Είδωλα και εικόνες

 

Του Φαίδωνα Μαλιγγούδη

 

Όσο περνούν οι μέρες, όσο βουλιάζουμε ως κοινωνικό σύνολο ακόμη πιο βαθιά στο τέναγος της πρωτόφαντης οικονομικής κρίσης, τόσο περισσότερο αποκαλύπτονται μπρός στα μάτια του κάθε απλού συνέλληνα όλο και περισσότερες λεπτομέρειες από το τερατούργημα που μας άφησε “πεσκέσι”, εγκαταλειποντας τα δώματα της Εξουσίας, η προηγούμενη κυβέρνηση και ο αρχηγός της. Το μέγεθος του φαινομένου αυτού (στο οποίο στο προσεχές μέλλον θα αναφερόμαστε πλέον χρησιμοποιώντας αυγκεκριμένους τεχνικούς όρους της νομικής επιστήμης) εμφανίστηκε μάλιστα προχθές- με την δραματική έκκληση του σημερινού πρωθυπουργου, στα αισθήματα φιλοπατρίας όλων μας- σε μια πληρέστερη διάσταση.

  Τώρα φάνηκε ξεκάθαρα- μετά τη δραματική έκκληση του σημ. Πρωθυπουργού, ο οποίος, ευθαρσώς, πήρε και την ευθύνη για τα αναμφισβήτητα επαχθή μέτρα του Προγράμματος Σταθερότητος- ο αυθεντικός χαρακτήρας της δημόσιας εικόνας που καλλιεργούσε σε όλο το διάστημα της διακυβέρνησής του, ο προηγούμενος αιρετός μας ηγέτης. ΄Ενα στιλ σοβαροφάνειας με εξαγγελίες για κάποιες δραματικές αποφάσεις (“για το καλό” του σημερινού πληθυμού) που όμως δεν παρουσιάστηκαν ποτέ. Η δημόσια εμφάνιση του τέως πρωθυπουργού παρέμεινε, σε όλη τη διάρκεια της πενταετούς θητείας του, ένα εκτόπλασμα, ένα είδωλο χωρις κάποιο αυθεντικό πρωτότυπο. Μια δημόσια εικόνα, την οποία ο τέως πρωθυπουργός αποκαθήλωσε ο ίδιος όταν, προφανώς κουρασμένος από το παιχνίδι, κατάλαβε ότι η κρίση είχε πλέον περάσει από την Κερκοπορτα εντός των τειχών .

 

  Η δημοσιονομική κρίση ( για την οποία δεν θα πρέπει να είμαστε “ευγνώμονες” σε κανέναν άλλον παρά στους ίδιους τους εαυτούς μας και στους αιρετούς άρχοντες που επιλέγουμε) έφερε όμως στο προσκήνιο, με κάποια δηλητηριώδη δημοσιεύματα στον ξένο τύπο, μια πτυχή από τη συλλογική νοοτροπία που, διαχρονικά, χαρακτηρίζει την Εσπερία. Πρόκειται για την εικόνα του “σχισματικού Έλληνα” (Graecus schismaticus) που εκπορεύεται από την παπική ιστοριογραφία και περνά στην ακαδημαϊκή διδασκαλία του μεσαιωνικού πανεπιστημίου της Δύσης.

  Μια εικόνα που δεν εκριζώνεται ούτε μετά τη Mεταρρύθμιση, ούτε μετά την εκκοσμίκευση και τον ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό της διανόησης του Διαφωτισμού: η Aνατολή τοποθετείται στον πολιτισμικό χάρτη που χαράσσει η Δύση σε υποδέεστερη μοίρα. Iδιαίτερα κατά τον 19ο αιώνα, όταν η αποικιοκρατική Eυρώπη ασκεί όχι μόνο την εξουσία επί του του 85% της έκτασης του πλανήτη μας αλλά και ελέγχει τη γνώση για τον πολιτισμό, τις γλώσσες και τις “νοοτροπίες” των κατοίκων του επιβάλλει αυτάρεσκα το σχήμα της “προοδευτικής” και “ορθολογιστικής” Δύσης απέναντι στις “οπισθοδρομικές”, “παραδοσιακές” και “μυστικοπαθείς” κοινωνίες της Aνατολής . Στην πολιτισμική αυτή κλίμακα που καθορίζει η Δύση, οι ορθόδοξες κοινωνίες τοποθετούνται στην Aνατολή, σε κάπως υψηλότερη κλίμακα από εκείνες του Iσλάμ και των υπόλοιπων ανατολικών θρησκειών. Aπό τον κανόνα αυτόν δεν μπορεί να εξαιρεθεί ούτε η προοδευτική διανόηση του 19ου αι, η οποία παραμένει δέσμια των βαθεία ριζωμένων στερεοτύπων της Δύσης. Στο φιλοσοφικό σύστημα του Hegel, φερ ειπείν, ο κόσμος των ορθοδόξων σλάβων δεν αποτελεί καν ιστορική κατηγορία, ενώ πρόδηλη είναι στον νεοεγελιανό Marx η ελάχιστη σημασία που αποδίδει στον πολιτισμό και την ιστορική παρουσία των ορθοδόξων ανατολικών Σλάβων.

  Μια συλλογική νοοτροπία που διαχρονικά χαρακτηρίζει τη στάση της Εσπερίας απνέναντι μας, την οποία (είναι δυστυχώς αλήθεια) φροντίζουμε και μόνοι μας να διαπορούμε ακέραια…

 

Σ.φ.:Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=128548

Το εθνικόν και το αληθές

(Αυγή)

 

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου 

 

Ποια είναι η ποσόστωση πατριωτισμού και διεθνισμού που αναλογεί σε έναν αριστερό; Δηλαδή, εντάξει, οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα. Αλλά πού τέμνεται η ταξική τους συνείδηση με την εθνική τους; Η αφορμή των ερωτημάτων είναι προφανής: η συζήτηση που φούντωσε για το βιβλίο «Τι είναι η πατρίδα μας;» των κ. Δραγώνα και Φραγκουδάκη και ο παράδοξος, οριζόντιος διαχωρισμός πολιτικών κομμάτων και ακαδημαϊκής κοινότητας σε υπερασπιστές τους και σφοδρούς επικριτές τους. Η συζήτηση και η τροπή της αναδεικνύει, μεταξύ άλλων, τη μάλλον επιδερμική (και τελικά διχοτομημένη) σχέση της αριστεράς με τις έννοιες έθνος και εθνικό.

Ακολουθώντας το μότο του Σολωμού πως «Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό», μπορούμε να επισημάνουμε τα εξής:

1) Είναι αληθές και αυτονόητο ότι η αριστερά δεν μπορεί να επιτρέψει να προπηλακίζονται η επιστημονική έρευνα και η ακαδημαϊκή ελευθερία. Οφείλει να τις υπερασπίζεται από σκοταδιστικές επιθέσεις.

2) Είναι αληθές (σε βαθμό κοινοτοπίας) ότι η γέννηση των σύγχρονων εθνών είναι ένα φαινόμενο ιστορικό, συνδεδεμένο με το κοινωνικό πλαίσιο κάθε εποχής. Και μιλώντας ιδιαίτερα για τα ευρωπαϊκά έθνη είναι αδύνατο να ξεχωρίσει κανείς τη διαμόρφωσή τους από τις εθνικές αγορές και τα εθνικά κράτη που αναδύθηκαν δια πυρός, σιδήρου και επαναστάσεων τους τρεις τελευταίους αιώνες. Εξ ου και κανείς δεν μιλά σήμερα για έθνη Ρωμαίων, Γότθων, Τευτόνων, Σαξόνων ή Φράγκων, που για μια χιλιετία κατασπάραζαν το κουφάρι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

3) Είναι ακόμη αληθές ότι, πέρα από την εθνική αγορά και το εθνικό κράτος, τα εθνικά νομίσματα, τα εθνικά μέτρα και σταθμά, την εθνική έννομη τάξη, κάθε σύγχρονη εθνική ταυτότητα στηρίχθηκε στην κατασκευή μιας εθνικής μυθολογίας στην οποία διασταυρώνονται και συνυπάρχουν πραγματικά και φαντασιακά δεδομένα. Και είναι επίσης αληθές ότι στην κατασκευή του εθνικού μύθου, στον οποίο χωνεύονται όλες οι αντιθέσεις μιας «εθνικής» κοινωνίας, συνέβαλαν τα εθνοκεντρικά εκπαιδευτικά συστήματα, προσκολλημένα για δεκαετίες στην αλαζονεία, την καχυποψία, ακόμη και την εχθρότητα, για τους «άλλους».

4) Είναι, όμως, επίσης αληθές ότι η διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης, πριν γίνει συμπαγής εθνική ταυτότητα, είναι μια διεργασία πολύ πιο σύνθετη και μακρόχρονη και υπερβαίνει το πλαίσιο μιας από καθέδρας εκπορευόμενης ιδεολογικής κατασκευής. Ότι σε κάθε ατομική εθνική συνείδηση επιβιώνει συλλογική μνήμη αιώνων, αποτυπωμένη στη γλώσσα, τη θρησκεία, τις παραδόσεις, τη διαδοχή των πολιτισμών, έστω κι αν ο ένας οικοδομείται στα ερείπια του άλλου.

5) Είναι επίσης αληθές ότι στις εθνικές συνειδήσεις επιβιώνουν στοιχεία και μνήμες που ξεφεύγουν από τον έλεγχο και τα θεμελιώδη ιδεολογήματα των κυρίαρχων τάξεων. Επιβιώνει και μια ματιά στην ιστορία από τη σκοπιά των υποτελών. Τι σημαίνουν, για παράδειγμα, το «προδομένο ʼ21», η «προδομένη εθνική αντίσταση», η ταξικών διαστάσεων σύγκρουση για το γλωσσικό στην Ελλάδα; Και τι σημαίνει, αντίστροφα, η συλλογική σιωπή των Γερμανών για τη «μαύρη τρύπα» της ιστορίας τους; Είναι, δηλαδή, αληθές ότι η εθνική μνήμη ποτέ δεν είναι ενιαία και είναι αδύνατο να αποκρύψει κανείς ότι σε κάθε έθνος υπάρχουν δύο (τουλάχιστον) έθνη, δύο ιστορίες. Ότι σε κάθε μεγάλο «εθνικό πόλεμο» υπάρχει κι ένας μικρός ή μεγάλος εμφύλιος που η αποτίμησή του γίνεται πάντα από τη σκοπιά των νικητών.

6) Είναι αληθές ότι εκτός από τον διεθνισμό της αριστεράς, υπάρχει ο διεθνισμός της «Συντηρητικής Διεθνούς», ο κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου, που βρίσκει συχνά στις εθνικές ιδιαιτερότητες τα εμπόδια που άλλοτε συναντούσε στα σύνορα των αγορών. Τα σύνορα έχουν καταρρεύσει, αλλά αυτό που λείπει από την «αυτοκρατορία των αγορών» είναι ένας πολίτης χωρίς σύνορα, χωρίς ταξική, ιδεολογική, εθνική ή φυλετική ταυτότητα. Ένας καταναλωτής – παραγωγός, που, αν είναι δυνατόν, έχει μια γλώσσα, μια θρησκεία, ένα στυλ, ένα πολιτισμικό DNA συμβατό με τα brand names των προϊόντων που κατακλύζουν το σπίτι του. Εξ ου και οι οικονομικές ολοκληρώσεις της εποχής μας, με κορυφαία την ευρωπαϊκή, αναζητούν εναγωνίως να αντικαταστήσουν τις δεκάδες εθνικές ταυτότητες με μια ευρωπαϊκή. Ή μια ευρωατλαντική.

Το παράδοξο είναι ότι η προσπάθειά τους έχει μάλλον τα αντίστροφα αποτελέσματα. Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και η γεωπολιτική του χάους που επαναχαράσσει τα σύνορα του πλανήτη όχι μόνο ενισχύει εθνισμούς και εθνικισμούς, αλλά προκαλεί και ένα νέο κύμα εθνογενέσεων στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Ευρώπη, στην Ασία, στην Αφρική. Αυτή η αναζωπύρωση του εθνισμού δεν είναι φυσικά μονοσήμαντη. Ο ριζοσπαστισμός της μπορεί να τροφοδοτήσει σκοταδισμό, ρατσισμό, πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, φασίζοντα καθεστώτα.

Ή, αντίστροφα, να λειτουργήσει ως απελευθερωτική δύναμη για τον κόσμο της εργασίας και τις καταπιεζόμενες τάξεις. Έχουμε αναλογιστεί, για παράδειγμα, τι είδους «εθνικά ανακλαστικά» ερεθίζει η αλητεία ανηλεών επιθέσεων στην «εθνική οικονομία» της Ελλάδας; Αλλά και πόσο βαθύ, ταξικό περιεχόμενο μπορούν να αποκτήσουν αυτά τα ανακλαστικά όταν ανακαλύψουν εντός του «απειλούμενου έθνους» δεν υπάρχει καμιά ενότητα συμφερόντων; Ή όταν έλθουν σε ρήξη με κεντρικές επιλογές της οικονομικής και πολιτικής ελίτ την τελευταία τριακονταετία, όπως ο ευρωπαϊσμός και η «ορθοδοξία» της ΟΝΕ;

Επομένως, όλοι οι εθνικισμοί και οι αντι-εθνικισμοί δεν είναι ίδιοι. Ούτε το συντηρητικό περιεχόμενο των πρώτων είναι δεδομένο ούτε η προοδευτικότητα των δεύτερων αυταπόδεικτη. Και επομένως, ο διεθνισμός της αριστεράς περιέχει αναγκαστικά και μια ποσόστωση «εθνισμού» που έχει ένα ριζοσπαστικό, απελευθερωτικό περιεχόμενο, στο βαθμό που αποκαλύπτει τη βασική αντίθεση της εποχής μας: την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, περίτεχνα καμουφλαρισμένη κάτω από δεκάδες άλλες αντιθέσεις. Το θέμα είναι ποιος έχει τα κότσια να σκίσει το καμουφλάζ.

 

ΠΗΓΗ: Η ΑΥΓΗ  24/01/2010,  http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=519432

 

Υ. Γ: Ευχαριστώ το φίλο Γ. Μ. για την προσφορά της αλίευσης…

sancta simplicitas …

(Σ. Σ. Περί ΣΥΡΙΖΑ και … Δραγώνα)

 

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

 

Patria ο muerte, αυτό ήταν το διεθνιστικό σύνθημα των Κουβανών επαναστατών…  «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο» ονόμαζαν οι Σοβιετικοί τον αντιφασιστικόν αγώνα κατά των Ναζί… «Η διαμαρτυρία είναι πατριωτισμός» διαδήλωναν οι Αμερικανοί εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ……………………………………………. Τούτων ούτως εχόντων, αναρωτιέμαι τι γύρευε ο Κατσαντώνης (δεδομένου ότι δεν εγνώριζε πως είναι Ελληνας) στα Φάρσαλα, αυτός ένας επινοημένος…

 Επιτέλους! καλά νέα – μετά από πολύ καιρό – απ' τον ΣΥΡΙΖΑ! Υστερα από μία περίοδο διχόνοιας και ερίδων που ταλάνισαν έως παράλυσης σχεδόν τις συνιστώσες και τη συνισταμένη, βρέθηκε επιτέλους ο κοινός τόπος, το τίμιο ξύλο, η ιερά σινδόνη που μπόρεσε να τους τυλίξει όλους σε ένα ψήφισμα ενότητας: υπέρ της κυρίας Δραγώνα! Θαύμα-θαύμα!

 

Και διαφωνώ απολύτως με το πνεύμα εφημερίδων όπως το «Εθνος», που παίρνει το πράγμα στο ψιλό γράφοντας: «Αυτό και αν είναι είδηση… Σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση στήριξης ενός… κυβερνητικού στελέχους γιατί, όπως υποστηρίζουν, δέχεται επίθεση από ακροδεξιούς κύκλους».

 

Δεν ξέρω αν στους «ακροδεξιούς κύκλους» ο ΣΥΡΙΖΑ τσουβαλιάζει τον Μίκη Θεοδωράκη για παράδειγμα, ή αν όποιος άλλος έχει κάτι να αντιλέξει στα λεγόμενα από την υφισταμένη της κυρίας Διαμαντοπούλου, κυρία Δραγώνα, πρέπει να ριφθεί στην πυρά ή να κλειστεί σε ψυχιατρείο, αλλά πρέπει να παραδεχθώ, όσον κι αν μου είναι θλιβερά κωμικό, ότι ακόμα κι αν δεν είχε ιδρυθεί ο ΛΑΟΣ, θα έπρεπε να έχει εφευρεθεί, διότι άλλο καλύτερο ελιξίριο για την αποβλάκωση της Αριστεράς δεν θα μπορούσε να 'χει επινοήσει η άρχουσα τάξη και η νεοταξίτικη σκέψη.

 

Είναι πλέον θεία μωρία να χαρίζουν κάποιοι αριστεροί την πατρίδα στους ακροδεξιούς εθνικιστές που επανειλημμένως άλλωστε την έχουν προδώσει, και ταυτοχρόνως να συντάσσονται με όλο εκείνο το σύστημα που εξαπολύει την ιδεολογική τρομοκρατία που χρειάζεται η εξουσία για να κυριαρχεί.

 

Ο εθνικισμός, κύριοι αυτής της αριστεράς, συνδεόταν πάντα με ξένες δυνάμεις. Ο εθνικισμός, κύριοι αυτής της αριστεράς (που είναι ικανή να συκοφαντήσει για εθνικισμό και τη μάνα της) βρίσκεται στην πλευρά που υπηρετεί υπάλληλος η κυρία Δραγώνα.

 

Παρατράβηξε το αστείο – ούτε καν ανήθικο κι ηλίθιο δεν είναι… 

 

ΠΗΓΗ1: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010, http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=16/01/2010&id=121669

Με αφορμή τη Θάλεια Δραγώνα: Από τη Σκύλλα του εθνικισμού στη Χάρυβδη του μεταμοντερνισμού

 

Πολιτικά κυρίως τα κίνητρα πίσω από την επίθεση της ακροδεξιάς κατά της Θ. Δραγώνα

 

Του Γιώργου Λαουτάρη

 

Με αφορμή το διορισμό της Θάλειας Δραγώνα στη θέση της ειδικής γραμματέα του υπουργείου Παιδείας, επανήλθε στην επικαιρότητα η διαμάχη μεταξύ εθνικιστών και μεταμοντέρνων με επίκεντρο την ελληνική ιστορία. Μια διαμάχη που παρόλη τη σφοδρότητά της, στους δύο πόλους της έχει την ίδια τυπική λογική.

Εγώ, ο Έλληνας

 

του Γιάννη Α. Πανούση

 

«Το δρόμο

πρέπει να βρούμε το δρόμο

κάθε στιγμή

να ξαναβρίσκουμε το δρόμο […]

Κι εμείς

μ' όλες μας τις αδυναμίες:

η μόνη ελπίδα σωτηρίας».

ΤΙΤΟΥ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ, Κ' εσύ…

 

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι «ποιας χώρας πολίτης είμαι»; Ποιας κοινωνίας μέλος; Ποιοι είναι οι «δικοί μου» και ποιοι οι «αλλόδημοι»; Ποιος με κυβερνάει και από ποιον να ζητήσω ευθύνες; Οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ, τα διάφορα κέντρα εξουσίας, με έκδηλη απορία, έκπληξη, ίσως και περιφρόνηση, μου απαντούν πως ανήκω α ένα «παγκόσμιο χωριό», σε μια παγκόσμια κοινωνία, η οποία περιέχει όλες τις κοινω­νίες και κοινότητες που μέχρι σήμερα ήξερα.

 

Και πως σ' αυτό το παγκόσμιο χωριό μπορεί εγώ να 'μαι περιπλανώμενος χωρικός, αλλά ο φεουδάρχων δεν είναι ορατός, δεν έχει σάρκα και οστά, είναι virtual.

Έτσι, ανεπαισθήτως, βρέθηκα υπήκοος «δικτύων», οπτικών ινών, χειριστών mega-συστημάτων.

Κι ας μην υπέγραψα ποτέ μαζί τους «κοινωνικό συμβόλαιο», κι ας μην έχω βρει διαδικασίες ελέγχου της χρήσης και των χρηστών, κι ας μην αποδέχομαι την ιδε­ολογία και την ηθική τους.

Πάνε, πέρασαν οι θεσμοί, αποδιοργανώθηκαν οι παραδοσιακές δομές της κοινωνίας, διαβρώθηκαν οι αξίες, υπονομεύτηκε η συνοχή. Παγκόσμια αγορά, τεχνοπόλεμος, ανταγωνισμός, απελευθέρωση, ιδιωτικοποίηση. Κι όλα αυτά χωρίς -ή με λίγη- δη­μοκρατία και με έμφαση στην εμπορευματοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας.

Πόσο ξένα αντηχούν ετούτα σ' έναν Έλληνα, γέννημα-θρέμμα της σύγχρονης ιστορίας μας, των δραμάτων και των θαυμάτων της.

Εγώ, ο Έλληνας, που αρνήθηκα βασιλιάδες και δικτάτορες, που αμφισβήτησα δεξιούς, αριστερούς και σοσιαλιστές, που πολέμησα για λευτεριά και δικαιοσύνη, νιώθω να εξουσιάζομαι από διευθυντές διοικητικών συμβουλίων, προέδρους ιδρυ­μάτων, συζύγους επιχειρηματιών, top managers, «black» τεχνολόγους του πλούτου και flat γραφειοκράτες της ανισότητας.

Αυτοί (νομίζουν ότι) έγιναν «μοντέρνοι» επειδή αποκήρυξαν το παλιό κι εγώ κρατάω καλά φυλαγμένες τις κουβέντες των παλιών πιστών συντρόφων. Με αρ­νούνται και τους αρνούμαι.

Αρνούμαι να γίνω συνέταιρος/συνένοχος σε μια Εξουσία που δέχτηκε να προ­σληφθεί υπηρέτρια της αγοράς.

Αρνούμαι τα κοινωνικά μοντέλα που τα παράγουν οι επενδύσεις και όχι οι ε­παναστάσεις.

Αρνούμαι μια κερδώα δημοκρατία που καλλιεργεί εξαρτημένα ανακλαστικά στους πολίτες (ν' αποδέχονται ως μονόδρομο, ως δεδομένο, ως αναπόφευκτο τον κάθε τύραννο «του οικονομικά ορθού»).

Θα ζήσω στην «κοινωνία των κοινωνιών» κρατώντας ως σημαία μου το δικαίω­μα στην ανυπακοή.

Θα ζήσω ερήμην της κοσμικότητας των σαλονιών και υπέρ των απλών ανθρώ­πων. Την ελευθερία μου θα την κερδίζω μέσα στην κοινωνία και μαζί με τους συγ-κοινωνούς μου.

Δε θα ψάχνω σε μετα-καφκικά δίκτυα επικοινωνίας συμφερόντων για να συνα­ντήσω τους πολιτικούς πραγματιστές, οι οποίοι ως μόνη αρχή έχουν το enter. Διεκ­δικώ το δικαίωμα στην ευτυχία με την ίδια ένταση και πάθος που αυτοί υποστηρί­ζουν τις αναπτυξιακές τους προτάσεις.

Δεν εμπιστεύομαι τους κάθε λογής πατεντάτους επιστήμονες όταν αναμειγνύ­ουν αριθμούς χωρίς να «βλέπουν» πρόσωπα και κάνουν λογαριασμούς χωρίς υπο­ψία για θυματοποιήσεις.

Παραμένω Έλληνας και ως Έλληνας θα εγγραφώ στους «πολίτες του κόσμου».

Δεν είμαι ιστορικά αναλώσιμος και δε δέχομαι να στιγματίζουν «τον τρόπο ζω­ής μου», την κοσμοάποψή μου.

Μοναχικός όταν οι άλλοι γίνονται πλήθος, με τους πολλούς για να βοηθήσω τον κάθε αποκλεισμένο, αυστηρός με τους δικαίους και επιεικής με τους αδικοπραγούντες, γλεντζές στη ζωή και λεβέντης στο θάνατο, ασυμφιλίωτος με τα «ελάχιστα» και ασυμβίβαστος με τα «ταπεινά», τρυφερός αντάρτης, πολυμήχανος στον έρωτα, μπεσαλής στον μπεσαλή, ορίζω τους ρυθμούς της ζωής μου κοιτώντας τους αν­θρώπους στα μάτια (και όχι τους δείκτες της οικονομίας), ενεργοποιώ τα όπλα της ψυχής μου όταν η ιστορική μου συνείδηση το επιτάσσει (και όχι όταν υπογράφο­νται συμφωνίες και pacta), επικοινωνώ με τους λαούς και τους πολιτισμούς μιλώ­ντας τη γλώσσα των ποιητών (και όχι τα «πακέτα» του Internet). Θα δω το μέλλον με το δικό του τρόπο και θ' αγωνιστώ για το μερτικό μου στην ευημερία με τη δι­κιά μου αίσθηση δικαίου.

Ούτε η κοσμικότητα των πάτων ούτε η παγκοσμιοποίηση των πάντων με αφο­ρούν. Αυτά αναδίνουν μπόχα μπίζνες και όχι άρωμα ζωής.

 

ΠΗΓΗ: Ημερομηνία: 04-11-1997,   http://www.giannispanousis.gr/page.php?id=6

 

 Ο Σταυρός  και άλλα σύμβολα

 

Του Γεωργίου Ι. Λουπάση * 

 

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) καταδίκασε πρόσφατα την Ιταλία, επειδή στις σχολικές αίθουσες έχει τοποθετηθεί σταυρός. Και στο όνομα της ισονομίας και του σεβασμού της θρησκευτικής ελευθερίας ζήτησε να αφαιρεθεί από τα σημεία αυτά το κορυφαίο σύμβολο του Χριστιανισμού. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν ήταν άμεσες και πολύ έντονες, ενώ σε δημοσκόπηση που διενεργήθηκε με το ερώτημα «πρέπει να εκτίθεται ο σταυρός στις σχολικές αίθουσες;»

Το 84% των ερωτηθέντων απάντησε «ναι» και το 14% «όχι». Μεταξύ εκείνων που δεν πηγαίνουν ποτέ στην εκκλησία, το 68% τάσσεται υπέρ της παρουσίας του σταυρού. Το ποσοστό είναι 86% για όσους εκκλησιάζονται πολλές φορές το χρόνο και 93% για όσους εκκλησιάζονται τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα.

Μια άλλη είδηση, που έρχεται από τη Γαλλία αυτή τη φορά, μας πληροφορεί ότι οι Γάλλοι αρχίζουν να συζητούν για την έννοια της εθνικής ταυτότητας, για το τι σημαίνει δηλαδή γι' αυτούς το να είναι Γάλλοι. Η συζήτηση αυτή προωθείται από τον ίδιο τον πρόεδρο της χώρας, κομβικά δε σημεία της θα είναι «ο "κοσμικός χαρακτήρας" της Γαλλικής Δημοκρατίας με τον πλήρη διαχωρισμό κράτους και θρησκείας, η γαλλική γλώσσα και τα σύμβολα: η σημαία και ο εθνικός ύμνος, γνωστός ως "Μαρσεγιέζ"».

 Οι δυο αυτές ειδήσεις φαίνονται, με την πρώτη τουλάχιστον ματιά, άσχετες μεταξύ τους. Επισημαίνω όμως ένα κοινό στοιχείο, το ότι δηλαδή αναφέρονται σε θέματα με αξία διαχρονική: όχι μόνον αποτελούν ψηφίδες μεγάλης εμβέλειας του πανανθρώπινου πολιτισμού, αλλά και συμβάλλουν ουσιωδώς στη διαμόρφωση μιας συνολικής εικόνας, αυτής που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «ταυτότητα».

 Το πράγμα θα ήταν δυνατόν να υποβαθμιστεί και να μη μας απασχολήσει, με το επιχείρημα ότι ενδιαφέρει συγκεκριμένες χώρες και τους λαούς των. Θα ήταν όμως μέγα σφάλμα αυτή η θέση, καθώς σήμερα τα «σύνορα», εκτός από το ότι βάλλονται από διάφορες πλευρές και πάντως θεωρούνται αναχρονιστικό δεδομένο, εύκολα παραβιάζονται και ονειδίζονται – σαν να μην υπάρχουν.  Θα ήταν σφάλμα επειδή στις μέρες μας υπάρχουν εκείνοι που με αδημονία περιμένουν να ακούσουν κάτι για νέες «κατακτήσεις» όπου γης, ώστε να συμπράξουν και αυτοί στην προσπάθεια για εγκατάσταση μιας νέας πραγματικότητας. Θα ήταν σφάλμα και για τον επί πλέον λόγο ότι δυνάμεις αόρατες και ορατές έχουν επιβάλει και έχουν θεμελιώσει αυτό που με απροσδιόριστο δέος (και με ικανοποίηση;) ονομάζουμε παγκοσμιοποίηση.

 Οι αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί» είναι βέβαιο πως πανηγυρίζουν. Το ερώτημα είναι αν στην αιτία των πανηγυρισμών τους περιλαμβάνεται το συστατικό της προόδου. Άλλο δε ερώτημα που προηγείται αφορά την ίδια την έννοια του όρου «πρόοδος». Γιατί μπορεί κάποιος να βρει στα λεξικά τη σημασία της λέξης αυτής, απάντηση όμως για την επί της ουσίας αξία οποιασδήποτε ερμηνείας δύσκολα θα βρει. Όχι τόσο για το λόγο ότι πρόκειται για έννοια με έντονο το υποκειμενικό στοιχείο, αλλά διότι έχει να κάμει με μια «κατάσταση πολέμου» καλά σχεδιασμένη, η οποία έχει διαχυθεί στις κοινωνίες της εποχής μας με πρωτοβουλία αλλά και με δράση εκείνων που νέμονται την κάθε μορφής εξουσία.  Ο πόλεμος αυτός, σύμφωνα με εκείνους που τον υποδαυλίζουν, γίνεται εναντίον του παλιού, εναντίον του χθες, εναντίον της «συντήρησης». Όμως, ένας νουνεχής άνθρωπος γνωρίζει ότι ένας πόλεμος σαν κι αυτόν θα έπρεπε να διεξάγεται ανάμεσα στο ωφέλιμο και στο επιζήμιο, ανάμεσα στις δυνάμεις που οικοδομούν και σ' εκείνες που ισοπεδώνουν. Ο λόγος είναι απλός: κριτήριο δεν μπορεί να είναι η ηλικία και η παλαιότητα αλλά η χρησιμότητα.

Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον εντάσσεται και ο τόπος μας. Εδώ ανήκουμε και κινούμαστε και εμείς. Με λειψή ή στρεβλή πολλές φορές πληροφόρηση (αποτέλεσμα σκόπιμων ενεργειών), παρακολουθούμε την πορεία εαυτών και αλλήλων με απάθεια, σαν να έχουμε αποδεχτεί ότι το «μοιραίο» είναι αναπότρεπτο. Ξεχνάμε όμως δυο έννοιες που λειτουργούν συμπληρωματικά σε σχέση με την πορεία των ανθρώπων. Είναι η διαφορετικότητα και η συλλογικότητα. Η πρώτη προστατεύει το άτομο ή τα επί μέρους εντός της κοινωνίας σύνολα με το να αναδεικνύει καίρια γνωρίσματα της υπόστασης και της ζωής τους και με το να προκαλεί (έτσι πρέπει τουλάχιστον!) το σεβασμό των υπολοίπων. Αν η διαφορετικότητα ισοπεδωθεί, χάνονται οι δυνάμεις εκείνες οι οποίες ως συνιστώσες θα οδηγήσουν σε ισορροπημένο αποτέλεσμα. Μήπως έτσι δεν δημιουργείται π.χ. ένα οικοδόμημα στο οποίο κάθε επί μέρους στοιχείο έχει την αποστολή του επιτελώντας ευδιάκριτο έργο; Όταν δεν συμβαίνει αυτό, μιλάμε για «πλίνθους και κεράμους ατάκτως ερριμμένα»!

Η συλλογικότητα, εξ άλλου, θωρακίζει την αρμονική συμβίωση των ανθρώπων, καθώς θεμελιώνεται στη «συμφωνία» για επικράτηση της πλειοψηφίας που υπάρχει σε μια δεδομένη στιγμή. Η ακύρωσή της είναι ταυτόσημη με την ακύρωση της δημοκρατίας: όταν η μειοψηφία βρίσκει τον τρόπο να επιβάλλει βιαίως την άποψή της επί της πλειοψηφίας, καταστρέφεται η κοινωνική συνοχή με ευκόλως εννοούμενα τα επακόλουθα.

Σήμερα τις δύο αυτές έννοιες σε μεγάλο βαθμό τις έχουμε βγάλει από τη ζωή μας, ίσως επειδή οι καιροί είναι πονηροί, ίσως διότι δεν πιστεύουμε πια στην αξία τους, σίγουρα όμως για το λόγο ότι κάποιοι καταφερτζήδες και αδίστακτοι μπόρεσαν να τις «απαλλοτριώσουν». Τις έχουν υπό την εξουσία τους, τις προβάλλουν με οδηγό το συμφέρον τους, τις χρησιμοποιούν και σαν όπλα για να προωθήσουν τις επιδιώξεις τους.

Μπορούμε πλέον να εξηγήσουμε και να καταλάβουμε γιατί, λίγες μόνο μέρες μετά την απόφαση του ΕΔΑΔ, σε νομό της Θεσσαλίας κάποιοι αποφάσισαν να αφαιρέσουν από αίθουσες διδασκαλίας τις εικόνες και το Σταυρό (αυτό τουλάχιστον διάβασα κάπου)! Μπορούμε, επίσης, να εξηγήσουμε αναφορές που γίνονται, πάλι από εκπαιδευτικούς, για τη σκοπιμότητα και τη χρησιμότητα εκδηλώσεων όπως οι μαθητικές παρελάσεις ή συμβόλων όπως είναι η σημαία και ο εθνικός ύμνος. Μπροστάρηδες οι Γάλλοι, πίσω τους κι εμείς, για να χτίσουμε τον καινούργιο κόσμο! Και, ακόμη, καταλαβαίνουμε πώς φτάσαμε στο σημείο να αφαιρούνται και από άλλους δημόσιους χώρους (π. χ. δικαστήρια) παρόμοια σύμβολα.

Δεν έχω καμιά αμφιβολία για το ότι διανύουμε εποχή με πολλούς κινδύνους, περισσότερους από άλλους καιρούς, να ενεδρεύουν στις παρυφές της διαδρομής. Με βάση όσα εξέθεσα στις προηγούμενες παραγράφους, οι σοβαρότεροι από τους κινδύνους αυτούς οφείλονται στο ότι έχουμε υποκύψει μπροστά στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης. Η δαιμονοποίησή της όμως συνιστά μη ενδεδειγμένη συμπεριφορά που υπονομεύει τις δυνάμεις μας με το να υποβάλλει την (ψευδ)αίσθηση ότι η τύχη μας είναι προδιαγεγραμμένη.

Το παρελθόν διδάσκει ότι και άλλοτε οι άνθρωποι έζησαν μια «παγκόσμια κοινωνία». Ήταν η εποχή της ρωμαϊκής κυριαρχίας, εποχή που σημαδεύτηκε από διαφθορά, από έκλυση των ηθών, από αχαλίνωτη επίδοση σε υλικές απολαύσεις. Το αντίδοτο στην παρακμή που είχε απλωθεί ήρθε από το χώρο του πνεύματος, όπου καταλυτική επίδραση άσκησε η νέα τότε θρησκεία, ο Χριστιανισμός. Οι ομοιότητες ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα είναι μεγάλης έκτασης. Έχοντας πνευματική νηφαλιότητα και ευθυκρισία μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο μεγάλο θέμα εγείρεται με τις επιθέσεις που εξαπολύονται κατά των συμβόλων. Σταυρός, σημαία, εθνικός ύμνος (και πολλά ακόμη…) υψώνονται εδώ και αιώνες για να συμπυκνώνουν την κοινή πεποίθηση, την κοινή αντίληψη, την κοινή διάθεση. Υψώνονται όχι για να χωρίζουν, αλλά για να φέρνουν κοντά και να ενώνουν τους ανθρώπους. Υψώνονται και για να αποτελούν αντίβαρο στις επιλογές όσων είναι ευάλωτοι από λιποψυχία ή από ατολμία, όσων ενσυνείδητα παραιτούνται. Και ακόμη για να δίνουν απάντηση σε όσους φιλοδοξούν να προσαρμόσουν τον κόσμο στις επιθυμίες και στις επιλογές των ολίγων.

Για όλα αυτά υπάρχει ένας όρος: τα σύμβολα, τα ιερά και τα όσια δεν είναι ούτε δυνατόν ούτε αποδεκτό να χρησιμοποιούνται για ιδιοτελείς σκοπούς. Δεν προσφέρονται για συνθήματα όπως το αλήστου  μνήμης «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Δεν έχουν σχέση με ανθρώπους οι οποίοι βλέποντας την κακοποίησή τους κόπτονται και αγανακτούν σαν τους Φαρισαίους, ενώ την ίδια στιγμή με τη ζωή τους τα βεβηλώνουν. Η ευθεία και χωρίς μισόλογα, μοναδική δε απάντηση σε κάθε τι που ατιμάζει αυτά τα πολύτιμα συστατικά της ζωής μας είναι πως τη μεγαλύτερη σημασία και αξία έχει η ανάρτησή τους στον ιστό της συνείδησής μας. Από εκεί δεν μπορεί καμιά δύναμη να τα αφαιρέσει και να τα αφανίσει.

                                                                    

* Ο Γεώργιος Ι. Λουπάσης είναι Φιλόλογος, Υποδιευθυντής Γυμνασίου Νέας Κυδωνίας Χανίων,                                          

                      

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύθηκε στο edra.gr την: 10.12.2009 21:30:01, http://www.edra.gr/modules1.php?name=News&file=article&sid=35798

Ο συμβολισμός του ασύλου

 

Του Γιάννη Πανούση*

 

Ένας νους, πριν γίνει αριστερόστροφος ή δεξιόστροφος πρέπει να είναι κοινός, δηλαδή να συν-κοινωνεί με τη λογική, να εκφράζεται με ειλικρίνεια και να κατανοείται από τους άλλους. Στο ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου διαπιστώνουμε μια εσκεμμένη ασάφεια στους λόγους πολιτικών και ακαδημαϊκών και μια βολική αφασία στο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ.

Θα επιχειρήσω να κωδικοποιήσω τα σημεία όχι τριβής, αλλά σιωπής.

1. Η θεσμοθέτηση του πανεπιστημιακού ασύλου στο νόμο-πλαίσιο του 1982 αποτύπωνε και συμβόλιζε την ιστορική νίκη της Δημοκρατίας επί της φασιστικής χούντας και όχι τη βίαιη επιδρομή γνωστών – άγνωστων κουκουλοφόρων κατά των δημοκρατικών θεσμών.

2. Το άσυλο είναι ακαδημαϊκό και όχι κοινωνικό, ώστε να «συμμετέχουν» σε αυτό άλλες κοινωνικές τάξεις. Αυτό είναι δεδομένο γιατί η σχετική διάταξη βρίσκεται σε πανεπιστημιακό νόμο και όχι σε νόμο κοινωνικής πολιτικής ή κοινωνικής αλληλεγγύης. Αρα, δεν πρόκειται για «άσυλο του λαού». Αλλο θέμα αν θέλει η πολιτεία να θεσμοθετήσει και να αναγνωρίσει πολλούς χώρους «κοινωνικού ασύλου».

 

3. Πρόκειται για άσυλο και όχι για ασυλία. Δεν επιτρέπεται, συνεπώς, ούτε κάποιος ποινικά διωκόμενος να αναζητεί στο άσυλο προστασία ούτε μέσα στους χώρους του ασύλου να τελούνται οποιασδήποτε φύσης εγκλήματα (και όχι μόνο κακουργήματα).

4. Υπερασπιστές του ασύλου είναι τα αναφερόμενα στον πανεπιστημιακό νόμο μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας και όχι τρίτοι.

5. Η προστασία του ασύλου κακώς προσεγγίζεται σαν αστυνομικό πρόβλημα, διότι «εκ των έσω» υπονομεύεται.

6. Η όποια κατοχύρωση του ασύλου δεν έχει καμιά σχέση με ακραίες απειθαρχίες μέσα στα ιδρύματα, όπου δεν υπάρχει και δεν εφαρμόζεται κανένας κανόνας δεοντολογίας και πολιτισμού.

7. Η ακαδημαϊκή κοινότητα υπεκφεύγει (αν δεν υποκρίνεται) όταν ισχυρίζεται ότι μπορεί να (αυτο)προστατευτεί. Κοντά 30 χρόνια και δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι μισοί φοβούνται και ορισμένοι «γνωρίζουν»;

 

8. Οι πολιτικοί υπεκφεύγουν (αν δεν υποκρίνονται) όταν λένε ότι «θα εφαρμοστεί ο νόμος». Το πολιτικό ερώτημα είναι τι κάνουν όταν δεν εφαρμόζεται (όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες) ο νόμος. Αλλάζουν τον νόμο ή κοιτούν αλλού;

9. Στις χώρες όπου δεν αναγνωρίζεται θεσμικά το άσυλο ουδεμία αστυνομική ή άλλη δύναμη δεν σκέφτεται καν να εισέλθει στους χώρους. Οταν όμως το κράτος αποφανθεί ότι συντρέχουν οι λόγοι για να εισέλθει, τότε όλοι εμπιστεύονται το κράτος και όχι τους «επαγγελματίες – επαναστάτες».

10. Μπορεί να επιτευχθεί μια νέα κοινωνική και ακαδημαϊκή συμφωνία για το άσυλο όπως αυτή του Ν. 1168/82;

Κατά τη γνώμη μου όχι. Εχουμε το «άσυλο» που μας αξίζει (εντός και εκτός).

Δεν ήμασταν το 1982 έτοιμοι για να διαχειριστούμε τόσες ελευθερίες και δεν είμαστε τόσο άδολοι το 2009 για να μη φοβόμαστε την «εκδίκηση» των ελευθεριών που προδώσαμε.

 

* Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

 

Σημείωση admin: Βιογραφικό του εδώ

http://www.media.uoa.gr/main/gr/faculty_gr/panoussis_gr.html

 

ΠΗΓΗ: Ημερομηνία δημοσίευσης: 16-12-09, http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_16/12/2009_383796

Η στάση του ΠΑΜΕ απέναντι στα συνδικάτα 

Μια επικίνδυνη ταχτική, μια «αριστερή» απεργοσπασία.

 

Του  Γιώργου Σόφη *

 

Μπροστά στην απεργία της 17/12 η ηγεσία και τα μέλη του ΠΑΜΕ εγκαινίασαν μια πρωτοφανή ταχτική. Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν κηρυγμένες απεργιακές κινητοποιήσεις, το ΠΑΜΕ καλούσε κατ' αρχάς τα μέλη του σε συμμετοχή στην απεργία που το ίδιο εξάγγειλε.

Η πρωτοφανής αυτή ενέργεια, δηλαδή της συμμετοχής σε μια απεργία χωρίς συνδικαλιστική κάλυψη, αποτελεί ένα νέο στοιχείο της πολιτικής του ΠΑΜΕ και κατ' επέκταση του ΚΚΕ στη πολιτική και συνδικαλιστική σκηνή. Η ενέργεια αυτή έχει τα εξής σημαντικά χαρακτηριστικά.

Πρώτον οδηγεί σε τυχοδιωκτική στάση τους εργαζόμενους που θα ακολουθήσουν τις επιλογές του ΠΑΜΕ, αφού είναι πιθανόν να βρεθούν απέναντι στην εργοδοσία χωρίς έστω και την στοιχειώδη κάλυψη από κάποιο σωματείο.

Δεύτερον εξατομικεύουν τη σχέση του εργαζόμενου με την απεργία, αφού η συλλογική δράση αντικαθίσταται με την ατομική συμπεριφορά ανεξάρτητα απ' τις όποιες συλλογικές αποφάσεις.

Τρίτον οδηγεί σε ρήξη μέσα στο ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα οδηγώντας το στην παράλυση και την διάλυση αφού παύουν πια να λειτουργούν οι όποιες αποφάσεις είτε των Δ.Σ., ή των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων.

Στη πραγματικότητα η στάση αυτή του ΠΑΜΕ ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αφού αρχικά φρόντισε να αποτρέψει κάθε κινητοποίηση από ομοσπονδίες που δεν ελέγχει, στη συνέχεια καταστρατηγεί τις όποιες δομές έχει καταχτήσει το συνδικαλιστικό κίνημα, μέσα από πολύμορφους και παρατεταμένους αγώνες.
Στην πραγματικότητα δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος για την οριστική διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος και ανοίγει το δρόμο στην απεργοσπασία με όποια μορφή και αν αυτή εμφανίζεται.

Αλήθεια μετά απ' αυτή τη στάση του ΠΑΜΕ, που απαξιώνει απόλυτα την έννοια του συνδικάτου, ποιος θα μπορέσει να σταματήσει το δρόμο της απεργοσπασίας της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ, που και αυτοί με την σειρά τους θα καλούν να συμμετέχουν τα μέλη τους σε μια απεργία ή να απεργοσπαστούν κατά το δοκούν και όχι φυσικά με τις αποφάσεις των συνδικάτων.

Αλήθεια θα έπρεπε το ΠΑΜΕ να απαντήσει που και πότε προκάλεσε γενικές συνελεύσεις ή έστω συγκεντρώσεις των εργαζομένων για να πάρουν την όποια απόφαση για τις κινητοποιήσεις. Στη πραγματικότητα έκανε το ακριβώς αντίθετο. Αποφάσισε την απεργία και στη συνέχεια την ΕΠΕΒΑΛΕ στα σωματεία και τις ομοσπονδίες που ελέγχει, ενώ ταυτόχρονα απαιτούσε και από τις υπόλοιπες συνδικαλιστικές οργανώσεις να στοιχηθούν πίσω από το ΠΑΜΕ.

Η ενέργεια αυτή του ΠΑΜΕ είναι μια απεργοσπαστική ενέργεια ανεξάρτητα με ποιο μανδύα επιχειρούν να την καλύψουν. Οι δήθεν κορώνες ότι με τον τρόπο αυτό αποκαλύπτουν την γραφειοκρατία και την υποταγή της στη κυβερνητική πολιτική είναι ψεύτικες αφού στην πραγματικότητα και αυτοί κινούνται στην ίδια ακριβώς γραμμή, με τις ξεχωριστές τους συγκεντρώσεις, με την αποχή τους από τη δράση των συνδικαλιστικών οργάνων, βοηθάνε την γραφειοκρατία να μετατοπίζει τις ευθύνες της απ' τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων.

Τέλος η ενέργεια αυτή του ΠΑΜΕ είναι βαθιά αντιδημοκρατική αφού καταστρατηγεί κάθε έννοια οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος. Καταπατά τις στοιχειώδεις αρχές λειτουργίας, όπως την αρχή της πλειοψηφίας ενώ προλειαίνει το έδαφος και για μια οριστική ρήξη μέσα στις γραμμές του κινήματος. Είναι φανερό ότι δεν έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα να συσπειρώσουν την απαιτούμενη κρίσιμη μάζα προς την κατεύθυνση αυτή. Όμως είναι απόλυτα βέβαιο ότι αποτελεί μία από τις πρώτες προτεραιότητες της ηγεσίας του, κάτι που με μεγάλη χαρά αναμένει και η άρχουσα τάξη, με την οποία υποτίθεται ότι συγκρούεται η πολιτική του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ και γι' αυτό άλλωστε εισπράττει συνεχώς και τον θαυμασμό της πλουτοκρατίας.

Μπροστά στην νέα κατάσταση που διαμορφώνεται το ριζοσπαστικό και πραγματικό ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να πάρει μέτρα.

Οφείλει πρώτα απ' όλα να αποκαλύψει τις πραγματικές αιτίες της στάσης του ΠΑΜΕ.
Οφείλει επίσης να τραβήξει μία απόλυτα διαχωριστική γραμμή και να μην υπάρχει καμία ταλάντευση για το πραγματικό χαρακτήρα του ΠΑΜΕ. Δεν μπορεί να υπάρχει καμία απολύτως ψευδαίσθηση ή εφησυχασμός.

Τέλος πρέπει να καταγγελθεί η στάση αυτή και να απαιτηθεί μέσα από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων να τοποθετηθούν καθαρά και ξάστερα τα μέλη του ΠΑΜΕ, αν θεωρούν τον εαυτό τους κομμάτι του ενωμένου συνδικαλιστικού κινήματος ή όχι.

* Ο Γιώργος Σόφης είναι μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας

 

Περί σημαιολογίας

 

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

 

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

 Πριν από πολλά πολλά χρόνια (κοίτα που η Ιστορία πάει να γίνει απίστευτο, στους καιρούς μας, παραμύθι), μια φορά δηλαδή κι έναν καιρό, όπου όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, όταν οι μελανοχίτωνες κατακτητές είχαν κτηνωδώς επιβάλει το «δίκαιο» της βίας στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία και πάνω στον Βράχο που συμβόλιζε μέσα στην ιστορία του κόσμου το λίκνο αυτής της Δημοκρατίας, στην Ακρόπολη, είχαν κατεβάσει το σύμβολο της Ανεξαρτησίας της, της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης κάθε λαού, τη Σημαία, δύο αμούστακα παιδιά, φανατικά για Λευτεριά και Δημοκρατία, νύχτα, άοπλα, χωρίς κουκούλες, αναρριχήθηκαν στον βράχο της Ακρόπολης και χωρίς να φοβηθούν τον κατακτητή σκοπό, κατέβασαν το σύμβολο – σημαία του επίβουλου κατακτητή και ανέβασαν τη Σημαία της Ελλάδος.

Ύστερα κατέβηκαν πάλι τον κακοτράχαλο βράχο και χάθηκαν, ενώ μετά την αποκάλυψη της πράξης τους επικηρύχτηκαν από τα στρατεύματα της Κατοχής και έγιναν για το δούλο έθνος σύμβολα Μάχης, Ελπίδας, Αντίστασης και Ελευθερίας.

 

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

 

Πολλά πολλά χρόνια μετά, μια άλλη φορά κι έναν άλλο καιρό (κοίτα που πάει να γίνει η Ιστορία παραμύθι στους μίζερους καιρούς μας), όταν πάλι όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, και κατακτητές και καταπατητές των ελευθεριών του λαού ήταν ντόπιοι ορκοπάτες στρατιωτικοί και τα παιδιά βγήκαν πάλι στους δρόμους και πλήρωσε η νεολαία με αίμα ακριβό την κτηνώδη βία τους, σύμβολο της εξέγερσης της συνειδητοποιημένης γενιάς της εσωτερικής αντίστασης ήταν μια ματωμένη σημαία του Ανώτατου Ιδρύματος που έγινε ορμητήριο και βωμός θυσίας του αγώνα.

 

Κάθε χρόνο από τότε η αιματοβαμμένη σημαία, το σύμβολο της εξέγερσης, προπορεύεται στις εορταστικές επετείους μνήμης και τιμής των ειρηνικών πορειών των πάνδημων διαδηλώσεων.

 

Έπειτα από λίγα χρόνια από την εξέγερση, καθηγητές πανεπιστημίου σε δημόσιες δηλώσεις μαζί με άλλους πνευματικούς ρατέδες χαρακτήρισαν τις σημαίες κάθε λαού «πανιά», «κουρέλια», «σύμβολα εθνικισμού», «ιδεοληπτικές προλήψεις». Οι ίδιοι εξάλλου «θεωρητικοί» ονόμαζαν και ανέλυαν τα έθνη κατασκευές, τα κράτη μηχανές βίας και την ιστορία των λαών σενάριο φανταστικού σίριαλ.

 Αυτές οι απόψεις πέρασαν στα αμφιθέατρα, στα σχολικά εγχειρίδια και στη μαζική νάρκωση του πληθυσμού με πολιτισμικά προϊόντα των παρακμασμένων κρατών που εγκαινίαζαν την κουλτούρα της εμπορευματικής συναλλαγής στο παγκόσμιο χρηματιστήριο των ναρκωτικών, της αγελαίας διασκέδασης, της ομοιομορφίας, της αλαλίας και των κραυγών, του ωμού εργαλειακού σεξ και της απαξίωσης μετά βδελυγμίας της παράδοσης, της μεγάλης τέχνης, της ποίησης, των τεχνών.

Η μαζική μουσική βασίζεται στον ρυθμό των 2/4, δηλαδή στον ήχο που εκπέμπει το έμβρυο κολυμπώντας στο αμνιακό υγρό, η ζωγραφική και η γλυπτική έγιναν εγκατάσταση όπου εκτίθενται σπέρματα, προφυλακτικά, κόπρανα, ούρα, πτώματα σεσηπότα.

Το τραγούδι κήρυττε τη μαριχουάνα και τη βλακώδη κατάσταση που προκαλούσε, το θέατρο κατακρεουργούσε τους κλασικούς, τους χλεύαζε, τους ανασκολόπιζε με μανιακή ηδονή και απόλαυση και οι νέοι θεατρικοί συγγραφείς ανακάλυπταν (ω, χαρά τους) πως έχουν υπογάστριο και όπως η Κατού της χιώτικης παροιμίας «εκάθηντο κι εθώρουν το πουτί τους». Παιδοφιλία, αιμομιξία, τρέλα, μανιοκαταθλιπτικές πράξεις περιθωριακών έγιναν η πάγια και ευπώλητη καλλιτεχνική πρωτοπορία.

 Και βρήκε επαινέτες και χρηματοδότες, και κριτικές επιβραβεύσεις διεθνώς. «Επαγγελματίες» του είδους έφεραν και στην πατρίδα μας προχωρημένα θεάματα (που βρήκαν στέγη σε επιχορηγούμενους από το κράτος, από τον απαίδευτο δηλαδή μικροαστό που φορολογείται) όπου απολάμβανε η αφημένη στην τύχη της νεολαία και μάλιστα η πανεπιστημιακή, δημόσιους «καλλιτεχνικούς» αυνανισμούς, πεολειχίες και πρωκτορρηξίες!!

 

Κακοπληρωμένοι και ανέτοιμοι για εκπαιδευτικό έργο αλλά και θεσμικά αναξιολόγητοι δάσκαλοι, φιλοχρήματοι και φαυλόβιοι ιερωμένοι ανωτάτου βαθμού, μαστουρωμένοι καλλιτέχνες προβεβλημένοι στα μαζικά μέσα ως πρότυπα βίου και επαγγελματικής επιτυχίας, κουλτούρα των σκυλάδικων, λογοτεχνία του ποδαριού, αθλητικός τύπος συστηματικός προβοκάτορας, πολιτική ρεμούλα, ξεπούλημα αξιών και πολυνομία, πηγή παράνομων και σκανδαλωδών πράξεων με στόχο τον εύκολο πλουτισμό και ασύδοτος πλούτος καθοδηγητής και εκτροφέας διαπλοκής, ηθικής εξαχρείωσης, ασύστολης σπατάλης αγαθών και παραγωγός δεινής εκμετάλλευσης και εκμαυλισμού συνειδήσεων.

 

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ

 

Τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008. Τυφλή βία, χωρίς κανένα αίτημα και χωρίς καμία επίπτωση στη συνέχιση και διόγκωση των συμπτωμάτων του ιντερμεδίου που τείνει πλέον να γίνει διαρκές μονόπρακτο. 

 

Παιδιά- προϊόντα της «ιδεολογίας» του ιντερμεδίου με κουκούλες, με σφυριά, σε περίοδο πλήρους ανάπτυξης των δημοκρατικών θεσμών, χωρίς κανένα εμπόδιο στην ελεύθερη έκφραση, με κουκούλες, με σφυριά, με μολότοφ, με καδρόνια, τραυματίζουν τον πρύτανη του Πανεπιστημίου που υπερασπίζεται το άσυλο των ελεύθερων ιδεών, ακόμη και τους καθηγητές που θεωρούν τη σημαία «κουρέλι», σπάνε την πόρτα της πρυτανείας, υποστέλλουν τη σημαία και αναρριπίζουν στον αττικό ουρανό τη σημαία του Αναρχισμού (τρομάρα τους – δεν φοβούνται μήπως βρικολακιάσει ο Μπακούνιν;). Πρώτη φορά την είδαμε να κυματίζει τη σημαία αυτή, διαγωνίως μισή κόκκινη μισή, μαύρη, μισή κομμουνισμός, μισή ναζισμός, μελανέρυθρη. Οι δύο μεγάλες αυταπάτες του πολιτισμού του 20ού αιώνα.

 

ΣΑΤΥΡΙΚΟ ΕΠΙΜΥΘΙΟ

Κύριε καθηγητά, πέστε σ' αυτά τα παιδιά, αν σας αποκαλύψουν το πρόσωπό τους, πως η σημαία, η κάθε σημαία κι ΑΥΤΗ είναι ένα κουρελόπανο!

 

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ, Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου 2009,  http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4550810