Συμπτώματα αυτοκαταστροφής…

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ 

 

Του Μιχάλη Ιγνατίου

 

Η άδοξη αποχώρηση του Γιώργου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία δεν ήταν έκπληξη για όσους παρακολούθησαν από κοντά την πορεία του από το 1986 και μετέπειτα. Ήταν μία αναμενόμενη εξέλιξη, και όσοι είχαν την ευκαιρία να παρακολουθούν την αρθρογραφία μας, δεν έπεσαν από τα σύννεφα. Αντίθετα, δικαιολογημένα ανέμεναν πιο γρήγορα το τέλος της εξουσίας του πρωτότοκου υιού του Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε θέσει στόχο ζωής να «αποκαθηλώσει» τον πατέρα του και να μεταλλάξει το σοσιαλιστικό κίνημά του σε ένα κόμμα χωρίς σπονδυλική στήλη και αντοχές στα εθνικά θέματα.

Τι άλλο είναι το νέο κόμμα που δημιούργησε ο Γιώργος Παπανδρέου και το οποίο χώρεσε όλους όσοι το «παίζουν» αριστεροί και ταυτόχρονα αποδέχονται κάθε απαίτηση των εκπροσώπων των καπιταλιστών και των οπαδών της παγκοσμιοποίησης;

Τον Οκτώβριο του 2009 ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την εξουσία μετά από μία ταραγμένη περίοδο για την ελληνική οικονομία, που οφειλόταν στον ωχαδερφισμό που επέδειξε η προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ο Κώστας Καραμανλής παραδόθηκε στον πολιτικό του αντίπαλο, καθώς δεν είχε το θάρρος και την τόλμη να αντιμετωπίσει την κάκιστη κατάσταση της οικονομίας.

Ο κ. Παπανδρέου είχε την ευκαιρία να γίνει «Αυτοκράτορας» αλλά την απώλεσε, διότι πάνω απ’ όλα είναι αυτοκαταστροφικός και μη ικανός να αντιληφθεί τα θέματα της οικονομίας.

Αν και ήταν αυτοκτονία για την Κύπρο και το λαό της το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν, επέλεξε να ικανοποιήσει τα θελήματα του πλέον επικίνδυνου διδύμου στην πολιτική ιστορία της Αμερικής (Μπους και Τσέινι), παρά να σταθεί στο πλευρό του Ελληνισμού του νησιού μας. Υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε όχι μόνο να μην γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας, αλλά να εγκαταλείψει για πάντα τη χώρα. Και όμως, διεσώθη από το ναυάγιο του σχεδίου Ανάν με τη βοήθεια των Αμερικανών για να ταλαιπωρήσει και την Ελλάδα τη διετία 2009-2011. Πολλοί θα ισχυριστούν ότι βιαστήκαμε να κάνουμε το πολιτικό «μνημόσυνο» του Γιώργου Παπανδρέου. Δεν έχουν δίκιο. Ο πρώην πρωθυπουργός είναι από τους πολιτικούς που αγαπήθηκε μεν από τον λαό, που είχε πληρώσει ακριβά την αναβλητικότητα του κ. Καραμανλή, αλλά και μισήθηκε το ίδιο δυνατά, όταν χωρίς κανένα πρόγραμμα και σχέδιο οδήγησε την Ελλάδα στο ΔΝΤ μετά από εκείνο το θέατρο του παράλογου στο Καστελόριζο, ένα νησί με τεράστια οικονομική και πολιτική σημασία, το οποίο δεν δέχθηκε καμία απολύτως βοήθεια από την κυβέρνησή του.

Αντίθετα, ήταν το «αγκάθι» που δεν επέτρεψε στον κ. Παπανδρέου «να τα βρει» με τον Ταγίπ Ερντογάν.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έκανε πολλά σφάλματα στη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας. Τα τελευταία δύο χρόνια έκανε τα χειρότερα λάθη και είναι ευτύχημα ότι βρέθηκαν άνθρωποι που έσωσαν την παρτίδα, διαφορετικά η διακυβέρνηση του κ. Παπανδρέου θα ήταν ακόμα πιο οδυνηρή για την Ελλάδα.

Ο πρώην πρωθυπουργός εμπιστεύθηκε ανώριμα παιδαρέλια, που παραμένουν στο Μέγαρο Μαξίμου και επί πρωθυπουργίας του Λουκά Παπαδήμου, καθώς ο κ. Παπανδρέου ονειρεύεται επιστροφή στην ελληνική πολιτική σκηνή, ξεχνώντας ότι η προσφυγή στον μηχανισμό Ε.Ε.-ΔΝΤ ήταν η χαριστική βολή για την Ελλάδα και την οικονομία της. Αν ο κ. Παπανδρέου δεν είχε σοφιστεί το (εκ των υστέρων) δημοψήφισμα, η Ελλάδα και οι πολιτικοί της δεν θα βρίσκονταν υπό εκβιασμό και η δόση θα είχε εκταμιευθεί στις 11 Νοεμβρίου… Γι’ αυτό, δεν πρέπει να έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία.

Είναι φορές που νιώθω πως ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αν και ένας έξυπνος, ευφυής, αλλά και άνθρωπος με πονηριά, έχει χαρακτηριστικά αυτοκαταστροφής, όπως αυτά που οδήγησαν τον κ. Παπανδρέου στην απαξίωση. Η παράδοση του σημαντικού τομέα της ενέργειας στη γνωστή Πραξούλα, η οποία είναι καταδικασμένη στη συνείδηση των Ελληνοκυπρίων ψηφοφόρων, που τη «μαύρισαν» επανειλημμένα στις εκλογές, αποδεικνύει ότι ο κ. Χριστόφιας κάνει και τραγικά λάθη. Για πολλοστή φορά θα εκφράσω την ελπίδα ότι θα τοποθετήσει στη θέση της ένα σοβαρό άνθρωπο, που έχει γνώση του αντικειμένου και δεν αναμείχθηκε στις προσπάθειες επιβολής του ρατσιστικού σχεδίου Ανάν.

ΔΙΩΞΗ ΛΙΛΛΗΚΑ

 Δεν μπορεί… Αυτός που βρίσκεται πίσω από τη δίωξη του Γιώργου Λιλλήκα πρέπει να είναι ο μεγαλύτερός του σύμμαχος. Ποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι η δικαστική εμπλοκή του πρώην υπουργού Εμπορίου, δεν θα τον βοηθήσει πολιτικά. Άλλωστε πρόκειται ξεκάθαρα για πολιτική δίωξη, που ανοίγει και τους ασκούς του Αιόλου για τους πρώην και νυν υπουργούς, βουλευτές αλλά και Προέδρους της Δημοκρατίας. Αλλά δεν είναι μόνο το θέμα αυτό, για το οποίο πιστεύω ότι οι πολιτικοί δεν πρέπει να έχουν ασυλία. Αλλά, πώς διώκεται ο κ. Λιλλήκας όταν η όποια απόφασή του, εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο..

 

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ (Της ΚΥΠΡΟΥ), ΔΕΥΤΕΡΑ, 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011, http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:….www.tanea–london.net/….=firefox–a

«Δίνουν» 65 δισ. ευρώ, αρπάζουν 79 δισ. ευρώ!

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου

 

To αισχρό παραμύθι με την 6η δόση συνεχίζεται. Πρωταγωνιστές του αίσχους δεν είναι άλλοι από αυτούς που έκοψαν τους μισθούς, από αυτούς που έκοψαν τις συντάξεις.

Όλοι αυτοί οι σεσημασμένοι της βαρβαρότητας, εμφανίζονται τώρα ενώπιον εργαζομένων, συνταξιούχων και ανέργων και χωρίς τσίπα, χωρίς φιλότιμο παριστάνουν ότι τους τρώει η έγνοια για το «πώς θα καταβληθούν οι μισθοί και οι συντάξεις»!

*

Αλλά για ποιους μισθούς, για ποιες συντάξεις μιλούν; Μα για τους μισθούς και τις συντάξεις που αυτοί ισοπέδωσαν! Που αυτοί εξανέμισαν! Που αυτοί αφάνισαν! Φυσικά, για τούτη την «πατριωτική» πράξη τους δε μιλούν. Την προσπερνούν και με τον αέρα του ταγού της «εθνικής σωτηρίας», καθώς παρελαύνουν από τα κανάλια και τα μικρόφωνα, φορούν τη μάσκα του φτηνού θεατρίνου τρίτης διαλογής και αρχίζουν να βγάζουν σπαραξικάρδιες κορόνες ότι αδημονούν για την εκταμίευση της 6ης δόσης διότι – όπως εξηγούν οι «φιλεύσπλαχνοι» – αγωνιούν για την … πληρωμή μισθών και συντάξεων.

*

Πρόκειται για ελεεινούς ψεύτες!

*

Κατ’ αρχάς – και δε θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε – αυτοί που καμώνονται ότι «νοιάζονται» για την πληρωμή μισθών και συντάξεων, είναι σαν τους κροκόδειλους που δακρύζουν ακριβώς την ώρα που καταβροχθίζουν τα θύματά τους.

Οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ, η κυρία Μπακογιάννη «κλαίνε» για εκείνους τους μισθούς και εκείνες τις συντάξεις που οι ίδιοι πετσόκοψαν!

«Κλαίνε» για την καταβολή εκείνων των δώρων Χριστουγέννων που οι ίδιοι κατάργησαν!

*

Η τιποτένια δημαγωγία τους ξεπερνάει κάθε όριο μαυρογιαλουρισμού.

*

Δεύτερον, η τρομοκρατία περί την 6η δόση ουδεμία σχέση έχει με την καταβολή των (εναπομεινάντων) μισθών και των (εναπομεινασών) συντάξεων.

*

Όλα τα ποσά της 6ης δόσης, όπως συνέβη με την 5η, την 4η, την 3η δόση κ.ο.κ., όπως θα συμβεί με την 7η, την 8η, την 9η δόση κ.ο.κ., δεν πάνε σε εργαζόμενους και συνταξιούχους, δεν πάνε για μισθούς και συντάξεις.

Πάνε στους τοκογλύφους!  Πάνε στους κερδοσκόπους! Πάνε στους κατόχους των ομολόγων του ελληνικού δημόσιου χρέους!

Οι δόσεις, μέσω των τραπεζών, πάνε σε εκείνα τα συνδεδεμένα και διαπλεκόμενα με χίλια νήματα με τους τραπεζίτες μονοπώλια, πάνε στους βιομήχανους, στους εφοπλιστές και στους κεφαλαιοκράτες.

Οι δόσεις τους, δηλαδή, πάνε στα ταμεία της πλουτοκρατίας, για να συνεχίσουν να παραγεμίζουν τα θησαυροφυλάκια εκείνης της τάξης που προκάλεσε το χρέος και που τώρα το πληρώνει ο λαός!

***

Όσο κι αν η άθλια προπαγάνδα τους έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας, η αλήθεια είναι συγκεκριμένη και είναι η εξής:

*

1) Με την μέχρι σήμερα πολιτική του μνημονίου, από τις 5 δόσεις που έχουν εκταμιευτεί προς την Ελλάδα, το συνολικό ποσό της εκταμίευσης ισούται με 65 δισεκατομμύρια ευρώ.

*

Όμως,

2) κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου – της περιόδου που υποτίθεται ότι «οι Έλληνες ζουν με τα δανεικά από την τρόικα» (!!) – η Ελλάδα, δηλαδή ο ελληνικός λαός, έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια προς τους εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κάθε λογής κατόχους ελληνικών ομολόγων το ποσό των 79 δισεκατομμυρίων ευρώ!

*

Με άλλα λόγια: Τα 65 δισ. ευρώ των δόσεων όχι μόνο δεν πήγαν σε μισθούς και συντάξεις, αλλά, αντίθετα, από τους ρημαγμένους μισθούς και τις λεηλατημένες συντάξεις αφαιρέθηκαν κι άλλα 14 δισ. ευρώ, κι όλα αυτά μαζί, τα 65 δισ. των δόσεων συν τα 14 δισ. της αρπαγής, σύνολο 79 δισ. ευρώ, επέστρεψαν στους «πιστωτές» μας! Ξαναγύρισαν (με τόκο!) στους «δανειστές» μας! Τα έφαγαν οι ντόπιοι και ξένοι «σωτήρες» μας!

*

Μας «δίνουν», δηλαδή, λεφτά για να μη χάνουν οι ίδιοι τα τοκογλυφικά τους, μας «δίνουν» λεφτά για να διατηρείται «βιώσιμο το χρέος μας» απέναντί τους που σημαίνει να μας ξεζουμίζουν μια ολόκληρη ζωή, μας «δίνουν» λεφτά για να μας κρατάνε αιωνίως χρεωμένους, μας «δίνουν» λεφτά με το ένα χέρι για να τα παίρνουν με το άλλο χέρι στο πολλαπλάσιο, και πάνω σ' αυτά τα νέα δάνεια – που επιστρέφουν στους ίδιους – προσθέτουν νέα, μεγαλύτερα, ακόμα πιο δυσβάσταχτα τοκογλυφικά!

*

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την περίφημη 6η δόση. Οι τόκοι και τα χρεολύσια για τους μήνες Νοέμβρη – Δεκέμβρη ανέρχονται σε 15,5 δισ. ευρώ!

Όπως, λοιπόν, θα 'ρθουν τα 8 δισ. ευρώ της 6ης δόσης, έτσι ακριβώς και θα φύγουν, αφού, όμως, πρώτα προστεθούν δίπλα σε αυτά κι άλλα 7,5 δισ. ευρώ που θα έχουν αφαιρεθεί από το αίμα του ελληνικού λαού, έτσι ώστε να εξοφληθούν οι τοκογλύφοι!

*

Να, επομένως, πού θα πάει (και) η 6η δόση: Σε τόκους και χρεολύσια! Να τι θα «εισπράξουν» οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι: Νέους τόκους, για μια δόση που θα φέρει νέες δόσεις, που με τη σειρά τους θα φέρουν νέους τόκους κ.ο.κ.!

*

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την πολιτική που έχει καθοριστεί από τις «ιστορικές» αποφάσεις της 26ης Οκτώβρη.

Συμπέρασμα:

Κάθε τους «δόση» ισούται με νέα δυσβάσταχτα μέτρα, με νέες περικοπές των μισθών και των συντάξεων (για την… πληρωμή των οποίων «αγωνιούν» οι πρασινο-γαλαζό-μαυροι κυβερνώντες), ώστε δίπλα στα λεφτά της εκάστοτε δόσης να προστίθενται τα κλεμμένα από τα νέα χαράτσια, τα κλεμμένα από τους νέους φόρους, τα κλεμμένα από τη νέα βαρβαρότητα εναντίον μισθωτών και συνταξιούχων, και όλα αυτά μαζί, οι δόσεις από τη μια, τα χαράτσια, οι φόροι, οι περικοπές, από την άλλη, να ενώνονται, να προστίθενται και να επιστρέφουν (με τόκο!) στους εγχώριους «πατριώτες» και στους ξένους «εταίρους» και «φίλους» μας.

*

Αυτόν τον φαύλο κύκλο τον βαφτίζουν «σωτηρία». Αυτή την στυγνή ταξική πολιτική υπέρ του κεφαλαίου την αποκαλούν «πατριωτισμό». Δεν πάει άλλο!

ΠΗΓΗ: Πέμπτη 24 Νοέμβρη 2011, http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=24%2F11%2F2011&columnId=1821

Θα μας πιάσουν ξανά με τις πυτζάμες;

 

του Παναγιώτη Μαυροειδή

 

 

Το κύριο άρθρο, στο φύλλο της βασικής εφημερίδας της αριστεράς  “Αυγή” της 21ης Απριλίου 1967 (που δεν κυκλοφόρησε  φυσικά ποτέ), είχε τίτλο “Η δικτατορία είναι αδύνατος”. Η ελληνική αριστερά, ΔΕΝ υποτίμησε απλά το κίνδυνο μιας  μεγάλης αντιδημοκρατικής και αντικοινωνικής τομής από μια στρατιωτική χούντα. Απλούστατα, ΔΕΝ πήρε χαμπάρι και αποκοίμιζε το λαό με παραμύθια. Φυσικά δεν ήταν οι μόνοι.

Ο πρωθυπουργός Π. Κανελλόπουλος ετοίμαζε μέχρι αργά την πρώτη προεκλογική του ομιλία, μέχρι να συλληφθεί. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παραπονέθηκε  ότι οι Γερμανοί που τον συνέλαβαν στην κατοχή δύο φορές νύχτα, τον άφησαν να φορέσει τα ρούχα του. Ο λοχαγός όμως  που μπούκαρε στο διαμέρισμα  τον πήρε όπως τον βρήκε. Με τις πυτζάμες… Ίδιο το σκηνικό με όλο το πολιτικό προσωπικό.

Που κολλάνε τώρα όλα αυτά; Επίκειται  πραξικόπημα και χρειάζεται επαγρύπνηση; Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ποτέ, όσο και αν ψάχνουμε αναλογίες για να βοηθηθούμε ή για να καλύψουμε τις αδυναμίες μας. Αφορμή για την ίσως  πικρόχολη αναφορά αποτελεί η αίσθηση ότι η αριστερά – η μοναδική και τυπικά αντιπολιτευτική δύναμη μετά τη συγκρότηση της μαύρης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ – την ώρα της μεγάλης ευθύνης απέναντι στο λαό, φαίνεται ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ, με τα μάτια στο κοινοβούλιο, τις εκλογές και τα ποσοστά της. Αντιμετωπίζει τις εξελίξεις σαν συνηθισμένες και θεωρεί τα όπλα της μάχης (και από τις δύο μεριές)  δεδομένα από παλιά. Και όμως!  Η μεγάλη υπερ-αντιδραστική τομή σε βάρος της κοινωνίας και της εργαζόμενης πλειοψηφίας ΔΕΝ επίκειται, αλλά ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ ΤΩΡΑ!

Πολλοί θα θυμούνται τον Άγγελο Χάγιο, να μιλάει για ΧΟΥΝΤΑ κυβέρνησης, κεφαλαίου  και Ευρωπαϊκής Ένωσης, ΠΡΙΝ από τα μνημόνια και να σηκώνονται πέτρες εναντίον του. Όχι μόνο από τους υποκριτές και γνωρίζοντες  του αστικού στρατοπέδου, αλλά και από τους αφελείς και μακαρίως κοιμούμενους της ‘’καθώς πρέπει’’ αριστεράς, που έκαναν λόγο για ‘’λαϊκισμό’’ και ‘’ισοπεδωτικές λογικές’’. Να όμως, που τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.

Ενώ δεν στριγγλίζουν ερπύστριες από τεθωρακισμένα στους δρόμους, όλες οι πτυχές της κοινωνικής  ζωής, περνούν με γοργό ρυθμό στην απόλυτη οικονομική και πολιτική κατοχή του κεφαλαίου, της επιχειρηματικής λογικής, της αγοράς. Ενώ δεν έχουμε ξένο στρατό κατοχής να διαβαίνει τα σύνορα και να κάθεται στο σβέρκο μας, έχουμε άμεση υπαγωγή βασικών πολιτικών, οικονομικών, λειτουργιών της χώρας στον έλεγχο των ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών σε επίπεδο και ΕΕ αλλά και γενικότερα μέσω ΔΝΤ. Η  μεταφορά αρμοδιοτήτων  από το εθνικό στο υπερεθνικό πεδίο και  από τα θεσμικά όργανα (σε  μια χώρα) στα εξωθεσμικά, δεν είναι εκτροπή και ακύρωση της αστικής δημοκρατίας και του ”κανονικού” καπιταλισμού, αλλά σύγχρονες τάσεις του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Ή του  ‘’απόλυτου’’ καπιταλισμού κατά την εύστοχη έκφραση  του Κ. Πρέβε (Ελευθεροτυπία 19/11/11). Οι τάσεις αυτές επιβάλλονται ακριβώς από τις ηγεμονικές καπιταλιστικές χώρες και αποτελούν πλευρές της αστικής προσπάθειας απάντησης στην κρίση. Διεκδικούν να αφαιρέσουν το ζωτικό και καθοριστικό πεδίο διαμόρφωσης της εργατικής πολιτικής και επιβολής της λαϊκής θέλησης, που είναι το εθνικό πεδίο.

Έχει σημασία να υπογραμμίσουμε πως η πορεία προς τον περιορισμό της δημοκρατίας, με συμβολική έκφραση και την είσοδο των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ στη κυβέρνηση, δεν έρχεται  ‘’από το παράθυρο’’, από τη δράση κάποιου σκοτεινού μηχανορράφου παρακράτους, αλλά ‘’από τη πόρτα’’. Κοινοβουλευτικά, θεσμικά, με γραβάτα και  με την ευλογία της ΕΕ. Ήταν αλήθεια πολύ  διαδεδομένη η φαντασίωση, ακόμη και στην αριστερά, ότι η δήθεν ‘’αντικειμενικά προοδευτική’’  καπιταλιστική ανάπτυξη θα σαρώσει την τάση προς τη δικτατορική μορφή διακυβέρνησης και την κατάρα του εθνικισμού και δη του βαλκανικού εθνικισμού. Άποψη προσφιλής ειδικά στον Ευρωπαϊκό νότο και τα Βαλκάνια, που έχουν υποφέρει και από τους χούντες και από τον εθνικιστικό φανατισμό. Πως διαβάζει αυτές τις εξελίξεις η αριστερά;

Το ΚΚΕ ίδρωσε να συνειδητοποιήσει  ότι  υπάρχει θέμα ιδιαίτερης μορφής και ποιότητας της καπιταλιστικής κρίσης και δεν πρόκειται απλά για κάποιο συνηθισμένο καθοδικό κύκλο. Έβγαλε τους πάντες – και ειδικά την αντικαπιταλιστική αριστερά – τρελούς μέχρι να αποφασίσει να θέσει  θέμα διαγραφής του χρέους, εξόδου από ευρώ-ΕΕ  στον παρόντα πολιτικό χρόνο και όχι στο σοσιαλιστικό επέκεινα. Αυτή τη στιγμή, είναι σαφώς μετατοπισμένο θετικά από την αφασία της περασμένης χρονιάς. Θέτει, έστω με αντιφάσεις τα παραπάνω ζητήματα, προβάλει την ανάγκη της λαϊκής εξουσίας ως προϋπόθεση και αναγκαίο πλαίσιο για την υλοποίηση αυτών των στόχων, μιλά για πτώση της κυβέρνησης του ‘’μαύρου μετώπου’’.  Ορίζοντας ωστόσο, είναι η … διενέργεια εκλογών. Και αυτό δεν προδίδει μόνο την επιβίωση των χρόνιων αυταπατών των αλλαγών μέσω του κοινοβουλίου, τη στιγμή που ο κόσμος το απαξιώνει στη σκέψη του. Καθορίζει και τη λογική της ‘’κατά μόνας’’ δράση, με άρνηση κάθε αγωνιστικής ενότητας δράσης των αριστερών και μαχόμενων δυνάμεων, έτσι ώστε να οριοθετείται κατάλληλα ο χώρος του καθενός και να εισπράττονται χωρίς μπερδέματα τα δέοντα στην εκλογική κάλπη.

Το μεγαλύτερο κόμμα της κομμουνιστικής αριστεράς, δε φαίνεται να συνειδητοποιεί το μέγεθος του κοινωνικού κανιβαλισμού σε βάρος της κοινωνίας, αλλά και της αναγκαιότητας όσο και δυνατότητας για ένα ποιοτικό μετασχηματισμό και ανάταξη του εργατικού, κοινωνικού, αντικαπιταλιστικού μπλοκ, με όρους πολιτικής  ανατροπής της επίθεσης, αλλά και αφαίρεσης της αστικής πρωτοκαθεδρίας στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.  Ο ρόλος της ΕΕ και του ΔΝΤ στη στήριξη του αστικού μπλοκ και της αντεργατικής επίθεσης,  αποκρύβεται μέσα σε ένα γενικό αγώνα ‘’ενάντια στο κεφάλαιο’’.  Όλα τα μεγάλα ερωτήματα που τίθενται με μαζικούς όρους πλέον στην κοινωνία για τη πορεία της χώρας, μετατίθενται να απαντηθούν στο πλαίσιο του ‘’σοσιαλισμού που γνωρίσαμε’’. 

Το πρόβλημα είναι διπλό. Από τη μια,  υποτιμούνται το βάθος της επίθεσης της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας, οι τεράστιοι κίνδυνοι για μια καταβαράθρωση του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού της χώρας, που θα αποτελεί επιβραδυντική υποθήκη για οποιαδήποτε αντικαπιταλιστική πορεία με τους εργαζόμενους στο τιμόνι και έγνοια στις κοινωνικές ανάγκες. Δεν τίθενται σήμερα μόνο ιδιοκτησιακό ζήτημα για  μια δημόσια επιχείρηση. Η μετάβαση από μια μισο-καπιταλιστική λειτουργία με δευτερεύοντα κοινωνικά χαρακτηριστικά, σε μια τυπική καπιταλιστική επιχείρηση, μέσω της ιδιωτικοποίησης, θα σημάνει πολύ περισσότερα πράγματα από τις αντιδραστικές αλλαγές στις  εργασιακές σχέσεις και τη μείωση του αριθμού των απασχολούμενων. Θα αλλάξει τη θέση όλων των κοινωνικών στρωμάτων,  τη δυνατότητα πρόσβασης και απολαβής  των κοινωνικών αγαθών. Θα αναδιατάξει τις κοινωνικές συμμαχίες. Θα χτυπήσει ριζικά τη δυνατότητα κοινωνικής πίεσης πάνω στη λειτουργία των επιχειρήσεων, μέσω της πολιτικής πίεσης στο κράτος και τις κυβερνήσεις (π.χ. διαμόρφωση τιμολογίων).

Αλλά  υπάρχει και κάτι ακόμη που συχνά ξεχνιέται: Πολλές επιχειρήσεις, δημόσιες, αλλά και ιδιωτικές, μέσω ιδιωτικοποίησης, ξεπουλήματος ή εξαγορών, θα βρεθούν στα χέρια μεγαλύτερων μονοπωλιακών ομίλων, όχι απαραίτητα για να δουλέψουν ‘’πιο καπιταλιστικά’’, αλλά για  να σβήσουν από το χάρτη στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου καπιταλιστικού καταμερισμού. Μην ξεχνάμε την διάλυση απαξίωση τριών λαμπρών ναυπηγείων, το ξεπάστρεμα της βιομηχανίας ζάχαρης και της επεξεργασίας καπνού.  Και η απαξίωση της βιομηχανίας πάει πάντα μαζί με την απαξίωση των εργασιακών ικανοτήτων και της ίδιας της εργατικής τάξης σε μια άμορφη μάζα ανειδίκευτων ή ανέργων.  Όποιος θέλει να ζήσει η ελληνική κοινωνία, οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, με αξιοπρέπεια και χωρίς τη κατάρα του ξενιτεμού, δε μπορεί να μη δει αυτή τη διάσταση. Πολύ περισσότερο η αριστερά που διεκδικεί μια αντικαπιταλιστική πορεία της χώρας, πρέπει να πει  όχι στο ξεχαρβάλωμα της χώρας, στη διάλυση όλης της υποδομής και του κοινωνικού πλούτου που έχτισε η εργαζόμενη πλειοψηφία με ιδρώτα και αίμα για δεκαετίες. Αυτή η διαδικασία, ως αποτέλεσμα, αποτελεί το ανάλογο της ισοπέδωσης του Ιράκ  ή της Λιβύης με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, με συμμετοχή φυσικά και των ευρωπαίων.

Το ΚΚΕ όμως φαίνεται, πως υποτιμά και τις δυνατότητες για μια ποιοτική αναδιάταξη του κοινωνικού υποκειμένου που μπορεί να συγκροτηθεί πολιτικά σε μια  μαχόμενη αντικαπιταλιστική, αντι-ΕΕ, αντιιμπεριαλιστική βάση. Η αστική τάξη χωρών όπως η Ελλάδα, μπαίνει σε τροχιά υποβάθμισης της θέσης της. Αυτό, ανάμεσα στα άλλα, σημαίνει ότι  όλο και με πιο δύσκολους όρους  θα μπορεί  να οικοδομεί υλικές συμμαχίες με κοινωνικά στρώματα και να παρουσιάζει την ταξική της στρατηγική ως παν-κοινωνική στρατηγική και εθνικό μονόδρομο. Η πολιτική παίζεται πάντα πάνω στις αντιφάσεις, δηλαδή ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΆ. Η εργατική πολιτική έχει ευκαιρία σήμερα. Μπορεί  να απογυμνώσει την αστική πολιτική από τον εθνικό, δηλαδή παν-κοινωνικό μανδύα, αλλά και – αυτό είναι το σπουδαιότερο -, να ανυψώνει την εργατική απελευθερωτική προοπτική ως τη μοναδική παν-κοινωνική παν-εθνική λύση. Αυτή είναι η ηγεμονία που πρέπει να διεκδικηθεί.

Φυσικά θα πρόκειται για μια δύσκολη προσπάθεια,  παιχνίδι με τη φωτιά. Η επαναστατική πολιτική όμως, είναι τέτοια, ακριβώς όταν αναλαμβάνει ρίσκα. Ας θυμηθούμε,  πόσο κοντά ήταν  ο στρατηγός Σαράφης, στο  να αναλάβει επικεφαλής του αντάρτικου του αστικού μπλοκ ενάντια στις δυνάμεις του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, μόλις λίγους μήνες πριν αναλάβει την στρατιωτική αρχηγία του ΕΛΑΣ αλλάζοντας στρατόπεδο. Το ότι πρόκειται για παιχνίδι με τη φωτιά, με πολλούς κινδύνους, θα φανεί αν δούμε τα πράγματα και από την άλλη όψη.

Ευρύτατες δυνάμεις, πέραν του ΚΚΕ, από το ΕΠΑΜ του Δ. Καζάκη, τη ΣΠΙΘΑ (ή και ΕΛΑΔΑ εσχάτως…) του Μ. Θεοδωράκη, έως την ΚΟΕ, με διαφορετικό τρόπο φυσικά η καθεμία, θέτουν με ένταση την ανάγκη μιας αντίθετης ιεράρχησης πολιτικών στόχων και συνθημάτων: ‘’Πατριωτικό μέτωπο ενάντια στην ευρωκατοχή, να σωθεί η χώρα και βλέπουμε’’. Θεωρούν πως οι αναφορές στον αντικαπιταλιστικό αγώνα συνιστούν αχρείαστη ιδεολογική διαίρεση και τροχοπέδη στην ευρύτερη συσπείρωση για δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία. Είναι όμως ακριβώς  η καπιταλιστική ανάπτυξη και ακόμη περισσότερο η καπιταλιστική κρίση, που  παροξύνουν  την τάση προς την αντι-δημοκρατία. Που φέρνουν  την επιθετική ρατσιστική αντεργατική ακροδεξιά στο τιμόνι, αλλά και απογειώνουν  τον επιθετικό εθνικισμό των ηγεμονικών καπιταλιστικών κρατών και οργανισμών σε βάρος των λαών και των μικρότερων χωρών. Δεν είναι σωστό  επομένως να ανασταλεί ο αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός των αγώνων, για να προταχθούν χρονικά και ποιοτικά τα ζητήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της ‘’κατοχής’’ και της ‘’συνταγματικής εκτροπής’’. Δεν είναι ώρα για ένα ‘’αντιχουντικό  ή αντιφασιστικό μέτωπο’’ χωρίς πρόσημο και ‘’ιδεολογικές χροιές’’, με στόχο  την επανασύσταση του καπιταλισμού και της εθνικής κυριαρχίας όπως την ξέραμε χθες. Επιστροφή στο παρελθόν, δεν υπάρχει.  Η ιστορία είναι αδυσώπητη, δεν κάνει στάσεις, δεν ξαναγράφεται, θέτει τα διλλήματα προχωρώντας…

Είναι ώρα για ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού, που θα ενισχύεται οργανικά από την απαίτηση για ψωμί, δημοκρατία και απελευθέρωση από τα δεσμά ΕΕ, ΔΝΤ και αγοράς. Που θα ανασυσταίνει τις  λαϊκές  παραδόσεις και πόθους για εθνική αξιοπρέπεια και λαϊκή κυριαρχία, σε σύγχρονη βάση. Που σημαίνει σε σύνδεση με τον κοινωνικό αγώνα για κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της νέο-αποικιακής επιβολής των ιμπεριαλιστικών καπιταλιστικών κρατών σε βάρος των λαών και μικρότερων χωρών. Άλλωστε, υπάρχει πάντα το σκληρό ερώτημα, ‘’ποιος θα τα κάνει αυτά;’’ Η αστική τάξη της Ελλάδας και οι πολιτικοί της; Ή μια συμμαχία με  τμήματα της που έχουν ‘’εθνική συνείδηση’’;   Όχι άλλες τραγικές αυταπάτες…

Γράφει ο Ε. Μπιτσάκης στην ΕΠΟΧΗ (20/11/2011): ‘’Όμως σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ξένος κατακτητής. Σήμερα, η ιστορικά ξεπερασμένη ελληνική αστική τάξη, από «κοινού συμφέροντος» με την EE, έχει συγκροτήσει ένα ιστορικά ανέκδοτο καθεστώς υποτέλειας. Σήμερα, λοιπόν, ο αγώνας είναι βασικά ταξικός. Κύρια πλευρά της αντίθεσης είναι η ταξική. Το στοιχείο του πατριωτισμού είναι παράγωγο και δευτερεύον. Υποτάσσεται και υπηρετεί το ταξικό.’’

Ο ορισμός ωστόσο της πολιτικής αφασίας και του επικίνδυνου αποπροσανατολισμού, βρίσκεται στη στάση του γαλαξία των δυνάμεων που κινούνται γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ. Οι αστειότητες του Α. Τσίπρα για την ‘’προστασία που παρέχει η  ΕΕ έναντι του κινδύνου πτώχευσης που αντιπροσωπεύει το ΔΝΤ’’, έχουν φυσικά καταχωνιαστεί. Αποκτούν ένα σχετικό προβάδισμα οι  φωνές από τις αριστερές  τάσεις του,  υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη (αλλά όχι και από την ΕΕ). Είναι πραγματικά όμως απογοητευτικό να συνειδητοποιεί κανείς τη λαγνεία αυτού του χώρου με το ζήτημα των εκλογών, των συμπράξεων, των συγκολλήσεων, σε ένα αιώνιο φαντασιακό παιχνίδι συμμετοχής στη διαχείριση, που προδίδει μεγάλη απόσταση από τις λαϊκές αγωνίες. Φαίνεται αντιφατικό και παράξενο, να συνυπάρχουν εν τέλει στην ίδια κοίτη,  τόσο διαφορετικές φωνές.  Από τη μια, η Ν. Βαλαβάνη  κάνει λόγο για ‘’ένα μέτωπο εκατομμυρίων ανθρώπων… γύρω από μερικά απλά συνθήματα-άμεσους στόχους πάλης; Όπως: Τέρμα στη δικτατορία των Μνημονίων’’.  Από την άλλη, η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ, περηφανεύεται πως χτίζει ένα νέο άξονα πολιτικής συμμαχίας με τον Ν. Κοτζιά (βασικό σύμβουλο του Γ. Παπανδρέου στην ακμή του και πρόεδρο του ΠΑΣΟΚικού κέντρου διαμόρφωσης πολιτικής ΙΣΤΑΜΕ), δυσαρεστημένους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ίσως και με το Μ. Θεοδωράκη. Ένα νέο μίγμα σοσιαλδημοκρατίας είναι σε εκκόλαψη. Πως γίνεται λοιπόν; Μια χαρά γίνεται, όταν ξεχνιούνται δύο απλά πράγματα που ορίζουν την αριστερά ουσιαστικά και όχι συμβατικά. Η ταξική κοινωνική αναφορά και ο στόχος της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

Στον αντίποδα τους, βρίσκεται η αντιμετώπιση του κόσμου της εργασίας ως ‘’target group’’ (ιδιαίτερη ομάδα στόχος, εκλογική πελατεία) και η λογική της διαχείρισης πάσει θυσία, για εξομάλυνση των ανισοτήτων και την αποφυγή περιπετειών. Υπερβολές; Δυστυχώς όχι… Ας δούμε, σε μια καλή εκδοχή, πως απαντάει η Ν. Βαλαβάνη στο θέμα της εξόδου από την ευρωζώνη και τη πρόκληση που μας θέτει το αστικό μπλοκ: ‘’Και το νόμισμα; θα μου πείτε. Ας μην το αφήσουμε να γίνει εμπόδιο στην πλατύτερη δυνατή συμπαράταξη εργαζόμενων ανθρώπων.’’. Ε μα πια αυτό το γαμημένο το νόμισμα… και αυτή η αναθεματισμένη η ΕΕ… Θα τα χαλάσουμε για αυτό; Περίπου ένα ‘’τεχνικό ζήτημα’’, που δεν αξίζει το κόπο να χαλάσει την ‘’ευκαιρία της αριστεράς’’. Μήπως είναι  η ώρα η αριστερά  να ξεχάσει τις συζητήσεις του σαλονιού, τα βολέματα με τα εργαλεία και τα σχήματα του χθες, τα κρυψίματα και την καταφυγή στο μέλλον;  Μήπως πρέπει να σταματήσει να κινείται ανάμεσα στις  πυτζάμες της αφέλειας και τα κοστούμια της σιγουριάς και των ομαλών πολιτικών κοινοβουλευτικών εξελίξεων;

Η σύγκρουση που έχει επιβάλλει το αστικό μπλοκ, σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο, είναι εξαιρετικά βίαιη και καταιγιστική. Δεν αποφεύγεται με ξόρκια, ούτε με γονυκλισίες. Η αριστερά πρέπει αποδείξει πως μπορεί να μετασχηματιστεί σε επαναστατική δύναμη αλλαγής, περπατώντας εδώ και τώρα, στο δρόμο της αγωνιστικής κοινής δράσης. Συμβάλλοντας με πάθος και περίσκεψη  στην οργάνωση των εργαζομένων και του λαού  σε ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ρήξης και ανατροπής.  Δεν είναι  μόνο ζήτημα επιλογής των ηγεσιών της. Το ευρύτατο δυναμικό των αγωνιστών της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς, ειδικά η εργατική της βάση που βρίσκεται πιο κοντά στο λαϊκό κόσμο, έχει δεσμούς μαζί του  και το σεβασμό του, έχει τις δικές του μεγάλες ευθύνες να σπρώξει τα πράγματα μπροστά. Για την ανατροπή και την άλλη ζωή.

Αν το εννοούμε, μπορούμε…

 

ΠΗΓΗ: Αναρτήθηκε από τον/την Panagiotis Mavroeidis στο 21/11/2011, http://aristeroblog.wordpress.com/2011/11/21/…-1575

Η δήθεν αριστερή ιδεολογική κυριαρχία

 

Του Γιώργου Ρούση*

 

Ενα από τα μόνιμα επιχειρήματα των εκπροσώπων της Ν.Δ., αλλά και άλλων συντηρητικών πολιτικών στα τηλεοπτικά παράθυρα, είναι ότι τα επαχθή αντιλαϊκά μέτρα οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην καθυστέρηση λήψης μέτρων, η οποία ήταν απόρροια της κυριαρχίας της αριστερής ιδεολογίας.

Στο ίδιο μοτίβο έγκριτοι εκπρόσωποι και προπαγανδιστές της κυρίαρχης ιδεολογίας, όπως ο Αλέξης Παπαχελάς, κάνουν λόγο για «Αριστερά [που] επικράτησε μετά το 1974 στην κουλτούρα, την ιδεολογική ζύμωση και την καταγραφή της ιστορίας».

Εν προκειμένω συμβαίνει δυο πραγμάτων ένα. Είτε οι ιδεολόγοι, της αστικής τάξης, οι Νεοδημοκράτες και λοιπά συναφή επαγγέλματα, ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένης, συγχέουν την επικράτηση της αριστερής ιδεολογίας με τον κρατισμό και την ύπαρξη κρατικής ιδιοκτησίας, είτε θεωρούν ότι η πραγματική αριστερή ιδεολογία είναι εκείνη που κυριαρχεί στο έδαφος του καπιταλισμού.

Όσοι υποστηρίζουν την πρώτη από τις δυο αυτές εκδοχές παραβλέπουν ότι είναι ο φιλελευθερισμός και όχι η αριστερή ιδεολογία, ο οποίος από την εποχή του Λοκ ακόμη, συνδέεται άρρηκτα με τον κρατισμό. Παραβλέπουν, δηλαδή, ότι ακόμη και στην κλασική φιλελεύθερη σκέψη ο ατομικισμός όχι μόνον δεν αποκλείει αλλά αντίθετα απαιτεί την υπεροχή του κράτους έναντι του ατόμου,[1] και τούτο ακριβώς διότι η φιλελεύθερη πολιτική κοινωνία δεν είναι στην πραγματικότητα παρά «μια μετοχική εταιρεία με μετόχους του ιδιοκτήτες». [2]

Ακόμη παραβλέπουν ότι η παρέμβαση του κράτους στην οικονομία, και πιο ειδικά η παρέμβασή του με τη μορφή της κρατικής ιδιοκτησίας, δηλαδή ο κρατικός καπιταλισμός, που χαρακτηρίζει κυρίως την περίοδο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, κάθε άλλο παρά αριστερή πολιτική υποδηλώνει. Αν ήταν έτσι, για να μην πάμε μακριά, ο «εθνάρχης» Καραμανλής θα έπρεπε να θεωρείται αριστερός με τα κρατικά «Ξενία» και την κρατική Ολυμπιακή Αεροπορία. Αντίθετα πρόκειται για τρόπο στήριξης του κυρίαρχου ιδιωτικού κεφαλαίου και της συλλογικής εξουσίας του.

Αλλά και στην εποχή μας, ναι μεν στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή του σύγχρονου καπιταλισμού, η κυρίαρχη τάση στο οικονομικό επίπεδο είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, από την άλλη όμως ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία συνεχίζει ακράδαντος και με την άμεση πια χρηματοδότηση από το κράτος του ιδιωτικού κεφαλαίου και με την κατανομή του πλούτου υπέρ του (ρύθμιση εργασιακών σχέσεων, μισθολογική, φορολογική πολιτική, επιδοτήσεις κ.λπ.). Διά του λόγου το αληθές και μόνον αν αναλογιστεί κανείς την πληρωμή από το κράτος των υπέρογκων τοκοχρεολυσίων στις τράπεζες-τοκογλύφους και τη συνεχή ενίσχυσή τους από τον κρατικό κορβανά, καταλαβαίνει πόσο αριστερός είναι ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία.

Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή του κρατισμού που δόλια παραβλέπουν όσοι τον χαρακτηρίζουν ως αριστερό. Πρόκειται για την κατασταλτική παρέμβαση του κράτους.

Και από αυτήν τη σκοπιά, εκεί που έχουν φθάσει τα πράγματα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι εγχώριοι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής εξουσίας, για να διατηρήσουν τη θέση τους, θα είναι υποχρεωμένοι να στραφούν στον πιο άκρατο κρατισμό, και να μετατρέψουν την εν τη ουσία δικτατορία της αστικής τάξης και σε τυπική δικτατορία. Και αυτό θα συμβεί διότι η κοινωνική βάση που τους στηρίζει τείνει να εκμηδενιστεί στο βαθμό που άνεργοι, μισθωτοί, συνταξιούχοι, μικρομεσαίοι, αλλά και μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου [3] στρέφονται κατά των επιλογών τους. Άλλωστε αυτήν την εναντίωση από τα κάτω, δηλαδή από την κοινωνία των ιδιωτών, είναι που καλείται να καλύψει η αγωνιωδώς επιδιωκόμενη συναίνεση από τα πάνω.

Όσο για την αριστερά, οι πολιτικοί ή ιδεολογικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης αγνοούν, ή αποσιωπούν, το γεγονός ότι αυτή, και δη η κομμουνιστική της εκδοχή, στοχεύει στην εξάλειψη και όχι στην ενίσχυση του κράτους, στην εξαφάνιση αυτής της παρασιτικής απόφυσης που επικάθεται στο κοινωνικό σώμα. Στόχος της είναι ολόκληρη η κρατική μηχανή να οδηγηθεί «στο μουσείο των αρχαιοτήτων δίπλα στο ροδάνι και το μπρούντζινο τσεκούρι». [3]

Ας δούμε τώρα τι συμβαίνει με τη δεύτερη εκδοχή, με βάση την οποία η πραγματική αριστερή ιδεολογία είναι εκείνη που κυριαρχούσε από το 1974 μέχρι πρόσφατα.

Εδώ πρόκειται για μια κατεξοχήν ιδεαλιστική διαστρέβλωση της πραγματικότητας, με βάση την οποία είναι δυνατόν να είναι κυρίαρχη σε μια κοινωνία η ιδεολογία όχι της τάξης που κατέχει την εξουσία, αλλά της κυριαρχούμενης τάξης και πιο συγκεκριμένα της εργατικής.

Όσοι όμως υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, για να είναι συνεπείς θα πρέπει να δεχτούν και ότι η αστική τάξη στηριζόταν μόνον στη βία για να διατηρήσει την εξουσία της, μια και η πλειονότητα του λαού διαπνεόταν από την αριστερή ιδεολογία.

Στην πραγματικότητα, κάθε άλλο παρά συνέβη κάτι τέτοιο. Και ακόμη και σήμερα που κλονίζεται συθέμελα η αντικειμενική βάση πάνω στην οποία στηριζόταν η λαϊκή συναίνεση στο σύστημα, και που οξύνεται η ταξική πάλη, έχει μεν κλονιστεί η ιδεολογική ηγεμόνευση της κυρίαρχης τάξης, δεν έχει όμως ακόμη ανατραπεί.

Όταν οσονούπω συμβεί και αυτό, τότε αντίο Σαμψών και όλοι οι Φιλισταίοι του συστήματος.

Παραπομπές

[1]  Κ. Μπ. Μακφέρσον, «Ατομικισμός και ιδιοκτησία» εκδόσεις Γνώση, σελίδα 340

[2] Στο ίδιο, σελίδα 262

[3] Βλέπε δηλώσεις Σάλλα κατά του «κουρέματος» αλλά και βιομηχάνων κατά του άρθρου 37 και της συρρίκνωσης της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών στρωμάτων.

[4] Φρ. Ενγκελς, «Η καταγωγή της οικογένειας της ατομικής ιδιοχτησίας και του κράτους», Σύγχρονη Εποχή 1981, σελίδα 185

 

* Ο Γιώργος Ρούσης είναι Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου,  grousis@ath.forthnet.gr.

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=320113

Σκέψεις για μια Αριστερά στο ύψος των περιστάσεων

 

Του Γιώργου Ρούση*

 

Μέρος πρώτο

Ορισμένα πράγματα είναι τόσο αυτονόητα, που όταν δεν συμβαίνουν είναι πολύ δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς για ποιο λόγο. Ένα από αυτά είναι η κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς για επί μέρους ζητήματα στην αντιμετώπιση των οποίων είναι σύμφωνες, και ακόμα σ’ ένα ανώτερο επίπεδο, η δημιουργία ενός Πολιτικού Αντικαπιταλιστικού Αντιιμπεριαλιστικού Αριστερού Μετώπου. Και συνειδητά δεν κάνω λόγο για ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς και αρκούμαι στις επί μέρους συνεργασίες και στο Μέτωπο, έχοντας επίγνωση των πραγματικών διαφορών τους, των ιστορικών διαφορών, των αγκυλώσεων που χαρακτηρίζουν πολλές από αυτές.

Εκείνο που υποστηρίζω είναι ότι η κρισιμότητα των στιγμών απαιτεί μια Αριστερά στο ύψος των περιστάσεων, μια Αριστερά που δεν μπορεί να συνεχίσει να ομφαλοσκοπεί ενώ ο κόσμος χάνεται.

Την απαιτεί διότι οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και το τσουνάμι της κρίσης και της συνεπαγόμενης επίθεσης του κεφαλαίου δεν θα περιμένει να τα βρουν οι διάφοροι μικρόκοσμοι της αριστεράς.

Την απαιτεί, διότι όπως σοφά λέει ένας αγαπημένος σύντροφος «πιστέψαμε ότι είχαμε χρόνο», ενώ στην πραγματικότητα δεν είχαμε, και πόσω μάλλον δεν έχουμε ούτε λεπτό για χάσιμο κάτω από τις παρούσες συνθήκες.

Και για να είμαι ευθύς εξαρχής ξεκάθαρος, όταν κάνω λόγο για Αριστερά, επειδή στο οδόφραγμα των επικείμενων μαχών, όπως άλλωστε σε όλα τα οδοφράγματα, δεν μπορεί να υπάρχουν παρά μόνον δυο πλευρές, καλό είναι να διευκρινιστεί ποιοι δεν ανήκουν στην αριστερή.

Και αυτοί είναι πρώτα απ’ όλους εκείνοι οι σοσιαλδημοκράτες που απροκάλυπτα μετατράπηκαν σε νεοφιλελεύθερους, και μας καλούν να δεχτούμε ως «σωτήριες πιέσεις» όλα τα κελεύσματα του λησταρχείου της Τρόικα, δηλαδή εκείνων που ο Μπρεχτ, στο «Ρομάντζο της Πεντάρας», θεωρούσε ότι οι απλοί φονιάδες και κακοποιοί δε φτάνουν ούτε στο νύχι τους.

Είναι επίσης εκείνοι που έχουν το θράσος να καλούν σε αντιμνημονιακό μέτωπο, ενώ είτε ψήφισαν το μνημόνιο-κάτι σαν να καλούσαν σε αντιπολεμικό μέτωπο οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες ενώ είχαν ψηφίσει τα πολεμικά κονδύλια- όσο και εκείνοι που από ανώτερες πολιτικές θέσεις συνέβαλαν να φθάσουμε σε αυτό.

Είναι τέλος εκείνοι οι οποίοι πιο έντεχνα, και συνεπώς πιο επικίνδυνα, εμφανίζονται ως κεντροαριστεροί .

Πρόκειται για εκείνους οι οποίοι στην απέλπιδα προσπάθεια τους να διασώσουν το καπιταλιστικό σύστημα, προβάλλουν και πάλι ως διέξοδο από την κρίση την επιστροφή στον Κεϋνσιανισμό.

Όμως ο γνωστός κεντρισμός του Κέυνς , ανάμεσα στο πιο δεξιό Χάγιεκ και τον πιο αριστερό Λάσκι, ο οποίος εκφράστηκε πρόσφατα και από τον Ομπάμα, στην «αριστερή» κριτική του προς τους Ευρωπαίους, σήμερα δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει υπέρ της διατήρησης ενός τελειωμένου συστήματος. Και θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι όσοι υποστηρίζουν αυτές τις απόψεις, ανήκουν και εκείνοι στο μπλοκ της αστικής εξουσίας, που έχει ανάγκη τόσο τους ανοιχτούς υποστηριχτές τύπου Καρατζαφερο-Λοβέρδου όσο και τους μεταμφιεσμένους.

Η Αριστερά, αν θέλει να διατηρήσει τα θεμελιακά της αντικαπιταλιστικά-αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά , αλλά και να διασφαλίσει την παραδοσιακή ηθική στάση που ιστορικά την χαρακτηρίζει, θα πρέπει αντί να φλερτάρει μαζί τους, και να επιδιώκει τη δημιουργία «κεντροαριστερών» σχηματισμών, να ξεκαθαρίσει ότι αυτοί ανήκουν στο αντίπαλο στρατόπεδο .

Σ’ ένα πρώτο λοιπόν από τα κάτω επίπεδο, η Αριστερά καλείται να ανοίξει ένα διάλογο για όλα τα ζητήματα που απασχολούν το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας μας , ένα διάλογο που θα αντικαταστήσει τους παράλληλους μονόλογους των συνιστωσών της, τους συχνά διανθισμένους από ύβρεις αντί επιχειρημάτων.

Επίσης θα πρέπει να σμιλεύει για επί μέρους ζητήματα κοινές δράσεις των συνιστωσών της και ευρύτερες λαϊκές από τα κάτω αντιδράσεις, απαραιτήτως αναγκαίες για την επίτευξη του οποιουδήποτε στόχου της. Τέτοια επί μέρους ζητήματα μπορεί να είναι για παράδειγμα, η μη μετατροπή της ΔΕΗ σε φοροεισπρακτικό μηχανισμό και ο συντονισμός της μη πληρωμής του τελευταίου χαρατσιού στην ακίνητη περιουσία1, κάτι για με το οποίο από τις ξεχωριστές τους ανακοινώσεις φαίνεται να συμφωνούν όλες οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Επίσης θα μπορούσε να είναι η κοινή στάση για τη μη εφαρμογή του πανεπιστημιοκτόνου νόμου, ή ακόμη κοινές αντιδράσεις απέναντι σε επί μέρους μνημονιακά μέτρα, και μια σειρά άλλα ζητήματα.

Σε τέτοιες δράσεις είναι βέβαιο ότι όχι μόνον δεν αποκλείεται, αλλά θα πρέπει να επιδιώκεται η συνεργασία με δυνάμεις πέρα από την Αριστερά, με ανένταχτες δυνάμεις, με δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από τα αστικά κόμματα, με μέχρι σήμερα απολίτικες δυνάμεις, που αυθόρμητα για πρώτη φορά συμμετέχουν στους λαϊκούς αγώνες, με επί μέρους θεματικά κινήματα . Όμως ο διάλογος και οι κοινές επί μέρους δράσεις δεν αρκούν. Χρειάζεται πέρα από αυτά η άμεση συγκρότηση κι’ ενός πολιτικού αριστερού αντικαπιταλιστικού, αντιιμπεριαλιστικού ριζοσπαστικού Μέτωπου . Σε αυτό το Μέτωπο θα είναι αφιερωμένο το σχόλιο της επομένης Κυριακής.

1.Κάτι που σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει, όπως δήλωσε ο Σαμαράς (από άγνοια περί την αριστερή θεωρία, αλλά και των θέσεων του ΚΚΕ, χειρότερη από μαθητή δημοτικού, ή ανάγοντας τη διαστρέβλωση σε επιχείρημα) ότι έρχεται σε αντίθεση με τη δήθεν θέση του ΚΚΕ ενάντια στο να ΄χει κάποιος το δικό του σπίτι.

ΠΗΓΗ Ι: Μέρος Ι, Έντυπη Έκδοση, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011, http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=312608

 

Μέρος Δεύτερο

Πέρα από το διάλογο και τις επιμέρους κοινές δράσεις των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, και σε συνδυασμό με αυτά, αυτή καλείται να συγκροτήσει ένα πολιτικό αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό ριζοσπαστικό μέτωπο. Αυτό σημαίνει κάτι παντελώς διαφορετικό από τη συμπαράταξη γύρω από μία εκ των συνιστωσών της αριστεράς, ή από την ταύτιση του αυθόρμητου κινήματος σε παράγοντα ικανό από μόνο του να επιφέρει την κοινωνική αλλαγή, ή από μέτωπα με μόνο οικονομικό ή συνδικαλιστικό περιεχόμενο.

Ενα τέτοιο μέτωπο είναι αναγκαίο για την οργάνωση μιας αποτελεσματικής αντίστασης, αποτελεί τη μοναδική εναλλακτική λύση απέναντι στο κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας και προωθεί την υπόθεση της ριζοσπαστικής σοσιαλιστικής αλλαγής στο πλαίσιο του πολέμου θέσεων, μέσα από τον οποίο θα οδηγηθούμε σε αυτήν.

Η λογική ή όλα ή τίποτα, η ταύτιση της στρατηγικής με την τακτική, η απαξίωση ακόμη και θετικών για το λαϊκό κίνημα μεταρρυθμίσεων και η άρνηση συμμετοχής σε μια αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση στην πραγματικότητα αποτελούν εμπόδιο παρά προωθούν τον σοσιαλιστικό ριζοσπαστικό μετασχηματισμό. Βεβαίως εξυπακούεται η υπαγωγή των μέσων σε αυτόν τον τελικό σκοπό και η αξιολόγησή τους με βάση τη συμβολή τους σε αυτόν.

Το μέτωπο αυτό μπορεί να προέλθει από το συνδυασμό πρωτοβουλιών «από τα κάτω», ανένταχτων αριστερών και συντρόφων που συμμετέχουν στις διάφορες συνιστώσες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, με πρωτοβουλίες των ίδιων των συνιστωσών της δηλαδή του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των εκτός αυτής σχηματισμών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, του Αριστερού Ρεύματος του Συνασπισμού, των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής και βεβαίως του ΚΚΕ.

Αυτό προϋποθέτει: Το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ να αποφασίσει άμεσα τουλάχιστον να έχει μια σχετικά αυτοτελή παρουσία και να διαφοροποιείται δημόσια ως τέτοιο από τις «κεντροαριστερές» -μη αντικαπιταλιστικές-τοποθετήσεις της ηγεσίας του ΣΥΝ. Το ΝΑΡ, σεβόμενο την κατάκτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις, δίχως κομπασμούς, σε μια παραπέρα ολοκληρωμένη πολιτική μετωπική πρωτοβουλία. Οι ανένταχτοι αριστεροί να συμμετέχουν ενεργά και όχι ως παρατηρητές στο όλο εγχείρημα. Και -ίσως το πιο δύσκολο- το ΚΚΕ να αναλογιστεί τις ευθύνες του και να εγκαταλείψει την τακτική του απομονωτισμού που ακολουθεί.

Προϋποθέτει τελικά όλοι να κατανοήσουμε την κρισιμότητα των στιγμών και να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, αντί να ομφαλοσκοπούμε.

Το προγραμματικό περιεχόμενο ενός τέτοιου μετώπου πρέπει να οριοθετείται από τον σαφή αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα και θα μπορούσε να συμπυκνώνεται σε ορισμένους βασικούς άξονες αντίστασης, αλλά και άμεσων θετικών μέτρων που θα μπορούσε να πάρει μια αριστερή ριζοσπαστική εξουσία στηριγμένη στο λαϊκό κίνημα, μια εξουσία υπόθεση αυτού του κινήματος.

Τέτοια άμεσα μέτρα και προγραμματικοί άξονες, ξεκινώντας από την αποτίναξη της θηλιάς που μας έχουν κρεμάσει, μπορεί να είναι:

 – Παύση πληρωμών από τον λαό του χιλιοπληρωμένου ιμπεριαλιστικού χρέους.

 – Άμεση αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ, ρήξη με την Ε.Ε. με βραχυπρόθεσμη στόχευση την αποδέσμευση από αυτήν, αλλά και από το ΝΑΤΟ.

 – Άμεση αντίσταση ενάντια σε αντιλαϊκά μέτρα και όπου είναι εφικτό (όπως με το νόμο για τα ΑΕΙ ή τα διάφορα χαράτσια) οργανωμένη άρνηση εφαρμογής ή πληρωμής τους με προοπτική την κατάργησή τους.

 –  Αντίσταση στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και υπεράσπιση και διεύρυνση του δημόσιου τομέα, με πρώτες και καλύτερες τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας. Ενταξή τους σε μια σχεδιοποιημένη οικονομία, μόνη ικανή να λύσει και το θεμελιώδες πρόβλημα της ανεργίας, και υποβολή τους σε λαϊκό έλεγχο.

 – Δήμευση της περιουσίας όλων όσοι βαρύνονται με κλοπή δημόσιου πλούτου.

 – Επιστροφή όλων όσων μας πήραν σε συνδυασμό με τη λήψη άμεσων μέτρων βελτίωσης των συνθηκών ζωής όλων όσοι επλήγησαν από τα πρόσφατα αντιλαϊκά μέτρα.

 – Υπεράσπιση, διεύρυνση, ουσιαστικοποίηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο.

 – Λιγότερη δουλειά και δουλειά για όλους, δίχως μείωση των αποδοχών τους.

 –  Λήψη μέτρων για την προστασία των φτωχών ανέργων όπως η διαγραφή των χρεών τους απέναντι σε τράπεζες, ΔΕΚΟ, εφορίες…

 – Δραστική αύξηση της φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου και παράλληλη δραστική μείωση της φορολόγησης των εργαζομένων.

– Άμεση καθιέρωση της απλής αναλογικής, της υποχρεωτικής εναλλαγής των βουλευτών και του ανώτερου πολιτικού προσωπικού, αμοιβή τους με έναν μέσο εργατικό μισθό, θεσμοθέτηση μορφών άμεσης δημοκρατίας.

 – Δραστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών.

– Διαχωρισμός κράτους – εκκλησίας και δήμευση της τεράστιας εκκλησιαστικής περιουσίας.

– Κατάργηση κάθε αντιπεριβαλλοντικής νομοθεσίας.

 – Πάλη ενάντια στον «Καλλικράτη» και την ερήμωση της υπαίθρου, με προοπτική την αναδιάρθρωση της δομής της τοπικής αυτοδιοίκησης.

– Βελτίωση της δημόσιας διοίκησης μέσω της συμμετοχής σε αυτήν τόσο των απασχολουμένων σε αυτήν όσο και εκείνων στους οποίους απευθύνεται.

– Διάλυση όλων των ειδικών δυνάμεων που στόχο έχουν την καταστολή του λαϊκού κινήματος.

– Συνεργασία σε παγκόσμιο, και δη πανευρωπαϊκό επίπεδο, με όλες ανεξαιρέτως τις αντίστοιχες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις…

Σε ένα τέτοιο μέτωπο, ηγεμονικό ρόλο καλείται να κατακτήσει ένας σύγχρονος κομμουνιστικός πόλος-κόμμα, με τα χαρακτηριστικά του οποίου θα ασχοληθούμε την επόμενη Κυριακή.

 

* Ο Γιώργος Ρούσης είναι Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου, grousis@ath.forthnet.gr

 

ΠΗΓΗ ΙΙ: Μέρος ΙΙ, Έντυπη Έκδοση, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=314638

Πολιτικό πυροτέχνημα

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

 

Μέχρι πρό τινος, το έργο της Μαρίας Δαμανάκη στις Βρυξέλλες περνούσε απαρατήρητο στις σελίδες του ευρωπαϊκού Τύπου. Οι φθίνοντες πληθυσμοί τόνου του Ατλαντικού, βακαλάου της Αρκτικής και τρίγλης της μυστακοφόρου (κν. μπαρμπούνι) της Μεσογείου, παρά την αυτονόητη οικονομική και οικολογική σημασία τους, δεν βρίσκουν τη θέση που θα τους άξιζε στις ιεραρχήσεις εκδοτών και δημοσιογράφων. Προχθές, όμως, η Ελληνίδα Κομισιονάρια κέρδισε περίοπτη θέση στα οκτάστηλα χάρη στο «καθαρό δίλημμα» που μας έθεσε: «Ή συμφωνούμε με τους δανειστές μας σε ένα πρόγραμμα σκληρών θυσιών (…) ή επιστρέφουμε στη δραχμή»!

Θα πει κανείς ότι ένα παρόμοιο δίλημμα υπερβαίνει κατά πολύ τις θεσμικές αρμοδιότητες της επιτρόπου Αλιείας. Ωστόσο, η φωνή της Μαρίας Δαμανάκη δεν είναι μοναχική. Το ίδιο δίλημμα έθεσε τις προάλλες ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος, ζητώντας από τον πρωθυπουργό δημοψήφισμα με το ερώτημα Μνημόνιο ΙΙ ή επιστροφή στη δραχμή. Προφανώς, ούτε η κ. Δαμανάκη, ούτε ο κ. Δασκαλόπουλος είχαν την αίσθηση ότι έφερναν σε δύσκολη θέση τον πρωθυπουργό. Το αντίθετο μπορεί βάσιμα να εικάσει κανείς, αν κρίνει από την αντίδραση του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Πεταλωτή, ο οποίος υπενθύμισε ότι «ο πρωθυπουργός έχει παγίως θετική θέση για τα δημοψηφίσματα».

Όντως. Το διαπιστώσαμε ήδη στις 8 Φεβρουαρίου του 2004, όταν ο κ. Παπανδρέου εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με εσωκομματικό δημοψήφισμα (στο οποίο ήταν, βέβαια, μοναδικός υποψήφιος, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος). Προϊόντος του χρόνου, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεσμεύθηκε ότι, πλάι στην OpenGov.gr του Διαδικτύου και των γκάτζετ θα ανέπτυσσε την άμεση δημοκρατία των δημοψηφισμάτων. Παραμένει μυστήριο τι τον εμπόδισε να υλοποιήσει την δέσμευσή του, με αποτέλεσμα στα 37 χρόνια από τη μεταπολίτευση η χώρα να έχει γνωρίσει ένα μόνο δημοψήφισμα, εκείνο για την κατάργηση της μοναρχίας. Πάντως οι ευκαιρίες δεν έλειψαν: Ούτε για τη συνθήκη του Μάαστριχτ, ούτε για την ένταξη στην ΟΝΕ, ούτε για τη συνθήκη της Λισαβώνας ζήτησαν δημοψήφισμα οι προκάτοχοι του κ. Παπανδρέου. Αλλά ούτε ο ίδιος ο πρωθυπουργός ένιωσε την ανάγκη να ζητήσει τη λαϊκή ετυμηγορία για μια ιστορική απόφαση, όπως η δανειακή σύμβαση του Μνημονίου, η οποία αφ’ ενός μεν ανέτρεψε απότομα θεμελιώδεις κοινωνικές σταθερές, αφ’ ετέρου δε μετέβαλε το ίδιο το πολίτευμα, δίνοντας τη δυνατότητα στον υπουργό Οικονομικών να κυβερνά με διατάγματα, χωρίς έγκριση της Βουλής.

Η βραδυφλεγής ευαισθησία του πρωθυπουργού ξενίζει για άλλον ένα λόγο: Γιατί το ζήτημα που φαίνεται ότι σκέφεται να θέσει, εκείνο της παραμονής ή όχι στην ευρωζώνη, δεν τίθεται από κανένα κόμμα του κοινοβουλίου. ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία και ΛΑΟΣ τάσσονται αναφανδόν υπέρ του ευρώ, ο ΣΥΝ το υποστηρίζει κριτικά, ενώ ακόμη και το ΚΚΕ, παρότι τάσσεται από θέση αρχής εναντίον της Ε.Ε., δεν ζητά άμεσα την έξοδο από το ευρώ, προτάσσοντας την επίλυση του πολιτικού προβλήματος μέσω αυτού που ονομάζει «λαϊκή εξουσία». Οι μόνοι που θέτουν επιτακτικά το δίπολο «έξοδος από το ευρώ- μερική ή ολική διαγραφή του χρέους» ως εναλλακτική λύση στο Μνημόνιο είναι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και αριστεροί οικονομολόγοι. Σκοπεύει ο πρωθυπουργός να τους καταστήσει ισότιμους συνομιλητές του επίσημου πολιτικού κόσμου σε μια διλημματική, δημοψηφισματικά αναμέτρηση; Και με ποιο σκοπό άραγε;

Η μόνη λογική υπόθεση είναι ότι ο πρωθυπουργός αναζητά εκβιαστικά διλήμματα για να συνεχίσει μία αποτυχημένη πολιτική. Στις αρχές του 2010, το χρέος ήταν 298 δις. Ύστερα από ένα χρόνο Μνημονίου φτάνει τα 348 δις και η λύση που μας προτείνεται είναι ένα… δεύτερο, ακόμη περισσότερο οδυνηρό Μνημόνιο! Ένας κλασικός ορισμός λέει ότι ανοησία είναι να κάνεις με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, το ίδιο ακριβώς πράγμα που σε οδήγησε σε αποτυχία, περιμένοντας αυτή τη φορά καλύτερα αποτελέσματα. Και η γαλλική Le Figaro παρομοίαζε την αντιμετώπιση της Ελλάδας από τη γερμανική Ε.Ε. με τα γιατροσόφια των μεσαιωνικών γιατρών, που δεν ήξεραν άλλη θεραπευτική μέθοδο από την αφαίρεση αίματος από τον ασθενή: όσο χειρότερα πήγαινε, τόσο περισσότερο αίμα αισθάνονταν υποχρεωμένοι να του αφαιρέσουν μέχρι να απαλλαγούν από το πρόβλημα – και από τον ασθενή!

Το οικονομικό αδιέξοδο μετατρέπεται ταχύτατα σε πολιτικό, όπως έδειξαν η πρόσφατη καταβαράθρωση των κυβερνώντων σε Ιρλανδία και Ισπανία, αλλά και τα πρώτα σημάδια καθόδου της «σιωπηλής πλειοψηφίας» στους δρόμους- με προπομπό το αδιαμόρφωτο, ακόμη, κίνημα των «Αγανακτισμένων». Τίποτα δεν δείχνει όμως ότι το πυροτέχνημα του δημοψηφίσματος μπορεί να αποτελέσει έξοδο κινδύνου για την κυβέρνηση. Αντίθετα, ενέχει τον κίνδυνο να καεί στα χέρια της και να μετατραπεί σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία – ιδιαίτερα αν προκαλέσει τραπεζικό πανικό, κάτι όχι απίθανο στο εκρηκτικά αβέβαιο κλίμα των ημερών. Πέραν τούτων, όσοι θέσουν στον ελληνικό λαό το δίλημμα αν προτιμά να εξοντωθεί με το ευρώ ή να ζήσει με τη δραχμή, πρέπει να είναι έτοιμοι να πληρώσουν τις συνέπειες της μπλόφας τους.

 

ΠΗΓΗ: "Καθημερινή", 27.5.2011,  http://aristerovima.gr/blog.php?id=2349

Δημόσιο χρέος και ελληνική κλεπτοκρατία

 

Του «Σκαντζόχοιρου»

 

Το στοιχείο που δημιουργεί ένα εκρηκτικό κοκτέιλ αδιεξόδων στην ελληνική κρίση είναι η σύμπτωση φαινομένων που ανήκουν στο κοίλο δύο διακριτά ιστορικών φάσεων. Σήμερα η Ελλάδα ζει το τέλος του ιδιότυπου μεταπολιτευτικού κρατισμού και ταυτοχρόνως την εξάντληση της εκσυγχρονιστικής στρατηγικής για την «προσαρμογή» της χώρας μας στο παγκοσμιοποιητικό μοντέλο.

Έτσι, έχουμε να αντιμετωπίσουμε την εκτόξευση του κρατικού ελλείμματος, τη διάλυση του παραγωγικού ιστού και ταυτόχρονα πολιτισμικές/εθνοτικές αντιθέσεις λόγω της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, τις συνθήκες πολιτικής υπαγωγής της χώρας στο ευρωπαϊκό γερμανοκρατούμενο κέντρο, την οικονομική υποδούλωση στο ευρώ κ.ο.κ. Η χώρα μας, δηλαδή, πατά με το ένα της πόδι σε ένα αδιέξοδο που θυμίζει εκείνα που παρατηρούνταν διεθνώς το 1989, και είχαν να κάνουν με την εξάντληση των κρατισμών σε Δύση και Ανατολή, ενώ με το άλλο ζει τις συνέπειες της κρίσης του μοντέλου της παγκοσμιοποίησης και της ευρωκρατίας.

Η τρομακτική συμβολή της κρατικής διαφθοράς στη διαμόρφωση του υπέρογκου ελληνικού χρέους είναι το πεδίο που αναδεικνύει τη διαπλοκή των φαινομένων. Γιατί ο ιδιότυπος ελληνικός κλεπτοκρατικός κρατισμός έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το υπέρογκο χρέος της χώρας προς τους ξένους δανειστές. Κάτι τέτοιο κατ’ αρχήν αποδεικνύεται από εκθέσεις και στοιχεία: «Η διαφθορά του ελληνικού κρατισμού κοστίζει στη χώρα πάνω από 20 δισ. ευρώ ετησίως» (Μάρκους Ουόκερ – «Η διαφθορά επιδεινώνει την ελληνική κρίση», Wall Street Journal -ppol.gr 05/04/2010). Το ίδρυμα Μπρούκινκς, δε, υποστηρίζει ότι «αν ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα ήταν τόσο καθαρός και διαφανής όσο της Σουηδίας, η χώρα πιθανόν να είχε εμφανίσει πλεονάσματα» (TA NEA, 17/04/2010).

H «διαφθορά» είναι μια ουδέτερη έννοια, που προσπαθεί να εξουδετερώσει και να εξωραΐσει γενικευμένες πρακτικές ιδιοποίησης του δημόσιου πλούτου, από το ιδιότυπο ελληνικό κλεπτοκρατικό καθεστώς. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για την ουσιαστικότερη μέθοδο απόσπασης πλούτου από τις ελλαδικές άρχουσες τάξεις και αναδιανομής του σε όλες εκείνες τις τάξεις που συμμετέχουν προνομιακά στο κλεπτοκρατικό μπλοκ – από τους μεγαλοεργολάβους και τους κρατικούς λειτουργούς, μέχρι τους κατώτερους δημοσίους υπαλλήλους και τους υπεργολάβους εργατών.

Στα πλαίσια αυτής της δραστηριότητας, όλες οι κρατικές λειτουργίες αντιστρέφονται για να παράγουν προσόδους που κατευθύνονται προς το κλεπτοκρατικό μπλοκ. Και το καθετί, μέσα σε ένα όργιο διαστροφής, μετατρέπεται σε όχημα περαιτέρω διασπάθισης του δημόσιου πλούτου…

Ακόμα και τα ευρωπαϊκά προγράμματα, μέσα από ένα όργιο υπερκοστολογήσεων, μιζών και εσκεμμένων καθυστερήσεων, όχι μόνο κλέβονται δίχως να παράγουν κανένα όφελος για την ελληνική κοινωνία, αλλά γίνονται όχημα περαιτέρω ληστείας των κρατικών πόρων. Μια πρόσφατη μελέτη, που είδε το φως της δημοσιότητας, αποκάλυψε έναν τέτοιο μηχανισμό: Για ένα έργο αξίας 1.000.000 ευρώ, που χρηματοδοτείται κατά 50% από την Ε.Ε., πρώτα πληρώνει το Δημόσιο το σύνολο του ποσού, δίνει τα τιμολόγια στις Βρυξέλλες, και μετά λαμβάνει πίσω τα 500.000 ευρώ από τα κοινοτικά ταμεία. (Ελευθεροτυπία, 26/02/2011). Βέβαια, όλοι γνωρίζουμε το πού πηγαίνουν αυτά τα λεφτά. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, εξάλλου, υπάρχει τεράστια διάσταση μεταξύ των δημόσιων δαπανών και του παραγόμενου αποτελέσματος στο οποίο αντιστοιχούν: Με το 27% των σημερινών δαπανών, το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να προσφέρει στους Έλληνες πολίτες το ίδιο αποτέλεσμα, ή, με άλλη διατύπωση, το αποτέλεσμα του ελληνικού κράτους είναι μόλις το 65% αυτού που θα μπορούσε να προσφέρει σε σχέση με τα χρήματα που ξοδεύει (Καθημερινή 1/03/2011). Βεβαίως, τα υπόλοιπα πηγαίνουν στη συντήρηση του ελληνικού ιδιότυπου καθεστώτος, είναι το κόστος της αναπαραγωγής του.

Το ζήτημα δεν είναι τεχνοκρατικό, και δεν έχει διόλου να κάνει με τον τρόπο που τίθεται από τον Γιωργάκη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Έχει να κάνει με το πώς το κλεπτοκρατικό μπλοκ εξουσίας, που έχτισε η αλλαγή του ΠΑΣΟΚ, επιβίωσε από την κρίση του 1989 και κατάφερε, έπειτα από τα πρώτα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1990, να αυτομετασχηματιστεί ώστε να προσαρμοστεί στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Στις κυρίαρχες αφηγήσεις της πολιτικής επιστήμης και της κοινωνιολογίας, το 1989 συνιστά μια τομή. Τομή εγκατάλειψης του κρατισμού σε Δύση και Ανατολή, τομή μετάβασης από το κεϋνσιανό εθνικό κράτος σε μια νέα εποχή ελεύθερης αγοράς και υποχώρησης της κρατικής ρύθμισης, μια εποχή όπου η πολιτική και οικονομική ισχύς συσσωρεύεται στα διεθνή διευθυντήρια. Στην Ελλάδα, αυτή η αφήγηση έχει άμεσα ή έμμεσα λειτουργήσει κατά κόρον ώστε να επιβληθούν ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές και μαύρες τρύπες στον τρόπο με τον οποίο συζητάμε το ελληνικό αδιέξοδο. Διότι κουβεντιάζουμε τα προβλήματά μας σαν να ξεκινήσαμε από το σημείο μηδέν, το 1992 με το Μάαστριχτ, και ό,τι προηγήθηκε πιο πριν να ανήκει σε μια ξένη ως προς το παρελθόν και καινοφανή ιστορική φάση.

Η ελληνική εκδοχή του 1989, ο Κοσκωτάς, ο Παπανδρέου στο δικαστήριο, η οικουμενική κυβέρνηση-αποδέκτης των «άδηλων πόρων» του Σ. Κόκκαλη για τον ΟΤΕ, η συγκυβέρνηση Δεξιάς και Αριστεράς – όλα αυτά έχουν καταβυθιστεί στο βαθύ πηγάδι της εθνικής λήθης. Κι όμως, καμία ισχυρή τομή δεν πραγματοποιήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Ίσα ίσα, αυτό το οποίο επιβεβαιώθηκε ήταν η «συνέχεια» και όχι η «τομή». Διότι αν κάτι «παγκοσμιοποιήθηκε» με τον εκσυγχρονισμό, δεν είναι τίποτε άλλο από το ίδιο το κλεπτοκρατικό σύστημα ΠΑΣΟΚ του 1980. Δηλαδή, μπορούμε να επισημάνουμε δύο φάσεις ζωής της ελληνικής πασοκικής κλεπτοκρατίας κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Μια πρώτη, «κεϋνσιανή», όπου κυριαρχούσε η ληστρική ιδιοποίηση του εσωτερικού πλούτου, μέσα από τις «κρατικοποιήσεις», την απομύζηση των συνεταιρισμών και την ολοκληρωτική άλωση του δημόσιου τομέα. Και μια δεύτερη φάση, εξωστρεφής και «παγκοσμιοποιητική», όπου κυριαρχούσε η εκποίηση της χώρας στις εξωγενείς δυνάμεις της Δύσης και της Ανατολής. Μια φάση, όπου η κλεπτοκρατία στηρίχτηκε αποφασιστικά στη διασπάθιση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, στην εκμετάλλευση των ογκούμενων μεταναστευτικών ρευμάτων και στην εκχώρηση της «γεωπολιτικής αξίας του οικοπέδου  ΕΛΛΑΣ» (Π. Κονδύλης). Στην πρώτη φάση, ο Κοσκωτάς και η Αυριανή, στη δεύτερη η Ζήμενς, το Μέγκα, ο νεο-οθωμανισμός και το γερμανικό κεφάλαιο.

Αυτή η πραγματικότητα, κινείται σήμερα υπόγεια και άρρητα, διαμορφώνοντας τις εξελίξεις και υπονομεύοντας οποιαδήποτε μερική αντιμετώπιση του ελληνικού αδιεξόδου, ακόμα και αν θέλει να εμφανιστεί κατά το μέτρο του δυνατού συνολική και ριζοσπαστική. Γιατί βεβαίως η Ελλάδα μπορεί να κινηθεί στα βήματα του Ισημερινού και να αναθεωρήσει μέρος του επαχθούς της χρέους, αλλά, στο μέτρο που το κλεπτοκρατικό σύστημα αναπαραχθεί, θα έχουμε να κάνουμε με μια σισσύφεια, απελπισμένη κίνηση. Το ίδιο ισχύει και για τη συζήτηση σχετικά με το ευρώ: Ακόμα και η μακροπρόθεσμη απεμπλοκή από το ευρώ – και όχι η άμεση, που θα προκαλέσει συνθήκες εκποίησης της χώρας όμοιας με εκείνην, που βίωσαν οι Ρώσοι στις αρχές της δεκαετίας του 1990 – θα πρέπει να έχει ως προϋπόθεση και θεμέλιο το τσάκισμα του κλεπτοκρατικού συστήματος, ειδάλλως θα έχει γίνει μια τρύπα στο νερό.

Αυτή η πραγματικότητα διαμορφώνει απροσπέλαστα αδιέξοδα όχι μόνον στο επίπεδο των εναλλακτικών λύσεων, αλλά και σε μια διερεύνηση των πιθανών συλλογικών υποκειμένων που θα μπορούσαν να τις ενσαρκώσουν. Γιατί η σοσιαλίζουσα κλεπτοκρατία χρησιμοποίησε ως πυλώνα της τα συνδικάτα, συνδικάτα που, όσο περνούσε ο καιρός, περιορίζονταν στους πολύ εξασφαλισμένους τομείς της εργασίας του δημόσιου τομέα –και όλα αυτά είναι που έχουν αποδυναμώσει την πραγματική τους ισχύ και τα έχουν απονομιμοποιήσει στα μάτια του λαού.

Έτσι, στην πραγματικότητα και επί της ουσίας, πέρα από τα ευχολόγια και πέρα από μια γενικευμένη επίγνωση της ανάγκης για αντίσταση, πρακτική απάντηση σε αυτή την κρίση φαίνεται πως διαθέτει η ίδια η… ηγεσία της κλεπτοκρατίας, το ξένο κεφάλαιο και οι παρασιτικές άρχουσες τάξεις της χώρας. Και αυτή είναι που έχει ξεκινήσει να υλοποιείται. Πιλότος για να δούμε τα γεγονότα είναι οι θεραπείες σοκ που τυράννησαν τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Όπως τότε, έτσι και τώρα, οι ελίτ σπάνε το κλεπτοκρατικό μπλοκ εξουσίας, σπρώχνουν τους μαζικότερους και πιο αδύναμους κρίκους τους στον γκρεμό της κρίσης και προσπαθούν να περισώσουν την ηγεμονία τους σε συνθήκες πολιτικής κατοχής, εκποιώντας στους ξένους τη χώρα μας. Μόνο που, ενώ στη Ρωσία ήταν ντόπιοι οι ολιγάρχες που αναδύθηκαν από το γενικευμένο ξεπούλημα, στην Ελλάδα, ντόπιοι είναι μόνον οι μεσάζοντες, και τον ρόλο του ολιγάρχη έχουν αναλάβει οι ξένες δυνάμεις, τόσο οι αποικιοκράτες της Δύσης, όσο και οι νεο-οθωμανοί της Ανατολής.

Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις μοιάζουν να ζουν σε άλλη χώρα –και μόνον από αυτόνομες, ανεξάρτητες φωνές, υπάρχουν νύξεις και υπαινιγμοί για μια σφαιρικότερη αντιμετώπιση του προβλήματος, πέρα από την τεχνοκρατία και το εκ δεξιών και αριστερών εμπόριο της ελπίδας. Κατ’ αρχήν σε επίπεδο ανάλυσης, σταδιακά υπάρχουν προσπάθειες η συζήτηση να διευρυνθεί ξεφεύγοντας από το χρέος αυτό καθαυτό, πηγαίνοντας στους παράγοντες που το δημιούργησαν. Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, για παράδειγμα, γράφει: Ουδείς δείχνει διάθεση να συνδέσει το υπέρογκο δημόσιο διεθνές χρέος της Ελλάδας με τις παράνομες δραστηριότητες ξένων κυβερνήσεων και εταιρειών σε συνεργασία με ελληνικά πολιτικά κόμματα και Έλληνες κρατικούς λειτουργούς, δικαστικούς και αξιωματούχους (Δ.Κ.-περιοδικό Επίκαιρα, 19/01/11). Ακόμα και τεχνοκράτες καταλαβαίνουν σιγά σιγά ότι η συζήτηση για το χρέος δεν είναι μια στεγνή συζήτηση για την οικονομία, αλλά μια συνολική πολιτική συζήτηση για ολόκληρο το ελληνικό μοντέλο, γι’ αυτό και δειλά δειλά θέτουν την παράμετρο της πολιτικής/πολιτειακής αλλαγής στις προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση: Οι λύσεις θα πρέπει να συμπεριλαμβάνουν, πριν από οτιδήποτε άλλο και αμέσως μετά την εκδίωξη του ΔΝΤ, την αναθεώρηση του διεφθαρμένο πολιτεύματός μας – αφού εάν παραμείνει ως έχει, καμία από τις όποιες διεργασίες δεν πρόκειται να έχει διατηρήσιμα αποτελέσματα» (Β. Βιλιάρδος, sofokleous10.gr, 14/02/2011).

Στο άμεσο πολιτικό επίπεδο, μόνον η πρόταση της Σ. Σακοράφα δείχνει να κινείται προς την κατεύθυνση μιας συνολικότερης αντιμετώπισης του αδιεξόδου μας. Διότι προφανώς, αν συσταθεί η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Δημόσιου Χρέους, αναγκαστικά η προσοχή όλων θα στραφεί προς αυτά τα μονοπάτια και στο επίκεντρο θα τεθεί η ελληνική κλεπτοκρατία και η προδοτική της λειτουργία.

Ωστόσο, έχουμε μακρύ δρόμο ακόμα. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, πάντως, το ότι ζούμε ταυτόχρονα ένα «1989» και ένα «2008» (με την έννοια της κρίσης του παγκοσμιοποιητικού μοντέλου), δημιουργεί συνθήκες ολικής πολιτικοκοινωνικής εμπλοκής, γιατί ακριβώς η υφή της κρίσης αναγορεύει το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων σε μέρος του προβλήματος και όχι σε φορέα κάποιας πιθανής λύσης.

Σκατζ.

 

ΠΗΓΗ: Απριλίου 27, 2011, http://ithageneis.wordpress.com/2011/04/27/……#more-1795

Μοίρα και χαρακτήρας

 

Walter Benjamin [Μτφρ. Radical Desire]

 

[…] Αν, συνεπώς μπορούμε να φτάσουμε σε μια έννοια της μοίρας, θα πρέπει να την διακρίνουμε ξεκάθαρα από αυτή του χαρακτήρα, πράγμα που με τη σειρά του δεν μπορεί να επιτευχθεί ωσότου η δεύτερη έννοια να έχει οριστεί με μεγαλύτερη ακρίβεια. Στη βάση αυτού του ορισμού, οι δύο έννοιες θα καταστούν εντελώς αποκλίνουσες· εκεί όπου υπάρχει χαρακτήρας είναι βέβαιο ότι δεν θα υπάρχει μοίρα, και ο χαρακτήρας δεν θα βρίσκεται στην περιοχή που ορίζει η μοίρα.

Επιπρόσθετα, θα πρέπει να προσέξουμε ώστε να αποδώσουμε και τις δύο έννοιες σε σφαίρες στις οποίες δεν θα σφετερίζονται την βαθμίδα υψηλότερων σφαιρών και εννοιών, όπως συμβαίνει στην καθομιλουμένη. Διότι ο χαρακτήρας τοποθετείται συνήθως σε ηθικά συμφραζόμενα, ενώ η μοίρα [τοποθετείται] σε θρησκευτικά συμφραζόμενα. Θα πρέπει να εξορίσουμε τις έννοιες αυτές και από τις δύο περιοχές, αποκαλύπτοντας το σφάλμα της τοποθέτησής τους εκεί. Το σφάλμα αυτό πηγάζει, σε ό,τι αφορά την έννοια της μοίρας, μέσω της σύνδεσής της με αυτή της ενοχής. Έτσι, για να αναφερθούμε σε μια αντιπροσωπευτική περίπτωση, η κακοτυχία που επιβάλλεται απ' τη μοίρα γίνεται αντιληπτή ως ανταπόκριση του Θεού ή των θεών σε κάποια θρησκευτική παράβαση. Δημιουργούνται όμως αμφιβολίες σχετικά με αυτή την εικασία από το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία παράλληλη σχέση της έννοιας της μοίρας με την έννοια που αναπόφευκτα συνοδεύει αυτή της ενοχής στην σφαίρα της ηθικής: την αθωότητα.

Στην αρχαιοελληνική εξέλιξη της ιδέας της μοίρας, η ευτυχία που προσφέρεται στον άνθρωπο γίνεται αντιληπτή όχι ως ανταμοιβή για την αθώα συμπεριφορά στη ζωή, αλλά ως πειρασμός για την διάπραξη της χειρότερης παράβασης, της ύβρεως. Συνεπώς, δεν υπάρχει σχέση ανάμεσα στην μοίρα και την αθωότητα. Και – αυτό το ερώτημα πηγαίνει ακόμα βαθύτερα – έχει μήπως η μοίρα κάποια σχέση με την καλή τύχη, με την ευτυχία; Είναι η ευτυχία εγγενής κατηγορία της μοίρας, όπως χωρίς αμφιβολία είναι η κακοτυχία; Η ευτυχία είναι μάλλον αυτό το οποίο απελευθερώνει τον ευτυχή άνθρωπο από την εμπλοκή των Μοιρών και από το δίχτυ της δικής του μοίρας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Χέλντερλιν αποκαλεί τους ευδαίμονες Θεούς "χωρίς μοίρα". Η ευτυχία και η ευδαιμονία λοιπόν δεν ανήκουν στη σφαίρα της μοίρας περισσότερο από όσο ανήκει η αθωότητα. Αλλά μια τάξη της οποίας οι μόνες εγγενείς έννοιες είναι αυτές της κακοτυχίας και της ενοχής, μια τάξη μέσα στην οποία δεν υπάρχει κανένα αντιληπτό μονοπάτι για την χειραφέτηση (διότι, στον βαθμό που κάτι είναι μοίρα είναι επίσης κακοτυχία και ενοχή) — μια τέτοια τάξη δεν μπορεί να είναι θρησκευτικού χαρακτήρα, άσχετα από το πόσο η παρεξηγημένη έννοια της ενοχής φαίνεται να δείχνει το αντίθετο.

Πρέπει λοιπόν να αναζητηθεί μια άλλη σφαίρα, στην οποία η κακοτυχία και η ενοχή και μόνο να έχουν βάρος, μια ζυγαριά όπου η ευδαιμονία και η αθωότητα θα αποδεικνύονται υπερβολικά ελαφριές και θα αιωρούνται στον αέρα. Αυτή η ζυγαριά είναι η ζυγαριά του νόμου. Οι νόμοι της μοίρας – κακοτυχία και ενοχή – εξυψώνονται από τον νόμο σε μέτρα του ατόμου· θα ήταν σφάλμα να νομίζουμε ότι το μόνο που υπάρχει στο νομικό πλαίσιο αναφοράς είναι η ενοχή· μπορεί να αποδειχθεί ότι κάθε νομική ενοχή δεν είναι παρά κακοτυχία. Λόγω σφάλματος, εξαιτίας της σύγχυσής της με την σφαίρα της δικαιοσύνης, η τάξη του νόμου – που δεν είναι παρά υπόλειμμα του δαιμονικού σταδίου της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν οι νομικές διατάξεις δεν καθόριζαν απλώς τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά επίσης την σχέση τους με τούς θεούς – συντηρείται πολύ μετά από το χρονικό σημείο της επικράτησης πάνω στους δαίμονες. Δεν ήταν στον νόμο αλλά στην τραγωδία που το κεφάλι της ευφυίας υψώθηκε για πρώτη φορά από την ομίχλη της ενοχής, γιατί στην τραγωδία παραβιάζεται η δαιμονική μοίρα. Αυτό όμως δεν γίνεται επειδή η ατέρμονη ειδωλολατρική αλυσίδα ενοχής και εξιλέωσης ξεπερνιέται από την αγνότητα του ανθρώπου που έχει εξιλεωθεί για τα αμαρτήματά του, και που συμφιλιώνεται με τον καθαρό θεό.

Μάλλον, στην τραγωδία ο ειδωλολατρικός άνθρωπος γίνεται ενσυνείδητος για το γεγονός ότι είναι καλύτερος από τον θεό του, αλλά αυτή του η συνειδητοποίηση του κλέβει τη μιλιά, παραμένει άρρητη. Χωρίς να διακηρύξει τον εαυτό της, ψάχνει κρυφά να συγκεντρώσει δυνάμεις. Δεν μετρά δίκαια την ενοχή και την εξιλέωση στη ζυγαριά, αλλά τις συνυφαίνει αδιάκριτα. Δεν τίθεται ζήτημα της αποκατάστασης της "ηθικής τάξης του κόσμου"· μάλλον, ο ηθικός ήρωας, ακόμα σιωπηλός, ακόμα ανήλικος – ως τέτοιος αποκαλείται ήρωας – προσπαθεί να εξυψώσει τον εαυτό του ταρακουνώντας τον βασανισμένο κόσμο.

Το παράδοξο της γέννεσης της ευφυίας στην ηθική βουβαμάρα, στην ηθική νηπιακότητα, είναι το Υψηλό στην τραγωδία. Είναι μάλλον η βάση κάθε Υψηλού, στο οποίο εμφανίζεται η ευφυία και όχι ο Θεός.

– Η μοίρα αποκαλύπτεται, συνεπώς, στην οπτική της ζωής, ως καταδικασμένη, ως το να έχεις ουσιαστικά πρώτα καταδικαστεί και μετά καταστεί ένοχος. Ο Γκέτε εκφράζει και τις δύο φάσεις συνοπτικά στη φράση "ο φτωχός που τον άφησες να γίνει ένοχος". Ο νόμος δεν καταδικάζει σε τιμωρία, αλλά σε ενοχή. Η μοίρα είναι το πλαίσιο ενοχής για τους ζωντανούς.

(1919)

 

Σημείωση:

 

Το κείμενο καλό είναι να διαβαστεί σε συνάφεια με την (αλλιώς δυσνόητη) χρήση των εννοιών "μοίρα", "ενοχή", "απλή ζωή", καθώς και της έννοιας του "νόμου" στα εξής κείμενα, της περιόδου 1920-1921:

"Κριτική της βίας" (1921)

"Το δικαίωμα στη χρήση βίας" (1920)

"Το νόημα του χρόνου στο σύμπαν της ηθικής" (1921)

"Ο καπιταλισμός ως θρησκεία"(1921)

 

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 4 Απριλίου 2011 http://radicaldesire.blogspot.com/2011/04/walter-benjamin_04.html