Η ιστορία μας υποχρεώνει να πράξουμε. Σχέδιο για τον σύγχρονο Ελληνισμό

 

Του Γιώργου Π. Παύλου*

 

Έντεκα πολυεθνικές πιέζουν την ελληνική κυβέρνηση να αποφασίσει μισθούς των 250 – 300 ευρώ, προκειμένου να επενδύσουν στην Ελλάδα. Τελικώς πριν οδηγηθούν τα πράγματα σε αιματοχυσίες και σε σύγχρονη τραγωδία του Ελληνισμού, επείγει όσο ποτέ άλλοτε οι Έλληνες πανεπιστημιακοί δάσκαλοι αλλά και κάθε ευαίσθητος Έλληνας που πιστεύει στην Δημοκρατία και στην Ελευθερία των ανθρώπων, των λαών και των εθνών να πράξουν ό,τι είναι αναγκαίο στην περίσταση αυτή όπου κατ' ουσίαν σταυρώνεται ο ελληνικός λαός, ο Ελληνισμός και η Ελλάδα.

Πιστεύω, τόσο ο ελλαδικός όσο και ο ομογενειακός Ελληνισμός ενωμένος ότι οφείλει και έχει την δύναμη να αποτρέψει την επιχειρούμενη διάλυση της Ελληνικής Δημοκρατίας και την υποκατάστασή της με ένα νεκρό πτώμα, που διώχνει ξανά, για μια ακόμη φορά, τους Έλληνες από την Ελλάδα, είτε σωματικά, είτε πνευματικά και πολιτιστικά. Γι' αυτό καλούνται όλοι οι ευαίσθητοι Έλληνες να ξανα-συναντηθούν αποφασιστικά και ένσοφα στην πλατεία της Ιστορίας των.

α. Διαπιστώσεις

Πώς αφήσαμε, πώς δεχτήκαμε στον εικοστό πρώτο αιώνα να κλαπεί η Ελλάδα και να μας μοιράζουν ελεημοσύνη και τρόφιμα στους δρόμους; Πώς ανεχόμαστε να μην έχουν ακόμη δικαστεί και λογοδοτήσει όσοι κατέστρεψαν την Ελλάδα μέσα σε τρία χρόνια; Πώς είναι δυνατόν να μένουμε κομματιασμένοι, χωρισμένοι, διαιρεμένοι και να γινόμαστε βορά στα σκυλιά που ξεσκίζουν τις σάρκες μας;

Πόσες πόλεις, πόσες πόλεις αλήθεια, αφήσαμε να χαθούν εξαιτίας του κομματικού ανταγωνισμού, της εθνικής διχόνοιας, της ιδιοτέλειας, της φιλαυτίας και του φατριασμού; Σμύρνη, Έφεσος, Αντιόχεια, Τραπεζούντα, Αλεξάνδρεια, Μοναστήρι, Άγιοι Σαράντα, Πύργος, Ανδριανούπολη, και η Πόλις των Πόλεων, που ακόμη οι κατακτητές της δεν την ονομάζουν με το όνομά της. Και δεν είναι η ιστορία και η αλήθεια μεγαλοϊδεατισμός, αφού με τίποτα δεν θα συμφωνούσαμε σε έναν άρρωστο μεγαλοϊδεατισμό και σε έναν άσαρκο και ιδεολογικοποιημένο στείρο εθνικισμό, που ίσα-ίσα ήταν αυτοί ακριβώς τα αίτια για κάθε εθνική μας καταστροφή.

Και τώρα; Ναι, τώρα φθάσαμε να ναυαγήσουμε εν μέσω νηνεμίας. Και κανείς από τους αίτιους δεν έχει το θάρρος να παραιτηθεί, δεν λέμε να αυτοκτονήσει, αφού οδήγησε έναν ολόκληρο λαό και μια ολόκληρη ιστορία στην αυτοκτονία, αλλά να παραιτηθεί. Και να παραδεχθεί ότι, «ναι, απέτυχα και ως κόμμα και ως πολιτικός άνδρας και οδήγησα τους Έλληνες να γίνουν επαίτες στην πλατεία Συντάγματος. Και οι πρώτοι και κύριοι δράστες του ιστορικού αυτού εγκλήματος περιφέρονται ελεύθεροι είτε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, είτε ανά τον κόσμο και συνεχίζουν την προδοτική των στάση και την δυσφήμηση της Ελλάδος, ενώ αυτοί είναι οι αγύρτες της πολιτικής σκηνής που παρέσυραν έναν ολόκληρο λαό στην άβυσσο.

Όχι δεν είναι δυνατόν. Δεν μπορούμε να δεχτούμε άλλο αυτή την ύβρη απέναντι στην ιστορία μας και στον λαό μας.

Για να λειτουργήσει σήμερα ο Ελληνισμός και για να αντισταθεί σε γεγονότα καταστροφικά για το μέλλον του, θα πρέπει κάθε Έλληνας να μπορεί να γνωρίζει τα ουσιώδη που γνώριζαν ανέκαθεν όσοι εκ των Ελλήνων λειτούργησαν ευεργετικά ως προς το όλον του Ελληνισμού. Βεβαίως, αυτοί οι άνθρωποι υφίστανται και στις ημέρες μας και αποτελούν το υγιές μέρος του ελληνικού σώματος. Μάλιστα όσο πιο υγιής πνευματικά είναι ο άνθρωπος τόσο πιο αφανώς εργάζεται και λειτουργεί θεραπευτικά, μάλιστα, και για εμάς τους υπολοίπους.

Ο Ελληνισμός πάντα επιβίωνε ακόμη και στις πλέον αντίξοες εξωτερικές συνθήκες επειδή ήταν φορέας μιας συλλογικής σοφίας, η οποία τον οδηγούσε να δημιουργεί καινοτομία όταν έφθανε σε κρίση. Σήμερα είμεθα μάρτυρες της προσπάθειας που καταβάλει ο ομογενειακός Ελληνισμός, όπου και αν ευρίσκεται, σε κάθε μέρος της γης (Αμερική, Αυστραλία, Ρωσία, Αφρική, Ευρώπη) για να διατηρήσει την πολιτιστική του ταυτότητα και τη ιστορική του Μνήμη.

Βεβαίως μπορεί να δει κανείς και τις οποίες αδυναμίες των Ελλήνων σε αυτή την προσπάθειά των, οι οποίες σχετίζονται κυρίως με έναν ιδιοπαθή και υπέρμετρο εγωισμό που λειτουργεί διασπαστικά, διχαστικά, ανταγωνιστικά, ζηλόφθονα, διαλυτικά και αποκεντρωτικά. Κατανοούμε δε σαφώς πως αυτό το φαινόμενο είναι η άλλη όψη της δύναμης της ελληνικής ψυχής, προκειμένου να μπορεί να ανατρέπει το τετελεσμένο και να πετυχαίνει το απρόβλεπτο και το απίθανο. Αυτή η δύναμη που επανειλημμένα λειτούργησε καταστροφικά για τον λαό μας, συγχρόνως είναι ακριβώς η προϋπόθεση του θαύματος της στιγμής.

Αυτή την στιγμή συνειδητοποιούμε όσο ποτέ άλλοτε τον άμεσο κίνδυνο μια νέας εθνικής τραγωδίας για τον Ελληνισμό, αντίστοιχης με αυτές του πρόσφατου παρελθόντος, όπως δηλαδή συνέβη κατά την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, την Μικρασιατική Καταστροφή, τον μεταπολεμικό Εμφύλιο, η την διχοτόμηση της Κύπρου, και την προηγούμενη γενοκτονία της Πόλης. Ίσως είμαστε πολύ κοντά σε ένα νέο εμφύλιο και μία νέα εθνική τραγωδία, αφού όλοι που ζούμε στην Ελλάδα νοιώθουμε ότι το καζάνι της συμφοράς σιγοβράζει και κάποιοι το φροντίζουν.

Ήδη, το πρόβλημα της Κύπρου ή το μειονοτικό πρόβλημα της Θράκης που ήταν ένα μείζον εθνικό θέμα, είναι πλέον μικρό μέρος του όλου και νεογενούς προβλήματος. Αυτό έχει πλέον γενικευθεί και έχει καταστεί αντίστοιχο μειονοτικό πρόβλημα σε ολόκληρη την Ελλάδα, αφού οι εκτιμήσεις για τον διαρκώς αυξανόμενο -και με ρυθμούς ανεξέλεγκτους- όγκο των μεταναστών, δείχνουν περισσότερο από τρία εκατομμύρια μεταναστών, με γρήγορους ρυθμούς αύξησης και γεννήσεων πολύ μεγαλύτερους από αυτούς των Ελλήνων.

Είναι μαθηματικά προβλέψιμο γεγονός η βιολογική και δημογραφική κατάρρευση του Ελληνισμού στα επόμενα δεκαπέντε το πολύ χρόνια. Επομένως με την εγκληματική τους συμπεριφορά τα κόμματα και οι ηγέτες τους, που μάλλον για άλλους κυρίους και όχι για την Ελλάδα εργάζονται -όπως είναι πλέον πασιφανές σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο Έλληνα ή μη-, κατόρθωσαν το αδιανόητο και όμως πραγματικό. Δηλαδή να "κυπροποιήσουν" την Θράκη και να "θρακοποιήσουν" ολόκληρη την Ελλάδα.

Παράλληλα όμως με το μεταναστευτικό ζήτημα, τα τελευταία τρία χρόνια οι Έλληνες ζουν σε κλήμα άτυπου διωγμού των ή και αφανισμού των από την Ελλάδα. Οι μισθοί και οι συντάξεις γίνονται απαγορευτικοί για την επιβίωση κάθε οικογένειας, για την δημιουργία νέων οικογενειών και για την γέννηση παιδιών.

Οι φόροι είναι εξουθενωτικοί και στερούνται πάσης λογικής, ακόμη και για την κατοικία διαμονής. Είναι πλέον προτιμότερο να ενοικιάσεις σπίτι παρά να διατηρείται το δικό σου, λόγω της εφορίας. Κάθε παιδί που γεννιέται θεωρείται τεκμήριο για επιπλέον φορολόγηση.

Ήδη σχεδιάζεται η παρακράτηση των μισθών και των συντάξεων όσων δεν μπορούν να πληρώσουν φόρους και χαράτσια στο Δημόσιο. Σύντομα δε οι ελληνικές τράπεζες θα εξαγοραστούν από γερμανικές ή άλλες και θα ξεκινήσει η κατάσχεση ακινήτων, ενώ οι έλληνες ιδιοκτήτες των και θα μείνουν στο δρόμο και θα συνεχίσουν και μετά να οφείλουν στο ελληνικό Δημόσιο, σύμφωνα με όσα ακούγονται στους διαδρόμους των γραφείων που επιμελούνται πάντα το τελευταίο μνημόνιο!

Παρ' όλες δε τις δεσμεύσεις περί μείωσης του δημόσιου χρέους, από όσους σχεδιάζουν για το μέλλον την νέα Μη-Ελλάδα στην Ελλάδα του σήμερα, αυτό έχει τριπλασιαστεί και είναι αδιανόητο να σκεφθεί κανείς ότι στα επόμενα είκοσι χρόνια θα υπάρξει οποιαδήποτε μείωσή του.

Είναι δρομολογημένη πλέον από τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων τριών ετών, η εγκληματική παραίτηση από την υπεράσπιση της ελληνικής περιουσίας και η παραχώρηση στους διεθνείς δανειστές όλου του ελληνικού δημόσιου πλούτου, θαλάσσιου ή ορυκτού, και λοιπών παραγωγικών πηγών, όπως αεροδρόμια, οδικά δίκτυα, ύδρευση, ηλεκτρισμός, μεταφορές, κλπ. Εκτιμάται δε, ότι ο συνολικός δημόσιος πλούτος της Ελλάδος ανέρχεται σε εκατοντάδες τρις ή και τετράκις εκατομμύρια ευρώ. Αυτός ο πλούτος ανταλλάχθηκε μέσω των συνεχών μνημονίων με το τίποτα, ούτε καν με το εθνικό χρέος που πριν τρία χρόνια ήταν λιγότερο από διακόσια δισεκατομμύρια ευρώ. Ενώ στα τρία τελευταία χρόνια εκτινάχθηκε στα εξακόσια δις. Ή ακόμη χειρότερα, ανταλλάξαμε όλο τον εθνικό μας πλούτο και ολόκληρη την Ελλάδα με τον οικονομικό, πολιτιστικό και σωματικό εξευτελισμό και διωγμό των Ελλήνων από την Ελλάδα. Αυτό θα καταγραφεί στην νεώτερη ιστορία ως έγκλημα και προδοσία όλων των πολιτικών ανδρών και κομμάτων που συνέργησαν ενεργητικά ή παθητικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Βέβαια η πιο σημαντική και η πλέον αναγκαία για κατανόηση διαπίστωση αφορά στον σταδιακό διωγμό των Ελλήνων κυρίως από την πνευματική των γεωγραφία. Αυτό έχει μεθοδευτεί ύπουλα και συστηματικά τα τελευταία είκοσι – τριάντα χρόνια σε όλη την εκπαιδευτική κλίμακα, κυρίως μέσα από το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας και όχι μόνο.

Η γλώσσα, η ιστορία, η τέχνη και κάθε άλλη πτυχή της πολιτιστικής και πνευματικής μας ταυτότητας και κληρονομιάς, όλα αυτά έχουν καταστεί στόχος αφανισμού των και απόσυρσης από την ζωή των Ελλήνων, προκειμένου να καταστούν οι Έλληνες μία απρόσωπη και χωρίς όραμα κοινωνία, μία κοινωνία χωρίς μνήμη, χωρίς ταυτότητα, χωρίς αντιστάσεις, εύκολα διαχειρήσιμη. Σήμερα δε, μεθοδεύεται και η διάλυση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, έτσι που τα περισσότερα Ελληνόπουλα θα μένουν χωρίς δυνατότητα σπουδών σε Ελληνικά ΑΕΙ.

β) Το όραμα που ως Έλληνες δεν έχουμε και υποχρεούμεθα να αποκτήσουμε

Αυτή την ιστορική  στιγμή είμεθα υποχρεωμένοι, αν θέλουμε να υπάρξει στον μέλλον ελληνική Ελλάδα και αν θέλουμε να υπάρξουν Έλληνες με ελληνική συνείδηση και ταυτότητα, είτε στην Ελλάδα είτε εκτός αυτής, να πετύχουμε και να ενεργοποιήσουμε τον άριστο εαυτό μας, ως άτομα, ως κοινωνία, ως νέοι, ως γέροι, ως μαθητές, ως επιστήμονες, ως καλλιτέχνες, ως διανοούμενοι, ως επιχειρηματίες, ως εκκλησία, ως πολιτικοί, ως ομογένεια, ως άνδρες, ως γυναίκες.

Για να γίνει αυτό θα πρέπει είτε ως άτομα είτε ως ομάδες και κοινότητες και ως κοινωνία ολόκληρη να εφαρμόσουμε την αρχαία αλλά πάντα επίκαιρη συμβουλή των σοφών και δασκάλων μας, τον Όμηρο, τον Ηράκλειτο, τον Πυθαγόρα, τους τραγικούς μας ποιητές, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη μέχρι όλους τους μεγάλους δασκάλους της Εκκλησίας που ακατάπαυστα και χωρίς φειδώ κόπου, μόχθου και αίματος μας άφησαν μία τεράστια πνευματική και πολιτιστική παρακαταθήκη αλλά και ένα ιερό χρέος προς την ιστορία μας.

Και η συμβουλή αυτή συμπυκνώνεται στο: «τί έκανα που δεν έπρεπε να κάνω, τί δεν έκανα που έπρεπε να κάνω, τί πρέπει να κάνω στο μέλλον και τί δεν πρέπει να κάνω». Και όλα αυτά σημαίνουν με μία λέξη την Ενότητα που θα έπρεπε, που πρέπει και που θα πρέπει να έχουμε ως ελληνική αλλά και ως ελλαδική κοινωνία. Όταν οι τριακόσιοι του Λεωνίδα αποφάσισαν να πεθάνουν έως ενός μαζί με τον βασιλιά των, τότε επέτυχαν μια δυσθεώρητη ενότητα και έγιναν μία ψυχή και ένα σώμα. Το ίδιο συνέβη σε κάθε ιστορική μας στιγμή που χρειάστηκε να θυσιαστούμε για το κοινό καλό. Όμως το αίσθημα, ή καλύτερα, το βίωμα ενότητας και συμμετοχής ή μετοχής, επί τω αυτώ, είναι αποτέλεσμα αληθινής παιδείας και δείκτης υψηλής ατομικής και συλλογικής νοημοσύνης.

Δεν είναι τυχαίο που, όταν η δυτική Ευρώπη άρχισε να σπουδάζει σε βάθος την ελληνική παιδεία, τότε μπόρεσε και συμπύκνωσε το όραμα της δικής της αναγέννησης και του δικού της διαφωτισμού, έστω και με πολλές ατέλειες, στο τρίπτυχο: «αδελφοσύνη, ελευθερία, ισότητα».

Και η ενότητα που επέτυχαν οι Έλληνες, όποτε το επέτυχαν, ήταν κάτι πολύ ωφέλιμο όχι μόνο για τούς εαυτούς των αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αρκεί να δούμε το θαύμα των Αλεξανδρινών χρόνων, μέσω του οποίου εκπολιτίστηκε όλη η οικουμένη και γέμισε ο κόσμος πόλεις, πανεπιστήμια, στάδια, θέατρα και βιβλία. Και αυτή η ενότητα του Ελληνισμού ευεργέτησε ολόκληρη την ανθρωπότητα, οδηγώντας την στην -έστω με ατέλειες- χριστιανική και εκκλησιαστική της ενότητα, η οποία αποτέλεσε την γέφυρα για να περάσει ο άνθρωπος από την κατάσταση της βαρβαρότητας στον πολιτισμό.

Και κατά το 1821 πετύχαμε, όσο είμαστε ενωμένοι, να διαλύσουμε μια αυτοκρατορία και υπερδύναμη της εποχής εκείνης. Μετά διχαστήκαμε και γίναμε προτεκτοράτο και αποικία. Το ίδιο αργότερα, ενωθήκαμε ως λαός και αναχαιτίσαμε τον φασισμό και τον χιτλερικό ναζισμό, συμβάλλοντας στην διάσωση της παγκόσμιας δημοκρατίας, αλλά μετά διχαστήκαμε σε δεξιούς και αριστερούς και καταστρέψαμε ό,τι είχε μείνει όρθιο από την γερμανική κατοχή. Μα το ίδιο δεν συνέβη με την Μικρασιατική Καταστροφή, ή την γενοκτονία τού Πόντου, ή αργότερα με την καταστροφή και αφανισμό του Ελληνισμού της Πόλης ή της Κύπρου;

Και το περιβόητο «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» και τα βασανιστήρια στην χουντική ΕΣΑ δεν μας έφεραν την οικογένεια Παπανδρέου ως Σωτήρα; Που, δυστυχώς, ήταν ο σύγχρονος Δούρειος Ίππος για να φθάσουμε στην σημερινή καταστροφή των Μνημονίων, αφού ο περιβόητος σοσιαλισμός του ΠΑΣΟΚ κατέστρεψε την ελληνική οικονομία και την αντικατέστησε με τον εξωτερικό δανεισμό και την φαινομενική οικονομική ευρωστία, για να αποκοιμηθούν οι Έλληνες.

Και μήπως δεν ήταν η κατευθυνόμενη διαμάχη δεξιάς – αριστεράς στην Ελλάδα που έφερε την Χούντα και ό,τι δεινό μετά ακολούθησε; Και ποιος, αλήθεια, σήμερα δεν βλέπει πως ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγής θα είναι εκείνοι που θα τελειώσουν ό,τι οι προγενέστεροί των άφησαν ημιτελές, εννοώ την ολοκλήρωση του διωγμού των Ελλήνων από την Ελλάδα, είτε γεωγραφικά είτε πνευματικά, ή και τα δύο μαζί;

Τέλος, εμείς οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και όσοι άλλοι έχουμε την ευχέρεια σκέψης και δράσης να παραμείνουμε απλοί θεατές στον όλο και πιο ανηφορικό Γολγοθά που κάποιοι επιβάλλουν στον λαό μας και στην χώρα μας;

Δεν μπορούμε στην όποια ασφάλειά μας να μένουμε απαθείς στην παρούσα τιμωρητική και παραδειγματική σταύρωση του λαού μας και αργότερα κι άλλων λαών. Όπως στο έπος του ‘40 είπαμε όχι στον Ναζισμό και υψώσαμε το ανάστημά μας στους φονείς της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας Δημοκρατίας, έτσι πρέπει να πράξουμε και αυτή την στιγμή.

Αν εμείς δεν προδώσουμε τούς εαυτούς μας, τότε όλοι οι λαοί και οι ευαίσθητοι άνθρωποι θα μας στηρίξουν. Αυτή την στιγμή οι Έλληνες καλούνται να δείξουν πως όχι μόνο δεν είναι οι δήθεν "τεμπέληδες" της Μεσογείου, αλλά πως και τώρα -όπως και πάντα- ήταν οι πραγματικοί και αδάμαστοι εργάτες και υποστηρικτές της ελευθερίας, της ανθρωπιάς και της δημοκρατίας όλων των λαών και όλων των ανθρώπων. Τέλος, κανείς δεν μπορεί να μας βγάλει από την ιστορία, εάν εμείς μόνοι μας δεν παραιτηθούμε από αυτήν.

γ) πρόταση και προτάσεις

Ύστερα από αυτά και για να ξανα-λειτουργήσει ο ελληνικός κόσμος, επείγει να δημιουργηθεί ένα ελληνικό συμβούλιο από τους αρίστους των Ελλήνων στην Ελλάδα και στην Ομογένεια του κόσμου. Μάλιστα δε, στο συμβούλιο αυτό θα πρέπει να μετέχουν και οι των αρίστων των Φιλελλήνων. Εδώ ο όρος άριστος πρέπει να εννοηθεί πρώτον ως, ότι άριστος είναι μόνον ο Θεός και, ακολούθως, όσοι εκ των ανθρώπων οι οποίοι, μολονότι από πραγματική αρετή θεωρούν τον εαυτόν των ως τον ελάχιστο και χείριστο όλων, όμως πάσχουν για το όλον και θέλουν να μένουν τελευταίοι, μέχρις ότου γίνουν όλοι οι άλλοι πρώτοι. Και όσοι εκ των ανθρώπων, ενώ έχουν υψωθεί σε μεγάλα επίπεδα γνώσης και πνευματικής ή λοιπής δεξιότητας, όμως δεν διακατέχονται οι ίδιοι από την ψυχική και πνευματική ασθένεια της εξουσίας επί των άλλων. Όσοι δηλαδή βιώνουν ως θεμελιώδη αλήθεια ότι «κάλλιον εστί το διδούναι ή το λαμβάνειν». Και όσοι δείχνουν όχι τον εαυτόν των αλλά τους άλλους ως αρίστους, και δεν αυτο-προτείνονται ή δεν έχουν ουδεμία ανάγκη να αυτο-προταθούν, παρά μόνον αν τους το απαιτήσουν οι άλλοι δέχονται να προσφέρουν τις υπηρεσίες των στην κοινότητα.

Προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι τόσο στον ελλαδικό και κυπριακό όσο και στον ομογενειακό Ελληνισμό υφίσταται ένας κόσμος Ελλήνων με καθαρή καρδιά, με αγνά αισθήματα αλλά και με πραγματικές ικανότητες, ικανός να δημιουργήσει μια ιστορική παρέμβαση στα ελληνικά δρώμενα. Απλώς αυτός ο κόσμος μένει ανενεργός.

Σήμερα λοιπόν είναι χρέος όλων μας να δείξουμε και να παροτρύνουμε τους αρίστους των Ελλήνων να συστήσουν ένα παγκόσμιο συμβούλιο για την στήριξη και διάσωση της Ελλάδος ως δημοκρατική και ελεύθερη χώρα αλλά και ενεργοποίησης του απανταχού Ελληνισμού.

Το συμβούλιο αυτό θα εργαστεί προκειμένου :

– Να στηριχθεί και να ενθαρρυνθεί ψυχολογικά η ελληνική κοινωνία, προτού εμφανίσει συμπτώματα ανεξέλεγκτης βίας και κοινωνικής παράκρουσης.

– Να ενημερωθεί κάθε Έλληνας αλλά και κάθε ευαίσθητος άνθρωπος στον διεθνή χώρο για την παρούσα εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας αλλά και την μεθοδευμένη λεηλασία της Ελλάδος και του ελληνικού λαού.

– Να διασωθεί η ελληνική οικονομία και να παραμείνει ελληνικός ο δημόσιος ελληνικός πλούτος.

– Να καταγγελθούν σε διεθνή δικαστήρια όλες οι παράνομες και συγκεκαλυμμένες μεθοδεύσεις που ανάγκασαν την Ελλάδα να υπαχθεί στο ΔΝΤ και στα καταστροφικά Μνημόνια. Και να απαιτηθεί κάθε νόμιμο ξένο χρέος προς την Ελλάδα.

– Να εξυγιανθεί και να ανανεωθεί ο ελληνικός πολιτικός βίος αλλά και να καταγγελθούν όσοι ευθύνονται για την παρούσα εθνική τραγωδία.

– Να στηριχθεί η κοινωνική οικονομία και να καταπολεμηθεί η φτώχεια στην Ελλάδα.

– Ο Ελληνισμός να αποκτήσει πνεύμα ενότητας και να επιτύχει τη συνέργεια σε κοινό όραμα παιδείας και πολιτισμού κάθε ευαίσθητου Έλληνα στην Ελλάδα και στην Ομογένεια αλλά και κάθε ευγενή και ευαίσθητου φιλέλληνα.

– Η Ελλάδα να καταστεί παγκόσμιο σχολείο πολιτισμού και δημιουργικής συνάντησης ανθρώπων και πολιτισμών.

– Κάθε Έλληνας μαθητής, φοιτητής, επιστήμονας, γέρος ή νέος ή όποιος άλλος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, να μπορεί να γνωρίζει την ιστορία, την γλώσσα, την φιλοσοφία και ολόκληρη την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά.

– Η ελληνική γλώσσα και ο διαχρονικός πολιτισμός να καταστούν παγκόσμιο Αγαθό.

– Να δημιουργηθούν σχολεία και πανεπιστήμια ελληνικού πολιτισμού στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

– Να δημιουργηθεί ένα ελληνικό Ταμείον για την καταπολέμηση της φτώχειας και την ενδυνάμωση της ελληνικής οικονομίας.

– Να δίδονται μαζικές υποτροφίες στα Ελληνόπουλα που θέλουν και μπορούν να σπουδάζουν σε ελληνικά ή ξένα Πανεπιστήμια, αλλά αδυνατούν λόγω φτώχειας.

– Γενικότερα, να επιχειρηθεί με καινοτόμο και αποφασιστικό τρόπο η σύζευξη επιστήμης – τεχνολογίας – πολιτισμού – οικονομίας και πολιτικής.

Τέλος, εδώ μπορούν όλοι οι συνάδελφοι στην Ελλάδα ή την αλλοδαπή να εμπλουτίσουν με την δική των σοφία όσα η δική μου μονομέρεια δεν μπόρεσε να σκεφθεί και να συμπεριλάβει.

* Ο Γιώργος Π. Παύλος είναι Αν. Καθ. ΔΠΘ [ http://www.gpavlos.gr ]

Σημείωση από τΜτΒ: Το άρθρο ήλθε με το ηλεκρονικό ταχυδρομείο.

ΒΓΑΛΤΕ ΤΗ ΚΟΥΚΟΥΛΑ κ. ΔΕΝΔΙΑ

 

Από το ΕΑΜ*

Η περίπτωση Δένδια από κάθε πλευρά της δεν αποκαλύπτει μόνο τον ίδιο ως επιφανές  χρυσαυγίτικο στέλεχος αλλά και τη «κυβέρνηση» ως διαχειριστή της χρυσαυγίτικης στρατηγικής.

Η χρυσή αυγή δεν συμμετέχει απλά στη κυβέρνηση με το Δένδια αλλά έχει αναδείξει και τη γραμμή της κυρίαρχη και κοινή συνισταμένη του μαύρου τροικανού μετώπου.

Με τη στρατηγική αυτή το μαύρο μέτωπο δεν θέλει απλά να δημιουργήσει ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα για την αποτελεσματικότητα της κυβερνητικής καταστολής. Επιδιώκει συνειδητά να προκαλέσει και να επιβάλλει πραγματικό εμφύλιο πόλεμο με την μαζική αναπαραγωγή των συνθηκών της μετακατοχικής εποχής. Το φάσμα κατάρρευσης του μαύρου μετώπου και της κυβέρνησης μαζί και ο φόβος των ενόχων έχει κάνει ως φαίνεται μονόδρομο για το καθεστώς της διαφθοράς, της υποτέλειας και της κλεπτοκρατίας το φασισμό που εκπέμπει ολόπλευρα και μεθοδευμένα και δια του Δένδια.

Η στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και για ευνόητους λόγους κοινοβουλευτικών συσχετισμών έχει φτάσει στο επίπεδο γενικής  προληπτικής πολιτικής λογοκρισίας, απαγόρευσης κάθε πολιτικής έκφρασης του λαού, βίαιης επιβολής σε κάθε θεσμό που υποχρεούται σε εγγυήσεις των δημοκρατικών ελευθεριών τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Στις συνθήκες αυτές δεν υπάρχει χώρος για ουδετερότητα και πολιτική ίσων αποστάσεων, για καμιά δημοκρατική προοδευτική και κομουνιστική συνείδηση. Οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια το λιγότερο σε εντάσσει στις πολιτικές εφεδρείες του μαύρου μετώπου. Εξάλλου η πολιτική ηγεμονία στον αριστερό προοδευτικό και κομμουνιστικό χώρο δεν μπορεί να βασίζεται σε καμιά πολιτική συμφωνία με την ιθύνουσα τάξη και τις δυνάμεις της. Είναι ζήτημα καθημερινού αγώνα δημιουργικής, ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης που σήμερα περνάει από την οικοδόμηση ενιαίου δυναμικού μετώπου απέναντι στον ολοκληρωτισμό και το φασισμό που απειλεί την εργατική τάξη το λαό και τη χώρα.  

* Εργατικό  Αντιιμπεριαλιστικό  Μέτωπο     ΕΑΜ, www.eamgr.wordpress.com 

ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η κατάσταση που επικρατεί στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης με τα σκουπίδια σε αποσύνθεση να στοιβάζονται σε σωρούς επί εβδομάδες δεν είναι ασήμαντο γεγονός. Μαρτυρεί τη γενικότερη σήψη που συντελείται στο κοινωνικό σώμα στο σύνολό του. Και είναι τραγικό το ότι πολλοί συμπολίτες μας δεν την έχουν αντιληφθεί ακόμη!

Το φαινόμενο που αναφέραμε διχάζει για μία ακόμη φορά την κοινή γνώμη. Άλλοι τάσσονται υπέρ των απεργούντων εργαζομένων στην εργολαβική αποκομιδή των απορριμμάτων. Αυτοί θεωρούν απαράδεκτη την οποιαδήποτε ενέργεια για περισυλλογή των όγκων που σωρεύτηκαν θεωρώντας την απεργοσπαστικό μηχανισμό. Άλλοι, με πρώτο τον πρύτανη θεωρούν το πανεπιστήμιο όμηρο εξωπανεπιστημιακών κύκλων, οι οποίοι δεν επιτρέπουν στο ίδρυμα να επιτελέσει το κοινωνικό του έργο. Μάλιστα εμφανίστηκαν και κάποιοι φοιτητές, οι οποίοι προσφέρθηκαν να συμβάλουν με προσωπική εργασία στην απομάκρυνση των απορριμμάτων, προκειμένου να τεθεί τέρμα στη διασάλευση της φοιτητικής ζωής. Η κυβέρνηση απασχολημένη από καιρό με την απόφαση της για χορήγηση της επόμενης δόσης στον «εξαρτημένο ασθενή» δεν έχει καιρό να απασχοληθεί με «ελάσσονος» σημασίας ζητήματα, όπως το αναφερόμενο! Πώς να βγάλουμε άκρη στο θέμα μας;

Κατ' αρχήν πρέπει να επισημάνουμε ότι η διχογνωμία του λαού καλλιεργείται από τους κατά καιρούς κυβερνώντες, ώστε να λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης, η οποία, αν στρεφόταν κατά των ασκούντων την εξουσία θα είχε οδυνηρές γι' αυτούς συνέπειες.

Η απεργία υπήρξε ισχυρός μοχλός της αντιπολίτευσης κατά την πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης. Τα πανίσχυρα συνδικάτα των εργαζομένων σε τομείς όπως αυτοί της ενέργειας, της καθαριότητας, της λιμενικής εργασίας και άλλων έθεταν σε δοκιμασία πολλούς άλλους κλάδους εργασίας, επειδή είχαν τη δυνατότητα να ασκούν πίεση, την οποία δεν ήσαν σε θέση να ασκήσουν άλλοι εργαζόμενοι, όπως οι εκπαιδευτικοί (Πόσο μας πονούσε, αν το παιδί μας τριγύριζε στις καφετερίες; Πόσο πονούσε αυτό τους αρμόδιους της εκπαίδευσης;). Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Κάνοντας χρήση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της απεργίας επιτρέπεται κάποιοι εργαζόμενοι να θέτουν σε δοκιμασία μεγάλα στρώματα του λαού, όπως κατ' επανάληψη συνέβη; Η απάντηση είναι όχι. Είναι προφανέστατο ότι οι εργαζόμενοι που είχαν τη δυνατότητα να ασκήσουν την ισχυρότερη πίεση, είναι αυτοί που έχουν ιδεί να ικανοποιούνται τα περισσότερα από τα αιτήματά τους. Τώρα που κινδυνεύομε με διάλυση του κοινωνικού ιστού, οι αρμόδιοι δεν νοιάζονται πλέον για την επίλυση των προβλημάτων των απεργών, γι' αυτό απεργίες θα ξεσπούν διαρκώς. Πόσο όμως θα διαρκούν; Ελάχιστες ώρες, αν οι εργαζόμενοι κατέχουν θέση εργασίας γλίσχρα αμειβόμενοι. Επ' αόριστον, αν έχουν χάσει τη θέση εργασίας. Στην ουσία αυτοί δεν απεργούν, απλώς εμποδίζουν την εκτέλεση της εργασίας που απώλεσαν από άλλους.

Πρέπει άραγε αυτοί που απεργούν διαθέτοντες ισχύ ως εκ της εργασίας τους και οι άλλοι που εμποδίζουν την εκτέλεση εργασίας να σκέπτονται τις συνέπειες από τη στάση τους στους συμπολίτες τους; Ασφαλώς ναι. Ο βιοτέχνης και ο μικροεπιχειρηματίας που βρίσκονται στο στόχαστρο των ισχυρών μονοπωλίων δεν αντέχει την επί μακρό ταλαιπωρία από τη διακοπή της παροχής ηλεκτρικής ενέργειας. Ο παραγωγός δεν αντέχει την μη μεταφορά των προϊόντων τους στις αγορές. Ο πατέρας δεν αντέχει την παράταση της φοίτησης του τέκνου του στο πανεπιστήμιο. Ο λαός δεν αντέχει την επί μακρό συνύπαρξη με τα μικρόβια, τα οποία ευδοκιμούν στα σωρευμένα απορρίμματα. Τί όμως από όσα γράψαμε είναι σε θέση να κατανοήσει ο απελπισμένος λόγω της εξόδου στην ανεργία; Το πρόβλημα είναι μείζον, είναι η έλλειψη κοινωνικής συνοχής. Πότε αισθανθήκαμε οι πολλοί χρέος να συμπαρασταθούμε σε κάποιον κλάδο, ο οποίος δοκιμάζεται από αποφάσεις των κρατούντων δήθεν υπέρ της εξομάλυνσης της αγοράς, αλλά στην πραγματικότητα υπέρ των συμφερόντων των ολίγων; Δεν κατανοούμε ότι το σύστημα δεν είναι αφελές, ώστε να επιχειρήσει να καταφέρει ταυτόχρονα πλήγματα σε πολλούς κλάδους. Η ανεργία, η υποαπασχόληση. Η υποβάθμιση της υγείας, η μείωση των μισθών και των συντάξεων θα προχωρούν με μικρά βήματα, ώστε να μας συμβεί εκείνο που συμβαίνει στους βατράχους. Λέγεται, δεν γνωρίζω αν είναι και επιστημονικά ορθό, ότι αν θερμάνουμε αργά νερό δοχείου, στο οποίο υπάρχει βάτραχος, αυτός δεν θα αντιδράσει, ώσπου το νερό να τον θανατώσει. Αν όμως θέσουμε τον βάτραχο σε δοχείου ζεστού νερού αυτός θα εκτιναχθεί και θα διασωθεί. Το πρώτιστο χρέος του λαού είναι ο αγώνας για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής μέσα από την αλληλεγγύη και την αλληλοϋποστήριξη.

Έρχομαι στους άλλους που θρηνούν για τη διασαλευμένη τάξη. Ο πρύτανης διαμαρτύρεται για τα εμπόδια που εξωπανεπιστημιακοί κύκλοι προβάλλουν στο έργο που οφείλει να επιτελέσει το ίδρυμα του οποίου προΐσταται! Αλλά ποια υπήρξε μεγαλύτερη συμφορά; Η συσσώρευση σκουπιδιών ή το «ξάφρισμα» των αποθεματικών των ανωτάτων ιδρυμάτων και των ασφαλιστικών ταμείων με το «κούρεμα» του χρέους μας; (Ακολουθούμε τους δυτικούς στη χρήση όρων και εκβαρβαριζόμαστε). Η συσσώρευση σκουπιδιών ή η χορήγηση τίτλων σπουδών χωρίς αντίκρισμα στην ελληνική αγορά, με συνέπεια την μετανάστευση των επιστημόνων μας, των οποίων τα όνειρα στραγγάλισαν όλοι οι συνυπεύθυνοι. Κατήγγειλαν τους υπευθύνους για την υφαρπαγή των αποθεματικών, ώστε να μην είναι σε θέση τα ιδρύματα να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις λειτουργικές ανάγκες; Κατήγγειλαν ποτέ οι πανεπιστημιακοί τις κυβερνήσεις, γιατί, ενώ επί τριακονταετία συρρικνωνόταν η βιομηχανική παραγωγή της χώρας, αυτές ίδρυαν συνεχώς νέα ιδρύματα και σχολές σ' αυτά;

Και κάποιες σκέψεις για τα φιλότιμα οπωσδήποτε παιδιά,  που προσφέρθηκαν να συνδράμουν στην αποκομιδή των απορριμμάτων. Σήμερα έχετε όνειρα και μακάρι να τα διατηρήσετε. Όμως η κοινωνία θα σας τα αφανίσει σύντομα, καθώς θα βρεθείτε αντιμέτωποι με άγρια συμφέροντα των αδηφάγων του πλούτου. Πρέπει να αναρωτηθείτε: Μήπως πολύ πιο επικίνδυνα από τα υλικά είναι τα πνευματικά σκουπίδια; Και από αυτά γέμισε ο τόπος μας.

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 3-12-2012 

Η γνώση προσωπικό επίτευγμα

 

Του Λευτέρη Κουσούλη

Άνοιξαν λοιπόν τα σχολεία με όλες τις καθιερωμένες εκδηλώσεις. Αγιασμός. Τοποθετήσεις. Χαιρετισμοί. Οι ευχές μας αυτονόητα συνοδεύουν τα παιδιά.

Η ουσία του ζητήματος έρχεται αμέσως μετά. Και η ουσία του ζητήματος είναι τι γίνεται το δημόσιο σχολείο – και το σχολείο γενικά – στην εποχή της βαθιάς κρίσης.

Η ελληνική κοινωνία σήμερα προσπερνάει παγερά και αδιάφορα την ανάγκη ουσιαστικής μόρφωσης των παιδιών της. Έτσι, τα τελευταία χρόνια μέσα στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων της, το σχολείο, οι ουσιαστικές προϋποθέσεις λειτουργίας του, η δασκάλα και ο δάσκαλος, η καθηγήτρια και ο καθηγητής, βρέθηκαν και παραμένουν σε πολύ χαμηλή θέση. Πέρα από τις απαράδεκτα χαμηλές αμοιβές των δασκάλων, χαμηλή είναι και η αποτίμηση του ρόλου τους στη συνείδηση των σημερινών Ελλήνων. Έχουν και οι δάσκαλοι την ευθύνη τους (αρνούμενοι π.χ. την αξιολόγηση), αλλά δεν είναι αυτό εδώ το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι η απόλυτη πρόταξη των υλικών προτεραιοτήτων καταβίβασε το ζήτημα της γνώσης, της κριτικής σκέψης και της αναζήτησης ουσίας και νοήματος στα τάρταρα.

Η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει την αναζήτηση και πάλι ουσίας και νοήματος. Σε αυτή τη διαδρομή το σχολείο και ο ρόλος του δασκάλου θα έπρεπε να βρεθεί στην πρώτη θέση. Και επειδή αυτό δεν μπορεί να προκύψει από μόνο του, δάσκαλοι και γονείς (οι πολιτικοί έχουν μικρό ρόλο εδώ), χρειάζεται να ξαναχτίσουν μια σχέση ώστε το σχολείο να λειτουργήσει. Να λειτουργήσει ουσιαστικά ως χώρος μετάδοσης γνώσης, αξιών και νοήματος. Στην απαισιόδοξη και καταθλιπτική κατάσταση που ζούμε και καθώς τα επόμενα χρόνια θα χτίζεται ένα βαριά ταξικό σχολείο στη χώρα μας, θα επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο η βίαιη αλήθεια ότι το σχολείο είναι εχθρός της γνώσης.

Μέσα στο σημερινό ασφυκτικό, ψυχολογικό και υλικό, πλαίσιο λειτουργίας, θα διατηρήσει ψηλά την ελπίδα μόνο κάθε συνείδηση μαθητή, γονέα και εκπαιδευτικού που θα περπατήσει το δρόμο της ατομικής προσπάθειας.

Γιατί σε κάθε εποχή, κρίσης ή όχι, υλικής ευμάρειας ή όχι, καλών αμοιβών ή όχι, η γνώση είναι προσωπικό επίτευγμα.

 

12-09-2012

Ο νεοδημαγωγός

 

Του Λευτέρη Κουσούλη

 

Η νεοδημαγωγία κατακλύζει το δημόσιο χώρο. Σε όλες τις εποχές της κρίσης, από καταβολής κόσμου, η δημαγωγία φουντώνει σαν δυνατός άνεμος. Ιδού και σήμερα ο νεοδημαγωγός επί σκηνής.

Αγέρωχος. Υψηλόφρων. Αυτάρεσκος. Υπεροπτικός. Υπερφίαλος και τυφώδης.    Ο νεοδημαγωγός εκφράζει και διεκπεραιώνει ένα κυνικό σχέδιο εξουσίας. Αδιαφορεί παγερά για τους ανθρώπους. Ως προ-ιστάμενος επί σκηνής διεκδικεί με κεκρυμμένη αδιαντροπία να ορίσει τις τύχες τους.

Ο νεοδημαγωγός είναι λαμπρός γνώστης των επιθυμιών, των αναγκών και των προσδοκιών των ανθρώπων. Αγωνιά να τους κατανοήσει. Αγωνιά να τους εκφράσει. Πασχίζει να τους φέρει στην εξουσία. Είναι ταγμένος στην υπηρεσία τους. Αυτός υπάρχει γι' αυτούς.

Κύριο εργαλείο του το Ψεύδος. Και το ψεύδος αυτό, κάθε αυθεντικός νεοδημαγωγός, το στηρίζει με αλήθειες. Περισσεύει στο λόγο του η αλήθεια. Αυτός ορίζει το περιεχόμενό της. Οργανώνει τη δημόσια έκφρασή της. Χρωματίζει την πραγματική της ουσία. Ο νεοδημαγωγός είναι παθιασμένος με την αλήθεια. Πλην όμως. Τη δική του αλήθεια. Η αλήθεια του νεοδημαγωγού ή οι αλήθειες του νεοδημαγωγού, δεν αποτελούν παρά μια στιγμή του ψεύδους του.

Ο νεοδημαγωγός δεν αναγνωρίζει κανόνες. Αυτός ορίζει τα πάντα. Αγνοεί τις συνθήκες. Νομοτελειακός εκφραστής της ανάγκης, οι συνθήκες θα τον υπακούσουν. Μπροστά του η πραγματικότητα δεν έχει δικαίωμα ύπαρξης. Αυτός ετάζει καρδίας και νεφρούς.

Ο νεοδημαγωγός αδιαφορεί για το μέλλον. Τον ενδιαφέρει το ένδοξο 24ωρο. Η παράσταση επί σκηνής. Οι άλλοι ως θεατές υπάρχουν γι' αυτόν. Δεν θέλει να γνωρίζει τη συνείδησή τους. Ο νεοδημαγωγός ένα μισεί: την ελευθερία. Όλα τα άλλα μπορεί να τα παλέψει. Ως ψευδής συνείδηση, μισεί κάθε ελεύθερη συνείδηση.

Ιδού, λοιπόν, και σήμερα ο νεοδημαγωγός επί σκηνής.Τον παρακολουθούμε με το αγέρωχο, υψηλόφρον και αλαζονικό ύφος του να διεκδικεί την απόλυτη κυριαρχία. Ο νεοδημαγωγός δεν είναι αφηρημένο πρόσωπο. Δεν περνάει κρυφά και ανώνυμα ανάμεσά μας. Κυριαρχεί επί σκηνής. Και μην ψάχνετε στην ιστορία. Είναι εδώ. Χαρακτηριστικός του ιδεότυπος ο Αλέξης Τσίπρας.

ΠΗΓΗ: "Σας στέλνω ένα κείμενο που αναρτήθηκε προχθές (9/5/2012) στο aixmi.gr. Λευτέρης Κουσούλης."

Για μια Ελλάδα των Ελλήνων – Η ανάγκη για ενότητα του πολιτικού κόσμου

 

Του Γιώργου Π. Παύλου*

 

Επείγει άμεσα να διασωθεί η εθνική μας ανεξαρτησία, το ελληνικό κράτος, η ελληνική δημοκρατία και ο ελληνικός λαός. Επείγει άμεσα να δημιουργηθεί ενιαίο εθνικό μέτωπο για να αναιρεθούν οι απεχθείς και δολοφονικοί όροι του Μνημονίου της 12^ης Φεβρουαρίου 2012. Επείγει ο ελληνικός λαός να μάθει όλη την αλήθεια για τα αίτια που οδήγησαν στη σημερινή καταστροφική κρίση. Τα αίτια αυτά είναι διεθνή αλλά και εθνικά, είναι υλικά αλλά και πνευματικά. Εμείς οι πανεπιστημιακοί και οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι έχουμε ευθύνη να τα κατανοήσουμε, να διαφωτίσουμε τον λαό και να αναγκάσουμε τους πολιτικούς να πράξουν το ορθό!

Είναι τραγικό και φαίνεται αναπόφευκτο ότι, χωρίς ενότητα όλων των ανεξάρτητων από οιεσδήποτε δεσμεύσεις και υγιώς σκεπτόμενων πολιτικών ανδρών και γυναικών, θα επαναληφθεί η ιστορία του 20ου αιώνα. Δηλαδή, η Ελλάδα θα υποστεί ενδεχομένως μια νέα «Μικρασιατική Καταστροφή», μια νέα «γερμανική κατοχή», ένα νέο «εμφύλιο πόλεμο» και μια νέου τύπου συγκαλυμμένη πολιτική δικτατορία, η οποία ήδη διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Οι Έλληνες πολιτικοί άνδρες, αρχηγοί ή απλοί υποψήφιοι όλων των ελληνικών κομμάτων, θα πρέπει να κατανοήσουν ότι θα είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τον επερχόμενο πανικό του ελληνικού λαού και το επί θύραις κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό χάος. Κι αυτό θα συμβεί, εάν δεν ομονοήσουν σε ένα ενιαίο εθνικό μέτωπο εναντίον του επαχθούς και δολοφονικού μνημονίου.

Οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και οι αρχηγοί τους κ. κ. Βενιζέλος και Σαμαράς έχουν ακόμη λίγο χρόνο και μια τελευταία ευκαιρία, τουλάχιστον πριν την τελική κατάρρευση, να αναγνωρίσουν τα εγκληματικά λάθη του παρελθόντος και των παρατάξεών τους, αναιρώντας έστω και τώρα ό,τι υπέγραψαν εναντίον των ελληνικών συμφερόντων.

Ωστόσο, ακόμη και τώρα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ασελγούν στο αιμορραγούν σώμα της Ελλάδος και του ελληνικού λαού. Κάποιοι εκπρόσωποι της ΝΔ λένε πως θα φύγουν από αυτήν αν υπάρξει νέα μείωση μισθών και συντάξεων. Δηλαδή αυτό που έγινε μέχρι σήμερα με τις ευλογίες της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν τους πείθει ότι ήδη πραγματοποιήθηκε και πραγματοποιείται η δολοφονία του ελληνικού λαού και της ελληνικής πολιτείας; Τι άλλο θέλουν οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να δουν για να πεισθούν για το μέγιστο έγκλημα εναντίον της Ελλάδος και του λαού της, στο οποίο συναίνεσαν οι ίδιοι και τα κόμματά τους, ενώ και οι κ. κ. Παπανδρέου, Παπαδήμος, Βενιζέλος και Σαμαράς, διέψευσαν τις ελπίδες όλων των Ελλήνων που τους πίστεψαν;

Σήμερα, λίγες ημέρες πριν τις εκλογές είμαστε τραγικοί μάρτυρες των όσων λέγουν οι εκπρόσωποι των δύο μεγάλων κομμάτων παρουσιάζοντας το νέο πρόγραμμά τους για ανάπτυξη και άλλες αστειότητες, ωσάν να μην ήταν η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ που πριν δύο χρόνια εξαπάτησε με τις ίδιες φρούδες υποσχέσεις τον ελληνικό λαό, ενώ σχεδίαζε την παραποίηση των στατιστικών στοιχείων και την κατακρήμνιση της Ελλάδος στον καιάδα του ΔΝΤ, ή ωσάν να μην ήταν η σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, που δια στόματος Αντώνη Σαμαρά διαβεβαίωνε τον ελληνικό λαό ότι δεν θα συναινέσει στο δολοφονικό μνημόνιο.

Από την άλλη μεριά, ο κατά τ' άλλα συμπαθής κ. Κουβέλης αποδεικνύεται εξίσου επικίνδυνος από τη στιγμή που εναγκαλίζεται πρόσωπα όπως η κ. Ρεπούση, μια εκ των εκφραστών του «πολυπολιτισμικού» αφελληνισμού της Ελλάδος. Μιας ιδεολογίας που υπηρετείται πιστά και με σαφώς καταστροφικές συνέπειες ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 από μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας όπως οι κυρίες Δραγώνα και Φραγκουδάκη. Λαμβάνει άραγε, ο κ. Κουβέλης υπόψιν του, το γεγονός ότι, όσοι ασπάζονται την πολυπολιτισμική φιλοσοφία των ανωτέρω κυριών, ευχαρίστως θα υιοθετούσαν την αντικατάσταση των Ελλήνων στην Ελλάδα με οποιουσδήποτε άλλους πολίτες, αρκεί αυτοί να μην λέγονται και να μην νιώθουν Έλληνες;

Το «μαύρο» αντίστοιχο των Ρεπούση – Δραγώνα – Φραγκουδάκη είναι η Χρυσή Αυγή, η οποία θέλει να σώσει την Ελλάδα εμπνεόμενη ή οραματιζόμενη το «4ο Ράιχ» και τον φασιστικό γερμανισμό της κ. Μέρκελ, ο οποίος ακριβώς αυτή τη στιγμή αποφάσισε τη δολοφονία του ελληνικού λαού, αισχροκερδώντας κι εκδικούμενος το ΟΧΙ του '40 και την ελληνική υπεράσπιση της παγκόσμιας Δημοκρατίας, Ειρήνης και Ελευθερίας έναντι του χιτλερικού φασισμού και απανθρωπισμού. Οι κύριοι της Χρυσής Αυγής δεν αντιλαμβάνονται ότι, ναι μεν οι μετανάστες σύρονται ως επί το πλείστον στην Ελλάδα από εκείνους που θέλουν να αποσταθεροποιήσουν τα Βαλκάνια και την Ευρώπη, αλλά δεν παύουν να είναι ανθρώπινα πλάσματα που τους πρέπει κάθε σεβασμός, ακόμη και αν οι Έλληνες αποφασίσουν να τους ξαναστείλουν πίσω στις πατρίδες τους. Εάν λοιπόν η Χρυσή Αυγή μπορούσε να απαλλαγεί από την αρρώστια του φασισμού και του χιτλερισμού, θα ήταν δυνατό να αποτελέσει μια υγιή πατριωτική και δημοκρατική δύναμη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ θα πρέπει τώρα να αποφασίσουν εάν θέλουν πραγματικά να αναλάβουν τις ευθύνες τους έναντι των εργαζομένων και να συνεργασθούν με άλλες αντιμνημονιακές και υγιείς πολιτικές δυνάμεις. Διαφορετικά, θα συνεχίσουν εκ του ασφαλούς -με τους βουλευτικούς μισθούς και τις κομματικές τους επιχορηγήσεις στο ακέραιο από δανεικά χρήματα του ΔΝΤ και του καπιταλιστών- να μάχονται (!) κατά του ιμπεριαλισμού και του διεθνούς καπιταλισμού, βαδίζοντας πλέον όχι στη γη, αλλά στο «κομμουνιστικό» των όνειρο.

Ας κατανοήσουν οι ηγέτες της αριστεράς ότι δεν τους παίρνει άλλο ο χρόνος για ακίνδυνες και ανόητες μεγαλοστομίες περί δήθεν κατάργησης του διεθνούς καπιταλισμού. Πρώτα πρέπει να σωθεί ο ελληνικός λαός, από τους φόρους και τον ιδρώτα του οποίου αμείβονται πλουσιοπάροχα οι εκφραστές της αριστεράς, και μετά συζητούμε για την δήθεν κατάργηση του διεθνούς καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού τους παραδείσου. Τα αριστερά κόμματα θα είναι με τον τρόπο τους συνένοχοι στην οικονομική, πολιτική και πολιτιστική δολοφονία του ελληνικού λαού και των εργαζομένων, εάν δεν εργασθούν για την δημιουργία ενός παλλαϊκού εθνικού μετώπου εναντίον του μνημονίου.

Είναι προς τιμήν της κ. Κατσέλη και του κ. Καστανίδη ότι, έστω και καθυστερημένα, διαχώρισαν την θέση τους από το ειδεχθές πολιτικό «έγκλημα» του κ. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ εναντίον του ελληνικού λαού και της ελληνικής Δημοκρατίας. Επείγει, όμως, να εργαστούν κι αυτοί για την ενότητα όλων των πολιτικών δυνάμεων που στέκονται απέναντι από την μνημονιακή δολοφονία του ελληνικού λαού, δημιουργώντας μια ρεαλιστική εθνική στρατηγική για το αύριο.

Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα -καλώς ή κακώς- είναι μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Οι Έλληνες σοσιαλιστές και αριστεροί αλλά και οι δεξιοί συνάδελφοί τους θα πρέπει ως Ευρωπαίοι να παλέψουν για τα δίκαια των εργαζομένων και την ανόρθωση της οικονομίας. Εξ' άλλου, αυτή είναι η μοναδική ευκαιρία για τα αριστερά κόμματα να δοκιμάσουν ως συμμετέχοντα σε μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση, την ρεαλιστικότητα των ιδεών των.

Ο κ. Καζάκης, όπως και ο κ. Παπαθεμελής, λέει μεγάλες αλήθειες και τις αποδεικνύει ως έμπειρος οικονομολόγος με απλή αριθμητική. Όμως γιατί να θέλουμε εμείς μόνοι μας ως Έλληνες, να βγούμε από το ευρώ, αφού ούτως ή άλλως κάποια στιγμή στους επόμενους μήνες η ίδια η Ευρώπη θα πάρει κάποιες αντίστοιχες αποφάσεις, εάν δεν απαλλαγεί από την αγκαλιά των Μέρκελ – Σαρκοζί που οδηγεί σε διάλυση της ΕΕ; Ας μην κάνουμε λοιπόν, εμείς το χατίρι σε όσους θέλουν να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, προωθώντας μόνοι μας τέτοιες απόψεις.

 Ας παλέψουμε όλοι ενωμένοι ως Έλληνες και ως Ευρωπαίοι να σταθούμε απέναντι στον νέο και παγκόσμιο φεουδαρχικό φασισμό. Εάν εμείς, αριστεροί, δεξιοί και όποιοι άλλοι, είμαστε ενωμένοι, τότε όλος ο ευγενής κόσμος στην Ευρώπη και παντού θα σταθεί στο πλευρό μας, όπως έδειξε πρόσφατα και το διεθνές κίνημα «Είμαστε όλοι Έλληνες». Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από όλες τις πολιτικές δυνάμεις που αυτή τη στιγμή δρουν μεμονωμένα. Ας αποφασίσουν όλοι οι Έλληνες που αγωνιούν για το μέλλον της Ελλάδος και της Δημοκρατίας ότι μόνο ενωμένοι σε ένα ενιαίο και μεγάλο αντιμνημονιακό μέτωπο θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε τους δολοφονικούς όρους του μνημονίου.

Και αυτό θα γίνει όχι για να γυρίσουμε πίσω στο 2009 αλλά αναλαμβάνοντας με σοβαρότητα τις πραγματικές υποχρεώσεις μας έναντι των δανειστών, και όχι έναντι των διεθνών τοκογλύφων με τους οποίους συνεργάζεται στενά μέχρι και σήμερα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ξεπουλώντας έναντι πινακίου φακής κάθε μορφής εθνικό, δημόσιο ή ιδιωτικό πλούτο καταδικάζοντας την Ελλάδα στη φτώχεια και την εξαθλίωση για τα επόμενα 50 χρόνια τουλάχιστον.

Ο Πάνος Καμμένος κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Γιατί όμως δεν έχει πείσει ακόμα το μεγάλο σύνολο του ελληνικού λαού; Τι φταίει γι' αυτό; Σίγουρα, το κατεστημένο πολιτικό σύστημα τον λασπολογεί. Μήπως όμως, ο ίδιος κάνει κάποια λάθη ανάλογα με αυτά του Κώστα Καραμανλή και εγκλωβίζεται σε κομματικές παρέες; Γιατί δεν ανοίγεται σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία που αυτή τη στιγμή ψάχνει διέξοδο; Γιατί δεν πείθει επαρκώς τις υγιείς αριστερές ή δεξιές πολιτικές δυνάμεις ή τον Μίκη Θεοδωράκη; Μήπως θα πρέπει ο ίδιος να απαλλαχθεί πλήρως από τα βάρη της όποιας δεξιάς ιδεολογίας, και να αναδείξει μια ελληνική πολιτική θεωρία και σκέψη, ακολουθώντας τους μεγάλους Έλληνες ηγέτες, όπως ένας Μακρυγιάννης, ένας Καποδίστριας, ή ένας Ρήγας Φεραίος; Μήπως θα πρέπει να πείσει ακόμη και την Ιεραρχία αλλά και τον λοιπό εκκλησιαστικό κόσμο για μια συμπαράταξη σε ενιαίο εθνικό μέτωπο, προκειμένου να σταματήσει η ύπουλη αλλά πραγματική πνευματική, πολιτιστική και οικονομική δολοφονία του ελληνικού λαού; Ακόμη, να προχωρήσει σε σαφείς θέσεις ότι, δεν νοιάζεται να γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός, αλλά μόνη έγνοια του είναι να σωθεί η Ελλάδα. Και να παλέψει κυρίως ο ίδιος γι' αυτό, όπως επανειλημμένα και με πειστικό τρόπο έχει διακηρύξει μέσα στην Ελληνική Βουλή.

Προτείνουμε και απαιτούμε ως ελληνικός λαός, την συναίνεση όλων των πολιτικών προσώπων και των πολιτικών δυνάμεων που είναι αποφασισμένοι να αλλάξουν τους απεχθείς και δολοφονικούς όρους του Πασοκικού και Νεοδημοκρατικού Μνημονίου. Απαιτούμε να δημιουργηθεί ένα πανελλήνιο εθνικό μέτωπο αριστερών, κεντρώων και δεξιών που θα προχωρήσει σε ένα πραγματικά αναπτυξιακό μνημόνιο, το οποίο θα σέβεται τους Έλληνες πολίτες, το Διεθνές Δίκαιο και τους ξένους δανειστές και δεν θα ξεπουλά την Ελλάδα όσο κι όσο, καθιστώντας τους Έλληνες παντοτινά υποτελείς. Προτείνουμε ένα ενιαίο εθνικό μέτωπο που θα εφαρμόσει επί τέλους το «πόθεν έσχες» σε κάθε Έλληνα πολίτη και θα δεσμευτεί έναντι του ελληνικού λαού και της διεθνούς κοινότητας, στηρίζοντας με ουσιαστικό τρόπο τον Έλληνα εργαζόμενο αλλά και επιχειρηματία που προσφέρει πραγματικές και με αξιοπρεπείς μισθούς θέσεις εργασίας και υπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα.

Αν σήμερα, παραμονές των εκλογών της 6ης Μαΐου, δεν συμβούν αυτά, τα επερχόμενα γεγονότα θα μας αφήσουν όλους έκπληκτους καθιστώντας συγχρόνως όλους μας υπεύθυνους για ό,τι μέλει να συμβεί σε αυτό τον τόπο από ένα λαό που οδηγείται σε κατάσταση παράκρουσης και νιώθει να δολοφονείται και το σώμα και η ψυχή του. Περιμένουμε και ευχόμαστε την πραγματική μεταμέλεια και μετάνοια με γενναία έργα και πράξεις των Βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, των κύριων έμμεσων ή άμεσων αυτουργών του εθνικού πολιτικού εγκλήματος που βιώνει όλη η Ελλάδα σήμερα.

Ας επιλέξει ο ελληνικός λαός ποιον θέλει ως Πρωθυπουργό, αφού προηγηθεί ένα ενιαίο εθνικό μέτωπο εναντίον του δολοφονικού μνημονίου. Ας προταθεί ως Πρωθυπουργός ο Μίκης Θεοδωράκης ή κάποια άλλη αντίστοιχη συμβολική προσωπικότητα.

Θα ήταν μεγάλη ανακούφιση για τον πάσχοντα ελληνικό λαό, εάν άνθρωποι όπως ο Αλέξης Τσίπρας, ο Πάνος Καμμένος, η Λούκα Κατσέλη, ο Χάρης Καστανίδης, ο Δημήτρης Μαρκόπουλος ο Δημήτρης Καζάκης, ο Στέλιος Παπαθεμελής, ο Φώτης Κουβέλης, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μανώλης Γλέζος, αλλά και όπως η Λιάνα Κανέλλη καθώς και άλλα ευαίσθητα πολιτικά πρόσωπα, ξεπερνούσαν κάθε ψυχολογική ή άλλη δυσκολία και συνυπήρχαν σε ένα κοινό ψηφοδέλτιο. Αυτό θα ήταν μια πράγματι ελπιδοφόρα και ωραία έκπληξη που θα μπορούσαν να χαρίσουν στον ελληνικό λαό. Συγχρόνως θα αποτελούσε και την αρχή μιας ανάστροφης και δημιουργικής κίνησης, αντίθετης από αυτήν που τώρα βιώνουμε ως κατακρήμνιση στην άβυσσο.

Μολονότι αυτή η έκπληξη δεν προσφέρθηκε στους Έλληνες ψηφοφόρους, θα προτείναμε ο ελληνικός λαός να κάνει τη δική του υπέρβαση στηρίζοντας αυτές τις προσωπικότητες, προκειμένου τουλάχιστον ως ισχυρή αντιπολίτευση να αποτελέσουν ένα ανάχωμα στο απάνθρωπο μνημόνιο, το οποίο ήδη υλοποιείται με ορατές τις καταστροφικές συνέπειές του για το μέλλον του ελληνικού λαού, όπως με μεγάλη σαφήνεια δείχνουν στον λεπτομερή σχολιασμό του νέου μνημονίου Καθηγητές Πανεπιστημίου, όπως ο Ε. Μπίλλης του Μετσόβιου Πολυτεχνείου και άλλοι.

Όλα όσα γράφονται εδώ απορρέουν από την ακλόνητη πεποίθηση και ιστορική εμπειρία ότι, εάν ο ελληνικός λαός είναι ενωμένος και οι πολιτικές του δυνάμεις ομονοήσουν σε μια εθνικά αξιοπρεπή στάση κι ένα ενιαίο μέτωπο απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους και διεθνείς δολοφόνους εθνών, όχι μόνον θα ανατρέψουν τους απεχθείς όρους του υπογραφέντος νέου μνημονίου, αλλά συγχρόνως θα υπηρετήσουν για άλλη μια φορά ως ελληνικό έθνος, την διάσωση κι επιβίωση της δημοκρατικής και ενωμένης Ευρώπης.

 

Ξάνθη, 25 Απριλίου 2012

 

* Ο Γεώργιος Π. Παύλος είναι Αναπλ. Καθηγητής Δ.Π.Θ., www.gpavlos.gr – info@gpavlos.gr

Ό Όρκος του Στρατιώτη

 

Του Ηλία Σταμπολιάδη*

Μας έδειξαν στην τηλεόραση έναν καλοστεκούμενο, συνοφρυωμένο, ασπρομάλλη κύριο, που είπαν ότι είχε το θεσμικό ρόλο. Εμείς δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε για να δούμε διότι η αστυνομία άφηνε μόνο τους επωνύμους, ενώ εμείς δεν ήμαστε. Ο ρόλος του ήταν να φυλάει το Σύνταγμα, όχι βέβαια την πλατεία διότι αυτή τη φύλαγε η αστυνομία, αλλά τις αρχές πολιτικής διακυβέρνησης της χώρας, όσο και αν αυτό φαίνεται παράξενο σε μία χώρα κομματικής δικτατορίας που οι κομματάρχες της θεωρούν σαν μονόδρομο να υπακούουν στους ξένους δανειστές, στους οποίους έχουν παραδώσει τη διαχείριση της χώρας.

Τον ασπρομάλλη κύριο περιστοίχιζαν τρεις ένστολοι κύριοι, φορτωμένοι με μετάλλια ανδρείας που η ηλικία τους μαρτυρούσε ότι δεν τα είχαν κερδίσει στον τελευταίο παγκόσμιο ή εμφύλιο πόλεμο και μάλλον ήταν άκαπνοι. Ο πρώτος με στολή χρώματος χακί θύμιζε τα βουνά και τις πεδιάδες της πατρίδας μας, ο δεύτερος με μπλε σκούρο ίδιος η θάλασσα του Αιγαίου και του Ιονίου και ο τρίτος γρι γαλάζιο σαν τον ουρανό. Μπροστά τους πέρασαν τα στρατευμένα παιδιά και τα αδέλφια μας που δεν μπορούσαμε να τα δούμε και να τα χειροκροτήσουμε και στο τέλος ο ασπρομάλλης κύριος κάτι ψέλλισε στα μικρόφωνα των δημοσιογράφων, αυτοί μπόρεσαν να πλησιάσουν γιατί είναι έμπιστοι.

Ο λόγος του ασπρομάλλη έμοιαζε με αναφορά στους αγώνες των ηρών του 1821 και παρότρυνε τους Έλληνες να τους μιμηθούν, ενώ ο τόνος της φωνής του έδειχνε ότι φοβόταν μη τυχόν συμβεί κάτι τέτοιο, αν και η αστυνομία είχε πάρει τα μέτρα της με ελεύθερους σκοπευτές αμολημένους στις ταράτσες των γύρω κτιρίων. Το κάθε έθνος έχει το στρατό του που το προστατεύσει από τους εχθρούς του και απορεί κανείς τι σχέση έχουν αυτοί που παρίσταναν τις κεφαλές των ενόπλων μας δυνάμεων με το ρόλο που προστάτη όταν οι εχθροί είναι ήδη εντός των πυλών και αυτοί ομιλούν για αγώνες.

Οι σημερινοί εχθροί είναι φαινομενικά άοπλοι και είτε είναι ξυπόλητοι, είτε είναι πάμπλουτοι με αόρατα και αντιφατικά όπλα. Αφενός μεν χρησιμοποιούν σαν όπλο τα μονομερή δικαιώματα του ανθρώπου, που τα στερούν από τους γηγενείς και αφετέρου το αποικιοκρατικό δίκαιο και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Εμείς εξ αιτίας της χούντας πήγαμε στο άλλο άκρο και διαστρέψαμε την έννοια του στρατιώτη σαν προστάτη του έθνους από τους εισβολείς, ένοπλους ή ξυπόλυτους, και τον αντικαταστήσαμε με τη σκούπα της αστυνομίας. Εν ονόματι της υλικής ευδαιμονίας και της ατομικής τάχα ελευθερίας μας προτρέπουν να χάσουμε τη συλλογική εθνική μας συνείδηση και τελικά ο καθένας χωριστά να γίνει θύμα του ατομικισμού του και να αφεθεί μόνος και απροστάτευτος στα προβλήματα της ζωής. Μαθαίνουν τους πολίτες ότι δικαιούνται τα πάντα στη ζωή χωρίς να τους μάθουν να τα κερδίζουν με την παραγωγική τους εργασία αλλά με την ανοχή και την υποτέλεια τους στις δυνάμεις της εξουσίας.

Αυτή μας η κατάντια είναι η αιτία που δεν ξεσηκωθήκαμε επί τόπου και ανεχθήκαμε να εξελιχθεί αυτή η φαρσοκωμωδία πατριωτισμού μπροστά στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Όπως έγραψα και στο βιβλίο μου, η Ελλάδα προδίδεται και πρέπει να αντισταθούμε. Δυστυχώς ο εχθρός έχει αλλάξει τακτική και όπλα. Δεν έχει τανκς αλλά το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την προπαγάνδα της παγκοσμιοποίησης. Χρησιμοποιεί τους πεινασμένους του πλανήτη και με το πρόσχημα της ανθρωπιάς μας επιβάλουν ένα παράγοντα εργατικού ανταγωνισμού, αλλά κυρίως ένα παράγοντα αλλοίωσης της εθνικής, πολιτισμικής και θρησκευτικής μας συνείδησης. Είμαστε μπροστά σε μία ανίερη συμμαχία της αριστεράς με το κεφάλαιο στο θέμα του εθνομηδενισμού.

Δυστυχώς δεν φάνηκε ακόμη ο αρχηγός που θα οδηγήσει αυτό το έθνος στην ολοκλήρωση της επανάστασης του 1821. Δεν πιστέψαμε ότι αυτός που περιμένουμε είναι ανάμεσα μας και όχι από πάνω μας και δεν του δημιουργούμε τις προϋποθέσεις να αναδειχθεί. Το μόνο που μας έχει μείνει είναι οι θεσμοί, που όμως δεν λειτουργούν, ενώ κάποιοι έχουν ορκιστεί να τους τηρούν και δεν το κάνουν. Το σίγουρο είναι ότι με τη στάση τους αυτή εξωθούν το λαό να αναζητήσει λύση εκτός του θεσμικού συστήματος διότι αυτό δεν έχει τη δυνατότητα εξέλιξης και ανανέωσης του.

* Ο Ηλίας Σταμπολιάδης είναι Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

1-4-2012

 

 

Παρά την άποψή του στο θέμα “έθνος”, ο ΣΚΑΪ μέσω του “1821” προσέφερε μια βασική εθνική υπηρεσία: σε μια περίοδοπου ορισμένοι από μας νιώθουν ή προτρέπονται να νιώθουν ένοχοι για το πταίσμα, μάς βοήθησε να ερευνήσουμε αν υπάρχουν και παλιότερα εθνικά κακουργήματα, αν είναι διαχρονικά και ποιοι ευθύνονται γι’ αυτά. Ύστερα από τα αλλεπάλληλα στρώματα πλύσης εγκεφάλου των τελευταίων δεκαετιών που κόντεψαν να μας αποχαυνώσουν (αρκετοί πίστεψαν ακόμα και το Σημίτη που, μιλώντας για “ισχυρή Ελλάδα”, δανειζόταν όλο και περισσότερο), ο ΣΚΑΪ, σε περίοδο ωμού εκβιασμού, σε περίοδο άγριας τρομοκρατίας του έθνους, βάλθηκε να μας πείσει πόσο ευτυχισμένοι θα πρέπει να νιώθουμε, επειδή ανήκουμε σ’ αυτήν την Ε.Ε., στη ζώνη του Ευρώ και επειδή για πρώτη φορά το κράτος θα πάρει, εκτός από ιδιωτικά, και κρατικά δάνεια. Εννοείται, ότι κατά τον ΣΚΑΪ, κύριος αίτιος για την “πρόοδο και την ευημερία” είναι η “Δύση” και κύριος υπεύθυνος για τα δεινά είναι ο “αρνητής της”. Διευρύνθηκε λοιπόν ο εθνικός διάλογος σε μια περίοδο, όπου το επίθετο “εθνικός” ακούγεται από κυβερνητικά χείλη μόνον όταν πρέπει οι πολίτες να καταβάλουν φόρους, δηλαδή “κρατικά χαράτσια”. Σε μια περίοδο που η υποδούλωση των εθνών είναι επί θύραις (αφού η υποδούλωση των κρατών έχει συντελεστεί προ πολλού) ξαναφούντωσε η συζήτηση για το τι είναι “έθνος”, μια συζήτηση που την προκαλούν όσοι συνηγορούν στην ομογενοποίηση των εθνών.

 

Στις 22 Φεβρουαρίου 1821, ο πρωτότοκος γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη “πέρασε τον Προύθο” (αυτή είναι η κλασική έκφραση με την οποία η κοινή ιστορία σηματοδοτεί ασαφώς την έναρξη της Επανάστασης). Στις 24 Φεβρουαρίου εξέδωσε προκηρύξεις. Η γνωστότερη, “Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος” έχει επισκιάσει τις υπόλοιπες (δυο απ’ αυτές εδώ). Θα παρηγοριόταν, ίσως, σήμερα ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αν έβλεπε ότι η μετερνίχεια φυλάκισή του, οι προδοσίες που κατήγγειλε λίγο πριν συλληφθεί και η αδυναμία του να μιλήσει γι’ αυτά που έζησε, ήταν, βέβαια, οι χειρότερες εμπειρίες του, αλλά όχι ο χειρότερος εφιάλτης του. 190 χρόνια μετά, ο ΣΚΑΪ -στο πλαίσιο της ταύτισης των εθνών με τα κράτη, στο πλαίσιο της διάλυσης των υπαρχόντων πολιτισμών- επικροτεί και επαυξάνει: ο Αλέξανδρος ηγήθηκε μιας “άλλης στρατιωτικής εξέγερσης, περίπου την ίδια περίοδο με την Επανάσταση στην Πελοπόννησο”. Ηγήθηκε, δηλαδή, της “άλλης”, της “παράλληλης” προς την “επίσημη” Επανάσταση: την Επανάσταση της Πελοποννήσου, δηλαδή την επανάσταση της νεωτερικότητας, του αποκατακερματισμού, των χρηματικών δανείων, δηλαδή του δάνειου πολιτισμού και της κρατικής εξάρτησης. Ο ΣΚΑΪ εστίασε ιδιαίτερα στη συμβολική “Αγία Λαύρα”. Την κατέγραψε ως μύθο ουσίας, θέλοντας να κλονίσει τον ελλιπώς ενημερωμένο. Θέλησε να πείσει ότι το κράτος είχε λόγο να τον τρέφει επί 190 χρόνια με αναγκαία ψεύδη, που σήμερα είναι περιττά και επιζήμια, όπως “αποδεικνύει” η επιστημονική έρευνα. Αφού όμως αυτά δεν συνέβησαν, αφού η “Λαύρα” απλώς αποτελούσε την αναγκαία διδακτική συμπύκνωση και η απουσία της σε τίποτα δεν μεταβάλλει την ιστορία της Επανάστασης σε σχέση με την Εκκλησία, προκύπτει το ερώτημα, τι πρεμούρα είχε ο ΣΚΑΪ, να μας “διαφωτίσει” καλά και ντε, να μας “λυτρώσει” από τον εθνικό “μύθο”, σε περίοδο μετάβασής μας από την κρατική εξάρτηση στην εθνική εξαφάνιση. Μια πρώτη ένδειξη μπορεί να έχει ο ανυποψίαστος θεατής, όταν παρατηρήσει ότι τον 190χρονο μύθο μιας Επανάστασης με στόχο την Αθήνα, ο ΣΚΑΪ έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να τον ενισχύσει. Θέλησε δηλαδή να μας πείσει ότι οι επαναστατημένοι (ή κάποιοι “μεγάλοι οραματιστές”, τουλάχιστον) επεδίωξαν ένα κράτος δυτικού τύπου (μοντέρνο, σύγχρονο, προοδευτικό το βάφτισαν…), που θα βασιζόταν στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Στο πλαίσιο αυτό εξαφανίστηκε και η προετοιμασία της Επανάστασης στη Ρούμελη, ο ρόλος των Επτανήσων (λίγα στοιχεία εδώ κι εδώ), εξαφανίστηκαν πολλά, πάρα πολλά… και φυσικά, άλλα εμφανίστηκαν και τονίστηκαν στη θέση τους. Γι’ αυτό και η επιμονή του ΣΚΑΪ στον προσδιορισμό “Εθνική Επανάσταση”, που έκανε προς στιγμή τους αριστερούς (πανεπιστημιακούς και μη) να δυσανασχετήσουν. Πολλά τα καρπούζια στη μασχάλη του ΣΚΑΪ και το πιο σημαντικό (Έθνος=Κράτος) έπεσε απ’ τον τηλεοπτικό τίτλο, δημιουργώντας πρόσκαιρη σύγχυση, ακόμα και στο Πανεπιστήμιο. Λέγοντας “Εθνική Επανάσταση” ο ΣΚΑΪ εννοούσε “Κοσμική Επανάσταση”. Αυτή ήταν η περίφημη “Γέννηση ενός Έθνους”. Εφόσον λοιπόν οι χρηματοδότες του ΣΚΑΪ προφανώς πρόσκεινται στην ήδη συντελούμενη “Φεντεραλιστική, Αυτοκρατορική, Διεθνική Επανάσταση”, δηλαδή την “Επανάσταση” του παγκοσμιοποιημένου αεθνικού κεφαλαίου, μόνο την περίπτωση να ήταν η Επανάσταση του 1821 μια “Πολιτισμική-Πολυεθνική Επανάσταση” δεν θα εξέταζαν οι ιστορικοί του ΣΚΑΪ, αφού τότε θα έπρεπε να προσδιοριστεί ποιος πολιτισμός επαναστατούσε.

 

Συνεπώς, ο ΣΚΑΪ εμφανίστηκε σε πλήρη διαφωνία με τη ρήση του Κωνσταντίνου προς το γιο του Αλέξανδρο: “Υιέ μου, μη λησμονήσης ποτέ, ότι οι Έλληνες μόνον εις εαυτούς τους πρέπει να στηρίζωνται, όπως γίνωσιν ελεύθεροι”. Δικαίωμά του. Όπως, δικαίωμά του να συμφωνεί πλήρως με τον Βρετανό ΥπΕξ, λόρδο του Castlereagh, που επιθυμούσε να καταστήσει τους Έλληνες ένα “ξεπεσμένο, άψυχο έθνος”, συνεπώς, πλήρως “ακίνδυνο”. Η λιγότερο γνωστή αυτή δήλωση -σε σχέση με την αντίστοιχη, πολύ μεταγενέστερη του Kissinger- παρουσιάζει ενδιαφέρον, αφού επαληθεύεται ως πολιτική της βρετανοκρατίας (1833-1945) και της αμερικανοκρατίας (1945-2008). Ένα έθνος χάνει την ψυχή του και ξεπέφτει, όταν διαλύεται το ηθικό του πλαίσιο αναφοράς (έθνος > ήθος). Εκεί στόχευσε και ο διάδοχος του Castlereagh, ο George Canning, εκεί στόχευσε όλη η αποικιοκρατική πολιτική (τεράστιο το know-how από την Ινδία), εκεί στόχευσε και η πολιτική των δανείων (είχε ήδη εφαρμοστεί στη Ν. Αμερική) που δέσμευσε τη χώρα με τον δανεισμό του 1824-25, έναν δανεισμό που (με την κατάλληλη πολιτική υποβοήθηση) οδήγησε σε μια ατέλειωτη αλυσίδα εθνικών δανείων. Εκεί στόχευσε και ο ΣΚΑΪ, παρουσιάζοντας την Επανάσταση του 1821, όχι απλώς στερούμενη αυτοθυσίας και ιδανικών, αλλά ως μουσουλμανική εθνοκάθαρση, στηριγμένη στο θρησκευτικό φανατισμό! Δηλαδή, η θρησκευτική ηγεσία κρίθηκε ένοχη ως “απούσα” και ο μέσος-κατώτερος κλήρος κρίθηκε ένοχος ως “παρών-μακελάρης”. Ταυτόχρονα, στο πλαίσιο εξύμνησης του δυτικού παράγοντα, εμφανίστηκε και η ελληνική σημαία στα χέρια ενός φιλέλληνα αξιωματικού που πέφτει ένδοξα στη μάχη του Πέτα. Τίποτα ιδιαίτερο μέχρι εδώ. Το ξεχωριστό συνίσταται στο ότι δύο μόνο μάχες αναφέρθηκαν και αναπαραστάθηκαν οπτικά: το Πέτα και τα Δερβενάκια. Και φυσικά, κανένας ντόπιος επαναστάτης δεν κρατούσε σημαία στις δυο μοναδικές μάχες. Ούτε καν τη σημαία της Επιδαύρου. Κάπως έτσι χτίζεται η νέα Ιστορία ενός νέου Έθνους, που επιδιώκεται -σε πρώτη φάση- να ταυτιστεί πλήρως με το κράτος. Το θέμα που ανακύπτει δεν είναι απλώς η παραβίαση του Συντάγματος, ως προς το ρόλο της παιδείας. Δεν τίθεται μόνο θέμα καλλιέργειας της ηττοπάθειας και εμπέδωσης της υποταγής στον Έλληνα. Τίθεται ένα ευρύτερο θέμα: να καταρρακωθεί το ανθρώπινο ήθος, να καταστεί ο πολίτης λειτουργικώς αναλφάβητος και ως άψυχος διεθνοραγιάς πλέον, να συναινεί στον αυτοεξευτελισμό και στην εξαθλίωσή του. Τίθεται, ή μάλλον έχει ήδη τεθεί, και τώρα εμπεδώνεται η νέα ηθική όλων των “νόμιμων” πράξεων κάποιας Goldman Sachs, κάποιων κυβερνήσεων, κάποιων “διαιτητών”, όπως οι Moody’s-Fitch-S&P και ο ΟΗΕ, κάποιων ΜΚΟ, κάποιων πρέσβεων καλής θελήσεως… Νόμιμη διαδικασία, άρα και ηθική, είναι π.χ. το CDS, δηλαδή το ποντάρισμα πάνω στην ανθρώπινη εξαθλίωση, που συχνά οδηγεί στο θάνατο. Είπαμε, δικαίωμα του ΣΚΑΪ η πολιτική άποψη, ακόμα και η πιο απάνθρωπη (τι σόι κοινωνία “ανεκτικότητας” είμαστε). Όμως, η οικειοποίηση του Πανεπιστημίου και η συνειδητή κακοποίηση της επιστήμης, όχι μόνον δεν είναι δικαίωμα, αλλά συνιστά βαρύ παράπτωμα έναντι της ακαδημαϊκής κοινότητας και κακουργηματική ασέλγεια έναντι της κοινωνίας, ακόμα και στην κοινωνία της “ανεκτικότητας”.

 

Το “1821” του ΣΚΑΪ, ως μνημείο ελλείψεων-αντιφάσεων-επιστημονικής κακοποίησης, μάς βοήθησε τελικά να επανεξετάσουμε το όραμα των Υψηλαντών, που αποτελούσε το κόκκινο πανί για την ευρωπαϊκή πολιτική του 18ου-19ου αιώνα· και την αποικιοκρατική (παγκοσμιοποιητική) και την σταθεροποιητική – κεντροευρωπαϊκή. Ένα καίριο σημείο είναι τούτο: αν υπήρχαν δυο απόψεις για τον ελληνικό πολιτισμό, αυτές που συγκρούστηκαν κατά την Επανάσταση, τότε ποιος οργάνωσε και ξεκίνησε την Επανάσταση; Η μια άποψη; Η άλλη; Και οι δυο μαζί; Σ’ αυτό το ζήτημα ουσίας, ο -ευαίσθητος στην κατάρριψη των μύθων- ΣΚΑΪ προτίμησε την πλάγια μέθοδο. Προτίμησε να πει έμμεσα ότι τη δημιούργησε η “εκσυγχρονιστική” πτέρυγα, δηλαδή το κοσμικό έθνος, που γεννήθηκε 10-20 χρόνια πριν την Επανάσταση στο θεωρείο της πεφωτισμένης γκιλοτίνας! Γιατί όμως να μιλήσει πλάγια και δειλά (άλλαξε και τον υπότιτλο της τηλεοπτικής σειράς στο παρά πέντε), αν μπορούσε να αποδείξει ότι η Επανάσταση ήταν έργο των “εκσυγχρονιστών”; Από μετριοπάθεια μήπως; Επιβεβαιώνεται κάτι τέτοιο στην όλη του προσέγγιση; Γιατί να καταφερθεί με πολλαπλά ψευδή στοιχεία εναντίον της Εκκλησίας; Αν όντως η Αγ. Λαύρα ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη, ας μας υποδείξουν οι ιστορικοί του ΣΚΑΪ τα σημεία όπου υψώθηκαν τα κοσμικά λάβαρα, τα πρόσωπα που τα ύψωσαν και τις προεργασίες μέσω των οποίων οδηγηθήκαμε στο 1821. Τελικά, ήταν ψέματα αυτά που μάθαμε παλιά στο δημοτικό ή, στα όποια παγιωμένα ψέματα (από την αντίπερα της “Λαύρας” πλευρά), έγινε απόπειρα να προστεθούν κι άλλα, πολύ χοντρύτερα; Αρκεί να παρακολουθήσει κάποιος την παρουσίαση των Κλεφταρματολών και του Πατριαρχικού ρόλου, για να σχηματίσει μια πρώτη εντύπωση. Αρκεί να δει πώς πρόβαλε το “άνομο” 1821 στο σήμερα. Γιατί, εκεί που βγάζει κάποιος το καπέλο στο ΣΚΑΪ, είναι η ειλικρινής παραδοχή του λόγου για τον οποίο έφτιαξε το “1821”.

 

Οι αντιφάσεις και οι αυτοαναιρέσεις στην παρουσίαση του ΣΚΑΪ ήταν τόσο πολλές, ώστε να καταρρέει άμεσα η αιτιολογία του “πολύπλευρου επιστημονικού λόγου” (που κι αν ακόμα ήταν πρόθεση και γινόταν ισομερώς, θα μετέτρεπε την ιστορία σε στατιστική). Η απαρίθμηση όλων των αντιφάσεων θα έφτιαχνε ένα γιγαντιαίο, επιστημονικό -πλην βαρετό- έργο. Να πούμε δυο λόγια για ένα σημείο που ξεχωρίζει: το “συνταγματικό”. Το μέγα επιχείρημα απόδειξης της “προοδευτικής” μαυροκορδατικής πολιτικής κατά το 1821, που έρχεται να υποστηρίξει το πολιτικό “σήμερα”. Η μαυροκορδάτεια συνταγή μεταφερμένη στο σήμερα, με την ευθεία -ενίοτε- απειλή για την αυστηρή εφαρμογή της “νομιμότητας” συμπλέει με την τύφλωση και κώφωση που δείχνουν οι πολιτικοί (ιστορικοί) του ΣΚΑΪ στη δυσαρμονία της κυβέρνησης των δανείων με τη λαϊκή βάση. Τι “δεν είδε” ο ΣΚΑΪ; Μα, αυτό που και ο ίδιος έκανε: απειλές των δανειστών προς τους δανειζομένους, απειλές και τρόμος από τους εντόπιους κυβερνώντες με ένα και μόνο επιχείρημα: “στην αντίθετη περίπτωση, το χάος”. Κι αν στο σήμερα υπονοείται ή δειλά λέγεται “ο λαός δεν γνωρίζει, ο λαός παρασύρεται από τους λαϊκιστές των εύκολων συνθημάτων”, τότε εμφανίζεται μια ακόμα μεγαλύτερη αντίφαση: η ιστορική συκοφάντηση και η καταδίκη της καποδιστριακής διακυβέρνησης, επειδή συνειδητά παρέκαμψε το μαυροκορδάτειο σύνταγμα (η καταδίκη αυτή έχει σήμερα επανασυσκευαστεί από την ίδια “προοδευτική” ιστορική γραμμή ως αόριστη αποδοχή, με καταγραφή “σοβαρών επιφυλάξεων”). Και την αντίφαση αυτή συνοδεύει η κατάρρευση εκείνου του “συντάγματος”, του οποίου η προσχηματικότητα αποκαλύπτεται, ακόμα και μόνο από τα εξωτερικά, κοινά στοιχεία, μεταξύ της ανέγερσης του 1822 και της κατεδάφισης του 2012: το “σύνταγμα” αυτό συνδέεται με τα δάνεια, εμφανίζεται και εξαφανίζεται με τη διαδικασία του “κατεπείγοντος”.

 

Το ότι ο Θ. Βερέμης είναι υπέρμαχος της πολιτικής των δανείων και του ευρώ – βρόγχου είναι γνωστό. Το ότι μιλά υπέρ αυτών με το γνωστό επιχείρημα “δεν υπάρχει καλύτερη λύση”, επίσης. Είναι αυτός ο πάγιος, δογματικός λόγος που προσπαθεί με ελλιπή ή ψευδή στοιχεία να τεκμηριώσει την “αδύναμη Ελλάδα” από το 1821 (το 22 ο Κολοκοτρώνης “απέτυχε”, δυστυχώς, να φέρει τη δυτική βοήθεια, κάτι όμως που “κατάφερε” το 27 ο Καραϊσκάκης). Το ότι οι “πονηροί-τεμπέληδες Έλληνες” (όλοι μαζί) ξεγέλασαν την Κομισιόν, καλώντας τη Goldman Sachs να κρύψει το χρέος μέσω swap, το ότι ξεγελούσαν στη συνέχεια επί χρόνια την ανυποψίαστη Γιούροστατ, παραποιώντας κάθε χρόνο τα στοιχεία του προϋπολογισμού είναι κάτι αληθινό και σοβαρό· τόσο, όσο και η ευθύνη του Μπακόλα για την ήττα στη μάχη του Πέτα. Το ότι ο Θ. Βερέμης εντοπίζει και αναλύει την ατομική ευθύνη του πολίτη, όχι όμως του πολιτικού, που πρώτα φτιάχνει το νόμο-προσωπική ασπίδα και ύστερα δικαιολογείται ότι “δεν γνώριζε την οικονομική κατάσταση, αλλά πάντως, φταίνε οι προηγούμενοι” είναι θράσος ή σουρεαλισμός; Το ότι ο Θ. Βερέμης εντοπίζει το σύμπτωμα “δεν μαθαίνουν Ιστορία οι μαθητές του ελληνικού σχολείου”, αδυνατώντας όμως να εντοπίσει την ευθύνη, ενώ και Πανεπιστημιακός υπήρξε και πρόεδρος του Εθνικού (!) Συμβουλίου Παιδείας, τι συνιστά; Θράσος; Σουρεαλισμό; Τι είδους πολιτική επιστήμη είναι αυτή, που χαρακτηρίζει ως “δημοκρατία” την ολιγαρχική, υποκριτική, ρουσφετοκρατική, δυναστική κομματοκρατία και αποδίδει ατομικές ευθύνες στους πολίτες που ανταλλάσσουν την ψήφο τους με διορισμό, αλλά όχι στους πολιτικούς που μεταφέρουν βαλίτσες κομματικού/ατομικού χρήματος και διατηρούν ένα καθεστώς υποτέλειας;

 

Και ο “συνταγματικός” σουρεαλισμός: οι σημερινοί πολιτικοί μιλούν υπέρ του μονόδρομου “δανεισμός – ευρωζώνη” προειδοποιώντας “αν χρεοκοπήσουμε, θα υποστούμε τεράστια δεινά” (ενδιαφέρονται δηλαδή για μας, αφού οι Ελβετικές & Κεϊμάνιες κασέλες αναμένουν πάντα τον επιθεωρητή Κλουζώ). Όταν οι πολιτικοί λένε ότι φτάσαμε ως κράτος στο “μη παρέκει”, ανεξάρτητα από το πόσο αυτό αληθεύει ως δυνατότητα δανεισμού, ομολογούν ταυτόχρονα την αποτυχία του κληρονομικού πολιτικού μας συστήματος, δηλαδή των γονιών τους, των συγγενών τους, ακόμα και των ιδίων (Υφυπουργός Πολιτισμού, Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Υπουργός Εξωτερικών ο Γ.Α.Π. στο διάστημα 1985-2004). Ταυτόχρονα, όχι απλώς δεν παραιτούνται, όχι μόνο δεν ζητούν ταπεινά συγγνώμη, αλλά μεθοδεύουν, εκβιάζουν, απαιτούν να συνεχίσουν να αποφασίζουν οι ίδιοι και προς την ίδια κατεύθυνση! [Η αποδοχή αυτής της παράκρουσης από τους πολίτες θα αποδείξει σε μεγάλο βαθμό το πόσο πέτυχε η διάλυση της παιδείας από το 1980. Πόσο πέτυχε η διάλυση της συλλογικής συνείδησης και η υποκατάσταση του άγραφου, ηθικού πλαισίου από τον πολιτικό νόμο, κάτι που μας ώθησε προς τον ατομισμό]. Την ίδια στιγμή, η λαϊκή δυσαρμονία αποσιωπάται, δηλαδή ο πολίτης υποχρεώνεται σε “σωτηρία”, η έκφραση διαφορετικής άποψης βαφτίζεται “λαϊκισμός” και δεν λαμβάνεται υπόψη, ο ΠτΔ σφυρίζει -κατά το Σύνταγμα, πάντα- αδιάφορα, οι βουλευτές το παραδέχονται πλέον και δημόσια ότι εκβιάζονται και ότι δεν γνωρίζουν τι ψηφίζουν, άρα η Βουλή χάνει τελείως το λόγο ύπαρξής της, η -κατά Μοντεσκιέ- ανεξάρτητη δικαιοσύνη σιωπά μπροστά στην μαζική καταπάτηση των θεσμών και τα ΜΜΕ εξακολουθούν να περιγράφουν μια άλλη χώρα (σιωπούν, χαζογελούν, μαγειρεύουν, προπαγανδίζουν, τρομοκρατούν και αναφέρουν την κομματική πειθαρχία ως να προβλέπεται κι αυτή στο άρθρο 60 του Συντάγματος). Για το καλό μας! Αυτά τα ωραία συμβαίνουν στη χώρα, μετά από 190 χρόνια πιστής εφαρμογής της δυτικής θεσμικότητας. Ή όχι; Εκτός κι αν ο Γ.Α.Π. παραιτήθηκε αυτοβούλως, εκτός κι αν νόμος και ήθος δίνουν το δικαίωμα να εκλέγεσαι με το Α πρόγραμμα και να εφαρμόζεις το αντίθετο Β, λέγοντας -όπως στο δημοτικό σχολείο- “δεν κατάλαβα, δεν ήξερα, νόμιζα, ένα παιδί μου είπε”.

 

Πού βρίσκονται οι ευθύνες σύμφωνα με αυτή τη “συνταγματική” λογική; μα…, στους πολίτες, που δεν πλήρωσαν φόρους ή ζήτησαν ρουσφέτι και όχι σε όσους πολιτικούς παρείχαν ρουσφέτια, παρακίνησαν προς τη διαφθορά, αδιαφόρησαν για τη φοροδιαφυγή, συρρίκνωσαν με κάθε τρόπο την εθνική οικονομία, συνήργησαν στην καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, συνήργησαν στην καταλήστευση του μικροεπενδυτή μέσω του χρηματιστηρίου, πήραν μίζες από τις κρατικές προμήθειες, εκχώρησαν παθητικά ή ενεργητικά τον εθνικό πλούτο, κορόιδεψαν, δίχασαν και κατασυκοφάντησαν τους πολίτες, πήραν δάνεια και τα ξόδεψαν στο κομματικό κράτος… Αλλά κι αυτά μοιάζουν με επί μέρους πλημμελήματα μπροστά στον υπέρτατο, διαγραφόμενο κεντρικό στόχο: όπως το κράτος (κάποτε), έτσι και το έθνος (σήμερα) πρέπει να υποταχθεί στις “αγορές”. Τουτέστιν, ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ = ιδιωτικά μονοπώλια βασικών πόρων και υπηρεσιών, ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ / ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ = εγκαθίδρυση της ατομιστικής κοινωνίας, επιβολή της ηθικής της τοκογλυφίας, δυναστικό κράτος, ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ = όχι συγκεντρώσεις (όχι στο κάπνισμα, 23% στο σουβλάκι), ναι στην κάνναβη στο μπαλκόνι, ηλεκτρικό ρεύμα μόνο μετά την πληρωμή φόρων. Διερευνώντας το 1821, κυρίως όμως το πλαίσιο του διαφωτισμού μέσα στο οποίο λειτούργησε, μπορούμε να δούμε αν η σημερινή τρομοκρατία του εντόπιου κοινοβουλευτικού φασισμού έχει τις ιστορικές της καταβολές στην τρομοκρατία της Επανάστασης των ιακωβίνων, των γκουλαγκ της Επανάστασης των μπολσεβίκων και στη θηριωδία του ναζισμού. Αν, δηλαδή, η πλήρης διαστρέβλωση της Ιστορίας χρησιμοποιήθηκε και παλιότερα, αν κατάφερε η Ιστορία, όχι απλώς να υπερτονίσει και να υποβαθμίσει κατά βούληση, αλλά να βαφτίσει το άσπρο – μαύρο και αντίθετα.

Γιατί τόση σύνδεση της Επανάστασης με το σήμερα; α) γιατί οι συνθήκες και το διακύβευμα σε Ελλάδα, Ευρώπη, πλανήτη δεν μεταβλήθηκαν από τον 18ο αιώνα β) γιατί τη σύνδεση άλλοι την ξεκίνησαν και μάλιστα με ντουντούκες (καλό, τελικά, για μας).

 

Αλήθεια, μια που είδαμε τον κεντρικό ιστορικό του “1821”, εκτός από το να διαπιστώνει τη διαχρονική ευθύνη των δημοσίων υπαλλήλων, να διαρρηγνύει και τα ιμάτιά του σχετικά με την (αντίστοιχη της “ανομίας” των κλεφταρματολών) σημερινή “ανομία” των πολιτών, οφείλουμε να αναρωτηθούμε: αν συγκρίνουμε τα σημερινά δημόσια και ιδιωτικά διόδια με τους δερβενατζήδες επί Αλή Πασά και συγκρίνουμε την κάθε περίπτωση σε σχέση με το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο ανήκει, τι συμπέρασμα βγάζουμε για την κατάχρηση εξουσίας επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και επί Αστικής Κοινοβουλευτικής “Δημοκρατίας”; Τι συμπέρασμα βγάζουμε για την εξέλιξη των δικαιωμάτων του πολίτη δύο και πλέον αιώνες μετά την Παρισινή διακήρυξη των δικαιωμάτων; Θα πει κάποιος: τώρα χάλασε η συνταγή. Μέχρι χθες, ούτε σύγκριση. Αν το δούμε στενά και απομονωμένα, ίσως, όμως η απλή λογική λέει ότι τα διόδια ήταν ένα τρανταχτό μεν, παράδειγμα δε, του βαρέως φορολογούμενου πολίτη, με χαμηλότατη έως ανύπαρκτη ανταποδοτικότητα των φόρων, που εισπράττονται και χρησιμεύουν μόνο στην αποπληρωμή των τοκογλυφικών, αντιπαραγωγικών στην πράξη, δανείων. Αν δούμε όμως ότι το παλιό καθεστώς λέγεται “δεσποτισμός” και το άλλο παίρνει τη θέση του ως “λιμπερτέ, εγκαλιτέ, φρατερνιτέ” (και ως πρόδρομος του μαρξισμού), δηλαδή ως πολίτευμα ριζικής ανατροπής των αδικιών και απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης, αν δούμε το βαθμό της υποκρισίας του νεότερου συστήματος διακυβέρνησης, που βαφτίστηκε “φως” και “πολιτισμός”, τότε, πώς αξιοποιούμε τα συμπεράσματα που θα προκύψουν στην προκρούστεια ιστορία του 1821 (και την ΣΚΑΪ-εκδοχή και την παλαιότερη); Μήπως η απάτη της μαυροκορδάτειας “προόδου” είναι απολύτως αντίστοιχη με την ρήση “λεφτά υπάρχουν”; Μήπως η “δυτική σωτηρία” του 1827 είναι αντίστοιχη με αυτήν που αναγγέλθηκε το 2010 στο Καστελλόριζο; Μήπως ο Bentham του 18ου αιώνα είχε ρόλο αντίστοιχο με τον Friedman του 20ου; Μήπως η υπονόμευση του Καραϊσκάκη είναι σαν το σημερινό φούσκωμα του ελλείμματος, ώστε να καταπλεύσει ως σωτήρας η τρόικα I.M.F.-E.C.B.-E.U., όπως τότε η τρόικα Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία; Και αν σήμερα η τρόικα έχει τρία μέλη για να εξυπηρετείται καλύτερα ένας στόχος, μήπως, αντίστοιχα, και η τρόικα του 1827 (ως ένα αναγκαστικό-παροδικό στάδιο) δεν ήταν, και τόσο ομοιογενής;

 

Τη μαγιά για την Επανάσταση του 1821 μπορεί να την αποτέλεσαν οι Κλεφταρματολοί Εταιριστές, οι Μανιάτες, οι Σουλιώτες, η προοπτική της όμως στηρίχτηκε κυρίως στα Πανεπιστήμια. Η καρδιά της Εταιρίας προετοίμαζε τη στελέχωση ενός πολυεθνικού κράτους, σύγχρονου και ανεξάρτητου -όχι ψευδεπίγραφου- στα Πανεπιστήμια της Ιένα, του Γκέτιγκεν, της Βιέννης, του Παρισιού… Η σημερινή ανατροπή δεν μπορεί, παρά να στηριχτεί στο ίδιο σημείο, στο Πανεπιστήμιο. Αυτό που σε σημαντικό βαθμό κυριαρχείται από τη μονομέρεια και το φόβο. Φόβο, ακόμα και να εκφράσει αυτό που επεδίωξε η Επαναστατική Εταιρία του 1821: ο ελληνικός πολιτισμός προσδιόριζε την ταυτότητα των επαναστατών, άρα, θα ο ίδιος θα προσδιόριζε και την ταυτότητα του προκύπτοντος κράτους.

 

http://www.youtube.com/watch?v=SWzA08ZnCXA (βίντεο 99 λεπτών)

 

Το καραβάκι της ιστορίας