρτα τα λεφτα εσυ. 666 η καρτα. Χρατς η καρτα στο σουπερμαρκετ, παρε φαϊ εσυ. 666 η καρτα. Χρατς η καρτα στο κομπιουτερ, παρε εσυ τη συνταξη στο λογιαριασμο σου.  666 η καρτα. 

Η εκκλησια αντι να βαλει τα εκατομμυρια που εχει να δημιουργησει καινουργιο συστημα προγραμματισμου κομπιουτερς και καρτων, και να αποδειξει στους καρχαριες οτι το να διαβαζει το κομπιουτερ με 666 δεν ειναι το μονο συστημα, οτι υπαρχει και αλλο συστημα, τι κανει; Τα φυλαει μπας και ερθει καμμια Τουρκοκρατια παλι ή τα κανει πολυελαιους για ‘‘τη δοξα του Κυριου''. Μετα φταιει ο Σατανας. Χρατς η ταυτοτητα στο αεροδρομιο, πέρνα εσυ. 666 η ταυτοτητα. Αμεεε, τι νομισες; Ο ανθρωπος πρωτα, ασε τις αρχες.

 

6. ΕΥΚΑΙΡΙΑ (το συστημα ζωης, απο το 5, οδηγει στην αναπτυξη ευκαιριων, νεων οριζοντων)

Αφου τα διαχειζομαστε ολα εμεις, με το συστημα τής αμεσοτητας, οπουδηποτε, οποια στιγμη, ευκαιρια δεν υπαρχει. Την ευκαιρια που ειχαν οι Βρεττανοι, για παραδειγμα (και αλλοι αντικαθεστωτικοι στην ιστορια) και οταν εγινε το καθεστως τυραννικο εφυγαν και πηγαν στην Αμερικη με το Mayflower (ή οπου αλλου πηγε ο καθενας), δεν υπαρχει πια. Πρωτα, δεν σου εκανε εδω, εφευγες, πηγαινες αλλου.  Τωρα δεν μπορεις να πας πουθενα. Γιατι; Κλειστηκε η γη. Δεν υπαρχει γη ελευθερη.  

Η γη ανηκει καπου, σε καποιον, και δεν εχεις την ελευθερια να διαλεξεις το μελλον σου και να πας να ζησεις την οικογενεια σου.  Πρεπει να συμβιβαστεις με το οποιο καθεστως.  Σ'αρεσει δεν σ'αρεσει, επιλογη δεν εχεις. Αρα ευκαιρια δεν υπαρχει.  Θα ακολουθησεις το συστημα, ειτε αυτο ειτε το αλλο. Η επιλογη σου ειναι μεταξυ συστηματων, οχι μεταξυ δικων σου ιδεων, αρχων, ή αποφασεων.  Πεθανε αυτο, ξεχασε το. 

Και οχι μονο. Αφου η γη ανηκει καπου, και αφου με το που ξεπηδας απο τη κοιλια τής μαννας σου εξω στο κοσμο καπου πρεπει να πατησεις, και αφου εκεινο το κομματι που πατας ανηκει σε αλλον, αρα χρωστας. Με το που γεννιεσαι χρωστας, γιατι δεν υπαρχει γη ελευθερη. Αρα δεν θα σηκωσεις κεφαλι ποτε.

 

7. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (οι οριζοντες, απο το 6, οδηγουν στην απολαυση τής ελευθεριας που οδηγει πισω στην αρχη 1, στο Θεο, σαν ευχαριστεια και λατρεια τού Θεου)

Εδω ειμαστε τωρα με τον νεο προεδρο. Τα αλλα γινανε. Πηγε καλα το σχεδιο σε ολα τα προηγουμενα. Τωρα αμα χτυπησουν και την ελευθερια θα μπουμε ολοι στο ζυγο.  

Απο ολα τα παραπανω, η μοναδικη ελευθερια που εχεις σημερα ειναι να επιλεξεις συστημα.  Δεν σου αρεσει η Ελλαδα, πας Γερμανια. Δεν σου αρεσει το Αφγανισταν, πας Ελλαδα. Δεν σου αρεσει η Ρωσια, πας Αμερικη. 

Αν ξανακοιταξεις την παραπανω πορεια, θα καταλαβες οτι απο ελευθερια αρχων κατεβηκαμε στην ελευθερια συστηματων. Πανε ολες οι αλλες ελευθεριες, χαθηκαν. Μονο συστηματα ετοιμα στο πιατο απομεινανε. 

Ουτε γη εχεις να διαλεξεις, ουτε τι θα μαθεις στο παιδι σου, ουτε τι μυστηρια θα κανει η εκκλησια σου, ουτε τι θα καλλιεργησεις να φας. Τιποτα. 

Ολα ειναι συστημα και η μονη ελευθερια που εχεις ειναι να διαλεξεις μεταξυ συστηματων. Οχι μονο, αλλα με το που γεννιεσαι χρωστας, και αφου χρωστας εχεις να ακολουθησεις το συστημα αν θες να βγεις περα. Αλλιως μπορει να καταληξεις ή τρελλος, ή αστεγος, ή σε φυλακη. 

Αυτο εμεινε. Επιλογη συστηματων. Εξι χτυπηματα πριν, εξι πετυχημενα χτυπηματα. 

Τωρα αν μπορεσουν και σού χτυπησουν και την απομενουσα ελευθερια, θα σε εχουν σηκω πανω-κατσε κατω. Σουζα. Ελεγχος και παραγωγη. Εδω ειμαστε με τα καινουργια πραγματα, τη νεα και ενθουσιωδη υποδοχη τής αλλαγης.  Φτασαμε στο τελος. 

Αυτο ειναι το εβδομο και τελευταιο χτυπημα. Εδω γινονται τωρα οι διεργασιες.  Εξι χτυπηματα εγιναν πριν, εχουν πετυχει και τα εξι. Με βαση την οφθαλμοφανη λογικη τού, ‘‘ολα για τον ανθρωπο''. Να μην υπηρετησει ο ανθρωπος, να διευκολυνθει ο ανθρωπος. Ολα για τον κακομοιρη, τον δεινοπαθημενο ανθρωπο. 

Δεινοπαθημενοι ανθρωποι υπηρξαν πολλοι. Ολοι. Πολλες οι κατηγοριες.  Γυναικες, παιδια, εγχρωμοι, αναπηροι, γεροντες, αμορφωτοι, φτωχοτεροι, βορειοι-νοτιοι, πιο ζεστοι-πιο κρυοι, τυχεροι-ατυχοι, αρρωστοι, και βαλε.  Πολλες οι κατηγοριες. 

Ολοι μας ειμαστε δεινοπαθημενοι, και ολοι μας εχουμε καταταχθει σε καποια κατηγορια. Ολοι, αμα το καλοψαξεις, ανηκουν σε καποια κατηγορια μειονοτητας, ωστε ‘‘αντε να τρεξουμε να βοηθησουμε''. 

Αν διαβασατε το αρθρο μου, 29/6/09 "Πως καταλαβαίνουμε ότι καταλαβαίνουμε'', θα δειτε εκει την ιδια αποψη με αλλα λογια· το περι ‘‘αποδεκτο ειναι μονο οτι κανει τούς αλλους να νιωθουν ευχαριστα ανεξαρτητως κοστους'', δηλ. με αυτα εδω τα λογια, ‘‘να διευκολυνθει ο ανθρωπος'', οχι να υπηρετησει. 

Οπως λεγεται τελευταια, για να παντρευτω την μια μου γυναικα υποτιμησα τις αλλες 100 ή 50 ή οσες ειχε γνωρισει ο καθενας. Αυτες οι αλλες 50 εχουν υποτιμηθει και αφ'ενος πρεπει καποιος να τις βοηθησει, αφ'ετερου δεν ειναι δυσκολο εγω να κατηγορηθω για διακριση.  Υποτιμηση. Αν θελουν αυτες οι 50, μπορουν να με διαλυσουν γιατι αποτελουν ηδη μειονοτητα. Θελουν βοηθεια. 

Για την ακριβεια εγω που καθομαι τωρα και γραφω, Σαββατοκυριακο, ειμαι μειονοτης σε σχεση με ολους αυτους που απολαμβανουν την παραλια. Αν θελησω, ξεσηκωνω συμπονοια και βοηθεια υπερ μου. 

Εδω ειναι που προειπα, επεσες στη παγιδα, στο προφανες χωρις πολυ σκεψη.  Να τρεξουμε ολοι για τον ανθρωπο, οχι για αρχες.  Να διευκολυνθει ο ανθρωπος, οχι να υπηρετησει κατι ο ανθρωπος, οπου βρισκεται ο καθενας. Γι' αυτο την πατησε ο ανθρωπος, και γι'αυτο δεν υπαρχει επιστροφη. Γιατι ολο αυτο το θελησες και το δουλεψες με επιμονη κα υπομονη ο ιδιος. Οι κυκλοι που ξεσηκωσαν αυτο τη φουρτουνα εχουν ευθυνη οτι δεν σε προστατευσαν, οπως π.χ. εκαναν με το τσιγαρο.  Κατα τα αλλα, ολη η ευθυνη ειναι δικη σου. Επεσες με τα μουτρα, ‘‘να ικανοποιειται ο ανθρωπος'', γιατι βολευε και σενα. 

Τωρα ειμαστε στο σημειο χωρις επιστροφη. Τα εξι χτυπηματα εγιναν πριν και εχουν πετυχει και τα εξι. Ειμαστε τωρα στο εβδομο και τελευταιο χτυπημα. Αυτο γινεται τωρα. Δεν το βλεπεις, ή μαλλον λες οτι τα παραλεω και σκεφτεσαι οτι εχω γινει παρανοϊκος. Θα τα πουμε παλι εν ευθετω χρονω. Πότε; Να, κοιτα εδω πότε:

Ειπαμε η αρχη εγινε επι πατρος Μπους. Αρχισε τοτε, Νεα Ταξη Πραγματων. 

Μετα εχουμε:

Πρωτο χυπημα ελευθεριας:                 

Σεπτεμβριος 2001.  Μαεστρος – εκτελεστης, υιος Μπους, Επισκοπικος. 

Αποτελεσμα παρακολουθηση, ελεγχος και περιορισμος τής ελευθεριας στη κινηση (ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ). Μια απο τις πιο βασικες και συνταγματικες ελευθεριες καταπατηθηκε.Ν ομιμες πια οι καμερες-παρακολουθησεις-ψαξιμο-ερευνα. Οχι μονο σε αυτους που πιστευουν και διαλαλουν τη βια και που ολοι τούς ξερουμε.  Σε ολους. Ακομα και στην 85χρονη μαννα σου που περπαταει με μαγκουρα. 

Δευτερο χτυπημα ελευθεριας:            

7 χρονια μετα, Σεπτεμβριος 2008. (9 Σεπτεμβριου αυτη τη φορα, φαινεται κοιταγανε να πεσει παλι Τριτη).

Μαεστρος – εκτελεστης, προεδρος Ομπαμα, Προτεσταντικου παρακλαδιου. Ναι, ναι, η αληθεια ειναι δεν εγινε απο τον Μπους αυτο, αρχισε απο τον Ομπαμα με την ACORN, οταν ακομα ηταν υποψηφιος.  Λεπτομερειες αργοτερα.

Αποτελεσμα (οταν τελειωσει τη δουλια του, ηδη ολα τού πανε κατ'ευχην, κανεις δεν μπορει να καταλαβει γιατι αφου δεν εχουν λεφτα, ηδη σπαταλαει περισσοτερα απο οτι σπαταλησαν ολοι οι προηγουμενοι προεδροι μαζι απο Καρτερ και μετα), παρακολουθηση, ελεγχος και περιορισμος  τής ελευθεριας στην αναπτυξη και εργασια (ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ). Με το χτυπημα στην οικονομια, την εργασια σου και την αναπτυξη σου χτυπανε. Εδω δουλευει τωρα,  να βαλει στην ελευθερια τής εργασιας και τής αναπτυξης (σε ολο το κοσμο),  τις καμερες, τη παρακολουθηση και τον ελεγχο που εβαλε ο Μπους στην ελευθερια τής κινησης  (παλι σε ολο το κοσμο).  Διαλυση τού συστηματος-ανασφαλεια-αποδοχη ελεγχων και παρακολουθησης-φοροι-κοψιμο χρηματος-χαμενες επενδυσεις.  

Γιατι η οικονομια; 

 

[Λιγα λογια για το σωμα τής Κοινωνιας].

 

Καθε υπαρξη, ειτε γεννηθηκε φυσικα (π.χ. ανθρωποι), ειτε γεννηθηκε νομικα (π.χ. επιχειρησεις), ειτε συκροτηθηκε τυχαια (π.χ. μια οποιαδηποτε οργανωση, λειτουργια, συσπειρωση, παρεα, οτιδηποτε) χρησιμοποιει τρεις ισχυρες δυναμεις, τη κινηση, το αισθημα, και τη διανοηση. Αλλιως δεν μπορει να εκδηλωθει, δεν μπορει να υπαρξει.

Η Κοινωνια υπαρχει. Αρα εχει και αυτη τρεις λειτουργιες: σωμα με κινηση, καρδια με συναισθημα και ζωη, και κεφαλι με διανοηση και κανονισμους. Ποιο ειναι το σωμα τής Κοινωνιας μας; Η χωρα με τους ανθρωπους της, τους πολιτες. Ποια ειναι η καρδια τής Κοινωνιας; Τι τής δινει αισθημα και ζωη;  Η εργασια, η οικονομικη ζωη, η αναπτυξη μεσω εργασιας.  

Ποιο ειναι το μυαλο, ο εγκεφαλος, τής Κοινωνιας; Ποιος κανονιζει τα τού σωματος τής Κοινωνιας; Η κυβερνηση με τις τρεις εξουσιες. Ποια απο τις τρεις εξουσιες ειναι η λογικη και η σκεψη;  ποιος σκεφτεται και ποιος κανονιζει; Ουτε η εκτελεστικη που εκτελει, ουτε η δικαστικη που διορθωνει και εξισορροπει. Αρα η νομοθετικη. 

 

[Τελος τα Λιγα λογια για το σωμα τής Κοινωνιας].

 

Αρα λοιπον τον Σεπτεμβρη τού 2001 χτυπησανε το σωμα, με αποτελεσματα παγκοσμια. Οχι πια  Οχι πια ελευθερια στη κινηση.

Και 7 χρονια μετα, χτυπησανε τη καρδια, με αποτελεσματα παγκοσμια. Οχι πια Οχι πια ελευθερια στην οικονομια.

Τα χτυπηματα δεν ειναι για την Αμερικη. Ειναι απο την Αμερικη. Οπως ολα, ετσι και αυτα ξεκινησαν απο εκει και μετα εγινε εξαγωγη. Λεω λοιπον τωρα. 

 

Τριτο χτυπημα ελευθεριας:            

7 χρονια μετα, Σεπτεμβριος 2015.  (μαλλον καπου στη δευτερη βδομαδα παλι) Μαλλον θα εχουμε χτυπημα στον εγκεφαλο, στην ελευθερη σκεψη. Αποτελεσμα παρακολουθηση, ελεγχος και περιορισμος τής ελευθερης σκεψης (ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ). Μαλλον αυτη τη φορα θα εχουμε Μορμονο προεδρο. Παρανοϊκο;  Μπορει. Ειπαμε, θα τα πουμε παλι.

 

Λυση υπαρχει. Προς το παρον,  Καλη μας τυχη.

 

 

UP DATE 18-06-201:  Άλλα άρθρα του συγγραφέα στην Αποικία:

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=149

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=166

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=210

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=254

Πως  καταλαβαινουμε, πως καταλαβαινουμε.

Ή, πως  καταλαβαινουμε οτι καταλαβαινουμε.

  (ΕΙΡΗΣΘΩ ΕΝ ΠΑΡΟΔΩ:  σκοπος, η κατοχη εργαλειου που θα δρομολογει αλλαγη χωρις διαμαχες, μπας και δουμε ασπρη μερα)

 

Του TheoTheoreio

 

Αυτο ειναι το πρωτο μου πολυ-λογο αρθρο. 

Μεχρι τωρα, στα δυο προηγουμενα αρθρα μου, προσελαβα δεδομενα και αφου εκανα τις πραξεις επεξεργασιας συμφωνα με τις απαιτησεις του χρηστη (εμου), παρουσιασα τις πληροφοριες (τα αποτελεσματα).  Αλλα χωρις την παρεμβαση εμου του χρηστη.  Δηλ.  εκανα τη δουλια που κανει ενας ηλεκτρονικος υπολογιστης.

Τωρα ειναι η πρωτη φορα που εδω θα παρουσιασω πληροφοριες, δηλ. και παλι τα αποτελεσματα τών πραξεων επεξεργασιας, αλλα με τη παρεμβαση εμου του χρηστη.

 

Αρα πρεπει να γνωρισετε και εμενα. 

Οχι σαν προσωπο, ουτε σαν προσωπικοτητα.  Αλλα σαν προσωποποιηση. 

Δεν χρειαζεστε να ξερετε ποιος ειμαι, ουτε ποιος με εμαθε και το πως.  Χρειαζεται να ξερετε το εργαλειο προσεγγισης μου και το τροπο χρησης του.  Το εργαλειο και τη μεθοδο.

 

Προφανως δεν χρειαζεταται να με αποδεχτειτε, προς Θεου, οχι.  Απλως με αυτο το τροπο διατεινομαι να σας ενημερωσω ωστε να μειωσω τη τριβη που θα επιφερουν τα γραφομενα μου (και κατα συνεπεια τις επιθεσεις εναντιον μου) αφου θα χτυπησουν τα κειμενα, οχι μονο τα κακως κειμενα, αλλα ολα τα κειμενα.  Το καθεστως·  οπως το λεω ειρωνικα, το ‘‘συστηματοποιημενο συστημα''. 

 

Ολοι μας λεμε, σε οτι και να ανεφερθουμε, οτι ‘‘θελει αλλαγη ριζικη, να γινει απο την αρχη''.  Αυτο λενε ολοι ειτε προκειται για την πολιτικη, ειτε για την οικονομια, ειτε για το τροπο που οι ανθρωποι σκεφτονται και δρουν, ειτε για την δομηση, ειτε για εργασιακο περιβαλλον, για ολα.  Αλλα το λενε, μα κανενας δεν ξερει ουτε το πως να το κανει, ουτε το πως να το αρχισει.  Εγω διατεινομαι, οτι μετα απο 30 χρονια ερευνας και προσπαθειων, εχω τη μεθοδο και το εργαλειο.  Και φυσικα αυτο ειναι μεγαλη κουβεντα και δημιουργει πολυ γελιο.  Και γελαω και εγω ο ιδιος.  Αλλα υπομονη!  Γιατι μεθοδος και εργαλειο δεν θα δοθουν ουτε θα γινουν αντιληπτα σε ενα αρθρο ή σε ενα μηνα.  Ομως υπαρχουν και θα δοθουν. 

Μην ανησυχειτε!

 

Απλως υπομονη, γιατι κατι να τα παρουσιασω, κατι να τα εξηγησω, κατι να δωσω παραδειγματα, κατι να εμφανισω κρυφες πτυχες, κατι να αντιμετωπισω το πολεμο και την ειρωνια, να πως τα γραφομενα θα γινουν μακροσκελη, μεγαλα και πιθανον να αντιμετωπισθουν με ανυπομονησια.  Και καλα αυτο δεν πειραζει.  Αυτο που θα πειραζε ειναι αν καποιος, λογω μακροσκελειας, χασει το νοημα μεταξυ τού που αρχισαμε και τού που βρισκομαστε τωρα.  Αστειο, αλλα πιθανο.

 

Εργαλειο και μεθοδος λοιπον.  Το εργαλειο μου λεγεται, καταλαβημα. 

 

Ενα λεπτο!  Επιτρεψτε μου που γινομαι γλωσσοπλαστης, αλλα δεν γινοτανε αλλιως. 

Και δεν γινοτανε αλλιως γιατι η πραξη που κανω ειναι ‘‘να καταλαβω'', αλλα πως να ονομασω το αποτελεσμα μιας τετιας πραξης;  Αν δεν το ονομασω ‘‘καταλαβημα'', πως αλλιως να το ονομασω οταν εχω τελειωσει την προσπαθεια μου και ‘‘εχω καταλαβει''; 

Ή θα το ονομασω Αντιληψη, ή θα το ονομασω Κατανοηση, ή θα το ονομασω Καταληψη.  Δεν υπαρχει αλλος ορος να περιγραψει το αποτελεσμα μιας προσπαθειας ‘‘να καταλαβω''.

(να πως τα γραφομενα γινονται μακροσκελη·  αρχιζουμε).

 

Να το ονομασω Αντιληψη;

Η προσπαθεια τού ‘‘να καταλαβω'' δεν επιφερει αντιληψη.  Η προσπαθεια τού να αντιληφθω επιφερει Αντιληψη.  Ασε που αν προχωρησουμε λιγο, οχι παρα πολυ, ονομαζεται Αντι-ληψη, γιατι μαλλον ειναι σιγουρο οτι δεν λαμβανουμε την καθ'αυτο πραγματικη Ληψη αλλα μαλλον κατι αλλο σε αντικατασταση της Ληψης, την αντι-Ληψη. 

Δηλ. οταν αντιλαμβανομαι εχω καταφερει αντι της καθ'αυτο Ληψης κατι αλλο, τον αντι-καταστατη τής Ληψης, το εναντι τής Ληψης, την Αντι-ληψη.  Και φαινεται καποιος ηξερε οταν ονοματιζε τα πραγματα ετσι, γιατι ο ορος αντιληψη δεν αναφερεται καν στο αν καταλαβα κατι.  Αναφερεται στη προσληψη εντυπωσεων απο αυτο το κατι.  Και τι υπονοει αυτος ο ορος;  Υπονοει το που γινεται αυτη η Ληψη εντυπωσεων!

Οταν παρατηρεις τη καρεκλα μπροστα στα ματια σου, που βλεπεις την καρεκλα;  Μπροστα σου στο ενα μετρο ή μεσα στον εγκεφαλο σου;   Αν βλεπεις τη καρεκλα στο ενα μετρο, δεν υπαρχει εγκεφαλος εκει να επεξεργαστει δεδομενα.  Αν βλεπεις τη καρεκλα στον εγκεφαλο σου τοτε δεν την βλεπεις εκει που ειναι και αρα προσλαμβανεις Αντι-Ληψη, δηλ. κατι μεσα στον εγκεφαλο σου, οχι εκει οπου πραγματικα βρισκεται η καρεκλα. 

Αρα ποτε δεν βλεπουμε τα πραγματα εκει που ειναι, οπως ειναι.  Αλλα βλεπουμε τις προσλαμβανομενες παραστασεις τους μεσα μας.  Παρ'ολο που κανενας μας δεν αμφισβητει οτι βλεπουμε την πραγματικοτητα και παρ'ολο που ειμαστε σιγουροι οτι ολοι βλεπουμε το ιδιο πραγμα, ας κρατησουμε προς το παρον τουτο το συμερασμα, οτι δεν βλεπουμε τα πραγματα εκει που ειναι, αλλα μεταφερονται μεσα μας.

Αυτο παει μακρυα.  Το αφηνω εδω, αλλα με την παρατηρηση για τωρα οτι αντιλαμβανομαστε οχι τη πραγματικη Ληψη τού αντικειμενου εκει που βρισκεται, αλλα τη παρασταση του μεσα στον εγκεφαλο μας και γι'αυτο μιλαμε περι αντι-ληψης.  Και οτι κατα-λαμβανω δεν ειναι ιδιο με το αντι-λαμβανω, αρα οταν καταλαβαινω δεν επιτυγχανω Αντιληψη.

 

Αρα, πως να το ονομασω;  Να το ονομασω Καταληψη;

Για να δουμε.  Οταν εχεις καταλαβει κατι, το εχεις καταλαβει.  Αρα, ναι, το αποτελεσμα ειναι η Καταληψη, αυτο ειναι γεγονος.  Καταληψη, Κατοχη.  Το κατεχεις!  Λεμε, ‘‘αυτος κατεχει το αντικειμενο του''. 

Οταν εχεις καταλαβει κατι ‘‘εισαι απο πανω του''.  Και το εχεις καταλαβει, και το κατεχεις.  Και ειναι γεγονος οτι η σημασια ειναι καλη και ειναι η ιδια οπως οταν εχεις καταλαβει μια περιοχη, ενα υψωμα μετα απο μαχη, ενα καστρο. 

Ειναι επισης γεγονος, οταν προσπαθεις να καταλαβεις κατι, δινεις αγωνα.  Και οταν εχεις τελειωσει, εχεις δωσει τον αγωνα και εχεις νικησει.  Το εχεις καταλαβει.

 

Αλλα … αλλα, στις ημερες μας απαγορευεται να μιλαμε ετσι, ενεργητικα.  Επιτρεπεται να μιλαμε παθητικα.  Δηλ.  αντι να πουμε ‘‘οργανωσα το παρτυ υπεροχα και τους ευχαριστησα ολους'', λεμε ‘‘εγινε ενα παρτυ υπεροχο και περασαμε ολοι καλα''.  Γιατι;  Διοτι, εχουμε αποφασισει πως ‘‘αποδεκτο θα ειναι μονο οτι κανει τους αλλους να νιωθουν ευχαριστα ανεξαρτητως κοστους''.  Πως να ονομασω Καταληψη τήν νοητικη προσπαθεια τού ‘‘να καταλαβω'' κατι, οταν ο κοινος νους θα χαμογελασει ειρωνικα σε μια τετια χρηση ορου, αφου η Καταληψη δεν εχει συνδεθει με νοητικη προσπαθεια αλλα με αγωνα μεταξυ δυο, με πολιτικη διαμαχη μεταξυ δυο, με αντιπαραθεση μεταξυ δυο, με βια και τελικα με υπεροχη ενος εναντι αλλου (μεταξυ τών δυο); 

 

Ειδικα το τελευταιο, το οτι η Καταληψη εχει συνδεθει με υπεροχη ενος εναντι αλλου, αφηνει μια γευση υπεροψιας και αλαζονειας.  Αν δηλ. πω οτι, ‘‘προσπαθω να καταλαβω τι γινεται με το ταδε προβλημα μαθηματικων και τελικα πετυχα τη καταληψη του θεματος'' αμεσως κατι ξενιζει γιατι τονιζεται οτι ΕΓω εκανα μια προσπαθεια, οτι Εγω τα καταφερα, και τελικα ΕΓω κατελαβα το θεμα.  Και μεταξυ τών δυο, εμενα και του προβληματος, υπερισχυσα εγω.

Εν τω μεταξυ, ετσι γινεται στη πραγματικοτητα (εγω, εσυ κανεις κατι), αλλα δεν το ομολογουμε, παιζουμε το παιγνιδι της Μειλιχιοτητας και Συμπλευσης με αλλους, με αποτελεσμα αν αυτο (η Καταληψη) λεχθει ετσι, δημιουργει την εντυπωση τού υπεροπτη και αλαζονα. 

 

Αρα αν, για το αποτελεσμα της πραξης ‘‘του να καταλαβω'', χρησιμοποιησω τη λεξη Καταληψη η συνδεση με τις εννοιες (που προειπα) αντιπαραθεση, βια, υπεροχη, υπεροψια ειναι αναποφευκτη και αρα η εντυπωση τελικα ειναι οχι ευχαριστη.  Αυτες οι εννοιες δεν ειναι ‘‘ευχαριστες'' και τελος παντων εγειρουν ερωτηματα οπως ‘‘και ποιος εισαι εσυ;''

 

Αν δηλ. πω οτι, ‘‘προσπαθω να καταλαβω τι γινεται με το ταδε προβλημα στην επιχειρηση μου και τελικα πετυχα τη καταληψη του θεματος'', οποιος μ'ακουει θα σκεφτει, εστω σιωπηρα, ‘‘καλα αυτος ειναι τρελος, τι νομιζει οτι πολεμαει;  ακου εκει, πετυχε τη καταληψη τού θεματος!''

 

Παρενθεση.   (να πως τα γραφομενα γινονται μακροσκελη·  συνεχιζουμε).

Λιγα λογια για το γιατι αναφερομαι στο ‘‘αποδεκτο ειναι μονο οτι κανει τους αλλους να νιωθουν ευχαριστα ανεξαρτητως κοστους'',

 Ή τι εννοω με το επονομαζομενο ‘‘παιγνιδι της Μειλιχιοτητας και Συμπλευσης''.

 

Στις μερες μας εχουμε αποδυθει σε μια προσπαθεια,

1.         ανασκευης των πραγματων,

2.         σωφρονισμου στην ανασκευη αυτη και

3.         διορθωσης μεσω του σωφρονισμου αυτου. 

Ονομαζεται, αυτη η προσπαθεια (ανασκευης-σωφρονισμου-διορθωσης), ‘‘Πολιτικη Αναπροσαρμογη'', η γνωστη "political correction", και εχει σαν κυριο κριτηριο πραξης την προσπαθεια να μην δυσαρεστουμε αλλους. 

Η απαρχη, οι ριζες, αυτης της προσπαθειας (ανασκευης-σωφρονισμου-διορθωσης) ειναι στη διαμαχη μεταξυ Ατομικοτητας και Κοινωνικοτητας.  Αυτη η διαμαχη εχει πολλες επεκτασεις και επιδρασεις, και ειναι πισω σχεδον απο ολα τα θεματα, ακομα και πνευματικα. 

Παει πολυ μακρυα μπροστα και επισης πολυ μακρυα πισω, ειναι ενα πολυ ομορφο θεμα και ετοιμαζω ενα αρθρο αλλα εδω θα χρησιμοποιησω λιγα λογια για μονο μια πλευρα, για να γινει καπως κατανοητο, την Οικονομικη και μια πολυ μικρη αναφορα στη Θρησκευτικη.

 

Οικονομικη:           Αν ενθαρρυνεις την Ατομικοτητα τοτε κανεις ισχυρο το ατομο, αρα γινομαι οσο πιο ισχυρος και ανεξαρτητος ειναι εφικτο, αρα στηνω τη ζωη μου μονος μου και δεν χρειαζομαι εσενα, αρα γινομαι εγω μια ανεξαρτητη αγοραστικη μοναδα και γινεσαι εσυ (ακομα και αν εισαι η γυναικα μου ή το παιδι μου) μια αλλη αγοραστικη μοναδα, και ετσι εχω εγω το δικο μου αμαξι και εσυ το δικο σου, και το παιδι θα παρει δανειο να σπουδασει και θα το πληρωσει πισω οταν αρχιζει να δουλευει κλπ, κλπ, κλπ, και ετσι διαιωνιζεται η ελευθερη επιλογη τού καθε ατομου, αρα αυξανονται οι αγοραστικες μοναδες-ατομα (πχ αντι ενα αμαξι στην οικογενεια υπαρχουν τρια ή αντι μιας τηλεορασης υπαρχουν δυο κλπ), αρα αναπτυσσεται η αγορα αφου περισσοτερα ατομα αγοραζουν, δημιουργειται προσωπικο κερδος, και φυσικα επικρατει ο καπιταλισμος. 

 

Αλλα αν ενθαρρυνεις την Κοινωνικοτητα τοτε κανεις ισχυρη την κοινοτητα, αρα δεν γινομαι ισχυρος εγω αλλα η Κοινοτητα, δεν στηνω τη ζωη με βαση τα δικα μου κριτηρια αλλα τής Κοινοτητας, με την εργασια μου δεν δημιουργω τον δικο μου πλουτο αλλα δημιουργω τον πλουτο τής κοινοτητας, ο πλουτος που δημιουργω δεν μου ανηκει αποκλειστικα αλλα ουσιαστικα ανηκει στην Κοινοτητα, τον παιρνει λοιπον η κοινοτητα η οποια θα τον ανακατανειμει και διανειμει σε ολους (εδω μπαινει η κυβερνηση και η φορολογια) ωστε ολοι να περνανε καλα και ομορφα, μπορει να εχω το δικο μου αμαξι αλλα πιθανον εσυ δεν εχεις το δικο σου και βρισκουμε τον εφικτοτερο τροπο να εξυπηρετουμαστε, τη μορφωση τού παιδιου θα την πληρωσει ειτε η οικογενεια (μια μορφη κοινοτητας, υπαρχουν πολλα επιπεδα κοινοτητας) ειτε η πολιτεια (η μεγαλυτερη κοινοτητα) και δεν θα βασιστει το παιδι στα δικα του ποδια κλπ, κλπ, κλπ, και ετσι ενθαρρυνονται τα κεντρα αποφασεων (τελικα η κυβερνηση) και οχι η ατομικη επιλογη, αρα ανταμοιβομαι με αποδοση πισω μιας αμοιβης και οχι με αγοραστικη δυναμη, αρα αναπτυσσεται η κατευθυνομενη οικονομια και οχι η αγορα, αρα δεν δημιουργειται προσωπικο κερδος αλλα οι κυκλοι διακινησης, και φυσικα επικρατει ο σοσιαλισμος. 

 

Σε γενικες γραμμες (θα τα πουμε λεπτομερως αργοτερα) αυτη ειναι μια γρηγορη και προχειρη ματια της Οικονομικης μονο σκιαγραφησης του αεναου πολεμου μεταξυ Ατομικοτητας και Κοινωνικοτητας. 

Η Ατομικοτητα λεει, ‘‘εγω εργαστηκα, κοπιασα, ιδρωσα και δικαιουμαι το καρπο του κοπου μου''. 

Η Κοινωνικοτητα λεει, ‘‘δεν θα'κανες τιποτα χωρις την υπαρξη των αλλων ανθρωπων, αρα οτι εκανες ανηκει στην Κοινοτητα''. 

 

Γενικα, οι ανθρωποι, σημερα, επιθυμουν την Ατομικοτητα αλλα εξωτερικευουν την Κοινωνικοτητα.  Προσωπικα επιθυμουν να ειναι ατομα με την δικη τους ανεξαρτησια, αλλα οταν ελθουν σε συναλλαγη με αλλους ανθρωπους, οταν το θεμα εξωτερικευεται περα απο προσωπικο επιπεδο τοτε οι ανθρωποι ξεχνανε την προσωπικη επιθυμια και επιλεγουν να δρασουν με την Κοινωνικοτητα.  Αλλο νιωθουν οι ιδιοι προσωπικα και αλλο εκφραζουν στους αλλους ανθρωπους.  Αυτο δεν γινεται απο λογους υποκρισιας, αλλα μαλλον απο λογους ανωριμοτητας, με την εννοια δεν εχουμε ξεκαθαρισει ακομα το θεμα, λογω ηλικιας σαν ανθρωποτητα. 

Δηλ.  στο θεμα αυτο, σαν συνολο, σαν ανθρωποτητα, ειμαστε ακομα νεαροι. 

Και η αποδειξη γι'αυτο ειναι οτι οι ανθρωποι δεν εχουν ξεκαθαρισει ακομα οτι αλλο επιθυμουν μεσα τους και αλλο κανουν εξω τους, δεν το ξερουν.  Εδω ακριβως φαινεται η ανωριμοτητα και οτι αυτο το θεμα ειναι ακομα στην αρχη του, παρ'ολο που διαιωνιζεται για αιωνες και εχει δημιουργησει πολλα συστηματα και καθεστωτα.  Απο εδω φαινεται οτι ειναι ακομα στα σπαργανα.  Και αυτο ακριβως δειχνει οτι δεν ειναι υποκριτικο, δεν το κανουν σκοπιμα ενω ξερουν, αλλα αντιθετα το κανουν χωρις να ξερουν.  Συρονται απο το ενα συναισθημα (την επιθυμια για προσωπικες επιδοσεις) στο αλλο (την επιθυμια για επιδοσεις και στον αλλον).  Και οι δυο περιπτωσεις, η επιτυχια σαν Ατομικοτητα και η συμπαθεια σαν Κοινωνικοτητα, ειναι συναισθηματα που κινουνται στα σκοτεινα, προς το παρον, και αυτο αποδεικνυει την ανωριμοτητα.

Συνοψιζοντας, το γεγονος οτι δεν εχουμε αναγνωρισει ακομα αυτη τη διαδικασια να συμβαινει αλλα υποκινει τη ζωη μας στα σκοτεινα δειχνει οτι το θεμα ειναι ακομα στα σπαργανα και εχει πολυ δρομο να διανυσει.  Και το γεγονος οτι τη μια στιγμη ζουμε και δρουμε υπο την επηρεια τού ενος συναισθηματος και την αλλη στιγμη υπο την επηρεια τού αλλου, οπως κανουν τα παιδια, δειχνει οτι ακομα ειμαστε σε σταδιο ανωριμοτητας. 

 

Δυο γρηγορα σημεια ακομη.          Το ενα ειναι οτι σημερα δεν εχει επικρατησει πουθενα κανενα συστημα απο τα δυο.  Βρισκονται σε συνεχη επαφη, μιξη σε διαφορα ποσοστα Ατομικοτητας-Κοινωνικοτητας και παλη χωρις να επικρατει κανενα.  Διοτι, εμεις οι ιδιοι, τη μια φορα δρουμε με το ενα, την αλλη με το αλλο, χωρις συγκεκριμενη τακτικη.  Στα σκοτεινα.  Τυχαια. 

 

Το δυο ειναι οτι αυτη η συγχυση που συμβαινει μεσα μας, βγαινει και εξω.  Ολη η συγχυση που βλεπουμε εξω μας, στη κοινωνια, στους θεσμους, στο συστημα διακυβερνησης, ολη αυτη η αναμπουμπουλα ειναι εκδηλωση της αναμπουμπουλας μεσα μας.  Και δεν αισθανομαστε οτι εχουμε καμμια συγχυση μεσα μας γιατι νιωθουμε ενταξει με το αισθημα της Ατομικοτητας στο σπιτι μας, και νιωθουμε ενταξει με το αισθημα της Κοινωνικοτητας στο δρομο.  Δεν νιωθουμε συγχυση ουτε καν βλεπουμε οτι πηδαμε απο το ενα στο αλλο, γιατι δρουμε στη καθε περιπτωση σε αλλο συστημα.  Δρουμε σε δυο διαφορετικα συστηματα, σε δυο διαφορετικα περιβαλλοντα, οχι στο ιδιο. 

 

Αν ειχαμε δυο διαφορετικα συναισθηματα στο ιδιο περιβαλλον, π.χ. μεσα στο σπιτι μας, τοτε θα το νιωθαμε και θα κοιταγαμε να λυσουμε το θεμα, οπως και κανουμε οταν ετσι συμβαινει.  Θα μας ενοχλουσε.  Αλλα τωρα ειναι αλλο το Μεσα αλλο το Εξω.  Και νιωθουμε οτι ειναι ενταξει να εχουμε αλλο συναισθημα Μεσα (τη προσωπικη επιθυμια, το τι θελω εγω) και νιωθουμε οτι ειναι ενταξει αυτο να αλλαξει και να γινει αλλο συναισθημα οταν ειμαστε Εξω (τη συμπαθεια για τον αλλον).  

 

Αν μπορουσαμε να δουμε τη ζωη μας σαν ενα συνολο, αν μπορουσαμε να δουμε το Μεσα και το Εξω κατω απο μια Σκεπη, σαν μια ενοτητα, σαν εναν Οικο (ο καθενας στη δικη του ζωη), σαν ενα περιβαλλον του καθενος, τοτε αυτα τα δυο συναισθηματα, συμπαθεια για μενα Μεσα και συμπαθεια για τον αλλον Εξω, θα ενοχλουσαν λογω αντιθεσης τους και θα επιλαμβανομαστε να λυσουμε το θεμα.  Αλλα τωρα αλλο κινητρο εχουμε Μεσα, αλλο εχουμε Εξω και αυτο φαινεται λογικο αφου αλλαζουμε περιβαλλον. 

 

Αρα προς το παρον, η συγχυση που ειναι μεσα στο καθενα απο μας, βγαινει και εξω. 

 

Καποιος μπορει να αντιταξει οτι υπαρχουν και αλλες δυναμεις, πολιτικες, συμφεροντα και πολλα αλλα που παιζουν ρολο.  Θα τα αναπτυξω σε επομενο αρθρο, αλλα σε γενικες γραμμες η απαντηση ειναι ναι, υπαρχουν και αλλες δυναμεις που παρεμβαινουν, αλλα ειμαστε περιπου ενημεροι για τις αλλες δυναμεις και παραγοντες, υπαρχουν δημοσιογραφοι που τις παρουσιαζουν και ενημερωνουν, τις παλευουμε με τις οργανωσεις,  τις διαλεγουμε με τη ψηφο και τελικα, λιγο πολυ, γινεται αυτο που θελει ο κοσμος.  Το προβλημα ειναι κυριως στο τι θελουμε εμεις, και μετα στους αλλους παραγοντες που παρεμβαινουν.

 

Η παλη μεταξυ Ατομικοτητας-Κοινωνικοτητας, αυτη ειναι η ριζα της προσπαθειας (ανασκευης-σωφρονισμου-διορθωσης). 

(Ειπαμε για την ονομασια και τις ριζες, τωρα το αποτελεσμα).

 

Αποτελεσμα, αυτης της προσπαθειας (ανασκευης-σωφρονισμου-διορθωσης), δεν τολμαμε να πουμε ή να χρησιμοποιησουμε ορους καθαρους, αφου ο καθενας δουλευει στα σκοτεινα, οπως προεγραψα.  Π.χ., λεω καθαρα στη γυναικα μου, ‘‘μην πας απο εκεινο το δρομο γιατι εχει Αφγανους'', αλλα οταν γραφω αυτο το αρθρο το αλλαζω και δεν γραφω καθαρα οτι οι Αφγανοι ειναι επικινδυνοι γιατι θα κατηγορηθω για πολλα και σαν εθνικιστης, αφου οι καϋμενοι δεν επιτιθενται γιατι ειναι εγκληματιες, αλλα επειδη πεινανε.  Αλλο Μεσα, αλλο Εξω.  Και δεν εχω προβλημα συνειδησης με αυτη τη μεταποιηση που κανω, γιατι το περναω στα γρηγορα και στα σκοτεινα και μαλιστα θεωρω οτι ειμαι και επιδεξιος μαγκακος να κανω ετσι, αφου ‘‘αλλο ειναι Μεσα στο σπιτι και αλλο Εξω απο το σπιτι'', λεμε.

Αρα εξω, δεν χρησιμοποιω καθαροτητα αφου η καθαροτητα ισοδυναμει με επιθεση και σοκαρει και δεν δημιουργει ‘‘ευχαριστα συναισθηματα''.  

(Ειπαμε για την ονομασια, τις ριζες και το αποτελεσμα, τωρα το παραδειγμα).

 

Παραδειγμα: 

Δεν μπορεις να πεις τους πολεμους σημερα Ισλαμικους, γιατι τοτε τους δινεις θρησκευτικο νοημα.  Ομως οι αριθμοι λενε οτι σε ολους τούς πολεμους που συμβαινουν σημερα στην υδρογειο, το ενα απο τα δυο μαχομενα μερη ειναι Ισλαμιστες ή Μουσουλμανοι.  Σε ολους τους πολεμους, σχεδον χωρις καμμια εξαιρεση!  Απιστευτο!  Αλλα δεν μπορεις να το πεις αυτο.  Αν κανεις καθαρα τη δηλωση ‘‘οι πολεμοι εδω και δεκαετιες, απο το 1992 και μετα, ειναι Ισλαμικοι'' εισαι επιθετικος.  Και επειδη εισαι επιθετικος θα δεχθεις επισης επιθεση. 

 

Φυσικα ακομα χειροτερα, αν πεις τους πολεμους αυτους θρησκευτικους.  Και ακομα χειροτερα αν τους προσδιορισεις θρησκευτικους και Ισλαμικους, δηλ.  οτι ειναι πολεμοι μεταξυ Ισλαμ και Χριστιανων καθε ειδους.

 

Μεσα στο κλιμα, λοιπον, της ‘‘Πολιτικης Αναπροσαρμογης'' που αναφερω παραπανω, εχεις να διορθωσεις τη γλωσσα σου και, να πεις τους πολεμους αυτους Τ-Πολεμους, δηλ. Ταξικους, αφου ειναι επισης γεγονος οτι οι Ισλαμικοι λαοι ειναι ολοι φτωχοι (οι λαοι!  οχι οι χωρες τους ουτε οι κυβερνησεις τους ολες).  

 

Μπορεις επισης να τους πεις ΠΟΣ (Πολεμους Οικονομικων Συμφεροντων) αφου το αποτελεσμα που επιδιωκουν ολοι αυτοι οι πολεμοι ειναι επισης η επικρατηση ή μη επικρατηση του Δυτικου τροπου ζωης και το ανοιγμα νεων αγορων που, περισσοτερο ή λιγοτερο, εκφραζεται απο τον αμερικανικο προτυπο ή συστημα τετιας ζωης. 

 

Μπορεις επισης να τους πεις ΠΕΠΕ (αυτο παει καλυτερα εχει συμμετρια και ειναι και αστειο, Πολεμους Ελεγχου Πορων Ενεργειας) αφου ολοι οι πολεμοι ειναι ειτε γυρω απο πηγες ενεργειας (πετρελαιο, ορυχεια, μεταλλεια κλπ) ειτε γυρω απο τη διακινηση τής ενεργειας (προσβαση στο νερο, οπως απεδειξα στο πρωτο μου αρθρο, 29/5/09, ‘‘Γιατι συμβαινουν πολεμοι''). 

 

Οι οροι αυτοι, Ταξικοι Πολεμοι, Πολεμοι Οικονομικων Συμφεροντων, Πολεμοι Ελεγχου Πορων Ενεργειας, ειναι ‘‘ευχαριστοι'' στο ακουσμα, γιατι με αυτους τους ορους υπαρχει ο ‘‘κακομοιρης'' που υποφερει στη μια μερια γιατι του επιβαλλονται και του τα παιρνουν και ο ‘‘αρπαγας'' απο την αλλη που τα παιρνει, και ειναι ευχαριστο να βοηθησεις τον ‘‘κακομοιρη'' και ειναι επισης ευχαριστο να κυνηγησεις τον ‘‘αρπαγα''. 

Και αφου, χρησιμποιωντας αυτες τις εκφρασεις, το θεμα απο μονο του δειχνει την ευχαριστη πλευρα, δεν χρειαζεται εμεις να ξεκαθαρισουμε τιποτα, τοτε η Ατομικοτητα αποσυρεται, ουφφ-ανακουφιση!

 

Αλλα αν χρησιμοποιησω τους ορους, Ισλαμικος ή θρησκευτικος, δεν ειναι ευχαριστοι γιατι αφου σε ενα τετιο πολεμο τα δυο μερη πολεμουν για τη πιστη, και αφου καμμια πιστη δεν ειναι πιο σωστη απο την αλλη (ειναι απλως η πιστη ‘‘μου'') δεν μπορει να διασαφηνιστει ποιος εχει δικιο. 

Κανενας δεν εχει δικιο και θα επικρατησει ο ισχυροτερος.  Εδω δεν δειχνει το θεμα απο μονο του ποιος εχει δικιο, η κατασταση ειναι υπο πιεση, το συναισθημα δεν ειναι ευχαριστο και το θεμα χρειαζεται την προσωπικη μου παρεμβαση να το ξεκαθαρισω και να παρω θεση.  Αρα χρειαζεται η Ατομικοτητα.  Αρα αν τα καταφερω να αλλαξω το μοντελο του θεματος και ΔΕΝ χρησιμοποιησω αυτη την αναλυση, παρ'ολο που οι αριθμοι το υποβαλουν, τοτε η Ατομικοτητα αποσυρεται, ουφφ-ανακουφιση!

 

Αρα, αντι να εκφαστουμε με το τι λενε τα γεγονοτα και οι αριθμοι δηλ. οτι οι πολεμοι ειναι Ισλαμικοι, θα επιδοθουμε σε μια ανασκευη του θεματος, θα σωφρονισουμε αλλους με διαφορα επιχειρηματα και μεθοδους να το αποδεχθουν, και ετσι θα διορθωσουμε το συστημα, αντι να λεμε Ισλαμικοι πολεμοι θα λεμε ΠΕΠΕ.

 

Αυτα τα ολιγα για την Οικονομικη πλευρα του αεναου και μη ομολογημενου πολεμου μεταξυ Ατομικοτητας-Κοινωνικοτητας.

 

Θρησκευτικη:        Συντομα και για να εχετε και μια αλλη γευση, ας αναφερθω στη θρησκευτικη πλευρα.  Εδω, ο πολεμος μεταξυ Ατομικοτητας-Κοινωνικοτηατς εχει μια μεγαλη αποστομωτικη δικαιολογια.  Την ταπεινοφροσυνη. 

Σαν ταπεινοφροσυνη, που ειναι μια υπεροχη και δυσκολη αρετη, εχει επικρατησει η ανευ ορων εξαφανιση της Ατομικοτητας με την παραδοση και απορροφηση του προσωπου στο ανωνυμο πληθος.  Και εδω η μαχη ειναι μεταξυ Ατομικοτητας και Κοινωνικοτητας αλλα σε αυτο το χωρο εχουν ξεχασει οτι πρεπει να εχεις ενα Εγω πριν να αποδειξεις οτι το θυσιαζεις μεσω ταπεινοφροσυνης.  Πρεπει να εχεις ενα Εγω πριν να χασεις ενα Εγω.  Οχι να εχεις εξαφανιστει σαν ατομο και να λες οτι ετσι εφαρμοζεις ταπεινοφροσυνη.

 

Παρενθεση τελος.

 

Λογω λοιπον της διαμαχης Ατομικοτητας-Κοινωνικοτητας που γινεται στα σκοτεινα, εχει επικρατησει χωρις να ξερει κανεις ποτε και γιατι, να ακολουθουμε το ευχαριστο και να απορριπτουμε (προσεξτε) οχι το δυσαρεστο, απλα να απορριπτουμε το μη ευχαριστο.

 

Να γιατι δεν μπορω να πω οτι το εργαλειο μου ειναι η Καταληψη, οταν καταλαβαινω κατι.  Αλλα ποιος μπορει να το αρνηθει, οτι οταν πηδαει απο τη χαρα του που καταλαβε κατι, ακριβως εχει καταλαβει κατι, δηλ. εχει γινει μια Καταληψη και Κατοχη;  Κανενας!

Το ιδιο συμβαινει στη περιπτωση οχι μονο νοητικων προσπαθειων, αλλα και φυσικων ή συναισθηματικων προσπαθειων.

 

Παραδειγμα φυσικης προσπαθειας ειναι το κολυμπι.  Την ωρα που καταλαβες πως να σταθεις στο νερο χωρις προσπαθεια και χωρις να βυθιζεσαι, νιωθεις αλλος ανθρωπος, νιωθεις ακριβως και οτι καταλαβες και οτι το κατεχεις. 

 

Παραδειγμα συναισθηματικης προσπαθειας ειναι π.χ. με μια καταπιεση που εμφανιζεται λογω αγνωστου περιβαλλοντος, ας πουμε στο στρατο, ή οταν νιωθεις καταθλιψη μετα απο αποτυχια.  Την ωρα που καταλαβες πως να σταθεις στο νεο περιβαλλον ή απεναντι στο καταστροφικο αισθημα μιας αποτυχιας, την ωρα που καταφερες να ανοιξεις τη προσοχη σου προς τα εξω και να ξανανασανεις και να νιωσεις οτι εχεις καινουργιες δυναμεις να τα βγαλεις περα, νιωθεις αλλος ανθρωπος, νιωθεις ακριβως και οτι καταλαβες και οτι τωρα κατεχεις και εισαι πιο ωριμος.

 

Και ομως ακομα και τοτε, δεν μπορεις να ονομασεις το καρπο του ‘‘καταλαβες'', Καταληψη·  Κατοχη.  Ουτε εγω.  Απαγορευεται.

 

Αρα, πως να το ονομασω;  Να το ονομασω Κατανοηση;

Ονομαζοντας Κατανοηση, το αποτελεσμα του ‘‘καταλαβαινω'' ειναι μεν πολυ κοντα στο τι εχει συμβει, αλλα εχει επικρατησει η λεξη αυτη να αφορα τριτους.  Ποτε δεν λες ‘‘κατανοω'' κατι που αφορα εσενα, αλλα παντα ‘‘κατανοεις'' κατι που αφορα εναν αλλον.

 

Ποτε δεν θα πεις, ‘‘κατανοω το μαθημα μου'', αλλα θα πεις, ‘‘καταλαβαινω το μαθημα μου''.  Ποτε δεν θα πεις, ‘‘κατανοησα πως να οδηγω'', αλλα θα πεις, ‘‘καταλαβα πως να οδηγω, το'πιασα''.  Προσωπικα επιτευγματα ειναι καταληψεις και λες ‘‘καταλαβα'', αλλα οταν καταλαβαινεις καποιου αλλου την υποθεση λες ‘‘κατανοω''. 

 

Κατανοηση εχει την χροια τού ‘‘εχω καταλαβει, αλλα δεν ειμαι πανω απο το θεμα, δεν το χειριζομαι εγω''.  Γιατι;  Διοτι ειναι αλλουνου υποθεση.

 

Γι'αυτο εχει επικρατησει η λεξη Κατανοηση να εχει συναισθηματικη χροια, τετια και τοσο δυνατη, που τελικα την χρησιμοποιουμε οταν συμπασχουμε, αλλα δεν κατεχουμε·  οταν  αυτο που προσπαθουμε να καταλαβουμε ειναι θεμα αλλου, ξενου, και ναι μεν το ‘‘καταλαβαινουμε'' αλλα δεν το χειριζομαστε γιατι δεν ειναι δικο μας και ετσι δεν το κατεχουμε.

 

Να λοιπον ακομα μια αποδειξη, οτι οταν λες ‘‘καταλαβαινω'', εννοεις καταληψη, κατοχη, κοντρολαρισμα, χειρισμο, πραξη με το τι καταλαβες.

 

‘‘Κατανοω το προβλημα σου'', ‘‘κατανοω το τροπο της αντιδρασης σου'' ειναι εκφρασεις που δειχνουν ακριβως οτι συμπασχουμε και κειμεθα συμπαθητικα στο συναισθηματικο υποβαθρο ενος θεματος, οχι ομως οτι απαραιτητα μπορουμε να κανουμε κατι γι'αυτο, ακριβως επειδη δεν το κατεχουμε, και δεν εχουμε ‘‘επιτυχει καταληψη του''. 

 

Απο την αναποδη τωρα, αυτος ο ορος δεν χρησιμοποιειται για θεματα που δεν περικλειουν συναισθηματικη χροια.  Για παραδειγμα, ενα καθηγητης που επιλυει ενα προβλημα μαθηματικων (το οποιο δεν περικλειει συνασθηματικο προβληματισμο) δεν θα σε ερωτησει ποτε, ‘‘κατανοεις τι λεω;'' αλλα θα σου πει ‘‘καταλαβαινεις τι λεω;'' 

 

Και η απαντηση που θα δωσεις δεν μπορει ποτε να ειναι, ‘‘μαλιστα, Κε καθηγητα, κατανοω'' αλλα η απαντηση θα ειναι παντα ‘‘μαλιστα, Κε Καθηγητα, καταλαβαινω''.

Μπορει να απαντησεις, ‘‘κατανοω απολυτως το σκοπο αυτης της παρουσιασης'', αλλα δεν μπορεις να απαντησεις, ‘‘κατανοω τη λυση που παρουσιαζετε, Κε καθηγητα''.  Εκει η απαντηση ειναι ‘‘καταλαβαινω τη λυση, Κε καθηγητα''.

 

Αρα, οταν λες κατανοω, και επειδη ακριβως αναφερεται σε θεμα καποιου αλλου, υπονοεις οτι επιασες το θεμα μερικως· ακριβως επειδη ειναι αλλουνου ευθυνη.  Χρησιμοποιωντας τον ορο ‘‘κατανοηση'' και ‘‘κατανοω'', σχεδον παντα εννουμε οτι εχουμε καταλαβει μονο ενα μερος του θεματος.

 

Δηλ.  στο παραπανω παραδειγμα, οταν απαντας στον καθηγητη ‘‘κατανοω απολυτως το σκοπο αυτης της παρουσιασης'', εννοεις οτι καταλαβαινεις μονο αυτο (το σκοπο) και υπονοεις ενα ‘‘αλλα''.  Εστω και σιωπηρα υπονοεις οτι εχεις μεν κατανοησει το σκοπο αλλα οχι ολο το θεμα.  Οτι περιμενεις να ακουσεις και τα υπολοιπα.

 

Ακομα και οταν δεν εκφραζεται αυτο το ‘‘αλλα'', οταν π.χ. λεμε ‘'κατανοουμε απολυτως τις αποφασεις του λαου των Παλιστινιων στο θεμα αυτο και συμπαραστεκομεθα'', ναι μεν σημαινει οτι η δηλωση αυτη τελειωνει εδω, ναι μεν σημαινει μεν οτι δεν υπαρχει κανενα ‘‘αλλα'', ναι μεν σημαινει οτι κειμεθα ευμενως επι του συγκεκριμενου, αλλα επισης σημαινει οτι μιλας μονο γι'αυτο το μερος του και οτι το θεμα ειναι μεγαλυτερο·  και ειναι αυτοι που εχουν να επιτελεσουν και αλλες πραξεις ενω εμεις δεν μπορουμε να επιτελεσουμε καμμια αλλη πραξη παρα αυτη τη μερικη, τη συμπαρασταση.

 

Κατανοω, λοιπον, σημαινει οτι παιρνω θεση αλλα δεν κανω πραξη· 

αντιθετως, Καταλαβαινω, σημαινει οτι μπορω να παρω και θεση και πραξη.

 

Οταν Κατανοω, το θεμα βρισκεται κατα-νου· 

οταν Καταλαβαινω, το θεμα βρισκεται σε κατα-ληψη.

 

Δεν θα πεις ποτε, ‘‘εχω κατανοησει πως να οδηγω''  αλλα θα πεις, ‘‘εχω καταλαβει πως να οδηγω'' και απο τη στιγμη που το λες μπορεις να το κανεις και πραξη.

Μπορεις ομως να πεις, ‘‘κατανοω τη δυσκολια τού αλλου να οδηγησει επειδη εχει παρει με στραβο ματι το …'' αλλα αυτο δεν εχει να κανει με πραξη δικη σου.

Επισης μπορει να ρωτησεις το φιλο σου, ‘‘κατανοω το προβλημα με το γυιο σου, δεν μπορεις να κανεις κατι;'' και εννοεις απλως κατανοεις, δεν σημαινει οτι εσυ θα κανεις κατι.

Αλλα αν ρωτησεις, ‘‘καταλαβαινω το προβλημα με το γυιο σου, θες να βοηθησω;  Μπορω να μιλησω στον ταδε γι'αυτο'' σημαινει οτι μπορεις να κανεις ενεργειες, πραξη.

 

Και παλι λοιπον, εκει που μπορεις να χρησιμοποιησεις και τους δυο ορους, θα χρησιμοποιησεις το ‘‘καταλαβαινω'' μονο οταν εισαι ‘‘απο πανω απο το θεμα'' και το ελεγχεις και μπορεις να κανεις πραξη.

 

Εδω τελειωνω τη πρωτη ενοτητα.  Σκοπος μου να ονοματισω το αποτελεσμα του ‘‘καταλαβα'' κατι, γιατι μεχρι τωρα δεν υπηρχε κανενα ονομα που να αποδιδει το τι συμβαινει οταν καταλαβαινω. 

Που επειδη λαβαινω = λαμβανω, μπορεις να το πεις καταλαβαινω = καταλαμβανω. 

 

Μεχρι να τελειωσω, οι ενοτητες ειναι:

 

ΕΝΟΤΗΤΕΣ

Α.        ΔΕΝ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΟΝΟΜΑΣΙΑ  ΣΤΟ  ΟΤΙ  ‘‘ΚΑΤΑΛΑΒΑ''.

Β.        ΠΩΣ  ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ  ΤΗΝ  ΑΛΗΘΕΙΑ.

Γ.        ΓΙΑΤΙ  ΔΕΝ  ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ,  ΠΩΣ  ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ.

 Αρα θα ακολουθησει η ενοτητα, ‘‘Πως  Καταλαβαινω την Αληθεια;''

 

 

 

UP DATE 18-06-201:  Άλλα άρθρα του συγγραφέα στην Αποικία:

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=149

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=166

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=249

 

http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=254