Η στάση του ΠΑΜΕ απέναντι στα συνδικάτα
Μια επικίνδυνη ταχτική, μια «αριστερή» απεργοσπασία.
Του Γιώργου Σόφη *
Μπροστά στην απεργία της 17/12 η ηγεσία και τα μέλη του ΠΑΜΕ εγκαινίασαν μια πρωτοφανή ταχτική. Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν κηρυγμένες απεργιακές κινητοποιήσεις, το ΠΑΜΕ καλούσε κατ' αρχάς τα μέλη του σε συμμετοχή στην απεργία που το ίδιο εξάγγειλε.
Η πρωτοφανής αυτή ενέργεια, δηλαδή της συμμετοχής σε μια απεργία χωρίς συνδικαλιστική κάλυψη, αποτελεί ένα νέο στοιχείο της πολιτικής του ΠΑΜΕ και κατ' επέκταση του ΚΚΕ στη πολιτική και συνδικαλιστική σκηνή. Η ενέργεια αυτή έχει τα εξής σημαντικά χαρακτηριστικά.
Πρώτον οδηγεί σε τυχοδιωκτική στάση τους εργαζόμενους που θα ακολουθήσουν τις επιλογές του ΠΑΜΕ, αφού είναι πιθανόν να βρεθούν απέναντι στην εργοδοσία χωρίς έστω και την στοιχειώδη κάλυψη από κάποιο σωματείο.
Δεύτερον εξατομικεύουν τη σχέση του εργαζόμενου με την απεργία, αφού η συλλογική δράση αντικαθίσταται με την ατομική συμπεριφορά ανεξάρτητα απ' τις όποιες συλλογικές αποφάσεις.
Τρίτον οδηγεί σε ρήξη μέσα στο ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα οδηγώντας το στην παράλυση και την διάλυση αφού παύουν πια να λειτουργούν οι όποιες αποφάσεις είτε των Δ.Σ., ή των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων.
Στη πραγματικότητα η στάση αυτή του ΠΑΜΕ ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αφού αρχικά φρόντισε να αποτρέψει κάθε κινητοποίηση από ομοσπονδίες που δεν ελέγχει, στη συνέχεια καταστρατηγεί τις όποιες δομές έχει καταχτήσει το συνδικαλιστικό κίνημα, μέσα από πολύμορφους και παρατεταμένους αγώνες.
Στην πραγματικότητα δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος για την οριστική διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος και ανοίγει το δρόμο στην απεργοσπασία με όποια μορφή και αν αυτή εμφανίζεται.
Αλήθεια μετά απ' αυτή τη στάση του ΠΑΜΕ, που απαξιώνει απόλυτα την έννοια του συνδικάτου, ποιος θα μπορέσει να σταματήσει το δρόμο της απεργοσπασίας της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ, που και αυτοί με την σειρά τους θα καλούν να συμμετέχουν τα μέλη τους σε μια απεργία ή να απεργοσπαστούν κατά το δοκούν και όχι φυσικά με τις αποφάσεις των συνδικάτων.
Αλήθεια θα έπρεπε το ΠΑΜΕ να απαντήσει που και πότε προκάλεσε γενικές συνελεύσεις ή έστω συγκεντρώσεις των εργαζομένων για να πάρουν την όποια απόφαση για τις κινητοποιήσεις. Στη πραγματικότητα έκανε το ακριβώς αντίθετο. Αποφάσισε την απεργία και στη συνέχεια την ΕΠΕΒΑΛΕ στα σωματεία και τις ομοσπονδίες που ελέγχει, ενώ ταυτόχρονα απαιτούσε και από τις υπόλοιπες συνδικαλιστικές οργανώσεις να στοιχηθούν πίσω από το ΠΑΜΕ.
Η ενέργεια αυτή του ΠΑΜΕ είναι μια απεργοσπαστική ενέργεια ανεξάρτητα με ποιο μανδύα επιχειρούν να την καλύψουν. Οι δήθεν κορώνες ότι με τον τρόπο αυτό αποκαλύπτουν την γραφειοκρατία και την υποταγή της στη κυβερνητική πολιτική είναι ψεύτικες αφού στην πραγματικότητα και αυτοί κινούνται στην ίδια ακριβώς γραμμή, με τις ξεχωριστές τους συγκεντρώσεις, με την αποχή τους από τη δράση των συνδικαλιστικών οργάνων, βοηθάνε την γραφειοκρατία να μετατοπίζει τις ευθύνες της απ' τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων.
Τέλος η ενέργεια αυτή του ΠΑΜΕ είναι βαθιά αντιδημοκρατική αφού καταστρατηγεί κάθε έννοια οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος. Καταπατά τις στοιχειώδεις αρχές λειτουργίας, όπως την αρχή της πλειοψηφίας ενώ προλειαίνει το έδαφος και για μια οριστική ρήξη μέσα στις γραμμές του κινήματος. Είναι φανερό ότι δεν έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα να συσπειρώσουν την απαιτούμενη κρίσιμη μάζα προς την κατεύθυνση αυτή. Όμως είναι απόλυτα βέβαιο ότι αποτελεί μία από τις πρώτες προτεραιότητες της ηγεσίας του, κάτι που με μεγάλη χαρά αναμένει και η άρχουσα τάξη, με την οποία υποτίθεται ότι συγκρούεται η πολιτική του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ και γι' αυτό άλλωστε εισπράττει συνεχώς και τον θαυμασμό της πλουτοκρατίας.
Μπροστά στην νέα κατάσταση που διαμορφώνεται το ριζοσπαστικό και πραγματικό ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να πάρει μέτρα.
Οφείλει πρώτα απ' όλα να αποκαλύψει τις πραγματικές αιτίες της στάσης του ΠΑΜΕ.
Οφείλει επίσης να τραβήξει μία απόλυτα διαχωριστική γραμμή και να μην υπάρχει καμία ταλάντευση για το πραγματικό χαρακτήρα του ΠΑΜΕ. Δεν μπορεί να υπάρχει καμία απολύτως ψευδαίσθηση ή εφησυχασμός.
Τέλος πρέπει να καταγγελθεί η στάση αυτή και να απαιτηθεί μέσα από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων να τοποθετηθούν καθαρά και ξάστερα τα μέλη του ΠΑΜΕ, αν θεωρούν τον εαυτό τους κομμάτι του ενωμένου συνδικαλιστικού κινήματος ή όχι.
* Ο Γιώργος Σόφης είναι μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας
